Οι δέκα (10) μεγαλύτεροι προδότες της ελληνικής ιστορίας

Ο προδότης μιας Πόλης-Κράτους, ήταν το αντίστοιχο του σύγχρονου εθνοπροδότη, κατέδιδε διαβαθμισμένες και ευαίσθητες πληροφορίες που η Πολιτεία του είχε εμπιστευτεί καθώς τον θεωρούσε σπλάχνο της και αίμα από το αίμα της σε ξένους, σε αλλότριους και σε επιβουλευτές της Πατρίδος του, για να πάρει προσωπική εκδίκηση σε κάτι που δεν συμφωνούσε μαζί της. Ζητούσε απεγνωσμένα να γευτεί την αναγνώριση ακόμα και από τους βαρβάρους. Τι και αν το όνομα ενός προδότη στοιχειώνεται εσαεί στα κιτάπια της ιστορίας, αυτός, πεισματικά αρνούμενος να το αντιληφθεί, τυφλωμένος από στενοκεφαλιά και μίσος για τους ίδιους του τους αδελφούς, οδηγείται αυτόβουλα στην άτιμη λίστα των προδοτών του έθνους. Η αρχαία κοινωνία ήταν αμείλικτη στο θέμα της προδοσίας. Τον προδότη δεν τον θεωρούσε άνθρωπο, ήταν ένα άχθος αρούρης, ένα αχρείαστο, περιττό βάρος της γης, μία μιασμένη ύπαρξη χωρίς ηθικές αναστολές, ένα κοινωνικό απόβρασμαπου, καίτοι γεννήθηκε άνθρωπος, απέγινε υπάνθρωπος, ο άξιος αποστροφής, ο ανίερος, ο απόβλητας, το περίτριμμα, η τύχη που έμελλε τον προδοτούντα ήταν συνήθως μακάβρια και την ανιχνεύουμε σε πάμπολλες αναφορές  αρχαίων συγγραφέων. Θεωρούταν αδιανόητο για έναν προδότη να φέρει όπλα, ως ύψιστη ατίμωση η Πολιτεία του τα έπαιρνε για να τα διαθέσει σε Οπλίτες που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή. Το κατακουρέλιασμα της υπόστασής τουοφείλετο να αποτελέσει σαφές υπόδειγμα και παράδειγμα προς αποφυγή. Απαγορευόταν ρητά η ταφή του εντός των ορίων του άστεως διότι μετέδιδε το ρυπαρό νόσημα της προδοσίας στον αιθέρα της πόλης. Αν είχε ήδη θαφτεί, ο τάφος ξηλωνόταν και τον εξοβέλιζαν μακρυά, λογίζοντάς τον ως απόρριμμα ρημαδιασμένο. Ομοία τύχη ανέμενε και τους «συμπράκτες» και υπερασπιστές του, καθώς σε πάμπολλες των περιπτώσεων τους εξίσωναν με τους προδότες. Τους θεωρούσαν επικίνδυνους και βλαβερούς για την ομαλότητα της Πόλεως καθόσον με την υπερασπιστική τους γραμμή στον προδοτούντα επιδίωκαν να μειώσουν την επιζήμια συνέπεια της προδοσίας, διασπείροντας στάχτη στα μάτια των κατοίκων. Παρακάτω θα αναφερθούμε στους 10 μεγαλύτερους προδότες της ελληνικής ιστορίας.
1) Ο Εφιάλτης ήταν ο γιος του Ευρυδήμου και όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος παρουσιάστηκε στον Ξέρξη και του υπέδειξε τη στενή διάβαση που έφερνε από το όρος Καλλίδρομο στις Θερμοπύλες. Από εκεί ανέλαβε να οδηγήσει τους Πέρσες για να χτυπήσουν τους Σπαρτιάτες που βρίσκονταν υπό την αρχηγία του Βασιλιά Λεωνίδα το 480 π.Χ.. Το πέρασμα ήταν ένα στενό μονοπάτι (12 μέτρα πλάτος) κάτω από το λόφο, το οποίο επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν στρατηγικά οι Έλληνες στρατιώτες για να εμποδίσουν τον υπεράριθμο περσικό στρατό. Για την κυκλωτική κίνηση των Περσών επιλέχθηκαν οι 10.000 επίλεκτοι φρουροί του βασιλιά, γνωστοί και ως "Αθάνατοι", με αρχηγό τους τον Υδάρνη. Οι Πέρσες ακολούθησαν τον Εφιάλτη με τη δύση του ηλίου. Όλο το βράδυ ακολούθησαν το μονοπάτι που τους οδηγούσε ο Έλληνας προδότης. Το όνομα αυτού του στενού περάσματος ήταν Ανοπαία Ατραπός και, επειδή και οι Ελληνικές δυνάμεις του βασιλιά Λεωνίδα γνώριζαν την ύπαρξη του, είχαν θέσει ως φρουρούς του περάσματος 1.000 Φωκείς. Οι Πέρσες απώθησαν τους Φωκείς και κύκλωσαν τους Έλληνες. Ο Εφιάλτης είχε εκπληρώσει το ρόλο του. Για τη πράξη του αυτή ο Πέρσης αυτοκράτορας του έδωσε μια μεγάλη χρηματική ανταμοιβή. Η Δελφική Αμφικτυονία, όταν οι Πέρσες νικήθηκαν και έφυγαν από την Ελλάδα, τον επικήρυξε έναντι χρηματικής αμοιβής και γι' αυτό ο Εφιάλτης  είχε καταφύγει στη Θεσσαλία. Όταν έπειτα από χρόνια γύρισε στην πατρίδα του στην Αντίκυρα Φθιώτιδας δολοφονήθηκε. Ο άντρας που τον σκότωσε ήταν ένας Τραχίνιος,  ο Αθηνάδης, ο οποίος σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον αναγνώρισε και τον σκότωσε. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πηγές που αναφέρουν και ως προδότες τους Ονήτη του Φαναγόρα, με καταγωγή από την Κάρυστο, αλλά και τον Κορυδαλλό από την Αντίκυρα.  Αυτοί οι δυο κατά τον Ηρόδοτο δεν μπορεί να ήταν προδότες εφόσον η Αμφικτυονία δεν τους επικήρυξε. Ήταν γνωστό πως ο Ηρόδοτος έτρεφε μεγάλη πίστη στην κρίση και στις αποφάσεις των Δελφών.
2) Ο Πήλιος Γούσης, ή Γούσιας, ή Πηλιογούσης, ήταν Σουλιώτης πολεμιστής, που έμεινε στην ιστορία ως προδότης του Σουλίου λίγο πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο Αλή Πασάς κατά την 3η εκστρατεία του κατά των Σουλιωτών (1803) όταν διαπίστωσε ότι με τα όπλα δεν πετύχαινε τίποτα προσπάθησε τότε με δωροδοκίες και διαφθορές να εκπορθήσει το Σούλι. Στη προσπάθειά του αυτή ήρθε συνεργός στον γιο του Αλή, τον Βελή Πασά, ο Πήλιος Γούσης, που υπηρετούσε ως έμπιστος του Τουρκαλβανού στρατηγού Ζελιχτάρ Μπόττα, ο οποίος και υπέδειξε στους Τουρκαλβανούς που επιχειρούσαν τον αποκλεισμό των Σουλιωτών ένα ιδιαίτερο αφύλακτο μονοπάτι που οδηγούσε στο Κούγκι. Όταν ένα τμήμα των Τουρκαλβανών ανέβηκε αυτό το μονοπάτι οι μαχόμενοι Σουλιώτες βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά τους όπου αναγκάστηκαν πλέον να υποχωρήσουν, να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και τελικά, λόγω και έλλειψης τροφών και πολεμοφοδίων να συνθηκολογήσουν και να εκπατριστούν στη συνέχεια στη ρωσοκρατούμενη τότε Πάργα και από εκεί στη Κέρκυρα . Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο ποίημά του « Ο Καλόγερος» που αναφέρεται στον μοναχό Σαμουήλ που ανατίναξε την μπαρουταποθήκη στο Κούγκι, εμφανίζει τον Πήλιο Γούση να καλεί τον καλόγερο να παραδοθεί στο Βελή πασά. Την προδοσία αυτή του Πήλιου Γούση που συνέβαλε και ο συμπέθερός του Κουτσονίκας, έχει καταγράψει ο Χ. Περραιβός, που χρεώνει και ένα μέρος της προδοσίας στον Κίτσο Μπότσαρη. Κατά μία άποψη, μετά τη συνθηκολόγηση των Σουλιωτών ο Πήλιος Γούσης μετέβη στη Κέρκυρα όπου, κατά τον Φιλήμονα, το 1820 συνέβαλε στη συνεννόηση των Σουλιωτών με τον Τούρκο στόλαρχο για από κοινού επίθεση κατά του Αλή Πασά. Έτσι σε νεώτερα έγγραφα φέρεται ο Πήλιος Γούσης να έχει εξαγνιστεί. Κατ΄ άλλους ερευνητές ο Πήλιος Γούσης σκοτώθηκε στην ανατίναξη του Κουγκίου και ο αναφερόμενος στα γεγονότα του 1820 είναι άλλος.
3) ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΔΟΥΚΑΣ:  Παρασκευή 26 Αυγούστου 1071, γράφεται η τελευταία πράξη του δράματος. Ο Ρωμανός αποφάσισε νά επιτεθεί στόν αντίπαλο παρατάσσοντας τήν στρατιά του, στήν άγονη πεδιάδα του Μαντζικέρτ, βορείως της λίμνης Βάν. Στίς δύο τό μεσημέρι η πελώρια αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου. Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή, ανθρώπινα κορμιά καί άλογα σωριάζονταν στό έδαφος, καί γύρω στις 7 τό απόγευμα, παρατηρήθηκε αρθρόα διαρροή στίς τάξεις των μουσουλμάνων, καί ο Ρωμανός προήλαυνε ακάθεκτος στήν καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τόν θάνατο στούς εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι. Γιά νά μήν παρασυρθεί όμως σέ παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε τήν καταδίωξη καί η εμπροσθοφυλακή μέ άψογο τρόπο, άρχισε νά επιστρέφει πρός τά μετόπισθεν. Η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δέν γνώριζε γιά ποιό λόγο επέστρεφαν τά στρατεύματα. Καί τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στά χρόνια του Ελληνισμού καί της Ρωμιοσύνης, χειρότερη καί από τήν προδοσία του Εφιάλτη στίς Θερμοπύλες, χειρότερη καί από τήν προδοσία της Κερκόπορτας, χειρότερη καί από τήν προδοσία των προσκυνημένων του Νενέκου. Δυστυχώς πρέπει νά συμβιβαστούμε μέ τήν πραγματικότητα πού μας διδάσκει η ιστορία μας: είχαμε πολλούς ήρωες οι οποίοι έδωσαν τό αίμα τους γιά τήν πατρίδα καί τό Γένος μας, αλλά είχαμε καί έχουμε πολλούς προδότες, οι οποίοι μέ γνώμονα τήν προσωπική τους ευτυχία καί ματαιοδοξία πρόδωσαν καί προδίδουν αυτό πού εμείς σήμερα ονομάζουμε Ελλάδα. Ο Ανδρόνικος Δούκας καί η εχθρική πρός τόν Ρωμανό αριστοκρατία πού βρίσκοταν στά μετόπισθεν, άρχισαν νά διαδίδουν μέ αστραπιαία ταχύτητα ότι ο Αυτοκράτορας σκοτώθηκε καί η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Στρέφοντας τά νώτα τους όσοι σκόρπιζαν ψευδείς ειδήσεις, άρχιζαν νά καλπάζουν πρός τό στρατόπεδο, σκορπίζοντας τόν πανικό σέ ολόκληρη τήν οπισθοφυλακή καί τίς εφεδρείες. Ο Αλπ Αρσλάν από τό παρατηρητήριο του, έκπληκτος είδε τήν Βυζαντινή στρατιά νά αυτοδιαλύεται καί η επέλαση του εχθρού νά μετατρέπεται σέ άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας μέ τά στρατεύματά του νά απομονώνεται από τό κυρίως στράτευμα. Σείστηκε τό έδαφος από τίς χιλιάδες οπλές των ίππων του Μουσουλμανικού ιππικού πού εφόρμησαν κατά του απομονωμένου καί αβοήθητου Ρωμηού αυτοκράτορα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σέ γενική σφαγή των πιό γενναίων καί πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών καί των Αρμενίων. Ο ίδιος τρυπημένος από βέλος συνέχισε νά μάχεται μέ τήν ίδια μανία μέχρι πού έπεσε.
4) Ο Ευφημιος ήταν ένας βυζαντινός ναύαρχος, που γεννήθηκε στη Μεσσήνη. Περίπου 826, ο βυζαντινός αυτοκράτορας διόρισε νέο κυβερνήτη της Σικελίας που ονομάζονταν είτε Κωνσταντίνος ή Φωτεινός, ο οποίος με τη σειρά του έχει ανατεθεί μια ναυτική εντολή για τον Ευφημίο, κτηματία με μεγάλη ακολουθία. Κατηγορούμενος για μια χαλκευμένη χρέωση περί απαγωγής μιας νεαρής μοναχή από ένα μοναστήρι, οργάνωσε μια εξέγερση εναντίον του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Β', και, μετά από κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες, ανακήρυξε τον εαυτό του αυτοκράτορα στις Συρακούσες, ανεξάρτητο από το Κωνσταντινούπολη. Στην πράξη, ήταν ένας χαρισματικός αρχηγός, και σεβαστός ως βασιλιάς, ο τίτλος του αυτοκράτορα σήμαινε ότι κυριάρχησε το σύνολο της επικράτειας του νησιού. Συνειδητοποιώντας ότι θα ηττηθεί από βυζαντινά αυτοκρατορικά στρατεύματα που εστάλησαν ως ενισχύσεις από την Ανατολή, απηύθυνε έκκληση στους μουσουλμάνους ηγέτες της Αφρικής, όπου ζήτησε τη βοήθεια των Αράβων για να πάρει τη Σικελία και τη Μάλτα από τους Βυζαντινούς. Το καλοκαίρι του 827 ένωσε τις δυνάμεις του με ένα μεγάλο αραβικό στόλο με κυβερνήτη τον Άσαντ ιμπν αλ-Φουρατ, αλλά πέθανε αργότερα το ίδιο έτος, σκοτωμένος από μέλη της αυτοκρατορικής βυζαντινής φρουράς στο Castrogiovanni (Έννα). Θεωρείται ότι είναι ο άνθρωπος που ξεκίνησε την αραβική εισβολή της Σικελίας και της Μάλτας και την αρχή της ισλαμικής κυριαρχίας δύο αιώνα στο νησί ως το Εμιράτο της Σικελίας. Όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διαιρέθηκε, η Σικελία και το Παλέρμο πέρασαν στον έλεγχο της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας. Τον 9ο αιώνα η Σικελία διαιρέθηκε από τους Βυζαντινούς σε δύο επαρχίες. Οι δύο έπαρχοι ενεπλάκησαν σε πόλεμο μεταξύ τους και ο Ευφήμιος, ο νικητής, ονειρευόταν να επανενώσει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Όμως, στερούνταν στρατού κι έτσι ζήτησε από τους Άραβες Αγλαβίδες κυρίαρχους της βόρειας Αφρικής και ανερχόμενη τότε δύναμη στη Μεσόγειο, να του δανείσουν το δικό τους. Μέσα σε μια εβδομάδα από την άφιξη των Αράβων στο Παλέρμο, ο Ευφήμιος πέθανε μυστηριωδώς και οι Άραβες αρνήθηκαν να φύγουν. Ως το 878 ολόκληρη η Σικελία, εκτός από μερικούς βυζαντινούς θύλακες κοντά στην Ταορμίνα βρισκόταν στον έλεγχο των Σαρακηνών. Το 905 κατέλαβαν και τους θύλακες αυτούς. Οι Άραβες ηγεμόνες μετέφεραν την πρωτεύουσα της Σικελίας στο Παλέρμο όπου βρίσκεται έκτοτε.
5) Ιουλιανος, Κόμης της Θέουτα ήταν χριστιανός τοπικός άρχοντας ή δευτερεύοντα άρχοντας στην Βόρεια Αφρική, ο οποίος είχε ένα ρόλο στην Αραβική κατάκτηση των Ομμευαδων χαλιφων της Ισπανίας, ένα βασικό γεγονός στην ιστορία του Ισλάμ στην οποία η Ανδαλουσια είχε σημαντικό ρόλο και στην μετέπειτα ιστορία από ό, τι ήταν να γίνει η Ισπανία και η Πορτογαλία. Ο κόμης Ιουλιανος ήταν "διοικητής της Septem» (Θέουτα), και ο τελευταίος βυζαντινος Έξαρχος της Αφρικής. Ο Luis García de Valdeavellano γράφει ότι, κατά τη διάρκεια της αραβικής κατάκτησης της Βόρειας Αφρικής, σε «αγώνα τους εναντίον των Βυζαντινών και των Βερβέρων, οι αραβες στρατηγοί είχαν επεκτείνει σε μεγάλο βαθμο τις κτήσεις τους στην Αφρική, και ήδη από το έτος 682 ο Uqba είχε φτάσει στις ακτές του Ατλαντικού, αλλά δεν ήταν σε θέση να καταλάβει Ταγγέρη, γιατί νικήθηκε και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω προς τα Όρη του Άτλαντα από ένα μυστηριώδες πρόσωπο "που έγινε γνωστό για την ιστορία και το μύθο ως κόμης Ιουλιανος. Ο Ιουλιανος θεωρείται ότι ήταν υποτελής του Roderic, βασιλιά των Βησιγότθων στην Ιβηρική (Πορτογαλία και Ισπανία) . Πράγματι ιστορικά η Θέουτα («Septem») και οι γύρω περιοχές ήταν οι τελευταίες περιοχές της Βυζαντινής Αφρικής που καταληφθηκαν από τους Άραβες: περίπου 708 μ.Χ., όταν μουσουλμανικές στρατιές πλησίασαν την πόλη, ο βυζαντινός διοικητή της, Ιουλιανος (βασιλιάς της Ghomara) άλλαξε την υποτέλεια του, και προέτρεψε τους μουσουλμάνους να εισβάλουν στην Ιβηρική χερσόνησο. Μετά το θάνατο του Ιουλιανού, οι Άραβες πήραν τον άμεσο έλεγχο της πόλης, το οποίο αγανάκτησε τις αυτόχθονες φυλές των Βερβέρων. Κατέστρεψαν το Septem κατά τη διάρκεια της εξέγερσης Kharijite υπό την ηγεσία του Maysara αλ-Matghari το 740 μ.Χ., αλλά χριστιανοί Βέρβεροι παρέμειναν εκεί (έστω και αν σκληρά διώχθηκαν στους επόμενους αιώνες). Σύμφωνα με τον αιγυπτιο ιστορικό Ιμπν Αμπντ-ελ-Hakem, ο Ιουλιανος έστειλε μια από τους κόρες του στην βασιλική αυλή του Roderic στο Τολέδο για την εκπαίδευση (και ως απόδειξη της πίστης Ιουλιανού) αλλα ο Roderic στην συνέχεια την κατέστησε έγκυο. Όταν ο Ιουλιανος έμαθε για την κόρη του από εκδίκηση, πρόδωσε την Ιβηρική στους μουσουλμάνους εισβολείς, καθιστώντας έτσι δυνατή την αραβική κατάκτηση της Ιβηρικής. Αργότερα σε μπαλάντες και χρονικά αναφέρουν οι μουσουλμάνοι την αθώα παρθένα που είχε αρπάχτει, οι Χριστιανοί την αναφέρουν ως μια ξελογιάστρα. Στην Ισπανία είναι γνωστή ως La Cava Rumía. Ως εκείνη τη στιγμή, η ευρύτερη περιοχή του Μαγκρέμπ είχε πρόσφατα κατακτηθεί από τον Μούσα ibn Nusair, ο οποίος διόρισε κυβερνήτη του, τον Tariq ibn Ziyad, αφήνοντας στην Ταγγέρη ένα αραβικό στρατό 1.700 ανδρών. Ο Ιουλιανος πλησίασε τον Musa να διαπραγματευτεί βοήθεια του τελευταίου, σε μια προσπάθεια να ανατρέψει τον Roderic. Ο Musa αρχικά ήταν αβέβαιος για το σχέδιο του Ιουλιανού και έτσι, τον Ιούλιο του 710, έστειλε ανιχνευτή τον Tarif ιμπν Malluk να εξερευνήσει την ακτή της Ιβηρικής. Ο μύθος λέει ότι ο Ιουλιανος συμμετείχε ως οδηγός και απεσταλμένος, μεριμνώντας για τον Tarif να λάβει φιλοξενία από συνεργάτες Χριστιανούς, ίσως συγγενείς του Ιουλιανού, τους φίλους και υποστηρικτές, οι οποίοι συμφώνησαν να γίνουν σύμμαχοι στην προβλέπομενη μάχη για τον θρόνο των Βησιγότθων. Το επόμενο καλοκαίρι ο Ιουλιανος ετοίμασε τα πλοία να μεταφέρουν μουσουλμανική στρατιώτες για να Ευρώπη. Ο Ιουλιανος ενημέρωσε, επίσης, τον Ταρίκ. Ο τελευταίος άφησε πίσω του τον Ιουλιανο, μεταξύ των εμπόρων και διέσχισε τις Ηρακλειες Στήλες με δύναμη περίπου 1.700 ανδρών. Αποβιβάστηκε στο Γιβραλτάρ (Jebel Ταρίκ : βράχος Ταρίκ) στις 30 Απριλίου, 711 και έτσι ξεκίνησε την αραβική κατάκτηση της Ισπανίας. Αργότερα στη Μάχη της Guadalete στις 19 Ιουλίου, ο στρατός του Roderic των περίπου 25.000 ανδρών ηττήθηκε από την αραβική δύναμη Ταρίκ των περίπου 7.000, από μια αντιστροφή της τύχης, όταν οι πτέρυγες πήραν εντολή από τους συγγενείς του Roderic, τον Sisbert και τον Osbert να φύγουν. Λέγεται ότι ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο που αναπτύχθηκε από τον Ιουλιανο. Στη συνέχεια, ο Ιουλιανος προφανώς χορήγησε τα εδάφη που είχε υποσχεθεί από τους Μουσουλμάνους, αλλά, όπως η ιστορία συνεχίζεται, έζησε για αποξενωμένος και γεμάτος ενοχές για το ότι γίνει προδότης στο βασίλειό του.
6) Ο Γεώργιος Τσολάκογλου του Κωνσταντίνου (Ρεντίνα Αγράφων, 1886 - Αθήνα, 1948) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, διορισμένος πρωθυπουργός κατά την περίοδο κατοχής της Χώρας 1941-1942 από τις δυνάμεις του Άξονα. Το 1940, είχε φθάσει στον βαθμό του αντιστρατήγου και ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού (Δυτική Μακεδονία). Μετά την επίθεση των Ιταλών κατά τη μάχη του Μόραβα, με επιτυχημένο ελιγμό, και παρά τους δισταγμούς των ανωτέρων του, συνέβαλε στην πλήρη νίκη του υπ' αυτού Σώματος στρατού. Μετά την επίθεση όμως των Γερμανών κατά της Ελλάδος (6 Απριλίου 1941), την βαθιά στην συνέχεια διείσδυση αυτών προς τη Θεσσαλονίκη στις 9 Απριλίου του 1941 και την υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου, ο Τσολάκογλου και ορισμένοι άλλοι ανώτεροι αξιωματικοί του Στρατού έλαβαν την απόφαση, άνευ εγκρίσεως της προϊσταμένης τους Αρχής και μη λαμβάνοντας υπόψη αυτή εν καιρώ πολέμου, για συνθηκολόγηση, κρίνοντας εκείνοι πως κάθε αντίσταση στους κατακτητές θα ήταν μάταιη. Έτσι, στις 20 Απριλίου 1941, ημέρα του Πάσχα, σε συνεννόηση με τον διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα, τον διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, και τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα, κατάργησε πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, υποστράτηγο Γιόζεφ (Σεπ) Ντήτριχ, στο Βοτονόσι του Μετσόβου. Την επόμενη ημέρα (21 Απριλίου) στην Λάρισα, ο Τσολάκογλου, «υπό το κράτος βίας», υπέγραψε ως διοικητής της Ελληνικής Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας την άνευ όρων παράδοση του Ελληνικού Στρατού στους Γερμανούς. Εκ μέρους των Γερμανών, το πρωτόκολλο της παράδοσης συνυπέγραψε ο αρχηγός των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, στρατηγός φον Γκράιφφενμπεργκ. Γεγονός πάντως είναι ότι ο ελληνικός στρατός στη συνέχεια δεν αιχμαλωτίσθηκε και οι βομβαρδισμοί ελληνικών περιοχών Μακεδονίας διακόπηκαν. Στις 30 Απριλίου του 1941 ο Τσολάκογλου ορκίσθηκε πρωθυπουργός στα Παλαιά Ανάκτορα, κατόπιν αποδοχής των κατοχικών δυνάμεων και παρουσία των ανωτάτων διοικητών τους. Ο Τσολάκογλου παρέμεινε στη θέση μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου του 1942, όταν με διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό παραιτήθηκε ορίζοντας αντικαταστάτη του τον μέχρι τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του, καθηγητή του πανεπιστημίου Κ. Λογοθετόπουλο, χωρίς να αναμιχθεί έκτοτε στα κοινά. Οι Βρετανοί στο μεταξύ έσπευσαν να τον καταγγείλουν ως Έλληνα Κουΐσλιγκ. Αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο Τσολάκογλου συνελήφθη και φυλακίσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ,. Παραπέμφθηκε στο δια της Συντακτικής Πράξεως με αριθμό 6/1945, της κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα, συσταθέν Ειδικό Δικαστήριο, κατηγορούμενος για παράνομη συνθηκολόγηση που είχε προβεί με τον εχθρό, καθώς και για εθνική αναξιότητα για την συνεργασία του, στη συνέχεια, με τις κατοχικές Δυνάμεις, αναλαμβάνοντας Πρωθυπουργός της χώρας. Η δίκη του ξεκίνησε στις 21 Φεβρουαρίου και έληξε στις 31 Μαΐου του 1945. Η δε απολογία του ήταν ιδιαίτερα λακωνική αλλά και περιεκτική. Το Ειδικό αυτό Δικαστήριο την τελευταία ημέρα της δίκης τον καταδίκασε σε θάνατο, ενώ ταυτόχρονα ζήτησε την μετατροπή της ποινής σε ισόβια δεσμά για τις "πολλαπλές υπηρεσίες του στη χώρα ως στρατιωτικός". Έτσι, το Συμβούλιο Χαρίτων συνήλθε στις 19 Αυγούστου του 1945 και μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια κάθειρξη και ακολούθως οδηγήθηκε στις "φυλακές Ζελιώτη" της Αθήνας. Έχοντας όμως προσβληθεί από λευχαιμία, νοσηλεύθηκε επί έναν χρόνο στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (ΝΙΜΤΣ), όπου και πέθανε στις 22 Μαΐου του 1948, στερημένος σύνταξης και πάμπτωχος.
7) Ο Ιωάννης Κωλέττης (1773 ή 1774 - 1847) ήταν Έλληνας πολιτικός απο την Ήπειρο, την εποχή της Επανάστασης του 1821. Υπήρξε ιδρυτής του Κόμματος της Φουστανέλας ή Γαλλικού Κόμματος, όπως επικράτησε να λέγεται, και πρώτος Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Επίσης διετέλεσε και πρόεδρος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας. Γύρω στα 1810 επέστρεψε από την Ιταλία στα Ιωάννινα και ξεκίνησε την άσκηση της ιατρικής. Η καλή φήμη του οδήγησε τον γιο του Αλή πασά των Ιωαννίνων, Μουχτάρ, να τον προσλάβει, μετά και από σχετική σύσταση του θείου του Τουρτούρη, ως προσωπικό του γιατρό, εισερχόμενος έτσι στην Αυλή του Τουρκαλβανου ηγεμόνα και αποκτώντας μεγάλη περιουσία: ενοικιαζε αγροτικές εκτάσεις στις περιοχές Ιωαννίνων, Άρτας, Τρικάλων και Πραστού Πελοποννησου και τοποθετούσε χρήματα σε πλοία των Σπετσών. Επίσης ο έντοκος δανεισμός χρημάτων ήταν ένας από τους τομείς των προεπαναστατικών οικονομικών δραστηριοτήτων του Ιωάννη Κωλέττη. Ακολούθως μετέβη στην Πελοπόννησο, αναμειγνυόμενος πλέον ενεργά στην πολιτική του Αγώνα του 1821. Έτσι συνοδέυοντας τον Μαυροκορδάτο συμμετείχε στην Α΄Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου σαν ένας από τους παραστάτες της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, κατόρθωσε να διακριθεί χάρις στην ευγλωττία του και ανέλαβε καθήκοντα Μινίστρου των Εσωτερικών (1822), στα οποία προστέθηκαν και τα καθήκοντα του Προσωρινού Μινίστρου του Πολέμου. Ήταν ο πρώτος τη τάξει υπουργός για το χρονικό διάστημα που απουσίαζε ο πρόεδρος του Εκτελεστικού Μαυροκορδάτος στην Δυτική Ελλάδα. Κατά την πολιορκία της Πάτρας από τον Κολοκοτρώνη πέτυχε να τον εγκαταλείψουν 5.000 άνδρες και να μείνει μόνο με 2000 κατηγορώντας τον στη συνέχεια πως ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης διέλυσε την πολιορκία της. Πέτυχε να στρέψει την Πελοποννησιακή Γερουσία σε βάρος του Κολοκοτρώνη και να την κατηγορήσει για την αποτυχημενη πολιορκία της Πάτρας. Ζήτησε και πέτυχε να του παραδοθεί το μπαρούτι που βρισκόταν στην Τριπολιτσά με πρόφαση τον εφοδιασμό των στρατευμάτων που θα συγκεντρωνόταν στο Άργος. Από την εποχή που με τον Ανδρούτσο υπηρετούσαν και οι δύο στον Αλή Πασά λάνθανε η έχθρα με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Αυτός ήταν ο ηθικός αυτουργός τη δολοφονικής απόπειρας που έγινε σε βάρος του το 1824 ενώ στεκόταν στο παραθυρο της οικίας του Νικηταρά στο Ναύπλιο. Έγινε μέλος των δύο τριμελών Διοικητικών Επιτροπών, που ανασχηματίσθηκαν το 1831 ενώ συγκρούσθηκε με τον Αυγουστίνο Καποδίστρια και τα στρατεύματα που τον υποστήριζαν. Η παρουσία του Κωλέττη σε αυτές τις επιτροπές λειτουργούσε ανασταλτικά στην προανακριτική έρευνα η οποία θα τον ενέπλεκε στην συνωμοσία που οδήγησε στη δολοφονία του Καποδίστρια. Η επικράτησή του οδήγησε στην παραίτηση του Αυγουστίνου. Ο Κωλέττης έγινε πρώτα μέλος της πενταμελούς και κατόπιν της επταμελούς Διοικητικής Επιτροπής, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 1832. Το 1843 έγινε ή επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Επιβλήθηκε συνταγματική μοναρχία στον βασιλιά Οθωνα της Ελλάδας. Έγιναν εκλογές και ο Κλέφτης έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Τρία χαρακτηριστικά της διακυβέρνησης Κωλέττη ήταν η επιδέξια και διαρκής εναλαλλαγή υποστηρικτών του στην κυβέρνηση και στις δημόσιες υπηρεσίες, η αποφυγή γενικά μέτρων που θα δυσαρεστούσαν πολιτικές ή κοινωνικές ομάδες και πρόσωπα και συνεπώς θα απειλούσαν τη σταθερότητα της κυβέρνησης και η προβολή της Μεγάλης Ιδέας του ελληνικού έθνους. Ο Κωλέττης κατηγορήθηκε για συγκεντρωτισμό και περιφρόνηση του κοινοβουλευτισμού, χαρακτηριστικά οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες μιλούσαν για δικτατορία .«Εγκαθίδρυσε ένα έιδος κοινοβουλευτικής δικταορίας».
8) Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (Κωνσταντινούπολη, 1791 - Αίγινα, 1865) ήταν κυρίαρχη προσωπικότητα στις τάξεις των εκσυγχρονιστών, αγωνιστής του 1821 διπλωμάτης και πολιτικός που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου κατά την Επανάσταση και στις πρώτες μετεπαναστατικές δεκαετίες. Αναρριχήθηκε στα ανώτατα αξιώματα σε σύντομο χρόνο αναλαμβάνοντας, διαδοχικά, πρόεδρος της Πρώτης Εθνοσυνέλευσης, του Εκτελεστικού Σώματος και στη συνέχεια του Βουλευτικού. Μετά την επανάσταση ηγήθηκε της αντιπολίτευσης εναντίον του Καποδίστρια, ως εκφραστής της αγγλικής πολιτικής και συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας διατελώντας τέσσερις φορές πρωθυπουργός, εντός της περιόδου 1822 - 1844. Ο Μαυροκορδάτος είναι μια από τις περισσότερο αμφιλεγόμενες για την κοινή γνώμη προσωπικότητες της Επανάστασης. Κανείς δεν δέχτηκε τόσες επικρίσεις όσες αυτός, κανενός οι ικανότητες δεν επαινέθηκαν όσο οι δικές του ακόμα και από τους αντιπάλους. Τον Ιούλιο του 1825, μετά την απόβαση του Ιμπραήμ και τις καταστροφές στη Σφακτηρία και στο Μανιάκι, οι Έλληνες υπέγραψαν την πράξη με την οποία ζητούσαν να τεθούν υπό την αγγλική προστασία. Αυτή είναι μια από τις σοβαρότερες κατηγορίες κατά του Μαυροκορδάτου, ότι προσπάθησε δηλαδή να κάνει την Ελλάδα αγγλικό προτεκτοράτο. Ο ίδιος αρνήθηκε έντονα ότι είχε την παραμικρή ανάμειξη, αλλά ο τελικός χειρισμός είναι δικός του. Μένει τώρα να εξεταστεί αν η αίτηση αυτή είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αν ενέπλεξε δηλαδή ακόμη περισσότερο την Αγγλία στη δίνη του Ελληνικού ζητήματος και την οδήγησε, μαζί με την ανησυχία για το δάνειο και τον φόβο των περιπλοκών, στο Ναυαρίνο.
9) Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (1907 - 1998) ήταν Έλληνας πολιτικός ο οποίος διετέλεσε τέσσερις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας και δύο φορές Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής, τον Σεπτέμβριο του 1955, επέκρινε σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου την πολιτική της κυβέρνησης Παπάγου ως μαξιμαλιστική. Βασική παραδοχή της θέσης του ήταν ότι η Αθήνα δεν μπορούσε να επιδιώξει άμεσα την αυτοδιάθεση, δηλαδή την ένωση, αλλά έπρεπε να αρκεστεί για ένα απροσδιόριστο διάστημα σε καθεστώς ευρείας αυτοκυβέρνησης της Κύπρου υπό βρετανική κυριαρχία. Το 1959 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνυπέγραψε τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος με εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Στην Ελλάδα, η αντιπαροχή και η μέσω αυτής στέγαση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, πολλοί από τους οποίους χωρίς αστική προπαιδεία, ήταν ο τρόπος για να διευρυνθεί η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Δεν υπήρξε εθνικό σχέδιο για τη θέσπιση της αντιπαροχής, αλλά οι συνθήκες που οδήγησαν στην έξαρσή της συντηρήθηκαν και προστατεύτηκαν. Πολλοί συσχετίζουν την αντιπαροχή με την καταστροφή της Αθήνας (και των λοιπών αστικών κέντρων), άλλοι τη συνδέουν με τον Καραμανλή (η αντιπαροχή φούντωσε κυρίως μετά την έξοδο του Καραμανλή από την Ελλάδα το 1963). Το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» αποδίδεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αποτελεί μια από τις πλέον ιστορικές πολιτικές εκφράσεις που έχουν στιγματίσει το ελληνικό κοινοβούλιο και μια ολόκληρη φυσικά πολιτική εποχή. Η αναφορά αυτή, του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποδίδεται, περίπου, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν δηλαδή ο σημερινός πρωθυπουργός έκανε τα πρώτα του βήματα στη ζωή, σε μια εξαιρετικά τεταμένη πολιτική εποχή, καθώς οι μνήμες της χούντας των συνταγματαρχών ήταν ακόμη νωπές στην ελληνική κοινωνία. Ως ιστορική επίσης έχει καταγραφεί στην πολιτική ιστορία της χώρα η «κόντρα» του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ανδρέα Παπανδρέου για την αναφορά αυτή του «Εθνάρχη» και τις ενέργειες της κυβέρνησης του για την είσοδο της χώρα στον πύρινα της Ε.Ε. Περίπου 40 χρόνια μετά ωστόσο η ιστορική αναφορά αυτή επιστρέφει σχεδόν ως εφιάλτης για τους σημερινούς Έλληνες και την χώρα, καθώς το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων, στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα με τους θεσμούς φέρνει την χώρα αντιμέτωπη με την μια άγνωστη σε όλους προοπτική, την έξοδο από την Ευρωζώνη. Στις 25.7.1974 επί δημοκρατικής μεταπολιτεύσεως πλέον, υπογράφεται ελληνοκυπριακή συμφωνία « καταπαύσεως του πυρός», την οποία άμεσα οι τούρκοι άρχισαν να παραβιάζουν. Ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδος Γ. Μαύρος γελοία φερόμενος φιλούσε «περιπαθώς» τον ομόλογο του τούρκο, ενώ ετοιμαζόταν για τον Αύγουστο ο «Αττίλας ΙΙ». Ως νέος πολέμαρχος δε, δήλωνε στη Γενεύη: « Η Ελλάς μεταξύ ατιμώσεως και πολέμου θα προτιμήσει τον πόλεμο»! Άραγε τον πρωθυπουργό του τον είχε ρωτήσει; Όταν λοιπόν στις 14.8.74 και ενώ στην Ελλάδα είχε αποκατασταθεί η δημοκρατία, εξαπολύθηκε ο «Αττίλας ΙΙ», ο πρωθυπουργός της χώρας Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε ότι: «Η Κύπρος ευρίσκεται μακράν». Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1978 είχε δηλώσει ότι: « Η Κύπρος ημπορεί να καταληφθή υπό των τούρκων εντός 48 έως 72 ωρών» θέλοντας να επιβεβαιώσει τον Καραμανλή. Το σχετικό κείμενο της ομιλίας του υπάρχει στο βιβλίο που εξέδωσε η Γενική Γραμματεία Πληροφοριών και μόνο για υπηρεσιακή χρήση με τίτλο « Οι λόγοι του Κ. Καραμανλή κατά την περίοδο 1974 – 1975». Εκεί αναφέρει ότι κατά τον Καραμανλή, «η ένοπλος αντιμετώπισις των τούρκων καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων και δεν ήτο δυνατόν να επιχειρηθεί χωρίς κίνδυνο εξασθενίσεως της αμύνης αυτής ταύτης της Ελλάδος», « ούτε πρέπει ν’ αντιδράση η Ελλάς με βίαν εις την βίαν και με δολιότητα εις την δολιότητα» και ότι «η κυβέρνησις δεν είχεν άλλην εκλογήν παρά να δώση την μάχην εις τον διπλωματικόν τομέα, διότι αι μαχόμεναι σκληρώς εθνικαί δυνάμεις δεν ήτο δυνατόν να ενισχυθούν από την Ελλάδα».( «η μεγάλη περιπέτεια» Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου). Αυτός ήταν ο «εθνάρχης Κ. Καραμανλής.
10) Ο Κωνσταντίνος Γ. Σημίτης (Πειραιάς, 1936) είναι Έλληνας καθηγητής πανεπιστημίου και πολιτικός, πολλές φορές υπουργός και πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1996 ως το 2004. Ήταν 17 Σεπτέμβρη 1999, όταν ο δείκτης της Σοφοκλέους είχε σημειώσει το ρεκόρ ανόδου του, σκαρφαλώνοντας στις 6.500 περίπου μονάδες. Τρία χρόνια μετά, στις 17 Σεπτέμβρη 2002 και ενώ πια ήταν δεδομένο τι είχε παιχτεί με τη «φούσκα» ο δείκτης είχε κατρακυλήσει κάτω από τις 2.000 μονάδες. Μέσα σε μια τριετία, η συνολική απώλεια της κεφαλαιοποίησης της Σοφοκλέους ανήλθε στο αστρονομικό ποσόν των 136 δισ. ευρώ (46,3 τρισ. δραχμές)! Με άλλα λόγια, τόση ήταν η διαφορά μεταξύ της συνολικής αξίας των εισηγμένων μετοχών το Σεπτέμβρη του 1999 και της αντίστοιχης αξίας τους τρία χρόνια αργότερα. Για να το πούμε απλά και κατανοητά: Το αποκαλούμενο και σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου συνιστά το μεγαλύτερο «ριφιφί» στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Συνολικά: Πάνω από 140 δισ. ευρώ πέρασαν από τις τσέπες του εξαπατημένου ελληνικού λαού στα «πιράνχας» του χρηματιστηριακού τζόγου. Περιουσίες και κόποι μιας ζωής έλιωσαν στο βωμό της γκανιότας του συστήματος, όπως ακριβώς έλιωσε και η καραμέλα περί «λαϊκού καπιταλισμού». Μια καραμέλα με την οποία το πολιτικό σύστημα αφιόνισε τα θύματά του, που έτρεχαν, εκτός από μισθούς και συντάξεις, να συνάπτουν δάνεια για να τα καταθέτουν στα αρπακτικά που λειτουργούσαν όχι μόνο έχοντας την ανοχή, αλλά και την αρωγή του συστήματος της πολιτικής εξουσίας. Ο Γ. Παπανδρέου συνεχίζει να ρίχνει τα βάρη στον Κώστα Καραμανλή και να τονίζει διαρκώς "το τεράστιο δημόσιο χρέος που απέκτησε η χώρα επί θητείας του". Το μεγάλο όμως έγκλημα συντελέστηκε από τον Σημίτη, υπουργός της Κυβέρνησης του οποίου ήταν ο σημερινός Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Και δεν μιλάμε μόνο για τα swaps και την, με τεχνητά και ψευδή στοιχεία, είσοδο της χώρας μας στην Ε.Ε. και τα παιχνίδια με την Goldman Sachs. Εννοούμε για την πρώτη ισοτιμία ευρώ-δραχμής με την ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ε. Ενώ όλες οι περιφερειακές χώρες που έμπαιναν στην Ε.Ε. διαπραγματεύονταν σκληρά την ισοτιμία του ευρώ με το προς αποχώρηση νόμισμα της χώρας τους, εδώ στην Ελλάδα, η Κυβέρνηση Σημίτη προχώρησε σε μια πρωτοφανή και εγκληματική ανατίμηση της δραχμής έναντι του τότε ecu! Η ανατίμηση που έκανε η Κυβέρνηση Σημίτη ήταν της τάξεως του 5% με συνέπεια η ισοτιμία δραχμής-ευρώ να "κλείσει" στα 340,75 δρχ. το ένα ευρώ! Εάν ο Σημίτης κατάφερνε να διαπραγματευτεί την ισοτιμία δραχμής-ευρώ και -για παράδειγμα-   το ένα ευρώ είχε 400  δρχ. και όχι 340,75  το δημόσιο χρέος μας θα καθοριζόταν πολύ χαμηλότερα απ' ότι καθορίστηκε με την εγκληματική ανατίμηση της δραχμής έναντι του ευρώ!!! Το δημόσιο χρέος μας δηλ. θα ξεκινούσε με αφετηρία 15% χαμηλότερα! Ο Σημίτης δηλαδή, με την εγκληματική ενέργειά του  να ανατιμήσει τεχνητά τη δραχμή, βοήθησε τα σχέδια της  Γερμανίας η οποία ήθελε να εμφανίσει την Ελλάδα με όσο το δυνατόν υψηλότερο δημόσιο χρέος!!! Κάτι που πληρώνουμε σήμερα! 
Πηγή: http://kartson.blogspot.gr/2013/05/blog-post_5765.html
https://koryvantesstudies.org/studies-in-greek-language/page121-2/
http://historyreport.gr/index.php/Στα-νεότερα-χρόνια/Ελληνικά-Θέματα/916-Το-άπαρτο-Σούλι
http://www.emea.gr/ανήκομεν-εις-την-δύσιν/449224/449224/
http://www.elkosmos.gr/i-kipros-kite-makran-afti-ine-i-ipefthini-tis-tragodias/
http://www.logiosermis.net/2014/02/blog-post_9576.html#.WL_XP2ige2c
http://www.elzoni.gr/html/ent/692/ent.14692.asp
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πήλιος_Γούσης

http://www.agiasofia.com/greek/greek7.html

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Παλέρμο

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Euphemius_(Sicily)

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Julian,_Count_of_Ceuta

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Γεώργιος_Τσολάκογλου

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Κωλέττης

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αλέξανδρος_Μαυροκορδάτος

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Καραμανλής

http://m.lifo.gr/mag/features/3725

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Σημίτης