Ο έρωτας είναι η ζωηρή έλξη μεταξύ δύο προσώπων, η οποία συνήθως σχετίζεται με την επιθυμία για συνουσία. Θεωρείται το ισχυρότερο συναίσθημα έλξης μεταξύ δύο προσώπων ή ζώων. Συμβάλλει στη διαιώνιση των ειδών και την αναπαραγωγή. Η αντίληψη του τι είναι έρωτας διαφέρει ανάμεσα στους λαούς. Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι ο έρωτας ήταν ένα συναίσθημα άγριο ή απλό, χωρίς τίποτα το πνευματικό, και στρεφόταν γύρω από την εξωτερική ομορφιά της γυναίκας με τελικό σκοπό την ηδονή και την τεκνοποίηση. Συνήθως, στον έρωτα συμπεριλαμβανόταν και η εγκατάλειψη της ερωμένης. Με την έλευση του χριστιανισμού, η θέση της γυναίκας βελτιώθηκε και σε πολλούς θρύλους της Βόρειας Ευρώπης παρατηρείται ο λεγόμενος ιπποτικός έρωτας. Από αυτή την έννοια, μετά το τέλος του Μεσαίωνα προήλθε ο ρομαντικός έρωτας. Μια παρερμήνευση αυτού του έρωτα ήταν ο πλατωνικός έρωτας, η αγνή αγάπη που δεν αποσκοπεί στη σαρκική ηδονή. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου, έχει καθιερωθεί ως ημέρα των ερωτευμένων. Στην ανατολική ορθόδοξη εκκλησία είχε προταθεί ως ημέρα των ερωτευμένων να εορτάζεται η 3η Ιουλίου, ημέρα εορτής του Αγίου Υακίνθου από την Καισαρεία, καθώς δεν αναφέρεται στο ορθόδοξο συναξάρι ο άγιος Βαλεντίνος.
Η αρετή της ιπποτικής ευγένειας, που ενσαρκώνουν οι λογοτεχνικές μορφές των ιπποτών, ειναι λοιπόν μια καινούρια ιδέα για το πεδίο των μεσαιωνικών αξιών και ηθών. Καινούρια εξάλλου είναι και η ιδέα οτι η ιδιότητα της ευγένειας δεν ειναι δεδομένη, παρά διαμορφώνεται, ή σωστότερα, κατακτιέται μέσα απο τη μύηση, την ασκηση και τις σωματικές, αλλά κυρίως ηθικές δοκιμασίες. Ο ευγενής έρωτας αποκτά τη σημασία του, στο πλαίσιο της λογοτεχνίας, ως έρεισμα τέτοιων ακριβώς δοκιμασιών ενός ήρωα, ο οποίος για χάρη του έρωτα του, αναδυκνύει το ιπποτικό του ήθος και καταξιώνεται ως ιππότης. Η επιθυμία της γυναίκας συνδεέται, έτσι, στενά με την επιθυμία ηθικής εξύψωσης και πρ'οσβασης στο ιδανικό της ιπποτικής αρετής. Η γυναίκα λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό εξιδανικευμένα ως αλληγορία: η συγκεκριμένη μορφή της εκπροσωπεί το ιδανικό αυτό και την ιδέα του. Η μορφή αυτή οφείλει κατά συνέπεια να είναι δυσπρόσιτη ή απόμακρη και η γυναίκα που ερωτεύεται ο ιππότης είναι, όντως, κατά κανόνα παντρεμένη με άρχοντα ή βασιλιά και, πάντως, κοινωνικής θέσης ανώτερης από του ιππότη. Ο ερωτευμένος ιππότης την υπηρετεί πιστά ως "δέσποινα" ή "κυρά" του, μέσα από ανδραγαθήματα που καλλιεργούν και επιβεβαιώνουν την ερωτική του πίστη, αναδεικνύουν την ευγενεια των αισθημάτων του και αποδεικνύουν ότι είναι άξιος ερωτικής ανταπόκρισης αλλά και κοινωνικής αναγνωρισης. Ο έρωτας αυτός δεν μένει πάντα στο επίπεδο της ιδέας, πολλές φορές η ανταπόκριση οδηγεί σε ολοκληρωμένη ερωτική σχέση και μάλιστα μυστική ή παράνομη. Αλλοτε πάλι έχουμε μια τάση απόλυτης μετατόπισης της ερωτικής διάθεσης από τηνυλικότητα του σώματος σε μια άσκητική πνευματικότητα του νου ή της ψυχής. Η μυθιστορία καθίσταται στις περιπτώσεις αυτές, φορέας διάδωσης και καλλιέργειας μιας ιδέας πνευματικότητα που συνδέεται ασφαλώς με νεοπλατωνικά ρεύματα σκέψης, τα οποία βρίσκουν έτσι καταφύγιο στη λογοτεχνία, τη στιγμή που ο σχολαστικός αριστοτελισμός με τη λογική και τη θετικότητα του,φαίνεται να επικρατεί στην επίσημη λογιοσύνη.
Την περίοδο του Μεσαίωνα, στο πλαίσιο της αφηγηματικής ποίησης αναπτύσσονται μορφές λογοτεχνικής δημιουργίας που εστιάζουν περισσότερο σε πτυχές την που πραγματεύονται το θέμα του έρωτα. Ο ιππότης είναι ο ήρωας των μυθιστοριών αυτών, ενώ η ιπποτική ευγένεια καλλιεργείται και αναδεικνύεται ως αρετή μέσα από τις περιπέτειες που βιώνει. Συνήθως η μορφή που προκαλεί το συναίσθημα του έρωτα είναι απρόσιτη και απόμακρη από τον ήρωα. Για χάρη του έρωτα αυτού, ο ιππότης είναι διατεθειμένος να υποστεί οποιαδήποτε σωματική και ψυχική δοκιμασία. Η ιδέα του ευγενούς, του ιδεόπλαστου αυτού έρωτα εξυψώνει τον ήρωα και τον τοποθετεί σε ανώτερα επίπεδα πνευματικότητας. Σημαντικός συγγραφέας ιπποτικών μυθιστοριών υπήρξε ο Κρετιέν ντε Τρουά ο οποίος χειρίστηκε τη θεματική της ιπποτικής αρετής και του έρωτα με μοναδικό τρόπο. Η θεματική του έρωτα παρουσιάζεται επίσης και στη λυρική ποίηση η οποία φτάνει στα υψηλότερα επίπεδα λυρισμού. Πρόκειται για τα σύντομα ποιήματα σε διάφορες μορφές στιχουργικής. Σκοπός των ποιημάτων αυτών δεν είναι η αφήγηση αλλά η έκφραση των συναισθημάτων που προκαλεί ο έρωτας. Ο ποιητής ξεδιπλώνει τον ψυχικό του κόσμο. Ταυτόχρονα ο έρωτας είναι η πηγή και η αφορμή της λογοτεχνικής δημιουργίας. Χαρακτηριστική είναι η ένταση που παρουσιάζει η ποίηση με τη συνύπαρξη αντιφατικών στοιχείων. Από τη μια οι εικόνες ή οι σκέψεις των ηρώων μιας επίγειας πραγματικότητας και από την άλλη μια τάση για απομάκρυνση από αυτήν, μια τάση εξιδανίκευσης. Η λυρική ποίηση καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στη μεσημβρινή Γαλλία όπου η απουσία πολεμικών συγκρούσεων δημιουργούσε της συνθήκες να αναδειχθούν διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Στις αριστοκρατικές αυλές η γυναίκα κατέχει σημαντική θέση και συχνά αναπτύσσονται αισθήματα θαυμασμού και έρωτα για το πρόσωπό της. Η κοινωνική απόσταση και οι σχέσεις υποτέλειας της εποχής καλλιεργούν τον ευγενή ανικανοποίητο έρωτα. Η ποίηση των τροβαδούρων κατέχει σημαντική θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Θέτει τον έρωτα σε ένα υψηλό επίπεδο όπου η ευγένεια και η πνευματική καλλιέργεια τον υπηρετούν ως άξιο σκοπό της ζωής. Πάνω σε αυτή την ποίηση πάτησαν οι ποιητές της επόμενης γενιάς όπως ο Δάντης, ο Πετράρχης, ο Βιγιόν κ.ά. Ακολουθώντας τις διαδρομές του έμμετρου λόγου πλησιάζει κανείς τους γόνιμους τόπους της νεότερης λογοτεχνίας και μέσα από το μονοπάτι του έρωτα ανακαλύπτει την πηγή της έμπνευσης. Η ποίηση των Τροβαδούρων αλλά και η ποίηση κορυφαίων εκπροσώπων, μας επιβεβαιώνουν ότι η λυρική ποίηση μοιάζει σαν να κρατάει το μυστικό της ποιητικής δημιουργίας.
Η κατάσταση σχετικά με το σεξ σε σύγκριση με την αρχαιότητα άρχισε να αλλάζει, όπως και γενικότερα η θεώρηση απέναντι στο σεξ και στον έρωτα, με τη διάδοση του Χριστιανισμού. Οι εκπρόσωποί του δεν διακρίνουν πλέον απέναντι στον σεξουαλικό ρόλο που έχουν τα ζευγάρια για να προσδιορίσουν τι είναι κοινωνικά αποδεκτό, αλλά διακρίνουν με βάση το «φυσικό» και το «αφύσικο». Η σεξουαλικότητα, η οποία στόχο είχε την αναπαραγωγή, ήταν σύμφωνη με τη φύση, άρα και με τον Θεό, σύμφωνα με την άποψή τους. Για τον λόγο αυτό η ομοφυλοφιλία ήταν «αφύσικη» και άρχισε διά νόμου να απαγορεύεται, για να φθάσει στα χρόνια του Ιουστινιανού (527-565) να απειλούνται με θανατική ποινή όσοι τολμούσαν να περιπέσουν σε αυτή την «αμαρτία». Στους αιώνες που ακολουθούν, η Εκκλησία επιβάλλει νέα ήθη και δίνει σαφείς οδηγίες στον ανώτερο κλήρο για τις ερωτήσεις που μπορούν να θέτουν στους πιστούς κατά την εξομολόγηση. Ο επίσκοπος Μπούρχαρντ φον Βορμς συνέγραψε γύρω στο 1000 μ.Χ. ένα σχετικό εγχειρίδιο. Μια χαρακτηριστική ερώτηση: «Μήπως έκανες αυτό που συνηθίζουν να κάνουν μερικές γυναίκες, δηλαδή έφτιαξες ένα αντικείμενο το οποίο μοιάζει με το ανδρικό μόριο στο μήκος και το τοποθέτησες στο αιδοίο σου ή κάπου αλλού ή είχες συναναστροφές με άλλες γυναίκες; Ή μήπως άλλες γυναίκες είχαν ένα τέτοιο όργανο και είχαν συναναστροφές μαζί σου; Εάν συνέβη κάτι τέτοιο θα πρέπει να νηστέψεις για πέντε χρόνια τις προκαθορισμένες ημέρες». Η Μαντάμ Γκουρντάν Στάουμπ διατηρούσε και μια μικρή βιοτεχνία που κατασκεύαζε ξύλινους δονητές, οι οποίοι περιείχαν και ένα υγρό για μεγαλύτερη ικανοποίηση. Η διάσημη Μαντάμ λάμβανε επίσης επιστολές από πάρα πολλές κοπέλες, αλλά και τις μητέρες τους, που ήθελαν να δουλέψουν μαζί της ελπίζοντας σε ένα προσοδοφόρο παρόν και ένα εξασφαλισμένο μέλλον με κάποιον πλούσιο πελάτη.
Οι ιστορικοί του Μεσαίωνα έχουν διερευνήσει θέματα που σχετίζονται με το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Κατά τον Μεσαίωνα, όλοι παρατηρούσαν πρώτα τα μάτια. Για το μεσαιωνικό άνδρα και τη γυναίκας, τα μάτια και τα βλέμματά τους ήταν ένα σημαντικό μέρος της σεξουαλικότητας. Στο βιβλίο της η Ρομπέρτα Γκίλχριστ (Roberta Gilchrist) "Μεσαιωνική ζωή" εξηγεί ότι, σύμφωνα με μεσαιωνικές θεωρίες για το βλέμμα, "το μάτι δεν ήταν ένας παθητικός δέκτης, αλλά αντ 'αυτού ήταν ενεργός αποστέλλοντας ακτίνες από τα μάτια προς το αντικείμενο της όρασης. Η ίδια η πράξη του κοιτάγματος θα μπορούσε να τονώσει την επιθυμία του παρατηρητή και του παρατηρηθέντα." Οι γυναίκες συνήθως συμβουλεύονται να αποφεύγουν να κοιτάζουν τους άνδρες, έτσι ώστε να μην τους δελεάζουν. Καθ 'όλο το Μεσαίωνα μπορείτε να βρείτε διάφορους θρησκευτικούς νόμους και τις διακηρύξεις που προσπαθούν να περιορίσουν το πότε, πώς και με ποιον θα μπορούσατε να κάνετε σεξ. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι απαγορευόταν να κάνουν σεξ για Κυριακές, επειδή αυτή ήταν η ημέρα του Κυρίου, καθώς επίσης και την Πέμπτη, την Παρασκευή, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι μέρες προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία. Υπήρχαν επίσης τρεις μεγάλες περίοδοι αποχής- κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η οποία θα μπορούσε να διαρκέσει από 47 έως 62 ημέρες, πριν από τα Χριστούγεννα, η οποία θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον 35 ημέρες και γύρω από την γιορτή της Πεντηκοστής, η οποία μπορεί να κυμαίνεται από 40 έως 60 ημέρες. Επίσης, πολλές Εορτές για συγκεκριμένους Αγίους θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέρες χωρίς σεξ. Κατά τη διάρκεια των αρχών του Μεσαίωνα, οι Σωφρονισμοί (Penitentials), δηλαδή βιβλία που ορίζουν εκκλησιαστικούς κανόνες και τη μετάνοια που γίνεται όταν τους σπάσουμε, ήταν δημοφιλή έργα. Ανάμεσα στις πολλές διαφορετικές αμαρτίες που σημειώνουν ήταν εκείνες που ασχολούνται με τις σεξουαλικές πρακτικές. Οι Ιρλανδικοί Σωφρονισμοί του έβδομου αιώνα του Κούμιαν (Cummean), για παράδειγμα, απαγορεύουν το στοματικό, το πρωκτικό και το παράτυπο όπως ο αυνανισμός και η κτηνοβασία. Οι Αγγλοσαξονικοί Κανόνες του Θεοδώρου της Ταρσού (Έλληνα Αρχιεπισκόπου του Κατένμπουρι), εν τω μεταξύ, περιλαμβάνουν αυτές τις τιμωρίες: Όποιος εκσπερματώνει με θηλυπρεπή αρσενικά ή με ένα άλλο άτομο ή ένα ζώο πρέπει να νηστέψει για 10 χρόνια. Αλλού λέει ότι όποιος εκσπερματώνει με ένα ζώο πρέπει να νηστέψει 15 χρόνια και αν σοδομίσει πρέπει να νηστέψει για 7 χρόνια.... Αν μολύνει τον εαυτό του (αυνανiσμός), πρέπει να απέχει από το κρέας για τέσσερις ημέρες. Αυτός που επιθυμεί να πορνεύει (με) τον εαυτό του (δηλαδή, να αυνανιστεί) και δεν είναι σε θέση να το πράξει, θα πρέπει να νηστέψει για 40 ημέρες ή 20 ημέρες. Αν είναι αγόρι και το κάνει συχνά, είτε να νηστέψει 20 ημέρες ή κάποιος να το μαστιγώσει...Όποιος εκσπερματώνει σπέρμα στο στόμα, που είναι χειρότερο κακό από κάποιον που κρίθηκε ότι δεν μετανόησε γι 'αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του. Ενώ επετρέπει να έχετε σεξουαλικές σχέσεις με το σύζυγό σας, ένα μόνο είδος στάσης- επετρέπεται, με το σκεπτικό ότι αυτό παρέχει την ελάχιστη ευχαρίστηση για το ζευγάρι-το ιεραποστολικό. Οι Σωφρονισμοί, (Κανόνες, Penitentials) σταδιακά έπεσαν σε δυσμένεια κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και σπάνια παράγονται μετά τον δωδέκατο αιώνα. Ο Γερμανός Επίσκοπος, Αλμπέρτους Μάγκνους, έφτασε στο σημείο να αξιολογήσει τις στάσεις από λιγότερο σε περισσότερο αμαρτωλές. Η βαθμολόγηση ήταν ως εξής: 1) ιεραποστολική 2) δίπλα-δίπλα 3) καθιστοί 4) όρθιοι 5) a tergo, δηλαδή «από πίσω».
Το δικαίωμα της "πρώτης νύχτας" (prima noctae), που είναι γνωστό και ως "νόμος επιβολής" (ή "νόμος επικυριαρχίας" - στη γαλλική γλώσσα droit de seigneur) αναφέρεται στο αξιωματικό δικαίωμα του φεουδάρχη (λόρδου, βαρόνου ή απλού τοποτηρητή της κεντρικής εξουσίας σε κάποια περιοχή) να κοιμάται με την παρθένα νύφη κάθε φορά που ένας γάμος απλών χωρικών συνέβαινε στην επικράτειά του. Mε το συμβολικό αυτό τρόπο έδινε στην απόλυτη εξουσία του ψυχολογική υπόσταση, αφού η "ατιμασμένη" νύφη και ο σύζυγός της ποτέ πια δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν με έπαρση την προγονική αξιοπρέπειά τους. Eπίσης, καθώς ο δυνάστης αριστοκράτης δεν λάβαινε κανένα μέτρο προφύλαξης, δεν ήταν δυνατό να εξακριβωθεί με βεβαιότητα η πατρότητα του πρώτου τέκνου του ζεύγους, ώστε μελλοντικά ήταν αμφίβολο αν ο γόνος των χωρικών θα είχε τη διάθεση να στραφεί εναντίον του φεουδάρχη εξαιτίας της πιθανότητας να είναι ο πραγματικός πατέρας του. Eτσι, σε περιόδους κρίσης της φεουδαρχικής εξουσίας, αμβλύνονταν οι διεκδικητικές διαθέσεις του λαού και εξασφαλιζόταν η διαιώνιση των αριστοκρατικών προνομίων των αρχόντων έναντι των εξαρτημένων δουλοπάροικων. Ωστόσο, ακόμη σήμερα δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι το δικαίωμα της prima nactae πράγματι αποτέλεσε ιστορική πραγματικότητα και όχι απλώς μία λαϊκή θυμοσοφική εφεύρεση ή έναν θρύλο, οι πηγές του οποίου χάνονται στα σκοτεινά βάθη της μεσαιωνικής Eυρώπης. Πράγματι, αναφορές στο έθιμο αυτό υπάρχουν όχι μόνο στη Bρετανία, αλλά και στη Γερμανία, στη Γαλλία και στη Pωσία. Tον 16ο αιώνα, ο Σκώτος φιλόσοφος Mπόϊς (Hector Boece ή Boyce), φίλος του Eρασμου και για πολλά χρόνια τρόφιμος του πανεπιστημίου των Παρισίων, αναφέρει ότι ο Σκώτος Bασιλιάς Eβένους Γ' (Evenus III) εφάρμοζε το συγκεκριμένο έθιμο στις παρθένες της επικράτειάς του και ότι η Aγία Mαργαρίτα, που αργότερα παντρεύτηκε το βασιλιά Mάλκολμ Γ¥, το κατήργησε ως βάρβαρο και απάνθρωπο. Bέβαια, βασιλιάς Eβένους δεν υπήρξε ποτέ. Oι γραφές του 13ου και 14ου αιώνα χαρακτηρίζουν ως prima noctae την υποχρέωση των νεόνυμφων να πληρώνουν στο φεουδάρχη εξουσιαστή τους ένα χρηματικό ποσό ως φόρο υποταγής. Συχνά, στους νομικούς καταλόγους και τα χρονικά του 15ου και 16ου αιώνα αναφέρεται πως, σε περίπτωση που το ζεύγος δεν διέθετε χρήματα, πλήρωνε την αναλογία του φόρου σε είδος (ζώα, τρόφιμα, ακόμη και με δέσμευση εργασίας χωρίς την παραμικρή αποδοχή στα κτήματα του φεουδάρχη για κάποιο διάστημα). Oρισμένοι, όμως, ιστορικοί επιμένουν στην ύπαρξη του εθίμου, που απαντάται ακόμη και στην αρχαία Mεσοποταμία και το Θιβέτ του 13ου αιώνα, συνδέοντάς το με την πρωταρχική φάση της υποταγής του αδύνατου προς τον κοινωνικά και οικονομικά ισχυρό, η οποία εξελίχθηκε με το πέρας των αιώνων και προσαρμόστηκε στις κατά τόπους φυλετικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες.
Η πορνεία θεωρούνταν αμαρτωλή πράξη, όμως στις πόλεις ήταν ανεκτή ως αναγκαίο κακό. Το 1470 η Νυρεμβέργη θέσπισε νόμο για τη λειτουργία των οίκων ανοχής: «Ο ιδιοκτήτης οίκου ανοχής, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα, οφείλει να παρέχει στις ιερόδουλες κλινοσκεπάσματα και καλό φαγητό. Πρέπει να παρέχει δυο γεύματα την ημέρα και σε κάθε γεύμα δυο διαφορετικά φαγητά. Αλλά και η γυναίκα οφείλει ως αποζημίωση για όλα αυτά τα έξοδα, να δίνει στον ιδιοκτήτη του οίκου ανοχής το πόσο των 42 σεντς εβδομαδιαίως είτε καταναλώνει το φαγητό είτε όχι. Επίσης, ο ιδιοκτήτης πρέπει να επιβάλλει στις γυναίκες μπάνιο μια φορά την εβδομάδα με δικά του έξοδα» Ο «σοδομισμός» πήρε το όνομά του από τα Σόδομα, την πόλη στη Παλαιά Διαθήκη που καταστράφηκε από τον Θεό ως τιμωρία για τις αμαρτίες των κατοίκων της. Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι έκαναν οι κάτοικοι της περιοχής. Στον Μεσαίωνα ο σοδομισμός αναφερόταν σε όλες τις σεξουαλικές πράξεις που ήταν απαγορευμένες στους Χριστιανούς. Υπάρχουν αναφορές σε κείμενα ότι μοναχοί που είχαν σεξουαλική επαφή με άλλους άντρες τιμωρούνταν για «σοδομισμό». Αλλά η εκκλησία αποκαλούσε «σοδομισμό» κάθε σεξουαλική πράξη, όπου «σπέρμα χυνόταν άσκοπα, χωρίς στόχο τη γονιμοποίηση». Αργότερα ο σοδομισμός αναφερόταν ακόμα και σε πολιτικούς αντιπάλους και σε θρησκευτικά εγκλήματα, όπως οι αιρέσεις. Ο σοδομισμός αναφερόταν κυρίως στους άντρες, γιατί δεν πίστευαν ότι δύο γυναίκες θα μπορούσαν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους. Αν και υπάρχουν μεσαιωνικές απεικονίσεις «τρυφερών στιγμών» μεταξύ γυναικών, αυτές περιορίζονταν σε φιλιά και εναγκαλισμούς. Οι μόνες περιπτώσεις σεξουαλικής επαφής που υπάρχουν στη μεσαιωνική λογοτεχνία, αφορούσαν γυναίκες που είχαν μεταμορφωθεί σε άντρες ή ενός άντρα που είχε πάρει γυναικεία μορφή για να προσεγγίσει την ερωμένη του.
Κάποτε όταν η Ευρώπη έμπαινε στον μεσαίωνα, η ερωτική επιθυμία, η σεξουαλική ορμή, φυσιολογικές δηλαδή λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού, θεωρούνταν “σταλμένες από τον Σατανά τον ίδιο” και έπρεπε με κάθε τρόπο να εξαφανιστούν. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν άνθρωποι γιατί ο φόβος του αφορισμού, του στίγματος και της πυράς της Ιεράς εξέτασης καραδοκούσε. Όλοι έχουμε ακούσει για τις «ζώνες αγνότητας». Τις μεταλλικές συσκευές με τις οποίες κλείδωναν οι ευγενείς κατά το μεσαίωνα την «τιμή» τους, που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια των συζύγων τους, όταν έφευγαν σε μακροχρόνιες εκστρατείες. Το πιο γνωστό σε όλους, αποτρεπτικό για τη γυναίκα εργαλείο ερωτικής επιθυμίας. Πρωτοδημιουργήθηκε από ευγενείς που έφευγαν για τις σταυροφορίες και ήθελαν να είναι σίγουροι ότι οι γυναίκα τους πίσω στην Αγγλία και τη Γαλλία, θα “τιμούσε” το στεφάνι τους και δεν θα γινόταν έρμαιο στις σεξουαλικές ορμές διαφόρων αρσενικών. Και μην ξεχνάτε το ταξίδι από την κεντρική Ευρώπη προς τους Άγιους Τόπους διαρκούσε χρόνια ολόκληρα. Πάντως για να γνωρίζετε τελευταία φορά που σύζυγος “κλείδωσε” τη ζώνη αγνότητας της γυναίκας του, ήταν το 1930! Οι ζώνες που ήταν από σκληρό δέρμα ζώων αλλά και από μέταλλο, “περιφρουρούσαν” τις περιοχές της κοιλιάς του αιδοίου και του πρωκτού και με ένα λουκέτο της εποχής ασφάλιζαν τα σημεία που η γυναίκα έχει οπή. Κλείδωναν έτσι οποιαδήποτε σκέψη για σεξ (ακόμη και αυτοικανοποίησης) για τις γυναίκες. Μικρές τρύπες κατά μήκος της ζώνης επέτρεπαν την ούρηση και την αφόδευση.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Έρωτας
http://www.athlepolis.gr/ο-ερωτασ-στην-ποιηση-του-μεσαιω/
http://heroesoftheatomage.blogspot.com/2011/12/h.html
https://aorata-gegonota.blogspot.com/2014/02/21.html
https://www.reader.gr/extras/otan-sex-itan-amartia-apanthropoi-mihanismoi-kata-tis-limpinto-ston-mesaiona
https://www.neolaia.gr/2016/11/24/6-erwtika-skandala-pou-sokaran-thn-mesaiwnikh-eurwph/
https://www.karfitsa.gr/15-akoma-pio-perierges-plirofories-gia-t/
http://theatrecomments.weebly.com/iotasigmatauomicronrho943alpha--piomicronlambdaiotatauiotasigmamu972sigmaf-write/6740677
http://www.kathimerini.gr/324927/article/politismos/arxeio-politismoy/h-istoria-toy-se3-edw-kai-100000-xronia
http://www.mentality10.com/matrix-1984-category/kosmos-category/item/1620-mithos-i-alitheia-forousan-oi-ginaikes-zoni-agnotitas-to-mesaiona
https://www.iatropedia.gr/sex/otan-to-sex-itan-egklima-pos-epnigan-tis-epithimies-tous-sto-parelthon/31088/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου