Οι Έλληνες της Αργεντινής : Ήρωες, ηγέτες, εξερευνητές, επιχειρηματίες

Το Κέντρο Ιστορικών Ερευνών της Αργεντινής –Centro Argentino de Estudios Historicos– βεβαιώνει ότι ένας από τους πρώτους “λευκούς” που πάτησε το πόδι του στην περιοχή της Αυτοκρατορίας των Ίνκας και μάλιστα έγινε δεκτός από τον Ίνκα Αταγουάλπα, είναι ο Έλληνας Πέτρος Χανιώτης, Pedro de Candia. Δεν αποκλείεται ο ίδιος να είχε και συμμετοχή στην κατάλυση της κυριαρχίας των Ίνκας μαζί με τους Ισπανούς εξερευνητές Αλμάγρο και Πισάρο, το έτος 1542. Οι χρονικογράφοι της εποχής αναφέρουν Έλληνες που έφτασαν μαζί με τους πρώτους κατακτητές και έλαβαν μέρος στις εξοντωτικές επιχειρήσεις των Ινδιάνων, κατά την εξερεύνηση και κατάχτηση της νότιας ηπείρου, και οι οποίοι αργότερα ελαβαν μέρος στους αγώνες για την ανεξαρτησία. Αναφέρεται ότι με την αποστολή του Αλβάρ Νούνιες Καβέσα δε Βάκα, ήταν και ο Έλληνας Γρηγόρης Χανιώτης, ο πρώτος Έλληνας που έφτασε στην Παραγουάη το έτος 1544. Στην ίδια ομάδα ανήκαν και ο Μιχάλης Χανιώτης, ο Στέφανος Σταματίου η Χανιώτης, ο Μιχαλάκης Γραικός και ο Πόλος Γραικός.

Ένας άλλος Έλληνας, ο Στέφανος Ροδίτης, ήρθε στην Αργεντινή με την αποστολή του Πέδρο δε Μενδόσα ο οποίος ίδρυσε το έτος 1536 την πόλη Σάντα Μαρία δε λος Μπουένος Άιρες, στο ίδιο σημείο που σήμερα βρίσκεται η πόλη Μπουένος Άιρες, πρωτεύουσα της Αργεντινής. Ο Γιάννης Δημητρίου ήταν μέλος της αποστολής του Χερόνιμο Λουίς δε Καβρέρα, η οποία ίδρυσε την πόλη Κόρδοβα το 1573. Ας σημειώσουμε ότι ο Δημητρίου είναι απευθείας πρόγονος του Βαρτολομέ Μίτρε, που το έτος 1862 έγινε πρόεδρος της Αργεντινής. Άλλοι δύο Έλληνες, ο Κορνάρος Γρέκος και ο Φραντσίσκος Άλμπο, με καταγωγή από τα Επτάνησα, ανήκαν στο πλήρωμα του μεγάλου εξερευνητού Μαγγελάνου το 1520. Τέλος, ο Ιωάννης Γεωργίου απο την Σάμο, ήταν βοηθος του πλοιάρχου Πιεδραβουένα, εξερευνητή της Παταγωνίας και της Γης του Πυρός.

Οι Έλληνες ήταν παρόντες στους απελευθερωτικούς αγώνες της Αργεντινής, καθώς και στις προσπάθειες για την πολιτική οργάνωση της χώρας σαν ανεξάρτητο κράτος. Θα αναφέρουμε παρακάτω μερικές σημαντικές τέτοιες παρουσίες. O Κωνσταντινος Σουβαϊλής, από την Τήνο, υπηρέτησε ναύτης στην Φρεγάτα Αλφόνσο, με την οποία έλαβε μέρος σε όλες της επιχειρήσεις εναντίον τον φεντεραλιστών από το 1851 έως το 1888, και έφτασε τον βαθμό του αντιπλοίαρχου. Ο Γεώργιος Καρδάσης, από την πόλη Γουαλεγουάη, κατατάχτηκε στον επαναστατικό στρατό του στρατηγού Λαβάζε το έτος 1840. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει σε δύο Υδραίους μετανάστες και ναυτικούς που σήμερα τιμούνται σαν εθνικοί ήρωες της Αργεντινής. Ο (αργότερα) Υποναυάρχος Νικόλαος Γιώργος Κολμανιάτης απο την Ύδρα (Nicolas Jorge Colmaniatis), έφτασε στην Αργεντινή το 1811 όπου κατατάχτηκε στο πολεμικό ναυτικό σαν απλός ναύτης. Το έτος 1814 μάχεται ηρωικά με τον στόλο του στην ναυμαχία του Μαρτίν Γκαρσία. Σε όλη την σταδιοδρομία του έδειξε μεγάλες στρατιωτικές ικανότητες και αυτοθυσία, φτάνοντας στους ανωτέρους βαθμούς στης στρατιωτικής ιεραρχίας, πάντοτε επ’ ανδραγαθεία. Αποστρατεύτηκε το 1860, με το βαθμό του Υποναυάρχου αφού κυβέρνησε με επιτυχία και επιδεικνύοντας ιδιάιτερο ηρωισμό τα πλοία: Σαν Λουίς, το 1817, Χενεράλ Βαλκάρσε το 1826, Λα Εντρεριάνα το 1840, Λα Μολέσκα το1842, 25 δε Μάιο το 1844 και το πολεμικό Τσακαβούκο.

Ο άλλος φημισμένος Υδραίος είναι ο Μιχαήλ Σαμουήλ Σπύρου, που έφτασε στην χώρα το 1810 και πήρε αμέσως μέρος στην οργάνωση των ναυτικών δυνάμεων της επανάστασης, όπως και σε αρκετές ναυτικές επιχειρήσεις. Στην ναυμαχία Αρρόζο δε λα Τσίνα υπηρετούσε στην φελούκα του Καρμέν , όταν βρέθηκε κυκλωμένος απο τους Ισπανούς, μπροστά από το νησί Μαρτίν Γαρσία του Ρίο ντε λα Πλάτα. Τότε ο Σπύρου για να μην παραδοθεί, προτίμησε να ανατινάξει το πλοίο του στον αέρα μαζί με όλο του το πλήρωμα, βρίσκοντας ηρωικό θάνατο. Οι Υδραίοι ναυτικοί αυτοί, με την τόλμη και γενναιότητα τους, έχουν κερδίσει μια μόνιμη θέση στην ιστορία της Αργεντινής. Στις 30 Αυγούστου του 1937, η πολεμική σχολή του Ναυτικού της Αργεντινής πήρε το όνομα του Nicolas JORGE, ενώ μια πολεμική φρεγάτα πήρε το όνομα του Σπύρου (ARA ESPIRO).

Ο Βαρθολομαίος Μητρόπουλος ήταν Αργεντίνος πολιτικός, στρατιωτικός και συγγραφέας, ελληνικής καταγωγής (Βαρθολομαίος Μητρόπουλος, το ελληνικό του όνομα). Διετέλεσε Πρόεδρος της Αργεντινής από το 1862 έως το 1868. Ο Μπαρτολομέ Μίτρε (Bartolomé Mitre) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες στις 26 Ιουνίου 1821. Ο απώτερος πρόγονός του Βεντούρα Μητρόπουλος είχε φθάσει στην Αργεντινή από τη Βενετία στα τέλη του 17ου αιώνα. Ως φιλελεύθερος, αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Χουάν Μανουέλ ντε Ρόζας και εξορίστηκε στην Ουρουγουάη το 1846. Αργότερα, έζησε στη Βολιβία, το Περού και τη Χιλή και με τη δράση του συνέβαλε στην πτώση του Ρόζας το 1852. Μετά την επιστροφή του στην Αργεντινή υποστήριξε τις αυτονομιστικές τάσεις της επαρχίας του Μπουένος Άιρες και απέρριψε το Σύνταγμα του 1853, το οποίο παρείχε μία ανεπαρκή κατά τη γνώμη του θέση μέσα στην ομοσπονδία. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1859-1861) τέθηκε επικεφαλής του στρατού του Μπουένος Άιρες και νίκησε τον στρατό της συνομοσπονδίας της Αργεντινής στην αποφασιστική μάχη του Παβόν (17 Σεπτεμβρίου 1861).

Τον Οκτώβριο του 1862 εκλέχτηκε Πρόεδρος της Αργεντινής και παρέμεινε στη θέση του έως τις 11 Οκτωβρίου 1868, οπότε έληξε η εξαετής θητεία του. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, πάταξε τους τοπικούς αρχηγούς (caudillos), ευνόησε τη μετανάστευση και ανέπτυξε την εκπαίδευση και την οικονομία. Στην αρχή του πολέμου εναντίον της Παραγουάης (1865) τέθηκε επικεφαλής των συμμαχικών στρατευμάτων (Αργεντινής, Βραζιλίας, Ουρουγουάης). Στις 4 Ιανουαρίου του 1870 ίδρυσε την εφημερίδα «La Nación Argentina» («Το Αργεντίντικο Έθνος»), που συνεχίζει να εκδίδεται από τους απογόνους του με την ονομασία «La Nación». Ανήκει στον κεντροξεξιό χώρο κι έχει τη δεύτερη κυκλοφορία στη χώρα. Το 1874, ο Μίτρε υπέβαλε εκ νέου υποψηφιότητα για την Προεδρία της Αργεντινής, αλλά ηττήθηκε. Θεώρησε την ήττα του προϊόν νοθείας και κήρυξε «αντάρτικο». Κατέλαβε μία κανονιοφόρο και επιχείρησε να εμποδίσει την ορκωμοσία του νέου προέδρου Νικολάς Αβελανέδα. Συνελήφθη και η ζωή του σώθηκε χάρη στη μεγαλοψυχία του νέου προέδρου. Στη συνέχεια και μέχρι το τέλος της ζωής του αφιερώθηκε στο γράψιμο. 

Οι Έλληνες μετανάστες άρχισαν να φθάνουν στην Αργεντινή σε μικρές ομάδες μετά από το 1870, μια περίοδο που η χώρα κατέβαλε προσπάθειες να ελκύσει εργατικά χέρια. Οι περισσότεροι έφτασαν σαν μέλη πληρωμάτων καραβιών. Άλλοι έφθασαν στην χώρα εφοδιασμένοι με συμβόλαια εργασίας. Οι περισσότεροι Έλληνες έφθασαν στη χώρα κατά την περίοδο 1890-1954 σε τρία ρεύματα: Το πλέον σημαντικό ήταν στο διάστημα 1890-1924. Στη συνέχεια ένα δεύτερο –μειωμένο– στο διάστημα 1924-1945 και ένα τρίτο –αυξημένο– στο διάστημα 1945-1954. Δυστυχώς, στα αρχεία του Ινστιτούτου Μεταναστών, πολλοί Έλληνες εγγράφηκαν για διάφορους λόγους σαν Τούρκοι ή σαν Ιταλοί, και για το λόγο αυτό είναι σήμερα πολύ δύσκολο να υπολογισθεί ακριβώς ο αριθμός των Ελλήνων μεταναστών στη χώρα αυτή. Πάντως, θεωρείται ότι το 1970 υπήρχαν περίπου 40.000 Έλληνες στην Αργεντινή, ενώ σήμερα ο αριθμός αυτός εκτιμάται ότι φάνει στις 20.000. Πηγές της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας τον ανεβάζουν σε 60.000, συμπεριλαμβάνοντας και πολίτες με πιο μακρινή ελληνική καταγωγή. Οι περισσότεροι ανήκουν σε 6-7 μεγάλες κοινότητες, 3 από τις οποίες στο Μπουένος Άϊρες και οι υπόλοιπες σε άλλες μεγάλες πόλεις. Υπάρχουν επίσης και άλλες μικρότερες κοινότητες, καθώς και πολλοί ομογενείς διεσπαρμένοι –απομονωμένοι και ξεχασμένοι– στην επαρχία.

Η εκτεταμένη αναφορά του ΒΗΜΑτος της 13.8.2023 στον ελληνικής καταγωγής, υπουργό της Αργεντινής Δημοκρατίας, Γκαμπριέλ Κατωπόδη, μου δίνει την αφορμή ν’ αναφερθώ, στον ελληνισμό της μακρινής Αργεντινής, διαχρονικά, τον οποίο διακρίνει, όπως σχεδόν σύμπαντα τον ελληνισμό της διασποράς, μια οδυσσεική αντίληψη της ζωής. Έτσι κατά την αθηναική εφημερίδα ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ της 27.5.1889: “Χάρις εις το επιχειρηματικό πνεύμα του εν Αργεντινή δημοκρατία διαμένοντος από τριετίας έλληνος γεωπόνου, κ. Διονυσίου Αμπελικοπούλου συνέστη “Ελληνική Εμπορική Εταιρεία, ης κύριος σκοπός έσεται η ανάπτυξις των εμπορικων σχέσεων της Ελλάδος και της Αργεντινής και ιδίως η εισαγωγή εις ταύτην ελληνικών προιόντων”. Ο Διονύσιος Αμπελικόπουλος κατήγετο από την πόλη των Πατρών, ως συνάγεται από την ίδια προαναφερόμενη εφημερίδα της 15.8.1889, κατά την οποίαν: Τηλεγραφικώς αγγέλλονται εκ Βουένος Άυρες της Αμερικής οιγάμοι του εκείσαι και άλλοτε εν Αθήναις αργυραμοιβού Φραγκίσκου Λουράν μετά της ευ ηγμένης δεσποινίδος Πόπης Πασχάλη της γνωστής εν Πάτραις οικογενείας και ανεψιάς του εν Μεντόζα έλληνος καθηγητού και κτηματίου κ. Διον Αμπελικόπουλου”.

Κατ’ ειδήσεις εκ Βουένος Άυρες κατ’ απόφασιν της Κυβερνήσεως της Αργεντινής την 19ην τρέχοντος θα διεξαχθή η τελετή της μετονομασίας και ο εντοιχισμός ειδικής πλακός, η οποία θα φέρει το όνομα του ήρωος της Αργεντινής ανεξαρτησίας έλληνος πλοιάρχου Μιχαήλ Σαμουήλ Σπύρου”. Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας της Αργεντινής διεξήχθη, με αντίπαλο την Ισπανία, την περίοδο μεταξύ των ετών 1810 και 1818. Πλην του μνημονευομένου Μιχαήλ Σπύρου, ο οποίος μάλλον κτήγετο από την Σάμο, συμμετέσχε και ο Υδραίος Νικόλαος Γεωργίου. Πάντως η Δημοκρατία της Αργεντινής έχει αναγνωρίσει την σημαντική δραστηριότητα αμφοτέρων, κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας, και, έχει τιμήσει επανειλημμένως τους δύο νησιώτες Έλληνες και ιδίως μεταθανατίως. ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ, 6.1.1940… Αγγέλλεται εκ Μπουένος Άυρες ότι εσημείωσεν εξαιρετικήν επιτυχίαν το ρεσιτάλ τραγουδιού του βαρύτονου κ. Ι. Προύσαλη και ρεσιτάλ πιάνου της δεσποινίδος Μ. Σταυριανάκη. Οι καλλιτέχνες εκληθησαν επανειλημμένως υπό του κοινού. Ο κ. Προύσαλης ετραγούδησεν δύο τραγούδια εκτός προγράμματος και επανέλαβε την ”χαμένη αγάπη” κατ’ απαίτηση των Ελλήνων. Εξ άλλου εξακολουθεί να σημειώνη εξαιρετικήν επιτυχίαν η γνωστή ελληνο- αργεντινή ντιζέζ δεσποινίς Αγγέλα Λυκιαρδοπούλου”.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1906 στη Σμύρνη. Γιος του εύπορου καπνέμπορου Σωκράτη Ωνάση και της Πηνελόπης το γένος Δολόγλου (ή Ντολόγλου), το 1922 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με την οικογένειά του τη Σμύρνη εξαιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής. Ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα και το 1923 μετανάστευσε στην Αργεντινή. Το 1923 ο Ωνάσης μεταναστεύει στην Αργεντινή. Λέγεται ότι, έκανε το μεγάλο βήμα τον Αύγουστο του 1923 με 250 -κατά άλλες μαρτυρίες, 100- δολάρια και μία ταξιδιωτική βίζα στην τσέπη. Ότι, στην αρχή δούλευε ως νυχτοφύλακας και λαντζέρης και ότι, προσελήφθη ως νυκτερινός τηλεφωνητής στη Βρετανική Τηλεφωνική Εταιρεία. Ήταν εκεί όπου εκμεταλλευόμενος τη θέση του, άρχισε να κρυφακούει συνομιλίες που εκτιμούσε ότι, θα του φανούν χρήσιμες. Ο Ωνάσης άλλωστε, μιλούσε τέσσερις γλώσσες -ελληνικά, τουρκικά, ισπανικά και αγγλικά. Κάπως έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει μια μικρή επιχείρηση εισαγωγής καπνού και κατασκευής τσιγάρων. Τον καπνό, τις περισσότερες φορές λαθραίο, τον εξασφάλιζε ο πατέρας του μέσω Τουρκίας. Ο τρόπος με τον οποίον πλάσαρε τα τσιγάρα του στην αγορά της Αργεντινής έχει μείνει παροιμιώδης: Εκτός του ότι πέταγε σε πολυσύχναστους δρόμους του Μπουένος Άϊρες άδεια πακέτα, είχε την εξυπνάδα να δημιουργήσει ελαφρά τσιγάρα για γυναίκες με ροζ φίλτρο και χρυσό χαρτί.

Όταν η διάσημη σοπράνο της Αργεντινής Κλαούντια Μούθιο που αγαπούσε το τούρκικο χαρμάνι το οποίο έκανε εισαγωγή ο Ωνάσης εμφανίστηκε στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας καπνίζοντας τα τσιγάρα του, εξασφάλισε εν μία νυκτί την καλύτερη διαφήμιση. Εννοείται ότι έγιναν ζευγάρι. Ο Ωνάσης πίστευε ότι το τουρκικό χαρμάνι θα άρεσε περισσότερο στις γυναίκες από το ταμπάκο της Κούβας και, όπως αποδείχτηκε, είχε δίκιο. Τα τσιγάρα του -«Osman» και «Primeros»- του έδωσαν το πρώτο καλό κεφάλαιο. Με τη βοήθεια των εξαδέλφων του Κώστα και Νίκο Κονιαλίδη, επέκτεινε την επιχειρηματική δραστηριότητα του, μέχρι που ήρθαν τα μαντάτα: Οι φόροι για εμπορεύματα που εισάγονταν από χώρες που δεν είχαν εμπορική συμφωνία με την Ελλάδα θα αυξάνονταν μέχρι και 1000%. Εν τω μεταξύ, το κραχ του 1929 κλονίζει την παγκόσμια αγορά και το 1932 ο Ωνάσης αλλάζει πεδίο. Στρέφεται στη θάλασσα. Αρχικά, αγοράζει ένα εμπορικό 7.000 τόνων. Μετά βάζει στο μάτι τα παροπλισμένα πλοία της καναδικής National Steamship Company τα οποία πωλούνταν ως σκραπ. Προτείνει στους Καναδούς να αγοράσει έξι πλοία προς 20.000 δολάρια έκαστο, η εταιρεία αρνείται, αλλά τελικά, υποχωρεί μπροστά στο θηριώδες πείσμα του. Κάπως έτσι, ο Ωνάσης γίνεται εφοπλιστής. Ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι σε εξέλιξη, ο Ωνάσης έχει αρχίσει την επιχειρηματική δραστηριότητά του σε Μπουένος Αϊρες και Νέα Υόρκη. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τού είχε δώσει ειδική βίζα διαμονής στις ΗΠΑ από το καλοκαίρι του 1942, τη χρονιά που προσπαθούσε να πουλήσει τα τάνκερ «Καλλιρρόη» και «Αντιόπη» προτού προλάβουν να τα κατασχέσουν οι Αμερικανοί για τις ανάγκες του πολέμου. Την άνοιξη του 1943 γνωρίζει τη 16χρονη κόρη του Έλληνα εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού, Τίνα και την ερωτεύεται (;). Τρία χρόνια αργότερα παντρεύονται και ξεκινούν τη νέα τους ζωή στο Παρίσι. Στις 30 Απριλίου 1948 αποκτούν τον γιο τους Αλέξανδρο και στις 11 Δεκεμβρίου 1950 το δεύτερο παιδί τους, τη Χριστίνα, η οποία γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη.

Τέλος σημειώνω ότι ο Στρατηγός Κριστιάνο Νικολαιδης (+2011), με καταγωγή από την Χάλκη της Δωδεκαννήσο, διετέλεσε αρχηγός του Στρατού της Αργεντινής το 1982. Ο Κριστίνο Νικολαϊδης (Κόρδοβα, Αργεντινή, 2 Ιανουαρίου 1925 – 22 Ιανουαρίου 2011) υπήρξε Αργεντινός στρατηγός ελληνικής καταγωγής (με ρίζες από τη Χάλκη των Δωδεκανήσων) και μέλος της Στρατιωτικής Δικτατορίας του 1982-83. Διαδέχθηκε τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι το 1982 στην αρχηγία του αργεντινού στρατεύματος μετά την παράδοση των στρατευμάτων του τελευταίου στους Βρετανούς στον Πόλεμο των Μαλβίνων νήσων (Φώκλαντς). Μετά από διαβουλεύσεις δύο εβδομάδων στο εσωτερικό του στρατού της Αργεντινής ανατέθηκε η αρχηγία στο στρατηγό Κριστίνο Νικολαΐδης ο οποίος και ανέλαβε. Ο Νικολαΐδης ήταν ο τέταρτος κατά σειρά αρχηγός του στρατού κατά την διάρκεια της κυβέρνησης της Αργεντινής από την στρατιωτική επιτροπή (junta militar), η οποία ανέλαβε την εξουσία στην χώρα το 1976 και στην οποία μετείχαν και τα τρία σώματα με τους αρχηγούς τους με επικεφαλής στην ιεραρχία πάντα τον αρχηγό του στρατού. Ήταν η μοναδική φορά κατά την διάρκεια της κυβέρνησης της Αργεντινής σπό την στρατιωτική επιτροπή όπου ο αρχηγός του Στρατού δεν θα ήταν και ταυτοχρόνως και Πρόεδρος της χώρας. Αλλοι δύο ακόμη Πρόεδροι υπήρξαν που δεν κατείχαν το αξίωμα του αρχηγού του στρατού. Ο Υποστράτηγος Οράσιο Τομάς Λιέντο άσκησε καθήκοντα Προέδρου για λίγες μέρες όταν ο Πρόεδρος Στρατηγός Ρομπέρτο Εδουάρδο Βιόλα Πρεβεδίνι αρρώστησε και απεσύρθη. Και ο Υποστράτηγος Αλφρέδο Οσκαρ Σαίντ Ζαίν άσκησε καθήκοντα Προέδρου για λίγες μέρες μετά την παραίτηση στις 17 Ιουνίου 1982 του Προέδρου Στρατηγού Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι Καστέλι μετά την αρνητική κατάληξη της στρατιωτικής επιχείρησης καταλήψεως των Μαλβινών νήσων-Φώκλαντς.

Ο Νικολαΐδης διαφώνησε με τα άλλα δύο μέλη της στρατιωτικής επιτροπής, τον αρχηγό του Ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας σχετικά με την απόφασή του να ανατεθεί η Προεδρία της χώρας στον Ρεϊνάλντο Μπενίτο Μπινιόνε. Το αποτέλεσμα αυτής της διαφωνίας ήταν να μην παραστούν στην ορκωμοσία του Στρατηγού Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε ο αρχηγός του Ναυτικού και ο αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας. Η ορκωμοσία του Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε ως Προέδρου της χώρας έγινε από τον Στρατηγό Κριστίνο Νικολαΐδης, ο οποίος εκπροσώπησε ως επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής τους άλλους δύο αρχηγούς, του Ναυτικού και της πολεμικής Αεροπορίας. Η αρνητική έκβαση της στρατιωτικής επιχείρησης για την κατάληψη των Μαλβινών νήσων (Νήσοι Φώκλαντ) με επικεφαλής τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι αποτέλεσε καταλυτικό γεγονός το οποίο ουσιαστικά οδήγησε την στρατιωτική επιτροπή στην απόφαση πως η διαδικασία της εθνικής αναδιοργάνωσης, η οποία αποτελούσε από το 1976 βασική πολιτική της, έπρεπε να περάσει στα χέρια των πολιτικών λόγω της μεγάλης κοινωνικής αναταραχής που είχε προκληθεί στην χώρα. Ο στρατηγός Κριστίνο Νικολαΐδης διαφώνησε με τα άλλα δύο μέλη της στρατιωτικής επιτροπής τα οποία μάλλον ήθελαν να μεταβιβαστεί η εξουσία απευθείας στους πολιτικούς. Η διαφωνία ήταν ότι ίσως υπήρχε ο κίνδυνος πως με την απευθείας μετάβαση της εξουσίας στους πολιτικούς να μετείχαν και μη νόμιμες πολιτικές δυνάμεις. Για αυτόν τον λόγο ο Στρατηγός Κριστίνο Νικολαΐδης αποφάσισε ότι την διαδικασία αυτή έπρεπε να αναλάβει ένα έμπιστο πρόσωπο κύρους το οποίο ήταν ο Στρατηγός Ρεινάλντο Μπενίτο Μπινιόνε. Εκείνος, μετά από διαβουλεύσεις με τα 14 νόμιμα κόμματα της Αργεντινής μεταβίβασε την εξουσία στον εκλεγέντα τελικά πρόεδρο Ραούλ Αλφονσίν. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο στρατηγοί Νικολαΐδης και Μπινιόνε εξαιρέθηκαν από δικαστικές διώξεις της πολιτικής κυβέρνησης τις οποίες έκανε κατά των άλλων επιφανών μελών της στρατιωτικής επιτροπής η οποία κυβέρνησε την χώρα από το 1976. Αυτό κατά παράδοξο τρόπο έγινε μετά 20 και πλέον χρόνια.

Και στους δύο στρατηγούς επεβλήθησαν πολυετείς ποινές. Στον Κριστίνο Νικολαΐδης επεβλήθη ποινή 25 ετών σε κατ οίκον περιορισμό την οποία εξέτησε μέχρι τον θάνατό του το 2011. Στον στρατηγό Μπινιόνε επεβλήθη ποινή φυλακίσεως 25 ετών. Οι κατηγορίες κατά των δύο στρατηγών αφορούσαν την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από την στρατιωτική επιτροπή της οποίας ήταν και οι πλέον σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές, ειδικά ο στρατηγός Νικολαΐδης ο οποίος δεν εμπιστευόταν καθόλου τους πολιτικούς και τους θεωρούσε επικίνδυνους για την χώρα σύμφωνα με τις συνθήκες εκείνης της εποχής. Έτσι έκλεισε ο κύκλος των στρατιωτικών δικτατοριών στην Αργεντινή από το 1976 μέχρι το 1983. Ο Νικολαΐδης κατηγορήθηκε, επίσης, ότι κάηκαν με εντολή του όλα τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών για τις εξαφανίσεις, και ειδικά παιδιών, και για το μακελειό της πόλεως Μαργκαρίτα Μπελέν όπου βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν 11 μαχητές αντάρτες Μοντονέρος-άλλοι 4 εξαφανίστηκαν, τη νύχτα 12 προς 13 Δεκεμβρίου 1976. Αξίζει τον κόπο να διαβαστεί το άρθρο που οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αφιέρωσαν στον Κριστίνο Νικολαΐδη, στις 17 Ιουνίου 1982, δηλαδή μια μέρα πριν αναλάβει την ηγεσία του στρατού. Αποτελείται από 695 λέξεις, και τον χαρακτηρίζει ως αντικομμουνιστή, αδίστακτο, με όψη μπουλντόγκ στην εμφάνιση, στιβαρό και μετρίου αναστήματος. «Όταν τον συναντώ μού δημιουργείται αίσθημα τρόμου», είπε μια μεσήλικας, «αλλά είναι καλός άνθρωπος!..».

Πηγή :  https://ardin-rixi.gr/archives/252468

https://www.ispania.gr/arthra/diafora/1863-oi-ellines-stous-apeleytherwtikous-agwnes-ths-argeintinhs

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82

https://www.rodiaki.gr/article/294449/o-strathgos-nikolaidhs-kathgorhthhke-gia-egklhmata-kata-ths-anthrwpothtas#google_vignette

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82

https://www.sansimera.gr/biographies/853#goog_rewarded