tag:blogger.com,1999:blog-8291324918215834722024-03-06T04:29:00.838+02:00Ελληνική Ιστορία και Προϊστορία - Greek History and PrehistoryΕκπαιδευτικό Ιστολόγιο με στόχο την ενημέρωση για την Μυθολογία, την Προϊστορία, την Ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό
greek.history.and.prehistory99@gmail.comΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.comBlogger1122125tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-58551323306184860432023-08-22T12:41:00.016+03:002023-08-25T13:41:03.308+03:00Ανεξάρτητος Μεραρχία : Μια σύγχρονη Κάθοδος των Μυριων του ηρωικού ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική καταστροφή<div>Η Ανεξάρτητη Μεραρχία αποτελούσε σχηματισμό του Ελληνικού Στρατού που συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 1921 και έδρασε κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922. Κατά την οπισθοχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων και πλήρως αποκομμένη από τους υπόλοιπους στρατιωτικούς σχηματισμούς που επιχειρούσαν στη Μικρά Ασία, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες αντιμετωπίζοντας άτακτες, αλλά και οργανωμένες μονάδες του εχθρού. Διένυσε πάνω από 630 χιλιόμετρα μέσα σε εχθρικό έδαφος, έχοντας υπό τη διοίκησή της μόνο δύο συντάγματα πεζικού και μία τεράστιου μεγέθους εφοδιοπομπή. Μετά από 17 ημέρες συντεταγμένης οπισθοχώρησης, με μέσο όρο 14 ώρες πορεία την ημέρα, έφτασε στην Δεκέλεια, απέναντι από την Μυτιλήνη, όπου επιβιβάστηκε σε πλοία και μεταφέρθηκε στη Μυτιλήνη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjwGiZQQp6GLgeZSESLSnvbnb3noezM7c2kxOcmr_EG9BmHzWQieD9rfMw4B7pSq9yBgQTPEwnFvx9hkLSxUjBp1Jz8G7VUySd28Xu6p2Oob5dbPmZLlYqik1JAc8KPkYN9kZQCXu_4ueU9d3oVohoKRCQfwrRPaP_i1JpmuvHwoe2QjvM-v8rQBWZ4fx0" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjwGiZQQp6GLgeZSESLSnvbnb3noezM7c2kxOcmr_EG9BmHzWQieD9rfMw4B7pSq9yBgQTPEwnFvx9hkLSxUjBp1Jz8G7VUySd28Xu6p2Oob5dbPmZLlYqik1JAc8KPkYN9kZQCXu_4ueU9d3oVohoKRCQfwrRPaP_i1JpmuvHwoe2QjvM-v8rQBWZ4fx0" width="600" class=" " height="396" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Οι λόγοι συγκρότησης της Ανεξάρτητης Μεραρχίας ήταν η ανάγκη δημιουργίας ενός επίλεκτου στρατιωτικού σχηματισμού, ο οποίος θα αναλάμβανε υψηλής σημασίας επιχειρήσεις και συγκεκριμένα την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως. Ο τίτλος Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν προσωρινός. Οι πιο πιθανοί οριστικοί τίτλοι ήταν «Μεραρχία Κωνσταντινουπόλεως» ή «Μεραρχία Παλαιολόγου», λόγω του ότι είχαν επιλεγεί για τη στελέχωσή της επίλεκτοι αξιωματικοί, επικρατέστερος τίτλος ήταν και «Μεραρχία Επίλεκτων». Στις 29/06/1921 εξεδόθη από το τότε Υπουργείο Στρατιωτικών η υπ’ αρθ. Ε.Π.Ε. 235/29-06-1921 για τη συγκρότηση της Μεραρχίας. Στις 6 Ιουλίου 1921 η Ανεξάρτητη Μεραρχία ήταν έτοιμη, υπαγόμενη στη Στρατιά Θράκης και αποτελούμενη κυρίως από οπλίτες κλάσεων 1912-1921 και μερικούς από τις κλάσεις 1903-1904. Πρώτος διοικητής ήταν ο υποστράτηγος Γ. Λεοναρδόπουλος.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgpYvPwG-H1aUAfpZ9JUv0JRaeXBtfPrQiDimvMGgwyl0fNkdIyna4cHX0M3fSC0DoJv7qSZBqGQOJIZkxN1ZrGcia9ycs1L_j-wrF7l06Q6Q3Ceao_4xL_sIYYwv4EXiVOXpxSDX5FdEC7NCGaD4Kv8JXvHCzh62MMWgrMOXCyhjwlQsx8jeads8NuFWo" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgpYvPwG-H1aUAfpZ9JUv0JRaeXBtfPrQiDimvMGgwyl0fNkdIyna4cHX0M3fSC0DoJv7qSZBqGQOJIZkxN1ZrGcia9ycs1L_j-wrF7l06Q6Q3Ceao_4xL_sIYYwv4EXiVOXpxSDX5FdEC7NCGaD4Kv8JXvHCzh62MMWgrMOXCyhjwlQsx8jeads8NuFWo" width="600" class=" " height="303" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Παρ' όλη την αρχική σκέψη της συγκροτήσεως της μεραρχίας για την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και τις σχετικές με την αποστολή προετοιμασίες, η διαταγή δεν εξεδόθη ποτέ. Αντιθέτως στις 04/08/1921 το Υπουργείο Στρατιωτικών διέταξε την Ανεξάρτητη Μεραρχία να μεταβεί στο Γκεμλίκ (Κίο) στις ασιατικές ακτές του Μαρμαρά προκειμένου να προωθηθεί στο Εσκί Σεχίρ (Δορύλαιο) όπου και έφτασε στις 2/09/1921 και εντάχθηκε στη δύναμη του Γ΄ Σώματος Στρατού. Στις 08/09/1921 Η Ανεξάρτητη Μεραρχία διετάχθη να κινηθεί ανατολικά με τομέα επιχειρήσεων από την κωμόπολη Σεγίτ Γκαζί (ή Σεϊντή Γαζή) έως το Άκ Ιν. Η Μεραρχία ανακατέλαβε αυτήν την κωμόπολη που ήταν υπό τουρκική κατοχή και εγκατέστησε ισχυρή αμυντική γραμμή. Εν τω μεταξύ η διοικητική της σύνθεση είχε μεταβληθεί και το τελικό επιτελείο της Μεραρχίας το 1922 αποτελείτο από τον μέραρχο Δημήτριο Θεοτόκη, επιτελάρχη τον συνταγματάρχη Γ. Μομφεράτο, αρχηγό πεζικού τον Ι. Κωνσταντίνου και αρχηγό πυροβολικού τον Γαρέζο, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Σ. Μαυρογένους. Διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού ήταν ο αντισυνταγματάχης Ι. Κωνσταντίνου, διοικητής του 53ου Συντάγματος Πεζικού ήταν ο αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Τσίπουρας, της μοίρας του ορειβατικού πυροβολικού ο ταγματάρχης Ν. Κολομβότσος και της Μοίρας Σκόντα ο ταγματάρχης Κ. Τότσιος. Το 52ο Σύνταγμα στις 16/08/1922 αποσπάστηκε από τη μεραρχία και ενσωματώθηκε στο Γ’ Σώμα Στρατού.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjhp1LFgo-lneRvfMbfPd7NKxNzqCP2CEf_8S6yabmUK6EaFd2CwiZuOmZL344tLCuGpxGCR8xGQOTKYwhYbGs899Z2mg7ON4pkkrixs63gUWBRQsn7aH6SHeea3ybSHVdnZkBnQtCH_Bi4k0xMy0RKfh8BDMnTlC2SvxIe95C4zQLDtcirpy10HMk5uFE" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjhp1LFgo-lneRvfMbfPd7NKxNzqCP2CEf_8S6yabmUK6EaFd2CwiZuOmZL344tLCuGpxGCR8xGQOTKYwhYbGs899Z2mg7ON4pkkrixs63gUWBRQsn7aH6SHeea3ybSHVdnZkBnQtCH_Bi4k0xMy0RKfh8BDMnTlC2SvxIe95C4zQLDtcirpy10HMk5uFE" width="600" class=" " height="408" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μονάδες του Γ΄ Σώματος Στρατού, η «Ανεξάρτητος Μεραρχία» επέδειξε ιδιαίτερα πλούσια δράση στη Μικρά Ασία τον Αύγουστο του 1922. Ανέλαβε την αποστολή να συνδράμει το Β΄ Σώμα Στρατού στο πλαίσιο διαταγής του Αρχιστράτηγου Χατζανέστη της 13ης Αυγούστου. Όμως, το Β΄ Σώμα Στρατού είχε ήδη συμπτυχθεί δυτικότερα. Καθοδόν για να συνενωθούν μαζί του, οι άνδρες της Ανεξάρτητης Μεραρχίας ανακάλυψαν τα πτώματα ανδρών του 32ου Συντάγματος του Β΄ Σώματος Στρατού που είχαν δολοφονηθεί από τους Τούρκους μετά την παράδοσή τους. Κινούμενοι στο δρόμο προς Ουσάκ με σκοπό να συνδράμουν την Ομάδα Φράγκου (Α΄ Σώμα Στρατού) βρέθηκαν στην μέση της προέλασης ισχυρών τουρκικών δυνάμεων και κινδύνευαν άμεσα να εγκλωβιστούν. Τότε εμφανίστηκε ο από «μηχανής θεός», ο αεροπόρος Γεώργιος Ξηρός. Καθώς υπερίπτατο με το αεροπλάνο του πάνω από το μέτωπο, εντόπισε τον κίνδυνο που απειλούσε την Ανεξάρτητη Μεραρχία και με μήνυμά του σε ερματισμένο φάκελο -ένα σιδερένιο κουτί- πληροφορούσε τον διοικητή της, Συνταγματάρχη Δημήτριο Θεοτόκη, ότι οι Τούρκοι είχαν κλείσει το δρόμο που οδηγούσε προς τη Σμύρνη και ότι θα έπρεπε να ακολουθήσει πορεία βόρεια προς το λιμάνι της Δεκέλειας κοντά στις Κυδωνιές (Αϊβαλί) απέναντι από την Μυτιλήνη. Ο Θεοτόκης συγκέντρωσε όλους τους άνδρες του και τους ενημέρωσε για την κρισιμότητα της κατάστασής τους. Θα έπρεπε να κινηθούν προς βορρά μέσα στο «στόμα του λύκου», δίχως να περιμένουν ενισχύσεις και να τρέφονται με ό, τι έβρισκαν επιτόπου. Δεν θα είχαν επαφή με καμία ελληνική μονάδα καθώς θα διέρχονταν καθ’ όλη τη διαδρομή.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhhvQXrPptwZPXuRLxa7WEL5TmzOTGQJ2oyNU-ku1A06HrPM_PgKAnahhqcaOlevyAJgDCrZ6xheXvly16UqpiKhVai-yqCPb6d_hXicWNM2jfVjlaJMqaT-MrSanoy12LVCrM4x2eibMzQQtxpY-FDCpif3DpE7ypd_BQCliSunWTQucJzh9gK5SgI1wY" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhhvQXrPptwZPXuRLxa7WEL5TmzOTGQJ2oyNU-ku1A06HrPM_PgKAnahhqcaOlevyAJgDCrZ6xheXvly16UqpiKhVai-yqCPb6d_hXicWNM2jfVjlaJMqaT-MrSanoy12LVCrM4x2eibMzQQtxpY-FDCpif3DpE7ypd_BQCliSunWTQucJzh9gK5SgI1wY" width="600" class=" " height="333" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Έτσι ξεκίνησε η σύγχρονη εκδοχή της «Καθόδου των Μυρίων», η σύμπτυξη των Μυρίων της Ανεξάρτητης Μεραρχίας τον Αύγουστο 1922 προς την Προποντίδα.</div><div>Στη διάρκεια της ηρωικής πορείας τους απέκρουσαν συνεχείς επιθέσεις του τουρκικού ιππικού με κυριότερη τη μάχη της Κιουτάχειας. Για τους άνδρες της Ανεξάρτητης Μεραρχίας, η περίπτωση παράδοσης δεν υφίστατο και απέρριψαν όλες τις σχετικές προτάσεις με ευνοϊκούς όρους που τους απηύθυναν οι Τούρκοι.</div><div>Τελικά, ύστερα από μακρά πορεία 600 χλμ που πραγματοποίησαν συντεταγμένα στη διάρκεια 18 ημερών φέροντας μαζί τους όλο το βαρύ εξοπλισμό τους κατάφεραν να φθάσουν στην Δεκέλεια, κοντά στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) απέναντι από την Μυτιλήνη.. Εκεί επιβιβάστηκαν μαζί με όλους τους πρόσφυγες που είχαν διασωθεί σε πλοία με προορισμό τη Μυτιλήνη. Ήταν ο μόνος μεγάλος ελληνικός σχηματισμός που πολέμησε σθεναρά και νικηφόρα τον Αύγουστο του 1922 και αποχώρησε από τη Μικρά Ασία συγκροτημένα. Η μονάδα αυτή όχι μόνο διέσωσε τους περισσότερους άνδρες της, αλλά μερίμνησε για την ασφαλή εκκένωση 3.000 Ελλήνων κατοίκων της Μ. Ασίας. Η πορεία της Ανεξάρτητης Μεραρχίας αποτελεί λαμπρό κατόρθωμα μέσα στο πιο τραγικό γεγονός της ελληνικής ιστορίας. Αποτελεί παράλληλα ένα σπουδαίο παράδειγμα για το πως το αγωνιστικό πνεύμα και η δύναμη της ψυχής και της θέλησης βοηθούν τους ανθρώπους να ανταπεξέρχονται μέσα από τις πιο απελπιστικές καταστάσεις και όταν όλα γύρω τους καταρρέουν.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjI4z-61xMKJxGZOxon8tgUWT8LdK0o9W3-H_nW8jtNmYh1vS2jamtJc9jc3sh8FixJTc-eUOeTvl63RzJ0iLFK0tLWR5P9rVQKvjS4CuKL4pQiFlDNSfRkBPgp4bDHgl8bOtq8f5ON4eNXmtbxNJbYJwMlAQDXfACOtnrAgGnqpGawV-l2Fx8Arc0AdSI" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjI4z-61xMKJxGZOxon8tgUWT8LdK0o9W3-H_nW8jtNmYh1vS2jamtJc9jc3sh8FixJTc-eUOeTvl63RzJ0iLFK0tLWR5P9rVQKvjS4CuKL4pQiFlDNSfRkBPgp4bDHgl8bOtq8f5ON4eNXmtbxNJbYJwMlAQDXfACOtnrAgGnqpGawV-l2Fx8Arc0AdSI" width="600" class=" " height="415" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Στη Μυτιλήνη η Ανεξάρτητη Μεραρχία ανέλαβε καθήκοντα για την αποκατάσταση της τάξης, την αφόπλιση των άτακτων τμημάτων του ελληνικού στρατού που είχαν καταλήξει στο νησί, άλλα και την αποκατάσταση της εύρυθμης και ομαλής λειτουργίας της πόλης. Την 4η Σεπτεμβρίου άρχισε η μεταφορά της μεραρχίας από τη Λέσβο στη Θεσσαλονίκη όπου ανασυντάχθηκε και επανήλθε υπό τη διοίκησή της το 52ο Σύνταγμα Πεζικού. Τελικός σταθμός της Ανεξάρτητης Μεραρχίας ήταν η πόλη των Φερών όπου συνενώθηκε με τα εναπομείναντα τμήματα της ΧΙΙ Μεραρχίας και μετονομάστηκε σε ΧΙΙ Μεραρχία.</div><div>Πηγή : </div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B7_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1</div><div>https://www.google.com/amp/s/www.mixanitouxronou.gr/i-iroiki-anexartitos-merarchia-toy-mikrasiatikoy-metopoy/%3famp=1</div><div><br></div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-39886432679407537442023-08-22T12:32:00.010+03:002023-08-25T13:49:56.830+03:00Μάχη Αργους Ορεστικού Καστοριάς, 15 Απρ 1941 : Η μοναδική μάχη σώμα με σώμα των Ελλήνων ηρώων με τους Γερμανούς Ναζιστές<div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto">Τη Μεγάλη Τρίτη 15/4/1941 δόθηκε η μοναδική μάχη εκ συστάσεως του Ελληνογερμανικού πολέμου. Η μάχη έλαβε χώρα σε δύο σημεία, στο χωρίο Αμπελόκηποι και Μηλίτσα (νότια της λίμνης Καστοριάς και ανατολικά του Άργους Ορεστικού), όπου εκδηλώθηκε η κύρια προσπάθεια των Γερμανών και στην διάβαση Φωτεινής που εκδηλώθηκε η δευτερεύουσα προσπάθεια.</div><div dir="auto">Στο χωριό Αμπελόκηποι είχαν εγκατασταθεί αμυντικά μικρές ελληνικές δυνάμεις πεζικού, ιππικού και πυροβολικού, υπό την διοίκηση του συνταγματάρχη Ευσταθίου Λιώση και συγκεκριμένα:</div><ul><li>1ο τάγμα του 23ου Συντάγματος Π/Ζ,</li><li>2 διμοιρίες βαρέων πολυβόλων (4 πολυβόλα των 13,2 mm),</li><li>επιλαρχία ιππικού,</li><li>4 βαριές πυροβολαρχίες της 20ης Μεραρχίας και</li><li>2 πεδινές της 13ης Μεραρχίας</li></ul></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto">ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΧΙΙΙ ΜΠ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ</div><div dir="auto">1. Διοικητής: Υπτγος Μουτούσης.</div><div dir="auto">2. Αρχηγός Πεζικού: Σχης Λιώσης Ευστάθιος.</div><div dir="auto">3. Επιτελάρχης: Ανχης Αναγνωστόπουλος Σωτήριος.</div><div dir="auto">4. Διοικητής 23ου ΣΠ (Χίου): Σχης (ΠΖ) Μπάρμπακος Αριστοτέλης.</div><div dir="auto">5. Υποδιοικητής 23ου ΣΠ (Χίου): Ανχης Παπαδάκης Γεώργιος.</div><div dir="auto"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLo8f4rk6V8K3aYXVveT1bKyrnNlWCs_VprcJsFQhizPCW35zkv58fyq0fVjTyfHpFVm1LDszR6_XoC4i7HlkLYS-Da4rb9z1J5Z9BpToVON2Ri_m6LzM_S3i0k3J3DJdBKnot1HXlBcs/s1600/IMG_ORG_1692960425031.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLo8f4rk6V8K3aYXVveT1bKyrnNlWCs_VprcJsFQhizPCW35zkv58fyq0fVjTyfHpFVm1LDszR6_XoC4i7HlkLYS-Da4rb9z1J5Z9BpToVON2Ri_m6LzM_S3i0k3J3DJdBKnot1HXlBcs/s1600/IMG_ORG_1692960425031.jpeg" alt="" width="640" height="453" data-original-width="911" data-original-height="645"></a></div><br><br></div><div dir="auto"><br></div><div dir="auto">Οι γερμανοί μετέφεραν την μηχανοκίνητη Μεραρχίας Σωματοφυλακής του SS Αδόλφου Χίτλερ (1η Μεραρχία SS Leibstandarte SS Adolf Hitler – LSSAH) που ήταν μονάδα σε επίπεδο ταξιαρχίας με διοικητή τον Γιόσεφ Ντήντριχ, νεαρό στρατηγό.</div><div dir="auto">Την νύκτα της 14ης προς 15η Απριλίου κατευθύνθηκε η 1η Μεραρχία SS από την οδό Κλεισούρα – Κορησσό και αναπτύχτηκε στην πεδιάδα γύρω από το χωριό Κρεπενή, επισκεύασαν την γέφυρα του χωριού και στις 5.30 πμ ενήργησαν επίθεση στην αμυντική γραμμή, στην επίθεση αυτή αποκρούστηκαν από τους Έλληνες και είχαν σημαντικές απώλειες σε άνδρες και έχασαν 25 άρματα και λοιπά οχήματα, τα οποία καταστράφηκαν από τις βολές του πυροβολικού. Από αυτή την επίθεση οι γερμανοί διέγνωσαν την αδυναμία της ελληνικής άμυνας νότια του χωριού Αμπελόκηποι στους πρόποδες του Σινιάτσικου, και εκεί επικέντρωσαν τις ενέργειές τους. Η Ελληνική διοίκηση ενίσχυσε τον τομέα αυτό με 2 τάγματα του 23 Συντάγματος ( οι άνδρες αυτοί ήταν κατάκοποι μετά από νυκτερινή πορεία και δεν είχαν υψηλό ηθικό). Ο υποστράτηγος Μουτούσης τους μίλησε και διέταξε την ανάπαυσή τους σε περιοχή βόρεια της γέφυρας Μανιάκους.</div><div dir="auto"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfRPmkvWzM0ZaelAqD9_bDrC3Vi7n6bb4yoNxrV27bzL2pdd9S6Q7fLkMF8I6Dg2xB9uUgVh4wTdYCa_WT8782cf2rAKDnt7FEQUeEPaz1_RP8CxSq2fAOqaIvisgziuPEEIEeSZqS2oc/s1600/IMG_ORG_1692960450035.png" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfRPmkvWzM0ZaelAqD9_bDrC3Vi7n6bb4yoNxrV27bzL2pdd9S6Q7fLkMF8I6Dg2xB9uUgVh4wTdYCa_WT8782cf2rAKDnt7FEQUeEPaz1_RP8CxSq2fAOqaIvisgziuPEEIEeSZqS2oc/s1600/IMG_ORG_1692960450035.png" alt="" width="565" height="599" data-original-width="565" data-original-height="599"></a></div><br></div></div><div dir="auto">Στο μεταξύ οι γερμανοί διαρκώς ενισχυόμενοι από νέες δυνάμεις στις 11πμ προώθησαν 10 βαριές πυροβολαρχίες με 40 πυροβόλα. Στη μάχη που ακολούθησε το Ελληνικό πυροβολικό καθήλωσε τις δυνάμεις των γερμανών και υπερίσχυσαν των περισσοτέρων γερμανικών πυροβόλων.</div><div dir="auto">Στο χωριό Μηλίτσα με την ενίσχυση ενός τάγματος Πεζικού οι γερμανοί επανέλαβαν την επίθεσή τους η οποία απέτυχε.</div><div dir="auto">Στη 1.30μμ εξαπολύθηκε νέα γερμανική επίθεση στην οποία οι γερμανοί είχαν μεγάλες απώλειες, ενώ οι ισχνές ελληνικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Στην μάχη αυτή έπεσε ο ίλαρχος Κλείτος Χατζηλιάδης. Τμήματα του 4ου τάγματος Πολυβόλων έφτασαν στις απειλούμενες περιοχές. Η γερμανική επίθεση ήταν ισχυρή και στις μάχες που ακολούθησαν χτυπήθηκαν τα πυροβόλα της 13β Ελληνικής Μοίρας και καταστράφηκαν, ενώ ο διοικητής τους ταγματάρχης Παπαρόδου έπεφτε μαχόμενος επί των όπλων του.</div><div dir="auto">Στις 3μμ η ίλη (λόχος) ιππικού που μαχόταν στο ύψωμα 680 (Σπαιλίκια) υποχώρησε. Ο Μέραρχος (Σωτήρης Μουτούσης) πάνω σε μοτοσυκλέτα συνάντησε στο Αρμενοχώρι την ανατραπείσα ίλη ιππικού και τους διέταξε (αφού τους επίπληξε) να επανέλθουν στις θέσεις τους, ο υπίλαρχος Γερασιμίδης με την μονάδα του κατευθύνθηκε στα υψώματα, σύντομα όμως διαλύθηκαν λόγω του πεσμένου τους ηθικού. Ο Μέραρχος, αφού εμψύχωσε τους άνδρες, έστειλε το κατάκοπο από τη συνεχή πορεία και μειωμένης δύναμης 3ο Τάγμα του 22ου Συντάγματος Λέσβου (3/22) με διοικητή τον ταγματάρχη Δέτση το οποίο στις 16.30 κατέλαβε τις θέσεις που είχαν εγκαταλείψει οι ιππείς. Ο στρατηγός Σ. Μουτούσης (ο οποίος συμμετείχε σαν υπουργός Συγκοινωνίας στη κατοχική κυβέρνηση του Τσολάκογλου) με πατριωτικούς λόγους εμψύχωνε τους στρατιώτες φέρνοντας τους στο φιλότιμο για να συνεχιστεί η Ελληνική άμυνα. Ενας τραυματισμένος λοχίας την στιγμή που ο Μέραρχος παρότρυνε τους άνδρες, άρχισε να φωνάζει «Αδέλφια, οι Γερμανοί είναι χειρότεροι από τους Ιταλούς χωρίς τα άρματά τους, τους πολέμησα και τους είδα»> Πραγματικά σε τέτοιες στιγμές η θέληση ενός υπαξιωματικού και ενός ψυχωμένου διοικητή κάνουν θαύματα.</div><div dir="auto"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJyiUSjz5XO7F7IVOobz2AzIGKy07tL6g8oGCv__sQCy1GqtmK1RGP95mPdeikQCZhyuhp6_eYFPWRq4wP5XpT7hFtXikFBXCNnRCE7sFHkY0Gtvpzwx2bgE5d3T5Dd32mFX_LEFOZbg4/s1600/IMG_ORG_1692960475571.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJyiUSjz5XO7F7IVOobz2AzIGKy07tL6g8oGCv__sQCy1GqtmK1RGP95mPdeikQCZhyuhp6_eYFPWRq4wP5XpT7hFtXikFBXCNnRCE7sFHkY0Gtvpzwx2bgE5d3T5Dd32mFX_LEFOZbg4/s1600/IMG_ORG_1692960475571.jpeg" alt="" width="640" height="413" data-original-width="700" data-original-height="452"></a></div><br></div></div><div dir="auto">Στις 5μμ ολόκληρη η επίλεκτη γερμανική ταξιαρχία έκανε σφοδρή επίθεση (την τέταρτη). Στην επίθεση αυτή συμμετείχαν 40 στούκας και πολλά βαρέα πυροβόλα. Στην αρχή οι ελληνικές θέσεις έμειναν ακλόνητες, όμως η γερμανική αεροπορία βομβάρδιζε ανενόχλητη και πολυβολούσε από μικρό ύψος τις ελληνικές θέσεις του 3/22 τάγματος. Ο βομβαρδισμός αποδιάρθρωσε το ελληνικό πυροβολικό καταστρέφοντας 4 πυροβολαρχίες και πυρπολήθηκαν βυτιοφόρα του στρατού. Σ’ αυτή την κατάσταση προήλασαν τα τεθωρακισμένα, ανενόχλητα από το Ελληνικό πυροβολικό, και διέσπασαν τις γραμμές των ελλήνων, φτάνοντας πίσω από τις θέσεις των ελληνικών πυροβόλων. Ακολούθησε το γερμανικό πεζικό που εξουδετέρωνε τις εστίες αντίστασης. Οι Έλληνες πυροβολητές έδωσαν απεγνωσμένο αγώνα και πολλοί έπεσαν επί των πυροβόλων τους, βάλλοντας μέχρι την τελευταία στιγμή κατά των γερμανικών αρμάτων. Τα μηχανοκίνητα προήλασαν προς Άργος Ορεστικό.</div><div dir="auto">Στις 6μμ η ελληνική διοίκηση διέταξε την ανατίναξη της γέφυρας στους Μανιάκους, οι δυνάμεις που βρισκόταν ανατολικά της γέφυρας είτε πολέμησαν, είτε ανασυγκροτούνταν και προσπάθησαν να διαφύγουν βορειοδυτικά υπό την κάλυψη των μαχόμενων πυροβολαρχιών που εξαντλούσαν τα πυρομαχικά τους κατά των γερμανικών αρμάτων. Μέχρι την είσοδο των γερμανών στο Άργος Ορεστικό ο στρατηγός Μουτούσης παρακολουθούσε την άνιση μάχη από μια ταράτσα στην ανατολική παρυφή της πόλης και επικοινωνεί με τις μαχόμενες μονάδες. Λίγο πριν την είσοδο των γερμανών παίρνει τηλεφωνικό μήνυμα από τον λοχαγό Μανωλέσο που του φώναζε «Στρατηγέ αυτή είναι η τελευταία επαφή μας, αιχμαλωτίζομαι, βρίσκομαι κυκλωμένος εγώ και η μονάδα μου, δεν έχουμε πια βλήματα, ούτε σφαίρες. Τα αδειάσαμε όλα… Για χαρά! Ζήτω η αιωνία Ελλάς!».</div><div dir="auto">Στις 7.30 μμ οι γερμανοί κατέλαβαν το Άργος Ορεστικό, όπου συνέλαβαν ασύντακτους στρατιώτες της ελληνικής μεραρχίας. Η μάχη συνεχίστηκε στην παραλίμνια περιοχή όπου ελληνικά τμήματα εξακολουθούσαν να αντιστέκονται.</div><div dir="auto">Τη γερμανική πρέλαση από Δισπηλιό προς Καστορία συγκράτησαν άνδρες του 2ου Τάγματος Πυροβόλων Θέσεως.</div><div dir="auto">Οι γερμανοί υποχρεώθηκαν σε σφοδρές συγκρούσεις που έδωσαν όμως την δυνατότητα σε ελληνικά τμήματα να διαφύγουν και να περάσουν την ξύλινη γέφυρα του Αλιάκμονα και να κατευθυνθούν προς Σκαλοχώρι, όπου και μεταφέρθηκε ο Σταθμός Διοίκησεως της Μεραρχίας.</div><div dir="auto">Στις 8μμ οι γερμανοί κατέλαβαν την Καστοριά. Και εκεί σταμάτησαν τις όποιες ενέργειές τους.</div><div dir="auto"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ8t40CgjsGkXVcIQ4WYk25NZJ0D22rlkmX8-db6xVnNt0GSsV0ldrrHSOP3wV1AALbt9ewNpW6TPTgdn35x6xYRxxpImUDjesdmFUpInuQHlZckP4MiKIrRu2utjP04IhZ4sDGVh6ATc/s1600/IMG_ORG_1692960542080.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ8t40CgjsGkXVcIQ4WYk25NZJ0D22rlkmX8-db6xVnNt0GSsV0ldrrHSOP3wV1AALbt9ewNpW6TPTgdn35x6xYRxxpImUDjesdmFUpInuQHlZckP4MiKIrRu2utjP04IhZ4sDGVh6ATc/s1600/IMG_ORG_1692960542080.jpeg" alt="" width="587" height="469" data-original-width="587" data-original-height="469"></a></div><br></div></div><div dir="auto">Στην διάβαση της Φωτεινής τμήματα του 3ου Συντάγματος της μεραρχίας Ιππικού (απόσπασμα συνταγματάρχη Δέδε), παρ όλο που βαλόντουσαν από τα γερμανικά στούκας πολέμησαν με πείσμα αποκρούοντας διαδοχικές εφόδους μονάδων του γερμανικού πεζικού και των τεθωρακισμένων τους.</div><div dir="auto">Ιδιαίτερα μεταξύ 1 και 4μμ τα ελληνικά πυροβόλα προξένησαν βαριές απώλειες στους γερμανούς και μέχρι το τέλος της ημέρας έμειναν κύριοι του πεδίου της μάχης.</div><div dir="auto">Τα βράδυ της 15ης προς 16 Απριλίου η ελληνική διοίκηση υπό το βάρος των εξελίξεων υποχρέωσε και το νικηφόρο σύνταγμα ιππικού και το σύνολο του υποχωρούντος ΤΣΔΜ σε αναδίπλωση στους ορεινούς όγκους του Τρικλάριου και μετά στα ορεινά της Πίνδου.</div><div dir="auto">Την πίεση υπό την οποία βρέθηκαν οι γερμανοί φαίνεται από την σχετική αναφορά της 12ης Στρατιάς την νύκτα της 15ηςΑπριλίου: «Οι Έλληνες προβάλουν πεισματώδη αντίσταση δυτικά της Φλώρινας και στην Καστοριά….».</div><div dir="auto"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg-H396DCKrLZpZ9yFcY_DiYq6oQzC4Xm2Sp89NMwMDMqGtZn6Xx76A-O1Fvlb8U00M5yEifgbxH-d7XkTF54KY0wtDQZafNi7k8_W1aje6pXNdcT2m2QrfIjsCeonHNDffAKbtSxUxcE/s1600/IMG_ORG_1692960562546.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg-H396DCKrLZpZ9yFcY_DiYq6oQzC4Xm2Sp89NMwMDMqGtZn6Xx76A-O1Fvlb8U00M5yEifgbxH-d7XkTF54KY0wtDQZafNi7k8_W1aje6pXNdcT2m2QrfIjsCeonHNDffAKbtSxUxcE/s1600/IMG_ORG_1692960562546.jpeg" alt="" width="640" height="432" data-original-width="1200" data-original-height="810"></a></div><br></div></div><div dir="auto">Στα μέσα Μαΐου του 1941 στην κατεχόμενη Αθήνα, οι γερμανοί αναζήτησαν πληροφορίες για την μάχη της λίμνης της Καστοριάς.</div><div dir="auto">Το υπουργείο Εθνικής αμύνης έστειλε τον συνταγματάρχη Ευστάθιο Λιώση στο γερμανικό φρουραρχείο, ο οποίος βρέθηκε προ του αντιστράτηγου Ζεπ (Γιόσεφ ) Ντίντριχ, ο οποίος τον ρώτησε για την διάταξη των ελληνικών μονάδων στις 15 Απριλίου.</div><div dir="auto">Ο συνταγματάρχης Ευστάθιος Λιώσης παρέταξε επί χάρτου τις θέσεις των ελληνικών μονάδων. Ο Γερμανός στρατηγός εξοργίστηκε και κατηγόρησε τον Έλληνα αξιωματικό ότι λέει ψέματα. Δεν πίστευε ότι του είχαν αντιταχθεί τόσο λίγες δυνάμεις (δύο τάγματα πεζικού, μια επιλαρχία ιππικού, ένα τάγμα πολυβόλων και εννιά πυροβολαρχίες με 47 στοιχεία).</div><div dir="auto">Σύμφωνα με τις γερμανικές εκτιμήσεις στην μάχη έλαβαν μέρος 3 ελληνικές μεραρχίες της 9ης, της 10ης και της 13ης. Ο συνταγματάρχης Ευστάθιος Λιώσης αντέταξε τα επιχειρήματά του και τεκμηρίωσε τις απόψεις του, ο γερμανός στρατηγός αναγκάστηκε να παραδεχτεί την πικρή αλήθεια.</div><div dir="auto">Είχε αντιμετωπίσει όχι 3 μεραρχίες αλλά 3 τάγματα, στο τέλος της συζήτησης ρώτησε ποιος ήταν ο Έλληνας μέραρχος και που βρισκόταν στις διάφορες φάσεις της μάχης και ζήτησε να του διαβιβάσει τα συγχαρητήρια του.</div><div dir="auto">Ο Μέραρχος Σωτήρης Μουτούσης στην κυριολεξία κράτησε την περιοχή με διαρκή κηρύγματα προς τους υποχωρούντες στρατιώτες μας, είχε πια επικρατήσει η άποψη ότι ήταν άσκοπος ο πόλεμος και με τους Ιταλούς και με τους Γερμανούς που πραγματικά έκαναν την σαρωτική επίδειξη της αεροπορικής και τεθωρακισμένης δύναμής τους.</div><div dir="auto">Ο Τσολάκογλου γράφει στην πολεμική του έκθεση :</div><div dir="auto">«Ένεκα τούτου την 15 Απριλίου, συνήψεν ο Μουτούσης ημερήσιαν μάχην προς τους εισβάλλοντας Γερμανούς, δι ην μετά θαυμασμού εξεφράσθη ο στρατηγός Φον λιστ. Την μάχην αυτήν παρακουλούθησα αυτοπροσώπως υπό υψώματος ανατολικώς της Σμίξης (Ν Άργους Ορεστικού) και αντελήφθην τας σοβαράς απωλείας, ας υπέστησαν οι Γερμανοί. Κατεστράφησαν κατά αυτήν 25 άρματα. Οι Γερμανοί δεν θα διέσπων την ασθενήν μας άμυναν, αν δεν κατεστρέφοντο παρά των στούκας τα πυροβόλα μας».</div><div dir="auto">Πηγή : </div><div dir="auto">https://stratistoria.wordpress.com/1941/04/16/%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-15-%CE%B1%CF%80%CF%81-1941/</div><div dir="auto">https://fouit.gr/2018/04/15/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF-1941-%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84/</div><div dir="auto"><br></div></div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-45049659698508797282023-08-22T12:25:00.008+03:002023-08-25T13:39:45.109+03:00Καλάς : Η άγνωστη ιστορία της ελληνικής φυλής του Ινδικού Καυκάσου τον 19ο αιώνα<div>Ο Βρετανός τοποτηρητής Sir William Macnaghten δεν ενδιαφέρετο να κατανοήσει το πολύπλοκο μωσαϊκό των Αφγανικών φυλών. Κατά την περιορισμένη αντίληψή του, η χώρα ήταν ένα δυσπρόσιτο τέλμα το οποίο μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχον μόνον μέσω ακατάπαυστων δωροδοκιών των τοπικών φυλάρχων από τα σχεδόν αστείρευτα ταμεία της Βρετανικής ‘Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών’. Κατά την κρίση του, εάν η τακτική αυτή είχε αποφέρει καρπούς, στην περίπτωση των αδιάφορων Punjabis και των νωχελικών Hindus, θα μπορούσε να επαναληφθεί στην περίπτωση των μυστηριωδών Pashtun, την ψυχοσύνθεση των οποίων, ο γραφειοκράτης αδυνατούσε να αποσαφηνίσει. Παρά τις προσδοκίες του, και μετά την πάροδο τόσων μηνών, ο χρηματισμός δεν απέτρεπε την εφιαλτική διόγκωση του πολέμου φθοράς που οι γηγενείς, με προβληματική εμμονή πλέον, διεξήγαγαν συστηματικά κατά των Αγγλικών εσωτερικών γραμμών και οχυρωμένων βάσεων. Επίσης, οι οικονομικές απαιτήσεις των ‘συνεργάσιμων’ Pashtun, κυρίως αυτών της φυλής των επίφοβων Afridi, διαχρονικών αρχόντων του μεγαλοπρεπούς Khyber Pass, απεδείχθη πως επέφεραν βαρύτατο πλήγμα στο θησαυροφυλάκιο της Calcutta. Ταυτοχρόνως, οι αναλυτικές αναφορές ενός εκπληκτικά γενναίου και ευρηματικού (τριάντα πέντε ετών) αξιωματικού, ονόματι Sir Alexander Burnes, αγνοούντο εσκεμμένα διότι δεν συμβάδιζαν με την πολιτική του ‘μυωπικού’ Κυβερνήτη των Ινδιών, Lord Auckland. Εντός του ανακτόρου-φρουρίου του στο Jalalabad, ο Macnaghten περνούσε τις ημέρες του μελετώντας πρόσφατα χαραχθέντες χάρτες του Αφγανιστάν, δεχόμενος αναφορές από σχολαστικούς στρατιωτικούς συνδέσμους και συμβουλές από πληθώρα επιφανών Αφγανών ‘συμμάχων’, πολλοί εκ των οποίων, κατόπιν εορτής, απεδείχθησαν πληροφοριοδότες του Πρίγκηπος Wazir Akbar Khan της Δυναστείας των Barakzai Pashtun, μέγα πολέμιου των Βρετανών και του τραγικού προστατευόμενού τους, Shah Shuja της Δυναστείας των Durrani Pashtun.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjyCbeMCmCHAZ0yuZaXEMEfkgTcmm5vUuYOT5eFjGnDL1OFQUptggp8gsWBnneF3bgXT722tpY5c-RUW0QjPzi7kHhnml4pBVGRzOJQ8Cg2rXdEVo8wMsrbBwDXukBWticFqhormoAuuR-3s2568x76RseiHMAxY9x21U-eXa7MD2phjl0OLKs3IJEKMOE" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjyCbeMCmCHAZ0yuZaXEMEfkgTcmm5vUuYOT5eFjGnDL1OFQUptggp8gsWBnneF3bgXT722tpY5c-RUW0QjPzi7kHhnml4pBVGRzOJQ8Cg2rXdEVo8wMsrbBwDXukBWticFqhormoAuuR-3s2568x76RseiHMAxY9x21U-eXa7MD2phjl0OLKs3IJEKMOE" width="600" class=" " height="901" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Κατά την διάρκεια μίας ημέρας πυρετωδών διεργασιών, ο Macnaghten ειδοποιήθηκε απρόσμενα για την άφιξή στο Jalalabad μιας αντιπροσωπίας των αινιγματικών SiahPosh (άλλως πως: το μαυροφορεμένο γένος) του παλαιού ‘Kafiristan’. Η είδησις πρέπει να προκάλεσε τεράστιο ενθουσιασμό καθώς, είκοσι χρόνια ενωρίτερα, ο πρώτος Άγγλος απεσταλμένος στην Kabul, ο ιδιοφυής Σκωτσέζος πολιτικός και εξερευνητής Mountstuart Elphinstone, με δική του πρωτοβουλία, είχε αποστείλει Αφγανούς ανιχνευτές πέραν των Hindu-Kush, στο αχανές ανεξερεύνητο ΒΑ τμήμα του Αφγανιστάν, με σκοπό την συλλογή πληροφοριών αναφορικώς με τα τελευταία υπολείμματα του αρχαίου και ξεχασμένου Βασιλείου των ‘χιλίων πόλεων’ της πάλαι ποτέ κραταιάς Ελληνικής Βακτρίας. Φαίνεται πως το ενδιαφέρον των μεθοδικών Άγγλων για τους απογόνους των Ελλήνων αποίκων της Κεντρικής Ασίας ήταν εξίσου μεγάλο με αυτό που οι Siah Posh επέδειξαν στο άκουσμα, πως Ευρωπαίοι επέστρεψαν στα εδάφη που κάποτε σκεπάζοντο από τα λάβαρα των Αργεαδών. Όταν οι απεσταλμένοι των ‘Kafirs’ οδηγήθησαν ενώπιον του Macnaghten, οι υπερήφανοι πολέμαρχοι των Pashtun εστράφησαν προς τον Άγγλο επιτετραμμένο δηλώνοντας με χαιρέκακο χιούμορ: ‘Ιδού! Οι συγγενείς σου κατέφθασαν’. Ο λόγος αυτής της φαινομενικά ανεξήγητης τοποθετήσεως καθιστάτε αμέσως ευκρινής διότι οι Άγγλοι που παρευρέθησαν σε αυτήν την ιστορική συνάντηση συγκλονίστηκαν με το γεγονός πως, χιλιάδες χιλιόμετρα από τις εσχατιές του Δυτικού Πολιτισμού, ενώπιών τους, ανεδύθη μια χαμένη κοινωνία της οποία τα μέλη είχαν κατάλευκο δέρμα, έντονα γαλανά ή πράσινα μάτια καθώς και κόκκινη ή ξανθή κόμη. Για τους ένστολους υπηκόους της Βασιλίσσης Victoria, η όψις των καλεσμένων τους ήταν σαν καθρέπτης των εαυτών τους. Η απέχθεια των Pashtun προς τους Siah Posh δεν προέκυπτε απαραίτητως λόγω διαφορετικών γονιδίων, αλλά λόγω άλλου choix de vie και θρησκευτικής αποκλίσεως. Πολλές από τις φυλές των Pashtun και κυρίως αυτές που εδράζονται στην Nangarhar και το North-West Frontier Province (άλλως πως: η κοιτίδα του Pashtunistan) δήλωναν, δηλώνουν και θα συνεχίσουν να δηλώνουν εις τους αιώνες, πως φέρουν το αίμα των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ας είναι επιφυλακτικός όποιος αποτολμήσει να αντικρούσει την θέση των γηραιών σοφών της φυλής των Pashtun Afridi, πως ο ομφάλιος λώρος του γένους τους καταλήγει στις πεδιάδες της Ημαθίας. Αν και το δέρμα τους είναι σκούρο εν σχέση με αυτό τον ‘Kafirs’, πολλοί Afridi είναι υπερήφανοι για τα υγρά γκρίζα και πράσινα μάτια τους και το ιδιαίτερα υψηλό παρουσιαστικό τους, εν συγκρίσει με τους κάπως ισχνούς Punjabi γείτονές τους στον Νότο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι σημαντικότεροι Αφγανοί άρχοντες ανέκαθεν αγνοούσαν ως ψευδό-ιστορική οποιαδήποτε απόπειρα ταυτίσεως των Pashtun με τις ‘χαμένες φυλές του Ισραήλ’ ενώ υπεστήριζαν με ζήλο την μακρινή συγγένειά τους προς τα τέκνα των Σελευκιδών. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgG8xBSgMnXjzm1Q6xXxuSRlRSocDqeyEreYg9YToBpBwVi6lnqo5Kl8Etp9gQI1v5-Tsax6FN3TPuW12LtSrGLMAElFqg4dXoducmRH03e5qiFajqChMr2zVSNolrhlmKN-HxYX9PS8EjIVp0Mf1CaiTrdJNdnAAtIPxYjvVtcqHQIreLDi00vIRGiueA" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgG8xBSgMnXjzm1Q6xXxuSRlRSocDqeyEreYg9YToBpBwVi6lnqo5Kl8Etp9gQI1v5-Tsax6FN3TPuW12LtSrGLMAElFqg4dXoducmRH03e5qiFajqChMr2zVSNolrhlmKN-HxYX9PS8EjIVp0Mf1CaiTrdJNdnAAtIPxYjvVtcqHQIreLDi00vIRGiueA" width="600" class=" " height="505" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Παρά το γεγονός ότι Pashtun και Siah Posh ετέμνοντο μέσω του αρχαίου Ελληνικού παράγοντος, οι ‘Kafirs’ συνέχιζαν να λατρεύουν τους θεούς των προπατόρων τους, ενώ το υπόλοιπο Αφγανιστάν (συμπεριλαμβανομένων μη αυτοχθόνων φυλών όπως η Μογγολικής καταγωγής Hazaras, η Περσικής καταγωγής Tajiks και η Τουρκικής καταγωγής Uzbeks/Turkmens)είχε ασπασθεί το Ισλάμ που, από τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνος, είχε αρχίσει να εισάγεται σταδιακά στην ευρύτερη περιοχή από τους Άραβες εισβολείς του τότε νεοϊδρυθέντος επεκτατικού χαλιφάτου των Rashidun. Με τα παραπάνω υπ’ όψιν, ενδελεχής ανάλυσις του ζητήματος μας επιτρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι Siah Posh και οι υπόλοιπες συγγενικές φυλές που δεν ησπάσθησαν την νέα θρησκεία, παρέμειναν οι πλέον ‘καθαρές’ εντός του Αφγανιστάν υπό την έννοιαν ότι, από όλους όσους κατοικούν έως σήμερα στην χώρα, οι απόγονοι των Siah Posh, των Safed-Posh (λευκοφορεμένο γένος) και των Lall-Posh (πορφυρό γένος) αποτελούν το γονίδιο που δέχθηκε τις λιγότερες μεταλλάξεις από την περίοδο που o Ευκρατίδης Α΄, ‘Μέγας’ Βασιλεύς της Βακτρίας (c. 204-145 π.Χ.),ηγεμόνευε στα εδάφη που το 1839 εδέχθησαν την Βρετανική στρατιωτική παρουσία. Καθώς το Ισλάμ επεκτείνετο εντός του Αφγανιστάν, οι πολυθεϊστές αποτραβήχθησαν σε δύσβατα όρη πλησίον των ανατολικών συνόρων. Εκεί παρέμειναν, σε καθεστώς πλήρους απομονώσεως από τον έξω κόσμο, έως ότου οι μαυροφορεμένοι διπλωμάτες τους συνήντησαν τον Macnaghten στο θορυβώδες και εντυπωσιακό Jalalabad. Οι ίδιοι δεν είχαν προσδώσει συγκεκριμένη ονομασία στα εδάφη τους, με αποτέλεσμα να κατονομασθούν συλλογικά από τους Pashtun ως ‘Kafirs’ (άλλως πώς: άπιστοι) και η γη τους ‘Kafiristan’ (άλλως πως: η γη των απίστων). Παραδόξως, οι Siah Posh απεδέχθησαν πρόθυμα την νέα επωνυμία ως αντιπροσωπευτική της προσηλώσεώς τους στις επιταγές των προγόνων τους.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj0Or9Ch3i8yxCHRkV8dHOOq5AJaYLLYlHZREgdHgUDRSZ5bawZ2feGWWaZ4BetUIc38wGJWoN3et6TToyxy26RTrVWU1NhK74c7ESsr4Mtcym1dlVxYhXwmx1vPqEc-n654rClNXu1XuQ9qc926ToEjDyYYan1o_IZKgCCZYEW6JO90SgLNZAvcRf3560" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj0Or9Ch3i8yxCHRkV8dHOOq5AJaYLLYlHZREgdHgUDRSZ5bawZ2feGWWaZ4BetUIc38wGJWoN3et6TToyxy26RTrVWU1NhK74c7ESsr4Mtcym1dlVxYhXwmx1vPqEc-n654rClNXu1XuQ9qc926ToEjDyYYan1o_IZKgCCZYEW6JO90SgLNZAvcRf3560" width="600" class=" " height="741" title="" alt="">
</a>
</div><br></div></div><div>Σκεπτόμενοι υπό φυλετικόν πρίσμα, Άγγλοι και ‘Kafirs’ αρχικώς υπελόγιζαν πως το παρεμφερές κύτταρο θα αποτελούσε γέφυρα προς κοινή σύμπραξη. Υπό την αιγίδα των Siah Posh, οι πολυθεϊστές του Kafiristan θα ἐξήρχοντο των οχυρωμένων γαιών τους υποβοηθώντας την Βρετανική Αυτοκρατορία στο σχέδιο διατηρήσεως του Shah Shuja στον θρόνο των Durrani στην Kabul. Τελικώς, η συμμαχία δεν ήνθησε καθώς οι Άγγλοι παρετήρησαν πως οι ‘Kafirs’ δεν ήσαν ιδιαίτερα πρόθυμοι να μεταλλαχθούν σε βοηθητικά στρατεύματα που ενεργούν πέραν των φυσικά προστατευομένων κοιλάδων τους, ενώ οι πολυθεϊστές απλώς προσδοκούσαν πως οι Δυτικοί θα ήσαν διατεθειμένοι να τους προασπίσουν από τις υπόλοιπες φυλές του Αφγανιστάν άνευ ιδιαιτέρων ανταλλαγμάτων. Επίσης, οι Pashtun ‘σύμμαχοι’ των Άγγλων ήγειραν ενστάσεις στην προοπτική συμβιώσεως Μουσουλμάνων με πολυθεϊστές επί του πεδίου. Καθώς οι πολύπλοκες ενέργειες των φυλάρχων των Pashtun δέσμευαν το μεγαλύτερο μέρος διανοητικής ενέργειας και πόρων της ‘Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών’ για το Αφγανιστάν, οιαδήποτε απόπειρα τελεσίδικης συμφωνίας με τις φυλές του Kafiristan ανεβλήθη. Για τους Άγγλους, και μέσω αυτών για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που έμαθαν την ύπαρξη αυτών των εναπομεινάντων Βακτρίων, η υπόθεσις απέκτησε περισσότερο ανθρωπολογικό και λογοτεχνικό παρά πολιτικό και στρατηγικό ενδιαφέρον. Το 1896, σχεδόν πενήντα χρόνια και άλλον έναν Άγγλο-Αφγανικό Πόλεμο αργότερα, ο διάσημος στρατιώτης και εξερευνητής Sir George Scott Robertson (του οποίου η επική άμυνα της πόλεως Chitral κατά των Αφγανών το 1895 τον είχε καταστήσει εθνικό ήρωα στα πέρατα της διαρκώς επεκτεινόμενης Βρετανικής Αυτοκρατορίας), εξέδωσε στο Λονδίνο το chef-d ‘œuvre του με τίτλο ‘The Kafirs of the Hindu Kush’. Εντός του πονήματος, ο βετεράνος του North-West Frontier Province διηγήθηκε όλα όσα απεκόμισε από την επιτυχή του ανάβαση και διαβίωση εντός των εδαφών του Kafiristan. Αναφορικώς δε με τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των υψηλοτέρων κοινωνικών τάξεων εντός των φυλών του Kafiristan, ο Robertson εδήλωσε: ‘Οι φυσιογνωμίες είναι σοβαρές (βλοσυρές), κάποιος μπορεί να τις χαρακτηρίσει και ως φυσιογνωμίες λογίων (διανοουμένων), αξιοσημείωτα (πρόκειται για) όμορφες (φυσιογνωμίες) Ελληνικού τύπου.’. Αντίστοιχες παρατηρήσεις είχαν καταγραφεί δώδεκα χρόνια ενωρίτερα και από τον θρυλικό Άγγλο τοπογράφο και εξερευνητή William Watts McNair, τον πρώτο Άγγλο που κατόρθωσε να εισχωρήσει εντός του Kafiristan το1883.Όπως και άλλοι σύγχρονοί του, ο McNair χαρακτήριζε τους ‘Kafirs’ ως ‘φτωχούς συγγενείς των Ευρωπαίων’. Ασφαλώς, και ο Robertson και ο McNair συμφωνούσαν με τον Sir Alexander Burnes, πρωτοπόρο τέτοιων εξερευνητικών αποστολών, ο οποίος μία γενεά ενωρίτερα, στο μνημειώδες έργο του ‘Cabool: A Personal Narrative’, εκδοθέν το 1842, παρετήρησε πως μερικοί ‘Kafirs’ ήσαν: ‘υψηλοί, με κλασσικά Ελληνικά χαρακτηριστικά, γαλανά μάτια και λευκό δέρμα’, ενώ άλλοι, αν και πιο σκουρόχρωμοι, διέφεραν εξίσου ευκρινώς από Αφγανούς διαφορετικών φυλών.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2NzweIOoqLKBHW1mZDN56TEtdyk-aZyC1sHFtZ69lp-iSYy_wZfbauCSSoW1jcj21MgOvnhLRILbFIONh2mivBLDm3jQYYAVSKR-EnZ8BzI3_JiqM8IEK6MVjEq7XS0KzHHEym9f22ph_-SKxD45iN4Nuk8c6ZeghxPoJqNE48ijV_esrBfTIxwTwxak" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2NzweIOoqLKBHW1mZDN56TEtdyk-aZyC1sHFtZ69lp-iSYy_wZfbauCSSoW1jcj21MgOvnhLRILbFIONh2mivBLDm3jQYYAVSKR-EnZ8BzI3_JiqM8IEK6MVjEq7XS0KzHHEym9f22ph_-SKxD45iN4Nuk8c6ZeghxPoJqNE48ijV_esrBfTIxwTwxak" width="600" class=" " height="893" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Καθώς από την δεκαετία του 1840 και αναφορικώς με το Αφγανιστάν, το Whitehall και η Calcutta εστίασαν όλην τους την ενέργεια στην επίτευξη μιας ιδιαίτερα λεπτής αλλά τελικώς ιδιοφυούς και ιδιαζούσης διπλωματικής συνεργασίας, αποκλειστικώς και μόνον με τους αυτόχθονες Pashtun του Αφγανιστάν, οι πολυθεϊστικές φυλές του Kafiristan ευρέθησαν στο περιθώριο (γεγονός που απογοήτευσε μερικούς ιδιαίτερα διορατικούς Άγγλους). Όταν το 1896,o Abdur Rahman Khan, ο επονομαζόμενος ‘Σιδηρούς Εμίρης’, συνένωσε τις φυλές των Pashtun και τις οδήγησε σε μία δεύτερη ‘χρυσή εποχή’ (η πρώτη πρέπει να θεωρείται αυτή που εισήχθη υπό τον Ahmad Shah Abdali το 1747 με την ίδρυση της Αυτοκρατορίας των Durrani Pashtun) όλο το Αφγανιστάν – από την Dasht-e Margo (Έρημος του Θανάτου) στον απώτερο Νότο, έως το Selseleh-ye Safīd Kūh (άλλως πώς: το αρχαίο όρος Παροπάμισος) Βορείως της Herat (άλλως πως: Αλεξάνδρεια Αρείας),και από τα Λευκά Όρη (Spīn Ghar, στην επαρχεία της Logar) στην Ανατολή, έως τον ποταμό Amu Darya (άλλως πως: ο αρχαίος ποταμός Ὦξος) στα Βόρειο-Ανατολικά – επανήλθε υπό την ηγεμονία των Pashtun. Προκειμένου να επιτύχει το αξιέπαινο όραμά του, ο Abdur Rahman Khan κατόρθωσε να υποτάξει (με την αρωγή σημαντικού πολεμικού υλικού παρασχεθέν από τους Άγγλους της Ινδικής υποηπείρου) τις ιστορικά ληστρικές φυλές που είχαν εποικήσει τμήματα του Αφγανιστάν χιλιετίες αφ’ ότου οι γεννήτορες των σημερινών Pashtun έκαναν τα πρώτα τους βήματα στις ακατοίκητες κοιλάδες και τα δάση της αρχαίας Αρείας, Αραχωσίας και Βακτρίας. Οι ύπουλοι Hazara, οι υποχθόνιοι Tajiks και οι εγκληματικοί Uzbeks/ Turkmens ποτέ ξανά δεν θα απειλούσαν ηχηρά την πρωτοκαθεδρία των Pashtun (από το 1890 έως την σήμερον, έχουν σημειωθεί πλείστες όσες προσπάθειες και των τριών εξωγενών εθνοτήτων να πλήξουν με διαφορετικά στρατηγήματα τα ιστορικά δικαιώματα των αβοριγίνων Pashtun). Παρ’ ότι δίκαιη, η Jihad του Abdur Rahman Khan δυστυχώς κηλιδώθηκε από την εκστρατεία τρόμου που οι πολέμαρχοί του εξαπέλυσαν κατά των ανυπόταχτων κατοίκων του Kafiristan. Υπό το βάρος υπέρτερων αριθμών και τεχνολογικά ανώτερου πολεμικού υλικού, μεταξύ των ετών 1895-1896, το μεγαλύτερο μέρος των πολυθεϊστών ‘Kafirs’ ηναγκάσθη να ασπασθεί το Ισλάμ. Όσοι δε ηρνήθησαν, είτε εκτελέσθησαν είτε εξωθήθησαν να περάσουν το Durand Line και να αναζητήσουν νέες γαίες εντός του North-West Frontier Province του British Raj στην κοιλάδα Chitral όπου σήμερα υποφέρουν τα υπολείμματα των πολυθεϊστών της φυλής των Kalash.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEivHeX0hzGj8vmIctM2K1DWDLOvhqXFsWzUn_hmpiGdGk7-ynvI4EWyDZ2f1fSGP8Dsv9YQrT9wo0_L28Z3JpvUdQ2T44ngqZNo8S8k4CN7udVAhnmNLLCe-ZkBEOvZCvvF77XSP-kQjT3yVaU5wfPY6f1Nnao_OuO89R0EnxtgCb23qVNS5L__rz65uOU" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEivHeX0hzGj8vmIctM2K1DWDLOvhqXFsWzUn_hmpiGdGk7-ynvI4EWyDZ2f1fSGP8Dsv9YQrT9wo0_L28Z3JpvUdQ2T44ngqZNo8S8k4CN7udVAhnmNLLCe-ZkBEOvZCvvF77XSP-kQjT3yVaU5wfPY6f1Nnao_OuO89R0EnxtgCb23qVNS5L__rz65uOU" width="600" class=" " height="818" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Εις μνήμην της νίκης του κατά των πολυθεϊστών, ο Abdur Rahman Khan μετονόμασε την ‘γη των απίστων’ (Kafiristan) σε ‘γη του πεφωτισμού’ (Nuristan). Έτσι προέκυψε η ίδρυσις της σημερινής επαρχίας στην οποία πλέον κατοικούν εξισλαμισμένοι Nuristanis (πεφωτισμένοι). Παρ’ όλα αυτά, όσο πιο βόρεια κάποιος ταξιδεύει εντός του Nuristan, όσο πιο μεγάλο το υψόμετρο και αφιλόξενο το έδαφος, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότης επιβιώσεως της αρχαίας θρησκείας και του ‘καθαρού’ κυττάρου, το οποίο δεν έχει δεχθεί πρόσμιξη με αυτά άλλων φυλών του Αφγανιστάν. Επομένως, παρ’ ότι διάφοροι επιπόλαιοι δηλώνουν πως οι Kalash του Chitral εντός του σημερινού Πακιστάν είναι οι τελευταίοι της γραμμής των αποκαλουμένων ‘απογόνων του Σέλευκου’ (στην τοπική διάλεκτο: Shalakash), η αλήθεια είναι, πως οι Nuristanis εντός του Αφγανιστάν είναι εξίσου απόγονοι και κληρονόμοι της Ελληνικής Βακτρίας μαζί με ορισμένους εκ των Pashtun,οι οποίοι ταυτοχρόνως, ασφαλώς τελούν και συνεχιστές του γηγενούς στοιχείου που προϋπήρχε του Ελληνικού παράγοντος.</div><div>Πηγή : https://www.newsbreak.gr/kosmos/478299/afganistan-giati-oi-toyrkoi-den-prepei-na-potisoyn-ta-aloga-toys-ston-etymandro-potamo/</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-9976866557423340942023-08-21T14:27:00.031+03:002023-08-25T13:38:01.459+03:00Οι 13 χειρότερες αυτοκράτειρες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) (Μέρος Β)<div>Το Βυζάντιο είναι διάσημο για τις αυτοκράτειρές του. Ο κλασικός κόσμος έχει να επιδείξει ελάχιστες αντάξιές του, αν εξαιρέσουμε την Κλεοπάτρα και την Αγριππίνα. Στο μεσαιωνικό Βυζάντιο, από την Ελένη τον Δ΄ αιώνα έως τη Ζωή, η οποία ανέδειξε τέσσερις άντρες στο αυτοκρατορικό αξίωμα τον ΙΑ΄ αιώνα, χωρίς να ξεχνάμε το κορίτσι του Ιπποδρόμου που γοήτευσε τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον ΣΤ΄ αιώνα, η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας βρίθει από αυτοκράτειρες. Η θέση της αυτοκράτειρας, της Αυγούστας όπως ήταν ο επίσημος τίτλος, ήταν σύμφωνα με τις σημερινές αντιλήψεις περίεργη. Ήταν χρήσιμο για λόγους εθιμοταξίας να έχει ο αυτοκράτορας μια γυναικεία συμπαράσταση, η γυναίκα του όμως δεν ήταν κατ' ανάγκη αυτοκράτειρα. Έπρεπε να στεφθεί και να επευφημηθεί παρόλο που η στέψη της γινόταν στο παλάτι και όχι σε εκκλησία. Με τη στέψη η αυτοκράτειρα γινόταν μέτοχος της εξουσίας και έπαιζε κάποιο ρόλο στη διακυβέρνηση. Σε περίπτωση που δεν υπήρχαν αυτοκράτορες όλο το Imperium ανήκε στην αυτοκράτειρα και μπορούσε εκείνη να εκλέξει το διάδοχο του θρόνου. Αν ο αυτοκράτορας δεν ήταν σε θέση να κυβερνήσει, επειδή ήταν πολύ νέος ή άρρωστος, και δεν υπήρχαν άλλοι αυτοκράτορες, όλη την εξουσία την ασκούσε εκείνη. Η αυτοκράτειρα με την οποία θα ασχοληθούμε είναι η Θεοδώρα, μια γυναίκα που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια από τις πιο ζωντανές και κρίσιμες περιόδους της Βυζαντινής Ιστορίας, όπου δίψα για εξουσία, έρωτες, ραδιουργίες και γάμοι συμφέροντος συνθέτουν το σκηνικό. Συνεχίζουμε παρακάτω με τον κατάλογο των υπολοίπων χειρότερων αυτοκράτειρων της Ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgZ7OGEidkY36pqz4R27dvr2gVWniVYNRIosgl-69S3H8FVPr939RCPspVlV8cXYo2uB7tN3Hkdvy9YWg0jrNg8kmuudsJpyuVlxeUlCI4naFuJ6Ye7pKiDKtRLk2TjIB2jJIdHLIi6fpDdZAmF-Hcvu3xi4bddN6X8NB2_xbuYU_T_OkACPnAGubUDh0o" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgZ7OGEidkY36pqz4R27dvr2gVWniVYNRIosgl-69S3H8FVPr939RCPspVlV8cXYo2uB7tN3Hkdvy9YWg0jrNg8kmuudsJpyuVlxeUlCI4naFuJ6Ye7pKiDKtRLk2TjIB2jJIdHLIi6fpDdZAmF-Hcvu3xi4bddN6X8NB2_xbuYU_T_OkACPnAGubUDh0o" width="600" class=" " height="784" title="" alt="">
</a>
</div><br></div>7) Η Ειρήνη η Αθηναία (752 - 803), γνωστή και ως Ειρήνη Σαρανταπήχαινα, ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα από τον γάμο της με τον Λέοντα Δ΄ από το 775 έως το 780, Βυζαντινή αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας του γιου της Κωνσταντίνου ΣΤ΄ από το 780 μέχρι το 790, Βυζαντινός συναυτοκράτορας μαζί με τον γιο της από το 792 μέχρι το 797 και τελικά βασίλεψε μόνη της ως Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 797 έως το 802. Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της, ασκούσε η ίδια αποκλειστικά σχεδόν την εξουσία. Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με την πρώτη αναστήλωση των εικόνων, που θεσπίστηκε από τη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και με την τύφλωση του γιου της, που διατάχθηκε από την ίδια. Τα Χριστούγεννα του 800 ο πάπας Λέων Γ΄ έστεψε στη Ρώμη τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα Ρωμαίων. Αυτό καθαυτό το γεγονός δεν θεωρήθηκε σπουδαίο από τους Βυζαντινούς, αν και για πολλά χρόνια δεν αναγνωριζόταν ο τίτλος και μία μόνο σοβαρή συνέπεια είχε γι’ αυτούς, την ενδυνάμωση του κύρους του πάπα. Ο δε Κάρολος, μολονότι τα παιδιά τους ήταν κάποτε αρραβωνισμένα, έστειλε πρέσβεις στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησε σε γάμο την Ειρήνη, θέλοντας να ενώσει την Ανατολή με τη Δύση. Η πρόταση αυτή επέσπευσε την πτώση της Ειρήνης, αιτίες της οποίας ήταν η εικονομαχική αντίδραση στις συνεχείς παραχωρήσεις της στους μοναχούς, ο περιορισμός των κρατικών πόρων, η απειλούμενη υποταγή στον πάπα και οι φανερές πλέον ενέργειες του ευνούχου Αέτιου, ο οποίος, έχοντας καταστεί απόλυτος σχεδόν κύριος του κράτους, προόριζε για αυτοκράτορα τον αδελφό του. Τελικά οργανώθηκε συνωμοσία τόσο κατά της Ειρήνης, όσο και κατά του Αέτιου από πολιτικούς και στρατιωτικούς άρχοντες και τον Οκτώβριο του 802 η Ειρήνη εκθρονίστηκε και ανέβηκε στον θρόνο ο γενικός λογοθέτης Νικηφόρος.<div><div>Η σπουδαιότερη πηγή για τα έργα και τις ημέρες της Ειρήνης είναι ο χρονογράφος Θεοφάνης ο Ομολογητής. Όπως έχει ήδη εκτεθεί, δεν θέλησε να αποκρύψει το μεγάλο της κακούργημα, την αρχομανία της και τους δόλους της. Ο Γίββων δέχεται όλα τα γραφόμενα του Θεοφάνη κατά της Ειρήνης και συνοψίζει: «αυτή η φιλόδοξη πριγκίπισσα που απαρνήθηκε τα ιερότερα καθήκοντα της μητέρας...» Ο Παπαρρηγόπουλος ήδη στο πρώτο από τα αναφερόμενα σ' αυτήν κεφάλαια παραθέτει υποκεφάλαιο με τίτλο «αφροσύνη και κακοβουλία της Ειρήνης» ενώ στο «Τελευταίαι περί Ειρήνης κρίσεις» αναφέρει «Δυστυχώς δεν περιωρίσθη εις μόνον το των εικόνων ζήτημα, αλλά παρέλυσε τον στρατόν, εθυσίασε τα σπουδαιότερα εξωτερικά του κράτους συμφέροντα, κατήργησε παραλόγως πολλούς απαραιτήτους φόρους, επολλαπλασίασε τα μοναστήρια, κατέστησε την κυβέρνησιν υποχείριον των μοναχών και παρέδωκε τα πράγματα εις χείρας ανδρών ανικάνων…» Ο Κάρολος Ντηλ μιλά για την έλλειψη ενδοιασμών, τη ραδιουργία, ωμότητα και δολιότητά της και αμφιβάλλει για τις ικανότητές της. Ο Στήβεν Ράνσιμαν την κατατάσσει ανάμεσα στους ραδιούργους και χωρίς ενδοιασμούς ανθρώπους και μιλά για τα ολέθρια αποτελέσματα της διοίκησής της. Όμοια επικριτικός και ο Νόργουιτς, ο οποίος μάλιστα υποπτεύεται, ότι η Ειρήνη δολοφόνησε τον νεογέννητο γιο του Κωνσταντίνου ΣΤ΄.</div></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgJGTK-4u964Rx6RJUqzJasLxFua8-4yGKweid5_jpKic9cI-iWauBzxHIubQKULeunPqzhQ_lodrJbI6nskbAfKxBaEEOK80WCIGMB9gAaChkCskDCb4j6RBGboFCP0n-LpPP7GjpAOFez4lZFZeS37lU3RLApaWnM50KT6sPkhnrWNGJ2Ukp1vma31Vc" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgJGTK-4u964Rx6RJUqzJasLxFua8-4yGKweid5_jpKic9cI-iWauBzxHIubQKULeunPqzhQ_lodrJbI6nskbAfKxBaEEOK80WCIGMB9gAaChkCskDCb4j6RBGboFCP0n-LpPP7GjpAOFez4lZFZeS37lU3RLApaWnM50KT6sPkhnrWNGJ2Ukp1vma31Vc" width="600" class=" " height="849" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>8) Η Θεοφανώ (941 - 976) ήταν αυτοκράτειρα του Βυζαντίου και σύζυγος δύο αυτοκρατόρων, του Ρωμανού Β' και, μετά το θάνατό του, του Νικηφόρου Φωκά. Γεννήθηκε πιθανόν στη Λακωνία στην Πελοπόννησο σε οικογένεια με ελληνική καταγωγή. Η Θεοφανώ ήταν γυναίκα λαϊκής καταγωγής, κόρη ταβερνιάρη, και το πραγματικό της όνομα φέρεται πως ήταν Αναστασώ. Η Θεοφανώ, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς είναι πιθανόν να γνώριζε ή και να συμμετείχε στη δολοφονία του πεθερού της Κωνσταντίνου Ζ΄ και του πρώτου συζύγου της Ρωμανού Β´ . Στη συνέχεια, όταν έμεινε χήρα παντρεύτηκε τον Νικηφόρο Φωκά, αλλά όταν η πολιτική του άρχισε να προκαλεί το λαϊκό αίσθημα, για να μην ταυτιστεί η μοίρα της (όπως και των παιδιών της) με του Φωκά, συνωμότησε με τον ανηψιό του και τότε εραστή της Ιωάννη Τσιμισκή να τον δολοφονήσουν. Ο Νικηφόρος Φωκάς φέρεται να αντιλήφθηκε τα σχέδιά τους και απομάκρυνε τον Τσιμισκή, αλλά άγνωστο για ποιον λόγο, αργότερα τον ανακάλεσε από την εξορία. Ο Τσιμισκής και η Θεοφανώ ολοκλήρωσαν τότε το σχέδιό τους και σκότωσαν τον Νικηφόρο. Μετά την επικράτηση του Ιωάννη Τσιμισκή όμως, η ενοχή της ήταν τόσο φανερή που ο πατριάρχης Πολύευκτος εξεβίασε το νέο αυτοκράτορα ότι δεν θα τον έχριζε αν δεν απομάκρυνε τη Θεοφανώ. Τότε αυτή εξορίστηκε στα Πριγκιπόννησα, όπου έμεινε για ένα χρόνο - μέχρι το 970 μ.Χ. Δραπέτευσε τότε και οργάνωσε συνωμοσία εναντίον του Τσιμισκή αλλά απέτυχε και την έκλεισαν σε μοναστήρι στην Αρμενία. Μετά το θάνατο του Τσιμισκή, οι γιοι της Βασίλειος Β' και Κωνσταντίνος Η' την επανέφεραν από την εξορία, χωρίς όμως να αναμειχθεί ξανά στην πολιτική. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη, ξεχασμένη απ' όλους, αν και στα τελευταία της χρόνια έζησε στην άνεση των ανακτόρων.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhKO4IykQKCIAvNCXP-kEXrfPJdT6q3A-MB8Rx3iDpHVLRfETcFtNlOapBwDK8kTXVOUsW6hQV7FJo5966SW0ufbUBW03zxMiTQBalMPQAOJRSnqtGIt0ti1mdip-f1BwWbeuk4EBFvIH97NPW5sNcBZ2Uyozicrz5RCjtx9hu550MSskt7SUckheA3fT8" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhKO4IykQKCIAvNCXP-kEXrfPJdT6q3A-MB8Rx3iDpHVLRfETcFtNlOapBwDK8kTXVOUsW6hQV7FJo5966SW0ufbUBW03zxMiTQBalMPQAOJRSnqtGIt0ti1mdip-f1BwWbeuk4EBFvIH97NPW5sNcBZ2Uyozicrz5RCjtx9hu550MSskt7SUckheA3fT8" width="600" class=" " height="500" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>9) Η Ζωή η Πορφυρογέννητη (περ. 978 – 1050) κυβέρνησε ως Αυτοκράτειρα των Ρωμαίων μαζί με την αδελφή της Θεοδώρα από το 1042 μέχρι το 1050 και ως Αυτοκρατορική σύζυγος από το 1028 έως το 1042. Την έχουν χαρακτηρίσει ως την Αυτοκράτειρα με τη μεγαλύτερη επιρροή τον 11ο αι., η οποία καθόρισε για τέσσερις συνεχόμενες φορές τον Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Η Ζωή ήταν η δεύτερη κόρη του Κωνσταντίνου Η΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και της Ελένης τού Αλυπίου και πήρε τον τίτλο "Πορφυρογέννητη", διότι είχε γεννηθεί στο πορφυρό δωμάτιο, όπου γεννιόταν μόνο τα παιδιά των Αυτοκρατόρων. Ο πατέρας της ήταν συναυτοκράτορας μαζί με τον αδελφό του τον Βασίλειο Β΄ τον Βουλγαροκτόνο, αλλά επειδή ήταν πολύ μικρός και γενικά δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική, ουσιαστικά την εξουσία την είχε υπό τον έλεγχό του ο Βασίλειος Β΄ . Ο ευνούχος Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος, που ήταν έμπιστος του Βασιλείου Β΄ και ασκούσε ισχυρή επιρροή επάνω του, άρχισε να αισθάνεται απειλή από τις δύο πριγκίπισσες, καθώς ο άνδρας που θα παντρευόταν κάποια από τις δύο, θα γινόταν αυτόματα πανίσχυρος, θα διεκδικούσε άμεσα τον Αυτοκρατορικό θρόνο και θα έθετε σε κίνδυνο την εξουσία του Βασιλείου και κατά συνέπεια και την εξουσία του Ιωάννη. Ο ίδιος ο Βασίλειος Β΄ δεν νυμφεύτηκε ποτέ και δεν έκανε παιδιά, ακριβώς λόγω του μεγάλου του φόβου για τον θρόνο του, αλλά και γιατί οι Ρωμαίοι ευγενείς απέφευγαν να νυμφεύονται ξένες (μη Ρωμαίες) γυναίκες, λόγω του ότι θεωρούντο κατώτερες. Έτσι δεν ήταν δύσκολο για τον Ιωάννη να πείσει τον Αυτοκράτορα να παύσει κάθε διαπραγμάτευση γάμου για τη Ζωή και τη Θεοδώρα και να τις απομακρύνει στα διαμερίσματά τους, όπου παρέμειναν έγκλειστες για τα επόμενα περίπου τριάντα χρόνια. Η αδυναμία του πατέρα της και του θείου της να παντρέψουν την ίδια και την αδελφή της με έναν κατάλληλο σύζυγο στη σωστή ηλικία, που ήταν γύρω στα δεκαπέντε προκάλεσε και την έλλειψη διαδόχων του θρόνου και το τέλος της Μακεδονικής δυναστείας.</div><div>Αυτός ο εξαιρετικά μακροχρόνιος κατ' οίκον περιορισμός και η ανάγκη να διαμένουν επί πολλά χρόνια μαζί οι δύο αδελφές, προκάλεσε όπως ήταν αναμενόμενο μια έντονη αντιπάθεια ανάμεσά τους. Τυπικά η Ζωή, όντας η μεγαλύτερη από τις δύο αδελφές, θεωρείτο πρώτη Αυτοκράτειρα και είχε μεγαλύτερη εξουσία από την αδελφή της. Ο θρόνος της μάλιστα ήταν τοποθετημένος γι' αυτόν τον λόγο ελαφρά πιο μπροστά από τον θρόνο της Θεοδώρας. Όμως η Θεοδώρα ήταν και εκείνη πολύ ισχυρή και, εφόσον εξαναγκάστηκε να αναλάβει την εξουσία, ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει την αδελφή της, με την οποία διαφωνούσε σχεδόν απόλυτα, να κάνει ό,τι ήθελε. Η συνδιακυβέρνησή τους από νωρίς αποδείχθηκε ταραγμένη και γεμάτη συγκρούσεις και ανταγωνισμούς· η Σύγκλητος άρχισε να διχάζεται, καθώς τα μέλη της άρχισαν να δείχνουν την προτίμησή τους στη μία ή την άλλη Αυτοκράτειρα. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjdG2fFKq7BQ-Eg67rTsqbWcBGuSxkiby3vwtFuD3UAecaHPvE0qp8RoIHFJVcBjGyv2xO-VoaCy7rudZN0v-LCowKkoHg1J9ukr9CXqfRZqo2qGUc6VAWaPw7Qz6P0hlf5s___WJAS0t5UizOySPkl_AiptjIQcQLBL0QWVlVodtEoRc7vHhompDE7xho" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjdG2fFKq7BQ-Eg67rTsqbWcBGuSxkiby3vwtFuD3UAecaHPvE0qp8RoIHFJVcBjGyv2xO-VoaCy7rudZN0v-LCowKkoHg1J9ukr9CXqfRZqo2qGUc6VAWaPw7Qz6P0hlf5s___WJAS0t5UizOySPkl_AiptjIQcQLBL0QWVlVodtEoRc7vHhompDE7xho" width="600" class=" " height="613" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>10) Η Θεοδώρα η Πορφυρογέννητη (984 - 1056) ήταν συναυτοκράτειρα της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τις 19 Απριλίου 1042 έως και της 10 Ιανουαρίου 1055. Ενώ στις 11 Ιανουαρίου 1055 έως και το θάνατο της, τον Αύγουστο του 1056 ήταν αυτοκράτειρα της αυτοκρατορίας από την Μακεδονική δυναστεία που κυβέρνησε της Βυζαντινή Αυτοκρατορία για σχεδόν δύο αιώνες. Διέθετε δυναμικό και φιλόδοξο χαρακτήρα καθώς στην αρχή της βασιλείας του Ρωμανού Γ’ Αργυρού (1029) φαίνεται ότι έπαιξε κάποιο ρόλο στην εκδήλωση των συνωμοσιών του Προυσιανού και του Κωνσταντίνου Διογένη, οδηγώντας τη Ζωή στην απόφαση να την περιορίσει στη μονή Πετρίου. Η Θεοδώρα, θα αναλάβει για δεύτερη φορά την αυτοκρατορική εξουσία - ως μόνη κάτοχός της - στις 11 Ιανουαρίου του 1055, αμέσως μετά το θάνατο του Μονομάχου, αφού πρώτα εξουδετέρωσε τις απειλές που είχαν εμφανισθεί. Από την μιά πλευρά οι άνθρωποι του Κωνσταντίνου Θ΄ προσπάθησαν να αναγορεύσουν αυτοκράτορα τον δούκα Βουλγαρίας Νικηφόρο Πρωτεύοντα. Από την άλλη πλευρά, ο πατρίκιος Βρυέννιος αποπειράθηκε φαίνεται και αυτός να στασιάσει. «Όλοι βέβαια το θεωρούσαν απρεπές να εκθηλύνεται έτσι η άλλοτε αρρενωπή εξουσία των Ρωμαίων». Όχι τόσο από την επιθυμία για μονοκρατορία, αλλά -όπως παρατηρεί ο Ψελλός- επειδή ίσως δεν ήθελε να ακολουθήσει η Θεοδώρα την μοίρα της Ζωής. Ο Ψελλός μαρτυρεί την ύπαρξη ενός γενικότερου κλίματος δυσαρέσκειας, εξαιτίας του ότι η Ρωμαϊκή αρχή βρισκόταν στα χέρια μιας γυναίκας. Φαίνεται πως είχε πλήρη συναίσθηση της δύναμής της. Όταν ανέβηκε στο θρόνο, ενώ κατά το έθιμο, για να πάρει με το μέρος της αρχές και λαό έπρεπε να κάνει δωρεές, εκείνη αρνήθηκε δικαιολογώντας την απόφασή της αυτή, σύμφωνα με τον Ψελλό, ως ανανέωση αρχής που ανήκε στη νόμιμη κληρονόμο. Εδώ έχουμε και μια πρόσθετη πληροφορία που αφορά στη φιλαργυρία της αλλά και την οικονομική πολιτική που εφάρμοσε κατά την περίοδο που ήταν στην εξουσία. Πέθανε τον Αύγουστο του 1056 σε ηλικία περίπου εβδομήντα πέντε ετών, από κάποιο γαστρεντερικό πρόβλημα, όπως αναφέρει ο Ψελλός και έστεψε διάδοχό της τον Μιχαήλ ΣΤ΄ τον Στρατιωτικό, χωρίς όμως να έχει προνοήσει για τη διαδοχή. Ετάφη στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Η βασιλεία της Θεοδώρας της πορφυρογέννητης σήμανε και το τέλος της Μακεδονικής δυναστείας. Φαίνεται πως οι βυζαντινές αυτοκράτειρες που κατάφεραν να αναρριχηθούν στο ύπατο αξίωμα και πιο συγκεκριμένα η Θεοδώρα, εκτός από την ευγλωττία της, την φιλοδοξία και την ανάμειξή της στις δολοπλοκίες και τις ίντριγκες του παλατιού της Κωνσταντινούπολης, έδρασε ως ικανή αυτοκρατόρισσα που εκμεταλλεύθηκε τις προσωπικές ατέλειες και αδυναμίες του κύκλου της, χωρίς να παραιτηθεί από τα προνόμια που της παρείχε η θέση της ως μέλους της Μακεδονικής δυναστείας.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjrR7jbeiPsQTa3B5hY16wDWfLU8NEiQLMhRh1HM6WuTesmsuu2TrXZwoW_m4vZtwSB-JKikJziYCXS-rs47_xa6lfFRryc3BCEfBFp7p3VWOfxhzrw6yvdl-JlOjHxgT6t1r3HdZyxoxCxNOSH3aroryUN6Tsl_kawYdgBPEOWB7AmhHYcoDpvtiruWS4" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjrR7jbeiPsQTa3B5hY16wDWfLU8NEiQLMhRh1HM6WuTesmsuu2TrXZwoW_m4vZtwSB-JKikJziYCXS-rs47_xa6lfFRryc3BCEfBFp7p3VWOfxhzrw6yvdl-JlOjHxgT6t1r3HdZyxoxCxNOSH3aroryUN6Tsl_kawYdgBPEOWB7AmhHYcoDpvtiruWS4" width="600" class=" " height="776" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>11) Η Ειρήνη Δούκαινα (1066 - 1138) ήταν αυτοκράτειρα από τη Δυναστεία των Δουκών χάρη στον γάμο της με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό από τη Δυναστεία των Κομνηνών. Η Ειρήνη Δούκαινα ήταν τρίτο παιδί και μεγαλύτερη κόρη του Πρωτοβεστιάριου Ανδρόνικου Δούκα και της Μαρίας της Βουλγαρίας, εγγονής του Ιβάν Βλάντισλαβ της Βουλγαρίας. Ο πατέρας της Ανδρόνικος ήταν μεγαλύτερος γιος του Καίσαρα Ιωάννη Δούκα, ανεψιός του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ι΄ Δούκα και ξάδελφος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα. Η Ειρήνη Δούκαινα ήταν γενικά ντροπαλή, δεν εμφανιζόταν σε δημόσιες συγκεντρώσεις και σε μεγάλο πλήθος αν και ήταν αρκετά ισχυρή στη διακυβέρνηση, απομονωμένη ασχολήθηκε με την ανάγνωση θρησκευτικής λογοτεχνίας και με φιλανθρωπίες. Η Μαρία Αλανή ήταν από την αρχή ερωμένη του αυτοκράτορα αλλά αυτό δεν φαίνεται να ενοχλούσε σημαντικά την Ειρήνη, δεν έφερε καμία σύγκρουση στις σχέσεις τους. Συνόδευσε τον σύζυγο της στις περισσότερες αποστολές με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα η επίσκεψη στον Βοημούνδο Α΄ της Αντιόχειας (1107) και στη Χερσόννησο (1112). Στις αποστολές αυτές είχε περισσότερο τον ρόλο της νοσοκόμας απέναντι στον σύζυγο της, φρόντιζε την υγεία του που έπασχε από ουρική αρθρίτιδα και τον προστάτευε από συνωμοσίες που ήταν αρκετές εκείνη την εποχή. Πολλοί συγγραφείς εκφράζουν την άποψη ότι ο Αλέξιος έπαιρνε τη σύζυγο του μαζί του επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη να την αφήσει μόνη της στην Κωνσταντινούπολη. Την εποχή που παρέμενε στην Πόλη ασκούσε την εξουσία στο όνομα της συζύγου της, κύριος συνεργάτης της ήταν ο Νικηφόρος Βρυέννιος ο Νεότερος που παντρεύτηκε την κόρη της Άννα Κομνηνή. Η Ειρήνη πίεζε συνεχώς τον Αλέξιο να ορίσει διάδοχο την Άννα και τον σύζυγο της Νικηφόρο αποκληρώνοντας τον νόμιμο διάδοχο Ιωάννη. Η Ειρήνη φρόντισε τον Αλέξιο στο νεκροκρέβατο του (1118), την ίδια εποχή προσπαθούσε με κάθε μέσο να τον διαδεχτούν η κόρη της Άννα και ο σύζυγος της Νικηφόρος, ο Αλέξιος ωστόσο είχε ορίσει διάδοχο τον Ιωάννη και η μητέρα του τον κατηγόρησε για κλοπή και προδοσία. Όταν πέθανε ο Αλέξιος Α΄ η Ειρήνη εκδήλωσε έντονα το πένθος, φόρεσε τα ρούχα της κόρης της Ευδοκίας που ο σύζυγος της είχε πεθάνει πρόσφατα. Προχώρησε με την κόρη της Άννα σύντομα σε συνωμοσία εναντίον του Ιωάννη αλλά αποκαλύφτηκε και εξορίστηκαν στην μονή της Κεχαριτωμένης που είχε ιδρύσει η Ειρήνη πριν από μερικά χρόνια.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj7-rLeasCOAeafPt4G_9wMxKXSdCVAY2TDeRbArpG9ftA1JO9GJAkUSW0KWD_nAhf35SBG3rHlQcdHxNPqiyJoKHgSx9zzvSq7dUoF34nfcsW3q30M61ok2_tss7tcj_6UXbkbmNAML_YIHRyVMF-sMP2vQDhfh4g0mAqHEDaWgJfsIeVIm9g8lrE2bk0" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj7-rLeasCOAeafPt4G_9wMxKXSdCVAY2TDeRbArpG9ftA1JO9GJAkUSW0KWD_nAhf35SBG3rHlQcdHxNPqiyJoKHgSx9zzvSq7dUoF34nfcsW3q30M61ok2_tss7tcj_6UXbkbmNAML_YIHRyVMF-sMP2vQDhfh4g0mAqHEDaWgJfsIeVIm9g8lrE2bk0" width="600" class=" " height="847" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>12) Η Μαρία της Αντιόχειας (1145 - 1182) από τον Οίκο του Πουατιέ-Αντιόχειας ήταν σύζυγος του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού. Η Μαρία της Αντιόχειας γεννήθηκε το 1145. Ήταν κόρη του Ραϋμόνδου του Πουατιέ και της Κωνσταντίας της Αντιόχειας. Παντρεύτηκε τον Μανουήλ Α΄ Κομνηνό τα Χριστούγεννα του 1161. Για αρκετά χρόνια ήταν άτεκνη, αλλά μετά από μια αποβολή τον Σεπτέμβριο του 1169 έγινε μητέρα του Αλέξιου Β΄ Κομνηνού. Ο σύζυγός της έλαβε όλα εκείνα τα μέτρα με τα οποία θα κατοχύρωνε τον γιο του ως διάδοχο και την αφοσίωση στο πρόσωπό του: η Μαρία θα έπρεπε να γίνει μοναχή και κυρίως να μην ξαναπαντρευτεί. Πράγματι μετά τον θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή ονόματι Ξένη. Έντονες υπήρξαν οι φήμες πως είχε εραστή, έναν ανιψιό του συζύγου της, τον πρωτοσέβαστο και πρωτοβεστιάριο Αλέξιο Κομνηνό. Μετά τον θάνατο του συζύγου της ήταν όχι ιδιαίτερα δημοφιλής ως αντιβασίλισσα του νεαρού της γιου Αλέξιου Β΄ Κομνηνού, ενώ αντιμετώπισε την αντιπάθεια της πρόγονής της Μαρίας της Πορφυρογέννητης. Η Μαρία η Πορφυρογέννητη υποκίνησε κίνημα σε βάρος της μητριάς της: αναθεματίστηκε αυτή κι ο εραστής της από κάποιον ιερέα στον ιππόδρομο. Ο Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός, εξάδελφος του αυτοκράτορα Μανουήλ, κατηγόρησε τη Μαρία για συνωμοσία εναντίον του γιου της και για διαφθορά της καθαρότητας του στέμματος λόγω της σχέσης της με τον πρωτοσέβαστο. Όταν ο Ανδρόνικος Α΄ έφτασε στην Κωνσταντινούπολη ζήτησε -ανεπιτυχώς- από τρεις δικαστές του velum να την καταδικάσουν για προδοσία και η Μαρία κατέφυγε στη βοήθεια του γαμπρού της Βασιλιά Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας, ζητώντας του να λεηλατήσει περιοχές γύρω από το Βελιγράδι. Τελικά καταδικάστηκε για προδοσία σε φυλάκιση σε μια μικρή φυλακή κοντά στη Χρυσή Πύλη. Ο Αλέξιος Β΄ υπέγραψε την καταδικαστική απόφαση σε θάνατο της μητέρας του. Όμως η εκτέλεση αναβλήθηκε λόγω της άρνησης του γιου του Ανδρόνικου Μανουήλ και του γαμπρού του Γεωργίου να την εκτελέσουν. Τελικά στα τέλη του 1182 στραγγαλίστηκε και θάφτηκε στην ακτή.</div><div>Μετά το θάνατο του Μανουήλ το 1180, η χήρα του, η Λατίνα πριγκίπισσα Μαρία της Αντιόχειας, ενήργησε ως αντιβασίλισσα στο γιο της Αλέξιο Β' Κομνηνό. Η αντιβασιλεία της ήταν διαβόητη για την ευνοιοκρατία που έδειξε στους Λατίνους εμπόρους και τους μεγάλους αριστοκράτες γαιοκτήμονες, και ανατράπηκε τον Απρίλιο του 1182 από τον Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό, ο οποίος εισήλθε στην πόλη σε ένα κύμα λαϊκής υποστήριξης. Όμως, ο Ανδρόνικος διέδωσε τη φήμη ότι οι Λατίνοι της πρωτεύουσας σκέφτονταν να επιτεθούν στους Έλληνες, οπότε όχλος εισήλθε στη Λατινική συνοικία της πόλης κι άρχισε να επιτίθεται στους κατοίκους. Ο λαός της Κωνσταντινούπολης είχε τη βοήθεια του στρατού της επαρχίας, τον οποίο παρακινούσε ο Ανδρόνικος Κομνηνός που απέβλεπε στην κατάληψη της εξουσίας. Σπίτια, εκκλησίες και φιλανθρωπικά ιδρύματα λεηλατήθηκαν. Το έξαλλο πλήθος λεηλάτησε κι έκαψε τα πάντα, έσφαξε κληρικούς και λαϊκούς, γυναίκες και παιδιά, ακόμα και τους γέρους και τους αρρώστους των νοσοκομείων. Πολλοί είχαν προβλέψει τα γεγονότα και διέφυγαν από τη θάλασσα. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός δεν είχε καμία ιδιαίτερη αντι-Λατινική στάση, επέτρεψε να προχωρήσει ανεξέλεγκτα η σφαγή. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Ανδρόνικος καθαιρέθηκε και παραδόθηκε στον όχλο της Κωνσταντινούπολης, και βασανίστηκε και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στον Ιππόδρομο από Λατίνους στρατιώτες.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhp-dW-km4beC3W3tr_qcDpf8x7sCKpd_yxET2ir8D9LW0qHsP_rhFf-6255yfUUe0UY_q4cyMgyjXpW4p9Z49rpwwsgBfLUU9hqXMf_RsPrMItrY9wjKHy_4-494LJ0Ig3hnQPaPlgJhpZU8bDLq-almcHuVOergja-5BJsAvEXOBSGm5nPlq4HvaKvvw" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhp-dW-km4beC3W3tr_qcDpf8x7sCKpd_yxET2ir8D9LW0qHsP_rhFf-6255yfUUe0UY_q4cyMgyjXpW4p9Z49rpwwsgBfLUU9hqXMf_RsPrMItrY9wjKHy_4-494LJ0Ig3hnQPaPlgJhpZU8bDLq-almcHuVOergja-5BJsAvEXOBSGm5nPlq4HvaKvvw" width="600" class=" " height="470" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>13) Η (Ιωάννα) Άννα της Σαβοΐας (Anna di Savoia, 1306 - 1365), ή Άννα Παλαιολογίνα, ήταν αυτοκράτειρα του Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Άννα της Σαβοΐας είχε γεννηθεί γύρω στα 1306 στο Σαμπερί (Chambery). Οι γονείς της ήταν ο κόμης της Σαβοΐας Αμεδαίος Ε' και η Μαρία της Βραβάνδης. Το καλοκαίρι του 1325 έφτασε βυζαντινή αποστολή στην πατρίδα της με σκοπό τη σύναψη συνοικεσίου ανάμεσα στον βυζαντινό αυτοκρατορικό οίκο του Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου, ο οποίος στο μεταξύ είχε χηρεύσει, όταν πέθανε η (Αδελαΐδα) Ειρήνη του Μπράουνσβαϊγκ και μάλιστα άτεκνη. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους συνάφθηκε συμβόλαιο και στα τέλη του Νοεμβρίου αναχώρησε για την Βυζαντινή πρωτεύουσα. Έφτασε εκεί τον Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς. Λόγω των δύσκολων συνθηκών του ταξιδιού η Άννα αρρώστησε και η πραγματοποίηση του γάμου της καθυστέρησε έως τον Οκτώβριο. Τελικά τελέστηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Πατριάρχη κατά το βυζαντινό τυπικό. Όταν έφυγε από την ιδιαίτερη πατρίδα της η Άννα συνοδευόταν κι από μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων: τον ιερέα της, τρεις Φραγκισκανούς αδελφούς, ευγενείς, κυρίες επί των τιμών αλλά και Σαβόϊους ιππότες. Χωρίς να είναι οι πρώτοι-καθώς πίστευε ο σύζυγός της Άννας-του γνώρισαν δυτικές ιπποτικές συνήθειες, όπως κονταρομαχίες και ξιφομαχίες ιππέων. Γι' αυτά όλα οι πρεσβύτεροι αυλικοί του Ανδρόνικου δυσφορούσαν και ανησυχούσαν επειδή ίσως εξέθετε τον εαυτό του σε κίνδυνο. Στις 14 με 15 Ιουνίου του 1341, μετά από ασθένεια, πέθανε ο σύζυγός της και η ίδια έγινε αντιβασίλισσα του ανήλικου γιου της Ιωάννη Ε΄. Θα συγκρουστεί με τον φιλόδοξο Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό, ο οποίος αναγορεύθηκε αυτοκράτορας στη Θράκη από τον στρατό. Η περίοδος της αντιβασιλείας της σημαδεύεται από την «μεταμόρφωση της δυναστικής έριδας σε εμφύλιο πόλεμο με κοινωνικές προεκτάσεις».Την αντιβασιλεία εποφθαλμιούσαν οι Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός από τη μια μεριά και ο Αλέξιος Απόκαυκος με τον πατριάρχη Ιωάννη ΙΔ΄ Καλέκα οι οποίοι την επηρέαζαν αρκετά. Η ίδια και ο πατριάρχης ήταν άπειροι στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. </div><div>Η οικονομία του κράτους είναι κλονισμένη, το βυζαντινό νόμισμα είναι αισθητά υποτιμημένο και η ίδια με συμφωνίες που ανανεώνει με τις Ιταλικές Δημοκρατίες της Βενετίας (Μάρτιος 1342) και της Γένοβας (Σεπτέμβριος 1342). Η πρώτη αποσκοπούσε στη ρύθμιση των χρεών του Βυζαντίου απέναντι στη Βενετία και του τρόπου αποπληρωμής τους, και η δεύτερη να άρει την αποξένωση των Κωνσταντινοπολιτών και των Γενουατών εμπόρων, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την οικονομική τους διείσδυση. Η έκταση της οικονομικής δυσχέρειας που αντιμετώπιζε το κράτος εκτεινόταν και στην ίδια την αυτοκράτειρα. Έτσι είχε φτάσει να υποθηκεύσει τα κόσμια της βασιλείας (iocalia imperii), που αποτελούνταν από πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, στους Βενετούς αντί του δυσανάλογα μικρού για την αξία τους ποσού των 30.000 δουκάτων. Δεν κατόρθωσε να επιστρέψει ποτέ τα χρήματα ούτε να πάρει πίσω τα κοσμήματά της. Επίσης έφτασε να πωλήσει το διάκοσμο των εικόνων των εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης.</div><div>Το καλοκαίρι του 1343 θα στείλει αντιπροσωπεία στην Αβινιόν με σκοπό να συναντήσει τον Πάπα Κλήμεντα ΣΤ΄ και να του προτείνει «την υποταγή στην Αγία Έδρα τόσο της ίδιας όσο και του γιου της Ιωάννη, του Αλέξιου Απόκαυκου και του πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα» έναντι πρακτικής, οικονομικής και στρατιωτικής, βοήθειας απέναντι στους Τούρκους.</div><div> Πηγή : </div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CE%B7_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%B1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%8E_(10%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%AE_(%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1_(11%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82) </div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82_(1145-1182)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82</div><div>https://www.archaiologia.gr/blog/issue/%CE%B7-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF/</div><div>https://www.historical-quest.com/poioi-eimaste/109-archive/mesaioniki-istoria/85-autokrateira-theodora-h-lixi-tis-eikonomaxias.html</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-32816599389396888772023-08-21T12:37:00.022+03:002023-08-25T13:36:06.988+03:00Οι 13 χειρότερες αυτοκράτειρες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) (Μέρος Α)<div>Ο Αυτοκράτορας, εάν ήταν άγαμος έπρεπε να συνάψει γάμο, ώστε να εξασφαλίσει πιθανό διάδοχο. Η διαδοχή του βέβαια από δικό του γιο δεν ήταν εξασφαλισμένη (διότι το πρόσωπο του Αυτοκράτορα έπρεπε να έχει την έγκριση του στρατού, της Συγκλήτου των δήμων και της Εκκλησίας, όπως προανεφέραμε), αλλά οι εκάστοτε Αυτοκράτορες το επεδίωκαν. Γι' αυτό οι ευνούχοι αποκλείονταν αυτομάτως από το Αυτοκρατορικό αξίωμα. Το ίδιο και οι Μοναχοί. Ο γάμος του Αυτοκράτορα ήταν αφορμή λαμπρών εορτασμών και είχε μεγάλη σημασία για το κράτος. Ώστε δεν ήταν προσωπική του μόνον υπόθεση. Η επιλογή της νύφης γινόταν πολλές φορές με πολιτικά κριτήρια. Πολλοί ξένοι ηγεμόνες ήθελαν να συνδεθούν με δεσμούς συγγενείας/επιγαμίας με τον Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και έστελναν γράμματα προσφέροντας σ' αυτόν τις θυγατέρες τους για σύζυγο. Η επιλογή γινόταν τότε με πολιτικά κριτήρια. Γενικά η μέλλουσα Αυτοκράτειρα έπρεπε να είναι ευγενικής καταγωγής και να κοσμείται από παρθενία και φυσική ομορφιά. Απεσταλμένοι του Αυτοκράτορα περιόδευαν την Αυτοκρατορία αναζητώντας υποψήφιες νύφες με τα χαρακτηριστικά αυτά και τις έστελναν στην Κωνσταντινούπολη. Η επιλογή γινόταν από τον Αυτοκράτορα με μία διαδικασία (κατά το 8ο και 9ο αιώνα) που θυμίζει τα σημερινά καλλιστεία. Συχνά το κριτήριο της φυσικής ομορφιάς βάρυνε περισσότερο από την ευγενική καταγωγή της νύφης. Η ετοιμασία για τον αυτοκρατορικό γάμο ακολουθούσε αυστηρή εθιμοτυπία. Μόλις η αυτοκρατορική νύφη αναχωρούσε από την πατρίδα της (εάν δεν ήταν ήδη στην Κωνσταντινούπολη) ειδικός αγγελιαφόρος, ο συγχαριάριος, μετέφερε την είδηση στην Βασιλεύουσα. Την υποδέχονταν στην Κωνσταντινούπολη με τυπικό παρόμοιο της απαντήσεως παρισταμένου και του Αυτοκράτορα. Κατά την πομπή προς το παλάτι (το νυμφαγώγιον) με συνοδεία έφιππης φρουράς, «μετά μουσικής και ύμνων επιβατηρίων», τα πλήθη επευφημούσαν και την έραιναν με μύρα και ροδοπέταλα. Στο παλάτι συνεχιζόταν ο εορτασμός. Κατά τις επόμενες ημέρες, αν ή νύφη δεν ήταν χριστιανή, γινόταν η βάπτισή της και εν συνεχεία τα μνήστρα (σπόντζα).</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhloqhnGQj7eoXLr3pW2Ly29Abq7nJ0sf0MC2-Y66sd_xvJ6F0A7bOLnjw36xnA7v7Z2WIboNO1mkOJGMNNRcfK5N45wSSljYjK7Du1P-tHdSKTubl5VT_CNfShGShFb-Kjaj81Ucg7pAg59WCG9K2stsJTYOSuti5-vJtsSTt3kz5fpKmjWtekzf4yMGk" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhloqhnGQj7eoXLr3pW2Ly29Abq7nJ0sf0MC2-Y66sd_xvJ6F0A7bOLnjw36xnA7v7Z2WIboNO1mkOJGMNNRcfK5N45wSSljYjK7Du1P-tHdSKTubl5VT_CNfShGShFb-Kjaj81Ucg7pAg59WCG9K2stsJTYOSuti5-vJtsSTt3kz5fpKmjWtekzf4yMGk" width="600" class=" " height="955" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Το στεφάνωμα γινόταν συνήθως στην Αγία Σοφία με απόλυτη μεγαλοπρέπεια. Οι μελλόνυμφοι έφεραν χρυσοκέντητα και διάλιθα φορέματα, ο γαμπρός Αυτοκράτορας ήταν με το στέμμα του. Τα στέφανα ήταν επίσης διάλιθα. Τον γάμο τον τελούσε ο Πατριάρχης. Μετά την στέψη το ζεύγος των νεονύμφων υποδεχόταν τους προσκεκλημένους στην αίθουσα του ανακτόρου ονοπόδιον, όπου δέχονταν τις ευχές τους και στη συνέχεια ακολουθούσε το γαμήλιο αυτοκρατορικό συμπόσιο στην αίθουσα των δεκαεννέα ακουβιτών. Τέλος το ζεύγος απεσύρετο στο δωμάτιο του παστού. Τρεις ημέρες αργότερα γινόταν το επίσημο λουτρό της νύφης με μεγαλοπρεπή πομπή της νύφης από τον παστό στον λουτρώνα και αντιστρόφως, συνοδεία μουσικών οργάνων. Εξ αφορμής του Αυτοκρατορικού γάμου δίνονταν «φιλοτιμίες» στους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς έχοντες, οργανώνονταν πλούσια γεύματα για τον λαό σε διάφορα μέρη της Βασιλευούσης, ελευθερώνονταν κρατούμενοι, εξαγοράζονταν αιχμάλωτοι, οργανώνονταν αθλητικοί αγώνες, χοροί και παραστάσεις δρωμένων με μίμους και θαυματοποιούς.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi2zqVpiGCaESpC56RQerhAspJU9sgjfKFmdMmLtf58qNElJhJxVRlJTUsgGvfu6sSpL3QrcmF_3sxmkx58h_lC5ocNPMwPDWDRSnYPGlvJjTbp0ZDO-docBb-30MPgNNnTVyMVotYhFhXZW23CIxGeF8vvLRMGqpyEJBscJhEpJYkbMgC9-eb-GMjeSdc" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi2zqVpiGCaESpC56RQerhAspJU9sgjfKFmdMmLtf58qNElJhJxVRlJTUsgGvfu6sSpL3QrcmF_3sxmkx58h_lC5ocNPMwPDWDRSnYPGlvJjTbp0ZDO-docBb-30MPgNNnTVyMVotYhFhXZW23CIxGeF8vvLRMGqpyEJBscJhEpJYkbMgC9-eb-GMjeSdc" width="600" class=" " height="748" title="" alt="">
</a>
</div><br></div>1) Η Φλαβία Μάξιμα Φαύστα Αυγούστα (Fausta Maxima Flavia, 289 - 326) ήταν Ρωμαία αυτοκράτειρα, κόρη του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Επίσης ήταν σύζυγος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Αυτοκράτορα της Ρώμης και πρώτου αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρώμη, αλλά η χρονολογία γέννησής της έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις μεταξύ των ερευνητών. Τα πρώτα 10 χρόνια του γάμου της η Φαύστα παρέμεινε άτεκνη, χωρίς όμως να μειωθεί το κύρος της στην αυλή ή να χάσει την εύνοια του συζύγου της, κάτι που εξηγείται εύκολα αν είχε παντρευτεί σε παιδική ηλικία. Η Φαύστα παντρεύτηκε τον Μέγα Κωνσταντίνο το 307 μ.Χ. στους Τρεβήρους (Τριρ της Γερμανίας), όταν εκείνη ήταν 17 ή 18 χρονών και εκείνος καίσαρας της Γαλατίας. Είναι βέβαιο ότι εκείνος ήταν μεγαλύτερός της κατά 15 χρόνια ή ακόμη περισσότερο. Ο γάμος του Κωνσταντίνου και της Φαύστας είχε κίνητρα πολιτικά, καθώς επισφράγισε τη συμφωνία ανακωχής ανάμεσα στον Μαξιμιανό και τον Κωνσταντίνο. Μάλιστα, σε ένδειξη καλής θέλησης, ο Κωνσταντίνος απομάκρυνε την παλλακίδα του Μινερβίνη (ή νόμιμη σύζυγό του) με την οποία είχε αποκτήσει το 299 έναν γιο, τον Κρίσπο. Το αντρόγυνο απέκτησε τρεις γιους, τους μετέπειτα αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Β΄, γεννημένο στις 7 Αυγούστου 316, Κωνστάντιο Β΄, που γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 317 και τον Κώνσταντα, γεννημένο το 320 ή το 323 και δύο κόρες: την Κωνσταντίνα και την Ελένη. Αγνοούμε τις χρονολογίες γέννησης των δύο θυγατέρων του αυτοκρατορικού ζευγαριού, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι η Κωνσταντίνα ήταν η μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα παιδιά. Οι τρεις γιοι τους έλαβαν αργότερα τους τίτλους του Καίσαρα.<div>Ως σύζυγος του αυτοκράτορα, η Φαύστα είχε τον τίτλο της nobilissima femina, ενώ λίγο μετά τη νίκη του εναντίον του αντιπάλου του Λικινίου, το 324 μ.Χ., ο Κωνσταντίνος της απένειμε τον τίτλο της Αυγούστας. Δύο γεγονότα, σε συνδυασμό με τις φιλοδοξίες της Φαύστας και την επιθυμία του Κωνσταντίνου να καταστεί μονοκράτορας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, πιθανόν να προκάλεσαν κάποιες εντάσεις στις σχέσεις του ανδρογύνου. Ο Μαξιμιανός καταπατά τις συμφωνίες που είχε υπογράψει με τον Κωνσταντίνο και εμπιστεύεται τα σχέδιά του στην κόρη του. Όταν τα σχέδια του Μαξιμιανού βρίσκονται σε κρίσιμη φάση και ετοιμάζεται να αιφνιδιάσει τον αντίπαλό του, η Φαύστα προδίδει τον πατέρα της στον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος τότε συλλαμβάνει το Μαξιμιανό για προδοσία, αλλά για χατίρι της γυναίκας του δεν εκτελεί τον πεθερό του, τον φυλακίζει. Όμως, η Φαύστα του υποδεικνύει να εκτελέσει τον πατέρα της, διότι όσο είναι ζωντανός παραμένει ο κίνδυνος να συνωμοτήσει ξανά εναντίον του. Ο Κωνσταντίνος ακολουθεί τις υποδείξεις της και εκτελεί τον Μαξιμιανό. Λίγο αργότερα, στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας, μία από τις αποφασιστικότερες μάχες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κωνσταντίνος αντιμετώπισε και νίκησε τον αδερφό της γυναίκας του, τον Μαξέντιο. Ο Μαξέντιος στην προσπάθειά του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη και με διαταγή του Κωνσταντίνου το κεφάλι του κόπηκε, καρφώθηκε σε ένα ξύλο και οι στρατιώτες το περιέφεραν στους δρόμους της Ρώμης. </div><div>Η ζωή της Φαύστας τέλειωσε με τον πιο τραγικό τρόπο το 326 ή το 327 μ.Χ., όταν ο άντρας της διέταξε την εκτέλεσή της. Πέθανε από ασφυξία μέσα στο υπερθερμασμένο λουτρό της, λίγο καιρό μετά την εκτέλεση του γιου του Κωνσταντίνου, Κρίσπου. Τα ακριβή αίτια της οικογενειακής αυτής τραγωδίας δεν είναι γνωστά. Δύο ιστορικοί, ο Ζωσιμάς τον 6ο αιώνα και ο Ζωναράς τον 12ο αιώνα, μας αναφέρουν πως η Φαύστα συκοφάντησε στον Κωνσταντίνο τον πρωτότοκο γιο του Κρίσπο, που του είχε χαρίσει η Μινερβίνη, ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της και όταν εκείνη τον έδιωξε, ο Κρίσπος επιχείρησε να την βιάσει. Κίνητρο για τις κατηγορίες αυτές ήταν οι μητρικές φιλοδοξίες της Φαύστας, καθώς φοβόταν ότι ο άντρας της θα παραγκώνιζε τους δικούς της γιους, εξαιτίας της αδυναμίας του στον Κρίσπο. Ο Κωνσταντίνος οργισμένος εκτέλεσε το γιο του και όταν λίγο αργότερα έμαθε την αλήθεια, εκτέλεσε και τη Φαύστα. Υπάρχει άμεση σχέση ανάμεσα στην εκτέλεση του Κρίσπου και το θάνατο της Φαύστας, που συνέβησαν με λίγους μήνες διαφορά. Μερικοί σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Κρίσπος και η Φαύστα είχαν πράγματι παράνομη σχέση. Όταν το έμαθε ο Κωνσταντίνος, εκτέλεσε τον Κρίσπο και λίγο αργότερα τη Φαύστα. Αυτό που μπορεί να καθυστέρησε για λίγους μήνες το θάνατο της Αυγούστας είναι πιθανότατα κάποια εγκυμοσύνη. Κάποιες αμφιβολίες έχουμε και για τον τρόπο θανάτου της, ο οποίος πρέπει να παρουσιάστηκε ως ατύχημα και όχι επίσημη εκτέλεση και αυτό δε συνάδει με το χαρακτήρα του Κωνσταντίνου, του οποίου όλες οι πράξεις, όσο σκληρές κι αν ήταν, δεν είχαν συνωμοτικό χαρακτήρα, αλλά ήταν πάντα ξεκάθαρες. Επιπλέον, αν η Φαύστα πράγματι είχε διαπράξει μοιχεία, θα εκτελούνταν σύμφωνα με το σχετικό νόμο και κατόπιν αυτοκρατορικού διατάγματος, «εδίκτου», για την έκδοση του οποίου όμως δεν αναφέρουν κάτι οι πηγές μας. Ως πιθανότερος τόπος εκτέλεσής της φέρεται η Ρώμη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiRY-55F9Rk9yKK_MmIBv994xWyWa9p1U3YLb_Zd7b-qBTYWXrvWtWrwKTr5ZRmOz3gzYXXFjnAs3tsjKsanZBUUDWuu518HA3YKiKFLtZS5T2VfYkKI3MiIcN49fkhIJp4u7hjn-D8Py1K6u9o2mAd-K94TG5UNdTOMXku7gfca8TZ7i6VXIOFaWoF1SA" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiRY-55F9Rk9yKK_MmIBv994xWyWa9p1U3YLb_Zd7b-qBTYWXrvWtWrwKTr5ZRmOz3gzYXXFjnAs3tsjKsanZBUUDWuu518HA3YKiKFLtZS5T2VfYkKI3MiIcN49fkhIJp4u7hjn-D8Py1K6u9o2mAd-K94TG5UNdTOMXku7gfca8TZ7i6VXIOFaWoF1SA" width="600" class=" " height="609" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>2) Η Ευσεβία ήταν η δεύτερη σύζυγος του Κωνστάντιου Β'. Η οικογένειά της καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Τα αδέλφια της ήταν ο Φλάβιος Ευσέβιος και ο Φλάβιος Υπατιος, πρόξενοι το 359. Ήταν γνωστή για την ομορφιά της και την επιρροή της στο σύζυγό της. Όπως και αυτός, υπήρξε υπέρμαχη της αιγυπτιακής αίρεσης. Αν και φαίνεται ότι η Ευσεβία μπορεί να έχει πλησιάσει τον Ιουλιανό και να πείσει τον σύζυγό της να τον κάνει Καίσαρα, φέρεται να προκάλεσε στη γυναίκα του Ιουλιανού Ελένη να έχει αρκετές αποβολές για να την αποτρέψει από το να έχει απογόνους αφού δεν μπορούσε να αντέξει τα παιδιά. Τα τελευταία ίχνη της επιρροής της ήταν η άνοδος των δύο αδελφών της στη συνωμοσία το 359 και η απελευθέρωση της ιδιοκτησίας της οικογένειάς της από τη φορολογία στις 18 Ιανουαρίου 360. Σύντομα, πέθανε από ένα δηλητήριο το οποίο έλαβε ως φάρμακο για την ανικανότητά της να κάνει παιδιά. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiOrmKEPcjALwVNXoDOCr1-MBCiUI6lYTHBTlHtR5z_ZpLepiBwDi82vIJqBb4VSK0zoaaKoM9Lcms3flz23S_pYN3iiDDSAEdU3k6yoDG0HzETdMsFax1KGCsMCFKddg3tT8uyBXw3Tnkihsisrf7r1Xumj90UuK4G6gZ56JSKOm6aAQO3bv7v3AFx03Y" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiOrmKEPcjALwVNXoDOCr1-MBCiUI6lYTHBTlHtR5z_ZpLepiBwDi82vIJqBb4VSK0zoaaKoM9Lcms3flz23S_pYN3iiDDSAEdU3k6yoDG0HzETdMsFax1KGCsMCFKddg3tT8uyBXw3Tnkihsisrf7r1Xumj90UuK4G6gZ56JSKOm6aAQO3bv7v3AFx03Y" width="600" class=" " height="471" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>3) Η Αιλία Ευδοξία ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα, σύζυγος του Αρκάδιου και μητέρα του Θεοδόσιου Β΄. Ήταν κόρη Γερμανού αξιωματούχου, ωστόσο μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Εγινε αυτοκράτειρα χάρη στον έπαρχο Ευτρόπιο, που την παρουσίασε στον Αρκάδιο, ο οποίος την ερωτεύτηκε. Τα γεγονότα που συνετέλεσαν να γίνει σύζυγος του Αρκαδίου αποτέλεσαν μια από τις σατανικότερες μηχανορραφίες που γνώρισε ποτέ η βυζαντινή αυλή. Η διεφθαρμένη αυτοκράτειρα που απαιτούσε να προσκυνούν την εικόνα της και δολοφόνησε τους αντιπάλους της. Έγινε σύζυγος ενός αυτοκράτορα του Ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τελείως άβουλου που έφτασε να γίνει όργανο όχι μόνο των επιθυμιών της αλλά και πολλών άλλων που τον περιστοίχιζαν. Σε αντίθεση με τον αδύνατο χαρακτήρα του Αρκάδιου, η Ευδοξία ήταν αρχομανής, επιτακτική και απόλυτη. Ήταν «ασεβής» γυναίκα, μάλιστα έκοβε τα μαλλιά της, όπως οι εταίρες. Ανάμεσα στις μηχανορραφίες της συγκαταλέγεται και η διαμάχη της με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη τον Χρυσόστομο καθώς της ασκούσε δημόσια κριτική για τον διεφθαρμένο βίο της. Στην προσπάθειά της η Ευδοξία να επιτύχει την εξορία του Χρυσοστόμου, απείλησε με την επαναφορά της ειδωλολατρίας. Η Ευδοξία προκάλεσε την αυστηρή κριτική του Ιωάννη του Χρυσοστόμου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος την αποκαλούσε Ιεζάβελ και Ηρωδιάδα. Ο Ιωάννης κατέκρινε αυστηρά εκείνους, που συμμετείχαν στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν της Ευδοξίας. Ο ιστορικός Σωκράτης αναφέρει την αρχή μιας ομιλίας, που πιθανότατα εκφώνησε ο Χρυσόστομος: «πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί λαβείν επί πίνακι». Η Ευδοξία ενοχλήθηκε και ζήτησε από τον τον Αρκάδιο να λάβει μέτρα εναντίον του, και εκείνος εξόρισε τον Ιωάννη. Η Ευδοξία απεβίωσε πριν από τον Αρκάδιο, κατά τον τοκετό. Είχε πέντε παιδιά: τη Φλασίλλα, την Πουλχερία, τον Θεοδόσιο Β΄, την Αρκαδία και τη Μαρίνα.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg9FhLbkDnDGocUa2kVGzgDH-JNT0HTtY6Q4h1jIn_KDara31nAvZ8HF4vi7YiwTlbVsFO4ASZBjcUHizsCNBykk2mbDu2RXfUTO9_rlzAbwY0NXYoflOMCYZFZnTWyUtNRsFVksvz_9yXB2oDBT2PmPa2yic7pU1F-yZuVM309va95rXzsdFfwV2UKyIs" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg9FhLbkDnDGocUa2kVGzgDH-JNT0HTtY6Q4h1jIn_KDara31nAvZ8HF4vi7YiwTlbVsFO4ASZBjcUHizsCNBykk2mbDu2RXfUTO9_rlzAbwY0NXYoflOMCYZFZnTWyUtNRsFVksvz_9yXB2oDBT2PmPa2yic7pU1F-yZuVM309va95rXzsdFfwV2UKyIs" width="600" class=" " height="773" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>4) Η Αιλία Πουλχερία (399 - 453) ήταν αντιβασίλισσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας του αδελφού της Θεοδοσίου Β΄. Έγινε Αυτοκράτειρα από τον γάμο της με τον Μαρκιανό. Όταν πέθανε ο Αυτοκράτορας Αρκάδιος, ο Θεοδόσιος ήταν επτά ετών, η δε Πουλχερία εννέα. Την εξουσία, τα πρώτα χρόνια, την ασκούσε ο συνετός ύπατος (έπαρχος) Ανθέμιος. Από τις 4 Ιουλίου 414 όμως, οπότε η Πουλχερία αναγορεύθηκε Αυγούστα, ο Ανθέμιος απομακρύνθηκε από την πολιτική ζωή και η Πουλχερία ανέλαβε τα ηνία της Αυτοκρατορίας, πράγμα που συνεχίστηκε και μετά την ενηλικίωση του αδελφού της. Ο Θεοδόσιος Β΄, αδύναμος και ασθενούς χαρακτήρος, δέχτηκε την επιρροή της δραστήριας και δυναμικής αδελφής του, η οποία, με τη βοήθεια των ικανών συνεργατών που επέλεγε, μπόρεσε να δώσει λύσεις σε αρκετά από τα προβλήματα που ταλάνισαν την Αυτοκρατορία, επιβάλλοντας πάντα τη θέλησή της στον Θεοδόσιο Β΄. Το 421 ο Θεοδόσιος Β΄, κατόπιν εισηγήσεως της αδελφής του, νυμφεύθηκε την κατά επτά έτη μεγαλύτερή του Αθηναία κόρη Αθηναΐδα. Η Αθηναΐς ήταν εθνική (ειδωλολάτρης) και βαπτίσθηκε χριστιανή πριν από τον γάμο της, μετονομασθείσα σε Αιλία Ευδοκία. Η Αιλία Ευδοκία –δυναμική χαρακτήρας και αυτή– επρόκειτο να έλθει αργότερα σε σύγκρουση με τη φιλόδοξη Πουλχερία. Η δεύτερη αποχώρησε από τα ανάκτορα μέχρι την (αυτο)εξορία της βασιλικής συζύγου στα Ιεροσόλυμα, οπότε και επανήλθε στην εξουσία. Στα τέλη του 439 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Με δική της πρωτοβουλία ανέβηκε στο αξίωμα του υπάρχου ο έπαρχος Κύρος. Αυτό όμως δεν άρεσε στον αντίζηλό του ευνούχο Χρυσάφιο. Ο πανούργος αυτός άνθρωπος έπεισε και έστρεψε το Θεοδόσιο ενάντια στην Ευδοκία. Για να διαρρήξει τις σχέσεις της με το Θεοδόσιο, την συκοφάντησε ότι δήθεν διατηρούσε ερωτική σχέση με τον παλατιανό αξιωματούχο Παυλίνο. Δυστυχώς ο Θεοδόσιος πίστεψε τις συκοφαντίες, διέταξε τη θανάτωση του Παυλίνου και έριξε σε δυσμένεια την Ευδοκία. Επίσης στράφηκε εναντίον της και η Πουλχερία. Μετά από αυτή την κατάσταση, κατάλαβε ότι η παραμονή της στην Βασιλεύουσα ήταν αδύνατη. Γι’ αυτό, το 443, αποφάσισε να φύγει και πάλι για τους Αγίους Τόπους. Παρέμεινε εκεί ως το θάνατό της. Δεν επέστρεψε ποτέ στην Κωνσταντινούπολη, ούτε μετά το θάνατο του Θεοδοσίου (450). Η Πουλχερία ευαίσθητη και για τα θεολογικά πράγματα της Αυτοκρατορίας, υποστήριξε τη σύγκληση της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου στην Έφεσο το 431, η οποία καταδίκασε τον Νεστόριο και τις δοξασίες του, όπως επίσης και την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, η οποία καταδίκασε τον Ευτυχή και τους Μονοφυσίτες. Υπήρξε μάλιστα η πρώτη γυναίκα που παραβρέθηκε σε Σύνοδο.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgSR4EidP56v3TfRvwWD1V9pbiJFFmQCQjXrtnxeoOh_JLUJJo--qB1l4ckvgGeEy6THODuZJDdL_bEytazTmGRHwPW92In9s5hIIhWgxBTI5sDuDQpxL6rZYG_GYivwKxpKO1sKw8xgSD_1S8DjSzfvcu5Pks3EC2H6dSaJNA0VQer4jNyovj-ovCl4W0" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgSR4EidP56v3TfRvwWD1V9pbiJFFmQCQjXrtnxeoOh_JLUJJo--qB1l4ckvgGeEy6THODuZJDdL_bEytazTmGRHwPW92In9s5hIIhWgxBTI5sDuDQpxL6rZYG_GYivwKxpKO1sKw8xgSD_1S8DjSzfvcu5Pks3EC2H6dSaJNA0VQer4jNyovj-ovCl4W0" width="600" class=" " height="338" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>5) Η Θεοδώρα (περ. 500 - 548) ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα και η σύζυγος του διάσημου αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα. Φέρεται ως μία από τις διασημότερες γυναίκες στην παγκόσμια ιστορία και η διασημότερη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Η περιπέτεια της Θεοδώρας, της αυτοκράτειρας της Κωνσταντινούπολης που από τα παρασκήνια του Ιπποδρόμου ανέβηκε στον θρόνο των Καισάρων, είχε σε κάθε εποχή το προνόμιο να κεντρίζει την περιέργεια και να ερεθίζει τη φαντασία, εξακολουθώντας μέχρι και σήμερα να κεντρίζει το ενδιαφέρον των ιστορικών μελετητών, καλλιτεχνών και αναγνωστικού κοινού. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής της οι πληροφορίες προέρχονται από τα «Ανέκδοτα» ή «Απόκρυφη Ιστορία» του Προκόπιου, του επίσημου ιστορικού του Αυτοκράτορα, που δεν τόλμησε ούτε ο ίδιος να δημοσιεύσει, γνωρίζοντας βέβαια τι θα τον περίμενε. Για τον Προκόπιο, η Θεοδώρα αποτελούσε την ενσάρκωση της αδιαντροπιάς, της ακολασίας και της σκληρότητας (αφού έγινε αυτοκράτειρα), δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ένα σκάνδαλο με συνεχή εξέλιξη. Μια πόρνη που έγινε Αυτοκράτειρα. Όσο ήταν στη σκηνή, μας πληροφορεί ο Προκόπιος, έκανε πολυάριθμες εκτρώσεις αλλά και ένα γιο που ονομάστηκε Ιωάννης, ο οποίος σώθηκε από την παιδοκτονία από τον πατέρα του. Ο Προκόπιος αναφέρεται σε αυτή με διόλου κολακευτικά σχόλια. Το θέατρο της εποχής για την εκκλησία δεν θεωρούνταν αποδεκτό και το όνομα ηθοποιός ήταν συνώνυμο της πόρνης. Ο Προκόπιος αναφέρει επίσης για τη Θεοδώρα τους ρόλους που έπαιζε και πολλές γδυνόταν αφήνοντας μία ποδίτσα στο αιδοίο της ενώ περιφερόταν ανάμεσα στους θεατές, έπειτα κυλιόταν κάτω και την έραναν με κριθάρι κι έβαζαν χήνες που το έτρωγαν. Το 522 ο Ιουστινιανός την ερωτεύτηκε όταν την γνώρισε σε θεατρική παράσταση που έπαιζε σαν μίμος. Την ανύψωσε στο αξίωμα της πατρικίας, δεν μπορούσε όμως να την παντρευτεί εξαιτίας της σφοδρής αντίδρασης που προέβαλλε η αυτοκράτειρα Ευφημία. Μόνο μετά τον θάνατό της μπόρεσε να πείσει τον θείο του, τον αυτοκράτορα Ιουστίνο, να καταργήσει τον παλαιό νόμο που απαγόρευε τον γάμο συγκλητικού με ηθοποιό. Η Θεοδώρα ηταν πάντα αφοσιωμένη στους φίλους της, όπως ο στρατηγός Ναρσής, δεν συγχωρούσε όμως όσους θεωρούσε απειλή για την επιρροή της. Θύματα της ήταν ο τρανός στρατηγός Βελισάριος που έπεσε στη δυσμένεια της αυτοκράτειρας, και ο ανώτερος οικονομικός υπάλληλος Ιωάννης Καππαδόκης, ο οποίος παρά τις ικανότητές του και τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στο αυτοκρατορικό ταμείο έχασε το 541 τη θέση του. Η Θεοδώρα κατά το διάστημα της παραμονής της στην Αλεξάνδρεια ήρθε σε επαφή με μονοφυσιτικούς κύκλους και περιέβαλλε με την προστασία της ηγετικές μορφές του μονοφυσιτισμού όπως ο Σεβήρος Αντιοχείας και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεοδόσιος.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjkgIaBWBN1-aJYgAb34h_Z95r8Wl4y9PsTt9X9E-L6SmD7vdfo3N8dQw2oISQ0iHAzQFn2XXL6nbX-pczUga6Uwqifgi4mDy0h-a-evp5I21hx2XIQt3Nu9O4p0QGR9atfD8tISy8rmjqtWRucwpMiMJmS0AeHOPGjIEAS70qDvcWwBJqX1WCrZL0Lmmc" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjkgIaBWBN1-aJYgAb34h_Z95r8Wl4y9PsTt9X9E-L6SmD7vdfo3N8dQw2oISQ0iHAzQFn2XXL6nbX-pczUga6Uwqifgi4mDy0h-a-evp5I21hx2XIQt3Nu9O4p0QGR9atfD8tISy8rmjqtWRucwpMiMJmS0AeHOPGjIEAS70qDvcWwBJqX1WCrZL0Lmmc" width="600" class=" " height="847" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>6) Η Μαρτίνα (περ. 595 - μετά το 641) ήταν η δεύτερη σύζυγος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηράκλειου. Η Μαρτίνα ήταν θυγατέρα της Μαρίας, αδερφής του Ηράκλειου, με κάποιον Μαρτίνο. Μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του, Ευδοκίας, ο Ηράκλειος παντρεύτηκε τη Μαρτίνα. Ο Πατριάρχης Σέργιος Κωνσταντινουπόλεως με επιστολές του θέλησε να τον αποτρέψει, αλλά ο Ηράκλειος δεν υποχώρησε και λόγω της κρίσιμης κατάστασης της αυτοκρατορίας ο Σέργιος υποχώρησε, ευλόγησε τον γάμο και έστεψε τη Μαρτίνα αυτοκράτειρα. Ο γάμος όμως πραγματοποιήθηκε και η Μαρτίνα απόκτησε εννέα παιδιά από τον Ηράκλειο. Όμως το γεγονός πως τέσσερα εξ αυτών πέθαναν σε νηπιακή ηλικία και δυο τουλάχιστον από αυτά ήταν ανάπηρα, ο Φάβιος,ο μεγαλύτερος, ανάπηρος από τον λαιμό, κι ο Θεοδόσιος κωφάλαλος, εκλήφθηκε ως τιμωρία για τον παράνομο δεσμό τους. Η Μαρτίνα ήταν φιλόδοξη γυναίκα. Δεν γνωρίζουμε όμως αν οι ενέργειές της ήταν εκδήλωση θερμών αισθημάτων αγάπης προς τον Ηράκλειο ή προϊόν ψυχρού υπολογισμού. Πάντως φαίνεται να ασκούσε ακαταμάχητη γοητεία στον αυτοκράτορα και τη βρίσκουμε σε σημαντικά γεγονότα: δεν αρνήθηκε να αποφύγει τις δυσχέρειες της περσικής εκστρατείας που ξεκίνησε στα 624. Τότε ήταν που γέννησε τον γιο της Ηρακλωνά (626) στην ορεινή Λαζική. Επίσης στην εκστρατεία της Λαζικής και στην πανηγυρική είσοδο στα Ιεροσόλυμα. Όταν πέθανε ο Ηράκλειος ζήτησε να αναλάβει η ίδια την εξουσία όμως ο λαός στον Ιππόδρομο δεν επιδοκίμασε. Ένα ζήτημα για το οποίο τα δυο αυτά πρόσωπα συγκρούστηκαν ήταν τα χρήματα που προόριζε ο Ηράκλειος για τη σύζυγό του Μαρτίνα, και που τα είχε δώσει στον πατριάρχη Πύρρο για να τα φυλάξει στην περίπτωση που ο Κωνσταντίνος την έδιωχνε από το παλάτι. Η Μαρτίνα θεώρησε ως προσωπική επίθεση την ενέργεια αυτή: ο Κωνσταντίνος έστειλε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στον στρατό με σκοπό να εναντιωθεί στη Μαρτίνα και τα παιδιά της και να εξασφαλίσει τους δικούς του γιους. Πάντως μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου ο γιος του Κώνστας Β΄ κατηγόρησε τη Μαρτίνα πως τον δηλητηρίασε, ενώ ο χρονογράφος Θεοφάνης μιλά για συνέργεια στον φόνο της Μαρτίνας και του πατριάρχη Πύρρου. Μετά τον θάνατο του τον διαδέχθηκε αυτόματα ο Ηρακλώνας και τη διοίκηση τη μοιραζόταν με τη Μαρτίνα. Η Μαρτίνα συγκέντρωνε την αντιπάθεια του κλήρου, των δήμων, της συγκλήτου, του στρατού και του λαού: ο πρώτος αντιτίθετο στην άνομη σχέση που είχε συνάψει, αλλά και στην φιλομονοθελητιστική πολιτική της: είχε επαναφέρει από την εξορία τον Κύρο Αλεξανδρείας μονοθελητιστή επίσκοπο Αλεξανδρείας. Τα χρήματα που είχαν σταλεί από τον Κωνσταντίνο Γ΄ στο στρατό για να κινητοποιηθεί εναντίον της Μαρτίνας διανεμήθηκαν σε όλες τις επαρχίες. Ο Βαλεντίνος (Αρσακίδης) αφού συγκέντρωσε μεγάλη δύναμη, πορεύθηκε μέχρι τη Χαλκηδόνα, αλλά η Μαρτίνα κάλεσε το στρατό της Θράκης για να αμυνθεί στην πρωτεύουσα. Τον Νοέμβριο του 641 ξέσπασε επανάσταση εναντίον του ζεύγους: ο Θεοφάνης αναφέρει πως η Σύγκλητος απέρριψε και τους δύο, διατάσσοντας να σχιστεί η γλώσσα της Μαρτίνας και να εξοριστεί με τον σύζυγό της.</div><div>Πηγή : </div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%B1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%AF%CE%B1_(%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1)</div><div>https://www.google.com/amp/s/www.mixanitouxronou.gr/eydoxia-i-dieftharmeni-aytokrateira-poy-apaitoyse-na-proskynoyn-tin-eikona-tis-kai-dolofonise-toys-antipaloys-tis/%3famp=1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%87%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1</div><div>http://aktines.blogspot.com/2020/08/blog-post_71.html</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1_(%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_(%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1)</div><div>https://sites.google.com/site/bishopphotios/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B1/%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AC-%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CE%B1/%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-18576721722155767042023-08-18T17:36:00.001+03:002023-08-20T13:18:55.191+03:00Τζαχάς Μπέης : Ο πρώτος Τούρκος πειρατής του Αιγαίου πελάγους και ο πόλεμος με το Βυζάντιο<p dir="ltr">Τον 10ο αιώνα η Σμύρνη ήταν σημαντική ναυτική βάση που υποκαθιστούσε τον ρόλο του αχρηστευμένου πλέον λιμανιού της Εφέσου. Στο έργο Περί Θεμάτων του Κωνσταντίνου Ζ΄ Πορφυρογέννητου, η Σμύρνη καταγράφεται ως πόλη του θέματος Θρακησίων, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί την έδρα του ναυτικού θέματος Σάμου.<br>
Τα ναυτικά θέματα διέθεταν στόλο επιφορτισμένο και με τη φύλαξη των χερσαίων θεμάτων , όπως το θέμα των Θρακησίων. Αυτή την πραγματικότητα αντκατοπτρίζει η διπλή υπαγωγή της Σμύρνης. Εξ άλλου, έχει καταγραφεί και η παρουσία στην πόλη διοικητών του στόλου. Η ναυτική δράση του Σελτζούκου Τζαχά ώθησε το βυζαντινό κράτος να αναπτύξει αξιόμαχο στόλο, ικανό να εξασφαλίσει τηνκυριαρχία στις θάλασσες κατά τον 12ο αι. απέναντι στους σφετεριστές της Κύπρου και της Κρήτης, αλλά και των εξωτερικών κινδύνων λόγω των σταυροφοριών.<br>
Μετά την ανάκτηση των παραλιακών πόλεων της Μικράς Ασίας από τον Τζαχά, η Σμύρνη αναβαθμίστηκε κι έγινε βάση για τις επιχειρήσεις του βυζαντινού σστόλου στη Μικρά Ασία. Στα χρόνια της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, η Σμύρνη ήταν το κυριότερο πολεμικό λιμάνι της. Ο Γεώργιος Ακροπολίτης αναφέρει ότι εκεί κατασκευάστηκε ο λαμπρός στόλος του Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη. Κατά το β΄ μισό του 13ου αιώνα, και έως την κατάληψή της από το εμιράτο του Αϊδινίου, η Σμύρνη παρέμεινε σημαντικό λιμάνι της παλιαολόγειας αυτοκρατορίας και πρωτεύουσα του θέματος Θρακησίων. </p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2DGhr1FQefc6sazJHxXyvgCtbhse0nm81WURXfRBD2RVAAr6bMEDli0V4CErXOoFKjKYl9_Igs4kFgT3my6rAHPdmw-8uVH3UiapxxM2FUCDHlLprR3r-IjyWr0iRmAGCnF6xA0JeZU/s1600/1692443389483357-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji2DGhr1FQefc6sazJHxXyvgCtbhse0nm81WURXfRBD2RVAAr6bMEDli0V4CErXOoFKjKYl9_Igs4kFgT3my6rAHPdmw-8uVH3UiapxxM2FUCDHlLprR3r-IjyWr0iRmAGCnF6xA0JeZU/s1600/1692443389483357-0.png" width="592" class=" " height="518" title="" alt="">
</a>
</div>Οι Τουρκομάνοι, τουρκικά φύλα, είχαν από καιρό εμφανιστεί στην Εγγύς Ανατολή. Οι στρατιωτικές αρετές τους είχαν τραβήξει την προσοχή των Αββασιδών χαλιφών, οι οποίοι πήραν στην υπηρεσία τους πολλούς από αυτούς. Αυτοί συμμετείχαν σε εκστρατείες εναντίον των Βυζαντινών. Έτσι, η μάχη του Δαζιμώνος το 838, που έφερε αντιμέτωπους τον αυτοκράτορα Θεόφιλο με το χαλίφη αλ-Μουτασίμ, μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη σημαντική αντιπαράθεση ανάμεσα στους Τουρκομάνους και τους Βυζαντινούς. Αρχικά η νίκη ήταν με το μέρος των Βυζαντινών, όμως ηττήθηκαν μετά την άφιξη των τουρκικών ενισχύσεων που επιτέθηκαν με τα βέλη τους στους Βυζαντινούς στρατιώτες· οι τελευταίοι γλίτωσαν την πανωλεθρία χάρη σε μια βροχή που χαλάρωσε τις χορδές των τουρκικών τόξων. Τον 11ο αιώνα, οι Σελτζούκοι Τούρκοι, σουνίτες που είχαν πρόσφατα εξισλαμιστεί, προερχόμενοι από την Κεντρική Ασία, κατέλαβαν το Ιράν και στη συνέχεια τη Μεσοποταμία, κι εγκαταστάθηκαν στη Βαγδάτη. Οι σουλτάνοι Toghrul Beg και στη συνέχεια ο ανιψιός του Αλπ Αρσλάν οραματίζονταν την επανένωση του μουσουλμανικού κόσμου υπό τη δική τους εξουσία. Ο βασικός τους αντίπαλος ήταν οι Φατιμίδες σιίτες του Καΐρου. Τα δε στρατεύματα των Σελτζούκων περιλάμβαναν τουρκομανικά φύλα που δεν είχαν ενσωματωθεί πλήρως στον τακτικό στρατό, ενώ οι σουλτάνοι τούς άφηναν να λεηλατούν τους γειτονικούς χριστιανικούς τόπους, την Αρμενία και τη Μικρά Ασία. Αυτοί οι Τουρκομάνοι έκαναν σύντομες ληστρικές επιδρομές, τις οποίες ο βυζαντινός στρατός δυσκολευόταν να αποκρούσει. Ωστόσο, όταν οι Βυζαντινοί στρατηγοί αναχαίτιζαν τα τουρκικά στρατεύματα, έφθαναν καμιά φορά στο σημείο να τα διαλύσουν. Η κυριότερη προσπάθεια αντίδρασης από τους Βυζαντινούς οργανώθηκε γύρω από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ Διογένη, ο οποίος είχε εκλεγεί από τη βυζαντινή αριστοκρατία ως συναυτοκράτορας, για να απωθήσει τους Τούρκους. Το 1071, ο Ρωμανός Δ΄ ως επικεφαλής ισχυρού στρατού κινήθηκε ενάντια στους Τούρκους του Αλπ Αρσλάν, ο οποίος τότε διεξήγε εκστρατεία ενάντια στους Φατιμίδες. Οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν κοντά στο οχυρό του Μαντζικέρτ και ο αυτοκράτορας αιχμαλωτίστηκε.<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiax9c48g1lP8qFFwUPYu0QjGdKcI6QirA3ddYjrohIM5VGm0ujvqatzlyUGGXSwONb2_O1NlPu9KmlzWLQVAgbB3egG75iLAXIsxVk9mexSXiXAYBVvm8XTQEh2uOS6YDU13VmLbvwGQc/s1600/1692444158430570-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiax9c48g1lP8qFFwUPYu0QjGdKcI6QirA3ddYjrohIM5VGm0ujvqatzlyUGGXSwONb2_O1NlPu9KmlzWLQVAgbB3egG75iLAXIsxVk9mexSXiXAYBVvm8XTQEh2uOS6YDU13VmLbvwGQc/s1600/1692444158430570-0.png" width="600" class=" " height="338" title="" alt="">
</a>
</div><p dir="ltr">Η Μικρά Ασία ήταν ευάλωτη στους Τούρκους όχι μόνο λόγω αυτής της ήττας, αλλά και εξαιτίας του εμφύλιου πολέμου, που έφερε αντιμέτωπους τους υποστηρικτές του Διογένη κι εκείνους της δυναστείας των Δουκών. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου και των μετέπειτα εξεγέρσεων ενάντια στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα, οι αντίπαλοι αναζήτησαν ενισχύσεις των δικών τους στρατευμάτων στα τουρκικά στρατιωτικά σώματα. Η κατάσταση αυτή εξηγεί την ταχύτητα της τουρκικής προέλασης. Έτσι, ο Νικηφόρος Μελισσηνός, ένας διεκδικητής του θρόνου, τοποθέτησε τουρκική φρουρά μέσα στην πόλη της Νίκαιας, της οποίας οι ισχυρές επάλξεις θα μπορούσαν να αντισταθούν στις εφόδους των τουρκικών ορδών. Ο Μελισσηνός διαπραγματεύτηκε με τον Αλέξιο Κομνηνό και έλαβε τον υψηλό τίτλο του καίσαρα, αλλά η τουρκική φρουρά παρέμεινε στη Νίκαια και άρχισε να ενεργεί προς ίδιον όφελος. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός ανέλαβε την εξουσία το 1081 και ασχολήθηκε με την απόκρουση της νορμανδικής εισβολής, χωρίς να επιχειρήσει καμία επίθεση στη Μικρά Ασία επί αρκετές δεκαετίες, αρκούμενος στο να απαγορεύσει στους Τούρκους να καταλάβουν τα νησιά και να αποκτήσουν πρόσβαση στο ναυτικό. Δεν υποστήριξε τους αξιωματικούς που αντιστέκονταν ακόμη κατά τόπους σε μια άνιση τουρκική πίεση, όπως ο Φιλαρέτος Βραχάμιος που κρατούσε την Αντιόχεια, την Έδεσσα, την Κιλικία και τη Μελιτηνή. Αντιθέτως, ο τελευταίος πιθανότατα έστειλε επικουρικά στρατεύματα στην Ευρώπη κι έχασε το Δεκέμβριο του 1084 την Αντιόχεια της Συρίας προς όφελος του Σουλεϊμάν, του Σελτζούκου πρίγκιπα που είχε εγκατασταθεί στη Νίκαια.</p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj89I3m1K_nk9u8Z7S08DeEI9x4RraBMPQPzuCCbZsRfZDvQeto8RhWTI7EEKSxYP__TliVbG6ItcFV3dbYiIRwe8VaiWntEnUyIf4dNykY7HJQKwnJyRzxmuaBdROkHUs1NQ9ts9rWG4Q/s1600/1692443386211952-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj89I3m1K_nk9u8Z7S08DeEI9x4RraBMPQPzuCCbZsRfZDvQeto8RhWTI7EEKSxYP__TliVbG6ItcFV3dbYiIRwe8VaiWntEnUyIf4dNykY7HJQKwnJyRzxmuaBdROkHUs1NQ9ts9rWG4Q/s1600/1692443386211952-1.png" width="600" class=" " height="360" title="" alt="">
</a>
</div>Ο Τζαχάς (Ζαχάς ή Τσακά) ήταν Σελτζούκος εμίρης του 11ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Νίκαιας. Σύμφωνα με τις βυζαντινές πηγές, αιχμαλωτίστηκε επί Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτη (1078-1081) αλλά, καθώς δήλωσε πίστη και υποταγή στον βυζαντινό αυτοκράτορα, ανταμείφθηκε με πλούσια δώρα και τον τίτλο του Πρωτονοβελίσσιμου, που απονεμόταν σε επιφανείς πολιτικούς και στρατιωτικούς αξιωματούχους. Ωστόσο, με την ανάρρηση στον θρόνο του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού έχασε τα προνόμιά του. Αφού βρέθηκε σε δυσμένεια, ο Τζαχάς μετέβη στη Σμύρνη και κατά το διάστημα 1088-1091 κατασκεύασε εκεί στόλο. Γράφει η Άννα Κομνηνή για τον Τζαχά (Αλεξιάς VII.8.1): «Τότε ακριβώς ο Τζαχάς, βέβαιος ότι ο αυτοκράτορας αντιμετώπιζε πολύπλευρες απειλές από την Δύση και ήταν σε διαρκείς εχθροπραξίες με τους Πετσενέγκους, σκέφτηκε ότι ήταν ευκαιρία να κατασκευάσει στόλο. Και βρήκε έναν Σμυρνιό και ανέθεσε σ’ εκείνον την κατασκευή των πειρατικών πλοίων, γιατί είχε εμπειρία στη ναυπηγική. Αφού, λοιπόν, κατασκεύασε εκεί (στη Σμύρνη) πολλά πλοία και επιπλέον σαράντα σκεπαστά αγράρια, κι αφού τα επάνδρωσε με έμπειρους άνδρες, επιτέθηκε στις Κλαζομενές και τις κατέλαβε· κι από κει τράβηξε για τη Φώκαια, και επέδραμε και σ’ αυτήν και την κατέκτησε». Πράγματι, ο Τζαχάς κατέλαβε τη Φώκαια, τη Μυτιλήνη, τη Χίο, τη Σάμο και τη Ρόδο και ανέδειξε τη Σμύρνη πρωτεύουσά του. <br><p></p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCmHI_WawmAZvqS0nsHVqC9gRL-uiGcbouquofhRv09AGuBDyd8ztWYdLxi9nj0DdT3H02w2_ayDrPfFjCXAUV7p1JBNR85VYFhhLFpJSzgQSD-5-nLn9OQa9imdiAvjMrWWOOZlZIA6I/s1600/1692443382886941-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCmHI_WawmAZvqS0nsHVqC9gRL-uiGcbouquofhRv09AGuBDyd8ztWYdLxi9nj0DdT3H02w2_ayDrPfFjCXAUV7p1JBNR85VYFhhLFpJSzgQSD-5-nLn9OQa9imdiAvjMrWWOOZlZIA6I/s1600/1692443382886941-2.png" width="589" class=" " height="677" title="" alt="">
</a>
</div>Παρά τις προσωρινές επιτυχίες του ναυάρχου Κωνσταντίνου Δαλασσηνού εναντίον του, και ενώ ο Αλέξιος Α΄ήταν απασχολημένος με τον κίνδυνο που δημιουργούσαν οι Πετσενέγκοι (τουρκικός λαός που ζούσε στις στέπες, βόρεια του Δούναβη) για την αυτοκρατορία, ο Τζαχάς αυτοακηρύχθηκε αυτοκράτορας κι έφτασε να σχεδιάζει ναυτική επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης, έχοντας φροντίσει να συμμαχήσει με τους Πετσενέγκους. Ένας φιλόδοξουπς εμίρης που, στα περίπου 26 χρόνια της κυριαρχίας του, με τα τολμηρά και φιλόδοξα σχέδιά του κατάφερε να καταστεί μια αρκετά σοβαρή απειλή για το Βυζάντιο. Συμμαχώντας με εχθρούς των Βυζαντινών απείλησε ακόμα και την Κωνσταντινούπολη. Αυτοανακηρύχθηκε βασιλεύς και, φορώντας τα αυτοκρατορικά διάσημα, προσπαθούσε να εμφανιστεί ως γνήσιος συνεχιστής της βυζαντινής εξουσίας, σε αντιδιαστολή με τους Σελτζούκους της Μικράς Ασίας, οι οποίοι επιδίωκαν να εμφανίζονται ως συνεχιστές της αίγλης των παλαιών Περσών βασιλέων. Η απειλή αυτή υποχρέωσε τον Αλέξιο Α΄να δώσει έμφαση και προτεραιότητα στην κατασκευή ισχυρού στόλου. Ο αυτοκράτορας κατάφερε τελικά να κατατροπώσει τους Πετσενέγκους στη μάχη του Λεβουνίου (29 Απριλίου 1091) σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην αποτελέσουν ξανά απειλή για την αυτοκρατορία. Τα σχέδια του Τζαχά για την Πόλη είχαν ματαιωθεί, αλλά ο κίνδυνος δεν είχε εκλείψει. Την επόμενη χρονιά (1092) ο Τζαχάς πάντρεψε την κόρη του με τον σουλτάνο της Νίκαιας Κιλίτζ Αρσλάν Α΄, προσπαθώντας να σχηματίσει νέα συμμαχία εναντίον των βυζαντινών. Ωστόσο, ο Αλέξιος Α΄ πέτυχε να στρέψει τον Αρσλάν εναντίον του Τζαχά. Το 1094, κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου που έλαβε χώρα στη Σμύρνη, ο Κιλίτζ Αρσλάν δολοφόνησε τον μεθυσμένο Τζαχά. Ο διάδοχος γιος του δεν κατάφερε να κρατήσει τα κατακτημένα εδάφη και οι βυζαντινοί τα πήραν πίσω μετά τη μάχη του Δορυλαίου.<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWxjMDe_dTBIkIFT5UxYjSu1OpvHGkzp48Byq_3Qm1-d2YwtcmjSf-1LNJu3IqitrNOysUJ_8yGQXl46FvGCCbODrMYPQ78bX7oLnKNjJ1bv5M994yIJOc-y7pRCC0342fPgQQbHKd_qM/s1600/1692444154697914-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWxjMDe_dTBIkIFT5UxYjSu1OpvHGkzp48Byq_3Qm1-d2YwtcmjSf-1LNJu3IqitrNOysUJ_8yGQXl46FvGCCbODrMYPQ78bX7oLnKNjJ1bv5M994yIJOc-y7pRCC0342fPgQQbHKd_qM/s1600/1692444154697914-1.png" width="590" class=" " height="790" title="" alt="">
</a>
</div><p dir="ltr">Η Μάχη του Δορύλαιου πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σταυροφορίας την 1η Ιουλίου 1097, μεταξύ των Σελτζούκων Τούρκων και των Σταυροφόρων, κοντά στο Δορύλαιο της Μικράς Ασίας. Αν και οι τουρκικές δυνάμεις του Κιλίτς Αρσλάν είχαν σχεδόν καταστρέψει το σταυροφορικό τάγμα του Βοημούνδου, άλλοι Σταυροφόροι κατέφθασαν στην ώρα και η μάχη εξελίχθηκε σε σταυροφορική νίκη. Οι Σταυροφόροι έγιναν πράγματι πλούσιοι, τουλάχιστον για μικρό χρονικό διάστημα, αφού κατέλαβαν το θησαυροφυλάκιο του Κιλίτς Αρσλάν. Οι Τούρκοι έφυγαν και ο Αρσλάν στράφηκε σε άλλα θέματα στο ανατολικό του έδαφος. Ο Κιλίτς Αρσλάν συνέλαβε τιμωρητικά αρσενικά Ελληνόπουλα από μια περιοχή που ξεκινούσε από το Δορύλαιο και έφτανε στο Ικόνιο, στέλνοντας πολλά ως σκλάβους στην Περσία. Αφετέρου, οι Σταυροφόροι είχαν τη δυνατότητα να βαδίσουν σχεδόν χωρίς αντίπαλο μέσα από τη Μικρά Ασία στο δρόμο τους προς Αντιόχεια. Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις μήνες για να διασχίσουν την Ανατολία στη ζέστη του καλοκαιριού και τον Οκτώβριο άρχισαν την πολιορκία της Αντιόχειας. Με τον στρατό των Σταυροφόρων να κινείται προς την Αντιόχεια, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ πέτυχε μέρος της αρχικής του πρόθεσης να καλέσει τους Σταυροφόρους στην πρώτη θέση: με στόχο της επανάκτηση των σελτζουκικών εδαφών στη Μικρά Ασία. Ο Ιωαάννης Δούκας αποκατέστησε τη βυζαντινή κυριαρχία στη Χίο, τη Ρόδο, τη Σμύρνη, την Έφεσο, τις Σάρδεις και τη Φιλαδέλφεια το 1097–1099. Η επιτυχία αυτή αποδίδεται από την Άννα Κομνηνή στη διπλωματία και την πολιτική του.</p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfq47_7Z0U24o8nJlEIA0LPr5SrDL4CJnQWHEc5WDoiGE1fsYeLAM232Gqz_or_9DcwP8AqiBYptZLQ_SM1GWWsEnzKldkRtk-Kyz6cP_eN5LiSi_mkbBB2i1Fei8PkbRdRua2uFcSOFg/s1600/1692444150049747-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfq47_7Z0U24o8nJlEIA0LPr5SrDL4CJnQWHEc5WDoiGE1fsYeLAM232Gqz_or_9DcwP8AqiBYptZLQ_SM1GWWsEnzKldkRtk-Kyz6cP_eN5LiSi_mkbBB2i1Fei8PkbRdRua2uFcSOFg/s1600/1692444150049747-2.png" width="590" class=" " height="778" title="" alt="">
</a>
</div>Το 1097 ανακαταλήφθηκε η Νίκαια και ο Αλέξιος Α΄ όρισε τον Ιωάννη Δούκα ως αρχιστράτηγο και τού ανάθεσε την ανάκτηση των μικρασιατικών παραλίων στο Αιγαίο από τους Τούρκους. Στη Νίκαια είχε συλληφθεί η σύζυγος τού Κιλίτζ Αρσλάν Α΄ σουλτάνου τού Ικονίου και η κόρη τού Τζαχά, που δόθηκαν στον Ιωάννη για να διευκολύνουν τις διαπραγματεύσεις. Ο Ιωάννης έδωσε τη διοίκηση του στόλου στον Κάσπακα και βάδισε εναντίον της Σμύρνης. Έπειτα από σύντομη πολιορκία, ο Τζαχάς συμφώνησε να παραδώσει την πόλη, με αντάλλαγμα την ασφαλή αποχώρησή του και εγγυήσεις για την ασφάλεια των ομοεθνών του. Όμως ο Κάσπαξ, πριν προλάβει να αναλάβει τη διοίκηση, σκοτώθηκε από έναν μουσουλμάνο και οι οργισμένοι ναύτες του στόλου σφαγίασαν τους Τούρκους της πόλης. Ο Ιωάννης δεν μπόρεσε να τους συγκρατήσει και μόνο μετά αποκαταστάθηκε η τάξη. Άφησε τον έμπειρο Υαλέα ως δούκα της Σμύρνης με όλο τον Στόλο και συνέχισε την εκστρατεία του. Βάδισε νότια, στην Έφεσο, που έπειτα από μακρά πολιορκία ο Ιωάννης νίκησε την τοπική φρουρά και ελευθέρωσε τους 2.000 αιχμαλώτους, που επανεγκαταστάθηκαν στα νησιά τού Αιγαίου. Τοποθετήθηκε ο Πετζέας ως δούκας της Εφέσου και ο Ιωάννης στράφηκε προς την ενδοχώρα. Ανακατέλαβε τις Σάρδεις και τη Φιλαδέλφεια, που τις εμπιστεύτηκε στον Μιχαήλ Κεκαυμένο και έφθασε στη Λαοδίκεια, η οποία άνοιξε τις πύλες της σε αυτόν. Από εκεί βάδισε στα φρούρια Χώμα και Λάμπη, όπου εγκατέστησε κυβερνήτη τον Ευστάθιο Καμύτζη και προσέγγισε στον Πολύβοτο, όπου είχαν καταφύγει όσοι Τούρκοι επέζησαν από την Έφεσο. Τους αιφνιδίασε και τους νίκησε παίρνοντας πολλά λάφυρα.<br><p></p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJoJBHIBlEICYQD7TgcGn05AFFa9n89ExWP-0eGD6CiyCGYEqWpgPInyxskMx6AynXjtwQDYLGTMxXkxUJxhtFYQfO3I2_N-xkrmYPEnKKtqzlIzQUAo-KaZTMUK48O3-8BV3QXkh39WY/s1600/1692444146315850-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJoJBHIBlEICYQD7TgcGn05AFFa9n89ExWP-0eGD6CiyCGYEqWpgPInyxskMx6AynXjtwQDYLGTMxXkxUJxhtFYQfO3I2_N-xkrmYPEnKKtqzlIzQUAo-KaZTMUK48O3-8BV3QXkh39WY/s1600/1692444146315850-3.png" width="590" class=" " height="595" title="" alt="">
</a>
</div>Την εποχή της Α΄ Σταυροφορίας, η Μικρά Ασία είχε σχεδόν ολοκληρωτικά χαθεί. Η κατάληψη της Νίκαιας από τους σταυροφόρους το 1097 και η νίκη τους στο Δορύλαιο επέτρεψαν στον Αλέξιο να ανακτήσει τον έλεγχο του δυτικού τμήματος της Μικράς Ασίας και των παραλίων του Πόντου, απωθώντας τους Τούρκους στο οροπέδιο, όπου ίδρυσαν τη νέα πρωτεύουσά τους, στο Ικόνιο. Παρ’ όλα αυτά, το 1176 ο Μανουήλ Κομνηνός δεν κατόρθωσε να τους εκτοπίσει, βάζοντας τέλος σε οποιαδήποτε ελπίδα για επανένωση της Μικράς Ασίας υπό το αυτοκρατορικό σκήπτρο. Οι περιοχές που καταλήφθηκαν προσωρινά από τους Τούρκους υπέστησαν άνισες καταστροφές: Η κοιλάδα του Μαιάνδρου και γενικότερα το θέμα των Θρακησίων φαίνεται ότι ήταν περιοχές που παρέμειναν ακμάζουσες, παρά τις σφαγές του πληθυσμού της Σμύρνης την εποχή της ανάκτησης. Απεναντίας, η περιοχή του Αδραμυττίου παρέμενε ερειπωμένη στην αρχή της βασιλείας του Μανουήλ Κομνηνού. Ο αυτοκράτορας αυτός ενίσχυσε τον πληθυσμό, εγκαθιστώντας Σέρβους αιχμαλώτους στη Βιθυνία. Στα τέλη του 12ου αιώνα, όταν οι Τούρκοι πραγματοποιούσαν επιδρομές στην περιοχή, τη βρήκαν σε μεγάλη ακμή.10 Οι Βυζαντινοί είχαν καταφέρει να διασφαλίσουν τις πιο εύφορες αγροτικές γαίες. Το 1204, όταν μια μερίδα της βυζαντινής αριστοκρατίας αναζήτησε καταφύγιο στην περιοχή μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, κατάφερε να αναδιοργανώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα βιώσιμο κράτος γύρω από το Θεόδωρο Λάσκαρι.<br><p></p>
<p dir="ltr">Πηγή : <a href="https://booksandstyle.gr/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BD-7">https://booksandstyle.gr/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BD-7</a>/<br>
<a href="https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%BF%CF%81%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85_(1097">https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%BF%CF%81%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%85_(1097</a>)<br>
<a href="https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_(%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82_%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BE)">https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_(%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82_%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BE)</a><br>
http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaId=12464</p><p dir="ltr">http://constantinople.ehw.gr/forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=4230<br></p></div></div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-80455445338218080092023-08-18T17:19:00.001+03:002023-08-20T13:35:32.453+03:00Έλληνας, Γραικός Ρωμαίος, Χριστιανός Ορθόδοξος : Η εθνική συνείδηση και ελληνική ταυτότητα στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο)<div>Είναι γνωστό, βέβαια, ότι αυτοί που σε σχολικά εγχειρίδια άκριτα ονομάζονται «Βυζαντινοί» αυτοπροσδιορίζονταν ως Ρωμαίοι, δηλαδή πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και τούτο γιατί γι' αυτούς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν καταστράφηκε με την πτώση της Ρώμης. Το διάταγμα του Καρακάλλα το 212, δια του οποίου όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πολιτογραφήθηκαν ως Ρωμαίοι πολίτες, είχε αποφασιστική σημασία για τη «ρωμανοποίηση» του Ελληνισμού. Αλλά, ενώ οι πολίτες της νέας αυτοκρατορίας θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους, γι' αυτό και Ρωμιοί και Ρωμιοσύνη, επειδή το κράτος τους ήταν μια συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι γειτονικοί και άλλοι λαοί [Λατίνοι, Φράγκοι, Ρώσοι, Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Χάζαροι, Εβραίοι] τους ονόμαζαν Γραικούς [Έλληνες] και Γιουνάνι, Γιαβάνι [Ίωνες]. Ενώ οι «Βυζαντινοί» καλούσαν το κράτος τους «Βασίλειον των Ρωμαίων» οι ξένοι λαοί το ονόμαζαν Γραικία ή Γιουνανιστάν ή Γιοβάν [Ιωνία].</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz4VMMF6ZVOqvTC8xBmqmEpTham9iSY79mxfI0jtzq0h4tPFYIKIgU9-nThy5eBVp76hIMJy5BNA59zQI0DqRoHvBZNe953OxGxNE4LKOA-ChyzR71isuZoKkcI8MuscI9UJpQTBBd9jY/s1600/IMG_ORG_1692527643815.png" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz4VMMF6ZVOqvTC8xBmqmEpTham9iSY79mxfI0jtzq0h4tPFYIKIgU9-nThy5eBVp76hIMJy5BNA59zQI0DqRoHvBZNe953OxGxNE4LKOA-ChyzR71isuZoKkcI8MuscI9UJpQTBBd9jY/s1600/IMG_ORG_1692527643815.png" alt="" width="640" height="405" data-original-width="2500" data-original-height="1584"></a></div><br></div>Το όνομα «Γραικός», το οποίο κατά τον Αριστοτέλη, Απολλόδωρο, το χρονικό της Πάρου και άλλες αρχαίες πηγές είναι αρχαιότερο του «Έλληνας»,(3) χρησιμοποιούνταν περιστασιακά και από τους Βυζαντινούς για λόγους αυτογνωσίας. Τις περισσότερες όμως φορές χρησιμοποιούνταν για να δηλωθεί η παιδεία, η γλώσσα, η πολιτισμένη παράδοση. Με μερικές μόνο εξαιρέσεις, όλοι οι ξένοι λαοί χρησιμοποιούσαν τις λέξεις «Γραικοί» και «Γραικία» για να δηλώσουν τον Έλληνα και την Ελλάδα, η οποία κατ' αυτούς ταυτιζόταν με την Βαλκανική χερσόνησο και την Μικρασία. Κατά κανόνα οι μη ελληνικές πηγές αναφερόμενες στον εθνικό ελληνικό χαρακτήρα δεν κάνουν διάκριση μεταξύ αρχαίων, μη χριστιανών, και χριστιανών Ελλήνων. Η μέγιστη πλειονότητα αυτών των ίδιων των Βυζαντινών είχαν συνείδηση της αδιάσπαστης ενότητάς τους με τους αρχαίους Έλληνες, ειδωλολάτρες μεν, όπως προείπαμε, πλην όμως προγόνους. Αν και μετά τον τέταρτο αιώνα το εθνικό όνομα «Έλλην» είχε χάσει το αρχικό νόημά του και ταυτίστηκε με το «ειδωλολάτρες», το «Γραικός» και το «Ίωνας» επεβίωσαν ως εθνικά και συνώνυμα ονόματα και χρησιμοποιούνταν από τους γειτονικούς λαούς, της Δύσεως και της Ανατολής του Βορρά και του Νότου. Ο Πρίσκος, ιστορικός του 5ου μ.Χ. αιώνα, γράφει ότι καθ' ον χρόνον ήτο απεσταλμένος πρέσβυς στην Αυλή του Αττίλα συνήντησε κάποιον ενδεδυμένον Σκυθικά που μιλούσε Ελληνικά. Όταν ο Πρίσκος τον ρώτησε που είχε μάθει την ελληνική, εκείνος χαμογέλασε και είπεν: «Είμαι Γραικός εκ γενετής».<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCWiGcXOZVb1bA6yNuqg9AjiLg0D9g9bg53riSY1Ip7f4A26bqixyibgvLIFfHHp09p_wYm5jf1zn09JfqEyhocqsUsBcHa9aRV8iXK48Y-Zbni1VLaYTXu6RtRfYP8mIb2Ma4_U9TsyY/s1600/IMG_ORG_1692527670983.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCWiGcXOZVb1bA6yNuqg9AjiLg0D9g9bg53riSY1Ip7f4A26bqixyibgvLIFfHHp09p_wYm5jf1zn09JfqEyhocqsUsBcHa9aRV8iXK48Y-Zbni1VLaYTXu6RtRfYP8mIb2Ma4_U9TsyY/s1600/IMG_ORG_1692527670983.jpeg" alt="" width="640" height="403" data-original-width="838" data-original-height="528"></a></div><br></div>Επί του προκειμένου, το ερώτημα είναι: πώς είναι δυνατόν να ερμηνεύσει κανείς την αδιάκοπη πολιτισμική συνέχεια που διαπιστώνεται στην ιστορία του βυζαντινού πολιτισμού; Είναι η επιβίωση του λαϊκού πολιτισμού, της πολιτισμικής παραδόσεως, μία ένδειξη της αμυντικής που ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως υιοθέτησε ο λαός έναντι καινοτομιών καί ξενόφερτων διδαχών, μία εσκεμμένη φροντίδα για να επιζήσει η πατρογονική κληρονομιά για λόγους ταυτότητας, ή αποτέλεσμα μιας παράλογης συνήθειας; Στην ιστορία του Χριστιανισμού είναι γνωστό ότι η επαρχία ήταν μία από τις συντηρητικές κοινωνίες που αντέδρασε στη διάδοση του Χριστιανισμού που ξεκίνησε ως αστική θρησκεία. Δεν είναι διόλου παράδοξο γιατί ο ελληνικός χώρος ήταν ένας από τους πρώτους κι ένας από τους τελευταίους να δεχθεί το Χριστιανισμό. Οι απαγορευτικοί κανόνες δεν υιοθετήθηκαν για τους Κωνσταντινοπολίτες αλλά για τους Αρκάδες και τους Λάκωνες στη χώρα των οποίων τιμόταν ο Παν και εορτάζονταν τα Βοτά. Οι 10 κανόνες που αναφέρονται σε πανηγύρεις, και εορτές προχριστιανικής ελληνικής προελεύσεως έχουν αποκαλυπτική σημασία για το πολιτισμικό.κλίμα της εποχής. Η προσήλωση σε πατρογονικά ήθη και έθιμα δήλωνε την αυτογνωσία και ενίσχυε την εθνική ταυτότητα και ιδιαιτερότητα του γηγενούς πληθυσμού που συνειδητά ή ασυνείδητα διατηρούσε κληρονομικές εθνικές παραδόσεις. Η αντιπαράθεση μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού προήγε αλληλοεξάρτηση, συμβιβασμούς και αλληλοεπιδράσεις. Πολύ σωστά λοιπόν έχει λεχθεί ότι «ο Ελληνισμός καταβληθείς από το Χριστιανισμό με την σειρά του κατέκτησε τον Χριστιανισμό». Χριστιανική πίστη και ελληνική πολιτισμική κληρονομιά είχαν επιτύχει μία αρμονική διαχρονική άλληλοπεριχώρηση.<br></div><div>Το συμπέρασμα που συνάγεται από την προσκόλληση των βυζαντινών Ελλήνων στην πολιτισμική και πνευματική τους κληρονομιά είναι ότι το ασφαλέστερο μέσο για τη συγκράτηση και διάσωση της φυλετικής τους υποστάσεως ήταν όχι μόνο η διατήρηση της γλώσσας αλλά και η παράδοση, τα βιώματα, οι πανηγύρεις, τα ήθη και τα έθιμα του λάου. Παρά την ύπαρξη διαφόρων μειονοτήτων, ο πληθυσμός της αυτοκρατορίας ήταν ελληνικός ή εξελληνισμένος με εναργή συνείδηση της συνέχειάς του με τους αρχαίους Έλληνες της ρωμαϊκής ελληνιστικής κλασσικής και αρχαϊκής εποχής. Από τον 4ο ακόμη αιώνα ο Ελληνισμός, ως λαός και πολιτισμική παράδοση, ευρέθηκε σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους. Χωριστά από τις συνεχείς επιδρομές βαρβαρικών φύλων, ο Ελληνισμός κινδύνευσε και από φανατισμένους χριστιανούς, συμπεριλαμβανομένων και πολλών μοναχών που βάλθηκαν να καταστρέψουν οτιδήποτε θύμιζε αρχαίο πολιτισμό.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU2ghhLtnUvQdao7vxMnSzOrOUPP0yRPN6gU4VUrtM5q2ObUMsWUGpeKG6smAIT5Tp2nhaaJjVzwJzJZzNxdSy91XOnONvEDfbdGDgQCfQlpOAnG2I54rhduRfcwJJZHfgbqx5bvu82V4/s1600/IMG_ORG_1692527702017.jpeg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU2ghhLtnUvQdao7vxMnSzOrOUPP0yRPN6gU4VUrtM5q2ObUMsWUGpeKG6smAIT5Tp2nhaaJjVzwJzJZzNxdSy91XOnONvEDfbdGDgQCfQlpOAnG2I54rhduRfcwJJZHfgbqx5bvu82V4/s1600/IMG_ORG_1692527702017.jpeg" alt="" width="640" height="488" data-original-width="650" data-original-height="496"></a></div><br></div>Επικράτησαν όμως οι απόψεις του Μ. Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου, του Γρηγορίου Νύσσης, του Σωκράτη του Σχολαστικού, του Φωτίου, Ιωάννη Μαυρόπου και η εχθρότητα εναντίον των «Ελλήνων» δεν απέβη καταστρεπτική. Για δέκα περίπου αιώνες η ελληνοχριστιανική αυτοκρατορία του Βυζαντίου ευρισκόταν σε συνεχή συναγερμό και ιδιαίτερα κατά τον έβδομο αιώνα. Έθνος που αντιμετωπίζει κίνδυνο φυλετικής και πνευματικής αφομοιώσεως από άλλους λαούς, όταν υποτιμά τη γλώσσα του και την κληρονομιά του θεληματικά ή άθελά του υποσκάπτει και .καταστρέφει τις ισχυρότερες βάσεις της επιβιώσεώς του. Μήπως, λοιπόν, ενόψει των απαγορεύσεων της Πενθέκτης είναι δυνατόν να δούμε μία εσκεμμένη προσπάθεια διατηρήσεως της ελληνικής ταυτότητας και κληρονομιάς; Η πεισματική εμμονή στα αρχαία ήθη και έθιμα, σε θρησκευτικές και λατρευτικές κληρονομιές από το γεωργικό πληθυσμό της προχριστιανικής εποχής ήταν και μία ενσυνείδητη αυτοάμυνα εναντίον καινοτομιών που συν τω χρόνω εισήγαγε ο Χριστιανισμός και καλλιέργησε η Χριστιανική Εκκλησία. Η κοινωνία του Βυζαντινού κράτους ήταν κατά κανόνα συντηρητική και έβλεπε τους νεωτερισμούς ως απειλή της καθιερωμένης από αιώνων παραδόσεως. Επιπλέον δε, όπως υπαινιχθήκαμε στην αρχή, οι εν λόγω κανόνες που αναφέρονται σε πρακτικές και προσκολλήσεις σε αρχαίες κληρονομιές, επιβεβαιώνουν το γεωργικό χαρακτήρα της Βυζαντινής κοινωνίας του εβδόμου αιώνα. Είναι βέβαιο ότι όλες οι απαγορευτικές εντολές της Εκκλησίας, οι κανόνες που καταδικάζουν αρχαία ελληνικά ήθη και έθιμα δεν είχαν άμεσα αποτελέσματα.<br></div><div>Ώστε η επιβίωση της ελληνικής ονοματολογίας αλλά και γενικότερα της πολιτισμικής κληρονομιάς επιτεύχθηκε όχι μόνο μέσω της αυτοσυνειδησίας των Χριστιανών Ελλήνων, της μελέτης και διδασκαλίας της ελληνικής γραμματείας κατά τους μέσους αιώνες αλλά και από την επίδραση που εξάσκησε στους έξω -Λατίνους, Εβραίους, Συρίους και Άραβες. Από τους Χριστιανούς, Έλληνες και Λατίνους, διασώθηκε η αρχαία ελληνική γραμματεία και λαϊκή παράδοση διότι ο Χριστιανισμός δεν απέρριψε αλλά υιοθέτησε ό,τι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνισμός.</div><div>Πηγή : https://pheidias.antibaro.gr/Hellas_names/Konstantelos2.html#a4</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-61070352092730512872023-08-18T17:15:00.001+03:002023-08-20T13:13:22.380+03:00Σκυλίας και Ύδνα : Οι πρώτοι βατραχάνθρωποι του αρχαίου ελληνικού πολεμικού Ναυτικού (πατέρας και κόρη)<p dir="ltr">Οι καταδρομικές επιχειρήσεις είναι το ίδιο παλιές όσο ο ίδιος ο πόλεμος- αρκεί να σκεφτεί κανείς πως στην Ιλιάδα και στον Τρωικό Κύκλο γενικότερα, Οδυσσέας και Διομήδης εμφανίζονται να αναλαμβάνουν διάφορες επικίνδυνες, παράτολμες αποστολές στα μετόπισθεν των εχθρικών γραμμών, ενώ οι Σπαρτιάτες είχαν τους επίλεκτους Σκιρίτες για «διαφορετικές» δουλειές. Παρόλα αυτά, ο τομέας που θα χαρακτηρίζαμε σήμερα ως «υποβρύχιες καταστροφές» (το αντικείμενο επίλεκτων μονάδων όπως τα ελληνικά ΟΥΚ και οι SEALs των ΗΠΑ) θεωρείται από πολλούς ως αρκετά μεταγενέστερος, και γενικότερα «σύγχρονος», καθώς στα μυαλά των «κοινών θνητών» του σήμερα φαντάζει αδιανόητο να παραμείνει κανείς για πολλή ώρα (πάνω από λίγα λεπτά κάθε φορά, για την ακρίβεια) κάτω από την επιφάνεια του νερού- πόσο μάλλον να πραγματοποιήσει κάποια αποστολή δολιοφθοράς σε ελεγχόμενη από τον εχθρό ζώνη. Οπότε και εγχειρήματα όπως αυτά του Σκυλλία και της κόρης του, Ύδνας, σε μια εποχή όπου αντί για υποβρύχια και πλοία από ατσάλι τα κύματα του Αιγαίου έσκιζαν τριήρεις, φαντάζουν σχεδόν εξωπραγματικά- και ως εκ τούτου η αναβίωσή τους, στο πλαίσιο του Αυθεντικού Μαραθωνίου Κολύμβησης, που πρόκειται να λάβει χώρα στις 4-6 Σεπτεμβρίου στο Αρτεμίσιο έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου πως η ναυμαχία του Αρτεμισίου, τρόπον τινά, «άνοιξε τον δρόμο» για την αποφασιστική ναυμαχία της Σαλαμίνας, καθώς έδειξε στους Έλληνες πως ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους Πέρσες στη θάλασσα. <br>
Οι πηγές για τον Σκυλλία είναι ο Ηρόδοτος και ο Παυσανίας (ο οποίος αναφέρεται και στην κόρη του, Ύδνα). Σύμφωνα με τον «πατέρα της ιστορίας», ο Σκυλλίας από τη Σκιώνη της Χαλκιδικής ήταν ο καλύτερος δύτης της εποχής του- και κατά την εισβολή του Ξέρξη στρατολογήθηκε από τους Πέρσες, καθώς, όπως γράφει ο Ηρόδοτος, σε ναυάγιο που έγινε στα νερά του Πηλίου διέσωσε πολλά πράγματα από αυτό- αλλά, όπως φροντίζει να επισημάνει ο μεγάλος ιστορικός, κράτησε και πολλά για τον εαυτό του. Γενικότερα, ο Ηρόδοτος αφήνει να εννοηθεί πως επρόκειτο για μια κάπως «περίεργη» προσωπικότητα, καθώς, όπως σημειώνει, «διηγούνται για αυτόν τον άνθρωπο κι άλλα απίθανα, αρκετά όμως είναι αληθοφανή».</p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu0sU2c8mEKtTxdj4020wFi2ngVN1xccI5PsgC5H152KQ3B-Klv-Tv7iZE4VtH-w8_sbMmXvaIRfinrK3Uddz_kNmCHbVORBY719kw3VFP3pn7z5Q_zc8SLYodaIO7MgRyhGEkNBFO0KQ/s1600/1692440286345158-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu0sU2c8mEKtTxdj4020wFi2ngVN1xccI5PsgC5H152KQ3B-Klv-Tv7iZE4VtH-w8_sbMmXvaIRfinrK3Uddz_kNmCHbVORBY719kw3VFP3pn7z5Q_zc8SLYodaIO7MgRyhGEkNBFO0KQ/s1600/1692440286345158-0.png" width="600" class=" " height="492" title="" alt="">
</a>
</div>Η δράση του Σκυλλία, που του έδωσε μια θέση στην ιστορία, εντοπίζεται στο τέλος του καλοκαιριού του 479 πΧ, κατά την απόπειρα των ελληνικών συμμαχικών στρατευμάτων να σταματήσουν τον στρατό του Ξέρξη στις Θερμοπύλες, με τον ελληνικό στόλο να καλύπτει από τη θάλασσα, στα νερά της Εύβοιας. Σε ένα εγχείρημα με σκοπό την καταστροφή των ελληνικών πλοίων, που βρίσκονταν στο Αρτεμίσιο, οι Πέρσες, που είχαν ως βάση τους Αφέτες, έστειλαν μια δύναμη 200 καραβιών να κάνει τον γύρο της Εύβοιας, ώστε να φράξει τον δρόμο υποχώρησης των Ελλήνων. Εάν η κυκλωτική αυτή κίνηση πετύχαινε, τα ελληνικά πλοία θα βρίσκονταν αποκλεισμένα, και θα δέχονταν την επίθεση του αριθμητικά πολύ μεγαλύτερου περσικού στόλου, με καταστροφικά αποτελέσματα.Τα 200 περσικά πλοία ξεκίνησαν από τους Αφέτες- ωστόσο το στοιχείο του αιφνιδιασμού θα χανόταν χάρη στον Σκυλλία: Όπως γράφει ο Ηρόδοτος, ο ξακουστός δύτης φαίνεται να σχεδίαζε εδώ και καιρό να λιποτακτήσει- και βρήκε τότε την ευκαιρία να το κάνει.<br><p></p><p dir="ltr">
Ο «πατέρας της ιστορίας» παρουσιάζει (χωρίς να κρύβει κάποιες αμφιβολίες του) αυτό που εκλαμβάνει ως κοινώς αποδεκτή άποψη: Το ότι ο Σκυλλίας βούτηξε στη θάλασσα από τους Αφέτες και «δεν βγήκε μέχρι που έφρασε στο Αρτεμίσιο, σε μια απόσταση δηλαδή σχεδόν ογδόντα στάδια». Να σημειωθεί πως το στάδιο ήταν μονάδα μέτρησης μήκους στην αρχαία Ελλάδα η οποία σε γενικές γραμμές αντιστοιχούσε στο μήκος ενός αθλητικού σταδίου - κάτι λιγότερο από 200 μέτρα (στον Ηρόδοτο το στάδιο υπολογίζεται περίπου στα 186). Αυτό σημαίνει πως, με βάση αυτή την αναφορά, ο Σκυλλίας βούτηξε και κολύμπησε 80x186= 14.880 μέτρα=περίπου 14,9 χιλιόμετρα, αναδυόμενος και καταδυόμενος, για να μη γίνει αντιληπτός- ένα ασύλληπτο εγχείρημα, για το οποίο ο Ηρόδοτος εκφράζει την έκπληξή του.</p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8jkw55NJfHXNG9iuT_uqQPIyWI2NADjRU-3BdO_qlgjk9aZTf86sgD7rC3faMXOkf-EqifJXVLukvsswWl6cr-RjZ-p8S6eH2ZZAON9GGAQUKJPR8O5ZexFxF9P6-iFJo7QFwrTuXXAg/s1600/1692440283669193-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8jkw55NJfHXNG9iuT_uqQPIyWI2NADjRU-3BdO_qlgjk9aZTf86sgD7rC3faMXOkf-EqifJXVLukvsswWl6cr-RjZ-p8S6eH2ZZAON9GGAQUKJPR8O5ZexFxF9P6-iFJo7QFwrTuXXAg/s1600/1692440283669193-1.png" width="600" class=" " height="774" title="" alt="">
</a>
</div><p></p><p dir="ltr">Ο Παυσανίας αναφέρεται και αυτός στον Σκυλλία στο «Ελλάδος Περιήγησις» (Φωκικά, Λοκρών Οζόλων). Όπως γράφει, στους Δελφούς υπήρχε μνημείο (ανδριάντας) στον Σκυλλία και την κόρη του, Ύδνα, το οποίο είχε στηθεί με διάταγμα της Αμφικτυονίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Σκυλλίας ο Σκιωναίος «είχε τη φήμη ότι καταδύεται σε μεγάλα βάθη», και είχε διδάξει και την Ύδνα, την κόρη του, να καταδύεται.<br>
Ο Παυσανίας πάει παραπέρα από τον Ηρόδοτο - ενδεχομένως περιγράφοντας κάποια από εκείνα τα «άλλα» που ο «πατέρας της ιστορίας» χαρακτήριζε ως «απίθανα». Όπως γράφει, ο Σκυλλίας και η Ύδνα, όταν έπιασε βαρύς χειμώνας το ναυτικό του Ξέρξη κοντά στο Πήλιο, σχεδίασαν και εκτέλεσαν δολιοφθορά στον περσικό στόλο, κόβοντας άγκυρες και άλλα στηρίγματα για τα περσικά πλοία, με καταστροφικές συνέπειες για αυτά. Για αυτό το εγχείρημα, οι Αμφικτύονες τους έστησαν μνημείο- και σήμερα, 2.500 χρόνια μετά- και είναι ακριβώς αυτοί οι άθλοι που πρόκειται να αναβιώσουν οι κολυμβητές του Αυθεντικού Μαραθωνίου Κολύμβησης στις 4-6 Σεπτεμβρίου στο Αρτεμίσιο, κολυμπώντας στα νερά όπου έλαβε χώρα 2.500 χρόνια πριν η ναυμαχία και «ακολουθώντας» τον φημισμένο αρχαίο κολυμβητή.<br>
Σε κάθε περίπτωση, ο Σκυλλίας έφτασε στο Αρτεμίσιο, όπου έδωσε τις πολύτιμες πληροφορίες στην ελληνική συμμαχική διοίκηση: Την αναχώρηση των 200 πλοίων, συν την απώλεια άλλων 400 προηγουμένως σε τρικυμία. Με βάση αυτές τις πληροφορίες οι Έλληνες αρχηγοί αποφάσισαν σε πρώτη φάση να παραμείνουν προσωρινά στη θέση τους και να αποπλεύσουν τη νύχτα, ώστε να μην τους αντιληφθούν οι Πέρσες των Αφετών, κατευθυνόμενοι προς το νότο για να χτυπήσουν τα 200 περσικά πλοία. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι, καθώς ο Θεμιστοκλής (ο μετέπειτα νικητής της Σαλαμίνας, και επικεφαλής του αθηναϊκού στόλου) κατάφερε να πείσει τους άλλους διοικητές, αξιοποιώντας τις πληροφορίες του Σκυλλία για μείωση της περσικής δύναμης κατά 600 πλοία, να επιτεθούν δοκιμαστικά κατά των Περσών προκειμένου να μετρηθούν και εκτιμηθούν οι δυνατότητες των εισβολέων στη θάλασσα και η αποδοτικότητα των ελληνικών τακτικών απέναντί τους.</p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjefUH38WaM5P0OvXHqZKSn4X4QcEdfIj-hNAP1MmRJ72AkMmAGpJal7JKUituOQcTETaHqwf4FeseM3y7QOAbP44GQdQRxHc1oB8ZxBGayTWsLjZvEhvHtj2Yg-HxNz2pCzNVrImlSkO0/s1600/1692440271691101-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjefUH38WaM5P0OvXHqZKSn4X4QcEdfIj-hNAP1MmRJ72AkMmAGpJal7JKUituOQcTETaHqwf4FeseM3y7QOAbP44GQdQRxHc1oB8ZxBGayTWsLjZvEhvHtj2Yg-HxNz2pCzNVrImlSkO0/s1600/1692440271691101-2.png" width="600" class=" " height="730" title="" alt="">
</a>
</div>Ως αποτέλεσμα, ακολούθησαν τρεις αναμετρήσεις, σε ισάριθμες ημέρες: Την πρώτη ημέρα ο ελληνικός στόλος εξήλθε και επιτέθηκε εναντίον του περσικού, εκπλήσσοντας τους εισβολείς με τον παράτολμο χαρακτήρα της επίθεσης. Η ναυμαχία κράτησε μέχρι το βράδυ: Αν και το αποτέλεσμά της δεν ήταν αποφασιστικό (χαρακτηρίζεται μάλλον αμφίρροπο), θεωρείται μάλλον τακτική επιτυχία των Ελλήνων, καθώς επέφεραν απώλειες και φάνηκε πως ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν επιτυχώς τον περσικό στόλο. Το ίδιο βράδυ, η τύχη χαμογέλασε στους Έλληνες, καθώς τα 200 περσικά πλοία που εκτελούσαν κυκλωτική κίνηση καταστράφηκαν από τρικυμία (σημειώνεται πως επρόκειτο για έναν επικίνδυνο περίπλου εν μέσω περιόδου ισχυρών ανέμων, αλλά οι Πέρσες μάλλον δεν το γνώριζαν αυτό).<br>
Την επόμενη ημέρα οι ελληνικές δυνάμεις ενισχύθηκαν από άλλα 53 αθηναϊκά πλοία, και ανοίχτηκαν ξανά στη θάλασσα για ναυμαχία, χωρίς όμως οι Πέρσες να ανταποκρίνονται- οπότε και τα ελληνικά πολεμικά έφτασαν στους Αφέτες και πραγματοποίησαν επιδρομή, καταστρέφοντας δύναμη κιλικιακών πλοίων, χωρίς ο υπόλοιπος περσικός στόλος να προλαβαίνει να αντιδράσει. Τη νύχτα επέστρεψαν στο Αρτεμίσιο.<br>
Ακολούθησε η τρίτη και τελευταία ημέρα της αναμέτρησης, με τους Πέρσες να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία και να αποπλέουν με το σύνολο του στόλου τους. Ο ελληνικός στόλος ανέμενε σε διάταξη μάχης στο Αρτεμίσιο, και ακολούθησε φονική σύγκρουση, με σοβαρές απώλειες και στις δύο πλευρές, αν και θεωρείται ότι οι περσικές ήταν μεγαλύτερες. Εν τέλει η σύγκρουση ήταν αμφίρροπη, με τους δύο στόλους να επιστρέφουν στις βάσεις τους.<p></p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfiojC_O0P5Q38J6-762vrn0jVN1f0TEdALYRcRnUlaGUi94_nsAD9Vp9eVNnSybyA_WU_FbrAWEUdVslA1XrpW0zE4fSRipv5rkS7KMhXSPgewXWmgwo1xtNnv-HlifzSupnPwpmEMrU/s1600/1692440268697532-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfiojC_O0P5Q38J6-762vrn0jVN1f0TEdALYRcRnUlaGUi94_nsAD9Vp9eVNnSybyA_WU_FbrAWEUdVslA1XrpW0zE4fSRipv5rkS7KMhXSPgewXWmgwo1xtNnv-HlifzSupnPwpmEMrU/s1600/1692440268697532-3.png" width="600" class=" " height="710" title="" alt="">
</a>
</div>Από τακτικής και στρατηγικής πλευράς ο ελληνικός στόλος φαινόταν να εκπληρώνει την αμυντική αποστολή του, σταματώντας τις περσικές προσπάθειες- ωστόσο η σύγκρουση θα λάμβανε απότομα τέλος, καθώς μετά την τρίτη και τελευταία ναυμαχία έφτασε στην ελληνική δύναμη η είδηση της πτώσης των Θερμοπυλών και του θανάτου του Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε λόγος παραμονής στην περιοχή- και τα ελληνικά πλοία αποχώρησαν από το Αρτεμίσιο. Κατά τον Πλούταρχο, το μεγαλύτερο όφελος για τους Έλληνες από τη ναυμαχία ήταν η πείρα που αποκτήθηκε όσον αφορά στην αντιμετώπιση των Περσών στη θάλασσα – και θα μπορούσε να ειπωθεί πως αποτέλεσε μια «πρόβα τζενεράλε» - ένα προοίμιο για την αποφασιστική ναυμαχία της Σαλαμίνας.<br><p></p><p dir="ltr">
Μπορεί ο Ηρόδοτος, όπως προαναφέρθηκε, να κρατά κάπως σκεπτικιστική στάση απέναντι στον Σκυλλία, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί πως τα προαναφερθέντα εγχειρήματα ήταν μοναδική περίπτωση στην αρχαία ελληνική ιστορία- ειδικά δεδομένου ότι οι καταδυτικές δραστηριότητες από τολμηρούς δύτες φαίνεται πως πάνε πολύ πίσω στην ιστορία. Σε εκτενή σχετική μελέτη (Diving in Ancient Greece During the Late Archaic and Classical Period-6th and 4th Century BC- δείτε σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Ναυτική Ελλάς» εδώ) που έχει πραγματοποιήσει η Κρίστυ Εμίλιο Ιωαννίδου, συγγραφέας και ερευνήτρια ναυτικής ιστορίας, σημειώνεται πως οι λέξεις κατάδυση και δύτης προέρχονται από το αρχαίο ρήμα «δύω», που απαντάται από τα ομηρικά έπη (ωστόσο ο ίδιος ο όρος δύτης είναι μεταγενέστερος). Οι δύτες είχαν διάφορες ονομασίες: Υπήρχαν οι «κολυμβητές ύφαλοι», ή «κολυμβητές ύφυδροι», οι «βύθιοι» και οι «υπονηχόμενοι» που εργάζονταν κάτω από την επιφάνεια, ενώ οι «επιπολάζοντες» κινούνταν πιο κοντά στην επιφάνεια. Επίσης, υπήρχαν και οι «αρνευτήρες», οι βουτηχτές, που καταδύονταν από ψηλά σημεία με το κεφάλι προς τα κάτω.</p><p dir="ltr"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigxmL2BM6LovL9cykYm_SIfePSUlwYnKGyFLgNjVg1kzYMdgz-NbtM-AELOaeexwL3nEHJ-7EZbtwXhCso8tz9Oik4XbUoOTKvmSfsOLsfteQP4DLZsDhXGI7LALASFiD8yQDokf-II38/s1600/1692440535618268-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigxmL2BM6LovL9cykYm_SIfePSUlwYnKGyFLgNjVg1kzYMdgz-NbtM-AELOaeexwL3nEHJ-7EZbtwXhCso8tz9Oik4XbUoOTKvmSfsOLsfteQP4DLZsDhXGI7LALASFiD8yQDokf-II38/s1600/1692440535618268-0.png" width="600" class=" " height="400" title="" alt="">
</a>
</div>Ως επί το πλείστον, οι δύτες ήταν αλιείς και σφουγγαράδες (σπογγοθήρες), ενώ υπήρχαν και αυτοί που απασχολούνταν στη ναυτιλία, για τον έλεγχο πλοίων. Επίσης, όπως προαναφέρθηκε, ο Σκυλλίας και η Ύδνα μπορεί να ήταν οι πρώτοι γνωστοί, μα δεν ήταν οι μόνοι υποβρύχιοι καταστροφείς της αρχαίας ελληνικής ιστορίας: Αποσπασματικές αναφορές υπάρχουν στις εξιστορήσεις διαφόρων γεγονότων, όπως στη μάχη της Σφακτηρίας κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όπου κολυμβητές μετέφεραν υποβρυχίως, με τη βοήθεια σκοινιών, τρόφιμα, αλλά και κατά τη μοιραία αθηναϊκή εκστρατεία στη Σικελία, όπου δύτες χρησιμοποιήθηκαν και από τους Συρακούσιους, για τοποθέτηση πασσάλων προς πρόκληση ζημιών στα αθηναϊκά πλοία, αλλά και από τους Αθηναίους, για την καταστροφή των πασσάλων. Δύτες έδρασαν και κατά κατά την πολιορκία της Τύρου από τον Μέγα Αλέξανδρο- ένα ούτως ή άλλως εξαιρετικά πολύπλοκο από τεχνολογικής και μηχανικής πλευράς εγχείρημα, που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της εξαιρετικά καλά προστατευμένης πόλης.<br>
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι δύτες του αρχαίου ελληνικού κόσμου απείχαν πάρα πολύ από οτιδήποτε μπορύμε να φανταστούμε σήμερα. Όπως αναφέρει στη μελέτη της η κ. Ιωαννίδου, τα εργαλεία δένονταν σε ειδική ζώνη ή τοποθετούνταν σε σάκο, για να είναι ελεύθερα τα χέρια, ενώ σε κάποια κείμενα αναφέρεται πως χρησιμοποιούσαν σπόγγους για να προστατέψουν τα αυτιά τους. Όσον αφορά στην παραμονή στον βυθό, ο καθοριστικός παράγοντας για αυτήν δεν ήταν άλλος από τη διάρκεια της «απνευστίας» - το πόσο μπορούσε ο δύτης να κρατά την αναπνοή του. Ο μέσος όρος της θεωρείται πως δεν υπερβαίνει τα δύο με δυόμισι λεπτά, οπότε κάπου εκεί γύρω πρέπει να ήταν και οι δυνατότητες των αρχαίων δυτών- ωστόσο υπάρχουν στην ιστορία αναφορές για επιβεβαιωμένες μεν, ασύλληπτες δε, υπερβάσεις των ορίων αυτών, όπως από τον Στάθη Χατζή, θρυλικό σφουγγαρά από τη Σύμη ο οποίος έγινε θρύλος για τις απίστευτες επιδόσεις του στα Δωδεκάνησα της Ιταλοκρατίας. Επίσης, όπως σημειώνει η κ. Ιωαννίδου, ο Αριστοτέλης αναφέρεται σε κάποια «αναπνευστική συσκευή» με την οποία κάποιοι δύτες έπαιρναν αέρα ενώ ήταν σε κατάδυση.<br>
Πηγή : <a href="https://www.google.com/amp/s/www.huffingtonpost.gr/amp/entry/skellias-kai-edna-oi-protoi-kolemvetes-eperapostaseon-tes-istorias-kai-e-paratolme-apostole-toes-enantion-ton-person_gr_5f475a23c5b697186e31190a">https://www.google.com/amp/s/www.huffingtonpost.gr/amp/entry/skellias-kai-edna-oi-protoi-kolemvetes-eperapostaseon-tes-istorias-kai-e-paratolme-apostole-toes-enantion-ton-person_gr_5f475a23c5b697186e31190a</a>/<br><p></p>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-4820320444072247212023-08-18T17:11:00.001+03:002023-08-20T13:11:12.612+03:00Οι Αρμένιοι στο Βυζάντιο : Η αρχαία ελληνική καταγωγή της αριστοκρατίας της Αρμενίας και ο επαναπατρισμός στα ελληνικά εδάφη της βυζαντινής Μικράς ΑσίαςΟι όροι Αρμένιοι και Αρμενία ήσαν σε χρήση στους γειτονικούς λαούς, ενώ οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται με τις ονομασίες Χαΐ = Αρμένιος (Hay) – πληθ. Χαΐκ (Hayk) και Χαϊαστάν (Hayastan) =Αρμενία. Οι Αρμένιοι θα πάρουν μέρος το 480 π.Χ. στην εκστρατεία του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδος και με αυτήν την αφορμή αναφέρονται (Ζ΄ 73) και πάλι, με την πρόσθετη πληροφορία ότι είχαν την ίδια στρατιωτική εξάρτηση με τους Φρύγες, διότι ήσαν άποικοί τους: «…εόντες Φρυγών άποικοι…». Ένας άλλος αρχαίος γεωγράφος και μαθηματικός ο Εύδοξος ο Κνίδιος, στο έργο του «Γης περίοδος», αναφέρεται (μέσα του 4ου αιώνα π.Χ.) στην σχέση μεταξύ Φρυγών και Αρμενίων, σύμφωνα με απόσπασμά του που παραθέτει ο Στέφανος Βυζάντιος στο σχετικό λήμμα: «…Αρμένιοι δε το μεν γένος εκ Φρυγίας και τη φωνή πολλά φρυγίζουσι…». Αξιοπερίεργη είναι η αναφορά του στην «Αρχαιολογία» (=αρχαία ιστορία), της Αρμενίας όπου καταγράφονται οι ισχυρισμοί κάποιων Θεσσαλών (Μήδιος από την Λάρισα και Κυρσίλος από τα Φάρσαλα), που συμμετείχαν στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ότι η ονομασία της προήλθε από κάποιον Θεσσαλό (ή Ρόδιο, όπως αναφέρει ο Στεφ. Βυζ.) Άρμενο, ο οποίος «…συνεστράτευσεν Ιάσονι εις την Αρμενίαν…» και από αυτόν πήρε το όνομά της η χώρα. Οι ίδιες διηγήσεις υποστηρίζουν ότι από τους συντρόφους του Άρμενου, άλλοι κατοίκησαν στην Ακιλισηνή, που μέχρι τότε κατείχαν οι Σωφηνοί και άλλοι την Συσπιρίτιδα (ή Σασπειρίτιδα) χώρα (που κατοικούσαν οι Σάσπειρες του Ηροδότου), έως την Καλαχηνή και την Αδιαβηνή, έξω από τα όρια της Αρμενίας. Επί πλέον αναφέρει και τον ισχυρισμό ότι τα ρούχα των Αρμενίων θεωρούνται επίσης Θεσσαλικής προέλευσης. Τέλος, μια άλλη αξιοπερίεργη αναφορά, είναι και η καταγραφή της παράδοσης που θέλει το όνομα του ποταμού Αράξη να προέρχεται από το παλαιότερο όνομα του Πηνειού της Θεσσαλίας, ο οποίος κατά τον Στράβωνα ονομαζόταν αρχικά Αράξης, που σημαίνει «σχίστης», επειδή διαχώρισε «…απαράξαι…» την Όσσα από τον Όλυμπο και το ρήγμα ονομάσθηκε Τέμπη. <div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAITIKil8JicIvHAuA5VzKSw1av7WhNm5z-1CSAyjlf-DPMGw7i6_sNHyfsQevUQGOsvBWpciR4vrnn4ocgSHR-4h6ylx_cHfdgLu7TzApL47Or6qxPTdh6JuMJhP5dJsHa89H1t7wL5I/s1600/1692439202868437-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAITIKil8JicIvHAuA5VzKSw1av7WhNm5z-1CSAyjlf-DPMGw7i6_sNHyfsQevUQGOsvBWpciR4vrnn4ocgSHR-4h6ylx_cHfdgLu7TzApL47Or6qxPTdh6JuMJhP5dJsHa89H1t7wL5I/s1600/1692439202868437-0.png" width="600" class=" " height="473" title="" alt="">
</a>
</div><div><div>Επανερχόμενοι στο ζήτημα της εθνογένεσης των Αρμενίων, θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι απόψεις των ερευνητών δεν είναι ξεκαθαρισμένες, όπως ήδη τονίσαμε. Όλοι όμως συμφωνούν ότι η εμφάνιση των Πρωτο-Αρμενίων στις περιοχές δυτικά από την λίμνη Βαν, συνδέεται με την μεγάλη Φρυγική μετανάστευση από την ΝΑ Ευρώπη στην Μικρά Ασία, η οποία χρονολογείται στα τέλη περίπου του 13ου αιώνα π.Χ.. Τα φρυγικά και θρακικά φύλα που πήραν μέρος στην εισβολή, φαίνεται ότι εγκαταστάθηκαν αρχικά στην Τρωάδα και στις γύρω περιοχές. Σύντομα όμως, ο κύριος όγκος των Φρυγών θα συνεχίσει προς τα ανατολικά, προκαλώντας (κατά την επικρατέστερη άποψη) ή απλώς επωφελούμενοι (κατά μία άλλη εκδοχή), από την κατάρρευση της αυτοκρατορίας των Χετταίων. Ένα μεγάλο μέρος των Φρυγών θα εγκατασταθεί στην περιοχή του ποταμού Σαγγάριου, όπου αργότερα η πόλη Γόρδιον θα αναδειχθεί σε πρωτεύουσα του Φρυγικού Βασιλείου. Η περιοχή θα ονομασθεί Φρυγία.</div><div><div>Φαίνεται όμως ότι ένα τμήμα των εισβολέων θα συνεχίσει την πορεία προς τα ανατολικά και στα μέσα περίπου του 12ου αιώνα π.Χ. θα φθάσει στα σύνορα της Ασσυριακής επικράτειας. Αυτό προκύπτει από τα ασσυριακά Αρχεία της εποχής, από τα οποία πληροφορούμαστε ότι (γύρω στο 1160 π.Χ.) ένας μεγάλος στρατός των Μούσκι (Mushki), προερχόμενος από την κατεύθυνση της Μ. Ασίας, αφού διασχίσει τα βουνά του Ταύρου, θα καταλάβει περιοχές της Ασσυριακής επικράτειας, όπου θα εγκατασταθούν.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHjgsRqBfANGl5L93fw_mSy2LodDUVYraGnn3RcJxk75UrMFIvxPo94RvqMgyQGPKYibciEg35U_w0LFoGtNbDqQxZqy_eYaDS1CR8AjNAzYMsBBQR8-zRrtl6pS4ANA9SqvdOsjeoIZ4/s1600/1692439198287786-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHjgsRqBfANGl5L93fw_mSy2LodDUVYraGnn3RcJxk75UrMFIvxPo94RvqMgyQGPKYibciEg35U_w0LFoGtNbDqQxZqy_eYaDS1CR8AjNAzYMsBBQR8-zRrtl6pS4ANA9SqvdOsjeoIZ4/s1600/1692439198287786-1.png" width="600" class=" " height="494" title="" alt="">
</a>
</div>Οι ασσυριακές πηγές αναφέρουν συγκεκριμένα ότι οι εισβολείς κατέλαβαν τα υποτελή στους Ασσύριους βασίλεια του Άλζι (Alzi/Alshe) και Πουρουλούμζι (Purulumzi/Purukuzi), στα οποία εγκαταστάθηκαν. Το βασίλειο του Άλζι γνωρίζουμε σήμερα ότι περιελάμβανε τις εκτάσεις δυτικά της λίμνης Βαν, στην συμβολή του άνω ρου του Ευφράτη με τον παραπόταμό του Αρσανία (σημερ. Murat Su).<br></div><div>Πενήντα χρόνια περίπου αργότερα, το έτος 1115 π.Χ. τα ασσυριακά στρατεύματα κάτω από την διοίκηση του νέου αυτοκράτορά τους, Τιγλάθ-Φαλασάρ Ι (Tiglath-pileser 1115-1077 π.Χ.), θα νικήσουν αποφασιστικά και θα ανακόψουν την επιδρομή μιας μεγάλης στρατιάς («20.000 άνδρες», αναφέρουν τα Αρχεία) Μούσκι σε μια θέση στην κοιλάδα του άνω ρου του ποταμού Τίγρη, ΒΔ της τότε ασσυριακής πρωτεύουσας Νινευΐ και θα συλληφθούν 6.000 αιχμάλωτοι, οι οποίοι θα μεταφερθούν πιθανόν στην ΒΑ Συρία. Εικάζεται ότι η αρχαία Αρμενική ανήκε σε έναν κλάδο της Θρακικής ομάδας, αλλά λόγω των περιορισμένων γνώσεών μας για τις αρχαίες θρακικές διαλέκτους, είναι αδύνατον να καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα. Ορισμένοι ερευνητές πίστευαν μέχρι σχετικώς πρόσφατα, ότι οι «Πρωτο-Αρμένιοι» συμμετείχαν μεν στην μεγάλη ομάδα των φρυγικών και θρακικών φύλων που εισέβαλαν στα τέλη του 13ου αιώνα στην Μικρά Ασία, αλλά παρέμειναν αρχικά κάπου στην δυτική ή κεντρική Μ. Ασία και από εκεί μετακινήθηκαν προς τις ανατολικές περιοχές της Μ. Ασίας, μόνον μετά την κατάρρευση του Φρυγικού Βασιλείου που προκλήθηκε από τις επιδρομές των Κιμμερίων, το πρώτο μισό του 7ου αιώνα π.Χ.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikEOhBFbL2skMvVCp9xicsR4FyzbkMgb23jNertkvyWs5IbKR80kFdufVe_1j0yqN06D012ooaEveG9RyyTGEZBpgwaoz0s1pyjYfc0mp5ZLoUTBnEOpFt_TLn524oZ6qfRK8UZhg1YzI/s1600/1692439194381958-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikEOhBFbL2skMvVCp9xicsR4FyzbkMgb23jNertkvyWs5IbKR80kFdufVe_1j0yqN06D012ooaEveG9RyyTGEZBpgwaoz0s1pyjYfc0mp5ZLoUTBnEOpFt_TLn524oZ6qfRK8UZhg1YzI/s1600/1692439194381958-2.png" width="600" class=" " height="372" title="" alt="">
</a>
</div>Σήμερα, οι απόψεις για την πρώϊμη εγκατάσταση πρωτο-αρμενικών φύλων στις βορειοανατολικές περιοχές της Μ. Ασίας είναι οι επικρατέστερες και όλα τα νεώτερα στοιχεία τείνουν να ενισχύσουν αυτήν την θεωρία. Τα Πρωτο-Αρμενικά φύλα έχουν πλέον εγκατασταθεί μόνιμα στην κοιλάδα του άνω ρου του ποταμού Τίγρη, μια περιοχή που μνημονεύεται με το όνομα Σουμπρία (Shubria). Στα ΒΑ αυτού του βασιλείου τοποθετείται η χώρα της Άρμε ή Ούρμε (Arme/Urme), ενώ στα ΒΔ η χώρα Άλζι (Alzi/Alshe) και το ομώνυμο βασίλειο. Νεώτερα όμως στοιχεία και πληροφορίες, υποδεικνύουν ότι η περιοχή όπου επίσης είχαν εγκατασταθεί ήδη Πρωτο-Αρμενικά φύλα, ήσαν και οι εκτάσεις στα δυτικά αυτών των χωρών, πέρα από τις δυτικές όχθες του άνω Ευφράτη και γύρω από την πόλη Μελίντ (Melid = Μελιτηνή, σημερ. Μαλατυά-Malatya) της Καππαδοκίας, πρωτεύουσα του ομώνυμου Νεο-χιττιτικού κρατιδίου. Οι κάτοικοι της περιοχής ήσαν Λούβιοι και θα συγχωνευθούν βαθμιαία με τα Πρωτο-Αρμενικά φύλα τους επόμενους αιώνες, στην διάρκεια των οποίων αυτές οι περιοχές θα αποτελέσουν τμήμα του περίφημου Βασιλείου της Ουραρτού.<br></div><div>Ουσιαστικά ο Αρμενικός λαός διαμορφώθηκε από την συγχώνευση των Πρωτο-Αρμενικών φύλων με τους Χουρριτο-Ουράρτιους που ήσαν εγκατεστημένοι στις περιοχές γύρω από την λίμνη Βαν. Αν προσθέσουμε σε αυτούς και τα Χιττιτο-Λουβικά φύλα των γειτονικών περιοχών (π.χ. Μελιτηνή), που απορροφήθηκαν κατά καιρούς στην περίοδο των αρχικών εγκαταστάσεων, καθώς και κάποια φρυγικά στοιχεία ακόμη παλαιότερα, τότε θα έχουμε μια πλήρη εικόνα του ανθρωπολογικού μωσαϊκού από το οποίο προέκυψε ο Αρμενικός λαός.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcdGVfFAN4lN5ijefVRjA__F_tleR1zTTTV8zqs5mhAyN-vb7I89KfE3V6QnJguGm44V0vGYDHcpsJSEGrz_lXMwKKQp8xcOjsgdCBz3p-47yMvwxU4qnNm1o2OqwcH8G56rjfVgsjfSY/s1600/1692439188888500-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcdGVfFAN4lN5ijefVRjA__F_tleR1zTTTV8zqs5mhAyN-vb7I89KfE3V6QnJguGm44V0vGYDHcpsJSEGrz_lXMwKKQp8xcOjsgdCBz3p-47yMvwxU4qnNm1o2OqwcH8G56rjfVgsjfSY/s1600/1692439188888500-3.png" width="629" class=" " height="300" title="" alt="">
</a>
</div>Μερικές φρυγικές φυλές, χρησιμοποιώντας τη Φρυγία σαν ορμητήριο, κατέκτησαν το μεγαλύτερο μέρος της Καππαδοκίας εμφυτεύοντας σε αυτήν τη φρυγική γλώσσα τους. Ανάμεσα τους βρίσκονταν και οι Μούσκοι (Mushki) των Ασσυριακών πηγών. Οι Πρωτο-Αρμένιοι ήταν άλλος φρυγικός κλάδος ο οποίος εγκαταστάθηκε πέρα από την Καππαδοκία, στα ανατολικά του Ευφράτη, και αποτέλεσε τη βάση του σύγχρονου αρμενικού έθνους. Οι Πέρσες και οι άλλοι Ιρανοί αποκαλούσαν «Αρμίνα» την Αρμενία και τους Αρμένιους, το οποίο όνομα θεωρείται ότι ανήκε στους εισβάλλοντες Φρύγες (μερικοί μελετητές θεωρούν ότι οι εν λόγω Φρύγες ήταν οι Μούσκοι). Ωστόσο οι σύγχρονοι Αρμένιοι χρησιμοποιούν το εθνωνύμιο «Χαγέρ» (Hayer) του προαρμενικού πληθυσμού, δηλαδή των Ουραρντού και Χουρριτών κατοίκων της χώρας Άζζι-Χαγιάσα (Azzi-Hayassa) των χιττιτικών αρχείων. Το σύγχρονο εθνωνύμιο τους υποδεικνύει ότι ο προφρυγικός πληθυσμός διατήρησε σημαντικό ρόλο στο νέο έθνος που δημιουργήθηκε και δεν υποτάχθηκε στους νεοφερμένους Φρύγες αλλά πιθανώς ενώθηκε μαζί τους μετά από συμβιβασμό. Παρότι οι παλαϊκές, χιττιτικές, ουραρτικές και χουρριτικές διάλεκτοι των προ-φρυγικών γηγενών της Καππαδοκίας και της Αρμενίας επιβίωσαν για αρκετούς αιώνες, η νεοφερμένη φρυγική επικράτησε στις δύο χώρες – δείγμα της ζωτικότητας των μάλλον ολιγάριθμων Φρυγών. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν η στενή συγγένεια των γλωσσών των καθαυτό Φρυγών (της Μεγάλης Φρυγίας), των Καππαδόκων και των Αρμενίων της Ρωμαϊκής Περιόδου. Λόγω της ιρανικής επίδρασης, η καππαδοκική και η αρμενική γλώσσα διαχωριστήκαν σε σημαντικό βαθμό από τη «γνήσια» φρυγική της Φρυγίας, Πισιδίας και Λυκαονίας. Εντούτοις διατήρησαν τη στενή σχέση μεταξύ τους αποτελώντας ενδεχομένως απλές διαλέκτους μιας κοινής καππαδοκικής-αρμενικής γλώσσας. Η βάση της τελευταίας ήταν η αρχαία φρυγική αλλά τα ιρανικά στοιχεία ήταν πολλά, κυρίως στο λεξιλόγιο.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKSkg9BLz0z98e6ZroxkAW_S4rfR_UHeu3ukL1-NBNjN8IAHx2Y91DcKE83BgftoRASIjmOiHQtxsEK_nHoVlEfjsjFcfx8EgN1lZ-y6BNq6PLIWqRclZcbNJvKVoaO6dBzSy8E1a2ERY/s1600/1692439184214630-4.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKSkg9BLz0z98e6ZroxkAW_S4rfR_UHeu3ukL1-NBNjN8IAHx2Y91DcKE83BgftoRASIjmOiHQtxsEK_nHoVlEfjsjFcfx8EgN1lZ-y6BNq6PLIWqRclZcbNJvKVoaO6dBzSy8E1a2ERY/s1600/1692439184214630-4.png" width="600" class=" " height="496" title="" alt="">
</a>
</div></div><div>Κατά τον 4ο αι. π.Χ., πριν τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Μικρά Ασία ήταν μία πολυφυλετική περιοχή κατοικημένη από αρκετούς λαούς με διαφορετική καταγωγή. Η Ιωνία, η Αιολίδα, η Δωρίδα, η Τρωάδα και οι ακτές της Παμφυλίας και της Κιλικίας είχαν ελληνικό πληθυσμό. Οι Καππαδόκες της καθαυτό Καππαδοκίας και του δυτικού Πόντου μιλούσαν διάφορες «υβριδικές» φρυγικές, ιρανικές, λουβικές, χουρριτικές-ουραρτικές και παλαιοκαυκάσιες διαλέκτους, όπως και οι γειτονικοί τους Αρμένιοι, αλλά ο μικτός ιρανοφρυγικός χαρακτήρας με ένα προβάδισμα του φρυγικού στοιχείου, έτεινε να επικρατήσει και στους δύο αναφερόμενους λαούς. Έως τον 11ο αι., η μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων της Μικράς Ασίας μιλούσε την ελληνική γλώσσα ενώ οι περισσότεροι ακολουθούσαν το ορθόδοξο δόγμα και θεωρούσαν εαυτούς Έλληνες. Ωστόσο η ανατολική μικρασιατική ενδοχώρα, κυρίως η καθαυτό Καππαδοκία, η Ισαυρία και η εσωτερική Τραχεία Κιλικία, εξελληνίσθηκαν μόνο μερικώς κατά την Υστερορωμαϊκή και την Πρωτοβυζαντινή περίοδο. Κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, σε αυτή την περιοχή η ελληνική γλώσσα ήταν πιθανώς η πιο διαδεδομένη, αλλά συνυπήρχε με άλλες. Το σημαντικότερο στοιχείο είναι πως μόνο ένα μέρος του πληθυσμού της είχε ελληνική συνείδηση και ακολουθούσε την ορθόδοξη πίστη. Οι υπόλοιποι κάτοικοι της δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους Έλληνες και πολλοί ακολουθούσαν αιρετικά δόγματα.</div><div>Θα ήταν όμως σοβαρή παράλειψη εάν δεν προσθέταμε και τις σημαντικότατες επιδράσεις του Ιρανικού στοιχείου (Μήδοι, Πέρσες, Σκύθες, Πάρθοι κ.λ.π.) στην οριστική διαμόρφωση του Αρμενικού έθνους, όχι τόσο στο ανθρωπολογικό όσο στο πολιτιστικό και γλωσσικό επίπεδο, οι οποίες έλαβαν χώρα στην διάρκεια των αιώνων της Μηδικής και Περσικής κυριαρχίας στην Αρμενία, καθώς και της Παρθικής Δυναστείας (Αρσακίδες).</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgefSQUqqC1XU0trEUwvxC-tBoT4WTXyUvaPV65xkC8HNmJ_t5EDiG7ZRhiz-6zD6RIK6ERtYjFQshYW2XeSND_dULNEdB5RkRdXokGbkw1kFvyVRpb0kqMeQ3V8_CWtzXl6Y5BLCq6mFE/s1600/1692439180560085-5.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgefSQUqqC1XU0trEUwvxC-tBoT4WTXyUvaPV65xkC8HNmJ_t5EDiG7ZRhiz-6zD6RIK6ERtYjFQshYW2XeSND_dULNEdB5RkRdXokGbkw1kFvyVRpb0kqMeQ3V8_CWtzXl6Y5BLCq6mFE/s1600/1692439180560085-5.png" width="600" class=" " height="450" title="" alt="">
</a>
</div>Μετά τις πρώτες μεγάλες ήττες των Βυζαντινών και τις κατακτήσεις των ανατολικών επαρχιών (Συρία, Παλαιστίνη, Μεσοποταμία, Αρμενία) από τους Άραβες από το 634 ως το 640, τα στρατεύματα των περιοχών αυτών υποχώρησαν στη Μικρά Ασία. Ο magister militum per Orientem αποσύρθηκε με τις δυνάμεις του από της περιοχές της Συρίας και της Παλαιστίνης στα εδάφη που θα αποτελούσαν αργότερα το θέμα Ανατολικών, ενώ ο magister militum per Armeniam στις περιοχές του μετέπειτα θέματος Αρμενιακών. Μετά την κατάκτηση και της Αιγύπτου από τους Άραβες το 642, μειώθηκαν αισθητά οι δυνατότητες των Βυζαντινών για αντεπίθεση και ανακατάληψη των χαμένων εδαφών και η στάθμευση των στρατευμάτων στη Μικρά Ασία άρχισε να παίρνει μόνιμη μορφή. Η εμφανής αδυναμία του βυζαντινού στρατού να επιβληθεί των Αράβων στο ανοιχτό πεδίο μάχης και να εμποδίσει την εισβολή των επιδρομέων στα μικρασιατικά εδάφη οδήγησε στο διαμερισμό των στρατιωτών μέσα στις επαρχίες όπου είχαν σταθμεύσει και στη διεξαγωγή μιας αμυντικής μορφής πολέμου που είχε ως προτεραιότητα την απόκρουση των επιδρομών και την αποτροπή απωλειών σε ανθρώπινες δυνάμεις και εδάφη. Η αναδιοργάνωση και μόνιμη εγκατάσταση των βυζαντινών δυνάμεων στα μικρασιατικά εδάφη πρέπει ως τα μέσα της δεκαετίας του 650 να έλαβε οργανωμένη μορφή. Από αυτήν προέκυψαν αρχικά τέσσερις περιοχές στρατιωτικής ευθύνης, που στη συνέχεια ονομάστηκαν θέμα Ανατολικών, θέμα Αρμενιακών, θέμα Οψικίου και θέμα Θρακησίων. Οι δυνάμεις του magister militum per Orientem αποτέλεσαν το θέμα Ανατολικών, ενώ τα στρατεύματα του magister militum per Armeniam το θέμα Αρμενιακών. Στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας στάθμευαν οι δυνάμεις των δύο magister militum Praesentalis, που αποτέλεσαν το θέμα Οψικίου, και του magister militum per Thraciem, που αποτέλεσαν το θέμα Θρακησίων. Οι μονάδες αυτές λειτουργούσαν ως ενίσχυση των δύο συνοριακών μονάδων, ενώ είχαν αναλάβει την άμυνα της Κωνσταντινούπολης και της δυτικής Μικράς Ασίας αντίστοιχα. Αρχικά ο όρος θέμα αναφερόταν στη στρατιωτική μονάδα η οποία είχε ως επικεφαλής ένα στρατηγό και είχε αναλάβει την άμυνα της περιοχής εγκατάστασής της. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZrxX8NyFjiQOByUswyrmyJDEr4YYTpOxfvOkJo_4xBexTmsXu5uWbAGwRYBgLs7cfJLHhFPpZ_5xmmWmbnHTdsemSDHX69c7i-aHky6pYGsa3CYeiade32Ggs6LI3qhBXrG6p7ZVYEOM/s1600/1692439177092057-6.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZrxX8NyFjiQOByUswyrmyJDEr4YYTpOxfvOkJo_4xBexTmsXu5uWbAGwRYBgLs7cfJLHhFPpZ_5xmmWmbnHTdsemSDHX69c7i-aHky6pYGsa3CYeiade32Ggs6LI3qhBXrG6p7ZVYEOM/s1600/1692439177092057-6.png" width="600" class=" " height="369" title="" alt="">
</a>
</div></div><div>Με το πέρασμα του χρόνου, πιθανότατα προς τα τέλη του 7ου ή το αργότερο στις αρχές του 8ου αιώνα, η ονομασία αυτή πέρασε και στη στρατιωτική περιφέρεια.</div><div>Το Θέμα των Αρμενιακών ή Αρμενιάκων ήταν θέμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το οποίο βρισκόταν στα βορειοανατολικά της Μικράς Ασίας (σημερινή Τουρκία). Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θέματα, δημιουργήθηκε με βάση στα υπολείμματα ενός από τα στρατεύματα που είχαν ηττηθεί κατά την διάρκεια των αραβικών κατακτήσεων, μια διαδικασία που πιθανολογείται ότι ολοκληρώθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 640. Ο στρατός του magister militum per Armeniae, ως εκ τούτου, αποσύρθηκε από την περιοχή αυτή, η οποία έδωσε το όνομά της στο νέο αυτό θέμα, ενώ μετεγκαταστάθηκε στις περιοχές του Πόντου, της Παφλαγονίας και της Καππαδοκίας. Πρωτεύουσα του θέματος ήταν η Αμάσεια, ενώ ο στρατηγός του μοιραζόταν την πρωτοκαθεδρία των τάξεων που προέρχονταν από αυτό το αξίωμα μαζί με τους στρατηγούς των Ανατολικών και των Θρακησίων. Κατά τον 9ο αιώνα, το θέμα στρατολόγησε ένα στράτευμα 9.000 ανδρών, ενώ διέθετε αριθμό 17 φρουρίων. Το μέγεθός του και η στρατηγική του σημασία πλησίον των συνόρων με τους Άραβες, στα βορειοανατολικά της αυτοκρατορίας, κατέστησαν τον διοικητή του μια σημαντική προσωπικότητα, ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις του θέματος συμμετείχαν σε αριθμό εξεγέρσεων κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα. Ως αποτέλεσμα, διαιρέθηκε κατά τον 9ο αιώνα: οι περιοχές του Χαρσιανού και της Καππαδοκίας αποσχίστηκαν, αρχικά υπό την μορφή περιοχών κι έπειτα υπό την μορφή πλήρως αυτόνομων θεμάτων, ενώ τα θέματα της Παφλαγονίας και της Χαλδίας δημιουργήθηκαν προς το 819, με την περιοχή της Κολωνείας να τα ακολουθεί αργότερα (αρχικά υπό την ηγεσία ενός δούκα, κι έπειτα το 863 υπό αυτήν ενός στρατηγού). Το θέμα των Αρμενιακών, ως αποτέλεσμα, περιορίστηκε μονάχα στην περιοχή του Δυτικού Πόντου.</div><div>Το πρώτο σημαντικό κύμα Αρμενίων που εισήλθαν στο βυζαντινό έδαφος εξωθήθηκε εκεί από την ήττα του μεγάλου στρατιωτικού αρχηγού Βαρτάν Μαμικονιάν στη μάχη του Avarayr (γνωστή και ως μάχη του Vartanantz) το 451 και την κατοπινή υποταγή της Αρμενίας στους Σασσανίδες. Η Αρμενία στράφηκε για βοήθεια και υποστήριξη στο γείτονα προς δυσμάς, κι έτσι μέρος της αρμενικής αριστοκρατίας μετέβη στο Βυζάντιο. Μέλη της οικογένειας Μαμικονιάν, όπως και πολλοί άλλοι που ήρθαν την ίδια περίοδο, ενσωματώθηκαν στο διοικητικό και στρατιωτικό μηχανισμό, προλειαίνοντας το έδαφος για τη μεταγενέστερη λαμπρή παρουσία των Αρμενίων στην αυτοκρατορία.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixSbx5eC96hPIfaFNZycc4sUFdKC8tTN0GwOTDe_zcHrw-a_cr7wls_n-DWt7VBwTdNbB_4dNew29nB4RBWOXpX2QffMKRNzOTvUjP547xXj1f6T7dIWGy2ByEQp3DPcZuj-5zGXEP9YE/s1600/1692439173165369-7.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixSbx5eC96hPIfaFNZycc4sUFdKC8tTN0GwOTDe_zcHrw-a_cr7wls_n-DWt7VBwTdNbB_4dNew29nB4RBWOXpX2QffMKRNzOTvUjP547xXj1f6T7dIWGy2ByEQp3DPcZuj-5zGXEP9YE/s1600/1692439173165369-7.png" width="600" class=" " height="450" title="" alt="">
</a>
</div>Από τον 6ο αιώνα και εξής, το αρμενικό στοιχείο έγινε ιδιαίτερα ισχυρό στο Βυζάντιο. Οι Αρμένιοι, μαζί με τους Ιταλούς και τους Εβραίους, υπήρξαν η μία από τις τρεις πιο πλούσιες εμπορικές ομάδες. Κατείχαν επίσης εξέχουσα θέση στα στρατεύματα του Ιουστινιανού Α΄ και στη φρουρά των ανακτόρων του. Αυτό ίσχυε ακόμα περισσότερο την περίοδο που ακολούθησε τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον Πέρση ηγεμόνα Χοσρόη Β΄ και το Βυζαντινό αυτοκράτορα Μαυρίκιο το 591, όταν σημαντικά εδάφη με αρμενικό πληθυσμό περιήλθαν υπό βυζαντινό έλεγχο. Το γεγονός αυτό ενδυνάμωσε τις προηγούμενες πολιτικές και πολιτιστικές ανταλλαγές και οδήγησε στην εισροή Αρμενίων σε βυζαντινά εδάφη, αυξάνοντας την αρμενική παρουσία στην πρωτεύουσα· εκεί ορισμένοι από τους νεοφερμένους δραστηριοποιήθηκαν στο διοικητικό μηχανισμό και στο στρατό. Επιπλέον ο Καύκασος, και συγκεκριμένα τα αρμενικά εδάφη, αποτέλεσαν την κύρια πηγή προέλευσης νέων στρατολογούμενων για το Βυζάντιο, αφότου η επαρχία του Ιλλυρικού γνώρισε την εισβολή των Αβάρων και των Σλάβων και αποκόπηκε.</div><div>Τον 7ο αιώνα το κύμα εποικισμού έγινε ακόμα μεγαλύτερο, αφότου η Αρμενία κατακτήθηκε από τους Άραβες, μεταξύ των ετών 639-642. Ένα άλλο στοιχείο που συνέβαλε στον εποικισμό ήταν η διάδοση της παυλικιανής αίρεσης στην Αρμενία, οι οπαδοί της οποίας είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους κάποια στιγμή πριν από το 662 και είχαν εγκατασταθεί στα βυζαντινά τμήματα της Μικράς Ασίας.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhti4W2wDtSssbj1IoIxYB54LtWlQq6TXU8LkzKK3CnsQyKxn64GMpp6UNsjlifC8jIXNUZEiUuPVzgDHV9SkLzXAn2lbIhTayOEvFRMCnSst7p9PIFYAjdItJz8ePGk-v1hYA_NLDGE8Q/s1600/1692439169116297-8.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhti4W2wDtSssbj1IoIxYB54LtWlQq6TXU8LkzKK3CnsQyKxn64GMpp6UNsjlifC8jIXNUZEiUuPVzgDHV9SkLzXAn2lbIhTayOEvFRMCnSst7p9PIFYAjdItJz8ePGk-v1hYA_NLDGE8Q/s1600/1692439169116297-8.png" width="600" class=" " height="600" title="" alt="">
</a>
</div>Ακόμα περισσότεροι εγκαταστάθηκαν περί το 790. Από όσους κατέφυγαν στο Βυζάντιο, πολλοί ανήκαν στην αριστοκρατία, έτυχαν ευνοϊκής υποδοχής από τον αυτοκράτορα και τους δόθηκε γη. Η ακριβής τοποθεσία των εδαφών που τους παραχωρήθηκαν δεν είναι γνωστή, αλλά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα, καταλαμβάνοντας αξιώματα στην κρατική διοίκηση και το στρατό.<br></div><div>Οι μαζικές εγκαταστάσεις που σημάδεψαν την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο μειώθηκαν τον 9ο αιώνα, αλλά η αρμενική παρουσία στην πρωτεύουσα ήταν εντονότερη από ποτέ άλλοτε. Ο αριθμός των Βυζαντινών αυτοκρατόρων αρμενικής καταγωγής είναι εντυπωσιακά μεγάλος, κάτι που απαντάται ήδη τους Πρώιμους Βυζαντινούς χρόνους. Ωστόσο, με την ανάρρηση του Βασιλείου Α΄ και την εγκαθίδρυση της λεγόμενης Μακεδονικής δυναστείας, ένας βασιλικός οίκος αρμενικής καταγωγής κατέλαβε πρώτη φορά το θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Από το 867 έως το 1056 δεν υπήρξε ηγεμόνας στο βυζαντινό θρόνο που να μην έχει έστω εν μέρει αρμενική καταγωγή.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Rog6Cvp1wlwOnCxqyjhnZ3QN1rL81-WKC6skvdYflVymHxWOd6DFjJ3G2FwmB6oRM3fPElYIxGixXwgxkpEN428MtBeCfiPQv93cGsdFRhXcy1BdRl6sQDOsGegyIt9rAB9DiKEaZmc/s1600/1692439165576199-9.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Rog6Cvp1wlwOnCxqyjhnZ3QN1rL81-WKC6skvdYflVymHxWOd6DFjJ3G2FwmB6oRM3fPElYIxGixXwgxkpEN428MtBeCfiPQv93cGsdFRhXcy1BdRl6sQDOsGegyIt9rAB9DiKEaZmc/s1600/1692439165576199-9.png" width="600" class=" " height="366" title="" alt="">
</a>
</div>Αφότου ο Βασίλειος Α΄ ανέβηκε στο θρόνο, το ποσοστό των Αρμενίων στην αυτοκρατορία αυξήθηκε σημαντικά. Ο Βασίλειος κατέλαβε εδάφη στο ανατολικό τμήμα της Μικράς Ασίας, που κατοικούνταν κατά μεγάλο μέρος από Αρμενίους. Με τη βυζαντινή επίθεση κατά μήκος του ανατολικού μετώπου το έτος 927 και με την προσάρτηση των εδαφών γύρω από τη Μελιτηνή, αυτό το ποσοστό αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τον 11ο αιώνα, 10-15% της βυζαντινής αριστοκρατίας ήταν αρμενικής καταγωγής. Η μάχη στο Μαντζικέρτ το 1071 και η επακόλουθη απώλεια των ανατολικών και κεντρικών τμημάτων της Μικράς Ασίας από τα σελτζουκικά στρατεύματα τερμάτισαν τον αρμενικό εποικισμό και τον κυρίαρχο ρόλο τους στα βυζαντινά πράγματα. Κατά την Κομνήνεια περίοδο (1081-1185) στις τάξεις της βυζαντινής αριστοκρατίας παρουσιάζονται λιγότεροι Αρμένιοι ευγενείς, ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι η αρμενική αριστοκρατία έτεινε να εγκαθιδρύσει ανεξάρτητα βασίλεια στην Κιλικία.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTmZaDQhITOZq1WwKBfm38YnsnTUiB_bIluzKK-5YvOr1roA6eL0EusxqClju3kgy65tBNAaBhUWesOcu5IebTwuTp-pzMZlzC4O-cxkt_ziMlbUSHLHB4MIrOUzBnncELngArha1tAx0/s1600/1692439161516104-10.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTmZaDQhITOZq1WwKBfm38YnsnTUiB_bIluzKK-5YvOr1roA6eL0EusxqClju3kgy65tBNAaBhUWesOcu5IebTwuTp-pzMZlzC4O-cxkt_ziMlbUSHLHB4MIrOUzBnncELngArha1tAx0/s1600/1692439161516104-10.png" width="600" class=" " height="619" title="" alt="">
</a>
</div>Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά τη διάρκεια του 13ου αιώνα εμφανίζονται αρμενικές περιγραφές της Κωνσταντινούπολης, γεγονός που καταδεικνύει την παρουσία Αρμενίων, έστω μόνο περιηγητών, στη βυζαντινή πρωτεύουσα. Κατά την τελευταία περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι εξακολουθούσαν να ζουν στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και σε άλλα τμήματα της αυτοκρατορίας, μέχρι το τέλος της Βυζαντινής περιόδου, ακόμη και τους Οθωμανικούς χρόνους. Ωστόσο, ήταν κατά κύριο λόγο έμποροι και δε φαίνεται να διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο στη διοίκηση.<br></div><div>Από τον 9ο αιώνα μέχρι τις σταυροφορίες, αρκετοί στρατιωτικοί διοικητές και διοικητικοί υπάλληλοι αρμενικής καταγωγής επηρέασαν την ιστορία του Βυζαντίου. Ο δρουγγάριος του πλωίμου Αλέξιος Μωσηλέ ήταν επικεφαλής του βυζαντινού στόλου στη μάχη των Πηγών εναντίον των Βουλγάρων, το έτος 922. Ο πιο γνωστός από τους Αρμένιους ευγενείς ήταν ο Mleh ή Μελιάς (θάν. 934), του οποίου τα πολεμικά κατορθώματα αποδόθηκαν αργότερα στο Διγενή Ακρίτα, τον ήρωα του ομώνυμου βυζαντινού έπους. Ο στρατηγός Ιωάννης Κουρκούας ήταν επικεφαλής των νικηφόρων βυζαντινών στρατευμάτων στη μάχη της Μελιτηνής το 934. Ο στρατηγός Βάρδας Φωκάς (καίσαρ Βάρδας) έπαιξε σημαντικό ρόλο στις μάχες για τον αυτοκρατορικό θρόνο, στα χρόνια της βασιλείας του Νικηφόρου Β΄ Φωκά, του Ιωάννη Τσιμισκή και του Βασιλείου Β΄, και αυτοαναγορεύτηκε αυτοκράτορας με την υποστήριξη των στρατευμάτων του. Ο Βάρδας Σκληρός, γόνος μιας άλλης επιφανούς αρμενικής οικογένειας, ήταν στρατηγός υπό τις διαταγές του Ιωάννη Τσιμισκή. Συνέβαλε σημαντικά στην υπεράσπιση της Κωνσταντινούπολης ενάντια στις στρατιωτικές δυνάμεις του Σβιατοσλάβου Α΄ του Κιέβου, το έτος 970, κατέπνιξε τη στάση του Βάρδα Φωκά και έφτασε κοντά στην κατάληψη του θρόνου. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbscEekiyZbR7yZT6kUO8ygmeJS9W0PRW9Zmig36YT3A-BLjNqI2rhOuZ9_0JnPBukx6_hImIzIctftcN8suRgDJrhRPbqDi7c3BUl3TAY4IL2T-SQ4XBTKsOYBBCUq79TlLdhbwtGxsQ/s1600/1692439154645677-11.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbscEekiyZbR7yZT6kUO8ygmeJS9W0PRW9Zmig36YT3A-BLjNqI2rhOuZ9_0JnPBukx6_hImIzIctftcN8suRgDJrhRPbqDi7c3BUl3TAY4IL2T-SQ4XBTKsOYBBCUq79TlLdhbwtGxsQ/s1600/1692439154645677-11.png" width="550" class=" " height="758" title="" alt="">
</a>
</div>Άλλα μέλη της αρμενικής αριστοκρατίας που άφησαν το στίγμα τους στον πολιτικό και στρατιωτικό βίο του Βυζαντίου ανήκαν σε μεγάλες οικογένειες, όπως οι Βούρτζηδες, Θεοδωροκάνοι, Δαλασσηνοί, Ταρωνίτες, Τορνίκιοι, Βραχάμιοι και Κεκαυμένοι, και όλοι τους καταλάμβαναν σημαντικές θέσεις στο βυζαντινό κράτος το διάστημα ανάμεσα στον 9ο και τον 11ο αιώνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στις τάξεις των στρατευμάτων του Ρωμανού Δ΄ καταγράφεται η παρουσία Αρμενίων.<br></div><div>Οι Αρμένιοι έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στο θρησκευτικό βίο του Βυζαντίου. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, αδελφή του Βάρδα Φωκά και σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοφίλου (828-842), ήταν υπέρμαχος των εικόνων την εποχή της Εικονομαχίας και ανακηρύχθηκε στη συνέχεια αγία από την ορθόδοξη Εκκλησία. Οι Αρμένιοι είχαν τόσο καλά ενσωματωθεί στη βυζαντινή κοινωνία, ώστε πολλοί από αυτούς προσχώρησαν στην Ορθοδοξία και κατέλαβαν υψηλότατες θέσεις στην ιεραρχία της Εκκλησίας. Ο Αττικός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (406-425), ήταν αρμενικής καταγωγής, όπως εξάλλου και οι διάδοχοί του Ιωάννης Ζ΄ Γραμματικός (837-843), Φώτιος Α΄ (858-867 και 877-886), Θεοφύλακτος Λεκαπηνός (933-956), Μιχαήλ Β΄ Κουρκούας (1143-1146) και Θεοδόσιος Α΄ Βορραδιώτης (1179-1183), που εναντιώθηκε αποφασιστικά στην ένωση με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και υπήρξε ένας από τους δριμύτερους επικριτές του Ισλάμ.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhljoEXx8huCvVzkLvbdpe3NddJAhnLw9QAC9fuS5NkOtAa6BCGyLUQ-wMVvUnNkmfPplDpedDA09hECb5UNX1jexCQ9Pn8boQo1NTrr3g3DvoEc1aDI7S2VoWQGfEyyJOtCuMYCeP40bE/s1600/1692439422479035-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhljoEXx8huCvVzkLvbdpe3NddJAhnLw9QAC9fuS5NkOtAa6BCGyLUQ-wMVvUnNkmfPplDpedDA09hECb5UNX1jexCQ9Pn8boQo1NTrr3g3DvoEc1aDI7S2VoWQGfEyyJOtCuMYCeP40bE/s1600/1692439422479035-0.png" width="600" class=" " height="451" title="" alt="">
</a>
</div>Οι Αρμένιοι κυριάρχησαν τόσο στον πολιτιστικό όσο και στον πνευματικό βίο της πρωτεύουσας. Το 848 ο στρατηγός Βάρδας Φωκάς αναδιοργάνωσε το Πανδιδακτήριον, τη γνωστή σχολή ανώτερης εκπαίδευσης, η οποία λειτουργούσε στη Μαγναύρα, στο συγκρότημα του Μεγάλου Παλατιού. Οι περίφημοι λόγιοι που δίδαξαν στη σχολή τον 9ο αιώνα ήταν επίσης αρμενικής καταγωγής, όπως για παράδειγμα οι πατριάρχες Ιωάννης Ζ΄ Γραμματικός, που διακρίθηκε για το θεολογικό του έργο κατά την αναβίωση της Εικονομαχίας το 815, καθώς και ο Φώτιος Α΄, ο υπέρμαχος των εικόνων και περίφημος λόγιος. Στη σχολή αυτή δίδαξε και ο Λέων ο Μαθηματικός (περ. 790-869), ένας σπουδαίος επιστήμονας που, εκτός από τη συγγραφή σημαντικών φιλοσοφικών και λογοτεχνικών πραγματειών, ασχολήθηκε και με τη μεταγραφή αρχαίων ελληνικών κειμένων, ενώ ανακάλυψε και το σύστημα των φρυκτωριών, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να σημαίνει συναγερμός στην πόλη για επιθέσεις από θαλάσσης.<br></div><div>Μετά το σεισμό του 989 ο μεγάλος τρούλος του πατριαρχικού ναού της Κωνσταντινούπολης, της Αγίας Σοφίας, κατέρρευσε. Ένας Αρμένιος, ο Τιριδάτης, ένας από τους πλέον φημισμένους αρχιτέκτονες της εποχής του, επελέγη από τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β΄ για να αναλάβει αυτή τη δύσκολη επισκευή, την οποία και ολοκλήρωσε με επιτυχία.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghN5KYE40J2vUAtIDorMgkfD1c3yLPV8qX0yg9sPVtc31rjZzE_1HnywYQw7yN19WpTINcdGTJjhw91yCBpH1vsytVIrr4dPrqh5166oGw7oftY3dhAjjvT9KYrb9FOe9jh5MqEwy80vM/s1600/1692439418862978-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghN5KYE40J2vUAtIDorMgkfD1c3yLPV8qX0yg9sPVtc31rjZzE_1HnywYQw7yN19WpTINcdGTJjhw91yCBpH1vsytVIrr4dPrqh5166oGw7oftY3dhAjjvT9KYrb9FOe9jh5MqEwy80vM/s1600/1692439418862978-1.png" width="552" class=" " height="744" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Σε πολύ μεγάλο βαθμό, το αρμενικό στοιχείο που εξετάσαμε παραπάνω εμφανίζεται πλήρως αφομοιωμένο στο βυζαντινό κράτος, κοινωνικά και ιδεολογικά. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι αρμενικής προέλευσης αριστοκρατικές οικογένειες στα βυζαντινά εδάφη και ειδικότερα στην πρωτεύουσα ήταν ορθόδοξοι· και στην περίπτωση που ήταν χαλκηδόνιοι φαίνεται ότι μεταστρέφονταν στην Ορθοδοξία ήδη από την πρώτη γενιά που δημιουργούσε μόνιμη εγκατάσταση σε βυζαντινά εδάφη. Από την άλλη πλευρά, στις πηγές μαρτυρείται ταυτόχρονα και μια δυσπιστία ή και προκατάληψη των Βυζαντινών απέναντι στους Αρμενίους, ενώ συχνά οι Βυζαντινοί συγγραφείς φροντίζουν να αναφέρουν ότι κάποιο σημαντικό πρόσωπο είναι Αρμένιος ή αρμενικής καταγωγής. Ωστόσο είναι αμφίβολο κατά πόσο η γενικότερα μάλλον αρνητική βυζαντινή στάση απέναντι στους Αρμενίους, που υπαγορευόταν εξάλλου από τις μεταξύ τους πολιτικοθρησκευτικές σχέσεις, αφορούσε την αφομοιωμένη στη βυζαντινή κοινωνία αρμενική αριστοκρατία. Οι αρμενικές πηγές από την πλευρά τους εμφανίζουν κι αυτές μια σταθερά αρνητική εικόνα των Βυζαντινών, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσο η εκατέρωθεν αρνητική προκατάληψη, που διαπιστώνεται στις πηγές, είναι αξιόπιστη ένδειξη για τις αρμενοβυζαντινές σχέσεις.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjojG7izv1ISgL1888Ibrc9qxZ0LBZpE4xu-rvPJHuuMAWqqvo81lDk3O_mZjy0A-f61dxQSaLFNlGrt2Dmh-w05AIgTPBDJdmLQJ2pQP7i3dpf0D1373q78lVLCCp1eAHRd8MAlb1um1o/s1600/1692439414613942-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjojG7izv1ISgL1888Ibrc9qxZ0LBZpE4xu-rvPJHuuMAWqqvo81lDk3O_mZjy0A-f61dxQSaLFNlGrt2Dmh-w05AIgTPBDJdmLQJ2pQP7i3dpf0D1373q78lVLCCp1eAHRd8MAlb1um1o/s1600/1692439414613942-2.png" width="600" class=" " height="444" title="" alt="">
</a>
</div>Εικάζεται ότι οι Αρμένιοι της Κωνσταντινούπολης ήταν εγκατεστημένοι κοντά στο λιμάνι, σε δική τους ξεχωριστή συνοικία, στην περιοχή του Μαρμαρά, που εκτείνεται ανάμεσα στις γειτονιές της σύγχρονης Samatya και του Kumkapi, είτε επίσης στην περιοχή όπου εκτείνονται σήμερα οι συνοικίες Beşiktaş, Kuruçeşme και Üsküdar. Στην πραγματικότητα ωστόσο οι πηγές για την αρμενική παρουσία στην Κωνσταντινούπολη είναι πολύ φειδωλές και δεν αφήνουν να διαφανεί αν υπήρχε κάποια συμπαγής αρμενική παροικία στην πόλη –αν και είναι αδιαμφισβήτητη η παρουσία Αρμενίων στην πρωτεύουσα– και πού ήταν αυτή εγκατεστημένη. Σε κάθε περίπτωση, η αρμενική αυτή παρουσία ήταν διακριτή από την αρμενικής καταγωγής βυζαντινή αριστοκρατία. Στους Αρμένιους είχε επιτραπεί να χτίζουν τις δικές τους εκκλησίες, όπως διακρίνεται από αποσπασματικές αναφορές στις πηγές. Αρμενικά νεκροταφεία, που ωστόσο ανάγονται πλέον στην Οθωμανική περίοδο, βρίσκονταν ανάμεσα στις σημερινές συνοικίες Taksim και Harbiye, αλλά χάθηκαν από την ανοικοδόμηση υψηλών πολυκατοικιών μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.<br></div><div>Πηγή : http://ethnologic.blogspot.com/2009/11/blog-post_28.html?m=1</div><div>http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=12209</div><div>https://armenika.gr/epistimi/116-ereuna/704-2016-02-19-11-14-30</div><div>http://asiaminor.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=4478</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD<br></div></div></div></div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-29064180236355132772023-08-18T15:47:00.001+03:002023-08-20T13:04:51.646+03:00Τα άγνωστα χριστιανικά έθνη της μεσαιωνικής Περσίας των Σασσανιδών<div>Η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, γνωστή ως Ερανσάρ (Βασίλειο των Αρίων) και Εράν (Αρειανη) στα περσικά των Μέσων Χρόνων, Ιρανσάρ και Ιράν στα νέα περσικά, ήταν η τελευταία προϊσλαμική ιρανική αυτοκρατορία, η οποία κυβερνήθηκε από τη δυναστεία των Σασσανιδών από το 224 μ.Χ. έως το 651. Η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών, η οποία διαδέχθηκε την Παρθική Αυτοκρατορία, υπήρξε από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στη Δυτική και Κεντρική Ασία, μαζί με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και μετέπειτα τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για μια περίοδο μεγαλύτερη των 400 ετών. Έχει υποτεθεί ότι η μετάβαση στην Αυτοκρατορία των Σασσανιδών αντανακλά το τέλος της διαμάχης των εθνικιστών πρωτο-Περσών με τους στενούς εθνικούς συγγενείς τους, τους Πάρθους, των οποίων η κοιτίδα ήταν στην Κεντρική Ασία, προτού μεταναστεύσουν δυτικότερα. Η εποχή των Σασσανιδών θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της Περσίας/Ιράν και με μεγάλη επιρροή, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξε η τελευταία μεγάλη αυτοκρατορία των Ιρανών πριν την εισβολή των στρατών του Ισλάμ και την υιοθέτηση της νεόφερτης θρησκείας. Την περίοδο των Σασσανιδών έφτασε στην ακμή του ο αρχαίος περσικός πολιτισμός. Εκείνη την εποχή, η Περσία επηρέασε σε αξιοσημείωτο βαθμό και το ρωμαϊκό πολιτισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πολιτιστική επιρροή των Σασσανιδών εκτεινόταν πολύ πέρα από τα γεωγραφικά σύνορα της αυτοκρατορίας, μέχρι και τη Δυτική Ευρώπη, την Αφρική, την Κίνα και την Ινδία και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο σχηματισμό τόσο της ασιατικής όσο και της ευρωπαϊκής πολιτιστικής παραγωγής του Μεσαίωνα.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDbZ0PcENPsyS57BrSHka1sEyP7rv3ieW-e97x4BYmwmynR0HNsZUbMHZY2bmkSXZJftWDk_GB32v7uUPje6hwu8FgL3-QeGe53c67oXS-YqFZE3EZ34yxmgIna5Vi4DygYYRQ7EsqUUc/s1600/1692365065860746-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDbZ0PcENPsyS57BrSHka1sEyP7rv3ieW-e97x4BYmwmynR0HNsZUbMHZY2bmkSXZJftWDk_GB32v7uUPje6hwu8FgL3-QeGe53c67oXS-YqFZE3EZ34yxmgIna5Vi4DygYYRQ7EsqUUc/s1600/1692365065860746-0.png" width="600" class=" " height="374" title="" alt="">
</a>
</div>ΛΑΖΟΊ : Οι Λαζοί (Τζάνοι) είναι φυλή που ζει κυρίως στις παράλιες περιοχές του Ευξείνου Πόντου οι οποίες ανήκουν στην Τουρκία και Γεωργία. Ήταν μια από τις κυριότερες φυλές του αρχαίου βασιλείου της Κολχίδας. Κατά την εποχή που η Οθωμανική αυτοκρατορία άρχισε να ελέγχει τον Καύκασο (16ος αιώνας), οι Λαζοί έγιναν, από ορθόδοξοι χριστιανοί, σουνίτες μουσουλμάνοι. Το 522 μ.χ. στα χρόνια του Ιουστινιανού ασπάζονται τον χριστιανισμό και μπαίνουν κάτω από την προστασία του Βυζαντίου κατά της Περσικής κυριαρχίας. Στα χρόνια των Μεγαλοκομνηνών της Τραπεζούντας βρήκαν καταφύγιο στην αυτοκρατορία του Πόντου, καθώς υπέστησαν πολλά δεινά ως υπήκοοι των Γεωργιανών. Από τότε μέχρι και το 1461 υπάγονταν στην αυτοκρατορία, μετά την πτώση της οποίας εξισλαμίστηκαν και έγιναν υπήκοοι Οθωμανοί. Στην 6η Οικουμενική σύνοδο το 680 μ.Χ. αναφέρεται ότι έλαβε μέρος και ο επίσκοπος των Λαζών και ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας έφερε τον τίτλο «έξαρχος πάσης Λαζικής».<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2D_tJtfz1n7fW1wWgNc7aoBEGex1U5_8VLTMTEFtTVK09-SDr4EQ_bAnqvOU_4o9wcL8HUodatz9_EvNvw0ux88y6PZVPlIC-ZN-IpIwFORdxWDUqWsRw6W7IMnbZcb6giSn2B7rZsfg/s1600/1692365498801864-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2D_tJtfz1n7fW1wWgNc7aoBEGex1U5_8VLTMTEFtTVK09-SDr4EQ_bAnqvOU_4o9wcL8HUodatz9_EvNvw0ux88y6PZVPlIC-ZN-IpIwFORdxWDUqWsRw6W7IMnbZcb6giSn2B7rZsfg/s1600/1692365498801864-0.png" width="600" class=" " height="671" title="" alt="">
</a>
</div>ΙΒΗΡΕΣ (ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΊ) : Με τον όρο Ίβηρες του Καυκάσου ονομάζονται από τους Έλληνες, Λατίνους και Βυζαντινούς συγγραφείς οι πληθυσμοί της Καυκασιακής Ιβηρίας, που μιλούσαν μια γεωργιανή-καρτβελιανή γλώσσα. Επεκτείνονταν στην σημερινή ανατολική Γεωργία, έχοντας ως σύνορα στα δυτικά την έταιρη καρτεβελιανή χώρα της Κολχίδας-Λαζικής, στα ανατολικά την Αλβανία του Καυκάσου, στα νότια την Αρμενία και στα βόρεια τις διάφορες φυλές του Καυκάσου όπως τους Οσέτιους. Ο ίβηρας βασιλιάς Μιριανός Γ΄ υιοθέτησε το χριστιανισμό ως κρατική θρησκεία το 327 μ.Χ. και το βασίλειο συμμάχησε με τον Κωνσταντίνο τον Μέγα. Ο χριστιανισμός δημιούργησε στενά δεσμά μεταξύ της Ρωμαϊκής-Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Ιβηρίας και επηρέασε βαθύτατα την ιβηρική κουλτούρα και κοινωνία. Εν τούτοις, μετά την αποτυχημένη εκστρατεία του αυτοκράτορα Ιουλιανού στην Περσία το 363, η αυτοκρατορία παραχώρησε τον έλεγχο της Ιβηρίας στην Περσία. Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Βαχτάνγκ Γκοργκασάλι (447-522) υπήρξαν περίοδος ανασυγκρότησης της Ιβηρίας. Έθεσε υπό τον έλεγχό του τις ορεινές φυλές του Καυκάσου και τις παρακείμενες περιοχές της νότιας και δυτικής Γεωργίας, ίδρυσε το αυτοκέφαλο πατριαρχείο στη Μτσχέτα και έκανε την Τιφλίδα την πρωτεύουσά του. Από το 482 και μέχρι τον θάνατό του το 502, πολέμησε για την ανεξαρτησία του βασιλείου του εναντίον των Περσών χωρίς αποτέλεσμα. Από το 570 η Ιβηρία έπαψε να θεωρείται βασίλειο και ενσωματώθηκε, μαζί με την Αρμενία και την Αλβανία του Καυκάσου, στην παραμεθόριο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Λίγα χρόνια αργότερα, το Ιβηρικό βασίλειο αναγεννήθηκε με τη βοήθεια του αυτοκράτορα Μαυρίκιου. Εκατό χρόνια αργότερα έπεσε στα χέρια του Χαλιφάτου της Βαγδάτης· έζησε μεγάλες καταστροφές κατά τη διάρκεια των αραβικών πολέμων με τους Χαζάρους και τη Βυζαντινή αυτοκρατορία.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOUCByp2K15BSrd2lN6FIzRPHlGYkPCLns2VZNfOExWx2AJrxckkmG4IH6YfzrtTAeqf6z19CVDahUw3Iwk2oIxQbc944mxEJMwyj4EjVqIjO9VH9w48e9qluOZSFW95DoUlVaUZ3fNaI/s1600/1692365495170747-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOUCByp2K15BSrd2lN6FIzRPHlGYkPCLns2VZNfOExWx2AJrxckkmG4IH6YfzrtTAeqf6z19CVDahUw3Iwk2oIxQbc944mxEJMwyj4EjVqIjO9VH9w48e9qluOZSFW95DoUlVaUZ3fNaI/s1600/1692365495170747-1.png" width="600" class=" " height="383" title="" alt="">
</a>
</div>ΑΡΜΕΝΙΟΙ : Στις αρχές του 4ου αιώνα η Αρμενία έγινε το πρώτο κράτος στην ιστορία που υιοθέτησε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία, ενώ χριστιανικές κοινότητες είχαν κάνει την εμφάνισή τους ήδη από το 40 μ.Χ. Υπήρχαν επίσης και παγανιστικές κοινότητες, όμως προσηλυτίστηκαν στο χριστιανισμό από τους πολυάριθμους ιεραπόστολους που έδρασαν στην Αρμενία. Ο Τιριδάτης Γ΄ έγινε ο πρώτος μονάρχης που εκχριστιάνισε επίσημα τους υπηκόους του. Μετά την κατάρρευση του Βασιλείου της Αρμενίας στα 428, το μεγαλύτερο μέρος του ενσωματώθηκε στην Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Μετά την αρμενική εξέγερση που κορυφώθηκε στη Μάχη του Βαρτανάντζ το 451, οι Χριστιανοί Αρμένιοι διατήρησαν τη θρησκευτική τους ελευθερία, ενώ στην περιοχή παραχωρήθηκε καθεστώς αυτονομίας. Το δυτικό τμήμα του βασιλείου της Αρμενίας ενσωματώθηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και οργανώθηκε σε τέσσερα θέματα από τον Ιουστινιανό, οι Αρμένιοι στο τμήμα αυτό έγιναν Βυζαντινοί πολίτες. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5yG_j2UIRuwVR3F_evVfxEP4wQQG2Lpu1binxVQAH29Mt3qoNKM-izy8TCqw31-04kVWd9_Dg34fRJZ7Xq3DP0YZDRHgNuYg-1PWf093QHIQ6aJl_0f1oycLaTZLu0ImfOuY2g_Ok3LU/s1600/1692365489996226-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5yG_j2UIRuwVR3F_evVfxEP4wQQG2Lpu1binxVQAH29Mt3qoNKM-izy8TCqw31-04kVWd9_Dg34fRJZ7Xq3DP0YZDRHgNuYg-1PWf093QHIQ6aJl_0f1oycLaTZLu0ImfOuY2g_Ok3LU/s1600/1692365489996226-2.png" width="600" class=" " height="355" title="" alt="">
</a>
</div>ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ : Η Αλβανία του Καυκάσου είναι εξώνυμο της ιστορικής περιοχής στην ανατολική Καυκασία, η οποία εκτεινόταν στη σημερινή επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν (όπου βρίσκονταν και οι δύο πρωτεύουσές της) και εν μέρει στο νότιο Νταγκεστάν. Τους πρώτους αιώνες π.Χ. και μ.Χ. η έκταση ανάμεσα νότια του Μεγάλου Καυκάσου και του Ελάσσονα Καυκάσου χωριζόταν στη Κολχίδα στα δυτικά, την Ιβηρία του Καυκάσου στο κέντρο και την Αλβανία του Καυκάσου στα ανατολικά. Στα νοτιοδυτικά βρισκόταν η Αρμενία και στα νοτιοανατολικά η Ατροπατηνή. Μετά την άνοδο της Παρθικής Αυτοκρατορίας, οι βασιλείς της Αλβανίας του Καυκάσου αντικαταστάθηκαν από τους Αρσακίδες και αργότερα, τον 5ο αιώνα μ.Χ., τους διαδέχθηκε μια άλλη Ιρανική βασιλική οικογένεια, οι Μιχρανίδες. Με την εγκαθίδρυση των Σασσανιδών, τα Μεσαία Περσικά, τα οποία συγγενεύουν με τα Παρθικά, έγιναν η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας και γνώρισαν ευρεία διάδοση στην Αλβανία του Καυκάσου. Η παρουσία της περσικής γλώσσας και του ιρανικού πολιτισμού συνέχισε και μετά την ισλαμική εποχή. Μετά τον εκχριστιανισμό των Αλβανών τον 4ο αιώνα, τμήματα του πληθυσμού ενσωματώθηκαν από τους Αρμένιους και τους Γεωργιανούς, ενώ τα ανατολικά τμήμα της Αλβανίας του Καυκάσου εξισλαμίστηκαν και απορροφήθηκαν από τους Ιρανούς και αργότερα από τους τουρκικούς πληθυσμούς (σημερινοί Αζέροι).<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLQ6o3JgWfkMZxo2sq-eQILNe_nlDuZe-ghU4zrpomT4IJfJGBQdoj-DNV0WuwSx7Uuz33rHL9uSg5kFYMgTNLGga-KcoXfMs_ZsCGSmDjrJp-trbs2PFd2Gnb4EUjlbgFncXVOwYEKfk/s1600/1692365485515539-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLQ6o3JgWfkMZxo2sq-eQILNe_nlDuZe-ghU4zrpomT4IJfJGBQdoj-DNV0WuwSx7Uuz33rHL9uSg5kFYMgTNLGga-KcoXfMs_ZsCGSmDjrJp-trbs2PFd2Gnb4EUjlbgFncXVOwYEKfk/s1600/1692365485515539-3.png" width="600" class=" " height="600" title="" alt="">
</a>
</div>ΑΣΣΎΡΙΟΙ : Το Ασο(υ)ριστάν ήταν το όνομα της σασσανιδικής επαρχίας της Ασσυρίας και της Βαβυλωνίας από το 226 έως το 637. Το όνομα Asōristān είναι μια ένωση του Asōr ("Ασσυρίζ") και του ιρανικού επιθήματος -istān ("γη του/των"). Το όνομα Ασσυρία, με τη μορφή Ασοριστάν, μεταβλήθηκε από τους Πάρθους για να συμπεριλάβει την αρχαία Βαβυλωνία και αυτό συνεχίστηκε υπό τους Σασσανίδες. Η ιστορική χώρα της Ασσυρίας (Αθούρα), ωστόσο, βρισκόταν στα βόρεια του Βαβυλωνιακού Ασοριστάν, στην ανεξάρτητη μεθοριακή επαρχία της Οσροηνής στην βόρεια Μεσοποταμία. Η πόλη Κτησιφών χρησίμευσε ως η πρωτεύουσα και της Παρθικής και της Σασανιδικής Αυτοκρατορίας και ήταν για κάποιο διάστημα η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο. Η κύρια γλώσσα, που ομιλούσαν οι Ασσυριανοί, ήταν η ανατολική αραμαϊκή, με την τοπική συριακή γλώσσα να αποτελεί σημαντικό όχημα για τον Συριακό Χριστιανισμό. Η Εκκλησία της Ανατολής ιδρύθηκε στο Ασοριστάν. Μεταξύ 633-8, η περιοχή κυριεύτηκε από τους Άραβες κατά τη διάρκεια της μουσουλμανικής κατάκτησης της Περσίας. Μαζί με το Μεσάν, έγινε η επαρχία του αλ-Ιράκ. Το Ασοριστάν μεταβιβάστηκε το 639, τερματίζοντας πάνω από 3000 χρόνια της Ασσυρίας ως γεωπολιτική οντότητα. Έναν αιώνα αργότερα, η περιοχή έγινε η πρωτεύουσα του Χαλιφάτου των Αββασιδών και το κέντρο της Χρυσής Εποχής του Ισλάμ για πεντακόσια χρόνια, από τον 8ο έως τον 13ο αιώνα. Μετά την μουσουλμανική κατάκτηση, το Ασοριστάν είδε μια σταδιακή, αλλά μεγάλη εισροή μουσουλμάνων: στην αρχή Αράβων, αλλά αργότερα και ιρανικών και τουρκικών φύλων. Οι ασσυριακοί λαοί συνέχισαν να υπομένουν, απορρίπτοντας τον αραβικοποίηση και τον εξισλαμισμό, και συνέχισαν να αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού του Βορρά μέχρι το 14ο αιώνα, έως ότου οι θρησκευτικά υποκινούμενες σφαγές του Ταμερλάνου μείωσαν δραστικά τον αριθμό τους και οδήγησαν τελικά στην εγκατάλειψη της πόλης Ασούρ. Μετά από αυτήν την περίοδο, οι Ασσύριοι έγιναν η εθνοτική, γλωσσική και θρησκευτική μειονότητα στην πατρίδα τους.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioaYIrHPqyOLWaY8-o3NBbchoxHkfgccXrFw6nbim68zQohx3aehJl8SKouYyJYe9raaCF0uyuxMRcgRP_LbAb4U-YXXhDfyHo9U4gOtaB2n6cMF29JI1qyx1hUHRSb3H0yr-_kfrASkU/s1600/1692365482207460-4.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioaYIrHPqyOLWaY8-o3NBbchoxHkfgccXrFw6nbim68zQohx3aehJl8SKouYyJYe9raaCF0uyuxMRcgRP_LbAb4U-YXXhDfyHo9U4gOtaB2n6cMF29JI1qyx1hUHRSb3H0yr-_kfrASkU/s1600/1692365482207460-4.png" width="600" class=" " height="335" title="" alt="">
</a>
</div>ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΟΙ : Ο όρος Νεστοριανισμός περιγράφει το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ως δύο πρόσωπα, ο άνθρωπος Ιησούς και ο θεϊκός Γιος του Θεού ή Λόγος, και όχι ως ενιαίο πρόσωπο. Αυτό το δόγμα έχει ταυτιστεί με τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Νεστόριο (περ. 386–περ. 451), ο οποίος υπήρξε μαθητής του Θεόδωρου Μοψουεστίας. Αυτή η θεολογική θέση αναφορικά με τον Χριστό καταδικάστηκε στη Σύνοδο της Εφέσου το 431 και η σφοδρή αντιπαράθεση σχετικά με το ζήτημα αυτό οδήγησε στο Νεστοριανικό σχίσμα, κατά το οποίο διασπάστηκε η Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής από τη Βυζαντινή Εκκλησία. Οι Νεστοριανοί καταδιωκόμενοι από τους Ορθόδοξους, κατέφυγαν στην Περσία, όπου ίδρυσαν Εκκλησία. Το 498 αποσχίστηκε η νεστοριανή Περσική Εκκλησία από την ορθόδοξη και επεκτάθηκε στη Συρία, την Αραβία, την Αίγυπτο, τις Ινδίες και την Κίνα. Οι Νεστοριανοί διακρίθηκαν σε όλους τους τομείς της επιστήμης και δημιούργησαν αξιόλογα πνευματικά κέντρα σε διάφορες πόλεις. Επί Ταμερλάνου, διώχτηκαν και περιορίστηκαν στο Κουρδιστάν. Το 1898 αποπειράθηκε επανένωση μεταξύ Νεστοριανών και Ορθόδοξων. Μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους οι Νεστοριανοί περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Οι σύγχρονοι Νεστοριανοί προτιμούν να αποκαλούνται Ασσύριοι, ενώ το επίσημο όνομα της εκκλησίας τους είναι Αγία Αποστολική Καθολική Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής, ή, εν συντομία, Εκκλησία της Ανατολής ή Ασσυριακή Εκκλησία.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHBLe-KfslhSdnolrDEZyfj6h3NUeRa_evdL0-j6pynkvFQKOikbCRZuiwE1wn2Fulv9TogEl7xPSB6Xqp7Acrx9TvRll4-9Tth4rAgmAtcp3NPZv0D2FYVIq3cr9RthXshMEbidr4RGo/s1600/1692365478301701-5.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHBLe-KfslhSdnolrDEZyfj6h3NUeRa_evdL0-j6pynkvFQKOikbCRZuiwE1wn2Fulv9TogEl7xPSB6Xqp7Acrx9TvRll4-9Tth4rAgmAtcp3NPZv0D2FYVIq3cr9RthXshMEbidr4RGo/s1600/1692365478301701-5.png" width="600" class=" " height="431" title="" alt="">
</a>
</div>ΛΑΧΜΙΔΕΣ ΑΡΑΒΕΣ : Το βασίλειο των Λαχμιδών ιδρύθηκε και κυβερνήθηκε από τη φυλή Μπανού Λάκμ, που μετανάστευσε από την Υεμένη τον 2ο αι. Η δυναστεία των Λαχμιδών ήταν ένα αραβικό βασίλειο στο Νότιο Ιράκ και την Ανατολική Αραβία, με πρωτεύουσα την αλ-Χιράχ, από τα τέλη του 3ου αι. μ.Χ. έως το 602 . Ήταν γενικά -αλλά κατά διαστήματα- σύμμαχοι και πελάτες της Σασανιδικής αυτοκρατορίας και συμμετείχαν στους Ρωμαιο-Περσικούς Πολέμους. Ενώ ο όρος "Λαχμίδες" έχει επίσης εφαρμοστεί στην κυρίαρχη δυναστεία, οι πιο πρόσφατες επιστήμες προτιμούν να αναφέρονται σε αυτούς ως Νασρίδες. Το βασίλειο των Λαχμιδών θα μπορούσε να ήταν ένα σημαντικό κέντρο της Εκκλησίας της Ανατολής, που γαλουχήθηκε από τους Σασανίδες, καθώς αντιτάχθηκε στον Χαλκηδονικό Χριστιανισμό (στα δόγματα της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου) των Ρωμαίων. Οι Λαχμίδες παρέμειναν με επιρροή καθ' όλη τη διάρκεια του 6ου αι. Παρ' όλα αυτά, το 602, ο τελευταίος βασιλιάς των Λαχμιδών, ο αλ-Νουμάν Γ' ιμπν αλ-Μουνχίρ, θανατώθηκε από τον αυτοκράτορα των Σασανιδών Χοσρόη Β' λόγω ψευδούς υποψίας για προδοσία, και το βασίλειο των Λαχμιδών προσαρτήθηκε. Η προσάρτηση του βασιλείου των Λαχμίδων ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες πίσω από την πτώση της αυτοκρατορίας των Σασανιδών και τη Αραβική κατάκτηση της Περσίας, όταν οι Σασανίδες Πέρσες ηττήθηκαν στη μάχη της Χίρα από τον Άραβα στρατηγό Χαλίντ ιμπν αλ-Ουαλίντ. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimwhjnNr5R42YL-y77JZgqSNz7nVVNzbTarFZvR_ty5KTf4o3PmkC68FRl2WIZTb_fChC-_iZRpeJ9sUf6UVehuPtck37TPP09T2s2N8o6haIOO39TZLbL7euh-DqvvSlH0pqZdmRt79Y/s1600/1692365473656849-6.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimwhjnNr5R42YL-y77JZgqSNz7nVVNzbTarFZvR_ty5KTf4o3PmkC68FRl2WIZTb_fChC-_iZRpeJ9sUf6UVehuPtck37TPP09T2s2N8o6haIOO39TZLbL7euh-DqvvSlH0pqZdmRt79Y/s1600/1692365473656849-6.png" width="600" class=" " height="625" title="" alt="">
</a>
</div>ΠΈΡΣΕΣ : Ο Χριστιανισμός είχε διαδοθεί επαρκώς στην Περσία ήδη από τους πρώτους αιώνες. Πολλοί αιχμάλωτοι που είχαν μεταφερθεί από την Κοίλη Συρία στην Περσία ίδρυσαν εκεί Χριστιανικές κοινότητες και μεταξύ αυτών αναφέρεται ο Επίσκοπος Αντιοχείας Δημητριανός. Στον κατάλογο των Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου περιλαμβάνεται και Επίσκοπος Περσίας. Το 330 περίπου ο Μ. Κωνσταντίνος, σε επιστολή του προς τον Πέρση βασιλιά Σαπώρ, εκφράζει τη χαρά του για την άνθηση της Περσικής Εκκλησίας. Κατά τα μέσα όμως του 4ου αιώνα κηρύχθηκε σκληρότατος διωγμός εναντίον των Χριστιανών, υποκινούμενος από τους πιστούς στην αρχαία περσική θρησκεία, κυρίως όμως εξαιτίας των μεταξύ Περσών και Βυζαντινών πολέμων, οι οποίοι άρχισαν αμέσως μετά τον Μ. Κωνσταντίνο. Οι Πέρσες ηγεμόνες υπέβλεπαν πάντοτε τους Χριστιανούς, ιδίως όμως μετά την αναγνώριση του Χριστιανισμού από το ρωμαϊκό κράτος, που ήταν ο μεγάλος τους αντίπαλος, τους θεωρούσαν ξενοκίνητους. Στα τέλη του 4ου και στις αρχές του 5ου αιώνα, εποχή διακοπής των διωγμών, η Χριστιανική αλήθεια διαδόθηκε ευρύτατα, και μάλιστα στις ανώτερες τάξεις, η δε Εκκλησία οργανώθηκε. Κατά τις αρχές του 5ου αιώνα η Εκκλησία της Περσίας αριθμούσε 5 μητροπόλεις και 30 επισκοπές, είχε αξιοσημείωτη Χριστιανική φιλολογία στην τοπική γλώσσα και μοναχισμό σε άνθηση. Οι ασκητές ονομάζονταν «Υιοί της Διαθήκης». Το 410 συγκλήθηκε στην από δύο πόλεις αποτελούμενη πρωτεύουσα Σελεύκεια-Κτησιφώντα, σύνοδος, η οποία όρισε τον Επίσκοπο της πόλεως αυτής αρχηγό της Εκκλησίας της Περσίας. Η εξάπλωση όμως του Χριστιανισμού στην Περσία αντιμετώπισε φοβερά εμπόδια. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIWXnNFO7W2Y0ct44TtXllysbzyNfTaNGdFlqwyA-PC0DHwrASPEEobjkO_iHPIYs8W_MKyUvR_GMUfkQT1fAwIMCV44lGynyM-6Oq0HIKQRIXkHZ-1Tnb3uq46zvQTl1CSoXsLCHyA74/s1600/1692365469260830-7.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIWXnNFO7W2Y0ct44TtXllysbzyNfTaNGdFlqwyA-PC0DHwrASPEEobjkO_iHPIYs8W_MKyUvR_GMUfkQT1fAwIMCV44lGynyM-6Oq0HIKQRIXkHZ-1Tnb3uq46zvQTl1CSoXsLCHyA74/s1600/1692365469260830-7.png" width="600" class=" " height="435" title="" alt="">
</a>
</div></div><div>Κατά το 420, ο βασιλιάς Ισδιγέρδης εξαπέλυσε αμείλικτο διωγμό πρωτοφανούς σκληρότητας. Οι διωγμοί κόπασαν όταν στην Περσία επικράτησε ο Νεστοριανισμός. Στην εξέλιξη αυτή συνετέλεσε ασφαλώς και η ανυπομονησία των Περσών Χριστιανών να δείξουν ότι είναι ανεξάρτητοι από την Εκκλησία του Βυζαντίου, αλλά ακόμη και το γεγονός ότι πολλοί κληρικοί της Περσίας σπούδασαν στη Θεολογική Σχολή της Εδέσσης (Συρία), στην οποία δέσποζε ο Νεστοριανισμός. Στη διάδοση του Χριστιανισμού στην Κεντρική Ασία, τουλάχιστον κατά μήκος των εμπορικών αρτηριών Βυζαντίου - Περσίας - Άπω ανατολής, συνετέλεσαν επίσης διάφοροι Χριστιανοί έμποροι. Από τις αρχές του 4ου αιώνα έχουμε πληροφορίες ότι υπήρχαν Χριστιανοί στην περιοχή της Βακτριανής (Βόρειο Αφγανιστάν). Το 478 ο Πέρσης αυτοκράτορας Kawad βρήκε Χριστιανούς μεταξύ των θύννων της Βακτρίας και των Τούρκων που ήσαν εγκατεστημένοι στις όχθες του ποταμού Όξου. Κατά τις παραμονές της μουσουλμανικής εισβολής (7ος αιώνας), η Εκκλησία της Περσίας είχε 80 επισκοπές, που εκτείνονταν από τα όρη της Αρμενίας έως τη Νότια Ινδία. Ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης, Βυζαντινός γεωγράφος και μετέπειτα μοναχός στο Σινά (6ος αιώνας), χαρακτηριστικά βεβαιώνει: «και επί Βάκτροις και Ούννοις και Πέρσαις και λοιποίς Ινδοίς και Περσαρμενίοις και Μήδοις και Ελαμίταις και πάση τη χώρα Περσίδος και Εκκλησίαι άπειροι και Επίσκοποι και Χριστιανοί λαοί πάμπολλοι και μάρτυρες πολλοί και μονάζοντες ησυχασταί».</div><div>Πηγή : https://www.schooltime.gr/2019/05/02/lazoi-katagogi-kai-istoria/</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%AF</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B2%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82</div><div>https://www.oodegr.com/oode/ierapostoli/istoria/evagelismos_perswn_1.htm</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CF%8E%CE%BD</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-82742253412169890062023-08-18T14:02:00.001+03:002023-08-20T13:01:15.099+03:00Βάρδας Σκληρός και Βάρδας Φωκάς : Οι υποψήφιοι διάδοχοι της μακεδονικής δυναστείας στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο)<div>ΒΑΡΔΑΣ ΣΚΛΗΡΌΣ : Ο Βάρδας Σκληρός ήταν Βυζαντινός στρατηγός που ηγήθηκε μιας ευρείας Ασιατικής επανάστασης κατά του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ το 976–979.Ο Βάρδας ανήκε στη μεγάλη οικογένεια των Σκληρών, οι οποίοι ήταν ιδιοκτήτες τεράστιων εκτάσεων στις ανατολικές παρυφές της Μικράς Ασίας. Η μητέρα του Γρηγορία καταγόταν από τον αδελφό του Βασιλείου Α΄ τον Βάρδα. Αφότου έδειξε ότι ο ίδιος ήταν ικανός να αντιμετωπίσει τους φοβερότερους εχθρούς του Βυζαντίου, ο Βάρδας έγινε έμπιστος σύμβουλος του Ιωάννη Α΄ Τσιμισκή που ήταν κουνιάδος του. Με τον θάνατο του Ιωάννη, ο Σκληρός επιδίωξε να τον αντικαταστήσει ως ενεργών αυτοκράτορας. Ο ευνούχος Βασίλειος Λεκαπηνός όμως, που στην πραγματικότητα ηγούνταν της αυτοκρατορικής κυβέρνησης είχε άλλα σχέδια, καθαιρώντας τον Βάρδα από τη θέση κλειδί που είχε ως στρατηγός στην Ανατολή το 975. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό, ο Βάρδας ήταν «άνθρωπος που δεν ήταν μόνο ικανός στο σχεδιασμό, αλλά εξαιρετικά έξυπνος κατά την εκτέλεση των σχεδίων του, κατείχε τεράστιο πλούτο, με το κύρος του βασιλικού αίματος και της επιτυχίας σε μεγάλους πολέμους, με όλη τη στρατιωτική κάστα στο πλευρό για να βοηθήσει το σκοπό του.»<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFjvjR-0YI0SSYvUfdyEBUJsSs390cjNVabHVr-zgDIZOkqtEMtxUCq4A0CPdsKbhXf3UUfm-o9zaJ-x5sZvsf1r7-Zrsr_dz3WxuqDC-7vI2YI6qZsqdNk1OFKRHEBI82tqo1KWf_Nhg/s1600/1692358585204153-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFjvjR-0YI0SSYvUfdyEBUJsSs390cjNVabHVr-zgDIZOkqtEMtxUCq4A0CPdsKbhXf3UUfm-o9zaJ-x5sZvsf1r7-Zrsr_dz3WxuqDC-7vI2YI6qZsqdNk1OFKRHEBI82tqo1KWf_Nhg/s1600/1692358585204153-0.png" width="601" class=" " height="244" title="" alt="">
</a>
</div>ΒΑΡΔΑΣ ΦΩΚΆΣ : Ο Βάρδας Φωκάς (πέθανε στις 13 Απριλίου του 989) ήταν διαπρεπής Βυζαντινός στρατηγός που πήρε μέρος σε τρεις εξεγέρσεις υπέρ και κατά της κυβερνούσας μακεδονικής δυναστείας. Ήταν γιος του Λέοντα Φωκά του Νεότερου. Ήταν μέλος της ισχυρής αριστοκρατικής οικογένειας των Φωκάδων, κατόχων μεγάλων εκτάσεων γης στη Μικρά Ασία, με κοιτίδα την περιοχή της Καππαδοκίας. Οι Φωκάδες διέπρεψαν στην ιεραρχία του στρατεύματος σχεδόν σε όλο το α΄ ήμισυ του 10ου αιώνα. Ο Βάρδας ήταν γιος του κουροπαλάτη Λέοντος Φωκά και ανιψιός του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β' Φωκά. Ήδη από νέος ο Βάρδας απέκτησε φήμη για τη μεγάλη εμπειρία του στην επιστήμη του πολέμου. Πρέπει να έλαβε φροντισμένη στρατιωτική εκπαίδευση, με στόχο να σταδιοδρομήσει στα υψηλόβαθμα στρατιωτικά αξιώματα, ακολουθώντας την παράδοση της οικογένειας. Αν και η στρατιωτική του σταδιοδρομία ήταν γρήγορη σε άνοδο σε ανώτατα αξιώματα, ακόμα πιο γρήγορα κατέρρευσε. Ο θάνατός του –και ο θάνατος του γιου του, Νικηφόρου, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, τέσσερις δεκαετίες αργότερα– ουσιαστικά σήμανε το τέλος της μακροχρόνιας πρωταγωνιστικής παρουσίας της οικογένειας των Φωκάδων στα πολιτικά δρώμενα της αυτοκρατορίας.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggGuR1oqlGwgvGeIRyOZ_PvZetxLRqPdIwwNVW6bqBFGclhjlGjvO4LjFyczMjG7EPuGU0mdvtFQ8lhi18Tdx-ESrq5iQlaY_frZM9bF8tdhtWjmxTYj04dZ7cODTobgE5tmdm7bBYOvU/s1600/1692359510518557-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggGuR1oqlGwgvGeIRyOZ_PvZetxLRqPdIwwNVW6bqBFGclhjlGjvO4LjFyczMjG7EPuGU0mdvtFQ8lhi18Tdx-ESrq5iQlaY_frZM9bF8tdhtWjmxTYj04dZ7cODTobgE5tmdm7bBYOvU/s1600/1692359510518557-0.png" width="629" class=" imageResizeTarget" height="284" title="" alt="">
</a>
</div>ΒΑΣΊΛΕΙΟΣ Β' ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΌΝΟΣ : Γιός του αυτοκράτορα Ρωμανού Β' και της Θεοφανώς. Ικανότατος στρατιωτικός, ξεκαθάρισε πρώτα την επικράτειά του από τις εμφύλιες διαμάχες με τις εξεγέρσεις του Βάρδα Σκληρού και του Βάρδα Φωκά. Διαχειρίστηκε με σύνεση τα οικονομικά, αφήνοντας γεμάτα τα κρατικά θησαυροφυλάκια, όταν πέθανε. Ανέπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με τους Ρώσους. Πάντρεψε την πορφυρογέννητη αδελφή του Άννα με τον πρίγκιπα του Κιέβου Βλαδίμηρο, που βαφτίστηκε χριστιανός. Η ενέργεια αυτή είχε ως συνέπεια τον μαζικό εκχριστιανισμό του ρωσικού λαού. Η μεγάλη προσφορά του Βασιλείου στο Βυζάντιο, όπως μαρτυρά το προσωνύμιό του, υπήρξε η κατάλυση του βουλγαρικού κράτους. Υπήρξε ισχυρή και αντιφατική προσωπικότητα, ένας αφοσιωμένος στο καθήκον του μονάρχης, που σημάδεψε τη Βυζαντινή ιστορία. Πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1025, σε ηλικία 67 ετών, έχοντας περάσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του πάνω σ' ένα άλογο, πολεμώντας διαρκώς. Ο Βασίλειος Β΄ ποτέ δεν νυμφεύτηκε, ούτε απέκτησε παιδιά. Όταν ήταν νέος φλέρταρε με τις γυναίκες, αλλά όταν έγινε αυτοκράτορας επέλεξε να αφοσιωθεί στα καθήκοντα του κράτους. Ο ασκητισμός του Βασίλειου είχε ως αποτέλεσμα να αφήσει ως διάδοχο τον αδελφό του και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί ως ηγέτες. Μετά το θάνατο του Βασιλείου Β' αρχίζει μια περίοδος από τη συνέχιση της οικονομικής ανάπτυξης και συγχρόνως από πολιτική αστάθεια. Στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής, οι διάδοχοι του Βασιλείου Β' πήραν μια σειρά μέτρων που υπονόμευαν μακροπρόθεσμα τη συνοχή της βυζαντινής κοινωνίας. Δημιουργήθηκαν οι προύποθέσεις και εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα μιας κρίσης, που έμελλε να εκδηλωθεί με ιδιαίτερη ένταση κατά τις επόμενες δεκαετίες. Οι συχνές εναλλαγές αυτοκρατόρων, οι δολοπλοκίες και οι έριδες χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή. Οι διαμάχες ξεσπούσαν κυρίως ανάμεσα στους δυνατούς, οι οποίοι είχαν αποκτήσει αίγλη από τους πολέμους, και στην πολιτική αριστοκρατία της πρωτεύουσας, που είχε ενισχυθεί από την πολιτική του Βασιλείου Β'. Δείγμα αλαζονείας υπήρξε και η καθιέρωση του θεσμού του εξαργυρισμού (δηλαδή εξαγορά της θητείας), και η βαθμιαία επάνδρωση του βυζαντινού στρατού από ξένους μισθοφόρους, τη στιγμή που νέοι, άκρως επικίνδυνοι εχθροί, απειλούσαν τα δυτικά, τα βόρεια και τα ανατολικά σύνορα του κράτους.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwy7YaUzCONmiWlISRiMsS4ZXoMA2841f9jwK3JXcjbsxpA7mjcwspTXNpj709JahVPM3yY-SyIoxi1hnQTlNcgkENBb7xhE1MswZX9YptrhUjzdpLidumvy_NsXyln83vzl0itz40WQ8/s1600/1692359507655244-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwy7YaUzCONmiWlISRiMsS4ZXoMA2841f9jwK3JXcjbsxpA7mjcwspTXNpj709JahVPM3yY-SyIoxi1hnQTlNcgkENBb7xhE1MswZX9YptrhUjzdpLidumvy_NsXyln83vzl0itz40WQ8/s1600/1692359507655244-1.png" width="504" class=" " height="693" title="" alt="">
</a>
</div>ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΑΛΕΙΑΣ (978 Μ.Χ) : Ο στρατηγός Βάρδας Σκληρός ανήκε στην πλούσια οικογένεια των Σκληρών, που είχαν στην ιδιοκτησία τους τεράστιες εκτάσεις στην ανατολική Μικρά Ασία. Ήταν απόγονος εκ μητρός του αυτοκράτορα Βασιλείου Α’ και είχε αποκτήσει εξαιρετική φήμη μετά τη μεγάλη νίκη στη μάχη της Αρκαδιούπολης, όταν απέκρουσε έναν στρατό από Ρως και Πετσενέγους επιφέροντας βαρύτατες απώλειες στον εχθρό, ενώ οι απώλειες των Βυζαντινών ήταν ελάχιστες. Την ίδια χρονιά, το 970, είχε κληθεί να αντιμετωπίσει τη στάση του Βάρδα Φωκά στη Μ.Ασία, και το έκανε με επιτυχία, ενώ ο Βάρδας Φωκάς (ανιψιός του Νικηφόρου Α΄Φωκά) εξορίστηκε στην Αμάσεια του Πόντου. Μετά από αυτές τις επιτυχίες, ο Σκληρός έγινε έμπιστος του αυτοκράτορα Ιωάννη Α’ Τσιμισκή, του οποίου μάλιστα ήταν συμπατριώτης και κουνιάδος. Μετά το θάνατο του Τσιμισκή, θεωρήθηκε επικίνδυνος από τον ισχυρό άντρα του Βυζαντίου, τον ευνούχο Βασίλειο Λεκαπηνό (κηδεμόνα του Βασιλείου Β’) και καθαιρέθηκε από το κορυφαίο αξίωμα του Δομέστικου των Σχολών. Μετά από αυτό, και με πρόφαση την απόδοση δικαιοσύνης για τον ύποπτο θάνατο του Τσιμισκή (που ίσως δηλητηριάστηκε από τον Λεκαπηνό), ο Βάρδας Σκληρός στασίασε και ήγειρε αξιώσεις για τον θρόνο.<br></div><div>Βρήκε πολλούς υποστηρικτές στις διεκδικήσεις του, ιδιαίτερα στη Μ. Ασία κερδίζοντας συμμάχους ανάμεσα σε Αρμένιους, Γεωργιανούς, ακόμα και Μουσουλμάνους. Μέσα στο 976, χωρίς να συναντήσει μεγάλη αντίσταση, έγινε κύριος της Αντιόχειας, της Καισάρειας και μεγάλου μέρους της Μ.Ασίας, ενώ την επόμενη χρονιά πολιόρκησε τη Νίκαια πλησιάζοντας επικίνδυνα στη Βασιλεύουσα.</div><div>Μετά από αυτές τις σοβαρές εξελίξεις, ο Λεκαπηνός επανέφερε στην ενεργό δράση τον παλιό αντίπαλο του Βάρδα Σκληρού, τον Βάρδα Φωκά που ήταν τα προηγούμενα 7 χρόνια έγκλειστος σε μοναστήρι. Ο Βάρδας Φωκάς, προφανώς για αντιπερισπασμό, προήλασε προς την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Ο στασιαστής Βάρδας Σκληρός όταν πληροφορήθηκε τις κινήσεις του, παράτησε την προσπάθειά του για κατάληψη της Νίκαιας και κινήθηκε νότια. Οι δύο αντίπαλοι συναντήθηκαν στην Παγκάλεια(1), κοντά στο Αμόριο. Οι αυτοκρατορικές δυνάμεις του Βάρδα Φωκά νικήθηκαν, αλλά η ήττα δεν ήταν αποφασιστική, καθώς οι δυνάμεις του Φωκά ανασυντάχθηκαν και συνέχισαν την πορεία τους ανατολικά προς την περιοχή που ήταν υπό τον έλεγχο του Βάρδα Σκληρού. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό, ο Βάρδας Σκληρός τα είχε όλα: ήταν πολύ ικανός στον σχεδιασμό, εξαιρετικά έξυπνος στην τακτική, είχε τεράστιο πλούτο, είχε το κύρος του βασιλικού αίματος, είχε δοξαστεί από νίκες σε μεγάλες μάχες και είχε την υποστήριξη ολόκληρου του στρατιωτικού κατεστημένου.</div><div>Ο Βάρδας Σκληρός κέρδισε μία ακόμα μάχη εναντίον των αυτοκρατορικών πιο ανατολικά, αλλά στη συνέχεια ηττήθηκε στα Βασιλικά Θερμά και η ανταρσία έλαβε άδοξο τέλος. Για πολλά χρόνια κατέφυγε στο Χαλιφάτο. Επανήλθε 10 χρόνια αργότερα και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη στάση του Βάρδα Φωκά (!) εναντίον του Βασιλείου Β’.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvFTESbY_bSRq9WIVQIefvAtpRS00gk0wwzsUqwXvYbnYsQosoDixCJQMe4lLBYCMBpnsIS_T4a_ZZfQE9-JJ5wCZDTBhXoBiIDfzHdF5r6Nq3nMp3AHmyy9XOGEGkaohwWdCl_AEhFA/s1600/1692359503688829-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvFTESbY_bSRq9WIVQIefvAtpRS00gk0wwzsUqwXvYbnYsQosoDixCJQMe4lLBYCMBpnsIS_T4a_ZZfQE9-JJ5wCZDTBhXoBiIDfzHdF5r6Nq3nMp3AHmyy9XOGEGkaohwWdCl_AEhFA/s1600/1692359503688829-2.png" width="600" class=" " height="410" title="" alt="">
</a>
</div>ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΒΑΣΙΛΙΚΆ ΘΕΡΜΑ (279 Μ.Χ) : Ο δοξασμένος στρατηγός Βάρδας Σκληρός –ο νικητής στην Αρκαδιούπολη– στασίασε μετά τον παραμερισμό του από τον παρακοιμώμενο ευνούχο Βασίλειο Λεκαπηνό (κηδεμόνα του Βασιλείου Β’) και ήγειρε αξιώσεις για τον θρόνο. Μέσα στο 976, χωρίς να βρει μεγάλη αντίσταση, έγινε κύριος της Αντιόχειας, της Καισάρειας και μεγάλου μέρους της Μ.Ασίας, ενώ πλησίασε επικίνδυνα στη Βασιλεύουσα. Μετά από αυτές τις σοβαρές εξελίξεις, ο Λεκαπηνός επανέφερε στην ενεργό δράση τον παλιό αντίπαλο τού Βάρδα Σκληρού, τον Βάρδα Φωκά, που ήταν τα προηγούμενα 7 χρόνια έγκλειστος σε μοναστήρι. Οι δύο παλιοί εχθροί συγκρούστηκαν κοντά στο Αμόριο, στη μάχη της Παγκάλειας, όπου ο Σκληρός νίκησε μεν, αλλά όχι κατά τρόπο αποφασιστικό, που να δώσει οριστικό τέλος στη δραστηριότητα του Φωκά. Ο Βάρδας Σκληρός καταγόταν από την ανατολική Μ.Ασία και η οικογένειά του είχε τεράστια κτήματα εκεί, ενώ είχε την υποστήριξη από γειτονικές ηγεμονίες Αρμενίων, Γεωργιανών και Αράβων. Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα όμως τα είχε και ο Βάρδας Φωκάς, που είχε το επιπλέον προσόν ότι εκπροσωπούσε το επίσημο Βυζαντινό κράτος. Μετά την ήττα του στην περιοχή του Αμορίου, ο Βάρδας Φωκάς δεν πτοήθηκε, ανασυντάχθηκε και κινήθηκε προς τις ανατολικές επαρχίες. Εκεί, ήρθε σε συνεννόηση με τον ηγεμόνα της Γεωργίας Δαβίδ Γ´ Κουροπαλάτη του Ταώ, ο οποίος του παραχώρησε ένα στρατό από 12.000 Γεωργιανούς ιππείς, επικεφαλής των οποίων ήταν ο μοναχός και μετέπειτα άγιος Ιωάννης Τορνίκης. Ο Σκληρός είχε αποτύχει να αξιοποιήσει την μέχρι τότε υπεροχή του και αναγκάσθηκε να περάσει τον χειμώνα εκείνο στην Ανατολία, μακριά από τους στόχους του – την Κωνσταντινούπολη – κι έτσι η θέση του ήταν μειονεκτική. Από την άλλη, οι αυτοκρατορικές δυνάμεις, είχαν ενισχυθεί με τους Γεωργιανούς και άλλους πρώην συμμάχους του Σκληρού. Στις 24 Μαρτίου 979, ο Ιβηρο–Βυζαντινός στρατός, ο οποίος ως τότε απέφευγε να αντιπαρατεθεί με τις δυνάμεις του Σκληρού, με μια αιφνιδιαστική επίθεση, προκάλεσε συντριπτική ήττα στους στασιαστές, στις Βασιλικές Θέρμες(1) (ή Aquae Saravenae ή, κάποτε, «Ιουστινιανούπολις»).<br></div><div>Ο Σκληρός δέχτηκε ένα σοβαρό πλήγμα στο κεφάλι, σε μια προσωπική μονομαχία με τον Φωκά και η φήμη ότι πέθανε ήταν η αιτία που έτρεψε τον στρατό του σε φυγή. Ο ίδιος ο Σκληρός, τελικά, επέζησε και κατάφερε να διαφύγει. Ο Ιωάννης Τορνίκης, επικεφαλής του σώματος των Γεωργιανών ιππέων (που ήταν το μεγαλύτερο τμήμα του Βυζαντινού στρατού), αργότερα ίδρυσε τη Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος καλύπτοντας το κόστος χάρη στα λάφυρα από τις εκστρατείες που συμμετείχε. Είναι Άγιος της Γεωργιανής Ορθόδοξης εκκλησίας. Ο Σκληρός κατέφυγε στους συμμάχους του Άραβες και βρέθηκε για 6 χρόνια στη Βαγδάτη με την οικογένειά του, «φιλοξενούμενος» του Χαλιφάτου. Το 987 ο Βάρδας Φωκά στασίασε με τη σειρά του και ζήτησε τη συνεργασία του Σκληρού, ο οποίος συμφώνησε και επέστρεψε.</div><div>Μετά το θάνατο του Φωκά, ο Σκληρός ανέλαβε την αρχηγία των στασιαστών, αλλά απέτυχε. Συνελήφθη, τυφλώθηκε και εξορίστηκε. Λίγο πριν πεθάνει ο Βουλγαροκτόνος ζήτησε τις συμβουλές του, τον συγχώρεσε και τον έκανε Κουροπαλάτη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw7LcsKA_D8tn2lHx5_HW5XUkJqFG4z244gE3HGy7H8pvwwdkqx7ycdfji7EsHj9i5A-0Pcr6tq7-R6aRI6MhJygF0hXeNREnTWaNjGjhCfBOqf3UiIz11kpvmN0pO08gHSPuabhnAhSo/s1600/1692359500722188-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw7LcsKA_D8tn2lHx5_HW5XUkJqFG4z244gE3HGy7H8pvwwdkqx7ycdfji7EsHj9i5A-0Pcr6tq7-R6aRI6MhJygF0hXeNREnTWaNjGjhCfBOqf3UiIz11kpvmN0pO08gHSPuabhnAhSo/s1600/1692359500722188-3.png" width="600" class=" " height="384" title="" alt="">
</a>
</div>ΜΆΧΗ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΪΑΝΟΎ : Το 971, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Τσιμισκής ανακήρυξε την προσάρτηση της Βουλγαρίας. Οι Βυζαντινοί είχαν καταλάβει τις ανατολικές περιοχές της Βουλγαρίας, όμως στη δύση, οι τέσσερις γιοι του κόμη του Σρέντετς (Σόφια) ο Δαυίδ, ο Μωυσής, ο Σαμουήλ και ο Ααρών συνέχιζαν να αντιστέκονται. Οι Βυζαντινοί είχαν δώσει στην οικογένεια αυτή το όνομα Κομητόπουλοι. Το 976 (χρονιά που πέθανε ο Τσιμισκής), οι Κομητόπουλοι άρχισαν να επιτίθενται σε Βυζαντινές περιοχές. Για μια δεκαετία μετά το 976 συνέχισαν τις επιθέσεις και οι Βούλγαροι είχαν μεγάλες επιτυχίες, οπότε ο Σαμουήλ κατάφερε να καταλάβει την βορειο-ανατολική Βουλγαρία και πολλά εδάφη στα νότια φτάνοντας μέχρι τη Λάρισα. Οι συνεχείς Βουλγαρικές επιθέσεις ανάγκασαν τον νεαρό αυτοκράτορα Βασίλειο Β’ να αναλάβει δράση. Το 986, ο Βασίλειος Β’ ηγήθηκε μιας εκστρατείας με 30.000 άνδρες κατά των Βουλγάρων, με στόχο να καταλάβει το φρούριο της Σερδικής ή Σρέντετς (Σόφια) που ήταν η έδρα του Σαμουήλ.<br></div><div>Βαδίζοντας προς τη Σερδική, ο Βασίλειος Β’ άφησε πίσω για οπισθοφυλακή ένα ενισχυμένο απόσπασμα υπό τον Λέοντα Μελισσηνό. Η πολιορκία της πόλης διήρκεσε 20 ημέρες, με συνεχείς ανεπιτυχείς επιθέσεις, μέχρι που σημειώθηκε έλλειψη τροφίμων στο Βυζαντινό στράτευμα. Οι προσπάθειες να βρεθούν προμήθειες στις γύρω περιοχές ήταν άκαρπες επειδή οι Βούλγαροι είχαν ακολουθήσει τακτική καμμένης γης, ενώ κατόρθωσαν να κλέψουν και τα βοοειδή του Βυζαντινού στρατού. Τέλος, οι Βούλγαροι της πόλης έκαναν μια τολμηρή και αιφνιδιαστική έξοδο από τα τείχη, προκαλώντας πολλές απώλειες και καίγοντας όλες τις πολιορκητικές μηχανές, τις οποίες οι άπειροι Βυζαντινοί στρατηγοί είχαν τοποθετήσει πολύ κοντά στα τείχη. Ήταν πλέον προφανές ότι οι Βυζαντινοί δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν τη Σερδική. Ούτε ήταν εφικτό να εξαντλήσουν τους πολιορκημένους με πείνα, γιατί, αφού η ροή των προμηθειών τους είχε διακοπεί, οι ίδιοι οι Βυζαντινοί είχαν πρόβλημα. Επιπλέον, ένα στράτευμα υπό τον Σαμουήλ είχε φθάσει μέσα από τα βουνά στα μετόπισθεν των Βυζαντινών. Και το χειρότερο, αντί να προστατέψει τη δίοδο οπισθοχώρησης, ο Λέων Μελισσηνός αποσύρθηκε στην Φιλιππούπολη. Το Βυζαντινό στράτευμα υποχώρησε από την κοιλάδα της Σόφιας προς το νότο, μέσω μιας διάβασης γνωστής ως «Πύλες του Τραϊανού», όπου και στρατοπέδευσε για τη νύχτα. Οι φήμες ότι οι Βούλγαροι είχαν φράξει τα ορεινά μονοπάτια εκεί γύρω προκάλεσε αναστάτωση ανάμεσα στους στρατιώτες και την επομένη ημέρα η υποχώρηση συνεχίσθηκε εσπευσμένα και ανοργάνωτα. Οι Βούλγαροι του Σαμουήλ το είδαν αυτό και εξαπέλυσαν επίθεση, οπότε η οπισθοχώρηση μετατράπηκε σε άτακτη φυγή. Η Βυζαντινή εμπροσθοφυλακή κατάφερε να ξεφύγει περνώντας από πλαγιές που δεν είχαν καταληφθεί από Βούλγαρους. Το υπόλοιπο του στρατεύματος περικυκλώθηκε από τους Βουλγάρους. Μόνο η επίλεκτη Βαράγγεια Φρουρά κατάφερε να διασπάσει τις γραμμές με βαριές απώλειες και να οδηγήσει τον Αυτοκράτορα σε ασφαλές μέρος μέσα από μικρά μονοπάτια. Πολλοί Βυζαντινοί στρατιώτες χάθηκαν στην μάχη. Οι υπόλοιποι αιχμαλωτίσθηκαν μαζί με τα αυτοκρατορικά λάβαρα. Η ήττα αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα στο κύρος και στην εδραίωση της μοναρχίας του Βασιλείου Β’. Αμέσως μετά τη μάχη, οι δυνατοί της Μικράς Ασίας υπό την ηγεσία του Βάρδα Φωκά, εξεγέρθηκαν κατά του αυτοκράτορα προκαλώντας έναν εμφύλιο που κράτησε τρία έτη. Από τη άλλη, ο Σαμουήλ μετά τη νίκη, είχε υπό τον έλεγχό του πλέον σχεδόν όλα τα Βαλκάνια.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrJcpd_x3g9TPlVxVusGR9zWzgFoHR-YzN0HXBKsji9WUYGbYDTwjb1zOb47JYUSHT49D8xuscX4Z_XE5l2w1wBEqs2TwiFWn9SELAhJ8DnEh3qH9mSAMZ25_b-HRFU3Mjgid9FWn0HRo/s1600/1692359495727348-4.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrJcpd_x3g9TPlVxVusGR9zWzgFoHR-YzN0HXBKsji9WUYGbYDTwjb1zOb47JYUSHT49D8xuscX4Z_XE5l2w1wBEqs2TwiFWn9SELAhJ8DnEh3qH9mSAMZ25_b-HRFU3Mjgid9FWn0HRo/s1600/1692359495727348-4.png" width="600" class=" " height="497" title="" alt="">
</a>
</div></div><div>ΜΆΧΗ ΤΗΣ ΑΒΎΔΟΥ : Μετά τη νίκη του επί του σφετεριστή Βάρδα Σκληρού το 979, ο Βάρδας Φωκάς εξελίχθηκε σε έναν από τους ισχυρότερους άνδρες στην αυτοκρατορία. Όμως, ο νεαρός αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες και να δίνει δείγματα ότι είχε πρόθεση να αναλάβει ο ίδιος τα ηνία της διακυβέρνησης. Η αυξανόμενη αυτονομία του θορύβησε τόσο τον ευνούχο παραδυναστεύοντα Βασίλειο Λεκαπηνό (που ως τότε ήταν αυτός που πραγματικά είχε την εξουσία), όσο και τον Φωκά. Αυτοί οι δύο ξεκίνησαν μυστικές συνομιλίες με τον πρώην κοινό εχθρό τους, τον Βάρδα Σκληρό, με σκοπό να ξεφορτωθούν τον αυτοκράτορα. Ο Βάρδας Φωκάς θυμήθηκε τις παλιές βλέψεις που είχε για τον θρόνο (δεδομένου ότι ήταν και απόγονος –ανιψιός– του Νικηφόρου Φωκά) πιστεύοντας ότι η συγκυρία με την κρίση που είχε προκαλέσει ο πόλεμος με τους Βουλγάρους τον ευνοούσε. Το 987 ο Σκληρός προσκλήθηκε να γυρίσει στην πατρίδα από την Βαγδάτη (όπου είχε καταφύγει από το 980), από τον Φωκά. Σύντομα, ο Σκληρός, ο οποίος ήταν εξαιρετικός στρατιωτικός ηγέτης, οργάνωσε έναν στρατό με σκοπό την υποστήριξη των στόχων του Φωκά. Με μια επιχείρηση, η οποία περιέργως αντέγραφε την επανάσταση του Σκληρού πριν από μια δεκαετία, ο Βάρδας Φωκάς ανεκήρυξε εαυτόν αυτοκράτορα και κατέλαβε σχεδόν ολόκληρη τη Μικρά Ασία. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος, μη έχοντας πια μεγάλο στρατό στη διάθεσή του, ζήτησε βοήθεια από τον πρίγκηπα Βλαδίμηρο Α΄ του Κιέβου, ο οποίος το 988 είχε καταλάβει την Χερσόνησο, την κυριότερη Βυζαντινή πόλη στην Κριμαία. Ο Βλαδίμηρος προθυμοποιήθηκε να εγκαταλείψει τη Χερσόνησο και να διαθέσει 6.000 από τους άνδρες του στον Βασίλειο. Για αντάλλαγμα, ζήτησε να παντρευτεί τη μικρότερη αδερφή του Βασιλείου, την Άννα. Στην αρχή ο Βασίλειος δίστασε. Οι Βυζαντινοί θεωρούσαν όλους τους ξένους βαρβάρους, και επιπλέον ο Βλαδίμηρος είχε εκαντοντάδες άλλες συζύγους. Όταν ο Βλαδίμηρος υποσχέθηκε να βαπτισθεί, τόσο ο ίδιος όσο και οι υπήκοοί του Χριστιανοί, τελικά ο Βασίλειος συμφώνησε. Σχετικά με το προξενιό της Άννας, υπάρχει και ένα χαριτωμένο επεισόδιο όπου οι Βυζαντινοί έκαναν μια απόπειρα να στείλουν μια άλλη και όχι την πραγματική Άννα για να παντρευτεί τον Ρώσο, αλλά δεν τους βγήκε. Έτσι, μετά τον γάμο, ο Βλαδίμηρος έστειλε τους φοβερούς Βάραγγους προς βοήθεια του Βασιλείου. Στο μεταξύ ο Βάρδας Φωκάς μη εμπιστευόμενος πολύ τον Βάρδα Σκληρό (μάλλον επειδή είχε αυτοανακηρυχθεί και αυτός αυτοκράτωρ), τον φυλάκισε και βάδισε προς την Κωνσταντινούπολη ως ο μοναδικός αρχηγός του επαναστατημένου στρατού. Αυτό μάλλον ήταν λάθος. Επίσης είναι πιθανόν ο Φωκάς είτε να αγνοούσε είτε να υποτιμούσε τη σημαντική βοήθεια που πήρε ο αυτοκράτορας από τους Ρώσους (και ίσως γι’αυτό όταν τους είδε έπαθε εγκεφαλικό). Οι ενισχύσεις του Βλαδίμηρου αποβιβάστηκαν στη Χρυσούπολη, στην ασιατική ακτή του Βοσπόρου, και εξουδετέρωσαν ένα στράτευμα των στασιαστών που είχε σταλεί εκεί με επικεφαλής τον τέως κατεπάνω Ιταλίας Καλόκυρο Δελφινά. Ο Δελφινάς θανατώθηκε με φρικιαστικό τρόπο δια ανασκολοπισμού.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrStuvRa46OfStq6gc5fbiyVAgdjkHnlvKIuGnfCUiF6Q026vfHn2rwiISJUs259jEKn5Xf5szrJb7vGzw91SLrUewN9OAyQjHBcFSdH5s8qbCDtHQBD6kIDWipvFifXJzcApzhvWI24g/s1600/1692359491758904-5.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrStuvRa46OfStq6gc5fbiyVAgdjkHnlvKIuGnfCUiF6Q026vfHn2rwiISJUs259jEKn5Xf5szrJb7vGzw91SLrUewN9OAyQjHBcFSdH5s8qbCDtHQBD6kIDWipvFifXJzcApzhvWI24g/s1600/1692359491758904-5.png" width="506" class=" " height="511" title="" alt="">
</a>
</div>Η εξέλιξη αυτή ματαίωσε τα σχέδια του Φωκά να πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη. Αντί αυτού, επέλεξε να κινηθεί προς νότον και πολιόρκησε την Άβυδο με στόχο τον αποκλεισμό των Δαρδανελίων. Ο Βασίλειος, που ως τότε απέφευγε να δώσει μάχη, τον ακολούθησε. Τα δύο στρατεύματα βρέθηκαν αντιμέτωπα σε παράταξη μάχης έξω από τα τείχη της Αβύδου. Ενώ ο αυτοκράτορας έκανε την συνήθη έφιππη επιθεώρηση μπροστά από τον στρατό του, ο Φωκάς κάλπασε προς το μέρος του και τον κάλεσε σε προσωπική μονομαχία. Όμως, ο Φωκάς καθώς ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τον Βασίλειο, υπέστη εγκεφαλικό (ήταν σχεδόν 60 χρονών), έπεσε από το άλογό του και κατέληξε νεκρός! Ευθύς τον αποκεφάλισαν και το κεφάλι του προσφέρθηκε στον Βασίλειο. Μετά από αυτό, ο στρατός του Φωκά έχασε κάθε διάθεση για μάχη και άρχισε να υποχωρεί. Η υποχώρηση έγινε άτακτη φυγή και στη συνέχεια σφαγή, καθώς οι Βάραγγοι τους καταδίωξαν λυσσαλέα. Ήταν πρωτόγνωρη η αγριότητα των Βαράγγων, οι οποίοι καταδίωκαν τους πολεμιστές του Φωκά και διασκέδαζαν κόβοντάς τους κομματάκια.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVoJmtNQtvUq_hDIx-pdvb1I0B-qJn-zld7X4ONbFaj02lD0bILcYdG-dfRwOe-LxPX9ynYq3ohAzeV7yfb-HRSn6q8fnI5a5HMSObtxDNOQb7nAV06Sw9YNn3Os_cxbKJe8wykvJdKCE/s1600/1692359485739297-6.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVoJmtNQtvUq_hDIx-pdvb1I0B-qJn-zld7X4ONbFaj02lD0bILcYdG-dfRwOe-LxPX9ynYq3ohAzeV7yfb-HRSn6q8fnI5a5HMSObtxDNOQb7nAV06Sw9YNn3Os_cxbKJe8wykvJdKCE/s1600/1692359485739297-6.png" width="507" class=" " height="702" title="" alt="">
</a>
</div>Η μάχη της Αβύδου υπήρξε ορόσημο για τρία πολύ σημαντικά γεγονότα στην ιστορία του Βυζαντίου:<br></div><div>1) τον εκχριστιανισμό των Ρώσων,</div><div>2) την είσοδο των Βαράγγων στην στρατιωτική ιστορία</div><div>3) την αφύπνιση και ωρίμανση του μέχρι τότε αδιάφορου Βασιλείου, καθώς η κρίση τον ώθησε να αναλάβει δράση παραμερίζοντας τους διάφορους παραδυναστεύοντες και να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο μεγάλους αυτοκράτορες του Βυζαντίου.</div><div>Με τον θάνατο του Φωκά στην Άβυδο,την ηγεσία των επαναστατών ανέλαβε ο Βάρδας Σκληρός. Όμως η στιγμή είχε χαθεί. Κανένας από τους υποστηρικτές του Φωκά δεν είχε όρεξη να συνεχίσει και ο Βάρδας Σκληρός έμεινε με ελάχιστο στρατό. Σύντομα συνελήφθη, τυφλώθηκε (;) και εξορίστηκε. Η στάση έλαβε τέλος οριστικά.</div><div>Το 991 ο Βασίλειος συνάντησε τον Σκληρό, ζήτησε τις συμβουλές του και τον συγχώρεσε. Λίγες μέρες μετά ο Σκληρός πέθανε. Μετά την ήττα και το θάνατο του Βάρδα Φωκά (Απρίλιος 989) οι Σκληροί επανήλθαν στο προσκήνιο, συνεχίζοντας για μικρό χρονικό διάστημα την αντίστασή τους στη δυναστεία μέχρι τον Οκτώβριο του 989, οπότε και συνθηκολόγησαν. Ο Βάρδας Σκληρός έλαβε τον ανώτατο τιμητικό τίτλο του κουροπαλάτη και μαζί με τον αδελφό του Κωνσταντίνο αποσύρθηκαν στο Διδυμότειχο. Ο Ρωμανός Σκληρός παρέμεινε το μόνο ενεργό μέλος της οικογένειας, χωρίς ωστόσο οι πηγές να αναφέρονται στη δράση του μετά το 990. Η παρουσία του Ρωμανού Σκληρού στο πλευρό του Βασιλείου Β΄, καθώς και το προχωρημένο της ηλικίας των στασιαστών Βάρδα και Κωνσταντίνου Σκληρού, οι οποίοι δεν μπορούσαν πλέον να αποτελέσουν απειλή για τη μακεδονική δυναστεία, ήταν οι κύριες αιτίες για την επιεική μεταχείριση των Σκληρών από το Βασίλειο Β΄, η οποία είχε ως αποτέλεσμα η οικογένεια να μην εξαφανιστεί από το προσκήνιο, όπως συνέβη με τους Φωκάδες, αλλά να διατηρήσει τη θέση της και να επανέλθει κατά τη διάρκεια του 11ου αιώνα με πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της αυτοκρατορίας.</div><div>Πηγή : https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c10_18</div><div>https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c10_17</div><div>https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c10_19</div><div>https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c10_20</div><div>http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=6151</div><div>http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=6151</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%BF_%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82</div><div>http://constantinople.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaID=3904</div><div>https://www.sansimera.gr/biographies/209</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%C2%B4</div><div>http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2698/Istoria_B-Lykeiou_html-empl/index2_6.html</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-86487089518292742032023-08-18T13:13:00.001+03:002023-08-20T12:56:51.746+03:00Οι 20 διασημότεροι Σπαρτιάτες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας<div>1) Ο Λεωνίδας Α´ (540 π.Χ. –480 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ο οποίος διατέλεσε βασιλιάς της Σπάρτης από τη δυναστεία των Αγιαδών. Ο πατέρας του ήταν ο βασιλιάς Αναξανδρίδας Β΄(ή Αλεξανδρίδας), ο οποίος απέκτησε τέσσερις γιους: τον Κλεομένη από τη δεύτερη γυναίκα του καί τρεις γιους (Δωριέας, Λεωνίδας, Κλεόμβροτος) από την πρώτη του συζυγο Πιστευόταν πως ήταν απόγονος του Ηρακλή. Ο Λεωνίδας ανέλαβε την ηγεσία του συμμαχικού ελληνικού στρατού και κατάφερε με επιτυχία να τους κρατήσει ενωμένους και να ξεχάσουν τις διαφορές τους. Η στρατιωτική του ευφυΐα έγινε εμφανής τον Αύγουστο του 480 π.Χ. στο στενό των Θερμοπυλών, με το τρόπο που παρέταξε τα στρατιωτικά τμήματα και με τη ταχύτητα με την οποία τα ενάλλασσε στο πεδίο της μάχης.<br></div><div>Μπροστά στον πολυπληθέστατο στρατό των Περσών, ο Λεωνίδας με 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς προέβαλε γενναία αντίσταση, εκμεταλλευόμενος και τη φυσική διαμόρφωση της θέσης. Όταν ο Ξέρξης του απέστειλε αγγελιαφόρο και του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα και να παραδοθεί, ο Σπαρτιάτης βασιλιάς απάντησε «Μολών λαβέ», δηλαδή «έλα να τα πάρεις», θέλοντας έτσι να τον προκαλέσει να δώσει μάχη και να αποδείξει την αξία του. Το διαχρονικό «μολών λαβέ» έχει περάσει πλέον στην ιστορία, έχει γίνει καθημερινή φράση και του έχει χαρίσει αιώνια αίγλη. Με αντίθετους συμβολισμούς έχει καταγραφεί και η προδοσία του Εφιάλτη, ο οποίος οδήγησε τους Πέρσες στα νώτα των Ελλήνων από την Ανοπαία οδό και εξασφάλισε τη νίκη του περσικού στρατού. Όλοι οι Έλληνες στρατιώτες σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων και ο βασιλιάς Λεωνίδας, ο οποίος έγινε σύμβολο πατριωτικής αυτοθυσίας.</div><div>2) Ο Παυσανίας (510 π.Χ. — 470 π.Χ.) ήταν Σπαρτιάτης στρατηγός, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο αρχηγός του συνασπισμένου ελληνικού στρατού στη μάχη των Πλαταιών κατά την διάρκεια των Περσικών πολέμων. Η νίκη στη μάχη αυτή, εναντίον των Περσών υπό τον στρατηγό Μαρδόνιο, ήταν ιδιαίτερα σημαντική καθώς εξάλειψε την περσική απειλή στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μετά την επόμενη νίκη των Ελλήνων, στη μάχη της Μυκάλης, ξεκίνησε η ελληνική αντεπίθεση κατά της Περσικής αυτοκρατορίας. Ο Ηρόδοτος γράφει "ο Παυσανίας, γιος του Κλεόμβροτου και εγγονός του Αναξανδρίδα πέτυχε την πιο ένδοξη νίκη από όλες όσες γνωρίζουμε μέχρι σήμερα". Μετά τις νίκες στις Πλαταιές και στην Μάχη της Μυκάλης, οι Σπαρτιάτες έχασαν το ενδιαφέρον που είχαν να ελευθερώσουν τις ελληνικές πόλεις στην Μικρά Ασία. Αυτό επιχείρησαν να κάνουν οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν τον Παυσανία να διευθύνει τον στρατό τους.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY1t1LpM4KbCkI4TuYnZJDdHMxiNlm4O80VMa-JI2ReeVghVg0J6bgUIYrDOUKoE6iFOTiLOdcN9-xY-2l7xvAIVlnMswxwJvo7ECbVwO4l5nttwBkPRLWtMSv5G6zr-EhlIGWURSmI4I/s1600/1692354597230194-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY1t1LpM4KbCkI4TuYnZJDdHMxiNlm4O80VMa-JI2ReeVghVg0J6bgUIYrDOUKoE6iFOTiLOdcN9-xY-2l7xvAIVlnMswxwJvo7ECbVwO4l5nttwBkPRLWtMSv5G6zr-EhlIGWURSmI4I/s1600/1692354597230194-0.png" width="600" class=" " height="572" title="" alt="">
</a>
</div>3) Ο Δημάρατος ήταν ο 15ος βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης από τη γενιά των Ευρυποντιδών, που κυβέρνησε προσεγγιστικά από το 510 μέχρι το 491 π.Χ. Πατέρας και προκάτοχός του στο θρόνο υπήρξε ο βασιλιάς Αρίστων. Το όνομά του σημαίνει τον προερχόμενο από ευχές του δήμου, επειδή ο Αρίστων ήταν άτεκνος παρά τους τρεις γάμους του και ο λαός φέρεται να παρακαλούσε τους θεούς να γεννηθεί διάδοχος. Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι μοιράστηκε με τον Κλεομένη Α΄ την τιμή να διώξει τον τύραννο των Αθηνών Ιππία. Από την πλευρά του ο Πλούταρχος συνδέει τα ονόματά τους στον πόλεμο κατά του Άργους. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Δημάρατος είχε διακριθεί σε διάφορες περιστάσεις για τις πράξεις του και μάλιστα αποτέλεσε το μοναδικό βασιλιά της χώρας του που στέφθηκε νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην αρματοδρομία με τέσσερα άλογα. Εντούτοις, κατέληξε σύμβουλος στην αυλή των Περσών. Ή θητεία του Δημάρατου σημαδεύτηκε από τις έντονες διαφωνίες του με τον συμβασιλέα του Κλεομένη. Η θητεία του πάντως έλαβε πρώιμο τέλος όταν η ρήξη αυτή έγινε οριακή με αφορμή δύο σοβαρά περιστατικά κατά τα οποία ο Δημάρατος εξέθεσε πολύ τον Κλεομένη. Αυτά αφορούσαν στην Αθήνα και την Αίγινα. Κλεομένης και Λεωτυχίδα έδιωξαν από τον θρόνο τον Δημάρατο. Μετέβη στην Ηλεία με πρόσχημα ένα ταξίδι προσκυνήματος κι εκεί άρχισε να στρατολογεί συμμάχους. Ωστόσο η δράση του έγινε αντιληπτή και η Σπάρτη έστειλε απεσταλμένους να τον φέρουν πίσω. Αφού διέφυγε για λίγο στη Ζάκυνθο, ο Δημάρατος κατόπιν ταξίδεψε στην Ασία, στην αυλή του Βασιλιά Δαρείου Α'. Στην Περσία ο Δημάρατος έλαβε φιλόξενη υποδοχή και αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ότι βοήθησε τον Ξέρξη Α' να διαδεχτεί τον πατέρα του ενάντια στα υπόλοιπα αδέρφια του. Ωστόσο, όταν ελήφθη η απόφαση να καταληφθεί η Ελλάδα, φέρεται ότι έστειλε κρυφά ένα μήνυμα στην πατρίδα του τη Σπάρτη, γνωστοποιώντας τις προθέσεις των Περσών. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη εναντίον των Ελλήνων, ο Δημάρατος τον ακολούθησε με την ιδιότητα του συμβούλου. Πιθανώς να ήλπιζε στην εκδίκηση ή στην επαναφορά του στο θρόνο της Σπάρτης. Ο Παυσανίας μεταφέρει την πληροφορία ότι οι απόγονοί του έζησαν στην Περσία για πολλά χρόνια ακόμη, ενώ ο Ξενοφών αναφέρει τους απογόνους του, Ευρυσθένη και Προκλή, να κυβερνούν την Πέργαμο, την Τευθρανία και την Αλίσαρνα, οι οποίες και παραδόθηκαν από τον Ξέρξη στο Δημάρατο για τις υπηρεσίες του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας.</div><div>4) Ο Κλεομένης Α΄ ήταν βασιλιάς της Σπάρτης στο διάστημα 519-490 ή 489 π.Χ.. Ήταν γιος του βασιλιά Αναξανδρίδα και ετεροθαλής αδελφός του Λεωνίδα Α΄ των Θερμοπυλών. Ο Κλεομένης ισχυροποίησε τη Σπάρτη δίνοντας σάρκα και οστά στην Πελοποννησιακή Συμμαχία και συντρίβοντας τον πιο υπολογίσιμο εχθρό της πόλης του στην Πελοπόννησο, το Άργος. Ανεξάρτητα των κινήτρων του ανέτρεψε την τυραννίδα της Αθήνας του Ιππία, ενώ αργότερα βοήθησε την εγκαθίδρυση των αρίστων του Ισαγόρα κατά του Κλεισθένη, γόνου τυράννου της Σικυώνας που στην Αθήνα προσποιούνταν τον δημοκράτη, εξορίζοντας 700 οικογένειες φίλα προσκείμενες του Κλεισθένη. Όταν πήγε να καταργήσει και τη Γερουσία, οι Αθηναίοι εξεγέρθηκαν με συνέπεια να καταφύγει και να κλειστεί μαζί με τον Ισαγόρα ικέτης στην Ακρόπολη. Τελικά οι Αθηναίοι τον άφησαν να φύγει μαζί με τον στρατό του ενώ ακολούθησε η καταδίκη σε θάνατο όλων των Αθηναίων οπαδών του. Εκτός των παραπάνω εξουδετέρωσε την δικαιολογημένη εκ της αθηναϊκής τακτικής φιλοπερσική μερίδα της Αίγινας, η τυχόν υποστήριξη της οποίας προς τους Πέρσες λίγο αργότερα, στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, θα μπορούσε να αποβεί και καθοριστικής σημασίας, αφού δεν θα ήξεραν που να καταφύγουν τότε οι Αθηναίοι, οι μόνοι που εγκατέλειψαν την πόλη τους, στους Περσικούς πολέμους. Τελικά όμως θεωρήθηκε παρανοϊκός, εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Κατηγορήθηκε συγκεκριμένα ότι εκθρόνισε, δωροδοκώντας το Μαντείο των Δελφών, τον συμβασιλέα του Δημάρατο των Ευρυποντιδών, ότι συγκέντρωσε στρατό Αρκάδων με στόχο να ανατρέψει την κυβέρνηση της Σπάρτης και ότι τελικά ήταν παράφρων και επικίνδυνος. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvOrrr_1JZNLdStoH4qTVmI73B8LWe_unuDKTWtXENb5bK4iQpP4xoNFPheecgq72hhB1WMgtaHx69qR-cmzIJxfCVPnfYHtmbptsQZvnh9GKf1BUnvrdLPLFo1xm1L3o1sBAL8gTpb34/s1600/1692354592525910-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvOrrr_1JZNLdStoH4qTVmI73B8LWe_unuDKTWtXENb5bK4iQpP4xoNFPheecgq72hhB1WMgtaHx69qR-cmzIJxfCVPnfYHtmbptsQZvnh9GKf1BUnvrdLPLFo1xm1L3o1sBAL8gTpb34/s1600/1692354592525910-1.png" width="507" class=" " height="507" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>5) Ο Αγησίλαος Β' (444 π.Χ. - 360 π.Χ.) ήταν βασιλιάς της Σπάρτης, 19ος από την Δυναστεία Ευρυποντιδών, ο οποίος κυβέρνησε από το 398 μέχρι και το θάνατό του το 360 π.Χ. Ο Πλούταρχος στην ομώνυμη βιογραφία του για τον Αγησίλαο τον ονομάζει ως " τον ηγεμόνα και βασιλιά όλης της Ελλάδας" και σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του ταυτίστηκε με τις τύχες και τα επιτεύγματα της πατρίδας του. Μικρός στο ανάστημα και κουτσός από τη γέννησή του ο Αγησίλαος έγινε βασιλιάς εντελώς απροσδόκητα στην ηλικία των 45-46 ετών. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του διεξήγαγε επιτυχείς εκστρατείες στη Μικρά Ασία εναντίον των Περσών και αντιμετώπισε με επιτυχία τον αντισπαρτιατικό συνασπισμό των ελληνικών πόλεων στη διάρκεια του Κορινθιακού πολέμου. Ωστόσο ατυχείς διπλωματικές ενέργειές του οδήγησαν στην ήττα των Σπαρτιατών στα Λεύκτρα Βοιωτίας το 371 π.Χ. και την απώλεια της ηγεμονίας τους στον ελληνικό χώρο. Η δεκαετία 371-362 αποδείχθηκε κρίσιμη για την επιβίωση της Σπάρτης ως ανεξάρτητης πόλης-κράτους και ο Αγησίλαος έγινε μάρτυρας αυτών των δυσάρεστων για την πατρίδα του γεγονότων. Πέθανε στα 84 του χρόνια στην Κυρηναϊκή κατά το ταξίδι της επιστροφής από την εκστρατεία του στην Αίγυπτο, όπου είχε πάει μαζί με άλλους Έλληνες μισθοφόρους για να βοηθήσει τους Αιγύπτιους φαραώ Τέω και Νεκτανεβώ Β΄ στην επανάστασή τους εναντίον των Περσών.</div><div>6) Ο Άγις Γ΄' (πέθανε το 331 π.Χ.), ήταν ο 21ος Βασιλιάς της Αρχαίας Σπάρτης από τη Δυναστεία Ευρυποντιδών (338 π.Χ. - 331 π.Χ.) η μία από τις δύο βασιλικές δυναστείες στην Αρχαία Σπάρτη, η άλλη ήταν η Δυναστεία των Αγιαδών. Ο Άγις Γ΄ ήταν γιος και διάδοχος του βασιλιά της Σπάρτης Αρχίδαμου Γ΄ (360 π.Χ. - 338 π.Χ.), εγγονός του διάσημου βασιλέα Αγησίλαου Β΄ (400 π.Χ. - 360 π.Χ.).</div><div> Η Αντιμακεδονική εξέγερση ξέσπασε στην Πελοπόννησο το 332/1,όταν ο Αντίπατρος ήταν απασχολημένος με την καταστολή άλλης εξέγερσης στη Θράκη. Ο Άγις Γ΄ κατόρθωσε να σημειώσει κάποιες τοπικές επιτυχίες και να συνενώσει την Αντιμακεδονική Σταυροφορία το σύνολο των Πελοποννήσιων πλην των Παλληνέων, των Αρείων και των Μεγαλοπολιτών, που έμειναν πιστοί στους Μακεδόνες. Αλλά το κίνημά του δεν είχε καμία απήχηση στους άλλους Έλληνες. Ενώ ο στρατός του πολιορκούσε τη Μεγαλόπολη, ο Αντίπατρος εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Σε μία σφοδρή μάχη που έγινε κοντά στην πόλη (Φθινόπωρο του 331 π.Χ.) οι Σπαρτιάτες, παρά την ανδρεία με την οποία πολέμησαν, νικήθηκαν από τις διπλάσιες μακεδονικές δυνάμεις και ο ίδιος ο Άγις σκοτώθηκε, οι ελάχιστοι που διασώθηκαν δραπέτευσαν. O Άγις Γ΄ πολέμησε ηρωικά με πολλά τραύματα, όταν είδε ότι η ήττα ήταν αναπόφευκτη διέταξε τους άνδρες του να δραπετεύσουν για να σωθούν, ο ίδιος πολεμούσε και σκότωνε αν και τραυματισμένος μέχρι που δέχτηκε το μοιραίο χτύπημα. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του, Ευδαμίδας Α΄.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirYOXyrxTRddyzPliKKrUBL3enJGhk5wBBatEJUENTFcgkMhs5MPqXY-ropOXvReAkn802qRjWO89BJ_ppihz9y8oU2lkcoRHOF5D686r2W1rJaf2N779rN6J1IEwopcPKPGLfzS26Ln4/s1600/1692354589265076-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirYOXyrxTRddyzPliKKrUBL3enJGhk5wBBatEJUENTFcgkMhs5MPqXY-ropOXvReAkn802qRjWO89BJ_ppihz9y8oU2lkcoRHOF5D686r2W1rJaf2N779rN6J1IEwopcPKPGLfzS26Ln4/s1600/1692354589265076-2.png" width="600" class=" " height="433" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>7) Ο Κλεόμβροτος Α΄ (πέθανε στις 6 Ιουλίου 371 π.Χ.) ήταν Βασιλιάς της Σπάρτης από την Δυναστεία των Αγιαδών (380 π.Χ. - 371 π.Χ.). Ο Κλεόμβροτος Α΄ ήταν γιος και διάδοχος του βασιλιά Παυσανία Α΄, εγγονού του ομώνυμου διάσημου στρατηγού Παυσανία νικητή στην Μάχη των Πλαταιών, ο Παυσανίας Α΄ διαδέχθηκε τον αδελφό του Αγησίπολις Α΄ (380 π.Χ.). Ο Κλεόμβροτος Α΄ οδήγησε την Αρχαία Σπάρτη και τους Πελοποννήσιους συμμάχους του σε μάχη απέναντι στην ταχύτατα ανερχόμενη εκείνη την εποχή Θήβα. Ακολούθησε η Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.) στην οποία ο ευφυέστατος Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας απρόσμενα συνέτριψε τους Σπαρτιάτες με πολύ μικρότερο στρατό, στην μάχη έπεσε και ο ίδιος ο Κλεόμβροτος Α΄. Πολλοί ιστορικοί κατηγορούν τον Κλεόμβροτο Α΄ σαν φίλο με τους Θηβαίους κάτι για το οποίο ίσως τον είχε κατηγορήσει ο συμβασιλέας του Αγησίλαος Β΄ της Σπάρτης. Οι ιστορικοί της εποχής του τον κατηγόρησαν για την φιλία του με την Θήβα που έφερε μια τόσο ταπεινωτική ήττα αλλά οι σύγχρονοι ιστορικοί το αρνούνται. Ο Κλεόμβροτος Α΄ ήταν ο δεύτερος Σπαρτιάτης βασιλιάς που έπεσε σε μάχη από την εποχή που ο δοξασμένος Λεωνίδας έπεσε στην Μάχη των Θερμοπυλών. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Αγησίπολις Β΄.</div><div>8) Ο Άγις Δ΄ (περί το 265 π.Χ. - 241 π.Χ.) ήταν ο 25ος Βασιλιάς της Αρχαίας Σπάρτης από την δυναστεία των Ευρυποντιδών, γνωστός σαν ιδεολόγος με στόχο να προχωρήσει σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Πλούταρχος γράφει ότι ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος της Σπάρτης. Ο Άγις Δ΄ είχε επίσης έναν μικρότερο αδελφό, ο μετέπειτα βασιλιάς Αρχίδαμος Ε΄. Διαδέχθηκε τον πατέρα του επίσημα σε ηλικία 20 ετών (245 π.Χ.), βρήκε την πόλη σε περίοδο μεγάλης κρίσης και έβαλε στόχο να την ανορθώσει. Η Αρχαία Σπάρτη είχε εκφυλιστεί σημαντικά, δεν ακολουθούσε τον παλιό λιτό τρόπο ζωής που την έκανε ένδοξη. Με την ανάληψη της εξουσίας ο Άγις Δ΄ έβαλε στόχο να επαναφέρει την Σπάρτη στο παλιό της μεγαλείο και να καθιερώσει ξανά τους νόμους του Λυκούργου. Οι βασικοί του στόχοι ήταν να χαρίσει τα χρέη, να κάνει αναδιανομή της γης, να δώσει γη στους Περίοικους ικανούς να πολεμήσουν και στις γυναίκες "σε ηλικία ακμής με ωραία εμφάνιση". Οι μεταρρυθμίσεις του έφεραν μεγάλο ενθουσιασμό στις φτωχότερες τάξεις, κέρδισε και την υποστήριξη τριών επιφανών πλούσιων Σπαρτιατών ανάμεσα τους και του θείου του Αγησίλαου που ανέλαβαν να τις εφαρμόσουν. Χώρισαν την Σπαρτιάτικη γη σε δύο τμήματα, το πρώτο τμήμα το μοίρασε σε 4.500 ίσους κλήρους για τους Σπαρτιάτες πολίτες και τους επιφανείς περίοικους και ξένους, το δεύτερο τμήμα το μοίρασε σε 15.000 ίσα τμήματα για τους υπόλοιπους Περίοικους. Η Γερουσία αποφάσισε να φέρει το θέμα σε συζήτηση, ο Λύσανδρος ένας από τους τρεις άντρες απόγονος των ηρώων της μάχης των Αιγών κάλεσε τον λαό της Σπάρτης σε Συνέλευση, εκεί ο βασιλιάς, η μητέρα του και η γιαγιά του πρόσφεραν την τεράστια περιουσία τους στην πόλη. Η πράξη αυτή ενθουσίασε τον λαό, δυσαρεστήθηκε έντονα ο άλλος βασιλιάς από την δυναστεία των Αγιαδών Λεωνίδας Β΄ που είχε μάθει να ζει πολυτελώς από την αυλή του βασιλιά της Συρίας Σελεύκου Β΄ και δεν ήθελε να χάσει τα προνόμια του. Ο Λύσανδρος κατηγόρησε δημόσια τον Λεωνίδα Β΄ για παραβίαση των νόμων, διαβίωση σε ξένη γη και γάμο με ξένη γυναίκα. Ο Λεωνίδας Β΄ εκθρονίστηκε και εξορίστηκε, τον αντικατέστησε ο γαμπρός του Κλεόμβροτος Β΄ σαν συμβασιλέας που ήταν οπαδός των μεταρρυθμίσεων του Άγιδος.</div><div>Ο Άγις Δ΄ συνελήφθη από τους πλούσιους Εφόρους και δικάστηκε με τις κατηγορίες της προδοσίας και της ανατροπής του πολιτεύματος σε Τυραννία, απάντησε ότι είναι αποφασισμένος να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις του με κάθε μέσο χωρίς να λυγίσει ούτε με τον θάνατο. Οι Έφοροι διέταξαν αμέσως την εκτέλεση του με στραγγαλισμό, η ποινή εκτελέστηκε γρήγορα για να προλάβουν ένα μεγάλο πλήθος οπαδών του που είχε φτάσει στην φυλακή να τον ελευθερώσει.</div><div>Ο Άγις Δ΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Σπάρτης που δολοφονήθηκε από τους Εφόρους άν και ο Παυσανίας γράφει εσφαλμένα ότι έπεσε στην μάχη. Η χήρα του Αγιάτις παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με την βία τον 18χρονο γιο και διάδοχο του Λεωνίδα Β΄ Κλεομένη Γ΄. Παρά το γεγονός ότι ο γάμος έγινε με τέτοιο τρόπο αποδείχτηκε εξαιρετικά πετυχημένος, ο δεύτερος σύζυγος της εφάρμοσε το ίδιο πιστά τις μεταρρυθμίσεις του πρώτου. Θεωρείται από πολλούς συγγραφείς αδύναμος, αλλά η νεανική του σεμνότητα σε συνδυασμό με την βασιλική αξιοπρέπεια τον καθιστούν σαν έναν από τους πιο αγαπητούς αρχαίους βασιλείς και έγινε αντικείμενο λογοτεχνίας πολλών συγγραφέων. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFGLNoozbWpX_xtrwXJX4aYy0MmEcwlA6BqPYoJi02qgdbGBxNtbA6S8Bv4fLMzU8ReEKLL1Sk1rw3YOUR9IbbtHLzl0Hazc9lhRwqjsCj1dSZpYumqls2exHcHPh0XaSc-3ry9oC0yuA/s1600/1692354585463918-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFGLNoozbWpX_xtrwXJX4aYy0MmEcwlA6BqPYoJi02qgdbGBxNtbA6S8Bv4fLMzU8ReEKLL1Sk1rw3YOUR9IbbtHLzl0Hazc9lhRwqjsCj1dSZpYumqls2exHcHPh0XaSc-3ry9oC0yuA/s1600/1692354585463918-3.png" width="506" class=" " height="635" title="" alt="">
</a>
</div></div><div>9) Ο Κλεομένης Γ΄ (265 π.Χ./260 π.Χ. - 219 π.Χ.) μέλος του Οίκου των Αγιαδών ήταν ένας από τους δύο Βασιλείς της Αρχαίας Σπάρτης (235 π.Χ. - 222 π.Χ.) γιος και διάδοχος του βασιλέως Λεωνίδα Β΄. Ο Κλεομένης Γ΄ έμεινε πασίγνωστους για τις προσπάθειες του να μεταρρυθμίσει το βασίλειο της Σπάρτης. Αναμόρφωσε τα συσσίτια και το στρατό, μοίρασε τη γη στους ακτήμονες Σπαρτιάτες και επανάφερε τον αυστηρό τρόπο ζωής των νέων. Την περίοδο (229 π.Χ. - 222 π.Χ.) ο Κλεομένης Γ΄ βρέθηκε σε πόλεμο με την Αχαϊκή Συμπολιτεία που διοικούσε ο Άρατος ο Σικυώνιος. Αφού έχασε από τους Αχαιούς στη Μάχη της Σελλασίας (222 π.Χ.) δραπέτευσε στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο, μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση αυτοκτόνησε (219 π.Χ.)</div><div>10) Ο Νάβις ήταν ο τελευταίος Βασιλιάς της Αρχαίας Σπάρτης (207 π.Χ. - 192 π.Χ.) με καταγωγή από τους Ηρακλείδες. Καταγόταν από την βασιλική οικογένεια των Ευρυποντιδών και ήταν γιος του Δημάρατου. Σύζυγός του ήταν η Αγαπήνα (ή Απήγα ή Απία), ανιψιά του παλαιού τυράννου του Άργους Αριστομάχου, συμμάχου και φίλου του Κλεομένη Γ΄ και υιός του ο Αρμένας, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τον Ρωμαίο Τίτο Φλαμινίνο και πέθανε ως αιχμάλωτος. Την εποχή της βασιλείας του ξέσπασαν ο Πρώτος Μακεδονικός Πόλεμος, ο Δεύτερος Μακεδονικός Πόλεμος και ο εναντίον του Πόλεμος κατά Νάβις, όταν πήρε τον θρόνο και εκτέλεσε τους άλλους δύο διεκδικητές έβαλε στόχο να ιδρύσει ξανά την Σπαρτιάτικη ηγεμονία. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Μακεδονικός Πόλεμος ο Νάβις συμμάχησε με τους Μακεδόνες και ο Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας του έδωσε δώρο το Άργος. Ο Νάβις παίρνοντας το Άργος επέβαλε και εκεί τα ίδια μέτρα, διώχνοντας τους ολιγαρχικούς και μοιράζοντας την περιουσία τους. Όταν ηττήθηκε ο Φίλιππος οι Ρωμαίοι με παρακίνηση από την Αχαϊκή Συμπολιτεία επιτέθηκαν και νίκησαν τον Νάβις, κατόπιν συμμάχησε με την Αιτωλική Συμπολιτεία (192 π.Χ.) αλλά τον πρόδωσε και τον δολοφόνησε. Ο Νάβις θεωρείται ο τελευταίος μεγάλος μεταρρυθμιστής στην Αρχαία Σπάρτη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYm1d57a-ki_2mMEafAjDz72bs9fTX7hk5C0vqevX539rpF2l-_dNXdj8LXZH0dzJYq2P9_SRK8XUJYA3AALSyV4KI6TgXx8t1NLpaBd0fR0asqlankJi5IUnuTdDzP5Q6cLsmJdenA6A/s1600/1692354838821285-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYm1d57a-ki_2mMEafAjDz72bs9fTX7hk5C0vqevX539rpF2l-_dNXdj8LXZH0dzJYq2P9_SRK8XUJYA3AALSyV4KI6TgXx8t1NLpaBd0fR0asqlankJi5IUnuTdDzP5Q6cLsmJdenA6A/s1600/1692354838821285-0.png" width="511" class=" " height="649" title="" alt="">
</a>
</div>11) Η Γοργώ (506 π.Χ. - μετά το 480 π.Χ.) ήταν θρυλική βασίλισσα της Σπάρτης, κόρη του βασιλιά Κλεομένη Α' και σύζυγος του Λεωνίδα της μάχης των Θερμοπυλών. Από μικρή ηλικία παρακολουθούσε τα δημόσια θέματα και είναι μια σπάνια περίπτωση Ελληνίδας που εμφανίζεται να διαδραματίζει κάποιο ρόλο στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Η Γοργώ, είχε γεννηθεί κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κλεομένη Α' και αποτελούσε τη μοναδική απόγονο και κληρονόμο του. Ήταν δηλαδή πατρούχος, όπως αποκαλούσαν οι Σπαρτιάτες την μοναδική κληρονόμο της πατρικής εξουσίας, αφού στη Σπάρτη και οι κόρες θεωρούνταν νόμιμοι κληρονόμοι. Έτσι η Γοργώ κληρονόμησε μια πολύ σημαντική περιουσία από τον πατέρα της.<br></div><div>Όταν ένας αγγελιοφόρος έφτασε στην Σπάρτη μεταφέροντας δύο φαινομενικά άγραφες ξύλινες πινακίδες που ήταν καλυμμένες με κερί και δίπλωναν η μία πάνω στην άλλη. Κανείς από όσους τις είδαν δεν μπόρεσε να μαντέψει το μήνυμα που έκρυβαν οι πινακίδες εκτός από την Γοργώ, η οποία είπε ότι αν έξυναν το κερί, θα έβρισκαν ένα μήνυμα γραμμένο πάνω στο ξύλο. Πράγματι η Γοργώ είχε δίκιο και το μήνυμα των πινακίδων ήταν ιδιαίτερα σημαντικό αφού το είχε στείλει ο εξόριστος πρώην βασιλιάς Δημάρατος, για να προειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες για την απόφαση του Ξέρξη να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας. </div><div>Στη Γοργώ αποδίδεται η γνωστή φράση "Ή ταν ή επί τας" στον Λεωνίδα, πριν εκείνος φύγει για τη μάχη των Θερμοπυλών, τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο το εθνικό χρέος τους άνδρα της και δείχνοντας το θάρρος με το οποίο αντιμετώπιζαν οι αρχαίες Ελληνίδες, ως σύζυγοι ή ως μητέρες, την προοπτική να χάσουν τους άνδρες συγγενείς τους για χάρη της πατρίδας απαιτώντας είτε να επιστρέψουν με την ασπίδα τους έχοντας πολεμήσει με γενναιότητα, είτε να τους φέρουν νεκρούς πάνω σε αυτή. Επίσης η Γοργώ θεωρώντας αναπόφευκτο τον θάνατο του Λεωνίδα στη μάχη, τον ρώτησε τι έπρεπε να κάνει στη συνέχεια και εκείνος της απάντησε: "Να παντρευτείς έναν καλό άνδρα και να γεννήσεις καλά παιδιά". Οταν κάποια γυναίκα της Αττικής την ρώτησε: "Γιατί μόνο εσείς, οι Λάκαινες, έχετε εξουσία πάνω στους άνδρες;", η Γοργώ απάντησε: "Επειδή είμαστε και οι μόνες που γεννάμε άντρες".</div><div>12) Ο Διηνέκης ήταν ένας από τους 300 Σπαρτιάτες που έλαβαν μέρος στη μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. υπό τον βασιλιά Λεωνίδα. Ήταν ένας από τους γενναιότερους και πιο διακεκριμένους Σπαρτιάτες, γνωστός για τη μεγάλη του εμπειρία, αφού είχε πολεμήσει σε πάρα πολλές μάχες. Ήταν αγαπητός στο Λεωνίδα και υπάρχουν αποσπάσματα που τους παρουσιάζουν να γευματίζουν μαζί.</div><div>Ο Διηνέκης έμεινε γνωστός εξαιτίας της απάντησης του «καλύτερα, θα πολεμήσουμε υπό σκιά», όταν κάποιος παρατήρησε ότι οι Πέρσες είναι τόσοι πολλοί ώστε τα βέλη τους θα σκέπαζαν τον ήλιο. Η φράση αυτή έμελλε να γίνει συνώνυμη της ανδρείας, της τόλμης και της περιφρόνησης του θανάτου, μιας και αυτός όταν έρχεται στο πεδίο της μάχης, τιμημένα, αποτελεί το ύψιστο ιδανικό κάποιου για τη χώρα - πόλη του. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι την τρίτη και τελευταία μέρα της μάχης και αφού ο Λεωνίδας είχε πληγωθεί θανάσιμα, ο Διηνέκης μαζί με ορισμένους από τους συντρόφους του 4 φορές τράβηξαν το πτώμα του από τα χέρια των εχθρών μέχρις ότου πέθαναν όλοι τους από τον καταιγισμό βελών. Το παράδοξο με τον Διηνέκη ήταν πως κανονικά δεν είχε το δικαίωμα να πολεμήσει στην μάχη των Θερμοπυλών, διότι έπρεπε βάσει του σπαρτιατικού νόμου να έχει τουλάχιστον ένα γιο για να συνεχίσει την γενιά του. Ο Διηνέκης αντίθετα είχε τέσσερις κόρες, όμως μέσω της παρέμβασης μιας δούλης, που ισχυρίστηκε πως γέννησε το γιο του, του δόθηκε το δικαίωμα να λάβει μέρος στη μάχη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGaXvjDVx4oY0KSKkjRlbuYoUrfMD9WjDSfiaJtpcU0eca5FML1gURZJ2_xey7gcEOzRd4FcmKwlKdqU5U_3PVZM4NrFX3PK69mhhqb47DzykKpkVfPpwdAhNqiCXBqt2vSkLvRsr-vcs/s1600/1692354835416375-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGaXvjDVx4oY0KSKkjRlbuYoUrfMD9WjDSfiaJtpcU0eca5FML1gURZJ2_xey7gcEOzRd4FcmKwlKdqU5U_3PVZM4NrFX3PK69mhhqb47DzykKpkVfPpwdAhNqiCXBqt2vSkLvRsr-vcs/s1600/1692354835416375-1.png" width="504" class=" " height="689" title="" alt="">
</a>
</div>13) Ο Λύσανδρος (... - 395 π.Χ.) ήταν Σπαρτιάτης πολιτικός και στρατηγός, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη των Σπαρτιατών κατά των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο το 404 π.Χ. Ήταν ικανότατος στρατηγός και ναύαρχος των Λακεδαιμονίων, υπέρμετρα όμως φιλόδοξος και χωρίς ηθικούς φραγμούς. Διεκπεραίωσε νικηφόρα τη ναυμαχία κοντά στο Νότιο Ακρωτήριον, όπως και τη ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς. Κατόπιν πολιόρκησε την Αθήνα, την υποχρέωσε σε παράδοση και κατέστρεψε τα Μακρά Τείχη το 404 π.Χ. Ήταν εκείνος που εγκατέστησε σπαρτιατική φρουρά στην Ακρόπολη της Αθήνας και το καθεστώς των Τριάκοντα Τυράννων. Απέτυχε στην προσπάθειά του κατά του Αγησιλάου Β' να γίνει βασιλιάς της Σπάρτης.<br></div><div>14) Ο Καλλικρατίδας ήταν Σπαρτιάτης ναύαρχος που έδρασε κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου και στάλθηκε στο Αιγαίο πέλαγος για να αναλάβει την αρχηγία του σπαρτιατικού στόλου από τον Λύσανδρο (406 π.Χ.). Η θητεία του στον σπαρτιατικό στόλο ήταν μικρή. Ο Διόδωρος Σικελιώτης μας πληροφορεί ότι ήταν άκακος και δεν διέπραξε ποτέ αδίκημα. Το πλήρωμά του συχνά ήταν ανυπάκουο. Μάλιστα έλεγε πως αν γυρνούσε στη Σπάρτη, θα έκανε τα πάντα για να συμφιλιώσει τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες. Αναγκάστηκε όμως να ζητήσει χρήματα από τον Κύρο, αλλά εκείνος δεν του τα έδωσε. Τυπικά ο Κύρος είχε συμμαχία με την Σπάρτη και είχε υποσχεθεί χρηματοδότηση. Στον Καλλικρατίδα όμως του είπε να περιμένει τρεις μέρες. Αυτή η ταπεινωτική αναβολή εξόργισε τον τίμιο Έλληνα που ονόμασε αθλιότατους όλους τους Έλληνες που συνωστίζονται στην Περσική αυλή κολακεύοντας τους βαρβάρους για λίγα αργύρια. Ορκίσθηκε δε με την επιστροφή του στη Σπάρτη να εργαστεί για να φέρει τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες σε ειρήνευση. Κατέπλευσε τότε στη Μίλητο και ζήτησε κι από τους κατοίκους χρήματα. Οι Μιλήσιοι του τα έδωσαν. Το 406 π.Χ. πραγματοποιήθηκε η ναυμαχία των Αργινουσών, όπου οι Αθηναίοι τον νίκησαν και ο ίδιος μαχόμενος πέθανε. Στη θέση του ναυάρχου του σπαρτιατικού στόλου τον διαδέχθηκε ο Λύσανδρος.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGhST_lxwbQ14EPnLp13XuP1O-6lTifVxtanAcFuOg9jVH4kYLiTpxM3XcOZ_3Sn7HaaPpmju2ttLUB4AQZxkhPZtT0w8ZwW4omb8z2khWIAS3Dtm-17QXjW3_J3XUq-a2zlnEOGVHlBQ/s1600/1692355215499724-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGhST_lxwbQ14EPnLp13XuP1O-6lTifVxtanAcFuOg9jVH4kYLiTpxM3XcOZ_3Sn7HaaPpmju2ttLUB4AQZxkhPZtT0w8ZwW4omb8z2khWIAS3Dtm-17QXjW3_J3XUq-a2zlnEOGVHlBQ/s1600/1692355215499724-0.png" width="600" class=" " height="377" title="" alt="">
</a>
</div>15) Ο Βρασίδας (Αρχαία Σπάρτη, 5ος αι. π.Χ. – Αμφίπολη, περ. 422 π.Χ.) υπήρξε στρατηγός της αρχαίας Σπάρτης κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, διακεκριμένος για τις στρατηγικές του ικανότητες. Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι ενσωμάτωνε πλήρως τα σπαρτιατικά ιδεώδη. Ο Βρασίδας ήταν γρήγορος στο να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις και να οργανώνει στρατηγικές κινήσεις χωρίς κανένα δισταγμό. Επίσης υπήρξε και εύγλωττος ρήτορας.<br></div><div>16) Ο Λυκούργος θεωρείται ο νομοθέτης της αρχαίας Σπάρτης που καθιέρωσε τον στρατιωτικό προσανατολισμό της σπαρτιατικής κοινωνίας σύμφωνα με χρησμό του Απόλλωνα από το μαντείο των Δελφών. Όλες οι μεταρρυθμίσεις του απευθύνονταν στις τρεις αρετές των Σπαρτιατών: ισότητα (μεταξύ των πολιτών), στρατιωτική ικανότητα και λιτότητα. Αναφέρεται από τους αρχαίους ιστορικούς και φιλόσοφους Ηρόδοτο, Ξενοφώντα, Πλάτωνα, Πολύβιο, Πλούταρχο και Επίκτητο. Πολλοί αρχαίοι ιστορικοί πίστευαν ότι ήταν υπεύθυνος για τις κοινοβουλευτικές και μιλιταριστικές μεταρρυθμίσεις που μεταμόρφωσαν τη σπαρτιατική κοινωνία και κυρίως τη Μεγάλη Ρήτρα.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8lipH3t46TB5N2kDy3bhB2dlcu77yqYzB27Ahhg4IugitLfmJlRkuqsHGqtBUOEDnV5NDOUjYPsJHBlj27OhyzSx8LhMTBzW1DzhqO85R2Y8hfOFDyLcCIyvdJBI7OAer0AxkU_92r98/s1600/1692355211770772-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8lipH3t46TB5N2kDy3bhB2dlcu77yqYzB27Ahhg4IugitLfmJlRkuqsHGqtBUOEDnV5NDOUjYPsJHBlj27OhyzSx8LhMTBzW1DzhqO85R2Y8hfOFDyLcCIyvdJBI7OAer0AxkU_92r98/s1600/1692355211770772-1.png" width="505" class=" " height="729" title="" alt="">
</a>
</div>17) Ο Χίλων (ή Χείλων) ο Λακεδαιμόνιος (περ. 600 π.Χ. - 520 π.Χ.) ήταν Σπαρτιάτης πολιτικός, νομοθέτης, φιλόσοφος και ελεγειακός ποιητής, και αναφέρεται ως ένας από τους Επτά Σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας.<br></div><div>Γεννήθηκε το 600 π.Χ. στη Σπάρτη και ήταν γιος του Δαμαγέτου. Κατά τη διάρκεια της ζωής του έχαιρε ιδιαίτερης τιμής και εκτιμήσεως. Οι συμπατριώτες του, μάλιστα, τον εξέλεξαν και Έφορο, το 556 π.Χ. (κατά την 56η Ολυμπιάδα). Η θητεία του κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένη και μάλιστα με μεγάλη σημασία στην ιστορική εξέλιξη του πολιτεύματος της πόλης, αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του εισηγήθηκε και πέτυχε τη μεταρρύθμιση του καθεστώτος του Λυκούργου, με την εξύψωση του θεσμού των Εφόρων και τον αποφασιστικό περιορισμό, κατά τον τρόπο αυτό, της βασιλικής δύναμης και εξουσίας, προς όφελος της λαϊκής κυριαρχίας.</div><div>Ο Χείλων πέθανε το 520 π.Χ. στην Πίσσα της Σικελίας. Κατά την παράδοση (και τον Έρμιππο) πέθανε σε ηλικία 80 ετών κατά τα προλεχθέντα, από τη μεγάλη του συγκίνηση και την υπερβολική χαρά του, όταν αγκάλιασε το γιο του, που μόλις είχε επιστρέψει Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα της «πυγμής» (πυγμαχίας), οπότε και κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές.</div><div>18) Ο Ανταλκίδας ήταν Λακεδαιμόνιος ναύαρχος και πολιτικός. Υποστηρικτής της συντηρητικής παράταξης της Σπάρτης. Εκπρόσωπος των Σπαρτιατών στις διαπραγματεύσεις Ελλήνων και Περσών στις Σάρδεις. Ως ναύαρχος το 386 π.Χ. απέκλεισε τον αθηναϊκό στόλο στον Ελλήσποντο, με συνέπεια να αποδεχθούν οι Αθηναίοι την ειρήνη του βασιλέως. Η Ανταλκίδειος ειρήνη (ή Βασίλειος ειρήνη ή Ειρήνη του Βασιλέως) ήταν η έκβαση του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.), που σηματοδότησε το τέλος του. Οι Σπαρτιάτες εξαντλημένοι από τον πόλεμο με τους Αθηναίους, τους Θηβαίους, τους Ευβοείς και τους λοιπούς Έλληνες έστειλαν ένα ναύαρχό τους, τον Ανταλκίδα, να υπογράψει ειρήνη με τους Πέρσες του Αρταξέρξη Β΄ (386 π.Χ.). Με τη συνθήκη αυτή συμφωνήθηκε μεταξύ των Σπαρτιατών και του Πέρση βασιλιά α) να παραδοθούν σε αυτόν οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας και η Κύπρος β) να διακηρυχθεί η αυτονομία των ελληνικών πόλεων εκτός από τις αθηναϊκές κληρουχίες της Λήμνου, της Ίμβρου και της Σκύρου και γ) να επιβλέπουν οι Σπαρτιάτες την τήρηση της ειρήνης στον ελλαδικό χώρο. Μετά την Ανταλκίδειο ειρήνη επικράτησε για λίγα χρόνια ηρεμία στον ελληνικό κόσμο, ωστόσο άρχισαν και πάλι οι συγκρούσεις, αυτή τη φορά μεταξύ Βοιωτών και Σπαρτιατών. Ο νέος αυτός πόλεμος κατέληξε στην κατάρρευση της Σπαρτιατικής ηγεμονίας, φέρνοντας στο προσκήνιο τους Θηβαίους με τη Θηβαϊκή ηγεμονία.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikIDW3k9Qxjr17iVKxB3VELqFzZmjP-4eix1bZZz3wGwLk_GZEcFPkwVogcVLbzNTjjtgNEzfBhGp0LF6YPlDtEH_xlszgUeYTDZjuFKeW25qAcHruHOduBqcMFc3ZXnzQor5LeXfrVYg/s1600/1692354831732844-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikIDW3k9Qxjr17iVKxB3VELqFzZmjP-4eix1bZZz3wGwLk_GZEcFPkwVogcVLbzNTjjtgNEzfBhGp0LF6YPlDtEH_xlszgUeYTDZjuFKeW25qAcHruHOduBqcMFc3ZXnzQor5LeXfrVYg/s1600/1692354831732844-2.png" width="600" class=" " height="407" title="" alt="">
</a>
</div>19) Από τους 300 επίλεκτους Σπαρτιάτες, οι δύο θα προσβληθούν κατά τη διάρκεια της πολυήμερης πορείας προς τις Θερμοπύλες από οφθαλμία, μια πολύ σοβαρή ασθένεια που δημιουργεί φλεγμονή στο μάτι και οδηγεί τον πάσχοντα στην τύφλωση. Ο Λεωνίδας που βλέπει την κατάστασή τους, δίνει διαταγή να επιστρέψουν άμεσα εάν το επιθυμούν στη Σπάρτη, καθώς ήταν εμφανώς ανήμποροι να συνδράμουν στη μάχη που θα ακολουθούσε. Ο μεγάλος ιστορικός και περιηγητής, Ηρόδοτος, μας έχει παραδώσει και ονόματα των στρατιωτών που αρρώστησαν: ήταν Αριστόδημος και Εύρυτος. Ο πρώτος, υποφέροντας από τους πόνους επιστρέφει στην πατρίδα. Ο Εύρυτος όμως σφίγγει τα δόντια και δηλώνει ότι θα συνεχίσει όσο και όπως μπορεί. Από μικρός είχε εκπαιδευτεί για να ρίχνεται στη μάχη και τώρα που του δινόταν η ευκαιρία δεν ήθελε να τη χάσει. Ο σχεδόν τυφλός Εύρυτος μαθαίνοντας για την κυκλωτική κίνηση των Περσών, ζητά από τον είλωτα που είχε μαζί να ετοιμάσει την πανοπλία και να τον οδηγήσει στη «φωτιά» του πολέμου. Πράγματι ο δούλος τον πηγαίνει στο πεδίο της μάχης και μόλις του αφήνει το χέρι, αποχωρεί βιαστικά. Διακρίνοντας μονάχα σκιές που έρχονταν κατά πάνω του, ο Εύρυτος πολέμησε γενναία αψηφώντας τον θάνατο. Αν και είχε την ευκαιρία να γλιτώσει, δεν το έπραξε. Ήθελε να υπερασπιστεί τα ιδανικά με τα οποία γαλουχήθηκε, αφήνοντας την τελευταία πνοή δίπλα στον βασιλιά του όπως και οι υπόλοιποι Σπαρτιάτες συμπολεμιστές.<br></div><div>20) Τι απέγινε όμως ο Αριστόδημος που επέστρεψε πίσω εξαιτίας του οφθαλμολογικού προβλήματος και δεν πολέμησε; Ο Ηρόδοτος αναφέρει στο βιβλίο Ζ’ («Πολύμνια») πως «ο Αριστόδημος, καθώς του έλειψε το κουράγιο, έσωσε τη ζωή του. Τώρα, και στην περίπτωση που μόνο εκείνος θα ’νιωθε πονόματο και θα γύριζε πίσω στη Σπάρτη, ή στην περίπτωση που και οι δυο τους (σ.σ. αυτός και ο Εύρυτος) θα μεταφέρονταν εκεί, έχω τη γνώμη πως οι Σπαρτιάτες δε θα εκδήλωναν καμιά οργή εναντίον τους· τώρα όμως που ο ένας τους σκοτώθηκε, ενώ ο άλλος, έχοντας τον ίδιο λόγο απαλλαγής δεν προτίμησε να πεθάνει, δε γινόταν παρά ν’ αφήσουν να ξεσπάσει σφοδρή η οργή τους στον Αριστόδημο». Ο ιστορικός αναφέρει ότι ο Αριστόδημος ζούσε μέσα στη ντροπή και την περιφρόνηση. Κανένας Σπαρτιάτης δεν του έδινε ν’ ανάψει απ’ τη φωτιά του, ούτε κουβέντιαζε μαζί του. Όπου κι αν πήγαινε, τον συνόδευε ο εμπαιγμός, καθώς του έβγαλαν τ᾽ όνομα «Αριστόδημος ο Κιοτής», αυτός δηλαδή που κιοτεύει, δειλιάζει μπροστά στον κίνδυνο. Ένα χρόνο αργότερα όμως, τον Αύγουστο του 479 π.Χ. «ξέπλυνε από πάνω τη μομφή που του φόρτωσαν και ξανακέρδισε την τιμή του» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ηρόδοτος καθώς παρά το γεγονός ότι το πρόβλημα όρασης δεν είχε αποκατασταθεί, έλαβε μέρος κατά τη δεύτερη περσική εισβολή στη νικηφόρα μάχη των Πλαταιών και πολέμησε γενναία.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZqbzZO8XztfaZrY2i7OHrUE244byh1mTfDJEDI5n2c0P2IOhRk1R6vW37Dd2r_5q3Yuad9VDG07byBEHq1sL5eEIhkgxrnDyv5M9Y5M6YyLYy3hhzD64uIu6m5jJRcluZ9ToES2jNhLY/s1600/1692354826909931-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZqbzZO8XztfaZrY2i7OHrUE244byh1mTfDJEDI5n2c0P2IOhRk1R6vW37Dd2r_5q3Yuad9VDG07byBEHq1sL5eEIhkgxrnDyv5M9Y5M6YyLYy3hhzD64uIu6m5jJRcluZ9ToES2jNhLY/s1600/1692354826909931-3.png" width="600" class=" " height="435" title="" alt="">
</a>
</div>Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82<br></div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CF%82_%CE%93%CE%84</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CF%82_%CE%94%CE%84</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CF%8E_%CE%B7_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B7%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82</div><div>https://www.istorikathemata.com/2008/02/kallikratidas-biografia.html?m=1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_(%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AF%CE%BB%CF%89%CE%BD_%CE%BF_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82</div><div>https://www.google.com/amp/s/www.newsbeast.gr/greece/arthro/6296678/oi-diaforetikes-istories-dyo-stratioton-toy-leonida-poy-echasan-tin-orasi-toys-pigainontas-stis-thermopyles%3famp=1</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-76867809271928312962023-08-17T17:49:00.001+03:002023-08-20T12:52:52.684+03:00Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και τα κλέφτικα τραγούδια της Ελλάδας<div>"Πλην της αρχαίας απλότητος και λιτότητος</div><div>παρατηρούμεν και ακραιφνές νεωτερικόν πάθος</div><div>και σθένος ακαταδάμαστον εις τα δημοτικά τραγούδια,</div><div>οπού η γλώσσα είναι έμπλεως ορμής</div><div>προς απόσεισιν του ξενικού ζυγού και</div><div>αδιαλλάκτου μίσους προς τους απίστους μουσουλμάνους.</div><div>Τα κλέφτικα τραγούδια νομίζεις πως είναι χείμαρροι αφρισμένοι,</div><div>εκρέοντες όχι από ανθρώπινα χείλη, αλλ’ από</div><div>τους βράχους της Οίτης και του Ολύμπου".</div><div>(Κ. Mendelsohn Bartholdy)</div><div>Τα δημοτικά τραγούδια κατέχουν ξεχωριστή θέση στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας και της προφορικής παράδοσης. Η παρουσία τους εντοπίζεται κατά τα βυζαντινά χρόνια (9ο και 10ο αιώνα) με τα ακριτικά τραγούδια και η μακραίωνη ιστορία τους δημιούργησε μια πνευματική παρακαταθήκη που φτάνει μέχρι και σήμερα. Μέρος αυτής της παράδοσης αποτελούν και τα κλέφτικα τραγούδια, η αφετηρία των οποίων τοποθετείται από κάποιους ερευνητές στον 17ο αιώνα, ενώ από άλλους νωρίτερα. Η ακμή τους σημειώθηκε από τα μέσα του 18ου αιώνα έως τα χρόνια της ελληνικής επανάστασης κατά των Οθωμανών. Ακόμη, όμως, και μετά τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους, σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα συνεχίστηκε η παράδοση του κλέφτικου τραγουδιού στα λεγόμενα ληστρικά, πειρατικά και τραγούδια της φυλακής, που είχαν ως θέμα τους την εναντίωση κατά της νέας επίσημης εξουσίας.</div><div>Το κλέφτικο τραγούδι άνθισε σε περιοχές, όπως η Στερεά Ελλάδα, η Θεσσαλία, η Ήπειρος και η δυτική Μακεδονία, εκεί που έδρασαν κυρίως οι κλεφταρματολοί. Καταγράφουν τη ζωή κλεφτών και αρματολών, όμως δεν εκφράζουν την πραγματικότητα των ιστορικών γεγονότων, αλλά περισσότερο επιλεκτικές απόψεις και αντιλήψεις για σημαντικά πρόσωπα και καταστάσεις. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ερατοσθένης Καψωμένος, «οι λαϊκοί ποιητές επιλέγουν από τη ζωή, τα ήθη, τους κώδικες τιμής και τα κατορθώματα των κλεφτών μόνον ό,τι εξυπηρετεί τον δικό τους σκοπό, που είναι αφενός η αληθοφάνεια (αναφορά σε γνωστά ιστορικά γεγονότα) και αφετέρου η ανάδειξη των αξιών που συνθέτουν την κοινή λαϊκή ιδεολογία».</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd1giGTpuXqrBajO03YIslSh0PZjDLniW5krgUdwJeTTVh0bvmehSl6WLDomIw6IPlkE53L1zFStNyzwKlB8WH_lGIv2pPwEXSN7VR42yIjR0NFRQgJT_mN9bJ9CHj5M1czaIZuAocTs8/s1600/1692285447692484-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd1giGTpuXqrBajO03YIslSh0PZjDLniW5krgUdwJeTTVh0bvmehSl6WLDomIw6IPlkE53L1zFStNyzwKlB8WH_lGIv2pPwEXSN7VR42yIjR0NFRQgJT_mN9bJ9CHj5M1czaIZuAocTs8/s1600/1692285447692484-0.png" width="505" class=" " height="611" title="" alt="">
</a>
</div>Τα κλέφτικα τραγούδια «γεννήθηκαν» από την ανάγκη του λαού να εκφράσει την οδύνη ή τον θαυμασμό του για σημαντικά γεγονότα. Ένα ζήτημα που προκύπτει είναι το ποιος θεωρείται ο δημιουργός τους. Κάποιοι μελετητές θεωρούν τα κλέφτικα τραγούδια δημιουργήματα των ίδιων των κλεφτών. Οι κλέφτες συνέθεταν τα τραγούδια, συνήθως όχι για την προσωπική τους προβολή, αλλά αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες και τους πόθους της κοινωνίας. Άλλοι μελετητές θεωρούν τα κλέφτικα τραγούδια δημιουργήματα του περιβάλλοντος των κλεφταρματολών. Μια τρίτη προσέγγιση υποστηρίζει ότι, η καταπιεσμένη πλειοψηφία των φτωχών Ελλήνων αναγνώριζε στο πρόσωπο των κλεφτών και των αρματολών το αντιστασιακό πνεύμα και την επαναστατική διάθεση και είχε την ανάγκη να εξυμνήσει τα κατορθώματά τους.<br></div><div>Ο λόγος των κλέφτικων τραγουδιών είναι λιτός και πυκνός, χωρίς μακρηγορίες, με ελάχιστα επίθετα, καθώς η έμφαση δίνεται κυρίως στα ρήματα και τα ουσιαστικά. Παρότι διακρίνονται για τη λιτότητα, η έκφρασή τους είναι γεμάτη πάθος, τόλμη και δραματικότητα. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, ότι τα κλέφτικα τραγούδια ήταν καθιστά, δε χορεύονταν. Το περιεχόμενό τους είναι άλλοτε εγκωμιαστικό και αφορά τη ζωή και τα κατορθώματα των κλεφταρματολών και άλλοτε θρηνητικό, όταν αναφέρονται στο θάνατο αυτών, των παλικαριών ή/και μελών των οικογενειών τους. Στα κλέφτικα τραγούδια αποτυπώνεται η καθημερινή ζωή των κλεφταρματολών, οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, ο θαυμασμός των υποδουλωμένων Ελλήνων για τους αγώνες τους και ο πόνος για τον θάνατο.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlLQ98OtTHCejCxcNIOkbFcwDLpCgwWNdPBDXn68Bf8fhoogtncNPSiMGPkgu6fA7HWJM7DV8dnOUBIX7MUHcuhVRcLjn8XJyxBhpooeskIIWUNJ1NOSdAkxjclastMtLHsnNaSEuriCs/s1600/1692285444628554-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlLQ98OtTHCejCxcNIOkbFcwDLpCgwWNdPBDXn68Bf8fhoogtncNPSiMGPkgu6fA7HWJM7DV8dnOUBIX7MUHcuhVRcLjn8XJyxBhpooeskIIWUNJ1NOSdAkxjclastMtLHsnNaSEuriCs/s1600/1692285444628554-1.png" width="504" class=" " height="589" title="" alt="">
</a>
</div>To πρώτο που έκανε ο Κολοκοτρώνης μόλις απέκτησε τη δική του κλέφτικη ομάδα, ήταν να βρει τον παλιό φίλο του πατέρα του, Στασινάκο, που αν και χρωστούσε λεφτά στην πάμπτωχη πλέον οικογένεια του Κολοκοτρώνη, επωφελούμενος του θανάτου του Κωνσταντή, δεν δεχόταν να τους εξοφλήσει. Όταν εισέπραξε τα χρήματα, τα έστειλε στη μητέρα του και προχώρησε για τον επόμενό του στόχο: να εκπαιδευτεί στην τέχνη του πολέμου. Έτσι, πήγε «ν’ ανταμώση τον Ζαχαριά, το μεγάλο του δάσκαλο που τ’ όνομά του άρχισε να λάμπη τότε, ήλιος χρυσών ελπίδων, στον ουρανό των ραγιάδων».<br></div><div>«Ο Ζαχαριάς είχε το στρατηγείο του στους πύργους της Μπαρμπίτσας. Ούτε οι ραγιάδες, ούτε η Τουρκιά είχαν δη ως τα τώρα κάτι που να θυμίζη, μακάρι κι από μακρυά, το μοναδικό τούτο πρόδρομο του εικοσιένα»</div><div>Οι περιγραφές για τον Καπετάν Ζαχαριά ή Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη μιλούν για ένα αδούλωτο θεριό.</div><div>«Ατσαλόκορμος, ελεύθερος σαν αγρίμι, καρδιά λιονταριού, μάστορης τρομερός του πολέμου και μυαλό σπουδαίο, πούβλεπε μακρυά.</div><div>»Μετά το αιματηρό σάρωμα πούχε κάμη ο Τσεζαερλής, μ’ αυτόν ξαναφούντωνε, μ’ ορμή δεκαπλάσια η κλεφτουριά. Κανείς, πριν απ’ αυτόν στο Μωρηά, δεν είχεν αδυνατίση κι εξευτελίση τόσο την τουρκική εξουσία (…)</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9LqTw-5eCSICf8JN2Up2SBrvmWKxn6FA1gXN-T5TQ_H8eo-UWq1KsXl1Bh6-8GbrjJEf3fYvuqjhiu0o0YbDIvnvxnq5DqDo1_a0NtwiHwDwU9CBlwyM83hI_jeta9H3dasXYLEQMDPg/s1600/1692285441024488-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9LqTw-5eCSICf8JN2Up2SBrvmWKxn6FA1gXN-T5TQ_H8eo-UWq1KsXl1Bh6-8GbrjJEf3fYvuqjhiu0o0YbDIvnvxnq5DqDo1_a0NtwiHwDwU9CBlwyM83hI_jeta9H3dasXYLEQMDPg/s1600/1692285441024488-2.png" width="505" class=" " height="731" title="" alt="">
</a>
</div>»Κι είχε συλλάβη το μεγαλεπήβολο σχέδιο, που το πραγματοποίησε , για μια στιγμή, ως ένα σημείο: Να ενώση κάτω από τη σημαία του τους κλέφτες. Έφθασε να εξουσιάζη πραγματικά ως εικοσιτέσσερα κατηλίκια, υπογραφότανε ‘αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου’.<br></div><div>– Είσαι παιδί του Κολοκοτρώνη; Ρώτησε ο Ζαχαριάς τον Θόδωρο.</div><div>– Πού το ξέρεις;</div><div>– Το βλέπω στα σουσούμια σου. Έχεις τον αγέρα του. Κάτσε.</div><div>Ο Ζαχαριάς έσφαξε αρνιά για να τιμήσει τη μνήμη του ηρωικού Κωνσταντή Κολοκοτρώνη. Ο Θόδωρος είχε σαστίσει με όσα έβλεπε γύρω του.</div><div>«Ο Κολοκοτρώνης είδε τους πύργους, σωστούς στρατώνες. Είδε να λειτουργή σχολείο για τα παιδιά των παλληκαριών και τέλος, με κατάπληξι, το Ζαχαριά να κάνη στους ραγιάδες τον κριτή και να δικάζη με την εξάβιβλο του Αρμενόπουλου (σ.σ. συλλογή νομικών κειμένων του Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου, 1344-1345).</div><div>»Ο Ζαχαριάς τον βρήκε δυνατό στο μυαλό, τον έκρινε άξιο να γίνη αρχηγός μια μέρα και του εμπιστεύτηκε το σχέδιο του για τη συνεννόησι όλων των κλεφτών. Ο Κολοκοτρώνης δέχτηκε της ιδέες του μ’ ακράτητο ενθουσιασμό. Γίνηκε πιστός κι αφοσιωμένος άνθρωπός του.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYW4eFC3y9dxRqv0FELtMoFpgB_tjxC4ePq_fh4Zc2vOQ7TcJBVQzyC3qeH-Du1q6aqhmLNh2DClJj3CGRhPSSd_OzqpxcqOyclUJfzMdF8yGu52dy135qmoSeUZ_OsV29I1On6DF_3HM/s1600/1692285437118172-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYW4eFC3y9dxRqv0FELtMoFpgB_tjxC4ePq_fh4Zc2vOQ7TcJBVQzyC3qeH-Du1q6aqhmLNh2DClJj3CGRhPSSd_OzqpxcqOyclUJfzMdF8yGu52dy135qmoSeUZ_OsV29I1On6DF_3HM/s1600/1692285437118172-3.png" width="508" class=" " height="530" title="" alt="">
</a>
</div>»Κάστρα του ενωμένου στρατοπέδου της κλεφτουριάς του Μωρηά έγιναν η κορυφογραμμές Ταϋγέτου, των βουνών της Αρκαδίας και των Καλαβρύτων ως την Αχαΐα.<br></div><div>»Μέρος της Λακωνίας και της Τσακωνιάς είχε οργανώση ο ίδιος ο Ζαχαριας. Ο Κολοκοτρώνης κράταγε με τους δικούς του Λιοντάρι και Γορτυνίας. (…) Μέσα σ΄όλη αυτή τη δράσι μεγάλωνε τ’ όνομα και η επιρροή του Κολοκοτρώνη».</div><div>Αυτή ήταν η αφετηρία της στρατιωτικής πορείας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ταυτόχρονα όμως ξεκινά και ένας νέος κύκλος, ο σημαντικότερος στην προσωπική του ζωή.</div><div>«Απάνω σ’ αυτή την πρώτη χαραυγή της αρχηγίας και της φήμης του αγαπήθηκε, αγάπησε και δέθηκε για πάντα με την κόρη του προεστού Καρούτσου (σ.σ. Αικατερίνη), από το Άκοβο, πουχε μαρτυρικά θανατωθή από τους Τούρκους. Γίνηκε σύγαμπρος του Τουρκοφάγου Νικηταρά, πουγινε στο είκοσιένα το δεξί του χέρι»</div><div>Για τα επόμενα χρόνια ο Κολοκοτρώνης μοίραζε τη ζωή του μεταξύ της οικογενειακής ζωής και της κλεφτούριας.</div><div>«Έχτισα σπίτια, λέγει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, επήρα προικιό, εληές, αμπέλι, έγινα νοικοκύρης. Εφύλαγα και το βιλαέτι. Εστεκόμαστε πάντοτε με το ντουφέκι».</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn2o_M7k5gLGxOoZGVLTNIx_4RdVIPFfkC0rivcDmDiJ4b8bd7rBCFXsWzFaHvc8Dvn49GpsMYR_f6LA0DKsDRZ8davxEp3RHZUXhxAxsqtJNBtP1dKD5ptSasEG4aNYHkNp74J5i-2yY/s1600/30c5b21874b81459131788048fa89c0a.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn2o_M7k5gLGxOoZGVLTNIx_4RdVIPFfkC0rivcDmDiJ4b8bd7rBCFXsWzFaHvc8Dvn49GpsMYR_f6LA0DKsDRZ8davxEp3RHZUXhxAxsqtJNBtP1dKD5ptSasEG4aNYHkNp74J5i-2yY/s1600/30c5b21874b81459131788048fa89c0a.jpg" border="0" data-original-width="720" data-original-height="960" width="504" height="672" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div>Το παρακάτω κλέφτικο δημοτικό τραγούδι καταγράφηκε σε διάφορες παραλλαγές στην Πελοπόννησο και τη Στερεά. Ίσως το αρχικό τραγούδι είχε ως υπόθεσή του επιχείρηση που κατέληξε στο να αποσπασθεί από τα χέρια του Χάροντα η λεία του.<div>Της Τρίχας το γεφύρι, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, βρίσκεται στον Κάτω Κόσμο. Φυσικά στο τραγούδι έχει χάσει αυτή τη σημασία.</div><div>Παραλλαγή του τραγουδιού τραγούδησε ο Κολοκοτρώνης στα παλικάρια του, όπως διηγείται ο ίδιος στον Τερτσέτη: «Ήταν Λαμπρή ανήμερα, ήταν ογδοήντα σύντροφοι, και ήτον εις το μεγαλύτερο βουνό της Πελοποννήσου. Από ημέρες τους είχαν είδηση δοσμένη, ότι θα πάνε αλυσοδεμένους εκατόν πενήντα ανθρώπους. Εδιαμοίρασα, έλεγεν ο Κολοκοτρώνης, τους μισούς συντρόφους εις το άλλο βουνό, έβαλα τα καραούλια με μεγάλη πρόβλεψη, δια να κάμομε τη Λαμπρή μας ασφαλισμένοι. Εδιαμοιρασθηκαμε λοιπόν και τους είπα: Ε αδελφοί χριστιανοί, να είμασθε συγκεντρωμένοι, όχι, όχι που μας ονομάζουν οι άρχοντες και το γουναρικό κλέφτες, να ελευθερώσουμε τους ζωντανούς. Αν θέλετε να μ' ακούσετε, να κρεμάσομε τα χαμαλιά μας εις τα έλατα· αυτά είναι η εκκλησία μας, η Λαμπρή μας, και να ασπασθούμεν και να ελευθερώσουμε τους αδελφούς μας, που πάνε να τους φυλακίσουν δια παντός εις τα δεσμά. Απάνω που καθίσαμε να φάμε, είπα πάλε: Αν είμαστε αδελφοί, να χύσομεν το αίμα μας δια τους αδελφούς μας. Πρώτα τους ορμήνευσα μιλητά, έπειτα το έκαμα και τραγούδι και τους το ετραγούδησα... Απάνω που εκόψανε τ' αρνιά τα ψημένα, ο θεός τους επήγε τους Τούρκους και τους εκτύπησαν· ελαβώθηκε ένας πρώτος από τα παλικάρια, εσκοτώθη ένας πρώτος εξάδελφος του Κολοκοτρώνη και πήραν το κεφάλι του. Έκαμαν πόλεμο. Ήσαν δύο χιλιάδες στρατιώται. Από τους Τούρκους εσκοτώθησαν ογδοήκοντα επτά. Μας εβοήθησε, έλεγεν ο Κολοκοτρώνης, η Παναγία η Θεοτόκος και η καθαριότητά μας, οπού επήγαμε να ελευθερώσουμε τους αδελφούς μας...».</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcN-wxX1FyRVK6maJhReZnznZq1AeGqv9q0uLlljg_GHR-fAp1smiWCYHLbBVZZludePd61Sf5_uZ-12zUhSdS3Wv8cYFpkFRK-5GkuFzb5fOLOfowPYCTI7X0omail4xxN0i6UnTRX-o/s1600/kolokotrwnis6--2.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcN-wxX1FyRVK6maJhReZnznZq1AeGqv9q0uLlljg_GHR-fAp1smiWCYHLbBVZZludePd61Sf5_uZ-12zUhSdS3Wv8cYFpkFRK-5GkuFzb5fOLOfowPYCTI7X0omail4xxN0i6UnTRX-o/s1600/kolokotrwnis6--2.jpg" border="0" data-original-width="797" data-original-height="1098" width="505" height="696" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Της νύχτας οι αρματολοί και της αυγής οι κλέφτες</div><div>ολονυχτίς κουρσεύανε και τες αυγές κοιμώνται,</div><div>κοιμώνται στα δασά κλαριά και στους παχιούς τους ίσκιους.</div><div>Είχαν αρνιά και ψήνανε, κριάρια σουβλισμένα,</div><div>μα είχαν κι ένα γλυκό κρασί, που πίν'ν τα παλικάρια.</div><div>Κι ένας τον άλλο έλεγαν, κι ένας τον άλλον λέει:</div><div>«Καλά τρώμε και πίνουμε και λιανοτραγουδάμε,</div><div>δεν κάνουμε κι ένα καλό, καλό για την ψυχή μας;</div><div>-ο κόσμος φκιάνουν εκκλησιές, φκιάνουν και μοναστήρια.</div><div>Να πάμε να φυλάξουμε στης Τρίχας το γεφύρι</div><div>που θα περάσει ο βόιβοντας με τους αλυσωμένους·</div><div>να κόψουμε τους άλυσους να βγουν οι σκλαβωμένοι,</div><div>να βγει της χήρας το παιδί, π' άλλο παιδί δεν έχει,</div><div>π' αυτή το 'χει μονάκριβο στον κόσμο ξακουσμένο.</div><div>ΕΡΜΗΝΕΊΑ ΆΓΝΩΣΤΩΝ ΛΈΞΕΩΝ </div><div>το γουναρικό: αυτοί που φοράνε γούνες, οι άρχοντες, οι κοτζαμπάσηδες.</div><div>το χαμαλί (και χαϊμαλί): φυλαχτό.</div><div>κουρσεύω: λεηλατώ.</div><div>λιανοτραγουδώ: σιγοτραγουδώ.</div><div>βόιβοντας: στρατηγός (μεσαίων., βοέβοδας < σλαβ. voivoda).</div><div>Πηγή : http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2700/Keimena-Neoellinikis-Logotechnias_A-Lykeiou_html-empl/indexA5_1.html</div><div>Πηγή : https://www.in.gr/2020/10/16/plus/istoriko-arxeio/o-nearos-kolokotronis-kai-oi-kleftes-tou-moria/</div><div>http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/folk_songs/kleftika.htm</div><div>https://www.lavart.gr/epanastasi-tou-1821-ta-dimotika-kleftika-tragoudia/</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-33591600393943471832023-08-17T16:54:00.001+03:002023-08-20T12:40:51.180+03:00ΟΙ 10 μεγαλύτεροι εχθροί των Οθωμανών Τούρκων κατά την βυζαντινή περίοδο (1299-1461)<div>1) ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΌΓΟΣ ΡΩΜΑΊΟΣ ΑΥΤΟΚΡΆΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ : Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1391-1425), από τους πιο αξιόλογους της δυναστείας των Παλαιολόγων. Όλα τα χρόνια της εξουσίας του προσπάθησε να αντιμετωπίσει την Οθωμανική απειλή, αλλά ήταν φανερό ότι η άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία που είχε συρρικνωθεί σημαντικά και έπνεε τα λοίσθια δεν είχε τις δυνάμεις να αντισταθεί και να αντιστρέψει την κατάσταση. Συνέβαλε και ο ίδιος στην εξέλιξη αυτή, καθώς δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που του παρουσιάσθηκαν. Στην αποφασιστική μάχη της Αγκύρας (20 Ιουλίου 1402), ο Ταμερλάνος νίκησε τους Οθωμανούς και έδωσε ανάσα ζωής για μισό ακόμη αιώνα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Μανουήλ δεν επωφελήθηκε της ταπείνωσης που υπέστησαν οι Οθωμανοί και υπέγραψε μαζί τους συνθήκη ειρήνης με ελάχιστα οφέλη (1403). Ο νέος σουλτάνος Μωάμεθ Α' διατήρησε φιλικές σχέσεις με τον Μανουήλ. Έως το 1421 επεκράτησε ύφεση στις σχέσεις Βυζαντινών και Οθωμανών και η εξέλιξη αυτή βοήθησε τον Μανουήλ να επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη (1415) και την Πελοπόννησο. Άφησε πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, αποτελούμενο από επιστολές, ποιήματα, βίους Αγίων, θεολογικά και ρητορικά δοκίμια.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4_Ulv1-1nt2m_TVuGy-VfV4J639Rp5zkoXlRbdmmzw1zQWJWHjKBAXVS6yu1Vkw40oqsIAMAVQO_kh6EuzBEZhyphenhyphenaJYlHd_WvZtgxIcomo98qpLWi1QKMwqSg_oW5HPb-6zRYzCJwUmec/s1600/1692283225280742-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4_Ulv1-1nt2m_TVuGy-VfV4J639Rp5zkoXlRbdmmzw1zQWJWHjKBAXVS6yu1Vkw40oqsIAMAVQO_kh6EuzBEZhyphenhyphenaJYlHd_WvZtgxIcomo98qpLWi1QKMwqSg_oW5HPb-6zRYzCJwUmec/s1600/1692283225280742-0.png" width="600" class=" " height="446" title="" alt="">
</a>
</div>2) ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΌΓΟΣ ΡΩΜΑΊΟΣ ΑΥΤΟΚΡΆΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ : Ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Δραγάσης Παλαιολόγος (1405 - 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Ρωμαίος (Βυζαντινός) αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων αλλά και ο πρώτος και τελευταίος αυτοκράτορας που πήρε τον τίτλο "Βασιλεύς των Ελλήνων", από το 1449 έως το θάνατό του που έπεσε μαχόμενος κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Μετά το χαμό του ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έγινε θρυλική μορφή της ελληνικής λαϊκής παράδοσης ως ο «Μαρμαρωμένος βασιλιάς».<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCN1aeFZdoOrizsz8ebSjFR6WLFsCtGXMpk1pXquodF6y23rl81ciDmgb1cmPWr5uLjZFnxggE_VUts8hR198-NHWFBWhI-lNOcTy51kJBcdmCeFIYLrZrXEQDFhhzqoPDEpPD69DeyH8/s1600/1692283221011579-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCN1aeFZdoOrizsz8ebSjFR6WLFsCtGXMpk1pXquodF6y23rl81ciDmgb1cmPWr5uLjZFnxggE_VUts8hR198-NHWFBWhI-lNOcTy51kJBcdmCeFIYLrZrXEQDFhhzqoPDEpPD69DeyH8/s1600/1692283221011579-1.png" width="506" class=" " height="672" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>3) ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΏΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΆΣ ΤΗΣ ΗΠΕΊΡΟΥ ΚΑΙ ΙΛΛΥΡΊΑΣ : Ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης (1404 ή 1405 - 1468), γιος του Βυζαντινού άρχοντα Ιωάννη Καστριώτη και της Σέρβας πριγκίπισσας Βοϋσάβας υπήρξε μία ηρωική μορφή που κάτω από την πορφυρή σημαία με τον δικέφαλο αετό, την σημαία του Βυζαντίου, πολέμησε επί δεκαετίες κατά των Οθωμανών, με αμέτρητες νίκες. Το προσωνύμιο Σκεντέρμπεης το πήρε από τους Τούρκους που τον θεώρησαν ισάξιο με τον Μεγάλο Ισκαντάρ ή Σκεντέρ, δηλαδή τον Μέγα Αλέξανδρο.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfFa_wAe8pEyaPNXBKmX7bhEnJMf8Ia4ykLwoF_zYq0nJiiYSB3SLNi6IzTPZR5n_KdqYwiH-r4_N-zRVOA_0ljBe7MNCFUkUrG8z45cSbS6CXdipcftS03spNFAvmGLf4aK48-fPL62Q/s1600/1692283216216624-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfFa_wAe8pEyaPNXBKmX7bhEnJMf8Ia4ykLwoF_zYq0nJiiYSB3SLNi6IzTPZR5n_KdqYwiH-r4_N-zRVOA_0ljBe7MNCFUkUrG8z45cSbS6CXdipcftS03spNFAvmGLf4aK48-fPL62Q/s1600/1692283216216624-2.png" width="506" class=" " height="699" title="" alt="">
</a>
</div>4) ΙΩΆΝΝΗΣ ΟΥΝΙΑΔΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΌΣ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΊΑΣ : Ο Ιωάννης Ουνυάδης (1406 - 1456) υπήρξε ηγετική στρατιωτική και πολιτική μορφή της Ουγγαρίας στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά το 15ο αιώνα που διατέλεσε αντιβασιλιάς του βασιλείου της Ουγγαρίας για πάνω από 10 χρόνια. Ήταν γιος οικογένειας ευγενών Ρουμανικής καταγωγής. Απέκτησε τη στρατιωτική του κατάρτιση στις νότιες παραμεθόριες περιοχές του Βασιλείου της Ουγγαρίας που ήταν εκτεθειμένες σε Οθωμανικές επιθέσεις. Όταν διορίσθηκε βοεβόδας της Τρανσυλβανίας και επικεφαλής πολλών νότιων επαρχιών, ανέλαβε την ευθύνη για την υπεράσπιση των συνόρων το 1441. Οι καινοτομίες συνέβαλαν στις πρώιμες επιτυχίες του ενάντια στα Οθωμανικά στρατεύματα, που λεηλατούσαν τις νότιες παραμεθόριες επαρχίες στις αρχές της δεκαετίας του 1440. Αν και νικήθηκε στη Μάχη της Βάρνας το 1444 και στη δεύτερη μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1448, η επιτυχημένη του «Μακρά εκστρατεία» στον Αίμο το 1443-44 και η υπεράσπιση του Βελιγραδίου/Nándorfehérvár το 1456 κατά των στρατευμάτων που οδηγούσε προσωπικά ο Σουλτάνος καθιέρωσε τη φήμη του ως μεγάλου στρατηγού. Οι νίκες του επί των Τούρκων τους εμπόδισαν να εισβάλουν στο Βασίλειο της Ουγγαρίας για περισσότερα από 60 χρόνια. Η φήμη του ήταν αποφασιστικός παράγοντας για την εκλογή του γιου του, Ματθαίου Κορβίνου, ως βασιλιά από τη Δίαιτα του 1457. Ο Ουνυάδης είνα δημοφιλής ιστορική μορφή μεταξύ των Ούγγρων, των Ρουμάνων, των Σέρβων, των Βουλγάρων και άλλων εθνών της περιοχής.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8PYVF2GD5mNXzfARC85ocIp7iiLPlQuOKJU1M04547m_cUQzJ4GCdFFFhw7kX1uJfzh8eo9N7Mj1L-2kEf0QNeql8jfn_qIvzehIjOD0mySgggHZdn4X77tJ2zmLF5H7UB7COEIfsBQc/s1600/1692283474874487-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8PYVF2GD5mNXzfARC85ocIp7iiLPlQuOKJU1M04547m_cUQzJ4GCdFFFhw7kX1uJfzh8eo9N7Mj1L-2kEf0QNeql8jfn_qIvzehIjOD0mySgggHZdn4X77tJ2zmLF5H7UB7COEIfsBQc/s1600/1692283474874487-0.png" width="506" class=" " height="680" title="" alt="">
</a>
</div>5) ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΤΖΙΟΥΣΤΙΝΙΆΝΙ ΣΤΡΑΤΗΓΌΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΒΑΣ : Ο Τζιοβάνι Τζουστινιάνι Λόγγο (1418 – 1453), ή εξελληνισμένα Ιωάννης Ιουστινιάνης, ήταν Γενουάτης στρατιωτικός, μέλος μίας από τις σημαντικότερες οικογένειες της Γένοβας, και Πρωτοστράτωρ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1453. Μεγάλωσε στη Χιο και τη Γένοβα της βόρειας Ιταλίας. Ήταν ένας από τους πιο γενναίους υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης κατά την πολιορκία κι Άλωση από τους Οθωμανούς, ως επικεφαλής ενόπλου τμήματος 700 Γενουατών κι ο θανάσιμος τραυματισμός του επιτάχυνε την πτώση.<br></div></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyDaScb25gSqC-oqP3Et5zzGdGRbYgxedVplkBz6Q6n6z93Hd6MjElPV9c7Zi4rT4bCZ7r2LtYofbw3L3IzB8XPpd1Mj9NK_uzvdwIJgyH-nbHY2reIs9kctymOYED-ohlPaA6eE4c70/s1600/1692283210890398-4.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyDaScb25gSqC-oqP3Et5zzGdGRbYgxedVplkBz6Q6n6z93Hd6MjElPV9c7Zi4rT4bCZ7r2LtYofbw3L3IzB8XPpd1Mj9NK_uzvdwIJgyH-nbHY2reIs9kctymOYED-ohlPaA6eE4c70/s1600/1692283210890398-4.png" width="600" class=" " height="372" title="" alt="">
</a>
</div>5) ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΜΠΟΥΣΙΚΩ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ : Ο Ζαν Β΄ Λε Μαινγκρ (Jean II Le Maingre, στην παλαιά γαλλική : Jehan le Meingre), επίσης γνωστός ως Μπουσικώ (Boucicaut) (1366 - 1421), ήταν Γάλλος ιππότης που έχει απεικονιστεί ως πρότυπο της ιπποσύνης. Φημισμένος για τη στρατιωτική του ικανότητα, έγινε στρατάρχης της Γαλλίας. Το 1396 έλαβε μέρος στην κοινή γαλλο-ουγγρική σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών, η οποία υπέστη βαριά ήττα στις 28 Σεπτεμβρίου στη μάχη της Νικοπόλεως. Συνελήφθη αιχμάλωτος του οθωμανού σουλτάνου Βαγιαζίτ Α΄, αλλά, σε αντίθεση με πολλούς από τους συντρόφους του, διέφυγε την εκτέλεση και τελικά απελευθερώθηκε με εξαγορά (που κόστισε 150.000 λίβρες). Λίγο αργότερα ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β´ Παλαιολόγος ζήτησε και πάλι βοήθεια από τη χριστιανική Ευρώπη. Ο Κάρολος ΣΤ΄ ανέθεσε στον Μπουσικώ την αποστολή σωτηρίας της αυτοκρατορίας και του παρείχε 1.200 άνδρες. Ο Μπουσικώ, ως ναύαρχος, αποβιβάστηκε με έξι πλοία στην Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 1399 και πραγματοποίησε άθλους, «επιβάλλοντας τον τρόμο των όπλων του», πραγματοποιώντας επιδρομές στην ανατολική ακτή του Βοσπόρου.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNyYES7VH_w0QFzU1UcQtbKS8q6qVZ1DPH29RjwG2EEpa9VmhPLypvvSyo2gNfsAmY_jyqCVwetaoymd7NO6XpFIn48puoGIs0BDVwHgP-FyhrbVBPRJaOppRNh2q8NWDfOXcPU4GZv7c/s1600/1692283207390716-5.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNyYES7VH_w0QFzU1UcQtbKS8q6qVZ1DPH29RjwG2EEpa9VmhPLypvvSyo2gNfsAmY_jyqCVwetaoymd7NO6XpFIn48puoGIs0BDVwHgP-FyhrbVBPRJaOppRNh2q8NWDfOXcPU4GZv7c/s1600/1692283207390716-5.png" width="600" class=" " height="436" title="" alt="">
</a>
</div>6) ΒΑΣΙΛΙΆΣ ΣΙΓΙΣΜΟΥΝΔΟΣ ΤΗΣ ΟΥΓΓΑΡΊΑΣ : Ο Σιγισμούνδος του Λουξεμβούργου (1368 – 1437) ήταν μονάρχης που βασίλεψε ως Βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας από το 1387, Βασιλιάς της Γερμανίας από το 1410, Βασιλιάς της Βοημίας από το 1419 και Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1433 ως το θάνατό του το 1437. καθώς και πρίγκιπας-εκλέκτορας του Βραδεμβούργου (1378–1388 και 1411–1415). Η Μάχη της Νικόπολης διεξήχθη στις 25 Σεπτεμβρίου 1396 όταν ένας συμμαχικός στρατός Ουγγρικών, Κροατικών, Βουλγαρικών, Βλαχικών, Γαλλικών, Βουργουνδικών, Γερμανικών και ανάμεικτων σταυροφόρων, με τη βοήθεια του Βενετικού ναυτικού, ξεκίνησε την πολιορκία του παρά τον Δούναβη φρουρίου της Νικόπολης. Ο Χριστιανικός στρατός κατέληξε στα χέρια μίας Οθωμανικής δύναμης και υπέστη δεινή ήττα· αυτό οδήγησε στο τέλος του βουλγαρικού Βασιλείου. Οι θλιβερές συνέπειες της διακυβέρνησης, η οποία ξεκινά απερίσκεπτα μία επιχείρηση ζωτικής σημασίας με το πνεύμα μίας ιπποτικής περιπέτειας. Καμία νέα αποστολή δεν ξεκίνησε από τη Δυτική Ευρώπη για να σταματήσει η τουρκική πρόοδος στα Βαλκάνια μετά από αυτή την ήττα, μέχρι το 1440. Με τη νίκη τους στη Νικόπολη, οι Τούρκοι αποθάρρυναν τη δημιουργία μελλοντικών Ευρωπαϊκών συνασπισμών εναντίον τους. Διατήρησαν τις πιέσεις τους στην Κωνσταντινούπολη, έσφιξαν τον έλεγχό τους στα Βαλκάνια και έγιναν μία μεγαλύτερη απειλή για την Κεντρική Ευρώπη. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3rOulw_F4Nf3pCqaY3X1wZpxTgLrKIULnHYmZnNJ8_4Nu23Up_KUB4b9JE8mo6YP9ftewFcij6DRQkt2BMj9iOD0hqio9xFBOQOpBFwGr7fZNTaIZN5vVT_8G9efDBG8dCFRw6ROUc3A/s1600/1692283200989393-6.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3rOulw_F4Nf3pCqaY3X1wZpxTgLrKIULnHYmZnNJ8_4Nu23Up_KUB4b9JE8mo6YP9ftewFcij6DRQkt2BMj9iOD0hqio9xFBOQOpBFwGr7fZNTaIZN5vVT_8G9efDBG8dCFRw6ROUc3A/s1600/1692283200989393-6.png" width="600" class=" " height="400" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>7) ΒΛΑΔΙΣΛΑΟΣ ΒΑΣΙΛΙΆΣ ΠΟΛΩΝΊΑΣ ΚΑΙ ΟΥΓΓΑΡΊΑΣ : Ο Βλαδίσλαος Γ΄ της Βάρνας ή Βλαδίσλαος Γ΄ της Πολωνίας (1424 − 1444) από τον οίκο των Γιαγκελλόνων, υπήρξε βασιλιάς της Πολωνίας από το 1434 και της Ουγγαρίας από το 1440 μέχρι τον θάνατό του στη Μάχη της Βάρνας. Ο μεικτός χριστιανικός στρατός -που συνίστατο κύρια από ουγγρικές και πολωνικές δυνάμεις, μαζί με Τσέχους, παπικούς ιππότες, Βόσνιους, Κροάτες, Σέρβους, Βούλγαρους και Ρουμάνους- συναντήθηκε στο πεδίο της μάχης με τον αριθμητικά υπέρτερο οθωμανικό στρατό. Οι Ούγγροι ήσαν ελλειπώς εξοπλισμένοι και η βοήθεια από την Βλαχία, την Αλβανία και την Κωνσταντινούπολη δεν έφθασε ποτέ. Ο ουγγρικός στρατός ήταν μικρότερος και ασταθής. Δεν είχε σχεδόν καθόλου πεζικό, εκτός από 100 έως 300 Τσέχους μισθοφόρους τυφεκιοφόρους. Το υπόλοιπο του στρατού αποτελείτο από βαρύ ιππικό, κυρίως βασιλικό μαζί με μισθοφόρους και άλλα Επισκοπικές ίλες ή λάβαρα ευγενών. Στις 10 Νοεμβρίου του 1444, διεξήχθη η μάχη της Βάρνας, όπου ο σταυροφορικός στρατός (που αποτελείτο κυρίως από Πολωνούς και Ούγγρους) νικήθηκε από πολυάριθμη δύναμη Οθωμανών και ο ίδιος ο Βλαδίσλαος σκοτώθηκε[10] πραγματοποιώντας, επικεφαλής Πολωνών ιππέων, ριψοκίνδυνη επίθεση στο κέντρο της οθωμανικής διάταξης όπου βρίσκονταν ο σουλτάνος Μουράτ B΄ με το σώμα των γενίτσαρων. Οι 30.000 Σταυροφόροι συντρίφθηκαν από 120.000 Οθωμανούς. Περίπου οι μισοί στρατιώτες του ενωμένου στρατού σκοτώθηκαν. Με αυτή την ήττα σταμάτησε οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια παρεμπόδισης της διείσδυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην ανατολική Ευρώπη για αρκετές δεκαετίες.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigUiPS096zXLBbU_1E3QOL5CvZwhh9L1uyU-A_ar1gzABklfldy9er8Hq3brdme0cLiiExh7gOazAIrVOYRSTEIkXeEV0KvxPwk8HAkbp3Yp5sQ5ydzT5fUcV7ODk9cC19aO5Cs9HdZJw/s1600/1692283196099417-7.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigUiPS096zXLBbU_1E3QOL5CvZwhh9L1uyU-A_ar1gzABklfldy9er8Hq3brdme0cLiiExh7gOazAIrVOYRSTEIkXeEV0KvxPwk8HAkbp3Yp5sQ5ydzT5fUcV7ODk9cC19aO5Cs9HdZJw/s1600/1692283196099417-7.png" width="509" class=" " height="683" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>8) ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ Ο ΑΝΑΣΚΟΛΠΙΣΤΗΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΒΛΑΧΙΑΣ : Γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία. Ο πατέρας του, ο Βλαντ Β’, ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας. Πατέρας και γιος ανήκαν στο τάγμα των Ντρακούλ, τάγμα αφιερωμένο στην καταπολέμηση της ισλαμικής απειλής, που αντιπροσώπευε εκείνη την περίοδο η Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο Βλαντ Β’ και ο πρωτότοκος γιος του, σκοτώθηκαν σε μια μάχη εναντίον της επανάστασης των Ούγγρων ευγενών το 1447. Όταν ο Βλαντ αφέθηκε ελεύθερος απ’ τους Οθωμανούς εκείνη την περίοδο και γύρισε πίσω στη Βλαχία, είχε να αντιμετωπίσει πολλά ανοιχτά μέτωπα. Αν ήθελε να πάρει τη θέση του πατέρα του, ως ηγεμόνας της Βλαχίας, έπρεπε να δώσει πολλούς αγώνες. Το 1460, ο Βλαντ σταμάτησε κάθε επικοινωνία με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Έδωσε μία πολύ ξεκάθαρη απάντηση στους Οθωμανούς απεσταλμένους, που είχαν έρθει για να ζητήσουν φόρο υποτελείας: Κάρφωσε τα τουρμπάνια στα κεφάλια τους. Αμέσως μετά, διέσχισε με τις δυνάμεις του τον Δούναβη, περνώντας σε περιοχές που κατείχε η οθωμανική αυτοκρατορία. Για να αντιμετωπίσει τον Βλαντ, έστειλε ο σουλτάνος τον Μπέη της Νικόπολης, Χαμζά Πασά, μαζί με 1000 ιππείς. Ο Βλαντ τους έστησε ενέδρα και τους κατατρόπωσε. Μετά τη μάχη, ο Βλαντ παλούκωσε και τους 1001 Οθωμανούς. Ήταν μόνο η αρχή. Ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β’ πέρασε γρήγορα στην αντεπίθεση. Με στρατό που έφτανε τις 100.000, πέρασε τον Δούναβη και μπήκε στη Βλαχία. Οι δυνάμεις του Βλαντ δε μπορούσαν να συγκριθούν αριθμητικά με αυτές του Σουλτάνου, γι’ αυτό και ο Βλαντ άρχισε έναν αντάρτικο πόλεμο, που προκάλεσε τεράστιες απώλειες στους αντιπάλους. Σε μία βραδινή επιδρομή, οι άντρες του Βλαντ λέγεται ότι σκότωσαν 15.000 Τούρκους. Με ρυθμό βασανιστικά αργό και φοβερές απώλειες, οι Οθωμανοί κατάφεραν να φτάσουν στο Ταργκοβίστε, την πρωτεύουσα της Βλαχίας. Εκεί, όμως, τους περίμενε ένα σοκαριστικό θέαμα. Ένα λιβάδι είχε «στολιστεί» απ’ άκρη σ’ άκρη με τα παλουκωμένα κορμιά Οθωμανών στρατιωτών. Η εικόνα έτρεψε τον επιτιθέμενο στρατό σε φυγή. Ο Μωάμεθ Β’ αποχώρησε από τη Βλαχία.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeMWiArOzNAvVTHXSe-UPTbboFBzPnBA0dft_OKU9eFcwrty8DvQmQ5jx8KX78Pr_qst53jjmmyseM3Eo0xtrQnYyWcFIcKw3Pgi5uNWtQZIj_L9KMBwaVeriaRHEDskw2wKm9Y7baygk/s1600/1692283269876235-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeMWiArOzNAvVTHXSe-UPTbboFBzPnBA0dft_OKU9eFcwrty8DvQmQ5jx8KX78Pr_qst53jjmmyseM3Eo0xtrQnYyWcFIcKw3Pgi5uNWtQZIj_L9KMBwaVeriaRHEDskw2wKm9Y7baygk/s1600/1692283269876235-0.png" width="506" class=" " height="511" title="" alt="">
</a>
</div>9) ΒΑΣΙΛΙΆΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΈΡΒΩΝ : Ο πρίγκιπας Λάζαρος (1329 - 1389) ιδρυτής τού Οίκου των Λαζάρεβιτς, ήταν Σέρβος ηγεμόνας του Μεσαίωνα, ο οποίος δημιούργησε την μεγαλύτερη και πιο ισχυρή επικράτεια από αυτές, στις οποίες διασπάστηκε η Σερβική αυτοκρατορίας. Ήταν πρίγκιπας της Σερβίας του Μοράβα και άγιος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο αποτέλεσε κρίσιμη αλλά και πολύνεκρη σύγκρουση των στρατευμάτων της επεκτεινόμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Σερβίας του Μοράβα. Και οι δύο στρατοί εκμηδενίστηκαν στη μάχη. Και ο Λάζαρος και ο Μουράτ έχασαν τη ζωή τους και τα απομεινάρια των στρατευμάτων τους τελικά υποχώρησαν από το πεδίο της μάχης. Ο γιος του Μουράτ Βαγιαζήτ Α΄ στραγγάλισε το μικρότερο αδελφό του Γιάκουμπ Τσελέμπι, όταν άκουσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει και έτσι έγινε ο μοναδικός κληρονόμος του Οθωμανικού θρόνου. Οι Σέρβοι έμειναν με λίγους άνδρες, που δεν αρκούσαν για να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τα εδάφη τους, ενώ οι Τούρκοι είχαν πολλά περισσότερα στρατεύματα στην Ανατολή. Κατά συνέπεια τα Σερβικά πριγκιπάτα, που δεν ήταν ήδη, έγιναν υποτελή στους Οθωμανούς, έγιναν έτσι τα επόμενα χρόνια, ενδίδοντας το ένα μετά το άλλο.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQyqDRleZk3Rvcp7WXR8o_dd5nSbdnTAAhQYacYAxV_J7yvtYPxT1lKU1fsAsxLTpHpbyvhUgujTUTSxSfdsJ8sIGirUUH1qqJfG8Zo9VsISA78Uvthz70Eq7AQ7RM3R-JnR5g7ubgjp8/s1600/1692283402162989-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQyqDRleZk3Rvcp7WXR8o_dd5nSbdnTAAhQYacYAxV_J7yvtYPxT1lKU1fsAsxLTpHpbyvhUgujTUTSxSfdsJ8sIGirUUH1qqJfG8Zo9VsISA78Uvthz70Eq7AQ7RM3R-JnR5g7ubgjp8/s1600/1692283402162989-0.png" width="600" class=" " height="450" title="" alt="">
</a>
</div>10) ΤΑΡΜΕΛΑΝΟΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΦΎΛΑΡΧΟΣ ΤΩΝ ΟΥΖΜΠΕΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΟΓΓΌΛΩΝ : Ο Τιμούρ (1336 – 1405), ιστορικά γνωστός ως Ταμερλάνος, ήταν Μογγόλος κατακτητής. Ως ιδρυτής της αυτοκρατορίας των Τιμουριδών στην Περσία και την Κεντρική Ασία έγινε ο πρώτος ηγέτης της δυναστείας των Τιμουριδών. Προερχόταν από τις περιοχές της Σαμαρκάνδης. Ονομαζόταν επίσης Τιμούρ Λενκ, δηλαδή Τιμούρ ο κουτσός. Ήταν εκτουρκισμένος Μογγόλος, γεννημένος στο σημερινό Ουζμπεκιστάν και αναδείχθηκε στην υπηρεσία του Τσαγκατάι Χαν, τον οποίο περιθωριοποίησε στα χρόνια 1364-1370 προκειμένου να αναλάβει ο ίδιος την εξουσία. Ανακήρυξε το κράτος του ως διάδοχο εκείνου του Τζένγκις Χαν και διεκδίκησε την άμεση καταγωγή του από τον Τζένγκις Χαν. Με ένα στρατό Τούρκων και τουρκόφωνων Μογγόλων, απομεινάρι της μογγολικής αυτοκρατορίας, ο Ταμερλάνος από την αρχή της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας προσπάθησε να υποτάξει τους ανταγωνιστές του. Το 1400, ο Ταμερλάνος εισέβαλε στη Γεωργία και προχώρησε προς τη Μεσόγειο καταλαμβάνοντας τη Βαγδάτη (1401) και τη Δαμασκό. Ο επόμενος πόλεμος διεξήχθη στη Μικρά Ασία εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας και το 1402, στην Άγκυρα, συνέτριψε τις δυνάμεις του Βαγιαζήτ Α', τον οποίο συνέλαβε και τον έκλεισε μέσα σε ένα κλουβί όπου και αυτοκτόνησε. Στη συνέχεια κατέλαβε όλη τη Μικρά Ασία φθάνοντας μέχρι τη Σμύρνη. Η ήττα αυτή του Βαγιαζήτ διέσωσε για πενήντα ακόμη χρόνια την αποδυναμωμένη πια βυζαντινή αυτοκρατορία.<br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM-yrgnymS08Vp9XWsPCtirooUu_AbrCXqegzQer6GyMW_23EKR8-CM4Fq97g5P_HD8rfTEyQl6tLMH5ZFbUQhkUNIY6BTTxaWLMA5GGon91nxuTM1MQ1OBMoOxV43y0FaHYtmoyQY-0U/s1600/1692283397782740-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM-yrgnymS08Vp9XWsPCtirooUu_AbrCXqegzQer6GyMW_23EKR8-CM4Fq97g5P_HD8rfTEyQl6tLMH5ZFbUQhkUNIY6BTTxaWLMA5GGon91nxuTM1MQ1OBMoOxV43y0FaHYtmoyQY-0U/s1600/1692283397782740-1.png" width="600" class=" " height="387" title="" alt="">
</a>
</div>Πηγή : https://www.sansimera.gr/biographies/267<br></div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%91%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82</div><div>https://www.google.com/amp/s/www.himara.gr/istoria/11884-georgios-kastriotis-o-prigkipas-ton-ipeiroton%3fformat=amp</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%BD%CF%85%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%92%CE%84_%CE%9B%CE%B5_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%81</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_(1396)</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%82</div><div>https://www.google.com/amp/s/www.mixanitouxronou.gr/o-roumanos-drakoulas-pou-paloukone-tous-stratiotes-tou-moameth-tou-porthiti-pos-echase-to-kefali-tou/%3famp=1</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%BF%CF%83%CF%83%CF%85%CF%86%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-36097755789056801272023-08-17T14:49:00.001+03:002023-08-20T12:38:52.076+03:00 Οι ξένες ηγεμονίες στα εδάφη της βυζαντινής Μικράς Ασίας και των γειτονικών εδαφών (11-12ος αιώνας μ.χ.)<div>ΣΟΥΛΤΑΝΆΤΟ ΤΩΝ ΣΕΛΤΖΟΎΚΩΝ ΤΟΎΡΚΩΝ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ : Το Σουλτανάτο του Ρουμ ή Σελτζουκικό Σουλτανάτο του Ρουμ ήταν ένα Τουρκοπερσικό, Σουνιτικό Μουσουλμανικό κράτος στη Μικρά Ασία (1077 - 1307). Το Σουλτανάτο του Ρουμ ξεκίνησε την αντικατάσταση της Μεγάλης Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων με τον Σουλεϊμάν ιμπν Κουτουλμίς (1077) αμέσως μετά τη Μάχη του Μάντζικερτ. Η πρωτεύουσα του αρχικά ήταν η Νίκαια Βιθυνίας, αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο Ικόνιο. Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι κατέκτησαν τις περιοχές στις οποίες εγκαταστάθηκαν από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ο όρος "Ρουμ" προέρχεται από την Αραβική λέξη για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Σελτζούκοι ονόμαζαν έτσι τα εδάφη του σουλτανάτου τους, επειδή εθεωρούντο επί μακρόν "Ρωμαϊκά", δηλαδή Βυζαντινά, από τα Μουσουλμανικά στρατεύματα. Το Σουλτανάτο ευημέρησε ιδιαίτερα στα τέλη του 12ου και τις αρχές του 13ου αιώνα, όταν πήρε από τους Βυζαντινούς νευραλγικά λιμάνια στις ακτές της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Ο αυξημένος πλούτος επέτρεψε στο σουλτανάτο να απορροφήσει άλλα Τουρκικά κράτη, που είχαν ιδρυθεί στην ανατολική Μικρά Ασία μετά τη Μάχη του Μαντζικέρτ: τους Ντανισμεντίδες, τους Μενγκουτσέκους, τους Σαλτουκίδες και τους Ορτοκίδες. Οι σουλτάνοι των Σελτζούκων αντιστάθηκαν με επιτυχία στην πίεση των Σταυροφοριών, αλλά το 1243 υπέκυψαν στους προελαύνοντες Μογγόλους. Οι Σελτζούκοι έγιναν υποτελείς στους Μογγόλους μετά τη "μάχη του Κοσέ Ντάγκ" (1243) στην οποία ο Καϊχοσρόης Β΄ γνώρισε τη συντριβή. Η δύναμη του σουλτανάτου απομειώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα και είχε εκλείψει τελείως την πρώτη δεκαετία του 14ου, ο τελευταίος Σελτζούκος Σουλτάνος του Ρουμ υποτελής στο Ιλχανάτο Μεσούντ Β΄ δολοφονήθηκε (1308). <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG35eXO_ON345UxATmmMuw5qYzm3almvSrptsULxDVDzqBnNiQK15XInrmy4r3Nsbwg5EXuUn-sP568t8plOa-mhix_wZ2vud000tiX0fzoB_mdZOj-kJUIPKMRq3efB9yXWbqz99udRA/s1600/1692273315368705-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG35eXO_ON345UxATmmMuw5qYzm3almvSrptsULxDVDzqBnNiQK15XInrmy4r3Nsbwg5EXuUn-sP568t8plOa-mhix_wZ2vud000tiX0fzoB_mdZOj-kJUIPKMRq3efB9yXWbqz99udRA/s1600/1692273315368705-0.png" width="521" class=" " height="377" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>ΕΜΙΡΆΤΟ ΤΩΝ ΔΑΝΙΣΜΕΝΙΔΩΝ ΤΟΎΡΚΩΝ : Οι Ντανισμεντίδες ή Δανισμενδίδες υπήρξαν τούρκικη δυναστεία που κυριάρχησε στην κεντρική και ανατολική Μικρά Ασία, κατά την περιόδο 1071-1178 μ.Χ. Ήταν χωρισμένη σε δύο μεγάλους κλάδους: της Σεβάστειας (1071-1174) και της Μελιτηνής (1142-1178). Ήταν οι πρώτοι που οργάνωσαν μουσουλμανικό κράτος στη Μικρά Ασία με την ονομασία «Ρουμ» (δηλαδή χώρα των Ρωμαίων) και κυριάρχησαν κατά διαστήματα και στις πόλεις: Καισάρεια της Καππαδοκίας και Κασταμονή του Πόντου. Ύστερα από πολυετείς συγκρούσεις με το Βυζάντιο και με τους Σελτζούκους του Ικονίου, υποτάχτηκαν το 1178 στους τελευταίους, που είχαν ηγέτη τον Κιλίτζ Αρσλάν Β'. Το 1142 υπήρξε διαίρεση του εμιράτου του στις δυναστείες της Σεβάστειας και της Μελιτηνής, που σε λίγες δεκαετίες υποτάχτηκαν στους Σελτζούκους. Όπως και οι Σελτζούκοι του Ρουμ έτσι και οι Δανισμενδίδες είχαν σημαντικές πολιτιστικές επιρροές από το Βυζάντιο και τον ελληνικό πολιτισμό εν γένει. Σε σωζόμενα νομίσματά τους, ο εκάστοτε ηγέτης τους αναφέρεται ως: «εμίρης και σουλτάνος Ρωμανίας».</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheD5ylGU_jyA6PXjGDna_nNSr3Yh2LA4Jdk8BtBPEydpXF0TKtu5yhKrK3TLBMJf-nvs7w-TdWW1PJDHgONWfivtgd-2aOt6dh_2SwpbqedBNZE2-H9SnGIVLgyjKLUjkHVwLgxdJMVB8/s1600/1692274227865168-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheD5ylGU_jyA6PXjGDna_nNSr3Yh2LA4Jdk8BtBPEydpXF0TKtu5yhKrK3TLBMJf-nvs7w-TdWW1PJDHgONWfivtgd-2aOt6dh_2SwpbqedBNZE2-H9SnGIVLgyjKLUjkHVwLgxdJMVB8/s1600/1692274227865168-0.png" width="600" class=" " height="312" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>ΠΡΙΓΚΗΠΆΤΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ : Το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας, του οποίου τα εδάφη βρίσκονταν στην Τουρκία και την Συρία, ήταν ένα από τα Σταυροφορικά κράτη τα οποία ιδρύθηκαν στη διάρκεια των Σταυροφοριών. Τα ξημερώματα της 3ης Ιουνίου 1098, όταν η πόλη κατελήφθη, μονάχα η σημαία του Βοημούνδου κυμάτιζε στα τείχη της. Ο Βοημούνδος κατέστη αδιαμφισβήτητος κύριος της πόλης και αρνούμενος τον βυζαντινό τίτλο του Δούκα της Αντιόχειας, αυτοανακυρήχτηκε Πρίγκιπας της Αντιόχειας, σηματοδοτώντας, έτσι, την ανεξαρτητοποίησή του απέναντι στο Βυζάντιο. Ο Ραϊμόνδος, όπως και οι προκάτοχοί του, επιτέθηκε στην βυζαντινή επαρχία της Κιλικίας. Ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Β΄ Κομνηνός πέρασε στην αντεπίθεση και πολιόρκησε την Αντιόχεια, υποχρεώνοντας τον Ραϊμόνδο να αναγνωρίσει την κυριαρχία του πρώτου και να τεθεί υπό βυζαντινή διοίκηση, η οποία όμως εκδιώχτηκε έπειτα από σε βάρος της εξέγερση που είχε οργανώσει ο Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας. Ο Ιωάννης Β΄ Κομνηνός σχεδίαζε την ανακατάληψη των Σταυροφορικών Κρατών όταν πέθανε το 1142. Ο Ρενώ ενεπλάκη αμέσως σε πολεμική σύγκρουση με το Βυζάντιο, λεηλατώντας την βυζαντινή κτήση της Κύπρου. Δέχτηκε επίθεση το 1158 από τον Μανουήλ Α΄ Κομνηνό και υποχρεώθηκε σε συνθηκολόγηση και αναγνώριση της ανωτερότητας του αντιπάλου του. Ο Μανουήλ Κομνηνός νυμφεύθηκε την Μαρία, κόρη του Ραϊμόνδου και της Κωνσταντίας. Ο Βοημούνδος επέστρεψε το 1165 και νυμφεύθηκε μια νύφη του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού, ενώ επέτρεψε, επίσης, την εγκατάσταση στην πόλη Ελληνορθόδοξου Πατριάρχη.</div><div>Χάρη στην βοήθεια ιταλικών ναυτικών στόλων, το κράτος της Αντιόχειας κατόρθωσε να επιβιώσει της ανακατάληψης των Αγίων Τόπων από τον Σαλαντίν. Όταν οι Μόγγολοι ηττήθηκαν στη μάχη του Αΐν Τζαλούτ το 1260, ο Μπαϊμπάρ, Σουλτάνος των Μαμελούκων Τούρκων της Αιγύπτου στράφηκε ενάντια στους συμμάχους τους, την Αντιόχεια και την Αρμενία. Η πόλη κατελήφθη το 1268 μαζί με το σύνολο του βόρειου τμήματος της Συρίας που βρισκόταν υπό φράγκικο έλεγχο. Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, ήταν η σειρά της Άκρας και τα Σταυροφορικά Κράτη αφανίστηκαν. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWchit2TXakEUn-XfVDweisB3HTFaCrO_mkP-7zV7AQOlzEQ9dZigR1mgtCMJaxuRag-9ksa2eYAV-XoiWQ2xWcpatUwiP3OrkJpiLYIJjtoSYlvvXs_XC8w23qgaxwGeDjCudBaCc2OE/s1600/1692273545687220-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWchit2TXakEUn-XfVDweisB3HTFaCrO_mkP-7zV7AQOlzEQ9dZigR1mgtCMJaxuRag-9ksa2eYAV-XoiWQ2xWcpatUwiP3OrkJpiLYIJjtoSYlvvXs_XC8w23qgaxwGeDjCudBaCc2OE/s1600/1692273545687220-0.png" width="508" class=" " height="665" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>ΚΟΜΗΤΕΊΑ ΤΗΣ ΕΔΕΣΣΑΣ : Η κομητεία της Έδεσσας ήταν ένα από τα Σταυροφορικά κράτη του 12ου αιώνα. Η έδρα της ήταν η πόλη Έδεσσα (η σημερινή Σανλιούρφα της Τουρκίας). Κατά την ύστερη Βυζαντινή περίοδο, η Έδεσσα έγινε το κέντρο της πνευματικής ζωής της Συριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι έγινε επίσης το κέντρο για τη μετάφραση της Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας στη Συριακή γλώσσα, και παρείχε το μέσο για τις επακόλουθες μεταφράσεις στην Αραβική γλώσσα. Κατά την εποχή των Σταυροφοριών εξακολουθούσε να είναι αρκετά σημαντική για να αποτελέσει το δέλεαρ μιας παράλληλης εκστρατείας μετά την Πολιορκία της Αντιόχειας. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Σταυροφορικά κράτη η κομητεία της Έδεσσας δεν βρεχόταν από τη θάλασσα, σύντομα απομονώθηκε και δεν είχε καλές σχέσεις με το γειτονικό Πριγκιπάτο της Αντιόχειας. Η μισή κομητεία μαζί με την πρωτεύουσα βρισκόταν ανατολικά του Ευφράτη, πολύ ανατολικά σε βαθμό που δεν μπορούσε να προστατευτεί, το τμήμα που βρισκόταν δυτικά του Ευφράτη ελεγχόταν από το ισχυρότατο Τυρμπεσέλ. Το ανατολικότερο όριο της κομητείας ακούγεται ότι ήταν ο Τίγρης ποταμός αλλά πιθανότατα δεν είχε επεκταθεί τόσο μακριά. Η πτώση της Έδεσσας (1144) ήταν η πρώτη μεγάλη απώλεια για τα Σταυροφορικά κράτη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTi7uQwLingq0wU6OdsCJ7rThFx6-3-rzlJHV95le1RmJRfak3lm0GAziUMTLNoZ0UCeAcCCmsZQ0V62fz2TYGTJzWK4yfzoiHvzM-Y3U7HLXhf9-9o2O1GFWgG1XsyETNQtWmQxHPiQY/s1600/1692273542957655-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTi7uQwLingq0wU6OdsCJ7rThFx6-3-rzlJHV95le1RmJRfak3lm0GAziUMTLNoZ0UCeAcCCmsZQ0V62fz2TYGTJzWK4yfzoiHvzM-Y3U7HLXhf9-9o2O1GFWgG1XsyETNQtWmQxHPiQY/s1600/1692273542957655-1.png" width="600" class=" " height="443" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ ΚΙΛΙΚΊΑΣ : Το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας, γνωστό επίσης ως Κιλικιανή Αρμενία, Βασίλειο της Κιλικιανής Αρμενίας ή Νέα Αρμενία, ήταν ανεξάρτητο βασίλειο που σχηματίστηκε την Ύστερη Μεσαιωνική Περίοδο από Αρμένιους πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν κατά την σελτζουκική εισβολή στην Αρμενία. Ευρισκόμενη εκτός του Αρμενικού Οροπεδίου σε χώρο διαφορετικό από αυτόν του Αρμενικού Βασιλείου της Αρχαιότητας, είχε έδρα την περιοχή της Κιλικίας βορειοδυτικά του κόλπου της Αλεξανδρέττας, στη σημερινή νότια Τουρκία. Το βασίλειο είχε τις καταβολές του στο πριγκηπάτο που ιδρύθηκε το (1080) από τη δυναστεία των Ρουπενιδών, θεωρούμενη ως παρακλάδι της μεγαλύτερης οικογένειας των Μπαγρατιδών, η οποία με έδρα το Ανί σε διάφορες περιόδους κατείχε τους θρόνους της Αρμενίας και της Γεωργίας. Πρωτεύουσά του ήταν αρχικώς η Ταρσός και αργότερα η Σις. Έναν αιώνα αργότερα, λόγω των μεγάλων υπηρεσιών που είχε προσφέρει το πριγκιπάτο στους Σταυροφόρους και τον χριστιανισμό, προήχθη σε βασίλειο με την σύμφωνη γνώμη των Σταυροφόρων και των Βυζαντινών. Το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας ήταν ισχυρός σύμμαχος των Ευρωπαίων Σταυροφόρων και έβλεπε τον εαυτό του ως στήριγμα της Χριστιανοσύνης στην Ανατολή. Τελευταίος βασιλιάς της Αρμενικής Κιλικίας ήταν ο Λέων Ε΄ από τον Οίκο των Πουατιέ-Λουζινιάν, που ηττήθηκε και ανατράπηκε από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου (1375). Μετά από αυτόν η περιοχή της Κιλικίας πέρασε μόνιμα στα χέρια των μουσουλμάνων.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh10l6JJxSlSnv2Kel6V7qG-FGoplWseim3gHI2UFqcO4oq9dm6eO4kf2W6WcbN7eT4WyrM36O0ZnJP5greLVutiAiDA5FH_G2iHCsaNf6KNY-MakBycuFxJZH5qCD0ESB0Ti0OgRLWQrc/s1600/1692274223797981-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh10l6JJxSlSnv2Kel6V7qG-FGoplWseim3gHI2UFqcO4oq9dm6eO4kf2W6WcbN7eT4WyrM36O0ZnJP5greLVutiAiDA5FH_G2iHCsaNf6KNY-MakBycuFxJZH5qCD0ESB0Ti0OgRLWQrc/s1600/1692274223797981-1.png" width="600" class=" " height="408" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BC</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CE%B4%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-85627932166190107012023-08-17T14:34:00.001+03:002023-08-20T12:36:21.496+03:00Οι καλοκαιρινές διακοπές στην Αρχαία Ελλάδα<div>Το καλοκαίρι είναι μια πολύ ιδιαίτερη εποχή για τους σύγχρονους Έλληνες. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να μελετήσουμε και να δούμε, όσο πιο αναλυτικά γίνεται και όσο μπορούμε καλύτερα, το πώς περνούσαν τα καλοκαίρια τους οι αρχαίοι Έλληνες, ιδίως, οι αρχαίοι Αθηναίοι.</div><div>Σίγουρα, η ζωή και ο τρόπος που την ζούσαν ήταν πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Το ίδιο διαφορετικός είναι και ο τρόπος που απολάμβαναν το θέρος. Ας δούμε, εν τάχυ, που μπορεί να οφείλεται αυτή η διαφορά.</div><div>Τότε, οι αρχαίοι, ήταν πολύ δεμένοι με τους θεούς τους. Τους θεωρούσαν φίλους τους, εμπνέονταν από αυτούς, τους σέβονταν, δεν τους φοβόντουσαν και τέλος γνώριζαν (γνώριζαν – δεν πίστευαν) την ύπαρξή τους.</div><div>Η δεύτερη σημαντική διαφορά της αρχαίας εποχής είναι πως, στο σήμερα δουλεύουμε (είμαστε δούλοι – δεν εργαζόμαστε) όλο τον χρόνο, με εξαίρεση τα Σαββατοκύριακα και τις ελάχιστες αργίες, για τις οποίες μας τρώει το άγχος να προλάβουμε την παραγωγή και, στο τέλος, να πάρουμε ένα μήνα άδεια (αν είναι ολόκληρος) το καλοκαίρι, να πάμε σε ένα νησάκι, να ξεφύγουμε, να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε ή να εκτονωθούμε.</div><div>Στην αρχαία Ελλάδα, τους τελευταίους αιώνες π.Χ. από τον 1ο ώς τον 5ο ή και 6ο, το χρονικό διάστημα που εξετάζουμε, οι άνθρωποι δεν έχουν άγχος ενώ η ανάγκη για διακοπές το καλοκαίρι –με την σημερινή έννοια– είναι ανύπαρκτη.</div><div>Θα μου πείτε, τι ανάγκη είχαν οι αρχαίοι Έλληνες τις διακοπές, αφού όλη μέρα, όλο το χρόνο ήταν σε διακοπές: Είχαν τους δούλους που δούλευαν γι αυτούς, ενώ οι ίδιοι κάθονταν, ρεμπέλευαν, φιλοσοφούσαν κλπ.</div><div>Κι όμως… Δεν είναι έτσι. Όσο κι αν μας φανεί παράξενο, τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα έμαθαν στο σχολείο, ή όπως μας τα έχουν περάσει. Δουλεία υπήρχε, σαφώς, όπως σε όλο τον αρχαίο κόσμο (όπως και σήμερα -με άλλη μορφή). Η διαφορά με τον υπόλοιπο κόσμο είναι πως η οικονομία των Αθηνών δεν στηριζόταν στην δουλοκρατία, όπως πολλές φορές έχει ειπωθεί, αλλά στην εργασία των ανεξάρτητων μικροπαραγωγών.</div><div>Σε αυτόν τον ονειρικό, για μας, τόπο ζούσαν οι πρόγονοί μας πριν 2.500 χρόνια. Αν και ζούσαν σε έναν παράδεισο, οι συνθήκες που διαβίωναν δεν ήταν πάντα το ίδιο ιδανικές.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNum4EP4TtB3wO8IC1WbaxEaGRD-GmTqcBAGZAceDBAbJRFJKgH46Bg1U0jf-ndUh5G8Ie58hTEwy7MUF3wzhDOnlukzwJSP7lFa0qaTYezQwYhLUG5pGIlWX6haIjr8OX4hmhkXmi9FI/s1600/1692272748948339-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNum4EP4TtB3wO8IC1WbaxEaGRD-GmTqcBAGZAceDBAbJRFJKgH46Bg1U0jf-ndUh5G8Ie58hTEwy7MUF3wzhDOnlukzwJSP7lFa0qaTYezQwYhLUG5pGIlWX6haIjr8OX4hmhkXmi9FI/s1600/1692272748948339-0.png" width="600" class=" " height="302" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Ο μέσος Αθηναίος έμενε σε σπίτια που οι τοίχοι ήταν λεπτοί και τρυπιούνταν εύκολα από «τοιχωρύχους». Οι πόρτες άνοιγαν προς τα έξω, γι αυτό και τις έκρουαν πριν βγουν έξω για να μην χτυπήσουν τον κόσμο που περνούσε. Οι στέγες ήταν επίπεδες, όπως οι σημερινές ταράτσες. Διέθεταν τζάμια στα παράθυρα αφού γνώριζαν το γυαλί και την υαλουργία. Υπήρχαν, όμως, και μεγάλες κατοικίες «συνοικίες» (ανάλογες με τις σημερινές πολυκατοικίες) για πολλές οικογένειες, οι οποίες έμεναν με ενοίκιο. Είχαν μαξιλάρια και σπεπάσματα, αλλά δεν χρησιμοποιούσαν σεντόνια.</div><div>Το πρωί, ο μέσος Αθηναίος, σηκωνόταν έπαιρνε το πολύ λιτό πρωινό του «ακράτισμα», που ήταν κριθαρένιο ή σιταρένιο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί. Μερικές φορές πρόσθετε ελιές και σύκα. Και μετά πήγαινε στον εργασιακό του χώρο, είτε αυτό ήταν εργαστήριο, αγρός, χωράφι κλπ. Όλοι εργάζονταν και κόπιαζαν, όλοι γίνονταν μισθωτοί κάποιου ιδιώτη ή του δημοσίου ή είχαν δικές τους δουλειές, όπως φούρνους ή και μικρές βιοτεχνίες κλπ.</div><div>Υπάλληλους είχαν συνήθως μέσα από την οικογένεια και η τέχνη πήγαινε από γενιά σε γενιά, χωρίς αυτό να αποκλείει άλλους Αθηναίους πολίτες υπάλληλους. Τα επαγγέλματα που είχαν τότε δεν διέφεραν και πολύ από τα σημερινά, αν εξεραίσουμε την σύγχρονη τεχνολογία. Υπήρχαν βαφείς, παπουτσήδες, αμαξηλάτες, ζαχαροπλάστες, μαρμαράδες, υφαντουργοί κλπ.</div><div>Συνήθως, σε κάθε εργασιακό χώρο υπήρχε ένας αυλητής (όπως θα είχαμε το ραδιόφωνο εμείς, σήμερα) για να περνάει η ώρα πιο ευχάριστα -ακόμα και αυτό ήταν ένα επάγγελμα. Οι δούλοι έκαναν κυρίως τις «βάναυσες» εργασίες εφόσον υπήρχε η οικονομική δυνατότητα πληρωμής τους από τον μέσο πολίτη. Επειδή, όμως σπάνια υπήρχε αυτή η άνεση, συναντάμε δούλους στους πολύ πλούσιους, πολιτικούς, άρχοντες κλπ και στις δημόσιες υπηρεσίες: αστυνόμοι, λογιστές, δικαστικοί υπάλληλοι, εργάτες στο Λαύριο κλπ. Ο μέσος Αθηναίος ήταν φτωχός και τα οικονομικά του τον ανάγκαζαν πολύ συχνά στα «βάναυσα» επαγγέλματα.</div><div>Σαββατοκύριακα ξεκούρασης δεν υπήρχαν τότε. Αυτή η Ιουδαϊκή μέρα ανάπαυσης ήταν άγνωστη.</div><div>Εργάζονταν κανονικά, καθημερινά και όλο τον χρόνο εκτός από τις θρησκευτικές εορτές. Είχαν όμως, ελεύθερες ώρες που τις αξιοποιούσαν κάνοντας τον περίπατό τους, πήγαιναν στα γυμναστήρια, έπαιζαν διάφορα παιχνίδια ή ακόμα και ασχολούνταν με διάφορα σπόρ, άλλα για μικρούς ή έφηβους και άλλα για μεγάλους.</div><div>Οι δούλοι αποτελούσαν την εκτελεστική εξουσία, όπως θα λέγαμε σήμερα, και ασκούσαν τα επαγγέλματα που δεν προήγαν το μυαλό και το σώμα, εκείνα που δεν είχαν δημιουργικότητα, φαντασία και ήταν καθαρά δουλειές μηχανικές, γι’ αυτό και τα επαγγέλματα αυτά ονόμαζαν «βάναυσα» . Αντίθετα με ότι είναι γνωστό, οι Αθηναίοι πολίτες, εργάζονταν και δεν κάθονταν όλοι τους τη ζωή στα ανάκλιντρα φιλοσοφώντας. Εξ άλλου υπήρχε νόμος που απαγόρευε την ανεργία, όπως και την επαιτεία.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK0TzLDYtZrL9ACBNNrI6tqSEec36ih1DGc4inX4DeZit5jOcaGFvfDlqnS7mt_W5DjBewnqZTpW0L8pKXpNecbBzYjULwZLriBW3Osk7ihn7axOQAfAUOgQxw-7_MVTyGkB7DESzt9bc/s1600/1692272745740262-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK0TzLDYtZrL9ACBNNrI6tqSEec36ih1DGc4inX4DeZit5jOcaGFvfDlqnS7mt_W5DjBewnqZTpW0L8pKXpNecbBzYjULwZLriBW3Osk7ihn7axOQAfAUOgQxw-7_MVTyGkB7DESzt9bc/s1600/1692272745740262-1.png" width="600" class=" " height="300" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Αν κλείσουμε τα μάτια και προσπαθήσουμε να φανταστούμε την αρχαία Ελλάδα πριν 2.500 χρόνια περίπου από σήμερα, μάλλον θα μας φανεί πως έχουμε ξαναγυρίσει στην παιδική μας ηλικία, αφού ό,τι «δούμε» θα μοιάζει παραμυθένιο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την φύση και το περιβάλλον. Χωρίς αυτοκίνητα και καυσαέριο, χωρίς γκρίζες πολυκατοικίες, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς πλαστικό.</div><div>Στην ίδια την χώρα μας όπου τα ποτάμια δεν είναι μολυσμένα αλλά περνούν μέσα από την πόλη στα περισσότερα σημεία της. Οι πηγές σε δροσίζουν και σε ξεδιψούν όπου τις συναντήσεις. Τα δέντρα και τα άλση είναι παντού, το οξυγόνο είναι τόσο πλούσιο που το αντιλαμβάνεσαι να κυλάει στο αίμα και από εκεί στον εγκέφαλο. Οι θάλασσες είναι ζωντανές και πεντακάθαρες, τα χρώματά της σε μαγνητίζουν τόσο. Η φύση γενικά είναι ζωντανή και είναι παντού και κυρίως μέσα μας, αφού μας περιέχει και την περιέχουμε.</div><div>Στεφάνι, σβούρα, κουτσό, κούνιες, γιογιό, ξυλοπόδαρα, ασκολιασμός (ισορροπία σε ασκί γεμάτο κρασί και αλειμμένο απ έξω με λάδι), ζάρια, πεττεία (τάβλι ή ντάμα), μαριονέτες και θέατρο σκιών, σφαίρα. Τέλος γνώριζαν το ποδόσφαιρο και το χόκεϊ, αλλά σαφώς όχι με τους σημερινούς κανόνες. Ανάμεσα στα άλλα έπαιζαν και χρηματιστήριο!… αφού αυτό που σήμερα το ονομάζουμε «παράγωγα» είχε επινοήσει ο Θαλής ο Μιλήσιος. Βέβαια, μην φανταστείτε ότι πήγαιναν στην Σοφοκλέους!…</div><div>Μπορεί να μην είχαν Σαββατοκύριακα ή weekends για να ξεκουραστούν, είχαν όμως μέρες αργίας σε όλη την διάρκεια του έτους. Άλλες ήταν μιας ημέρας άλλες ήταν περισσότερες. Ήταν ακανόνιστες και έτσι, άλλες έπεφταν πολλές σε ένα μήνα όπως π.χ στον μήνα Ανθεστηριών (μέσα Ιανουαρίου με μέσα Φεβρουαρίου) που ήταν σχεδόν ένας ολόκληρος μήνας αργίες οπότε και «διακοπές»! Όμως αυτές οι διακοπές όπως και όλες οι θρησκευτικές αργίες του χρόνου ήταν γεμάτες εν-θεού-ουσία (ενθουσιαμός).</div><div>Αντίθετα από ότι συμβαίνει σήμερα, το καλοκαίρι, οι Αθηναίοι δεν έπαιρναν άδειες από την εργασία τους για να πάνε κάπου αλλού. Όταν το καλοκαιράκι άρχιζε να ζεσταίνει και το καύμα του Σείριου γινόταν ανυπόφορο, όσοι ζούσαν παράκτια έκαναν τα μπάνια τους στην θάλασσα καθώς και την ηλιο-θεραπεία τους.</div><div>Εκαναν κωπηλασία, λεμβοδρομίες, κολύμπι σε θάλασσες και ποτάμια.</div><div>Όσοι ζούσαν στην πόλη ή μακριά από κάποια παραλία, δεν είχαν την δυνατότητα να πηγαίνουν στην θάλασσα για μπάνιο. Αφ΄ ενός διότι μεταφορικό μέσο δεν υπήρχε ενώ οι άμαξες ήταν είδος υπερπολυτελείας που το διέθεταν πολλοί λίγοι. Αφ΄ετέρου δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση να πας από την Αθήνα π.χ. στην Κόρινθο, αφού επρόκειτο για διαφορετική πόλη-κράτος. Διέθεταν όμως πισίνες στα διάφορα γυμναστήρια και εκεί έσβηναν την δίψα τους για δροσιά. Γνωστή είναι η κυκλική πισίνα του γυμναστηρίου των Δελφών.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3bXMfZ0P7wTAjPVk8WvxhqoRu3BPyj_xSgP5buSswl92oiIQGkYZYlaJY9UXTmsaU4qHKh5Zys0Nhssgl4PcdkSYLI54u-J78xCHa8FGBWBgExFXxbyCny4oV0xIgLHCfAm0_LRiwEgA/s1600/1692272740861296-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3bXMfZ0P7wTAjPVk8WvxhqoRu3BPyj_xSgP5buSswl92oiIQGkYZYlaJY9UXTmsaU4qHKh5Zys0Nhssgl4PcdkSYLI54u-J78xCHa8FGBWBgExFXxbyCny4oV0xIgLHCfAm0_LRiwEgA/s1600/1692272740861296-2.png" width="605" class=" " height="300" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Όσοι ζούσαν μέσα στην πόλη προτιμούσαν, τις ζεστές νύχτες, να ανεβαίνουν στην ταράτσα του σπιτιού τους για να απολαμβάνουν την νυχτερινή δροσιά και να κοιμούνται εκεί. Την ημέρα έκαναν τον περίπατό τους στην σκιά των πλατανιών ή κοντά σε ποτάμια ή πήγαιναν μία βόλτα μέχρι την Ακαδημία που βρισκόταν κοντά στον Κηφισό.</div><div>Χρησιμοποιούσαν την βεντάλια (ριπίς) για να κάνουν αέρα όταν ζεσταίνονταν και επίσης γνώριζαν την ομπρέλα (σκιάδιον) για τον ήλιο. Είχαν κρήνες με ψηλά τοποθετημένους τους κρουνούς για ένα ντους ενώ στα δημόσια λουτρά εκτός απο την χαρά του νερού επάνω τους, τους δινόταν η ευκαιρία να βρεθούν με άλλους και να κουβεντιάσουν για διάφορα θέματα.</div><div>Η θερινή άδεια, ο τουρισμός και η ανάγκη των διακοπών ήταν άγνωστη για τους αρχαίους Έλληνες, όπως διαπιστώνουμε. Πρώτον και κύριον γιατί δεν υπήρχε η ανάγκη του να ξεφύγουν από κάπου για να πάνε κάπου αλλού. Δεύτερον διότι δεν ήταν παγιδευμένοι στον ίδιο τους τον πολιτισμό και την τεχνολογία του -όπως συμβαίνει με εμας. Τρίτον, διότι δεν είχαν ανάγκη να αναπνεύσουν καθαρό αέρα, ή να δουν λίγο πράσινο. Όλα αυτά τα είχαν μέσα στην πόλη τους. Τα ζούσαν και τα ένιωθαν. Ένας ακόμη λόγος ήταν η μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο.</div><div>Μα θα μου πείτε ανάγκη από ξεκούραση δεν είχαν; Όλη μέρα, κάθε μέρα στα χωράφια αφού οι περισσότεροι ήταν αγρότες και έσκαβαν ή όργωναν, μα και στις άλλες δουλειές της πόλης, δεν είχαν ανάγκη ξεκούρασης;</div><div>Να σας πω, δεν ξέρω πόσο κουράζονταν, ή πόση ανάγκη ξεκούρασης είχαν. Αυτό που ξέρω είναι πως τα πνευμόνια τους ήταν καθαρά, αφ΄ενός γιατί το κάπνισμα ήταν άγνωστο, αφ΄ετέρου γιατί η ατμόσφαιρα ήταν πεντακάθαρη και δεν τους κατέβαλε. Έπειτα δεν είχαν την πίεση της παραγωγής, όπως την έχουμε σήμερα. Τους ενδιέφερε η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για να συμπεράνουμε πως υπήρχε αρμονία και ισορροπία κούρασης-ξεκούρασης στην ίδια την εργασία. Κάτι που είναι άγνωστο σήμερα, παντελώς.</div><div>Τέλος έχουμε τις αργίες για θρησκευτικούς λόγους, οπότε και δεν εργάζονταν τις ημέρες αυτές.</div><div>Πηγή : https://culturepoint.gr/ta-kalokairia-ton-archaion-ellinon/</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-10592897495019622072023-08-17T14:18:00.001+03:002023-08-20T12:29:23.566+03:00Τα ελληνιστικά βασίλεια της Βακτριανής και της Ινδίας : Η κυριαρχία των αρχαίων Ελλήνων στην Κεντρική και Νότια Ασία και η διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στους βάρβαρους<div>Από όλους τους Έλληνες ηγεμόνες της Βακτριανής, ο Ευκρατίδης ήταν αυτός που βασίλεψε στη μεγαλύτερη επικράτεια. Ωστόσο, μετά τον θάνατό του το κατά τα φαινόμενα ισχυρό αυτό βασίλειο θα διαλυθεί αρκετά γρήγορα. Είδαμε στο προηγούμενο μέρος ότι, σύμφωνα με την παράδοση που μας μεταφέρει ο Ιουστίνος, ο Ευκρατίδης δολοφονήθηκε από κάποιον από τους γιους του κατά την επιστροφή από εκστρατεία στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού. Δεν ξέρουμε ποιός ακριβώς τον διαδέχθηκε. Βάσει των νομισματικών μαρτυριών, τρεις είναι οι υποψήφιοι διάδοχοι (κι αν πιστέψουμε τον όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο Ιουστίνο και πατροκτόνοι): ο Ευκρατίδης Β΄, ο Πλάτων και ο Ηλιοκλής. Ελλείψει άλλων ιστορικών πηγών μπορούμε να κάνουμε μόνον υποθέσεις. Ίσως ο Ευκρατίδης Β΄ να υπήρξε ο άμεσος διάδοχος του πατέρα του, ενώ ο Πλάτων, ο επονομαζόμενος και Επιφανής, μάλλον βασίλεψε σε μια περιορισμένη επικράτεια που περιελάμβανε τους Παροπαμισάδες και το νότιο τμήμα της Βακτριανής. Η χρονολόγηση των νομισμάτων και των δύο παρέχει ενδείξεις για σύντομη περίοδο βασιλείας, από το 145 έως το 140 π.Χ. Η πιο πιθανή υπόθεση είναι ότι μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη Α΄, ακολούθησε έντονη εμφύλια διαμάχη στη οποία θα πρέπει να ενεπλάκη και ο Ηλιοκλής και η οποία οπωσδήποτε εξασθένησε ακόμη περισσότερο το βασίλειο της Βακτριανής. Κατά πάσα πιθανότητα, γύρω στα 140 ο Ηλιοκλής καθίσταται κυρίαρχος ολόκληρου του κράτους. Οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Ηλιοκλής, ο επονομαζόμενος Δίκαιος, ήταν γιος του Μεγάλου Ευκρατίδη. Το παράδοξο είναι ότι ούτε στα νομίσματα του Ηλιοκλή ούτε στα νομίσματα των άλλων υπάρχει απεικόνιση των Διόσκουρων, των προστατών του Ευκρατίδη Α΄ (στα νομίσματα του Ηλιοκλή απεικονιζόταν ο Δίας, σ’ αυτά του Ευκρατίδη Β΄ ο Απόλλων με το τόξο του, στα νομίσματα του Πλάτωνα, τέλος, ο Ήλιος και μάλιστα με τρόπο που ίσως μαρτυρά επίδραση από την ινδική τεχνοτροπία). Σε κάθε περίπτωση, ο Ηλιοκλής θα αποτελέσει τον τελευταίο μονάρχη της ελληνιστικής Βακτριανής: μετά από αυτόν η ελληνική κυριαρχία θα επιβιώσει (με δυσκολίες, αλλά για ενάμισι αιώνα) μόνο στις περιοχές νοτίως του Ινδικού Καυκάσου. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bsYmRiapcwVkz8JQDTodHhDO297tQbJgsm6ZRSm4bz98XogFl-MvvLTpGBmy8LYlxHDm7nHn2zEzSC_SvfR8-Mbnba6uvxuT47opln0j5KRqeVgMQNKF2sBcag2d8AD8zEfB2RxgBC4/s1600/1692271798351369-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6bsYmRiapcwVkz8JQDTodHhDO297tQbJgsm6ZRSm4bz98XogFl-MvvLTpGBmy8LYlxHDm7nHn2zEzSC_SvfR8-Mbnba6uvxuT47opln0j5KRqeVgMQNKF2sBcag2d8AD8zEfB2RxgBC4/s1600/1692271798351369-0.png" width="534" class=" " height="661" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Τί μπορεί να συνέβη στη Βακτριανή; Ο σκληρός εμφύλιος που υποθέτουμε ότι ακολούθησε τον θάνατο του Ευκρατίδη (και που, βέβαια, δεν ήταν ο πρώτος τον οποίο γνώρισε το βασίλειο) εξάντλησε τις στρατιωτικές δυνάμεις και έπληξε ανεπανόρθωτα τη συνοχή του κράτους. Σ’ αυτό θα συνέβαλαν και οι διαρκείς προσπάθειες του Ευκρατίδη Α΄ να υποτάξει τους ανεξάρτητους Έλληνες ηγεμόνες της Ινδίας. Θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλα αίτια, ίσως κοινωνικές ταραχές ή και απομείνει μόνον η καθαυτό Βακτριανή και η Σογδιανή, ή μάλλον ένα τμήμα τους: οι επιθέσεις των νομάδων έχουν καταστρέψει όλες τις πόλεις του Βορρά (ανάμεσα τους και η «Ευκρατίδεια» του Άι Χανούμ). Προφανώς ο Ηλιοκλής θα προσπαθήσει, αλλά το πανταχόθεν βαλλόμενο βασίλειό του δεν έχει πια τις δυνάμεις να αντισταθεί. Γύρω στα 135 (κατ’ άλλους στα 130 π.Χ.) γράφεται η τελευταία σελίδα της ιστορίας της ελληνικής Βακτριανής: ο Ηλιοκλής πιθανότατα σκοτώθηκε μαχόμενος κατά των Τοχάριων νομάδων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ίσως επέζησε και μετακίνησε την έδρα του βασιλείου του στους Παροπαμισάδες ή στην Αραχωσία. Το βέβαιο είναι ότι μετά το 130 π.Χ. δεν υπάρχουν ουσιαστικά περιοχές υπό ελληνική κυριαρχία βορείως του Ινδικού Καυκάσου.</div><div>σημαντικότερους βασιλείς τους, ο Κανίσκα ασπάσθηκε τον βουδισμό (που πρέπει να είχε σημαντικό αριθμό πιστών μεταξύ των μελών της άρχουσας τάξης των Κουσάν): οι περισσότεροι ειδικοί πιστώνουν στους Κουσάν την ιδιαίτερη ελληνοβουδιστική τέχνη που αναπτύχθηκε κυρίως στη Γκαντάρα.</div><div>Από τα ιστορικά στοιχεία αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ελληνική παρουσία στη Βακτριανή εξακολούθησε να είναι σημαντική, ιδίως σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, και να ασκεί επίδραση στους (Ιρανούς) νέους κυρίαρχους της περιοχής. Η αφομοίωση του ελληνικού στοιχείο από τους ιρανικούς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας πρέπει να ήταν εξαιρετικά αργή διαδικασία, η ολοκλήρωση της οποίας πρέπει να χρειάσθηκε μερικούς αιώνες.</div><div>Τα όρη του Ινδικού Καυκάσου λειτούργησαν ως φυσικό ανάχωμα που ανέκοψε (για μερικές δεκαετίες) την κάθοδο των νομάδων προς τα νότια και την ινδική χερσόνησο. Επομένως, τα ελληνιστικά βασίλεια του ευρύτερου ινδικού χώρου είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να αναπτύσσονται, ενώ πιθανότατα ενισχύθηκε και ο ελληνικός πληθυσμός τους από Έλληνες των περιοχών που κατέλαβαν ή λεηλάτησαν οι νομάδες.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7ZnVo_nZ2TMRrn_qigPk4DROeD-Rb_TvHIDU8PJlzadN6dkjwcTYfeFYus34Nz34H-wDy7SnI8tGOZJuiFKw-LUQNrWVKhmQAXRR0RDAm8SQayK5eMx4ysm26fXtNoPLo1MCxD9daM_o/s1600/1692271924660747-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7ZnVo_nZ2TMRrn_qigPk4DROeD-Rb_TvHIDU8PJlzadN6dkjwcTYfeFYus34Nz34H-wDy7SnI8tGOZJuiFKw-LUQNrWVKhmQAXRR0RDAm8SQayK5eMx4ysm26fXtNoPLo1MCxD9daM_o/s1600/1692271924660747-0.png" width="531" class=" " height="754" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Η προσπάθεια του Ευκρατίδη Α΄ να θέσει υπό την κυριαρχία του το σύνολο των ελεγχόμενων από Έλληνες εδαφών της Ινδίας συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση ενός άλλου Έλληνα μονάρχη της Ινδίας, του Μενάνδρου (πιθανότερη περίοδος βασιλείας: 155-130 π.Χ.), ο οποίος πρέπει να είχε τη βάση της δύναμής του στο Παντζάμπ (βλ. Edouard Will “Histoire politique du monde hellénistique”, Presses universitaires de Nancy, 2η έκδ. 1979-1982, επανέκδ. Seuil, 2003, τ. ΙΙ, σελ. 415). Άλλωστε, πρωτεύουσά του θεωρείται ότι ήταν τα Σάγαλα, η σημερινή Σιαλκότ του Πακιστάν. Παρότι ο Μένανδρος είναι ο μόνος Έλληνας μονάρχης της Ινδίας που μνημονεύουν οι αρχαιοελληνικές πηγές, δεν γνωρίζουμε τίποτε για την καταγωγή του. Διάφορες υποθέσεις έχουν διατυπωθεί σχετικά: για κάποιους πρέπει να ήταν στρατηγός ή/ και συγγενής του Δημήτριου. Πιο πιθανό μοιάζει να ήταν συγγενής ή συνεργάτης του Απολλόδοτου ή ίσως του Αντίμαχου. Μπορεί, τέλος, να προερχόταν από την ελληνική αριστοκρατία της περιοχής χωρίς να έχει κάποια συγγένεια με τους παραπάνω. Πάντως, αφού συγκράτησε αρχικά τις επιθέσεις του Ευκρατίδη, εκμεταλλεύθηκε στη συνέχεια την αναταραχή που επικράτησε μετά τον θάνατο του αντιπάλου του και επεκτάθηκε προς βορράν καταλαμβάνοντας τους Παροπαμισάδες, τμήματα της Αραχωσίας και, ίσως, τη Γκαντάρα. Η αρχαία παράδοση, ελληνική και ινδική, φαίνεται να αποδίδει στον Μένανδρο μεγάλες κατακτήσεις, τόσο προς το δέλτα του Ινδού όσο και προς τις εκβολές του Γάγγη και την Παταλιπούτρα (Παλίβοθρα). Στο σημείο αυτό παραθέτουμε εκ νέου το αμφιλεγόμενο απόσπασμα του Στράβωνα, ο οποίος χρησιμοποίησε ως πηγή το έργο του Απολλόδωρου του Αρταμιτηνού.</div><div>Η Γιούγκα Πουράνα, ινδικό ιερό κείμενο που γράφηκε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και καταγράφει με τη μορφή προφητείας ιστορικά γεγονότα του 2ου π.Χ. αιώνα, κάνει λόγο για μια μεγάλη εισβολή των Γιαβάνα (Ιώνων, δηλ. των Ελλήνων), η οποία χρονολογείται γύρω στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. (άρα στην εποχή βασιλείας του Μενάνδρου). Το κείμενο αναφέρει ότι οι Έλληνες θα καταλάβουν τη Σακέτα (στο δυτικό τμήμα του αρχαίου βασιλείου της Κοσάλας), την περιοχή της Μαθούρας και, τέλος, την κάποτε αυτοκρατορική πρωτεύουσα Παταλιπούτρα. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3ZX-LfHvV-6f-b32y5ngTOlx7rOLUtQySaO4HIVcWEZdTDeB_2VJMvz19BfdX7FzAxQtnnVRsmuJN3veXUeqLZ609NDVwBSrILGbTKYoPSF5XgicF_LhNOX1wKPEnbzKgfrI0lWrRRM/s1600/1692271920104391-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3ZX-LfHvV-6f-b32y5ngTOlx7rOLUtQySaO4HIVcWEZdTDeB_2VJMvz19BfdX7FzAxQtnnVRsmuJN3veXUeqLZ609NDVwBSrILGbTKYoPSF5XgicF_LhNOX1wKPEnbzKgfrI0lWrRRM/s1600/1692271920104391-1.png" width="535" class=" " height="732" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>φιλοσοφική διδασκαλία που ευαγγελίζεται κατ’ ουσία την εγκατάλειψη των εγκοσμίων ή έστω την αδιαφορία για αυτά, ιδίως όταν ο βασιλιάς αυτός είναι αλλογενής ως προς τον χώρο κυριαρχίας του και δεν έχει δεσμούς με τον ινδουϊσμό, τον «φυσικό» αντίπαλο του βουδισμού; Δεν αμφισβητείται επίσης ότι ο βουδισμός γνώρισε διάδοση μεταξύ των Ελλήνων: σύμφωνα λ.χ. με τη Μαχαβάμσα («Το Μεγάλο Χρονικό»), ιστορικό ποίημα που γράφηκε στη Σρι Λάνκα, τον 2ο αιώνα π.Χ., επισκέφτηκε το νησί προερχόμενος «από την Αλασάντα (που υποθέτουμε ότι πρόκειται για την Αλεξάνδρεια του Καυκάσου στους Παροπαμισάδες) ο Γιόνα (Έλληνας) σοφός Μαχανταμμαρακχάτα με τριάντα χιλιάδες μοναχούς». Πέραν των υπερβολών του, το κείμενο αποδεικνύει ότι υπήρχαν Έλληνες που ασπάσθηκαν τον βουδισμό, κάτι που επιβεβαιώνεται και από επιγραφικές μαρτυρίες που αποδεικνύουν ότι ο Μένανδρος υπήρξε προστάτης του βουδισμού. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να αποδειχθεί ότι εγκατέλειψε τα εγκόσμια ένας μονάρχης που διακρίθηκε στα πεδία των μαχών και ακολούθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του επεκτατική πολιτική. Άλλωστε και ο Πλούταρχος κάνει λόγο για το τέλος του Μενάνδρου, δίνοντας φυσικά μια εντελώς διαφορετική εκδοχή, καθώς σύμφωνα με τον Βοιωτό συγγραφέα ο Μένανδρος πέθανε κατά τη διάρκεια εκστρατείας.</div><div>Τί έχει συμβεί λοιπόν; Πρόκειται για απλές υπερβολές εκ μέρους της βουδιστικής παράδοσης που επιχείρησε να οικειοποιηθεί έναν ηγεμόνα που υπήρξε προστάτης του βουδισμού; Ή μήπως για παρανόηση; Ας μας επιτραπεί να ακολουθήσουμε τη δεύτερη εκδοχή. Νομίσματα που έχουν βρεθεί αποδεικνύουν ότι στις αρχές του 10υ αιώνα π.Χ. βασίλεψε στο Παντζάμπ ένας δεύτερος Μένανδρος, ο επονομαζόμενος και Δίκαιος, απόγονος πιθανώς του Μενάνδρου του Σωτήρος. Στα νομίσματα του Μενάνδρου Β΄ απεικονίζονται πάντα βουδιστικά σύμβολα, ενώ η επίκληση «Δίκαιος» αποδίδεται στα ινδικά ως «νταρμικάσα», δηλαδή πιστός της Ντάρμα, βουδιστικής έννοιας την οποία θα μπορούσαμε να αποδώσουμε ελεύθερα ως δρόμο ή μονοπάτι της αλήθειας και της αρετής. Αντί να αρνηθούμε την ύπαρξη ενός δεύτερου Μενάνδρου (Ταρν), η οποία έχει αποδειχθεί βάσει των κριτηρίων της νομισματολογίας (βλ. Bopearachchi και Senior), ίσως θα έπρεπε να δεχθούμε ότι η βουδιστική παράδοση αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτόν τον αποδεδειγμένα βουδιστή (ή έστω σαφώς φιλοβουδιστή) μονάρχη και όχι στον κατά πολύ πιο ένδοξο πρόγονό του.</div><div>είναι τυχαίο ότι ο Κουσάν ηγεμόνας Καδφίσης θεωρούσε ότι ο τελευταίος Έλληνας μονάρχης των Παροπαμισάδων, ο Ερμαίος (περίπου 90-70 π.Χ.), καταλεγόταν μεταξύ των προγόνων του. Ο τελευταίος Έλληνας μονάρχης του ινδικού χώρου πρέπει να ήταν ο Στράτων Β΄, που βασίλεψε στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. ή ίσως και μέχρι το 10 μ.Χ. Όπως είναι λογικό, οι ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών αυτών πρέπει να αφομοιώθηκαν σταδιακά είτε από τους γηγενείς είτε από τους ιρανόφωνους νομάδες που εγκαταστάθηκαν στην Ινδία.</div><div>Πηγή : https://rogerios.wordpress.com/2010/01/27/%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%AF/</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-82509456936402352692023-08-17T13:07:00.001+03:002023-08-20T12:26:30.834+03:00Αρβανίτικες φράσεις, εκφράσεις και ελληνικές λέξεις με αρβανίτικη προέλευση<div>Τα αρβανίτικα θεωρούνται τυπικά από την συμβατική Ιστορία και Γλωσσολογία ως ένας κλάδος της αλβανικής γλώσσας, μία διάλεκτος της. Οι Αλβανοί θεωρούν τα αρβανίτικα ως μία αρχαία αλβανική γλώσσα. Η αλήθεια όμως δεν είναι ακριβώς έτσι…Ο γράφων κατάγεται από ένα αρβανιτοχώρι της Αττικής, από μία παραδοσιακή αγροτική οικογένεια και έχοντας μάθει πολλά μόνος του για την αρβανίτικη παράδοση έκανε πολύχρονες έρευνες πάνω στο αντικείμενο…</div><div>Τα Αρβανίτικα δεν είναι διάλεκτος της επίσημης Αλβανικής γλώσσας, αλλά αντίθετα η αρβανίτικη είναι μία αρχαία γλώσσα από την οποία κατάγεται η νεώτερη τοσκική διάλεκτος, που υιοθετήθηκε από το αλβανικό κράτος ως επίσημη γλώσσα του κράτους. Η αρβανίτικη είναι γλώσσα αυτόνομη και η σημερινή αλβανική γλώσσα μία διάλεκτος της. Απλά οι Αρβανίτες ποτέ δεν θεώρησαν τους εαυτούς τους ξεχωριστό έθνος από τους Έλληνες, όπου και να βρέθηκαν στην γη, σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έγραφαν με ελληνικό αλφάβητο, μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά και στις αρβανίτικες εκκλησίες υπήρχε το ελληνορθόδοξο τυπικό πάντα. Ενώ ο πληθυσμός του αλβανικού κράτους, που ιδρύθηκε το 1913, θέλησε να υιοθετήσει ξεχωριστό αλφάβητο, να κάνει μία νότια αλβανική γλώσσα της Βορείου Ηπείρου επίσημη γλώσσα με πολλά δάνεια από τα τουρκικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά. Για να δηλώσει ότι είναι πραγματικό έθνος και για να μην αφομοιωθεί με τους συγγενείς Έλληνες των γειτονικών περιοχών.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCrC-7CrsmRYhmf_0HaNYOD6VRzvJFHmSUvZkEktXt1VzPeYzbtK7cPx3FeNDgnhfBNdnoIQY7wNKp3CeQkjawWwfSkUP7dKxD_SSDRacrzh83iUJAWcuibQEj-Uzf-AW77vEAlfJqHBA/s1600/1692269073320346-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCrC-7CrsmRYhmf_0HaNYOD6VRzvJFHmSUvZkEktXt1VzPeYzbtK7cPx3FeNDgnhfBNdnoIQY7wNKp3CeQkjawWwfSkUP7dKxD_SSDRacrzh83iUJAWcuibQEj-Uzf-AW77vEAlfJqHBA/s1600/1692269073320346-0.png" width="532" class=" " height="709" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Τα αρβανίτικα έχουν δεχτεί επιρροές σε όλα τα γλωσσικά επίπεδα από διαφορετικές ιστορικές γλώσσες, νεκρές και ζώσες, όπως τα ελληνικά και τα λατινικά, αλλά κυρίως από ποικίλες ελληνικές διαλέκτους διαφόρων περιοχών και εποχών. Αρχαϊκά στοιχεία που έχουν εκλείψει σε άλλες γλώσσες διατηρούνται στα Αρβανίτικα, γεγονός που τα καθιστά μια πολύτιμη πηγή για τους γλωσσολόγους. Αυτές οι επιρροές αποδεικνύουν επίσης τα κοινωνικά περιβάλλοντα στα οποία διαβίωσαν οι ομιλητές τους, οι Αρβανίτες, στο πέρασμα των αιώνων. Όπως συμβαίνει με τα βλάχικα, έτσι και τα αρβανίτικα δεν είναι ενιαία γλώσσα, αλλά αποτελείται από πλήθος διαλέκτων η κάθε μία με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Στο παρελθόν από κάποιους Έλληνες κυρίως, τα αρβανίτικα θεωρήθηκαν ως ελληνοαλβανική διάλεκτος. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αποτελούν αυτοτελή γλώσσα συγγενική της τοσκικής διαλέκτου η οποία όμως επηρρεάστηκε τόσο από το ελληνικά όσο και τα λατινικά λόγω της συμβίωσής της με αυτά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Μάλιστα διατήρησε κάποιοα πανάρχαια λεκτικά στοιχεία της ελληνικής τα οποία έχουν εξαφανιστεί από τις ελληνικές διαλέκτους.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0QMyKwY3t2Ws24QvZ30uTim90si-eIICB3S6KK8S-0tH2LnvfUoQ-CUSopLHAUccdQgQGT0Kk9Dg8z59zrEMotAeYlpQQoQMxfQ1_TbNM-0bo_qA84fLgYnFtcL2_R-hEbPEz_Is59kg/s1600/1692269276221004-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0QMyKwY3t2Ws24QvZ30uTim90si-eIICB3S6KK8S-0tH2LnvfUoQ-CUSopLHAUccdQgQGT0Kk9Dg8z59zrEMotAeYlpQQoQMxfQ1_TbNM-0bo_qA84fLgYnFtcL2_R-hEbPEz_Is59kg/s1600/1692269276221004-0.png" width="559" class=" " height="745" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Ντο χας νιε εδε νούκ' ντο σόχς γκα ντοβές.<br></div><div>θα φας μια και ούτε που θα δεις πού θα πας</div><div><br></div><div>Ντάλε!Ντάλε!Τιε σίτζι νιερ ντουφέκ Καραισκάκιτ</div><div>Στάσου!Στάσου!Να ιδείς μια φορά ντουφέκι του Καραισκάκη.</div><div>(έλεγαν για να φοβερίσουν η μια φατρία την άλλη όταν πολεμούσαν μεταξύ τους)</div><div><br></div><div>Μότ κουρούπιτ</div><div>Ποτέ</div><div><br></div><div>α τe τούντeς νjνe κeμπeνe τα χα νjτρeνe μελιγκόνα </div><div>(μέχρι να κουνήσεις το ένα πόδι,σου τρώει το άλλο το μυρμήγκι)</div><div><br></div><div>Ι α θομ λjέδιτ τe γκίγκjετ νούσεα</div><div>(το λέω του τοίχου να τ'ακούσει η νύφη)</div><div><br></div><div>Ο βινj ζητουλjάρι πeρ μπουκ</div><div>(θα'ρθει ο ζητιάνος για ψωμί),για όσους ζητούσαν χάρες</div><div> </div><div>Ο βινj Ταξιάρχη με ντράπeριν</div><div>(θα΄ρθει ο Ταξιάρχης με τη ρομφαία)--;απειλή</div><div><br></div><div>Ρι κουρούπεα νe δρομ σhαν λjαγκίνενe τσhe σhκον</div><div>(κάθεται η κουρούπα στο δρόμο και βρίζει την κανάτα που περνά)</div><div><br></div><div>Ντι κρούσκα νe νj βατρ,ντι μάτσhε νe νj πιατ</div><div>(δυο συμπεθέρες σε μια παρωστιά,δυο γάτες σε ένα πιάτο)</div><div><br></div><div>Μπeνετ κούγκουλι φαί εδέ κρούσκου συγγενή;</div><div>(γίνεται το κολοκύθι φαγητό και ο συμπέθερος συγγενής;)</div><div><br></div><div>Ανάθεμα παλjοκαιρόν πασοϊντίς μόλα με φτον</div><div>(ανάθεμα τον παλιοκαιρό,αλλά δεν ταιριάζει το μήλο με το κυδώνι)--για ασυμβίβαστες καταστάσεις</div><div><br></div><div>Ερν Πασχ τeμπeδά πρίφτι ξουλj νούκου κα</div><div>(ήρθε το μεγάλο Πάσχα και ο παπάς δεν έχει το ράσο του)</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhDIgTVxDD2xI0IqtPy5URJpTfQZ-efI5BlT3DQjSfq3igFjskoTr7OZOu49x5jcjnwZ9fnZ0GCmYA1TqQNyMM7RuKQP3ab7DpiyUkoT3gtfptmApQEfGbtrJtGHWcvib_b_biSbebmGk/s1600/1692269273047387-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhDIgTVxDD2xI0IqtPy5URJpTfQZ-efI5BlT3DQjSfq3igFjskoTr7OZOu49x5jcjnwZ9fnZ0GCmYA1TqQNyMM7RuKQP3ab7DpiyUkoT3gtfptmApQEfGbtrJtGHWcvib_b_biSbebmGk/s1600/1692269273047387-1.png" width="533" class=" " height="710" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Λιγούρα ε τριτίουτ</div><div>(ζέστη του Σεπτέμβρη) για τους ενοχλητικούς</div><div><br></div><div>Φτεκς γαϊδούριν ρεχ σαμάριν</div><div>(φταίει το γαϊδούρι,χτυπάει το σαμάρι) άλλος φταίει,άλλος τιμωρείται.</div><div><br></div><div>Τσhe ρι σι νούσε Κουκουριότε τe χeνeν</div><div>(τι κάθεσαι σαν νύφη από τα Κούκουρα τη Δευτέρα;)-για τις ντοπαλές και τις σεμνότυφες.(Κούκουρα=το χωριό Αγία Άννα Βοιωτίας) </div><div><br></div><div>ο λιούεν ριμπάπι*</div><div>( Θα παίξει η λύρα )</div><div>* Αραβικό μουσικό όργανο που μοιάζει στην λύρα.Δηλαδή θα φας ξύλο μετά μουσικής.</div><div><br></div><div>Γιέ βίτσ πα λιπίτουρ</div><div>( Είσαι μοσχάρι που δεν σ΄έχει γλείψει η μάνα σου)</div><div>Ο χαζός που δεν έχει ιδέα για τίποτα. </div><div><br></div><div>Ρό ιζίθ, ρό, τε σόχες μουγί με έρ.</div><div>(Ζήσε μαύρε, ζήσε, να δεις ανεμόμυλο).</div><div>Λέγεται για κάποιο γεγονός σπάνιο ή παράδοξο. </div><div><br></div><div>κιάβ σί μπίθ εκαρδιάσουρ</div><div>( Το πάει σαν πισινός κρυωμένος )</div><div>Λέγεται για τους πολυλογάδες</div><div><br></div><div>Το σκός σι κουμπάρ κα Ζερίκι.</div><div>( Θα περάσεις σαν κουμπάρος από το Ζερίκι.)</div><div>Θα καλοπεράσεις </div><div><br></div><div>Ατιέ κου διέσε πλιάκ - τ – βέρ – χούντετ .</div><div>Εκεί που χέζει ο γέρος να βάλεις την μύτη σου . </div><div><br></div><div>οτε με χάσ γκίζα= θα μου φασ την μυζηθρα</div><div>σαν να λέμε ¨σιγά το κακό που θα μου κάνεις¨.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLfkIKWV0xCz_0MgaslhgnOxV-7Z_mzxf17jd8i6GsoYvQMt1C99sycrH77bEtAqHK09B0wwce6yujeC35qfOP-bWCha0gPpZhC90eRg94_irhqYO_Mg7u9zm0wgsI8uhwOFt4RsnES8g/s1600/1692269269991335-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLfkIKWV0xCz_0MgaslhgnOxV-7Z_mzxf17jd8i6GsoYvQMt1C99sycrH77bEtAqHK09B0wwce6yujeC35qfOP-bWCha0gPpZhC90eRg94_irhqYO_Mg7u9zm0wgsI8uhwOFt4RsnES8g/s1600/1692269269991335-2.png" width="533" class=" " height="662" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Ντόσα βάλλε νούκου ντι, κα τe σσιχ ντέρκου τe ντζί; Η γουρούνα χορό δεν ξέρει, πού να δει το γουρουνάκι να μάθει;</div><div><br></div><div>σι ντο στρος ντο φλιές=όπως στρώσεις θα κοιμηθείς</div><div><br></div><div>Το πις σα πιβ νταούλι νε ντάρσεμ.</div><div>( Θα φας όσα έφαγε το νταούλι στο γάμο.)</div><div>Θ΄αρπάξεις αμέτρητες</div><div><br></div><div>Ντο βράρ με σάτ ιγκούστ. </div><div>(Θες σκότωμα με στενό ξινάρι)</div><div><br></div><div>Ρούσι Λιόρεμα.( Κατέβασε το λιόρεμα)</div><div>Όταν γίνεται το ακατόρθωτο.Λιόρεμα( ηλιόρεμα) είναι ένα ρέμα στον Ελικώνα που ποτέ δεν κατεβάζει νερό.</div><div><br></div><div>τσάν λιέπουρι τσούνεν</div><div>( Σπάει ο λαγός το πουλί του)</div><div>Λέγεται για πολύ δύσβατη περιοχή.</div><div><br></div><div>Άι κότ πούλια,το μπίνιν βέ</div><div>(Πήγαινε να ταΐσεις (βοσκήσεις) κότες , να κάνουν αυγά. </div><div>Λέγεται απαξιωτικά - υποτιμητικά - προσβλητικά σε κάποιον. </div><div><br></div><div>Ρί σί πίδι νε ντάρσεμ</div><div>( Κάθεσε σαν το μ..νί στο γάμο) </div><div>Λέγεται για αυτούς που δεν τους καίγεται καρφί για τίποτα. (άνετοι)</div><div><br></div><div>τρόποι για να λες ένα μεγάλο ευχαριστώ. </div><div>ρρί ντε θρόν, που σημαίνει να γίνεις βασιλιάς, να ανέβεις στον θρόνο</div><div>ουράτëν, που σημαίνει την ευχή μου</div><div>γιές μιρ, να είσαι καλά</div><div><br></div><div>χάνα μούνου =φάε σκατά στην κυριολεξία .</div><div>Λέγεται όταν κάποιος λέει μια μεγάλη κοτσάνα και δεν θεωρείται βαριά βρισιά. Διαδεδομένο στην 'Υδρα και την Αργολίδα.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKn8lfSjFiw3LFJpHgOxbcDYlSW49fkGsgF36bJO4ytmpCTSqdN1bK8wMyG7yTn06y6YkaPQWMvnR-yhHF-3vIduGvOgJYTCCIjDJijABGJN6pXL2BQT27p-FcxyVj4xoKg-f0xwMYRxM/s1600/1692269265837411-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKn8lfSjFiw3LFJpHgOxbcDYlSW49fkGsgF36bJO4ytmpCTSqdN1bK8wMyG7yTn06y6YkaPQWMvnR-yhHF-3vIduGvOgJYTCCIjDJijABGJN6pXL2BQT27p-FcxyVj4xoKg-f0xwMYRxM/s1600/1692269265837411-3.png" width="533" class=" " height="710" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Ιδού λοιπόν ο πίνακας με τις πενήντα ελληνικές λέξεις αλβανικής προέλευσης. Οι αμφισβητούμενες με ερωτηματικό (;)</div><div><br></div><div>αλητάμπουρας [μόνο το δεύτερο μισό, βέβαια] = Αλήτης άντρας (μπουρι)</div><div>αμπάριζα [αυτό είναι είδος αντιδανείου, αφού η αμπάρα, ιταλικής αρχής, πέρασε από τα ελληνικά στα αλβανικά. Οι καταλήξεις σε -ιζα είναι ένδειξη αρβανίτικης προέλευσης, και στα τοπωνύμια]</div><div>βλάμης = βλα ιμ , ο αδερφός, φίλος μου </div><div>γκιόνης = άγριο πτηνό της ελλ. Φύσης </div><div>γούβα (;)</div><div>ζαμάρα [φλογέρα]</div><div>ζουλάπι (;)</div><div>καλαμπόκι = Αραβόσιτος </div><div>καλέσα [η ξανθιά προβατίνα] = Καλι, άλογο </div><div>καλικούτσα [από τις Λέξεις που χάνονται]</div><div>καρκαλέτσος = Ακρίδα, έντιμο </div><div>καρούτα [ξύλινη σκάφη, ποτίστρα· από τις Λέξεις που χάνονται. Σλαβική απώτερη προέλευση, αλλά εμείς την πήραμε από τα αλβανικά]</div><div>κόκα [κεφάλι, από τις Λέξεις που χάνονται]</div><div>κοκορέτσι</div><div>κοπέλα, κοπέλι (;)</div><div>κουλαντρίζω</div><div>λάγιος [για πρόβατα, σκούρο]</div><div>λάλα [η κάμπια]</div><div>λάπα [κοιλιά σφαγίου]</div><div>λιάρος [παρδαλός]</div><div>λούγκα [εξοίδημα αδένων]</div><div>λουλούδι = Λουλε , άνθος </div><div>λούμπα</div><div>λούτσα = βρεγμένος, υγρός </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7YN5Deekg0cAVQ-z5E-op-bOp6wC3AEp9uAQfNGskXvlUTutHXcTN5qwUdoaS815xStGg3t_JWXL7mnvT000YR64GE-vurEs4gbcusgORkgZ8juGTh8E3QsEJMn68IEQX6mbh7d1Rurs/s1600/1692269542493273-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7YN5Deekg0cAVQ-z5E-op-bOp6wC3AEp9uAQfNGskXvlUTutHXcTN5qwUdoaS815xStGg3t_JWXL7mnvT000YR64GE-vurEs4gbcusgORkgZ8juGTh8E3QsEJMn68IEQX6mbh7d1Rurs/s1600/1692269542493273-0.png" width="536" class=" " height="714" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>μάγκας (;)</div><div>μάλε βράσε = Μάλι, βουνό </div><div>μαρκαλίζω (;) = Ζευγαρωνω</div><div>μαρμάγκα</div><div>μπάκα = κοιλιά </div><div>μπαμπέσης = πακ μπέσα, λίγη πίστη </div><div>μπέσα = πίστη στο λόγο που δίνεις </div><div>μπομπότα = αλεσμένο καλαμπόκι </div><div>μπουλούκι [τουρκικής αρχής, αλλά κατά το ΛΚΝ το πήραμε μέσω αλβανικών]</div><div>μπουσουλάω</div><div>πίπιζα</div><div>πλιάκος [ο γέρος, ο παλιός -ηπειρώτικο, αλλά από εκεί δεν ετυμολογείται και η Πλάκα;]</div><div>πλιάτσικο = λεηλασία, πάρσιμο λαφύρων </div><div>πρατσαλίζω [καψαλίζω, ίσως και τρίζω στη φωτιά, παρακαλούνται οι Ηπειρώτες να ξεδιαλύνουν]</div><div>σβέρκος = αυχένας </div><div>σιγκούνα = πανωφόρι γυναικών </div><div>σιούτος [κατσίκι ή άλλο τέτοιο ζώο χωρίς κέρατα, από τις Λέξεις που χάνονται]</div><div>τάτσι μίτσι κότσι = Τάσος, Μήτσος, Κώστας </div><div>τρίλιζα</div><div>τσίφτης</div><div>τσουνί (;) = Μικρός, νεαρός </div><div>τσούπρα = νεαρό κορίτσι </div><div>φάρα = σπόρος, φατρία, πατρια, οικογένεια </div><div>φέρμελη = πανωφόρι ανδρών </div><div>φλετουρώ [πεταρίζω, από τις Λέξεις που χάνονται]</div><div>φλογέρα</div><div>Πηγή : https://www.lingetscript.com/2010/09/blog-post_7252.html?m=1</div><div>https://sarantakos.wordpress.com/2013/10/18/50albanian/</div><div>http://www.arxeion-politismou.gr/2017/04/arvanites-kai-arvanitiki-glossa.html</div><div>https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1</div><div>https://www.lingetscript.com/2010/09/blog-post_1804.html</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-76858979942102244962022-12-06T12:48:00.001+02:002022-12-06T16:53:05.277+02:00Ησίοδος - Έργα και ημέραι: Γάμος, φιλία και νοικοκυριόΣτην ώρα σου γυναίκα στο σπίτι σου να φέρεις,<div>μήτε πάρα πολύ μικρότερος απ᾽ τα τριάντα χρόνια,</div><div>μήτε και πάρα πολύ μεγαλύτερος. Αυτός είναι ο κατάλληλος καιρός για γάμο.</div><div>Τέσσερα χρόνια να ᾽ναι η γυναίκα έφηβη, τον πέμπτο να παντρεύεται.</div><div>Να παντρευτείς παρθένα, για να της μάθεις φρόνιμες συνήθειες,</div><div>κι αυτήν προπάντων να παντρεύεσαι, που κάθεται κοντά σου,</div><div>αφού τα πάντα γύρω απ᾽ αυτήν καλά τα μάθεις, μην τύχει για τους γείτονες χαρά να παντρευτείς.</div><div>Απ᾽ τη γυναίκα την καλή τίποτε πιο καλό δεν αποκτά ο άντρας,</div><div>και τίποτε πάλι φοβερότερο απ᾽ την κακή, που το φαΐ παραμονεύει:</div><div>αυτή το σύζυγό της, και δυνατός να είναι ακόμα,</div><div>δίχως δαυλό τον καίει και πρόωρα γηρατειά τού δίνει.</div><div>Καλά φυλάξου από των μακάριων αθανάτων την εκδίκηση.</div><div>Το φίλο με τον αδερφό σου μην τον κάνεις ίσο.</div><div>Μα κι αν τον κάνεις, πρώτος εσύ να μην τον βλάψεις,</div><div>κι ούτε ψεύτικη εύνοια στα λόγια να του δείξεις.</div><div>Μα αν εκείνος κάνει αρχή και πει λόγια ή κάνει πράξεις δυσάρεστες,</div><div>θυμήσου τα διπλά να του ανταποδώσεις. Κι αν πάλι για συμφιλίωση</div><div>το πρώτο βήμα κάνει και θέλει να σου δώσει ικανοποίηση, να το δεχτείς.</div><div>Ο ελεεινός ο άνθρωπος κάθε φορά και άλλον φίλο κάνει.</div><div>Ο χαρακτήρας σου να μη διαψεύδει την εμφάνισή σου.</div><div>Μήτε να λέγεσαι άνθρωπος που φιλοξενεί πολλούς, μήτ᾽ αφιλόξενος,</div><div>μήτε και φίλος των κακών, μήτε και των καλών κατήγορος,</div><div>μήτε ποτέ σου να τολμήσεις την ψυχοφθόρα φτώχεια ενός ανθρώπου</div><div>την καταραμένη να ονειδίσεις: είναι κι αυτή δοσμένη απ᾽ τους θεούς που ζουν αιώνια.</div><div>Άριστος θησαυρός μες στους ανθρώπους η φειδωλή η γλώσσα,</div><div>που σαν προχωράει με μέτρο είναι πολύ μεγάλη η χάρη της.</div><div>Αν πεις κακία, γοργά κι ο ίδιος θ᾽ ακούσεις μεγαλύτερη.</div><div>Δυσάρεστος μην είσαι σε τραπέζι που φιλοξενεί πολλούς:</div><div>από κοινό τραπέζι αντλείς πάρα πολλή χαρά μ᾽ ελάχιστη δαπάνη.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitw84wR6NleZFekIXWH5GJonZn4EH-AvddDPrWLTHx2nRW42Jnsfo9Gdpa3eYf9R_9O9FRRcb4O5aZG6D7WXUD0iSZJeN5blsC0LTo9SP-sD3PZN2O2TUy7hpNLsx5D85yWKnqWDkYV9k/s1600/1670326846838290-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitw84wR6NleZFekIXWH5GJonZn4EH-AvddDPrWLTHx2nRW42Jnsfo9Gdpa3eYf9R_9O9FRRcb4O5aZG6D7WXUD0iSZJeN5blsC0LTo9SP-sD3PZN2O2TUy7hpNLsx5D85yWKnqWDkYV9k/s1600/1670326846838290-0.png" width="600" class=" " height="482" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Ούτε ποτέ με την αυγή να κάνεις σπονδή στο Δία λαμπερό κρασί</div><div>με χέρια άνιφτα, ούτε στους άλλους αθανάτους.</div><div>Γιατί βέβαια τότε δε σ᾽ ακούν και τις ευχές σου αποστρέφονται.</div><div>Μήτε στραμμένος προς τον ήλιο όρθιος να ουρείς.</div><div>Κι απ᾽ τη στιγμή που δύει —να το θυμάσαι— μέχρι ν᾽ ανατείλει,</div><div>ούτε στο δρόμο επάνω ούτε έξω από το δρόμο, όταν περπατάς, να ουρείς,</div><div>μήτε ξεγυμνωμένος: είναι των μακάριων θεών και οι νύχτες.</div><div>Ο θεϊκός ο άνθρωπος, με το μυαλό το φρόνιμο, καθισμένος κατουρά</div><div>ή πλησιάζοντας στον τοίχο μιας αυλής καλοφραγμένης.</div><div>Κι ούτε το αιδοίο σου από σπέρμα μολυσμένο</div><div>ν᾽ αφήνεις να φαίνεται μες στο σπίτι, στην εστία κοντά, αλλά να τ᾽ αποφεύγεις.</div><div>Μήτε γυρίζοντας από ταφή δυσοίωνη</div><div>να σπέρνεις απογόνους, μα από ευωχία των αθανάτων επιστρέφοντας.</div><div>Κι ούτε στα νερά των ποταμών να κατουράς που ρέουν προς τη θάλασσα,</div><div>ούτε στις κρήνες. Αυτό πολύ να τ᾽ αποφεύγεις.</div><div>Μήτε και να αποπατείς. Δεν είναι τούτο το καλύτερο.</div><div>Κι ούτε ποτέ των αέναων ποταμών το καλλίροο νερό</div><div>με τα πόδια να περάσεις, προτού προσευχηθείς κοιτάζοντας στα ωραία ρείθρα,</div><div>αφού τα χέρια σου ένιψες με το νερό το καθαρό, το πολυέραστο.</div><div>Όποιος διαβεί ποτάμι δίχως να ᾽χει ξεπλύνει την αθλιότητα και τα χέρια του,</div><div>αυτόν θα τον μισήσουν οι θεοί και λύπες κατόπιν θα του δώσουν.</div><div>Σε πλούσιο των θεών συμπόσιο απ᾽ το πεντόκλαδο να μην κόβεις</div><div>το ξερό απ᾽ το χλωρό με σίδερο που αστράφτει.</div><div>Ούτε ποτέ να βάζεις την οινοχόη επάνω απ᾽ τον κρατήρα</div><div>την ώρα που πίνουν. Μοίρα ολέθρια σ᾽ αυτή την πράξη υπάρχει.</div><div>Μήτε σαν φτιάχνεις σπίτι να το αφήσεις ατελές,</div><div>μήπως και πάει να κάτσει κρώζοντας καμιά κουρούνα που πολύ κραυγάζει.</div><div>Από μια χύτρα με πόδια που σε θυσία δε χρησιμοποίησες μην πάρεις</div><div>για να φας, μήτε να λουστείς. Υπάρχει και για τούτη την πράξη τιμωρία.</div><div>Μη βάζεις να καθίσει πάνω σε μέρη ιερά, καλό δεν είναι,</div><div>δωδεκάμερο παιδί — αυτό τον άνδρα τον κάνει άνανδρο—</div><div>ούτε δωδεκάμηνο. Το ίδιο ολέθρια και τούτη η πράξη είναι.</div><div>Μήτε ο άντρας το σώμα του με γυναικείο λουτρό</div><div>να καθαρίζει. Γιατί κι εδώ θα ᾽ρθει εν καιρώ ολέθρια τιμωρία.</div><div>Ούτε αν τύχει να βρεθείς σε θυσίες που καίγονται</div><div>να βλασφημείς ολέθρια. Και γι᾽ αυτό ο θεός οργίζεται</div><div>Έτσι να πράττεις. Κι απ᾽ την κακή τη φήμη των ανθρώπων να φυλάγεσαι.<br></div><div>Γιατί η κακοφημία είναι άσχημη, κι ελαφριά που να μπορείς να τη σηκώσεις εύκολα πολύ, μα να την κουβαλάς βαριά, και δύσκολη να την αποτινάξεις.</div><div>Φήμη καμιά δε χάνεται ολότελα που άνθρωποι πολλοί</div><div>τη διαδώσουν. Μία θεά είναι κι αυτή επίσης.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrEq7yUI_N0hxjeGep-KIlF4tcnm5j2otmK-tnlVXlTRhQ5BjxX7yV6ObVpPGWsM8DLIS9zv6NotsMRdO4UReJw7G2De5pGLHq_MlV23sdb-yUWtI4domf3Gbnbkc59zbLiyic93U01Yk/s1600/1670326843165563-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrEq7yUI_N0hxjeGep-KIlF4tcnm5j2otmK-tnlVXlTRhQ5BjxX7yV6ObVpPGWsM8DLIS9zv6NotsMRdO4UReJw7G2De5pGLHq_MlV23sdb-yUWtI4domf3Gbnbkc59zbLiyic93U01Yk/s1600/1670326843165563-1.png" width="600" class=" " height="524" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Τις μέρες του Δία καλά αφού φυλάξεις κι όπως πρέπει,</div><div>δίνε στους δούλους σου οδηγίες. Είναι η τριακοστή του μήνα μέρα άριστη,</div><div>για να ελέγχεις τις δουλειές και να μοιράζεις το σιτηρέσιό τους,</div><div>αν βέβαια οι άνθρωποι την αλήθεια διακρίνοντας τηρούνε.</div><div>Τούτες οι μέρες από το συνετό το Δία είναι:</div><div>Πρώτον, η πρώτη και η τέταρτη και η έβδομη του μήνα είναι μέρες ιερές</div><div>—γιατί την έβδομη γέννησε η Λητώ το χρυσοσπάθη Απόλλωνα—</div><div>και η όγδοη και η ένατη. Όμως του μήνα που αυξάνει δυο είναι οι μέρες</div><div>για να ασχοληθείς κατεξοχήν με τα ανθρώπινα έργα:</div><div>η ενδέκατη και η δωδέκατη. Είναι κι οι δυο καλές</div><div>για να κουρεύεις πρόβατα και να μαζεύεις τον ευφρόσυνο καρπό.</div><div>Μα η δωδέκατη απ᾽ την ενδέκατη πολύ καλύτερη είναι.</div><div>Γιατί σ᾽ αυτή γνέθει τα νήματα η αράχνη που ίπταται ψηλά,</div><div>όταν η μέρα είναι πλήρης, όταν κι ο γνωστικός μαζεύει το σωρό του.</div><div>Αυτή τη μέρα να στήνει και η γυναίκα αργαλειό και στη δουλειά αρχή να κάνει.Τη δέκατη τρίτη μέρα απ᾽ την αρχή του μήνα ν᾽ αποφεύγεις</div><div>ν᾽ αρχίσεις τη σπορά. Φυτά όμως να φυτέψεις είναι άριστη.</div><div>Η έκτη από τη μέση είναι πολύ ανώφελη για τα φυτά,</div><div>μα για τη γέννηση αγοριού είναι καλή. Μα για κορίτσι ανώφελη είναι</div><div>και για να γεννηθεί και για να παντρευτεί.</div><div>Ούτε κι η πρώτη έκτη είναι κατάλληλη να γεννηθεί κορίτσι,</div><div>μα είναι ευνοϊκή να μουνουχίσεις ερίφια και κοπάδια πρόβατα,</div><div>και μαντρί για να σηκώσεις γύρω₋γύρω για τα ποίμνια.</div><div>Είναι καλή για γέννηση αγοριού που θ᾽ αγαπάει να μιλά πειραχτικά,</div><div>να λέει ψέματα, λόγια κολακευτικά, θα αγαπά και τις κρυφές παρέες.</div><div>Την όγδοη του μήνα να μουνουχίζεις κάπρο και βόδι</div><div>που δυνατά μουγκρίζει, και τη δωδέκατη τα καρτερικά μουλάρια.</div><div>Πηγή : https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=134&page=26</div><div>https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=134&page=27</div><div>https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=134&page=28</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-23676229072451127372022-12-06T12:21:00.001+02:002022-12-06T13:48:24.242+02:00Θεογονία του Ησιόδου (Μέρος Δ) - Η περιγραφή της φυλακής των Ταρτάρων στην κοίλη Γη, η μάχη του Δία με τον Τυφωέα και η γέννηση ημίθεων ηρώωνΕκεί στη σειρά, της μαύρης γης και του κατασκότεινου Τάρταρου και του ατέλειωτου Πόντου και του ουρανού που είναι γεμάτος αστέρια, βρίσκεται η αρχή και το τέλος, τόποι μουχλιασμένοι που τους αποφεύγουν ακόμη κι οι θεοί, χάσμα μεγάλο, που αν κάποιος περάσει απ’ τις πύλες του, δεν θάφτανε στον πυθμένα του ούτε σ’ ένα χρόνο. Αλλά θα τον πήγαινε από δω κι από κει φοβερή θύελλα πάνω στη θύελλα. Αυτό το φαινόμενο είναι φοβερό ακόμα και για τους αθανάτους. Εκεί βρίσκεται ο οίκος της σκοτεινής Νύχτας ζωσμένος απ’ τα μαύρα σύννεφα. Μπροστά της, ο γυιός του Ιαπετού, σηκώνει με το κεφάλι, και τ’ ακούραστα χέρια του τον πλατύ ουρανό, χωρίς να λυγίζει. Εκεί η Νύχτα και η Ημέρα συναντιούνται και αλληλοχαιρετιούνται, περνώντας το χάλκινο σκαλοπάτι. Η μια μπαίνει μέσα κι η άλλη βγαίνει έξω, γιατί ποτέ και τις δυο μαζί δεν τις σηκώνει το σπίτι. Αλλά ενώ η μια είναι έξω και περιφέρεται στη γη, η άλλη μένει μέσα και περιμένει την ώρα της για να βγει. Η μια κρατώντας το Φως που το βλέπουν όλοι, κι η άλλη η ολοσκότεινη Νύχτα, τυλιγμένη σε μαύρο σύννεφο, έχοντας στα χέρια της τον Ύπνο τον αδελφό του Θανάτου. Εκεί είναι η κατοικία των παιδιών της μαύρης Νύχτας, του Ύπνου και του Θανάτου, θεοί φοβεροί που ποτέ σ’ αυτούς ο λαμπερός Ήλιος δεν ρίχνει τις ακτίνες του, ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό, ούτε όταν κατεβαίνει απ’ αυτόν. Ο ένας απ’ αυτούς, ήρεμος και γλυκός τριγυρίζει τη γη, και την απέραντη θάλασσα ενώ ο άλλος έχει καρδιά από σίδερο και ψυχή χάλκινη κι ανελέητη μέσα στα στήθεια του, κι όποιον αρπάξει απ’ τους ανθρώπους δεν τον αφήνει κι είναι εχθρός ακόμα και στους αθάνατους θεούς. Εκεί μπροστά υψώνονται τα βροντερά ανάκτορα του πανίσχυρου Άδη και της φοβερής Περσεφόνης κι ένας τρομερός σκύλος τα φυλάει μπροστά, αδυσώπητος με πανούργο τέχνασμα. Σ’ όσους έρχονται κουνά την ουρά και τα δυο αυτιά του φιλικά, όμως πάλι να βγει έξω δεν τον αφήνει, αλλά παραφυλάει και τρώει όποιον πιάσει να βγαίνει έξω απ’ την πύλη (του πανίσχυρου Άδη και της φοβερής Περσεφόνης). Εκεί κατοικεί η μισητή για τους αθάνατους, η φοβερή Στύγα, η μεγαλύτερη θυγατέρα του Ωκεανού που τα ρέματα του κυλούν κυκλικά. Κατοικεί μακρυά απ’ τους θεούς, σε ξακουστά ανάκτορα σκεπασμένα με ψηλούς βράχους. Και τριγύρω κολώνες ασημένιες τα στηρίζουν στον ουρανό. Καμμιά φορά έρχεται η θυγατέρα του Θαύμαντα η γοργοπόδαρη Ίρις, να φέρει κάποιο μήνυμα απ’ την απέραντη θάλασσα. Όποτε σηκωθεί καυγάς κι έχθρα ανάμεσα στους αθάνατους κι όποιος απ’ όσους κατοικούν στα Ολύμπια δώματα ψεύδεται, ο Ζευς στέλνει την Ίριδα να φέρει από μακρυά τον μέγα όρκο των θεών, το φημισμένο παγωμένο νερό μέσα σε χρυσή στάμνα, που κυλά από ψηλό, κρεμαστό βράχο. Κι είναι παρακλάδι του ιερού ποταμού του Ωκεανού, που κυλά άφθονο μέσα στη μαύρη νύχτα, κάτω απ’ τη πλατειά γη. Γιατί έχει μερδικό το ένα δέκατο. Τα άλλα εννιά γύρω απ’ τη γη και την απέραντη θάλασσα με δίνες ασημένιες τα περικυκλώνει (ο Ωκεανός) και χύνεται στη θάλασσα, κι αυτό το ένα δέκατο, κυλά απ’ τον βράχο κι είναι συμφορά μεγάλη για τους θεούς. Όποιος απ’ τους αθάνατους που κατέχουν την Κορφή του χιονισμένου Ολύμπου ορκιστεί ψεύτικα χύνοντας το νερό, για ένα ολόκληρο χρόνο κείτεται χωρίς πνοή. Και δεν φέρνει ποτέ νέκταρ και αμβροσία για να τραφεί, αλλά κείτεται χωρίς ανάσα και φωνή πάνω στα στρωσίδια και τον τυλίγει μια τρομερή παράλυση. Κι όταν περάσει η αρρώστεια ύστερα από έναν μακρύ χρόνο, τον περιμένουν άλλα κι άλλα, φοβερώτερα βάσανα. Εννιά χρόνια μένει χωρισμένος απ’ τους θεούς που ζουν αιώνια κι ουδέποτε παίρνει μέρος στα συμβούλια και στα συμπόσια, για εννιά ολόκληρα χρόνια. Στον δέκατο όμως παίρνει πάλι μέρος στα συμβούλια των αθανάτων που έχουν τα Ολύμπια ανάκτορα. Τέτοιο όρκο έθεσαν οι θεοί στο άφθαρτο και παμπάλαιο νερό της Στύγας που τρέχει μέσα σε τραχύ τόπο. (Εκεί στη σειρά,της μαύρης γης και του κατασκότεινου Τάρταρου και του ατέλειωτου Πόντου και τ’ ουρανού που είναι γεμάτος αστέρια, βρίσκεται η αρχή και τέλος, τόποι μουχλιασμένοι που τους αποφεύγουν ακόμη κι οι θεοί. Εκεί είναι οι μαρμάρινες πύλες και το ακλόνητο χάλκινο κατώφλι, στερεωμένο σε ρίζες χωρίς τέλος, μακρυές, που βρίσκεται εκεί από πάντα. Εκεί μπροστά, μακρυά απ’ όλους τους θεούς, κατοικούν οι Τιτάνες, πέρα απ’ το ζοφερό χάος. Ενώ οι ξακουστοί σύντροφοι του βροντερού Δία ο Κόττος και ο Γύης, κατοικούν σε δώματα στα θεμέλια του Ωκεανού. Και τον Βριάρεω, για τη γενναιότητα του, τον έκαμε γαμπρό του ο βαρύκτυπος Γαιοσείστης (ο Ποσειδώνας) και του έδωσε γυναίκα του την Κυμοπόλεια, τη δική του θυγατέρα. <div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJcC0tFJpeNOvKa54TRkIZUyAi5tx6i4OE-x3u4fTO0B3VLCaMyMjYW_ra_wF1V6hrCUNEW9EG2BAYFIb2ISsanbdZkQtk8xU7QFPORxwwbq9GoW85StF9wbHBewhtBwpHywwAn1wb01s/s1600/1670327300237704-0.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJcC0tFJpeNOvKa54TRkIZUyAi5tx6i4OE-x3u4fTO0B3VLCaMyMjYW_ra_wF1V6hrCUNEW9EG2BAYFIb2ISsanbdZkQtk8xU7QFPORxwwbq9GoW85StF9wbHBewhtBwpHywwAn1wb01s/s1600/1670327300237704-0.png" width="400">
</a>
</div><br></div><div>Μόλις έδιωξε ο Δίας τους Τιτάνες απ’ τον ουρανό, η πελώρια Γαία, γέννησε τον τελευταίο γυιό της τον Τυφωέα σμίγοντας με τον Τάρταρο για χάρη της χρυσής Αφροδίτης. Τα χέρια του ήταν φτειαγμένα για έργα που χρειαζόταν δύναμη και τα πόδια του κρατερού θεού ήταν ακούραστα. Κι απ’ τους ώμους του έβγαιναν εκατό φιδίσια κεφάλια, δράκου τρομερού, και μαύρες γλώσσες που έγλειφαν. Κι απ’ τα μάτια των φοβερών κεφαλιών, κάτω απ΄τα φρύδια έβγαινε φλογερή φωτιά, (κι απ’ όλα τα κεφάλια καθώς κοίταζε καιγόταν φωτιά). Κι έβγαιναν απ’ όλα τα τρομερά κεφάλια φωνές κάθε είδους, αφήνοντας απερίγραπτο βουητό. Γιατί άλλοτε μιλούσε έτσι που να καταλαβαίνουν οι θεοί, κι άλλοτε με φωνή αγέρωχη σαν βρυχηθμό περήφανου ταύρου που τίποτα δεν σταματά την ορμή του. Άλλοτε σαν σκληρόκαρδο λιοντάρι, άλλοτε σαν σκυλάκια, θαύμα να τ΄ακούς, κι άλλοτε πάλι σφύριζε κι αντηχούσαν τα μακρυά βουνά. Κι εκείνη τη μέρα θα συνέβαινε ένα γεγονός ανεπανόρθωτο, θα γινόταν δηλαδή αυτός βασιλιάς σε θνητούς κι αθανάτους, αν δεν τον αντιλαμβανόταν ο οξυδερκής πατέρας θεών και ανθρώπων. Και βρόντησε σκληρά και δυνατά, κι αντήχησε τρομακτικά τριγύρω η Γη, και ο πλατύς Ουρανός από ψηλά, και ο Πόντος και τα ρέματα του Ωκεανού και τα Τάρταρα τη γης. Και κάτω απ’ τ’ αθάνατα πόδια του άρχοντα που σηκωνόταν, τραντάζόταν ο μέγας Όλυμπος και στέναζε η γη. Κι απ΄τους δυό φοβερή ζέστη κυρίεψε τον σκοτεινό πόντο, απ’ τη βροντή και την αστραπή, κι απ’ τη φωτιά που έβγαινε απ’ το πελώριο τέρας (μανιασμένοι άνεμοι και φλογερός κε- ραυνός), και κόχλαζε ολ’ η γη, ο ουρανός κι η θάλασσα. Κι από παντού μαίνονταν πελώρια κύμα- τα στις ακτές, απ’ την ορμή των αθανάτων, κι ένας σεισμός ατέλειωτος σηκώθηκε. Έτρεμε ο Άδης που είναι άρχοντας στους νεκρούς του κάτω κόσμου, και οι Τιτάνες μέσα στον Τάρταρο, που βρίσκονται γύρω απ’ τον Κρόνο (απ’ το ατέλειωτο βουητό και τον φοβερό αγώνα). Ο Ζεύς, όταν κορυφώθηκε η ορμή του, και πήρε τα όπλα, τη βροντή, την αστραπή και τον καπνογόνο κεραυνό, τον χτύπησε πηδώντας απ’ τον Όλυμπο κι έκαψε ένα γύρω όλα τα απερίγραπτα κεφάλια του φοβερού τέρατος. Κι όταν τον δάμασε απ’ τα χτυπήματα, έπεσε κομματιασμένος κι αναστέναξε η πελώρια γη. Κι απ’ αυτόν τον κεραυνωμένο άρχοντα, ξεπήδησε φλόγα, μέσα στα σκοτεινά και βραχώδη φαράγγια του βουνού όπου είχε πληγωθεί. Και σε μεγάλη έκταση καιγόταν η πελώρια γη, μέσα σε απερίγραπτους ατμούς, κι έλοιωνε σαν κασσίτερος ζεσταμένος από ικανούς τεχνίτες σε καλοτρυπημένες χοάνες, ή σαν σίδερο που είναι το πιο στέρεο, και που μέσα στα φαράγγια του βουνού, δαμασμένο απ’ τη φλογερή φωτιά, λοιώνει στο θεϊκό χώμα, απ’ την τέχνη του ΄Ηφαιστου. Έτσι έλοιωνε κι η γη απ’ τη λάμψη της φλογερής φωτιάς. Και τον έριξε (ο Δίας) με ψυχή θυμωμένη μέσα στον απέραντο Τάρταρο. Απ’ αυτόν, τον Τυφώνα, βγαίνει η υγρή ορμή των ανεμών όταν φυσούν, εκτός απ’ τον Νοτιά, τον Βοριά και τον Ζέφυρο που φέρνει ξαστεριά, γιατί αυτοί έχουν γεννηθεί απ’ τους θεούς, καλό μεγάλο για τους θνητούς. Οι άλλοι άστατα φυσούν μεσ’ τη θάλασσα. Είναι αυτοί που ρίχνονται μέσα στον ομιχλώδη πόντο, κακό μεγάλο για τους θνητούς, και μαίνονται σ’ άγρια θύελλα. Και φυσούν εδώ κι εκεί σκορπίζοντας τα καράβια και πνίγοντας τους ναυτικούς. Και σ’ αυτό το κακό δεν βοηθά η παλληκαριά των ανδρών, αν τους συναντήσουν (τους ανέμους) στην ανοιχτή θάλασσα. Άλλοι άνεμοι πάλι πάνω στην ανθόσπαρτη και άπειρη γη, καταστρέφουν τα ωραία έργα των ανθρώπων που γεννήθηκαν χαμηλά, γεμίζοντας τα με σκόνη κι οδυνηρή βουή. Όταν λοιπόν οι μακάριοι θεοί κανόνισαν με τη βία τις διαφορές τους για τα αξιώματα με τους Τιτάνες, τότε παρώτρυναν τον πανεπόπτη Δία τον Ολύμπιο, να βασιλεύει και να άρχει με τις συμβουλές της Γης, μέσα στους αθάνατους. Κι ο Ζευς, ο βασιλιάς των θεών, πρώτη γυναίκα του πήρε τη Μήτιδα που γνώριζε περισσότερα απ’ τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους. Όταν όμως ήταν να γεννήσει τη γλαυκομάτα θεά Αθηνά, τότε εξαπατώντας την λαρδιά της με δόλο και γλυκόλογα, την έρριξε στην κοιλιά του, κατά πως τον συμβούλεψε η Γη και ο γεμάτος αστέρια Ουρανός. Και τον συμβούλεψαν έτσι για να μη πάρει άλλος απ’ τους αιώνιους θεούς το βασιλικό αξίωμα. Γιατ’ ήταν πεπρωμένο να γεννήσει παιδιά γεμάτα φρόνηση. Πρώτη τη γλαυκομάτα κόρη την Τριτογένεια, ορμητική και με σοφή σκέψη, όσο κι ο πατέρας της. Έπειτα έμελλε να γεννήσει έναν γυιό, με ακατανίκητη ψυχή, που θα γινόταν βασιλιάς θεών κι ανθρώπων. Αλλά πρόλαβε ο Ζευς και την έρριξε μέσα στην κοιλιά του, για να του λέει η θεά τα καλά και τα κακά που τον περιμένουν. Δεύτερη (γυναίκα) πήρε τη λαμπρή Θέμιδα που γέννησε τις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και την ανθοστολισμένη Ειρήνη, που ρυθμίζουν τα έργα των θνητών ανθρώπων, και τις Μοίρες, που τους έδωσε ο σοφός Δίας τη μεγαλύτερη τιμή, την Κλωθώ, τη Λάχεσι και την Άτροπο, που δίνουν στους θνητούς ανθρώπους και τα καλά και τα κακά. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_ocsJGmKZaLk9YibnYzRVbWqz-nTHJbIN7W2_wGLq8QKAEnCP74QFoME2w0HfK6nkiuUu9r1SGbVXja_5EbEfsWhHIhLzi6inX8n8ENSpse4C2k2z6fnPPwMxBNj95qfWltBPtCthKWM/s1600/1670327297126133-1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_ocsJGmKZaLk9YibnYzRVbWqz-nTHJbIN7W2_wGLq8QKAEnCP74QFoME2w0HfK6nkiuUu9r1SGbVXja_5EbEfsWhHIhLzi6inX8n8ENSpse4C2k2z6fnPPwMxBNj95qfWltBPtCthKWM/s1600/1670327297126133-1.png" width="400">
</a>
</div><br></div><div>Και η Ευρυνόμη η θυγατέρα του Ωκεανού, με το ποθητό παρουσιαστικό, του γέννησε τις τρεις ομορφομάγουλες Χάριτες, την Αγλαϊα, την Ευφρο- σύνη και την αξιαγάπητη Θάλεια (απ΄τα βλέφαρά τους καθώς κοιτούσαν, έσταζε ο έρωτας που παραλύει τα μέλη, τόσο όμορφο είναι το βλέμμα τους κάτω απ΄τα φρύδια τους). Έπειτα ήλθε στο κρεβάτι της πολυθρέφτρας Δήμητρας που γέννησε τη λευκοχέρα Περσεφόνη, την οποία άρπαξε απ΄τη μάνα της ο Αϊδωνέας αφού συμφώνησε να την πάρει ο σοφός Ζευς. Μετά αγάπησε την ομορφομάλλα Μνημοσύνη, απ’ την οποία γεννήθηκαν οι εννιά χρυσοστεφανωμέ- νες Μούσες, που τους αρέσουν οι γιορτές και η χαρά του τραγουςδιού. Η Λητώ, σμίγοντας ερωτικά με τον Δία που κρατά την ασπίδα, γέννησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη τη γρήγορη τοξεύτρα, τον πιο γοητευτικό γόνο απ’ όλους τους Ουρανίωνες. Τελευταία, πήρε γυναίκα του τη θαλερή Ήρα, που σμίγοντας ερωτικά με τον βασιλιά θεών και ανθρώπων, γέννησε την Ήβη, τον Άρη και την Ειλειθύια. Κι ακόμη ο ίδιος απ’ το κεφάλι του Γέννησε τη γλαυκομάτα Τριτογένεια, τη φοβερή, που ξεσηκώνει μάχες κι οδηγεί στρατούς, την ακαταπόνητη, τη σεβαστή, που την ευχαριστούν οι κρότοι των πολέμων και των μαχών. Η Ήρα, χωρίς να ενωθεί ερωτικά με κανέναν, επειδή θύμωσε και μάλωσε με τον άνδρα της, γέννησε τον ξακουστό Ήφαιστο που ήταν απ’ όλα τα εγγόνια τ’ Ουρανού ο πιο επιδέξιος. Απ’ την Αμφιτρίτη και τον βροντερό Κοσμοσείστη (τον Ποσειδώνα), γεννήθηκε ο μεγάλος και ισχυρότατος Τρίτων, που κατέχει τον πυθμένα της θάλασσας και μαζί με την αγαπημένη του μητέρα και τον άνακτα πατέρα του κατοικεί ο δείνος θεός σε χρυσά ανάκτορα. Μετά με τον Άρη που σπάει τις ασπίδες, γέννησε η Κυθέρεια τους φοβερούς Φόβο και Δείμο, που κλονίζουν μαζί με τον πορθητή Άρη τις πυκνές φάλαγγες των ανδρών, στον παγερό πόλεμο, και την Αρμονία που πήρε γυναίκα του ο μεγαλόκαρδος Κάδμος. Στον Δία η κόρη του Άτλαντα η Μαία, αφού ανέβηκε στο ιερό κρεβάτι, γέννησε τον περίφημο Ερμή, τον κήρυκα των αθανάτων. Και η Σεμέλη, η θυγατέρα του Κάδμου, σμίγοντας ερωτικά μαζί του, γέννησε ξακουστό γυιό, τον περιχαρή Διόνυσο, αθάνατος αυτός από θνητή (μητέρα), τώρα όμως κι οι δυο είναι θεοί. Η Αλκμήνη γέννησε τον ισχυρό Ηρακλή, σμίγοντας ερωτικά με τον Δία που μαζεύει τα σύννεφα. Την Αγλαϊα τη νεώτερη απ’ τις Χάριτες, έκαμε θαλερή γυναίκα του ο ξακουσμένος Κουτσός. Ο Χρυσομάλλης ο Διόνυσος τη ξανθή Αριάδνη, τη θυγατέρα του Μίνωα, έκαμε θαλερή γυναίκα του. Κι αυτήν ο γυιός του Κρόνου την έκανε αθάνατη κι αγέραστη. Την Ήβη τη θυγατέρα του μεγάλου Δία και της χρυσοπέδιλης Ήρας ο γενναίος γυιός της ομορφοστράγαλης Αλκμήνης, ο Ηρακλής, αφού τελείωσε τους βαρυστέναχτους άθλους, την πήρε σεβαστή γυναίκα του, στον χιονισμέννο Όλυμπο, ευτυχισμένος που κατόρθωσε τόσο μεγάλο έργο και κατοικεί ανάμεσα στους αθάνατους ασφαλής κι αγέραστος για πάντα. Στον ακούραστο Ήλιο, γέννησε η δοξασμένη Ωκεανίδα Περσηίς, την Κίρκη, και στον βασιλιά Αιήτη. Και ο Αιήτης, ο γυιός του Ήλιου που φωτίζει τους Ανθρώπους, παντρεύτηκε με τον θέλημα των θεών, την κόρη του Ωκεανού, του τέλειου ποταμού, την ομορφομάγουλη Ιδυία. Κι αυτή υποταγμένη, γέννησε από έρωτα την ομορφοστράγαλη Μήδεια, για χάρη της χρυσής Αφροδίτης. Και τώρα χαίρετε εσείς που κατέχετε τα Ολύμπια παλάτια, και σεις νησιά και στεριές κι η αλμυρή θάλασσα ανάμεσα σας. Και τώρα, Μούσες Ολύμπιες γλυκόλαλες κόρες του Αιγίοχου Δία, τραγουδήστε τις θεές που αν και αθάνατες πλάγιασαν με θνητούς άντρες και γέννησαν τέκνα όμοια με θεούς. Η Δήμητρα, η ιερή θεά, σμίγοντας από γλυκό έρωτα με τον ήρωα Ιάσιο, σε χωράφι τρεις φορές οργωμένο μέσα στην πλούσια Κρήτη, γέννησε τον καλότυχο Πλούτο, που τριγυρίζει σ’ όλη τη γη και στην πλατειά θάλασσα, κι όποιον συναντήσει και πέσει στα χέρια του, τον κάνει πλούσιο και του δίνει πολλά αγαθά. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Ovi5qnFPhLthu1LrtB-Fv0Jva1m2-kfgOEl_jmCDOKFsFZh95g_Ovrrc8AsHzoDAYYHwnXESULmbaWP5hHEA9ZtMYR2wA26Ucq-0-EA6N1Hm3EuSnFZmgSvTPi92nrUqj9aPnCfowW4/s1600/1670327293845337-2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Ovi5qnFPhLthu1LrtB-Fv0Jva1m2-kfgOEl_jmCDOKFsFZh95g_Ovrrc8AsHzoDAYYHwnXESULmbaWP5hHEA9ZtMYR2wA26Ucq-0-EA6N1Hm3EuSnFZmgSvTPi92nrUqj9aPnCfowW4/s1600/1670327293845337-2.png" width="400">
</a>
</div><br></div><div>Και στον Κάδμο η Αρμονία, η θυγατέρα της χρυσής Αφροδίτης, γέννησε την Ινώ, τη Σεμέλη, την ομορφομάγουλη Αγαυή και την Αυτονόη, που την παντρεύτηκε ο μακρυμάλης Αρισταίος, και τον Πολύδωρο, στην ομορφοστεφανωμένη Θήβα. (Η Καλλιρόη η κόρη του Ωκεανού, σμίγοντας εξ αιτίας του έρωτα της πολύχρυσης Αφροδίτης με τον δυνατόψυχο Χρυσάορα, γέννησε γυιό, τον δυνατώτερο απ’ όλους τους θνητούς, τον Γηρυόνη, που τον σκότωσε ο ισχυρός Ηρακλής, για τις στριφτόποδες αγελάδες στην Ερύθεια που τη ζώνει η θάλασσα από παντού). Και στον Τιθωνό, γέννησε η Ηώς τον Μέμνονα, με το χάλκινο κράνος, τον βασιλιά των Αιθιόπων και τον άρχοντα Ημαθίωνα. Έπειτα για τον Κέφαλο έφερε έναν ξακουσμένο γυιό, τον δυνατό Φαέθοντα, άντρα όμοιο με τους θεούς. Αυτόν όταν ακόμα ήταν τρυφερό λουλούδι, στη λαμπρή του νιότη, παιδί με τρυφερή ψυχή, τον άρπαξε η χαμογελαστή Αφροδίτη, και στους ιερούς ναούς της τον έλανε φύλακα τη νύχτα, αυτό το πνεύμα το θεϊκό. Την κόρη του Αιήτη, του βασιλιά που ανατράφηκε απ΄ τον Δία, ο γυιός του Αίσονα με τις βουλές των αιώνιων θεών, την άρπαξε απ’ τον Αιήτη, αφού εξετέλεσε τους βαρυστέναχτους άθλους, που τους πολλούς τους πρόσταξε ο Πελίας ο μεγάλος βασιλιάς, ο αλαζονικός κι ο άδικος, ο αυθάδης, με τις βαριές πράξεις. Κι όταν τους εξετέλεσε έφθασε στην Ιωλκό, ύστερα από πολλούς κόπους, φέρνοντας στο γρήγορο καράβι την παιχνιδομάτα κόρη (τη Μήδεια), ο γυιός του Αίσονα και την έκανε θαλερή γυναίκα του. Κι αυτή υποταγμένη στον Ιάσονα, τον οδηγητή των λαών, γέννησε ένα παιδί τον Μήδειο, που τον ανάθρεψε στα βουνά ο Χείρων ο γυιός της Φιλύρας. Έτσι πραγματοποιόταν το μεγάλο σχέδιο του Δία. Έπειτα απ’ τις κόρες του Νηρέα, του γέροντα της Θάλασσας, η Ψαμάθη η λαμπρή θεά, γέννησε τον Φώκο με τον έρωτα του Αιακού, χάρη στη χρυσή Αφροδίτη. Η ασημοπόδαρη Θέτις υποταγμένη στον Πηλέα, γέννησε τον Αχιλλέα τον λεοντόκαρδο, που σπάει τις φάλαγγες του εχθρού. Κι η ομορφοστεφανωμένη Κυθέρεια σμίγοντας από Γλυκό έρωτα με τον ήρωα Αγχίση, γέννησε τον Αινεία, στις πολύπτυχες κορφές της δασωμένης Ίδης. Η Κίρκη, η θυγατέρα του ΄Ηλιου του γυιού του Υπερίωνα, γέννησε από έρωτα στον γενναιόψυχο Οδυσσέα, τον Άγριο και τον Λατίνο τον άψοχο και τον κρατερό, (γέννησε και τον Τηλέγονο, για χάρη της χρυσής Αφροδίτης). Αυτοί πολύ μακρυά μέσα στον μυχό των ιερών νήσων, βασίλευαν σ’ όλους τους δοξασμένους Τυρρηνούς. Κι η Καλυψώ, η λαμπρή θεά, γέννησε τον Ναυσίθοο και τον Ναυσίνοο, σμίγοντας με τον Οδυσσέα από γλυκό έρωτα. Αυτές λοιπόν οι θεές, που αν και αθάνατες πλά- γιασαν με θνητούς άντρες και γέννησαν τέκνα όμοια με θεούς. Τώρα όμως τραγουδήστε τις γενιές των γυναικών, γλυκόλαλες Μούσες Ολυμπιάδες, θυγατέρες του Δία του Αιγίοχου. </div><div>Πηγή : Πηγές κειμένων: http://www.theogonia.gr/cosmogonia/isiodos.htm http://www.hellenicpantheon.gr/filosofia.htm </div><div>(Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Leipzig, Germany, Σεπτέμβριος 2010) </div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-28869702118407591402022-12-06T12:16:00.001+02:002022-12-06T17:04:51.956+02:00Θεογονία του Ησιόδου (Μέρος Γ) - Η οργή του Δία εναντίον του Προμηθέα και των ανθρώπων και η επική ΤιτανομαχίαΤότε λοιπόν ο πατέρας θεών και ανθρώπων του είπε: Γυιέ του Ιαπετού φίλε πιο δοξασμένε απ’ όλους τους άρχοντες, χώρισες τις μερίδες πολύ μεροληπτικά. Έτσι είπε περιπαίζοντάς τον ο Δίας με τη σκέψη που δε λαθεύει ποτέ. Κι ο πανούργος Προμηθέας του απάντησε με μισό χαμόγελο, χωρίς να ξεχάσει την απάτη που είχε στο μυαλό: «Δία πανένδοξε, μεγαλύτερε απ’ τους αιώνιους θεούς, έλα διάλεξε όποια μερίδα τραβά η καρδιά σου». Έτσι είπε με πονηριά στη σκέψη. Κι ο Ζευς που η σκέψη του δεν λαθεύει ποτέ κατάλαβε, κι ο δόλος δεν του ξέφυγε. Και σκεφτόταν τα δεινά για τους θνητούς ανθρώπους, που ήταν μελλούμενο να γίνουν. Και σήκωσε με τα δύο του χέρια το λευκό λίπος. Κι οργίστηκε μέσα του και χολή ήρθε στη ψυχή του καθώς είδε τα λευκά κόκκαλα για τους αθάνατους πάνω σε καπνισμένους βωμούς. Και με μεγάλη αγανάκτηση ο Δίας που μαζεύει τα σύννεφα του είπε: « Γυιέ του Ιαπετού, που οι σκέψεις σου είναι ανώτερες όλων, δεν ξέχασες φίλε μου τη τέχνη της απάτης». Έτσι του είπε οργισμένος ο Δίας με τη σκέψη που δεν λαθεύει ποτέ κι από τότε θυμόταν πάντα την απάτη και δεν έστελνε στις μελιές την ορμή της ακούραστης φωτιάς για τους θνητούς ανθρώπους που κατοικούν πάνω στη γη. Αλλ’ ο γενναίος γυιός του Ιαπετού τον εξαπάτησε κι έκλεψε τη λάμψη της ακούραστης φωτιάς που φέγγει μακρυά, μέσα σε κούφιο καλάμι. Αυτό δάγκωσε βαθειά τη ψυχή του Δία που βροντά από ψηλά και χολώθηκε καθώς είδε να έχουν οι άνθρωποι τη λάμψη της φωτιάς που φέγγει μακρυά. Κι αμέσως για αντάλλαγμα της φω- τιάς, δημιούργησε ένα κακό για τους ανθρώπους. Γιατί ο δοξασμένος Κουτσός (Ήφαιστος), πήρε χώμα και έπλασε ομοίωμα σεμνής παρθένας όπως το θέλησε ο Δίας. Κι η γλαυκομάτα θεά Αθηνά την έζωσε και τη στόλισε με κατάλευκο φόρεμα. Κι απ΄το κεφάλι μέχρι κάτω της έρριξε με τα χέρια της πέπλο κεντητό. Θαύμα να το βλέπεις. (Γύρω της, η Παλλάδα Αθηνά, έβαλε στεφάνια από λαχταριστά λουλούδια χορταριού που μόλις είχε βλαστήσει). Και γύρω απ’ το κεφάλι της έθεσε χρυσό στεφάνι που το’χε φτειάξει ο δοξασμένος Κουτσός με τα επιδέξια χέρια του, για χάρη του πατέρα του Δία. Και πάνω στο στεφάνι χειροτέχνησε πολλά σχέδια, θαύμα να τα βλέπεις από ζωντανά, όσα τρέφει η στεριά κι η θάλασσα. Απ’ αυτά έβαλε πολλά πάνω του (και λαμποκοπούσε με πολλή γοητεία), θαυμαστά, που έμοιαζαν με ζώα έτοιμα να σου μιλήσουν. Έπειτα αφού έφτειαξε κακό τόσο όμορφο αντί για το καλό, την έβγαλε έξω όπου βρισκόταν οι άλλοι θεοί και οι άνθρωποι, ενώ αυτή καμάρωνε για το στόλισμα που της είχε κάνει η γλαυκομάτα, κόρη του πανίσχυρου πατέρα. Και θαυμασμός τότε κατέλαβε τους αθάνατους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους, καθώς είδαν την αναπόφευκτη παγίδα που προοριζόταν για τους ανθρώπους (γιατί απ’ αυτή βγήκε το γένος των θηλυκών γυναικών). Γιατί απ΄αυτή κρατά το ολέθριο γένος των γυναικών, της μεγάλης αυτής συμφοράς που κατοικεί μαζί με τους θνητούς άνδρες που δεν ταιριάζουν στην καταραμένη φτώχεια αλλά στον πλούτο. <div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFxON6Vx6WdXPisG8Pr_jDk2dFhDEPppnbikGA3ttzq0gfjoeJn0o2Jthdf1ZEmDT6Svj3dExH8yPUb9Dl974ZH-Roz_n3RkvjltI3bOYwJkLQ_Aue7i_CBzBPAeIU7cw38aUO2Lx9i0c/s1600/1670327141722812-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFxON6Vx6WdXPisG8Pr_jDk2dFhDEPppnbikGA3ttzq0gfjoeJn0o2Jthdf1ZEmDT6Svj3dExH8yPUb9Dl974ZH-Roz_n3RkvjltI3bOYwJkLQ_Aue7i_CBzBPAeIU7cw38aUO2Lx9i0c/s1600/1670327141722812-0.png" width="600" class=" " height="546" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Όπως μέσα στα καλοσκεπασμένα μελίσσια οι μέλισσες τρέφουν τους κηφήνες, συντρόφους κακών έργων. Κι αυτές ολημερίς, μέχρι τη δύση του ήλιου πετούν γοργά και αποθέτουν τα λευκά κεριά τους, ενώ αυτοί μένουν μέσα στις θολωτές κυψέλες καταπίνοντας τον ξένο κόπο. Τέτοιο κακό για τους θνητούς άνδρες έφτειαξε ο Δίας, που βροντά από ψηλά, τις γυναίκες, συντρόφους κακών έργων, κι έδωκε άλλο ένα κακό για το καλό που πήραν. Όποιος αποφεύγει τον γάμο και τα βάσανα για τη φροντίδα της γυναίκας και δεν θέλει να παντρευτεί και να φτάσει στα καταραμένα γεράματα χωρίς να έχει κάποιον να τον γηροκομήσει, τότε δεν θα στερηθεί το βιός του, αλλά μετά το θάνατό του θα μοιραστούν την περιουσία του μακρινοί συγγενείς. Όποιος πάλι του ΄γραψε η μοίρα να παντρευτεί και να πάρει σύντροφο φρόνιμη και λογική, και τότε σ’ όλη του τη ζωή θ’ αγωνίζεται να ισοφαρίσει το κακό με το καλό. Όποιου πάλι του’ τυχε γέννημα ολέθριο, ζει έχοντας στα στήθεια του, στη ψυχή και στην καρδιά αβάσταχτο πόνο, που είναι κακό αγιάτρευτο. Επειδή δεν είναι δυνατό να ξεγελάσει κανείς το νου του Δία, ούτε να του ξεφύγει, έτσι ούτε ο γυιός του Ιαπετού, ο άκακος Προμηθεύς. Ξέφυγε απ΄την τρομερή οργή του, και παρά τη σοφία του, εξαναγκάστηκε να τον κρατούν βαρειά δεσμά. Τον Βριάρεω, τον Κόττο και τον Γύη, τους μίσησε ο πατέρας τους (ο Ουρανός) απ΄την πρώτη μέρα, και τους έδεσε με γερά δεσμά, φθονώντας την ασύγκριτη ανδρεία τους, το παρουσιαστικό τους και το ανάστημά τους και τους έχωσε μέσα στην πλατειά γη. Εκεί κατοικούσαν μέσα στον πόνο, βαθειά στα έσχατα της γης, στα πέρατα της μεγάλης γης, με μεγάλο πόνο στη ψυχή και μαυρισμένη την καρδιά. Αλλά ο γυιός του Κρόνου και οι άλλοι θεοί που γέννησε η ομορφομάλλα Ρέα απ΄τον έρωτα του Κρόνου, ακολουθώντας τη συμβουλή της Γαίας, τους ανέβασαν πάλι στο φως. Γιατί αυτή τους εξιστόρησε με λεπτομέρεια ότι μόνο μαζί μ’ εκείνους θα έπαιρναν τη νίκη και τη λαμπρή δόξα. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN_yzNgC3epI-0RZ9faGpn-PLOqCIXWJCqj4dFnapsciZUaZL2HkTBbKd6rvNLnJhaXaqg_6X4F7iwG8oJUaL880EKX6mqMqD8oHbpR7bikiLDJdYuWEQrWaRD97m7yRjk2B9PwsHI_j8/s1600/1670327139227904-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN_yzNgC3epI-0RZ9faGpn-PLOqCIXWJCqj4dFnapsciZUaZL2HkTBbKd6rvNLnJhaXaqg_6X4F7iwG8oJUaL880EKX6mqMqD8oHbpR7bikiLDJdYuWEQrWaRD97m7yRjk2B9PwsHI_j8/s1600/1670327139227904-1.png" width="600" class=" " height="965" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Γιατί πολεμούσαν για πολύ καιρό έχοντας βαρύ πόνο, συγκρουόμενοι μεταξύ τους σε δυνατές μάχες, οι Τιτάνες οι θεοί, κι όσοι γεννήθηκαν απ’ τον Κρόνο, οι μεν λαμπροί Τιτάνες απ’ τη ψηλή Όθρυ, οι δε θεοί οι δωρητές των αγαθών, που γέννησε η ομορφομάλλα Ρέα απ’ τον έρωτα του Κρόνου, απ’ τον Όλυμπο. Αυτοί τότε έχοντας ανάμεσα τους οργή που τους έτρωγε την καρδιά, πολεμούσαν συνεχώς δέκα ολόκληρα χρόνια, και δεν φαινόταν καμμιά λύση ή τέλος στη φοβερή έριδα, αλλά και για τους δυο το τέλος του πολέμου ήταν μακρυνό και αβέβαιο. Όταν όμως τους πρόσφεραν (στους Εκατόγχειρες) όλα τα απαραίτητα, νέκταρ και αμβροσία, αυτά που τρων’ οι θεοί, τότε στα στήθεια τους φούσκωσε η ρωμαλέα τους ψυχή. (Μόλις δοκίμασαν το νέκταρ και τη γλυκειά αμβροσία) τότε τους είπε ο πατέρας ανθρώπων και θεών: «Ακούστε με λαμπρά τέκνα της Γαίας και τ’ Ουρανού, για να σας πω όσα με προστάζει η ψυχή μέσα απ’ τα στήθεια μου. Πολύ καιρό τώρα πολεμούμε ολημερίς μεταξύ μας, οι Τιτάνες οι θεοί, κι όσοι γεννηθήκαμε απ’ τον Κρόνο, για τη νίκη και την επιβολή. Τώρα εσείς δείξτε τη μεγάλη ισχύ και τ’ ανίκητα χέρια σας στην τρομερή μάχη εναντίον των Τιτάνων, έχοντας στη μνήμη σας την άδολη αγάπη μας κι όσα έχετε πάθει, και πως απ΄τη δική μας θέληση ήλθατε πάλι στο φως, απ’ τ’ ανυπόφορα δεσμά σας μέσα στον ζόφο τον σκοτεινό». Έτσι είπε και του απάντησε αμέσως ο άψογος Κόττος: «Θεέ, δεν μας λες κάτι άγνωστο. Γνωρίζουμε ότι υπερέχεις στον νου και στη γνώση και πως προστατεύεις τους αθάνατους θεούς απ΄την παγωμένη κατάρα. Και πως χάρη στη γνώση σου γυιέ του Κρόνου βασιλιά, αναπάντεχα ήλθαμε πάλι εδώ λυμένοι απ’ τ’ αμείλικτα δεσμά μας, μέσα απ’ τον σκοτεινό ζόφο. Γι’ αυτό και τώρα, μ’ ανεπιφύλακτη ψυχή και με προσεκτική σκέψη, θ’ αγωνιστούμε για να επικρατήσεις στον φοβερό πόλεμο, πολεμώντας τους Τιτάνες σε σκληρές μάχες». ‘Ετσι είπε και τον επάινεσαν οι θεοί οι δωρητές των αγαθών, μόλις άκουσαν τα λόγια του. Κι η ψυχή τους ποθούσε περισσότερο τώρα τον πόλεμο παρά πριν. Κι όλοι, θεές και θεοί, σήκωσαν τη μέρα εκείνη μάχη που δεν θα τη ζήλευες, οι Τιτάνες οι θεοί κι όσοι γεννήθηκαν απ΄τον Κρόνο, τους οποίους ο Ζευς έφερε στο φως απ΄το υποχθόνιο Έρεβος, φοβεροί και δυνατοί, έχοντας ακατανίκητη ισχύ. Απ΄τους ώμους τους τινάζονταν εκατό χέρια κι απ΄τον ώμο του καθενός πενήντα κεφάλια ξεφύτρωναν στα στιβαρά μέλη τους. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtnxnC_9ujzT8QveSs60_isDCpZI-ekvoax0o4CJjKP0J-fjly5bMBOzqyAadiMj94P9T0pG5Ei2EwQLd7n7s5ir0v_luImDSiTNjx9G3kEv3Mt9kKqZJPqGgy63fq3sIzS5NNdPtaz4o/s1600/1670327134680481-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtnxnC_9ujzT8QveSs60_isDCpZI-ekvoax0o4CJjKP0J-fjly5bMBOzqyAadiMj94P9T0pG5Ei2EwQLd7n7s5ir0v_luImDSiTNjx9G3kEv3Mt9kKqZJPqGgy63fq3sIzS5NNdPtaz4o/s1600/1670327134680481-2.png" width="600" class=" " height="460" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Και τότε στάθηκαν αντίκρυ στους Τιτάνες μέσα στη σκληρή μάχη, κρατώντας στα στιβαρά χέρια τους τεράστιους βράχους. Κι απ’ την άλλη, οι Τιτάνες πύκνωναν τις φάλλαγες τους γοργά κι έδειχναν και οι δυο πλευρές το μπορούσαν να κάνουν με την ισχύ των χεριών τους. Και βούιζε φοβερά τριγύρω ο απέραντος Πόντος, η γη σείστηκε δυνατά, κι ο αχανής Ουρανός αναστέναξε σαλεύοντας. Απ’ την ορμή των αθανάτων, ο ψηλός Όλυμπος σειόταν απ’ τις ρίζες, και βαρύς σεισμός έφτανε μέχρι τον ομιχλώδη Τάρταρο, απ΄το τρομερό ποδοβολητό κι απ’ τον απερίγραπτο κρότο που έκαναν οι φοβερές βολές που έριχναν. Κι έριχναν πικραμένοι βολές ο ένας στον άλλον, κι οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι τον γεμάτο αστέρια ουρανό, καθώς κραύγαζαν. Ώσπου συγκρούστηκαν αλαλάζοντας τρομερά. Κι ο Δίας τότε, δεν μπορούσε να κρατήσει πια το μένος του, η ψυχή του πλημμύρισε μ’ ορμή, κι έδειξε σ’ όλους την παντοδυναμία του. Κατέβαινε απ΄τον Ουρανό κι απ’ τον Όλυμπο, ρίχνοντας ακατάπαυστα αστραπές, κι απ΄ το στιβαρό χέρι του έπεφταν συνέχεια οι κεραυνοί μαζί με βροντές και αστραπές, στροβιλίζοντας τη ιερή φλόγα. Και γύρω η ζωοδότρα γη, βογγούσε καθώς καιγόταν και τα μεγάλα δάση έτριζαν ζωσμένα απ΄τη φωτιά. Έβραζε η γη ολόκληρη και τα ρέματα του Ωκεανού κι η ακένωτη θάλασσα. Και καυτή πνοή τύλιγε τους χθόνιους Τιτάνες κι η φλόγα ανέβαινε μέχρι τον θείο αιθέρα, κι όσο δυνατοί κι αν ήταν τους τύφλωνε η κατάλευκη λάμψη του κεραυνού και της αστραπής. Και ζέστη πρωτόφαντη χύθηκε μέσα στο Χάος. Κι αυτό που έβλεπαν τα μάτια και άκουγαν τ’ αυτιά, ήταν σαν να έσμιγαν από πάνω η Γαία και ο πλατύς Ουρανός. Τέτοιος θα ήταν ο θόρυβος αν αυτή συντριβόταν κι αυτός έπεφτε από ψηλά. Τόσος ήταν ο κρότος καθώς συγκρούονταν οι θεοί. Και οι άνεμοι, παίρνοντας μέρος βουίζοντας, έσμιγαν το χώμα, τη σκόνη, τη βροντή, την αστραπή και τον φλογερό κεραυνό, και τα βέλη του μεγάλου Δία, και φέρναν τις ιαχές και τις πολεμικές κραυγές ανάμεσα τους. Και το τρομερό βουητό της μάχης σηκώθηκε απ’ τη μεγάλη σύγκρουση, κι ήταν ξεκάθαρη η δύναμη αυτών που γινόταν. Κι έγειρε η μάχη ενώ μέχρι αυτήν την ώρα, μένοντας στην ίδια θέση, χτυπιόταν σε φοβερές συγκρούσεις. Ανάμεσα στους πρώτους, ξεσήκωσαν άγρια μάχη ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύης, αχόρταγος για πόλεμο, οι οποίοι έρριξαν τρακόσιους βράχους, τον ένα πισ’ απ’ τον άλλον, με τα στιβαρά χέρια τους. Και με τις βολές τους σκέπασαν τους Τιτάνες και τους ξαπόστειλαν κάτω απ’ τη πλατειά γη και τους έδεσαν τα χέρια με πικρά δεσμά, όταν τους νίκησαν, κι ας είχαν γενναία ψυχή. Τόσο βαθειά μέσα στη γη όσο απέχει ο ουρανός απ΄τη γη (γιατί τόσο είναι απ’ τη γη μέχρι τον σκοτεινιασμένο Τάρταρο). Εννιά νύχτες κι εννιά μέρες χάλκινο αμόνι πέφτοντας απ’ τον ουρανό, φτάνει στη γη τη δεκάτη. Κι εννιά πάλι νύχτες κι εννιά μέρες χάλκινο αμόνι πέφτοντας απ΄τη γη τη δεκάτη θα φθάσει στο Τάρταρο. Τριγύρω τον περιζώνει χάλκινος φραγμός και γύρω απ΄τον λαιμό του χύνεται η νύχτα με τρεις σειρές από σκοτάδι. Κι από πάνω φυτρώνουν οι ρίζες της γης και της ακένωτης θάλασσας. Εκεί ‘ναι καταχωνιασμένοι οι Τιτάνες οι θεοί, κάτω απ΄τον ομιχλώδη ζόφο, απ΄τη θέληση του Δία που μαζεύει τα νέφη, (σε τόπο μουχλιασμένο, στα έσχατα της πελώριας γης). Να βγουν είναι αδύνατο, γιατί ο Ποσειδώνας τοποθέτησε χάλκινες πύλες και τείχος το περιτριγυρίζει από παντού. Εκεί κατοικούν ο Γύης, ο Κόττος και ο γενναιόψυχος Βριάρεως, φύλακες πιστοί του Δία που κρατά την ασπίδα. </div><div>Πηγή : Πηγές κειμένων: http://www.theogonia.gr/cosmogonia/isiodos.htm http://www.hellenicpantheon.gr/filosofia.htm </div><div>(Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Leipzig, Germany, Σεπτέμβριος 2010) </div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-13577618809595555722022-12-06T12:05:00.001+02:002022-12-06T17:04:27.770+02:00Θεογονία του Ησιόδου (Μέρος Β) - Η γέννηση των Ολυμπίων θεών και η συμπεριφορά του ΠρομηθέαΚι εκεί κρατήθηκε στον τόπο των Αρίμων, κάτω απ’ τη γη η ολέθρια Έχιδνα, η αθάνατη νύμφη που δεν γερνά ποτέ. Λένε ότι ο φοβερός, ο ανόσιος και ο άνομος Τυφώνας έσμιξε ερωτικά μ’ αυτήν την παιχνιδομάτα κόρη κι αυτή αφού έμεινε έγκυος, γέννησε σκληρόκαρδους γυιούς. Γέννησε πρώτο τον Όρθρο, τον σκύλο του Γηρυόνη. Δεύτερο γέννησε τον ακαταμάχητο, τον ακατανόμαστο, τον σαρκοβόρο Κέρβερο, τον σκύλο του Άδη τον χαλκόφωνο, με τα πενήντα κεφάλια, ανήλεο και κρατερό. Τρίτη γέννησε την Λερναία Ύδρα που ο νους της ήταν πάντα στο κακό, την οποία ανάθρεψε η λευκοχέρα Ήρα με ασίγαστη οργή για τον ισχυρό Ηρακλή. Αυτήν όμως τη θανάτωσε με το αλύπητο χάλκινο σπαθί του ο γυιός του Δία, απ’ τη γενιά του Αμφιτρύωνα, ο Ηρακλής μαζί με τον πολεμοχαρή Ιόλαο και τη συμπαράσταση της Αθηνάς που δίνει τα λάφυρα. Κι ακόμη γέννησε τη φοβερή, την τεράστια Χίμαιρα, τη γοργοπόδαρη και δυνατή, που αναπνέει ακατάσχετη φωτιά. Είχε τρία κεφάλια, το ένα λιονταριού, με τη λαμπερή ματιά, το άλλο γίδας και το άλλο φιδιού, δράκοντα τρομερού. (Μπροστά το λιοντάρι, πίσω το φίδι και στη μέση η γίδα απέπνεαν φλογερή φωτιά). Αυτήν τη σκότωσε ο Πήγασος και ο ανδρείος Βελλερεφόντης. Επίσης σμίγοντας με τον Όρθρο γέν- νησε την ολέθρια Φίκα (Σφίγγα), την καταστροφή για τον λαό του Κάδμου, και τον Λέοντα της Νεμέας που ανάθρεψε η Ήρα, η τιμημένη ομοκρέβατη του Δία και τον φώλιασε στους λόφους της Νεμέας, για τους ανθρώπους συμφορά. Εκεί έμενε και κατέστρεφε τους ανθρώπους κυριαρχώντας στον Τρητό και στον Απέσαντα. Αλλά κι αυτόν τον νίκησε η ισχύς του Ηρακλή. Και τέλος η Κητώ σμίγοντας ερωτικά με τον νεότατο Φόρκυ, γέννησε ένα τρομερό φίδι, που στα σκοτεινά βάθη της γης, στην άκρη του κόσμου, φυλάει τα ολόχρυσα μήλα. Αυτή λοιπόν είναι η γενιά της Κητούς και του Φόρκυ. Και η Τηθύς γέννησε στον Ωκεανό τους στροβιλι- στούς ποταμούς, τον Νείλο, τον Αλφειό, τον βαθυστρόβιλο Ηριδανό, τον Στρυμόνα, τον Μαίανδρο, τον ομορφορρέματο Ίστρο, τον Φάση, τον Ρήσο, τον Αχελώο με τις ασημένιες δίνες, τον Νέσσο, τον Ρόδιο, τον Αλιάκμονα, τον Επτάπορο, τον Γρανικό, τον Αίσηπο, τον θεϊκό Σιμόεντα, τον Πηνειό, τον Έρμο, τον ομορφόροο Κάϊκο, τον μέγα Σαγγάριο, τον Λάδωνα, τον Παρθένιο, τον Εύηνο, τον Άρδησκο και τον θεϊκό Σκάμανδρο. Και γεννά την ιερή γενιά των θυγατέρων του, που απ’ τον Δία τους Έλαχε το έργο ν’ αναθρέψουν τους νέους με τη βοήθεια του άρχοντα Απόλλωνα και των Ποταμών, την Πειθώ, την Αδμήτη, την Ιάνθη, την Ηλέκτρα, τη Δωρίδα, την Πρυμνώ, τη θεϊκή Ουρανία, την Ιππώ, την Κλυμένη, τη Ρόδεια, την Πασιθόη, την Πληξαύρη, τη Γαλαξαύρη, τη γλυκειά Διώνη, τη Μηλόβοσι, τη Θόη, την όμορφη Πολυδώρη, την Κερκηίδα με το όμορφο παράστημα, τη γλυκειά Πλουτώ, τη μεγαλομάτα Περσηίδα, την Ιάνειρα, την Ακάστη, τη Ξάνθη, την Πετραία, την ερωτική Μενεσθώ, την Ευρώπη, τη Μήτιδα, την Ευρυνόμη, την Τελεστώ με τα βαθυκίτρινα πέπλα, τη Χρυσηϊδα, την Ασία, τη λαχταριστή Καλυψώ. την Ευδώρη, την Τύχη, την Αμφιρώ, την Ωκιρόη και τη Στύγα που είναι η ανώτερη απ’ όλες. Αυτές λοιπόν γεννήθηκαν πρώτες οι θυγατέρες του Ωκεανού και της Τηθύος, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες. Γιατί υπάρχουν τρεις χιλιάδες ομορφοπόδαρες Ωκεανίδες που είναι σκορπισμένες στη γη και στα βάθη των λιμνών και φροντίζουν όλους το ίδιο, τα λαμπρά τέκνα θεαινών. Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι ποταμοί που τρέχουν με βουητό, γυιοί του Ωκεανού που γέννησε η σεβαστή Τηθύα. Για θνητό άνθρωπο είναι δύσκολο να πει όλα τα ονόματά τους. Τα γνωρίζουν όσοι κατοικούν τριγύρω τους. Κι η Θεία αφού αναγκάστηκε, έσμιξε ερωτικά, με τον Υπερίωνα και γέννησε τον μέγα Ήλιο, τη λαμπρή Σελήνη και την Αυγή που φέρνει το φως σ’ όλους πάνω στη γη και στους αθάνατους θεούς που κατέχουν τον πλατύ Ουρανό. Ενώ η Ευρυβία, η σεβαστή θεά, σμίγοντας ερωτικά με τον Κρίο, γέννησε τον Αστραίο, τον Πάλλαντα, και τον Πέρση που ξεπερνά όλους σε γνώση. <div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZH74RLhRDhKKA7rg4hVoqUCduteaJ2T-7YFQ_SFu6wyDmvh2oVUf-MSFaWUtblfPqz2ggWckjr1FDc5rJBG0CJkASTcIKD8cAb7dK58hwpQ2fYR1212-4xKzcbCEIS1B8VnlGts54ZE/s1600/1670327028326587-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZH74RLhRDhKKA7rg4hVoqUCduteaJ2T-7YFQ_SFu6wyDmvh2oVUf-MSFaWUtblfPqz2ggWckjr1FDc5rJBG0CJkASTcIKD8cAb7dK58hwpQ2fYR1212-4xKzcbCEIS1B8VnlGts54ZE/s1600/1670327028326587-0.png" width="600" class=" " height="369" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Και η Ηώ με τον Αστραίο, γέννησε τους ανέμους τους σκληρόκαρδους, τον Ζέφυρο που φέρνει ξαστεριά, τον γρηγοροκίνητο Βοριά και τον Νότο, αφού θεά πλάγιασε ερωτικά με θεό. Μετά η Ηριγένεια (Ηώ) γέννησε τον αστέρα Εωσφόρο και τα λαμπρά αστέρια που στεφανώνουν τον Ουρανό. Η Στύγα, η κόρη του Ωκεανού, σμίγοντας με τον Πάλλαντα γέννησε στο παλάτι τον Ζήλο και την ομορφοπόδαρη Νίκη. Επίσης γέννησε το Κράτος και τη Βία, ξακουστά παιδιά. Μακρυά απ’ τον Δία δεν υπάρχει γι’ αυτά ούτε σπίτι, ούτε μέρος να σταθούν, ούτε ο δρόμος που να μη τους οδηγεί ο θεός. Και πάντα κάθονται πλαϊ στον βροντερό Δία. Έτσι απεφάσισε η Στύγα η αθάνατη Ωκεανίδα τη μέρα που ο αστραποβόλος Ολύμπιος κάλεσε όλους τους αθάνατους θεούς στον ψηλό Όλυμπο και είπε πως όποιος απ΄ τους θεούς μαχόταν τους Τιτάνες μαζί του, δεν θα έχανε κανένα αξίωμα που είχε πριν, μέσα στους αθάνατους θεούς. Και είπε πως όποιος είχε μείνει χωρίς τιμή και αξίωμα απ’ τον Κρόνο, θα έπαιρνε τιμές και αξιώματα όπως ήταν δίκαιο. Πρώτη λοιπόν έφθασε στον Όλυμπο η αθάνατη Στύγα μαζί με τα παιδιά της, ακούγοντας τη συμβουλή του αγαπημένου της πατέρα. Κι ο Ζευς την τίμησε δίνοντάς της περίσσια δώρα. Γιατί όρισε αυτή να είναι των θεών ο μεγαλύτερος όρκος. Και τα παιδιά της να μένουν πάντα μαζί του. Κι όπως τα υποσχέθηκε έτσι ακριβώς τα εκτέλεσε. Γιατί αυτός εξουσιάζει και βασιλεύει. Η Φοίβη ήλθε στο κρεββάτι του πολυπόθητου Κοίου και από έρωτα θεάς με θεό έμεινε έγκυος και γέννησε τη Λητώ με τα γαλάζια πέπλα, πάντα γλυκειά, γλυκειά απ’ την πρώτη μέρα, που είναι η πιο καταδεκτικιά μέσα στον Όλυμπο και τρυφερή στους ανθρώπους και στους αθάνατους θεούς. Γέννησε και την Αστερία με το ωραίο όνομα που κάποτε ο Πέρσης την οδήγησε στο μεγάλο παλάτι του να γίνει η αγαπημένη του σύντροφος. Κι αυτή έμεινε έγκυος και γέννησε την Εκάτη, που αυτήν πάνω απ’ όλους τίμησε ο Ζευς, ο γυιός του Κρόνου και της χάρισε λαμπρά δώρα να ορίζει απ’ τη γη και απ’ την ακένωτη θάλασσα. Αλλά και στον γεμάτο αστέρια Ουρανό πήρε αξίωμα και τιμάται πιο πολύ απ’ όλους τους αθάνατους θεούς. Γιατί και μέχρι τώρα όποιος άνθρωπος στη γη προσφέρει κατά τη συνήθεια, εξιλαστήρια θυσία προσκαλεί την Εκάτη. Κι εύκολα η θεά δείχνει την εύνοιά της σ’ αυτόν που δέχτηκε την προσευχή του και του χαρίζει ευτυχία, γιατί έχει τη δύναμη. Επειδή όσοι γεννήθηκαν απ’ τη Γαία και τον Ουρανό κι έχουν κάποιο αξίωμα, σ’ όλους αυτούς έχει μερδικό. Κι ούτε σε τίποτα ο γυιός του Κρόνου την εξεβίασε, ούτε της στέρησε ό,τι της είχε λάχει μέσα στους πρωτύτερους θεούς τους Τιτάνες, αλλά κατέχει ότι απ’ την αρχή ήταν το μερδικό της, μερίδιο στη γη, στον ουρανό και στη θάλασσα. Και δεν τιμήθηκε λιγότερο η θεά επειδή ήταν μοναχοπαίδι, αντίθετα πολύ περισσότερο γι’ αυτό την τιμά ο Ζευς. Αυτόν που θέλει τον βοηθά πολύ και τον ωφελεί. Στις δίκες κάθεται πλάι στους σεβαστούς βασιλιάδες, και στις συνελεύσεις του λαού προβάλλει αυτόν που θέλει. Κι όταν ζώνονται τ’ άρματα οι άνδρες για τον φονικό πόλεμο, κι εκεί η θεά βοηθά όποιους θέλει και πρόθυμα δίνει τη νίκη και προσφέρει τη δόξα. Κι είναι καλή όταν παραβγαίνουν άνδρες σε αγώνα κι εκεί τους βοηθά και τους ωφελεί. Κι αυτός που θα νικήσει με ισχύ κι επιμονή, το ωραίο έπαθλο πρόθυμα και με χαρά παίρνει κάνοντας τους γονιούς του περήφανους. Αλλά και μέσα στους ιππείς βοηθά όποιον θέλει. Κι αυτούς που δουλεύουν στη γαλάζια ανεμοδαρμένη θάλασσα, και προσεύχονται στην Εκάτη και τον Γαιοσείστη (Ποσειδώνα), εύκολα η δοξασμένη θεά τους φέρνει μεγάλη ψαριά, αλλά κι εύκολα την εξαφανίζει, αν το θελήσει, κι ας φαίνεται δικιά τους (η ψαριά). Κι είναι καλή στους στάβλους όπου πληθαίνει τα ζώα μαζί με τον Ερμή. Τα κοπάδια των γελαδιών, τα πλατιά κοπάδια των γιδιών και τα κοπάδια με τα πυκνόμαλλα αρνιά, αν θέλει τα λίγα τα αυξάνει και τα πολλά τα ελαττώνει. Έτσι λοιπόν, αν η μάνα της την έκανε μοναχοπαίδι, ανάμεσα σ’ όλους τους αθάνατους τιμάται μ’ αξιώματα. Μα κι ο γιος του Κρόνου την όρισε τροφό των νέων, που μαζί της ανοίγουν τα μάτια τους στο φως της ολοφώτιστης Αυγής. Έτσι απ’ την αρχή ήταν τροφός των νέων και είχε αυτές τις τιμές. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAji1THYRiLxcNaB7IHXAzr2ybiWN8VK87PyCvrDQTdpdRufu9dbQmnHPLkpcVPu16kMnpuVO-B61kgfvKvRll3rqt0KpEFbwJymECbKNw46vIIY0kM2_gJZnC2gPq7wtck-QhW_uW_ps/s1600/1670327025166331-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAji1THYRiLxcNaB7IHXAzr2ybiWN8VK87PyCvrDQTdpdRufu9dbQmnHPLkpcVPu16kMnpuVO-B61kgfvKvRll3rqt0KpEFbwJymECbKNw46vIIY0kM2_gJZnC2gPq7wtck-QhW_uW_ps/s1600/1670327025166331-1.png" width="600" class=" " height="394" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Η Ρέα εξαναγκασμένη από τον Κρόνο, του γέννησε τέκνα δοξασμένα, την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα με τα χρυσά πέδιλα, τον δυνατό Άδη που κατοικεί στο παλάτι του κάτω απ’ τη γη κι έχει ανελέητη καρδιά, τον βροντερό Γαιοσείστη και τον σοφό Δία, πατέρα θεών και ανθρώπων που τραντάζει την πλατειά γη με την βροντή του. Κι αυτούς τους κατάπινε ο μέγας Κρόνος μόλις ο καθένας κατέβαινε απ’ την ιερή κοιλιά της μάνας του στα γόνατα της. Φοβόταν μήπως κάποιος απ’ τους δοξασμένους Ουρανίωνες του έπαιρνε το βασιλικό αξίωμα μέσα στους αθάνατους. Γιατί είχε μάθει απ’ την Γαία και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό ότι ήταν γραφτό να ηττηθεί κάποτε απ’ το παιδί του, παρ’ όλο που ο ίδιος ήταν ισχυρός –απ’ το θέλημα του μεγάλου Δία. Έτσι παραφύλαγε με άγρυπνα μάτια και κατάπινε τα παιδιά του. Τη Ρέα όμως την κατείχε αβάσταχτος πόνος. Αλλ’ όταν ήταν για να γεννήσει τον Δία, τον πατέρα θεών και ανθρώπων, τότε παρακαλούσε τους αγαπημένους της γονείς, τη Γαία και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό, να σκεφτούν ένα τρόπο για να γεννήσει κρυφά τον αγαπημένο της γυιό, για να πάρει εκδίκηση για τον πατέρα του και τα παιδιά του, που τα κατάπινε ο δόλιος Κρόνος. Αυτοί άκουσαν με μεγάλη προσοχή την αγαπημένη τους θυγατέρα, πείστηκαν και της αφιέρωσαν όσα ήταν πεπρωμένο να συμβούν γύρω απ’ τον βασιλιά Κρόνο και τον γυιό με την ατρόμητη ψυχή. Την έστειλαν λοιπόν στη Λύκτο, τον πλούσιο τόπο της Κρήτης, όταν επρόκειτο να γεννήσει το τελευταίο απ’ τα παιδιά της, τον μεγάλο Δία. Και τον δέχτηκε η πελώρια Γαία μέσα στην πλατειά Κρήτη, να τον θρέψει και να τον φροντίζει. Εκεί, μέσα στο σκοτάδι της γρήγορης Νύχτας, τον έφερε πρώτα στη Λύκτο και τον έκρυψε με τα χέρια της σε απάτητο άντρο, στα βάθη της ιερής γης, στο πυκνοδασωμένο Αιγαίο βουνό. Και στον γυιό του Ουρανού, τον μεγάλο άνακτα, τον πρώτο βασιλιά ανάμεσα στους θεούς, σπαργάνωσε μια μεγάλη πέτρα. Κι εκείνος αρπάζοντας την στα χέρια του, την έριξε ο δύστυχος στην κοιλιά του. Δεν του πέρασε απ’ το μυαλό του πως έμενε πίσω αντί για πέτρα ο γυιός του, ανίκητος και χωρίς να πολυσκοτίζεται, που έμελλε γρήγορα με την ισχύ και τα χέρια του να τον νικήσει, να του πάρει τα αξιώματα και να βασιλέψει ανάμεσα στους αθάνατους. Έπειτα, γρήγορα μεγάλωναν η ορμή και τα λαμπρά μέλη αυτού του άρχοντα. Και με το κύλισμα του χρόνου (ξεγελασμένος από τις παμπόνηρες συμβουλές της Γαίας), τον γόνο του ανέβασε από μέσα του ο μέγας Κρόνος, ο πανούργος, νικημένος απ΄την επινοητικότητα και την ισχύ του γυιού του. Πρώτα εξέμεσε την πέτρα που είχε κατα- πιεί τελευταία και την οποία ο Ζευς τη στήριξε στην πλατειά γη, στην αγία Πυθώνα, στις πλαγιές του Παρνασσού, σημάδι για το μέλλον να το θαυμάζουν οι θνητοί άνθρωποι. (Κι έλυσε τους αδελφούς του πατέρα του, τους Ουρανίδες, απ’ τα μαύρα δεσμά που τους είχε δέσει ο πατέρας τους, μέσα στην παραφροσύνη του. Κι αυτοί δε λησμόνησαν τη χάρη της ευεργεσίας και του έδωσαν τη βροντή, τον κεραυνό που όλα τα καίει και την αστραπή, που πριν τα έκρυβε η πελώρια Γαία. Μ’ αυτά βασιλεύει (ο Δίας) στους θνητούς και στους αθάνατους θεούς). Κι ο Ιαπετός πήρε την κόρη, την Ωκεανίδα με τους όμορφους αστραγάλους, την Κλυμένη και μαζί της ανέβηκε στο ίδιο κρεβάτι. Κι αυτή του γέννησε τον Άτλαντα, γυιό με ατρόμητη ψυχή. Και γέννησε και Τον υπερφίαλο Μενοίτιο, τον εύστροφο και επινοητικό Προμηθέα, και τον μπερδεμένο Επιμηθέα, που έκανε απ’ την αρχή μεγάλο κακό στους άνδρες που τρέφονται με ψωμί. Γιατί πρώτος δέχτηκε την παρθένα γυναίκα που έπλασε ο Δίας. Τον αυθάδη Μενοίτιο ο Δίας που τα βλέπει όλα, τον γκρέμισε στο Έρεβος, χτυπώντας τον με τον κεραυνό που βγάζει καπνούς, για την ασέβειά και την υπεροπτική δύναμή του. Ο Άτλας υποχρεώθηκε από μεγάλη ανάγκη να κρατά τον πλατύ ουρανό, στα πέρατα της γης, μπροστά στις Εσπερίδες με την καθάρια φωνή, όρθιος, με το κεφάλι του και με τ’ ακούραστα χέρια του. Γιατί αυτή τη μοίρα του όρισε ο σοφός Ζευς. Τον Προμηθέα με τις πολλές ιδέες, τον έδεσε με άλυτα και βασανιστικά δεσμά τυλίγοντας κολώνα στη μέση και ξεσηκώνοντας εναντίον του αετό με μακρυά φτερά. Κι αυτός του έτρωγε το αθάνατο συκώτι, αλλ’ αυτό ξαναγινόταν το ίδιο τη νύχτα, όσο είχε φάει τη μέρα το όρνιο με τα μακρυά φτερά. Κι αυτό το σκότωσε ο Ηρακλής, ο γενναίος γυιός της ομορφοστράγαλης Αλκμήνης, και λύτρωσε απ’ τη φρικτή αυτή αρρώστεια τον γυιό του Ιαπετού και τον λευτέρωσε απ’ το μαρτύριο, μα όχι χωρίς τη θέληση του Ολύμπιιου Δία, που βασιλεύει ψηλά, γιατί ήθελε να δοξαστεί περισσότερο από πριν ο Θηβογεννημένος Ηρακλής, πάνω στην πολυθρέφτα γη. Με τέτοια φροντίδα τίμησε τον δοξασμένο γυιό του και παρά την οργή του σταμάτησε την πίκρα που είχε πριν επειδή συναγωνιζόταν (ο Προμηθέας) τον παντοδύναμο γυιό του Κρόνου. Γιατί τότε που θεοί και θνητοί άνθρωποι, στη Μηκώνη τακτοποιούσαν τις σχέσεις μεταξύ τους, τότε (ο Προμηθέας) μοίρασε ένα μεγαλόσωμο βόδι με χαρά, θέλοντας να ξεγελάσει την κρίση του Δία. Στο μεν ένα έβαλε τα παχιά εντόσθια και τα κρέατα μέσα στο λίπος και τα σκέπασε με την κοιλιά του βοδιού. Στο άλλο τοποθέτησε με μεγάλη πονηριά τα άσπρα κόκκαλα του βοδιού και τα ακούμπησε κάτω αφού τα σκέπασε με λευκό λίπος. </div><div>Πηγή : Πηγές κειμένων: http://www.theogonia.gr/cosmogonia/isiodos.htm http://www.hellenicpantheon.gr/filosofia.htm </div><div>(Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Leipzig, Germany, Σεπτέμβριος 2010) </div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-51945443522349484962022-12-06T11:51:00.001+02:002022-12-06T17:04:03.632+02:00Θεογονία του Ησιόδου (Μέρος Α) - Η δημιουργία του κόσμου και η γέννηση των πρώτων θεώνΧαίρετε τέκνα του Δία και δώστε το μαγευτικό τραγούδι. Δοξάστε την ιερή γενιά των αιώνιων αθανάτων που γεννήθηκαν απ’ τη Γη και τον γεμάτο αστέρια Ουρανό και τη Νύχτα τη σκοτεινή, κι αυτούς που έτρεφε ο Πόντος ο αλμυρός. Και πείτε πως πρώτα γεννήθηκαν οι θεοί κι η Γη κι οι ποταμοί και ο απέραντος Πόντος με τα μανιασμένα κύματα και τ’ αστέρια τα λαμπρά, κι ο Ουρανός ψηλά ο πλατύς κι αυτούς που γεννήθηκαν απ’ τους θεούς, τους δωρητές των αγαθών, και πως μοιράστηκαν τα πλούτη και χώρισαν τ’ αξιώματα και πως ακόμη κατάκτησαν τον Όλυμπο με τις πολλές χαράδρες. Αυτά να μου αφηγηθείτε Μούσες που έχετε τ’ ανάκτορα του Ολύμπου, απ’ την αρχή και λέγοντας μου ποιό έγινε πρώτα απ’ αυτά. Στην αρχή γεννήθηκε το Χάος, κι έπειτα η πλατύστηθη Γαία παντοτινός και ασφαλής τόπος των αθανάτων που εξουσιάζουν τις χιονισμένες κορφές του Ολύμπου και τα σκοτεινά Τάρταρα στα βάθη της γης με τους πλατείς δρόμους. Μετά ο Έρως που είναι ο ωραιότερος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, που λύνει τα μέλη όλων των θεών και των ανθρώπων και δαμάζει στα στήθεια την καρδιά και τον νου. Από το Χάος ακόμη δημιουργήθηκαν το Έρεβος κι η μαύρη νύχτα. Κι απ’ τη Νύχτα γεννήθηκε ο Αιθέρας κι η Ημέρα, που τα γέννησε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος. Η Γη πρώτα γέννησε τον γεμάτο αστέρια Ουρανό, ίσο με αυτήν να την καλύπτει από παντού και να είναι για πάντα ασφαλής τόπος για τους μακάριους θεούς. Και γέννησε τα ψηλά Όρη, χαριτωμένους τόπους των Νυμφών, των θεαινών που κατοικούν στα δασωμένα βουνά. Κι αυτή γέννησε και τον Πόντο, το ατέλειωτο πέλαγος, με τα μανιασμένα κύματα, χωρίς ερωτικό σμίξιμο. Έπειτα αφού πλάγιασε με τον Ουρανό, γέννησε τον βαθύ Ωκεανό, τον Κοίο, τον Κριό, τον Υπερίωνα, τον Ιαπετό, τη Θεία, τη Ρέα, τη Θέμιδα, τη Μνημοσύνη, τη χρυσοστεφανωμένη Φοίβη, και τη χαριτωμένη Τηθύα. Μετά απ’ αυτούς γεννήθηκε ο δόλιος Κρόνος, ο φοβερώτερος απ’ όλους τους γυιούς, που μίσησε τον θαλερό γονιό του. Και γέννησε μετά τους Κύκλωπες με την ατρόμητη καρδιά, τον Βρόντη, τον Στερόπη και τον ορμητικό Άργη, οι οποίοι έδωσαν στον Δία τη βροντή και έφτειαξαν τον κεραυνό. Κι ήσαν όμοιοι σ’όλα με τους θεούς, μόνο που είχαν ένα μάτι στη μέση του μετώπου τους. Κι ήταν γνωστοί με τ’ όνομα Κύκλωπες γιατ’ είχαν στο μέτωπό τους το στρογγυλό μάτι. Ήταν ισχυροί κι ορμητικοί και επινοητικοί στα έργα που έκαναν και τους είχαν μεγαλώσει και μάθει να μιλούν οι θεοί. Μετά γεννήθηκαν απ’ τη Γαία και τον Ουρανό, άλλοι τρεις γυοί μεγάλοι και φοβεροί –καλύτερα μη τους βάζεις στο στόμα σου-, ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύης παιδιά υπερήφανα. Απ’ τους ώμους τους σάλευαν εκατό χέρια που δεν μπορούσες να τα ζυγώσεις και για τον καθένα πενήντα κεφάλια φύτρωναν απ΄τους ώμους πάνω στα στιβαρά τους μέλη. Κι είχαν ισχύ ακατανίκητη και φοβερή όσο το ανάστημά τους. Τους φοβερώτερους γυιούς, απ’ όσους γεννήθηκαν απ’ τη Γαία και τον Ουρανό, τους εχθρευόταν απ’ την αρχή ο πατέρας τους και μόλις γεννιόταν ο καθένας τον έκρυβε στα έγκατα της Γης και δεν τους άφηνε ν’ ανέβουν στο φως. Και χαιρόταν με το κακό του έργο ο Ουρανός. Αλλά η πελώρια Γη βαρυγγομούσε από μέσα της και σκέφτηκε ένα δόλιο και κακό τέχνασμα. Αμέσως γέννησε το γκρίζο ατσάλι κι έφτιαξε ένα μεγάλο δρεπάνι κι εξήγησε στους αγαπημένους της γυιούς τι να κάνουν. Και δίνοντας τους θάρρος και με πόνο στην καρδιά τους είπε: «Παιδιά δικά μου που έχετε πατέρα κακούργο, αν θέλετε να μ’ακούσετε, μπο- ρούμε να τιμωρήσουμε την αδικία του πατέρα σας μιας κι αυτός άρχισε πρώτος τις άτιμες πράξεις». <div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm2oF2NBcM6-tshBXIX1UAxzQPMy-LJGK4jBGyYd810CO_pyXMIPu5UU8t7-C00XxWu6ME8qbp1HuvkbMAHT2GubTSz8T7V-L-gsgzng7jrObUOCh3JRSBFY-8swfFqwOl1kJovT-tWYE/s1600/1670326933820661-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm2oF2NBcM6-tshBXIX1UAxzQPMy-LJGK4jBGyYd810CO_pyXMIPu5UU8t7-C00XxWu6ME8qbp1HuvkbMAHT2GubTSz8T7V-L-gsgzng7jrObUOCh3JRSBFY-8swfFqwOl1kJovT-tWYE/s1600/1670326933820661-0.png" width="600" class=" " height="347" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Έτσι μίλησε κι όλους τους έπιασε δέος και κανένας δεν μιλούσε. Τότε πήρε θάρρος ο πανούργος Κρόνος και μ’ αυτά τα λόγια απάντησε στη σεβάσμια μητέρα του: «Μητέρα σου υπόσχομαι πως εγώ θα εκτελέσω αυτή την πράξη, γιατί δεν λογαριάζω τον ακατανόμαστο πατέρα μας. Αυτός άρχισε πρώτος τις άτιμες πράξεις». Έτσι μίλησε κι αναγάλλιασε μέσα της η πελώρια Γαία. Τον έβαλε να καθίσει σε ενέδρα, του έβαλε στο χέρι το δρεπάνι με τα κοφτερά δόντια και του εξήγησε το δόλιο σχέδιο. Και φέρνοντας τη νύχτα, ήλθε ο μέγας Ουρανός κι ολόγυρα απλώθηκε και σκέπασε τη Γαία με πόθο ερωτικό. Κι απ’ την κρυψώνα του άπλωσε ο γυιός του τ’ αριστερό του χέρι και με το δεξί έπιασε το πελώριο δρεπάνι με τα μακρυά κοφτερά δόντια κι αμέσως έκοψε τα αιδοία του πατέρα του και τα πέταξε πίσω του. Όμως δεν έφυγαν απ’ τα χέρια του μάταια, γιατί όσες στάλες απ’ το αίμα του έπεσαν, τις μάζεψε η Γαία και με το πέρασμα του χρόνου γεννήθηκαν οι κρατερές Ερινύες, οι μεγάλοι Γίγαντες οι λαμπροαρματωμένοι, που κρατούν στα χέρια τους μακρυά κοντάρια κι οι Νύμφες που τις αποκαλούν Μελίες στην απέραντη Γη. Κι αμέσως μόλις έκοψε τα αιδοία με το δρεπάνι τα πέταξε απ’ τη στεριά στον πολυτρικυμισμένο πόντο κι αυτά περιφερόταν στο πέλαγος για πολύ χρόνο. Τριγύρω ανέβαινε λευκός αφρός απ’ τ’ αθάνατα μέλη κι εκεί μέσα αναθράφτηκε μια κόρη. Στην αρχή πήγε προς τα ιερά Κύθηρα και μετά έφτασε στην Κύπρο που βρέχεται από παντού. Εκεί βγήκε η σεβαστή και καλή θεά και γύρω απ’ τα πόδια της τα τρυφερά φύτρωνε χλόη. Αφροδίτη (αφρογεννημένη θεά και ομορφοστεφάνωτη κόρη) την αποκαλούν θεοί και άνθρωποι γιατί μεγάλωσε μέσα στον αφρό και Κυθέρια γιατί πήγε στα Κύθηρα (και Κυπρογεννημένη γιατί γεννήθηκε στην Κύπρο που τη ζώνει η θάλασσα και φιλομηδή γιατί βγήκε απ’ τα αιδοία.) Μόλις γεννήθηκε τη συντρόφευσε ο Έρως και τη Συνόδευσε ο ωραίος Ίμερος καθώς πήγαινε στους άλλους θεούς. Κι αυτή η τιμή της έλαχε απ’ τη Μοίρα απ΄την αρχή, να έχει ανάμεσα στους αθάνατους Θεούς και στους ανθρώπους τα παρθενικά παιχνιδίσματα, τα ξεγελάσματα και τη γλυκειά απόλαυση, την αγάπη και την τρυφερότητα. Κι αυτούς, ο πατέρας τους ο μεγάλος Ουρανός, οργισμένος τους απεκάλεσε Τιτάνες, τους γυιούς που γέννησε, γιατί έλεγε πως τεντώνοντας την αδικία έκαναν ανόσια πράξη που στο μέλλον θα τη ξεπληρώσουν. Κι η Νύχτα γέννησε τον στυγερό Μόρο, τη μαύρη Κήρα και τον Θάνατο και γέννησε τον Ύπνο και τη γενιά των Ονείρων (και τους γέννησε χωρίς να κοιμηθεί με κανέναν η μαύρη Νύχτα). Μετά πάλι τον Μώμο και την οδυνηρή Οιζύ και τις Εσπερίδες που φυλάνε πέρα απ’ τον δοξασμένο Ωκεανό τα χρυσά μήλα και τα δέντρα που τα κάνουν. Και γέννησε τις Μοίρες και τις Κήρες, ανελέητες τιμωρούς (την Κλωθώ, την Λάχεσι και την Άτροπο που δίνουν το καλό και το κακό στους θνητούς όταν γεννιούνται), που κυνηγούν τα παραπτώματα θεών κι ανθρώπων και δεν σταματούν ποτέ οι θεές την τρομερή οργή τους πριν να ξεπληρωσει το χρέος του όποιος έχει αμαρτήσει. Και γέννησε τη Νέμεση, συμφορά για τους θνητούς ανθρώπους η ολέθρια Νύχτα, και μετά την Απάτη και τη Φιλότητα, το καταραμένο Γήρας και την ακατάβλητη Έριδα. Μετά η μισητή Έρις γέννησε τον βασανιστή Πόνο, τη Λήθη, την Πείνα και τις Οδύνες που φέρνουν δάκρυα, τις Συμπλοκές, τις Μάχες, τους Φόνους, τους Ανδροσκοτωμούς, τις Φιλονικίες, τις Ψευδολογίες, τις Διαφωνίες, την Κακονομία, την Άτη που πάνε συνήθως μαζί, και τον Όρκο που τυρρανά τους πιο πολλούς ανθρώπους στη γη, όταν με τη θέλησή τους γίνονται επίορκοι. </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVu1TodUUkfr6PnOfw6I72yTKfXrIlCB_6GBhpi0rk43GXAsLF2VUL2g2W5lfbbIbJXKTzGFIKKJ06-rlKTMJSVcXYFRR3hTERqSyunsTXohmFWjcmua74RhOecOJ76Le7HWjDQwvfD4/s1600/1670326929894010-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEVu1TodUUkfr6PnOfw6I72yTKfXrIlCB_6GBhpi0rk43GXAsLF2VUL2g2W5lfbbIbJXKTzGFIKKJ06-rlKTMJSVcXYFRR3hTERqSyunsTXohmFWjcmua74RhOecOJ76Le7HWjDQwvfD4/s1600/1670326929894010-1.png" width="600" class=" " height="409" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Και γέννησε ο Πόντος τον Νηρέα που ποτέ δεν λέει ψέμματα αλλά πάντα την αλήθεια, τον πρωτότοκο απ’ τους γυιούς του. Τον αποκαλούν και Γέροντα γιατί είναι ήπιος και ειλικρινής. Δεν ξεχνά τη νομιμότητα και πάντα δίκαια και αγαθά στοχάζεται. Επίσης σμίγοντας με τη Γαία, γέννησε και τον μεγάλο Θαύμαντα, τον γενναίο Φόρκυ, την ομορφομάγουλη Κητώ και την Ευρυβία που έχει στα στήθεια της ατσάλινη ψυχή. Κι απ’ τον Νηρέα και την ομορφομάλλα Δωρίδα, την κόρη του τέλειου ποταμού του Ωκεανού, γεννήθηκαν αγαπημένα παιδιά θεαινών, μέσα στον ακένωτο πόντο, η Πλωτώ, η Ευκράντη, η Σαώ, η Αμφιτρίτη, η Ευδώρη, η Θέτις, η Γαλήνη, η Γλαύκη, η Κυμοθόη, η Σπειώ, η Θόη, η εράσμια Αλίη, η Πασιθέη, η Ερατώ, η ροδοχέρα Ευνίκη, η χαριτωμένη Μελίτη, η Ευλιμένη, η Αγαυή,. η Δωτώ, η Πρωτώ, η Φέρουσα, η Δυναμένη, η Νησαίη, η Ακταίη, η Πρωτομέδεια, η Δωρίς, η Πανόπεια, η όμορφη Γαλάτεια, η εράσμια Ιπποθόη, η ροδοχέρα Ιππονόη, η Κυμοδόκη, που τα κύματα στον σκοτεινό Πόντο και το φύσημα του μανιασμένου αέρα μαλακώνει μαζί με την Κυματολήγη και την Αμφιτρίτη με τους όμορφους αστραγάλους, η Κυμώ, η Ηιόνη, η ομορφοστεφανωμένη Αλιμήδη, η χαμογελαστή Γλαυκονόμη, η Ποντοπόρεια, η Ληαγόρη, η Ευαγόρη, η Λαομέδεια, η Πουλυνόη, η Αυτονόη, η Λυσιάνασσα, (η Ευάρνη με το ωραίο παράστημα και την αψεγάδιαστη μορφή), η Ψαμάθη με το χαριτωμένο σώμα, η ευγενική Μενίππη, η Νησώ, η Ευπόμπη, η Θεμιστώ, η Προνόη και η Νημερτής που έχει τα μυαλά του αθάνατου πατέρα της. Αυτές απ΄τον άξιο Νηρέα γεννήθηκαν, πενήντα κόρες με γνώσεις για άξια έργα. Ο Θαύμας πήρε την Ηλέκτρα, τη θυγατέρα του Ωκεανού με τα βαθειά ρέματα, κι αυτή γέννησε την γοργοπόδαρη Ίριδα, τις ομοργόμαλλες Άρπυιες, την Αελλώ και την Ωκυπέτη, που με τα γρήγορα φτερά τους τρέχουν όσο το φύσημα του ανέμου και το πέταμα των πουλιών, γιατί μαζί με το χρόνο τρέχουν. Και η Κητώ, γέννησε με τον Φόρκυ τις ομορφομάγουλες Γραίες, γκριζομάλλες απ΄ τη γέννησή τους. Και τις αποκαλούν Γραίες οι αθάνατοι θεοί και οι άνθρωποι εδώ κάτω, την Πεμφρηδώ με τα ωραία πέπλα και την Ενυώ με τα βαθυκίτρινα πέπλα, και τις Γοργόνες που κατοικούν πέρα απ’ τον ξακουστό Ωκεανό στα έσχατα της Νύχτας όπου βρίσκονται και οι Εσπερίδες με την καθάρια φωνή, τη Σθενώ, την Ευρυάλη και τη Μέδουσα που έπαθε πολλά δεινά. Γιατί αυτή ήταν θνητή ενώ οι άλλες δύο αθάνατες κι αγέραστες. Και μ’ αυτήν πλάγιασε ο Ποσειδώνας ο Κυανοχαίτης σε μαλακό λιβάδι μέσα σε ανοιξιάτικα λουλούδια. Όταν ο Περσεύς της έκοψε το κεφάλι ξεπήδησε ο μέγας Χρυσάωρ κι ο Πήγασος ο ίππος. Κι αυτός πήρε το όνομα αυτό επειδή γεννήθηκε κοντά στις πηγές του Ωκεανού, ενώ ο άλλος επειδή κρατούσε χρυσό σπαθί στα λατρεμένα χέρια του. Και πέταξε αυτός αφήνοντας τη γη που τρέφει τα πρόβατα και πήγε στους αθάνατους. Και κατοικεί στο ανάκτορο του Δία και φέρνει την αστραπή και τη βροντή στον σοφό Δία. Και ο Χρυσάωρ γέννησε τον τρικέφαλο Γηρυόνη σμίγοντας με την Καλλιρόη την κόρη του ξακουστού Ωκεανού. Κι αυτόν τον θανάτωσε ο ισχυρός Ηρακλής κοντά στις στριφτόποδες αγελάδες στην Ερύθεια που βρέχεται από παντού, τη μέρα που οδήγησε τις πλατυμέτωπες αγελάδες στην ιερή Τίρυνθα αφού πέρασε το ρέμα του Ωκεανού και σκότωσε τον Όρθρο και τον βοσκό Ευρυτίωνα, στην κατασκότεινη μάντρα πέρα απ’ τον ξακουστό Ωκεανό. Κι αυτή, μέσα σε μια ωραία σπηλιά, γέννησε άλλο ακαταμάχητο τέρας που δεν μοιάζει ούτε με τους θνητούς ανθρώπους ούτε με τους αθάνατους θεούς, τη θεϊκή Έχιδνα με τη σκληρή καρδιά, τη μισή νύμφη παιχνιδομάτα και με όμορφα μάγουλα κι η άλλη μισή πελώριο φίδι τρομερό και γιγάντιο, στικτό και σαρκοβόρο μέσα στα έγκατα της ιερής γης. Εκεί είναι η σπηλιά της, κάτω απ’ το κοίλωμα ενός βράχου, μακρυά απ΄ τους αθάνατους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους. Εκεί της όρισαν οι θεοί να έχει τη ξακουσμένη κατοικία της. </div><div>Πηγή : Πηγές κειμένων: http://www.theogonia.gr/cosmogonia/isiodos.htm http://www.hellenicpantheon.gr/filosofia.htm </div><div>(Επιμέλεια : Αθανάσιος Γιάννης, Leipzig, Germany, Σεπτέμβριος 2010) </div><div><br></div><div><br></div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-39281214715168213722022-12-06T11:45:00.001+02:002022-12-06T17:03:07.994+02:00Προκοπίου Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία - Συνωμοσίες και όργια στο ΒυζάντιοΌλα όσα συνέβησαν ως τις μέρες μας στο γένος των Ρωμαίων στη διάρκεια των πολέμων τα έχω διηγηθεί, συνδέοντάς τα πάντα, όσο μου ήταν δυνατό, με το χρόνο και τον τόπο στον οποίο διαδραματίστηκαν· όσα όμως συνέβησαν από δω και πέρα δεν θα τα εκθέσω με τον ίδιο τρόπο, γιατί εδώ θα καταγραφούν όλα, όσα έτυχε να συμβούν σε κάθε σημείο της Ρωμαϊκής επικράτειας. (2) Ο λόγος είναι ότι δεν ήταν δυνατόν να καταγραφούν οι πράξεις με τον αρμόζοντα τρόπο, όσο οι αυτουργοί τους ήταν εν ζωή. Γιατί δεν θα ήταν δυνατόν να ξεφύγω από τα πλήθη των κατασκόπων, ούτε εάν με έπιαναν να μην πεθάνω με τον χειρότερο θάνατο. Και δεν μπορούσα να έχω εμπιστοσύνη ούτε στους πιο κοντινούς μου συγγενείς. (3) Αλλά και για πολλά από όσα προηγουμένως είπα μιλήσει αναγκάστηκα να αποκρύψω τις αιτίες. Θα χρειαστεί, λοιπόν, εδώ να αποκαλύψω τις αιτίες όχι μόνο όσων παρασιώπησα πριν, αλλά και εκείνων που προανέφερα. (4) Αλλά καθώς πρόκειται να μπω σε έναν άλλο αγώνα δύσκολο και άνισο, καθώς έχει να κάνει με το βίο και το έργο του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, συχνά τρέμω και κάνω πίσω, (5) όσο αναλογίζομαι ένα πράγμα, ότι δηλαδή τώρα πια πρόκειται να γράψω τέτοια συμβάντα που ούτε πιστευτά ούτε φυσικά θα φανούν στις επόμενες γενιές, καθώς, μάλιστα, όταν περάσει πολύς χρόνος από τότε που συνέβη κάτι, το ακούμε σαν παραμύθι, φοβάμαι μήπως με περάσουν για μυθοπλάστη και με κατατάξουν στους τραγικούς ποιητές. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να δειλιάσω μπροστά στον όγκο του έργου, γιατί υπάρχει κάτι που μου δίνει θάρρος, ότι δηλαδή οι σύγχρονοί μου, που είναι ενήμεροι μάρτυρες των πράξεων, θα μεταβιβάσουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο στις επόμενες γενιές την πεποίθηση ότι τα γεγονότα έχουν αποδοθεί σωστά. […] <div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY68eUBkey0DYdUtERlT2KAUdKFKj2Ns3cVL9l7tUj368bgV1kCAmCndqB9YRU1Y1VkPUagYVJdqpSiZy2l6d5amq3hoVLhh7E53nxMzh3cKsI7OVZwVVy7idUnB0anj-hB0DsKA8lw8s/s1600/1670326770907676-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY68eUBkey0DYdUtERlT2KAUdKFKj2Ns3cVL9l7tUj368bgV1kCAmCndqB9YRU1Y1VkPUagYVJdqpSiZy2l6d5amq3hoVLhh7E53nxMzh3cKsI7OVZwVVy7idUnB0anj-hB0DsKA8lw8s/s1600/1670326770907676-0.png" width="600" class=" " height="604" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Κεφάλαιο 8</div><div>Αυτά λοιπόν διεξήχθησαν και στην Κωνσταντινούπολη και σε κάθε άλλη πόλη. Γιατί, όπως ακριβώς σε κάθε άλλη αρρώστια, έτσι κι αυτό το κακό έπεσε πάνω σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. (2) Ο βασιλιά, όμως, ελάχιστα ενδιαφερόταν γι’ αυτά που συνέβαιναν, αφού στον άνθρωπο αυτό δεν υπήρχε καμία συναίσθηση, αν και υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας όσων συνέβαιναν πάντα στις ιπποδρομίες. (3) γιατί ήταν υπερβολικά ηλίθιος και μάλιστα παρόμοιος με τεμπέλικο γαϊδούρι, έτοιμο να ακολουθήσει αυτόν που του τραβούσε το χαλινάρι, κουνώντας συχνά τα αυτιά του. (4) Ο Ιουστινιανός όχι μόνο έκανε αυτά αλλά και όλα τα άλλα τα ανακάτευε. Αυτός ακριβώς, που μόλις έλαβε στα χέρια του την εξουσία του θείου του, έσπευσε αμέσως να ξοδέψει το δημόσιο χρήμα χωρίς καμία ντροπή, επειδή απλά ήταν ιδιοκτήτης του. (5)Και κάθε φορά που συναντούσε Ούννους τους πρόσφερε μεγάλα ποσά για τις καλές τους υπηρεσίες. Γι’ αυτό το λόγο συνέβαιναν συχνά στη γη των Ρωμαίων έφοδοι. Γιατί όταν οι βάρβαροι αυτοί γεύτηκαν τον πλούτο των Ρωμαίων, δεν μπορούσαν πια να μείνουν μακριά από τον δρόμο που οδηγούσε εκεί. […] (12) Νομίζω ότι δεν είναι άκαιρο να περιγράψω την εμφάνιση αυτού του ανθρώπου. Στο σώμα δεν ήταν ούτε ψηλός ούτε πολύ κοντός, αλλά ήταν μέτριος, όχι αδύνατος αλλά λίγο παχουλός, στρογγυλοπρόσωπος και όχι άσχημος· γιατί ήταν ροδαλός ακόμα και μετά από δύο ημέρες νηστείας. (13) Για να περιγράψω δηλαδή τη συνολική του εμφάνιση, έμοιαζε πολύ με τον Δομιτιανό, το γιο του Βεσπασιανού, που τόσα απόλαυσαν οι Ρωμαίοι από την κακοήθειά του, ώστε ούτε όταν τον κατακρεούργησαν ξεθύμαναν την οργή εναντίον του, αλλά εκδόθηκε απόφαση της συγκλήτου να μην αναγράφεται ούτε το όνομά του στα έγγραφα και να μην διασωθεί καμία εικόνα του. […] (22) Στην εμφάνιση, λοιπόν, τέτοιος ήταν· τον χαρακτήρα του όμως δεν θα μπορούσα με ακρίβεια να περιγράψω. Γιατί ήταν άνθρωπος κακούργος και μωρόπιστος, αυτός που ονομάζεται κουτοπόνηρος, και ούτε ο ίδιος ήταν ειλικρινής με όσους τον συναναστρέφονταν, αλλά πάντοτε όλα του τα λόγια και τα έργα έκρυβαν δόλιες σκέψεις, αν και ο ίδιος έπεφτε πολύ εύκολα θύμα εξαπάτησης όσων το επιθυμούσαν. Και μέσα του υπήρχε από τη φύση του ένα ασυνήθιστο μείγμα ανοησίας και κακοήθειας. […] </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9tBlSvMvKHK8prllDett5hNXZ3gyiFjO7P2Mops0VqWj9cA806Qfw21sN-qy0H-Y5n8BN6W14EEtsPCXdH8S2ren9oha_ps33xP6pgxigskgNDcstDpZWfRTRXyIWQWoue1n1df1Q-hI/s1600/1670326766616894-1.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9tBlSvMvKHK8prllDett5hNXZ3gyiFjO7P2Mops0VqWj9cA806Qfw21sN-qy0H-Y5n8BN6W14EEtsPCXdH8S2ren9oha_ps33xP6pgxigskgNDcstDpZWfRTRXyIWQWoue1n1df1Q-hI/s1600/1670326766616894-1.png" width="600" class=" " height="426" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Κεφάλαιο 9 </div><div>Αυτά, λοιπόν, είναι τα σχετικά με τον χαρακτήρα του Ιουστινιανού, όσα βέβαια μπορώ να πω. Και παντρεύτηκε γυναίκα, για την οποία εγώ θα σας εξηγήσω πώς γεννήθηκε και ανατράφηκε και πώς, αφού παντρεύτηκε αυτόν τον άνθρωπο, αφάνισε ολότελα το ρωμαϊκό κράτος. (2) Υπήρχε στο Βυζάντιο κάποιος Ακάκιος φύλακας των θηρίων στις θηριομαχίες, που ανήκε στην ομάδα των Πρασίνων, απ’ αυτούς που ονομάζουν αρκουδιάρηδες. (3) Αυτός ο άντρας όταν ήταν αυτοκράτορας ο Αναστάσιος πέθανε από ασθένεια και άφησε ορφανά τρία κορίτσια, την Κομιτώ, τη Θεοδώρα και την Αναστασία, από τα οποία η μεγαλύτερη ακόμα δεν είχε γίνει επτά χρονών. (4) Η γυναίκα του αφού ξέπεσε, παντρεύτηκε άλλον άνδρα, ο οποίος θα αναλάμβανε μαζί της τη φροντίδα του σπιτιού και την εργασία του Ακακίου. (5) Ο πρωτοχορευτής, όμως, των Πρασίνων, ονόματι Αστέριος, αφού πληρώθηκε από κάποιον για να τους διώξει από τη θέση αυτή, χωρίς καμία δυσκολία την έδωσε στον άνθρωπο που του έδωσε τα χρήματα. Γιατί οι χορευτές μπορούσαν να κανονίζουν τέτοιες υποθέσεις όπως ήθελαν. (6) Όταν όμως η γυναίκα είδε ότι όλος ο λαός ήταν συγκεντρωμένος στον χώρο των θηριομαχιών, αφού τοποθέτησε στο κεφάλι και στα δυο χέρια των κοριτσιών της, τα έβαλε να καθίσουν ως ικέτισσες. (7) Αλλά οι Πράσινοι αρνήθηκαν να δεχτούν την ικεσία, οι Βένετοι όμως τους έδωσαν μια ανάλογη θέση, καθώς ο δικός τους φροντιστής θηρίων είχε πρόσφατα πεθάνει. (8) Όταν, λοιπόν, τα κορίτσια αυτά έφταναν στην εφηβεία, η μητέρα τους τα έβγαζε στη σκηνή γιατί ήταν όμορφα, όχι όμως όλα μαζί ταυτόχρονα, αλλά τη στιγμή που καθεμιά της φάνηκε να είναι ώριμη. (9) Η πρώτη, λοιπόν, η Κομιτώ, είχε ήδη διακριθεί ανάμεσα στις εταίρες του καιρού της· η δεύτερη, όμως, η Θεοδώρα, φορώντας έναν κοντό χιτώνα με μανίκια σαν αυτούς που φοράνε οι μικρές σκλάβες, την ακολουθούσε υπηρετώντας την σε καθετί και κουβαλώντας στους ώμους της το σκαμνί, πάνω στο οποίο εκείνη συνήθιζε να κάθεται στις δημόσιες συγκεντρώσεις. (10) Η Θεοδώρα ακόμα τότε δεν είχε ωριμάσει και έτσι δεν ήταν σε θέση να ξαπλώσει σε κρεβάτι με άνδρα ούτε να συνευρεθεί ως γυναίκα. Γι’ αυτό επιδιδόταν σε ένα είδος ασέλγειας ανδρικού τύπου με κάτι άθλιους ανθρώπους και μάλιστα δούλους, που ακολουθούσαν τους αφέντες τους στο θέατρο και έβρισκαν περιστασιακά την ευκαιρία να κάνουν την ολέθρια αυτή πράξη· αλλά και στο μπορντέλο ασχολούνταν αρκετές ώρες με αυτήν την παρά φύση σωματική εργασία. (11) όταν όμως έφτασε στην εφηβεία και ήταν ήδη ώριμη, άρχισε να ασχολείται με το θέατρο και αμέσως έγινε πόρνη, απ’ αυτές που οι παλιοί άνθρωποι ονομάζουν του δρόμου. (12) γιατί δεν ήταν ούτε αυλητρίδα, ούτε τραγουδίστρια, ούτε ασχολούνταν με το χορό, αλλά μόνο πρόσφερε τα τρυφερά της νιάτα σε όποιον τύχαινε ασκώντας το επάγγελμα με όλο της το σώμα. (13) </div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8IGmGosMDZfpXbOhm7NCEmgQv-zFGVRyYkSoyrMPM_TCl3e23pg-7P2MVYhwm0J8yh4D8ulqyidT-59qx1lmTsN5ZYQwJcUZFvoxJ7bqtPUU-Xg5C1kcUVQV0231y8ZAUABIjMJvK_8/s1600/1670326763065930-2.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8IGmGosMDZfpXbOhm7NCEmgQv-zFGVRyYkSoyrMPM_TCl3e23pg-7P2MVYhwm0J8yh4D8ulqyidT-59qx1lmTsN5ZYQwJcUZFvoxJ7bqtPUU-Xg5C1kcUVQV0231y8ZAUABIjMJvK_8/s1600/1670326763065930-2.png" width="600" class=" " height="849" title="" alt="">
</a>
</div>Αργότερα συναναστρεφόταν συνέχεια με τους μίμους του θεάτρου και να συμμετέχει μαζί τους στις ασχολίες τους, βοηθώντας τους γελωτοποιούς με διάφορες βωμολοχίες. Γιατί ήταν ιδιαίτερα αστεία και περιπαικτική και γι’ αυτά τα καμώματά της έγινε γρήγορα περιζήτητη. (14)Γιατί σ’ αυτήν δεν υπήρχε καμιά ντροπή και κανένας δεν την είδε ποτέ να κοκκινίζει, αλλά προσέφερε αναίσχυντες υπηρεσίες χωρίς κανένα δισταγμό και ήταν τέτοια ώστε αν κάποιος την χαστούκιζε ή της έριχνε καμιά στο κεφάλι, εκείνη χαριεντιζόταν και χασκογελούσε και, βγάζοντας τα ρούχα της, τα έδειχνε όλα στον καθένα, και από μπρος και από πίσω, πράγματα που είναι σωστό να μένουν κρυμμένα και αφανέρωτα στους άντρες. […] (20) Πολλές φορές και στο θέατρο με θεατές όλο το λαό έβγαζε τα ρούχα της στη μέση της σκηνής, φορώντας μόνο μια ποδίτσα γύρω από τους βουβώνες και τα αιδοία, όχι όμως επειδή ντρεπόταν ακόμα κι αυτά να δείξει στον κόσμο, αλλά επειδή δεν επιτρεπόταν σε κανένα να παρουσιάζεται εντελώς γυμνός εκεί, παρά μονάχα φορώντας τουλάχιστον μια ποδίτσα γύρω από τους βουβώνες και το αιδοίο. (21) Με αυτό λοιπόν το ντύσιμο, αφού έπεφτε στο έδαφος, έμενε ανάσκελα. Και κάποιοι μισθωτοί εργάτες , στους οποίους είχε ανατεθεί αυτό το έργο, έριχναν πάνω στο αιδοίο της κριθάρι, που το έπιαναν σπυρί σπυρί με το στόμα τους και το έτρωγαν χήνες, οι οποίες ήταν γυμνασμένες γι’ αυτό. (22) Έπειτα εκείνη σηκωνόταν χωρίς να κοκκινίζει αλλά μάλιστα έμοιαζε να καμαρώνει για την πράξη της αυτή. Γιατί δεν ήταν μόνο αδιάντροπη αλλά και περισσότερο απ’ όλους ήθελε να παρασύρει τους άλλους στην αδιαντροπιά. (23)Πολλές φορές μάλιστα αφού γδυνόταν, στεκόταν μαζί με τους μίμους πάνω στη σκηνή και πότε γέρνοντας προς τα πίσω το σώμα της και πότε τουρλώνοντας τον πισινό της και προς αυτούς που την είχαν χαρεί και προς τους άλλους που δεν την είχαν ακόμα πλησιάσει, επεδείκνυε με καμάρι τα συνηθισμένα της γυμνάσματα. (24) Και με τόση ακολασία καμάρωνε για το κορμί της, ώστε φαινόταν ότι δεν είχε το αιδοίο της στη φυσική του θέση, όπως οι άλλες γυναίκες, αλλά στο πρόσωπο. […] <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTA3eYTIiZjNkKtVj77eoTIQyGJNfTOB95j7Ck02otKDX3OddLUjjCNjWi2BWM82QAPxKLZlZAyCUUzUmHIxqdljydkarOjnkOuRW-iK4WKOQ4fJJ-pMTcnet2MFS2dd0amSntx8bfktI/s1600/1670326759472862-3.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTA3eYTIiZjNkKtVj77eoTIQyGJNfTOB95j7Ck02otKDX3OddLUjjCNjWi2BWM82QAPxKLZlZAyCUUzUmHIxqdljydkarOjnkOuRW-iK4WKOQ4fJJ-pMTcnet2MFS2dd0amSntx8bfktI/s1600/1670326759472862-3.png" width="595" class=" " height="335" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>(29) Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε και ανατράφηκε η γυναίκα αυτή και έτσι έγινε περιβόητη ανάμεσα σε πολλές δημόσιες γυναίκες και σε όλους τους ανθρώπους. (30) Αμέσως, όμως, μόλις έφτασε στο Βυζάντιο, την ερωτεύτηκε ο Ιουστινιανός με έρωτα σφοδρό και στην αρχή τη συναναστρεφόταν ως ερωμένη, μολονότι την είχε ανυψώσει στο αξίωμα της πατρικίας. (31) Η Θεοδώρα, λοιπόν, αμέσως κατάφερε να αποκτήσει πολύ μεγάλη δύναμη και τεράστια πλούτη. Γιατί στον άνθρωπο αυτό, όπως συμβαίνει με όλους τους υπερβολικά ερωτευμένους, το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο φαινόταν να κάνει όλα τα χατίρια της αγαπημένης του και να της προσφέρει όλα τα πλούτη του κόσμου. (32) Έτσι όλο το κράτος έγινε προσάναμμα αυτού εδώ του έρωτα. Και μαζί με αυτήν εκείνος προξενούσε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές στο λαό, όχι μόνο στο Βυζάντιο αλλά και σε όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. […] (47) Όσο, λοιπόν, ζούσε ακόμα η βασίλισσα, ο Ιουστινιανός δε θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να πάρει ως νόμιμη σύζυγό του τη Θεοδώρα. Γιατί μόνο σε αυτό του εναντιώθηκε η βασίλισσα, αν και στα άλλα ποτέ δεν του έφερε αντιρρήσεις. (48) Γιατί η γυναίκα αυτή δεν είχε ίχνος κακίας και ήταν εντελώς άξεστη και από βαρβαρικό γένος, όπως έχω προαναφέρει. […] (51) Τότε λοιπόν προχώρησε στον αρραβώνα με την Θεοδώρα. Επειδή, όμως, ήταν αδύνατο ένας άνδρας που είχε φτάσει στο αξίωμα του συγκλητικού να παντρευτεί μια εταίρα, πράγμα που ήταν απαγορευμένο από τους παμπάλαιους νόμους της πρώιμης εποχής, ανάγκασε τον βασιλιά με άλλο νόμο να καταργήσει τους νόμους αυτούς και από τότε ζούσε με τη Θεοδώρα ως νόμιμη σύζυγό του και έδωσε και σε άλλους την ευχέρεια να παντρεύονται εταίρες και ύστερα αμέσως καταχράστηκε την αυτοκρατορική εξουσία βρίσκοντας πρόσχημα για να συγκαλύψει την βιαιότητα της πράξης του. (52) Γιατί τον αναγόρευσαν αυτόν αυτοκράτορα των Ρωμαίων μαζί με τον θείο του, οι ανώτεροι αξιωματικοί, οδηγημένοι στην απόφαση αυτή από υπερβολικό φόβο. Έτσι, λοιπόν, ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα αναγορεύτηκαν αυτοκράτορες τρεις μέρες πριν από την εορτή του Πάσχα, όταν ακριβώς δεν επιτρεπόταν ούτε να ασπαστείς κανένα ούτε να χαιρετήσεις λέγοντας «ειρήνη υμίν». (54) Και λίγες μέρες αργότερα πέθανε από ασθένεια ο Ιουστίνος, έπειτα από εννέα έτη στην εξουσία, και μόνος πια ο Ιουστινιανός με τη Θεοδώρα είχαν την βασιλεία. <br></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNwk33P9nRir58c36FNjrBInWhXdn99mYtFzFbx09ICHp1_Ysi1ITf2GiJdN37zOZOT49_nEcMlilia9y7_KOKq_4ZjPRSrLhhymaRerOwSkCohyphenhyphennU2HRG6ScFCLq-SdbwSWFETXmPkM0/s1600/1670338833217249-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNwk33P9nRir58c36FNjrBInWhXdn99mYtFzFbx09ICHp1_Ysi1ITf2GiJdN37zOZOT49_nEcMlilia9y7_KOKq_4ZjPRSrLhhymaRerOwSkCohyphenhyphennU2HRG6ScFCLq-SdbwSWFETXmPkM0/s1600/1670338833217249-0.png" width="600" class=" " height="788" title="" alt="">
</a>
</div><br></div></div></div><div>Κεφάλαιο 12 […] </div><div>(18) Λένε μάλιστα ότι και η ίδια του η μητέρα είχε πει σε κάποιους από τους δικούς της ανθρώπους ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν γιος του άνδρα της του Σαββατίου ούτε κανενός άλλου ανθρώπου. (19) Λίγο πριν μείνει έγκυος σ’ αυτόν, την επισκεπτόταν ένα αόρατο δαιμόνιο, που της έδινε την εντύπωση ότι την πλησίαζε όπως ένας άνδρας μια γυναίκα και έπειτα σαν όνειρο εξαφανιζόταν. (20) Αλλά και μερικοί από αυτούς που κάθονταν σε κάποιες προχωρημένες ώρες της νύχτας και συνομιλούσαν μαζί μ’ αυτόν, άνθρωποι που η ψυχή τους ήταν αγνή, νόμισαν ότι είδαν μπροστά τους αντί για εκείνον κάποιο άγνωστο σ’ αυτούς δαιμόνιο. […] (24) Λένε επίσης ότι και κάποιο μοναχό, πολύ αγαπητό στον θεό, τον έπεισαν εκείνοι που ζούσαν μαζί του στην έρημο να πάει στο Βυζάντιο για να υπερασπίσει τους κατοίκους της γύρω περιοχής, που υπέφεραν τα πάνδεινα από την κακομεταχείριση και την αδικία. Όταν έφτασε εκεί του δόθηκε αμέσως η άδεια να δει τον βασιλιά· (25) όταν, όμως επρόκειτο να τον συναντήσει, πάτησε με το ένα πόδι το κατώφλι και ξαφνικά άρχισε να περπατά ανάποδα και έκανε πίσω. (26) Ο ευνούχος, βέβαια, που τον είχε οδηγήσει μέσα και όσοι ήταν παρόντες εκεί τον παρακινούσαν να επιμονή να προσωρήσει μπροστά, αυτός όμως, όχι μόνο δεν απάντησε τίποτα, αλλά και έφυγε από εκεί, μοιάζοντας με παραπληγικό, και πήγε στο δωμάτιο όπου είχε καταλύσει· όταν οι ακόλουθοι προσπάθησαν να πληροφορηθούν για ποιον λόγο το έκανε αυτό, λένε πως εκείνος είπε ότι είχε δει στο Παλάτι να κάθεται στο θρόνο ο άρχοντας των δαιμόνων, με τον οποίο δε θα μπορούσε ούτε να συνυπάρξει ούτε να ζητήσει κάτι από αυτόν. (27) Γιατί πώς θα ήταν δυνατό να μην είναι ένας αχρείος δαίμονας αυτός ο άνθρωπος που ποτέ δε χόρτασε ποτό, φαγητό ή ύπνο, αλλά αφού δοκίμαζε κάτι λίγο από τα παρατιθέμενα, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα περιπλανιόταν στα ανάκτορα, μολονότι είχε ακόρεστο πάθος για τις ερωτικές απολαύσεις; </div><div>Πηγή : Προκοπίου Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία (αποσπάσματα) Μετάφραση</div><div>https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://student.cc.uoc.gr/uploadFiles/177-%25CE%2592%25CE%25A5%25CE%2596%25CE%25A6193/%25CE%25A0%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2585%2520%25CE%2591%25CE%25BD%25CE%25AD%25CE%25BA%25CE%25B4%25CE%25BF%25CF%2584%25CE%25B1%2520%25CE%25AE%2520%25CE%2591%25CF%2580%25CF%258C%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%2585%25CF%2586%25CE%25B7%2520%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1%2520%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2586%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7.pdf&ved=2ahUKEwjG5ZPx5uT7AhXrQfEDHUosCrcQFnoECBMQAQ&usg=AOvVaw0sOEdAgYHQFWSSmgNo_06Z</div><div>https://byzantium.gr/keimena/anekdota.php</div><div><br></div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-829132491821583472.post-58689470863984837762022-06-13T13:19:00.001+03:002022-06-13T18:03:38.001+03:00Γεώργιος Μανιάκης : Ένας ηρωικός προστάτης του Βυζαντινού ελληνισμού σε Ανατολή και Δύση<div>Ο Γεώργιος Μανιάκης ήταν ένδοξος Βυζαντινός στρατηλάτης του 11ου αιώνα. Δεν γνωρίζουμε όμως πότε και πού γεννήθηκε. Επικρατέστερη είναι η άποψη ότι γεννήθηκε γύρω στο 1.000 μ.Χ. ή και λίγο αργότερα. Σημαντικότερο όμως είναι το πρόβλημα της καταγωγής του. Ο Ιωάννης Σκυλίτζης (πέθανε μεταξύ 1081 και 1092) γράφει ότι ήταν γιος του αξιωματούχου Γουδέλη (ο Γουδελίου του Μανιάκη υιός), μέλους δηλαδή μιας βυζαντινής οικογένειας γαιοκτημόνων που είχαν σημαντική επιρροή στη Μικρά Ασία. Ο Μιχαήλ Ψελλός αντίθετα γράφει ότι δεν καταγόταν από επιφανή οικογένεια και ότι η άνοδός του σε ψηλά στρατιωτικά αξιώματα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αξία και τις προσωπικές του διακρίσεις. Νεότερες έρευνες έδειξαν ότι οι Μανιάκηδες ζούσαν στο θέμα των Ανατολικών στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στο τμήμα της χερσονήσου νοτιοδυτικά του κέντρου της. Οι Μανιάκηδες στο θέμα των Ανατολικών, ήταν μία από τις πολυάριθμες ομάδες βυζαντινών αριστοκρατικών οίκων. Ο Γεώργιος Μανιάκης είχε επιβλητικό παράστημα και στεντόρεια φωνή. Ο Μιχαήλ Ψελλός στη Χρονογραφία του γράφει:</div><div>"Εγώ αυτόν τον άνδρα τον είδα και τον θαύμασα. Η φύση είχε συναρμόσει πάνω του όσα ταιριάζουν σε επίδοξο στρατηγό. Ήταν δέκα πόδια ψηλός το ανάστημα και όσοι τον κοιτούσαν έπρεπε να σηκώσουν το κεφάλι σαν να αντίκριζαν καμιά κολόνα ή καμιά βουνοκορφή. Δεν υπήρχε τίποτα τρυφερό, τίποτε μειλίχιο στη μορφή του- έμοιαζε αντιθέτως σαν καταστροφικός ανεμοστρόβιλος. Δεν μιλούσε, βροντούσε ενώ τα χέρια του μπορούσαν και τείχη να σείσουν και χάλκινες πύλες να συντρίψουν. Σαν λιοντάρι ορμούσε κοιτώντας με τρομακτική βλοσυρότητα".</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzWNi0pQyJXcw1A2aDKQlPQZMipVUbzkllSv8VgjZMVeYvObU_zeP3rluQ2QTHJXsSnpA_OuAO0GI0GigZj_kwm8Mw0KG8HML7X81Ms3bJEPIgUNQwb5HhdHL8ZhkLGD3_xl7lcYOUDAo/s1600/1655120574320975-0.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzWNi0pQyJXcw1A2aDKQlPQZMipVUbzkllSv8VgjZMVeYvObU_zeP3rluQ2QTHJXsSnpA_OuAO0GI0GigZj_kwm8Mw0KG8HML7X81Ms3bJEPIgUNQwb5HhdHL8ZhkLGD3_xl7lcYOUDAo/s1600/1655120574320975-0.png" width="633" class=" " height="868" title="" alt="">
</a>
</div><br></div><div>Στα τέλη του 1029 και το 1030 δύο μεγάλες βυζαντινές στρατιές υπό τον «κατεπάνω» Αντιόχειας Μιχαήλ Σπονδύλη και τον ίδιο τον αυτοκράτορα Ρωμανό Γ’ Αργυρό (1028-1034) υπέστησαν συντριπτικές ήττες στη βόρεια Συρία από τους Άραβες του Χαλεπίου που πήραν θάρρος και αποφάσισαν να επεκτείνουν τις επιδρομές τους μέχρι τις περιοχές του Ταύρου στη νοτιοανατολική Μικρά Ασία. Ο Ρωμανός υποχρεώθηκε τον επόμενο χρόνο (1031) να υπογράψει μαζί τους συνθήκη ειρήνης. Την ίδια περίπου εποχή μεταξύ 1029 και 1030 ο Μανιάκης αν και πολύ νέος είχε ήδη διοριστεί στρατηγός-κυβερνήτης των πόλεων του ακριτικού θέματος Τελούχ (Telouch), που βρισκόταν στα σύνορα της ΝΑ Μικράς Ασίας και της Μεσοποταμίας. Έδρες του Μανιάκη ήταν οι ακριτικές πόλεις Δολίχη/Τελούχ (σημ. Ντολούκ) και Σαμόσατα/Αρσαμόσατα (Sumaysat/Samsat), γενέτειρα του ρήτορα και σατιρικού συγγραφέα Λουκιανού (2ος αι.). Μετά την ήττα του το 1030 ο Ρωμανός Γ’ πήρε μια, ίσως τη μοναδική (Ι. Καραγιαννόπουλος) ,σωστή απόφασή του στον βυζαντινοισλαμικό πόλεμο. Ανέθεσε στον Μανιάκη αποκλειστικά τον αγώνα κατά των Μουσουλμάνων διορίζοντάς τον «κατεπάνω» (πρόκειται τίτλος ανώτατου στρατιωτικού και πολιτικού άρχοντα στο Βυζάντιο) και αρχιστράτηγο των βυζαντινών δυνάμεων του ανατολικού μετώπου και των ευφρατίδιων (δηλ. που βρίσκονταν κοντά στον Ευφράτη) πόλεων. </div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOY8_VMwQEABPq02Bz1TpGQ8xw5C_BG_f9Ph0frAReSH6PwmlAVyC8e70S8GCUoblx6r7a_AaSPJ6m3RnWiL9_waERC-QgdGsTUtiDbHE9XaJnk228jezBmsoxTPKu_aEAdBcH3fwvvcA/s1600/Bagratid_Armenia%252C_962-1064.gif" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOY8_VMwQEABPq02Bz1TpGQ8xw5C_BG_f9Ph0frAReSH6PwmlAVyC8e70S8GCUoblx6r7a_AaSPJ6m3RnWiL9_waERC-QgdGsTUtiDbHE9XaJnk228jezBmsoxTPKu_aEAdBcH3fwvvcA/s1600/Bagratid_Armenia%252C_962-1064.gif" border="0" data-original-width="700" data-original-height="472" width="626" height="422" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div>Ο μεγάλος στρατηγός του 11ου αιώνα Γεώργιος Μανιάκης εμφανίζεται για πρώτη φορά στο προσκήνιο μετά την ολέθρια ήττα των Βυζαντινών στη μάχη του Αζαζίου από τους Μιρδασίδες Άραβες του Χαλεπίου, τον Αύγουστο του 1030. Εκείνη την περίοδο ο Μανιάκης ήταν στρατηγός στην πόλη Τελούχ. H πόλη ήταν έδρα στρατηγίδος (η στρατηγίς ήταν υποδιαίρεση θέματος). Μετά τη νίκη τους στο Αζάζιον οι Άραβες σάρωναν και λεηλατούσαν τις αφύλακτες πλέον Βυζαντινές περιοχές βορειοανατολικά από την Αντιόχεια. Ένα απόσπασμα από 800 Άραβες εμφανίσθηκε στην Τελούχ και απαίτησε από τον Μανιάκη μετά γαύρου του φρονήματος (όπως λέει ο Ιωάννης Σκυλίτζης) να τους παραδώσει την πόλη. Ο Μανιάκης προθυμοποιήθηκε να τους την παραδώσει την επομένη, και αποβραδίς τους έστειλε φαγητά και κρασί. Όταν οι Άραβες μέθυσαν και κοιμήθηκαν, οι Βυζαντινοί τους κατέσφαξαν. Ο Μανιάκης έστειλε στον αυτοκράτορα Ρωμανό Γ΄ που είχε φτάσει ήδη στην Καππαδοκία, τα αυτιά και τις μύτες των νεκρών μαζί με 280 καμήλες από τα λάφυρα που οι Άραβες είχαν πάρει από τον Βυζαντινό στρατό στο Αζάζιον. Ο Ρωμανός Γ’ Αργυρός πολύ τα εκτίμησε όλα αυτά και διόρισε τον Μανιάκη Κατεπάνω Κάτω Μηδίας με έδρα τα Σαμόσατα της Οσροηνής. Παράλληλα, ο Μανιάκης πήρε τον τιμητικό τίτλο του Πρωτοσπαθάριου.<div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPd4jivyFSgN6ATtQnjkd3jGhznaj1uher_wO2046jEAvLdsjcNU7kCHHyzWIIYYBWsHohLmZ4WhEpybhxJ5Fu5VgOjEKF68V2pW_9Ab6o329QapqZjFkrrIgcalR5P09U4i5QrA5aew4/s1600/maniakes2_by_alexiosi_d8wnse1-fullview.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPd4jivyFSgN6ATtQnjkd3jGhznaj1uher_wO2046jEAvLdsjcNU7kCHHyzWIIYYBWsHohLmZ4WhEpybhxJ5Fu5VgOjEKF68V2pW_9Ab6o329QapqZjFkrrIgcalR5P09U4i5QrA5aew4/s1600/maniakes2_by_alexiosi_d8wnse1-fullview.jpg" border="0" data-original-width="1024" data-original-height="1458" width="627" height="892" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Το 1031, ο Μανιάκης, με την ιδιότητα του Κατεπάνω ηγήθηκε εκστρατείας εναντίον της Έδεσσας, η οποία ανήκε στο κουρδικό εμιράτο των Μαρουανιδών (ή Μερβανιδών). Στο παρελθόν ήταν σπουδαία ελληνιστική, ρωμαϊκή και βυζαντινή πόλη μέχρι την κατάληψή της από τους Άραβες το 640. Κυβερνήτης της το 1031 ήταν κάποιος Τούρκος ονόματι Σουλεϊμάν («Σαλαμάνης ο Τούρκος» κατά τον Σκυλίτζη – αλλά μάλλον ήταν Κούρδος), ο οποίος είχε διοριστεί στη θέση αυτή από τον Μαρουανίδη εμίρη της Μαρτυρουπόλεως. Ο Σουλεϊμάν δωροδοκήθηκε από τον Μανιάκη και του παρέδωσε την πόλη μέσα στη νύκτα. Για κάποιο λόγο που δεν είναι ξεκάθαρος, ο Μανιάκης σε εκείνη τη φάση δεν πήρε όλη την πόλη, αλλά κατέλαβε μόνο μέρος των τειχών με τρεις οχυρούς πύργους. Προφανώς είτε ο Μανιάκης δεν είχε επαρκή δύναμη είτε η παράδοση δεν ήταν πλήρης εξαρχής. O Απομερβάνης, ο Κούρδος εμίρης του Μιεφερκείμ (της Μαρτυροπόλεως), όταν πληροφορήθηκε αυτήν την εξέλιξη, έσπευσε στην Έδεσσα με μεγάλο στρατό. Οι Μουσουλμάνοι προσπάθησαν να επιτεθούν στο τμήμα της οχύρωσης που κατείχαν οι Βυζαντινοί αλλά αποκρούσθηκαν. Βλέποντας ότι η άμυνα του αντιπάλου ήταν πολύ αποτελεσματική και μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, ο Απομερβάνης κατέστρεψε τα ωραιότερα κτίρια της πόλης, τη λεηλάτησε και φορτώνοντας τα λάφυρα σε καμήλες, πυρπόλησε την υπόλοιπη πόλη και επέστρεψε στη Μαρτυρόπολη. Έχοντας το πεδίο ελεύθερο, ο Μανιάκης κατέλαβε την ακρόπολη που βρισκόταν στη μέση της πόλης, πάνω σε ένα βραχώδη λόφο, κάλεσε ενισχύσεις και ολοκλήρωσε με ασφάλεια την κατάληψη της Έδεσσας. Ήταν μια ακόμα εντυπωσιακή ενέργεια του Μανιάκη, που όπως έδειξε και η μετέπειτα πορεία του, ήταν πραγματικά χαρισματικός στρατηγός.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOlFCUPI3QmPogmGWzhynvCA0AGsTl1qO5ehqq8c2pGctlqL8gV8w1oYxKzE6msdCa4TWvxRSJPRlT0BupiRTzsrpVplxQD6uBUfHF67rg7pQSgocXX4F1JYDbmuUW1ohmuXcHT2THmB4/s1600/105ByzantExpan3-966-1064.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOlFCUPI3QmPogmGWzhynvCA0AGsTl1qO5ehqq8c2pGctlqL8gV8w1oYxKzE6msdCa4TWvxRSJPRlT0BupiRTzsrpVplxQD6uBUfHF67rg7pQSgocXX4F1JYDbmuUW1ohmuXcHT2THmB4/s1600/105ByzantExpan3-966-1064.png" border="0" data-original-width="700" data-original-height="473" width="621" height="419" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Ο μανιάκης ανακάλυψε στην Εδεσσα ένα ανεκτίμητο κειμήλιο: την ιδιόχειρη επιστολή που ο Ιησούς Χριστός είχε γράψει στα αραμαϊκά προς τον κυβερνήτη της έδεσσας Αύγαρο (ιδιόγραφον επιστολὴν του δεσπότου και κυρίου ιησού χριστού, την προς τον αύγαρον πεφθείσαν). Ο Μανιάκης έστειλε αμέσως το εύρημα στον αυτοκράτορα στην κωνσταντινούπολη. το γεγονός αυτό μαζί με αυτή καθαυτή την κατάληψη την έδεσσας που ήταν πολύ σημαντική, τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή. Η </div><div>Έδεσσα υπήρξε η τελευταία προσθήκη εδαφών που έγινε στη Βυζαντινή επικράτεια στα νοτιοανατολικά. Τα επόμενα χρόνια, και μέχρι το τέλος, το Βυζάντιο είχε μόνο απώλειες εκεί. Η Έδεσσα έμεινε στα χέρια των Βυζαντινών, με διαλείμματα, για 50 χρόνια περίπου. Αργότερα απετέλεσε μέρος του Αρμενικού βασιλείου της Κιλικίας. Μετά την πήραν οι Σελτζούκοι και το 1099 έγινε έδρα Σταυροφορικού κρατιδίου. Οι Μουσουλμάνοι την ξαναπήραν το 1144.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-tY0gCHPSb5s/YqcviU2pEyI/AAAAAAAAJd0/uPB6dA0rAsIaC7sqi2oM557nwe80SeMDACNcBGAsYHQ/s1600/FIVxKiPXIAs8ajb.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-tY0gCHPSb5s/YqcviU2pEyI/AAAAAAAAJd0/uPB6dA0rAsIaC7sqi2oM557nwe80SeMDACNcBGAsYHQ/s1600/FIVxKiPXIAs8ajb.jpg" border="0" data-original-width="669" data-original-height="716" width="608" height="650" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Ο ικανότατος Γεώργιος Μανιάκης, ο Κατεπάνω της Κάτω Μηδίας, το 1031 κατέκτησε την πόλη ΄Εδεσσα και συνέχισε να έχει επιτυχίες τα επόμενα χρόνια εναντίον των Μουσουλμάνων στην άνω Μεσοποταμία και στις ανατολικές επαρχίες. Το 1038, ο Μανιάκης εκλήθη να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Δυτικό μέτωπο, στη Σικελία. Η Σικελία, μια από τις πιο «ελληνικές» περιοχές της Βυζαντινής επικράτειας, είχε χαθεί για τους Βυζαντινούς από τον 9ο αιώνα, όταν κατακτήθηκε από τους Άραβες.</div><div>Οι Βυζαντινοί από την εποχή του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου είχαν αρχίσει να σκέφτονται την ανάκτηση της Σικελίας. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις γι’ αυτό, ιδιαίτερα όταν Κατεπάνω Ιταλίας ήταν ο Βασίλειος Βοϊωάννης (1017-1027). Όμως κάποιες προσπάθειες που έγιναν τελικά το 1026 και το 1031, αποκρούσθηκαν από τους Μουσουλμάνους, που στη συνέχεια άρχισαν να επιτίθενται στα παράλια της Απουλίας και της Καλαβρίας. Το εμιράτο της Σικελίας ήταν τότε πρακτικά ανεξάρτητο, με χαλαρούς δεσμούς με το Βερβερικό εμιράτο της Ιφρικίγια, απέναντι στην σημερινή Τυνησία, όπου τυπικά υπαγόταν. Το 1034 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στη Σικελία. Ο εμίρης Γιουσούφ Αλ-Ακχάλ (1019-1036) προσπάθησε να αυξήσει τους φόρους και αυτό έδωσε αφορμή να ξεσπάσει εξέγερση με ηγέτη τον Αμπού Χαφς (ο Σκυλίτζης τον αποκαλεί «Απόχαψ» και είναι η μόνη ιστορική πηγή που αναφέρει ότι ήταν αδερφός του εμίρη). Ο Εμίρης Αλ-Μουίζ του Καϊρουάν (δηλ. της Ιφρικίγια) που έψαχνε ευκαιρία να παρέμβει, έστειλε τον γιο του Αμπντουλάχ με 6.000 πολεμιστές για να υποστηρίξει τους στασιαστές. Ο Αλ-Ακχάλ ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση ζήτησε τη βοήθεια των Βυζαντινών, οι οποίοι δεν είχαν καμία αντίρρηση. Έτσι, υπεγράφη συμφωνία ειρήνης το 1035, ενώ ο Αλ-Ακχάλ έλαβε τον τίτλο του μαγίστρου. Συγχρόνως, το Βυζάντιο δεσμεύθηκε να στείλει στρατό για να βοηθήσει.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO8-3joU_wz4BW-MXzOs_vAEpeQuKWI6Ll6_yWqb4Z8cIouTnh90j3_USnN_l1hPWEg8EesBcggne2bRAyL43PDGHaYqjEc0acUCk6qea_B0rVotrxE-Kli1I-02_gw-gU4oLrv32_mfs/s1600/750px-southern_italy_ca._1000_ad.svg_.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO8-3joU_wz4BW-MXzOs_vAEpeQuKWI6Ll6_yWqb4Z8cIouTnh90j3_USnN_l1hPWEg8EesBcggne2bRAyL43PDGHaYqjEc0acUCk6qea_B0rVotrxE-Kli1I-02_gw-gU4oLrv32_mfs/s1600/750px-southern_italy_ca._1000_ad.svg_.png" border="0" data-original-width="750" data-original-height="768" width="614" height="628" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Ο Γεώργιος Μανιάκης μετά από μεσολάβηση της αυτοκράτειρας Ζωής τέθηκε επικεφαλής με τον τίτλο Στρατηγός Αυτοκράτωρ. Δεν ήταν όμως μόνος του στη ηγεσία. Συναρχηγός στην εκστρατεία ήταν ο Στέφανος, αδερφός του αυτοκράτορα (και συζύγου της Ζωής) Μιχαήλ Δ’ Παφλαγόνα με τον τίτλο Άρχων του Στόλου. Στην εκστρατεία συμμετείχαν στρατιώτες από τα τάγματα του τακτικού στρατού και επιπλέον Αρμένιοι και Παυλικανοί. Επίσης συμμετείχαν 500 από τη φρουρά των Βαράγγων με αρχηγό τον μετέπειτα βασιλιά της Νορβηγίας Χάραλντ Χαρντράαντε. Όταν έφτασαν στη Σικελία οι Βυζαντινοί ενισχύθηκαν από ντόπιους Κονταράτους (ή Κονδεράτους —επίστρατους αγρότες με ελαφρύ οπλισμό) της Απουλίας και της Καλαβρίας με επικεφαλής τον Λομβαρδό Αρδουίνο. Επίσης ο πρίγκιπας του Σαλέρνο, ο οποίος ήταν σύμμαχος των Βυζαντινών, έστειλε 300 Νορμανδούς μισθοφόρους. Αρχηγός των Νορμανδών ήταν ο Γουλιέλμος ντε Ωτβίλ ο Σιδηρόχειρ. Στο μεταξύ το 1036 ή το 1037 ο Αλ Αλκάλ σκοτώθηκε, και ηγέτης των Μουσουλμάνων της Σικελίας («Βαλής») έγινε ο Αμπντουλάχ, ο γιος του Αλ Μουίζ. Οι Βυζαντινές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στο Ρήγιο της Νότιας Ιταλίας το 1038 και το ίδιο έτος πολιορκήθηκε και κατελήφθη η Μεσσήνη (Messina).</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRJ6yjxBLvmMSH16cx58I9dlyTg6O_7cut_Gzcy_x59ctJ1cOITZwdEJktUkV8Iy74MMXzllhtZcUjfNhPUJlAoo5SOZbCXeLROK5M8Arw27ZSbUCR4y5utsiEr_njEbqftfalBVQZMSk/s1600/post-1_image2-6.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRJ6yjxBLvmMSH16cx58I9dlyTg6O_7cut_Gzcy_x59ctJ1cOITZwdEJktUkV8Iy74MMXzllhtZcUjfNhPUJlAoo5SOZbCXeLROK5M8Arw27ZSbUCR4y5utsiEr_njEbqftfalBVQZMSk/s1600/post-1_image2-6.jpg" border="0" data-original-width="2268" data-original-height="1522" width="620" height="416" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Οι Άραβες της νήσου όταν είδαν πώς εξελίσσεται η κατάσταση, παραμέρισαν τις μεταξύ τους διαφορές και προσπάθησαν να οργανώσουν από κοινού την άμυνά τους έχοντας λάβει και ενισχύσεις 50.000 ανδρών (το νούμερο είναι ίσως λίγο υπερβολικό) από τον εμίρη Αλ-Μουίζ της Τυνησίας. Συγκέντρωσαν έτσι ένα πολυάριθμο στράτευμα το οποίο έσπευσε να αντιμετωπίσει τον Βυζαντινό στρατό. Δεν είναι γνωστό ποιος ήταν ο αρχηγός του Μουσουλμανικού σε αυτήν την πρώτη μάχη. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στη θέση «Ρήματα» κοντά στην πόλη Ρομέττα(2), πολύ κοντά στη Μεσσήνη. H Ρομέττα ήταν σε θέση κλειδί για το πέρασμα προς την ενδοχώρα της Σικελίας και είχε γίνει και κατά το παρελθόν θέατρο συγκρούσεων μεταξύ Βυζαντινών και Αράβων. Ήταν μια μεγάλη και αιματηρή μάχη. Οι Βάραγγοι και κυρίως οι Νορμανδοί μισθοφόροι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο (σύμφωνα με δυτικές πηγές). Οι Άραβες νικήθηκαν κατά κράτος και είχαν βαρύτατες απώλειες. Το φονικό ήταν τέτοιο, που ο παρακείμενος ποταμός βάφτηκε κόκκινος από το αίμα.</div><div>Όπως το περιγράφει ο Σκυλίτζης: «και τρέπεται κατά κράτος τους Καρχηδονίους ο Μανιάκης, τοσούτου γενομένου φόνου, ως τον παραρρέοντα ποταμόν πλημμυρήσαι τω αίματι.» Στη μάχη συμμετείχε και ως αρχηγός του Βυζαντινού ιππικού και ο μετέπειτα διακεκριμένος στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-4y_7Takt2LA/YqcvmhLgA4I/AAAAAAAAJeM/moCFyrCv_4QB2RmPSKnO01W2yYeSLf4RgCNcBGAsYHQ/s1600/Arab%2Bsacacen%2Barchers.png" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-4y_7Takt2LA/YqcvmhLgA4I/AAAAAAAAJeM/moCFyrCv_4QB2RmPSKnO01W2yYeSLf4RgCNcBGAsYHQ/s1600/Arab%2Bsacacen%2Barchers.png" border="0" data-original-width="707" data-original-height="1000" width="624" height="882" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Σύμφωνα με τον Ψελλό, ο Μανιάκης είχε ύψος 10 πόδια, δηλαδή πάνω από 3 μέτρα! (10 πόδια μάλλον είναι αντίστοιχο της σημερινής έκφρασης «δίμετρος», που σημαίνει, αόριστα, πολύ ψηλός)Υπερβολικό βεβαίως, αλλά ήταν σίγουρα πελώριος.</div><div>Ήταν ταπεινής καταγωγής, αυτοδημιούργητος. Ασυγκράτητος πολεμιστής στη μάχη, με τεράστια χέρια, βροντερή φωνή, με άγρια όψη, πιθανότατα μονόφθαλμος. Προκαλούσε φόβο και δέος σε εχθρούς και φίλους (ακόμα και στους Βαράγγους). Είχε υψηλή νοημοσύνη και ήταν εξαίρετος. Μετά τη νίκη στη Ρομέττα, ο Μανιάκης κατέκτησε πολύ γρήγορα 13 πόλεις της Σικελίας. Η ήττα των Αράβων ήταν μεγάλη αλλά όχι οριστική. Αντιστέκονταν ακόμα σε αρκετές πόλεις στα δυτικά (όπου η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν πλέον Μουσουλμάνοι). Ο επόμενος στόχος ήταν οι Συρακούσες, που οι Βυζαντινοί πολιορκησαν, αλλά χωρίς άμεσα αποτελέσματα.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCred0BEgvMYfIX05s38jsKGF8r4nNHmt_SBYCxkIcURyyrySkG5F1cv1PbCthgR6g9m5RUPK3mr5pZbvw_i42CmFlkUq73vYb-MOSXF1sytfVAEoPkuNRYIn9-u4AWMwDEe1j4F2ACvI/s1600/map029.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCred0BEgvMYfIX05s38jsKGF8r4nNHmt_SBYCxkIcURyyrySkG5F1cv1PbCthgR6g9m5RUPK3mr5pZbvw_i42CmFlkUq73vYb-MOSXF1sytfVAEoPkuNRYIn9-u4AWMwDEe1j4F2ACvI/s1600/map029.jpg" border="0" data-original-width="736" data-original-height="600" width="610" height="497" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Ο Γεώργιος Μανιάκης είχε αποβιβαστεί στη Σικελία με ισχυρό στρατό το 1038. Την ίδια χρονιά είχε κατακτήσει τη Μεσσήνη και νίκησε ένα μεγάλο αραβικό στρατό στη Ρομέττα. Μετά από εκείνη τη μάχη, κατέκτησε πολύ γρήγορα άλλες 13 πόλεις στη Σικελία. Σταδιακά, μέσα σε δύο χρόνια, οι Βυζαντινοί είχαν πάρει υπό τον έλεγχό τους την ανατολική πλευρά της Σικελίας. Ο επόμενος στόχος ήταν οι Συρακούσες, όπου όμως η πολιορκία τραβούσε σε μάκρος. Οι Άραβες που ακόμα αντιστέκονταν στο υπόλοιπο νησί πήραν και πάλι σημαντικές ενισχύσεις από τη Βόρεια Αφρική. Ένας μεγάλος στρατός με επικεφαλής τον Αμπντουλάχ, γιο του εμίρη του Κουεράν (στη σημερινή Τυνησία), κινήθηκε προς τα νοτιοανατολικά, στα μετόπισθεν του Βυζαντινού στρατού. Ο Μανιάκης αντέδρασε γρήγορα και παίρνοντας τον στρατό από τις Συρακούσες κινήθηκε εναντίον τους. Το κλίμα στον Βυζαντινό στρατό δεν ήταν καθόλου καλό λόγω των αντιθέσεων μεταξύ του Γεωργίου Μανιάκη και του Στέφανου Καλαφάτη, συναρχηγού της εκστρατείας και αδερφού του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ’.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdvmy-DwLasQPxq3PCreeJmlMxEFIXODKcxwsoDhOrQ4jfSzN8BPTrxTGvQ_Vy8PtTmLJeVVK6vRfjxY9oceChdnqx7YuEsv_x4AOqyJNlVNzL2m277xL6NkvWPR5GjaftPYmFZO4Ws1c/s1600/Georgios_Maniakes2.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdvmy-DwLasQPxq3PCreeJmlMxEFIXODKcxwsoDhOrQ4jfSzN8BPTrxTGvQ_Vy8PtTmLJeVVK6vRfjxY9oceChdnqx7YuEsv_x4AOqyJNlVNzL2m277xL6NkvWPR5GjaftPYmFZO4Ws1c/s1600/Georgios_Maniakes2.jpg" border="0" data-original-width="247" data-original-height="433" width="623" height="1091" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Οι Άραβες είχαν στρατοπεδεύσει σε μία ομαλή και εκτεταμένη πεδιάδα (υπτία και αναπεπταμένη), η οποία ονομαζόταν Δραγίναι ή Δραγγίναι, στις δυτικές πλαγιές της Αίτνας, 15χλμ βορειοανατολικά από την πόλη Τροίνα, τηρώντας στάση αναμονής (ο Καρχηδόνιος... εκαιροσκόπει τον πόλεμον). Ο Μανιάκης που ήθελε να έχει πάντα την πρωτοβουλία κινήσεων βάδισε εναντίον τους. Προηγουμένως έδωσε οδηγίες στον Στέφανο να φυλάξει με τον στόλο τα παράλια, για να μην έχουν οι Άραβες τρόπο διαφυγής. O Μανιάκης παρέταξε τον στρατό του σε 3 πτέρυγες που επιτέθηκαν η μία μετά την άλλη. Την ώρα της μάχης μια δυνατή καταιγίδα σήκωσε σύννεφο σκόνης που τύφλωσε και αποδιοργάνωσε τελείως τους Άραβες. Οι Βυζαντινοί, για να αποφύγουν τα τριβόλια (μεταλλικές αγκαθωτές παγίδες) που είχαν σκορπίσει οι Άραβες στο πεδίο της μάχης, φόρεσαν στα πόδια των αλόγων μεταλλικές θήκες, σαν παπούτσια. Η μέθοδος αυτή αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική, καθώς οι Σαρακηνοί δεν ήταν προετοιμασμένοι να αμυνθούν σε επίθεση ιππικού και μάλιστα μέσα σε πυκνό σύννεφο σκόνης. Σύντομα η μάχη μετατράπηκε σε σφαγή. Κατά τον Σκυλίτζη, οι απώλειες των Αράβων ήταν και πάλι (όπως στη Ρομέττα) πάνω από 50.000!</div><div>Όμως ο αρχηγός των Σαρακηνών, ο Αμπντουλάχ, διέφυγε από το πεδίο της μάχης και φτάνοντας στην ακτή επιβιβάστηκε σε ένα γρήγορο πλοιάριο και κατόρθωσε να ξεφύγει από τον στόλο του Στεφάνου. Όταν ο Μανιάκης έμαθε πως ο Αμπντουλάχ απέδρασε έγινε έξω φρενών. Θεώρησε υπεύθυνο τον Στέφανο, τον οποίο έβρισε και προπηλάκισε δημοσίως αποκαλώντας τον άνανδρο, τεμπέλη και προδότη. Επιπλέον τον χτύπησε κατ’ επανάληψιν στο κεφάλι με τον σειρομάστη (είδος μαστιγίου με πολλά λουριά και σφαιρίδια στις άκρες). Παρόμοιο επεισόδιο σημειώθηκε και με τον Λομβαρδό αρχηγό των Ιταλών επιστράτων, τον Αρδουίνο: ο Μανιάκης έδωσε εντολή να μαστιγωθεί εξαιτίας ενός αλόγου που ο Αρδουίνος ήθελε να κρατήσει για λάφυρο αρνούμενος να το δώσει στον Μανιάκη.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUodbWTY2c6Zbq4kMyHn-MR8GXai9Pl2bYf7NANvihoAeEIf5pSyCMGwxNjHL99G2ggTtzBoosTkefUxT7ApN4AdwdgVraLPYcrUtxQ_N-Ze1gcn3wXc6xWAlNdIPpm-2wcYTd43xX1kE/s1600/89b04774ef37867f1a16aa64202dcc8f.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUodbWTY2c6Zbq4kMyHn-MR8GXai9Pl2bYf7NANvihoAeEIf5pSyCMGwxNjHL99G2ggTtzBoosTkefUxT7ApN4AdwdgVraLPYcrUtxQ_N-Ze1gcn3wXc6xWAlNdIPpm-2wcYTd43xX1kE/s1600/89b04774ef37867f1a16aa64202dcc8f.jpg" border="0" data-original-width="930" data-original-height="560" width="627" height="377" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Τα δύο αυτά επεισόδια είχαν καταστρεπτικές συνέπειες. Κατ’ αρχήν ο Αλδουίνος με τους Λομβαρδούς και τους Κονταράτους αποχώρησαν άμεσα από τον στρατό του Μανιάκη. Το χειρότερο, ο Στέφανος έγραψε επιστολή στον αδελφό του τον Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο, που εκείνη την περίοδο ήταν ο ισχυρός άνδρας του Βυζαντίου, συκοφαντώντας τον Μανιάκη ότι συνωμοτεί εναντίον του αυτοκράτορα με σκοπό να σφετεριστεί τον θρόνο. Λίγο μετά οι Βυζαντινοί κατέλαβαν επιτέλους τις Συρακούσες, αλλά ενώ ο Μανιάκης ετοιμαζόταν να συνεχίσει προς το Παλέρμο, ανακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου διαπομπεύτηκε και φυλακίστηκε. Τη διοίκηση του στρατού στη Σικελία ανέλαβε ο Στέφανος μαζί με κάποιον ευνούχο πραιπόσιτο ονόματι Βασίλειος Πεδιαδίτης.</div><div><br><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-JNvQoUrtTb4/YqcvqAIH5DI/AAAAAAAAJes/5ntaZ1euxCcr4skoqzT1rme6By98gg9nQCNcBGAsYHQ/s1600/img-1.jpg" imageanchor="1" style=" margin-right: 1em;margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-JNvQoUrtTb4/YqcvqAIH5DI/AAAAAAAAJes/5ntaZ1euxCcr4skoqzT1rme6By98gg9nQCNcBGAsYHQ/s1600/img-1.jpg" border="0" data-original-width="1772" data-original-height="1969" width="622" height="691" class=" " title="" alt=""></a></div><br></div><div>Ο Μανιάκης έχτισε ναό στο πεδίο της μάχης στον οποίο δώρισε εικόνα αγιογραφημένη από τον ίδιο τον Ευαγγελιστή Λουκά. Ο ναός, μετά την αποτυχία της εκστρατείας, έμεινε πολλά χρόνια ερημωμένος. Πολύ αργότερα, το 1172 η Μαργαρίτα της Ναβάρας, μητέρα του Νορμανδού βασιλιά της Σικελίας, έχτισε εκεί τη μονή Abbazia di Santa Maria di Maniace (Σάντα Μαρία του Μανιάκη), που υπάρχει μέχρι σήμερα και λειτουργεί ως μουσείο. Επίσης η επαρχία της Κατάνιας γύρω από το σημείο ακόμα και σήμερα λέγεται Maniace. Η νίκη σε αυτήν τη μάχη ήταν πολύ μεγάλη, αλλά η κακή συμπεριφορά του Μανιάκη πυροδότησε εξελίξεις που τελικά έφεραν την καταστροφή. Μετά την αποχώρηση και φυλάκιση του Μανιάκη, η πλήρης ανικανότητα των αντικαταστατών του είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν όλα τα κέρδη των προηγούμενων 2 χρόνων. Πολύ γρήγορα, όλες οι πόλεις ανακτήθηκαν από τους Άραβες εκτός από τη Μεσσήνη. Ο Στέφανος σκοτώθηκε και ο Βασίλειος κατέφυγε στην Απουλία. Στο μεταξύ άρχισαν τα προβλήματα με Λομβαρδούς και Νορμανδούς.</div><div>Πηγή :</div><div>https://www.protothema.gr/stories/article/1014492/georgios-maniakis-o-endoxos-vuzadinos-stratigos-tou-11ou-aiona-kai-to-adoxo-telos-tou/</div><div>https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c11_05</div><div>https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c11_06</div><div>https://byzantium.gr/battlegr.php?byzbat=c11_06a</div>ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ - GREEK HISTORYhttp://www.blogger.com/profile/03501846395249008309noreply@blogger.com0