Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

Ancient Greeks in China : The unknown history of the Greeks in Far East

The Dionysiaca is an ancient Greek epic poem and the principal work of Nonnus. It is an epic in 48 books, the longest surviving poem from antiquity at 20,426 lines, composed in Homeric dialect and dactylic hexameters, the main subject of which is the life of Greek god Dionysus, his expedition to India (3.000 BC), and his triumphant return to the west. The poem is thought to have been written in the late 4th and/or early 5th century AD. The primary models for Nonnus are Homer and the Cyclic poets; Homeric language, metrics, episodes, and descriptive canons are central to the Dionysiaca. The influence of Euripides' Bacchae is also significant, as is probably the influence of the other tragedians whose Dionysiac plays do not survive. His debt to poets whose work survives only in disjointed fragments is far harder to gauge, but it is likely that he alludes to earlier poets' treatments of the life of Dionysus, such as the lost poems by Euphorion, Peisander of Laranda's elaborate encyclopedic mythological poem, Dionysius, and Soteirichus. At Book 13 Zeus sends Iris to the halls of Rhea, ordering Dionysus to make a war against the impious Indians if he wants to join the gods on Olympus. Rhea gathers the troops for Dionysus. Catalogue of heroic troops including seven contingents from Greece and seven peripheral contingents. At Book 14 Catalogue of semi-divine troops, also gathered by Rhea for Dionysus. Dionysus sets his army in motion until they encounter the first Indian contingent, led by Astraeis. Hera deludes Astraeis to go to battle against the Bacchic troops. Maenads and satyrs massacre the Indian troops until Dionysus takes pity of them and turns the waters of the neighbouring lake Astacid. The Indians try wine for the first time. At Book 15 The Indians become drunk, fall asleep and are bound by the Dionysiac troops. At Book 16 Dionysus founds the city of Nicaea, as a double commemoration of the namesake nymph and of his first battle against the Indians. At Book 17 Dionysus travels through the east and is entertained by a shepherd, Brongus, in a country fashion. The Indians charge in and at first seem to win, but Dionysus screams like nine thousand men and detains them. Orontes and Dionysus engage in single combat: a tap of a vine cluster on Orontes' chest is enough to split his armour. Orontes plunges his sword into his own belly and throws himself into the river nearby, giving it his name (Orontes river). The Bacchic troops massacre the Indians. Astraeis flees. At Book 40 Deriades returns to battle and is confronted by Dionysus who grazes him with his thyrsus and forces him to jump into the river Hydaspes, calling the war to an end. Deriades' wife (Orsiboe) and daughters mourn him. Dionysus buries the dead, celebrates his victory and distributes spoils. Modaeus is appointed as governor of India. Dionysus travels to Tyre, admires the city, and hears the story of its founding from Heracles.
The Tocharians or Tokharians were Indo-European peoples who inhabited the medieval oasis city-states on the northern edge of the Tarim Basin (Xinjiang, China) in ancient times. The Taklamakan Desert is roughly oval in shape, about 1,000 km long and 400 km wide, surrounded on three sides by high mountains. The main part of the desert is sandy, surrounded by a belt of gravel desert. The desert is barren, but in the late spring the melting snows of the surrounding mountains feed streams, which have been altered by human activity to create oases with mild microclimates and supporting intensive agriculture. On the northern edge of the basin, these oases occur in small valleys before the gravels. On the southern edge, they occur in alluvial fans on the edge of the sand zone. Isolated alluvial fan oases also occur in the gravel deserts of the Turpan Depression to the east of the Taklamakan. The Tocharian languages, a branch of the Indo-European family, are known from manuscripts from the 6th to 8th centuries AD. The name "Tocharian" was given to them by modern scholars, who identified their speakers with a people who inhabited hellenistic Bactria from the 2nd century BC, and were known in ancient Greek sources as the Tókharoi (Tochari). The name "Tocharian" remains the most common term for the languages and their speakers. Agricultural communities first appeared in the oases of the northern Tarim circa 2000 BC. (The earliest Tarim mummies, which may not be connected to the Tocharians, date from c. 1800 BC.) Some scholars have linked these communities to the Afanasevo culture found earlier (c. 3500–2500 BC) in Siberia, north of the Tarim. By the 2nd century BC, these hellenistic settlements had developed into hellenistic city states, overshadowed by Turkic nomadic peoples to the north and Chinese empires to the east. These cities, the largest of which was Kucha, also served as way stations on the branch of the Silk Road that ran along the northern edge of the Taklamakan desert. From the 8th century AD, the Uyghurs speakers of a Turkic language from the Kingdom of Qocho (Mongolia) settled in the region. The peoples of the Tarim city states intermixed with the Uyghurs, whose Old Uyghur language spread through the region. The Tocharian languages are believed to have become extinct during the 9th century AD. The Tókharoi are often identified by modern scholars with the Yuezhi of Chinese historical accounts, who founded the Kushan Empire. The name of Kucha in Tocharian B was Kuśi, with adjectival form kuśiññe. The word may be derived from Proto-Indo-European *keuk "shining, white". The Tocharian B word akeññe may have referred to people of Agni, with a derivation meaning "borderers, marchers". One of the Tocharian A texts has ārśi-käntwā as a name for their own language, so that ārśi may have meant "Agnean", though "monk" is also possible.
The Greco-Bactrian Kingdom was along with the Indo-Greek Kingdom the easternmost part of the Hellenistic world, covering Bactria and Sogdiana in Central Asia from 250 to 125 BC. It was centered on the north of present-day Afghanistan. The expansion of the Greco-Bactrians into present-day eastern Afghanistan and Pakistan from 180 BC established the Indo-Greek Kingdom, which was to last until around 10 AD. Diodotus, the satrap of Bactria (and probably the surrounding provinces) founded the Greco-Bactrian Kingdom when he seceded from the Seleucid Empire around 250 BC and became King Diodotus I of Bactria. "Diodotus, the governor of the thousand cities of Bactria, defected and proclaimed himself king; all the other people of the Orient followed his example and seceded from the Macedonians." (Justin) The new kingdom, highly urbanized and considered as one of the richest of the Orient. "The Greeks who caused Bactria to revolt grew so powerful on account of the fertility of the country that they became masters, not only of Ariana, but also of India, as Apollodorus of Artemita says: and more tribes were subdued by them than by Alexander... Their cities were Bactra (also called Zariaspa, through which flows a river bearing the same name and emptying into the Oxus), and Darapsa, and several others. Among these was Eucratidia, which was named after its ruler." (Strabo) Euthydemus, a Magnesian Greek according to Polybius and possibly satrap of Sogdiana, overthrew the dynasty of Diodotus I around 230-220 BC and started his own dynasty. Euthydemus's control extended to Sogdiana, going beyond the city of Alexandria Eschate founded by Alexander the Great in Ferghana: "And they also held Sogdiana, situated above Bactriana towards the east between the Oxus River, which forms the boundary between the Bactrians and the Sogdians, and the Iaxartes River. And the Iaxartes forms also the boundary between the Sogdians and the nomads." (Strabo). Classical accounts also relate that Euthydemus negotiated peace with Antiochus III by suggesting that he deserved credit for overthrowing the original rebel Diodotus, and that he was protecting Central Asia from nomadic invasions thanks to his defensive efforts:"...for if he did not yield to this demand, neither of them would be safe: seeing that great hordes of Nomads were close at hand, who were a danger to both; and that if they admitted them into the country, it would certainly be utterly barbarised." (Polybius). Following the departure of the Seleucid army, the Bactrian kingdom seems to have expanded. In the west, areas in north-eastern Iran have been absorbed, as far as into Parthia, whose ruler had been defeated by Antiochus the Great. These territories are identical with the Bactrian satrapies of Tapuria and Traxiane. To the north, Euthydemus also ruled Sogdiana and Ferghana, and there are indications that from Alexandria Eschate the Greco-Bactrians have led expeditions as far as Kashgar and Ürümqi in Xinjiang, leading to the first known contacts between China and the West around 220 BC. The Greek historian Strabo too writes that: "they extended their empire even as far as the Seres(Chinese) and the Phryni". (Strabo). Several statuettes and representations of Greek soldiers have been found north of the Tien Shan, on the doorstep to China, and are today on display in the Xinjiang museum at Urumqi (Boardman). Middle Eastern or Greek influences on Chinese art have also been suggested (Hirth, Rostovtzeff). Designs with rosette flowers, geometric lines, and glass inlays, suggestive of Egyptian, Persian, and/or Hellenistic influences, can be found on some early Han dynasty bronze mirrors. Some speculate that Greek influence is found in the artworks of the burial site of China's first Emperor Qin Shi Huang, dating back to the 3rd century BC, including in the manufacture of the famous Terracotta army. This idea suggested that Greek artists may have come to China at that time to train local artisans in making sculptures. Numismatics suggest that some technology exchanges may have occurred on these occasions: the Greco-Bactrians were the first in the world to issue cupro-nickel coins, an alloy technology only known by the Chinese at the time under the name "White copper". The practice of exporting Chinese metals, in particular iron, for trade is attested around that period. Kings Euthydemus, Euthydemus II, Agathocles and Pantaleon made these coin issues around 170 BC and a nickeliferous copper ore was the source from mines at Anarak. Copper-nickel would not be used again in coinage until the 19th century.
The Sampul tapestry is an ancient woolen wall-hanging found at the Tarim Basin settlement of Shanpula also known as Sampul, in Lop County, Xinjiang, China, close to ancient city of Khotan. The object has many Hellenistic features, linking it to the Greek settlements of Central Asia, which existed from 180 BC until the 1st century AD. The full tapestry is 48 cm wide and 230 cm long. The centaur fragment is 45 cm by 55 cm, warrior's face fragment is 48 cm by 52 cm. The recovered tapestry only constitutes the left decorative border of what would be a much bigger wall hanging. Made of wool, it comprises 24 threads of various colours. The tapestry depicts a man with Caucasoid features, including blue eyes, and a centaur. If lost fabric is accounted for, the soldier would be about six times as tall as the centaur. The subject is identified as a warrior by the spear he is holding in his hand as well as a dagger tucked on his waist. He wears a tunic with rosette motifs. His headband could be a diadem, a symbol of kingship in the Hellenistic world and represented on Macedonian and other Greek coins. The centaur is playing a horn while wearing a cape and a hood. Surrounding him is a diamond-shaped floral ornament. Due to heavy looting at the location, the dating of the material is uncertain. It has been assigned dates from the 3rd century BC to the 4th century AD.
Serica was one of the easternmost countries of Asia known to the Ancient Greek and Roman geographers. It is generally taken as referring to North China during its Zhou, Qin, and Han dynasties, as it was reached via the overland Silk Road in contrast to the Sinae, who were reached via the maritime routes. A similar distinction was later observed during the Middle Agesbetween "Cathay" (north) and "Mangi" or "China" (south). The people of Serica were the Seres, whose name was also used for their region. Access to Serica was eased following the Han conquest of the Tarim Basin (Xinjiang) but largely blocked when the Parthian Empire fell to the Sassanids. Yule summarized the classical geographers: " If we fuse into one the ancient notices of the Seres and their country, omitting anomalous statements and manifest fables, the result will be something like the following: “The region of the Seres is a vast and populous country, touching on the east the Ocean (Pacific) and the limits of the habitable world, and extending west to Imaus (Himalayas) and the confines of Bactria. The people are civilized, mild, just, and frugal, eschewing collisions with their neighbours, and even shy of close intercourse, but not averse to dispose of their own products, of which raw silk is the staple, but which include also silk-stuffs, fine furs, and iron of remarkable quality.” That is manifestly a definition of the Chinese."
The Phryni were an ancient people of eastern Central Asia, probably located in the eastern part of the Tarim Basin, in an area connected to that of the Seres and the Tocharians. They are mentioned several times in Classical sources. Strabo, speaking of the Greco-Bactrian kingdom explains that: "they extended their empire even as far as the Seres and the Phryni". Later, Pliny the Elder includes the Phryni (which he names "Phruri" Phruroi in Greek means Guardians) in his description of the people of the Far East: "...After leaving these, we again come to a nation of the Scythians, and then again to desert tracts tenanted by wild beasts, until we reach a chain of mountains which runs up to the sea, and bears the name of Tabis (ie. Tibet). It is not, however, before we have traversed very nearly one half of the coast that looks towards the north-east, that we find it occupied by inhabitants. The first people that are known of here are the Seres, so famous for the wool that is found in their forests (...) and the nation of the Attacori on the gulf of that name, a people protected by their sunny hills from all noxious blasts (...)After the Attacori, we find the nations of the Phruri and the Tochari, and, in the interior, the Casiri, a people of India, who look toward the Scythians, and feed on human flesh."
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sampul_tapestry
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Dionysiaca
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Tocharians
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Phryni
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Seres
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Greco-Bactrian_Kingdom

Μονεμβασιά : Η νησιωτική καστροπολιτεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και η εντυπωσιακή ιστορία της

Η Μονεμβάσια ή Μονεμβασία ή Μονεμβασιά ή Μονοβάσια, γνωστή στους Φράγκους ως Μαλβαζία, είναι μια μικρή ιστορική πόλη της ανατολικής Πελοποννήσου, της επαρχίας Επιδαύρου Λιμηράς, στο Νομό Λακωνίας. Είναι περισσότερο γνωστή από το μεσαιωνικό φρούριο, επί του ομώνυμου "Βράχου της Μονεμβασιάς", που αποτελεί στην κυριολεξία μικρή νησίδα που συνδέεται με γέφυρα σε σχηματιζόμενο λαιμό συνολικού μήκους 400 μέτρων με τη σημερινή παράλια κατ΄ έναντι πόλη επί της λακωνικής ακτής. Στα διασωθέντα κτήρια και τις δομές στο κάστρο περιλαμβάνονται αμυντικές κατασκευές του εξωτερικού κάστρου και αρκετές μικρές βυζαντινές εκκλησίες. Το όνομά της είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από τις δύο ελληνικές λέξεις Μόνη και Έμβασις. Πολλές από τις οδούς είναι στενές και κατάλληλες μόνο για τους πεζούς. Ο κόλπος της Παλαιάς Μονεμβασιάς βρίσκεται στο Βορρά. Το παρωνύμιο της Μονεμβασιάς είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ. Μπαίνοντας στην πόλη ο κεντρικός δρόμος με το βυζαντινό καλντερίμι οδηγεί στη Κεντρική Πλατεία με το παλαιό κανόνι και την Εκκλησία του Ελκομένου Χριστού. Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος καταγόταν από τη Μονεμβασιά, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του. Η Μονεμβασία είναι κτισμένη πάνω σε ασβεστολιθικό βράχο στη νοτιοανατολική ακτή της Πελοποννήσου, περίπου 20 ναυτικά μίλια από το ακρωτήριο Μαλέας. Ο βράχος έχει μήκος 1,5 χιλιόμετρο, μέγιστο πλάτος 600 μέτρα και μέγιστο ύψος 198,5 μέτρα. Γύρω από τους γκρεμούς υπάρχει λωρίδα ξηράς. Η κορυφή του βράχου είναι σχετικά ομαλή και κεκλιμένη. Αν και δεν περιγράφεται ως νησί από αρχαίους περιηγητές όπως ο Στράβων και ο Παυσανίας, περιγράφουν ότι είχε μορφή παρόμοια με τη σημερινή. Οι γεωλογικές μεταβολές τις τελευταίες τρεις χιλιετίες ήταν μικρές και αποτελούσαν κυρίως βύθιση ή ανύψωση εκτάσεων γης, όπως αυτές που προκλήθηκαν από ισχυρό σεισμό το 365 Μ.Χ.. Σήμερα η Μονεμβασιά συνδέεται με τη ξηρά με γέφυρα, στην οποία υπάρχει άνοιγμα για να περνούν βάρκες. Στο παρελθόν, εκατέρωθεν της γέφυρας υπήρχε λιμάνι. Στην κορυφή του βράχου βρίσκεται η Πάνω Πόλη και η Κάτω Πόλη βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του βράχου.
Η Μονεμβασιά ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. από την μετεγκατάσταση σε αυτή των κατοίκων της Αρχαίας Σπάρτης, η οποία τότε ήταν γνωστή ως Λακεδαίμονα. Η Σπάρτη, συνέχισε να κατοικείται μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ., παρά τους σεισμούς, τις επιδρομές Γότθων το 395 Μ.Χ. υπό τον Αλάριχο και Βανδάλων το 468 Μ.Χ. υπό τον Γιζέριχο και την επιδημία πανώλης το 541-43 Μ.Χ.. Τα αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν την ίδρυση της Μονεμβασιάς στην βασιλεία του Ιουστινιανού. Από τότε χρονολογείται το πρώτο στάδιο βασιλικής του Χριστού Ελκόμενου στο κέντρο της Κάτω Πόλης. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού, λόγω διαφόρων καταστροφών, είτε φυσικών είτε λόγω επιδρομών, οι πόλεις γνώρισαν κάμψη. Ο Ιουστινιανός προχώρησε σε οικιστική αναδιαμόρφωση, μετακινώντας ολόκληρο των πληθυσμό πόλεων σε νέες τοποθεσίες και συχνά άλλαζε το όνομα της πόλης. Τέτοιες μετακινήσεις αναφέρονται από τον Προκόπιο στο Περί κτισμάτων, αν και οι αναφορές του για την Πελοπόννησο είναι σπάνιες. Το κείμενο του 15ου αιώνα Αναφορά προς τον Πατριάρχη, γραμμένο από τον μητροπολίτη Μονεμβασίας Ισίδωρο, αναφέρει ότι η μετακίνηση του πληθυσμού έγινε επί Ιουστινιανού. Μια άλλη πόλη που μετακινήθηκε στην ίδια περίοδο ήταν η Αιπεία Μεσσηνίας, η οποία μετακινήθηκε στην Κορώνη. Παρομοίως, η τοποθεσία της Σπάρτης κρίθηκε ανεπαρκώς οχυρή και επιρρεπής σε μακροχρόνιους αποκλεισμούς λόγω της μεγάλης απόστασής της από το λιμάνι, ενώ με την μετακίνηση της πρωτεύουσας στη Κωνσταντινούπολη, τα πλοία από το Γύθειο έπρεπε να παραπλέουν πλέον το ακρωτήριο Μαλέας. Οι αρχές της πόλης προχώρησαν όχι μόνο σε μετακίνηση του πληθυσμού της Σπάρτης, ιδρύοντας τη Μονεμβασιά, αλλά και αναδιοργάνωση των οικισμών της νοτιοανατολικής Λακωνίας. Η αναδιοργάνωση περιλάμβανε την εγκατάσταση στα ορεινά περάσματα του Πάρνωνα και στη μετανάστευση από το Γύθειο. Το Χρονικό της Μονεμβασιάς αναφέρει ότι μέρους του πληθυσμού μετεγκαταστάθηκε στη Σικελία. Επειδή η ανοικοδόμηση, μετακίνηση και εγκατάσταση του πληθυσμού στη νέα θέση πρέπει να ολοκληρώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, είναι πιθανόν οι δύο πόλεις να συνυπήρχαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Μαζί με τους κατοίκους, μετακινήθηκε και η έδρα της επισκοπής Λακεδαιμονίας, αν και διατήρησε το παλιό της όνομα.
Η Μονεμβασιά λόγω της θέσης πάνω σε σημαντικούς θαλάσσιους δρόμους, όπως αυτός που τη συνέδεε με τη Σικελία, αναπτύχθηκε σε εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Στην Κάτω Πόλη βρέθηκε χάλκινο νόμισμα κομμένο στη Σικελία του Φιλιππικού Βαρδάνη. Η παλαιότερη γνωστή μνεία στη Μονεμβασία χρονολογείται από την τρίτη δεκαετία του 8ου αιώνα, και γίνεται από τον προσκυνητή Βιλιβάλδο, ο οποίος ταξίδευσε από τη Σικελίαστους Άγιους Τόπους με ενδιάμεση στάση στη Μονεμβασιά. Η Μονεμβασιά αναφέρεται επίσης από τον Θεοφάνη Ομολογητή, ο οποίος περιγράφει την άφιξη της πανούκλας στο Βυζάντιο το 746-747. Η καίρια θέση της Μονεμβασιάς στο θαλάσσιο δρόμο προς την ανατολική Μεσόγειο υπήρξε στόχος πειρατικών επιδρομών στους επόμενους αιώνες, καθώς και επιδρομών ηγεμόνων της Δύσης. Οι επιδρομές Αράβων αρχίζουν τον 9ο αιώνα και μετά την εγκατάστασή τους στην Κρήτη, οι επιδρομές πολλαπλασιάζονται. Στις αρχές του 10ου αιώνα, η εκκλησιαστική έδρα της Μονεμβασιάς μεταφέρθηκε από την δικαιοδοσία της εκκλησίας της Ρώμης στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όπου υποβαθμίστηκε σε επισκοπή της Κορίνθου. Παρόλα αυτά, η Μονεμβασιά συνέχισε να αναπτύσσεται, ενώ παράλληλα διατηρούσε προνόμια, ανάμεσα στα οποία ήταν και η αυτοδιοίκηση. Κατά τη διάρκεια του 11ου και 12ου αιώνα, η Μονεμβασιά γνώρισε εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη. Εκείνη την περίοδο, ο οικισμός εξαπλώθηκε σε όλο το βράχο και όχι μόνο στην αθέατα πλευρά του και σε ανοικοδομήθηκαν σημαντικά μνημεία, όπως ο ναός της αγίας Σοφίας στην πάνω πόλη και ο ναός του Ελκόμενου Χριστού, ο οποίος ανακατασκευάστηκε εκείνη την περίοδο, πιθανόν λόγω της τοποθέτησης της εικόνας του Χριστού Ελκόμενου στο ναό. Την εποχή των Κομνηνών, η Μονεμβασία είχε εξελιχθεί σε φύλακα της δυτικής εισόδου του Αιγαίου. Το 1147 πλοία του Νορμανδου βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου Β' προσπάθησαν να την καταλάβουν χωρίς επιτυχία και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν με σοβαρές απώλειες. Ο άρχων της Μονεμβασιάς κατά τη διάρκεια της επίθεσης Θεόδωρος Μαυροζώμης στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην αυτοκρατορική αυλή και μετά τη Μάχη του Μυριοκέφαλου ετέθη επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του στρατού και εν συνέχεια του δόθηκε το αξίωμα του μεσάζοντα. Ο Μανουήλ Μαυροζώμης ήταν γιος του Θεόδωρου. Επίσης, Μονεμβασιώτες είχαν αναλάβει τη διοίκηση των Κυθήρων, αρχικά ο Γεώργιος Παχής και ύστερα οι Ευδαιμογιάννηδες, οι οποίοι διοικούσαν το νησί μέχρι το 1204. Οι Λατίνοι πολιόρκησαν ανεπιτυχώς τη Μονεμβασιά το 1222. Το 1252, ύστερα από πολιορκία τριών χρόνων, ο γιος του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου Γουλιέλμος Β', πρίγκιπας της Αχαΐας, κατέλαβε τη Μονεμβασία. Όσοι κάτοικοι της Μονεμβασιάς δεν επιθυμούσαν να παραμείνουν στην υπό λατινική κατοχή πόλη αναχώρησαν για τις Πηγές στη Βιθυνία, οι οποίες απέκτησαν τα ίδια εμπορικά προνόμια με τη Μονεμβασιά. Η ίδια η Μονεμβασία διατήρησε τα προνόμια που είχε, με μόνη υποχρέωση της αγγαρεία στα καράβια, και έγινε έδρα Λατίνου επισκόπου. Όταν ο Γουλιέλμος αιχμαλωτίστηκε από τους Βυζαντινούς στη μάχη της Πελαγονίας στην Μακεδονία το 1259 και αρνήθηκε να παραχωρήσει τις Φραγκικες κτήσεις του στην Πελοπόννησο με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του, ο  αυτοκράτορας Μιχαήλ τον κράτησε αιχμάλωτο μέχρι το 1262, οπότε δέχθηκε να παραδώσει στους Βυζαντινούς τα κάστρα της Μονεμβασιάς, του Μυστρά, της Μαΐνης και του Γερακίου.  Η Μονεμβασία ορίστηκε έδρα Βυζαντινού στρατηγού και έδρα Ορθόδοξου μητροπολίτη, ενώ παράλληλα παραχωρήθηκαν στους κατοίκους σημαντικά προνόμια, που ανανεώθηκαν και διευρύνθηκαν από τον Ανδρόνικο Β' Παλαιολόγο (1282-1328). Η ακμή της πόλης υπήρξε ραγδαία: εκτός από την αύξηση του πληθυσμού, που κύρια επίδοσή του ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία, δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις για την πνευματική και εκκλησιαστική ανάπτυξη, σε βαθμό που η ως το 1460 περίοδος να θεωρείται «χρυσή εποχή» της πόλης. Την ειρηνική ζωή της Μονεμβασίας κατά τον 14ο και το α' μισό του 15ου αιώνα τάραξαν πειρατικές επιδρομές και εσωτερικές συγκρούσεις, που δεν επηρέασαν εν τούτοις την ιστορική της πορεία στα πλαίσια του δεσποτάτου του Μορέως. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους και η κατάλυση του δεσποτάτου υπήρξαν αφετηρία για την προϊούσα παρακμή της πόλης, παρά τις ελάχιστες περιόδους ανάκαμψης. Ήδη από το 1395 τουρκική φρουρά αναφέρεται στη Μονεμβασία, σε μια προσωρινή κατάληψή της και το 1460 ο Μωάμεθ Β' έφθασε στην Κόρινθο, προχώρησε προς τη Λακωνία, κατέλαβε τα φρούρια της Αχαΐας και της Ηλείας και τον Ιούλιο του 1461 παραδόθηκε το Σαλμενίκο, τελευταίο κάστρο του ελληνικού δεσποτάτου. Έτσι, εκτός από τις βενετικές κτήσεις της Πελοποννήσου και τη Μονεμβασία, που είχε παραχωρηθεί με σύμφωνη γνώμη του Θωμά Παλαιολόγου στον πάπα Πίο Β', η τουρκική κατάκτηση της νευραλγικής αυτής για το Βυζάντιο περιοχής είχε ολοκληρωθεί. Στα τέλη του 1463 η Μονεμβασία περιήλθε στους Βενετούς, στους οποίους παρέμεινε ως το 1540, όταν με τη Βενετοτουρκική συνθήκη ειρήνης της 2ας Οκτωβρίου παραδόθηκε στους Τούρκους. Οι περισσότεροι κάτοικοί της τότε την εγκατέλειψαν και κατέφυγαν στα βενετοκρατούμενα νησιά, κυρίως στην Κέρκυρα και στην Κρήτη.
Το φρούριο της Μονεμβασίας πολιορκήθηκε κατά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης από ξηρά και θάλασσα και ύστερα από τετράμηνη πολιορκία παραδόθηκε στους Έλληνες στις 23 Ιουλίου 1821. Ακολούθησαν διαμάχες για την διανομή των λαφύρων και τη διοίκηση, οι οποίες οδήγησαν στην αναρχία. Τον Ιανουάριο του 1827 έφτασε στο φρούριο ο Δημήτριος Πλαπούτας με 200 στρατιώτες και οι κάτοικοι και οι έφοροι της Μονεμβασιάς συμφώνησαν να παραδοθεί σε αυτόν η διοίκηση του κάστρου, ώστε να απελευθερωθεί το φρούριο, όπως και εγένετο με απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης την 1η Μαρτίου 1827. Όμως, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης συνέχισε να προσπαθεί να κατακτήσει το φρούριο, με αποτέλεσμα ο Πλαπούτας να αποχωρήσει, μη αποδεχόμενος αυτή τη συμπεριφορά, και τελικά ο Μαυρομιχάλης να τεθεί επικεφαλής του κάστρου. Οι συνεχείς αυτές έριδες απέτρεψαν τη Μονεμβασιά από τη δυνατότητα να μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις σχετικά με τη ίδρυση του ελληνικού κράτους και να μην καταφέρει να αποκτήσει την παλιά της αίγλη. Στην στατιστική περιγραφή της Μονεμβασιάς το 1828, η Μονεμβασιά είχε 659 κατοίκους, ενώ τα περισσότερα από τα σπίτια ήταν κατεστραμμένα. Νέος φρούραρχος της Μονεμβασιάς ορίστηκε ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Ανάμεσα στα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η φύλαξη του φρουρίου και η επισκευή των κτιρίων, καθώς δεν επαρκούσαν ούτε για τη στέγαση των δημόσιων υπηρεσιών. Η Μονεμβασιά συνέχισε να βρίσκεται σε δεινή κατάσταση για πολλά ακόμη χρόνια, αλλά παρέμεινε το μεγαλύτερο χωριό της και κατά τη διοικητική αναδιάταξη του 1833, η Μονεμβασιά παρέμεινε έδρα της επαρχίας, η οποία όμως από επαρχεία Μονεμβασιάς μετονομάζεται σε επαρχία Επιδαύρου Λιμηράς. Η Μονεμβασιά παρέμεινε έδρα της επαρχίας Μονεμβασιάς μέχρι το 1864, όταν η έδρα μεταφέρθηκε στους Μολάους, αλλά παρέμεινε έδρα δήμου, μέχρι την κατάργησή του το 1913. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ήταν έδρα ειρωνοδικείου, τελωνείου, τηλεγραφείου, αστυνομίας και σχολαρχείου. Σύμφωνα με τις απογραφές, υπήρχε μείωση του πληθυσμού μέχρι τη δεκαετία του 1970. Οι κάτοικοι της Μονεμβασιάς είτε μετανάστευσαν στην Αθήνα είτε μετοίκησαν στη Γέφυρα, απέναντι από τη Μονεμβασιά. Στην απογραφή του 1951, από τους 522 κατοίκους της κοινότητας, στη Γέφυρα ζούσαν οι 261, στην παλιά πόλη οι 178 και στην Αγία Κυριακή 83. Ο πληθυσμός της παλιάς πόλης συνέχισε να μειώνεται και το 1971 σε αυτήν ζούσαν μόλις 32 κάτοικοι. Η Μονεμβασιά συνέχισε να βασίζεται για την ύδρευσή της στις στέρνες μέχρι το 1964 και ο ηλεκτρισμός έφτασε το 1972. Το εμπόριο γινόταν ακτοπλοϊκώς, όπου τα προϊόντα μεταφέρονταν στο κοντινότερο μεγάλο λιμάνι, τον Πειραιά. Από τη δεκαετία του 1970 η Μονεμβασιά άρχισε να ακμάζει ξανά, αυτή τη φορά ως τουριστικός προορισμός. Οι Μονεμβασιώτες πούλησαν τα σπίτια τους σε ανθρώπους που επισκέπτονταν την Μονεμβασιά και τα αναστήλωσαν. Στις αναστηλώσεις κύριο λόγο έπαιξαν ο Αλέξανδρος και η Χάρις Καλλιγά. Παράλληλα, έντονη ανάπτυξη γνώρισε και η Γέφυρα. Η Μονεμβασιά έχει ακόμη να δείξει πλούσιο πολιτισμό. Ποικίλα πολιτιστικά ευρήματα θα βρεις στην Αρχαιολογική Συλλογή της Μονεμβασιάς, ενώ υπάρχουν και δυο λαογραφικά μουσεία, των Βελιών και της Ρειχιάς. Παράλληλα, το μέρος χαρακτηρίζεται και από επιλογές θρησκευτικού τουρισμού, καθώς διαθέτει δεκάδες μοναστήρια και εκκλησίες. Αν δε, βρεθείς το καλοκαίρι εκεί, αξίζει να παρευρεθείς στα Ρίτσεια, μεγάλο Φεστιβάλ, αφιερωμένο στο Γιάννη Ρίτσο. Αφεθείτε στη μαγεία του ταξιδιού στα σοκάκια της. Περπατήστε στην Κάτω Πόλη, δίπλα στο θαλασσινό τείχος, πλάι σε ερείπια μισογκρεμισμένων εκκλησιών. Κοιτάξτε ψηλά τα αρχοντικά της Πάνω Πόλης και από την κεντρική Τάπια τη θάλασσα να ησυχάζει. Καθώς το φως χάνεται και η σκιά της ιστορίας πέφτει στα σοκάκια, θα δείτε τα τείχη, όπως τα είδαν οι Ενετοί, οι Οθωμανοί και οι Βυζαντινοί χρόνια πριν. Και τότε θα νιώσετε και εσείς κάτοικος του κάστρου. Ανηφορίστε στην Πάνω Πόλη, για να θαυμάσετε τα αρχοντικά της ενετικής ελίτ. Η ανάσα κόβεται στη θέα της Αγίας Σοφίας που κρέμεται στην απότομη πλαγιά πάνω από τη θάλασσα. Μοιάζει με την Αγια-Σοφιά στην Πόλη και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στη Μονεμβασιά. Περάστε στο εσωτερικό της και υψώστε το βλέμμα: οι διαστάσεις του τρούλου προκαλούν δέος. Συνεχίστε την ανάβαση. Από την ακρόπολη της μεσαιωνικής Πάνω Πόλης, όπου οι περιηγητές του 17ου αιώνα είδαν 500 καλοκτισμένα σπίτια, η θέα σε όλη την περιοχή είναι πανοραμική.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μονεμβασιά
https://www.huffingtonpost.gr/mylandingrunwaycom/-_5094_b_9701286.html
https://www.discovergreece.com/el/mainland/peloponnese/monemvasia

Κυριακή 20 Μαΐου 2018

Ottoman Empire : The foundation and creation of the Turkish Sultanate by the Byzantine Greeks converts to Islam

Devshirme ("lifting" or "collecting"), also known as the blood tax or tribute in blood, was chiefly the practice where by the Ottoman Empire sent military officers to take Christian boys, ages 8 to 18, from their families in Eastern and Southeastern Europe in order that they be raised to serve the state. This tax of sons was imposed only on the Christian subjects of the empire, in the villages of the Balkans (Greeks, Slavs, Albanians, Romanians) and Anatolia (Greeks). The boys were then forcibly converted to Islam with the primary objective of selecting and training the ablest children and teenagers for the military or civil service of the empire, notably into the Janissaries. The Janissaries ("new soldier") were elite infantry units that formed the Ottoman Sultan's household troops, bodyguards and the first modern standing army in Europe. The corps was most likely established during the reign of Murad I (1362–89). They began as an elite corps of slaves made up of kidnapped young Christian boys who were forcefully converted to Islam, and became famed for internal cohesion cemented by strict discipline and order. The Ottomans instituted a tax of one-fifth on all slaves taken in war, and it was from this pool of manpower that the sultans first constructed the Janissary corps as a personal army loyal only to the sultan. From the 1380s to 1648, the Janissaries were gathered through the devşirme system, which was abolished in 1638. This was the taking (enslaving) of non-Muslim boys, notably Anatolian and Balkan Christians; Jews were never subject to devşirme, nor were children from Turkic families. They became one of the ruling classes of the Ottoman Empire, rivalling the Turkish aristocracy. The brightest of the Janissaries were sent to the palace institution, Enderun. Through a system of meritocracy, the Janissaries held enormous power, stopping all efforts at reform of the military. It was a similar system to the Iranian Safavid, Afsharid, and Qajar era ghulams, who were drawn from converted Circassians, Georgians, and Armenians, and in the same way as with the Ottoman's Janissaries who had to replace the unreliable ghazis. They were initially created as a counterbalance to the tribal, ethnic and favoured interests the Qizilbash gave, which make a system imbalanced. According to David Nicolle, the number of Janissaries in the 14th century was 1,000 and about 6,000 in 1475. The same source estimates the number of Timarli Sipahi, the provincial cavalry which constituted the main force of the army at 40,000. The Ottoman Empire used Janissaries in all its major campaigns, including the 1453 capture of Constantinople, the defeat of the Egyptian Mamluks and wars against Hungary and Austria. Janissary troops were always led to the battle by the Sultan himself, and always had a share of the loot. Devshirme started in the mid 1300s under Murad I as a means to counteract the growing power of the Turkish nobility. According to Alexander Mikaberidze the practice violated Islamic law. Mikaberidze argues that the boys were "effectively enslaved" under the devshirme system, and that this was a violation of the dhimmiprotections guaranteed under Islamic law. This is disputed by scholars of Ottoman history, including Halil İnalcık, who argues that the devshirme were not slaves. By the middle of the seventeenth century, the practice formally came to an end. An attempt to re-institute it in 1703 was resisted by its Ottoman members who coveted its military and civilian posts. Finally in the early days of Ahmet III's reign, the practice of devshirme was abolished.
Osman I or Osman Gazi (died 1323/4), transliterated archaically as Othman, was the leader of the Ottoman Turks and the founder of the Ottoman dynasty. He and the dynasty bearing his name later established and ruled the nascent Ottoman Empire (Ottoman Beylik or Emirate). The state, while only a small principality during Osman's lifetime, transformed into a world empire in the centuries after his death. According to later Ottoman tradition, Osman's ancestors were descendants of the Kayı tribe of Oghuz Turks. The Ottoman principality was just one of many Anatolian beyliks that emerged in the second half of the thirteenth century. Situated in the region of Bithynia, Osman's principality was particularly well-placed to launch attacks on the Byzantine Empire, which his descendants would eventually go on to conquer. The village of Söğüt (Thebasion until 1281) later grew into a town that served the Osmanli tribe as capital until the capture of the Byzantine city of Bursa in 1326 when the capital was moved to the far more luxurious palaces of the Byzantines. Söğüt was the birthplace of Sultan Osman I. It was conquered by Ertuğrul for the Anatolian Seljuks from the Byzantine Empire in 1281. It was called Thebasion  in Greek before the Turkish conquest. According to Stanford Shaw, these conquests were achieved against the local Byzantine nobles, "some of whom were defeated in battle, others being absorbed peacefully by purchase contracts, marriage contracts, and the like."
Köse Mihal (Michael the Beardless"; 13th century – c. 1340) accompanied Osman I in his ascent to power as an Emir and founder of the Ottoman Empire. He is considered to be the first significant Byzantine renegade and convert to Islam to enter Ottoman service. He was also known as 'Gazi Mihal' and 'Abdullah Mihal Gazi'. Köse Mihal, was the Byzantine governor of Chirmenkia (Harmankaya, Harmanköy) and was ethnically Greek. His original name was "Michael Cosses". The castle of Harmankaya (Belekoma Castle) was in the foothills of the Uludağ Mountains in Bilecik Turkey. Mihal also eventually gained control of Lefke, Meceke and Akhisar. Even before his conversion to Islam, Mihal had an amicable relationship with the Ottoman leader, Osman Gazi. He was an ally of Osman and his people in war, and also acted as a leader of the local Greek population. Additionally, he acted as a consultant and diplomatic agent for Osman I. Up to the conquest of Bursa in 1326 Köse Mihal played an important role as a diplomatic advisor and envoy of Orhan I, the son and successor of Osman Ghazi. Köse Mihal was the first important Christian renegade to become an Ottoman subject, and he played a significant role in the creation of the Ottoman state. Köse Mihal's descendants, known as the Mihaloğlu were famous, particularly in the 15th and 16th centuries. They were a politically and militarily successful family of Ottoman dignitaries in Rumelia. 
Akinji or akindji ("raider") were irregular light cavalry, scout divisions (deli) and advance troops of the Ottoman Empire's military. When the pre-existing Turkish ghazis of the nomadic Turks were incorporated into the Ottoman Empire's military they became known as "akıncı." They were one of the first divisions to face the opposing military and were known for their prowess in battle. Unpaid they lived and operated as raiders on the frontiers of the Ottoman Empire, subsisting totally on plunder. There is a distinction made between "akıncı" and "deli" cavalry. In battle their main role was to act as advance troops on the front lines and demoralise the marching opposing army by using guerrilla tactics, and to put them in a state of confusion and shock. They could be likened to a scythe in a wheat field. They would basically hit the enemy with arrows. When attacked in melee, they would retreat while still shooting backwards. They could easily outrun heavy cavalry because they were lightly armed and their horses were bred for speed as opposed to strength. 
Akinji forces were led by certain families. Well-known akinji families were Malkoçoğlu, Turhanlı, Ömerli, Evrenosoğlu, and Mihalli. These akinji clans were mainly composed of Turkmen tribal warriors with a leading dynasty which descended from the warrior ghazis of the first Ottoman ruler Osman I. Adventurers, soldiers of fortune, mercenaries, warrior dervishes, and civilians looking for fortune and adventure would also join the ranks of akinji gangs. Since akinjis were seen as irregular militia, they did not have regular salaries as kapikulu soldiers, or fiefs like timarli soldiers; their only income was the booty that they plundered. The leaders of the main akinji families were of Christian (Greek or Balkan) descend mainly.
The Malkoçoğlu family or Yahyali was one of the families that led the akıncı corps in Ottoman Empire between the 14th–16th centuries. They served mainly in the Balkan conquest of the  Ottoman empire. The members of the family usually served as beys, sanjak-beys, beylerbeys, pashas and castle commanders. Later on they joined the ranks of the Ottoman Army in various missions, and one of the descendants became a Grand Vizier. The Battle of Maritsa (1371) was a disaster for the Serbian Empire, which resulted in several Serbian and Bulgarian lords becoming Ottoman vassals. The Malkoçoğlu (Serbian: Malković) was a warrior family of Christian Serb origin, which became Muslim. Malkoç, the eponymous founder, is alleged to have been one of the commanders of Sultan Murad I and Bayezid I, fighting at Kosovo (1389) and at Nicopolis (1396). The further Ottoman expansion to the European frontiers was shared with semi-independent warriors, with the most notable being the four families of Evrenosoğulları, Mihaloğulları, both of which were of Anatolian Christian origin, Turahanoğulları of undetermined Christian origin, and the Malkoçoğulları.
Turahan Bey or Turakhan Beg (died in 1456) was a prominent Ottoman military commander and governor of Thessaly from 1423 until his death in 1456. He participated in many Ottoman campaigns of the second quarter of the 15th century, fighting against the Byzantines as well as against the Crusade of Varna. His repeated raids into the byzantine Despotate Morea in Peloponnese transformed the local Byzantine despotate into an Ottoman dependency and opened the way for its conquest. At the same time, his administration of Thessaly, where he settled new peoples, founded the town of Tyrnavos and revitalized the economy, set the groundwork for Ottoman rule in the area for centuries to come. Nothing is known of his birth date or early life, except that he was the son of Pasha Yiğit Bey, who conquered Skopje in 1392 and was the first Ottoman governor of Bosansko Krajište. Pasha Yiğit Bey or Saruhanli Pasha Yiğit Bey (Pasaythus or Basaitus d. 1413) was an Ottoman civil and military officer at the end of the 14th and beginning of the 15th century. He was born in Saruhan (Ionia and Lydia in Greek, near Aegean islands). Yiğit was the tutor of Isak-Beg, the second ruler of Skopsko Krajište, and the father of Turahan Bey an Ottoman general, conqueror of Thessaly and warden of its marches. Sultan granted large land estates to Pasha Yiğit Bey and to Isak-Beg for their merits. Turkic pastoralists remained only a small minority, however, and the gradual Turkification of Anatolia was due less to in-migration than to the conversion of many Christians to Islam, and their adoption of the Turkish language. The reasons for this conversion were first, the weak hold Greek culture had on much of the population, and second, the desire by the conquered population to "retain its property or else to avoid being at a disadvantage in other ways."  One mark of the progress of Turkification was that by the 1330s, place names in Anatolia had changed from Greek to Turkish.
Evrenos or Evrenuz (Gazi Hadji Evrenos Bey; d. at 17 November 1417 in Yenice-i Vardar) was an Ottoman military commander, with an unlikely long-lived career and lifetime. He served as a general under Süleyman Pasha, Murad I, Bayezid I, Süleyman Çelebi and Mehmed I. A persistent Greek legend maintains that Evrenos' father was a certain Ornos (Ouranos?), renegade Byzantine governor of Prusa who defected to the Ottomans, and then on to Karasi, after the fall of Prusa, in 1326. He was known as Isa Bey Prangi, buried in the village of Prangi, a busy ferry-place on the Evros river about 6 km east from Didymoteicho. Stanford J. Shaw and Joseph von Hammer regard Evrenos as a Byzantine convert to Islam. He led many crucial Ottoman campaigns and battles in Bulgaria, Thessaly, and Serbia. After having participated in the Ottoman conquest of Adrianopolis in 1362, Evrenos was appointed to uc beği(frontier warlord) of Thessaly. He and his akıncıs fought in the Battle of Kosovo(1389) and the Battle of Nicopolis (1396). Evrenos conquered the cities of Keşan, İpsala, Komotini, Feres, Xanthi, Maroneia, Serres, Monastir, and, in 1397, Corinth. He founded the town Yenice-i Vardar, modern Giannitsa. The Greek inhabitants of Gianitsa (Yenice Vardar) down to the early 20th century displayed reverence for "Gazi Baba", that is "papa Gazi". Together with the Mihaloğulları (from the Karasi emirate), Malkoçoğulları (from Serbia), Ömerli/Ömeroğlu, and the Turahanoğulları, Evrenos' descendants, the Evrenosoğulları, constitute one of the Byzantine families that effectively formed the early Ottoman warrior nobility. As one of the most successful Ottoman commanders, Evrenos acquired a considerable amount of wealth and founded numerous endowments (awqaf). Several monuments attributed to him survive in southeastern Europe. 
The Mihaloğlu or Mihalzade ("son of Michael"), in the collective plural Mihalogullari ("Sons/descendants of Michael"), were a distinguished family of akinji leaders and frontier lords (uc beğleri) of the early Ottoman Empire. The family descended from Köse Mihal, the Greek lord of Chirmenkia (modern Harmanköy), who may have been a relative of the Byzantine imperial dynasty of the Palaiologoi. After converting to Islam, he became a companion of the founder of the Ottoman emirate, Osman I, and played a considerable part in the early expansion of the Ottoman state. He and his descendants bore, until the 16th century, the hereditary title of "commander of the akinjis". According to the great Ottomanist Franz Babinger, along with the Evrenosoğulları, the Malkoçoğulları, the Timurtaşoğulları, and the Turahanoğulları, the Mihaloğulları were "among the most celebrated of the noble families of the early Ottoman empire". Köse Mihal had two sons, Mehmed, who played an important role in the Ottoman Interregnum and the early years of Murad II's reign, and Yakhshi or Bakhshi, who is relatively unknown. Mehmed's son Hızır Bey was a distinguished military commander under Mehmed II, as were two of his grandsons, Ali Bey and Iskender Bey; a third brother, Bali Bey, is less known, although he too earned the honorific ghazi.
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Devshirme
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Janissaries
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Malkoçoğlu
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Turhanlı
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Isak-Beg
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sarukhanids
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Turkification
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Pasha_Yiğit_Bey
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Evrenosoğlu
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Akinji
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Mihalli_family
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Söğüt
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Osman_I
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Orhan_of_the_Ottoman_Empire
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Greek_Muslims
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Köse_Mihal