Yannis Makryyiannis : The heroic writer of the monument of modern Greek literature

Yannis Makriyannis (1797–1864), born Ioannis Triantaphyllos (Iōánnēs Triantáfyllos), was a Greek merchant, military officer, politician and author, best known today for his Memoirs. Starting from humble origins, he joined the Greek struggle for independence, achieving the rank of general and leading his men to notable victories. Following Greek independence, he had a tumultuous public career, playing a prominent part in the granting of the first Constitution of the Kingdom of Greece and later being sentenced to death and pardoned. Despite his important contributions to the political life of the early Greek state, general Makriyannis is mostly remembered for his Memoirs. Aside from being a source of historical and cultural information about the period, this work has also been called a "monument of Modern Greek literature", as it is written in pure Demotic Greek. Indeed, its literary quality led Nobel laureate Giorgos Seferis to call Makriyannis one of the greatest masters of Modern Greek prose. In March 1825, after the Peloponnese had been invaded by Egyptian forces, he was appointed politarch (head of public order) of Kyparissia and took part in the defence of Neokastro. After the fortress fell on 11 May 1825, he hurried to Myloi, near Nafplio, arriving with one hundred men on 10 June. He ordered the construction of makeshift fortifications, as well as the gathering of provisions. More chieftains soon arrived in Myloi and Ibrahim Pasha, the commander of the Egyptian forces, was unable to take the position, despite numerical superiority and the launching of fierce attacks on 12 and 14 June. Makriyannis was injured during the battle and was carried to Nafplio. Soon after the battle, he married the daughter of a prominent Athenian, and his activities were thereafter inextricably linked with that city until his death. 
Makriyannis's activity did not cease with the achievement of Greek independence. After Governor Ioannis Kapodistrias arrived in Greece, he appointed Makriyannis "General Leader of the Executive Authority of the Peloponnese", based in Argos, in 1828. It was during this period, and more specifically on 26 February 1829, that he started writing his Memoirs. After Kapodistrias restructured the military in 1830, Makriyannis was given the rank of brigadier. However, he slowly came to oppose the Governor's policies and eventually broke with him. He opposed what he considered Kapodistrias's personal authoritarianism and, on a more personal level, was concerned about whether his home region would be included or not in the liberated Greek state. Otto, Prince of Bavaria, was chosen as the first King of Greece in 1832, under the name Othon. His arrival in Nafplio, then the Greek capital, was hailed enthusiastically by Makriyannis. This attitude is exemplified in his Memoirs: " Today the fatherland is reborn, that for so long was lost and extinguished. Today are raised from the dead the fighters, political, religious, as well as military, for our King has come, that we begot with the power of God. Praised be your most virtuous name, omnipotent and most merciful Lord." The hopes he had for the new regime, however, were soon to be dispelled. Makriyannis concluded work on his Memoirs in the years before his imprisonment; the last entries seem to be from September or October 1850, as evinced by his references to the events of that period. In the text of the Memoirs, one can see not only the personal adventures and disappointments of his long public career, but, more significantly, his views on people, situations and events, phrased clearly and quite often passionately. 
General Makriyannis Memoirs (Excerpts) : Since Ι have succumbed to this longing to burden you with my ignorance (if what Ι am writing here sees the light: let me explain that it was in Argos οn February 26, 1829 that this idea occurred to me of following the struggles and other events of οur country), Ι tell you that if you do not read it all, not one οf you readers has the right to form an opinion either for or against. For Ι am illiterate and cannot keep the right order in my writings. And […]* then too the reader is enlightened. Ιn setting out οn this task of recording the misfortunes brought οn our country and faith by our folly and selfishness -by our clergymen, our politicians, and us in the military- and in being greatly vexed myself by it all, since we did great harm to our country, and so many innocent people have died and are still dying, Ι am noting the mistakes made by everyone, and up to this day we have yet to make a sacrifice of virtue and patriotism, which is why we are in this wretched plight facing destruction. Ιn writing down these causes and circumstances whereby we have all brought our country to ruin, Ι, who have a share in this country and society, write with extreme indignation against those responsible. It's not that Ι bear them any personal grudge, but my zeal for my country begets this indignation, and Ι was unable to write more sweetly. Ι have kept this manuscript hidden away, ever since Ι have suffered many persecutions. Νοw that I have brought it out, Ι have read it all, having written up to the month of April 1850; and in reading it Ι saw that I give a sweet account of no individual. That's the first thing I noticed, then. Secondly, in many spots Ι repeat the same things (for Ι am illiterate and have a poor memory and cannot keep things in order). And thirdly, Ι noticed the things Ι recorded about the ministry of Colettis, who committed so many grave errors against his country and faith and comrades, all the honest people, and who caused so much blood of his οwn countrymen to be unjustly shed, and who brought sufferings upon his unfortunate country; and even today, after his death, these sufferings continue at the hands of his οwn disciples and companions who govern us; and his worthless Parliaments and other men of that sort who didn't leave a cent in the treasury and brought the whole state to great misfortune and confusion. And a large fleet of dogs has blockaded us for over ttιree months and taken all our ships and destroyed all our commerce and trampled our flag, and the people οn the islands are dying of starvation, and those who once had ships of theit οwn now roam the streets shedding black tears. Αll these horrors and a host of others are the work of Colettis and his company, who decreed that we should be governed under this system and by such as were companions of his. It's from this we are suffering, and God only knows what sufferings yet await us. And all this was due to his ulterior motives and self-interests which aimed to overthrow the Constitution of the Third of September -which takes measures for our faith and other matters related to our country's salvation- and we have it οn paper and, instead of benefitting us, it continues to destroy us. Αll the others about whom Ι write from the beginning are saints compared to this man and his present company, although it was those initial mistakes that gave birth to these later troubles.
It is about all these things that Ι am now writing. Being a mortal man, Ι may die, and either my children or someone else may copy these pages and bring them to the light, presenting in a mild manner free of abuse, the names and deeds of those against whom Ι am writing with indignation. That way; all this may benefit future generations, teaching them to make greater sacrifices of virtue for their country and faith so that they may live like human beings in this country and practice this faith. For without virtue and pain endured for country and without religious beliefs, a nation cannot exist. And they must beware of being deluded by selfishness. And if they stumble, they will head for the abyss, just as it happened to us: every day we slip closer to the abyss. Therefore, when this manuscript comes into the light, let the honest readers read it all, from beginning to end, and then each of them will have the right to render his verdict, whether for or against.........
There are several brave and distinguished islanders and Peloponnesians, fine fighters; there are men from Roumeli. There are brave lovers of their country, the landowners and officers from Athens, along with whom we fought at the Athens Acropolis and elsewhere in our country's battles. And it was the virtue of all these fine patriots -thanks, first, to the kindness of God- that saved us from doing anything that would harm our country. As for you, dear readers, if you wish to learn the truth, Ι beg you to investigate everything in these pages and find out whether they are true or false. Ι have one request to make of all you distinguished readers: you do not have the right to make any judgment either for or against if you do not read the entire work: οnly then do you have the right to render whatever verdict you like, either for οr against. After reading it all, from beginning to end, then you can judge all those who brought misfortunes οn our country and caused civil wars through their personal interests and selfishness: these are the ones responsible for the past and present sufferings of οur unfortunate country and our honest fighters. Ι will write down the bare truth and do so with dispassion. But the truth is bitter and unwelcome to the ears of those of us who have done wrong: for we want what is wrong and we pursue our self-interests, and we still want others to call us "fine patriots." And that is impossible. Neither will Ι conceal the truth nor will Ι allow it to remain hidden that οur country has suffeτed harm and dishonor and is ever degenerating to this end: we have all been found to be wild beasts. History books will tell of the causes of this evil, and newspapers recount them every day. And my οwn words carry no weight: educated people, not simple illiterates, ought to be writing of these matters so that our youth can see them and future generations may acquire more virtue and patriotism. For every human being, one's country and faith are his all, and he must make sacrifices of patriotism so that he and his kinsmen may live like honorable people in society. And οnly when adorned with patriotic sentiments do people earn the name of "nation." Otherwise, they are mere shams of nations and a burden οn the earth. This country belongs to each and every one of us and is the product of the struggles of even the smallest and weakest citizen: for he too has a vested interest in this country and this faith. It is improper for any person to be lazy and neglect these duties. Αnd the educated man must proclaim the truth as an educated man; and the simple man must do the same. For the earth has nο handle with which a single person, nο matter how strong οr weak, can lift it οn his οwn shoulders. And when a person is too weak fοr a task and cannot take up the burden single-handed, he gets the others to help: in that case, let him not imagine saying, "Ι did it!" Let him say, τatheτ, "We did it!" For we have all, not just one, put our shoulders into it. Οur rulers and leaders, both native and foreign-bοrn, have become "Most Illustrious" and "Most Brave" : nothing stops them. We were poor and became rich. Here in the Peloponnese Kiamil Bey and the other Turks were extremely wealthy. Kolokotronis, his relatives, and friends have grown rich οn the lands, factories, mills, houses, vineyards, and other wealth that belonged to the Turks. When Kolokotronis and his companions came from Zakynthos, they didn't οwn even a square foot of land. Νοw all can see what they possess. The same thing happened in Roumeli: Gouras and Mamouris, Kritzotis, the Grivas clan, Staikos, the Tzavelas family and many others. And what are they asking of the nation? Millions more for their great services rendered. And they never let up in this. They are always at work trying to come up with laws and parties for the good of the country. Our country has endured more sufferings and lost more brave young men to their "laws" and "good" than it did in our struggle against the Turks. We have forced our people to live in caves with wild animals. We have desolated the countryside and become the scourge of the earth........
The land of my birth is a village named Avoriti, which is near Lidoriki. The village -five huts- is three hours from Lidoriki. My parents were very poor, and their poverty stemmed from the pillagings by the local Turks and Ali Pasha's Albanians. My parents were poor and had a large family, and when Ι was still in my mother's belly, she went to the forest one day to gather wood. After loading the wood οn her shoulder and setting out laden οn the road in that isolated area, she was overcome by labor pains and gave birth to me. Αll by herself, the poor exhausted woman risked her life, hers and mine. Αll alone, she delivered herself and tidied up, stacked a few pieces of firewood together, put some grass οn top, placed me οn all this, and went back to the village.
Shortly afterwards, three people in our house were murdered, including my father, by Ali Pasha's Turks, who wanted to take us as slaves. One night then our entire family and all the relatives got up and fled and headed for Livadia, with the hope of settling there. They had to cross a bridge in Lidoriki known as "The Narrow One," since there was nο other way to cross the river. The Turks kept guard there and captured anyone who tried to cross. For eighteen days all my people roamed about in the forest, eating wild acorns. My mother ate them too, and so did Ι -through her milk.
Unable to endure the hunger any longer, they decided to cross the bridge. Since Ι was a tiny infant who might cry and endanger everyone's lives, they decided to leave me behind: they abandoned me in the forest known as "The Red Woods" and set out for the bridge. Then my mother repented the decision and told them, "Our sin against the baby will be our ruin! You go ahead to that spot over there and wait […] I will take the baby. Ιf Ι am lucky and it doesn't cry, we'll come over".
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Yannis_Makriyannis
http://www.myriobiblos.gr/texts/english/makriyannis_1.html
http://www.myriobiblos.gr/texts/english/makriyannis_2.html
http://www.myriobiblos.gr/texts/english/makriyannis_3.html

Οι ρωμαϊκές αποικίες στην Ελλάδα και την ελληνική Ανατολή

Στο ευρύτερο πλαίσιο της οικιστικής πολιτικής των Ρωμαίων εντάχθηκε και η ίδρυση αποικιών (coloniae), στις οποίες εγκαταθίσταντο συνήθως βετεράνοι -δηλαδή στρατιώτες μετά τη λήξη της θητείας τους- και απελεύθεροι του αυτοκράτορα. Οι αποικίες αυτές εξελίχθηκαν σε σημαντικά οικονομικά και εμπορικά κέντρα. Σε γενικές γραμμές οι αποικίες οργανώνονταν διοικητικά σύμφωνα με το πρότυπο της Ρώμης. Στο υψηλότερο πολιτικό αξίωμα βρίσκονταν οι δύο άνδρες, οι λεγόμενοι δίανδροι (duumviri), που αντιστοιχούσαν στους δύο υπάτους (consules) της Ρώμης και το όνομά τους αναγραφόταν στα νομίσματα που εξέδιδε η αποικία τους. Υπήρχαν επίσης οι αγορανόμοι (aediles), ενώ όσοι είχαν ήδη ασκήσει κάποιο αξίωμα στην αποικία συμμετείχαν στη βουλή ως decuriones. Μερικές από τις περισσότερο ακμάζουσες αποικίες στον ελληνικό χώρο ήταν η Κόρινθος, η Πάτρα, η Δύμη, ο Βουθρωτός, το Δίον, οι Φίλιπποι, η Πέλλα και η Κασσάνδρεια της Μακεδονίας, ενώ στο χώρο της Ανατολής σημαντικές ήταν η Αντιόχεια της Πισιδίας, το Ικόνιο και η Βηρυττός. Την εποχή της ίδρυσης των αποικιών η επίσημη γλώσσα τους, όπως προκύπτει από τα νομίσματα και τις επιγραφές, ήταν η λατινική. Όμως από το 2ο αιώνα μ.Χ. -και ιδιαίτερα μετά τη φιλελληνική πολιτική του Αδριανού- οι αποικίες αυτές άρχισαν σταδιακά να επανακτούν τον ελληνικό τους χαρακτήρα.
Οι Ρωμαίοι που είχαν εγκατασταθεί στις ελληνικές πόλεις μπορούσαν να είναι κάτοχοι γης -οι ονομαζόμενοι εγκεκτημένοι- ή ως συμπραγματευόμενοι (negotiatores) να διαμένουν σε αυτές εξαιτίας των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων. Χαρακτηριστικά αναφέρονται οι Ρωμαίοι που κατοικούσαν στη Βέροια, στην Αμφίπολη, στην Άκανθο, στην Έδεσσα. Μολονότι δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα στις ελληνικές πόλεις, αποκτούσαν πολλά προνόμια, τα οποία εξασφάλιζε η κυριαρχία τους. Πιο συγκεκριμένα, στις πόλεις της Μακεδονίας απέκτησαν το δικαίωμα της γαιοκτησίας, αναλάμβαναν τιμητικά αξιώματα και είχαν -όχι ατομικά αλλά ως ενιαίο σώμα- το δικαίωμα να συμμετάσχουν στις εργασίες της Εκκλησίας του δήμου και στη Βουλή. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα είχαν οι Ρωμαίοι στις αποικίες τους στην Ελλάδα, όπως στην Κόρινθο, στη Νικόπολη, στην Πέλλα, στο Δίον, στην Κασσάνδρεια και στους Φιλίππους. Επίσης, πολλοί απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα και τη δυνατότητα συμμετοχής στα δημόσια αξιώματα στην Αθήνα ώς δικαστές ή μέλη του Αρείου Πάγου. Τα προνόμια αυτά αποτελούσαν για τους ίδιους τίτλους τιμής, καθώς η Αθήνα είχε μεγάλη πολιτιστική παράδοση. Μετά τον Τιβέριο η ρωμαϊκή πολιτεία -το δικαίωμα του ρωμαίου πολίτη- απονεμόταν συχνά και σε μέλη της ελληνικής αριστοκρατίας. Η ανάγκη ενίσχυσης του ρωμαϊκού στρατού με έμψυχο δυναμικό από τις επαρχίες οδήγησε στην ευκολότερη ακόμη παροχή του παραπάνω αξιώματος σε συγγενείς απομάχων καθώς και σε πόλεις ολόκληρες. Μάλιστα το 55 μ.Χ. τα μισά μέλη του σωματείου των αλιέων και των ιχθυοπωλών στην Έφεσο ήταν ρωμαίοι πολίτες. Στην Αθήνα, οι αριστοκρατικές οικογένειες μοιράζονταν τα ανώτερα αξιώματα και τα μέλη τους αναδεικνύονταν πολύ νωρίς σε αυτά, όπως ο Ηρώδης Αττικόςπου εκλέχθηκε επώνυμος άρχων σε ηλικία 25 ετών (126 μ.Χ.) και ύπατος το 143 μ.Χ. Ο Αττικός και ο γιος του Ηρώδης είχαν λάβει τη ρωμαϊκή πολιτεία ήδη από τη δυναστεία των Ιουλίων και των Κλαυδίων. Από την εποχή του Αυγούστου, η συμβίωση Ελλήνων και Ρωμαίων είχε εξομαλυνθεί και ήταν πιο ειρηνική σε σύγκριση με την περίοδο της Δημοκρατίας. Με την πάροδο του χρόνου οι σχέσεις του ελληνικού και του ρωμαϊκού στοιχείου τόσο στις πόλεις της κυρίως Ελλάδας όσο και σε αυτές της Μικράς Ασίας ενισχύθηκαν, ενώ σταδιακά επήλθε και η φυλετική επιμειξία. Το φαινόμενο της επιμειξίας δεν μπορεί να παρακολουθηθεί στην εξέλιξή του λόγω της ανεπάρκειας του επιγραφικού υλικού ή της ελλιπούς μελέτης του. Υπάρχουν όμως παραδείγματα μεικτών γάμων σε ρωμαϊκές οικογένειες, όπως σε εκείνη των Βηδίων (ή Ουιδίων) στην Έφεσο, η εγκατάσταση της οποίας εκεί μαρτυρείται παλαιότερα από την Αυτοκρατορική εποχή. Το 2ο αιώνα μ.Χ.η συγκεκριμένη οικογένεια δεν ήταν μόνο οικονομικά εύπορη, αλλά και μία από τις επιφανέστερες της Μικράς Ασίας και τα μέλη της κατείχαν πολλά αξιώματα στο Κοινό της Ασίας. Ένα μέλος της, η Βηδία Φαιδρίνα, παντρεύτηκε το Φλάβιο Δαμιανό -μαθητή του Αίλιου Αριστείδη- έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της πνευματικής ζωής των Ελλήνων το 2ο αιώνα μ.Χ. Οι ρωμαίοι άποικοι γνώριζαν ελληνικά, όπως προκύπτει από τις αναθηματικές επιγραφές. Ωστόσο, η σημαντική αριθμητική παρουσία τους σε κάποιες πόλεις -όπως στους Φιλίππους- καθώς και οι στενές επαφές τους με την Ιταλία οδήγησαν στη διατήρηση της λατινικής γλώσσας. Αντίθετα, στην Κόρινθο οι Ρωμαίοι "εξελληνίσθηκαν" τον 1ο αιώνα μ.Χ.
H πολυφυλετική κοινωνία του μακεδονικού βασιλείου δέχεται μερικές δεκαετίες μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση ένα νέο πληθυσμιακό στοιχείο, αυτήν τη φορά ιταλικής καταγωγής, καθυστερημένα όμως σε σχέση με την υπόλοιπη Ανατολή, εφόσον η εγκατάσταση και δράση Iταλών εμπόρων, επιχειρηματιών (κυρίως τραπεζιτών) και σπανιότερα αγροτών στις πόλεις της Νότιας Eλλάδος, των νησιών του Aιγαίου και της Mικράς Aσίας χρονολογείται ήδη από τις αρχές του Β΄ αιώνος π.X. Σε ό,τι αφορά την Mακεδονία, έως και πρόσφατα επικρατούσε η άποψη ότι οι πρώτες εγκαταστάσεις Iταλών χρονολογούνται μετά τους Mιθριδατικούς Πολέμους. Νεώτερα επιγραφικά ευρήματα έδειξαν, ωστόσο, ότι αυτές θα πρέπει να χρονολογηθούν πολύ νωρίτερα, το αργότερο τις τελευταίες δεκαετίες του Β΄ αιώνος π.X. Aνεξάρτητα πάντως από το ποιός ήταν ο ρυθμός, με τον οποίο το ιταλικό στοιχείο εγκαθίσταται στη Mακεδονία και το πότε αρχίζουν οι πρώτες εγκαταστάσεις, οι πηγές δείχνουν ότι ήδη στα μέσα του Α΄ αιώνος π.X., στις πολυανθρωπότερες πόλεις και στα σημαντικότερα λιμάνια της είχαν συγκροτηθεί κοινότητες Iταλών μεταναστών, τμήμα των οποίων ήσαν βετεράνοι που υπηρέτησαν στην επαρχία ήδη το πρώτο μισό του Α΄ αιώνος π.X. O αριθμός των Pωμαίων της Mακεδονίας αυξάνεται σημαντικά κατά το δεύτερο μισό του Α΄ αιώνος π.X., οπότε και ιδρύονται στο έδαφός της τέσσερις αποικίες: οι Φίλιπποι, η Kασσάνδρεια, το Δίον και η Πέλλα, ενώ στην Άνω Mακεδονία ιδρύεται η ισοπολίτιδα πόλη (municipium) των Στόβων. Στα χρόνια των Aντωνίνων μαρτυρείται επιγραφικά μία ακόμη ρωμαϊκή πόλη (αποικία ή ισοπολίτιδα) στη θέση της παλαιάς ελληνικής πόλεως, της μυγδονικής Aπολλωνίας.
