Πολλοί είναι εκείνοι που επιμένουν ότι ο Ελληνισμός δεν συνάδει με τον Χριστιανισμό. Εκείνοι δε που προσπαθούν περισσότερο να μας αποπροσανατολίσουν από την αλήθεια, είναι οι εβραΐζοντες και εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να αποβάλλουν τις παρωπίδες του νοός και να δουν την αλήθεια όπως αυτή είναι. Κάποιοι έχουν «πέσει με τα μούτρα» να μας αποδείξουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν έκφυλοι (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα το οποίο σύντομα θα το αποδείξουμε ως αισχρό κατασκεύασμα των εχθρών του Ελληνισμού), ενώ κάποιοι άλλοι, ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ την πραγματική ιστορία προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες, παραποιώντας την πραγματικότητα και δημιουργώντας ένα κλίμα διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων. Η κλασσική μέθοδος των νεοταξιτών είναι το «διαίρει και βασίλευε».Γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είμαστε το ισχυρότερο των εθνών και προσπαθούν παντοιοτρόπως να μας διασπάσουν. Τα στοιχεία που δείχνουν την σύνδεση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό είναι πάμπολλα. Εδώ θα δούμε μόνο λίγα για οικονομία χώρου και χρόνου. Συνεχίζοντας πιο πέρα, έχουμε πολλά παραδείγματα που ενώνουν τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Φράσεις και ρήσεις που είτε ειπώθηκαν από αρχαίους Έλληνες (θεούς και ανθρώπους) και επαναλήφθηκαν από τον Χριστιανισμό (Ιησού και ανθρώπους), είτε καταδεικνύουν την γνώση των αρχαίων Ελλήνων για τον Ένα Θεό, Δημιουργό του παντός. Αν μετά από τα παραπάνω υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί ότι: α) Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ ήταν ειδωλολάτρες, β) Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ γνώριζαν τον Μονάδικό Θεό γ) Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ πίστευαν στον μοναδικό Θεό και δ) Ελληνισμός και Χριστιανισμός ΔΕΝ είναι έννοιες αλληλένδετες, τότε θα πρέπει να επανεξετάσει το θέμα «παρωπίδες». Για πολλοστή φορά θα πω: «η ημιμάθεια είναι χειροτέρα της αμάθειας»! Όταν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα όπως αυτό, τότε είναι ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟ να εξετάζουμε όλες τις πλευρές. Αυτό απευθύνεται ΚΑΙ στους στενόμυαλους Χριστιανούς που κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ειδωλολάτρες ΚΑΙ στους στενοκέφαλους λάτρεις του Δωδεκαθέου που χαρακτηρίζουν τους Χριστιανούς ανθέλληνες. Ακολουθεί κατάλογος των Ελλήνων στο περιβάλλον του Χριστού και των αποστόλων.
1) Ο Νικόδημος είναι πρόσωπο που εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη. Ήταν Φαρισαίος και μέλος του Σανχεντρίν, ο οποίος, με βάση το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, υποστήριξε τον Ιησού. Εμφανίζεται τρεις φορές στη διήγηση του Ιωάννη: την πρώτη επισκέπτεται τη νύχτα τον Ιησού για να ακούσει τη διδασκαλία του, τη δεύτερη επικαλείται το νόμο σχετικά με την υπόθεση της σύλληψης του Ιησού κατά τη γιορτή της Σκηνοπηγίας και την τελευταία μετά τη Σταύρωση, όπου και βοηθάει τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία να ετοιμάσει το σώμα του Ιησού για την ταφή. Η συζήτηση του Νικόδημου με τον Ιησού αποτελεί πηγή για πολλές εκφράσεις του Χριστιανισμού, και κυρίως, για την περιγραφική φράση αναγέννηση που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας, και το χωρίο «Κατά Ιωάννη 3:16», μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Ένα απόκρυφο ευαγγέλιο με τίτλο Ευαγγέλιο του Νικοδήμου γράφτηκε κάποια στιγμή το Μεσαίωνα. Παρουσιάζει πολλά κοινά με τις Πράξεις του Πιλάτου, που είχαν κυκλοφορήσει νωρίτερα, και αφηγείται και την κάθοδο του Χριστού στον Άδη. Αν και δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες πληροφορίες για το Νικόδημο, πέρα από τα όσα αναφέρονται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια και πολλοί ιστορικοί της Βίβλου εικάζουν ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο με τον Νικόδημο Μπεν Γκουριόν, που αναφέρεται από το Ταλμούδ σαν ένας ευκατάστατος και δημοφιλής άνδρας στον οποίον αποδίδονταν θαυματουργικές δυνάμεις. Με βάση τη χριστιανική παράδοση ο Νικόδημος μαρτύρησε κάποια στιγμή μέσα στον πρώτο αιώνα. Ο Νικόδημος τιμάται σαν άγιος τόσο από τη Ρωμαιοκαθολική όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 3 Αυγούστου. Το Τάγμα των Φραγκισκανών έχει ανεγείρει ένα ναό στο όνομα του αγίου Νικοδήμου, αλλά και του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, στη Ράμαλα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την Κυριακή των Μυροφόρων, κινητή γιορτή που πάντα πέφτει την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα.
