Τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)! Ο Μάτιεβιτς παρακινημένος από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τόσο από τον Όμηρο όσο και από τον Απολλόδωρο έβλεπε ότι οι γνώσεις που περιγράφονταν στους στίχους της Οδύσσειας και των Αργοναυτικών, και είχαν να κάνουν με τόπους μακρινούς, ένα υπερατλαντικό ταξίδι και η επίσκεψη στις χώρες της Νοτίου Αμερικής ήταν τα πιθανότερα σημεία αναφοράς των συγγραφέων των μεγάλων επών, «Οδύσσειας» και «Αργοναυτικών» αντίστοιχα. Έτσι με οδηγό τις περιηγήσεις και έρευνες του συμπατριώτη του Ραϊμόντι, και με τα αρχαία κείμενα στα χέρια περιδιάβηκε τις Άνδεις, και έκανε τις δικές του ανακαλύψεις που έφεραν το αποτέλεσμα που μερικά χρόνια πριν η Ενριέτα Μέρτζ έγραφε στην «Κρασάτη Θάλασσα». Δηλαδή ότι οι Έλληνες είχαν φτάσει κατά τους πρώτους ιστορικούς χρόνους στην Νότιο Αμερική. Η μελέτη του Μάτιεβιτς στηρίχθηκε στην συγκριτική αρχαιολογία και την Μυθολογία. Οι πανάρχαιοι θαλασσοπόροι του Αιγαίου έφθασαν στον Αμαζόνιο, διασχίζοντας τον Ατλαντικό ωκεανό, και μέσω του τεράστιου αυτού πλωτού ποταμού, του δεύτερου σε μέγεθος μετά τον Νείλο έπλευσαν προς νότο μέχρι τις Άνδεις του Περού.
Απ' όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν για πρώτη φορά στο Νέο Κόσμο, υπήρξαν ιστορίες μιας θρυλικής πόλης χρυσού στη ζούγκλα, που μερικές φορές αναφέρεται ως Ελ Ντοράντο, την πόλη του Χρυσού. Ο Ισπανός Κονκισταδόρ, Φρανσίσκο ντε Ορελάνα ήταν ο πρώτος που επιχείρησηε κατά μήκος του Rio Negro στην αναζήτηση αυτής της μυθικής πόλης. Ο Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα (Ισπανία, 1511 - Αμαζόνιος, 1546) ήταν Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής. Ολοκλήρωσε την πρώτη γνωστή πλοήγηση κατά μήκος του Αμαζόνιου ποταμού και ίδρυσε την πόλη Γουαγιακίλ στον Ισημερινό. Στις 24 Ιουνίου, ο Ορεγιάνα διέταξε το πλήρωμα να αποβιβαστεί στις όχθες του ποταμού για να ξαποστάσουν. Η περιπέτεια που ακολούθησε καταγράφηκε από τον Δομινικανό μοναχό, Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, που συνόδευε τον εξερευνητή. Ο Καρβαχάλ έγραψε ότι όταν αποβιβάστηκαν οι άντρες, ήρθαν αντιμέτωποι με μια φυλή πολεμιστριών. Οι γυναίκες ήταν ψηλές, δυνατές, με μακριά πλεγμένα μαλλιά και λευκό δέρμα. Ξεχώριζαν από τις υπόλοιπες φυλές ιθαγενών που είχαν πιο σκούρο δέρμα. Οι πολεμίστριες ήταν γυμνές, αλλά οπλισμένες με τόξα και βέλη. Επιτέθηκαν με μανία εναντίον των αντρών, οι οποίοι πάσχισαν να τις αναχαιτίσουν. Ο Ορεγιάνα και οι άντρες του πρόλαβαν να επιβιβαστούν στο πλοίο και να αποχωρήσουν, πριν να επιστρέψουν δριμύτερες οι πολεμίστριες. Ο Ορεγιάνα ρώτησε άλλους ιθαγενείς που ήταν πιο φιλικά προσκείμενοι προς τους δυτικούς για τη μυστηριώδη φυλή των πολεμιστριών. Τις αποκαλούσαν «Coniupuyara», δηλαδή δυνατές γυναίκες και η περιοχή τους απείχε περίπου εφτά μέρες δρόμο από τις όχθες του ποταμού. Ήταν μία γυναικοκρατούμενη φυλή που ερχόταν σε επαφή με άντρες μόνο για την απόκτηση απογόνων. Οι «σύζυγοι» ήταν συνήθως αιχμάλωτοι τους οποίους επέστρεφαν στις φυλές τους, αφού είχαν ολοκληρώσει τα «καθήκοντά» τους. Οι πολεμίστριες είχαν τόσο χρυσό και ασήμι που κατασκεύαζαν με αυτά ακόμα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού χρησιμοποιούνταν για τη λατρεία του Ήλιου, στον οποίο ήταν αφιερωμένοι τέσσερις λαμπροί ναοί. Αν και οι πολεμίστριες που επιτέθηκαν στους Ισπανούς ήταν γυμνές, οι ιθαγενείς είπαν ότι κανονικά φορούσαν ρούχα από μαλλί λάμα, τα οποία έφταναν συνήθως μέχρι τα γόνατά τους και στόλιζαν τα μαλλιά τους με χρυσά στεφάνια. Ο Ορεγιάνα ονόμασε τον ποταμό «Αμαζόνιο», συγκρίνοντας τις γυναίκες αυτές με τις πολεμίστριες των αρχαιοελληνικών μύθων. Όταν επέστρεψε στην Ευρώπη διέδωσε την ιστορία που γοήτευσε όποιον την άκουσε. Όμως, ο εξερευνητής δεν μπόρεσε να αποδείξει ποτέ την ύπαρξη των πολεμιστριών. Η δεύτερη εξερευνητική αποστολή κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία και δεν έφτασε ποτέ στα βάθη του Αμαζονίου, που πίστευε ότι ζούσαν οι «Αμαζόνες».
Το 1925, στην ηλικία των 58, ο εξερευνητής Percy Fawcett κατευθύνθηκε στις ζούγκλες της Βραζιλίας για να βρει μια μυστηριώδη χαμένη πόλη που ονόμασε «Ζ». Ο ίδιος και η ομάδα του εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος και η ιστορία θα αποδειχθεί ως μία από τις μεγαλύτερες ειδήσεις του καιρού του. Παρά τις αμέτρητες αποστολές διάσωσης, ο Fawcett δεν βρέθηκε ποτέ. Σκοτώθηκε από τις φυλές του Αμαζονίου; Και υπάρχει πραγματική βάση στον ισχυρισμό του για την χαμένη πόλη του Ζ; Οι αγριότοποι του Αμαζονίου έχουν περίπου το μέγεθος των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών και κατά τα χρόνια του Fawcett, παρέμεναν λίγες από τις τελευταίες ανεξερεύνητες περιοχές στο χάρτη. Ο Fawcett διατύπωσε θεωρίες της πόλης που αποκάλεσε «Ζ» το 1912. Η μαρτυρία του τροφοδοτήθηκε εν μέρει από την εκ νέου ανακάλυψη της χαμένης πόλης των Ίνκας το Μάτσου Πίτσου, το 1911, κρυμμένη στις Άνδεις του Περού. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, ο Fawcett άκουσε επίσης φήμες για μια μυστική πόλη που θάφτηκε στις ζούγκλες της Βραζιλίας που λεγόταν ότι είχε δρόμους στρωμένους με ασημί και στέγες κατασκευασμένες από χρυσό. Για την λεγόμενη πόλη Ζ, ο Fawcett είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για το πως έμοιαζε η πόλη. Σε επιστολή του προς τον γιο του Brian, ο Fawcett έγραψε: Περιμένω τα ερείπια να είναι μονολιθικού χαρακτήρα, αρχαιότερα από τις αρχαιότερες αιγυπτιακές ανακαλύψεις. Κρίνοντας από τις επιγραφές που βρέθηκαν σε πολλά μέρη της Βραζιλίας, οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν μια αλφαβητική γραφή συγγενική με πολλές αρχαίες ευρωπαϊκές και ασιατικές γραφές. Υπάρχουν φήμες, επίσης, για μια παράξενη πηγή φωτός στα κτίρια, ένα φαινόμενο που γέμιζε με τρόμο τους ιθαγενείς Ινδιάνους που ισχυρίστηκαν ότι το έχουν δει. Η κεντρική θέση που εγώ αποκαλώ "Ζ" -τον κύριο στόχο μας- είναι σε μια κοιλάδα που καλύπτεται από ψηλά βουνά. Η κοιλάδα είναι περίπου 16 χλμ πλάτος, και η πόλη είναι σε ένα ύψωμα στο μέσον της κοιλάδας, πέτρινος δρόμος οδηγεί σ'αυτήν. Τα σπίτια είναι χαμηλά και χωρίς παράθυρα, και υπάρχει ένας ναός πυραμιδικός. Οι κάτοικοι του τόπου είναι αρκετά πολυάριθμοι, έχουν οικόσιτα ζώα, και έχουν αναπτύξει ορυχεία στους γύρω λόφους. Όχι πολύ μακριά είναι μια δεύτερη πόλη, αλλά οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι κατώτερης τάξης σε σχέση με αυτούς της «Ζ», μακρύτερα προς τα νότια είναι μια άλλη μεγάλη πόλη, είναι μισό θαμμένη και κατεστραμμένη ολοσχερώς. Το 1920, ο Fawcett βρήκε ένα έγγραφο στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο ντε Τζανέιρο που ονομάζεται Χειρόγραφο 512. Γράφτηκε από Πορτογάλο εξερευνητή το 1753, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είχε βρει μια οχυρωμένη πόλη βαθιά στην περιοχή του Mato Grosso στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, που θύμιζε πόλη της αρχαίας Ελλάδα. Το χειρόγραφο περιγράφει μια χαμένη, γεμάτη ασημί πόλη με πολυ-όροφα κτίρια, ψηλές πέτρινες καμάρες, φαρδύς δρόμους που οδηγούν προς τα κάτω σε μια λίμνη στην οποία ο εξερευνητής είχε δει δύο λευκούς Ινδιάνους σε ένα κανό. Στις πλευρές ενός κτιρίου ήταν σκαλισμένα γράμματα που φαίνονταν να μοιάζουν με ελληνικά ή ένα από τα πρώτα ευρωπαϊκά αλφάβητα. Αυτοί οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν από τους αρχαιολόγους που πίστεψαν ότι τόσο μεγάλες πόλεις δεν μπορούσαν να διατηρηθούν μέσα στη ζούγκλα, αλλά για τον Fawcett όλα συνδέονταν. Ο Fawcett ονόμασε αυτή την πόλη ως Η Χαμένη Πόλη του Ζ. Η τελική αναζήτηση του Percy για την Χαμένη Πόλη του Ζ κορυφώθηκε με την πλήρη εξαφάνιση του. Τον Απρίλιο του 1925, προσπάθησε για μια τελευταία φορά να βρει την Ζ, αυτή τη φορά καλύτερα εξοπλισμένος και με χρηματοδότηση από εφημερίδες και επιστημονικές εταιρίες, όπως η Royal Geographic Society αλλά και τους Ροκφέλερ. Μαζί του στην εκστρατεία ήταν ο καλός φίλος του Raleigh Rimell, ο μεγαλύτερος γιος του Τζακ, 22 ετών και δύο Βραζιλιάνοι εργάτες. Η Χαμένη Πόλη του Ζ 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 140' Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τζέιμς Γκρέι με τους: Τσάρλι Χάναμ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Σιένα Μίλερ. Όταν, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο Βρετανός χαρτογράφος Πέρσι Φόσετ επιστρέφει στη χώρα του έπειτα από διετή αποστολή στη ζούγκλα του Αμαζονίου, είναι ένας εθνικός ήρωας. Θα διακινδυνεύσει όμως τα πάντα, από τη φήμη μέχρι την οικογενειακή ευτυχία του, για να επιστρέψει στα δάση της Βραζιλίας αναζητώντας τη μυθική, χαμένη πόλη των ιθαγενών Ζ. Ευαίσθητη τανία κι επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, αλλά άνευρη και αναποφάσιστη αναπαράσταση μιας αληθινής ιστορίας. Τελικά η ταινία μοιάζει να θίγει πολλά μα να παθιάζεται με ελάχιστα, να υιοθετεί έναν πιο αργόσυρτο παρά υποβλητικό αφηγηματικό ρυθμό, ενώ ο Τσάρλι Χάναμ του «Βασιλιά Αρθούρου» αποδεικνύεται λίγος για πρωταγωνιστής μιας χερτσογκικής, υπαρξιακών διαστάσεων περιπέτειας. ΗΠΑ. 2016. Διάρκεια: 140΄. Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ FILM.
http://www.athinorama.gr/cinema/article/i_xameni_poli_tou_z-2522039.html
http://www.athinorama.gr/cinema/movie/i_xameni_poli_tou_z-10056695.html
http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2015/11/percy-fawcett.html#.WkHuzmige2c
http://antipliroforisi.blogspot.gr/2014/11/blog-post_74.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φρανθίσκο_ντε_Ορεγιάνα
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=452189
http://www.pronews.gr/istoria/68364_oi-arhaioi-ellines-stin-hora-ton-inkas
Απ' όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν για πρώτη φορά στο Νέο Κόσμο, υπήρξαν ιστορίες μιας θρυλικής πόλης χρυσού στη ζούγκλα, που μερικές φορές αναφέρεται ως Ελ Ντοράντο, την πόλη του Χρυσού. Ο Ισπανός Κονκισταδόρ, Φρανσίσκο ντε Ορελάνα ήταν ο πρώτος που επιχείρησηε κατά μήκος του Rio Negro στην αναζήτηση αυτής της μυθικής πόλης. Ο Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα (Ισπανία, 1511 - Αμαζόνιος, 1546) ήταν Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής. Ολοκλήρωσε την πρώτη γνωστή πλοήγηση κατά μήκος του Αμαζόνιου ποταμού και ίδρυσε την πόλη Γουαγιακίλ στον Ισημερινό. Στις 24 Ιουνίου, ο Ορεγιάνα διέταξε το πλήρωμα να αποβιβαστεί στις όχθες του ποταμού για να ξαποστάσουν. Η περιπέτεια που ακολούθησε καταγράφηκε από τον Δομινικανό μοναχό, Γκασπάρ ντε Καρβαχάλ, που συνόδευε τον εξερευνητή. Ο Καρβαχάλ έγραψε ότι όταν αποβιβάστηκαν οι άντρες, ήρθαν αντιμέτωποι με μια φυλή πολεμιστριών. Οι γυναίκες ήταν ψηλές, δυνατές, με μακριά πλεγμένα μαλλιά και λευκό δέρμα. Ξεχώριζαν από τις υπόλοιπες φυλές ιθαγενών που είχαν πιο σκούρο δέρμα. Οι πολεμίστριες ήταν γυμνές, αλλά οπλισμένες με τόξα και βέλη. Επιτέθηκαν με μανία εναντίον των αντρών, οι οποίοι πάσχισαν να τις αναχαιτίσουν. Ο Ορεγιάνα και οι άντρες του πρόλαβαν να επιβιβαστούν στο πλοίο και να αποχωρήσουν, πριν να επιστρέψουν δριμύτερες οι πολεμίστριες. Ο Ορεγιάνα ρώτησε άλλους ιθαγενείς που ήταν πιο φιλικά προσκείμενοι προς τους δυτικούς για τη μυστηριώδη φυλή των πολεμιστριών. Τις αποκαλούσαν «Coniupuyara», δηλαδή δυνατές γυναίκες και η περιοχή τους απείχε περίπου εφτά μέρες δρόμο από τις όχθες του ποταμού. Ήταν μία γυναικοκρατούμενη φυλή που ερχόταν σε επαφή με άντρες μόνο για την απόκτηση απογόνων. Οι «σύζυγοι» ήταν συνήθως αιχμάλωτοι τους οποίους επέστρεφαν στις φυλές τους, αφού είχαν ολοκληρώσει τα «καθήκοντά» τους. Οι πολεμίστριες είχαν τόσο χρυσό και ασήμι που κατασκεύαζαν με αυτά ακόμα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού χρησιμοποιούνταν για τη λατρεία του Ήλιου, στον οποίο ήταν αφιερωμένοι τέσσερις λαμπροί ναοί. Αν και οι πολεμίστριες που επιτέθηκαν στους Ισπανούς ήταν γυμνές, οι ιθαγενείς είπαν ότι κανονικά φορούσαν ρούχα από μαλλί λάμα, τα οποία έφταναν συνήθως μέχρι τα γόνατά τους και στόλιζαν τα μαλλιά τους με χρυσά στεφάνια. Ο Ορεγιάνα ονόμασε τον ποταμό «Αμαζόνιο», συγκρίνοντας τις γυναίκες αυτές με τις πολεμίστριες των αρχαιοελληνικών μύθων. Όταν επέστρεψε στην Ευρώπη διέδωσε την ιστορία που γοήτευσε όποιον την άκουσε. Όμως, ο εξερευνητής δεν μπόρεσε να αποδείξει ποτέ την ύπαρξη των πολεμιστριών. Η δεύτερη εξερευνητική αποστολή κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία και δεν έφτασε ποτέ στα βάθη του Αμαζονίου, που πίστευε ότι ζούσαν οι «Αμαζόνες».
Το 1925, στην ηλικία των 58, ο εξερευνητής Percy Fawcett κατευθύνθηκε στις ζούγκλες της Βραζιλίας για να βρει μια μυστηριώδη χαμένη πόλη που ονόμασε «Ζ». Ο ίδιος και η ομάδα του εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος και η ιστορία θα αποδειχθεί ως μία από τις μεγαλύτερες ειδήσεις του καιρού του. Παρά τις αμέτρητες αποστολές διάσωσης, ο Fawcett δεν βρέθηκε ποτέ. Σκοτώθηκε από τις φυλές του Αμαζονίου; Και υπάρχει πραγματική βάση στον ισχυρισμό του για την χαμένη πόλη του Ζ; Οι αγριότοποι του Αμαζονίου έχουν περίπου το μέγεθος των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών και κατά τα χρόνια του Fawcett, παρέμεναν λίγες από τις τελευταίες ανεξερεύνητες περιοχές στο χάρτη. Ο Fawcett διατύπωσε θεωρίες της πόλης που αποκάλεσε «Ζ» το 1912. Η μαρτυρία του τροφοδοτήθηκε εν μέρει από την εκ νέου ανακάλυψη της χαμένης πόλης των Ίνκας το Μάτσου Πίτσου, το 1911, κρυμμένη στις Άνδεις του Περού. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, ο Fawcett άκουσε επίσης φήμες για μια μυστική πόλη που θάφτηκε στις ζούγκλες της Βραζιλίας που λεγόταν ότι είχε δρόμους στρωμένους με ασημί και στέγες κατασκευασμένες από χρυσό. Για την λεγόμενη πόλη Ζ, ο Fawcett είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για το πως έμοιαζε η πόλη. Σε επιστολή του προς τον γιο του Brian, ο Fawcett έγραψε: Περιμένω τα ερείπια να είναι μονολιθικού χαρακτήρα, αρχαιότερα από τις αρχαιότερες αιγυπτιακές ανακαλύψεις. Κρίνοντας από τις επιγραφές που βρέθηκαν σε πολλά μέρη της Βραζιλίας, οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν μια αλφαβητική γραφή συγγενική με πολλές αρχαίες ευρωπαϊκές και ασιατικές γραφές. Υπάρχουν φήμες, επίσης, για μια παράξενη πηγή φωτός στα κτίρια, ένα φαινόμενο που γέμιζε με τρόμο τους ιθαγενείς Ινδιάνους που ισχυρίστηκαν ότι το έχουν δει. Η κεντρική θέση που εγώ αποκαλώ "Ζ" -τον κύριο στόχο μας- είναι σε μια κοιλάδα που καλύπτεται από ψηλά βουνά. Η κοιλάδα είναι περίπου 16 χλμ πλάτος, και η πόλη είναι σε ένα ύψωμα στο μέσον της κοιλάδας, πέτρινος δρόμος οδηγεί σ'αυτήν. Τα σπίτια είναι χαμηλά και χωρίς παράθυρα, και υπάρχει ένας ναός πυραμιδικός. Οι κάτοικοι του τόπου είναι αρκετά πολυάριθμοι, έχουν οικόσιτα ζώα, και έχουν αναπτύξει ορυχεία στους γύρω λόφους. Όχι πολύ μακριά είναι μια δεύτερη πόλη, αλλά οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι κατώτερης τάξης σε σχέση με αυτούς της «Ζ», μακρύτερα προς τα νότια είναι μια άλλη μεγάλη πόλη, είναι μισό θαμμένη και κατεστραμμένη ολοσχερώς. Το 1920, ο Fawcett βρήκε ένα έγγραφο στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο ντε Τζανέιρο που ονομάζεται Χειρόγραφο 512. Γράφτηκε από Πορτογάλο εξερευνητή το 1753, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είχε βρει μια οχυρωμένη πόλη βαθιά στην περιοχή του Mato Grosso στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, που θύμιζε πόλη της αρχαίας Ελλάδα. Το χειρόγραφο περιγράφει μια χαμένη, γεμάτη ασημί πόλη με πολυ-όροφα κτίρια, ψηλές πέτρινες καμάρες, φαρδύς δρόμους που οδηγούν προς τα κάτω σε μια λίμνη στην οποία ο εξερευνητής είχε δει δύο λευκούς Ινδιάνους σε ένα κανό. Στις πλευρές ενός κτιρίου ήταν σκαλισμένα γράμματα που φαίνονταν να μοιάζουν με ελληνικά ή ένα από τα πρώτα ευρωπαϊκά αλφάβητα. Αυτοί οι ισχυρισμοί απορρίφθηκαν από τους αρχαιολόγους που πίστεψαν ότι τόσο μεγάλες πόλεις δεν μπορούσαν να διατηρηθούν μέσα στη ζούγκλα, αλλά για τον Fawcett όλα συνδέονταν. Ο Fawcett ονόμασε αυτή την πόλη ως Η Χαμένη Πόλη του Ζ. Η τελική αναζήτηση του Percy για την Χαμένη Πόλη του Ζ κορυφώθηκε με την πλήρη εξαφάνιση του. Τον Απρίλιο του 1925, προσπάθησε για μια τελευταία φορά να βρει την Ζ, αυτή τη φορά καλύτερα εξοπλισμένος και με χρηματοδότηση από εφημερίδες και επιστημονικές εταιρίες, όπως η Royal Geographic Society αλλά και τους Ροκφέλερ. Μαζί του στην εκστρατεία ήταν ο καλός φίλος του Raleigh Rimell, ο μεγαλύτερος γιος του Τζακ, 22 ετών και δύο Βραζιλιάνοι εργάτες. Η Χαμένη Πόλη του Ζ 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 140' Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τζέιμς Γκρέι με τους: Τσάρλι Χάναμ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Σιένα Μίλερ. Όταν, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο Βρετανός χαρτογράφος Πέρσι Φόσετ επιστρέφει στη χώρα του έπειτα από διετή αποστολή στη ζούγκλα του Αμαζονίου, είναι ένας εθνικός ήρωας. Θα διακινδυνεύσει όμως τα πάντα, από τη φήμη μέχρι την οικογενειακή ευτυχία του, για να επιστρέψει στα δάση της Βραζιλίας αναζητώντας τη μυθική, χαμένη πόλη των ιθαγενών Ζ. Ευαίσθητη τανία κι επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, αλλά άνευρη και αναποφάσιστη αναπαράσταση μιας αληθινής ιστορίας. Τελικά η ταινία μοιάζει να θίγει πολλά μα να παθιάζεται με ελάχιστα, να υιοθετεί έναν πιο αργόσυρτο παρά υποβλητικό αφηγηματικό ρυθμό, ενώ ο Τσάρλι Χάναμ του «Βασιλιά Αρθούρου» αποδεικνύεται λίγος για πρωταγωνιστής μιας χερτσογκικής, υπαρξιακών διαστάσεων περιπέτειας. ΗΠΑ. 2016. Διάρκεια: 140΄. Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ FILM.
http://www.athinorama.gr/cinema/article/i_xameni_poli_tou_z-2522039.html
http://www.athinorama.gr/cinema/movie/i_xameni_poli_tou_z-10056695.html
http://aorata-gegonota.blogspot.gr/2015/11/percy-fawcett.html#.WkHuzmige2c
http://antipliroforisi.blogspot.gr/2014/11/blog-post_74.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φρανθίσκο_ντε_Ορεγιάνα
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=452189
http://www.pronews.gr/istoria/68364_oi-arhaioi-ellines-stin-hora-ton-inkas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου