Ο Χριστός δεν ήταν απλώς ο Μεσσίας τών Εβραίων. Ήταν ο Σωτήρας και ο Θεός όλου τού κόσμου. Έτσι προφήτευσαν γι' Αυτόν, όχι μόνο οι Ισραηλίτες, αλλά ΟΛΑ τα έθνη τον ανέμεναν. Και φυσικά προφήτευσαν γι' Αυτόν και οι Έλληνες! Στον διάλογο «Αλκιβιάδης δεύτερος», συμβουλεύει ο (Πλατωνικός) Σωκράτης τον Αλκιβιάδη, που ετοιμαζόταν για μια θυσία: Σωκράτης: «Είναι ανάγκη λοιπόν να περιμένει κανείς μέχρι να μάθει πώς πρέπει στους θεούς και στους ανθρώπους να συμπεριφέρονται»
Αλκιβιάδης: «Πότε λοιπόν θάρθει αυτή η ώρα Σωκράτη, και πού είναι αυτός που θα μας διδάξει; Γιατί νομίζω με πολλή χαρά θάβλεπα αυτόν τον άνθρωπο, ποιος είναι».
Σωκράτης: «Αυτός που νοιάζεται για σένα, αλλά μου φαίνεται, όπως στον Διομήδη λέει ο Όμηρος ότι η Αθηνά αφαίρεσε την αχλύν, για να ξεχωρίζει καλά τον θεό ή τον άνθρωπο, έτσι και σε σένα πρέπει πρώτον μεν από την ψυχή την αχλύν αφού αφαιρέσει, που τώρα υπάρχει, τότε ήδη να σου προσφέρει αυτά, με τα οποία πρόκειται να γνωρίζεις τι είναι κακό και τι είναι καλό, γιατί τώρα δεν μου φαίνεται πως θα μπορέσεις». Και όχι μόνο ξεκαθαρίζει ότι «περιμένει να έρθει κάποιος μπορεί να μας διδάξει» όσα η φιλοσοφία δεν μπορεί, «κάποιον που ενδιαφέρεται», αλλά επίσης προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο γίνεται ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία: «Τοιούτος ουν άλλος ου ραδίως υμίν γενήσεται, ω άνδρες, αλλ' εάν εμοί πείθησθε, φείσεσθε μου, υμείς δ' ίσως ταχ' αν αχθόμενοι, ώσπερ οι νυστάζοντες εγειρόμενοι, κρούσαντες αν με, πειθόμενοι Ανύτω ραδίως αν αποκτείναιτε, είτα τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ' αν, ει μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (πλάτων Απολ. Σωκρ ιη΄). Σαφέστατα λοιπόν, εδώ ο Σωκράτης, μίλησε για «κάποιον άλλον, που ο Θεός θα στείλει στους ανθρώπους μετά τη δική του εκτέλεση». Λοιπόν, εμείς τα λέμε ή ο Σωκράτης; Αυτός τίμησε τον εαυτό του προφητεύοντας για τον Χριστό. Και όχι μόνο ο Σωκράτης προφήτεψε για τον Χριστό, αλλά και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη». Όταν ο Χριστός μίλησε στον Παύλο, από τον Προμηθέα Δεσμώτη του μίλησε, και όλα αυτά του θύμισε. Γιατί ο Παύλος ήταν γνώστης των Ελληνικών κειμένων. Πιθανόν ο Παύλος τότε να θυμήθηκε και το εξής απόσπασμα του Προμηθέα Δεσμώτη: Όταν ο Δίας τιμωρεί τον Προμηθέα επειδή ο Προμηθέας έκανε καλό στους ανθρώπους, ενώ οι άλλοι «θεοί» φθονούσαν την ευτυχία τών ανθρώπων, ο Προμηθέας «φτύνει» και τον Δία και τον απεσταλμένο του τον Ερμή, με τα εξής λόγια: «Απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς».(Αισχ. Προμηθέας δ΄, στ. 975). Εκεί λοιπόν, ο Αισχύλος δια στόματος Ερμή, πετάει την εξής προφητεία στους στίχους 1026-1028: «Σ' αυτά τα βάσανά σου τέρμα κανένα να μην περιμένεις πριν να φανεί και να θελήσει κάποιος απ' τους θεούς να πάρει τα βάσανά σου επάνω του και να πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου». Πρόσεξε προφητεία! Προδιέγραψε εδώ ο Αισχύλος, τη βούληση του Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστού, να πάρει πάνω του τα βάσανά μας, και να κατεβεί ως τον Άδη με τη σταυρική του θυσία για να μας σώσει! Όμως δεν τελειώνει εδώ το θέμα. Ο Αισχύλος κάνει μια ακόμα πιο εντυπωσιακή προφητεία για τον Ιησού Χριστό, αυτή τη φορά μέσα από τα λόγια του Προμηθέα, σε διάλογό του με την ΠΑΡΘΕΝΑ Ιώ: ΙΩ: «Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς τη θέληση του Δία;» ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι». ΙΩ: «Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ' απαλλάξει απ' τα βάσανα;» ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Τρίτης γενιάς γέννημα θα είναι μετά από δέκα γενιές». Προσέξτε! Εδώ ο Αισχύλος, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνει ότι από την ΠΑΡΘΕΝΟ θα γεννηθεί μετά από 13 γενιές Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, που θα ενεργήσει χωρίς τη θέληση του Δία (!!!) Πότε δηλαδή; Τα 450 - 460 που χωρίζουν την παράσταση του Αισχύλου για τον Προμηθέα Δεσμώτη από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ 13 ΓΕΝΙΕΣ. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι τίμησαν τη σοφία τους με προφητείες για τον Χριστό. Αντιθέτως, οι σημερινοί παγανιστές, ατιμάζουν τον εαυτό τους αρνούμενοι βεβαιωμένες αλήθειες, που μαρτυρήθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες, με τίμημα τη ζωή τους!
Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ : Ησαν δέ τινες Ελληνες εκ των αναβαινόντων, ινα προσκυνήσωσιν εν τηῇ εορτή. Ουτοι ουν προσηλθον Φιλίππω τω απὸ Βηθσαϊδὰ της Γαλιλαίας, και ηρώτων αυτὸν, λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησουν ιδειν. Ερχεται Φίλιππος, και λέγει τω ᾿Ανδρέαᾳπ, και πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τω᾿Ιησου. Ο δὲ Ιησους απεκρίνατο αυτους λέγων· ελήλυθεν η ωρα, ινα δοξασθει ο Υιος του ανθρώπου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι, αντίθετα με την άποψη μερικών ερευνητών, ο Ελληνισμός συνδέεται στενά με την όλη προοπτική του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Υπάρχει πρώτα σ' αυτό μια χαρακτηριστική έμφαση στον οικουμενικό χαρακτήρα και στην αποστολή του Ιησού Χριστού, μια διεύρυνση του ορίζοντος της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Χριστός, τονίζεται, ήλθε στον κόσμο για να φωτίση «πάντα ανθρωπον ερχόμενον εις τόν κόσμον» είναι «ο αμνός του Θεου ο αιρων τήν αμαρτίαν του κόσμου», ο οποίος θα ελκύση «πάντας» κοντά του, ώστε να «σωθει ο κόσμος δι' αυτοῦ». Η προφητεία του αρχιερέως ότι ο Ιησούς «εμελλεν αποθνήσκειν ... ουχ υπέρ του εθνους μόνον (δηλαδή των Ιουδαίων), αλλα ινα καί τά τέκνα τουῦΘεου τά διασκορπισμένα συναγάγει εις εν», σε συνδυασμό με τη φράση του Ιησού «καί αλλα πρόβατα εχω, α ουκ εστιν εκ της αυλης ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα. Στην συγκεκριμένη αναφορά ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες. «Αμὴν αμὴν λέγω υμιν, εαν μὴ ο κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εις τὴν γῆπην αποθάνει, αυτὸς μόνος μένει· εαν δὲ αποθάνει, πολὺν καρπὸν φέρει.» Δηλαδή ο Ιησούς σχολιάζοντας το αίτημα των Ελλήνων να Τον ιδούν, προέβλεψε όχι μόνο τη ευρύτατη διάδοση του κηρύγματός τους αλλά και την προυπόθεση για τη σωτηρία τους. «Εαν εμοὶ διακονω τις, εμοὶ ακολουθείτω, καὶ οπου ειμι εγώ, εκει και ο διάκονος ο εμος εσται· καὶ εαν τις εμοι διακονει, τιμήσει αυτον ο Πατήρ. Ο Ιησούς ξεκαθαρίζει ότι όσοι τον ακολουθούν, ανεξάρτητα της εθνικότητας τους, θα τιμηθούν από το Πατέρα Θεό». Στο Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης μιλά με επαινετικά λόγια για τους Έλληνες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έζησε όχι μόνο στην έρημη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη αλλά και στην ελληνικότατη Έφεσο την πατρίδα του Ηράκλειτου και εκεί ήρθε σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα. Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «που ουτος μέλλει πορεύεσθαι οτι ημεις ουχ ευρίσκομεν αυτόν ; μή εις τήν διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ελληνας ;».Και κάτι περισσότερο: ο Ιωάννης εμφανίζει τη δημόσια δράση του Ιησού στην ολοκλήρωσή της τη στιγμή ακριβώς που Έλληνες ζητούν να τον δουν. Την επαφή με τους Έλληνες θεωρεί ο Ιησούς ως την «ώρα», δηλαδή τον προκαθορισμένο από το σχέδιο του Θεού «καιρό», που θα «δοξασθει ο υιος τοῦ ανθρώπου» με την επάνοδό του στη δόξα του Θεού δια μέσου του σταυρού και της αναστάσεως. Η φράση αυτή του τετάρτου ευαγγελίου υπενθυμίζει όσα ισχύουν και για τον Παύλο: η προσχώρηση των Ελλήνων στον Χριστιανισμό ήταν το πιο εντυπωσιακό ιστορικό γεγονός του αρχικού Χριστιανισμού στα μάτια των ιδίων των πρώτων αποστόλων. Το ευαγγέλιο του Ιωάννου, γραμμένο σε μια εποχή που η Εκκλησία αποτελούνταν βασικά από Έλληνες, εκφράζει και αυτό τη συνείδηση, πως η ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ήταν δεμένη πια με τον Ελληνισμό.
Στα ιερά Ευαγγέλια και στις επιστολές του αποστόλου Παύλου, εκτός από τους δώδεκα Αποστόλους, γίνεται λόγος και για πολλά άλλα πρόσωπα, πού επίσης ονομάζονται απόστολοι. Ο ευαγγελιστής Λουκάς ειδικώτερα ομιλεί για εβδομήντα Αποστόλους, εκτός από τους δώδεκα, τους οποίους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός. Όλο το χρόνο σε διάφορες ημέρες η Εκκλησία εορτάζει ονομαστικά πολλούς από τους εβδομήντα Αποστόλους, αλλά σήμερα τους τιμά όλους μαζί. Γενικά και ανώνυμα ονομάζονται «εβδομήκοντα», αν και είναι περισσότεροι, αφού μόνο όσοι πού τα ονόματά τους αναφέρει στις επιστολές του ο απόστολος Παύλος, είναι παραπάνω από πενήντα. Σήμερα θα ομιλήσουμε μόνο για τους εβδομήντα, για τους οποίους γράφει στο Ευαγγέλιό του ο ευαγγελιστής Λουκάς. Στο δέκατο λοιπόν κεφάλαιο του Ευαγγελίου ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει για τους εβδομήντα Αποστόλους κι εμείς τώρα θα επαναλάβωμε σε μετάφραση το λόγο του ιερού Ευαγγελίου. Μετά την κλήση των δώδεκα Αποστόλων, ο Ιησούς Χριστός κάλεσε κι άλλους εβδομήντα και τους έστειλε δύο δύο μαζί να πάνε πριν απ’ αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο, πού έμελλε να επισκεφθή. Αμέσως εδώ πρέπει να προσέξουμε σε δύο ή μάλλον σε τρία πράγματα. Πρώτα ότι ο Ιησούς Χριστός καλεί τόσους πολλούς όχι για να κάμη οπαδούς, αλλά για να τους αναθέση αποστολή. Έπειτα ότι τους στέλνει δύο δύο μαζί· αυτό θυμίζει μία αρχαία παροιμία, πού λέγει ότι «αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα». Ύστερα ότι η αποστολή των εβδομήντα είναι ωρισμένη· να πάνε μπροστά από τον Ιησού Χριστό και να προετοιμάσουν το έδαφος. Αλλ’ αυτό το τελευταίο ο θείος Διδάσκαλος δεν το αφήνει αόριστο· ο Ευαγγελιστής γράφει στη συνέχεια ποιές ήσαν οι οδηγίες πού έλαβαν οι εβδομήντα. Ο Ιησούς Χριστός τους είπε· «Ο θερισμός είναι πολύς, οι εργάτες όμως είναι λίγοι· παρακαλέστε λοιπόν τον Κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες για το θέρισμό του. Πηγαίνετε· σάς στέλνω σαν πρόβατα μέσα στους λύκους. Μην παίρνετε μαζί σας χρήματα ούτε δισάκι ούτε υποδήματα και μή χάνετε καιρό ούτε για να χαιρετήστε κάποιον στο δρόμο σας. Σ’ όποιο σπίτι μπήτε, πρώτα να λέτε· ειρήνη σε τούτο το σπίτι. Αν εκεί μένει κάποιος φίλος της ειρήνης, η ευχή σας θα πιάση τόπο, αλλιώς θα ξαναγυρίση σε σάς. Να μένετε σ’ αυτό το σπίτι και να τρώτε και να πίνετε ό,τι σάς προσφέρουν, γιατί αξίζει ο εργάτης το μισθό του· και να μην αλλάζετε κατοικία». Αν θέλαμε να ερμηνεύσουμε και να αναπτύξουμε τις οδηγίες του θείου Διδασκάλου προς τους εβδομήντα Αποστόλους θα μάς χρειάζονταν πολλές ομιλίες. Εμείς όμως μόνο επαναλαμβάνομε τα λόγια του Ιησού Χριστού, όπως τα γράφει το Ευαγγέλιο. Τους είπε λοιπόν ακόμα· «Όταν πάλι μπαίνετε σε κάποια πόλη και σάς υποδέχονται, να μην κάνετε διάκριση, αλλά να τρώτε ό,τι σάς προσφέρουν. Να θεραπεύετε τους αρρώστους σ’ αυτήν την πόλη και να τους λέτε ότι έφτασε και για σάς η βασιλεία του Θεού. Σ’ όποια πόλη μπήτε και δεν σάς δεχθούν, να βγήτε στις πλατείες και να πήτε· Ακόμα και τη σκόνη από την πόλη σας, πού έμεινε στα πόδια μας την τινάζομ’ επάνω σας. Αλλά ένα να ξέρετε, ότι έφτασε ο καιρός της βασιλείας του Θεού». Αυτές είναι οι οδηγίες πού δίνει ο θείος Διδάσκαλος στους εβδομήντα Αποστόλους. Τις οδηγίες αυτές ο Ιησούς Χριστός τις επισφράγισε με σαφείς προειδοποιήσεις για την τιμωρία, πού περιμένει τις πόλεις εκείνες πού δεν θα δεχθούν τους απεσταλμένους του. Στο τέλος είπε· «Όποιος ακούει εσάς, ακούει εμένα· όποιος δεν σάς ακούει και δεν σάς προσέχει, δεν ακούει και δεν προσέχει εμένα· κι όποιος δεν ακούει εμένα και δεν με προσέχει, δεν ακούει και δεν προσέχει αυτόν πού μ’ έστειλε». Αυτός είν’ ένας λόγος του Ιησού Χριστού προς τους Αποστόλους, πού λέγεται για όλους πού ακούνε το κήρυγμα της Εκκλησίας και το λόγο του Θεού. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας, οι κανονικοί ιερείς μας και διδάσκαλοι του Ευαγγελίου είναι απεσταλαμένοι από τον Ιησού Χριστό. Η συμπεριφορά μας απέναντί τους είναι συμπεριφορά στον ίδιο τον Ιησού Χριστό, στον ίδιο το Θεό. Στη συνέχεια ο ευαγγελιστής Λουκάς λέγει ότι οι εβδομήντα Απόστολοι, όταν γύρισαν από την αποστολή τους, είπαν με μεγάλη χαρά στον Ιησού Χριστό· «Κύριε, ακόμα και τα δαιμόνια μάς υπακούνε, όταν τα προστάζουμε στο όνομά σου!». Τότε ο θείος Διδάσκαλος είπε· «Είδα το Σατανά να πέφτη από τον ουρανό σαν αστραπή. Σάς έχω δώσει εξουσία να πατήτε επάνω σε φίδια και σκορπιούς και να κυριαρχήτε επάνω στον εχθρό. Τίποτε, μα τίποτε, δεν θα σάς βλάψη. Όμως να μή χαίρετε, όταν σάς υπακούνε τα δαιμονικά πνεύματα, αλλά μάλλον να χαίρετε ότι τα ονόματά σας είναι γραμμένα στον ουρανό». Τα λόγια αυτά του θείου Διδασκάλου είναι για κάθε γνήσιο εργάτη της Εκκλησίας και κήρυκα του Ευαγγελίου. Αμήν. Αυτοί δε ήταν: ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 1. Αγαβος, προφήτης, οστις προεφήτευσε τήν σύλληψιν του απ. Παύλου καί τόν μέγα λιμόν εις ῾Ιερουσαλήμ. (8 ᾿Απριλίου), 2. Ακύλας, μαθητής του απ. Παύλου μετά της συζύγου αυτουῦΠρισκίλλης, μαρτυρικως τελειωθέντες. (14 ᾿Ιουλίου καί 13 Φεβρουαρίου), 3. Αμπλίας, επίσκοπος ᾿Οδυσσουπόλεως (της Μακεδονίας), υπό του απ. ᾿Ανδρέου εγκατασταθείς καί υπό των εθνικων αναιρεθείς. (31 ᾿Οκτωβρίου), 4. Ανανίας, μαθητής του Κυρίου εν Δαμασκω, συναντήσας, καθ᾿ υπόδειξιν του Κυρίου, τόν Σαούλ (Παυλον) τυφλωθέντα, ον εθεράπευσε καί εβάπτισε. ᾿Εγένετο επίσκοπος Δαμασκου, τελειωθείς διά λιθοβολισμου. (1 ᾿Οκτωβρίου), 5.᾿Ανδρόνικος, επίσκοπος Πανονίας. (17 Μαΐου καί 30 ᾿Ιουλίου. 22 Φεβρουαρίου ευρεσις λειψάνων), 6. Απελλης, επίσκοπος Σμύρνης. (10 Σεπτεμβρίου), 7.᾿Απελλης (ετερος η ο προηγούμενος), επίσκοπος της εν Θράκη Ηρακλείας. (31 ᾿Οκτωβρίου), 8. Απολλώ(ς), επίσκοπος Καισαρείας. (8 Δεκεμβρίου), 9.᾿Απφία(ς) (ἤ Απφίων)· σαφως πρόκειται περί γυνης αποστόλου, ην ἀναφέρει ο απ. Παῦλος εις τήν πρός Φιλήμονα επιστολήν "καί ᾿Απφίᾳ τηῇ αγαπητη". Συνεμαρτύρησε μετά των αποστόλων Φιλήμονος, ᾿Αρχίππου καί ᾿Ονισήμου επί Νέρωνος (σύζυγος τοῦ Φιλήμονος). (22 Νοεμβρίου καί 19 Φεβρουαρίου). 10. Αρίσταρχος, επίσκοπος της εν Συρία᾿Απαμείας, αποκεφαλισθείς υπό Νέρωνος. (27 Σεπτεμβρίου καί 14 ᾿Απριλίου), 11. Αριστόβουλος, επίσκοπος Βρεττανίας, αδελφός τοῦ απ. Βαρνάβα. (31 ᾿Οκτωβρίου καί 15 Μαρτίου), 12. Αρτεμας, επίσκοπος Λύστρων. (30 ᾿Οκτωβρίου), 13. Αρχιππος, μαθητής του απ. Παύλου εις Κολοσσάς, ετελειώθη μαρτυρικως επί Νέρωνος. (22 Νοεμβρίου καί 19 Φεβρουαρίου), 14. Ασύγκριτος, επίσκοπος Υρκανίας, τελευτήσας μαρτυρικως. (8 ᾿Απριλίου), 15. Αχαϊκός, μαθητής του απ. Παύλου εις Κόρινθον, ετελειώθη λιμω καί δίψα. (15 ᾿Ιουνίου), 16. Βαρνάβας η ᾿Ιωσης, Κύπριος τήν πατρίδα, εκ τῶπων ἑελληνιστων Εβραίων της νήσου καί εκ της φυλης Λευΐ. ᾿Από 'Ιωσης, διά τό γλυκύ του κήρυγμα, μετωνομάσθη Βαρνάβας (υιος παρακλήσεως). Συνέκδημος του απ. Παύλου, εκήρυξε τό Ευαγγέλιον εν ᾿Αντιοχεία, ῾Ιερουσαλήμ, (Ρώμη), Αλεξανδρεια καί Κύπρο, οπου ελιθοβολήθη καί παρεδόθη εις τό πυρ. Πρωτος ιδρυτής της ᾿Εκκλησίας της Κύπρου. (11 ᾿Ιουνίου), 17. Γάϊος, επίσκοπος ᾿Εφέσου. (5 Νοεμβρίου),
18. Επαινετός, επίσκοπος Καρθαγένης. (30 ᾿Ιουλίου), 19. Επαφρόδιτος (Ή Επαφρας), επίσκοπος Κολοφωνος η Κολώνης ή Αδράκης. (8 Δεκεμβρίου), 20. Σημ.: Ο υπό του απ. Παύλου, εις τάς ᾿Επιστολάς αναφερόμενος Επαφρας, αν καί συντετμημένος τύπος τοῦ Επαφρόδιτος, ουδεμίαν σχέσιν εχει μετά του ᾿Επαφροδίτου, εις ουδένα δέ Συναξαριστήν ή ῾Αγιολόγιον καταχωρειται., 21. Εραστος, οικονόμος της εκκλησίας Ιεροσολύμων καί επίσκοπος Πανεάδος. (10 Νοεμβρίου), 22. Ερμας, επίσκοπος Φιλίππων ή Φιλιππουπόλεως. (5 Νοεμβρίου), 23. Ερμας, επίσκοπος Δαλματίας. (8 Μαρτίου), 24. Ευβουλος, μαθητής του απ. Παύλου. (28 Φεβρουαρίου), 25. Ευοδος, επίσκοπος Αντιοχείας, διάδοχος του απ. Πέτρου. (7 Σεπτεμβρίου), 26. Ζακχαιος, αρχιτελώνης της Ιεριχώ, ο εν εκάλεσεν ο Κύριος. (20 ᾿Απριλίου), 27. Ζηνας η Ζήνων, επίσκοπος Διοσπόλεως της Λαοδικείας. (27 Σεπτεμβρίου), 28. Ηρωδίων καί Ροδίων ή Ρόδιος, απίσκοπος Νέων Πατρων, ακόλουθος των αποστόλων, μαρτυρικως ετελειώθη υπό Ιουδαίων καί εθνικων η επίσκοπος Ταρσου, ακόλουθος του απ. Πέτρου εν Ρώμη, απεκεφαλίσθη υπό Νέρωνος μετά του ᾿Ολυμπα. (28 Μαρτίου, 8 ᾿Απριλίου καί 10 Νοεμβρίου), 29. Ιακωβος ο Αδελφόθεος, αδελφός του Κυρίου καί υιος ᾿Ιωσήφ του Μνήστορος, συγγραφεύς της φερωνύμου Καθολικης ᾿Επιστολης καί πρωτος Ιεράρχης ῾Ιεροσολύμων, ετελειώθη μαρτυρικως υπό ᾿Ιουδαίων. (23 ᾿Οκτωβρίου καί Κυριακή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν), 30. Ιάκωβος ο ᾿Αλφαίου ή Αλφαιος, αδελφός Ματθαίου του Ευαγγελιστου (9 ᾿Οκτωβρίου καί 26 Μαΐου), 31. Ιάσων, επίσκοπος Ταρσου, μαθητής του απ. Παύλου. (29 ᾿Απριλίου), 32. Ιούδας ο Ιακώβου ή Θαδδαιος καί Λεββαιος, αδελφός κατά σάρκα του Κυρίου καί υιος ᾿Ιωσήφ του Μνήστορος, αδελφός δέ γνήσιος Ιακώβου του Αδελφοθέου, συγγραφεύς της φερωνύμου Καθολικης επιστολης. (19 ᾿Ιουνίου καί 21 Αυγούστου), 33. Ιουνία(ς)· πρόκειται περί ανδρός αποστόλου, ον αναφέρει ο απ. Παυλος εις τήν πρός Ρωμαίους ἐπεπιστολήν. Δυστυχως εις τούς Συναξαριστάς εξελήφθη ως γυνή, ενῶ εις πολλούς κώδικας γράφεται ορθως. (17 Μαΐου καί 22 Φεβρουαρίου ευρεσις λειψάνων), 34. Ιουστος η ᾿Ιωσήφ η Βαρσαββας η Ιησους ή Ιωσης, επίσκοπος ᾿Ελευθερουπόλεως, ο σύμψηφος γενόμενος του Ματθίου, ο αδελφόθεος. (30 ᾿Οκτωβρίου), 35. Καισαρ, επίσκοπος Κορώνης. (8 Δεκεμβρίου), 36. Κάρπος, επίσκοπος Βερόης ή Βεροίας της Θράκης. (26 Μαΐου), 37. Κηφας. (8 Δεκεμβρίου), 38. Κλήμης, επίσκοπος Σάρδεων ή Σαρδικης. (10 Σεπτεμβρίου), 39. Κοδρατος, ἐπίσκοπος Αθηνων, ετελειώθη μαρτυρικως εν Μαγνησία. (21 Σεπτεμβρίου), 40. Κουαρτος, επίσκοπος Βηρυτου. (10 Νοεμβρίου), 41. Κρήσκης, επίσκοπος Καρχηδόνος. (30 Ιουλίου), 42. Λίνος, επίσκοπος Ρώμης μετά τον απ. Πέτρον. (5 Νοεμβρίου), 43. Λουκας ή Λούκιος, επίσκοπος της εν Συρία Λαοδικείας, διάφορος του Ευαγγελιστου. (10 Σεπτεμβρίου), 44. Σημ.: ῎Αν καί οι Συναξαρισται αναφέρουν αυτόν "διάφορον του Ευαγγελιστου", η αλήθεια ειναι, οτι πρόκειται περί τοῦ Ευαγγελιστου Λουκα, αφου, ο υπό τουῦαπ. Παύλου εις τήν πρός Τιμόθεον επιστολήν αναφερόμενος, ειναι ο Ευαγγελιστής. Σαφως διάφορος του Ευαγγελιστουῦειναι ο Λούκιος ι Κυρηναιος ο οποιος ομως εις ουδένα των Συναξαριστων καταχωρειται., 45. Μαρκος, ο καί ᾿Ιωάννης, επίσκοπος Βύβλου της εν ᾿Αντιοχεία, διάφορος του Ευαγγελιστου.(27 Σεπτεμβρίου), 46. Μαρκος (ετερος), ανηψιός τοῦ Βαρνάβα, επίσκοπος Απολλωνιάδος, διάφορος τοῦ Ευαγγελιστου καί τοῦ προηγουμένου. (30 ᾿Οκτωβρίου), 47. Σημ.: ῎Αν καί οι Συναξαρισταί αναφέρουν τούς δύο προηγουμένους διαφόρους τουῦΕυαγγελιστουῦκαί μεταξύ των, η αλήθεια ειναι, οτι ο Ευαγγελιστής Μαρκος καί οι δύο ουτοι, ειναι εν καί τό αυτό πρόσωπον. 48. Ματθίας, ο διά κλήρου αναπληρώσας ᾿Ιούδαν τόν προδότην καί συγκαταριθμηθείς τοις δώδεκα. (9 Αὐγούστου), 49. Νάρκισσος, επίσκοπος Αθηνων, ετελειώθη μαρτυρικως. (31 ᾿Οκτωβρίου), 50. Νικάνωρ, διάκονος εκ των επτά, τελειωθείς τήν αυτήν ημέραν μετά του αρχιδιακόνου Στεφάνου. (28 Ιουλίου), 51. Νυμφας, μαθητής του απ. Παύλου. (28 Φεβρουαρίου), 52. Ολυμπας, ακόλουθος του απ. Πέτρου εν Ρώμη, απεκεφαλίσθη υπό Νέρωνος μετά του Ροδίωνος. (10 Νοεμβρίου), 53. Ονήσιμος, μαθητής του απ. Παύλου, ετελεύτησε μαρτυρικως εις Ποτίολους. (15 Φεβρουαρίου καί 22 Νοεμβρίου), 54. Ονησιφόρος, επίσκοπος Κολοφωνος, συνεργός του απ. Παύλου. (7 Σεπτεμβρίου καί 8 Δεκεμβρίου), 55. Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας, υπό του απ. ᾿Ανδρέου εγκατασταθείς καί υπό των εθνικων αναιρεθείς. (31 ᾿Οκτωβρίου), 56. Παρμενας, διάκονος εκ των επτά, (28 ᾿Ιουλίου), 57. Πατρόβας, επίσκοπος Ποτιόλων. (5 Νοεμβρίου), 58. Πούδης, ακόλουθος του απ. Παύλου, υπέστη μαρτυρικόν θάνατον επί Νέρωνος. (14 ᾿Απριλίου), 59. Πρόχορος, διάκονος εκ των επτά, επίσκοπος Νικομηδείας, συνεργός τοῦ Ευαγγ. Ιωάννου καί εις τήν συγγραφήν τοῦ Ευαγγελίου. (28 ᾿Ιουλίου), 60. Ρουφος, επίσκοπος Θηβων της Ελλάδος, τελευτήσας μαρτυρικως. (8 ᾿Απριλίου), 61. Σίλας, επίσκοπος Κορίνθου, συνεργός του απ. Παύλου. (30 Ιουλίου), 62. Σιλουανός, επίσκοπος Θεσσαλονίκης, συνεργός του απ. Παύλου. (30 Ιουλίου), 63. Σίμων ή Συμεών ή Κλεόπας, ο αδελφόθεος, δεύτερος επίσκοπος Ιεροσολύμων, υιος Ιωσήφ τοῦ Μνήστορος καί αδελφός Ιακώβου, εσταυρώθη επί Τραϊανου. (27 ᾿Απριλίου καί 30 ᾿Οκτωβρίου), 64. Στάχυς, επίσκοπος (πρώτος) Βυζαντίου, κατασταθείς υπό ᾿Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. (31 ᾿Οκτωβρίου), 65. Στεφανος, μαθητής τουῦαπ. Παύλου. (15 ᾿Ιουνίου), 66. Στέφανος, πρωτομάρτυς καί αρχιδιάκονος ο λιθοβοληθείς. (27 Δεκεμβρίου, 2 Αυγούστου, 15 Σεπτεμβρίου), 67. Σωσθένης, επίσκοπος Κολοφωνος. (8 Δεκεμβρίου) 68. Σωσίπατρος, επίσκοπος Ικονίου, μαθητής του απ. Παύλου. (10 Νοεμβρίου, 29 ᾿Απριλίου), 69. Τέρτιος, επίσκοπος Ικονίου, μαθητής του απ. Παύλου, ο γράψας τήν πρός Ρωμαίους επιστολήν. (30 ᾿Οκτωβρίου), 70. Τιμόθεος, επίσκοπος ᾿Εφέσου, μαθητής του απ. Παύλου, τελειωθείς μαρτυρικως. (22 ᾿Ιανουαρίου), 71. Τίμων, διάκονος εκ των επτά, επίσκοπος Βόστρων, τελειωθείς μαρτυρικως. (28 ᾿Ιουλίου), 72. Τίτος, επίσκοπος Γορτύνης της Κρήτης, μαθητής του απ. Παύλου. (25 Αὐγούστου), 73. Τρόφιμος, ακόλουθος του απ. Παύλου, υπέστη μαρτυρικόν θάνατον επί Νέρωνος. (14 ᾿Απριλίου), 74. Τυχικός, επίσκοπος Χαλκηδόνος η Κολοφωνος, ακόλουθος του απ. Παύλου. (8 Δεκεμβρίου), 75. Φιλήμων, επίσκοπος Γάζης, μαθητής του απ. Παύλου, τελειωθείς μαρτυρικως εις Κολοσσάς επί Νέρωνος. (22 Νοεμβρίου καί 19 Φεβρουαρίου), 76. Φίλιππος, διάκονος εκ των επτά, εκ Καισαρείας της Παλαιστίνης, βαπτίσας Σίμωνα τόν Μάγον καί τόν Ευνουχον της Κανδάκης της Αιθιοπιας. (11 ᾿Οκτωβρίου), 77. Φιλόλογος, επίσκοπος Σινώπης, κατασταθείς υπό ᾿Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. (5 Νοεμβρίου), 78. Φλέγων, επίσκοπος Μαραθωνος, τελευτήσας μαρτυρικως. (8 ᾿Απριλίου), 79. Φουρτουνατος, μαθητής του απ. Παύλου, τελευτήσας μαρτυρικως. (15 ᾿Ιουνίου).
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/neopaganismos_filosofoi.el.aspx
http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3877.html
http://www.diakonima.gr/2011/01/04/οι-άγιοι-εβδομήκοντα-απόστολοι-4-ιανου/
http://www.saint.gr/483/saint.aspx
http://www.saintlucas.gr/_arthra_meletes/endiaferonta2.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου