Agatocle : Un greco tiranno di Siracusa e re di Sicilia

Agàtocle (Αγαθοκλης; Thermae, 361 a.C. – Siracusa, 289 a.C.) fu tiranno di Siracusa dal 316 a.C., e re di Sicilia dal 307 a.C. o dal 304 a.C. alla morte. Nel tentativo di espandere il proprio potere e unificare la Sicilia, intraprese una lunga guerra contro i Greci di Sicilia e i Cartaginesi. Attaccò i possedimenti cartaginesi in Sicilia, espugnando Messina, per poi passare alla devastazione delle campagne di Agrigento (entrando così in piena epicrazia cartaginese) ma fu battuto alla resa da Amilcare nella la battaglia di Ecnomo e la stessa Siracusa fu assediata (311 a.C.). Fuggito fortunosamente dalla città, Agatocle decise di attaccare i Cartaginesi direttamente in Africa, alleandosi nel 310 a.C. con Ofella re della Cirenaica, che disponeva di un esercito di 10.000 fanti, 600 cavalieri e 100 carri, e riuscendo quasi a espugnare la stessa Cartagine, dove sbarcò con un esercito di 13.500 uomini trasportato a bordo di 60 navi. I cartaginesi potevano invece mettere in campo 40.000 uomini, compresi 1.000 cavalieri, e 2.000 carri da battaglia. Nel primo scontro combattuto sul suolo africano le forze siracusane sconfissero quelle puniche, subendo 200 vittime contro 1.000. Nel frattempo, l'assedio a Siracusa si concludeva con un fallimento (309 a.C.); nel medesimo anno Agatocle dovette rientrare in Sicilia per fronteggiare una coalizione delle città greche capeggiata daAgrigento (308/307 a.C.), lasciando parte delle truppe in Africa al comando dei figli Arcagato ed Eraclide. Lo richiamarono in Africa le difficili condizioni dell'esercito, che gli si ribellò, dopo averne uccisi i figli; riuscì a mettersi in salvo e a far ritorno in Sicilia, dove sconfisse nuovamente gli oligarchici ristabilendo il suo predominio su tutte le città greche ad eccezione di Agrigento (304 a.C.). Con i Cartaginesi pervenne infine a un accordo. Dal 307-306 o dal 304 a.C. governò la Sicilia con il titolo di re (basileus), mantenendo la pace all'interno e difendendo i Greci d'Italia con varie operazioni militari (il suo esercito, formato da 30.000 fanti e 3.000 cavalieri, passò lo stretto nel 299 a.C. per contrastare l'offensiva dei Lucani contro Taranto; in seguito si oppose ai Bruzi (297/293 a.C.). A causa della propria salute fu costretto a tornare in Sicilia; nel 288 a.C. il figlio Agatocle - probabile successore - fu ucciso dal nipote Arcagato; nel medesimo anno la morte gli impedì di realizzare l'impresa di una nuova spedizione in Africa, per la quale aveva provveduto ad arruolare mercenari mamertini. Crudeli discordie tra i membri della sua famiglia lo avevano indotto a rinunciare a un successore dinastico: designò come suo erede il popolo di Siracusa.
A settantadue anni, nel 289 a.C. venne assassinato per rivalità familiari di successione, ma dopo la sua morte tutto si dissolse rapidamente a causa dell'anarchia e delle lotte che seguirono. Tra le tante lotte, è da ricordare quella tra i cittadini di Siracusa e un gruppo di mercenari italici chiamati Mamertini. Per convincerli ad andarsene, venne loro offerto il porto di Messina, di cui si impadronirono massacrandone la popolazione maschile e spartendosi donne e bambini. Si resero subito protagonisti di razzie anche nel territorio e divennero un pericolo costante. Attaccarono anche Camarina e Gela. Nel 282 a.C., approfittando di ciò, Finzia tiranno di Akragas distrusse definitivamente Gela e ne deportò la popolazione a Licata, che ricostruì in puro stile greco con mura, agorà e templi. Due anni dopo Siracusa attaccò e sconfisse Akragas, facendo scorrerie nel territorio ma questo provocò una nuova invasione cartaginese. È a questo punto che si inserisce nella storia di Sicilia Pirro il re dei Molossi dell'Epiro. Intervenuto nel 280 su richiesta di Taranto minacciata dai Romani, dopo averli sconfitti (con molte perdite però), rispose agli appelli che provenivano dalle città siciliane. Nel 278 a.C. sbarcò a Taormina, accolto dal tiranno Tindarione: armate 200 navi e un grosso esercito in due anni cacciò i Mamertini e ripulì l'isola dai Cartaginesi. Non riuscì nell'assedio di Lilibeo, la piazzaforte marittima dei punici, ma presto dovette ritornarsene in Italia. Nel 269 a.C. Ierone II prese il potere a Siracusa e, fatto un accordo con i Cartaginesi, sferrò un nuovo attacco ai Mamertini; non poté tuttavia prendere Messina perché Cartagine, attenta a non far troppo crescere la potenza siracusana, non glielo consentì. Il passo successivo di Ierone fu quello di proclamarsi re e lo fu per 54 anni fino alla morte avvenuta nel 215 a.C. Stabilì la sua residenza nel palazzo fortificato di Ortigia e governò in maniera differente dai precedenti sovrani. Non proseguì nelle mire espansionistiche, né nelle avventure militari, ma curò specialmente le relazioni commerciali con i mercati mediterranei e l'Egitto. La massima estensione del suo regno abbracciava la Sicilia orientale da Taormina a Noto. La sua politica estera previde prima un'alleanza con Cartagine; ma presto si accorse che l'astro emergente era Roma così nel 263 a.C. firmò un trattato con quest'ultima e vi rimase fedele fino all'ultimo, risparmiando ai sudditi ed agli alleati il coinvolgimento nelle terribili conseguenze della Prima Guerra Punica. Infatti già da alcuni anni le truppe romane avevano inferto duri colpi alle città della Sicilia occidentale.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Agatocle
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_della_Sicilia_greca

Боспо́рское ца́рство : династия Археанактиды и династия Спартокиды

Боспо́рское ца́рство (или Боспор, Воспорское царство (Н. М. Карамзин), Воспорское тиранство) — античное государство в Северном Причерноморье на Боспоре Киммерийском (Керченском проливе). Столица - Пантикапей. Образовалось около 480 до н. э. в результате объединения греческих городов на Керченском и Таманском полуостровах, а также вхождения Синдики. Позднее расширено вдоль восточного берега Меотиды (Азовского моря) до устья Танаиса (Дона). С конца II века до н. э. в составе Понтийского царства. С конца I в. до н. э. постэллинистическое государство, зависимое от Рима. Вошло в состав Византии в 1-й пол. VI в. Известно от греко-римских историков. Летоисчисление. На боспорских монетах можно увидеть даты особой боспорской системы летоисчисления, по которой точкой отсчёта так называемой Боспорской эры был 297/6 г. до н. э. - это время совпадает со временем правления сыновей Евмела. Но события, которые послужили причиной введения новой системы летоисчисления, едва ли были связаны с самим Боспором. На Боспоре систему ввёл, вероятно, Митридат VI Евпатор, при котором Боспор стал частью Понтийского царства (Понта). Таким образом, эта (скорее, Понтийская) эра летоисчисления была создана в свою очередь по образцу эры соседнего с Понтом государства Селевкидов, но за начало отсчёта в Понте (и, таким образом, на Боспоре) была взята дата на 15 лет позже: Селевкиды считали первым годом - 312 г. до н. э. (по Бикерману). Такое заимствование, вероятно, отражает интенсивность связей державы Селевкидов с Понтийским царством для IV-III в.в. до н. э., косвенным результатом которого, таким образом, и стало впоследствии введение на Боспоре своей системы летоисчисления. Археанактиды - династия правителей древнего Боспорского государства, правившие с начала V века - ок. 438 до н. э.  Сами Археанактиды называли себя царями, а античные авторы - тиранами, династами, царями, подчёркивая их единоличную власть и право её наследования. Родоначальником династии был, по-видимому, Археанакт - представитель знатного греческого рода, переселившийся из Милета в город Пантикапей. Вскоре он стал его архонтом и смог объединить под своей властью все остальные греческие города Боспора Киммерийского. Археанакт возглавил объединение самостоятельных греческих колоний (полисов), расположенных по обеим сторонам Боспора Киммерийского (Керченский пролив), которые и стали ядром Боспорского государства. Тем не менее некоторым членам бывшей военной федерации боспорских городов, например городу Нимфею, удалось сохранить некоторую меру независимости. Около 438 до н. э. династию Археанактидов сменила династия Спартокидов, родоначальником которой был некий фракиец Спарток. Спартокиды объединили все греческие города. О неудачном сопротивлении Нимфея и Феодосии известно из речей афинских ораторов. Спартокиды (Spartokídai) - династия правителей Боспорского государства (438—109 до н. э.) сменившая Археанактидов. Основатель царской династии Спарток I (правил в 438—433 до н. э.) был, наиболее вероятно, эллинизованным выходцем из местных, меотских племен. Имена членов династии Спартокидов - фракийские и греческие. Впервые мысль о западнокавказском (меотском) происхождения Спартокидов была сформулирована ещё в 30-е гг. XIX в. швейцарским археологом и историком Ф. Дюбуа де Монпере. Научные выводы, подтверждающие эту мысль, были сделаны позже, в 1949 году, М. И. Артамоновым после анализа большой группы источников. М. И. Артамонов в своей работе «К вопросу о происхождении боспорских Спартокидов» обратил внимание научной общественности на то обстоятельство, что среди варварских имен Северного Причерноморья (особенно Приазовья), было известно немало имен с таким же, как в имени Спартокос (Спарток) окончанием «окос» «акос», а также на то, что только меотское происхождение снимало загадочность с той мощной военной поддержки, которую меотские племена оказывали представителям этой династии. Позже, в 1960 году, И. А. Джавахшивили также аргументированно показал, что данные боспорского периода содержат большое количество совпадений между сарматскими и средневековыми адыгскими именами. В настоящее время меотское происхождение Спартокидов признано большинством ученых, на этот вывод опираются новые научные работы. В то же время, существует и другая точка зрения. Спартокиды достаточно гибко проводили внутреннюю и внешнюю политику, соответствовавшую интересам класса рабовладельцев. Сами Спартокиды были крупными землевладельцами и поставщиками хлеба. При Спартокидах были установлены договорные торговые взаимоотношения с Афинами, была завоёвана Феодосия, присоединены синды и др. племена Прикубанья. В царствование Евмела (310—304 до н. э.) произошли последние завоевания — в восточной части Приазовья. При Спартоке III (304—284 до н. э.) вошёл в употребление единый царский титул — базилевс. После Спартока IV (около 245—240 до н. э.) правил его брат Левкон II (около 240—220 до н. э.), при котором впервые на Боспоре стали от имени царя чеканить монеты. Во 2 в. до н. э. правили Спарток V, Перисад III, Перисад IV и последний представитель династии С. — Перисад V (около 125—109 до н. э.), убитый во время восстания Савмака. После подавления восстания Савмака Боспорское государство оказалось под властью понтийского царя Митридата VI Евпатора.
Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Археанактиды
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Спартокиды
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Боспорское_царство

The Emirate of Sicily and the greek general Ja'far al-Siqilli

The Emirate of Sicily was an Islamic state (emirate) on the island of Sicily which existed from 831 to 1072. Its capital was Palermo. Muslims, who first invaded in 652, seized control of the entire island from the Byzantine Empire in a prolonged series of conflicts from 827 to 902. An Arab-Byzantine culture developed, producing a multiconfessional and multilingual state. The Emirate was conquered by Christian Norman mercenaries under Roger I of Sicily, who founded the County of Sicily in 1071.
Sicilian Muslims remained citizens of the multi-ethnic County and subsequent Kingdom of Sicily, until those who had not already converted were expelled in the 1240s. In 826 Euphemius, the commander of the Byzantine fleet of Sicily, forced a nun to marry him. Emperor Michael II caught wind of the matter and ordered that General Constantine end the marriage and cut off Euphemius' nose. Euphemius rose up, killed Constantine and then occupied Syracuse; he in turn was defeated and driven out to North Africa. He offered rule of Sicily over to Ziyadat Allah the Aghlabid Emir of Tunisia in return for a place as a general and safety; an Arab army was sent. The latter agreed to conquer Sicily, promising to give it to Euphemius in exchange for a yearly tribute, and entrusted its conquest to the 70-year-old qadi Asad ibn al-Furat. The Muslim force counted 10,000 infantry, 700 cavalry and 100 ships, reinforced by Euphemius' ships and, after the landing at Mazara del Vallo. A first battle against the loyal Byzantine troops occurred on July 15, 827, near Mazara, resulting in an Aghlabid victory. Asad subsequently conquered the southern shore of the island and laid siege to Syracuse. After a year of siege, and an attempted mutiny, his troops were however able to defeat a large army sent from Palermo, also backed by a Venetian fleet led by Doge Giustiniano Participazio. But when a plague killed many of the Muslim troops, as well as Asad himself, the Muslims retreated to the castle of Mineo. Later they returned to the offensive, but failed to conquer Castrogiovanni (Enna, where Euphemius died) and retreated back to Mazara. In 830 they received a strong reinforcement of 30,000 Ifriqiyan and Andalusian troops. The Iberian Muslims defeated the Byzantine commander Teodotus in July–August of that year, but again a plague forced them to return to Mazara and then to Ifriqiya. The Ifriqiyan units sent to besiege Palermo managed to capture it after a year long siege in September 831. Palermo became the Muslim capital of Sicily, renamed al-Madinah ("The City"). The conquest was a see-saw affair; with considerable resistance and many internal struggles, it took over a century for Byzantine Sicily to be conquered. Syracuse held out for a long time but fell in 878, Taormina fell in 902, and the last Byzantine outpost was taken in 965. The Sunni population of the island was replenished following sectarian rebellions across north Africa from 943-47 against the Fatimids harsh religious policies, leading to several waves of refugees fleeing to Sicily in an attempt to escape Fatimid retaliation. The Byzantines took advantage of temporary discord to occupy the eastern end of the island for several years. After suppressing a revolt the Fatimid caliph Ismail al-Mansur appointed al-Hasan al-Kalbi (948–964) as Emir of Sicily. He successfully managed to control the continuously revolting Byzantines and founded the Kalbid dynasty. The local population conquered by the Muslims were Greek speaking Christians of the island, but there were also a significant number of Jews. Christians and Jews were tolerated under Muslim rule as dhimmi, but were subject to some restrictions. The dhimmi were also required to pay the jizya, or poll tax, and the kharaj or land tax, but were exempt from the tax that Muslims had to pay (Zakaat). Under Arab rule there were different categories of Jizya payers, but their common denominator was the payment of the Jizya as a mark of subjection to Muslim rule in exchange for protection against foreign and internal aggression. The conquered population could avoid this subservient status simply by converting to Islam. Whether by honest religious conviction or societal compulsion large numbers of native Sicilians converted to Islam. However, even after 100 years of Islamic rule, numerous Greek speaking Christian communities prospered, especially in north-eastern Sicily, as dhimmi. This was largely a result of the Jizya system which allowed co-existence. This co-existence with the conquered population fell apart after the reconquest of Sicily, particularly following the death of Norman King William II of Sicily in 1189.
Jawhar ibn Abdallah, surnamed Ja'far al-Siqilli ("the Sicilian"), al-Rumi ("the Byzantine
"), al-Saqlabi ("the Slav"), al-Katib ("the Chancellor") and al-Qaid ("the General"), born early 10th century, died 992, was the most important military leader in Fatimid history. He led the conquest of North Africa and then of Egypt, founded the city of Cairo and the great al-Azhar Mosque. Jawhar was a Sicilian ghulam of Greek ethnicity. His family originated from the Emirate of Sicily (hence the epithet the Sicilian), and came as a slave to North Africa. He was sent to the Caliph Ismail al-Mansur on account of his intelligence and cunning. Under his son al-Muizz (953-975) he gained his freedom and became his personal secretary. Soon he was the vizier and the highest-ranking military commander of the Fatimids. In this role he resumed the expansion of the Fatimids and, together with the Zirids, conquered Fez in Northern Morocco, and pushed towards the Atlantic. Only the strongholds of Ceuta and Tangier could be retained by the Umayyads of Córdoba. After the Western borders had been secured, Jawhar as-Siqilli pushed towards Egypt and occupied the land around the Nile in 969 from the Ikhshidids after a siege at Giza. The conquest was prepared by a treaty with the Ikhshidid vizier Abu'l-Fadl Ja'far ibn al-Fadl (by which Sunnis would be guaranteed freedom of religion), so the Fatimids encountered little resistance. Afterwards Jawhar ruled Egypt until 972 as viceroy. In this capacity he founded the city of Cairo in 969 north of Fustat, to serve as the new residence of the Fatimid Caliphs,and the al-Azhar Mosque in 970. Although Palestine was occupied after the conquest of Egypt, Syria could not be overcome, following a defeat at the hands of the Qarmatians at Damascus. However, when the Qarmatians overran Egypt, Jawhar was able to defeat them north of Cairo on the 22 December 970, although the struggle continued until 974. To secure the southern border of Egypt a legation was sent to the Christian land of Nubia. After the establishment of the residence at Cairo, Jawhar fell into disfavour with al-Muizz. Under his successor al-Aziz (975-996) however, in whose accession to the throne Jawhar played an important role, he was rehabilitated. He was regent again until 979, but was finally stripped of power after a campaign against Syria was once again defeated near Damascus. Jawhar died on 1 February 992.
Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Jawhar_al-Siqilli
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Emirate_of_Sicily

Η ελληνική εκστρατεία στον Πόλεμο της Κορεας και τα Σεπτεμβριανα του 1955 εναντίον των Ελλήνων

Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας στην Κορέα (ΕΚ.Σ.Ε.) (1950-1955), αποτελούσε την πρώτη ελληνική συμμαχική αποστολή στα πλαίσια του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Τα Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας περιελάμβανε δυνάμεις του στρατού ξηράς και της αεροπορίας. Συγκεκριμένα, αποτελούνταν από τάγμα συνολικής δύναμης 1.000 ατόμων και σμήνος της βασιλικής αεροπορίας από 67 άτομα, με 7 αεροσκάφη C-47 Ντακότα. Στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου η Ελλάδα αισθανόταν ότι αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα ασφάλειας, θεώρησε ότι ήταν προς το συμφέρον της να ενισχύσει τη διαδικασία της αντίδρασης, μέσω του Ο.Η.Ε., σε μια απρόκλητη επίθεση. Επίσης, η ελληνική κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου είχε ήδη ζητήσει την ένταξη στο Ν.Α.Τ.Ο., αλλά το αίτημα είχε αρχικά απορριφθεί από τους Αμερικανούς, με την αιτιολογία ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο για την άμυνα του Δυτικού κόσμου. Άρα, η συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων θα αποτελούσε απόδειξη της αναγκαιότητας να ενταχθεί η Ελλάδα στον πυρήνα των χωρών της Δύσης, τις οποίες αντιπροσώπευε εκείνη την εποχή το Ν.Α.Τ.Ο. Στις 3 Δεκεμβρίου 1950 ελληνικό σμήνος μετέβη στο θέατρο των επιχειρήσεων, ενώ στις 9 Δεκεμβρίου 1950 ελληνικό τάγμα αποβιβάστηκε στο λιμάνι του Πουσάν στην Νότια Κορέα και εντάχθηκε στο 7ο σύνταγμα Ιππικού της Αμερικανικής Μεραρχίας. Από τις 18 Δεκεμβρίου 1950 και μέχρι τις 19 Δεκεμβρίου 1953 το ελληνικό τάγμα διεξήγαγε σημαντικές αμυντικές και επιθετικές επιχειρήσεις, εντεταγμένες στα γενικότερα συμμαχικά σχέδια. Πολλές συγκρούσεις, στις οποίες συμμετείχε, υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρές και αιματηρές, διεξήχθησαν σε απομακρυσμένες από την Ελλάδα περιοχές, κάτω από ιδιόμορφες κλιματολογικές συνθήκες και απέναντι σε πολυπληθέστερο εχθρό. Οι κυριότερες μάχες του ΕΚ.Σ.Ε. ήταν: α) στο ύψωμα 381 τον Ιανουάριο του 1951, β) στο ύψωμα 326 τον Μάρτιο του 1951, γ)στο ύψωμα Σκοτς τον Οκτώβριο του 1951, δ) στο ύψωμα Νόρι τον Σεπτέμβριο του 1952, ε) στο ύψωμα Χάρι τον Ιούνιο του 1953. Σε όλες τις μάχες οι ελληνικές δυνάμεις επέδειξαν εξαιρετική επιχειρησιακή ετοιμότητα και οι συνεχείς πολεμικές επιτυχίες που σημείωσε το εκστρατευτικό σώμα προκάλεσαν τον θαυμασμό των λοιπών συμμάχων. Από το φθινόπωρο του 1953 το ΕΚ.Σ.Ε. αποτελούσε Σύνταγμα, το οποίο εντάχθηκε στην 3η αμερικανική Μεραρχία και εγκαταστάθηκε στην αμυντική τοποθεσία Τσορβόν. Στις 10 Μαρτίου 1955 περιορίστηκε και πάλι σε τάγμα, ενώ σταδιακά ξεκίνησε ο επαναπατρισμός του στρατεύματος που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1955. Το 13ο ελληνικό Σμήνος εκτέλεσε κυρίως αποστολές μεταφοράς προσωπικού και υλικού. Επίσης πραγματοποίησε με ιδιαίτερο κίνδυνο ρίψεις εφοδίων και πυρομαχικών σε προκεχωρημένα ή αποκομμένα φίλια τμήματα, καθώς και νυχτερινές πτήσεις σε βάθος εντός του εχθρικού εδάφους για συλλογή πληροφοριών. Από τις πιο γνωστές αποστολές υπήρξε η εκκένωση του αεροδρομίου του Χανγκάρι, προς το τέλος του 1950, με την οποία διέσωσε χιλιάδες τραυματίες των συμμάχων. Το ελληνικό Σμήνος παρέμεινε στην Κορέα μέχρι τον Μάιο του 1955 εκτελώντας συνολικά 2.916 αποστολές. Το ΕΚ.Σ.Ε. τιμήθηκε για την ηρωική του δράση στον Πόλεμο της Κορέας με εύφημο μνεία τόσο από τον πρόεδρο της Κορέας όσο και από των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Οι κυβερνήσεις Κορέας και Η.Π.Α. απένειμαν πλήθος παρασήμων και μεταλλίων. Το ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα είχε επιδείξει και φιλανθρωπικό έργο στην Κορέα. Με έρανο μεταξύ του προσωπικού του ΕΚ.Σ.Ε. πραγματοποιήθηκε η ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της Σεούλ. Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι του τάγματος παρείχαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε Κορεάτες, ενήλικες και παιδιά, θύματα του πολεμικών συγκρούσεων. Το ελληνικό τμήμα αποσύρθηκε από την Κορέα το φθινόπωρο του 1955, με απόφαση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, ως αντίδραση για το ανθελληνικό πογκρόμ που είχε οργανωθεί στην Τουρκία (η οποία συμμετείχε στην Κορέα) εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία το οργανωμένο πογκρόμ της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, εξ ου και η ονομασία, που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη, όπου καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων ομογενών, πλην όμως Τούρκων υπηκόων, καθώς και άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία δημιουργώντας τρομοκρατία και ανασφάλεια για τις υφιστάμενες μειονότητες. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια τη τουρκική κυβέρνηση. Πραγματική αιτία του πογκρόμ αυτού ήταν η εξέλιξη του Κυπριακού ζητήματος, η συγκυρία του οποίου μεθόδευσε την προβοκάτσια. Με στρατιωτική πειθαρχία κινούμενος ο τουρκικός όχλος, ο οποίος ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, κινήθηκε κατά παντός του ελληνικού. Μέσα σε εννέα περίπου ώρες (διότι σε πολλά σημεία οι βανδαλισμοί συνεχίστηκαν και μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου μετά τα μεσάνυκτα) καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή. Επίθεση δέχτηκαν και ένας μικρός αριθμός αρμενικών και εβραϊκών περιουσιών, ορισμένες αρμενικές εκκλησίες και μια εβραϊκή συναγωγή. Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα. Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από τους κύκλους της ομογενείας οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200. Τα «Σεπτεμβριανά» αποτελούν ένα μέρος ενός μακρύ καταλόγου διώξεων κατά αλλοθρήσκων μειονοτήτων που μπορεί να ξεκίνησαν περί τα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πλην όμως εντάθηκαν από την εποχή των Νεοτούρκων και ύστερα.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Εκστρατευτικό_Σώμα_Ελλάδας_στην_Κορέα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σεπτεμβριανά

Οι 10 κορυφαίοι στρατηγοί της Αρχαίας Ελλαδας - Μέρος Β'

6) Ο Επαμεινώνδας (418 π.Χ. – 4 Ιουλίου 362 π.Χ.) ήταν Θηβαίος στρατηγός και πολιτικός του 4ου αιώνα π.Χ., ο οποίος απάλλαξε τη Θήβα από τη σπαρτιατική κυριαρχία και τη μετέτρεψε σε ισχυρή πόλη–κράτος με εξέχουσα θέση στην ελληνική πολιτική σκηνή. Νίκησε τους Σπαρτιάτες στη μάχη των Λεύκτρων και απελευθέρωσε τους Μεσσήνιους, οι οποίοι ήταν υποταγμένοι στη Σπάρτη για 230 χρόνια, μετά την ήττα τους στο Δεύτερο Μεσσηνιακό Πόλεμο, ο οποίος έληξε το 600 π.Χ. Ο Επαμεινώνδας κατέλυσε τις ως τότε συμμαχίες και δημιούργησε νέες. Ο Ρωμαίος ρήτορας Μάρκος Τύλλιος Κικέρων τον χαρακτήρισε ως «πρώτο άνδρα της Ελλάδας». Αλλά παρά το γεγονός ότι ο Επαμεινώνδας άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδος, έπληξε καίρια την στρατιωτική δύναμη της Σπάρτης και ανύψωσε την Θήβα σε ηγέτιδα δύναμη του ελληνικού χώρου, το έργο του δεν επιβίωσε του ιδίου. 24 χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Φίλιππος Β΄ κατανίκησε τους Θηβαίους και τους συμμάχους τους στην μάχη της Χαιρωνείας και τρία χρόνια αργότερα ο Αλέξανδρος εκμηδένισε την δύναμη της Θήβας και ισοπέδωσε την πόλη. Ο Επαμεινώνδας παρουσιάζεται από τους σύγχρονούς του ως ιδεαλιστής και ελευθερωτής. Ο Επαμεινώνδας άλλαξε δραματικά την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας της εξουσίας του. Πριν τον θάνατο του, η Σπάρτη είχε ταπεινωθεί, η Μεσσηνία ελευθερώθηκε και η Πελοπόννησος αναδιοργανώθηκε τελείως. Η Θήβα έγινε κυρίαρχη δύναμη της Ελλάδος, προτού υποταχθεί στη Μακεδονία. Στη Μαντίνεια, η Θήβα αντιμετώπισε όλες τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Ελλάδας, αλλά η νίκη δεν της απέφερε λάφυρα. Μετά τον θάνατο του Επαμεινώνδα, η Θήβα επέστρεψε στην παραδοσιακή της αμυντική πολιτική, με την Αθήνα να ξαναπαίρνει ηγετική θέση στην Ελλάδα. Κανένα ελληνικό κράτος δεν υπέταξε στο εξής τη Βοιωτία, αλλά η θηβαϊκή επιρροή μειώθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τελικά, στη μάχη της Χαιρώνειας, η Θήβα και η Αθήνα ηττήθηκαν από τον Φίλιππο της Μακεδονίας, ο οποίος έβαλε τέλος στη θηβαϊκή ανεξαρτησία. Τρία χρόνια αργότερα, όταν βασιλιάς έγινε ο Μέγας Αλέξανδρος, οι Θηβαίοι εξεγέρθηκαν, αλλά ο Αλέξανδρος κατέστειλε την εξέγερση, κατέστρεψε την πόλη κι έσφαξε ή εξανδραπόδισε τους κατοίκους. Ο Επαμεινώνδας, ως εκ τούτου, παρουσιάζεται ως ελευθερωτής και ως καταστροφέας. Θεωρείται από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους ως ένας από τους μεγαλύτερους άνδρες στην ιστορία. Ο Κικέρωνας τον περιγράφει ως τον πρώτο άνδρα της Ελλάδας. Τα κατορθώματα του Επαμεινώνδα ήταν βέβαια ευπρόσδεκτα από τους Μεσσήνιους και από άλλους, τους οποίους βοήθησε με τις εκστρατείες του κατά των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες, ωστόσο, ήταν το κέντρο της αντίστασης κατά τη διάρκεια των περσικών επιθέσεων τον 5ο αιώνα π.Χ, και η απουσία τους έγινε φανερή στη Χαιρώνεια. Οι ατελείωτες πολεμικές συγκρούσεις στις οποίες ο Επαμεινώνδας έπαιξε καθοριστικό ρόλο εξασθένησαν τα κράτη-πόλεις της Ελλάδας μέχρι του σημείου να μην μπορούν να υπερασπιστούν την ακεραιότητά τους έναντι των βορείων γειτόνων τους. Ο Βίκτορ Ντέηβις Χάνσον θεωρεί πως ο Επαμεινώνδας ήθελε ενδεχομένως μια Ελλάδα ενωμένη, η οποία θα χωριζόταν σε περιφερειακές δημοκρατικές ομοσπονδίες, κανένα τέτοιο σχέδιο δεν εφαρμόστηκε. Ο Σιμόν Χορνμπλάουερ υποστηρίζει πως η θηβαϊκή κληρονομιά του 4ου αιώνα και η Ελληνιστική Ελλάδα ήταν φεντεραλισμός, «ένα εναλλακτικό είδος ιμπεριαλισμού, ένας τρόπος για επίτευξη ενότητας χωρίς δύναμη». Παρά τις ευγενικές του αρετές ο Επαμεινώνδας δεν κατάφερε να ξεπεράσει το ελληνικό σύστημα των πόλεων-κρατών, με τις ενδημικές του αντιζηλίες και διαμάχες, κι άφησε την Ελλάδα πιο ρημαγμένη και διαιρεμένη από πριν. Ο Χορνμπλάουερ θεωρεί πως είναι ένδειξη της πολιτικής αποτυχίας του Επαμεινώνδα, ακόμη και πριν τη μάχη της Μαντινείας, το ότι οι Πελοποννήσιοι σύμμαχοί του πολεμούσαν για να απαλλαγούν από τη σπαρτιατική ηγεμονία και όχι επειδή τους προσείλκυσε η Θήβα. Από την άλλη πλευρά, ο Κάβκελλ πιστεύει πως η αύξηση της δύναμης της Βοιωτίας και η λήξη της σπαρτιατικής ηγεμονίας στην Πελοπόννησο είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ποτέ ένας Βοιωτός.
7) Ο Φιλοποίμην (253 π.Χ. – 183 π.Χ.) ήταν στρατηγός και πολιτικός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Ήταν γιος του Κραύγιδος αλλά ορφάνεψε σε νεαρή ηλικία και μεγάλωσε από ένα φίλο του πατέρα του, τον Κλέανδρο. Καταγόταν από τη Μεγαλόπολη της Αρκαδίας. Ήταν χαρισματικός ηγέτης αλλά έζησε σε εποχή που η Ελλάδα βρισκόταν σε παρακμή. Την εποχή της διακυβέρνησης του κατάφερε να εντάξει και τη Σπάρτη στη συμπολιτεία κατορθώνοντας προσωρινά να ενώσει σχεδόν όλη την Πελοπόννησο. Πέθανε το 183 π.Χ. κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης στη Μεσσηνία. Ονομάστηκε έσχατος των Ελλήνων, επειδή μετά το θάνατό του δεν υπήρξε άλλος αξιόλογος ηγέτης στην Ελλάδα. Σύντομα μετά το θάνατό του η Αχαϊκή Συμπολιτεία κατακτήθηκε από την Ρώμη. Ο Δεινοκράτης ο οποίος ήταν αντίπαλος του Φιλοποίμενος έπεισε τους Μεσσήνιους να επαναστατήσουν. Ο Φιλοποίμην παρ’ ό,τι ήταν 70 χρονών και άρρωστος αποφάσισε να αντιμετωπίσει την εξέγερση. Κατά τη διάρκεια της μάχης αιχμαλωτίσθηκε από τους Μεσσηνίους και του δόθηκε να πιει δηλητήριο. Ο Αχαϊκός στρατός οργισμένος από τα νέα για το θάνατό του επετέθη και ανάγκασε τους Μεσσηνίους να παραδοθούν. Η σορός του Φιλοποίμενος αποτεφρώθηκε και μεταφέρθηκε στη Μεγαλόπολη.
8) Ο Κίμων ήταν Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός του πρώτου μισού του 5ου αιώνα π.Χ.. Ο Κίμων από το 476 π.Χ. τέθηκε επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων και με αφετηρία το Βυζάντιο ξεκίνησε η πρώτη συμμαχική επιχείρηση: να εκκαθαριστούν τα θρακικά παράλια από τις Περσικές φρουρές. Πρώτα πολιορκήθηκε η Ηιόνα επιτυχώς και στη συνέχεια ο Δορίσκος, ο οποίος άντεξε (για εκείνη τη χρονιά). Οι Αθηναίοι έκαναν το πρώτο βήμα στη Θράκη, η οποία ήταν πλούσια σε ξυλεία, ενώ υπήρχαν επίσης μεταλλεία χρυσού και αργύρου. Το 475, η Σκύρος, σημαντικότατο σημείο ελέγχου διακίνησης πλοίων στο Αιγαίο, παραδόθηκε στη συμμαχία, επειδή οι Δόλοπες, οι οποίοι την είχαν καταλάβει κι επιδίδονταν στην πειρατεία, καταδικάστηκαν από τη Δελφική Αμφικτυονία σε αποζημίωση που δεν μπορούσαν να καταβάλουν. Ο Κίμων, για να εξασφαλίσει την κατοχή της, έδιωξε τους Δόλοπες και εγκατέστησε Αθηναίους κληρούχους. Το 474 - 472 π.Χ. η Κάρυστος, η μόνη πόλη της Εύβοιας που δεν ανήκε στην Αθηναϊκή συμμαχία, πολιορκήθηκε. Οι κάτοικοί της, οι Δρύοπες, αντιστάθηκαν γενναία, αλλά στο τέλος συνθηκολόγησαν και έγιναν αναγκαστικά μέλος της συμμαχίας. Η Κάρυστος είχε και αυτή σπουδαία θέση για τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο. Η Νάξος, το ισχυρότερο νησί των Κυκλάδων, αποστάτησε. Επίσης είχε παραβιαστεί ο όρκος της συμμαχίας και υπήρχε κίνδυνος ρήγματος της συμμαχίας. Ο Κίμων λοιπόν έδρασε σαν «αστυνόμος» της συμμαχίας, η Νάξος πολιορκήθηκε, συνθηκολόγησε και υποχρεώθηκε να περάσει στην τάξη των υποτελών συμμάχων. Το 468 π.Χ.οι Πέρσες ξεκίνησαν να συγκεντρώνουν στρατό και στόλο στην Παμφυλία με προφανή σκοπό να κινηθούν προς τη Μικρά Ασία και το Αιγαίο. Ο Κίμων ορίστηκε αρχηγός της εκστρατείας με 300 συμμαχικές τριήρεις (200 Αθηναϊκές) και 5.000 οπλίτες. Στις εκβολές του ποταμού Ευρυμέδοντα, μετά από τις συμπλοκές σε ξηρά και θάλασσα, οι Περσικές δυνάμεις διαλύθηκαν (Ευρυμέδοντας). Η νίκη αυτή απογείωσε το κύρος της συμμαχίας, και είχε ως αποτέλεσμα κάθε πόλη της Ιωνίας, της Καρίας και της Λυκίας, να προσχωρεί στην συμμαχία για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της. Η Θάσος, ένα από τα ισχυρά μέλη της συμμαχίας, βλέποντας τα συμφέροντά της να απειλούνται, αποστάτησε. Ο Κίμων για άλλη μια φορά επέβαλε την τάξη μετά από τριετή πολιορκία. Η Θάσος τιμωρήθηκε βαρύτατα. Το 450 π.Χ. ο Κίμων έπλευσε στην Κύπρο, με 200 τουλάχιστον συμμαχικές τριήρεις, για να εκδιώξει τους Πέρσες και να αποκαταστήσει την Αθηναϊκή κυριαρχία στην ανατολικήΜεσόγειο. Στην Κύπρο πολιόρκησε το Μάριον και το Κίτιον. Το Μάριον κυριεύτηκε, όμως η πολιορκία του Κιτίου τραβούσε σε μάκρος, και επιπλέον οι αμυνόμενοι είχαν στις επάλξεις τους τοξότες, που προκαλούσαν φθορά στους πολιορκητές. Οι πολιορκητές υπέφεραν και από έλλειψη εφοδίων. Στο Κίτιον ο Κίμων άφησε την τελευταία του πνοή. Πριν πεθάνει έδωσε εντολή να λυθεί η πολιορκία και να επιστρέψουν στην Αθήνα, χωρίς να γνωστοποιήσουν το θάνατό του: επί 30 ημέρες όλοι νόμιζαν ότι στρατηγούσε ο Κίμων. Κατά την επιστροφή, έγινε ναυμαχία και πεζομαχία στη Σαλαμίνα της Κύπρου, όπου οι Αθηναίοι νίκησαν (μεταθανάτια αμοιβή του Κίμωνα - «και νεκρός ενίκα»). Η σορός του επιστράφηκε στη πόλη των Αθηνών και τάφηκε με μεγάλες τιμές στις Μελίτιδες Πύλες.
9) Ο Μιλτιάδης (540 π.Χ. - περίπου 489 π.Χ.) ήταν ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός που οδήγησε τους Αθηναίους στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.). Ο Μιλτιάδης πίστευε στην συνεργασία με τη Σπάρτη και στην ανάπτυξη ενός αγροτικού προγράμματος, που υποστηριζόταν από τους πλούσιους γαιοκτήμονες αριστοκράτες και τους μεσαίους αστούς. Προσωπικός σύμμαχος του Μιλτιάδη, λόγω επειδή είχε διακρίνει το ηγετικό του ταλέντο, ήταν ο Αριστείδης ο Δίκαιος. Αμέσως μετά την εκλογή του το 490, ως στρατηγός των ελληνικών δυνάμεων νίκησε τους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα αφού πέτυχε να πείσει τον Καλλίμαχο να δοθεί εκεί η μάχη.
Η Μάχη του Μαραθώνα που διεξήχθη τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ, αποτελεί σύγκρουση μεταξύ των Ελλήνων (Αθηναίοι και Πλαταιείς) και των Περσών κατά την πρώτη εισβολή των Περσών στην Ελλάδα. Μετά την αποτυχία της Ιωνικής Επανάστασης, ο Δαρείος συγκέντρωσε μεγάλη δύναμη για να εκδικηθεί την Αθήνα και την Ερέτρια, οι οποίες είχαν βοηθήσει τους Ίωνες, κατά την Ιωνική Επανάσταση. Τελικά το 490 π.Χ., υπό τη διοίκηση του Δάτη και του Αρταφέρνη, ο περσικός στρατός κατέλαβε τις Κυκλάδες, κατέστρεψε την Ερέτρια και στρατοπέδευσε στον Μαραθώνα, όπου τους αντιμετώπισε δύναμη Αθηναίων και Πλαταιέων. Η μάχη έληξε με αποφασιστική νίκη των Ελλήνων - που οφειλόταν στην στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μιλτιάδη - και οι Πέρσες αναγκάσθηκαν να φύγουν στην Ασία. Η μάχη του Μαραθώνα έδειξε στους Έλληνες ότι μπορούσαν να νικήσουν τους Πέρσες. Κατά τους σύγχρονους ιστορικούς και μελετητές, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η μάχη του Μαραθώνα αποδείχθηκε πολύ σημαντική για τους Έλληνες. Η μάχη ήταν καθοριστική στιγμή στην ιστορία της αθηναϊκής δημοκρατίας, καθώς έδειξε τι μπορούσαν να πετύχουν με ενότητα και αυτοπεποίθηση - κατά τους σύγχρονους ιστορικούς, «η νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα έδωσε στους Έλληνες την ευκαιρία να ζήσουν ελεύθεροι για τρεις αιώνες, όποτε και ανάπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό, στη βάση του οποίου υπάρχει ο δυτικός πολιτισμός». Ο Αθηναίος τραγικός ποιητής Αισχύλος θεωρούσε ότι η συμμετοχή του στον Μαραθώνα ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή του -ανώτερο κι από την Ορέστεια και τους Πέρσες του- δεδομένου ότι έγραψε το επίγραμμα. Το μεγαλύτερο μάθημα για τους Έλληνες ήταν η δύναμη των οπλιτών - αυτοί θα έπαιζαν μεγάλο ρόλο και στις εμφύλιες συρράξεις των Ελλλήνων. Ο σχηματισμός φάλαγγας ήταν ευάλωτος στο ιππικό, αλλά καθώς στον Μαραθώνα το περσικό ιππικό έλειπε, η φάλλαγα αποδείχθηκε θανατηφόρο όπλο.
