Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Μυθικά πλάσματα των Ελλήνων

Ο Πήγασος ήταν το φτερωτό άλογο της Ελληνικής Μυθολογίας, για τον οποίο, αν και ο Όμηρος δεν τον αναφέρει, υπάρχουν οι ακόλουθες παραδόσεις:
Όταν ο Περσέας αποκεφάλισε τη Μέδουσα, που είχε καταστήσει έγκυο ο Ποσειδώνας, ξεπήδησαν από τη τομή ο Χρυσάωρας, πατέρας του Γυριόνη και ο Πήγασος το φτερωτό άλογο. Κατά μια μαρτυρία, ο Πήγασος γεννήθηκε από το αίμα που έπεσε στη θάλασσα. Τότε ο Περσέας ιππεύοντας αυτόν κατάφερε να διαφύγει τη καταδίωξη των άλλων δύο γοργόνων, αδελφών της Μέδουσας ή, με την πιο συνηθισμένη μορφή του μύθου, με τα φτερωτά σανδάλια του. Ο Πήγασος ήταν συνεπώς γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας. Κατά τον Ησίοδο το όνομά του οφείλεται στις "Πηγές" του Ωκεανού όπου είχε γεννηθεί, έτσι το όνομα φέρεται να έχει σχέση με πηγές. Ο Πήγασος, φτερωτός όπως ήταν, ανήλθε στον Όλυμπο, στην έδρα των Αθανάτων και διέμενε στην υπηρεσία του Δία χρησιμοποιούμενος για την μεταφορά των κεραυνών από το εργαστήριο του Ηφαίστου στον Όλυμπο. (Θεογονία 281-286, Απολλόδωρος ΙΙ 3, 4). Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση που επικρατούσε στη Κόρινθο ο Πήγασος ήταν κατ΄ εξοχήν Κορινθία θεότητα, για τον οποίο είχαν κοπεί και νομίσματα με τη παράστασή του. Λέγονταν ότι μόλις ο Πήγασος ξεπήδησε από τη Μέδουσα, πέταξε στην Ακροκόρινθο και ξεδίψασε στα νερά της Πειρήνης πηγής εξ ού και "Πειρήνιος πώλος" το από τότε όνομά του. Στη συνέχεια οι παραδόσεις των Κορινθίων συσχετίζουν τον Πήγασο με τη παράδοση του Βελεροφόντη και της Χίμαιρας. Η συσχέτιση του Πήγασου με τις Μούσες οφείλεται στη ακόλουθη παράδοση: Όταν οι Μούσες διαγωνίζονταν κάποτε στο τραγούδι με τις κόρες του Πιέρου, στον ποταμό Ελικώνα, μόλις άρχισαν το τραγούδι οι Πιέριες κόρες όλα είχαν σκοτεινιάσει. Αμέσως μετά, όταν ήλθε η σειρά των Μουσών, όλα φαίνονταν σαν να σταμάτησαν, ο Ουρανός, η Θάλασσα, τα ποτάμια, για να ακούσουν τους εξαίσιους ύμνους, ο Ελικώνας άρχιζε να υψώνει τη κορυφή του προς τον ουρανό από χαρά και υπερηφάνεια μέχρι που τον σταμάτησε ο φτερωτός Πήγασος, με διαταγή του Ποσειδώνα, λακτίζοντάς τον με τις οπλές του. Από το λάκτισμα αυτό γεννήθηκε η πηγή του Ελικώνα, της οποιας τα νερά ενέπνεαν τις Μούσες, η καλούμενη και Ιπποκρήνη. Σε μεταγενέστερους μύθους ο Πήγασος αναφέρεται και ως άλογο της Ηούς στην οποία της τον πρόσφερε ως δώρο ο Ζεύς για να σέρνει το άρμα της. Σε ακόμη μεταγενέστερους χρόνους ο Πήγασος θεωρήθηκε ως άλογο των Μουσών που ιππεύουν οι ποιητές και πετούν μαζί του ψηλά στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Τελικά οι θεοί πρόσφεραν στον Πήγασο μια αιώνια θέση στον ουρανό δημιουργώντας τον Αστερισμό του Πήγασου. Πολλές υπήρξαν οι παραστάσεις του Πήγασου κυρίως σε νομίσματα και δακτυλιόλιθους κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους μέχρι και τους τελευταίους Ρωμαϊκούς ως άλογο με πτέρυγες. Εκτός από το βάθρο του άρματος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, στην Κόρινθο, που από το στέρνο και κάτω απεικονίζεται ως θαλάσσιο κήτος.

Στην ελληνική μυθολογία η Σφίγγα θεωρούνταν φύλακας που προστάτευε αρχαίους χώρους, κυρίως Αιγυπτιακούς  Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς. Σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν κόρη της Χίμαιρας και του Όρθρου ή κατά άλλους του Τυφώνος και της Έχιδνας. Η Έχιδνα είχε γεννήσει τον Κέρβερο, τον Όρθρο (φύλακας των κοπαδιών του Γηρυόνη), το Λιοντάρι της Νεμέας, τη Λερναία Ύδρα, τη Φαία της Κρομμυώνας και τη Σφίγγα της Θήβας. Της αποδίδουν επίσης τη Χίμαιρα, το δράκοντα της Κολχίδας, το φύλακα του χρυσόμαλλου δέρατος, το δράκοντα που προστάτευε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και τον αετό του Προμηθέα. Αναπαριστάται ως φτερωτό λιοντάρι με κεφάλι γυναίκας (εν αντιθέσει με τη Σφίγγα της Αιγύπτου, που δεν έχει φτερά) ή ως γυναίκα με πέλματα και στήθη λιονταριού, ουρά ερπετού και φτερά πτηνού. Το όνομά της προέρχεται από τη λέξη σφίγγω. Τις Σειρήνες τις αναγνωρίζουμε από το σώμα πουλιού,το ανθρώπινο κεφάλι,τα πόδια και τα νύχια που είναι δυνατά και χοντρά και μπορούν να παρομοιαστούν σαν του λιονταριού.Αυτό μας δείχνει ίσως μια συγγένεια που μπορεί να υπάρχει μεταξύ της Σειρήνας και της Σφίγγας. Η Τιτανίς Τηθύς, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, ήταν σύμφωνα με την Ησιόδεια Θεογονία σύζυγος του Ωκεανού και μαζί του έτεκε τους ποταμούς και τις ωκεανίδες, μεταξύ των οποίων και την Στύγα μήτηρ του Κράτους, της Βίας και της Νίκης. Η Ήρα και ο Άρης την έστειλαν από την πατρίδα της, την Αρχαία Θήβα. Εκεί στεκόταν και ρωτούσε τους περαστικούς «Ποιο ον το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ στα τρία;». Όποιον δεν μπορούσε να λύσει το γρίφο, η Σφίγγα τον έσφιγγε, μέχρι να πεθάνει. Ο Οιδίπους έλυσε τον γρίφο απαντώντας ότι το ον αυτό είναι ο άνθρωπος, αφού όταν είναι βρέφος περπατάει στα τέσσερα, μετά σηκώνεται στα δύο του πόδια και στα γηρατειά περπατάει όρθιος αλλά χρησιμοποιεί σαν τρίτο πόδι ένα μπαστούνι. Μόλις λύθηκε το αίνιγμά της η Σφίγγα γκρεμίστηκε από τον βράχο που στεκόταν και σκοτώθηκε. Ωστόσο, ο ακριβής γρίφος που έδινε η Σφίγγα δεν είναι γνωστός από αρχαίες πηγές, αλλά από μεταγενέστερα κείμενα. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή για την Σφίγγα την οποία παρουσιάζει ο Παυσανίας. Σύμφωνα λοιπόν με τον Παυσανία η Σφίγγα ήταν νόθα κόρη του Λάιου. Ο Λάιος εμπιστεύθηκε μόνο σε αυτή τον χρησμό που πήρε από την Πυθία και της ανέφερε πως αφορούσε μόνο την Ιοκάστη και τους καρπούς της. Αυτό γιατί ο Λάιος είχε παιδιά και από παλλακίδες, αφού απέφευγε την συνεύρεση του με την Ιοκάστη. Όμως σε ένα από τα μεθύσια του κοιμήθηκε με τη γυναίκα του και γεννήθηκε ο Οιδίποδας. Έτσι, παρότι εγκατέλειψε τον Οιδίποδα στον Κιθαιρώνα, διατηρώντας τις επιφυλάξεις του, όταν κάποιος από τους γιους διεκδικούσε τον θρόνο τον έστελνε στην Σφίγγα. Αυτή με τον γρίφο της εξέταζε αν αυτοί ήταν γνήσια παιδιά του Λάιου. Επειδή τη γνώση του χρησμού την είχαν μόνο αυτοί που κατάγονταν από τη βασιλική γενιά, όσοι δεν μπορούσαν να απαντήσουν στον γρίφο της θανατώνονταν

Ο Κένταυρος είναι πλάσμα της Ελληνικής μυθολογίας, πιθανώς ως ιδεατή απεικόνιση των έντονων καιρικών φαινομένων που ακολουθούν παρατηρώντας την ταχύτητα των νεφών. Στην ιστορία και την τέχνη οι κένταυροι απεικονίζονται μεν ανθρωπόμορφοι, με ανθρώπινο το άνω τμήμα του κορμού, και ζωικό (αλογίσιο) το κάτω. Ως ιδιοσυγκρασίες, όμως, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά ισορροπημένοι και παρουσιάζονται ως είδη πρωτόγονα που όφειλαν περισσότερα στη ζωική φύση τους παρά στην ανθρώπινη κληρονομιά τους. Ο μύθος τους τοποθετεί στη Θεσσαλία, στην κατεξοχήν μαγική γη της ελληνικής επικράτειας με πλούσια στοιχεία μετεωρολογικής παρατήρησης που έδιναν έτσι λαβή για τις φημισμένες μάγισσες, στις οποίες θα αφιερώσουμε μια ξεχωριστή σπουδή. Έτσι η μυθολογική παρουσία τους στη θεσσαλική γη ξεκινά από έναν γηγενή βασιλιά των Λαπίθων. Στα ελληνικά έργα τέχνης η τυπική απεικόνιση των Κενταύρων είναι εκείνη που τους δείχνει να επιτίθενται στους Λαπίθες, εμπλεκόμενοι σε πράξεις βιασμού και λεηλασίας, όπως και στην γαμήλια τελετή του Πειρίθου. Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παρουσία τους ήταν συμβολική των απεριόριστων και απρόβλεπτων ιδιοτήτων του φυσικού κόσμου, που παρατηρούνται από την ηλιοφάνεια μέχρι τις καταιγίδες και στην ύφεση των τελευταίων, εκτός ίσως από την περίπτωση του κένταυρου Χείρωνα. Κατά τον ίδιο τρόπο η λογοτεχνική παρουσία τους στο μύθο είναι συχνά συμβολική της πολιτισμικής ανάγκης να καθιερωθεί -να επανακαθιερωθεί μάλλον- η κυριαρχία σε αυτό που οι Έλληνες της αρχαιότητας αντιλαμβάνονταν ως δική τους σφαίρα γνώσης και επιρροής. Οι ελληνογενείς ήρωες έπρεπε για να καθιερώσουν την παρουσία του πολιτισμού τους σε έναν ευρύτερο κόσμο να το μεταδώσουν επί κατορθωμάτων, δαμάζοντας μυθικά ή υπερφυσικά πλάσματα, που δεν ήταν τίποτε άλλο από την επίδειξη της γνώσης τους επ΄ αυτών. Παρόμοια ήταν επίσης και άλλα μη ανθρώπινα τέρατα όπως ήταν η Σκύλλα, η Χάρυβδη, η Χίμαιρα ή η Σφίγγα που απεικόνιζαν την ιδεατή γνώση της παρατήρησης του ελληνικού πολιτισμού στον τότε ευρύτερο κόσμο. Υβριδικά ημιανθρώπινα πλάσματα τέτοια όπως ήταν οι κένταυροι ίσως αντιπροσώπευαν τις εισβολές των αρνητικών όψεων της φύσης στον κόσμο της δικαιοδοσίας των Ελλήνων. Σε ένα ευρύτερο ψυχολογικό πλαίσιο πρόκειται για την εισβολή του ενσυνείδητου γνωστικού κόσμου στις επικράτειες της καθημερινής συνείδησης, η αρχική σύγκρουση ανάμεσα στις απειλητικές μορφές ενός άγνωστου και σκοτεινού κόσμου και τον τακτοποιημένο κόσμο της απλής, για την εποχή εκείνη, λογικής συνείδησης. Τούτη η πρωτογενής φαινομενική σύγκρουση είναι η ίδια -αν και με διαφορετική μορφή- με τη φαινομενική επίσης σύγκρουση ανάμεσα στο διονυσιακό και το απολλώνειο στοιχείο, που όμως στη πραγματικότητα συμβάδιζαν στο βίο των αρχαίων Ελλήνων ως αναγκαία διασκέδαση και ανώτερη γνώση αντίστοιχα.

Η Νεράιδες είναι δαιμονικά, κατά κανόνα ωραία, αγαθά, ή, κατά τις περιστάσεις, βλαπτικά όντα της λαϊκής φαντασίας. Οι νεράιδες, που κλώθουν, υφαίνουν και τραγουδούν, έχουν ασυνήθεις δυνάμεις (γίνονται αόρατες, μεταμορφώνονται και μεταμορφώνουν), διευθύνουν την ανθρώπινη τύχη, την καθορίζουν μάλιστα με τις καλές ή κακές ευχές τους. Διάφορες θεωρίες προσφέρουν μία εξήγηση για την προέλευση των νεράιδων: είναι ξεπεσμένες θεές, πρωτόγονα πνεύματα της φύσης, πνεύματα των νεκρών, μυθικά πρόσωπα που προήλθαν από την ανάμνηση των αρχαίων τελετουργιών της μύησης. Παράλληλα με τις λυγερόκορμες και όμορφες νεράιδες υπάρχουν και μερικές που παρουσιάζουν τερατώδη χαρακτηριστικά, όπως σιδερένια άκρα (Γερμανία), πάρα πολύ μακριά στήθη (Σαρδηνία, Βόρεια Αφρική). Οι νεράιδες ανήκουν σε μία προφιλολογική παράδοση και η πίστη σ' αυτές είναι παγκόσμια. Για τις ελληνικές νεράιδες - που επιχειρήθηκε η συσχέτισή τους με τις «νηρηίδες» της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, με τις οποίες υπάρχει φανερή ετυμολογική σχέση - ο Νικόλαος Γ. Πολίτης δημοσίευσε πλήθος από θαυμάσιες παραδόσεις στον πρώτο τόμο των Παραδόσεών του (1904): έχουν εξαίσια όμορφα, μακριά ξανθά μαλλιά - κάποτε πράσινα - που τα χτενίζουν με χρυσό χτένι, μάτια αμυγδαλωτά, και είναι κατά κανόνα ασπροντυμένες· ζουν σε όλα τα σημεία της φύσης, σε νεραϊδόκηπους και νεραϊδόσπηλιους, όπου απάγουν εκείνους που ερωτεύονται. Οι παραδόσεις για τις νεράιδες διατηρήθηκαν ζωντανές ως τα νεώτερα χρόνια στη μνήμη του ελληνικού λαού, όπως οι παραδόσεις των καλικαντζάρων.

Ο δράκοντας ή δράκος ( αρχ. ελληνικά δράκων) είναι μυθικό ον, το οποίο έχει συνήθως μορφή ερπετού ή μεγάλης σαύρας. Βρίσκεται στη μυθολογία αρκετών πολιτισμών. Χαρακτηριστικοί είναι οι κινέζικοι δράκοντες με θετικούς συμβολισμούς. Κοινά, συνήθη χαρακτηριστικά των δράκων είναι το μεγάλο μέγεθος και αντίστοιχα η μεγάλη δύναμη. Ένα από τα όπλα τους είναι ότι συνήθως βγάζουν φλόγες από το στόμα. Στην Ευρωπαϊκή μυθολογία οι δράκοι είναι φτερωτοί και αντίθετα με την κινέζικη παράδοση, έχουν αρνητικούς συμβολισμούς. Ο θεός Απόλλωνας σκοτώνει τον δράκο Πύθωνα στους Δελφούς και ο βασιλιάς Κάδμος τον δράκο της Αρείας Κρήνης στην Θήβα. Στην Ύστερη Αρχαιότητα οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί υιοθέτησαν τον δράκο σαν συμβολο εξουσίας, δανειζόμενοι απο τους Σαρμάτες και τους Γότθους.  Στη σύγχρονη Ελλάδα αναπαράγεται η χαρακτηριστική ιστορία στην ορθόδοξη θρησκεία, για τον Άγιο Γεώργιο που σκοτώνει το δράκο - ενσάρκωση του κακού.

Πηγη: http://www.brainyrumors.gr/mythic-creatures.html#.VWsaEjCgFPE

Μυθολογικά πλάσματα της Αρχαίας Ελλαδας

Ελληνικά Μυθολογικά Πλάσματα

Μυθικά Τέρατα
-Κέρβερος,γιγάντιο τρικέφαλο κυνηγόσκυλο που φρουρούσε τις πύλες του Άδη.
-Χάρυβδη, ένα θαλάσσιο τέρας του οποίου οι εισπνοές σχημάτιζαν μια θανάσιμη δίνη.
-Έμπουσα, Το πρόσωπο της Έμπουσας έλαμπε σαν πύρινο και είχε είτε ένα μόνο πόδι, είτε ένα χάλκινο και ένα γαϊδουρινό.
-Γοργόνες, τερατώδεις αδελφές με φτερά από χρυσό, χάλκινα νύχια και φίδια για μαλλιά.Όταν κάποιος τις κοίταζε κατάματα μεταμορφωνόταν σε πέτρα
-Ευρυάλη
-Μέδουσα
-Σθενώ
-Γραίες, Είχαν ένα μάτι κι ένα δόντι το οποίο μοιράζονταν αναμεταξύ τους.
-Δεινώ
-Ενυώ
-Πεφρηδώ
-Άρπυιες, τρία φτερωτά τέρατα με τα σώματα πουλιών και κεφαλές και κορμούς γυναικών
-Αελλώ
-Νικοθόη
-Ωκυπέτη
-Ποδάργη
-Κόβαλος, λάτρης των γρίφων και των αινιγμάτων, δαίμων που στόχευε στη ψυχαγωγία αναμεταξύ αυτών και των ανθρώπων. Κλέφτες ή μάγειρες, που αποτελούνται από ξωτικά όντα.
- Κατηγορία καλικάντζαρων των αγαθών, θησαυρών και ορυκτών. Έχουνε χαρακτηριστικά ανθρωποειδούς με ξωτική έκφραση μορφής βατράχου, γάτας ή σκύλου (ζώα που κυριεύονται από το Πνεύμα).
-Μορμώ, ένα πλάσμα βαμπίρ που δάγκωνε τα παιδιά
-Ταράξιππος, ήταν Δαίμονας των αρχαίων που γνωστός κυρίως στους ιπποδρόμους
-Λάμια, ήταν βασίλισσα της Λιβύης που έγινε δαίμονας
Μυθικά Υβρίδια: Αυτά τα πλάσματα συνδυάζουν ανθρώπους και ζώα, ή τα χαρακτηριστικά των διαφόρων ζώων.
-Κένταυροι, πλάσματα μισοί άνθρωποι, μισοί άλογα
-Άσβολος
-Χαρικλώ, σύζυγος του Κενταύρου Χείρωνα
-Χείρων, ο μεγαλύτερος και ο σοφότερος των Κενταύρων
-Ευρυτίων
-Νέσσος, ένας κένταυρος βαρκάρης στον Έβινο ποταμό
-Φόλος
-Χίμαιρα, εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα).
-Ιππαλεκτρυών, ένα πλάσμα με τα μπροστινά μέρη ενός κόκορα και το σώμα ενός αλόγου
-Χίμαιρα, εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος, πλάσμα της θάλασσας με τα μπροστινά μέρη των αλόγων και οι ουρές των ψαριών
-Ιχθυοκένταυρος, ένα ζευγάρι των θαλάσσιων Κενταύρων με τα ανώτερα σώματα των ανθρώπων, κάτω μέτωπα των αλόγων, και οι ουρές των ψαριών
Iπποτης λέως, μια φυλή μισoί άλογα, μισοί άνθρωποι
-Μαντιχώρας, ένα τέρας με το κεφάλι ενός άνδρα, το σώμα ενός λιονταριού και ένα εμβολιασμένο πυραύλων ρίψη ουρά (ουρά σκορπιού)
-Μινώταυρος, ένα τέρας με κεφάλι ταύρου και το σώμα ενός άνδρα
-Οφιόταυρος, ένα πλάσμα που ήταν μισό ταύρος και μισό φίδι
-Όρθρος, ένα δικέφαλο σκυλί,αδερφός του κέρβερου ,σκοτώθηκε από τον Ηρακλή
-Πάνας, μια φυλή των πνευμάτων της φύσης
-Σάτυροι και Σάτιρες, μια φυλή των πνευμάτων της φύσης με τους φορείς των ανδρών, οι ουρές των αλόγων και τα αυτιά των γαϊδουριών
-Σειληνοί, μια φυλή των ηλικιωμένων Σατύρων με τους φορείς των παλαιών-άνδρες, πατημασιά, μύτες, οι ουρές των αλόγων, και τα αυτιά από γαϊδούρια
-Σειρήνες, γοργόνες των οποίων το ακαταμάχητο τραγούδι δελέαζε τους ναύτες
-Σφίγγα, ένα πλάσμα με το σώμα ενός λιονταριού και το κεφάλι μιας γυναίκας
-Τελχίνες, ειδικευμένοι εργάτες μετάλλου με κεφάλια σκύλων και βατραχοπέδιλα φώκιας στη θέση των χεριών
-Γίγαντες: Οι γίγαντες ήταν μια κατηγορία αφύσικα μεγάλων και συχνά τερατωδών ανδρών που είχαν στενή σχέση με τους θεούς.
-Εκατόγχειρες, θεοί των σφοδρών καταιγίδων και τυφώνων. Τρεις γιοί του Ουρανού και της Γαίας, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα .
- Βριάρεως, ο σθεναρός
-Κόττος, ο λυσσαλέος
-Γύγης, ο μεγαλόμελος (αυτός με τα μεγάλα μέλη)
-Άγριος, ένας ανθρωποφάγος Θρακιώτης γίγαντας, ο οποίος ήταν μισός άνθρωπος και μισός αρκούδα
-Αλκυονέας, ο βασιλιάς των Θρακικών γιγάντων, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Ηρακλή
-Αλωάδες, δύο γίγαντες που επιχείρησαν να εισβάλουν στον ουρανό
-Ώτος
-Εφιάλτης
-Ανταίος, γίγαντας της Λιβύης, που πάλευε με όλους τους επισκέπτες μέχρι θανάτου μέχρι που σκοτώθηκε από τον Ηρακλή
-Άργος ο Πανόπτης, ο γίγαντας με τα εκατό μάτια αναγκασμένος για τη φύλαξη της Ioύς
-Κύκλωπες (Οι Γέροντες), τρεις μονόφθαλμοι γίγαντες που σφυρηλάτησαν τον κεραυνό του Δία
-Άργης
-Βρόντης
-Στερόπης
-Κύκλωπες (Οι Νεότεροι), μια φυλή μονόφθαλμων σαρκοβόρων γιγάντων που έβοσκαν κοπάδια προβάτων στο νησί της Σικελίας
-Πολύφημος, ένας Κύκλωπας ο οποίος κατέλαβε για λίγο τον Οδυσσέα και τους άντρες του.
-Εγκέλαδος, ένας από θρακιώτες γίγαντες που έκαναν πόλεμο κατά των θεών
-Γεγένεες, μια φυλή γιγάντων με έξι χέρια που αγωνίστηκαν με τους Αργοναύτες για το Bear Mountain[ασαφές] στη Μυσία
-Γηρυών, γίγαντας με τρία σώματα, και τέσσερα φτερά που στάθηκε στο κόκκινο νησί Ερύθεια
-Λαιστρυγόνες, μια φυλή ανθρωποφάγων γιγάντων που αντιμετωπίζουν τον Οδυσσέα στα ταξίδια του
-Ωρίων, ένας γίγαντας κυνηγός τον οποίο ο Δίας τοποθέτησε ανάμεσα στα αστέρια, ως τον αστερισμό του Ωρίωνα
-Πορφυρίων, ο βασιλιάς των γιγάντων ο οποίος, χτυπημένος από τον Ηρακλή και του Δία με βέλη και αστραπές αφού προσπάθησε να βιάσει την Ήρα
-Τάλως, ένας γίγαντας κατασκευασμένος από ορείχαλκο από τον Ήφαιστο, και δοσμένος από τον Δία στην ερωμένη του, Ευρώπη ως προσωπικός προστάτης της
-Τιτυός, ένας γίγαντας που σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα και την Άρτεμης, όταν επιχείρησε να βιάσει την μητέρα τους Λητώ.
-Τυφών, ένας τερατώδης, αθάνατος, γίγαντας της θύελλας που νικήθηκε και φυλακίστηκε από τον Δία στον λάκκο των Τάρταρων
Πηγη: http://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1#.CE.95.CE.BB.CE.BB.CE.B7.CE.BD.CE.B9.CE.BA.CE.AC_.CE.9C.CF.85.CE.B8.CE.BF.CE.BB.CE.BF.CE.B3.CE.B9.CE.BA.CE.AC_.CE.A0.CE.BB.CE.AC.CF.83.CE.BC.CE.B1.CF.84.CE.B1

Το μυστήριο των προϊστορικών μεγαλιθικών μνημείων και η Ελλαδα

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια αξιόλογη και ολοκληρωμένη έρευνα για τις μεγαλιθικές κατασκευές, παρά μόνο λίγες αναφορές για μενχίρ και ντομλμέν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο αρχαίος πολιτισμός που υπήρχε κάποτε εδώ κατασκεύαζε μεγαλιθικά μνημεία.
Ίχνη μεγαλιθικών κατασκευών συναντάμε στη Θράκη, στην Εύβοια, στην Πελοπόννησο, στη Νάξο, στη Μύκονο, κ.α. Αν και δεν είναι τόσο μεγάλες σε μέγεθος ή δεν φανερώνουν τη λειτουργικότητα τους, όπως αυτές στη Β.Δ. Ευρώπη, εν τούτοις έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των μεγαλιθικών κατασκευών.
Η χρονολόγησή τους έχει γίνει κυρίως με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα των ανασκαφών που ανακαλύφθηκαν κοντά τους και τοποθετούνται τουλάχιστον σε προϊστορική εποχή.
Το μενχίρ (menhir) είναι είδος οβελίσκου κυλινδρικής μορφής ή πεπλατυσμένο, καρφωμένο μέσα στη γη, πολλές φορές με κολοσσιαίες διαστάσεις. Η ονομασία προέρχεται από τις κέλτικες λέξεις maen= πέτρα και hir = μάκρος. Έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες για το σκοπό αυτών των μνημείων, όπως επιτάφιες στήλες, λατρευτικές στήλες, ορόσημο για την περίφραξη τύμβου. Ακόμα αναφέρεται ότι ήταν τοποθετημένες σε  ανάλογες θέσεις, για να εκπληρώσουν αστρολογικούς σκοπούς ή για να γονιμοποιήσουν και να ενεργοποιήσουν τη γη στην οποία ήταν φυτεμένες, κάτι ανάλογο με το βελονισμό στον άνθρωπο.
Υπάρχουν επίσης και κυκλικά μενχίρ (cromlech). Η λέξη προέρχεται από το crom = κύκλος και lec = λίθος.  Συνήθως είναι κυκλικά αλλά υπάρχουν και τετράγωνα.  Περίφημο είναι το cromlech του Στόουνχετζ στην Αγγλία.
Τα ντολμέν αποτελούνται συνήθως από δύο όρθιες πέτρες, οι οποίες καλύπτονται από μια άλλη τεράστια.  Ο όρος ντολμέν (dolmen) προέρχεται από τις κέλτικες λέξεις dol = τραπέζι και maen = πέτρα. 
Οι πέτρες, όπως και στα μεχνίρ, είναι ελάχιστα ή καθόλου κατεργασμένες, γιατί  όσο λιγότερο κατεργαστεί μια πέτρα τόσο πιο «δυνατή» παραμένει, ώστε να επιτελέσει το σκοπό της.
Υπάρχουν ακόμη και διάφοροι συνδυασμοί μενχίρ και ντολμέν, έτσι ώστε να δημιουργείται ένα αρμονικό συγκρότημα μεγαλιθικών κατασκευών.
Ντολμέν τοποθετημένα το ένα πίσω από το άλλο σχηματίζουν μια σκεπαστή στοά, η οποία όταν επικαλυφτεί με χώμα, δημιουργεί ένα είδος τύμβου.
Ένα αναπάντητο ερώτημα είναι με ποια μέσα κατάφερναν να ανυψώσουν τόσους μεγάλους ογκολίθους, για να κατασκευάσουν αυτά τα τεράστια μνημεία, σε μια εποχή που δεν υπάρχουν αποδείξεις για ανάλογο τεχνολογικό πολιτισμό.
Ο σκοπός αυτών των κατασκευών αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας για πολλούς μελετητές. Πέρα από τις συνηθισμένες και απλές εξηγήσεις που δίνονται, ότι π.χ. τα ντολμέν είναι τάφοι, έχει αποδειχτεί ότι κατασκευάστηκαν γι’ άλλους σκοπούς. Σύμφωνα με τις αναλογίες που προκύπτουν από μετρήσεις που έγιναν, αποδεικνύεται η σχέση τους με τις αναλογίες του ηλιακού μας συστήματος αλλά και με πλανήτες ή αστερισμούς έξω από αυτό. Ακόμα τονίζεται η ιερότητα των μεγαλιθικών κατασκευών, η λατρεία τους και η χρησιμοποίησή τους σαν ναούς ή τόπους  μύησης.
Η ελληνική λαογραφία αναφέρει πολλά έθιμα σχετικά με τους λίθους, τα οποία μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τελικά υπάρχει κάποια δύναμη κρυμμένη μέσα στην πέτρα. Μια δύναμη ή οποία κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να λειτουργήσει για το καλό των ανθρώπων αλλά και όλης της φύσης. Για παράδειγμα, στην Κομοτηνή και στην Κύπρο υπάρχει το έθιμο να φέρουν οι έγκυες στο λαιμό τους μια πέτρα σαν χάντρα, που την αφαιρούν, όταν αρχίσουν οι πόνοι. Κι αυτό γίνεται, για να μην αποβάλουν. Επίσης η πέτρα «αιμοστάτης» ή «διαμαντόπετρα» δένεται στο μέτωπο, για να σταματήσει η αιμορραγία από τη μύτη. Γνωστές είναι και οι γονιμοποιητικές ιδιότητες της πέτρας στην αρχαιότητα. Το κύλισμα ή το τρίψιμο στην πέτρα βοηθάει τις γυναίκες που θέλουν να μείνουν έγκυες. Ακόμη στις αρχαίες Θεσπιές αναφέρεται ο «θορίκιος λίθος», που λατρευόταν σαν «Έρωτας».
Πολλά ακόμη έθιμα και δείγματα λατρείας για τους λίθους αναφέρονται τόσο στην αρχαιότητα όσο και σήμερα, και καταδεικνύουν την πίστη στη λειτουργική δύναμη της πέτρας. Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι μεγαλιθικές κατασκευές δεν ήταν ούτε τόσο απλές ούτε τόσο τυχαίες. 

ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

Στην κορυφή του Ισμάρου, Αγ. Γεώργιος (υψ. 461μ.), είναι χτισμένη ισχυρή ακρόπολη με κυκλώπεια τείχη, που έχει περίμετρο 1.330 μ. Στη Ν.Α. γωνία του περιβόλου σώζονται τα θεμέλια μεγάλου κτιρίου, που θυμίζει τα μυκηναϊκά ανάκτορα. Οι μονολιθικές παραστάσεις και το υπέρθυρο μιας μνημειώδους πύλης βρίσκονται πεσμένα κοντά στο κατώφλι, το οποίο είναι ακόμη στη θέση του.  Δύο μακρά τείχη ξεκινούν  χαμηλά μετά τις απότομες πλαγιές του  υψώματος και καταλήγουν στην ακτή, σ’ ένα μικρό φυσικό λιμάνι.  Η ακρόπολη χρονολογείται από τον 9ο ή 8ο αι.  π. Χ. Χρησιμοποιήθηκε όμως ως οχύρωση στα κλασσικά και βυζαντινά χρόνια, όπως μαρτυρούν οι επισκευές των τειχών και η κεραμική αυτών των εποχών. Η ακρόπολη έχει ταυτιστεί με την πόλη των Κικόνων, Ισμάρα ή Ισμαρο, όπου κατοικούσε ο Μάρων, ιερεύς του Απόλλωνα, βασιλιάς της Ισμάρου και μυθικός οικιστής της Μαρωνείας.
Στη Ρούσα, βόρεια της Μαρωνείας και κοντά στα βουλγαρικά σύνορα, βλέπουμε ένα πιο ξεκάθαρο μεγαλιθικό μνημείο ντολμέν. Σώζονται οι κάθετες πλάκες των τεσσάρων πλευρών ενώ η οριζόντια μεγάλη πλάκα του καλύμματος είναι σπασμένη σε πολλά κομμάτια. Στην πλάκα της ανατολικής στενής πλευράς διατηρούνται ίχνη από το κυκλικό πλευρικό άνοιγμα που χρησίμευε (σύμφωνα με την επίσημη αρχαιολογία) για νεκρικές τελετές. Το μνημείο, όπως διαπιστώθηκε ανασκαφικά, είναι συλημένο και περιβάλλεται από κυκλικό κρηπίδωμα κατασκευασμένο με μικρές ακανόνιστες σχιστόπλακες. Προσανατολισμός Δ-Α.
Το αξιοσημείωτο μ’ αυτό το ντολμέν είναι πως, παρόλο που χαρακτηρίζεται σαν τάφος, δεν έχει βρεθεί ανασκαφικό εύρημα που να το αποδεικνύει.
Στη Σαμοθράκη, σε μια περιοχή που βρίσκεται Β.Α από τη χώρα, σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου, βρίσκονται ορισμένα ντολμέν, που για πρώτη φορά επεσήμανε ο Νικόλαος Ανδριώτης το 1928.  Βρίσκονται στη θέση «Γιαλομάντρα», σε ένα δύσβατο έδαφος λόγω των απόκρημνων βράχων, μέσα σ’ ένα πευκόδασος, που φυτεύτηκε γύρω στο 1950. Οι ρίζες των πεύκων δημιούργησαν μεγάλες αλλαγές τόσο στη μορφολογία του εδάφους όσο και στα ίδια τα μεγαλιθικά μνημεία. Αυτό αποδεικνύει η σύγκριση των φωτογραφιών του 1928 με τη σημερινή μορφή τους.
Το πρώτο μεγαλιθικό μνημείο βρίσκεται πιο συγκεκριμένα στη θέση Τσακνί, όπου υπάρχει μια βρύση. Ο τόπος εδώ λέγεται Βρυχός. Απ’ αυτό το πρώτο ντολμέν διακρίνονται ίχνη προϊστορικού τείχους, το οποίο μπορεί και να παρομοιαστεί  με περίβολο από μενχίρ. 
Οι αλλοιώσεις που έχει υποστεί το  πρώτο ντολμέν της Γιαλομάντρας, τουλάχιστον από το 1928, επισημαίνονται ιδιαίτερα στη μετακίνηση της δεύτερης πλάκας που σκέπαζε το μεγαλιθικό μνημείο και σήμερα βρίσκεται πεσμένη μπροστά στην είσοδο. Ο εσωτερικός χώρος έχει διαστάσεις 1.70 Χ 2.00 μ. ενώ το ύψος από 0,45 το 1928 σήμερα είναι 0,40. Μόνο μια ανασκαφή θα έδινε τα ακριβή στοιχεία αναλογιών του ντολμέν.
Το δεύτερο ντολμέν έχει εξωτερικές διαστάσεις 2.50Χ 2.38. Η στέγη αποτελείται από δύο ογκόλιθους από τους οποίους ο μεγαλύτερος έχει μήκος 1,86 μ., πλάτος 1,13 μ. και πάχος 0,64 μ.. Είναι φωτογραφημένο από ψηλά.
Το τρίτο ντολμέν είναι δίπλα στο δεύτερο αλλά διακρίνονται μόνο ίχνη του ενώ σύμφωνα με τις περιγραφές του Ανδριώτη το 1928, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, όπως φυσικά και τα άλλα μνημεία.
Σε όλη την περιοχή που καλύπτεται από τη Θράκη και τη Βουλγαρία, έχουν βρεθεί εκατοντάδες ευρήματα από μεγαλιθικά μνημεία.
Πηγή: http://www.nea-acropoli-athens.gr/arthra/filosofia/1042-proistorika-kai-megalithika-mnhmeia#sthash.FpGEX1KM.dpuf