Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

La Sibilla : Le donne vergini che fare predizioni all mondo grecoromano e leggendarie profetesse del mondo antico

La sibilla (Sibylla; Σίβυλλα) è una figura esistita storicamente, ed anche presente nella mitologia greca e in quella romana. Le sibille erano vergini dotate di virtù profetiche ispirate da un dio (solitamente Apollo), in grado di fornire responsi e fare predizioni, per lo più in forma oscura o ambivalente. Le sibille del mondo antico erano leggendarie profetesse, collocate in diversi luoghi del bacino del Mediterraneo: Italia (Cuma), Africa, Grecia (Delfi), Asia Minore. Tra le più conosciute, la Sibilla Eritrea, la Sibilla Cumana e la Sibilla Delfica, rappresentanti altrettanti gruppi: ioniche, italiche ed orientali. Nella Roma repubblicana e imperiale un collegio di sacerdoti custodiva gli Oracoli sibillini, testi sacri di origine etrusca, consultati in caso di pericoli o di catastrofi. Dal II secolo a.C. si sviluppa negli ambienti ebraici romanizzati un'interpretazione dei vaticini delle Sibille corrispondente alle attese messianiche. Successivamente i cristiani videro nelle predizioni delle veggenti pagane lontani preannunci dell'avvento di Gesù Cristo e del suo atteso ritorno finale.
L'etimologia del nome è incerta. Varrone ce ne riporta una popolare che la farebbe derivare dal greco sioù-boùllan al posto di theoù-boulèn, che indicherebbe "la volontà, la deliberazione del dio". Secondo Varrone, nel dialetto eolico si usava chiamare gli dei non θεοὺς, ma σιοὺς e consiglio non βουλὴν, ma βυλὴν, da cui Σίβυλλα o Σίβιλλα. La parola "Sibilla" indicherebbe perciò la manifestazione della volontà (βυλὴν) divina (σιοὺς). Abbiamo anche la forma Sybulam, che è molto suggestiva ("segno, avvertimento di dio"), ma si tratta di una trascrizione errata che ricorre solo sui manoscritti medievali. In origine Sibilla (dal greco Sibylla) era un nome proprio di persona. Probabilmente era quello di una delle sibille più antiche, la Sibilla Libica, come ci attesta Pausania. Pausania si rifà ad Euripide che nel prologo di una delle sue tragedie perdute (la "Lamia") avrebbe riferito il gioco di parole Sibyl/Lybis, secondo la lettura palindroma. Da nome proprio, col tempo "Sibilla" è diventata una definizione, un epiteto, passando a designare un tipo particolare di profetessa. Ciò avvenne in seguito al sorgere in diversi luoghi sacri di santuari nei quali venivano proferiti degli oracoli, ed al parallelo fiorire di raccolte di profezie. Così all'originario nome proprio di Sibylla fu necessario aggiungerne un altro (che divenne quello geografico della località interessata) che permetteva di distinguerle l'una dall'altra. Ma poiché nell'immaginazione degli antichi qualche sibilla - a causa della sua longevità millenaria - passava da un luogo all'altro per soggiornarvi lunghi periodi, ogni volta venendo chiamata con un nuovo nome geografico benché fosse sempre la stessa persona, essi sentirono il bisogno di ridare un nome proprio alle sibille più conosciute (p. es. "Erofile").
Con la parola "Sibilla" gli antichi greci e latini si riferiscono a tutta la classe delle profetesse, donne vergini e giovani, talora ritenute come decrepite, che svolgevano attività mantica in stato di trance. Tali donne mostravano abitualmente ai profani ed alle folle i loro responsi, sempre vani, lievi e numerosi come le foglie, che il vento disordinava disperdendone così il testo. Queste vergini, affidando al vento benevolo le loro verità non sempre gradite, lasciavano spazio alle illusioni dei questuanti che interpretavano a loro piacimento i responsi. Il perdurare della loro presenza dà risposte, nel mondo classico, al perdurare di domande alle quali i riti e i culti "diurni" in onore degli dei del Pantheon patriarcale sia romano che greco, non sapevano dare risposte. Nei suoi scritti Platone ne cita solo una, anche se in seguito le sibille divennero una trentina. Lo scrittore reatino Marco Terenzio Varrone (116-27 a.C.) ne enumera dieci in ordine di antichità: Persica, Libica, Delfica, Cimmeria, Eritrea, Samia, Cumana, Ellespontica, Frigia, Tiburtina. Emblematica la definizione della Sibilla che ci proviene dall'antichità classica, che le conferisce caratteri simili alla Pizia di Delfi: “Sibylla […] dicitur omnis puella cuius pectus numen recipit”. Nonostante nella tradizione letteraria non sia mai venuto meno il concetto della verginità della Sibilla, non si esclude l'unione della Sibilla col dio, che tuttavia non può che scegliersi una sposa vergine. Per la Sibilla la verginità non escludeva la gravidanza, infatti ella si univa ad Apollo ricevendo dal dio il πνεῦμα, un afflato amoroso che la rendeva gravida dell'oracolo di cui si liberava di volta in volta. Questa unione con il dio Apollo ha spesso messo a confronto le Sibille con le Pizie delfiche, ovvero con le eroine della leggenda col dono di profetare, come ad esempio Cassandra, che non erano legate ad alcun santuario e rivelavano il futuro senza essere interrogate. Queste Pizie, il cui nome derivava da Apollo Pizio (uccisore del serpente Pitone del quale aveva preso il posto a guardia del santuario di Delfi, divenuto suo centro oracolare), vaticinavano ex tempore, ed i loro versi non venivano scritti nel momento in cui li profetavano nel santuario delfico. Le Sibille invece riportavano i loro oracoli che circolavano in forma di libro; inoltre queste parlavano in prima persona nei loro vaticini, mentre la Pizia profetava in stato di estasi, posseduta da Apollo, e quando parlava in prima persona era il dio stesso a parlare.
L'origine delle Sibille come personaggi di antica tradizione, che già figuravano nella mitologia greca, si evince dalle testimonianze di Eraclito di Efeso (sec. VI-V a. C.),Euripide (V secolo a.C.), Aristofane (V-IV secolo a.C.), e Platone (V-IV secolo a.C.). Con l'estendersi della civiltà greca degli Ioni nel bacino del Mediterraneo si ebbe il moltiplicarsi delle Sibille nelle diverse tradizioni locali. Un ampio brano di Lattanzio, notoriamente interessato alla rivelazione sibillina, che egli stesso ritiene ispirata dall'unico Dio e rivolta alle nazioni, riflette la lista compilata da Varrone (I secolo a.C.), riguardante dieci Sibille connesse ad importanti centri del mondo ellenistico-romano.
La prima delle dieci varroniane era originaria della Persia da cui il nome Persica, che fu più tardi identificata con la Caldea. La seconda è quella che si diceva risiedesse in Libia, zona dalla quale prende il suo nome Libica: essa è menzionata da Euripide nel prologo della Lamia e considerata da Pausania la più antica di tutte; la terza è quella di Delfi (Delfica), di cui parla Crisippo nel libro “sulla Divinazione”, una tradizione la identifica inoltre con Erofile da Eritre e tale notizia ci è fornita da Eraclide Pontico, che parla di una Sibilla frigia nota a Delfi col nome di Artemide. Secondo Plutarco invece, questa sarebbe giunta dall'Eliconia, fu lei a predire ai Greci, in partenza per Ilio, che questa città sarebbe stata distrutta e che Omero avrebbe scritto dai suoi oracoli. La quarta Sibilla è quella Cimmeria situata in Italia, presso i Cimmeri intorno al lago Averno, di cui parlano Nevio nei suoi libri “ Bellum Poenicum” e Pisone negli “Annales” . La quinta Sibilla è quella Eritrea che Apollodoro di Eritre afferma essere sua compatriota. La sesta era la Samia, di cui parla Eratostene affermando di aver scoperto uno scritto negli antichi “Annales” dei Sami. La settima sibilla è la Cumana, detta anche Amaltea, Demofile o Erofile di cui abbiamo testimonianza in Licofrone, uno scrittore greco del IV secolo a.C. e in Eraclito. Fu la Sibilla Cumana a portare nove dei cosiddetti Libri Sibillini al cospetto di Tarquinio il Superbo. L'ottava Sibilla è quella dell'Ellesponto (Ellespontina), essendo nata nella campagna troiana nella cittadina di Marpesso, presso la località di Gergithium. Eraclide del Ponto scrive che questa visse al tempo di Solone e di Ciro. La nona è la Frigia, una Sibilla greca, più volte assimilata alla Marpessa, detta anche Cassandra o Taraxandra. La decima sibilla è quella di Tivoli (Tiburtina), dove era adorata come una dea sulle rive dell'Aniene, nei cui gorghi si dice fu trovata la sua statua che teneva un libro sibillino in mano; era chiamata anche Albunea. Una delle sibille non citate da Varrone in quanto sorta in epoca medievale è la Sibilla Appenninica, detta anche "Oracolo di Norcia" che viene legata alla Grotta della Sibilla situata sul Monte Sibilla, nella catena dei Monti Sibillini nei comuni di Arquata del Tronto e Montemonaco.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Sibilla

Метеоры один из крупнейших монастырских комплексов в Греции

Метеоры (Μετέωρα) один из крупнейших монастырских комплексов в Греции, прославленный, прежде всего, своим уникальным расположением на вершинах скал. Монашеский центр был образован около X века и с тех пор существует непрерывно. В 1988 годумонастыри были включены в список объектов всемирного наследия. По административно-церковному делению входит в митрополию Стаги и Метеор (Σταγών και Μετεώρων) Элладской православной церкви. Метеоры расположены в горах Фессалии на севере Греции, на севере нома Трикала. Они находятся в горах Хасия (горный массив Пинд) недалеко от реки Пиниос в 1-2 километрах к северу от города Каламбака (бывшая Стаги) и в 21 километре к северо-западу от города Трикала. Шесть действующих православных монастырей, расположены на вершинах грандиозных скал, находящихся на ровной поверхности Фессалийской равнины. Скалы достигают в высоту 600 метров над уровнем моря и являются редким геологическим явлением. Они образовались более 60 миллионов лет назад и являлись каменистым дном доисторического моря, находившегося на месте равнины. В результате воздействия воды, ветра и перепадов температур получились массивные, как бы зависшие в воздухе каменные столбы, получившие название Метеоры (от μετέωρα — «парящие в воздухе»).
По преданию, первые отшельники поднялись на эти каменистые и неприступные, отрезанные от мира вершины скал задолго до X века. Они жили в пещерах и в скальных углублениях, а рядом основывали небольшие площадки, так называемые «молельные места» для совместного совершения молитв и изучения духовных текстов. Однако для участия в богослужениях и церковных таинствах (прежде всего причастии) отшельникам приходилось спускаться в старую церковь Архангелов в городе Стаги, а позднее во вновь построенную церковь Богородицы. Согласно большинству исследователей, первым отшельником был некий Варнава, который в 950—970 годах построил старейший скит Святого Духа (Σκήτη του Αγίου Πνεύματος). Затем последовало возведение Преображенского скита (1020 год) критским монахом Андроником, а в 1160 году был сооружён скит Стаги или Дупиани. Основание этого скита положило начало организованному монашескому «государству» (общине) Метеорам, и общинной монастырской жизни.
В течение двух-трех веков Метеоры жили в атмосфере мира и спокойствия, но в XIII веке начались вторжения крестоносцев, сербов, албанцев и турок, стремившихся захватить Фессалию. В 1334 году в Метеоры прибыл монах Афанасий, изгнанный со Святой горы Афона нашествием корсаров, сопровождаемый своим духовным пастырем Григорием. Они обосновались на столпе Стаги («Столп Капель») и прожили там около 10 лет. Афанасий, впоследствии святой Афанасий Метеорский, имел единственную цель создание хорошо организованного монастыря по подобию афонских. В 1334 году он собрал 14 монахов из близлежащей округи и поднялся на «Платис Литос» (широкий камень) гигантскую скалу высотой 613 метров над уровнем моря, 413 над уровнем городка Каламбака, начав поистине титаническое для той эпохи дело строительство первых сооружений знаменитого впоследствии монастыря «Великий Метеор» или Преображения. Этим монахом впервые были определены правила поведения, которым должны были следовать монахи, соблюдая законы монастырской жизни в Метеорах. Считается, что именно Афанасий дал этим скалам название «Метеоры». В 1371 году в Метеоры прибыл эпирский Иоанн Уреш Палеолог, недавно принявший престол после смерти своего отцаСимеона Синиши. Познакомившись с Афанасием Метеорским, Иоанн решил оставить управление страной и принял монашеский постриг под именем Иоасаф; в 1390-х годах, после смерти Афанасия, он стал игуменом Преображенского монастыря. С 1490 года настоятель Преображенского монастыря является руководителем всей монастырской общины Литополис (скального города) Стаги.
Расцвет монашеской страны приходится на XVI век. Величие этого места и его естественная природная безопасность от нашествий грабителей и разбойников, которую ощущали монахи благодаря высоте отвесных скал, позволило создать с течением времени крупную организованную монашескую общину с множеством монастырей, которые росли и укреплялись с помощью многочисленных даров и вкладов правителей и архонтов. В результате, многие известные и неизвестные духовные лица основали следующие монастыри (полужирным выделены ныне действующие монастыри). Эти 24 монастыря существовали в период расцвета монастырского государства, однако постепенно оно начало приходить в упадок. До 20-х годов XX века, когда к монастырям были проложены дороги и сделаны каменные ступени для подъёма, монахи и посетители могли попасть в монастыри только по навесным деревянным лестницам, либо с помощью монахов, которые поднимали их в специальных сетках (а в первые века существования комплекса монахами использовались сплошные леса из брусьев, крепившиеся в расщелинах скал). Подъём занимал более получаса; сети иногда рвались, монах-гимнограф так предупреждал об опасности. Таким же образом на вершину скал поднимались все строительные материалы для возведения монастырских строений, продукты питания и другие необходимые для монастырской жизни вещи. Во время Второй мировой войны монастыри были разграблены немецкими и итальянскими оккупантами, пострадали они и в годы Гражданской войны. Однако уже в первые послевоенные годы началось восстановление монастырской жизни, при этом Метеоры стали популярным туристическим объектом.
Мужской монастырь Преображения Господня (της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος), известный также как Великий Метеор (Μεγάλο Μετέωρο) расположен на самой высокой (613 метров) и большой по площади скале (6 га). Основан Афанасием Метеорским около 1340 года. Главный собор монастыря (кафоликон) Преображенский собор построен в 1388 году по подобию Афонских храмов, крестообразный в плане c с апсидами по бокам и двенадцатигранным куполом, высотой 24 метра и длиной 32 м. Придел опирается на четыре колонны, все стороны которых, также как и потолок, покрыты фресками на религиозные сюжеты со сценами мучения святых. В северной части придела располагается захоронение основателей монастыря преподобных Афанасия и Иоасафа, а рядом изображены они сами, держащие в руках монастырь. Иоасаф (до пострига был последним сербским царём в 1371—1372 годы) расширил Преображенский собор, украсил его иконами и обеспечил необходимыми священными сосудами. Он помогал и другим обителям Метеор, защищая их права царскими грамотами. В 1484 году собор был восстановлен и заново расписан, о чём свидетельствует надпись на южной стороне алтаря. Новый этап реконструкции собора пришёлся на середину XVI века, когда после посещения Метеоры патриархом Иеремией Iмонастырский комплекс вступил в период наивысшего расцвета. В это время была построена значительная часть дошедших до нас построек монастыря (больница, кухня, трапезная, дом для престарелых монахов), а Преображенский собор обрёл нынешний вид. Сохранившаяся роспись собора фресками высокого художественного уровня была выполнена в 1552 году неизвестным мастером. В 1791 году для собора был изготовлен деревянный резной иконостас с позолотой, украшенный фигурками животных и растений. Примечателен также деревянный резно трон игумена сперламутровой инкрустацией (начало XVII века). В храме находится большое количество ценных икон XIV-XVI веков, а в бывшей трапезной расположен музей монастырских драгоценностей. Среди сокровищ монастыря особо выделяются: древнейшая по времени греческая рукопись 861 года; двустворчатая икона Богоматери, вклад Марии Палеолог, сестры одного из основателей монастыря; часть Золотой буллы с подписью императора Андроника Палеолога; полностью расшитая плащаница XIV века; четыре иконы XVI века: Рождество Христово, Распятие Христово,Страсти Христовы, Богоматерь Скорбящая. У входа в монастырь находится полуразрушенный скит святого Афанасия. Это маленькая постройка, затерянная в скале. Там в пещере жил основатель монастыря, а позади от входа находятся небольшая часовня и склеп. Монастырь неоднократно разграблялся турками (например, в 1609 и 1616 годах), в 1633 году пережил сильный пожар. Для более безопасного подъёма в монастырь в 1922 году в скале были прорублены ступени, но сетка до сих пор используется для подъёма провизии и других необходимых для жизни обители предметов. Монастырь пострадал во время Второй мировой войны; после восстановления монастырских строений в помещениях Мегала Метеора была открыта гостиница, однако впоследствии монастырь вновь стал действующим.
Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Монастыри_Метеоры

The modern history of Cyprus : From the Ottoman conquest, to the British colony, Indipedence and Turkish invasion

The Fourth Ottoman–Venetian War, also known as the War of Cyprus was fought between 1570 and 1573. It was waged between the Ottoman Empire and the Republic of Venice, the latter joined by the Holy League, a coalition of Christian states formed under the auspices of the Pope, which included Spain (with Naples and Sicily), the Republic of Genoa, the Duchy of Savoy, the Knights Hospitaller, the Grand Duchy of Tuscany, and other Italian states. The war, the pre-eminent episode of SultanSelim II's reign, began with the Ottoman invasion of the Venetian-held island of Cyprus. The capital Nicosia and several other towns fell quickly to the considerably superior Ottoman army, leaving only Famagusta in Venetian hands. Christian reinforcements were delayed, and Famagusta eventually fell in August 1571 after a siege of 11 months. Two months later, at the Battle of Lepanto, the united Christian fleet destroyed the Ottoman fleet, but was unable to take advantage of this victory. The Ottomans quickly rebuilt their naval forces, and Venice was forced to negotiate a separate peace, ceding Cyprus to the Ottomans and paying a tribute of 300,000 ducats. Marco Antonio Barbaro, the Venetian bailo who had been imprisoned since 1570, conducted the negotiations.
In view of the Republic's inability to regain Cyprus, the resulting treaty, signed on 7 March 1573, confirmed the new state of affairs: Cyprus became an Ottoman province, and Venice paid an indemnity of 300,000 ducats. In addition, the border between the two powers in Dalmatia was modified by the Turkish occupation of small but important parts of the hinterland that included the most fertile agricultural areas near the cities, with adverse effects on the economy of the Venetian cities in Dalmatia. Peace would continue between the two states until 1645, when a long war over Cretewould break out. Cyprus itself remained under Ottoman rule until 1878, when it was ceded to Britain as a protectorate. Ottoman sovereignty continued until the outbreak of World War I, when the island was annexed by Britain, becoming a crown colony in 1925.
During the Greek War of Independence the Greek people fought for independence from the Ottoman Empire who ruled them. A number of Greek Cypriots rebelled on Cyprus, in return the Ottoman rulers of Cyprus tried to keep control by using draconian means of suppression. 486 Greek Cypriots were executed on 9 July 1821, accused of conspiring with the rebelling Greeks, including four Bishops and numerous prominent citizens—all beheaded in the central square of Nicosia, while Archbishop Kyprianos was hanged. Actions during the short period that followed caused a strengthening of that Greek Cypriot desire to become part of Greece, known as Enosis ("Union").
Many Cypriots again sought the incorporation of Cyprus into Greece when Greece became independent in 1830, but it remained part of the Ottoman Empire. The Russo-Turkish War ended the Ottoman control of Cyprus in 1878 when Cyprus was left under the control of the British Empire; with its conditions set out in the Cyprus Convention, although sovereignty of the island continued to belong to the Ottoman Empire until Great Britain annexed the island unilaterally in 1914, when it declared war against the Ottomans during the First World War. Following World War I, under the provisions of the Lausanne Treaty, Turkey relinquished all claims and rights on Cyprus. Under British rule the island began to enjoy a period of increased free-speech, something which allowed further development of the Greek Cypriots' ideas of Enosis.
In 1878, as the result of the Cyprus Convention, the United Kingdom took over the government of Cyprus as a protectorate from the Ottoman Empire. In 1914, at the beginning of World War I, Cyprus was annexed by the United Kingdom. In 1925, following the dissolution of the Ottoman Empire, Cyprus was made a Crown Colony. Between 1955 and 1959 EOKA was created by Greek Cypriots and led by George Grivas to perform enosis(union of the island with Greece). However the EOKA campaign did not result union with Greece but rather an independent republic, The Republic of Cyprus, in 1960. The 1960 constitution put in place a form of power-sharing, or consociational government, in which concessions were made to the Turkish Cypriots minority, including as a requirement that the vice-president of Cyprus and at least 30% of members of parliament be Turkish Cypriots. Archbishop Makarios III would be the President and Dr. Fazıl Küçük would become Vice President. One of the articles in the constitution was the creation of separate local municipalities so that Greek and Turkish Cypriots could manage their own municipalities in large towns. Internal conflicts turned into full-fledged armed fighting between the two communities on the island which prompted the United Nations to send peacekeeping forces in 1964; these forces are still in place today. In 1974, Greek Cypriots performed a military coup with the support of military junta in Greece. Unable to secure multilateral support against the coup, Turkey invaded the northern portion of the island. Turkish forces remained after a cease-fire, resulting in the partition of the island. The intercommunal violence, the coup, and the subsequent invasion led to thedisplacement of hundreds of thousands of Cypriots. The Turkish invasion of Cyprus was aTurkish military invasion of the island countryβof Cyprus. It was launched on 20 July 1974, following the Cypriot coup d'état on 15 July 1974. The coup had been ordered by the military Junta in Greece and staged by the Cypriot National Guard in conjunction with EOKA-B. It deposed the Cypriot president Archbishop Makarios III and installed pro-Enosis Nikos Sampson. The aim of the coup was the annexation of the island by Greece and the Hellenic Republic of Cyprus was declared. In July 1974, Turkish forces invaded and captured 3% of the island before a ceasefire was declared. The Greek military junta collapsed and was replaced by a democratic government. In August 1974 further Turkish invasion resulted in the capture of approximately 40% of the island. The ceasefire line from August 1974 became the United Nations Buffer Zone in Cyprus and is commonly referred to as the Green Line. More than one quarter of the population of Cyprus (one-third of the Greek Cypriot population ) was expelled from the occupied northern part of the island where Greek Cypriots constituted 80% of the population. A little over a year later in 1975, roughly 60,000Turkish Cypriots, amounting to half the Turkish Cypriot population, were displaced from the south to the north. The Turkish invasion ended in the partition of Cyprus along the UN-monitored Green Line, which still divides Cyprus, and the formation of a de factoautonomous Turkish Cypriot administration in the north. In 1983 the Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC) declared independence, although Turkey is the only country that recognizes it. The international community considers the TRNC's territory as Turkish-occupied territory of the Republic of Cyprus. The occupation is viewed as illegal under international law, amounting to illegal occupation of European Union territory since Cyprus became its member. The invasion's Turkish Armed Forces code name was Operation Atilla. Among Turkish speakers the operation is also referred as "Cyprus Peace Operation" or "Cyprus Operation", as Turkey took military action on the pretext of a peacekeeping operation.
In 1989, the government of Cyprus took an American art dealer to court for the return of four rare 6th-century Byzantine mosaics that survived an edict by the Byzantine Emperor, imposing the destruction of all images of sacred figures. Cyprus won the case, and the mosaics were eventually returned. In October 1997, Aydın Dikmen, who had sold the mosaics, was arrested in Germany in a police raid and found to be in possession of a stash consisting of mosaics, frescoes and icons dating back to the 6th, 12th and 15th centuries, worth over $50 million. The mosaics, depicting Saints Thaddeus and Thomas, are two more sections from the apse of the Kanakaria Church, while the frescoes, including the Last Judgement and the Tree of Jesse, were taken off the north and south walls of the Monastery of Antiphonitis, built between the 12th and 15th centuries. Frescoes found in possession of Dikmen included those from the 11th–12th century Church of Panagia Pergaminiotisa in Akanthou, which had been completely stripped of its ornate frescoes. According to a Greek Cypriot claim, since 1974, at least 55 churches have been converted into mosques and another 50 churches and monasteries have been converted into stables, stores, hostels, or museums, or have been demolished. According to the government spokesman of the de facto Turkish Republic of Northern Cyprus, this has been done to keep the buildings from falling into ruin. In January 2011, the British singer Boy George returned an 18th-century icon of Christ to the Church of Cyprus that he had bought without knowing the origin. The icon, which had adorned his home for 26 years, had been looted from the church of St Charalampus from the village ofNew Chorio, near Kythrea, in 1974. The icon was noticed by church officials during a television interview of Boy George at his home. The church contacted the singer who agreed to return the icon at Saints Anargyroi Church, Highgate, north London.
Greek Cypriots have claimed that the invasion and subsequent actions by Turkey have been diplomatic ploys, furthered by ultranationalist Turkish militants to justify expansionist Pan-Turkism. They have also criticized the perceived failure of Turkish intervention to achieve or justify its stated goals (protecting the sovereignty, integrity, and independence of the Republic of Cyprus), claiming that Turkey's intentions from the beginning were to create the state of Northern Cyprus. Greek Cypriots have also claimed that the second wave of the Turkish invasion that occurred in August 1974, even after the Greek Junta had collapsed on 24 July 1974 and the democratic government of the Republic of Cyprus had been restored under Glafkos Clerides, did not constitute a justified intervention as had been the case with the first wave of the Turkish invasion that led to the Junta's collapse. The stationing of 40,000 Turkish troops on Northern Cyprus after the invasion in violation of resolutions by the United Nations has also been criticized. The United Nations Security Council Resolution 353, adopted unanimously on 20 July 1974, in response to the Turkish invasion of Cyprus, the Council demanded the immediate withdrawal of all foreign military personnel present in the Republic of Cyprus in contravention of paragraph 1 of the United Nations Charter. The United Nations Security Council Resolution 360 adopted on 16 August 1974 declared their respect for the sovereignty, independence and territorial integrity of the Republic of Cyprus, and formally recorded its disapproval of the unilateral military actions taken against it by Turkey.
Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/History_of_Cyprus
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Ottoman–Venetian_War_(1570–73)
https://en.m.wikipedia.org/wiki/History_of_Cyprus
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Turkish_invasion_of_Cyprus

Νεότερη Θράκη : Απο την Τουρκοκρατία εως τους Βαλκανικούς Πολέμους και την απελευθέρωση

Όσο η Βυζαντινή Αυτοκρατορία παρακμάζει και συρρικνώνεται, τόσο περισσότερο γίνεται Θρακική. Ουσιαστικά κατά τον 14ο αιώνα η Αυτοκρατορία περιοριζόταν στη Θράκη. Όσο άντεχε η Θράκη, άντεχε και η Βασιλεύουσα. Η στιγμή του Requiem ήρθε, όταν το 1348 εισβάλλουν για πρώτη φορά οι Τούρκοι στη Θράκη με επικεφαλής το Γαζή Σουλεϊμάν. Κατέλαβαν σημαντικές πόλεις (Καλλίπολη, Λυσιμάχεια, Καστάμπολη), όμως τελικά ηττήθηκαν από τον αυτοκρατορικό στρατό και αποσύρθηκαν. Αλλά ο δρόμος είχε ανοίξει. Το 1359 ο σουλτάνος Μουράτ Α’ πέρασε στρατό στη Θράκη και κατέλαβε το 1361 το Διδυμότειχο και την Αδριανούπολη. Η πτώση της τελευταίας συγκλόνισε τον ελληνικό κόσμο. Αποτυπώθηκε στη μνήμη του και έγινε τραγούδι. Είναι το πρώτο ιστορικό δημοτικό μας τραγούδι που επιγράφεται το «Κρούσος της Αδριανόπολης» δηλαδή Το «κούρσεμα» το «πάρσιμο». Η Αδριανούπολη έγινε η δεύτερη (πρώτη ήταν η Προύσα) Πρωτεύουσα των Οσμανλήδων. Μετά από 10 χρόνια ο αρνησίθρησκος (ελληνικής καταγωγής) στρατηγός των Τούρκων Γαζή Εβρενός, μετά τη νίκη του στο Τσερμέν κατέλαβε την Κομοτηνή και τη Δυτική Θράκη. Παράλληλα, ο Λαλ Σαχίν κατέλαβε τη Φιλιππούπολη και την περιοχή της. Το μοναδικό ελεύθερο τμήμα της Θράκης, η Κωνσταντινούπολη έπεσε και αυτή το 1453 και μαζί της έπεσε και ο Ελληνισμός.  Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας που ειδικά στη Θράκη κράτησε έξι αιώνες και στην Ανατολική διατηρείται ακόμη, η περιοχή δοκιμάστηκε σκληρά από τους βίαιους εξισλαμισμούς και από το γεγονός ότι αποτελούσε χώρο στρατωνισμού ή διελεύσεως τουρκικών στρατευμάτων. Ο πληθυσμός, κατά βάση αγροτικός, εργαζόταν για τους Τούρκους τιμαριούχους και στα κτήματα που ανήκαν σε μουσουλμανικά θρησκευτικά καθιδρύματα («Βακούφια»). Η σημαντικότερη πόλη ήταν η Αδριανούπολη που επί δύο αιώνες έμεινε έδρα σουλτάνων. Ο Τούρκος περιηγητής του Ι7ου αιώνα Εβλιά Τσελεμπή τη θεωρεί σαν μια από τις τρεις ωραιότερες πόλεις που επισκέφθηκε. Ανάμεσα στα λαμπρά κτίσματα της πόλης πρέπει να αναφερθεί και το τζαμί που έκτισε το 1574 ο σουλτάνος Σελίμ Β’, έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Σινάν, που ήταν ελληνικής καταγωγής, από τους Αγίους Αναργύρους (Αγιρνάξ) της Καππαδοκίας. Κατά τον 18ο αιώνα η Αδριανούπολη είχε πληθυσμό 100.000, ήταν ακμαίο βιοτεχνικό κέντρο με 32 συντεχνίες (ισνάφια») από τις οποίες ξεχώριζαν η συντεχνία των γουναράδων, ραφτάδων και μυλωνάδων.  Η αραβική γραφή του ονόματος Εβρενός μας επιτρέπει να διαβάσουμε το ελληνικό όνομα Ουρανός. Στα τουρκικά Εβρέν σημαίνει σύμπαν. Η μάχη του Τσερμέν έγινε κοντά στον Έβρο, μεταξύ Σέρβων κυρίως και Τούρκων. Οι Σέρβοι, βασιζόμενοι στην αριθμητική υπεροχή τους επιδόθηκαν σε οινοποσία. Οι Τούρκοι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά. Οι Σέρβοι, ανερχόμενοι σε 60.000, σφάχτηκαν, αιχμαλωτίστηκαν ή πνίγηκαν στο ποτάμι. Το Τσερμέν βρίσκεται κοντά στην πόλη Σβίλεγραντ και από τους Τούρκους ονομάστηκε «Σιρφ Σανειγί» (= φέρετρο των Σέρβων). Στη Βόρεια Θράκη (Ανατολική Ρωμυλία) ξεχώριζε η Φιλιππούπολη το πιο ακμαίο κέντρο του θρακικού ελληνισμού. Το 1786 οι Έλληνες ήσαν διπλάσιοι από τους άλλους κατοίκους, Τούρκους, Βουλγάρους, Αρμενίους. Οι Φιλιππουπολίτες διακρίθηκαν ως έμποροι και άπλωσαν την εμπορική δραστηριότητά τους μέχρι Βλαχίας, Μολδαβίας, Ουγγαρίας και Νότιας Ρωσίας, ακόμη και μέχρι Ινδιών με κέντρο την Καλκούτα, στην οποία έχτισαν το ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα. Χάρη σ’ αυτούς βρέθηκε αρχικά ως δάσκαλος των παιδιών πλούσιου εμπόρου στην Καλκούτα ο Αθηναίος φιλόσοφος Δημήτριος Γαλανός, που αργότερα εγκαταστάθηκε στην ιερή πόλη Μπενάρες, όπου και πέθανε το 1832. Ο Γαλανός είναι ο πρώτος και ο πιο ολοκληρωμένος Ευρωπαίος ινδολόγος. Αξιόλογη ανάπτυξη ως ελληνικά κέντρα, εμφανίζονται η Ραιδεστός, οι Σαράντα Εκκλησίες, η Αγχίαλος, η Μεσημβρία, η Καλλίπολη, η Σωζόπολη και στο ναυτικό τομέα η Αίνος.  Στην Επανάσταση του 1821, λόγω εδαφολογικών συνθηκών και γειτνιάσεως με την πόλη, δεν ήταν δυνατόν να έχει συμμετοχή η Θράκη. Παρ’ όλα αυτά είναι πολλοί οι Θρακιώτες που είχαν ενεργό συμμετοχή στον Αγώνα. Από τα επιφανέστερα στελέχη της Φιλικής Εταιρείας ήσαν ο Κομιζόπουλος από τη Φιλιππούπολη και οι Κυριάκος και Σταμάτιος Κουμπάρης από τη Μεσημβρία. Δεκάδες Θράκες πολέμησαν στο στρατό του Αλεξάνδρου Υψηλάντη. Δεκάδες ναυτικοί με τα πλοία τους από την Αίνο έλαβαν μέρος στο ναυτικό μας αγώνα. Ξεχωρίζει το ζεύγος Δημήτρη και Δόμνας Βισβίζη. Αλλά και μετά τη δημιουργία του μικρού ελληνικού κράτους ποτέ δεν απουσίασαν οι Θράκες από τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα Θεσσαλίας, Ηπείρου, Μακεδονίας. Ο αφανισμός του Θρακιώτικου ελληνισμού αρχίζει με τη δημιουργία του δια των ρωσικών όπλων σχηματισθέντος βουλγαρικού κράτους το 1877. Μέσα σε διάστημα μισού αιώνα (από το 1885 έως το 1944) οι Θρακιώτες υπέστησαν από τους Βουλγάρους, τους οποίους άλλοτε χρησιμοποιούσαν για βοηθητικές εργασίες, τόσες συμφορές, όσες δεν έπαθαν από τους Τούρκους σε διάστημα έξι αιώνων. Πρώτα, πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας, βιαιότητες κατά του ελληνικού πληθυσμού, ξεριζωμός κατοίκων Αγχιάλου, Στενημάχου κ.λ.π. Δράση κομιτατζήδων της ΕΜΕΟ (ΜΚΟ) μετά το 1903 για βίαιο εκβουλγαρισμό. Ευτυχώς ένοπλα Τμήματα Ελλήνων, διευθυνόμενα από αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του στρατού μας, όπως οι Γ. Κονδύλης και Στυλ. Γονατάς, απάντησαν στη βουλγαρική θηριωδία με τη μόνη λογική που κατανοούν οι εχθροί του ελληνισμού: τη λογική των όπλων. Τον ελληνικό αγώνα στην περιοχή της Θράκης συντόνιζε η «Πανελλήνιος Οργάνωσις» που ιδρύθηκε το 1907 από το μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Πολύκαρπο.  Ο κίνδυνος του εκτουρκισμού των χριστιανών κατοίκων της Βαλκανικής που βρίσκονταν ακόμη υπό τουρκική Κατοχή μετά την επικράτηση του εθνικιστικού κινήματος των Νεοτούρκων υποχρέωσε τα βαλκανικά κράτη που λειτουργούσαν μέχρι τότε ανταγωνιστικά μεταξύ τους προς όφελος της Τουρκίας, να συνασπισθούν και ν’ αρχίσουν εναντίον της πόλεμο (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος). Κάθε κράτος θα έπαιρνε όσα εδάφη πρόφθαινε να καταλάβει ο στρατός του. Ο ελληνικός στρατός με θυελλώδη προέλαση κατέλαβε μέρη μέχρι Γιαννιτσά και Θεσσαλονίκη και τα απελευθέρωσε, αλλά οι Βούλγαροι καταλαμβάνουν ολόκληρη τη Θράκη μέχρι Κιλκίς και Λαχανά. Η απληστία της Βουλγαρίας που ήθελε να λάβει ολόκληρη τη Μακεδονία γίνεται αφορμή του Β’ Βαλκανικού Πολέμου που ήταν η αποτυχία της, αλλά και η καταστροφή της Θράκης.  Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου - 10 Αυγούστου 1913) παραχωρείται η Δυτική Θράκη στην ηττημένη Βουλγαρία. Οι αντιδράσεις των Ελλήνων και των Μουσουλμάνων ήσαν δυναμικές, με παραστάσεις προς την Πύλη και τους Πρέσβεις των ευρωπαϊκών κρατών στην Κωνσταντινούπολη, ζητώντας την αυτονομία. Πραγματοποιείται η αυτονομία στις 8 Αυγούστου το 1913 με έδρα την Κομοτηνή. Λειτουργεί ως πραγματικό κράτος, μα δεν παρέχει καμιά ασφάλεια εγγυητική στους κατοίκους.  Οι Βούλγαροι, μη μπορώντας να επιβληθούν στους Θράκες, καταφεύγουν σε τεχνάσματα. Υπόσχονται πολλά προνόμια προς τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης. Έτσι προσεταιρίζονται τους Μουσουλμάνους επαναστάτες και κυνηγούν τους χριστιανούς με σφαγές, ατιμώσεις, ληστείες, φόνους, απαγωγές, εμπρησμούς. Απαγορεύεται ο εκκλησιασμός καθώς και η ελληνική γλώσσα. Η Δυτική Θράκη ερημώνεται με ταχύτατο ρυθμό. Οι κάτοικοι φεύγουν εγκαταλείποντας τις περιουσίες τους με κατεύθυνση πέραν του Νέστου. Φοβερούς διωγμούς και τρομακτικές πιέσεις δέχονται κατά τη βουλγαρική κατοχή και οι Πομάκοι για να εκβουλγαριστούν και δια της βίας βαπτίζονται στον Άρδα ποταμό. Κάποιοι από αυτούς όμως «δεν δίσταζαν εις διαπίστωσιν της χριστιανικότητος αυτών να αποτυπώσωσι δια πεπυρακτωμένου σιδήρου επί των στηθών των το σημείο του Σταυρού», λέγει τοπική πηγή.  Στις 30 Δεκεμβρίου 1918, ο Ελευθέριος Βενιζέλος με υπόμνημά του προς τους συμμάχους, στο συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι, ζητεί την επέκταση της Ελληνικής κυριαρχίας και προς τη Δυτική Θράκη. Τα μάτια των Θρακών ήταν στραμμένα προς την Τράπεζα των Συνδιασκέψεων. Αλλά αντί για την παραχώρηση των θρακικών εδαφών στην Ελλάδα επιβάλλεται στη Δυτική Θράκη, με τη Συνθήκη του Νεϊγύ 27 Νοεμβρίου 1919, το ιδιότυπο εκείνο καθεστώς της Διασυμμαχικής Θράκης. Μεταβάλλεται σε ανεξάρτητο κρατίδιο υπό την εποπτεία των διασυμμαχικών δυνάμεων και δίνει τέλος στη βουλγαρική κατοχή. Ανώτατος διοικητής του κρατιδίου αυτού της Θράκης, ορίζεται ο Γάλλος στρατηγός Σαρπύ, με έδρα την Κομοτηνή. Η Ελλάδα στέλνει πολιτικό εκπρόσωπο το Χαρίσιο Βαμβακά, ο οποίος με την άριστη διπλωματικότητά του πέτυχε την ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης με τη Μητέρα Ελλάδα. Στις 4 Οκτωβρίου 1919, η ΙΧ Ελληνική Μεραρχία, με επικεφαλής τον υποστράτηγο Λεοναρδόπουλο, καταλαμβάνει και απελευθερώνει την περιοχή της Ξάνθης. Στις 14 Μαΐου 1920 φθάνει σιδηροδρομικώς στο Πύθειο η Μεραρχία Σερρών που βρισκόταν στην κοιλάδα του Νέστου με διοικητή τον Εμ. Ζυμβρακάκη, καταλαμβάνει τις διαβάσεις προς Βουλγαρία και στρατωνίζεται στην Κομοτηνή. Παράλληλα, η Μεραρχία της Ξάνθης με Διοικητή το στρατηγό Κ. Μαζαράκη - Αινιάνα αποβιβάζεται στην Αλεξανδρούπολη.  Έτσι, ενώ έχουμε ελεύθερο ελληνικό κράτος από τη δεκαετία του 1820, η Δυτική Θράκη γεύεται τα αγαθά της ελευθερίας μετα από 100 χρόνια μαρτυρικής σκλαβιάς. Από το 1920 η επέτειος απελευθέρωσης της Δυτικής Θράκης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου. Αλλά μια προέλαση στρατού και μια διπλωματική αναγνώριση δεν σημαίνει και εξασφάλιση των απελευθερωμένων περιοχών. Εξαιτίας της βουλγαρικής κατοχής, ο ελληνικός πληθυσμός της Θράκης είχε αποψιλωθεί. Το 1919 ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος εφαρμόζει για τη Δυτική Θράκη τη σωτήρια πολιτική της παλιννοστήσεως, δηλαδή της επιστροφής των χιλιάδων Θρακών που εγκατέλειψαν τις πατρώες εστίες για να γλιτώσουν από τις βουλγαρικές θηριωδίες. Τη Δυτική Θράκη δεν διεκδικούσαν μόνον οι ηττημένοι αντίπαλοί μας Τούρκοι και Βούλγαροι, αλλά και ένας σύμμαχός μας, η Γαλλία! Ήθελε να την κάνει προτεκταράτο της. Χωρίς ενίσχυση, λοιπόν, της ελληνικής πληθυσμιακής βάσης της Δυτικής Θράκης, πιθανόν η προσάρτηση να ήταν προσωρινή. Σ’ ένα τηλεγράφημα που έστειλε στις 14 Απριλίου 1919 στην κυβέρνησή του ο Βενιζέλος γράφει:  «Είμεθα διατεθειμένοι να επικουρήσουμεν τους παλιννοστούντας». Και παρακάτω: «Επομένως, επικουρία ημών Θα αποβλέπει κυρίως εις αγοράν ζώων, εργαλείων και σπόρων και συντήρησιν παλιννοστούντων μέχρι προσεχούς εσοδείας».  Όντως, ο ελληνικός πληθυσμός της περιοχής ενδυναμώθηκε. Το επόμενο έτος 1920 μετά το στασιαστικό κίνημα του Τσαφέρ Ταγιάρ στην Αδριανούπολη, ο ελληνικός στρατός, με άδεια των συμμάχων, συνέτριψε και συνέλαβε το στασιαστή και κατέλαβε την Ανατολική Θράκη, η οποία μας επεδικάσθη με τη Συνθήκη των Σεβρών. Δυστυχώς η ήττα του στρατού μας, που οφείλεται στα δικά μας πολιτικά ελαττώματα και όχι στα στρατιωτικά προτερήματα των Τούρκων είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια της Ιωνίας και κατά τρόπο εντελώς εξευτελιστικό και της Ανατολικής Θράκης, την οποία ο Κεμάλ ουδέποτε διανοήθηκε να διεκδικήσει. Μαζί με το στρατό μας πέρασαν τον Έβρο και 250.000 Έλληνες της Ανατολικής Θράκης. Μας μένει η Δυτική ως ακραία έπαλξη. Πρέπει να κρατηθεί με κάθε θυσία. Ο Βενιζέλος γεμάτος αγωνία τηλεγραφεί στην επαναστατική επιτροπή Πλαστήρα-Γονατά: «Ίνα δυνηθή η Ελλάς να συζητήση εν τη συνδιασκέψει και υπερασπίση τα ζωτικά τούτα συμφέροντά της, είναι ανάγκη να κρατήσει την Θράκην όσον το δυνατόν ισχυροτέραν». Ευτυχώς, χάρη στην αναδιοργάνωση του διαλυμένου στρατού μας από το Θεόδωρο Πάγκαλο και την προώθησή του μέχρις Έβρου, η Θράκη εσώθη.   Η Θράκη κινδύνευσε πάλι στη διάρκεια της τριπλής Κατοχής, όταν μετά το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Φίλωφ, μαζί με την Ανατολική Μακεδονία πέρασε στη βουλγαρική κυριαρχία. Όλα τα εγκλήματα των Βουλγάρων είναι καταγεγραμμένα από την Επιτροπή Μακεδόνων και Θρακών, υπό την προεδρία του Αλεξ. Σβώλου. Στην επιτροπή αυτή συμμετείχε και ο  Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο Αλ. Σβώλος τον Ιούλιο του 1945 κυκλοφόρησε το δυσεύρετο σήμερα βιβλίο «Για τη Μακεδονία και τη Θράκη».
Πηγή: http://dim-sapon.rod.sch.gr/palia/topos/Traki_7_20_aiona.htm