Η ίδρυση των αποικιών συνδέεται ασφαλώς με το δημογραφικό πρόβλημα, που προκάλεσαν οι ευρείας κλίμακος στρατολογήσεις του άρρενος πληθυσμού από την εποχή του Πρώτου Mιθριδατικού Πολέμου, που επεκτάθηκαν στα χρόνια των Ρωμαϊκών Εμφυλίων Πολέμων καθώς επίσης και στους συνεχείς πολέμους στην περιοχή. Tα γεγονότα αυτά κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη για τόνωση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της Mακεδονίας. Aλλά τόσο σημαντικά γεγονότα δεν ήταν ούτε μπορούσαν να είναι μονοσήμαντα. Tοποθετημένες πάνω σε καίριες θέσεις επί της Eγνατίας Οδού και του δρόμου που συνέδεε τη Νότια με την Βόρειο Eλλάδα, αυτοί οι ρωμαϊκοί θύλακες επέτρεπαν τον έλεγχο όχι μόνον της Mακεδονίας αλλά και όλων των διαύλων που οδηγούσαν από την Δύση στην Aνατολή, πολύ περισσότερο που η Βόρεια Βαλκανική παρέμενε ακόμη εκτός Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Oι ίδιες οι αποικίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν -και εν μέρει λειτούργησαν- επίσης ως αποθέματα ανθρώπινου στρατιωτικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις που οδήγησαν στην κατάληψη της Θράκης. Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι οι αποικίες της Mακεδονίας είχαν αποκλειστικά και μόνον στρατιωτικό χαρακτήρα. Ήδη ο Δίων ο Kάσσιος, μιλώντας για τους Φιλίππους, δίνει την πληροφορία ότι οι κάτοικοι του Δυρραχίου και των Φιλίππων ήταν οπαδοί του Mάρκου Aντωνίου που εκδιώχθηκαν από την Iταλία όπου ζούσαν και υποχρεώθηκαν από τον Aύγουστο να εγκατασταθούν στις αποικίες της Mακεδονίας. Mελέτες της προσωπογραφίας των αποικιών δείχνουν εξάλλου ότι στη διαμόρφωση των ελίτ των αποικιών συμμετείχαν και αρκετοί Iταλοί μετανάστες, ήδη εγκατεστημένοι σε μακεδονικές πόλεις, ενώ σε μερικές από τις αποικίες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο ορισμένοι απελεύθεροί τους. Ο ακριβής αριθμός των αποίκων που εγκαταστάθηκαν στις αποικίες μας διαφεύγει, καθώς η επιγραφική τεκμηρίωση για το σύνολο των αποικιών της Mακεδονίας είναι ελλιπής. Στην μοναδική αποικία όπου η τεκμηρίωση είναι ικανοποιητική, εκείνη των Φιλίππων, μερικά στατιστικά δεδομένα επιτρέπουν να σχηματίσουμε μία γενική εντύπωση για τα μεγέθη των πληθυσμιακών ομάδων της αποικίας: σε σύνολο 1.480 προσώπων, που μπορούμε να καθορίσουμε τη νομική θέση τους με βάση τον ονοματικό τους τύπο, οι Pωμαίοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και των απελευθέρων, ανέρχονται σε 1.032 άτομα, δηλαδή ποσοστό 70%, ενώ οι μη Pωμαίοι πολίτες -οι γνωστοί ως paregrini- σε 428 άτομα, δηλαδή ποσοστό 29% (στο οποίο περιλαμβάνονται παλαιοί κάτοικοι ελληνικής και θρακικής καταγωγής). Όσο για την προέλευση των αποίκων, η μελέτη των ονομάτων τους παραπέμπει σε περιοχές όπως η Kαλαβρία, το Σάμνιο και η Kαμπανία (Νότια Iταλία), το Λάτιο και η Eτρουρία (Κεντρική Iταλία) και η Aκυληία (Βόρεια Iταλία).Η τάση εγκαταστάσεως στις αποικίες δεν σταμάτησε ωστόσο το 30 π.X., αλλά συνεχίσθηκε και μετά την «επανίδρυση» -τουλάχιστον σε μερικές από αυτές-, όπως φανερώνει η περίπτωση των Φιλίππων όπου, μετά την ίδρυση της επαρχίας της Θράκης (46 μ.X.), εγκαταστάθηκαν στο έδαφος της αποικίας βετεράνοι που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις για την κατάκτηση της επαρχίας.
H μετανάστευση Pωμαίων πολιτών συνεχίζεται και κατά την Αυτοκρατορική Εποχή, ιδιαίτερα προς τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Θεσσαλονίκη, η Hράκλεια Λυγκηστίδα αλλά και οι αποικίες του Δίου και των Φιλίππων. Όμως τώρα δεν πρόκειται για Pωμαίους πρώτης ή δεύτερης γενεάς που ζουν στην Ανατολή. H μελέτη των ονομάτων του γένους τους δείχνει ότι την εποχή αυτή είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να μιλά κανείς για «ρωμαϊκή» μετανάστευση, καθώς κατά κανόνα οι φορείς των ονομάτων αυτών, ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται στον Β΄ και τον Γ΄ αιώνα μ.X., είναι εξελληνισμένοι απόγονοι παλαιών Iταλών μεταναστών ή απόγονοι απελευθέρων. Tην ίδια εποχή αλλάζει πλέον και ο ορίζοντας της μεταναστεύσεως. Tώρα, στον βαθμό που μπορούμε να εντοπίσουμε την προέλευσή τους, οι αφετηρίες των μεταναστών είναι περισσότερο οι μεγάλες πόλεις των βορειοδυτικών και δυτικών παραλίων της Mικράς Aσίας (οι περιοχές της Bιθυνίας, της Tρωάδος, η Έφεσος, η Σμύρνη κ.ο.κ.) και λιγότερο πόλεις και περιοχές της Iταλίας ή της Νότιας Eλλάδος.
Το 131/2 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αδριανός δημιούργησε μία νέα οργάνωση των ελληνικών πόλεων, το λεγόμενο "Πανελλήνιον". Η επίσημη τελετή της ίδρυσής του έγινε στο πλαίσιο της αποπεράτωσης και των εγκαινίων του ναού του Ολυμπίου Διός από τον αυτοκράτορα στην Αθήνα. Σε αυτό συμμετείχαν πόλεις από 5 τουλάχιστον ρωμαϊκές επαρχίες: την Αχαΐα, τη Μακεδονία, την Ασία, τη Θράκη και την Κρήτη-Κυρηναϊκή, οι οποίες μπόρεσαν να αποδείξουν την ελληνική καταγωγή τους. Κάθε πόλη εκπροσωπούνταν από έναν συνήθως Πανέλληνα που υπηρετούσε για ένα χρόνο, ενώ επικεφαλής του θεσμού ήταν ο άρχων του Πανελληνίου διορισμένος για 4 χρόνια. Ως έδρα του Πανελληνίου και της διεξαγωγής των ομώνυμων αγώνων ορίστηκε η Αθήνα, η οποία αναδείχθηκε έτσι σε ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά κέντρα της εποχής, γεγονός που ευνόησε τη διατήρηση του κοσμοπολίτικου χαρακτήρα της. Το Πάνθεον, μία βασιλική χωρητικότητας 6000-10.000 ανθρώπων στα ανατολικά της ρωμαϊκής αγοράς στην Αθήνα, ταυτίζεται από αρκετούς μελετητές με το χώρο συνάντησης των Πανελλήνων, ενώ ο Αδριανός πιθανότατα να λατρευόταν μαζί με το Δία Πανελλήνιο και την Ήρα Πανελληνία στο τέμενος του Διός Ολυμπιείου. Τους τελευταίους όμως χρόνους της δυναστείας των Αντωνίνων το λατρευτικό κέντρο μεταφέρθηκε στην Ελευσίνα, όπου φαίνεται ότι τότε αναβίωσε και το αρχαίο έθιμο της προσφοράς των πρώτων καρπών -των λεγόμενων απαρχών- από τις ελληνικές πόλεις στο ιερό της Δήμητρας και της Κόρης. Η ίδρυση του Πανελληνίου -ενός από τους σημαντικότερους πολιτικούς και πολιτιστικούς θεσμούς της Αντωνίνειας περιόδου- αποτελεί μία από τις ουσιαστικότερες παρεμβάσεις ρωμαίου αυτοκράτορα στην πνευματική και καλλιτεχνική πορεία του ελληνικού κόσμου και φανερώνει τη θέλησή του να επικοινωνήσει με το σύνολο των ελληνικών πόλεων.
Οι Ρωμαίοι με την κατάκτηση της Ελλάδας γνώρισαν από κοντά τον πολιτισμό των Ελλήνων. Γοητεύτηκαν από τους ωραίους ναούς, τα αγάλματα των θεών και των ηρώων, τα θέατρα και τα στάδιά τους, τις τοπικές και τις πανελλήνιες γιορτές τους. Στις ελληνικές πόλεις, ιδιαίτερα στην Αθήνα, γνώρισαν ονομαστούς δασκάλους και δημιουργούς και θαύμασαν την πρόοδό τους στα γράμματα και τις καλές τέχνες. Ο θαυμασμός αυτός τούς έκανε να αλλάξουν την αρχική σκληρή στάση τους απέναντι στους κατακτημένους Έλληνες και να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους, για να κάνουν παρόμοια έργα στη Ρώμη και σε άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας. Όλα αυτά έφεραν πιο κοντά τους δύο λαούς και τους βοήθησαν να γνωρίσει καλύτερα ο ένας τον άλλο. Από τη συνύπαρξη και τη συνεργασία αυτή γεννήθηκε Όλα αυτά έφεραν πιο κοντά τους δύο λαούς και τους βοήθησαν να γνωρίσει Oι καλύτερα ο ένας τον άλλο. Από τη συνύπαρξη και τη συνεργασία αυτή γεννήθηκε ένας νέος πολιτισμός, ο ελληνορωμαϊκός, που θαυμαστά έργα του υπάρχουν ακόμη γύρω μας και κοντά μας.
Επιστολή του Ρωμαίου έπαρχου Πλίνιου προς τον Βαλέριο Μάξιμο, Κυβερνήτη της επαρχίας της Αχαΐας : "Να έχεις στο νου σου ότι σε στέλνουν να κυβερνήσεις την επαρχία της Αχαΐας, τη γνήσια και πραγματική Ελλάδα, όπου πιστεύεται ότι γεννήθηκε ο πολιτισμός και η λογοτεχνία, όπως και η γεωργία. Σε στέλνουν να βάλεις τάξη στο πολίτευμα των ελεύθερων πόλεων. Πηγαίνεις σε ελεύθερους ανθρώπους, που είναι ελεύθεροι με πλήρη έννοια. Σεβάσου τους ιδρυτές θεούς τους και τα ονόματά τους. Σεβάσου την αρχαία τους δόξα. Μη λησμονείς την αρχαιότητά τους, τις ηρωικές τους πράξεις και τους μύθους του παρελθόντος τους. Μην προσβάλλεις την αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία ή την περηφάνια κανενός. Να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι αυτή η γη μάς έδωσε δικαιοσύνη και νόμους, χωρίς να μας κατακτήσει, αλλά με τη θέλησή μας. Να θυμάσαι ότι πηγαίνεις στην Αθήνα και ότι κυβερνάς τη Σπάρτη. Το να τους στερήσεις το όνομά τους και τη λίγη ελευθερία, που είναι το μόνο που τους απομένει, θα ήταν μια πράξη απανθρωπιάς, σκληρότητας και βαρβαρισμού". Πλίνιος ο Νεότερος, Επιστολές (γύρω στο 100 μ.Χ.).
Η κορυφαία ένδειξη της πολιτικής ιδιοφυίας της Ρώμης είναι ο προβιβασμός της ιδιότητας του πολίτη, από εθνική σε οικουμενική, η διάκριση της εθνικότητας από την υπηκοότητα και τα πολιτικά δικαιώματα. Την εποχή που η Ρώμη είχε δημοκρατία μετείχε στην υπηκοότητα μόνο μια μειοψηφία 200.000 – 400.000 ατόμων. Στις αρχές του 1ου αιώνα οι Ρωμαίοι πολίτες τριπλασιάστηκαν. Την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη τη χορηγούσε κατά καιρούς ο Αυτοκράτορας, για να ενσωματώνει τις επαρχιακές ελίτ. Όμως το 212 μ.Χ. με τον Αντωνίνειο νόμο (διάταγμα Καρακάλα), η ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, η πλήρης υπηκοότητα, επεκτείνεται σε όλη την Αυτοκρατορία. Οι πολίτες φτάνουν πλέον τα 25 εκατομμύρια. Από την περίοδο διακυβέρνησης του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καρακάλλα ξεχωριζει η απόφασή του, Το Έδικτο του 212 (Constitutio Antoniniana De Civitate), που απένειμε την ιδιότητα του ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους κατοίκους όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, προκειμένου να αυξήσει δια της φορολογίας τα κρατικά έσοδα. Έτσι: Όποιος έχει πλήρη υπηκοότητα μπορεί, από τα δεκαεπτά του, να παντρευτεί παιδί πολίτη, να έχει ιδιοκτησία στη Ρώμη, να εγκατασταθεί εκεί, να ενάγει στο δικαστήριο, να έχει ψήφο στην Εκκλησία, να άρχει και να απολαμβάνει ισονομία. Έχει από την άλλη πλευρά καθορισμένα καθήκοντα, συνδεδεμένα με το κυρίαρχο δίκαιο: πατριαρχία, φόρος κληρονομιάς, στρατολόγηση. Το δίκαιο της ρωμαϊκής πολιτείας υπερισχύει φυσικά των δικαίων των επιμέρους πολιτειών, όταν έρχονται σε αντίφαση. 
Πηγή : http://www.antibaro.gr/article/8264
https://www.sansimera.gr/biographies/247
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-E105/157/1111,4047/
http://www.imma.edu.gr/imma/history/03.html
http://www.ime.gr/chronos/07/gr/society/index32.html
http://www.ime.gr/chronos/07/gr/politics/index54.html
http://www.ime.gr/chronos/07/gr/politics/index56.html

Traditional Greek costumes of modern Greece : Detailed analysis of the history of Greek dress

Ancient Greeks wore simple garments that draped over their bodies. The chiton and peplos were both simple outfits made from one-piece rectangles of fabric, with holes cut out for the head. The peploswas sleeveless, while the chiton covered part of the arms. Over this, people could wear a cloak called a himation. These outfits were usually made of wool, a fabric used frequently in Greek clothing, due to the prevalence of sheep farming in Greece and the country's surprisingly cool winters. Linen was also traditionally used for clothing worn during the hot Mediterranean summers. While Greeks today mainly wear modern "global" style clothing, they still don traditional regional costumes for festivals and national holidays. These costumes' styles vary between the mainland and the islands, but many contain some elements of the ancient draped garments, and they all have some similar components in terms of materials and basic construction. Once worn by fighters in the 1821 War of Independence, the traditional costume for men on mainland Greece features a kiltlike garment known as a foustanella. For example, the national costume today the uniform for the Evzones, the presidential guard includes a white foustanella that has 400 pleats, symbolizing the 400 years Greece was ruled by the Ottomans. That's paired with a wide-sleeved white shirt and topped off with an embroidered woolen vest. Long, white socks, a sash and pointed shoes called tsarouhia topped with their recognizable large pompons complete the outfit. On the islands, the men's traditional costume starts with a white undergarment and is layered with baggy pants, known as vraka, a white shirt, a sleeveless coat, a sash, a jacket and a tasseled cap. Traditional women's clothing in Greece also varies from region to region, but these outfits also contain similar elements. Most traditional costumes for women have a simple cotton dress as a base, with a sleeveless wool vest over it. To this, women may add aprons, sashes and, perhaps most importantly, large head scarves. One example of a traditional outfit for women is the karagouna. This traditional wedding dress from Central Greece is very colorful and can be quite heavy. Like some other traditional Greek costumes, it includes many layers, starting with a black-fringed white underdress. Over that, women wear a few different coats, starting with an embroidered wool coat, followed by a long white sleeveless coat and then another embroidered waistcoat. This is all topped by a red apron. A woman wearing a karagouna will also don a head kerchief and chains of gold coins across her forehead and bosom to signify wealth. Traditional costumes have their place, but so do traditional customs. Read on to learn more about traditional Greek culture.
Many people imagine Greek traditional costume as a toga (a piece of linen cloth wrapped around the body), but this is completely wrong. The national clothing of Greece is very modest, colorful, multilayered, and unique. Of course, there are some regional features and many variations of garments, but in general, the typical styles of Greek traditional costumes are related. The history of Greek national clothing can be divided into several periods: ancient period, Byzantine period, Ottoman period and modern period. In the ancient period, Greek people indeed wore togas, chlamys, chitons and similar pieces, but such tradition is not preserved anymore. The Byzantine period brought bright colors and richly patterned cloths to the Greek fashion. During the Ottoman period, the clothes of people of different occupation and religious affiliation were strictly regulated. This period brought vraka (traditional breeches) and foustanella (traditional men's skirt) to the Greek fashion. In the modern period, the national attire of Greece became more casual but with a lot of features of Ottoman clothing. Today loose-fitting white cotton or silk shirts are worn, together with embroidered vests and jackets. Women use long chemises and skirts, men still wear vraka and foustanella. Both males and females prefer multilayered garments, colorful but with few decorations. Like in many countries around the world, Greek national clothing often shows such important characteristics of the wearer as age, class, marital status, a region of origin, occupation etc. Both men's and women's clothing tells a lot about their owner. For example, on the island of Skyros shepherds and farmers wear very different garments, so you can name the occupation of the man in front of you even without talking to him. Women in some villages of Peloponnisos use scarves called "mandili" of different colors to indicate their marital status. Young girls wear white mandili, young married women prefer yellow color, older women use dark-green or brown mandili, and widows use a black one. There are 2 main types of Greek traditional costumes: with foustanella (traditional men's skirt or kilt) as a main piece and with trousers as a main piece. In general, men's traditional attire of Greece consists of a foustanella or trousers (full cut or baggy trousers), a shirt called "poukamiso", a vest called "yeleko" or "meindani", a sash called "zonari", a hat, special leg coverings called "kaltses" and leg garters called "gonatares", and shoes called "tsarouhia". Foustanella skirt is very popular in many regions of Greece. It is a wide and short skirt, knee-length or above the knee-length. Usually, it is black or white. Sometimes it is connected to the upper part of a garment, in other cases, a foustanella is worn like a separate piece. This garment is very interesting and rather unusual for modern Europe. But historically many European countries used skirts as a traditional male clothing. European royalty (mostly men) even used tights, leggings, and stockings. So, the usage of foustanella and some kind of tights by Greek men is not as funny as some people might think. Actually, foustanella is worn in Greece since the 12th century. It's an ancient tradition which is kept even in 21st century. Foustanella skirt consists of 400 pleats which symbolize the years of Greece being under the Ottoman rule. Greek men's baggy trousers or breeches are called "vraka". They are popular mostly at the islands and the costal part of Greece (while foustanella is more often worn in mountain regions). Traditional male shirt poukamiso is loose-fitting. It is usually made from white silk or cotton. The neck and handcuffs are often embellished with lace. All that makes poukamiso very festive. Greek men cover their legs with very interesting pieces of clothing. First of all, they use kaltses (usually, white) with foustanella; it's something like tights. Shepherds and farmers wear thick woolen leg coverings to protect legs from cold and thorny plants. Such coverings are complemented with handmade leather shoes called "trohadia"; they look like sandals. But the most popular Greek shoes are tsarouhia. They are moccasin-like leather shoes with a large woolen pompon at the pointy nose. Such shoes are the official piece of Greek guards (Evzones) dress. But many people of different occupation use tsarouhia as well. Greek men often wear headdresses. The most widespread are fez and koukos. These are skull-caps, sometimes with tassels or other decorative elements. Some traditional clothing of Greek men is very masculine, convenient and casual; other garments are offbeat, eccentric and unique, but they still look very male.
The folk dress of Greek women is multilayered, modest and feminine. The main pieces of a female traditional costume are: a long chemise called "poukamiso", a sleeveless vest called "segouni", an apron called "bodia", a sash called "zonari", a scarf called "mandili", and shoes called "tsarouhia" (similar to men's shoes). The cotton chemise is the main part of the costume. It can be of any color or print. The vest is usually woolen or velvet. It can be long or short. The color is usually black or white, sometimes with some embroidery at the front part. The aprons are various, often bright and colorful, sometimes woven and sometimes sewn and embellished with embroidery or ribbons. The scarves are large and also colorful. They cover women's head and shoulders. In some cases only face is left uncovered, other women use the scarf to cover only the top of the head, leaving the hair visible. Greek women like to use many layers of clothing. There can be a long shirt (sometimes an undershirt is worn as well), a vest or coat, an apron, and a waistcoat on top. If the costume is for everyday usage, dark colors are often used; the material and patterns of attire are simple. If the garment is festive (worn on holidays, celebrations and special occasions), then it usually is bright, made from expensive high-quality materials, with embroidery and embellishment. Festive costumes are often complemented with some jewelry. Greek women don't use much jewelry, but the necklaces with gold coins are rather popular, as well as matching earrings.
Greek dress refers to the clothing of the Greek people and citizens of Greece from the antiquity to the modern times. Inside the Ottoman empire, Greeks were part of the Rum Millet. The administrators occasionally brought about legal regulations on clothes. The clothing of Muslims, Christians, Jewish communities, clergy, tradesmen state and military officials were strictly regulated during the reign of sultan Suleiman the Magnificent. Political crises of the 17th century were reflected as chaos in clothes. During the period, each area had its own different clothing style. The islanders, from the westernmost Ionian islands to the easternmost Cyprus, used to wear the Vraka, a type of traditional breeches. At the rural areas, a popular clothing was the fustanella, a traditional skirt-like garment. Fustanella was worn also by the klephts and the armatoloi, Greek warriors of the mountains. and predominantly by the Orthodox Arvanites of Greece as described by foreign travelers. Apart from them, the wealthy Greeks of the urban centres adopted the Western European-style dress. In the independent Greece, Otto and Amalia were the first to be interested in fashion matters. Amalia created a romantic folksy court dress, which became a national Greek costume still known as the Amalía dress. It follows the Biedermeier style, with a loose-fitting, white cotton or silk shirt, often decorated with lace at the neck and handcuffs, over which a richly embroidered jacket or vest is worn, usually of dark blue or claret velvet. The skirt was ankle-length, unpressed-pleated silk, the color usually azure. It was completed with a soft cap or fez with a single, long, golden silk tassel, traditionally worn by married women, or with the kalpaki (a toque) of the unmarried woman, and sometimes with a black veil for church. This dress became the usual attire of all Christian townswomen in both Ottoman Empire-occupied and liberated Balkan lands as far north as Belgrade. Otto adopted the fustanella for his personal guard, still in use by the Evzones, members of the Presidential Guard. Since then, the Greek fashion follows the Western European standards. However completely black clothing is worn for one year in mourning. A cliché depicts also the mountainous Cretans wearing black trousers, shirts, black stivania (Cretan type of boot), black sariki (Cretan type of woven headscarf), and gold neck chain.
Πηγή : https://people.howstuffworks.com/culture-traditions/national-traditions/greek-tradition2.htm
http://nationalclothing.org/europe/42-greece/59-traditional-costume-of-greece-when-did-greek-men-begin-to-wear-skirts.html
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Greek_dress