1) Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, κατά κόσμος Χρήστος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1939 στην Ξάνθη και σπούδασε Νομικά και Θεολογία. Διδάκτωρ Θεολογίας, πτυχιούχος γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης ιταλικής και γερμανικής, χειροτονήθηκε διάκονος το 1961 και πρεσβύτερος το 1965. Εννέα χρόνια ήταν ιεροκήρυκας στο ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Φαλήρου, ενώ διετέλεσε επί επτά χρόνια γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Νεότατος, μόλις 35 ετών, το 1974 εξελέγη μητροπολίτης Δημητριάδος, απ' όπου αναχώρησε, όταν εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Πήρε μέρος σε πολλές εκκλησιαστικές αποστολές στο εξωτερικό, ενώ συνέγραψε πλήθος επιστημονικών και εποικοδομητικών κειμένων. Αρθρογράφησε στον εκκλησιαστικό Τύπο, αλλά και σε εφημερίδες. Το 1998, μετά το θάνατο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τρεις ήταν οι επικρατέστεροι υποψήφιοι: ο Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο Θηβών Ιερώνυμος και ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος. Εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο οποίος προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη, από την πρώτη στιγμή που άρχισε να διαβάζει τον «επιβατήριο» λόγο του στον κατάμεστο μητροπολιτικό ναό Αθηνών. Πολύ γρήγορα, όλοι μιλούσαν για τον Αρχιεπίσκοπο, που καλούσε τη νεολαία να πλησιάσει την Εκκλησία, «ακόμα και με το σκουλαρίκι», ζητούσε συγγνώμη από τους νέους για όσα δεν έγιναν από τους μεγαλύτερους, ενώ άρχισε αμέσως να ασχολείται με την αναζωογόνηση όλων των υπηρεσιών της Εκκλησίας και κυρίως του φιλανθρωπικού τομέα. Υπό την ηγεσία του, προάγεται το έργο της Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κοινωνικό τομέα. Ιδρύονται νέοι οργανισμοί που καλύπτουν τομείς, όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα. Τέλος, ίδρυσε τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αλληλεγγύη», μέσω της οποίας γίνεται παρέμβαση με ανθρωπιστική βοήθεια, σε παγκόσμια κλίμακα. Ίδρυσε την υπηρεσία Διαδικτύου, δημιουργώντας συγχρόνως ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στα ελληνικά και αγγλικά. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με το λόγο του προκάλεσε αντιδράσεις. Σχολιάσθηκε θετικά, αλλά και αρνητικά. Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Κ. Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που άρχισε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη, ενώ αμέσως μετά άρχισε και η κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που κράτησε ως το 2004 και έληξε μετά την παρέμβαση της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, το 2001 αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα δεχθεί στην Αθήνα τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο Β', γεγονός που πριν συμβεί φαινόταν αδιανόητο. Υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις, υπήρξαν ανακοινώσεις από φανατικούς, όμως ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος καταφέρνει και πείθει πρωτίστως τους ιεράρχες και ο Πάπας επισκέπτεται την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλου. Στο αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, και παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, ο Ποντίφηκας ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά του παρελθόντος. Ο Αρχιεπίσκοπος αρχίζει πρώτος να τον χειροκροτεί και ακολουθούν οι συνοδικοί Ιεράρχες. Ο πάγος μεταξύ των δύο Εκκλησιών εκείνη τη στιγμή άρχισε να λιώνει. Πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, ο Αρχιεπίσκοπος θα ανταποδώσει την επίσκεψη του Πάπα, πηγαίνοντας στο Βατικανό, και συναντώντας πλέον το νεοεκλεγέντα Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ'. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εκοιμήθη στις 28 Ιανουαρίου 2008, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
2) Ο Τασσος Παπαδοπουλος ήταν Πολιτικός και νομικός από την Κύπρο, που έφθασε στο ύπατο αξίωμα της Μεγαλονήσου. Η πολιτική διαδρομή του Τάσσου Παπαδόπουλου συνδέθηκε με τη σύγχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας και ταυτίστηκε με ορισμένες από τις πλέον κρίσιμες πτυχές του Κυπριακού. Ο Ευστάθιος (Τάσσος) Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Άγιο Αντώνιο Λευκωσίας στις 7 Ιανουαρίου 1934. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά του δάσκαλου Νικολάου Παπαδόπουλου και της οικοκυράς Αγγελικής. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε νομικά στο King's College και στο Grey's Inn του Λονδίνου. Εκεί, συγκατοίκησε στο ίδιο διαμέρισμα με τον Σπύρο Κυπριανού, τον Λέλλο Δημητριάδη, τον Δημήτρη Λιβέρα και τον Ανδρέα Μαυρομάτη. Οι πέντε συγκάτοικοι ιδρύουν την Εθνική Φοιτητική Ένωση Κυπρίων (ΕΦΕΚ), με πρόεδρο τον Σπύρο Κυπριανού, γραμματέα τον Τάσσο Παπαδόπουλο και ταμία τον Λέλλο Δημητριάδη. Και οι πέντε βρέθηκαν αργότερα στην πολιτική. Κυπριανού και Παπαδόπουλος έφθασαν μέχρι την Προεδρία της Δημοκρατίας. Λιβέρας και Μαυρομάτης διετέλεσαν υπουργοί, ενώ ο Λέλλος Δημητριάδης, υπηρέτησε ως δήμαρχος Λευκωσίας για 30 χρόνια. Στο Λονδίνο προέκυψε και το Τάσσος με δύο σίγμα, καθώς όταν έγραφε το όνομα με λατινικούς χαρακτήρες και ένα σίγμα, οι Βρετανοί το πρόφεραν ως «Τάζος». Ο Τάσσος Παπαδόπουλος επέστρεψε στην Κύπρο στις 20 Μαρτίου 1955, δέκα μέρες πριν από την έναρξη την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, στον οποίο πήρε ενεργό μέρος, παράλληλα με την άσκηση της δικηγορίας. Διετέλεσε τομεάρχης Λευκωσίας και αργότερα ως γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, της πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ. Συμμετείχε στην συμβουλευτική ομάδα που συγκλήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, όταν επρόκειτο να υπογραφούν οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου (1959), τις οποίες καταψήφισε. Μετά την υπογραφή των συμφωνιών, διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών, σε ηλικία μόλις 25 ετών, στη μεταβατική κυβέρνηση που σχηματίστηκε τον Απρίλιο του 1959. Ταυτόχρονα, διετέλεσε μέλος της επιτροπής που συνέταξε το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκπροσωπώντας τους Ελληνοκυπρίους. Μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου διετέλεσε Υπουργός Εργασίας και από τη θέση του αυτή εισήγαγε για πρώτη φορά και εφάρμοσε πλήρες σχέδιο κοινωνικών ασφαλίσεων. Μετά την έναρξη των δικοινοτικών ταραχών το 1963, ο Τάσσος Παπαδόπουλος μετείχε στη διάσκεψη του Λονδίνου για το μέλλον της Κύπρου. Τότε του αποδόθηκε ευθύνη για τους διωγμούς των Τουρκοκυπρίων, στο πλαίσιο του σχεδίου «Ακρίτας». Όταν οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ανέλαβε προσωρινά ως Υπουργός Γεωργίας. Συνολικά, υπηρέτησε για 12 χρόνια, διαδοχικά ως υπουργός Εσωτερικών, Οικονομικών, Εργασίας, Υγείας, και Γεωργίας. Το 1969 ίδρυσε μαζί με τον Γλαύκο Κληρίδη το βραχύβιο Εναίο Κόμμα, που υποστήριζε τις πολιτικές Μακαρίου. Το 1970 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, αλλά λίγο αργότερα διαφώνησε με τον Κληρίδη και αποχώρησε. Στο πραξικόπημα του 1974 συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Αμμόχωστο. Απελευθερώθηκε μία μέρα πριν από την τουρκική εισβολή. Βουλευτής εξελέγη και το 1976, όταν κατήλθε ως ανεξάρτητος. Διετέλεσε, επίσης, σύμβουλος του εκπροσώπου της ελληνοκυπριακής πλευράς στις δικοινοτικές συνομιλίες, Γλαύκου Κληρίδη, καθώς και αντικαταστάτης στη θέση αυτή, όταν ο Γλαύκος Κληρίδης αποχώρησε το 1976. Υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 1976. Το 1980 ίδρυσε την Ένωση Κέντρου και κατήλθε ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου στις εκλογές του 1981. Ωστόσο, το κόμμα δεν κατάφερε να αναδείξει βουλευτή. Το 1991 εξελέγη βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος (ΔΗΚΟ) και επανεξελέγη το 1996 και το 2001. Το 2000 αναδείχθηκε, άνευ ανθυποψηφίου, πρόεδρος του ΔΗΚΟ, μετά την αποχώρηση του ιδρυτή του Σπύρου Κυπριανού. Από την ηγεσία του ΔΗΚΟ παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 2006. Παράλληλα με την πολιτική σταδιοδρομία, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν εγκατέλειψε τη δικηγορία. Το δικηγορικό γραφείο «Τάσσος Παπαδόπουλος και Σία» είναι το μεγαλύτερο στην Κύπρο και εμφανίστηκε εμπλεκόμενο σε υποθέσεις, για ορισμένες από τις οποίες ο ίδιος δέχθηκε έντονη κριτική. Ενδεικτικότερη όλων ήταν η υπόθεση με υπεράκτιες εταιρείες σερβικων συμφερόντων, οι οποίες κατηγορήθηκαν για σπάσιμο του εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Γιουγκοσλαβία και για ξέπλυμα χρήματος για λογαριασμό της οικογένειας Μιλόσεβιτς. Στις 28 Φεβρουαρίου 2003 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επικρατώντας του Γλαύκου Κληρίδη και στις 16 Απριλίου του ίδιου χρόνου υπέγραψε στην Αθήνα τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με τους ηγέτες των άλλων εννέα υπό ένταξη κρατών. Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, σε ποσοστό 76% οι Ελληνοκύπριοι καταψήφισαν το Σχέδιο Ανάν για τη λύση του Κυπριακού, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις αντιρρήσεις που εξέφρασε στο περίφημο διάγγελμά του ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος. Στο συναισθηματικά φορτισμένο μήνυμα της 7ης Απριλίου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε υπογραμμίσει εμφαντικά: «παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Στις προεδρικές εκλογές του 2008 αποκλείσθηκε από τον πρώτο γύρο και στις 28 Φεβρουαρίου 2008 παρέδωσε την εξουσία στον διάδοχό του Δημήτρη Χριστόφια, αρχηγό του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 2008 από οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια, εξαιτίας καρκίνου στον πνεύμονα. Ήταν παντρεμένος με τη Φωτεινή, χήρα του συναγωνιστή του από την εποχή της ΕΟΚΑ Πολύκαρπου Γεωρκάτζη και είχε τέσσερα παιδιά.
3) Ο Γεωργιος Παπαδοπουλος ηταν στρατιωτικός και ιθύνων νους του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, που οδήγησε στην επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας (21 Απριλίου 1967- 23 Ιουλίου 1974) στην Ελλάδα. Φανατικός αντικομμουνιστής και γνήσιο τέκνο μιας εποχής που ορίζεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα και τον Ψυχρό Πόλεμο στη διεθνή σκηνή. Γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας στις 5 Μαΐου 1919 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του δάσκαλου Χρήστου Παπαδόπουλου και της γυναίκας του Χρυσούλας. Μετά την περάτωση των εγκύκλιων σπουδών του, εισήλθε το 1937 στη Σχολή Ευελπίδων, με συμμαθητές τον Νικόλαο Μακαρέζο και τον Ιωάννη Λαδά. Ολοκλήρωσε εσπευσμένα την τριετή φοίτησή του, λόγω της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 και ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στα Τάγματα Ασφαλείας υπό τον Συνταγματάρχη Κουρκουλάκο και την οργάνωση Χ του αντισυνταγματάρχη Γρίβα. Το 1941 παντρεύτηκε τη Νίκη Βασιλειάδη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τη Χρυσούλα και τον Χρήστο. Το 1944 συμμετείχε με άλλους δεξιούς αξιωματικούς στην ίδρυση του ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών), μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης με σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Στον Εμφύλιο Πόλεμο μετείχε, όπως υπερήφανα έλεγε ο ίδιος, σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις, «από τα Βαρδούσια στον Ταΰγετο, από τον Πάρνωνα στη Μουργκάνα κι από τον Γράμμο στο Βίτσι». Το 1951 ως στρατοδίκης με τον βαθμό του ταγματάρχη στην πρώτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη ήταν ο μόνος που μειοψήφησε στην επιβολή της θανατικής ποινής στον «Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο», παρότι φανατικός αντικομμουνιστής. Το 1956 ο Δημήτριος Ιωαννίδης ίδρυσε την ΕΕΝΑ (Εθνική Ένωση Νέων Αξιωματικών), μια κλειστή ολιγομελή ομάδα αξιωματικών, που προήλθε από τους κόλπους του ΙΔΕΑ και προετοίμασε μεθοδικά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Γρήγορα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναδείχθηκε ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της. Από το 1959 έως το 1964 υπηρέτησε στην ΚΥΠ και απέκτησε στενές σχέσεις με τους πράκτορες της CIA στην Αθήνα. Το 1961 ήταν γραμματέας της επιτροπής του σχεδίου «Περικλής», που είχε ως στόχο την αποδυνάμωση της ΕΔΑ, η οποία στις εκλογές του 1958 είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση. Το σχέδιο εφαρμόστηκε στις εκλογές του 1961, που έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας», οι οποίες έδωσαν άνετη πλειοψηφία στην ΕΡΕ. Οι συνωμοτικές κινήσεις του Παπαδόπουλου και της ΕΕΝΑ ήταν εν γνώσει των προϊσταμένων του και μετά την άνοδο της Ένωσης Κέντρου στην εξουσία, το 1964, τέθηκε θέμα αποστρατείας του. Τον έσωσε η φιλία του πατέρα του με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και η φιλευσπλαχνία του «Γέρου της Δημοκρατίας». Ο Παπαδόπουλος μετατέθηκε στον Έβρο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 117 ΜΠΠ στην Ορεστιάδα. Το φθινόπωρο του 1966, ο συνταγματάρχης, πλέον, Γεώργιος Παπαδόπουλος επωφελείται από την πολιτική κρίση εξαιτίας της Αποστασίας και μετατίθεται στην Αθήνα μαζί με τον ομόβαθμό του Νικόλαο Μακαρέζο και τοποθετείται στη θέση - κλειδί του διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, έχοντας την ευθύνη των επιχειρήσεων. Φροντίζει να μεταθέσει στην Αθήνα φίλους και συνεργάτες του και να τους τοποθετήσει σε καίριες θέσεις για να ετοιμάσουν όλοι μαζί το σκηνικό της 21ης Απριλίου 1967. Στρατηγοί και Παλάτι αναθέτουν στους Παπαδόπουλο και Μακαρέζο την επικαιροποίηση του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς», που προβλέπει την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίπτωση «ερυθράς» απειλής. Βάσει αυτού του σχεδίου θα εκδηλωθεί και θα επικρατήσει τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής δύο συνταγματάρχες (Παπαδόπουλος , Μακαρέζος) κι έναν ταξίαρχο (Παττακός), με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όταν οι τελευταίοι ενδοιασμοί του βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν ξεπεραστεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται Υπουργός Προεδρίας, με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια. Ουσιαστικά, όμως, ο Παπαδόπουλος θα είναι ο ισχυρός ανήρ του καθεστώτος. Μετά το αποτυχημένο κίνημα του βασιλιά Κωνσταντίνου (13 Δεκεμβρίου 1967), ο Παπαδόπουλος ανέλαβε την πρωθυπουργία και σταδιακά όλες τις εξουσίες: Υπουργός Εξωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Εσωτερικών και Αντιβασιλέας συγχρόνως. Στις 13 Αυγούστου 1968 διέφυγε απόπειρας δολοφονίας του από τον Αλέξανδρο Παναγούλη, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η ποινή του δεν εκτελέσθηκε και παρέμεινε επί πενταετία στη φυλακή. Το 1973 έλαβε ειδική χάρη, όταν ο Παπαδόπουλος ορκίσθηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, μετά την κατάργηση της Βασιλείας (29 Ιουλίου 1973). Το φθινόπωρο του 1973, επεχείρησε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του και διόρισε πρωθυπουργό τον παλαίμαχο πολιτικό Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, υποσχόμενος εκλογές για τις αρχές του 1974. Το πολιτικό πείραμά του κράτησε μόλις 48 ημέρες, καθώς μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου ανετράπη από τους σκληροπυρηνικούς του στρατεύματος, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, τον μόνο από τους πρωταίτιους του πραξικοπήματος που δεν είχε αναλάβει πολιτικό πόστο. Ο Παπαδόπουλος συνελήφθη και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό στη βίλα που του είχε παραχωρήσει ο Ωνάσης στο Λαγονήσι. Αισθανόταν προδομένος, καθώς δεν πίστευε ότι ο φίλος του Δημήτριος Ιωαννίδης θα τον ανέτρεπε. Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εκτοπίστηκε στην Κέα (23 Οκτωβρίου 1974) μαζί με τους Στυλιανό Παττακό, Νικόλαο Μακαρέζο, Ιωάννη Λαδά και Μιχαήλ Ρουφογάλη. Την 21η Ιανουαρίου 1975 προφυλακίσθηκε με βάση το Δ' Ψήφισμα της Ε' Αναθεωρητικής Βουλής και προσήχθη σε δίκη ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, μαζί με τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος. Στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση για τα εγκλήματα της στάσεως και της εσχάτης προδοσίας. Η θανατική ποινή του, όπως και των άλλων καταδικασθέντων, μετατράπηκε αυθημερόν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε ισόβια κάθειρξη, την οποία εξέτισε στις φυλακές του Κορυδαλλού. Στις αρχές του 1984 ανακηρύχθηκε αρχηγός του νεοϊδρυθέντος κόμματος της ΕΠΕΝ. Παραιτήθηκε, ωστόσο, την 4η Απριλίου 1984, επειδή διαφώνησε με τη συμμετοχή του κόμματος στις ευρωεκλογές. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός αποφάσισε να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους πραξικοπηματίες, αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στις 8 Αυγούστου 1996, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εισήχθη στο Λαϊκό Νοσοκομείο πάσχων από κακοήθη νεοπλασία του ουροποιητικού συστήματος. Η κυβέρνηση Σημίτη δεν δέχθηκε την αίτηση του γιου του Χρήστου και της γυναίκας του Δέσποινας να αποφυλακισθεί για λόγους επιεικίας. Ο ίδιος, άλλωστε, θα μπορούσε να είχε αποφυλακιστεί, αν ζητούσε συγγνώμη για τις πράξεις του, όπως έκανε ο Νικόλαος Μακαρέζος ή να επικαλεστεί λόγους υγείας, όπως έπραξε ο Στυλιανός Παττακός. Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι τέλους, λέγοντας «δι εμέ θα ομιλήσει η ιστορία, η οποία θα με δικαιώσει...». Άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:48 της 27ης Ιουνίου 1999 στην εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε υπό κράτηση για 34 μήνες. Κηδεύτηκε στις 30 Ιουνίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της οικογένειάς του και λίγων στελεχών και αμετανόητων νοσταλγών της Επταετίας.
4) Γόνος ταπεινής οικογένειας, ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1888 στο Καλέντζι Αχαΐας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Το 1915 διορίστηκε Νομάρχης Λέσβου και στη συνέχεια ανέλαβε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον οποίο ακολούθησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Πρωτοστάτησε στην έκπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου κι εναντιώθηκε με σθένος στο δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Πάγκαλου. Το 1930, όταν ο Βενιζέλος επέστρεψε στην εξουσία, ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίστηκε υπουργός Παιδείας κι έλαβε σημαντικά μέτρα για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το 1935 ίδρυσε το «Δημοκρατικό κόμμα», το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε «Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό». Ακολούθησαν η δικτατορία Μεταξά και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης, το 1942 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα κατέφυγε στη Μέση Ανατολή για να οργανώσει το συνέδριο του Λιβάνου, όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό την προεδρία του, και αμέσως μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα. Την περίοδο 1947 - 1950 ανέλαβε διάφορα υπουργεία σε μεταβατικές κυβερνήσεις. Η συνεργασία που ακολούθησε με τους Φιλελεύθερους του Σοφοκλή Βενιζέλου δεν κράτησε για πολύ. Το 1961 αναγνωρίστηκε αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξασφάλισε το 1/3 των εδρών της Βουλής. Μην αναγνωρίζοντας το κύρος του αποτελέσματος, κήρυξε τον «ανένδοτο» στην ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το 1963 κέρδισε τις εκλογές με σχετική πλειοψηφία. Πανηγυρική ήταν η νίκη το Φεβρουάριο του 1964, με την Ένωση Κέντρου να λαμβάνει το 53% των ψήφων. Όμως, οι ιδεολογικές, πολιτικές και προσωπικές διαφορές στους κόλπους του κόμματος ήταν το αδύνατο σημείο, το οποίο εκμεταλλεύθηκε η παρασκηνιακή ηγεσία της Δεξιάς. Τον Ιούλιο του 1965, οι αποστάτες ανέτρεψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας μακράς περιόδου πολιτικής κρίσης. Από την 21η Απριλίου 1967, οπότε εκδηλώθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Παπανδρέου τέθηκε σε περιορισμό στο σπίτι του στο Καστρί και την 1η Νοεμβρίου του 1968 άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Δύο ημέρες αργότερα, η κηδεία του «Γέρου της Δημοκρατίας» αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αντιδικτατορική διαδήλωση. Την πομπή ακολούθησε μια πραγματική λαοθάλασσα 300 χιλιάδων ανθρώπων, «το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος» κατά τη δική του έκφραση.
5) Ο Κωστας Καραμανλης ήταν Έλληνας πολιτικός, πρωθυπουργός της Ελλάδας από 2004 έως το 2009, ο πρώτος που γεννήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1956 στην Αθήνα και είναι γιος του Αλέξανδρου Καραμανλή, αδελφού του κορυφαίου έλληνα πολιτικού Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από το Πανεπιστήμιο Ταφτς της Βοστόνη στις διεθνείς σχέσεις και την ιστορία της διπλωματίας, με τη διατριβή του «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδος 1928 - 1932». Από τα φοιτητικά του χρόνια αναμίχθηκε με τα κοινά ως μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΟΝΝΕΔ και διετέλεσε υπεύθυνος για οργανωτικά και ιδεολογικά θέματα. Εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1984 έως το 1989, ενώ παράλληλα δίδασκε πολιτικές επιστήμες, ιστορία της διπλωματίας και δίκαιο των επιχειρήσεων στο αμερικανό κολέγιο «Ντιρί» της Αθήνας. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία το 1989 στην Α' Περιφέρεια Θεσσαλονίκης και από τότε επανεκλέγεται συνεχώς στην ίδια εκλογική περιφέρεια. Το 1995 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και στις 21 Μαρτίου 1997 πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από το 4ο συνέδριο του κόμματος, μετά την εκλογική ήττα του 1996 και την παραίτηση του Μιλτιάδη Έβερτ. Υπό την ηγεσία του η Νέα Δημοκρατία επικράτησε τις ευρωεκλογές του 1999, αλλά έχασε οριακά τη νίκη στις εθνικές εκλογές του επόμενου χρόνου από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Κέρδισε τις εντυπώσεις στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2002 και έχοντας αποκρούσει με επιτυχία τον επιχειρηθέντα διεμβολισμό από τον βραχύβιο πολιτικό σχηματισμό του Δημήτρη Αβραμόπουλου («Κόμμα Ελευθέρων Πολιτών», ΚΕΠ) θριάμβευσε στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004. Συγκέντρωσε ποσοστό 45,36%, έναντι 40,55% του ΠΑΣΟΚ, που είχε νέο αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου και εξασφάλισε κοινοβουλευτική πλειοψηφία 164 εδρών επί συνόλου 300. Ο Κώστας Καραμανλής έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο και στις 10 Μαρτίου ορκίστηκε Πρωθυπουργός και Υπουργός Πολιτισμού. Στις προγραμματικές του δηλώσεις υποσχέθηκε διαφάνεια και επανίδρυση του κράτους, μεταρρυθμίσεις στην οικονομία (αποκρατικοποιήσεις, φοροαπαλλαγές κ.ά.) και την εκπαίδευση, μείωση της ανεργίας και μέτρα για την τόνωση της υπαίθρου και της αγροτιάς. Στις 16 Αυγούστου 2007, λίγες ημέρες πριν από τις καταστροφικές και πολύνεκρες δασικές πυρκαϊές της Πελοποννήσου, προκήρυξε πρόωρες εκλογές, προκειμένου «να συνεχιστεί η καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας και να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις», όπως είχε δηλώσει ο τότε «τσάρος» της οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης. Τις εκλογές κέρδισε η Νέα Δημοκρατία ένα μήνα αργότερα (16 Σεπτεμβρίου), εξασφαλίζοντας ποσοστό 41,8% και 152 έδρες στη Βουλή, έναντι 38,1% του ΠΑΣΟΚ και 102 έδρες. Την επόμενη ημέρα των εκλογών, ο Κώστας Καραμανλής έλαβε εντολή για σχηματισμό νέας κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, τον οποίο ο ίδιος είχε προτείνει για το ανώτατο αξίωμα της χώρας το 2005. Η νέα κυβέρνηση ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 19 Σεπτεμβρίου 2007. Δύο χρόνια μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη του, προκήρυξε εκ νέου πρόωρες εκλογές (2 Σεπτεμβρίου 2009), αυτή τη φορά επικαλούμενος τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά πιο πολύ την άρνηση του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί στο θέμα της επανεκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια. Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου έδωσαν συντριπτική νίκη στο ΠΑΣΟΚ με δέκα μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Το ίδιο βράδυ, δρομολόγησε τις διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Δύο ημέρες αργότερα παρέδωσε την εξουσία στον νικητή των εκλογών, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου. Ο Κώστας Καραμανλής παρέμεινε στην εξουσία για 5 χρόνια και 7 μήνες. Επί της πρωθυπουργίας του διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας (2004), υπεγράφη η συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης (2005), που εγκαταλείφθηκε τελικά το 2011, ενώ ο ίδιος έθεσε βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ (2008), κατά τη διάρκεια της συνόδου της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι. Από τα σημαντικά έργα της πρωθυπουργίας του αξίζει να επισημανθούν η ολοκλήρωση της Εγνατίας Οδού, η έναρξη της κατασκευής του Μετρό Θεσσαλονίκης και τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης. Τον Δεκέμβριο του 2007 και στην επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή θα διαπιστώσει στα δημοσιεύματα της εποχής μια «ανατριχιαστική» ομοιότητα με την επίσκεψη Τσίπρα το 2015 . Τι είχε όμως συμφωνήσει με τους Ρώσους το 2007 ο Κώστας Καραμανλής; Ότι η Ελλάδα θα είναι μία από τις χώρες διέλευσης του αγωγού αερίου South Stream και στις διαπραγματεύσεις θα καθορισθεί η ακριβής διαδρομή. Ότι στο ελληνικό έδαφος την κατασκευή αναλαμβάνουν από κοινού ο Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου και η ρωσική Gazprom με ίσα ποσοστά. Και ότι το μνημόνιο που υπεγράφη στη Μόσχα στις 29 Απριλίου μεταξύ του Ρώσου προέδρου . Βλαντίμιρ Πούτιν και του Έλληνα πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή για τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream είναι ουσιαστικά η εκκίνηση διαπραγματεύσεων που θα διαρκέσουν από 18 μήνες ως δύο χρόνια. Τελικά οι διαπραγματεύσεις δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ και η Κυβέρνηση Καραμανλή έχασε τις εκλογές το 2009 από τον Γ. Παπανδρέου. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Ας δούμε όμως τι έγραφαν οι εφημερίδες για την επίσκεψη Καραμανλή στη Ρωσία κυρίως για την στάση των Αμερικανών αφού οι Ευρωπαίοι δεν ασχολούνταν και τόσο με το θέμα με δεδομένο πως ούτε το Ουκρανικό ζήτημα είχε προκύψει, ούτε φυσικά κάποιο μεμοράντουμ μεταξύ Ελλάδας και Ε.Ε. Σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα οι Αμερικανοί «αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσπιστία και ανησυχία το άνοιγμα του Καραμανλή προς τη Ρωσία». Η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα έστειλε ένα τηλεγράφημα στις 19 Δεκεμβρίου του 2007 με τίτλο: «Ο Έλληνας πρωθυπουργός στη Μόσχα. Η ρητορεία (εξ' όσων φαίνεται) δεν συνάδει με τις πράξεις». Σύμφωνα με την πρεσβεία «οι κινήσεις του Καραμανλή σε σχέση με τη Ρωσία αντιμετωπίζονται θετικά από τον Τύπο και την κοινή γνώμη», λόγω της «κοινής ορθόδοξης παράδοσης ενώ «χαρακτηρίζεται και από μια αριστερή νοσταλγία». Ο κ. Καραμανλής «Προσπαθεί να εμφανισθεί ότι παίρνει μια ισορροπημένη θέση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, σε αντίθεση με αυτό που αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη ως ανοικτά φιλοαμερικανική στάση της υπουργού Εξωτερικών Μπακογιάννη. Πολλοί όμως Ελληνες διπλωμάτες, στρατιωτικοί και ειδικοί είναι σκεπτικοί και ανησυχούν ότι η Ελλάδα βαδίζει σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι». «Δεν πιστεύουμε ότι η προσέγγιση του Καραμανλή με τη Μόσχα αποτελεί θεμελιώδη αλλαγή στην ελληνική πολιτική. Σε ορισμένα θέματα, όπως την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό South Stream και τα συγχαρητήρια προς τον Πούτιν για τη νίκη του στις εκλογές για τη Δούμα, ο Καραμανλής έχει πάρει αποφάσεις που δεν μας βοηθούν». «Ο Καραμανλής πιστεύει προφανώς ότι μπορεί να κρατήσει μια ισορροπία στις σχέσεις του με τη Ρωσία και τη Δύση. Ο κίνδυνος είναι, καθώς έρχεται πιο κοντά στη Μόσχα στην ενέργεια, να βρεθεί η Αθήνα υπό πίεση για να συμμαχήσει με τους Ρώσους σε άλλα θέματα, όπως οι σχέσεις με το Ιράν», σημείωναν οι αμερικανοί με το ταηλεγράφημα της πρεσβείας να καταλήγει: «Έχουμε πει στους Έλληνες ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τη βελτίωση των ελληνορωσικών σχέσεων. Την ίδια στιγμή αναρωτιόμαστε πώς μπορεί η Ελλάδα να συμβιβάσει την υποστήριξή της στον αγωγό TGI (Τoυρκίας - Ελλάδος - Ιταλίας) με τον ανταγωνιστικό αγωγό South Stream, ερώτημα στο οποίο δεν έχουμε λάβει ικανοποιητική απάντηση». Την εικόνα του αμαύρωσαν και συνέβαλαν στην εκλογική ήττα του 2009 μια σειρά από σκάνδαλα, που απασχόλησαν και απασχολούν τη Δικαιοσύνη («Βατοπεδίου», «δομημένων ομολόγων», «τηλεφωνικών υποκλοπών», στο οποίο θύμα ήταν και ο ίδιος), όπως και οι πολύνεκρες πυρκαϊές της Πελοποννήσου (2007) και τα «Δεκεμβριανά του 2008», οι μεγάλης κλίμακας ταραχές που ξέσπασαν στην Αθήνα μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια (6 Δεκεμβρίου 2008). Εκ των υστέρων του καταλογίζονται ευθύνες για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας την περίοδο της πρωθυπουργίας του και τη μη λήψη των αναγκαίων μέτρων για την αποφυγή της εισόδου της χώρας στον αστερισμό του μνημονίων. Στις 30 Νοεμβρίου 2009 παρέδωσε τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας στον νικητή των εσωκομματικών εκλογών του κόμματος Αντώνη Σαμαρά. Από τότε διατηρεί τη βουλευτική του έδρα, αλλά η κοινοβουλευτική παρουσία του είναι σπάνια και εντοπίζεται μόνο σε λίγες κρίσιμες ψηφοφορίες, όταν η κυβερνητική πλειοψηφία υπό τον Αντώνη Σαμαρά αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι νυμφευμένος από το 1998 με τη γιατρό Νατάσα Παζαΐτη και από το 2003 είναι πατέρας των διδύμων Αλέξανδρου και Αγγελικής.
Πηγή: http://www.sansimera.gr/biographies/242#ixzz45IlSqnUu
http://www.sansimera.gr/biographies/15#ixzz45IkLrsVy
http://www.sansimera.gr/biographies/254#ixzz45Iju1hJg
http://www.sansimera.gr/biographies/391#ixzz45IiXPt4z
http://www.sansimera.gr/biographies/227#ixzz45Ii1HdY9
http://www.thetoc.gr/politiki/article/ti-eixan-sumfwnisei-poutin---k-karamanlis-stin-episkepsi-prin-epta-xronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου