Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Plato's Timaeus : Translation of the ancient greek text about the story of Atlantis

Timaeus  By Plato Written 360 B.C.E Translated by Benjamin Jowett Persons of the Dialogue : SOCRATES, CRITIAS, TIMAEUS, HERMOCRATES
I will tell an old-world story which I heard from an aged man; for Critias, at the time of telling it, was as he said, nearly ninety years of age, and I was about ten. Now the day was that day of the Apaturia which is called the Registration of Youth, at which, according to custom, our parents gave prizes for recitations, and the poems of several poets were recited by us boys, and many of us sang the poems of Solon, which at that time had not gone out of fashion. One of our tribe, either because he thought so or to please Critias, said that in his judgment Solon was not only the wisest of men, but also the noblest of poets. The old man, as I very well remember, brightened up at hearing this and said, smiling: Yes, Amynander, if Solon had only, like other poets, made poetry the business of his life, and had completed the tale which he brought with him from Egypt, and had not been compelled, by reason of the factions and troubles which he found stirring in his own country when he came home, to attend to other matters, in my opinion he would have been as famous as Homer or Hesiod, or any poet. And what was the tale about, Critias? said Amynander.  About the greatest action which the Athenians ever did, and which ought to have been the most famous, but, through the lapse of time and the destruction of the actors, it has not come down to us. Tell us, said the other, the whole story, and how and from whom Solon heard this veritable tradition.
He replied:-In the Egyptian Delta, at the head of which the river Nile divides, there is a certain district which is called the district of Sais, and the great city of the district is also called Sais, and is the city from which King Amasis came. The citizens have a deity for their foundress; she is called in the Egyptian tongue Neith, and is asserted by them to be the same whom the Hellenes call Athene; they are great lovers of the Athenians, and say that they are in some way related to them. To this city came Solon, and was received there with great honour; he asked the priests who were most skilful in such matters, about antiquity, and made the discovery that neither he nor any other Hellene knew anything worth mentioning about the times of old. On one occasion, wishing to draw them on to speak of antiquity, he began to tell about the most ancient things in our part of the world-about Phoroneus, who is called "the first man," and about Niobe; and after the Deluge, of the survival of Deucalion and Pyrrha; and he traced the genealogy of their descendants, and reckoning up the dates, tried to compute how many years ago the events of which he was speaking happened. Thereupon one of the priests, who was of a very great age, said: O Solon, Solon, you Hellenes are never anything but children, and there is not an old man among you. Solon in return asked him what he meant. I mean to say, he replied, that in mind you are all young; there is no old opinion handed down among you by ancient tradition, nor any science which is hoary with age. And I will tell you why. There have been, and will be again, many destructions of mankind arising out of many causes; the greatest have been brought about by the agencies of fire and water, and other lesser ones by innumerable other causes. There is a story, which even you have preserved, that once upon a time Paethon, the son of Helios, having yoked the steeds in his father's chariot, because he was not able to drive them in the path of his father, burnt up all that was upon the earth, and was himself destroyed by a thunderbolt. Now this has the form of a myth, but really signifies a declination of the bodies moving in the heavens around the earth, and a great conflagration of things upon the earth, which recurs after long intervals; at such times those who live upon the mountains and in dry and lofty places are more liable to destruction than those who dwell by rivers or on the seashore. And from this calamity the Nile, who is our never-failing saviour, delivers and preserves us. When, on the other hand, the gods purge the earth with a deluge of water, the survivors in your country are herdsmen and shepherds who dwell on the mountains, but those who, like you, live in cities are carried by the rivers into the sea. Whereas in this land, neither then nor at any other time, does the water come down from above on the fields, having always a tendency to come up from below; for which reason the traditions preserved here are the most ancient.
The fact is, that wherever the extremity of winter frost or of summer does not prevent, mankind exist, sometimes in greater, sometimes in lesser numbers. And whatever happened either in your country or in ours, or in any other region of which we are informed-if there were any actions noble or great or in any other way remarkable, they have all been written down by us of old, and are preserved in our temples. Whereas just when you and other nations are beginning to be provided with letters and the other requisites of civilized life, after the usual interval, the stream from heaven, like a pestilence, comes pouring down, and leaves only those of you who are destitute of letters and education; and so you have to begin all over again like children, and know nothing of what happened in ancient times, either among us or among yourselves. As for those genealogies of yours which you just now recounted to us, Solon, they are no better than the tales of children. In the first place you remember a single deluge only, but there were many previous ones; in the next place, you do not know that there formerly dwelt in your land the fairest and noblest race of men which ever lived, and that you and your whole city are descended from a small seed or remnant of them which survived. And this was unknown to you, because, for many generations, the survivors of that destruction died, leaving no written word. For there was a time, Solon, before the great deluge of all, when the city which now is Athens was first in war and in every way the best governed of all cities, is said to have performed the noblest deeds and to have had the fairest constitution of any of which tradition tells, under the face of heaven.
Solon marvelled at his words, and earnestly requested the priests to inform him exactly and in order about these former citizens. You are welcome to hear about them, Solon, said the priest, both for your own sake and for that of your city, and above all, for the sake of the goddess who is the common patron and parent and educator of both our cities. She founded your city a thousand years before ours, receiving from the Earth and Hephaestus the seed of your race, and afterwards she founded ours, of which the constitution is recorded in our sacred registers to be eight thousand years old. As touching your citizens of nine thousand years ago, I will briefly inform you of their laws and of their most famous action; the exact particulars of the whole we will hereafter go through at our leisure in the sacred registers themselves. If you compare these very laws with ours you will find that many of ours are the counterpart of yours as they were in the olden time. In the first place, there is the caste of priests, which is separated from all the others; next, there are the artificers, who ply their several crafts by themselves and do not intermix; and also there is the class of shepherds and of hunters, as well as that of husbandmen; and you will observe, too, that the warriors in Egypt are distinct from all the other classes, and are commanded by the law to devote themselves solely to military pursuits; moreover, the weapons which they carry are shields and spears, a style of equipment which the goddess taught of Asiatics first to us, as in your part of the world first to you. Then as to wisdom, do you observe how our law from the very first made a study of the whole order of things, extending even to prophecy and medicine which gives health, out of these divine elements deriving what was needful for human life, and adding every sort of knowledge which was akin to them. All this order and arrangement the goddess first imparted to you when establishing your city; and she chose the spot of earth in which you were born, because she saw that the happy temperament of the seasons in that land would produce the wisest of men. Wherefore the goddess, who was a lover both of war and of wisdom, selected and first of all settled that spot which was the most likely to produce men likest herself. And there you dwelt, having such laws as these and still better ones, and excelled all mankind in all virtue, as became the children and disciples of the gods.
Many great and wonderful deeds are recorded of your state in our histories. But one of them exceeds all the rest in greatness and valour. For these histories tell of a mighty power which unprovoked made an expedition against the whole of Europe and Asia, and to which your city put an end. This power came forth out of the Atlantic Ocean, for in those days the Atlantic was navigable; and there was an island situated in front of the straits which are by you called the Pillars of Heracles; the island was larger than Libya and Asia put together, and was the way to other islands, and from these you might pass to the whole of the opposite continent which surrounded the true ocean; for this sea which is within the Straits of Heracles is only a harbour, having a narrow entrance, but that other is a real sea, and the surrounding land may be most truly called a boundless continent. Now in this island of Atlantis there was a great and wonderful empire which had rule over the whole island and several others, and over parts of the continent, and, furthermore, the men of Atlantis had subjected the parts of Libya within the columns of Heracles as far as Egypt, and of Europe as far as Tyrrhenia. This vast power, gathered into one, endeavoured to subdue at a blow our country and yours and the whole of the region within the straits; and then, Solon, your country shone forth, in the excellence of her virtue and strength, among all mankind. She was pre-eminent in courage and military skill, and was the leader of the Hellenes. And when the rest fell off from her, being compelled to stand alone, after having undergone the very extremity of danger, she defeated and triumphed over the invaders, and preserved from slavery those who were not yet subjugated, and generously liberated all the rest of us who dwell within the pillars. But afterwards there occurred violent earthquakes and floods; and in a single day and night of misfortune all your warlike men in a body sank into the earth, and the island of Atlantis in like manner disappeared in the depths of the sea. For which reason the sea in those parts is impassable and impenetrable, because there is a shoal of mud in the way; and this was caused by the subsidence of the island.
I have told you briefly, Socrates, what the aged Critias heard from Solon and related to us. And when you were speaking yesterday about your city and citizens, the tale which I have just been repeating to you came into my mind, and I remarked with astonishment how, by some mysterious coincidence, you agreed in almost every particular with the narrative of Solon; but I did not like to speak at the moment. For a long time had elapsed, and I had forgotten too much; I thought that I must first of all run over the narrative in my own mind, and then I would speak. And so I readily assented to your request yesterday, considering that in all such cases the chief difficulty is to find a tale suitable to our purpose, and that with such a tale we should be fairly well provided.
And therefore, as Hermocrates has told you, on my way home yesterday I at once communicated the tale to my companions as I remembered it; and after I left them, during the night by thinking I recovered nearly the whole it. Truly, as is often said, the lessons of our childhood make wonderful impression on our memories; for I am not sure that I could remember all the discourse of yesterday, but I should be much surprised if I forgot any of these things which I have heard very long ago. I listened at the time with childlike interest to the old man's narrative; he was very ready to teach me, and I asked him again and again to repeat his words, so that like an indelible picture they were branded into my mind. As soon as the day broke, I rehearsed them as he spoke them to my companions, that they, as well as myself, might have something to say. And now, Socrates, to make an end my preface, I am ready to tell you the whole tale. I will give you not only the general heads, but the particulars, as they were told to me. The city and citizens, which you yesterday described to us in fiction, we will now transfer to the world of reality. It shall be the ancient city of Athens, and we will suppose that the citizens whom you imagined, were our veritable ancestors, of whom the priest spoke; they will perfectly harmonise, and there will be no inconsistency in saying that the citizens of your republic are these ancient Athenians. Let us divide the subject among us, and all endeavour according to our ability gracefully to execute the task which you have imposed upon us. Consider then, Socrates, if this narrative is suited to the purpose, or whether we should seek for some other instead.
http://classics.mit.edu/Plato/timaeus.html

Δημήτριος Πλαπούτας : Ο Αρβανίτης φίλος του Κολοκοτρώνη και άξιος οπλαρχηγός της Πελοποννήσου

Το 14ο αιώνα μ.χ. περίπου σαράντα οικογένειες κατέβηκαν από την βυζαντινή Ήπειρο και εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του Δωρίου και του Αυλώνα Μεσσηνίας προκειμένου να χρησιμεύσουν ως συνοριοφύλακες του Δεσποτάτου του Μυστρά έναντι των Φράγκων, που τότε κατείχαν την απέναντι πλευρά της Νέδας, την επαρχία Ολυμπίας, αλλά και να ενισχύσουν τον Βυζαντινό στρατό. Εκεί έφτιαξαν τα χωριά τους, τα Σουλιμοχώρια σε στρατηγικό σημείο. Οι Ντρέδες ήσαν ψηλοί, ρωμαλέοι, ευειδείς και φιλελεύθεροι, πάρα πολύ τολμηροί και ριψοκίνδυνοι, προσόντα που τους καθιστούσαν ανίκητους στην μάχη. Καθώς οι Τούρκοι τους φοβούνταν και δεν πλησίαζαν στα χωριά τους, αυτά είχαν μετατραπεί σε κέντρο αντίστασης. Οι προσφορά των Ντρέδων στην Επανάσταση, αλλά και στα προεπαναστατικά χρόνια, είναι τεράστια. Το 1380 περίπου, πληθυσμοί της Βορείου Ηπείρου κατέβηκαν νοτιότερα και έφθασαν μέχρι την Πελοπόννησο. Την περίοδο αυτή στην περιοχή της Τριφυλίας εγκαταστάθηκαν, ως έποικοι, σαράντα οικογένειες με διακόσια γυναικόπαιδα. Αυτοί ήταν Έλληνες Αρβανίτες και κατάγονταν από τους Έλληνες της Ηπείρου. Ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και είχαν ελληνική εθνική συνείδηση. Οι έποικοι αυτοί εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του Δωρίου και του Αυλώνα προκειμένου να χρησιμεύσουν ως συνοριοφύλακες του Δεσποτάτου έναντι των Φράγκων, που τότε κατείχαν την απέναντι πλευρά της Νέδας, την επαρχία Ολυμπίας, αλλά και να ενισχύσουν τον Βυζαντινό στρατό.  Εκεί έφτιαξαν τα χωριά τους, τα Σουλιμοχώρια. Τα χωριά αυτά είναι το Σουλιμά, το Ψάρι, το Χρυσοχώρι, το Κλέσουρα, το Λάπι, το Χαλκιά, το Κούβελα, το Κατσούρα, το Ρίπεσι, το Πιτσά και η Αγριλιά. Το οροπέδιο του Δωρίου, στο οποίο έχουν χτιστεί τα Σουλιμοχώρια, δεν ξεπερνάει τα 120 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι ένα φυσικό κάστρο από βουνά σε σχήμα πετάλου, με δύο μόνο εξόδους προς Κυπαρισσία και άνω Μεσσηνία και η εξαιρετική θέση του, έδινε την ευχέρεια στους Ντρέδες να κινούνται άνετα προς τα Κοντοβούνια, την Καρύταινα, τη Ζούρτσα και τα βουνά της Ολυμπίας και τη Μάνη και να διαφεύγουν σε περίπτωση κινδύνου, αλλά και να προσφέρουν βοήθεια σε άλλες περιοχές, ακολουθώντας τον Γενικό Αρχηγό τους, όπου και αν τους οδηγούσε. Η δημογεροντία των Σουλιμοχωρίων είχε την έδρα της στο Σουλιμά, κατά τα διαμειφθέντα και τη συγκροτούσαν οι εκλεγόμενοι εκπρόσωποι όλων των χωριών. Έδινε λύση στα γενικότερα ζητήματα της είσπραξης των φόρων, της στρατολογίας και της συνεισφοράς, της διατροφής των ενόπλων όταν γίνονταν επιχειρήσεις μακριά από τα Σουλιμοχώρια, αλλά και για την επίλυση των διαφορών μεταξύ των χωριών τους. Από την ανάμειξη δε των Αρβανιτών Χριστιανών και των εντοπίων κατοίκων του προήλθε το ακουστό γένος των ‘’Ντρέδων’’, όπως έμειναν γνωστοί στην Ιστορία οι κάτοικοι του Σουλιμά και των Σουλιμοχωρίων. Οι Ντρέδες ήσαν ψηλοί, ρωμαλέοι, ευειδείς και φιλελεύθεροι, πάρα πολύ τολμηροί και ριψοκίνδυνοι, πανούργοι, πείσμονες και οργίλοι, φιλέριδες και πολλές φορές αυθαίρετοι, αλλά και ειλικρινείς και σταθεροί, αγέρωχοι, γλυκόλογοι, περιποιητικοί, φιλόξενοι στο έπακρον και θρήσκοι μέχρι δεισιδαιμονίας. Αγαπούσαν υπερβολικά τους γονείς και σέβονταν τους γέροντες, ενώ ομιλούσαν και την Αρβανίτικη διάλεκτο. Η κύρια ενασχόλησή τους ήταν η άσκηση στα όπλα, η θήρα, η φροντίδα των ποιμνίων, η αρπαγή και ο πόλεμος και όταν χόρευαν κινούσαν τα όπλα τους, σημάδι της ανδρείας τους και της πολεμικής ορμής τους. Μάλιστα τακτικά περνούσαν από τις όμορφες τουρκοκρατούμενες περιοχές οπλισμένοι, χωρίς να ενοχλούνται από τους Τούρκους, γιατί τους εφοβούντο. Οι γυναίκες τους έφεραν και αυτές όπλα και χόρευαν οπλισμένες με λεβεντιά και χάρη και πιστές ακολουθούσαν τους άντρες τους στα χωράφια, στα στενοτόπια και στον πόλεμο και εμάχοντο μαζί. Τους Σουλιμοχωρίτες τους ονόμασαν ‘‘Ντρέδες’’ πολύ πριν από τον αγώνα του 1821. Το προσωνύμιο αυτό τους δόθηκε κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας για να τονίσει την ευθύτητα του χαρακτήρα τους και την μπέσα που διέκρινε τη ράτσα τους. Για τη σημασία της λέξεως αυτής έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις. Σύμφωνα με μία, που πιστεύω ότι είναι η ορθότερη, «Ντρες» σημαίνει ευθύς, ειλικρινής, ντόμπρος και πιθανότατα προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη ‘‘ντρέιτ’’ που σημαίνει ‘‘ίσιος’’. Επίσης ντρεδε στα αρβανίτικα σημαίνει τρομεροί. Με την πάροδο του χρόνου η έννοιά της έγινε ταυτόσημη  με τον ανδρείο, τον γενναίο, τον δυνατό, το παλικάρι. Τη γενναιότητα και την αντρειοσύνη τους οι Ντρέδες την απέδειξαν σ’ όλους τους πολέμους, όπου έλαβαν μέρος. Οι Ντρέδες διατήρησαν επί αιώνες τον στενό δεσμό της οικογένειας (φάρας) η οποία αποτέλεσε τη βάση της κοινωνικής διάρθρωσης του Σουλιμά και των Σουλιμοχωριτών όλα τα χρόνια της τουρκοκρατίας και διαβίωναν ανεξάρτητοι με τους δικούς τους νόμους και έθιμα. Σ' όλο το διάστημα της Τουρκοκρατίας το Σουλιμά στάθηκε σχολείο πολεμιστάδων και ποτέ δεν λύγισε και δεν προσκύνησε! Έμεινε απτόητο και ορθό. Δεν λογάριασε τον τύραννο, είτε Τούρκος ήταν, είτε ο Ιμπραήμ Πασάς. Τα Σουλιμαίικα βουνά με τα δάση τους, τις χαράδρες και τις βραχώδεις εκτάσεις του ήταν τα λημέρια της Κλεφτουριάς η οποία με το ντουφέκι και το γιαταγάνι στο χέρι κράτησε ψηλά τη σημαία της φυλής μας, έσωσε την έννοια της πατρίδας, της θρησκείας και της πίστης και προετοίμασε την ανάσταση του γένους το 1821. Σε αυτό το απόρθητο κάστρο της πολεμικής αρετής μέσα από τα θεμέλια του, μέσα από τα σπλάχνα της ντρέδικης γης, αντρειώθηκαν ‘’ντερέκια’’ απόκοτα παλικάρια γενναία μορφές αγωνιστών που πάνω από την ζωή τους βάλανε το καθήκον προς την πατρίδα. Το Σουλιμά κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν ελεύθερο ελληνικό έδαφος και συνεπώς το πλέον ασφαλέστερο μέρος για να γίνονται οι συσκέψεις και τα συμβούλια των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου. Οι κάτοικοι εδωσαν πολλές μάχες κατά των Τούρκων και πολλοί Ντρέδες κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους έγιναν ξακουστοί για την παλικαριά τους και απόκτησαν μεγάλο κύρος στον Μοριά. Χαρακτηριστικά μνημονεύουμε τον Νικόλαο ή Κόλια Κολιόπουλο ή Πλαπούτα που γεννήθηκε το 1735 στο Σουλιμά και το 1753 εγκαταστάθηκε στο Παλούμπα Γορτυνίας και επί 80 χρόνια αγωνίστηκε ως κλεφταρματολός με μεγάλη προσφορά στο έθνος! Ήταν πατέρας του ένδοξου στρατηγού Δημήτρη Πλαπούτα, που μοιράστηκε με τον Κολοκοτρώνη τις ένδοξες στιγμές εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, αλλά και τους θλιβερούς κατατρεγμούς αλλά και τις φυλακίσεις του. 
Ο Δημήτριος Πλαπούτας ήταν οπλαρχηγός του 1821 και αργότερα στρατηγός, από τις ηρωικότερες και αγνότερες μορφές της ελληνικής επανάστασης. Γεννήθηκε στις 15 Μαΐου 1786 στην Παλούμπα Αρκαδίας και ήταν δευτερότοκος γιος του κλεφταρματολού Νικόλα - Κόλια Πλαπούτα από τον Σουλιμά Μεσσηνίας. Νεαρότατος έγινε αρματολός και σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε τη Στεκούλα Κολοκοτρώνη, ανιψιά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη το 1803 με τον οποίο ταύτισε τον πολεμικό του βίο και τις πολιτικές του θέσεις. Οι Τούρκοι τον είχανε κάμει στην Καρύταινα κάπο, δηλαδή αρχηγό στρατιωτών για την τάξη και ασφάλεια. Γι’ αυτό και τον κράτησαν όμηρο, όταν έγινε ο μεγάλος διωγμός των κλεφτών (1806). Το 1811, καταδιωκόμενος από τους Τούρκους, κατέφυγε στα Επτάνησα, όπου υπηρέτησε στον Αγγλικό Στρατό ως λοχαγός. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο χωριό και ανέλαβε καπόμπασης στους Δεληγιανναίους. Ξανάγινε κάπος (1812), ενώ ενδιάμεσα υπηρέτησε στον Αγγλικό στρατό στη Ζάκυνθο. Το 1819 κατέφυγε και πάλι στα Επτάνησα, αφού κατηγορήθηκε για φόνο Τούρκου στην Αλωνίσταινα. Στη Ζάκυνθο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Κατήχησε τον πατέρα του το γερο Κόλια, τον αδελφό του Γεωργάκη και πολλούς άλλους. Από την αρχή κιόλας του πολέμου, όπως και τα αδέλφια του κι άλλοι Πλαπουταίοι, πολέμησε για την ελευθερία του γένους, στην Καρύταινα, στο Λεβίδι κι ύστερα στο Βαλτέτσι, όπου έτρεξε από την Πιάνα. Εκεί στην Πιάνα, τον είχε διορίσει ο ξάδερφός του Κολοκοτρώνης αρχηγό του στρατοπέδου, συμμετέχοντας στην πολιορκία της Τριπολιτσάς. Έλαβε μέρος επίσης στην πολιορκία του Ακροκορίνθου και της Πάτρας και πολέμησε τον Δράμαλη, όταν πολιορκούσε το κάστρο της Λάρισας στο Άργος,λίγο πριν από την καταστροφή του στα Δερβενάκια. Ο Πλαπούτας αντιπάθησε πολύ τους συμπατριώτες του Δεληγιανναίους, όταν διαπίστωσε πως δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις επιτυχίες και τη δόξα του. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πάλι, θέλησε να παντρέψει το μικρό του γιο Κολίνο με τη μικρή κόρη του Κανέλλου Δεληγιάννη Μαριορίτσα, για να διαλυθεί η ψυχρότητα. Ο Πλαπούτας όμως θύμωσε και με τον Κολοκοτρώνη. Μετά τον εμφύλιο, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε όλο το Μοριά και την επανάσταση, ο Πλαπούτας τον πολέμησε σε πολλές μάχες. Κατά την Επανάσταση, επικεφαλής σώματος και υπό τις διαταγές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, έλαβε μέρος στις περισσότερες επιχειρήσεις (Βαλτέτσι, Λάλα, Τριπολιτσά, Μανιάκι, Ακροκόρινθος, Πάτρα, Δερβενάκια) και διακρίθηκε για τη φρόνηση και την ανδρεία του. Την πολεμική του δραστηριότητα εξιστορεί στο βιβλίο του «Διορθώσεις και Παρατηρήσεις στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του Σπυρίδωνα Τρικούπη». Το 1823 έλαβε τον βαθμό του στρατηγού και μετά την απελευθέρωση διετέλεσε διοικητής χιλιαρχίας ατάκτων στρατευμάτων και το 1832 στρατηγός.
Επί Καποδίστρια έγινε Συνταγματάρχης. Στάθηκε πιστός στο πλευρό του κυβερνήτη. Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια διετέλεσε πληρεξούσιος Γόρτυνος στην Ε' Εθνική Συνέλευση και από τον Απρίλιο μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδας. Συμμετείχε στην τριμελή πρεσβεία, που πήγε στο Μόναχο για να προσφέρει στον πρίγκιπα Όθωνα το στέμμα του Βασιλέα των Ελλήνων. Πήγε στο Μόναχο μαζί με τον Α. Μιαούλη και τον Κώστα Μπότσαρη, για να καλέσουν τον Όθωνα, που τον είχαν εκλέξει ήδη οι μεγάλες δυνάμεις για το στέμμα της Ελλάδας. Την περίοδο της Αντιβασιλείας καταδιώχθηκε ως ρωσόφιλος και μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κατηγορήθηκε για απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος και εσχάτη προδοσία. Αυτός και ο Κολοκοτρώνης συνελήφθησαν το 1833 και δικάσθηκαν από Στρατοδικείο στο Ναύπλιο («Δίκη Κολοκοτρώνη - Πλαπούτα»). Καταδικάσθηκαν σε θάνατο τον Μάιο του 1834, παρά την αντίδραση των δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη. Είναι γνωστό ότι την απόφαση των Βαυαρών δεν υπέγραψαν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο Γεώργιος Τερτσέτης. Παράλληλα, ο λαός ξεσηκώθηκε και οι ξένοι δυνάστες δεν τόλμησαν να εκτελέσουν την ποινή. Προ της ογκούμενης λαϊκής οργής, η ποινή τους μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη, ενώ μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, το 1835, αμφότεροι αμνηστεύτηκαν (μετά από 11 μήνες ο ενήλικος πια Όθων τους έδωσε χάρη). Μετά τη δικαστική του περιπέτεια συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο στρατό από διάφορες θέσεις και ονομάστηκε επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα (1858). Αναμίχθηκε εκ νέου στην πολιτική και πήρε μέρος στην Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου (1843-1844) εκπροσωπώντας την Καρύταινα, ενώ διατέλεσε βουλευτής Καρύταινας (1844-1847) και Γερουσιαστής (1847-1862). Σε μεγάλη ηλικία ξαναπαντρεύτηκε με μια γυναίκα αρκετά μικρότερή του, η οποία του χάρισε τη μοναχοκόρη του Αθανασία. Πέθανε στον οικογενειακό πύργο της Παλούμπας τον Ιούλιο του 1864. Ο Πλαπούτας υπήρξε από τους πιο ηρωικούς αγωνιστές του 1821. Η δόξα του Κολοκοτρώνη τον επισκίασε, αλλά η συνεργασία του με το Γέρο του Μοριά απέδωσε καρπούς. Ο Κολοκοτρώνης σαν αρχιστράτηγος στάθηκε τυχερός, που άξιοι καπεταναίοι εκτελούσαν τις διαταγές του, όπως ο Πλαπούτας, ο Νικηταράς, ο γιος του ο Γενναίος και άλλοι.
Πηγή : https://aristomenismessinios.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html
https://argolikivivliothiki.gr/2009/03/12/πλαπούτας-δημήτριος-ή-κολιόπουλος-1786-1864/
https://www.sansimera.gr/biographies/371




Δευτέρα 19 Μαρτίου 2018

The Greek influence in the creation of Russia and most 12 most important Greeks of modern Russia

Greeks have been present in southern Russia from the 6th century BC; those settlers assimilated into the indigenous populations. The vast majority of contemporary Russia's Greek minority populations are descendants of Medieval Greek refugees, traders, and immigrants (including farmers, miners, soldiers, and churchmen/bureaucrats) from the Byzantine Empire, the Ottoman Balkans, and Pontic Greeks from the Empire of Trebizond and Eastern Anatolia who settled mainly in southern Russia and the South Caucasus in several waves between the mid-15th century and the second Russo-Turkish War of 1828-29. In former Soviet republics, about 70% are Greek-speakers who are mainly descendants of Pontic Greeks from the Pontic Alps region of northeast Anatolia, 29% are Turkish-speaking Greeks (Urums) from Tsalka in Georgia and 1% are Greek-speakers from Mariupol in Ukraine. Black Sea trade became more important for Constantinople as Egypt and Syria were lost to Islam in the 7th century. Greek missionaries were sent among the steppe people, like the Alans and Khazars. Most notable were the Byzantine Greek monks Saints Cyril and Methodius from Thessalonica in Greek Macedonia, who later became known as the apostles of the Slavs. Many Greeks remained in Crimea after the Bosporan kingdom fell to the Huns and the Goths, and Chersonesos became part of the Byzantine Empire. Orthodox monasteries continued to function, with strong links with the monasteries of Mount Athos in northern Greece. Relations with the people from the Kievan Rus principality were stormy at first, leading to several short lived conflicts, but gradually raiding turned to trading and many also joined the Byzantine military, becoming its finest soldiers. In 965 AD there were 16,000 Crimean Greeks in the joint Byzantine and Kievan Rus army which invaded Bulgaria. Subsequently, Byzantine power in the Black Sea region waned, but ties between the two people were strengthened tremendously in cultural and political terms with the baptism of Prince Vladimir of Kievan Rus in 988 and the subsequent Christianization of his realm. The post as Metropolitan bishop of the Russian Orthodox Church was, in fact, with few exceptions, held by a Byzantine Greek all the way to the 15th century. One notable such prelate was Isidore of Kiev. With the Fall of Constantinople in the 15th century, there was an exodus of Greeks to Italy and the West but especially to fellow-Christian Orthodox Russia. Between the fall of the Empire of Trebizond to the Ottomans in 1461 and the second Russo-Turkish War of 1828-29 there were several waves of refugee Pontic Greeks from the eastern Black Sea coastal districts, the Pontic Alps, and Eastern Anatolia to southern Russia and Georgia (see also Greeks in Georgia and Caucasus Greeks). Together with the marriage of Greek Princess Sophia and Tsar Ivan III of Russia, this provided a historical precedent for the Muscovite political theory of the Third Rome, positing Moscow as the legitimate successor to Rome and Byzantium. Greeks continued to migrate in the following centuries. Many sought protection in a country with a culture and religion related to theirs. Greek clerics, soldiers and diplomats found employment in Russia and Ukraine while Greek merchants came to make use of privileges that were extended to them in Ottoman-Russian trade. Zoe Palaiologina, who later changed her name to Sophia Palaiologina (ca. 1440/49 - 1503), was a Byzantine princess, member of the Imperial Palaiologos family by marriage, Grand Princess of Moscow as the second wife of Grand Prince Ivan III. Through her eldest son Vasili III, she was also the grandmother of Ivan the Terrible, the first Tsar of All Russia.
1) Michail Komneinos Afentoulief or Afentoulis was a Greek who lived in Russia and served as an officer in the Imperial Russian Army. He is best known for his participation in the Greek Revolution and his activities on the island of Crete during the period 1822–23. Michail Komninos was born in Nizhny Novgorod in 1769. He attended the Military School of St. Petersburg and reached the rank of Major in the Russian army. Following the outbreak of the Greek War of Independence in 1821, he came to Greece, following Alexandros Kantakouzinos. In the summer of 1821, along with Kantakouzinos, he went to Monemvasia upon the orders of Dimitrios Ypsilantis. There, Cretan rebels proposed to Kantakouzinos to take up the leadership of the revolution in Crete. After his refusal, Ypsilantis appointed Afentoulief instead. He arrived at Sfakia on 25 October 1821 or in the beginning of November on board the ship of Ioannis Vlachos, a citizen of the Ionian Islands, accompanied by Cretan soldiers. He also brought a small amount of food and ammunition to the island. His first act was the convening of a general assembly of the local military and political leadership. The nickname of "Afentoulis" was given to him by the Cretans. He was a capable and earnest soldier and administrator, but unable to adapt himself to the circumstances of Crete. In February 1823, Afentoulief left Crete and was succeeded by Neofytos Oikonomou as governor of Crete.
2) Vasily Nazarovich Karazin (1773 - 1842) was a Russian enlightenment figure, intellectual, inventor, founder of The Ministry of National Education in Russian Empire and scientific publisher. He is the founder of Kharkov University (now V. N. Karazin Kharkov National University). Karazin was born in Kruchik village, Kharkov Governorate, Russian Empire (now Bohodukhiv Raion of Kharkov Oblast, Ukraine), his father was Nazary Aleksandrovich Karazin, a Russian Imperial Army officer (noted for his involvement in Pârvu Cantacuzino's 1769 rebellion in Wallachia) and his mother was part of the Ukrainian Cossack elite. His paternal family originally known as Karadji stemmed from Greek people.
3) Konstantin Gavrilovich Catacazy or Katakazi (1830 - 1890) was a Russian diplomat of the 19th century, minister plenipotentiary of the Russian Empire to the United States. Katakazi is a Russian aristocratic family of Phanariote descent. Anton Katakazi, the patriarch of the family emigrated with his sons to Russia in 1807. The Katakazis were big landowners in the eastern part of the principality of Moldova, which was transferred to Russia the Treaty of Bucharest (1812). The family is mentioned in the catalogue of aristocratic families from the Bessarabia Governorate. Anton Katakazi's two sons got involved in Russian politics. The older son, Konstantin Antonovich Katakazi (1775–1826) was governor of Bessarabia from 1818 to 1825. Married to a princess Ypsilantis, Konstantin actively supported the Greek secret society Filiki Eteria and the military action of Alexander Ypsilantis in Moldavia and Wallachia. The younger son, Gavriil Antonovich Katakazi, became a Russian diplomat. His main assignment was legate of the Russian Empire to king Otto of Greece. Eventually Gavriil was named senator of the Russian Empire. Konstantin Gavrilovich Catacazy intended to follow his father's career and entered the staff of the Russian Ministry of Foreign Affairs. After having negotiated the Alaska purchase Stoeckl resigned for health reasons in 1869. Vladimir Andreevich Bodisko, former agent of the Russian-American Company was appointed as care-taker of the Russian legation in Washington Gorchakov suggested the appointment of Catacazy as minister plenipotentiary to the United States. Though Tsar Alexander II of Russia had some reservations regarding this nomination, he finally gave in to the chancellor's suggestion.
4) Grigorios Maraslis (1831 - 1907) was an official of the Russian Empire and long-time mayor of Odessa (1878–1895) of Greek origin. A noted philanthropist, he sponsored many buildings and educational institutions both in Odessa and in various cities in Greece and for the Greek communities of the Ottoman Empire.
5) Afrikan Aleksandrovich Spir (1837 - 1890) was a Russian Neo-Kantian philosopher of Greek-German descent who wrote primarily in German. His book Denken und Wirklichkeit (Thought and Reality) exerted a "lasting impact" on the writings of Friedrich Nietzsche. His mother, Helena Constantinovna Spir, daughter of the major Poulevich, was on her mother's side the granddaughter of the Greek painter Logino, who arrived in Russia under the reign of Catherine the Great. Alexander Spir gave each of his five children four boys and one girl names chosen in an old Greek Calendar, this is the source of the curious name "Afrikan". Although he spent most of his life as a philosopher, Spir never held a university appointment and his writings remained relatively unknown and unrecognized throughout his life.
6) Count Ivan Fedoseevich Botsis (died 18 May 1714) was a Russian admiral and one of the founders of the Imperial Russian Navy under Peter the Great. Botsis was a Greek from Dalmatia, and served in the Venetian galley fleet for 17 years. He was hired for Russian service by Pyotr Andreyevich Tolstoy in 1702. At the time, Russia was engaged in the Great Northern War and the Tsar tried to westernize Russia and establish a modern navy. Many foreigners were therefore invited to Russia and employed in high positions as experts. After his arrival in Russia in 1703, Botsis was appointed as shautbenaht (a Dutch title equivalent to Counter Admiral) and head of the galley squadrons of the newly established Baltic Fleet, based at Saint Petersburg and the fortress of Kronstadt. From this position, Botsis oversaw the construction of the Baltic galley fleet. In 1713 he commanded the rear guard of the fleet that carried the army of Prince Mikhail Golitsyn to Finland, and participated in the bombardment of Helsinki. His naval abilities and his character were highly esteemed by Peter: together with Vice Admiral Cornelius Cruys, Botsis was proxy father to the Tsar in his wedding to the Empress Catherine on 9 February 1712, and when Botsis died, the Tsar took his sword as a souvenir and gave pensions to his family.
7) Evstratii Ivanovich Delarov (c. 1740-1806) was a Greek-born mariner who served with several Russian maritime fur trade companies in Russian America. He was born in Ottoman Macedonia.He was the first documented Greek explorer and merchant to arrive in Alaska. Delarov's career in Russian America dates to at least 1764, when he was in the Aleutian Islands on board the Petr i Pavel under Ivan Maksimovich Solov'ev. While serving Panov brothers company, Delarov used the harbor on Unga Island as a base of operations, which for many years the harbor was known as Delarov Harbor or Greko-Delarovskoe, because Delarov was Greek. Over time Delarov gained a reputation as an excellent skipper. He became part owner of various fur-trading vessels. In 1788 the Spanish expedition of Gonzalo López de Haro and Esteban José Martínez sailed to Alaska to investigate Russian activity. A number of earlier Spanish voyages to Alaska had failed to find any Russians, but direct contact was made during the 1788 expedition. Haro found Shelikhov's settlement at Three Saints Bay and met with Delarov. Haro and Delarov conversed at length. Delarov informed Haro that there were seven Russian posts on the coast between Unalaska and Prince William Sound and that a Russian sloop traded south along the coast each year, as far as Nootka Sound. This latter piece of information was most likely a fabrication intended to intimidate the Spanish. That Delarov had exaggerated the strength of Russian America became clear to the Spaniards when they visited Unalaska. Delarov had told Haro that 120 Russians lived there, but the Spaniards discovered that Potap Zaikov was the only Russian there the rest were Aleuts. When the Russian-American Company was founded in 1799 Delarov moved to Saint Petersburg and served on the company's board of directors until his death in 1806.
8) Vasili III Ivanovich (1479 - 1533, Moscow) was the Grand Prince of Moscow from 1505 to 1533. He was the son of Ivan III Vasiliyevich and Sophia Paleologue and was christened with the name Gavriil (Гавриил). He had three brothers as well as five sisters. He was the son of Byzantine greek princess Sophia Palaiologina. During the reign of Vasili III, the landownership of the gentry increased, while authorities actively tried to limit immunities and privileges of boyars and the nobility. Vasili was equally successful against the Crimean Khanate. Vasili III continued the policies of his father Ivan III and spent most of his reign consolidating Ivan's gains. Vasili annexed the last surviving autonomous provinces: Pskov in 1510, appanage of Volokolamsk in 1513, principalities of Ryazan in 1521 and Novgorod-Seversky in 1522. Vasili also took advantage of the difficult position of Sigismund of Poland to capture Smolensk. The loss of Smolensk was an important injury inflicted by Russia on Lithuania in the course of the Russo-Lithuanian Wars and only the exigencies of Sigismund compelled him to acquiesce in its surrender (1522). By 25 November 1533, Vasili reached Moscow and asked to be made a monk before dying. Taking on the name Varlaam, Vasili died at midnight, 4 December 1533.
9) Count Feodor Alekseyevich Golovin (1650 - 1706) was the last Russian boyar and the first Chancellor of the Russian Empire, field marshal, general admiral (1700). Until his death he was the most influential of Peter the Great's associates. Golovin stemmed from the family of Russian treasurers of Byzantine Greek descent. During the regency of Sophia Alekseyevna, sister of Peter the Great, he was sent to the Amur to defend the new fortress of Albazin against the Chinese Qing Empire. In 1689, he concluded with the Qing Empire the Treaty of Nerchinsk, by which the line of the Amur, as far as its tributary the Gorbitsa, was retroceded to China because of the impossibility of seriously defending it. On Leforts death, in March 1699, he succeeded him as Field Marshal. The same year he was created the first Russian count, and was also the first to be decorated with the newly instituted Russian Order of St. Andrew. The conduct of foreign affairs was at the same time entrusted to him, and from 1699 to his death he was the premier minister of the tsar. He also controlled, with consummate ability, the operations of the brand new Russian diplomats at the various foreign courts. His superiority over all his Russian contemporaries was because he was already a statesman, in the modern sense, while they were still learning the elements of statesmanship. His death was an irreparable loss to the Tsar, who wrote the words upon the despatch announcing it in grief.
10) Pyotr Ivanovich Melissino (c. 1726 – c. 1797) was a General of the Artillery of the Russian Empire and was widely considered the best Russian artilleryman of the 18th century. He was born as Petros Melissinos on the Greek island of Cephalonia in 1726, he was of Greek origi and his father was a physician who belonged to the noble Greek family of Melissenos. Throughout his life, he prided himself on his Greek origin. He received a thorough education in his youth and was fluent in many languages including Russian, German, Italian, French, Turkish as well as his native Greek, he also knew some Latin and English. Melissinos arrived in Russia during the reign of Peter the Great and ended his career as Vice-President of the Commerce Collegium in 1740-45. After the ascension of Emperor Paul, Melissino was put in charge of the entire Russian artillery but died the following year. Melissino was instrumental in promoting the career of one of Paul's favourites, Aleksey Arakcheyev.
11) Alexander Ypsilantis, Ypsilanti, or Alexandros Ypsilantis (1792 - 1828), was a member of a prominent Phanariot Greek family, a prince of the Danubian Principalities, a senior officer of the Imperial Russian cavalry during the Napoleonic Wars, and a leader of the Filiki Eteria, a secret organization that coordinated the beginning of the Greek War of Independence against the Ottoman Empire. He should not be confused with his namesake grandfather, a Prince of Wallachia and Moldavia at the end of the 18th century. At the age of 15, he was presented to the Russian Court, where he came under the patronage of Empress Maria Feodorovna. Although he was promoted to full colonel.
12) Count Ioannis Antonios Kapodistrias (1776 - 1831), was a Greek statesman who served as the Foreign Minister of the Russian Empire and was one of the most distinguished politicians and diplomats of Europe. After a long and distinguished career in European politics and diplomacy he was elected as the first head of state of independent Greece (1827–31). He is considered as the founder of the modern Greek state, and of Greek independence. In 1809 Kapodistrias entered the service of Alexander I of Russia. His first important mission, in November 1813, was as unofficial Russian ambassador to Switzerland, with the task of helping disentangle the country from the French dominance imposed by Napoleon. He secured Swiss unity, independence and neutrality, which were formally guaranteed by the Great Powers, and actively facilitated the initiation of a new federal constitution for the 19 cantons that were the component states of Switzerland, with personal drafts. In the ensuing Congress of Vienna, 1815, as the Russian minister, he counterbalanced the paramount influence of the Austrian minister, Prince Metternich, and insisted on French state unity under a Bourbon monarch. He also obtained new international guarantees for the constitution and neutrality of Switzerland through an agreement among the Powers. After these brilliant diplomatic successes, Alexander I appointed Kapodistrias joint Foreign Minister of Russia (with Karl Robert Nesselrode). As the Sublime Porte declined to answer the Russian ultimatum within the seven day period allowed after it was presented by the ambassador Baron Georgii Stroganov on 18 July 1821, Russia broke off diplomatic relations with the Ottoman Empire. Kapodistrias became increasingly active in support of Greek independence from the Ottoman Empire, but did not succeed in obtaining Alexander's support for the Greek revolution of 1821. This put Kapodistrias in an untenable situation and in 1822 he took an extended leave of absence from his position as Foreign Minister and retired to Geneva where he applied himself to supporting the Greek revolution by organising material and moral support.
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Greeks_in_Russia_and_the_Soviet_Union
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sophia_Palaiologina
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Michail_Komninos_Afentoulief
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Vasily_Karazin
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Konstantin_Katakazi
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Grigorios_Maraslis
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Afrikan_Spir
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Ivan_Botsis
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Evstratii_Delarov
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Vasili_III_of_Russia
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Fyodor_Alexeyevich_Golovin
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Pyotr_Melissino
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Alexander_Ypsilantis
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Ioannis_Kapodistrias
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Category:Russian_people_of_Greek_descent

Τα χρυσά χρόνια της μεσαιωνικής Ρωσίας (960-1125 μ.χ) και η κυρίαρχη Ορθόδοξη Βυζαντινή επιρροή

Ο Βλαδίμηρος Α΄ ο Μέγας (960 - 1015) ήταν μέγας πρίγκιπας του Κιέβου, δηλαδή αρχηγός του κράτους των Ρως, από το 980 έως το 1015. Ανήκε στη βαραγγική δυναστεία των Ρουρικίδων. Όταν ο Σβιάτοσλαβ κατέλαβε την Βουλγαρία και μετακίνησε την πρωτεύουσα στο Δούναβη (Περεγιασλάβετς, 969), εγκατέστησε τους νεαρούς γιους του ως Πρίγκιπες (τοπικούς κυβερνήτες) σε διάφορες πόλεις των Ρως. Οι Βυζαντινοί νίκησαν τους Ρώσους και κατέλαβαν την Βουλγαρία. Ο Σβιάτοσλαβ πλήρωσε την επέκταση στα Βαλκάνια με την ίδια του τη ζωή το 972, όταν δολοφονήθηκε από νομάδες Πεσενέγους καθώς επέστρεφε νικημένος. Ο Βλαδίμηρος κατέλαβε το Κίεβο χωρίς μάχη, σκοτώνοντας ύπουλα το Γιάροπολκ ενώ διαπραγματεύονταν (980) και φορώντας το στέμμα του. Τα πρώτα χρόνια του στο τιμόνι των Ρως χαρακτηρίσθηκαν από έναν επιτυχημένο συνδυασμό διπλωματίας και πολέμου. Ασφάλισε τα νότια σύνορά του επιτρέποντας σε τουρκικά φύλα να εγκατασταθούν εκεί, δημιουργώντας μία ασπίδα προστασίας έναντι μελλοντικών εισβολών. Επανασταθεροποίησε την κυριαρχία του Κιέβου στο σύστημα ποτάμιων συγκοινωνιών της ανατολικής Ευρώπης, ιδιαίτερα στην Εμπορική Οδό Βαράγγων - Ελλήνων. Το 988 ο Βλαδίμηρος προχώρησε σε μία επιλογή που του χάρισε το προσωνύμιο Μέγας: εισήγαγε το χριστιανισμό από το Βυζάντιο - ο ίδιος βαπτίσθηκε στη Χερσώνα της Κριμαίας. Οι δεσμοί επιβεβαιώθηκαν και με το γάμο του με την πριγκίπισσα Άννα, αδελφή του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου. Δεν είναι πάντως ιστορικά εξακριβωμένο εάν χώρισε τις δεκάδες συζύγους που είχε πριν βαπτισθεί Χριστιανός και παντρευθεί την Άννα. Τα υπόλοιπα χρόνια της βασιλείας του υπήρξαν ειρηνικά, με εξαίρεση κάποιες περιστασιακές συγκρούσεις με τους Πεσενέγους στο νότο. Για την καλύτερη διακυβέρνηση της χώρας σχημάτισε ένα συμβούλιο αποτελούμενο από βογιάρους ευγενείς, ενώ τοποθέτησε δώδεκα από τους γιους του ως πρίγκιπες στις μεγαλύτερες πόλεις της επικράτειας, όπως είχε κάνει και ο πατέρας του. Ο Βλαδίμηρος ανακηρύχθηκε άγιος τόσο από την Ορθόδοξη όσο και από την Καθολική Εκκλησία για τον εκχριστιανισμό του λαού του. Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιουλίου.
Ο Γιαροσλάβος Α' ο Σοφός (978 - 1054) ήταν τρεις φορές Μέγας Ηγεμόνας του Νόβγκοροντ και του Κιέβου, ενώνοντας τις δύο ηγεμονίες για ένα χρονικό διάστημα κάτω από την εξουσία του. Κατά τη μακρά περίοδο της εξουσίας του το Κράτος των Ρως έφθασε στο απόγειο της πολιτιστικής και στρατιωτικής του ακμής. Στό Γιαροσλάβο ανηκει η σύνταξη τοῦ πρώτου Νομικού Κώδικα της Ρωσίας. Σέ μία βαρβαρική Ευρώπη ο Μέγας Βλαδίμηρος ήταν ο πρώτος Ηγεμόνας πού κατάργησε τήν θανατική ποινή, ενώ ο Γιαροσλάβος ο Σοφός κατάργησε τά βασανιστήρια! Το 1043 επιτέθηκε εναντίον της Κωνσταντινούπολης με 400 πλοία, αλλά παθαίνει μεγάλη καταστροφή από θαλασσοταραχή, την οποία ολοκλήρωσε με το Υγρό Πυρ ο Βυζαντινός στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος. Ο Βσέβολοντ Α' Γιαροσλάβιτς (1030 - 1093) ήταν μεγάλος ηγεμόνας του Κιέβου (1078-1093) από τον οίκο των Ρουρικιδών. Ήταν ο 5ος γιος του Γιαροσλάβ Α' του Σοφού και της Ίνγκεγκερντ, κόρης του Όλαφ, ηγεμόνα της Σουηδίας. Βαπτίσθηκε με το ελληνικό όνομα Ανδρέας, όπως δείχνουν οι σφραγίδες του που φέρουν το όνομα "Αντρέι-Βσέβολοντ". Ο πατέρας του, μαζί με μια συμφωνία με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που υπέγραψε το 1046, τον νύμφευσε με την Αναστασία Μονομαχίνα, κόρη του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου από τον προηγούμενό του γάμο με κάποια από τον οίκο των Σκληρών. Όταν απεβίωσε το 1054 ο πατέρας του, τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος επιζών γιος του, Ιζιασλάβ Α', ως μέγας πρίγκιψ του Κιέβου. Ο επόμενος γιος, Σβιατοσλάβ Β', έλαβε ως επιχορήγηση την πόλη Τσερνίγκοφ, ενώ ο Βσέβολοντ Α' την πόλη Περεγιάσλαβ και άλλες που έμειναν στους απογόνους του. Ο Βσεβολόντ Α' και οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του διεξήγαγαν από κοινού πόλεμο με τους τούρκους νομάδες τις στέπας (Κουμάνους, Κιπτσάκους) και συνέταξαν το πρώτο Σλαβικό Νομικό Δίκαιο. Ο Βσέβολοντ, ως ο μεγαλύτερος επιζών, ανέλαβε μέγας πρίγκιψ του Κιέβου ενώνοντας τα τρία πριγκιπάτα των Ρώσων του Κιέβου. Ο γιος του Βλαντιμίρ ορίστηκε διοικητής του Τσερνίγκοφ. Στα τελευταία έτη της ηγεμονίας του επηρεάστηκε από νεαρότερους συμβούλους και όχι από τους σοφότερους, με αποτέλεσμα η δικαιοσύνη να διαφθαρεί (κατά το Πρώτο Χρονικό). Η Αυτοβιογραφία του γιου του αναφέρει ότι μιλούσε πέντε ξένες γλώσσες, πιθανώς Ελληνικά, Κουμανικά, Λατινικά, Νορβηγικά και τη γλώσσα της Οσσετίας του Καυκάσου (Αλανικα απόγονο Σαρματικων και Σκυθικων). Αν και ο ίδιος έχασε στις πιο πολλές του μάχες, ο γιος του Βλαντίμιρ ήταν γενναίος πολεμιστής. Στα τελευταία έτη της ζωής του που ασθένησε βαριά, ο Βλαντίμιρ προήδρευε της κυβέρνησης. Ο Βλαδίμηρος B' Φσέβολοντοβιτς ο Μονομάχος (1053 - 1125) ήταν μέγας ηγεμόνας του Κιέβου από το 1113 εώς το 1125, κυβερνήτης, αρχηγός και συγγραφέας. Ο πατέρας του Βσέβολοντ Α' είχε νυμφευτεί το 1046 την Αναστασία Μονομαχίνα, κόρη του Βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου από τον προηγούμενο γάμο του με μια από τον οίκο των Σκληρών, και από την οποία πήρε το όνομα μονομάχος. Ο Βλαντιμίρ Β' βαπτίσθηκε Βασίλειος και κράτησε το επώνυμο της μητέρας του, μια και αυτή ήταν από επιφανές γένος. Η ετεροθαλής αδελφή του Ευπραξία παντρεύθηκε τον Ερρίκο Δ' των Σαλίων βασιλιά της Γερμανίας. Το 1093 απεβίωσε ο πατέρας του και ο Βλαντιμίρ Β' τον διαδέχθηκε στο πριγκιπάτο του Περέγιασλαφ. Ίδρυσε πόλεις, μεταξύ αυτών και την Βλαντιμίρ που έγινε η μεσαιωνική πρωτεύουσα της Ρωσίας μετά το Κίεβο. Στην αυτοβιογραφική Διαθήκη του αναφέρει ότι πήρε μέρος σε 83 εκστρατείες και έκανε 19 συμφωνίες ειρήνης. Από το 1093 πολεμούσε με τους Κουμάνους - γειτονικούς βαρβάρους λαούς και τον σύμμαχό τους δούκα Ολέγκ Σβιατοσλάβιτς. Άρχισε να χρησιμοποιεί την λαϊκή εθνοφυλακή στις εκστρατείες του. Οι Κουμανοι νομάδες νικήθηκαν μερικές φορές και άφησαν τα σύνορα της Ρωσίας για πολύ καιρό. Μετά το θάνατο (1113) του μεγάλου δούκα του Κιέβου, Σβιατοπόλκ Ισιασλάβοβιτς ξέσπασε λαϊκή επανάσταση στο Κίεβο. Οι ευγενείς του Κιέβου κάλεσαν το Βλαδίμηρο Μονομάχο να γίνει μέγας δούκας τους. Αυτός κατέστειλε την εξέγερση, παραχωρώντας προνόμια στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Ετσί δημιουργήθηκε «Το Καταστατικό του Βλαδιμήρου Μονομάχου» ή «Το Καταστατικό για τα Ποσοστά», το όποιο έγινε μέρος της επεκτεταμένης συνθέσης της «Ρωσικής Αλήθειας». Το καταστατικό κατοχύρωσε τους τόκους των δανειστών και καθόριζε τους όρους της σκλαβώσης. Δεν μεταβαλλωντας τα θεμέλια της φεουδαρχικής κοινωνίας αυτός προσπαθούσε να ελαφρώνει την κατάσταση των χρεωστών και ζακουπ εστώ και διακηρυκτικά. (ζάκουπ είναι ένας χωριάτης που δανείστηκε από έναν φεουδάρχη και γίνηκε μεσόσκλαβος του (στην Ρωσία IX-XIII). Αυτά τα έτη ήταν και η τελευταία άνθηση των αρχαίων Ρως, διότι μια δεκαετία μετά τον θάνατό του η χώρα σπαράχθηκε από ταραχές. Ετάφη στον καθεδρικό της Αγ. Σοφίας, στο Κίεβο. Έχουμε τα σύγγραμματα του Βλαδίμηρου Μονομάχου στον μοναδικό αριθμό ως μέρος «του Λαβρέντιεβσκ χρονογραφήματος». Είναι το μεγάλο μνημείο της αρχαιορωσικής λογοτεχνίας γραμμένο με ταλέντο και λογοτεχνική λάμψη. «Η Διδαχή» είναι το σύνθετο αριστούργημα, γραμμένο σε διαρκές διάστημα. Ο Βλαδίμηρος άρχιζε να το γράφει το 1101 στην ταξίδι του στo Ροστόφ μετά την ταραγμένη συνάντηση με τους πρέσβεις και το διαλογισμό για τη ζωή του και ολοκλήρωσε μετά το 1117. Οι λογοτεχνικές πηγές του έργου είναι τα βιβλικά και λειτουργικά κείμενα, τα απόκρυφα βιβλία και η άλλη βυζαντινή λογοτεχνία, που δεν ήταν μεταφρασμένη στα ρωσικά τότε. Ο χρόνος κατά τον οποίο είχε την εξουσία ο Βλαδίμηρος Μονομάχος ήταν η τελευταίος περίοδος ενίσχυσης της Κιεβικής Ρωσίας. Ο Βλαδίμηρος Μονομάχος και οι συγγενείς του διεύθυναν τα ¾ του εδάφους της Αρχαιορωσίας. Οι εμφύλιοι πόλεμοι στο δουκάτο τερματίστηκαν προσωρινά. Η σταθερότητα του κράτους στηριζόταν στην αυθεντία του Μονομάχου, την ύπαρξη του κοινού εχθρού (κουμάνοι) και την συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του μέγα δούκα. Η εποχή του ήταν για το Κίεβο η χρυσή περίοδος. Τότε ήρθε από την Κωνσταντινούπολη η εικόνα της Παναγίας του Βλαντιμίρ και το στέμμα του Βλαντιμίρ Μονομάχου, και τα δύο πολύτιμα κειμήλια.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Γιαροσλάβ_Α΄_Σοφός
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βσέβολοντ_Α΄_του_Κιέβου
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βλαδίμηρος_Β΄_Μονομάχος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βλαδίμηρος_Α΄_του_Κιέβου

Ζειά ή Ζέα : Το πανάρχαιο ελληνικό δημητριακό που δωρίζει ζωή, χαρίζει πνευματική διαύγεια και αποτρέπει θανατηφόρες ασθένειες

Ή Ζειά ή Ζέα προέρχεται από τη λέξη «Ζείδωρος» (αυτός που δωρίζει ζωή) και προέρχεται από το δημητριακό ζέα. Η πόλη της Αθήνας ονομαζόταν Ζείδωρος γιατί τα εδάφη της χάριζαν στους κατοίκους το ντόπιο δημητριακό. Ακόμα, η μαρίνα της Ζέας στον Πειραιά ονομάστηκε έτσι επειδή από εκεί γινόταν η διακίνηση της ζέας προς τα άλλα λιμάνια. Η Ζέα (Triticum dicoccum) είναι ένα απο τα αρχαιότερα δημητριακά που είναι γνωστά στον άνθρωπο. Δείγματα του βρέθηκαν σε ανασκαφές προϊστορικών οικισμών σε όλο τον Ελληνικό χώρο με παλαιότερο αυτό της Μικράς Ασίας που χρονολογείται 12000 έτη π.Χ. Ήταν ένα απο τα πρώτα δημητριακά που “εξημέρωσε” ο άνθρωπος και βασικό καλλιεργήσιμο είδος της πρώιμης γεωργίας της Εύφορης Ημισελήνου (Fertile Crescent), δηλαδή της Παλαιστίνης, της Συρίας, του Ευφράτη και του Τίγρη ως τον Περσικό κόλπο. Δείγματα της εκμετάλλευσής του που χρονολογούνται 10.000 χρόνια πριν, έχουν βρεθεί και στην Βόρεια Αφρική. Ο Όμηρος αναφέρεται στην καλλιέργεια της ζέας στην Λακωνική πεδιάδα “πυροί τε ζειαί τ’ ήδ’ εύρυφανές κρί λευκόν”. Δέσποζε μέχρι τις αρχές των ιστορικών χρόνων μεταξύ των δημητριακών. Με το πέρασμα του χρόνου επιλέχθηκαν πιο αποδοτικές και πιο εύκολες καλλιέργειες δημητριακών, όπως το σιτάρι και το ρύζι. Έτσι η καλλιέργεια της Ζέας είχε σχεδόν εξαφανισθεί...Για χιλιάδες χρόνια παρέμενε το κυριότερο δημητριακό της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Μετέπειτα αντικαταστάθηκε απο το Triticum turgidum (Durum) το οποίο πιθανά να δημιουργήθηκε απο το Triticum dicoccum με μετάλλαξη. Οι αγρότες προτίμησαν το νέο αυτό δημητριακό λόγω του ότι ο σπόρος αποχωριζόταν απο το φλοιό με μεγαλύτερη ευκολία. Το δημητριακό Triticum dicoccum ή αλλιώς Emmer ή aja όπως ονομάζεται στην Αφρική, έφτασε στην Αιθιοπία πριν απο 5.000 ή και περισσότερα χρόνια και έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας. Έχει επιζήσει επίσης σε μικρής κλίμακας παραγωγή και στην (πάλαι ποτέ) Γιουγκοσλαβία, Ινδία, Τουρκία, Γερμανία (Βαυαρία), Γαλλία και αλλού. Μπορεί την ζέα να την χρησιμοποιούσαν ως τροφή για τα άλογα, αλλά για τους Ρωμαίους ήταν τροφή εκστρατείας. Κατά την Ομηρική εποχή πιθανολογείται ότι η Ζέα χρησιμοποιείτο ως ζωοτροφή. Ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.) αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι παρασκεύαζαν ψωμί αποκλειστικά απο ζέα και περιφρονούσαν το σιτάρι και το κριθάρι. Ο Θεόφραστος (4ος αι. π.Χ.) διακρίνει σαφώς τη ζέα απο την όλυρα, χαρακτηρίζοντας την πρώτη ως το πλέον αποδοτικότερο μεταξύ πολλών άλλων δημητριακών. Σύμφωνα, με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, η ζειά (όλυρα) είχε καλλιεργηθεί αποκλειστικά ως το μοναδικό δημητριακό απο τους πρώτους Ρωμαίους στην αρχή της ιστορίας τους και αυτό αποδεικνύεται και απο τη χρησιμοποίηση τους σε όλες τις θρησκευτικές τελετές τους. Ο Γαληνός (γιατρός κατά τον 2ο αι. π.Χ.) αναφέρει την όλυρα ως το τρίτο σε θρεπτική αξία δημητριακό μετά το κριθάρι και το σιτάρι, ενώ όπως μας πληροφορεί ο Διοσκουρίδης (1ος αι. μ.Χ.) στην εποχή του ήταν διαδεδομένη μια πανάρχαια συνήθεια των Ελλήνων και των Ρωμαίων: η μίξη χονδροαλεσμένων κόκκων ζέας και σιταριού, που λεγόταν “κρίμνον”, και το οποίο ήταν ένα παχύρρευστο θρεπτικό ρόφημα που ονομαζόταν “πολτός” (χυλός).
Τι είναι η Ζέα; Το αρχαιότερο ίσως δημητριακό και βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων. Αναφέρεται και ως Ζειά, βρίζα, όλυρα, Emmer και ορισμένες φορές συγχέεται με το ασπροσίτι (γερμαν. Dinkel), ή τη Σίκαλη, ή ακόμα και με το καλαμπόκι, μια και η λέξη Zea (Zea mais) είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου. Η θρεπτική του αξία είναι αδιαμφισβήτητη, άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η ετυμολογία της λέξης “ζείδωρος” (αυτός που δωρίζει ζωή) προέρχεται απο αυτό το δημητριακό. Αυτό άλλωστε είναι και το κύριο ζητούμενο της “βελτίωσης” των σιτηρών. Ζέα: Για τους περισσότερους Έλληνες η ζέα είναι μία άγνωστη τροφή. Όχι άδικα, θα έλεγε κανείς, αφού για πολλά χρόνια το δημητριακό είχε εξαφανιστεί από τη χώρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 30, ένας νόμος του Ελευθεριου Βενιζελου απαγόρευσε όχι μόνο την καλλιέργεια της ζέας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά ακόμη και το να αναφέρεται ως όρος στα λεξικά. Το δημητριακό ξεχάστηκε, ενώ οι μετέπειτα γενιές δεν έμαθαν καν την ύπαρξή του. Οι Έλληνες στερήθηκαν έτσι για πολλά χρόνια ένα πολύτιμο αγαθό, το οποίο βέβαια άλλες χώρες συνέχιζαν να καλλιεργούν και να απολαμβάνουν. Το δημητριακό τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει αργά και σταθερά να επανέρχεται στη χώρα, ενώ το μόνο που μένει είναι να εξοικειωθούμε μαζί του και να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε. Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι; Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου». Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου. Στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζέα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει. Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη». Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. «Καλλιεργούνταν στην Ελλάδα και απαγορεύτηκε αιφνιδιαστικά - άγνωστο γιατί. Το έχουν οι Γερμανοί και το εξάγουν. Είναι πανάκριβο κοστίζει 6,5 ευρώ το κιλό!». Ολες οι βιταμίνες βρίσκονται στον φλοιό. «Βγάζουν το φλοιό των τροφίμων και στη συνέχεια οι βιταμίνες γίνονται συμπληρώματα διατροφής». Όσον αφορά στην κατανάλωση κρέατος αυτή ήταν ελάχιστη και μόνο όταν το άτομο ήταν υγιές. Όταν υπήρχε κάποια ασθένεια δεν καταναλωνόταν κρέας. Αναφέρεται επίσης ότι είναι ιδιαίτερα ευεργετικό για την λειτουργία του εγκεφάλου, εντελώς αυθαίρετα και χωρίς έστω επιστημονικές ενδείξεις. Τέλος αναφέρεται ότι δύο Γερμανοί γιατροί ήλθαν στην Ελλάδα το 1926 και κατόπιν μελετών στην Βόρεια Ελλάδα διαπίστωσαν ότι οι ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες των Βόρειο Ελλαδιτών οφείλονταν στην κατανάλωση αλεύρου ζέας και κατόπιν αυτού εισηγήθηκαν στην Γερμανική Κυβέρνηση να απαγορεύσει την κατανάλωση ψωμιού από ζέα που επεβλήθη δια νόμου από τον Ε. Βενιζέλο .Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Το δημητριακό ζέα έχει τις ίδιες θερμίδες με τις υπόλοιπες ποικιλίες σιταριού, παρά τις όποιες διαφορές σε θρεπτικά συστατικά. Από το αλεύρι ζέας βέβαια δεν παρασκευάζεται μόνο ψωμί, αλλά και κουλούρια, παξιμάδια, μακαρόνια και όπου αλλού χρησιμοποιείται αλεύρι .Το σιτάρι ζέας που εγκαταλείφθηκε από εμάς σταδιακά από την δεκαετία του '20 επανέρχεται σήμερα ως εισαγόμενο στάρι ζέας κυρίως από την Γερμανία. Τα πέντε τελευταία χρόνια άρχισε ν' ανθίζει η καλλιέργεια σπόρων ζέας στην Πελοπόννησο, την Θεσσαλία, την Β. Ελλάδα και αλλού. Χρειάζεται βέβαια πολύ νερό και προσοχή στο άλεσμα αλλά οι καλλιεργητές είναι μέχρι σήμερα ικανοποιημένοι.
Μετά απο μακρόχρονη λησμονιά, οι νεότεροι επιστήμονες το “ανακάλυψαν” ξανά και κυρίως μετά τις έρευνες του Άγγλου Allen. Η ζέα είναι δημητριακό που περιέχει 40% μαγνήσιο επιπλέον των άλλων δημητριακών. Το συστατικό αυτό βοηθά στην αντιμετώπιση των κραμπών που εμφανίζονται συνήθως μετά απο πολύωρη ποδηλασία. Είναι σημαντική οχι μόνο για τις ίνες και τα μέταλλα που περιέχει αλλά κυρίως για το μαγνήσιο που ενεργοποιεί τις ενζυματικές διαδικασίες του μεταβολισμού. Αποκαλείται μαγνήτης της Ζωής. Το ποσοστό του αμινοξέος λυσίνη (Lycin) που περιέχει είναι το συστατικό των πρωτεϊνών που αυξάνει την πεπτικότητα τους, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και είναι το βασικό στοιχείο στην βιοχημική λειτουργία του εγκεφάλου. Βοηθάει στην απορρόφηση θρεπτικών συστατικών (Ca, Mg κ.α.). Καταστέλλει τις φλεγμονές που χρονίζουν στον οργανισμό και καταστρέφουν τα υγιή κύτταρα. Καταστέλλει τα ένζυμα του καρκινικού κυττάρου (εμποδίζει την ανάπτυξη και μετάσταση του καρκίνου). Η Ζέα εξαφανίστηκε “μυστηριωδώς” απο τη διατροφή μας. Το 1928 η καλλιέργειά  της άρχισε να απαγορεύεται σταδιακά και μέχρι το 1932 καταργήθηκε τελείως στην Ελλάδα. Η λέξη Ζειά, Ζέα κτλ εξαφανίστηκε ακόμα και απο τα λεξικά. Η Ζέα υποβιβάστηκε σε ζωοτροφή. Οι λόγοι δεν είναι σαφείς. Το γιατί παραμένει αδιευκρίνιστο. Το σιτάρι είναι πιο ανταποδοτική καλλιέργεια, αλλά λιγότερο ωφέλιμο για τον οργανισμό.  Ήταν η εισαγωγή των αλεύρων σίτου; Ήταν το οικονομικό συμφέρον ή κάτι πιο πολύπλοκο; Στα λεξικά (ελληνικά) ακόμα και σήμερα υπάρχει ως ζωοτροφή.
Τα θρεπτικά συστατικά του αλευριού ζέας δεν διαφέρουν από τα άλλα είδη αλεύρων σίτου εκτός του ότι περιέχουν μικρότερες ποσότητες γλουτένης, μεγαλύτερες ποσότητες λυσίνης (βασικού αμινοξέος, συστατικού πρωτεϊνών) και μεγαλύτερες ποσότητες του ιχνοστοιχείου μαγνήσιο. Τόσο το μαγνήσιο όσο και το αμινοξύ λυσίνη μπορεί να ληφθούν άνετα από το νερό, το κρέας και τα γαλακτοκομικά. Όσον αφορά την γλουτένη ναι μεν η ζέα περιέχει μικρότερες ποσότητες γλουτένης αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι με αλλεργία στην γλουτένη επηρεάζονται ακόμα και με πολύ μικρές ποσότητες γλουτένης. Η κοιλιοκάκη είναι αυτοάνοσο κληρονομικό νόσημα που προέρχεται από την έλλειψη ενός ενζύμου σε ορισμένα άτομα και προκαλεί πόνους στην κοιλιά, δυσπεψία, πονοκεφάλους, ζαλάδες, εμετούς, πεπτικές διαταραχές, κλπ. Αλλά ούτε και η μειωμένη παρουσία γλουτένης δίνει κάποια ιδιαίτερα θρεπτικά χαρακτηριστικά στο ψωμί. Γλουτένη περιέχουν το σιτάρι, το κριθάρι, η σίκαλη και η βρόμη. Δεν υπάρχει φάρμακο, εμβόλιο κλπ.για την κοιλιοκάκη παρά μόνον η συστηματική αποφυγή προϊόντων που περιέχουν γλουτένη έστω και σε ελάχιστες ποσότητες. Επίσης η ζέα περιέχει φυτικές ίνες όπως και άλλα είδη αλεύρων που οπωσδήποτε διευκολύνουν την λειτουργία του παχέως εντέρου γενικά αλλά επίσης φυτικές ίνες συνιστώνται και στους διαβητικούς. Το αλεύρι ζέας περιέχει βιταμίνη Α, θειαμίνη και βιταμίνες της ομάδας Β, [ριμποφλαβίνη, (Β2), νιασίνη(Β3), παντοθενικό οξύ(Β5), βιταμίνη (Β6)], φολικό οξύ, βιταμίνη Ε, και βιταμίνης Κ. Αυτές τις βιταμίνες μπορούμε επίσης να τις πάρουμε από το κρέας, τα γαλακτοκομικά, αυγά, κλπ. Τα ιχνοστοιχεία που υπάρχουν στην ζέα εκτός του μαγνησίου είναι ο σίδηρος, ο φώσφορος, το κάλιο, το νάτριο, ο ψευδάργυρος και το μαγγάνιο που επίσης παίρνουμε από μια απλή υγιεινή διατροφή, νερό, γαλακτοκομικά, κρέας, αυγά, κλπ. Κάποιες θαυματουργές ιδιότητες που αναφέρονται όπως : μείωση της χοληστερίνης, πρόληψη καρδιαγγειακών παθήσεων, πρόληψη καρκίνου, διαβήτη, απώλεια βάρους, ομαλή εμμηνόπαυση, καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος κλπ. δεν έχουν καμία επιστημονική τεκμηρίωση. Επίσης αναφέρεται ότι η ζέα συμβάλλει στην καταπολέμηση χρόνιων φλεγμονών καθώς και ότι συμβάλλει στην προστασία από μετάσταση διαφόρων μορφών καρκίνου, χωρίς να υπάρχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση. Το στάρι ζέας πέρα από όσα αναφέρθηκαν έχει πολύ καλή γεύση και είναι εύπεπτο. Ο καταναλωτής αναζητά ποιοτικά προϊόντα και το αλεύρι ζέας παράγει ένα εξαιρετικά εύγευστο και εύπεπτο προϊόν, γι' αυτό και κερδίζει συνεχώς στην ελληνική αγορά. Με την αύξηση της κατανάλωσης του αλεύρου ζέας και της καλλιέργειας της ζέας μειώνονται ήδη και οι τιμές του.
Πηγή : http://www.womantoc.gr/wellness/article/ti-einai-i-zea-kai-giati-apagoreftike-stin-ellada
http://www.iefimerida.gr/news/175898/oli-i-alitheia-gia-psomi-apo-aleyri-zeas