Οι Γοτθοι στο Βυζάντιο : Ο γερμανικός κίνδυνος στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η εκδίωξη των Γερμανών προσφύγων-μεταναστων μισθοφόρων από τους Έλληνες

Οι Γότθοι ήταν μια ομάδα λαών που μιλούσαν την ανατολική γερμανική γλώσσα και μαρτυρούνται κατά τη Ρωμαϊκή Αρχαιότητα και τον πρώιμο Μεσαίωνα. Οι Γότθοι κατάγονται από τη Σκανδιναβία. Κατά τη διάρκεια του 3ου αιώνα οι Γότθοι εγκαθίστανται στο έδαφος της Ουκρανίας, Μολδαβίας και Ρουμανίας, σε γειτνίαση με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Γότθοι χωρίζονται σε δύο παρακλάδια: τους Οστρογότθους-Greutungi, υπό τη διοίκηση της δυναστείας των Αμαλών (του Θεοδωρίχου) και τους Βησιγότθους-Tervingi, με επικεφαλής δικούς τους αρχηγούς, οι οποίοι υπάγονταν στους Αμαλούς. Οι πρώτοι καταλαμβάνουν τα εδάφη στην Aνατολή, ανάμεσα στο Δνείστερο και τον Ντόνετς· οι δεύτεροι στη Δύση, ανάμεσα στο Δνείστερο και το Δούναβη. Το 375-376 οι Γότθοι υφίστανται την εισβολή των Ούννων. Οι Βησιγότθοι απωθούνται στα νότια του Δούναβη, ενώ οι Οστρογότθοι παραμένουν υπό την κυριαρχία των Ούννων στην Ουκρανία. Η μετακίνηση των Ούνων μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο είχε ως φυσική συνέπεια τις αλυσιδωτές μεταναστεύσεις των γερμανικών φύλων προς τα δυτικά, στα εδάφη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι μετακινήσεις αυτές έμειναν γνωστές στην ιστορία ως η μεγάλη μετανάστευση των λαών. Όταν άρχισε η προέλαση των Ούνων προς το Δούναβη, ένα μεγάλο μέρος των Βησιγότθων, που η γραπτή παράδοση το υπολογίζει σε διακόσιες χιλιάδες, ζήτησε από τον αυτοκράτορα του ανατολικού τμήματος να τους επιτρέψει την είσοδο και την εγκατάσταση σε εδάφη της αυτοκρατορίας (376 μ.Χ.). Το αίτημά τους έγινε δεκτό. Τους δόθηκε η άδεια να περάσουν το Δούναβη και να εγκατασταθούν στην περιοχή της σημερινής Β. Βουλγαρίας. Οι πρώτες επιδρομές των Γότθων πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Μαρκιανούπολης. Οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Ο αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ουάλης, αντιμετώπιζε τους Πέρσες στην Ανατολή. Ο κόμης της Θράκης Λουπικίνιος προσκάλεσε τους Γότθους πολέμαρχους στη Μαρκιανούπολη για μια διπλωματική συνάντηση, με σκοπό να τους δολοφονήσει. Το σχέδιό του όμως κατέληξε σε αποτυχία και από αυτή την απόπειρα δολοφονίας διέφυγε ο Φριτίγερνος, ηγέτης των Βησιγότθων. Ακολούθησε η μάχη της Μαρκιανούπολης με τους Ρωμαίους να ηττώνται κατά κράτος από τους Γότθους. Η Μάχη της Αδριανούπολης (378 μ.χ.) διεξήχθη μεταξύ ενός ρωμαϊκού στρατού, υπό την ηγεσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ουάλη, και Γότθων επαναστατών με επικεφαλής τον Φριτίγερνο. Η μάχη διεξήχθη κοντά στην Αδριανούπολη της Θράκης, κατά τους Γοτθικούς πολέμους. Τελικώς οι Γότθοι περικύκλωσαν τους καταδικασμένους Ρωμαίους. Η μάχη έληξε με μεγάλη νίκη των Γότθων ενώ ο ίδιος ο Ρωμαίος αυτοκράτορας σκοτώθηκε. Οι απώλειες των Ρωμαίων ήταν πολύ μεγάλες.
Ο νέος αυτοκράτορας του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, Θεοδόσιος Α', μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, ήρθε σε συνδιαλλαγή μαζί τους, επιτρέποντάς τους να εγκατασταθούν, αυτόνομοι, στα βαλκανικά εδάφη της αυτοκρατορίας, με την υποχρέωση να παρέχουν στρατιωτικά τμήματα κατά τους πολέμους των Ρωμαίων. Αυτή η κατάληξη ενέτεινε ήδη υπάρχουσα διαδικασία γερμανοποίησης/βαρβαροποίησης του Ρωμαϊκού στρατού σε Ανατολή και Δύση όπου η στρατιωτική εξουσία μεταφέρθηκε σιγά σιγά στα χέρια «μιξοβαρβάρων». Όταν το 394 μ.Χ. ο ανατολικός αυτοκράτορας, ο χριστιανός Θεοδόσιος Α΄ συγκρούστηκε με τον δυτικό διεκδικητή ειδωλολάτρη Ευγένιο στην μάχη του ποταμού Frigidus  οι πλειοψηφία των στρατιωτών και από τα δύο στρατεύματα ήταν Γερμανικής καταγωγής (Γότθοι, Φράγκοι κλπ.), όπως και οι σημαντικότεροι αξιωματικοί που τους διέταζαν. Στην Ανατολή, ο πρώτος που μίλησε για ανάγκη «αποσκυθοποίησης» του Ρωμαϊκού στρατού ήταν ο Συνέσιος ο Κυρηναίος στην ομιλία του προς τον αυτοκράτορα Αρκάδιο. Στην ομιλία αυτή μιλάει για ανάγκη «εκκαθαρισμού του Ρωμαϊκού στρατού» και εκδίωξης των «σισυροφόρων κοκκινοτρίχιδων βαρβάρων» πέρα από το Δούναβη, ώστε να πουν στους άλλους υπερδουνάβιους βαρβάρους ότι οι Ρωμαίοι δεν θα είναι πια φιλικοί προς αυτούς. Ο Συνεσιος γραφεί για τον γοτθικό κίνδυνο : Θα πρέπει, αντί να δεχόμαστε να οπλοφορούν οι Σκύθες (οι Γότθοι), να αναζητήσουμε στρατιώτες από την τάξη των γεωργών, που θα πολεμήσουν για να υπερασπιστούν τη γη τους. Αυτούς να εντάξουμε στο στρατό για αρκετό χρόνο. Παράλληλα να ξεσηκώσουμε τους φιλόσοφους, που ασχολούνται με τις μελέτες τους, και τους βιοτέχνες, που δε σηκώνουν κεφάλι από την καθημερινή δουλειά, και το νωθρό λαό, που, επειδή δεν έχει τι να κάνει, περνάει την ώρα του στα θέατρα. Όλους αυτούς να τους πείσουμε, πριν οδηγηθούν από το γέλιο στο κλάμα, να φροντίσουν να περάσει η στρατιωτική δύναμη στα χέρια των Ρωμαίων, χωρίς να έχουν κανένα δισταγμό, είτε είναι άνθρωποι ασήμαντοι είτε σημαντικοί. Γιατί στις πολιτείες συμβαίνει ό,τι ακριβώς και στα σπίτια· οι άντρες αναλαμβάνουν την υπεράσπιση τους και οι γυναίκες ασχολούνται με τις δουλειές του σπιτιού. Πώς λοιπόν είναι δυνατό να ανεχθείτε το ρόλο του άνδρα να τον έχουν οι ξένοι; Δεν είναι μεγάλη ντροπή ν' αφήνετε την πιο μεγάλη ανδρική αρετή, τη φιλοτιμία στους πολέμους, σε άλλους; Εγώ τουλάχιστον, αν οι ξένοι μισθοφόροι κέρδιζαν πολλές νίκες για δικό μου όφελος, θα ντρεπόμουν γι' αυτό. Και σκέπτομαι κάτι που βρίσκεται πολύ κοντά σε όσους έχουν μυαλό. Αν οι άντρες και οι γυναίκες που αναφέραμε σαν παράδειγμα δεν ανήκουν στο ίδιο έθνος, ούτε σε έθνη συγγενικά, τότε θα είναι αρκετή μια μικρή πρόφαση, για να θελήσουν αυτοί που οπλοφορούν, να επιβάλουν την κυριαρχία τους στους πολίτες. Τότε όμως θα χρειαστεί ν' αγωνιστούν άνθρωποι απόλεμοι, οι πολίτες, εναντίον εκείνων που είναι εξασκημένοι στον πόλεμο, δηλαδή των ξένων μισθοφόρων. Πριν λοιπόν η κατάσταση φτάσει προς τα εκεί που βαδίζει, πρέπει εμείς να αποκτήσουμε πάλι το υψηλό ρωμαϊκό φρόνημα και να συνηθίσουμε να κερδίζουμε τις νίκες οι ίδιοι. Όσο για τους βαρβάρους, να μην τους δεχόμαστε ανάμεσά μας και να τους απομακρύνουμε από παντού. (Συνέσιος, Λόγος περί Βασιλείας). Εκείνο που υποστήριζε ο Συνέσιος, αντιμετωπίζοντας τη γερμανική απειλή, ήταν η απέλαση των Γότθων από το στρατό, ο σχηματισμός ενός εγχώριου στρατού και η εγκατάσταση των Γότθων ως απλών καλλιεργητών της γης. Για την περίπτωση που οι βάρβαροι δε δέχονταν το σχέδιο αυτό, ο Συνέσιος προτείνει να διωχθούν οι Γότθοι από την αυτοκρατορία και να σταλούν εκεί από όπου ήρθαν. Υπήρξε τότε πολιτικό κόμμα με εχθρικές διαθέσεις τόσο για τους Γερμανούς, όσο και για τον Ευτρόπιο και με μέλη συγκλητικούς, υπουργούς και την πλειονότητα του κλήρου. Το κόμμα αυτό αντιπροσώπευε την εθνικιστική και θρησκευτική ιδεολογία, η οποία ήταν αντίθετη προς τη συνεχώς αυξανόμενη επιρροή των ξένων και των βαρβάρων. Φυσικά η κίνηση αυτή, που αρχηγός της ήταν ο Αυρηλιανός, αρνήθηκε να δώσει την υποστήριξή της στον τραχύ αριβίστα Ευτρόπιο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κωνσταντινούπολη ο Συνέσιος διαπίστωσε πολύ καλά τη γερμανική απειλή και συνέταξε τη διατριβή του, η οποία, όπως τονίζει ένας ιστορικός, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντιγερμανικό μανιφέστο του Εθνικού κόμματος του Αυρηλιανού.
Ο Γαϊνάς (; – περ. 400 μ.Χ.). Γότθος στρατηγός του Βυζαντίου. Ήταν αρχηγός των Γότθων που κατέκλυσαν στο τέλος του 4ου αι. μ.Χ. το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, και πιο συγκεκριμένα αυτών που είχαν εγκατασταθεί στη Θράκη. Πήρε μέρος στην εκστρατεία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α’ στη δυτική Ευρώπη (394) και στη συνέχεια πολέμησε μαζί με τον επίτροπο του Ονωρίου Στιλίχωνα εναντίον του βασιλιά των Βησιγότθων Αλάριχου. Εκτελώντας την επιθυμία του φίλου του, Στιλίχωνα, υποκίνησε τη δολοφονία (395) του αντιπάλου του, Ρουφίνου, που ήταν σύμβουλος του νέου αυτοκράτορα Αρκάδιου, και απέκτησε έτσι μεγάλη δύναμη. Λίγο αργότερα ενίσχυσε την εξουσία του πείθοντας τον Αρκάδιο να καθαιρέσει τον Ευτρόπιο, και να τον εξορίσει στην Κύπρο (399). Στη συνέχεια συμμάχησε με τον εχθρό του αυτοκράτορα, Τριβιγίλδη, και απαίτησε την καθαίρεση των υπάτων Αυρηλιανού και Ιωάννη. Πράγματι, ο Αρκάδιος έσπευσε να δεχτεί και αυτή την αξίωση, ανήμπορος να αντιδράσει στη δύναμη του Γότθου αρχηγού, ο οποίος εισέβαλε τελικά πανίσχυρος στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με τον στρατό του. Ο αυτοκράτορας Αρκάδιος και οι Έλληνες κάτοικοι της πρωτεύουσας είχαν πλήρη επίγνωση του κινδύνου, αλλά ο Γαϊνάς, παρά τις επιτυχίες του, αποδείχθηκε ανίκανος να κρατήσει την κυριαρχική του θέση στην πρωτεύουσα. Ενώ έλλειπε μακριά από αυτήν ξέσπασε μια ξαφνική επανάσταση, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν πολλοί Γότθοι, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η επιστροφή του Γαϊνά στην πρωτεύουσα. Ο Αρκάδιος, παίρνοντας θάρρος από τη νέα εξέλιξη των πραγμάτων, έστειλε εναντίον του Γαϊνά τον πιστό του Γότθο Φραβίττα, ο οποίος νίκησε τον επαναστάτη τη στιγμή που προσπαθούσε να πάει στη Μικρά Ασία. Ο Γαϊνάς προσπάθησε να ξεφύγει στη Θράκη, αλλά εκεί έπεσε στα χέρια του βασιλιά των Ούννων, ο οποίος του έκοψε το κεφάλι και το έστειλε για δώρο στον Αρκάδιο. Έτσι αποκρούστηκε η απειλή χάρη στις προσπάθειες ενός Γερμανού, ο οποίος τιμήθηκε, όπως έπρεπε, για τη μεγάλη του υπηρεσία προς την αυτοκρατορία. Η σκληρή τακτική του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Ιωάννη του Χρυσοστόμου εναντίον των Αρειανών Γότθων, της οποίας παράδειγμα είναι η άρνησή του να τους παραχωρηθεί μια από τις εκκλησίες της πρωτεύουσας, δημιουργούσε κι αυτή εχθρούς. Ο Χρυσόστομος σεβόταν πολύ τους Ορθόδοξους Γότθους, στους οποίους έδωσε μια από τις εκκλησίες της πόλης.
Το πρώτο βήμα ήταν η δολοφονία του Άσπαρ του Αλανού που προκάλεσε την εξέγερση των Θρακών Γότθων. Ο Φλαβιος Αρδαβουριος Ασπαρ (π. 400 - 471) ήταν Γερμανός πατρίκιος της ανατολικής αυτοκρατορίας και, ως στρατηγός Γερμανών μισθοφόρων σε Ρωμαϊκή υπηρεσία, είχε σημαντική επιρροή στις αποφάσεις τριών αυτοκρατόρων (Θεοδόσιο Β΄, Μαρκιανό, Λέων Α΄). Ο ίδιος μάλιστα ανέβασε τον τελευταίο στο θρόνο ελπίζοντας ότι θα συνέχιζε να επηρεάζει της εξέλιξής εντός και εκτός της αυτοκρατορίας καθώς επειδή ήταν Αρειανός και «βάρβαρος» δεν μπορούσε να γίνει ο ίδιος αυτοκράτορας. Συμμετείχε στην εκστρατεία των Ρωμαίων στην Αφρική κατά των Βανδάλων που κατέληξε σε αποτυχία. Η Στάση του Άσπαρ ήταν μία εξέγερση που έγινε στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 470, ο Άσπαρ ήταν Αλανός στην καταγωγή και μάγιστρος. Με την βοήθεια του γιου του Αρνατμπούρ, έκαναν εξέγερση του στρατού στην Θράκη με σκοπό ο γιος του Αρνατμπούρ να γίνει αυτοκράτορας, η οποία όμως απέτυχε. Ο Άσπαρ δολοφονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη αφού προσπάθησε να εκθρονίσει τον Λέοντα για να βάλει στην θέση του τον γιο του Αρνατμπούρ, ο οποίος επίσης δολοφονήθηκε. Με τον θάνατό του έφτασε το τέλος της γερμανικής κυριαρχίας στην πολιτική της ανατολικής αυτοκρατορίας. Το 471 με εντολή του αυτοκράτορα Λέων Α΄ του Θραξ οι Άσπαρ και ο γιος του Αρνατμπούρ θανατώθηκαν από ευνούχους στην Κωνσταντινούπολη, δολοφονήθηκε ή τραυματίστηκε και ο άλλος του γιος Ιούλιος Πατρίκιος. Το πρόβλημα της «εκκαθάρισης του Ρωμαϊκού στρατού» ήταν ότι δεν υπήρχαν εκείνη την στιγμή «ιθαγενή» Ρωμαϊκά στρατεύματα. Το κενό καλύφθηκε μέσα από την στρατολόγηση των Ισαύρων, ορεινής κτηνοτροφικής φυλής των ειδωλολατρών της Μικράς Ασίας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στα μέσα του 5ου αιώνα, η αυτοκρατορία ήταν τυχερή και κατάφερε να στρατολογήσει Ισαύρους που σιγά σιγά αντιστάθμισαν και εξαφάνισαν την «γερμανοκρατία» από τον στρατό. Στην Δύση, ο αυτοκράτορας Ονώριος το 408 οργάνωσε τη σφαγή/εξορία 30.000 Γερμανών foederati και των οικογενειών τους. Οι επιζήσαντες ενώθηκαν με τους Γότθους του Αλάριχου στην Παννονία, ο οποίος λίγο αργότερα (410 μ.Χ.) πολιόρκησε και εκπόρθησε την Ρώμη ως αντίποινο. Ή Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαλύθηκε από γερμανούς μισθοφόρους το 476 μ.χ. ύστερα από εισβολές, εμφυλιους πολέμους και επαναστάσεις.
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A102/45/335,1360/
http://blacksea.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaID=11871
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A102/45/335,1361/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μάχη_της_Αδριανούπολης
https://smerdaleos.wordpress.com/2014/11/14/γιατί-επιβίωσε-η-ανατολική-ρωμαϊκή-αυ/
http://byzantin-history.blogspot.gr/2009/11/395-408.html
http://www.ygeiaonline.gr/component/k2/item/20539-gainas
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Στάση_του_Άσπαρ_(470)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άσπαρ

Τα φαλλικά σύμβολα στην Αρχαία Ελλάδα, η ακροβυστια των Ελλήνων και το έθιμο της περιτομής στην Ανατολή

Φαλλός αποκαλείται το πέος που βρίσκεται σε στύση, αλλά και τα ομοιώματά του. Η λέξη προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά, αλλά σήμερα χρησιμοποιείται στις περισσότερες γλώσσες. Αντικείμενα που μοιάζουν με φαλλό ονομάζονται φαλλόσχημα ή φαλλικά αντικείμενα. Ο φαλλός είναι πανάρχαιο σύμβολο. Μια από τις πρώτες αναπαραστάσεις φαλλού ηλικίας 28.000 ετών βρέθηκε στη σπηλιά Χόλε Φελς (Hohle Fels) στη νοτιοδυτική Γερμανία. Στην αρχαία Ελλάδα, ο φαλλός ήταν σύμβολο γονιμότητας. Ο Παν και ο Πρίαπος εμφανιζόταν σε παραστάσεις πάντα σε στύση, αλλά και θεότητες όπως ο Διόνυσος και ο Ερμής παριστάνονταν ιθυφαλλικοί. Εκτός από σύμβολο γονιμότητας, ο φαλλός χρησιμοποιείτο και ως φυλακτήριο από τη βασκανία. Ο φαλλός ήταν σύμβολο της Αφροδίτης. Στύλοι στο ιερό του Διονύσου στη Δήλο είχαν σχήμα φαλλού. Για το ναό του Απόλλωνος στα Δίδυμα της Μικράς Ασίας, αναφέρεται ότι μεγάλα φαλλικά γλυπτά υπήρχαν κατά μήκος των δύο τμημάτων της Ιεράς Οδού. Στην Αρχαία Ελλάδα ο φτερωτός (και μή) φαλλός συνδέεται άρρηκτα με τη Διονυσιακή λατρεία. Προφανέστερο παράδειγμα οι μεγάλοι φαλλοί αφιερώματα στη Δήλο. Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν ενθουσιωδώς το φτερωτό φαλλό και τον ονόμασαν fascinum, μια λέξη ετυμολογικά συγγενή με τη βασκανία. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι οι Εστιάδες Παρθένες που κρατούσαν ζωντανή την ιερή φλόγα στο ναό της Εστίας στην Αγορά της Ρώμης είχαν στο σκευοφυλάκιο μαζί με άλλα ιερά αντικείμενα και τον fascinum populi Romani, προφανώς κάποιο ομοίωμα φαλλού που συνδεόταν άρρηκτα με την ιστορία και την τύχη της πόλης. Όχι τυχαία ο φαλλός ήταν το σύμβολο μιας θεότητας που προστάτευε τον γάμο και λεγόταν Mutinus Titinus. Από τις πάμπολλες χρήσεις των φαλλικών απεικονίσεων, κυρίως σε λυχνάρια και κοσμήματα (ήταν δημοφιλή ως περίαπτα για αγοράκια), ξεχωρίζω ως πιο πρωτότυπο το tintinnabulum (μια ωραία ηχοποίητη λέξη), ένα αντικείμενο που κρεμούσαν σε κήπους και στις εισόδους σπιτιών και καταστημάτων. Είναι ο λεγόμενος μελωδός ή ανεμόκρουστο, ένα αντικείμενο με κρεμαστά στοιχεία ή κουδουνάκια που παράγει έναν γλυκό ήχο με το απαλό φύσημα του ανέμου. Τρεις είναι οι κύριες μορφές, με τις οποίες εμφανίζεται ο Διόνυσος στη λατρεία του. Με έμβλημα τον φαλλό, το δένδρο -εξ ου και η προσωνυμία δενδρίτης- ή τον ταύρο είναι θεός της γονιμότητας και προστάτης των καλλιεργειών, κυρίως της αμπέλου. Στη δεύτερη μορφή του είναι ο ενθουσιαστικός Διόνυσος, με εμβλήματα τον θύρσο και τη δάδα, όπως επίσης την ακολουθία, των Μαινάδων, των Βακχών, των Θυιάδων, των Ληνών και των Βασσαριδών, όπως τις μετέφερε η μυθολογική αφήγηση. Στην τρίτη και αρχαιότερη μορφή του είναι οντότητα του Κάτω Κόσμου και φέρει την προσωνυμία Ζαγρεύς (ο μέγας κυνηγός). Είναι γιος του καταχθόνιου Δία και της Περσεφόνης. Σε αυτή την τρίτη μορφή οι Ορφικοί τον ενσωμάτωσαν ως κυριότερη θεότητά τους, ερχόμενοι σε αντίθεση με τους διονυσιαστές, τους οπαδούς του ενθουσιαστικού Διονύσου. Με τον Διόνυσο θεό των δένδρων και των φυτών πραγματοποιείται η επιστροφή στο «ζωώδες πάθος» της φύσης, μακριά από τους περιορισμούς και τις αποκρυσταλλώσεις που επιβάλλει ο εξορθολογισμός, κάτι που διακρίνεται άμεσα στις Βάκχες του Ευριπίδη.
Η ακροποσθία αποτελεί το τμήμα του δέρματος του πέους που καλύπτει την βάλανο. Η ακροποσθία αφού περιβάλλει την βάλανο μέχρι την κορυφή της ανακάμπτει γιά να καταλήξει μέχρι 2-3 χιλ πίσω από την στεφάνη της βαλάνου. Η διόρθωση των ανωμαλιών των έξω γεννητικών οργάνων στον άνδρα απαιτεί σε πολλές περιπτώσεις την ύπαρξη  περίσσειας δέρματος γιά την κάλυψη χειρουργικών τραυμάτων και τον σχηματισμό νεοουρήθρας. Ηδη, από τους αρχαιοτάτους χρόνους ήταν γνωστό ότι η ακροποσθία δεν επιτελούσε καμιά λειτουργία και γιά αυτό εθυσιάζετο σε θρησκευτικές τελετές ή  και απλώς γιά λόγους καθαριότητας. Η γνώση των μεθόδων γιά την διόρθωση των συγγενών διαμαρτιών των έξω γεννητικών οργάνων άρχισε κατά τρόπο αντίστροφο με μιά ακρωτηριαστική επέμβαση όπως είναι η περιτομή. Οι Αιγύπτιοι συνήθιζαν να συλλέγουν τα γεννητικά όργανα από τους ηττημένους εχθρούς τους και να απαριθμούν με ακρίβεια στους τοίχους του ναού Καρνάκ την ποσότητα που είχαν κόψει από τους Λιβύους, τους Σικελούς, τους Ετρούσκους (Τους Λαούς της Θάλασσας και τους συμμάχους τους δηλαδή). Από την άλλη μεριά, οι αρχαίοι Εβραίοι έκαναν περιτομή σε ένδειξη προσέγγισης του θεού, ενώ και οι αρχαίοι Ελληνες θεωρούσαν ότι το πέος αποτελούσε ένα τρόπο προσέγγισης της “θεϊκής δύναμης”. Αντιθέτως, οι αρχαίοι Ρωμαίοι, οι στρατηγοί των οποίων προωθούσαν τους στρατιώτες ανάλογα με το μέγεθος των γεννητικών τους οργάνων, το θεωρούσαν ένδειξη “επίγειας δύναμης”».
Στην Αίγυπτο η περιτομή ήταν γνωστή ήδη από το 1550 π.Χ., όπως μαρτυρά ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους για ιατρικά θέματα παπύρους που έχουν βρεθεί ως σήμερα. Περιτομή έχει διαπιστωθεί και σε μούμιες και πιστεύεται πως αποτελούσε τελετουργική πράξη που εκτελείτο αρχικά από ιερείς προς ιερείς. Στη συνέχεια, στη διαδικασία εντάχθηκαν βασιλείς, πολεμιστές και αργότερα όλος ο αρσενικός πληθυσμός, με αποτέλεσμα στα χρόνια που κατασκευάσθηκε το συγκεκριμένο αγγείο, τον 5ο αιώνα π.Χ., να αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό των Αιγυπτίων. Λέγεται πως όταν ο Πυθαγόρας επισκέφθηκε την Αίγυπτο, αναγκάστηκε να κάνει περιτομή για να του επιτραπεί η είσοδος στους ναούς. Η τεχνική και η τελετουργική σημασία της περιτομής μεταδόθηκαν από τους αρχαίους Αιγύπτιους στους Εβραίους πριν από το 1300 π.Χ. Ο Ηρόδοτος δεν μπορούσε να πει αν η πατρότητα της περιτομής ανήκε στους Αιθίοπες ή τους Αιγύπτιους, διότι και στους δυο λαούς η συγκεκριμένη παράδοση είναι πολύ παλιά. Εκτός από τους Αιγυπτίους, στην αρχαιότητα περιτομή έκαναν και οι Σύριοι της Παλαιστίνη και οι Φοίνικες. Δεν εφάρμοζαν μόνο οι Αιγύπτιοι την περιτομή, αλλά και οι Μωαβίτες, οι Αμμωνίτες και οι Εδωμίτες (νομάδες γείτονες των Εβραίων). Αργότερα, οι Σαμαρείτες, λαος της Παλαιστινης, οι οποίοι συμμορφώνονταν με τις απαιτήσεις που εκτίθενται στην Πεντάτευχο των Εβραίων, περιτέμνονταν επίσης. Απεναντίας, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Έλληνες και, ιδίως, οι Φιλισταίοι δεν εφάρμοζαν την περιτομή. Μάλιστα οι τελευταίοι, και όχι οι Χαναναίοι γενικά, αποκαλούνται υποτιμητικά «οι απερίτμητοι», από μια μάχη δε με αυτούς λήφθηκαν ως τρόπαια ακροβυστίες. Ο Νόμος των Εβραίων απαιτούσε να περιτέμνονται οι αλλοεθνείς προτού τους επιτραπεί να φάνε το Πάσχα. Δύο αιώνες μετά την επιστροφή των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα, η ελληνική επιρροή άρχισε να κυριαρχεί στη Μέση Ανατολή και πολλοί λαοί σταμάτησαν να περιτέμνονται. Αλλά όταν ο βασιλιάς της Συρίας Αντίοχος Δ΄ (ο Επιφανής) απαγόρευσε την περιτομή, διαπίστωσε ότι οι Ιουδαίες μητέρες ήταν διατεθειμένες να πεθάνουν παρά να στερήσουν από τους γιους τους το «σημείο της διαθήκης». Χρόνια αργότερα ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αδριανός ήρθε αντιμέτωπος με την ίδια κατάσταση όταν απαγόρευσε στους Ιουδαίους να περιτέμνουν τα αγόρια τους. Εντούτοις, μερικοί Ιουδαίοι αθλητές που επιθυμούσαν να συμμετέχουν σε ελληνιστικούς αγώνες (στους οποίους οι δρομείς έτρεχαν γυμνοί) προσπαθούσαν να γίνουν “απερίτμητοι” μέσω μιας επέμβασης που επιχειρούσε να αποκαταστήσει κάποια απομίμηση της ακροβυστίας ώστε να μη γίνονται στόχος περιφρόνησης και χλευασμού από τους Έλληνες. Ο Ηρόδοτος, περιγράφει ότι οι Αιγύπτιοι περιτέμνοντω όπως και οι κάτοικοι της Φοινίκης και μάλιστα οτι οι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι διδάξαντες, όπως επίσης περιτομή έκαναν και οι Κόλχοι, λαός της Μικράς Ασίας στα σύνορα με την Αρμενία και τον Καυκάσο, που έλεγαν πως είναι Αιγυπτιακής καταγωγής. Κατά τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο οι Υκσώς ήταν πρόγονοι των Εβραίων αλλά και την ίδια καταγωγή διεκδικούσαν και τα ιερατεία των Αιγυπτίων.! Στις Πράξεις φαίνεται πόσο απασχολούσε τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες το θέμα της ομαλής ένταξης των μη Εβραίων προσύλητων στην Εκκλησία. Για τους Εβραίους πιστούς του Ιησού ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχθούν την συνύπαρξη με αδελφούς οι οποίοι δεν είχαν υποστεί περιτομή, ούτε είχαν υποχρέωση να τηρούν τον μωσαϊκό νόμο, όπως έπρατταν οι ίδιοι. Αγανακτούσαν μάλιστα με τον Παύλο ο οποίος δίδασκε τους νέους χριστιανούς εξ Εβραίων ότι η περιτομή είναι περιττή. Το σοβαρότατο ζήτημα της περιτομής λύθηκε ουσιαστικά όταν καταστράφηκε από τους Ρωμαίους η Ιερουσαλήμ. Ο απόστολος Παύλος έγραψε υπό θεϊκή έμπνευση τα εξής σχετικά με την περιτομή υπό το Μωσαϊκό Νόμο: «Κλήθηκε κανείς ενώ ήταν περιτμημένος; Ας μη γίνεται απερίτμητος. Έχει κληθεί κανείς ενώ ήταν απερίτμητος; Ας μην περιτέμνεται. Η περιτομή δεν σημαίνει τίποτα και η μη περιτομή δεν σημαίνει τίποτα, αλλά η τήρηση των εντολών του Θεού έχει σημασία. Σε όποια κατάσταση κλήθηκε ο καθένας, ας παραμένει σε αυτήν». Έτσι οι χριστιανοί δεν έκαναν περιτομή ακολουθώντας την ελληνική συνήθεια.
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φαλλός
http://www.lifo.gr/team/evrymata/35020
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Διόνυσος
http://www.mixanitouxronou.gr/i-peritomi-efarmozotan-stous-andres-apo-tin-epochi-tis-archeas-egiptou-i-apikonisi-tou-gimnou-irakli-me-egiptious-apodiknii-oti-efarmozotan-apo-ton-5o-eona-p-ch/
http://alfeiospotamos.gr/?p=5980
http://theo_kononas.tripod.com/prepuce.htm
http://www.espressonews.gr/περιεχόμενο/489/ξεφυλλίζοντας-την-ιστορία-του-πέους
https://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/2007403
https://panosz.wordpress.com/2008/07/18/cut/
https://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/1200000977

Πλανήτης Αντίχθων (Δεύτερη Γή) : Η ανακάλυψη από τους αρχαίους Έλληνες ενός δεύτερου πλανήτη σαν την Γή στο ηλιακό μας σύστημα

Ο Αντίχθων είναι σώμα του ηλιακού συστήματος με μάζα ίση με αυτή της Γης, την ύπαρξη του οποίου υπέθεσε ο Έλληνας φιλόσοφος Φιλόλαος στο μη γεωκεντρικό κοσμολογικό του μοντέλο, στο οποίο όλα τα σώματα στο Σύμπαν περιστρέφονται γύρω από ένα Κεντρικόν Πυρ. Σύμφωνα με τον Φιλόλαο και τους Πυθαγόρειους, εφόσον οι πλανήτες αποτελούνταν από αιθέρια ύλη με ελάχιστη ή καθόλου πυκνότητα, η Αντίχθων, αυτή η αντί-γη, η οποία αποτελούνταν από τα ίδια υλικά με τον πλανήτη Γη, εξισορροπούσε το κέντρο ισορροπίας του σύμπαντος. Ο Φιλόλαος ο Κροτωνιάτης (470 π.Χ. – 385 π.Χ.) με καταγωγή από τον Κρότωνα ή τον Τάραντα της Κάτω Ιταλίας, ήταν σύγχρονος του Σωκράτη και θεωρείται ο ιδρυτής της θεωρίας "περί των αριθμών" των Πυθαγορείων φιλοσόφων. Ο Πυθαγόρειος Φιλόλαος υπήρξε μετέπειτα Διδάσκαλος και συνεχιστής της Πυθαγορείου αδελφότητος. Σύμφωνα με τον Αέτιο, ο Φιλόλαος υποστήριξε ότι η Γη δεν βρίσκεται στο κέντρο του (σφαιρικού) Κόσμου, όπου και τοποθετούσε, όπως όλοι οι Πυθαγόρειοι, το "Κεντρικό Πυρ". Γύρω από αυτό περιφέρονταν κατά σειρά η Αντίχθων, η Γη, η Σελήνη, ο Ήλιος, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος και η σφαίρα των απλανών αστέρων ή, κατά τον Φιλόλαο, ο Όλυμπος. Ο Όλυμπος συνόρευε με το "εξωτερικό" ή "υπέρτατο πυρ", που έφτανε μέχρι τα όρια του Σύμπαντος. Οι απόψεις του Φιλολάου αμφισβητήθηκαν από τους αντιπάλους του λόγω της αδυναμίας να παρατηρήσει κανείς το κεντρικό πυρ. Από το σύστημά του βλέπουμε να απαλείφονται τα στοιχεία εκείνα (κεντρικό πυρ, Αντίχθων) των οποίων η ύπαρξη αποδίδεται σε γενικές μεταφυσικές δοξασίες ενώ δεν απορρίπτεται τελείως η ιδέα της κινούμενης ή/και περιστρεφόμενης γης (μερικά μέλη της Σχολής των Πυθαγορείων εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν κοσμικά συστήματα με βάση την ιδέα της κινούμενης / περιστρεφόμενης γης, θεωρώντας πως ένα ορισμένο είδος κίνησης της γης ήταν αρκετό για να ερμηνεύσει -τουλάχιστον ποιοτικά- τα βασικά ουράνια φαινόμενα). Σταδιακά δημιουργείται η ανάγκη αναζήτησης νέων γεωμετρικών μοντέλων -που θα προκύψουν με μαθηματικούς υπολογισμούς και όχι με απλές παρατηρήσεις- τα οποία όχι μόνο θα μπορούν να αναπαράγουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των φαινόμενων τροχιών των πλανητών αλλά επιπλέον θα είναι ικανά να χρησιμεύσουν και για τον υπολογισμό της θέσης ενός πλανήτη σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Στην ελληνική αρχαιότητα οι πυθαγόρειοι φιλόσοφοι και ιδίως ο Φιλόλαος, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στο "περί ουρανού" βιβλίο του, πίστευαν ότι ο Ήλιος, η Σελήνη, και οι πλανήτες Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Ζευς και Κρόνος, μέσα στη σφαίρα των απλανών κινούνταν γύρω από ένα κεντρικό σημείο πυρός, που το καλούσαν Κεντρικόν Πυρ ή Εστία του Σύμπαντος και το οποίο όμως δεν ήταν ορατό. Έτσι στο σύνολο φαίνονταν 9 κινήσεις ουρανίων σωμάτων. Επειδή όμως οι αριθμοί ήταν συγχρόνως και οι μόνες αληθείς πραγματικότητες, για τους πυθαγόρειους, εικόνες αριθμών αποτελούσαν και διάφορα σώματα, αλλά και επειδή ο αριθμός 10 ήταν ιερός αριθμός, για εκείνους, ως άθροισμα των πρώτων τεσσάρων αριθμών (1+2+3+4) εξ αυτού πίστευαν ότι και οι περί την Εστίαν κινούμενοι θα πρέπει να είναι 10. Δηλαδή ότι υπάρχει και άλλος πλανήτης, όμοιος με τη Γη, ο οποίος διαγράφει την δέκατη τροχιά. Τον πλανήτη αυτόν ονόμασαν Αντίχθονα (Αντίχθων) και οι πυθαγόρειοι φιλόσοφοι πίστευαν ότι βρίσκεται σε θέση αντίθετη από τη Γη ως προς την Εστία του Σύμπαντος με αποτέλεσμα να μην είναι ορατός. Οι μαθητές όμως του Φιλόλαου, ο Ικήτας και Έκφαντος απέρριψαν τις ιδέες αυτές περί Αντίχθονα. Αντίχθονα όμως ονόμαζαν οι αρχαίοι και το νότιο ημισφαίριο του πλανήτη μας, περίπου δηλαδή με την σημερινή έννοια του "αντίποδα" (τα άκρα της γήινης διαμέτρου).
Εμείς σήμερα γνωρίζουμε εννέα πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, εκ των οποίων οι τρεις Ουρανός, Ποσειδών και Πλούτων είναι αόρατοι δια γυμνού οφθαλμού. Οι Πυθαγόρειοι όμως μιλούσαν για δέκα: Ζευς, Άρης, Ερμής, Γη, Αφροδίτη, Κρόνος, Πλούτων Ουρανός, Ποσειδών και Αντίχθων. Ο Αντίχθων περιγράφεται ως ένας πλανήτης ο οποίος κινείται στην ίδια τροχιά με την Γη με την ίδια ταχύτητα, αλλά εις το άλλο άκρο της διαμέτρου Γη-Ήλιος και γι’ αυτό δεν φαίνεται ποτέ, είναι πάντα πίσω από τον Ήλιο. Αντί-χθων,  Αντί-Γη, διότι χθων=Γη! Στις 7/7/2013 η Νάσα εξέδωσε έκτακτη ανακοίνωση.Πριν από 2 μέρες πήραμε φωτογραφίες από το διαστημόπλοιο Rts-445-8 που απεικονίζουν έναν Εξωπλανήτη (πλανήτη που δεν έχει ανακαλυφθεί και μπορεί να φιλοξενεί ζωή) πίσω από το Ηλιακό στεφάνι. Μετά από αναλύσεις των φασμάτων που εκπέμπει ο πλανήτης αυτός (ονομάστηκε Πλανήτης Χ), διαπιστώσαμε ότι αποτελείται ακριβώς από τα ΙΔΙΑ στοιχεία που αποτελείται και η Γη! Η απόσταση του από τον Ήλιο μετρήθηκε στα 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ΑΚΡΙΒΩΣ όσο και η απόσταση γης και ήλιου με αποτέλεσμα να έχει ακριβώς ίδια τροχιά με την γη. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν καταφέραμε να τον δούμε μέχρι σήμερα. Πρόκειται για έναν ΔΙΔΥΜΟ ΠΛΑΝΗΤΗ της γης! Στο βίντεο που λάβαμε από το διαστημοπλοιο Rts-445-8 φαίνεται ξεκάθαρα μια μηχανική κατασκευή στον νότιο πλανητικό πόλο η οποία συνδέει μέσω ακτίνων λέιζερ τον Πλανήτη Χ με τον Ήλιο! Οι εικασίες μας είναι ότι έτσι τον τροφοδοτεί με ενέργεια! Αυτό αν αποδειχθεί, αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο ότι δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Υπάρχει εξωγήινη ζωή πολύ πιο κοντά μας απ' ότι πιστεύαμε!
Φανταστείτε έναν κόσμο ίδιο. Ίδιο και απαράλλαχτο με την Γη , πράγμα εύκολο να συμβεί. Σ έναν τέτοιο κόσμο κατοικημένο από ανθρώπους εαν πήγανε οι Ολυμπιοι θεοί και οι εχθροί τους κατά την Τιτανομαχία και την Γιγαντομαχία (τερατόμορφοι θεοί) εκεί και πολεμήσανε όπως πολέμησαν και εδώ, αλλά οι Ολυμπιοι θεοί έχασαν εκεί τον πόλεμο, τότε οι άνθρωποι σαν προστατευόμενοι των Ολυμπιων θεών, θα ήταν οι χαμένοι αφού οι Ολυμπιοι θεοί για τους ανθρώπους πολέμησαν σε όλο το σύμπαν. Υπάρχει λοιπόν ένας τέτοιος πλανήτης ολόιδιος με την Γη ; Η απάντηση είναι ότι υπάρχει και είναι και κοντά μας. Βρίσκεται ακριβώς και διαρκώς πίσω από τον Ήλιο. Ένας πλανήτης ακριβώς ίδιος με την Γη που οι κάτοικοι του τον ονομάζουν Αράκουλα 1. Γιατί όμως τον ονομάζουν Αράκουλα 1 ; Υπάρχει και η Αράκουλα 2; Ακριβώς φίλοι μου και αυτό που εκείνοι ονομάζουν Αράκουλα 2 εμείς το ονομάζουμε Γη. Ο Δίδυμος Πλανήτης. Η Αράκουλα 1 είναι ένας κόσμος πανομοιότυπος με την Γη. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του κάθε 24 ώρες, έχει την ίδια βαρύτητα, τις ίδιες θάλασσες, τις ίδιες ηπείρους, το ίδιο κούφιο εσωτερικό, το ίδιο μαγνητικό πεδίο και περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην φαίνεται ποτέ από την Γη και ακολουθεί την ίδια τροχιά με καθυστέρηση 6 μηνών. Η Αράκουλα 1, ο Ήλιος και η Αράκουλα 2 δηλαδή βρίσκονται διαρκώς επί ευθείας. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην ατμόσφαιρα της επιφάνειας, που είναι πιο υγρή και πιο πλούσια σε νεφώσεις και με λιγότερη ηλιοφάνεια. Οι άνθρωποι ζούν στα Τάρταρα, την κοίλη Γη εκείνου του πλανήτη, δηλαδή στο εσωτερικό του, χωρισμένοι σε κράτη και έθνη. Οι τερατόμορφοι θεοί που κατάγονται όπως και όλοι του σύμπαντος από την Αράκουλα 2(Γη) , βρίσκονται στην επιφάνεια και είναι και εκεί χωρισμένοι σε 72 βασίλεια συνασπισμένα σε δύο Αδελφότητες όπως κι εδώ (Λευκή και Μαύρη μασονία). Μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν και αυτοί που προέρχονται από την ένωση των Ολυμπιων θεών και των ανθρώπων και είναι οι Έλληνες αυτού του πλανήτη και μιλούν μια γλώσσα σχεδόν σαν την δική μας. Η Ζωή στην Επιφάνεια της Αράκουλα 1. Στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη οι  τερατόμορφοι θεοί ζούν χρησιμοποιώντας το μέγιστο της τεχνολογίας τους και η κατάσταση που επικρατούσε κιόλας είναι η ίδια με αυτή που επικρατούσε στην Γη περί το 39.000 π.Χ. Στα Τάρταρα ζουν οι άνθρωποι. Ανάμεσα τους δεν ζει κανένας τερατόμορφος θεός. Οι άνθρωποι ζουν χωρισμένοι σε κράτη και η ζωή σήμερα τεχνολογικά θυμίζει την οικολογική εποχή του μινωικού πολιτισμού. Ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν περνά τα 3 δισεκατομμύρια. Οι άνθρωποι που ζουν στα Τάρταρα της Αράκουλα 1 έχουν τους θρύλους και τους μύθους τους και τους διδάσκουν στα σχολεία τους και μιλάνε αυτοί για τους μεγάλους πολέμους του παρελθόντος τότε που οι άνθρωποι ζούσανε στην επιφάνεια της Αράκουλα 1. Στην πραγματικότητα οι Ολυμπιοι θεοί λόγω του αγώνα που έδιναν χωρίς ελπίδα εγκατέλειψαν την Αράκουλα 1 καθώς ήταν πάρα πολύ λίγοι και το βάρος έπρεπε να δωθεί στην Αράκουλα 2 καθώς εκεί ήταν το Αραντίς, η καταποντισμενη πεδιάδα του Ολυμπου στην Μακεδονία, η γενέτειρα πόλη των θεών. Οι τερατόμορφοι θεοί επικράτησαν σχεδόν παντού όταν οι Ολυμπιοι θεοί αποσύρθηκαν από παντού, αλλά έχασαν την Αράκουλα 2, το Αραντίς και την Ερυθραία (κόκκινο πλανήτη, Αρης). Ας γυρίσουμε όμως στην Αράκουλα 1. Το κλήμα είναι σχετικό υγρό και το χαμηλό φως έχει επιβάλει την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια διαφόρων κατηγορίων φυτών από βρύα και λειχήνες μεγάλου μεγέθους καθώς και άλλα φυτά που υπάρχουν μόνο στα Τάρταρα και εδώ στην Γη τα καλλιεργούν οι δούλοι των τερατόμορφων θεών. Τεχνολογικά όσον αφορά το είδος της τεχνολογίας που χρησιμοποιούν, δεν έχει αυτή καμιά σχέση με τη δική μας αφού δεν έχει αυτή τίποτα το ηλεκτρικό.
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αντίχθωνας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φιλόλαος
http://stema10.blogspot.gr/2017/01/blog-post_17.html
http://atheatignosi.blogspot.gr/2014/06/1.html

Η καταγωγή των ηρώων του 1821 : Η ερμηνεία της φυλετικής ανθρωπολογίας για την προέλευση των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης

Η φυσική ανθρωπολογία δείχνει ότι υπάρχει φυλετική συνέχεια στην Ελλάδα, με κύρια τα Διναρικά-Αλπικά-Μεσογειακά φυλετικά στοιχεία. Ο φυλετικός τύπος αριστοκρατών, κοινών ανθρώπων και κακοποιών είναι ο ίδιος. Η αρχαιοελληνική γραμματεία παρέχει στοιχεία για καστανά και ξανθά άτομα, όπως και σήμερα, χωρίς να τους προσδίδει ανωτερότητα σε οποιονδήποτε τύπο. Η Ελληνική τέχνη δείχνει πρωτοκαθεδρία των καστανών τύπων, με μια μικρή μειοψηφία ανοιχτόχρωμων, σπανίως όσο ανοιχτόχρωμοι όσο οι βορειοευρωπαίοι και με τον ίδιο σωματότυπο με τους καστανούς. Οι Ελληνικές περιγραφές των ιδίων και των ξένων δείχνει ότι είχαν ενδιάμεσο χρωματισμό σε σχέση με τους βόρειους και νότιους βάρβαρους, όπως είναι και σήμερα. Σε κάθε εποχή βλέπουμε πλειοψηφία Μεσογειακών οι οποίοι βαίνουν ελαφρά μειούμενοι ανά τους αιώνες. Αντιπροσωπεύουν σε μεγάλο βαθμό τον αρχαίο Ελληνισμό. Στο διάβα των αιώνων, παρατηρείται μια σταδιακή αύξηση βραχυκέφαλων Αλπικών-Διναρικών και συνάμα των μιικτών τύπων. Ο Charles διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει μεν "Ελληνική φυλή", αλλά ότι η φυσιογνωμία του Ελληνικού πληθυσμού έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό η ίδια στο διάβα των αιώνων και οι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και όχι μίγμα μεσαιωνικών εισβολέων. Ο Charles δηλαδή διαπιστώνει φυλετική συνέχεια στους Έλληνες, θεωρούμενοι όμως ότι ανήκουν εξαρχής στους τέσσερις συγκεκριμένους φυλετικούς τύπους. Τα δείγματα εν γένει δεν είναι πολλά, αλλά δίνουν μια ένδειξη για την φυλετική σύνθεση της αρχαίας Ελλάδας στο διάβα των αιώνων. Η μελέτη του Charles είναι μεγάλης σημασίας, εξαλείφοντας λάθη και παρερμηνείες άλλων ανθρωπολόγων, δίνοντας την πραγματική φυλετική σύνθεση της αρχαίας Ελλάδας. Συμπερασματικά, φαίνεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν Μεσογειακοί, Κρομανοειδείς, Αλπικοί και Διναρικοί, με διακυμάνσεις στην ποσοστιαία σύνθεση. Γεγονός που επιβεβαιώνεται από τις προτομές τους και πλείστες άλλες απεικονίσεις. Μελέτες σαν αυτή μας δίνουν πληροφορίες περί του βαθμού φυλετικής συνέχειας στον Ελλαδικό χώρο. Στην συνέχεια θα αναλύσουμε τους τέσσερις φυλετικούς τύπους των Ελλήνων.
ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΣ : Ο Μεσογειακός φυλετικός τύπος χαρακτηρίζεται από: α) Δολιχοκεφαλία, πρόσωπο χωρίς γωνίες, ανοιχτά μάτια, β) Λεπτοπροσωπία έως Μεσοπροσωπία, γ) Λεπτορρινία, ίσια μύτη, δ) Συνήθως βαθύ χρώμα ματιών και μαλλιών, ε) Μαλλιά ίσια έως κυματιστά, έντονη τριχοφυΐα προσώπου, στ) Εξωμορφικός προς μεσομορφικός. Αυτός ο φυλετικός τύπος συναντάται στα βόρεια και στα ανατολικά παράλια της Μεσογείου, εξ'ού και το όνομά του. Συναντάται στις χώρες Ελλάδα, Ιταλία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, και σε νότια Γαλλία και Ιβηρική χερσόνησο. Ο Μεσογειακός τύπος είναι ένας από τους πιο γνωστούς στην φυλετική ανθρωπολογία. Αναγνωρίστηκε εξαρχής ως ο καστανός δολιχοκέφαλος της νοτίου Ευρώπης.  Τα σωματικά τους γνωρίσματα θεωρήθηκαν από την αρχαιότητα ως το πρότυπο κάλλους μέχρι σήμερα. Τα ψυχικά τους γνωρίσματα είναι μοναδικά. Έδωσαν πρότυπα ηρωισμού ανά τους αιώνες και αποτέλεσαν τον κινητήριο μοχλό της πνευματικής και καλλιτεχνικής τελειότητας της Ελληνικής αρχαιότητας και τον ίδιο ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν εν δυνάμει και σήμερα. Ο Μεσογειακός τύπος χαρακτηρίζεται από ενεργητικότητα, πάθος και αυθορμητισμό. Είναι ομιλητικός, συναισθηματικός και δυναμικός. Έχει ικανότητα να μελετά τις επιστήμες και να κατανοεί τις βαθύτερες έννοιες. Λατρεύει τα χρώματα και έχει έφεση στις τέχνες, γεγονός που προκύπτει από το πάθος και τον αυθορμητισμό του. Εκνευρίζεται συχνά, αλλά συμφιλιώνεται γρήγορα, καθώς ο εκνευρισμός προκύπτει πιο πολύ λόγω αυθορμητισμού και πάθους παρά για αντικειμενικούς και μόνιμους λόγους. Είναι εξαιρετικά κοινωνικός και ενδιαφέρεται για τους γύρω του. Αγαπάει τις κοινωνικές εκδηλώσεις και συναναστροφές, τα δώρα και ότι άλλο συνδέει κοινωνικά τους ανθρώπους, εμφανίζοντας και έντονη θρησκευτικότητα. Ωστόσο, έχει εμφανή ατομικισμό, ο οποίος και αυτός λογίζεται για εντυπωσιασμό του περιγύρου του. Το πάθος και η ενεργητικότητα σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό συχνά αποτελούν την βάση για βαριά εγκληματικότητα, όπως ανθρωποκτονίες, για λόγους ερωτικούς, τιμής ή οργανωμένου εγκλήματος. Το φύλο αυτό βγάζει ηρωικούς μαχητές, οι οποίοι λόγω της έμφυτης πειθαρχίας και της πνευματικότητάς τους μπορούν να κατανοούν υψηλά ιδανικά και να αγωνίζονται για αυτά με αυταπάρνηση. Η κοινωνικότητα, το πάθος και η συναισθηματικότητα τον κάνουν να διατηρεί ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Ο αυθορμητισμός και η ενεργητικότητα τον κάνουν ενίοτε να προβαίνει σε παράτολμα εγχειρήματα ή σε δύσκολες εξερευνήσεις, προς δόξα και μόνο και να λατρεύει τον αθλητισμό. Η αγάπη του για τις επιστήμες και τις τέχνες έχει καταστήσει το μεσογειακό φύλο πρωτοπόρο του πολιτισμού σε πολλές περιόδους της ιστορίας, ιδιαίτερα όσον αφορά στους αρχαίους πολιτισμούς. Έχει την αίσθηση του μεγαλείου και της δύναμης και η έμφυτη ενεργητικότητά του τον ωθούν να τα αποκτήσει. Ο αυθορμητισμός του και το πάθος οδηγούν πολλές φορές σε συγκρούσεις σε επίπεδο κοινωνίας, όμως υπό κοινό όραμα μεγαλουργεί.
ΔΙΝΑΡΙΚΟΣ : Ο Διναρικός φυλετικός τύπος χαρακτηρίζεται από: α) Βραχυκεφαλία, με τάση για επίπεδο το πίσω μέρος του κρανίου. Έχει συχνά πλατύ κεφάλι και στενό πηγούνι, δίνοντας όψη προσώπου τριγωνική, β) Λεπτοπροσωπία, γ) Μεγάλο ανάστημα, δ) Λεπτορρινία, συχνά κυρτή μύτη, ε) Χρώμα ματιών και μαλλιών καστανό, σπανιότερα ανοιχτό, στ) Μαλλιά ίσια έως κυματιστά, ζ) Εξωμορφικός. Ο Διναρικός φυλετικός τύπος συναντάται στην ευρύτερη περιοχή των δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή σε Αλβανία, χώρες πρώην Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρία, Ρουμανία. O Dinko Tomašic το 1948 σε βιβλίο του μελέτησε τις συμπεριφορές των πληθυσμών της τότε Γιουγκοσλαβίας. Γράφει ότι ο πολεμοχαρής χαρακτήρας των Βαλκάνιων, "οι εξεγέρσεις, η κοινωνική αναστάτωση και οι πόλεμοι" οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην Διναρική ψυχοσύνθεση. Οι βουνήσιοι των Διναρικών περιοχών είναι ασταθείς, βίαιοι, με ισχυρές έως αλλαζονικές φυσιογνωμίες. Οι Διναρικοί εμφανίζουν μια "συνεχή έγνοια για τη φήμη και τη σπουδαιότητά τους", "μισούν με πάθος και βία", ενώ σε Διναρικές περιοχές μπορεί κανείς να βρει "υπερβολικά επιθετικούς, άγριους και στενόμυαλους ανθρώπους, που γίνονται έξω φρενών με την παραμικρή προσβολή". Οι Διναρικοί χαρακτηρίζονται από χαιρεκακία, ασταθή ψυχοσύνθεση, βίαιη, επαναστατική φυσιογνωμία που αναζητεί κύρος και δύναμη, δημιουργώντας ακραία πολιτική αστάθεια. Αυτο το ιδεώδες του βοσκού-ληστή-πολεμιστή-αστυνομικού, θεωρούνταν χαρακτηριστικό των βουνήσιων πληθυσμών των δυτικών Βαλκανίων. Η αντίθεση αυτή δημιουργεί διάφορες εσωτερικές εντάσεις και διαχωρισμούς στα δυτικά Βαλκάνια. Επίσης η μαχητική στάση των Διναρικών της κεντρικής Σερβίας ενάντια στους Τούρκους. Οι Αρβανίτες είναι πανάρχαια μείξη Μεσογειακών και Διναρικων στην Ήπειρο που πολλαπλασιάστηκε μετα την μεσαιωνική κάθοδο στην βυζαντινή Ελλάδα.
ΑΛΠΙΚΟΣ : Ο Αλπικός φυλετικός τύπος χαρακτηρίζεται από: α) Βραχυκεφαλία, άλλά συχνά χωρίς επίπεδο το πίσω μέρος του κρανίου, βλέφαρα κάπως κλειστά, β) Μεσοπροσωπία προς ευρυπροσωπία, γ) Χαμηλό ανάστημα, δ) Λεπτορρινία προς μεσορρινία, με μικρό ύψος μύτης, συχνά πιο πλατιά, που ξεκινά χαμηλά, συχνά κοίλη, ε) Μαλλιά καστανά και μάτια καστανά έως ανοιχτά, στ) Μαλλιά κυρίως ίσα, με ισχυρή τριχοφυΐα κεφαλής και σώματος, ζ) Ενδομορφικός. Ο Αλπικός φυλετικός τύπος συναντάνται κυρίως στην κεντρική Ευρώπη, εμφανίζεται όμως ως υπόστρωμα σε όλη την Ευρώπη και Μέση Ανατολή. Πλέον και σε όλες τις Ευρωπαϊκές αποικίες του Νέου Κόσμου. Είναι ο από τους πιο διαδεδομένους τύπους της Ευρώπης. Τα ψυχικά χαρακτηριστικά του είναι ότι είναι ήρεμος, ήσυχος, υποτακτική φύση χωρίς ηγετικές ικανότητες, άνθρωπος της ρουτίνας χωρίς μεγάλες δυνάμεις και φιλοδοξίες.
ΚΡΟΜΑΝΟΕΙΔΗΣ : Ο Κρομανοειδής τύπος χαρακτηρίζεται από: α) Δολιχοκεφαλία προς Μεσοκεφαλία, ευρύ γωνιώδες σαγόνι με μικρή απόληξη δίνοντας στο πρόσωπο σχήμα πενταγώνου, οστεϊκό εξόγκωμα στα φρύδια με "βαθιά" τοποθετημένα μάτια, β) Μεσοπροσωπία έως Λεπτοπροσωπία, γ) Υψηλό ανάστημα, δ) Λεπτορρινία, σπάνια μεσορρινία, ε) Καστανό έως ανοιχτό χρώμα ματιών, με συνήθως καστανά μαλλιά, με τάσεις ξανθότητας ή κόκκινης απόχρωσης, στ) Μεσομορφικός προς Εξωμορφικός. Ο Κρομανοειδής τύπος συναντάται σε ολόκληρη την Ευρώπη, από την Ιβηρία και την βόρειοδυτική Αφρική, μέχρι την Ρωσία. Είναι ο πιο πολυπληθής φυλετικός τύπος της Ευρώπης, μαζί με τους Αλπικούς. Θεωρείται ο αρχικός φυλετικός τύπος του Ευρωπαϊκού χώρου και εντοπίζεται σήμερα και σε αρκετές ενδιάμεσες μορφές. Ως προς τα ψυχικά γνωρίσματα, ο Κρομανοειδής παρότι είναι δραστήριος και τολμηρός, είναι κάπως "μαζεμένος" σαν χαρακτήρας. Εμφανίζει συχνά ενστικτώδη συμπεριφορά, έχει μικρή έφεση στην βαθύτερη μελέτη, ενώ είναι ευκολόπιστος και υποτάσσεται εύκολα στο κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο. Έχει κατατομή κατάλληλη για σκληρά και βίαια αθλήματα. Εμφανίζει ενεργητικότητα αλλά μετρημένη συμπεριφορά ως προς τους άλλους ανθρώπους.
Ή εποποιΐα του 1821 είχε συγκεκριμένους πρωταγωνιστές. Αυτοί έφεραν το βάρος του αγώνα και αποτέλεσαν αγωνιστικά πρότυπα για τους χιλιάδες μαχητές της ελευθερίας του γένους. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους ήρωες αυτούς που αποτίναξαν τον Οθωμανικό ζυγό. Σε ποιούς φυλετικούς τύπους ανήκουν οι ήρωες της επανάστασης του 1821; Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Είναι Διναρικός. Είναι λεπτοπρόσωπος, λεπτόρρινος με κυρτή μύτη, σκούρα μαλλιά και μάτα, σκληρό βλέμμα, βραχυκέφαλος. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843) ήταν ο αρχιστράτηγος της Επανάστασης του '21. Γεννήθηκε στο Ραμοβούνι Μεσσηνίας και μεγάλωσε στην Αρκαδία. Το επίθετό του προέρχεται από ελληνική απόδοση του αρβανίτικου Μπιθεκούρας (μπιθε : κωλος, γκουρα : πέτρα). Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης φυλετικά είναι Διναρικός. Είναι βραχυκέφαλος, λεπτοπρόσωπος, λεπτόρρινος με κυρτή μύτη, με σκούρα ελαφρώς κυματιστά μαλλιά, σκούρα μάτια και εν γένει σκληρή φυσιογνωμία. Ως προς τον χαρακτήρα του, είναι τυπικά Διναρικός, καθώς είναι άριστος μαχητής, ικανότατος στον ανταρτοπόλεμο και ανθεκτικός στις στερήσεις, λαφυραγωγεί συστηματικά, δείχνει φανατισμό και αγριότητα. Βωμολοχεί ασύστολα, σύνηθες για αγράμματο Διναρικό. Παρότι ευερέθιστος, καταφέρνει να συγκρατείται για το καλό του αγώνα. Παρότι αγράμματος, φαίνεται καθαρά ότι έχει μάθει κάποια πράγματα από τους Έλληνες δασκάλους που αφυπνίζουν εκείνη την εποχή το υπόδουλο γένος. Μιλά διαρκώς για το Ελληνικό έθνος, δείχνει θαυμασμό για τους αρχαίους, μιλά για πατρίδα και θρησκεία μαζί και γενικά γνωρίζει πολύ καλά και διακηρύσσει ότι μάχεται για το Ελληνικό γένος και την Ορθοδοξία. Δηλαδή, πλην των αγωνιστικών ικανοτήτων του, έχει και σημαντικό θεωρητικό υπόβαθρο που του δίνει πίστη στον αγώνα. Φαίνεται καθαρά η Διναρική φυσιογνωμία του, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις των απεικονίσεων. Γεώργιος Καραϊσκάκης. Φαίνεται κάτι ανάμεσα σε Διναρικός και Μεσογειακός. Λεπτοπρόσωπος προς μεσοπρόσωπος, λεπτόρρινος με μύτη ίσια ή οριακά κυρτή, μαλλιά και μάτια σκούρα, με αρκετά ανοιχτά βλέφαρα. Ιωάννης Μακρυγιάννης. Φαίνεται Μεσογειακός. Ευγενική φυσιογνωμία. Είναι λεπτοπρόσωπος, με περιοχή ματιών χαρακτηριστικά Μεσογειακή, σκούρα μαλλιά και μάτια, λεπτόρρινος με ελαφρά κυρτή μύτη, δεν αποκλείεται δολιχοκέφαλος από το πόσι που φορά, χωρίς γωνίες στο πρόσωπο, σκούρα μαλλιά και μάτια. Αθανάσιος Μασσαβετας Διάκος. Πιθανότατα κάτι μεταξύ Διναρικού και ίσως Μεσογειακού. Από άλλες εικόνες μάλλον αποκλείεται η Αλπική επίδραση. Ίσως λεπτοπρόσωπος, με σκούρα κυματιστά μαλλιά και σκούρα ματια, κυρτή μύτη, ανοιχτά βλέφαρα."Εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω". Γρηγόριος Δίκαιος Παπαφλέσσας. Φαίνεται κυρίως Διναρικός, δύσκολα με κάτι Μεσογειακό. Είναι λεπτοπρόσωπος, λεπτόρρινος με κυρτή μύτη, σκληρό βλέμμα, σκούρα μαλλιά. Κωνσταντίνος Κανάρης. Είναι κυρίως Διναρικός, με Αλπική επίδραση λογικά. Τα Διναρικά του γνωρίσματα είναι η λεπτορρινία με κυρτή μύτη, το σκληρό βλέμμα, ενώ το σχετικά κοντό και ευρύ πρόσωπο αποτελεί Αλπική επίδραση. Δεν θα ήταν παράξενο να είναι βραχυκέφαλος. Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Έχει Διναρική φυσιογνωμία, όντας σχετικά λεπτοπρόσωπη, λεπτόρρινη με κυρτή μύτη, σκληρό βλέμμα, σκούρα μαλλιά. Άλλα πορτραίτα δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικά. Μαντώ Μαυρογένους. Τυπική Μεσογειακή. Έχει καστανά σγουρά μαλλιά, περιοχή ματιών Μεσογειακή, ίσως οριακά λεπτοπρόσωπη, λεπτορρινία με ίσια μύτη, χωρίς γωνίες στο πρόσωπο. Νικηταράς. Είναι Διναρικός, με ελαφρά Κρομανοειδή επίδραση στα ζυγωματικά και στο σαγόνι. Είναι λεπτοπρόσωπος, με λεπτορρινία και κυρτή μύτη, σκληρό βλέμμα, σκούρα μαλλιά και μάτια."Κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σφάζεις". Ανδρέας Μιαούλης. Είναι πιθανότατα Διναρικός. Το πιο γνωστό πορτραίτο του δείχνει υπερβολικά τα χαρακτηριστικά του. Σχετικά λεπτοπρόσωπος, με το γνωστό σκληρό βλέμμα, λεπτορρινία με κυρτή μύτη. Μάρκος Μπότσαρης. Φαίνεται κάτι μεταξύ Διναρικού και Αλπικού ή Μεσογειακού, σύμφωνα με τις απεικονίσεις του, οι οποίες είναι αντικρουόμενες. Οδυσσέας Ανδρούτσος. Είναι Διναρικός με Κρομανοειδή επίδραση. Διναρικά στοιχεία είναι το σκληρό βλέμμα, η λεπτορρινία με πιθανόν κυρτή μύτη και μικρή απόσταση μεταξύ των ματιών. Η Κρομανοειδής επίδραση φαίνεται στα βαθιά τοποθετημένα μάτια και στα έντονα ζυγωματικά. Αλέξανδρος Υψηλάντης. Είναι κάτι μεταξύ Διναρικού και λιγότερο Μεσογειακού. Λεπτοπρόσωπος, λεπτόρρινος με κυρτή μύτη, ανοιχτά βλέφαρα, αλλά όχι τόσο σκλρό βλέμμα, πλατύ κεφάλι, σκούρα κυματιστά μαλλιά και μάτια. Με την νεκροκεφαλή του Ιερού Λόχου στο στήθος. Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.Είναι Μεσογειακός. Είναι μεσοπρόσωπος, με ανοιχτά βλέφαρα, λεπτορρινία και ίσια μύτη, χωρίς γωνίες στο πρόσωπο, σκούρα μαλλιά και μάτια. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1765-1848) γεννήθηκε στη Μάνη και ήταν γόνος της ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων. Ορίστηκε Μπέης της Μάνης από τους Οθωμανούς. Στις 17 Μαρτίου του 1821 ο Πετρόμπεης επικεφαλής μερικών χιλιάδων Μανιατών κατέλαβε την Καλαμάτα, όπου λίγο μετά προκήρυξε την επανάσταση, στέλνοντας ως Αρχιστράτηγος των επαναστατημένων, διακήρυξη προς τις Ευρωπαϊκές αυλές. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης συμμετείχε σε σημαντικά στρατιωτικά και πολιτικά δρώμενα. Με βάση τις απεικονίσεις του, ο Πετρόμπεης φαίνεται να ανήκει στον Μεσογειακό φυλετικό τύπο. Η περιοχή των ματιών, η μύτη που ξεκινά από ψηλά στο μέτωπο, η έλλειψη γωνιών στο πρόσωπο, συμβάλλουν στην ταξινόμηση. Η Μανιάτικη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων έδωσε πλήθος αγωνιστών στην Επανάσταση. Στα αδέρφια φαίνεται ξεκάθαρα η Μεσογειακότητα, με ελάχιστη Κρομανοειδή επίδραση σε δύο. Είναι λογικό να υπάρχει φυλετική συσχέτιση σε αδέρφια, σύμφωνα με τους νόμους της κληρονομικότητας. Οι ήρωες της επανάστασης ήταν πολλοί και από άλλους φυλετικούς τύπους, όπως π.χ. ο Διναρικός. Μαζί αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση και δόξασαν την Ελλάδα. Πάντως, μια εκτεταμένη μελέτη για τους φυλετικούς τύπους των αγωνιστών του '21 θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και θα προέκυπταν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα.
http://fyletika.blogspot.gr/2015/03/21.html
http://fyletika.blogspot.gr/2015/04/1821.html
http://fyletika.blogspot.gr/2014/03/blog-post_25.html
http://fyletika.blogspot.gr/2014/11/blog-post_13.html
http://fyletika.blogspot.gr/2015/03/blog-post_16.html
http://fyletika.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html
http://fyletika.blogspot.gr/2014/02/blog-post_24.html
http://fyletika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_3.html
http://fyletika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6.html
http://fyletika.blogspot.gr/2014/03/blog-post_19.html
http://fyletika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8.html
http://fyletika.blogspot.gr/2013/07/blog-post_5.html

Η ιστορία των ανατομικών γενετήσιων προσόντων, οι Έλληνες και οι χώρες με τους πιο προικισμένους άνδρες στον κόσμο

Ο Πρίαπος είναι θεός της γονιμότητας, προστάτης των υποζυγίων και οικόσιτων ζώων, των καρποφόρων φυτών, των κήπων και των ανδρικών γεννητικών οργάνων. O (ρωμαϊκός θεός ήταν ο Mutinus Titinus). Είναι υιός του Διονύσου και της Αφροδίτης. Γλυπτά του Πριάπου με μεγάλα, ιθυφαλλικά γεννητικά όργανα ήταν τοποθετημένα σε κήπους και χωράφια για να εγγυηθούν μια άφθονη σοδειά. Ήταν πολύ πιο δημοφιλής στη ρωμαϊκή μυθολογία απ' όσο στην ελληνική. Συλλογή με, περίπου, 95 ποιήματα και επιγράμματα της ρωμαϊκής εποχής για τον Πρίαπο έχει σωθεί στο βιβλίο Πριάπεια. Σύμφωνα με τους μύθους, προσπάθησε να βιάσει τη Λωτίδα, με αυτή να μεταμορφώνεται σε δένδρο λωτού, ώστε να γλιτώσει. Στο Fasti του Οβιδίου, ο Πρίαπος επιχειρεί να αποκτήσει τη Λωτίδα, αλλά ένας όνος (γάιδαρος) του Σειληνού που παρέθετε την εορτή, με το "βραχνό ογκάνισμά του" (γκάρισμα) «πρόδωσε» τις προθέσεις του Πριάπου και όλο το συγκεντρωμένο πλήθος γέλασε εις βάρος του. Ο Πρίαπος ήταν ο γιος της Αφροδίτης και σύμφωνα με την μυθολογία, η Ήρα που ζήλευε την ομορφιά της Αφροδίτης καταράστηκε τον γιο της να γεννηθεί πολύ άσχημος και με τεράστιο πέος. Οι υπόλοιπο θεοί αποφάσισαν να τον διώξουν από τον Όλυμπο και να τον στείλουν να ζήσει στην γη με τους κοινούς θνητούς. Ήταν ο Θεός της παραγωγής και μεγάλωσε στην πόλη Λάμψακος. εν λόγω  ήταν επίσης ο ιδρυτής αυτής της πόλης. Τον λάτρεψαν ως Θεό της χλωρίδας και της σεξουαλικής επιθυμίας. Είχε ένα τεράστιο πέος με το οποίο θα μπορούσε λογικά να αναπαραχθεί αλλά και να τιμωρήσει. Το πέος τον προσωποποιεί ως Θεό της ζωής και της δημιουργίας. Ο ιατρικός όρος πριαπισμός προέρχεται από το όνομα του Πριάπου. Στην αρχαία Ελλάδα, όπως φαίνεται, ένα μέτριο πέος ήταν περιζήτητο για τις ιδανικές αναλογίες του τέλειου αρσενικού. «Οι Έλληνες συνέδεαν τα μέτρια και ‘πεσμένα’ πέη με τη μετριοπάθεια, που ήταν μία από τις βασικές αρετές όσον αφορά στην ιδανική αρρενωπότητα» εξηγεί ο καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας, Άντριου Λίαρ, που διδάσκει στο Χάρβαρντ, στο Κολούμπιαν και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. «Υπάρχει η διαφορά μεταξύ των μέτριων γεννητικών οργάνων των ιδανικών ανδρών (ήρωες, θεοί, γυμνοί αθλητές) και των υπερβολικά μεγάλων και όρθιων γεννητικών οργάνων των Σατύρων (μυθικά τέρατα, που συνήθως ήταν μεθυσμένοι και εξωφρενικά λάγνοι) αλλά και των μη ιδανικών ανδρών. Οι ηλικιωμένοι και οι υπέργηροι, για παράδειγμα, εμφανίζονταν συχνά με μεγάλα πέη». Παρόμοιες ιδέες αντικατοπτρίζονται και στην αρχαία ελληνική γραμματεία, λέει ο Λίαρ. Για παράδειγμα στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, ένα μεγάλο πέος συνοδευόταν από τους όρους «χλωμή επιδερμίδα», «επίπεδο στήθος» και την «μεγάλη λαγνεία» ως χαρακτηριστικά των μη αθλητών και επαίσχυντων νέων της Αρχαίας Αθήνας. Μόνο οι αλλόκοτοι, ανόητοι άνδρες με μεγάλες σεξουαλικές ορμές είχαν μεγάλα πέη στην αρχαία Ελλάδα. Η ιστορικός τέχνης και μπλόγκερ Έλεν Όρεντσον, σημειώνει στην ιστοσελίδα της πως τα αγάλματα της εποχής εκείνης έδιναν έμφαση στην ισορροπία και τον ιδεαλισμό.
Αρκετά προικισμένοι είναι οι Έλληνες άντρες αλλά τα πρωτεία τα κρατούν οι Αφρικανοί. Σύμφωνα με νέα έρευνα την οποία δημοσιεύει η βρετανική εφημερίδα «Telegraph», ο μέσος όρος του ελληνικού πέους είναι 14,7 εκατοστά ενώ του κογκολέζικου, που κατέχει τα πρωτεία, 18 εκ. Το μικρότερο πέος στον κόσμο έχουν οι Κορεάτες, βόρειοι και νότιοι: μόλις 9,6 εκ. σε στύση. Γενικώς η μελέτη επαληθεύει τα στερεότυπα: οι Αφρικανοί έχουν τα μεγαλύτερα  εργαλεία ενώ οι Απωανατολίτες τα μικρότερα. Στην Ευρώπη κυριαρχούν οι Ισλανδοί, με μέσο όρο τα 16,5 εκ. Μαζί με τους Ιταλούς και τους Σουηδούς ξεπερνούν τους Ελληνες, οι οποίοι όμως είναι πιο προικισμένοι από Γερμανούς, Αγγλους, Ισπανούς και Γάλλους. Την μελέτη πραγματοποίησε ο Ρίτσαρντ Λιν, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ολστερ στη Βόρεια Ιρλανδία. Ο καθηγητής αυτός έγινε γνωστός αλλά και αμφιλεγόμενος όταν διατύπωσε την θεωρία ότι πιέσεις στη διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους έχουν προκαλέσει διαφορές στην εξυπνάδα ανάμεσα στις διάφορες φυλές και έθνη. Για την μελέτη για το μέγεθος του αντρικού μορίου, ο κ. Λιν ότι «επιβεβαιώνει προηγούμενες θεωρίες για φυλετικές διαφορές στο μέγεθος του πέους». Και καταλήγει: «Για τους περισσότερους πληθυσμούς, το μέγεθος του πέους είναι προβλέψιμο». Όμως οι επικριτές της μελέτης του τονίζουν ότι είναι μη έγκυρη διότι ο ίδιος ο καθηγητής παραδέχεται ότι συνέλεξε τα στοιχεία από ιστοσελίδες. Ο Γέλτε Βίλτερς, καθηγητής μεθοδολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τίλμπουργκ στην Ολλανδία, δήλωσε: «Πρόκειται για μια γενναία εργασία με αμφιλεγόμενο θέμα αλλά τα στοιχεία δεν έχουν μεθοδολογία». Η μελέτη του κ. Λιν δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Personality and Individual Differences». Μέσο μέγεθος πέους σε στύση ανά χώρα :
Δημοκρατία του Κονγκό  18 εκ
Εκουαδόρ                          17,7 εκ
Γκάνα                                 17,2 εκ
Κολομβία                           17 εκ                  
Ισλανδία                             16,5 εκ
Ιταλία                                 15,7 εκ
Νότια Αφρική                    15,2 εκ.
Σουηδία                             14,9 εκ.
Ελλάδα                               14,7 εκ.
Γερμανία                            14,4 εκ.
Νέα Ζηλανδία                    13,9 εκ.
Βρετανία                            13,9 εκ.
Καναδάς                             13,9 εκ.
Ισπανία                               13,9 εκ.
Γαλλία                                 13,4 εκ.
Αυστραλία                          13,2 εκ.
Ρωσία                                  13,2 εκ.
ΗΠΑ                                    12,9 εκ.
Ιρλανδία                              12,7 εκ.
Ρουμανία                             12,7 εκ.
Κίνα                                     10,9 εκ.
Ινδία                                     10,1 εκ.
Ταϊλάνδη                             10,1 εκ.
Νότια Κορέα                         9,6 εκ.
Βόρεια Κορέα                       9,6 εκ.
Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία για όλες τις χώρες του κόσμου, παρά μόνο για εκείνες που εμφανίζονται χρωματισμένες επάνω στον χάρτη. Βέβαια να σημειωθεί πως το μήκος ενός φυσιολογικού πέους στον ενήλικα κυμαίνεται κατά μέσον όρο σε 15 εκατοστά σε μήκος όταν βρίσκεται σε στύση, ενώ η μέση διάμετρος σε χάλαση υπολογίζεται σε 2,8 cm.
Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν συχνά οι γυναίκες στο σεξ είναι ο πόνος και το μεγάλο μέγεθος του πέους του συντρόφου τους μπορεί να είναι η αιτία. Η γυναικολόγος Lauren Streicher εξηγεί αν είναι πιθανό ο πόνος να προκύπτει επειδή το μέγεθος του κόλπου είναι «ασύμβατο» με το μέγεθος του ανδρικού μορίου. 
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πρίαπος
http://users.sch.gr/ipap/mixogeni/44.htm
http://www.huffingtonpost.gr/2015/12/06/-viral-muthologia-sex_n_8730526.html
http://mythics.info/greek/mythologia/priapos_gr.htm
http://www.anixneuseis.gr/?p=148567
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=477346
http://www.kontranews.gr/KOINONIA/259490-Ereyna-apokalyptei-poy-briskontai-oi-pio-proikismenoi-andres-CHartes
http://www.onmed.gr/sexoualikothta/story/332098/otan-to-ypervoliko-andriko-megethos-einai-asymvato-me-ton-gynaikeio-kolpo

Χειρόγραφο 512 : Το πορτογαλικο χειρόγραφο του 1700 που περιγράφει μια χαμένη αρχαία ελληνική πόλη στην Βραζιλια (Αμαζονιο)

Το μυστήριο του παλιού βραζιλιάνικου χειρόγραφου εγγράφου 512, γραμμένο σε "αρχαία" πορτογαλική γλώσσα και που αφορά τη χαμένη πόλη, τον πολιτισμό και τον κρυμμένο θησαυρό της, στην καρδιά των δασών του Αμαζονίου. Το χειρόγραφο 512 είναι ένα έγγραφο 250 ετών που φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο ντε Τζανέιρο (Biblioteca Nacionaldo Brasil) και είναι ένα από τα πιο διάσημα χειρόγραφα στον κόσμο. Προέρχεται από το 1753 και είναι γραμμένο στα αρχαία πορτογαλικά. Ο συγγραφέας του χειρογράφου 512 είναι άγνωστος, αλλά το περιεχόμενο είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον και για δεκαετίες προσέλκυσε την προσοχή διαφόρων ερευνητών, αρχαιολόγων και τυχοδιωκτών για έναν απλό λόγο : περιγράφει την λαχτάρα όλων σχεδόν των ερευνητών - την ξεχασμένη, άγνωστη, εξαφανισμένη πόλη που είχε αναπτύξει υψηλού επιπέδου πολιτισμό και που βρίσκεται κάπου αδιάβατη στην καρδιά του τροπικού δάσους του Αμαζονίου. Η εκστρατεία σε αυτήν την μυστηριώδη πόλη σκόνταψε το 1753, αφού η ομάδα περιπλανήθηκε για 10 χρόνια στον Αμαζόνιο. Αποτελείτο από 18 άτομα ή bandijerasa (ή τυχοδιώκτες όπως ονομάζονται αυτοί οι άνθρωποι στα πορτογαλλικά) και την διοργάνωσαν με σκοπό να βρουν τα θρυλικά ορυχεία ασημιού «Muribekini». Οι Bandijerasi όπως αναφέρεται στο χειρόγραφο 512, βρήκαν πράγματι κάποια ορυχεία, αλλά το πιο σημαντικό που μας άφησε η εκστρατεία ήταν το σύγγραμμα ενός άγνωστου μέλους τους για την χαμένη πόλη του οποίου η περιγραφή δεν ταιριάζει με ότι γνωρίζουμε για τους ανθρώπους και τις αποικίες της Νότιας Αμερικής. Εδώ παρουσιάζουμε ένα αντίγραφο της επιστολής στην αγγλική γλώσσα μεταφρασμένο από τα αρχαία πορτογαλικά Η μετάφραση της επιστολής έχει επεξεργαστεί αρκετές φορές και έχει διαπιστωθεί ότι αυτό το έγγραφο δεν είναι πλαστό, γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα προέρχεται από το 18ο αιώνα. Στα σημεία που οι μεταφραστές δεν ήταν σίγουροι για την αρχική λέξη ή μετάφραση τα τοποθέτησαν σε παρένθεση. Εκεί που υπάρχουν παύλες ή τελείες λείπει μέρος του κειμένου λόγω φθοράς του.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Από εκεί, απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας στην ανοικτή πεδιάδα (camporaso) μεγαλύτερο θέαμα (demonstracoes) για την όραση μας και τον θαυμασμό μας. Σε μια απόσταση περίπου μια λεύγας (μονάδα μέτρησης αποστάσεων) όπως κρίναμε είδαμε μια μεγάλη πόλη (Povoacaogrande) και εκτιμήσαμε από την έκταση και την θέα της ότι πρέπει να επρόκειτο για μια σημαντική βραζιλιάνικη πόλη. Αμέσως κατεβήκαμε τον δρόμο προς την κοιλάδα, αλλά με μεγάλη επιφυλακτικότητα ..... σε περίπτωση που αν, διατασσόταν εξερεύνηση ...... για το ποιόν των ατόμων που θα συναντούσαμε επειδή ....... είχαμε παρατηρήσει ...... καπνούς (fumines( ? ) που είναι ένα από τα εμφανή σημάδια ή ίχνη κατάληψης ή χρήσης ενός χώρου (Povoacao). «Για δύο μέρες περιμέναμε και αναρωτιόμασταν αν πρέπει να στείλουμε κατασκόπους για να αποτελειώσουν τον σκοπό που λαχταρούσαμε, και όλοι μαζί περιμέναμε μέχρι τα ξημερώματα μέσα με μεγάλη αμφιβολία και σύγχυση και αμηχανία του νου προσπαθώντας να μαντέψουμε αν η πόλη είχε οποιοσδήποτε κατοίκους στο εσωτερικό της. Αλλά έγινε καθαρό σε μας μετά από δύο μέρες δισταγμού ότι δεν υπήρχαν κάτοικοι στην πόλη. Ένας Ινδιάνος από την ομάδα μας των Bandeirantes μας το επιβεβαίωσε διακινδυνεύοντας την ζωή κατασκοπεύοντας για λόγους ασφαλείας. Επέστρεψε καταπλήσσοντας μας και επιβεβαιώνοντας ότι δεν είχε συναντήσει κανένα, ούτε είχεν ανακαλύψει ίχνη πατημάτων ή οποιοδήποτε άτομο. Αυτό μας είχε τόσο συγχύσει που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι είδαμε κατοικίες ή κτίρια , και έτσι , όλοι σαν κατάσκοποι (exploradoresos) σε μία ομάδα ακολουθήσαμε τα βήματα του Ινδιάνου ..... "" Τώρα είδαμε με τα μάτια μας ότι ήταν αλήθεια και η μεγάλη πόλη ήταν ακατοίκητη. Ως εκ τούτου εμείς όλοι αποφασίσαμε να εισέλθουμε σε αυτή κατά τα ξημερώματα με τα όπλα μας να είναι έτοιμα για άμεση χρήση. Κατά την είσοδό μας δεν συναντήσαμε κανένα που να μας απαγορεύσει την κάθοδο μας αλλά και ανακαλύψαμε άλλο δρόμο εκτός από αυτό που οδηγούσε στην νεκρή πόλη. Έτσι μπήκαμε από τρείς αψίδες (Arcos) μεγάλου ύψους η μεσαία αψίδα ήταν η μεγαλύτερη και οι δύο των πλευρών ήταν μικρότερες. Κάτω από το θόλο της μεγάλης και κύριας αψίδας ανακαλύψαμε γραφές που δεν μπορούσαμε να αντιγράψουμε, λόγω του μεγάλου ύψους της πάνω από το έδαφος. " Πίσω ήταν ένας δρόμος τόσο πλατύς όσο και οι τρεις αψίδες και εδώ και εκεί σπίτια πολύ μεγάλου μεγέθους, με προσόψεις από λαξευτό λίθο, ήδη μαυρισμένες από τα χρόνια με μόνο ........ επιγραφές που εκτίθονταν όλα ανοικτά στο φως της ημέρας (todosaberias) ..... διαυρωμένα από τις ...... παρατηρήσεις μας ήταν κανονικά και συμμετρικά με τις βεράντες τους ανοικτές την ημέρα χωρίς ένα κεραμίδι και αυτά τα σπίτια είχαν ορισμένα καμένα πατώματα ή άλλα μεγάλες πλάκες στο πάτωμα (πλακόστρωτα)." Μπήκαμε με φόβο και τρόμο, σε μερικά από τα σπίτια και σε κανένα δεν βρήκαμε απομεινάρια των επίπλων, ή κινητών αντικειμένων με τα οποία, ή των οποίων η χρήση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει να μαντέψουμε το είδος των ανθρώπων που είχαν κατοίκησε εκεί. Τα σπίτια ήταν όλα σκοτεινά στο εσωτερικό τους και το φως της ημέρας δεν θα μπορούσε διεισδύσει ακόμα και το πιο αδύνατο και όπως οι θόλοι δημιουργούσαν ηχώ με τις ομιλίες μας ο ήχος των φωνών μας μας τρομοκράτησε. Συνεχίσαμε μέσα σε αυτήν την παράξενη πόλη και καταλήξαμε σε έναν δρόμο (street: rua) μεγάλου μήκους και σε μια καλοφτιαγμένη πλατεία (umapracaregular) εκτός αυτού στη μέση αυτής της πλατείας υπήρχε μια στήλη από μαύρη πέτρα ασυνήθιστου μεγαλείο στης οποίας την κορφή ήταν ένα άγαλμα ενός άνδρα (homenordinario: όχι θεός ή ημίθεος) με το ένα χέρι στο αριστερό ισχίο και το δεξί του χέρι τεντωμένο να δείχνει με το δείκτη προς τον Βόρειο Πόλο και στην κάθε γωνιά της εν λόγω πλατείας υπήρχε ένας οβελίσκος όπως αυτούς των Ρωμαίων, αλλά που τώρα είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές και σχισμές σαν από κεραυνούς." Στη δεξιά πλευρά της πλατείας υπήρχε ένα υπέροχο κτίριο σαν να ήταν το Δημαρχείο ή το σπίτι κάποιου μεγάλου άρχοντα της περιοχής. Υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα (saldo) στην είσοδο, αλλά όπως εξακολουθούσαμε να είμαστε έκπληκτοι και να φοβόμαστε, δεν μπήκαμε όλοι στο σπίτι..... ήμασταν τόσοι πολλοί στην υποχώρ........ για να σχηματίσουμε κάποια ...... συναντήσαμε ..... μάζα εξαιρετική........ ήταν δύσκολο για αυτόν να την σηκώσει .........«Οι νυχτερίδες ήταν τόσον πολλές και φτερούγισε σε σμήνη γύρω από τα πρόσωπα των ανθρώπων μας, έκαναν τόσο πολύ θόρυβο που ήταν εκπληκτικό. Πάνω από την κύρια στοά του δρόμου υπήρχε μια φιγούρα μισό - σκαλιστή φτιαγμένη από την ίδια πέτρα και γυμνή από τη μέση και πάνω, στεφανωμένη με δάφνες και αντιπροσώπευε ένα άτομο νεαρής ηλικίας χωρίς γένια, με ένα ζωνάρι (Μπάντα) γύρω αυτόν, και με ένα υπο- ένδυμα (umfraldelim) ανοικτό μπροστά στη μέση, κάτω από την ασπίδα (escudo) του ατόμου αυτού ήταν ορισμένοι χαρακτήρες που είχαν παραμορφωθεί άσχημα από το χρόνο, αλλά διακρίναμε τα εξής : ΚΥΦΙΣ. " Στην αριστερή πλευρά της πλατείας υπήρχε ένα άλλο εντελώς ερειπωμένο κτίριο και τα απομεινάρια που παραμέναν απόδειξαν ότι ήταν ένας ναός εξ αιτίας της καλά διατηρημένης πλευράς της υπέροχης πρόσοψής του, καθώς και ορισμένων κλιτών από πέτρα που έστεκαν ανέπαφες. Κάλυπτε μεγάλη έκταση και στις ερειπωμένες αίθουσες του είχαμε δει έργα μεγάλης ομορφιάς καθώς και άλλα αγάλματα, πορτραίτα ένθετο στην πέτρα, σταυρούς σε διάφορα σχήματα, καμπυλωτά τόξα (arches( ? ) Corvos) και πολλά άλλα στοιχεία που θα έπαιρνε πολύ χρόνο για να περιγράψει εδώ. " Πέρα από αυτό το κτίριο ένα μεγάλο μέρος της πόλης βρισκόταν παντελώς σε ερείπια και θάφτηκε κάτω από μεγάλες μάζες χώματος και φοβερές σχισμές στο έδαφος και σε όλη αυτή την έκταση της ερήμωσης υπάρχει δεν θέαθηκε γρασίδι, χορτάρι, δέντρο ή φυτό που να παράγεται από τη φύση, αλλά μόνο λοφόμορφοι σωροί από πέτρες ,ορισμένες πρωτογενείς (δηλαδή , ακατέργαστες) , άλλες κατεργασμένες και σκαλιστές, οπότε καταλάβαμε ..... που ...... γιατί και πάλι μεταξύ των ...... πτωμάτων (μάλλον εννοεί απολιθωμάτων) που ...... και μέρος αυτών των δυστυχισμένων ...... και αναποδογυρισμένων, ίσως από κάποιο σεισμό. " Απέναντι από αυτή την πλατεία, έτρεχε πολύ γρήγορα ένα πολύ βαθύ (caudaloso) και πλατύ ποτάμι, με ευρύχωρες όχθες που ήταν πολύ ευχάριστο στην θέα : ήταν 11-12 οργιές πλάτος, χωρίς να μετρήσουμε τα περιελίξεις του, διαυγή και απογυμνωμένο στις όχθες τόσον από δέντρα αλλά και κορμούς που συχνά μεταφέρουν προς τα κάτω οι πλημμύρες των νερών. Υπολογίσαμε από το ήχο των νερών τα βάθη του και διαπιστώσαμε ότι στο βαθύτερο του σημείο θα μπορούσε να δεκαπέντε με δεκαέξι οργιές. Η εξοχή τριγύρω αποτελείτον εξ ολοκλήρου από βαθύ πράσινο και ανθισμένα χωράφια, τόσον ανθισμένα με μια τέτοια ποικιλία των λουλουδιών που μας φάνηκε ότι η Φύση, πιο προσεκτική σε αυτά τα μέρη, είχε αναθέσει τον εαυτό της να δημιουργήσει τους πιο όμορφους κήπους χλωρίδας : παρατηρήσαμε επίσης με θαυμασμό και έκπληξη ότι ορισμένες λίμνες καλύπτονταν με άγρια φυτά ρυζιού από τα οποία επωφεληθήκαμε και αμέτρητα κοπάδια χηνών που εκτρέφονται σε αυτές τις εύφορες πεδιάδες (Campos) αλλά θα ήταν δύσκολο να καταμετρήσουμε τα βάθη των με το χέρι εν τη ελλείψει καταμετρηστικής ράβδου. " Τρεις μέρες ταξίδεψε κατά μήκος του ποταμού και πέσαμε πάνω σε έναν καταρράκτη (umacatadupa) με τέτοιο βρυχηθμό και θόρυβο και αναταραχή αφρισμένων νερών που υποθέσαμε ότι αν ευρισκόμασταν στις εκβολές του πολυσυζητημένου Νείλου δεν θα έκανε περισσότερο θόρυβο και χτύπους ή δεν θα προσέφερε μεγαλύτερη αντίσταση στην περαιτέρω πορεία μας. Στη συνέχεια το ποτάμι απλωνόταν τόσο πολύ μετά από αυτόν το καταρράκτη που φαινόταν να είναι σαν ένα μεγάλος Ωκεανός (quipareceagrandeOceano). Ήταν γεμάτος ο τόπος από χερσονήσους που καλύπτονταν με πράσινο γρασίδι, με άλση των δέντρων, εδώ και εκεί, που κάνουν ......... ευχάριστ (η λέξη είναι ατέλειωτη μπορεί να σημαίνει βάσανα, ευχαρίστηση, παράκληση).........., βρήκαμε .......... ελλείψει αυτού, είχαμε......... την ποικιλία του παιχνιδιού ........ πολλοί δημιουργούν όντα χωρίς κυνηγούς να κυνηγούν και να τα διώχνουν." Στην ανατολική πλευρά του καταρράκτη, βρήκαμε διάφορες υπόγειες κοιλότητες (subcavoes) και φοβερές τρύπες και κάναμε δοκιμή για τα βάθη τους με πολλά σχοινιά, αλλά, μετά από πολλές προσπάθειες ποτέ δεν ήμασταν σε θέση να δώσουμε το ακριβές βάθος. Βρήκαμε, εκτός αυτών, ορισμένες σπασμένες πέτρες, (που βρίσκονταν) στην επιφάνεια του εδάφους, ριγμένες κάτω, με ράβδους αργύρου (crevadasdeprata) που μπορεί να είχαν εξαχθεί από τα ορυχεία, εγκαταλελειμμένα κατά αυτήν την χρονική περίοδο...... Από εκεί, εγκαταλείποντας αυτό το θαύμα, κατεβήκαμε στις όχθες του ποταμού για να δούμε αν θα μπορούσαμε να βρούμε χρυσό και χωρίς δυσκολία, είδαμε, στην επιφάνεια του εδάφους, ένα λεπτό μονοπάτι που υποσχόταν μεγάλα πλούτη, τόσον από χρυσό όσον και από ασήμι : μείναμε κατάπληκτοι από το ότι ο τόπος αυτός είχε εγκαταλειφθεί από αυτούς που τον είχαν στο παρελθόν κατοικήσει, εφόσον, παρ όλες τις προσεκτικές έρευνες μας και την μεγάλη μας επιμέλεια δεν είχαμε συναντήσει κανένα πρόσωπο, σε αυτή την έρημο, ο οποίος θα μπορούσε να μας εξηγήσει αυτό το λυπηρό θαύμα της εγκαταλειμμένης πόλης, που τα ερείπια, αγάλματα και το μεγαλείο της, μαρτυρούσαν την δημοτικότητα της, τον πλούτο και την άνθηση της κατά τους περασμένους αιώνες, και ότι, σήμερα, κατοικείται από τα χελιδόνια, τις νυχτερίδες, τα ποντίκια και τις αλεπούδες, ότι όπως εκτρέφονται με τα αμέτρητα σμήνη των κότων και χηνών, έχουν γίνει πιο εύσωμα από κυνηγόσκυλο. Οι αρουραίοι έχουν τόσο μικρές ουρές που πηδούν όπως οι ψύλλοι και δεν τρέχουν ή περπατούν, όπως και σε άλλα μέρη. « Στο χώρο αυτό, η ομάδα χωρίστηκε, και ένας σύντροφος που τον ακολούθησαν και άλλοι, ταξίδεψε συνεχίζοντα, και, μετά από μακρύ περπάτημα εννέα ημερών, είδε, σε απόσταση, στην όχθη ενός μεγάλου κόλπου (enseada) μέσα στον οποίο τα νερά του ποταμού έκβαλαν, ένα κανό με μερικά λευκούς ανθρώπους, με μακρυά κυματιστά μαύρα μαλλιά, ντυμένους σαν Ευρωπαίοι....... ένας πυροβολισμός αφέθηκε σαν μήνυμα προς ....... γιατί είχαν δραπετεύσει. Είχαν .......... δασύτριχα και άγρια ......... τα μαλλιά ήταν πλεγμένα και φορούσαν ρούχα. " Ένας της δικής μας ομάδας που ονομαζόταν Joao Antonio, είχε βρει στα ερείπια ενός σπιτιού ένα κομμάτι από χρυσό νόμισμα, σφαιρικού σχήματος, μεγαλύτερη από ό, τι βραζιλιάνικο νόμισμα μας των 6.400 reis: από τη μία πλευρά ήταν μια εικόνα, ή μια αναπαράσταση ενός γονατιστού νέου, από την άλλη, ένα τόξο, ένα στέμμα και ένα βέλος (Setta), όσον αφορά τα κέρματα αμφιβάλλαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να βρούμε πολλά στην πόλη εφόσον είχε εγκαταλειφθεί, αφού καταστράφηκε από ένα σεισμό, ο οποίος δεν έδωσε περιθώρια, τόσο ήταν ξαφνική εμφάνιση του, στους κατοίκους για να πάρουν πολύτιμα αντικείμενα, αλλά χρειάζονταν όπως είδαμε ισχυρούς βραχίονες για να αναποδογυρίσουν τα απομεινάρια που είχαν συγκεντρωθεί από τα τόσα πολλά χρόνια......Εδώ τελειώνει το κείμενο του χειρογράφου 512. Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει τη μυστηριώδη πόλη στην ζούγκλα. Ένας από τους πλέον αποφασισμένους εξερευνητές στην αναζήτηση του τόπου που περιγράφεται από το διάσημο τυχοδιώκτη και εξερευνητή είναι και ο συνταγματάρχης PercyFawcett. Ο ίδιος διοργάνωσε το 1927 μια εκστρατεία για τον Αμαζόνιο, η οποία δεν έχει επιστρέψει. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή ήταν η τελευταία του εκστρατεία (εξερεύνησε το δάσος του Αμαζονίου πάνω από 20 χρόνια) και πήγε ακριβώς με την πρόθεση για την εξεύρεση της χαμένης πόλης, που περιγράφεται στο χειρόγραφο 512.
http://http---ellinon-anava.pblogs.gr/2013/12/to-arhaio-brazilianiko-heirografo-512-gia-prwth-fora-se-ellhnikh.html

Η ιστορία των γυναικών με μεσογειακές καμπύλες, οι Ελληνίδες και οι χώρες με τις πιο προικισμένες γυναίκες στον κόσμο

Αν σήμερα η δικτατορία της μόδας επιμένει στις αδύνατες γυναίκες, κάποτε οι παχουλές εκπροσωπούσαν το ωραίο. Στη νεολιθική εποχή για παράδειγμα, οι έντονες καμπύλες στο μπούστο και τους γοφούς χαρακτήριζαν τα μαρμάρινα γυναικεία αγαλματίδια. Οι «γεμάτες» γυναίκες ήταν σύμβολο «ευμάρειας» σε μια περίοδο που οι άνθρωποι είχαν βασική ασχολία την αναζήτηση της τροφής. Εντονες είναι οι καμπύλες και στα κυκλαδικά ειδώλια όπως τα «βιολόσχημα». Στην ακμή του πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού η γυναικεία μορφή αποδίδεται όρθια με διπλωμένα τα χέρια κάτω από το στήθος, το κεφάλι να γέρνει ελαφρά προς τα πίσω και τα πέλματα των ποδιών δίνουν την αίσθηση ότι η μορφή πατάει στα ακροδάχτυλα. Από τους αρχαϊκούς χρόνους βέβαια και έπειτα, αναζητείται περισσότερο η συμμετρία στις αναλογίες. Σε μια κοινωνία που ήταν δύσκολη η εξεύρεση τροφής, οι γυναικείες μορφές είναι εύσωμες. «Σύμβολα είναι, κι όχι εικονιστική απόδοση μορφής», εξηγεί η διευθύντρια του μουσείου, προτρέποντάς μας να δούμε προσεκτικά τις γυναίκες στις μυκηναϊκές κοινωνίες όπως αποτυπώνονται στις τοιχογραφίες της εποχής. Παρουσιάζονται πράγματι με πελώριο στήθος, «ένας συμβολικός τρόπος απόδοσης μορφής», όπως σημειώνει. «Αργότερα έχουμε μια διαφορετική εξέλιξη με τον ελληνικό πολιτισμό, όταν ο άνθρωπος αποκτά αυτοσυνείδηση. Η κλασική τέχνη είναι μια μεγάλη τομή στην ιστορία της τέχνης, η αυτοσυνείδηση, η αίσθηση ότι εγώ είμαι, υπάρχω και εκφράζομαι. Στα ελληνιστικά χρόνια φεύγουμε από τη μακαριότητα και τη γαλήνη της κλασικής τέχνης. Είναι μια περίοδος που έχει πολλά κοινά με τη δική μας εποχή. Στα έργα διακρίνεις την αγωνία και τον ρεαλισμό στα πρόσωπα των ανθρώπων, την αμφισβήτηση, τον φόβο». Από τη μυθολογία μαθαίνουμε πολλά. Οπως ότι τα πρώτα καλλιστεία έγιναν στην αρχαιότητα με διοργανωτή τον Δία. Ηταν τότε που θέλησε να τιμήσει τον γάμο του Πηλέα με τη Θέτιδα, όταν οργάνωσε δεξίωση στον Ολυμπο, αλλά απέφυγε να προσκαλέσει τη θεά της διχόνοιας. Εκείνη εκδικήθηκε πετώντας στη δεξίωση ένα χρυσό μήλο που έγραφε «για την ομορφότερη». Ετσι αρπάχτηκαν η Ηρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη, για το ποια ήταν η ομορφότερη. Ο Δίας, μη μπορώντας να αποφασίσει, όρισε κριτή έναν θνητό, τον Πάρι. Εκείνες προσπάθησαν να τον δωροδοκήσουν, η Ηρα προσφέροντας πολιτική δύναμη και πλούτη, η Αθηνά, ικανότητα στη μάχη και σοφία, και η Αφροδίτη την ομορφότερη γυναίκα στη γη. Η θεά της ομορφιάς είχε και ένα μυστικό. Μια πηγή ερωτικής δύναμης που στόχευε στον πόθο και τη σαγήνη. Ο κεστός, ο κεντητός στηθόδεσμος, μια ζώνη δηλαδή που έβαζε κάτω από το στήθος της, ήταν το μυστικό. Είναι το γουόντερ μπρα της αρχαιότητας. Αυτό που κατά τον Ομηρο της ζήτησε η Ηρα σε μια δύσκολη στιγμή που θέλησε να κερδίσει τον Δία, ο οποίος είναι γνωστό ότι ξεστράτιζε συχνά. Αντιμέτωπη με μια νέα απιστία, ζήτησε από την Αφροδίτη να της δώσει το μυστικό της όπλο. Η Αφροδίτη βέβαια είχε όπλα εκδίκησης. Οταν δεν χώνευε μια γυναίκα, την καταριόταν να έχει άσχημη μυρωδιά. Με δυσοσμία τιμώρησε τις γυναίκες της Λήμνου επειδή παραμέλησαν να της αποδώσουν τιμές.
Ο Μεσογειακός φυλετικός τύπος εμφανίζει συχνά ευρείς γοφούς στη γυναίκα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η Ελληνικής καταγωγής Μαρία Μενούνος. Ο Μεσογειακός τύπος είναι εξωμορφικός με καλοσχηματισμένο λεπτό σώμα. Στη γυναίκα οι καμπύλες, το λεπτό σώμα και οι στενές πλάτες θεωρούνται στον δυτικό κόσμο πρότυπο ομορφιάς, συνεχίζοντας την παράδοση του θαυμασμού του γυναικείου σώματος της κλασικής αρχαιότητας που αντιστοιχεί στον Μεσογειακό τύπο. Κάθε φυλή θεωρεί εαυτόν ως πρότυπο κάλλους. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι ο Μεσογειακός φυλετικός τύπος σήμερα στον Δυτικό πολιτισμό θεωρείται ως γενικό πρότυπο κάλλους, γεγονός που προέκυψε ιστορικά από τον θαυμασμό των γλυπτών της κλασσικής αρχαιότητας που απεικονίζουν αυτόν τον φυλετικό τύπο. Είναι μάλιστα ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι γυναίκες του Μεσογειακού τύπου έγιναν αντικείμενο θαυμασμού από τους εκάστοτε κατακτητές των Μεσογειακών χωρών ακόμα και εις βάρος των δικών τους γυναικών! Συνεπώς ίσως υπάρχουν και αντικειμενικά κριτήρια για την θεώρηση της φυλής αυτής ως πρότυπο κάλλους.
Στο The Journal of Female Health Sciences, δημοσιεύθηκε μια μελέτη επιστημόνων η οποία εξέτασε τα στήθη των γυναικών που γεννήθηκαν σε 108 διαφορετικές χώρες. Εξαιρέθηκαν εκείνες που είχαν εμφυτεύματα, καθώς και εκείνες που ήταν έγκυες αλλά και εκείνες που θηλάζουν. Εξέτασαν περίπου 400.000 γυναίκες για τη μελέτη αυτή, καθώς και όλες οι μετρήσεις έγιναν χρησιμοποιώντας ταινία μέτρησης. Κάποιες επίσης «εξετάστηκαν οπτικά» ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που η εξέταση έγινε με 3D σάρωση. Ας δούμε λοιπόν τα αποτελέσματα: Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα κιλά όταν μιλάμε για το μέγεθος του στήθους, δεν παίζουν και τόσο σημασία, καθώς ακόμα και αθλητικές και λεπτές γυναίκες είχαν ακόμα μεγαλύτερα στήθη. Τα μικρότερα στήθη ήταν στις Φιλιππίνες, τη Μαλαισία, το Μπανγκλαντές, τη Σαμόα και τα Νησιά του Σολομώντος στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η Ελλάδα δεν υπάρχει καν στην 15άδα και αυτό αν μη τι άλλο, είναι ένα σοκ! Όταν μία γυναίκα έχει ωραίο στήθος κανένας άντρας δεν την κοιτάει στα ... μάτια. Ότι και να λέμε περί χαρακτήρα και εσωτερικού κόσμου οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούν να αντισταθούν σε μία γυναίκα με ...καλλιτεχνικό μπούστο. Ως προς το σχήμα και το μέγεθος υπάρχουν διαφωνίες. Κάποιος έχει πει ότι το ιδανικό μέγεθος του γυναικείου στήθους είναι αυτό που χωράει σε ποτήρι της σαμπάνιας. Άλλοι τα προτιμούν μεγάλα, αλλά όχι σιλικονάτα και άλλοι λένε ότι σημασία έχει να είναι στητά, η ρώγα δηλαδή να ...ξυρίζει τον αέρα. Έχετε σκεφτεί όμως σε ποια χώρα του κόσμου οι γυναίκες έχουν το μεγαλύτερο στήθος; Είναι γνωστό ότι το σημείο πάνω στο γυναικείο σώμα που συγκεντρώνει τα περισσότερα ανδρικά βλέμματα είναι το στήθος. Και σε αυτήν την περίπτωση το μέγεθος παίζει το ρόλο του! Οι περισσότεροι άνδρες τρελαίνονται με τα μεγάλα γυναικεία στήθη, κάποιοι προτιμούν τα φυσιολογικά, ενώ κάποιοι άλλοι τα μικρά. Η κουβέντα όμως για τα γυναικεία στήθη κυριαρχεί στις ανδροπαρέες και επειδή το θέμα πουλάει η Γερμανική εφημερίδα Bild, έφτιαξε τον παγκόσμιο άτλαντα του γυναικείου στήθους, που δείχνει σε ποιές χώρες υπάρχουν τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα στήθη. Οι Γερμανοί συντάκτες του χάρτη ξεπέρασαν τον εαυτό τους καθώς το αποτέλεσμα του χάρτη είναι κατατοπιστικότατο. Το κόκκινο χρώμα είναι τα πολύ μεγάλα στήθη, το σκούρο γκρι τα μεγάλα, το ανοιχτό γκρι τα φυσιολογικά νούμερα, το ροζ τα μικρά στήθη και το λευκό είναι τα πολύ μικρά έως ανύπαρκτα… Η χώρα λοιπόν στην οποία οι γυναίκες έχουν στήθος “μπαζούκας” είναι η Ρωσία, και φυσικά οι Σκανδιναβικές χώρες (Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία) με εξαίρεση τη… Δανία. Έχουν μέγεθος E ή 5 δηλαδή. Η κεντρική Ευρώπη έχει γυναίκες με σκούρο γκρι χρώμα (μεγεθος D, 4 δηλαδή) και η υπόλοιπη Ευρώπη ανοιχτό γκρι (μέγεθος C, 3 δηλαδή). Στη ζώνη του φυσιολογικού κινείται και η Ελλάδα με γυναίκες που κατατάσσονται στο ανοιχτό γκρι χρώμα. Στις ΗΠΑ, οι γυναίκες έχουν μεγάλο στήθος λόγω των λευκών μεταναστών από την Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη και των πλαστικών (μεγεθος D, 4 δηλαδή) ενώ στην υπόλοιπη Αμερικάνικη ήπειρο, βόρεια και νότια, τα στήθη είναι φυσιολογικά (μέγεθος C, 3 δηλαδή). Στην Αφρική τα μεγάλα στήθη είναι δυσεύρετα, αφού σύμφωνα με τον χάρτη, τα χρώματα είναι ροζ και άσπρα (μέγεθος B ή A, 2 ή 1 δηλαδή).Το ίδιο και στην υπόλοιπη Ασία πλην της Ινδίας, όπου το χρώμα εκεί είναι ροζ (μέγεθος B ή A, 2 ή 1 δηλαδή). Στη Φινλανδία, τη Νορβηγία, τη Ρωσία και τη Σουηδία ζουν οι γυναίκες με τα μεγαλύτερα στήθη στον κόσμο. Οι γυναίκες κατά μέσο όρο φοράνε μέγεθος σουτιέν μεγαλύτερο από D. Στην κεντρική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και τη βόρεια Αμερική οι γυναίκες φοράνε κατά μέσο όρο μέγεθος D, με τις γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο να φοράνε κατά μέσο όρο μέγεθος C. Η πλειοψηφία των γυναικών σε αφρικανικές και ασιατικές χώρες, σύμφωνα με τα δεδομένα από το Target Map, φοράνε κατά μέσο όρο μέγεθος A ή B. Συνολικά, σε 92 χώρες οι γυναίκες φοράνε κατά μέσο όρο μέγεθος Α.
https://www.otherside.gr/2012/09/xwres-me-megala-mikra-gynaikeia-stithi/
http://m.egnomi.gr/article/30241/se_poia_xwra_oi_gynaikes_exoyn_to_megalytero_stithos.html
http://www.thestival.gr/xalllara/item/251005-se-autes-tis-xores-oi-gynaikes-exoun-to-megalytero-stithos-afanti-i-ellada
http://www.newsit.gr/plus/o-pio-agapimenos-xartis-ton-antron-oi-xores-me-ta-megalytera-stithi/1184195/
http://fyletika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_10.html
http://fyletika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_2.html
http://www.kathimerini.gr/920641/article/politismos/eikastika/h-ais8htikh-kai-oi-kampyles-twn-arxaiwn

Η χαμένη πολη Ζ στις ζούγκλες του Αμαζονίου και ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός στην Βραζιλια

Τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)! Ο Μάτιεβιτς παρακινημένος από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τόσο από τον Όμηρο όσο και από τον Απολλόδωρο έβλεπε ότι οι γνώσεις που περιγράφονταν στους στίχους της Οδύσσειας και των Αργοναυτικών, και είχαν να κάνουν με τόπους μακρινούς, ένα υπερατλαντικό ταξίδι και η επίσκεψη στις χώρες της Νοτίου Αμερικής ήταν τα πιθανότερα σημεία αναφοράς των συγγραφέων των μεγάλων επών, «Οδύσσειας» και «Αργοναυτικών» αντίστοιχα. Έτσι με οδηγό τις περιηγήσεις και έρευνες του συμπατριώτη του Ραϊμόντι, και με τα αρχαία κείμενα στα χέρια περιδιάβηκε τις Άνδεις, και έκανε τις δικές του ανακαλύψεις που έφεραν το αποτέλεσμα που μερικά χρόνια πριν η Ενριέτα Μέρτζ έγραφε στην «Κρασάτη Θάλασσα». Δηλαδή ότι οι Έλληνες είχαν φτάσει κατά τους πρώτους ιστορικούς χρόνους στην Νότιο Αμερική. Η μελέτη του Μάτιεβιτς στηρίχθηκε στην συγκριτική αρχαιολογία και την Μυθολογία. Οι πανάρχαιοι θαλασσοπόροι του Αιγαίου έφθασαν στον Αμαζόνιο, διασχίζοντας τον Ατλαντικό ωκεανό, και μέσω του τεράστιου αυτού πλωτού ποταμού, του δεύτερου σε μέγεθος μετά τον Νείλο έπλευσαν προς νότο μέχρι τις Άνδεις του Περού.
Απ' όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν για πρώτη φορά στο Νέο Κόσμο, υπήρξαν ιστορίες μιας θρυλικής πόλης χρυσού στη ζούγκλα, που μερικές φορές αναφέρεται ως Ελ Ντοράντο, την πόλη του Χρυσού. Ο Ισπανός Κονκισταδόρ, Φρανσίσκο ντε Ορελάνα ήταν ο πρώτος που επιχείρησηε κατά μήκος του Rio Negro στην αναζήτηση αυτής της μυθικής πόλης. Ο Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα (Ισπανία, 1511 - Αμαζόνιος, 1546) ήταν Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής. Ολοκλήρωσε την πρώτη γνωστή πλοήγηση κατά μήκος του Αμαζόνιου ποταμού και ίδρυσε την πόλη Γουαγιακίλ στον Ισημερινό. Στις 24 Ιουνίου, ο Ορεγιάνα διέταξε το πλήρωμα να αποβιβαστεί στις όχθες του ποταμού για να ξαποστάσουν. Η περιπέτεια που ακολούθησε καταγράφηκε από τον Δομινικανό μοναχό, Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, που συνόδευε τον εξερευνητή. Ο Καρβαχάλ έγραψε ότι όταν αποβιβάστηκαν οι άντρες, ήρθαν αντιμέτωποι με μια φυλή πολεμιστριών. Οι γυναίκες ήταν ψηλές, δυνατές, με μακριά πλεγμένα μαλλιά και λευκό δέρμα. Ξεχώριζαν από τις υπόλοιπες φυλές ιθαγενών που είχαν πιο σκούρο δέρμα. Οι πολεμίστριες ήταν γυμνές, αλλά οπλισμένες με τόξα και βέλη. Επιτέθηκαν με μανία εναντίον των αντρών, οι οποίοι πάσχισαν να τις αναχαιτίσουν. Ο Ορεγιάνα και οι άντρες του πρόλαβαν να επιβιβαστούν στο πλοίο και να αποχωρήσουν, πριν να επιστρέψουν δριμύτερες οι πολεμίστριες. Ο Ορεγιάνα ρώτησε άλλους ιθαγενείς που ήταν πιο φιλικά προσκείμενοι προς τους δυτικούς για τη μυστηριώδη φυλή των πολεμιστριών. Τις αποκαλούσαν «Coniupuyara», δηλαδή δυνατές γυναίκες και η περιοχή τους απείχε περίπου εφτά μέρες δρόμο από τις όχθες του ποταμού. Ήταν μία γυναικοκρατούμενη φυλή που ερχόταν σε επαφή με άντρες μόνο για την απόκτηση απογόνων. Οι «σύζυγοι» ήταν συνήθως αιχμάλωτοι τους οποίους επέστρεφαν στις φυλές τους, αφού είχαν ολοκληρώσει τα «καθήκοντά» τους. Οι πολεμίστριες είχαν τόσο χρυσό και ασήμι που κατασκεύαζαν με αυτά ακόμα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού χρησιμοποιούνταν για τη λατρεία του Ήλιου, στον οποίο ήταν αφιερωμένοι τέσσερις λαμπροί ναοί. Αν και οι πολεμίστριες που επιτέθηκαν στους Ισπανούς ήταν γυμνές, οι ιθαγενείς είπαν ότι κανονικά φορούσαν ρούχα από μαλλί λάμα, τα οποία έφταναν συνήθως μέχρι τα γόνατά τους και στόλιζαν τα μαλλιά τους με χρυσά στεφάνια. Ο Ορεγιάνα ονόμασε τον ποταμό «Αμαζόνιο», συγκρίνοντας τις γυναίκες αυτές με τις πολεμίστριες των αρχαιοελληνικών μύθων. Όταν επέστρεψε στην Ευρώπη διέδωσε την ιστορία που γοήτευσε όποιον την άκουσε. Όμως, ο εξερευνητής δεν μπόρεσε να αποδείξει ποτέ την ύπαρξη των πολεμιστριών. Η δεύτερη εξερευνητική αποστολή κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία και δεν έφτασε ποτέ στα βάθη του Αμαζονίου, που πίστευε ότι ζούσαν οι «Αμαζόνες».
Το 1925, στην ηλικία των 58, ο εξερευνητής Percy Fawcett κατευθύνθηκε στις ζούγκλες της Βραζιλίας για να βρει μια μυστηριώδη χαμένη πόλη που ονόμασε «Ζ». Ο ίδιος και η ομάδα του εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος και η ιστορία θα αποδειχθεί ως μία από τις μεγαλύτερες ειδήσεις του καιρού του. Παρά τις αμέτρητες αποστολές διάσωσης, ο Fawcett δεν βρέθηκε ποτέ. Σκοτώθηκε από τις φυλές του Αμαζονίου; Και υπάρχει πραγματική βάση στον ισχυρισμό του για την χαμένη πόλη του Ζ; Οι αγριότοποι του Αμαζονίου έχουν περίπου το μέγεθος των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών και κατά τα χρόνια του Fawcett, παρέμεναν λίγες από τις τελευταίες ανεξερεύνητες περιοχές στο χάρτη. Ο Fawcett διατύπωσε θεωρίες της πόλης που αποκάλεσε «Ζ» το 1912. Η μαρτυρία του τροφοδοτήθηκε εν μέρει από την εκ νέου ανακάλυψη της χαμένης πόλης των Ίνκας το Μάτσου Πίτσου, το 1911, κρυμμένη στις Άνδεις του Περού. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, ο Fawcett άκουσε επίσης φήμες για μια μυστική πόλη που θάφτηκε στις ζούγκλες της Βραζιλίας που λεγόταν ότι είχε δρόμους στρωμένους με ασημί και στέγες κατασκευασμένες από χρυσό. Για την λεγόμενη πόλη Ζ, ο Fawcett είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για το πως έμοιαζε η πόλη. Σε επιστολή του προς τον γιο του Brian, ο Fawcett έγραψε: Περιμένω τα ερείπια να είναι μονολιθικού χαρακτήρα, αρχαιότερα από τις αρχαιότερες αιγυπτιακές ανακαλύψεις. Κρίνοντας από τις επιγραφές που βρέθηκαν σε πολλά μέρη της Βραζιλίας, οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν μια αλφαβητική γραφή συγγενική με πολλές αρχαίες ευρωπαϊκές και ασιατικές γραφές. Υπάρχουν φήμες, επίσης, για μια παράξενη πηγή φωτός στα κτίρια, ένα φαινόμενο που γέμιζε με τρόμο τους ιθαγενείς Ινδιάνους που ισχυρίστηκαν ότι το έχουν δει. Η κεντρική θέση που εγώ αποκαλώ "Ζ" -τον κύριο στόχο μας- είναι σε μια κοιλάδα που καλύπτεται από ψηλά βουνά. Η κοιλάδα είναι περίπου 16 χλμ πλάτος, και η πόλη είναι σε ένα ύψωμα στο μέσον της κοιλάδας, πέτρινος δρόμος οδηγεί σ'αυτήν. Τα σπίτια είναι χαμηλά και χωρίς παράθυρα, και υπάρχει ένας ναός πυραμιδικός. Οι κάτοικοι του τόπου είναι αρκετά πολυάριθμοι, έχουν οικόσιτα  ζώα, και έχουν αναπτύξει ορυχεία στους γύρω λόφους. Όχι πολύ μακριά είναι μια δεύτερη πόλη, αλλά οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι κατώτερης τάξης σε σχέση με αυτούς της «Ζ», μακρύτερα προς τα νότια είναι μια άλλη μεγάλη πόλη, είναι μισό θαμμένη και κατεστραμμένη ολοσχερώς. Το 1920, ο Fawcett βρήκε ένα έγγραφο στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο ντε Τζανέιρο που ονομάζεται Χειρόγραφο 512. Γράφτηκε από Πορτογάλο εξερευνητή το 1753, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είχε βρει μια οχυρωμένη πόλη βαθιά στην περιοχή του Mato Grosso στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, που θύμιζε πόλη της αρχαίας Ελλάδα. Το χειρόγραφο περιγράφει μια χαμένη, γεμάτη ασημί πόλη με πολυ-όροφα κτίρια, ψηλές πέτρινες καμάρες, φαρδύς δρόμους που οδηγούν προς τα κάτω σε μια λίμνη στην οποία ο εξερευνητής είχε δει δύο λευκούς Ινδιάνους σε ένα κανό. Στις πλευρές ενός κτιρίου ήταν σκαλισμένα γράμματα που φαίνονταν να μοιάζουν με ελληνικά ή ένα από τα πρώτα ευρωπαϊκά αλφάβητα. Αυτοί οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν από τους αρχαιολόγους που πίστεψαν ότι τόσο μεγάλες πόλεις δεν μπορούσαν να διατηρηθούν μέσα στη ζούγκλα, αλλά για τον Fawcett όλα συνδέονταν. Ο Fawcett ονόμασε αυτή την πόλη ως Η Χαμένη Πόλη του Ζ. Η τελική αναζήτηση του Percy για την Χαμένη Πόλη του Ζ κορυφώθηκε με την πλήρη εξαφάνιση του. Τον Απρίλιο του 1925, προσπάθησε για μια τελευταία φορά να βρει την Ζ, αυτή τη φορά καλύτερα εξοπλισμένος και με χρηματοδότηση από εφημερίδες και επιστημονικές εταιρίες, όπως η Royal Geographic Society αλλά και τους Ροκφέλερ. Μαζί του στην εκστρατεία ήταν ο καλός φίλος του Raleigh Rimell, ο μεγαλύτερος γιος του Τζακ, 22 ετών και δύο Βραζιλιάνοι εργάτες. Η Χαμένη Πόλη του Ζ 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 140' Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τζέιμς Γκρέι με τους: Τσάρλι Χάναμ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Σιένα Μίλερ. Όταν, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο Βρετανός χαρτογράφος Πέρσι Φόσετ επιστρέφει στη χώρα του έπειτα από διετή αποστολή στη ζούγκλα του Αμαζονίου, είναι ένας εθνικός ήρωας. Θα διακινδυνεύσει όμως τα πάντα, από τη φήμη μέχρι την οικογενειακή ευτυχία του, για να επιστρέψει στα δάση της Βραζιλίας αναζητώντας τη μυθική, χαμένη πόλη των ιθαγενών Ζ. Ευαίσθητη τανία κι επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, αλλά άνευρη και αναποφάσιστη αναπαράσταση μιας αληθινής ιστορίας. Τελικά η ταινία μοιάζει να θίγει πολλά μα να παθιάζεται με ελάχιστα, να υιοθετεί έναν πιο αργόσυρτο παρά υποβλητικό αφηγηματικό ρυθμό, ενώ ο Τσάρλι Χάναμ του «Βασιλιά Αρθούρου» αποδεικνύεται λίγος για πρωταγωνιστής μιας χερτσογκικής, υπαρξιακών διαστάσεων περιπέτειας. ΗΠΑ. 2016. Διάρκεια: 140΄. Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ FILM.
http://www.athinorama.gr/cinema/article/i_xameni_poli_tou_z-2522039.html
http://www.athinorama.gr/cinema/movie/i_xameni_poli_tou_z-10056695.html
http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2015/11/percy-fawcett.html#.WkHuzmige2c
http://antipliroforisi.blogspot.gr/2014/11/blog-post_74.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φρανθίσκο_ντε_Ορεγιάνα
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=452189
http://www.pronews.gr/istoria/68364_oi-arhaioi-ellines-stin-hora-ton-inkas