Ο Ησίοδος αναφέρει: «Ο Χρυσάωρ παντρεύτηκε την Καλλιρρόη, την κόρη του Ωκεανού, που του γέννησε τον τρικέφαλο Γηρυόνη. Αυτόν τον Γηρυόνη σκότωσε ο Ηρακλής και του πήρε τα βόδια». Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος εξ’ άλλου διασώζει πως ο Γηρυόνης «είχε τρία σώματα που αποτελούσαν ένα μόνο. Ενώνονταν στην κοιλιά και ξαναχωρίζανε από τα πλευρά και τους γλουτούς». Στην ελληνική μυθολογία πράγματι ο Γηρυόνης (από το ρήμα γηρύω = φωνάζω, σκούζω) ήταν ένας τρισώματος ή τρικέφαλος γίγαντας, γιος του Χρυσάορα, (κατ’ άλλους γιος του θεού Ποσειδώνα), και της κόρης του Ωκεανού Καλλιρρόης. Και στις δύο εκδοχές είναι εγγονός της Γοργόνας Μέδουσας. Είναι επίσης γνωστός με τα ονόματα Γηρυονέας, Γηρυονεύς και Γηρυών. Ο Γηρυόνης κατοικούσε στη νήσο Ερύθεια στην ομιχλώδη Δύση, στα πέρατα του Ωκεανού (Ατλαντικού). Στα ιστορικά χρόνια στα Γάδειρα, σημερινό Κάντιξ, έδειχναν τον τάφο του και στην Ολυμπία και στην Θήβα οστά του. Παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Γηρυόνης υπήρχαν στις ανάγλυφες μετόπες του θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς περ. 500 π. Χ. , στο ναό του Διός στην Ολυμπία πριν το 450 π. Χ. (σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο), και στο ναό του Ηφαίστου, γνωστό ως Θησείο, μετά το 450 π.Χ. Σώζονται παραστάσεις του επίσης και σε πολλά αγγεία. Ο Γηρυόνης, ο εγγονός του Ωκεανού, με τα τρία σώματα ενωμένα μεταξύ τους στην κοιλιά, όπως στα σιαμαία, με τρία κεφάλια, έξι χέρια και έξι πόδια ήταν όντως ένα τέρας. Τα κοκκινότριχα βόδια του Γηρυόνη ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή ως δέκατο άθλο να του φέρει ζωντανά, με την υπόδειξη να επιτύχει το κατόρθωμα ο ήρωας χωρίς να παρακαλέσει ή να πληρώσει γι’ αυτό. Ο Γηρυόνης είχε τη φήμη του δυνατότερου ανθρώπου στον κόσμο. Τα πανέμορφα κοκκινότριχα βόδια του φύλαγαν κοντά στο μέρος όπου ο Μενοίτιος έβοσκε τα κοπάδια του Άδη, ο βουκόλος Ευρυτίων, γιος του Άρη, και το δικέφαλο τσοπανόσκυλο Όρθρος – παλιότερα άνηκε στον Άτλαντα – βλαστάρι του Τυφώνα και της Έχιδνας και αδελφός του φύλακα του κάτω κόσμου Κέρβερου, τον οποίον επίσης εξόντωσε ο Ηρακλής.
Ο Ηρακλής στο δρόμο για τη χώρα του Γηρυόνη έφτασε στην Ιβηρική χερσόνησο, στον πορθμό που χωρίζει την Ευρώπη από την Αφρική. Εκεί σε ανάμνηση του ταξιδιού του έστησε δυο κολόνες, μια στην Αφρική και μια στην Ευρώπη, τις γνωστές «Ηράκλειες στήλες». Φτάνοντας στην άκρη του κόσμου ο Ηρακλής έπρεπε να περάσει τον ωκεανό για να φτάσει στην Ερύθεια. Σ’ αυτό τον βοήθησε το άρμα του Ήλιου. Πρόκειται για ένα κύπελλο, που μ’ αυτό ταξίδευε στον ωκεανό ο θεός. Ο Ήλιος του το έδωσε μόνο για μια ημέρα. Ο Ηρακλής ξεκίνησε το ταξίδι του έχοντας μαζί του επίσης ως δώρο από τον Ερμή το Κέρας της Αμάλθειας, γεμάτο τρόφιμα. Στα μισά του δρόμου όμως εμφανίστηκε στον Ηρακλή ο Ωκεανός. Ο παππούς του Γηρυόνη, για να σταματήσει τον ήρωα και να τον υποχρεώσει να γυρίσει στην πατρίδα του προκάλεσε σφοδρή θαλασσοταραχή. Ο ήρωάς μας όμως δεν πτοήθηκε καθόλου. Απείλησε μάλιστα τον Ωκεανό και τον τρόμαξε με το τόξο του. Ο Ωκεανός υποχώρησε και ο Ηρακλής συνέχισε το ταξίδι του. Μόλις έφτασε στο νησί του Γηρυόνη, τον αντιλήφθηκε πρώτο το σκυλί-τέρας, ο Όρθος, και του επιτέθηκε. Ο Ηρακλής χωρίς να διστάσει του ‘σπασε και τα δυο κεφάλια με το ρόπαλό του και το σκότωσε. Μετά εξόντωσε και τον Ευρυτίωνα, ο οποίος ακούγοντας τα γαβγίσματα του Όρθου έτρεξε να τον βοηθήσει. Ο Ηρακλής πήρε τα βόδια και κίνησε να φύγει. Ένας βοσκός όμως, που στην ίδια περιοχή έβοσκε τα κοπάδια του Aδη, ειδοποίησε τον Γηρυόνη. Ο Τρισώματος έτρεξε να σταματήσει τον Ηρακλή και να πάρει πίσω τα βόδια του. Ο Ηρακλής όμως με μια σαϊτιά του έκοψε το νήμα της ζωής. Λένε ότι στην περιοχή που σκοτώθηκε ο Γηρυόνης φύτρωσε από το αίμα του ένα δέντρο με κόκκινους καρπούς. Στο δρόμο της επιστροφής ο Ηρακλής, αφού παρέδωσε το κύπελλο στον Ήλιο, αντιμετώπισε πολλούς ληστές και λαούς που όλοι ήθελαν να του κλέψουν τα βόδια. Τελικά όμως στη Θράκη η Ήρα που τον μισούσε του σκόρπισε τα βόδια. Με όσα κατάφερε να μαζέψει ο ήρωας γύρισε στις Μυκήνες και παρέδωσε τα βόδια στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα θυσίασε προς τιμή της Ήρας.
Ο Γηρυόνης ταυτοποιείται μερικές φορές ως χθόνιος δαίμονας του θανάτου, κυρίως εξαιτίας του συνειρμού με την ακραία δυτική κατεύθυνση. Στη Θεία Κωμωδία του Δάντη ο Γηρυόνης εμφανίζεται ως φτερωτό θηρίο με ουρά σκορπιού αλλά με το πρόσωπο ενός τίμιου ανθρώπου, να κατοικεί στην πλαγιά ανάμεσα στον έβδομο και τον όγδοο κύκλο της Κολάσεως. Για όσους έχουν διαβάσει την Θεία Κωμωδία, ο έβδομος και ο όγδοος κύκλος στην Κόλαση εκπροσωπούν την βία και την απάτη αντιστοίχως. Αμφισβητείται που βρισκόταν η Ερύθεια, η οποία επίσης ονομαζόταν Ερυθραία ή Ερυθρια. Μερικοί περιγράφουν οτι ήταν ένα νησί πέρα από το ρεύμα του Ωκεανού (Αμερική), άλλοι την τοποθετούσαν στις ακτές της Λουσιτανίας (Πορτογαλία).. Άλλοι πάλι την ταύτιζαν με το νησί Λεώνη, ή με ένα άλλο νησάκι εκεί κοντά, πάνω στο όποιο είχαν χτιστεί τα αρχαία Γάδειρα (Καδιξ), και όπου τα βοσκοτόπια ήταν τόσο πλούσια ώστε έβγαινε από το γάλα τυρόπηγμα χωρίς τυρόγαλο, κάθε πενήντα μέρες έπρεπε να κάνουν αφαίμαξη στις αγελάδες μην τυχόν και πάθουν αποπληξία. Αυτό το νησάκι, αφιερωμένο στην Ήρα, λεγόταν Ερύθεια ή Αφροδισιάς. Η Λεώνη, το νησί όπου βρίσκονταν τα Γάδειρα, ονομαζόταν Κοηνούσα εξαιτίας των ελαιώνων της, άλλά οι Φοίνικες τη μετονόμασαν σε Γάδειρα, δηλαδή «οχυρωμένη πόλη». Στο δυτικό ακρωτήρι της υψωνόταν ο ναός του Κρόνου και η πόλη των ΓαδεΙρων , στο ανατολικό ο ναός του Ηρακλή, φημισμένος για την πηγή πού στέρευε στη φουσκονεριά της παλίρροιας και ανάβλυζε άφθονη στην άμπωτη , ο τάφος του Γηρυόνη βρισκόταν στην πόλη, εξίσου ονομαστός από ένα Ιερό δέντρο πού έπαιρνε διάφορες μορφές.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Ηρακλής έφθασε στην νήσο "Ωγυγία" που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 480 μίλια (889 χλμ.), άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος που διέπλευσε ο Ηρακλής και που αναφέρεται στο κείμενο του Πλούταρχου, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό. Ο Ηρακλής μετά την Ωγυγία (Ισλανδία) φθάνει στην Γροιλανδία και σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες, δηλαδή στον πολικό κύκλο. Το κείμενο του Πλουτάρχου αναφέρει μία μεγάλη ηπειρωτική γη (την Αμερική) που στην περιοχή της υπήρχαν τρία νησιά (Γροιλανδία, Baffin, Newfoundland) που ισαπείχαν, βορειοδυτικά της Βρετανίας. Επίσης αναφέρεται ότι από τις ακτές της ηπείρου 5000 στάδια (960χλμ) τα πλοία με κουπιά διαπερνούν το πέλαγος αργά, γιατί είναι λασπώδες εξαιτίας των πολλών ρευμάτων τα οποία εξέρχονται από την "μεγάλη γη" και γίνονται προσχώσεις απ΄αυτά και η θάλασσα είναι βαθειά και γεώδης. Τα ρεύματα που αναφέρει μπορεί να είναι οι μεγάλοι ποταμοί της Αμερικής όπως ο Άγιος Λαυρέντιος του Καναδά (ο μεγαλύτερος πλωτός ποτ. της Αμερικής) και οι λοιποί ποταμοί των ανατολικών ακτών της Βορείου Αμερικής.
Από την Γροιλανδία ο Πλούταρχος μας λέει ότι ο Ηρακλής έφθασε και εγκατέστησε ακολούθους του "γύρω από τον κόλπο που δεν είναι μικρότερος από την Μαιώτιδα λίμνη (σημερινή Αζοφική θάλασσα στην Κριμαία της Ρωσίας) και το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας". Ο κόλπος που καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις είναι o σημερινός "Κόλπος του Αγίου Λαυρεντίου" (Gulf Saint Lawrence) στον Καναδά όπου εκβάλει και ο ομώνυμος ποταμός. Στις ακτές αυτού του κόλπου αναφέρει ότι κατοικούσαν Έλληνες από παλιά και ότι το Ελληνικό στοιχείο που ήδη έσβηνε, είχε κυριευθεί από την βαρβαρική γλώσσα των Κρονίων φυλών,τους νόμους και τον τρόπο ζωής τους και είχε έλθει σε επιμειξίες με τους ντόπιους. Με την άφιξη του Ηρακλή ηττήθησαν οι Κρόνιες φυλές, το ελληνικό στοιχείο αναθερμάνθηκε και έγινε πάλι ισχυρό και σπουδαίο. Εννοείται ότι ο Ηρακλής δεν πήγε μόνος με τον ανηψιό του, Ιόλαο, αλλά ήταν μία εκστρατεία εκατοντάδων Ελλήνων που άλλαξαν δημογραφικά την περιοχή μέσα στο κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου που κατοίκησαν.
Ο Ηρακλής ίδρυσε στην Ευρώπη και στη βόρεια Αφρική, πολλές πόλεις, και πολλές από αυτές διατηρούν στην παράδοσή τους την ανάμνηση του ιδρυτή τους. Για παράδειγμα, συχνά-πυκνά, ακούμε ότι την Μπαρτσελόνα ή Βαρκελώνη, – όπως συνηθίζουμε να τη λέμε, ίδρυσε ο Ηρακλής, και της έδωσε το όνομα Βαρκινών. Αυτό λέει ο μύθος, ή αν θέλετε ο θρύλος. Κανείς όμως δεν αναρωτιέται, για το τι δουλειά είχε ο Ηρακλής στην Ισπανία. Κανείς δεν αναρωτιέται, για το πώς ένας άνθρωπος από μόνος του να ιδρύσει μια σημαντική πόλη. Τι έκανε; Την έχτισε μόνος του; Και ποιοί πήγαν να μείνουν εκεί και ποιός του επέτρεψε να τη χτίσει. Και γιατί το έκανε; Εκείνο που είναι περίεργο, δεν είναι τόσο, το ότι οι πανεπιστημιακοί δεν απαντούν αυτές τις ερωτήσεις, αλλά το ότι κανείς δεν θέτει τις ερωτήσεις. Ο Ηρακλής λοιπόν οργάνωσε με τους δικούς του ημίθεους, τις ανθρώπινες κοινωνίες σε πόλεις, που λειτουργούσαν με τα ελληνικά πρότυπα. Μετά ετοίμασε το εκστρατευτικό σώμα. Πάνω από 10.000 στρατιώτες πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν στον κόλπο του Μεξικού. Αρχικά, κάποια από τα εκατοντάδες πλοία έπιασαν λιμάνι σε ένα νησί της Καραϊβικής που ονομάστηκε Άνδρος, διότι εκεί για πρώτη φορά μετά από χιλιάδες χρόνια, άνδρες, Έλληνες πάτησαν το πόδι τους μετά από την καταστροφή της Ατλαντίδας. Μετά, σε ένα μήνα τα Ελληνικά στρατεύματα είχαν αποβιβαστεί και είχαν εγκατασταθεί πλήρως στο Γιουκατάν του Μεξικού.
Κάποιοι απ’αυτούς διέφυγαν στην Ιαπωνία, όπου δίδαξαν την πολεμική τους τέχνη, δημιουργώντας την κάστα των Νίντζα, και το Νινζούτσου. Αργότερα πιεζόμενοι από τους Ιάπωνες που εποίκησαν και οργάνωσαν την Ιαπωνία προερχόμενοι από την Κίνα, διέφυγαν βόρεια στη νήσο Χοκάιντο, όπου κατέλαβαν την εξουσία της Ελληνικής φυλής των Αινού, με μια ιδιόρρυθμη συνύπαρξη. Μετά από 3.800 περίπου χρόνια, προσπάθησαν να καταλάβουν την Ιαπωνία, αλλά συνετρίβησαν από τον “Μαύρο Σαμουράι”, Σακανόε Νο Ταμουραμάρο, που έφερε το “θεικό σπαθί”, σύμφωνα με τον θρύλο των Αϊνού, αλλά και όλων των Ιαπώνων.
Ο Πλούταρχος μας δίνει πληροφορίες, για το πώς περνάει κανείς από τα Βρετανικά Νησιά, πρώτα από τη νήσο Ωγυγία, στο μέσον του Ατλαντικού και μετά στην περιοχή του “κυκλικού κόλπου” δηλαδή του κόλπου του Μεξικού. Εκεί μας λέει, ότι όταν πήγε ο Ηρακλής, βρήκε Ελληνικούς πληθυσμούς που κινδύνευσαν να εκβαρβαρισθούν. Οι μεγάλοι αρχηγοί των Κρόνιων Δυνάμεων ήταν ανάμεσα τους ένας βασιλιάς μισάνθρωπος και πρωτεργάτης της συνήθειας των ανθρωποθυσιών.
Όλα αυτά έγιναν περί το 3.000 π.Χ. σε μια περίοδο που στην Αμερικανική ήπειρο, σύμφωνα με την συμβατική ιστορία, δεν γινόταν απολύτως τίποτε, διότι οι άνθρωποι ζούσαν σαν νομάδες προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τα … στοιχεία της φύσης. Κι όμως είναι πάμπολες οι παραδοσιακές τοιχογραφίες που αποδίδουν, σύμφωνα πάντα με την προφορική παράδοση, τους τερατομορφους βασιλείς των βαρβάρων, αλλά και τους πολεμιστές, που για να δείχνουν τρομακτικοί φορούσαν στο κεφάλι αντί για κράνη ομοιώματα κεφαλιών λύκων, νυχτερίδων, πουλιών και λιονταριών. Όλες οι τερατομορφες φυλές των βαρβάρων νικήθηκαν από τις δυνάμεις του Ηρακλέους που αποτελούνταν από Ολύμπιους θεούς και κυρίως από Έλληνες μαχητές που πέρασαν τον Ατλαντικό και ενώθηκαν με τους εκεί Έλληνες που επιστρατεύθηκαν και εκπαιδεύτηκαν στο σημερινό Γιουκατάν. Οι μάχες ξεκίνησαν από την περιοχή στην σημερινή Καμιναλτζούγιου στη Γουατεμάλα, και σύντομα έφθασαν μέχρι το Περού και τις κορυφές των Άνδεων. Το Πάμαχον τότε δοκιμάστηκε εναντίον της τεχνικής Νιντζούτσου.. Η αριστερή πτέρυγα των Ελλήνων και οι Ολύμπιοι θεοί του Εύανδρου, αντιμετώπισε τις τερατομορφες φυλές των βαρβάρων, ενώ οι Κρόνιοι δούλοι εμπόδιζαν μόνο τις κινήσεις τους. Το τμήμα του Ηρακλέους κινήθηκε τόσο αστραπιαία, που τους πλαγιοκόπησε, αν και κινήθηκαν πρώτοι. Οι ανώτερες τεχνικές και το φρόνημα των Ολύμπιων θεών υπερίσχυσαν για μια ακόμη φορά, και το στράτευμα τις τερατομορφες φυλές των βαρβάρων σκόρπισε μέσα στα γύρω δάση.
Κατά την πρώτη μάχη που έγινε στην Καμιναλτζούγιου, οι τερατομορφες φυλές των βαρβάρων, θεωρούσαν έχοντας 500.000 στρατού, εκ των οποίων οι 100.000 ήταν τερατομορφες φυλές και οι υπόλοιποι δούλοι τους ότι η νίκη τους θα ήταν θέμα λίγης ώρας, αφού οι 10.000 Ολύμπιοι θεοί που είχε μαζί του ο Ηρακλής, υστερούσαν σε αναλογία 10 πρός 1 σε σχέση με τις τερατομορφες φυλές. Οι τερατομορφες φυλές επιτέθηκαν στο εκστρατευτικό σώμα των Ελλήνων, με σκοπό να τον διαλύσουν και να επιφέρουν πανικό στην παράταξη των Ολύμπιων θεών. Όλοι όμως οι Έλληνες μαχητές ήταν γνώστες της τεχνικής των Ολύμπιων θεών, γνωστής σαν “Πάμαχον”, αφήνοντας πίσω τους σοβαρές απώλειες. Οι ιστορίες της περιοχής που πέρασαν στο θρύλο και σταδιακά απλοποιήθηκαν, ώστε να μπορούν να τις διηγούνται οι παλαιότεροι στους νεότερους με την μορφή των μύθων, έντεχνα δεν προωθήθηκαν παγκόσμια, και απλά αποτελούν πλέον τμήμα των τοπικών φολκλορικών εκδηλώσεων και παραδόσεων. Λίγοι μπορούν να διακρίνουν την σχέση των γεγονότων ανάμεσα σε αυτά που έγιναν στην Αμερικανική ήπειρο το 3.000 π. Χ. και αυτά που έγιναν στην Κίνα.
Ο Ηρακλής ή Αλκαίος ή Αλκείδης ήταν αρχαίος μυθικός ήρωας, ο μέγιστος των Ελλήνων ηρώων. Γεννήθηκε στη Θήβα και ήταν γιος του θεού Δία και της Αλκμήνης, κόρης της Αναξώς, κόρης του Αλκαίου (γιος του ήρωα Περσέα και της Ανδρομέδας) και της Αστυδάμειας. Ο Ηρακλής ακολούθησε την Αρετή, προτιμώντας να υποφέρει για να διαβεί το δύσβατο δρόμο της, αλλά να γνωρίσει τη δόξα και την τιμή με τις καλές του πράξεις και την αρετή του. Μετά το θάνατό του, ο Ηρακλής αποθεώθηκε, έγινε δηλαδή θεός της δύναμης και της ρώμης, και αρχηγός των ηρώων. Ο Δίας τον πήρε στον Όλυμπο και τον πάντρεψε με τη θεά της νιότης, την Ήβη. Η Ήρα τον έκανε παιδί της. Τον Ηρακλή οι αρχαίοι Έλληνες τον παρίσταναν συνήθως ντυμένο με τη λεοντή, να κρατά ένα ρόπαλο στο χέρι, με παράστημα γίγαντα και σώμα δυνατό, νεανικό και εύρωστο. O Ηρακλής θεωρείται σύμφωνα με τους Ορφικούς ο δημιουργός του Θεών και του Κόσμου και λέγεται "Δράκων ελικτός". Ο Ηρακλής είναι ο μεγαλύτερος ήρωας δράσης στην ελληνική μυθολογία. Ο πιο ισχυρός και πιο δημοφιλής ήρωας που έζησε ποτέ. Μισός άνθρωπος, μισός θεός, με υπεράνθρωπες δυνάμεις που προορίζεται να απελευθερώσει τον ελληνικό κόσμο από το κακό.
Είναι πολλοί οι μύθοι που περιβάλλουν τον Βιρακότσα, τον λευκό, μυστηριώδη σωτήρα των Άνδεων, τον ιδρυτή του πολιτισμού των Ίνκας. Τον περιγράφουν ως έναν εξαιρετικά ευφυή άνθρωπο που κρατά πάντα ένα ραβδί (που κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι παραπέμπει σε μονάδα μέτρησης) και ένα βιβλίο. Κάποιοι άλλοι ερευνητές, επίσης, υποθέτουν ότι το ξύλινο ραβδί του Βιρακότσα φανερώνει την ιδιότητα του ραβδοσκόπου, καθώς υποστηρίζεται ότι με αυτό καθόρισε τον τόπο που ήταν κατάλληλος, τόσο για το κέντρο του Τιαουανάκου, όσο και για την ίδρυση άλλων πόλεων. Ένας παμπάλαιος θρύλος των Ίνκας λέει ότι κάποτε ο ήλιος σταμάτησε να λάμπει. Ύστερα από πολλές προσευχές και όρκους, ανέτειλε τελικά από το νησί Τιτικάκα, στη μεγάλη λίμνη, με όλη του τη λαμπρότητα. Τότε, εμφανίστηκε ένας ψηλός, λευκός άνδρας με υπερφυσικές ικανότητες, που μπορούσε να κάνει το νερό να τρέχει από τα βράχια. Ήταν ευπροσήγορος και απευθυνόταν σε όλους με αγάπη. Τους δίδαξε την φιλευσπλαχνία και την αποχή από το κακό. Ύστερα, ξεκίνησε μια πορεία προς το βορρά κάνοντας πολλά θαύματα από όπου περνούσε, μέχρι που , τελείως ξαφνικά, εξαφανίστηκε και δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Οι κάτοικοι της περιοχής τον ονόμασαν Τίκι Βιρακότσα και τον τιμούσαν σαν θεό της δημιουργίας, αποδίδοντάς του ανθρώπινη μορφή. Σταλμένος για να εκπολιτίσει τους ανθρώπους, τους μετέδωσε τους δίκαιους νόμους, νίκησε θριαμβευτικά τους εχθρούς του, διέτρεξε τη χώρα των Άνδεων μέχρι την ακτή και περπατώντας πάνω στα κύματα εξαφανίστηκε στη θάλασσα. Επειδή περπατούσε πάνω στα νερά, όπως ο αφρός, ονομάστηκε Viracocha : "Αφρός της θάλασσας".
Πηγή : https://www.el.gr/paraxena/nefelim/ekstrateia-toy-hraklh-sthn-amerikh-kai-maches-me-nefelim/
https://e-rodios.blogspot.com/2015/12/23_31.html
http://elhalflashbacks.blogspot.com/2018/07/hercules-erytheia-nisos.html
https://iporta.gr/kon-tiki-virakotsa-tis-dimitras-papanastasopoylou/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βιρακότσα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ηρακλής_(μυθολογία)
http://ancient-dromena.blogspot.com/2011/08/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου