Μια μορφή που δεσπόζει για την αγιότητα της ζωής του, εφόσον η Γραφή δεν αναφέρει τίποτε εις βάρος του, είναι ο Ενώχ. Γιος ενός άσημου για την ιστορία ανθρώπου, του Ιάρεδ, απογόνου του τρίτου γιου του Αδάμ Σηθ, άθελά του "καθιερώθηκε" απ' τον Θεό όπως βεβαιώνει κι η σημασία του ονόματός του, να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στο θείο σχέδιο για τη σωτηρία του κόσμου. Γέννησε το Μαθουσάλα, τον μακροβιότερο άνθρωπο που ποτέ έζησε στη γη, παρ' όλο που η δική του ζωή διήρκεσε τόσο λίγο, τριακόσια εξήντα πέντε χρόνια. Έζησε ζωή άμεμπτης αγνότητας σε περίοδο που ούτε ο Νόμος του Θεού είχε δοθεί, ούτε, φυσικά, κι η μεταγενέστερη του Νόμου Χάρη είχε επιτελεστεί. Οραματίστηκε την τελική Κρίση που ο Θεός θα κάμει στα τέλη των αιώνων και δια του τρόπου με τον οποίο έγινε η "μετάθεσή" του, μίλησε στις επόμενες γενιές για την μετά το θάνατο Ανάσταση του Μεσσία που θα 'ρχόταν και για την τελική Ανάσταση των "κεκοιμημένων αγίων", "ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής" (Β΄ Κορ. 10:4). Στο βιβλίο της Γένεσης συναντάμε δυο πρόσωπα με το όνομα Ενώχ στο 4:17,18 και στο 5:18, που είναι μεταξύ τους τελείως ανόμοια και διαφορετικά. Ο πρώτος είναι ο γιος του Κάιν του αδελφοκτόνου, προς τιμήν του οποίου ο πατέρας του "έκτισεν πόλιν και κάλεσεν κατά το όνομα αυτού" (4:17), κι ο δεύτερος είναι ο γιος του Ιάρεδ, όπως ήδη είπαμε, ο εκλεκτός του Θεού Ενώχ, που "δεν είχε εδώ πόλιν μένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούσε" (Εβρ. 11:13-14) στην οποία και τόσο ένδοξα μετέβη. Το ότι ο Ενώχ έζησε τριακόσια εξήντα πέντε μόνο χρόνια, που είναι ακριβώς ο αριθμός των ημερών ενός ηλιακού έτους, δεν ξέρουμε τι συμβολίζει. Ίσως τη ματαιότητα της σύντομης εδώ ζωής μας, ίσως την πληρότητα μιας αποστολής την οποία ο Θεός ανέθεσε σε κάποιον άνθρωπό Του, ίσως το τέλειο ανάστημα της ζωής του Χριστού, στο οποίο, ο Θεός θέλει να φτάσουμε, πριν μας πάρει κοντά Του, ίσως... ίσως... Ασχέτως όμως όλων αυτών, γεγονός είναι ένα, ότι ο Ενώχ αποτελεί μια εξαίρεση, ένα υπόδειγμα, ένα θαύμα του Θεού σε ανθρώπινη ζωή. Γιατί άραγε έζησε τόσο λίγο, ενώ ο γιος του, ο Μαθουσάλα έφτασε τη μεγαλύτερη ηλικία ανθρώπου, επί της γης -965 χρόνια-, ο δε μεταγενέστερός του ο Νώε, δεύτερος μετά τον Αδάμ κληρονόμος όλης της γης, έζησε 950 χρόνια; Μήπως ο Ενώχ έτσι εξεπλήρωσε κάποια πολύ σημαντική αποστολή; Ενώ θα παρευρέθηκε στην κηδεία του Αδάμ (πράγμα που συνάγεται απ' τους υπολογισμούς των ετών που περιέχονται στην πρώτη αυτή περίοδο της ιστορίας), και δεδομένου ότι ο Αδάμ ως εκπρόσωπος του αμαρτωλού ανθρώπου έπρεπε να πεθάνει και το σώμα του να ταφεί στη γη, ο Ενώχ εκπροσωπώντας τον αγιασμένο άνθρωπο του Θεού δεν πέθανε, αλλά "μετατέθηκε", απ' ευθείας, χωρίς να γευτεί θάνατο, στου ουρανό του Θεού. Πιστή εικόνα τούτη για τον σωσμένο δια της θυσίας του Ιησού Χριστού αμαρτωλό, για τον οποίο θάνατος πια δεν υπάρχει, διότι "μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάν. 5:24). Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Ενώχ "περιεπάτησεν μετά του Θεού" (Γέν. 5:24), όχι ενώπιον του Θεού, όπως μας λέει για τον Αβραάμ (Γεν. 17:1), για το Δαυίδ (Ψαλμ. 89:15), για τον Ησαϊα (40:27-31), για το Ζαχαρία και την Ελισσάβετ (Ιακ. 1:6). Μήπως τούτο είναι σύμβολο και συγχρόνως προφητεία του περπατήματος που ο χριστιανός, ο άνθρωπος δηλαδή που θα δεχόταν τη Χάρη, θα 'κανε με τον Χριστό, βάσει της υπόσχεσής Του "μεθ' υμών ειμί..." (Ματθ. 28:20) και της εντολής Του "μείνατε εν εμοί καγώ εν υμίν" (Ιωάν. 15:4); Διότι σε τούτη την περίπτωση δεν έχουμε περπάτημα "ενώπιον" του Θεού, αλλά "μετά" του Θεού. Κάτι δηλαδή πολύ ουσιαστικότερο και πλουσιότερο για κάθε άνθρωπο που ανήκει σε Κείνον, ασχέτως περιόδου στην οποία έζησε. Όταν κάποιος περπατάει με τον Θεό, έχει και πλήρη συναίσθηση της παρουσίας Του. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να ζει ζωή αγνότητας μέσα στον κόσμο. Το μυστικό του περπατήματος του Ενώχ μετά του Θεού ήταν η πίστη του στον Θεό, της οποίας συνέπεια ήταν το ότι "ευηρέστησεν τον Θεόν" και ότι δε γεύτηκε θάνατο "διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός" (Γεν. 11:5-6). Η μετάθεση δε αυτή είναι τύπος του τρόπου με τον οποίο οι άγιοι του Θεού "θέλουσι μεταμορφωθή εν τη εσχάτη σάλπιγγι" χωρίς να γευτούν θάνατο (Α΄ Κορ. 15:51-52). Αλλά ο Ενώχ δεν προφήτεψε μόνο με τη ζωή του μελλοντικές αλήθειες, αλλά και με το στόμα του προφήτεψε περί της Κρίσης, την οποίαν στα τέλη των αιώνων ο Κύριος μαζί με τους αγίους Του θα κάμει για κάθε ασεβή άνθρωπο: "... δια να ελέγξη πάντας τους ασεβείς..." Στην επιστολή του Ιούδα, εδ. 14-15, διαβάζουμε: "Προεφήτευσε δε περί τούτων και ο Ενώχ, έβδομος από Αδάμ, λέγων· Ιδού, ήλθεν ο Κύριος με μυριάδας αγίων αυτού, δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων και να ελέγξη πάντας τους ασεβείς εξ αυτών δια πάντα τα έργα της ασεβείας αυτών, τα οποία έπραξαν και δια πάντα τα σκληρά, τα οποία ελάλησαν κατ' αυτού αμαρτωλοί ασεβείς". Ο Ενώχ αναφέρεται μια μόνο φορά στην Καινή Διαθήκη, ως προφήτης (Ιούδα 14). Με το όνομα "Βιβλίο Ενώχ" σώζεται απόκρυφο σύγγραμμα που γράφτηκε περί τα 110 π.Χ., περιέχει προφητείες περί της συντέλειας του κόσμου, και είναι σε αιθιοπική μετάφραση. Δεν αποκλείεται η παραπομπή στο βιβλίο του Ιούδα να είναι παρμένη απ' αυτό. Όμως το βιβλίο αυτό το απέρριψαν ως "μη κανονικό" τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ας μείνει μέσα μας, απ' όλα όσα ελέχθησαν περί του Ενώχ, πως αν κάτι έχει ύψιστη σημασία για τον Θεό και για μας είναι το να "περιπατώμεν καθώς Εκείνος περιεπάτησεν" (Α΄ Ιωάν. 2:6), "φυλάττοντες τας εντολάς αυτού και πράττοντες τα αρεστά ενώπιον αυτού" (Α΄ Ιωάν. 3:22). Το βιβλίο του Ενώχ ήταν σεβαστό εξίσου και από τους χριστιανούς και από τους εβραίους, αλλά αργότερα κρίθηκε αρνητικά από ισχυρούς θεολόγους εξαιτίας των επίμαχων αναφορών του πάνω στη φύση και τις ενέργειες των έκπτωτων αγγέλων. Οι ενωχιανές γραφές, μαζί με πολλές άλλες γραφές που αφαιρέθηκαν (ή χάθηκαν) από τη Βίβλο, αναγνωρίστηκαν ευρέως από πολλούς εκκλησιαστικούς πατέρες των παλαιών εποχών ως απόκρυφες γραφές. Για να καταλάβουμε καλύτερα τον πιθανό λόγο της παράλειψής του από τη Βίβλο πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τον όρο «απόκρυφα». ‘Απόκρυφος’ σημαίνει ‘κρυμμένος, μυστικός’. Αρχικά ήταν ένας όρος επαινετικός και όταν άρχισε να σχετίζεται με τα ιερά και θρησκευτικά βιβλία σήμαινε ότι το περιεχόμενό τους ήταν αρκετά δοξασμένο ώστε να είναι διαθέσιμα στο ευρύ κοινό. Σιγά σιγά έγινε αποδεκτή η ιδέα ότι τέτοιου είδους βιβλία έπρεπε να διαβάζονται μόνο από σοφούς. Συνεπώς ο όρος «απόκρυφος» άρχισε να παίρνει αρνητική σημασία εξαιτίας του ορθόδοξου σκεπτικού να παραμείνουν στο σκοτάδι και να μη γίνουν γνωστές οι διδαχές των βιβλίων αυτών. Τα απόκρυφα βιβλία διαβάζονταν μόνο στους εσωτερικούς κύκλους των αφοσιωμένων πιστών. Το ιερατείο, το οποίο δεν επετράπη να εισέλθει σε τέτοιους κύκλους γιατί δε θεωρούταν διαφωτισμένο, έκρινε τα απόκρυφα βιβλία ως αιρετικά και των οποίων η ανάγνωση απαγορεύτηκε από όλους. Το βιβλίο του Ενώχ κρίθηκε ως αιρετικό από τους μετέπειτα εκκλησιαστικούς πατέρες κυρίως επειδή το θέμα του αφορούσε τη φύση και τις πράξεις των έκπτωτων αγγέλων. Στην πραγματικότητα αυτό τους εξόργισε. Και ορισμένοι ραβίνοι δε πίστευαν καν σε αυτό. Πιθανώς κρίθηκε τόσο βέβηλο ώστε να το αποκηρύξουν, να το καταραστούν, να το απαγορεύσουν, ακόμη και να το κάψουν. Τελικά το βιβλίο χάθηκε (ή βολικά ξεχάστηκε) για χιλιάδες χρόνια. Αλλά με μία μυστηριώδη εμμονή το Βιβλίο του Ενώχ βρήκε το δρόμο του πίσω στην κυκλοφορία πριν δύο αιώνες. Το 1773 φήμες ενός επιζώντος αντιγράφου του βιβλίου οδήγησαν το σκωτσέζο εξερευνητή James Bruce στη μακρινή Αιθιοπία, Οι διαδόσεις ήταν αληθινές, το Βιβλίο του Ενώχ φυλασσόταν από την αιθιοπική εκκλησία, η οποία το είχε τοποθετημένο δίπλα από άλλα βιβλία της Βίβλου. Ο Bruce εξασφάλισε όχι ένα αλλά τρία αντίγραφα του βιβλίου και τα έφερε πίσω στην Ευρώπη και τη Βρετανία. Όταν το 1821 ο Δρ. Richard Laurence, ένας εβραίος καθηγητής στην Οξφόρδη, παρουσίασε την πρώτη αγγλική μετάφραση του βιβλίου, ο μοντέρνος κόσμος κέρδισε μία πρώτη ματιά στα απαγορευμένα ενωχιανά μυστικά. Πολλοί ειδικοί ισχυρίζονται ότι η παρούσα μορφή του βιβλίου του Ενώχ γράφηκε κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα π.Χ. και ήταν δημοφιλές και λαοφιλές για τουλάχιστον 500 χρόνια. Το προγενέστερο αιθιοπικό κείμενο προφανώς γράφηκε με το πρότυπο ενός ελληνικού χειρόγραφου του βιβλίου, το οποίο με τη σειρά του ήταν αντίγραφο ενός προγενέστερου κειμένου. Το πρωτότυπο γράφηκε σε σημιτική γλώσσα, ίσως και αραμαϊκά. Αν και κάποτε πιστευόταν ότι είναι προ-χριστιανικό (οι ομοιότητες στη χριστιανική διδασκαλία και ορολογία είναι εντυπωσιακές), πρόσφατες ανακαλύψεις αντιγράφων του βιβλίου στη Νεκρά Θάλασσα αποδεικνύουν πλέον ότι υπήρχε πριν την εποχή του Χριστού. Αλλά η ημερομηνία της πρωτότυπης γραφής στην οποία βασίζονται αυτά τα αντίγραφα καλύπτονται από ασάφεια. Με μία λέξη και απλά… είναι πολύ παλιά. Σε μεγάλο βαθμό οι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι το βιβλίο δε περιέχει τις αυθεντικές λέξεις του αρχαίου βιβλικού πατριάρχη Ενώχ, εφόσον είχε ζήσει χιλιάδες χρόνια πριν την πρώτη εμφάνιση του αποδοθέντος σε αυτόν βιβλίου. Παρά την άγνωστη του προέλευση, οι χριστιανοί κάποτε αποδέχονταν τα λεγόμενα του Βιβλίου του Ενώχ ως αυθεντικά χειρόγραφα, ιδιαίτερα το χωρίο που αναφέρεται στους έκπτωτους και την προφητική τους κρίση. Στην πραγματικότητα πολλές από τις ιδέες και σκέψεις που χρησιμοποιήθηκαν από το Χριστό φαίνονται συνδεδεμένες με τους όρους και τις ιδέες του Βιβλίου του Ενώχ. Είναι δύσκολο να μη λάβουμε υπόψη μας το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς όχι μόνο διάβασε το βιβλίο, αλλά επίσης το σεβάστηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να υιοθετήσει και να επεξεργαστεί με ακρίβεια συγκεκριμένες περιγραφές για την επερχόμενη βασιλεία και το θέμα της αναπόφευκτης κρίσης από τους αμαρτωλούς.
Πηγη: Το Βιβλίο του Ενώχ και οι Άγγελοι http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/04/blog-post_198.html#ixzz3l2tfuHV
http://www.sporeas.gr/o%20enox%20periepatisen%20meta%20toy%20Theou.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου