Το μεταναστευτικο προβλημα και η μαζικη εισβολη αλλοδαπων στην Ελλαδα

Ο Αρειος Πάγος προχώρησε πρόσφατα στην επίδοση βαριάς ποινής σε δύο δουλέμπορουςπου πιάστηκαν να μεταφέρουν παράνομα στην χώρα μας 31 μετανάστες μεταξύ των οποίων και παιδιά, όλους στιβαγμένους σε ένα αμπάρι ιστιοφόρου. Μάλιστα, όπως αναφέρεται στη δικαστική απόφαση, οι κατηγορούμενοι χτυπούσαν στο κεφάλι τους μετανάστες όταν έβγαιναν από το αμπάρι. «Για τη μεταφορά και την εν συνεχεία προώθηση των αλλοδαπών στην Ελληνική επικράτεια, έλαβαν, αυτοί και οι συνεργάτες τους, από κάθε αλλοδαπό το χρηματικό ποσό των 5.000-10.000 δολαρίων ή και 12.000 δολάρια, το οποίο στη συνέχεια μοιράζονταν.  Οι 26 αλλοδαποί που συνελήφθησαν καθώς και 4-5 γυναίκες και ένα παιδί, ξεκίνησαν από τη χώρα τους έχοντας καταβάλει σε διάφορα πρόσωπα στη χώρα τους ή την Τουρκία, για μεταφορά τους σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διάφορα χρηματικά ποσά που κυμαίνονταν από 5.000-10.000 ή και 12.000 δολάρια, μέρος των οποίων κατέληξε στα χέρια των κατηγορουμένων και των συνεργατών τους.  Οι αλλοδαποί μετέβησαν αρχικά στην Τουρκία, όπου παρέμειναν σε ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης και αναχώρησαν βραδινές ώρες της 3/4.7.2009 με το ιστιοφόρο σκάφος και βραδινές ώρες της 5/6.7.2009 αποβιβάστηκαν στα παράλια του νομού Λάρισας. Δύο κατηγορούμενοι κατά τη διάρκεια της μεταφοράς είχαν στοιβάξει κυριολεκτικά τους αλλοδαπούς στο αμπάρι του ιστιοφόρου και δεν τους άφηναν να βγουν έξω, παρά μόνο για 5 λεπτά και μετά τους χτυπούσαν βάναυσα για να εισέλθουν και πάλι μέσα στο αμπάρι.  Φαγητό δεν τους παρείχαν. Οι αλλοδαποί τρέφονταν με ξηρά τροφή που είχαν μαζί τους. Οι κατηγορούμενοι επιβίβασαν τους αλλοδαπούς στο ιστιοφόρο και τους οδήγησαν στο αμπάρι του, με ανεπαρκή χωρητικότητα για ένα τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Μάλιστα, στις πλατείες της Αθήνας και των νησιών βρίσκουν προσωρινό κατάλυμα- καθώς τα κέντρα μεταναστών είναι γεμάτα- οι εκατοντάδες πρόσφυγες και παράτυποι μετανάστες . Ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών στο Αιγαίο αποτυπώνουν τα στοιχεία του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου, καθώς το πρώτο τρίμηνο το 2015 διασώθηκαν από τους άνδρες του Λιμενικού Σώματος 10.445 μετανάστες, κυρίως Σύροι και Αφγανοί που πέρασαν παρατύπως τα θαλάσσια σύνορα στο Ανατολικό Αιγαίο, όταν το ίδιο διάστημα πέρυσι ο αντίστοιχος αριθμός των μεταναστών ήταν 2.863. Ο ρυθμός εισδοχής προσφύγων από τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα με κατεύθυνση τη Μυτιλήνη, την Κω, τη Σάμο και τη Χίο, ξεπερνά τα 3.000 άτομα κάθε μήνα φέτος. Η κυβέρνηση, μπροστά στην εκρηκτική κατάσταση που δημιουργείται, αναζητεί έκτακτο σχέδιο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, χρησιμοποιώντας ως πρόχειρους καταυλισμούς εγκαταλειμμένα κτίρια του δημοσίου και του στρατού. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ήδη η Ελλάδα έχει απευθυνθεί σε ευρωπαϊκούς μηχανισμούς για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ρεύματος ενώ έχει ζητηθεί μέσω της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ μετεγκατάσταση προσφύγων από τη Συρία σε άλλες χώρες. Οι υποδομές είναι ανύπαρκτες και η αναπληρώτρια υπουργός μετανάστευσης, Τασία Χριστοδουλοπούλου έχει ζητήσει τη συνδρομή των δήμων για την διάθεση χώρων χωρητικότητας έως και 100 ατόμων. Ενδεικτικά της κατάστασης με τη μεταναστευτική ροή στην Ελλάδα είναι τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. από την μηνιαία δραστηριότητα για τον Μάρτιο. Κατά τη διάρκεια του Μαρτίου 2015, από τις Υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας, σε όλη την επικράτεια, συνελήφθησαν 12.359 συνολικά άτομα, έναντι 8.915 τον Φεβρουάριο του 2015. Από αυτές πάνω από 5.000 συλλήψεις αφορούν σε παράνομη είσοδο στη χώρα. Επίσης, όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. για την μετανάστευση και τις συλλήψεις παράτυπως μεταναστών, σχεδόν 1.000 μετανάστες παραπάνω πέρασαν στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2015 σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2014. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., η μεγαλύτερη ροή αφορά στη Λέσβο, Σάμο και τα Δωδεκάνησα, όπου και οι αρχές έχουν πολλάκις χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνο, ενώ τον φετινό Ιανουάριο σχεδόν διπλασιάστηκαν οι συλλήψεις παράτυπων μεταναστών από τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα. Την ίδια ώρα, οι Σύριοι πρόσφυγες αποτελούν το βασικό κύμα μετανάστευσης που συρρέει στην Ελλάδα με την ΕΛ.ΑΣ. να τους κατατάσσει στη δεύτερη θέση. Μόλις τον Ιανουάριο του 2015 έγιναν πάνω από 900 συλλήψεις υπηκόων της Συρίας επειδή δεν είχαν χαρτιά. Σοβαρή χαρακτήρισε την κατάσταση με τα «κύματα» μεταναστών στη Μεσόγειο η Ευρωπαϊκή  Επιτροπή, με εκπρόσωπό της να εκτιμά ότι αναμένεται να επιδεινωθεί τις επόμενες βδομάδες και μήνες λαμβάνοντας υπόψη την αναμενόμενη βελτίωση του καιρού και την αστάθεια που υπάρχει σε γειτονικές χώρες. Απαντώντας σε ερωτήσεις κατά την τακτική ενημέρωση των εκπροσώπων του Τύπου, ηΝατάσα Μπερτό, εκπρόσωπος για θέματα Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων, αφού είπε ότι η Επιτροπή δεν μπορεί να τα κάνει όλα μονή της, τόνισε ότι οι προσπάθειες επικεντρώνονται στη θέσπιση μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης για τη μετανάστευση. Η ίδια είπε ότι οι εργασίες για την υιοθέτηση της ατζέντας για τη μετανάστευση επισπεύδονται από τον Ιούλιο στο Μαϊο και στο πλαίσιο αυτό θα εξεταστούν οι δυνατότητες να αυξηθούν ο προϋπολογισμός και οι επιχειρησιακές δυνατότητες της Frontex για την αντιμετώπιση των προκλήσεων στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.
Πηγη: http://newpost.gr/ellada/456994/oi-doylemporoi-thhsayrizoyn-oi-metanastes-plhrwnoyn-kai-ta-synora-mpoykwnoyn

Η ελληνικη εξωτερικη πολιτικη και αμυνα του Κυβερνητη Ιωαννη Μεταξα

Επιτυχής ήταν και η εξωτερική πολιτική του Μεταξά. Είχε σπουδάσει στη Γερμανία και πολλοί διαδίδουν ότι ήταν γερμανόφιλος. Παρ’ όλα αυτά γεγονός είναι πως μπορούσε να δει ξεκάθαρα ότι η Αγγλία ήταν η κυρίαρχη ναυτική δύναμη της Μεσογείου. Σαν άριστος γνώστης της στρατηγικής ήξερε πολύ καλά ποια είναι η επίδραση της θαλάσσιας ισχύος στην ιστορία, όπως είχε διδάξει ο Ναύαρχος Άλφρεντ Θάγιερ Μάχαν (Alfred Thayer Mahan), ο μεγάλος θεωρητικός της στρατηγικής. Όπως αποδεικνύεται από την ιστορία, από νωρίς η Ελλάδα είχε ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τους Βρετανούς. Το 1938 μάλιστα ο Ιωάννης Μεταξάς είχε προτείνει στην Αγγλική Κυβέρνηση τη σύναψη αμυντικής συμμαχίας αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Ίσως γιατί οι Άγγλοι ήθελαν να παραμείνει η Πατρίδα μας όσο το δυνατό περισσότερο σε κατάσταση ουδετερότητας, χωρίς να αμφιβάλλουν για την συνδρομή της σε περίπτωση που αυτό θα ήταν αναγκαίο.
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα προσπάθησε όσο μπορούσε να αποφύγει τον πόλεμο, χωρίς όμως να σταματήσει την πολεμική προετοιμασία παρά τις προκλήσεις των Ιταλών. Αποκορύφωμα των προκλήσεων ήταν η βύθιση της ΕΛΛΗΣ από τορπιλική επίθεση το Δεκαπενταύγουστο, ενώ συμμετείχε σημαιοστολισμένη στις εορταστικές εκδηλώσεις της Μεγαλόχαρης στη Τήνο. Η έρευνα του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ενέργεια αυτή εκτελέσθηκε από Ιταλικό Υποβρύχιο. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώθηκε σχετικά πρόσφατα και από απόστρατο Ιταλό Ναύαρχο ο οποίος εμφανίσθηκε στα Ελληνικά Μ.Μ.Ε. και παραδέχθηκε δημόσια ότι ο τορπιλισμός της Έλλης ήταν δικό του «κατόρθωμα» όταν ήταν Κυβερνήτης στο Υποβρύχιο ΔΕΛΦΙΝΟ. Η Ελληνική Κυβέρνηση όμως που εκείνες τις στιγμές, βρισκόταν σε δύσκολη θέση αναγκάσθηκε να ανακοινώσει ότι το Πλοίο «εβλήθη δια τορπιλών αγνώστου εθνικότητος Υποβρυχίου». Αυτό έδωσε αφορμή στην αντεθνική προπαγάνδα για να διαδώσει τη φήμη ότι «τορπιλίστηκε από τους Εγγλέζους για να μας αναγκάσουν να βγούμε στον πόλεμο».
Μια μέρα μετά τον τορπιλισμό, ο Ιωάννης Μεταξάς συγκάλεσε το Υπουργικό Συμβούλιο όπου ξεκαθάρισε τη θέση του ανακοινώνοντας ότι: «… Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, η πολιτική της Ελλάδος είναι καθαρά. Εκατό τοις εκατό, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς παζαρέματα, είμεθα παρά το πλευρό της Αγγλίας. Αυτήν την δήλωσιν, δεν σας την κάμνω δια να προκαλέσω συζήτησιν. Είναι πολιτική αποφασισθείσα, που την εγκρίνει χωρίς καμιά αμφιβολία ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, ο Στρατός μας και ο Βασιλεύς. Εάν υπάρχει αντίθετος, ο οποίος θέλει ν’ ακολουθήσει η Χώρα ιταλόφιλον πολιτικήν, ας εκδηλωθεί. Εάν υπάρχει μεταξύ υμών κανείς ο οποίος να μην εγκρίνει ή να έχει επιφυλάξεις ας αποχωρήση … Η πολιτική των υποχωρήσεων δεν φέρει πουθενά. Έχομεν το παράδειγμα της Ρουμανίας και του Πεταίν. Έστω και αν νικήσει ο Άξων, που το θεωρώ για πολλούς λόγους αδύνατον, οι Γερμανοί θα μας σεβασθούν πολύ περισσότερον και ως τιμίους εχθρούς και ως Έθνος που απέδειξεν πως έχει δικαιώματα να ζη ελέυθερον, παρά ως συμμάχους της τελευταίας στιγμής με προβαδίζοντας τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους, με τας γνωστάς εδαφικάς αξιώσεις εναντίον μας … Εάν νικήσει η Μεγάλη Βρετανία, όπως πιστεύω, το μέλλον μας εις την Ανατολικήν Μεσόγειον είναι βεβαίως περίλαμπρον. Και τα πλέον τολμηρά μας όνειρα ασφαλώς θα πραγματοποιηθούν. Είναι μια καμπή της ιστορίας μας, η οποία παρουσιάζεται ίσως κάθε πεντακόσια έτη … Θα θέσωμεν την δόξαν πρώτην και ύστερα τη νίκην. Και θα δείξουμε εις τον κόσμον, ότι αι εσωτερικαί αξίαι του Ελληνισμού, δεν έχουν μειωθεί. Αι θυσίαι βεβαίως θα είναι μεγάλαι, μέγισται. Αλλά όπως εγώ είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα, το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τη ζωή μου, έτσι είμαι βέβαιος θα σκεφθή ο καθένας μας, ο κάθε Έλλην. Δεν επιτρέπεται να μαυρίσουμε, να κηλιδώσουμε μίαν ιστορίαν θαυμασία δυόμιση χιλιάδων ετών….» Ήρθε και η 28η Οκτωβρίου του 1940 με την επίσκεψη του Πρέσβη της Ιταλίας Εμμανουέλλε Γκράτσι (E. Grazzi) στο σπίτι του Έλληνα Πρωθυπουργού. Η συνάντηση αυτή δεν ήταν απρόβλεπτη. Όλοι ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα συμβεί! Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν καλά προετοιμασμένος και όχι μόνο αυτός. Σε ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό είχε καλλιεργηθεί η ιδέα της αντιστάσεως στις ιταμές επιδιώξεις των Ιταλών. Το αποδεικνύει το αποτέλεσμα! Ο Ιταλός διπλωμάτης στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος» περιγράφει εκείνες τις στιγμές: «Ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3 το πρωί. Χωρίς καθυστέρηση του είπα (στον Μεταξά), ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να τον επισκευθώ προσωπικά και να του εγχειρίσω ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα με το οποίον απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της από την Ελληνική επικράτεια από το τις 6 π.μ. της 28 Οκτωβρίου 1940. Ο Μεταξάς άρχισε να διαβάζει το κείμενο. Τα μάτια του άρχισαν να βουρκώνουν. Το έβλεπα μέσα από τα γυαλιά του. Τελειώνοντας το διάβασμα με κοίταξε στο πρόσωπο και με λυπημένη αλλά σταθερή φωνή μου είπε: Alors, c'est la guerre, (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο)».
Παρόμοια είναι και η περιγραφή της κόρης του Μεταξά η οποία όμως προσθέτει ότι αμέσως μετά τη φράση «Λοιπόν έχουμε πόλεμο» ο Γράτσι είπε: «όχι απαραίτητα εξοχότατε!» (Pas nécessaire,mon excellence), δηλαδή αν δεχθούν οι Έλληνες την πρόταση του δεν θα γίνει πόλεμος. Και ο Μεταξάς απάντησε λακωνικά: «όχι, είναι απαραίτητο» (Non, c'est nécessaire). Αυτό είναι το περίφημο ΟΧΙ του Μεταξά που έγινε το σύνθημα ενός ολόκληρου Λαού ο οποίος έγραψε με αίμα τις ενδοξότερες σελίδες της νεώτερης Ιστορίας μας. Στην συνέχεια ο Ιωάννης Μεταξάς συνόδευσε τον Πρέσβη μέχρι την εξώπορτα. Η συγκίνηση του δεν μπορούσε να κρυφτεί. Ο άνθρωπος αυτός εκείνη τη στιγμή είχε πάρει επάνω του όλη την μοίρα του Έθνους. Αποχαιρετώντας τον Ιταλό είπε μελαγχολικά: «Vous etes les plus forts» δηλαδή «Είσθε οι πιο ισχυροί». Ο Ιταλός Πρέσβης δεν είχε τίποτα να απαντήσει. Αποχαιρέτησε αυτόν που εκπροσωπούσε ολόκληρο το Αγέρωχο Γένος μας και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι. Για πρώτη φορά, σύμφωνα με τον ίδιο, αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμα του. «Αν στη μακρά σταδιοδρομία μου στην Υπηρεσία του Κράτους υπήρξε μια στιγμή που την μίσησα, ήταν όταν άκουσα αυτά τα λόγια από εκείνο τον ηλικιωμένο άνδρα που είχε καταναλώσει ολόκληρη τη ζωή του αγωνιζόμενος και υποφέροντας για την Χώρα του. Εκείνον που αυτή την υπέρτατη στιγμή, προτίμησε να διαλέξει για την Πατρίδα του το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατιμώσεως. Υποκλίθηκα μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του».
Σε λίγο ακουγόταν το διάγγελμα του Πρωθυπουργού από το ραδιοφωνικό σταθμό:
«Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία, μη αναγνωρίζουσα, εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και μου ανεκοίνωσε, ότι προς κατάληψιν αυτών, η κίνησης των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα είς τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ'εαυτό και τον τρόπον με τον οποίο γίνεται τούτο ως κύρηξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλο το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας και τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο Αγών».
Οι Ιταλοί έχοντας λάθος εκτίμηση της καταστάσεως και βασισμένοι σε ψευδείς πληροφορίες που άφησαν σκόπιμα οι μυστικές μας υπηρεσίες να διαρρεύσουν, ξεκίνησαν μια εκστρατεία στην αρχή του χειμώνα. Βρέθηκαν αιφνιδιαστικά όμως αντιμέτωποι με αγέρωχους και ανυποχώρητους, άριστα εκπαιδευμένους στρατιώτες που μπόρεσαν να αξιοποιήσουν στο έπακρο τα ελάχιστα και παρελθούσης εποχής μέσα τους, αποδεικνύοντας περίτρανα την τεράστια σημασία του έμψυχου υλικού για τις πολεμικές επιχειρήσεις καθώς και την ύπαρξη ενός ακμαιότατου ηθικού που εξακολούθησε να συντηρείται με κάθε μέσο σε όλο το διάστημα του Έπους. Δεν χρειάζεται να εξιστορήσουμε τις νίκες του Στρατού μας. Είναι όμως αναγκαίο να εμβαθύνουμε σε γεγονότα λιγότερο γνωστά.
Το Δεκέμβριο του 1940 Ιταλός Ντούτσε, Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Amilcare AndreaMussolini) κατάλαβε ότι η κατάσταση δεν ήταν αναστρέψιμος. Άρχισε να σκέπτεται ανακωχή. Οι Υπουργοί του όμως και οι Στρατηγοί τον έπεισαν να περιμένει. Οι Γερμανοί τότε άρχισαν να βλέπουν με ανησυχία τις εξελίξεις. Το γεγονός αυτό αναστάτωσε τον Ιωάννη Μεταξά. Στις 18 Ιανουαρίου 1941 έστειλε την παρακάτω διακοίνωση προς τη Βρετανική Κυβέρνηση: «Είμεθα αποφασισμένοι να αντιμετωπίσωμεν καθ’ οιονδήποτε τρόπον και με οιασδήποτε θυσίας ενδεχομένην γερμανικήν επίθεσιν, αλλ’ ουδόλως επιθυμούμεν να την προκαλέσωμεν….»
Αυτό είναι το τελευταίο έγγραφο που υπέγραψε ο Μεγάλος Ηγέτης. Στις 29 Ιανουαρίου 1941, ο Ιωάννης Μεταξάς πέθανε αιφνιδίως. Ολόκληρο το Έθνος τον έκλαψε. Πέθανε ενώ είχε διαδραματίσει ένα από τους πιο σημαντικούς ρόλους σε μια περίοδο όλο ταραχές και συμφορές.Πέθανε τίμιος και φτωχός όπως είχε ξεκινήσει! Μοναδική του σκέψη και φροντίδα ήταν το καλό της αγαπημένης του Πατρίδας. Την ημέρα της κηδείας του είχαν γεμίσει ασφυκτικά όλοι οι δρόμοι της Αθήνας. Δύναμη Αστυφυλάκων προηγήτο της νεκρικής πομπής με αργό πένθιμο βήμα. Αμέσως μετά ακολουθούσαν οι στρατιωτικές μπάντες και σαλπιγκτές με τυμπανιστές της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας. Μετά βάδιζαν τιμητικά αποσπάσματα Χωροφυλακής, Αστυνομίας και Πυροσβεστών, ένα άγημα Βασιλικού Ναυτικού, Τμήματα Νεολαίας, συμμαχικά αγήματα και ακολουθούσαν τα στεφάνια από Αρχηγούς Κρατών. Στη συνέχεια ένας Αξιωματικός που κρατούσε σε σκούρο μαξιλάρι τα παράσημα του και κατόπιν ανάμεσα σε διπλό στίχο πρωτοετών Ευελπίδων που έφεραν τα όπλα υπομάλης, κινήτο ένα πυροβόλο πάνω στον κιλλίβαντα του οποίου υπήρχε το δρύινο φέρετρο του Μεγάλου Νεκρού. Στις 18.10 και αφού εψάλλει η τελευταία δέηση, ετάφη ο Ιωάννης Μεταξάς με ομοβροντίες πυροβόλων και εμβατήρια. Σε εκτέλεση επιθυμίας του ετάφη μαζί του και η σπάθη που έφερε στις εκστρατείες. Αυτός ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς! Ο φωτισμένος Ηγέτης, που ο αμερόληπτος κριτής θα τον κατατάξει στις μεγάλες μορφές του Έθνους. Είναι αυτός που προετοίμασε σχολαστικά την Ελλάδα για να αντιμετωπίσει δύο «Αυτοκρατορίες» και βροντοφώνησε εκ μέρους όλου του Ελληνικού Λαού το ΟΧΙ. Τέλος, είναι εκείνος που εκτίμησε σωστά την κατάσταση και προσπάθησε να αποτρέψει την τέλεση του μεγαλύτερου εθνικού σφάλματος, της Μικρασιατικής Εκστρατείας που επιτάχυνε τον εθνικό ξεριζωμό, δημιούργησε χιλιάδες θύματα, και τέτοια δυστυχία τόσων και τόσων ομογενών μας.
Πηγη: http://www.greece.org/main/index.php?option=com_content&view=article&id=828&Itemid=843

Η ιστορια των ηρωικων νησιων που απελευθερωσαν την Ελλαδα απο τους Τουρκους

Η Επανάσταση βρίσκει την Ύδρα κάτοχο αμύθητου πλούτου απο χρυσά νομίσματα της εποχής, αποτέλεσμα κυρίως της επιτυχημένης εμπλοκής της στο εμπόριο σίτου κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους. Το εμπόριο μετά το 1810 είχε κάμψη αλλά ο στόλος της αριθμούσε 186 μικρά και μεγάλα πλοία συνολικής χωρητικότητας 27.736 τόνων δηλαδή ήταν διπλάσιος απο αυτόν των Σπετσών που διέθεταν ως δύναμη 64 πλοία συνολικά 15.907 τόνων. Τα Ψαρά διέθεταν 35 - 40 πλοία και η Κάσος 15. Τα πληρώματα είχαν αποκτήσει και πολεμική εμπειρία λόγω των συγκρούσεων με πειρατές της Αλγερίας. Τουλάχιστον από το 1820 οι προεστοί είχαν μυηθεί από τη Φιλική Εταιρεία στο μυστικό της Επανάστασης. Όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση στην Πελοπόννησο, οι Υδραίοι ενημερώθηκαν με αλληλογραφία από τους πελοποννήσιους οπλαρχηγούς. Με επιστολή της 24 Μαρτίου 1821 οι προύχοντες της Πελοποννήσου ενημερώνουν τους Υδραίους και Σπετσιώτες ότι η Επανάσταση άρχισε νωρίτερα γιατί το μυστικό είχε προδοθεί από "τουρκολάτρες", και ζητούν τη βοηθειά τους για ναυτικό αποκλεισμό του εχθρού. Οι Σπετσιώτες ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης την 26 Μαρτίου, αλλά οι Υδραίοι φάνηκαν διστακτικοί στο να εξεγερθούν αμέσως, θυμούμενοι τις καταστροφές που είχαν πάθει κατά την προηγούμενη αποτυχημένη εξέγερση του 1770 και λαμβάνοντας υπόψη την στρατιωτική υπεροχή του εχθρού. Τελικώς κήρυξαν την επανάσταση στις 14 Απριλίου με εκκλησιαστική πομπή και ταυτόχρονα εξέδοσαν γραπτή επαναστατική διακήρυξη που έφερε τον τίτλο "Διαβατήριον των Ελληνικών Μαχομένων Πλοίων". Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τα υδραίικα πληρώματα αποκαλούνταν "Σουλουτζαλήδες", έναντι των Σπετσιώτικων που αποκαλούνταν "Τζαμουτζαλήδες", που όμως ήταν λίαν περιζήτητα ακόμη και από τους Οθωμανούς στολάρχους, όπως και από τον Καρά-Αλή. Την περίοδο 1821-1832, ο Σπέτσες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. Οι Σπέτσες, μαζί με τηνΎδρα και τα Ψαρά, ήταν από τα πρώτα νησιά που επαναστάτησαν, με ενεργό συμμετοχή στον αγώνα έναντι των Τούρκων Ο Σπετσιωτικός στόλος, αποτελούμενος από εμπορικά πλοία σπετσιωτών, πήρε μέρος σε μεγάλο αριθμό ναυμαχιών, όπως της Αρμάτας, καθώς και σε ξακουστούς αποκλεισμούς οχυρών, συγκεκριμένα του Ναυπλίου και της Μονεμβασιάς. Την περίοδο αυτή κάνουν την εμφάνισή τους ηρωικά ονόματα όπως Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Ανδρέας Μιαούλης, Χατζηγιάννης Μέξηςκαι Κοσμάς Μπαρμπάτσης, ονόματα τα οποία σήμερα κατέχουν υψηλή θέση στην Ελληνική Ιστορία. Το 1822 ο Τουρκικός στόλος κατευθύνεται προς τον Αργολικό κόλπο, με τελικό προορισμό το Ναύπλιο, σε μια ύστατη προσπάθεια ανεφοδιασμού του οχυρού. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο στόλος εμφανίζεται ανατολικά των Σπετσών, μεταξύ Σπετσοπούλας και Τρικερίου και ο τρινήσιος στόλος των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών, υπό τον ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη, κινείται προς αντιμετώπιση των Τούρκων. Σύμφωνα με τον ιστορικό Χατζηανάργυρο, στην ναυμαχία που ακολούθησε μεταξύ των δυο στόλων, πήραν μέρος «140 και πλέον» πλοία. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται ο Σπετσιώτης πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης, ο οποίος καταφέρνει να εισέλθει στο κέντρο του τουρκικού σχηματισμού και να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα. Η ηρωική αυτή πράξη του Σπετσιώτη ναυτικού είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση του τουρκικού στόλου από τον Αργολικό κόλπο. Σε ανάμνηση αυτού του ιστορικού γεγονότος οι Σπετσιώτες έκτισαν την εκκλησία της Παναγίας της Αρμάτας στην περιοχή του φάρου των Σπετσών. Σήμερα το νησί των Σπετσών, στις αρχές του Σεπτεμβρίου, γιορτάζει το ιστορικό αυτό γεγονός με το φεστιβάλ της Αρμάτας. Το μεγάλο αυτό φεστιβάλ, διάρκειας μιας εβδομάδας, συμπεριλαμβάνει θεατρικές παραστάσεις, πολιτιστικές εκθέσεις καθώς και μουσικές παραστάσεις και κλιμακώνεται με την αναπαράσταση της ναυμαχίας των Σπετσών, μπροστά στο λιμάνι του νησιού. Η Κάσος συνεισέφερε στην επανάσταση του 1821 δίνοντας πλοία από το στόλο της, διότι ήταν μεγάλη ναυτική δύναμη και πατρίδα πολλών εφοπλιστών. Επικεφαλής του στόλου τέθηκε ο Νικόλαος Γιούλιος και συμμετείχε σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις, ακόμα και στη Συρίακαι τον Λίβανο, συλλαμβάνοντας και βυθίζοντας πολλά οθωμανικά πλοία. Ο στόλος αυτός βοήθησε πολύ την Επανάσταση στην Κρήτη εφοδιάζοντας τους επαναστάτες και κανονιοβολώντας τα τουρκικά οχυρά. Λόγω αυτής της δραστηριότητας των Κασίων το 1824 επιτέθηκε κατά του νησιού Αιγυπτιακός στόλος. Οι Κάσιοι αρχικά απέκρουσαν τις επιθέσεις των Αιγυπτίων οι οποίοι τελικά αποβιβάστηκαν την 28 Μαΐου 1824. Μέσα στην πόλη της Κάσου έγιναν λυσαλέες μάχες όπου 1.000 περίπου Κάσιοι αντιμετώπισαν 7.000 εχθρών. Σκοτώθηκαν 220 κάτοικοι του νησιού και αιχμαλωτίστηκαν περί τις 300 γυναίκες και παιδιά. Η μάχη σταμάτησε μετά από συνθηκολόγηση μετά την οποία όσοι Κάσιοι είχαν χρήματα αναγκάζονταν να εξαγοράσουν την ελευθερία των δικών τους. Έτσι επεβλήθη και πάλι η τουρκική εξουσία στο νησί και χιλιάδες κάτοικοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν. Η μάχη και η σφαγή της Κάσου μνημονεύονται και τιμώνται με μεγαλοπρέπεια και με προσέλευση κόσμου και επισήμων απ' όλη την Ελλάδα κάθε Ιούνιο. Η Κάσος καταλήφθηκε το 1911 από τους Ιταλούς και παρέμεινε υπό ιταλική κατοχή μέχρι το 1947 οπότε και ενσωματώθηκε - στις 7 Μαρτίου 1948 - με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Μέχρι το 1821 οι Ψαριανοί έζησαν ήρεμα και ασχολήθηκαν με την αλιεία και το εμπόριο. Εξέλεγαν κάθε χρόνο την τοπική εξουσία τους μεταξύ των πλουσιοτέρων συμπολιτών τους και επι τούτου συνέρχονταν ετησίως στο ναό του Αγίου Νικολάου). Οι 4 δημογέροντες που αναλάμβναναν την εκτελεστική εξουσία ήταν και υπευθυνοι απέναντι στον τούρκο ναύαρχο (τον καπετάν-πασά) και παράλληλα διοικούσαν ουσιαστικά το νησί αφού δεν υπήρχε Τούρκος διοικητής. Επίσης ακόμα και τα ποινικά δικαστήρια (π.χ. για εγκλήματα) εκδικάζονταν από τους ίδιους τους Ψαριανούς. Το 1815 προσετέθη στη διοίκηση του νησιού και διοικητής. Πριν από την επανάσταση του 1821 το νησί είχε καταφέρει να πλουτίσει και να ευημερεί ήταν δε 3ο σε ναυτική δύναμη (με πάνω από 45 πλοία) μετά την Ύδρα και τις Σπέτσες. Τα Ψαρά ήταν από τα πρώτα νησιά που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Τούρκικο ζυγό, στις 10 Απριλίου 1821 και το Πάσχα ανύψωσαν την επαναστατική τους σημαία (λευκή με κόκκινο). Ομως στις 21 Ιουνίου 1824, αιγυπτιακές δυνάμεις με αρχηγό τον Ιμπραήμ κατέλαβαν το νησί με 140 καράβια και 14.000 γενίτσαρους. Περισσότεροι από 15.000 κάτοικοι σφαγιάστηκαν και πολλά κορίτσια κατέληξαν δούλες σε σκλαβοπάζαρα, ενώ λίγοι κατόρθωσαν να εγκαταλείψουν το νησί. To άγαλμα που φιλοτεχνήθηκε πολύ αργότερα εικάζεται ότι είχε ως πηγή έμπνευσης το ιδιο κορίτσι Η τραγικότερη ιστορική στιγμή των Ψαρών ήταν το ολοκαύτωμα της Μαύρης Ράχης στις 22 Ιουνίου 1824, όταν η πόλη των Ψαρών έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Όσοι από τους αμάχους πρόλαβαν έφυγαν με τα πλοία. Οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν. Πεντακόσιοι περίπου Ψαριανοί (κατ' άλλους 150) έτρεξαν στο Παλιόκαστρο (Μαύρη Ράχη) και κλείστηκαν στο μικρό φρούριο αποφασισμένοι να μην παραδοθούν αλλά να πέσουν πολεμώντας. Οι γενναίοι αυτοί υπερασπιστές του φρουρίου, με επικεφαλής τον Αντώνη Βρατσάνο, γιο του προέδρου της Βουλής των Ψαρών, αφού πολέμησαν, έδωσαν και την τελευταία τους πνοή και έγιναν ολοκαύτωμα για την απελευθέρωση της πατρίδας ανατινάσσοντας την πυριτιδαποθήκη. H «Mαύρη Pάχη», που απαθανάτισε ο Σολωμός, υψώθηκε στη συνείδηση των ανθρώπων σαν σύμβολο θυσίας και ολοκληρωτικής προσφοράς στην υπόθεση της Ελευθερίας, όπως την είδε«επί το μέγα ερείπιον» ο Ανδρέας Κάλβος. Όσοι Ψαριανοί σώθηκαν από την καταστροφή κατέφυγαν στη Mονεμβασιά και με την απελευθέρωση στην Ερέτρια της Εύβοιας, που μετονομάστηκε σε «Νέα Ψαρά», σε αντιδιαστολή προς τα «Παλαιά Ψαρά» του νησιού. Πολλοί κάτοικοί του επανήλθαν (κυρίως μετά το 1864). Μέχρι το 1912 τα Ψαρά βρίσκονταν υπό την κατοχή της Τουρκίας, ενώ στις 21 Οκτωβρίου του 1912 ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα, όταν ελευθερώθηκαν από το Αντιτορπιλικό Ιέραξ υπό τον πλοίαρχο Αντώνη Βρατσάνο, κατά σύμπτωση απόγονου του Αντώνη Βρατσάνου που είχε ανατινάξει το φρούριο 88 χρόνια νωρίτερα. Για να τιμήσει η ελληνική Βουλή τη θυσία τους, το 1844 είχε ορίσει οι μετεγκατασταθέντες Ψαριανοί στην Ερέτρια (τα "Νέα Ψαρά") να έχουν για 100 χρόνια το δικαίωμα να εκλέγουν δύο βουλευτές. Μετά την απελευθέρωση των Ψαρών όμως, το σχετικό άρθρο τροποποιήθηκε και ορίστηκε να εκλέγουν δύο βουλευτές μέχρι το 1944 και μάλιστα από κοινού, από τα Παλαιά Ψαρά (τα Ψαρά και η νησίδα Αντίψαρα) και τα Νέα Ψαρά. Λόγω του εμφυλίου, αυτή η απόφαση εφαρμόσθηκε το 1946. Έκτοτε ψηφίζουν όπως και οι άλλοι κάτοικοι του Νομού Xίου.
Πηγη: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ύδρα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σπέτσες
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κάσος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ψαρά

Η ιστορια των Βυζαντινων Ελληνων μετα την Αλωση της Κωνσταντινουπολης

Ο Θωμάς Παλαιολόγος (1409/10 - 1465) υπήρξε πρίγκηπας του Βυζαντίου, Δεσπότης του Μωρέως και Πρίγκηπας της Αχαΐας. Κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης του Δεσποτάτου του Μωρέως (μετά το 1428) με τους αδελφούς του, κατάφερε να εξασφαλίσει μέσω γάμου του με την Κατερίνα, κόρη του Κεντυρίωνα Β' Ζαχαρία ότι το υπόλοιπο του Πριγκιπάτου της Αχαΐας θα περνούσε στα χέρια του. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και μετά την επέλαση των Τούρκων στην Πελοπόννησο το 1458, κατέφυγε το 1460 στην Ιταλία, όπου και πέθανε το 1465. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και τον θάνατο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ο Δημήτριος και ο Θωμάς λιποψύχησαν και σκέφτηκαν να ζητήσουν άσυλο στην Ιταλία. Αναθάρρησαν όμως και άλλαξαν σκοπό. Σύμφωνα με το νόμο, ο μεγαλύτερος έπρεπε να διαδεχτεί τον Κωνσταντίνο στον αυτοκρατορικό θρόνο, αλλά ο νεώτερος δεν συναίνεσε, και έτσι μοίρασαν την φανταστική πλέον εξουσία, εξακολουθώντας την δικαιοδοσία τους στην Πελοπόννησο, με έδρα το Μυστρά ο μεν και την Πάτρα ο δε. Αναγνώρισαν την κυριαρχία του Σουλτάνου επί πληρωμή ετησίου φόρου δώδεκα χιλιάδων δουκάτων. Στις 15 Μαΐου του 1458, ο Μωάμεθ Β' προφασιζόμενος την καθυστέρηση στην πληρωμή των φόρων από το Θωμά Παλαιολόγο, εισέβαλε στην Πελοπόννησο και πολιόρκησε την Κόρινθο. Βρήκε όμως μεγάλη αντίσταση στην Ακροκόρινθο και αφού την πολιόρκησε, προχώρησε δυτικά κατακτώντας μεταξύ άλλων το Αίγιο και την Πάτρα και όλη τη σημερινή Αχαΐα. Οι κάτοικοι της Πάτρας κατέφυγαν προς τις βενετικές κτήσεις και τη Ναύπακτο, αφήνοντας πίσω μόνον μια φρουρά στην ακρόπολη. Οι έγκλειστοι στην Ακροκόρινθο λόγω έλλειψης τροφίμων παραδόθηκαν στις 6 Αυγούστου 1458. Τον Οκτώβριο του 1458, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει τις κτήσεις του στην Πελοπόννησο, ο σουλτάνος θέλησε να διασπάσει τις δυνάμεις των δεσποτών ζητώντας σε γάμο την κόρη του Δημητρίου, ο οποίος είχε αρχίσει πλέον να δείχνει την προτίμησή του σε μια συνεννόηση με τούς Τούρκους, ενώ ο Θωμάς παρέμενε σταθερά φίλος της Δύσης. Παράλληλα διάφοροι τοπικοί άρχοντες, πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να γίνουν ανεξάρτητοι φεουδάρχες, έστρεψαν τον Θωμά εναντίον του αδελφού του Δημητρίου και εναντίον των κτήσεων του σουλτάνου. Έτσι τον Ιανουάριο του 1459 με την αναχώρηση του Μωάμεθ, ο Θωμάς Παλαιολόγος με τη βοήθεια ενός μικρού στρατιωτικού σώματος τριακοσίων ανδρών που του έστειλε ο πάπας Πίος Β' και το οποίο ενσωμάτωσε στο στράτευμά του εισέβαλε στην Αχαΐα και άρχισε να πολιορκεί την Πάτρα. Όμως, οι πολιορκητές τράπηκαν σε φυγή, μόλις εμφανίσθηκαν τα τουρκικά στρατεύματα. Η μόνη επιτυχία της εκστρατείας ήταν η κατάληψη των Καλαβρύτων. Ο σουλτάνος οργισμένος από την εχθρική στάση του Θωμά, αποφάσισε την οριστική προσάρτηση της Πελοποννήσου στην Αυτοκρατορία του. Ξεκινώντας λοιπόν με πολύ στρατό, έφθασε στη Κόρινθο τον Μάϊο του 1460, πέρασε έξω από το Άργος και κατευθύνθηκε στον Μυστρά τον οποίο και κατέλαβε στις 29 Μαΐου ύστερα από την προδοτική στάση του Δημητρίου ο οποίος δεν προέβαλλε καμία αντίσταση. Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Θωμάς Παλαιολόγος επιβιβάστηκε σε πλοίο από την Πύλο και αφού άφησε την οικογένειά του στην Κέρκυρα, ταξίδεψε τον Νοέμβριο του 1460 στην Αγκώνα της Ιταλίας και από εκεί στη Ρώμη, όπου και ασπάσθηκε τον Καθολικισμό για να εξασφαλίσει πόρους ζωής και να ξεσηκώσει τούς δυνατούς της Ιταλίας εναντίον των Τούρκων. Ο Θωμάς Παλαιολόγος είχε πάρει μαζί του και την Τιμία Κάρα του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέουπού φυλασσόταν ως τότε στην Πάτρα, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων, και την παρέδωσε στους Λατίνους για ασφαλέστερη φύλαξη. Ο Ιωάννης Δ' Μέγας Κομνηνός (1403-1459), υπήρξε Αυτοκράτορας της Τραπεζούντας από το 1429 ως το 1459. Ήταν ο γιος του προκατόχου του Αλέξιου Δ' και της Θεοδώρας Καντακουζηνής. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του η επέκταση των Οθωμανών φαινόταν ότι δεν μπορούσε να αποτραπεί, όταν το 1453 αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη. Το 1442 η Τραπεζούντα γλύτωσε την πολιορκία από τον οθωμανικό στόλο λόγω θαλασσοταραχής. Όταν ο Μωάμεθ Β', ανέλαβε την εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Τραπεζούντα ανανέωσε τη συνθήκη ειρήνης που είχε συνάψει με τον προκάτοχό του Μουράτ Β'. Όμως για τον Μωάμεθ Β', δεν φαίνονταν κάτι τέτοιο δεσμευτικό. Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453), η Τραπεζούντα όφειλε να επισκέπτεται κάθε χρόνο τη νέα οθωμανική πρωτεύουσα προσκομίζοντας φόρο υποτέλειας και δώρα. Το 1456 ο Μωάμεθ διέταξε τον Οθωμανό διοικητή της Αμάσειας να καταλάβει την Τραπεζούντα, η οποία μαστίζονταν τότε από λοιμό. Τελικά η κατάληψη της πόλης δεν ολοκληρώθηκε, αλλά ο Ιωάννης υποχρεώθηκε να αυξήσει το φόρο υποτέλειας. Το 1459 ο Ιωάννης πέθανε ενώ η κατάσταση για την Αυτοκρατορία ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη και αγωνιζόταν για την επιβίωσή της. Ο Δαυίδ Μέγας Κομνηνός (περίπου 1408 - 1 Νοεμβρίου 1463), υπήρξε ο τελευταίοςΑυτοκράτορας της Τραπεζούντας (1459-1461). Ήταν ο τρίτος γιος του Αυτοκράτορα Αλέξιου Δ' και της Θεοδώρας Καντακουζηνής. Επίσης θεωρείται άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται την 1 Νοεμβρίου.Το καλοκαίρι του 1461 ξεκίνησε επικεφαλής 300 περίπου πλοίων από τον Εύξεινο Πόντο. Αρχικά κατέλαβε διάφορα τουρκομανικά εμιράτα και αμέσως μετά διέταξε το στόλο του να στραφεί κατά της Τραπεζούντας, ενώ ο ίδιος οδήγησε τον στρατό του στην πρωτεύουσα των Τουρκομάνων Ασπροπροβατάδων (Ak Koyunlu), οι οποίοι και συνήψαν αμέσως ειρήνη μαζί του. Ο Δαυίδ πλέον ήταν εντελώς ανυπεράσπιστος και περικυκλωμένος. Όταν ο Μωάμεθ Β' έφτασε έξω από την Τραπεζούντα, ο στόλος του την πολιορκούσε ήδη. Η παρουσία του διέλυσε και τις τελευταίες ελπίδες των Τραπεζούντιων για αντίσταση. Ακόμη και ανάμεσα στους πολιορκημένους, υπήρχαν άρχοντες που ήταν πρόθυμοι να δεχτούν την οθωμανική κυριαρχία, μεταξύ αυτών και ο πρωτοβεστιάριος Γεώργιος Αμοιρούτζης. Ο Αμοιρούτζης ανέλαβε τη διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων και έπεισε τον Δαυίδ να παραδώσει την πόλη τον Αύγουστο του 1461. Αμέσως μετά την παράδοση, ο Μωάμεθ εγκατέστησε τον Δαυίδ με την οικογένειά του και πολλούς από τους θησαυρούς του στην περιοχή του Στρυμόνα, στη Μακεδονία και του παραχώρησε υψηλά εισοδήματα. Επίσης διέταξε να μεταφερθούν πολλές αρχοντικές οικογένειες της Τραπεζούντας στην Κωνσταντινούπολη, μέσα σ' αυτές ήταν και η οικογένεια του Αμοιρούτζη, η οποία τιμήθηκε ιδιαίτερα από τον σουλτάνο. Επίσης, αιχμαλωτίστηκαν 1.500 νέοι της Τραπεζούντας και έγιναν γενίτσαροι. Αργοτερα  ο αυτοκρατορας εκτελεστηκε μαζι με τους γιους του διοτι ο σουλτανος του ζητησε να αλλαξοπιστησει, να εξομωσει. Ο θρυλος λεει οτι ο μικροτερος γιος του Στεφανος, ξεφυγε κατα την παραδοση της Τραπεζουντας, κατεφυγε στην βυζαντινη ακομα Πελοποννησο, στην Μανη και ιδρυσε την οικογενεια των Στεφανοπουλων που αργοτερα μεταναστευσε στην Κορσικη.
Πηγη: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Θωμάς_Παλαιολόγος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Δ΄_Μέγας_Κομνηνός
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Δαυίδ_Μέγας_Κομνηνός