10) Ο Σωσθένης (θαν. 277 π.Χ.), ήταν Μακεδόνας στρατιωτικός ευγενικής καταγωγής, που αν και δεν συνδεόταν εξ αίματος με κάποιο βασιλικό οίκο, απέκτησε τον έλεγχο του κράτους κατά τη διάρκεια της ταραγμένης περιόδου που ακολούθησε τη γαλατικήεπιδρομή στον ελλαδικό χώρο το 279 π.Χ. Συνηθίζεται το όνομά του να περιλαμβάνεται στους καταλόγους βασιλέων των χρονικογράφων. Μετά το θάνατο του Πτολεμαίου Κεραυνού και τη βραχύβια βασιλεία του αδερφού του, Μελέαγρου, στο θρόνο τοποθετήθηκε ο Αντίπατρος, ανηψιός του Κάσσανδρου. Οι Θρακες αναγκάστηκαν να συμμετέχουν στις μάχες στο πλευρό των Γαλατών. Την άνοιξη του 279 π.Χ., ο αρχηγός τους Βόλγιος εισέβαλε στη Μακεδονία. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ο Κεραυνός συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις που μπορούσε να μαζέψει, προέλασε βόρεια για να συναντήσει τους εχθρούς του και τότε εξελίχθηκε μια τρομερή μάχη. Ο Κεραυνός ήταν ο ίδιος προσωπικά διοικητής των δυνάμεών του. Προχώρησε πάνω σε έναν ελέφαντα στο πεδίο της μάχης μαζί με τους στρατιώτες του. Κάποια στιγμή τραυματίστηκε και ο ελέφαντάς του αφήνιασε, ίσως κι εκείνος από τραυματισμό, και πέταξε κάτω τον αναβάτη του. Οι Γαλάτες που μάχονταν εκεί κοντά τον συνέλαβαν και χωρίς δισταγμό τον αποκεφάλισαν. Καρφώνοντας το κεφάλι σε ένα παλούκι το περιέφεραν στο πεδίο της μάχης. Το θέαμα κόστισε τόσο στους Μακεδόνες που οι γραμμές έσπασαν σύντομα και οι στρατιώτες υποχώρησαν άτακτα, αφήνοντας τους Γαλάτες νικητές. Ο θάνατος του Πτολεμαίου Κεραυνού έδωσε το σύνθημα στους παλιούς διεκδικητές του θρόνου να επανεμφανιστούν. Ακολούθησε μια περίοδος συγκρούσεων και κακοδιαχείρησης, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Γαλάτες σκόρπισαν τον τρόμο στη Βόρεια Μακεδονία. Ο αδελφός του Πτολεμαίου από την Ευρυδίκη, ο Μελέαγρος έγινε βασιλιάς, αντικαταστάθηκε από ένα άντρα με το όνομα Αντίπατρος και ακολούθησε ο Σωσθένης. Οι περιστάσεις απαιτούσαν την καθοδήγηση του στρατού από ικανά και αποτελεσματικά χέρια, και ο Αντίπατρος κρίθηκε σύντομα ανεπαρκής. Μετά από μόλις 45 ημέρες, την ηγεσία του στρατού ανέλαβε με προσωπική πρωτοβουλία ο Σωσθένης, ο οποίος ζήτησε από τους στρατιώτες να ορκιστούν πίστη σε αυτόν ως στρατηγό κι όχι ως βασιλιά. Αρχικά οι προσπάθειές του στέφθηκαν με επιτυχία: υποχρέωσε σε ήττα τους Γαλάτες που βρίσκονταν υπό τοv Βόλγιο, και για ένα διάστημα ο κίνδυνος απομακρύνθηκε από το βασίλειο. Εντουτοις ακολούθησε νέα εισβολή υπό τον Βρέννο, η οποία ανάγκασε το Σωσθένη να κλείσει τα στρατεύματά του στα διάφορα οχυρά. Ο Βρέννος, ωστόσο, αφού λεηλάτησε τα εδάφη της Μακεδονίας, έστρεψε τα όπλα του εναντίον της νότιας Ελλάδας. Η Μακεδονία ανέκτησε την ελευθερία της κι ο Σωσθένης διατήρησε τη διοίκηση για μία περίοδο δύο ετών μέχρι το θάνατό του.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Επαμεινώνδας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φιλοποίμην_ο_Μεγαλοπολίτης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κίμων_ο_Μιλτιάδου
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μιλτιάδης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μάχη_του_Μαραθώνα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σωσθένης_της_Μακεδονίας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πτολεμαίος_Κεραυνός