2) Ο Ιωσήφ της Αριμαθείας ή Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, πλούσιος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη του και ο οποίος, σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό (κηδέψει) στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο, πιθανώς οικογενειακό. Πράγματι η άδεια αυτή του παραχωρήθηκε και με βοηθό του τον (ελληνοφανή) Νικόδημο "το Άχραντον Σώμα σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο", έως την ανάστασή Του. Η λέξη Αριμαθαία έχει εβραϊκή προέλευση· σημαίνει «Ύψωμα». Όμως ερμηνεύεται και στα ελληνικά, αρειμανιος ο άνθρωπος από τα όρη, τα ορεινά, ο ορεσίβιος. Ή Αριμαθαία ήταν «Πόλη Ιουδαίων» την εποχή του Ιησού και γενέτειρα του Ιωσήφ, του κρυφού μαθητή που πήρε το νεκρό σώμα του Ιησού για να το θάψει. Η θέση της Αριμαθαίας ταυτίζεται με τη θέση του Ρέντις (Ραντίς), περίπου 35 χλμ. ΒΔ της Ιερουσαλήμ και περίπου 26 χλμ. Α της Ιόππης (Τελ Αβίβ-Γιάφο).
3) Μαζί με το Χριστό σταυρώθηκαν οι δύο ληστές παρότι ήταν δίπλα στις τελευταίες στιγμές του Υιού του Θεού, αναφέρονται μόνο στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικόδημου και τις αποκαλούμενες Πράξεις Πιλάτου. Οι δυο ληστές που πλαισίωναν τον Θεάνθρωπο στον Σταυρό του Μαρτυρίου ήταν ο Δυσμάς (Δημάς) και ο Γεστάς (ή Γέστας ή Στέγας). O Δυσμάς (Δημάς) έδειξε όπως θυμόμαστε μεταμέλεια πριν εκπνεύσει και είπε το περιβόητο «μνήσθητί μου, κύριε», ενώ ο Γεστάς συνέχισε να χλευάζει τον Σωτήρα, μένοντας αμετανόητος. Ο Δυσμάς (Δημάς) δεν ήταν πρώτη φορά που συναντούσε το Χριστό. Όταν η Παναγία μαζί με τον Ιωσήφ και το θείο βρέφος πάνω σε ένα γαιδουράκι, πηγαίνανε στην Ιερουσαλήμ, η συμμορία του Δυσμά (Δημάς) προσπάθησε να τους κλέψουν. Όταν όμως αντίκρυσε το θείο βρέφος, είδε μια λάμψη γύρω του, και απαγόρευσε στους ληστές να τους επιτεθούν. Γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον καλό ληστή, η Θεοτόκος του είπε: «Γνώριζε ότι το παιδί αυτό θα σε ανταμείψει με ανταμοιβή μεγάλη, επειδή εσύ σήμερα τον προστάτευσες». Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, ο ίδιος άνθρωπος κρεμιόταν στον σταυρό για τα εγκλήματά του, στα δεξιά του Χριστού. Το όνομά του ήταν Δυσμάς (Δημάς) ! Και βλέποντας δίπλα του τον αναμάρτητο Ιησού, μετανόησε για κάθε κακό που είχε κάνει στη ζωή του. Ο Γέστας ήταν από τους σκληρότερους ληστές, βίαζε τις γυναίκες που συναντούσε στο δρόμο, τις έκοβε τα στήθη, ενώ αναφέρεται σε ρωμαικά έγγραφα, ότι είχε τη συνήθεια να πίνει ανθρώπινο αίμα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή χλεύαζε τον Χριστό, αλλά ακριβώς την ώρα που ξεψυχούσε ζήτησε τη συγχώρεση από το Θεό, δείχνοντας μεταμέλεια. Ο Δυσμάς (Δημάς) κατάγονταν από την Γαλιλαία, ήταν ιδιοκτήτης πανδοχείου, είχε φυλακιστεί πολλές φορές για κλοπές, αλλά αναφέρεται ως δίκαιος γιατί μοίραζε φαγητό στους ελεούντες ένω φρόντιζε για την ταφή των φτωχών. Κέρδισε τη σωτηρία, ζητώντας πάνω στο Σταυρό την συγχώρεση, μετανοώντας για τα εγκλήματά του.
4) Ο Σίμων ο Κυρηναίος ήταν ο άντρας που υποχρεώθηκε από τους Ρωμαίους να κουβαλήσει το Σταυρό του Ιησού Χριστού καθώς ο Ιησούς οδηγούνταν να σταυρωθεί. Αναφέρεται σε τρία από τα τέσσερα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, στο Κατά Ματθαίον, στο Κατά Μάρκον και στο Κατά Λουκάν. Καθώς η γενέτειρα του, Κυρήνη, αρχαία ελληνική αποικία στην Λιβυη, τοποθετείται στη βόρεια Αφρική, ο Σίμωνας φέρεται ως ο πρώτος Αφρικανός Χριστιανός άγιος. Η Κυρήνη ήταν, ωστόσο, μια ιουδαϊκή κοινότητα, όπου είχαν εγκατασταθεί 100.000 Ιουδαίοι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου του Σωτήρα (323-285 π.Χ.). Διέθεταν επίσης μία συναγωγή στην Ιερουσαλήμ, οπού πολλοί συγκεντρώνονταν για ετήσιους εορτασμούς. Σύμφωνα με την παράδοση οι γιοι του Αλέξανδρος και Ρούφος έγιναν ιεραπόστολοι. Η αναφορά των ονομάτων τους στο Κατά Μάρκο Ευαγγέλιο αφήνει να εννοηθεί ότι ήταν προσωπικότητες εξέχοντος κύρους στην πρώιμη χριστιανική κοινότητα της Ρώμης. Υποστηρίζεται ακόμη ότι ο Ρούφος, που αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο στην Προς Ρωμαίους Επιστολή είναι ο γιος του Σίμωνα. Πολλοί επίσης συνδέουν το Σίμωνα με τους άντρες από την Κυρρήνη, που κήρυτταν το Ευαγγέλιο στους Έλληνες με βάση τις Πράξεις των Αποστόλων.
5) Ο Ανδρέας ήταν αδελφός του Σίμωνα Πέτρου. Φέρει ελληνικό όνομα και καταγόταν από την πόλη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Ιωνάς ή Ιωάννης και Ιωάννα. Με τον αδελφό του, Σίμωνα Πέτρο, μετερχόταν το επάγγελμα του ψαρά στη λίμνη της Τιβεριάδος. Η Καινή Διαθήκη ουσιαστικά σιωπά για το πρόσωπό του ενώ οι σχετικές παραδόσεις και θρύλοι πολλαπλασιάζονται από τον 3ο αιώνα και ιδιαίτερα κατά τον 8ο και 9ο αιώνα. Ο Ανδρέας μαζί με τον αδελφό του τον Πέτρο ήταν οι πρώτοι που κλήθηκαν και ακολούθησαν τον Χριστό. Έτσι, ο Ανδρέας αποκαλείται και «Πρωτόκλητος». Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά την Πεντηκοστή και το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, με τον αδερφό τουνΠέτρο και άλλους μαθητές βρέθηκαν στη Σινώπη του Ευξείνου Πόντου και εκεί έδρασε ανάμεσα στους Εθνικούς και Ιουδαίους, έχοντας ως ορμητήριο μια νησίδα κοντά στη Σινώπη. Από τη Σινώπη ο Ανδρέας μαζί με το Ματθία και άλλους μαθητές πήγαν στην Αμισό (Σαμψούντα), όπου ίδρυσαν Εκκλησία. Αφού περιήλθε τις περιοχές του Πόντου, της Ιβηρίας και την Παρθία γύρισε στην Ιεροσόλυμα μάλλον το 34 μ.Χ. για να γιορτάσει το Πάσχα με τους λοιπούς μαθητές. Στη δεύτερη πορεία του, μέσω της Αντιοχείας, πήγε στην Έφεσο, την Λαοδίκεια της Φρυγίας, την Οδυσσούπολη της Μυσίας, στη Νίκαια και την ευρύτερη περιοχή της Βιθυνίας, τη Νικομήδεια, τη Χαλκηδόνα, την Άμαστρη, για να καταλήξει και πάλι στη Σινώπη. Αργότερα επισκέφτηκε τη Σαμψούντα και την Τραπεζούντα, τους Αλανούς, τους Ζηκχούς, τους Βοσπορινούς και τους Χερσονήτες για να επιστρέψει στη Σινώπη. Στη συνέχεια πέρασε από το Βυζάντιο, την Ηράκλεια της Θράκης, τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο με τελικό σταθμό την Πάτρα. Με ορμητήριο την Πάτρα ο Ανδρέας κήρυττε σε όλη την Αχαΐα την εποχή που ήταν ανθύπατοι ο Λεσβίος και ο διάδοχος του Αιγεάτης. Εκεί η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαριά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον οδήγησε στο μαρτύριο με σταυρικό θάνατο, πιθανώς την εποχή του διωγμού του Νέρωνα. Το λείψανό του έθαψε με ευλάβεια ο πρώτος επίσκοπος Πατρών Στρατοκλής.
6) Ο Απόστολος Φίλιππος ήταν ένας από τους μαθητές του Ιησού, και ένας από τους δώδεκα απόστολους. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Στο μεταξύ, ο Φίλιππος σε μία συνάντηση με τον φίλο του Ναθαναήλ του λέει: «Άκουσε φίλε μου. Εκείνον για τον οποίο έγραψε ο Μωυσής στο Νόμο και προφήτευσαν οι προφήτες, τον βρήκαμε. Είναι ο Ιησούς, το παιδί του Ιωσήφ , από την πόλη Ναζαρέτ». Ο Ναθαναήλ απορεί και διερωτάται: «Είναι δυνατό να βγει κάτι καλό από τη Ναζαρέτ;». «Έλα και θα δεις» του αντέτεινε ο φίλος. του. Ο Ναθαναήλ υπακούοντας στην παράκληση του Φίλιππου πήγε να δει τον Χριστό, με αποτέλεσμα να πιστέψει και να γίνει μαθητής του. Κατά την Πεντηκοστή , ο Φίλιππος, όπως και οι άλλοι μαθητές του Χριστού, έλαβε τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος και αφοσιώθηκε με ζέση στην κήρυξη του Ευαγγελίου. Κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία (Λυδία και Μυσία), μαζί με τον Βαρθολομαίο και την αδελφή του Μαριάμνη. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο στην Ιεράπολη της Φρυγίας, καθώς τρυπήθηκε στους αστραγάλους και καρφώθηκε σ' ένα ξύλο. Στην Ιεράπολη της Φρυγίας οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και ύστερα από πολλά βασανιστήρια, μαρτύρησε πάνω στο σταυρό το 87. Σύμφωνα, όμως, με τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα, ο Φίλιππος πέθανε ειρηνικά στην ίδια πόλη. Η Λουθηρανική και η Αγγλικανική εκκλησία τιμούν τη μνήμη του στις 1 Μαΐου, η Καθολική στις 3 Μαΐου και η Ορθόδοξη στις 14 Νοεμβρίου. Στις 27 Ιουλίου του 2011 ομάδα αρχαιολόγων ανακοίνωσε την ανακάλυψη του τάφου του στην δυτική Τουρκία.
7) Από τα κορυφαία πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην καταδίκη του Χριστού είναι και ο Ρωμαίος επίτροπος της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος. Εκείνος, με την υπογραφή του, επικύρωσε την απόφαση του σταυρικού θανάτου του Κυρίου. Το έπραξε μάλιστα αυτό μολονότι, όπως προκύπτει από τις διηγήσεις των ευαγγελιστών, είχε πεισθεί για την αθωότητά Του. Ο Πιλάτος, αποκαλούμενος «Πόντιος», πιθανόν λόγω του τόπου καταγωγής του, ήταν ο πέμπτος κατά σειράν επίτροπος μετά την καθαίρεση του προκατόχου του Αρχέλαου. Πληροφορίες σχετικές με αυτόν διέσωσαν, εκτός από την Κ. Διαθήκη, και οι ιστορικοί Ιώσηπος, Φίλων και Τάκιτος. Ο Ιώσηπος τον χαρακτηρίζει σκληρό ηγεμόνα, αλλά και αδιάφορο για την ηθική και το δίκαιο. Το όνομα του Πιλάτου συνδέεται άμεσα με τη δίκη του Χριστού στο Πραιτώριο και με την άδικη απόφασή του κατά του Χριστού που έχει καταγραφεί μάλιστα και στο Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω» των Χριστιανών, που λέει: «Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου...». Ο Χριστός οδηγήθηκε στον Πιλάτο μετά τη νυχτερινή παράνομη δίκη του από τον Καϊάφα διότι το Συνέδριο των Ιουδαίων δεν είχε δικαίωμα να τον καταδικάσει σε θάνατο χωρίς την έγκρισή του. Οι Ρωμαίοι είχαν παραχωρήσει βέβαια τέτοιο δικαίωμα, «ίνα θανατώσωσι χωρίς αδείας ηγεμόνος», με βάση τον δικό τους νόμο, γεγονός που συνέβη και με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, αλλά αυτό δεν ίσχυε σε «πολιτικά» και «εγκληματικά» κακουργήματα. Το κατηγορητήριο κατά του Χριστού, όπως ιστορεί και ο μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος, ανήκε στα πολιτικά: αιτίαν δε του Ιησού επαράστησαν, ότι είπεν εαυτόν βασιλέα, μηδεμίαν άλλην αιτίαν ευρόντες, διά τούτο είπαν τω Πιλάτω «ημίν ουκ έξεστιν ουδένα αποκτείναι». Σύμφωνα με τις διηγήσεις των Ευαγγελίων ο Πιλάτος παρουσιάζεται σαν να θέλει και να προσπαθεί να απαλλάξει τον Χριστό από τη θανατική καταδίκη. Ομολογεί, μάλιστα, μετά την ανάκρισή Του ότι δεν βρίσκει τίποτε επιλήψιμο εναντίον Του. Η επιμονή όμως των κατηγόρων του Ιησού Χριστού είναι ασφυκτική. Απορρίπτουν κάθε προσπάθειά του Πιλάτου να Τον απαλλάξει ακόμη και κατά τα καθιερωμένα με το δικαίωμα δηλαδή που είχε ως ηγεμόνας να ελευθερώνει, λόγω της γιορτής του Πάσχα, έναν κατάδικο. Γι' αυτό, όταν τους ρωτάει αν προτιμούν ν' αφήσει ελεύθερο τον Χριστό ή τον Βαραββά, εκείνοι επιλέγουν τον Βαραββά. Έπειτα, στο ερώτημά του τι να κάνει με τον Χριστό, κραυγάζουν: «Σταυρωθήτω!». Τον απειλούν μάλιστα ότι, αν δεν καταδικάσει εκείνον που παριστάνει τον βασιλέα, σημαίνει πως δεν είναι φίλος του καίσαρα!... Ο Ματθαίος διηγείται το όνειρο της γυναίκας του Πιλάτου, Πρόκουλας ή Πρόκλης, η οποία το ερμήνευσε ως μήνυμα για την αθωότητα του Χριστού και γι' αυτό τρέχει στο Πραιτώριο να αποτρέψει τον σύζυγό της από οποιαδήποτε ένοχη πράξη εναντίον Του. Σύμφωνα, μάλιστα, με παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας η σύζυγος του Πιλάτου έγινε χριστιανή και η μνήμη της γιορτάζεται στις 27 Οκτωβρίου. Τελικά ο Πιλάτος παίρνει νερό και πλένει επιδεικτικά τα χέρια του μπροστά στον όχλο δηλώνοντας: «αθώος ειμί από του αίματος του δικαίου τούτου». Συγχρόνως, όμως, υποκύπτει στις πιέσεις των εχθρών του Χριστού και Τον παραδίδει σ' αυτούς για να Τον σταυρώσουν. Αποδεικνύουν, ότι η συνομιλία μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού έγινε στην ελληνική γλώσσα, αφού α) δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια την ύπαρξη κάποιου διερμηνέα και β) η ελληνική γλώσσα ήταν διαδεδομένη παντού και οι πάντες γνώριζαν, τουλάχιστον, στην εξελληνισμένη Παλαιστίνη, να μιλούν και να γράφουν ελληνικά! Ο μεγάλος Καθηγητής της Ιστορίας των Θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λεωνίδας Ιω. Φιλιππίδης, υποστηρίζει ότι: «Ο Καίσαρ ευρίσκει ελληνικήν γραφήν και γλώσσαν». Και πιο κάτω: «άρα και εν Παλαιστίνη ήτο η ελληνική». Εις την σελίδα 539 του εν λόγω βιβλίου του υποστηρίζει, πέραν των άλλων ότι: «Ο Πιλάτος εγνώριζε την ελληνικήν, ήτις ήτο τότε η κρατούσα εν τη οικουμένη γλώσσα, της λατινικής περιοριζόμενης μόνον εν τω στρατώ, 56 αλλ’ η μετά των αραμαϊστί λαλούντων Εβραίων χρησιμοποίησις υπ’ αυτού της ελληνικής είναι απίθανον μόνον κατά τον εν τω εσωτερικώ του Πραιτωρίου διάλογον του Πιλάτου μετά του Ιησού, όστις εν τη παγγνωσία αυτού εγνώριζε και ηδύνατο λαλείν πάσαν γλώσσαν και την ελληνικήν άρα, δεν αποκλείεται η χρησιμοποίησις της ελληνικής ή της λατινικής υπ’ αμφοτέρων.»
8) Ο Κλαυδιος Λυσιας ήταν στρατιωτικός διοικητής της ρωμαϊκής φρουράς στην Ιερουσαλήμ τον καιρό της τελευταίας επίσκεψης του αποστόλου Παύλου εκεί, περίπου το 56 μ.χ. Ως στρατιωτικός διοικητής (χιλίαρχος), ο Κλαύδιος Λυσίας είχε υπό τις διαταγές του 1.000 άντρες. Το ελληνικό του όνομα Λυσίας υποδηλώνει ότι ήταν Έλληνας στην καταγωγή. Απέκτησε τη ρωμαϊκή υπηκοότητα καταβάλλοντας μεγάλο χρηματικό ποσό, πιθανότατα στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κλαύδιου, και παράλληλα πήρε το όνομα του αυτοκράτορα που ήταν στην εξουσία, όπως συνήθιζαν να κάνουν όσοι εξασφάλιζαν την υπηκοότητα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Δίωνα τον Κάσσιο, κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του Αυτοκράτορα Κλαύδιου, η ρωμαϊκή υπηκοότητα παραχωρούνταν συχνά έναντι μεγάλων χρηματικών ποσών. Ο Κλαύδιος Λυσίας εμφανίζεται στο υπόμνημα των Πράξεων σε σχέση με τον απόστολο Παύλο. Έχοντας μαζί του στρατιώτες και αξιωματικούς, έσωσε τη ζωή του Παύλου από τα χέρια ενός εξαγριωμένου όχλου. Πιάνοντας τον Παύλο, ο Κλαύδιος Λυσίας διέταξε να αλυσοδεθεί ο απόστολος, και όταν, εξαιτίας της οχλοβοής, δεν μπόρεσε να εξακριβώσει μέσω ερωτήσεων για ποιο πράγμα κατηγορούνταν, έδωσε εντολή να φέρουν τον απόστολο στο στρατώνα του Φρουρίου Αντωνία. Ο Κλαύδιος Λυσίας συμπέρανε εσφαλμένα ότι ο Παύλος ήταν ο Αιγύπτιος ο οποίος παλιότερα είχε υποκινήσει στασιασμό και είχε οδηγήσει 4.000 «ξιφοφόρους» στην έρημο. Μόλις, όμως, έμαθε ότι δεν αλήθευε αυτό, αφου μιλησαν στα ελληνικά ενέκρινε το αίτημα του αποστόλου να μιλήσει στο πλήθος από τα σκαλοπάτια προφανώς του φρουρίου. Όταν ξανάρχισαν οι βιαιότητες τη στιγμή που ο Παύλος έκανε λόγο για την αποστολή του στα έθνη, ο Κλαύδιος Λυσίας πρόσταξε να τον φέρουν μέσα στο στρατώνα και να τον εξετάσουν επισταμένα με μαστίγωμα. Μόλις του αναφέρθηκε ότι ο Παύλος ήταν Ρωμαίος πολίτης, και αφού τον ρώτησε ο ίδιος προσωπικά, ο Κλαύδιος Λυσίας φοβήθηκε επειδή, αλυσοδένοντάς τον, είχε παραβιάσει τα δικαιώματα ενός Ρωμαίου. Το γεγονός ότι αποδέχτηκε τον ισχυρισμό του Παύλου περί ρωμαϊκής υπηκοότητας με μόνη βάση τη δήλωση του αποστόλου μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα όταν λάβει κανείς υπόψη του πως υπήρχαν ελάχιστες πιθανότητες να ισχυριστεί κάποιος ψευδώς ότι είχε τα δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη, επειδή ένας τέτοιος ισχυρισμός θα επέσυρε στο άτομο την ποινή του θανάτου. Ο ιστορικός Σουητώνιος αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας «απαγόρευσε στους ξένους να χρησιμοποιούν ρωμαϊκά ονόματα για το γένος τους. Εκτέλεσε στον Εσκυλίνο λόφο όσους σφετερίζονταν τα δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη». Επειδή εξακολουθούσε να θέλει να μάθει την αλήθεια σχετικά με την κατηγορία που είχε προσαφθεί στον Παύλο, ο Κλαύδιος Λυσίας διέταξε να συνεδριάσει το Σάνχεδριν. Σε εκείνη την περίπτωση, η αναφορά που έκανε ο Παύλος στο θέμα της ανάστασης κατέληξε σε τέτοια διένεξη μεταξύ των μελών του Σάνχεδριν ώστε ο Κλαύδιος Λυσίας, φοβούμενος μήπως κομματιάσουν τον Παύλο, πρόσταξε τους στρατιώτες να αρπάξουν τον απόστολο από ανάμεσά τους. Αργότερα, όταν έμαθε από τον ανιψιό του Παύλου ότι οι Ιουδαίοι είχαν στήσει πλεκτάνη για να σκοτώσουν τον απόστολο, ο Κλαύδιος Λυσίας κάλεσε δύο από τους αξιωματικούς του και τους διέταξε να ετοιμάσουν 200 στρατιώτες, 70 ιππείς και 200 λογχοφόρους με σκοπό να αναχωρήσουν για την Καισάρεια στις 9:00 μ.μ. περίπου, προκειμένου να οδηγήσουν τον Παύλο στον Κυβερνήτη Φήλικα. Σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ρωμαϊκού νόμου, έστειλε επίσης μια αναφορά της υπόθεσης στον Κυβερνήτη Φήλικα. Αυτή η επιστολή, όμως, δεν παρουσίαζε όλη την πραγματική εικόνα. Μολονότι αναγνώριζε ότι ο Παύλος ήταν αθώος, ο Κλαύδιος Λυσίας έδινε την εντύπωση ότι είχε σώσει τον Παύλο επειδή είχε μάθει ότι ο απόστολος ήταν Ρωμαίος, ενώ στην πραγματικότητα είχε παραβιάσει τα πολιτικά δικαιώματα του Παύλου αλυσοδένοντάς τον και μάλιστα διατάζοντας να εξεταστεί με μαστίγωμα. Όσον αφορά το πώς ο μαθητής Λουκάς γνώριζε το περιεχόμενο της επιστολής, μια πιθανότητα είναι να διαβάστηκε η επιστολή κατά την εκδίκαση της υπόθεσης του Παύλου. Ο απόστολος ίσως μάλιστα να είχε λάβει αντίγραφό της έπειτα από την προσφυγή του στον Καίσαρα.
9) Ο Λουκάς ήταν Χριστιανός του 1ου αιώνα μ.Χ. και συγγραφέας του ομωνὐμου Ευαγγελίου και των Πράξεων των Αποστόλων, βιβλία τα οποία περιλαμβάνονται στην Αγία Γραφή. Ο Λουκάς ήταν ιατρός, ελληνικής καταγωγής από την Αντιόχεια της Συρίας. Έγινε χριστιανός προερχόμενος από τους Εθνικούς. Ασκούσε το επάγγελμα του γιατρού και με εξαίρεση τον Παύλο, ήταν ο μόνος από τους πρώτους κήρυκες του Ευαγγελίου, που είχε επιστημονική κατάρτιση. Μάλιστα, την εποχή του Λουκά, το ρωμαϊκό κράτος απαιτούσε από τους ασκούντες την ιατρική να έχουν γνώσεις οι οποίες εξετάζονταν από σύλλογο ανώτερων αρχιάτρων σε κάθε πόλη ενώ όσοι από τους γιατρούς γίνονταν δεκτοί παρέμεναν για καιρό υπό επιτήρηση και καθοδήγηση. Ήταν κάτοχος της ελληνιστικής παιδείας και γνώστης της ιστορικής μεθόδου της εποχής του με ευχέρεια χρήσης της Ελληνιστικής Κοινής. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Παύλου και τον συνόδεψε σε πολλές από τις περιοδείες του. Μάλιστα όταν ο Απόστολος ήταν φυλακισμένος στην Ρώμη μόνο ο Λουκάς ήταν μαζί του. Σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις κήρυξε στη Νότια Ευρώπη και μαρτύρησε στην Ελλάδα. Δεν είναι γνωστά με ακρίβεια τα γεγονότα της ζωής του Λουκά μετά το μαρτύριο του Παύλου. Είναι πιθανό ότι λόγω του διωγμού των χριστιανών, θα πρέπει να εγκατέλειψε τη Ρώμη. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, ο Λουκάς συγκαταλέγεται μεταξύ των πρώτων μαρτύρων της Εκκλησίας. Από φιλολογική άποψη, το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον διαφέρει από τα δύο άλλα συνοπτικά. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Λουκάς δεν είναι εκείνη της κλασσικής αρχαιότητας, αλλά η λόγια γλώσσα της ελληνιστικής εποχής. Από γλωσσικής πλευράς, τα έργα του Λουκά ανήκουν στα ωραιότερα βιβλία της Καινής Διαθήκης καθώς παρουσιάζουν σπανία ρητορικότητα και εκφραστικότητα και η σύγκριση των παράλληλων περικοπών των άλλων ευαγγελίων, φανερώνει την υπεροχή της γλώσσας του Λουκά. Κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο, ο Λουκάς υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον κρέμασαν σε μία ελιά στην Έφεσο σε ηλικία 80 ετών, ενώ σύμφωνα με τον Ιερώνυμο πέθανε στη Θήβα της Βοιωτίας σε ηλικία 84 ετών. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 18 Οκτωβρίου. Θεωρείται επίσης άγιος από την Καθολική, την Λουθηρανική, την Αγγλικανική και μερικές ακόμα Προτεσταντικές εκκλησίες.
10) Ο Στέφανος ο Πρωτομάστορας ήταν Άγιος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Αποκαλείται «πρωτομάρτυρας», επειδή πρώτος αυτός μαρτύρησε για τον Χριστό. Η μνήμη του εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 27 Δεκεμβρίου, η εύρεση του λειψάνου του στις 15 Σεπτεμβρίου και η ανακομιδή στις 2 Αυγούστου. Οι Δυτικές Εκκλησίες τιμούν τη μνήμη του στις 26 Δεκεμβρίου. Ο Στέφανος ήταν ο πρώτος και ο πλέον διακεκριμένος από τους επτά διακόνους, που είχαν εκλεγεί και χειροτονηθεί από τους αποστόλους να βοηθούν με κοινά γεύματα και με κάθε άλλο μέσο τους φτωχούς, τα ορφανά και τις χήρες. Διακρινόταν για τη ρητορική του ικανότητα και την εν γένει χριστιανική δράση του. Όσον αφορά δε το σώμα των επτά Διακόνων, η αρχέγονη Εκκλησία βασίστηκε πολύ στην παρουσία, το έργο και την πολυποίκιλη προσφορά τους. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, συγραφέας του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, παρουσιάζει σε αδρές γραμμές την ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας των Ιεροσολύμων. Συγκεκριμένα αναφέρει πως το έργο είχε αρχίσει σιγά-σιγά να διευρύνεται, και υπήρχαν πολλοί χριστιανοί που προσέβλεπαν στην διακονία των Αγίων Αποστόλων, ενώ πολλοί ήταν επίσης και οι κατηχούμενοι, που κι εκείνοι παρακαλούσαν να έχουν προσωπική επικοινωνία με τους Αποστόλους του Κυρίου. Αφού, λοιπόν, μελέτησαν τα θέματα αυτά οι Απόστολοι ενδελεχώς, αποφάσισαν να δώσουν δικαιοδοσία στους πιστούς της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων να εκλέξουν επτά άνδρες, «πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας», για να συνδράμουν στο ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας. Αυτοί εξέλεξαν «Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν και Νικόλαον, προσήλυτον Αντιοχέα» . Οι επτά αυτοί εκλεκτοί άνδρες με τα ελληνικά ονόματα παρουσιάσθηκαν στους Αποστόλους κι εκείνοι αφού προσευχήθηκαν έθεσαν πάνω στους επτά τα χέρια τους, για να μεταδοθεί σ’ αυτούς η θεία χάρις, καθώς και τα πνευματικά χαρίσματα και οι δωρεές, που ήταν αναγκαία για την διακονία την οποία επρόκειτο να αναλάβουν. Ο τρόπος αυτός απετέλεσε το πρότυπο για τις χειροτονίες των κληρικών που ακολούθησαν αργότερα στην Εκκλησία μας. Οι περισσότεροι από τους Διακόνους αυτούς, αποδείχθηκαν σπουδαίες προσωπικότητες και επιτέλεσαν αξιοθαύμαστο έργο στην ζωή της αρχαίας Εκκλησίας. Οι Ιουδαίοι, βλέποντας τη δραστηριότητά του και φοβούμενοι τη δράση του, τον διέταξαν να σταματήσει το κήρυγμα. Αυτός τους αγνόησε και συνέχισε να κηρύττει το Λόγο του Θεού. Τότε, κάποιοι μισαλλόδοξοι Ιουδαίοι τον συκοφάντησαν ότι βλασφημούσε τον Θεό, το Ναό του Σολομώντος και τον προφήτη Μωυσή. Με την κατηγορία αυτή συνελήφθη και σύρθηκε ενώπιον του Ιουδαϊκού Συνεδρίου για να απολογηθεί και να δικασθεί. Ο Στέφανος με θάρρος υπερασπίστηκε την πίστη του και κατηγόρησε τους Ιουδαίους, ότι φάνηκαν σκληροί στους προφήτες, τους οποίους σκότωσαν, καθώς και σε όλους τους ανθρώπους του Θεού, ενώ επιχειρηματολόγησε για τη θεότητα του Χριστού. Το μόνο που κατάφερε ο Στέφανος ήταν να εξοργίσει ακόμη περισσότερο τους κατηγόρους του, οι οποίοι τον άρπαξαν από την αίθουσα του Συνεδρίου και τον οδήγησαν έξω από την Ιερουσαλήμ, όπου άρχισαν να τον λιθοβολούν. Ο Στέφανος ατάραχος δέχθηκε το λιθοβολισμό με τα λόγια «Κύριε Ιησού, δέξου το πνεύμα νου» και γονατισμένος προσευχόταν για τους διώκτες του, λέγοντας: «Κύριε μη καταλογίσεις σ’ αυτούς αυτή την αμαρτία». Αμέσως μετά παρέδωκε το πνεύμα του. Τη σκηνή του λιθοβολισμού παρακολούθησε κι ένας νεαρός Φαρισαίος, ονόματι Σαύλος, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των λιθοβολούντων και επιδοκίμασε την εκτέλεση του Στέφανου. Ήταν ο μετέπειτα Απόστολος Παύλος.
Πηγή: http://www.logiosermis.net/2012/07/blog-post_4352.html#.WPBwYGjl62d
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Νικόδημος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιωσήφ_ο_από_Αριμαθαίας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σίμων_ο_Κυρηναίος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Απόστολος_Ανδρέας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Απόστολος_Φίλιππος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ευαγγελιστής_Λουκάς
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κατά_Λουκάν_Ευαγγέλιο
http://anastasiosds.blogspot.com/2009/10/blog-post_11.html?m=1
https://www.sakketosaggelos.gr/Article/2430/
http://www.istoria.gr/apr04/content04.htm
https://www.sansimera.gr/biographies/755
https://www.sansimera.gr/biographies/1067
http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/1200000988
http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/1200000362
http://www.saint.gr/3153/saint.aspx
http://www.saint.gr/165/saint.aspx
http://www.e-daily.gr/themata/79908/poioi-htan-aytoi-poy-stayrwthhkan-dipla-ston-ihsoy-xristo-pics
http://www.toxwni.gr/more/154232-poioi-itan-aitoi-pou-stairothikan-dipla-ston-iisou-xristo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου