Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Έλληνες οι πρό Χριστού Χριστιανοί : Ο μονοθεϊσμός και η τριαδικοτητα του Θεού μέσα από την σοφία των Αρχαίων Ελλήνων

Από την πρώτη εμφάνιση της ελληνικής θρησκείας στο προσκήνιο της ιστορίας, ο οξυδερκής μελετητής διαβλέπει να υπάρχουν δύο κατευθύνσεις: Μια μονοθεϊστική και μια πολυθεϊστική. Είναι λάθος λοιπόν να προσπαθούν ορισμένοι να αποδείξουν μόνο πολυθεϊστική την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και να μισούν τον μονοθεϊσμό, διότι έτσι μισούν και την αρχαία Ελλάδα. Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα καλλιέργησαν μονοθεϊστικές αντιλήψεις. Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να αναλύσουμε συνοπτικά την μονοθεϊστική αυτή συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων σοφών, που προετοίμασαν, έστω και σκιωδώς, την είσοδο του Χριστιανισμού στην ιστορία ως μοναδικής αλήθειας του σύμπαντος κόσμου. Ο σπουδαίος θρησκειολόγος, αείμνηστος Λεωνίδας Φιλιππίδης, στο μεγαλειώδες έργο του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ αναφέρει χαρακτηριστικά αποσπάσματα της Ορφικής Θεολογίας, δια της οποίας εξαίρεται η μοναδικότητα ενός Θεού και έμεσσα και το Τριαδικόν αυτού, πολύ πριν ο Όμηρος παρουσιάσει στα έξοχα επικά του ποιήματα την πολυθεΐα της αρχαίας Ελλάδος. Δηλαδή (σε ελεύθερη απόδοση): «Ένας υπάρχει Θεός, αυτός μόνος βασιλιάς του κόσμου, μέγας βασιλιάς, ένας και αυτογενής και κανείς άλλος εκτός απ’ αυτόν, που έχει τον ουρανόν θρόνο και τη γη χαλί για τα πόδια του. Ο ουρανός είναι ποίημα μεγάλου Θεού και σοφού, που δημιούργησε τα πάντα δια του Λόγου του». Ο ένας αυτός Θεός ονομάζεται και Φάνης, γατί ακτινοβολεί το φως, και καλείται επίσης «Πρωτόγονος» γιατί δεν υπήρχε κάτι πριν απ’ αυτόν, αλλά απ’ αυτόν έγιναν τα πάντα, και πρώτος αυτός εκ του απείρου υπήρξε και εφάνη προαιωνίως. Χαρακτηρίζεται: αληθής, υπέρχρονος, αθάνατος, αυτόζωος, αυτοπάτωρ, «δια της μιας αυτού τριωνύμου δυνάμεως (βουλή, φως και ζωοδοτήρ) τα πάντα δημιουργήσας, ορατά και αόρατα, αρχή μέσον και τέλος, μόνος του κόσμου άναξ, δαίμονες ον φρίσσουσι, τα πάντα βλέπων αυτός, αλλ’ αόρατος εις τους θνητούς, τω νω μόνον ορατός, ο νους ο νοητός και το αποστίλβον φως το νοητόν….Ζεύς-Δεύς είναι ήδη από την προομηρική πρωτοελληνική εποχή κάτι πολύ περισσότερο και ασυγκρίτως υπέρτερο: Είναι η ανώνυμη έκφραση της ουσίας του Υπέρτατου Όντος, ενός και μόνου Θεού, είναι δηλαδή στοιχείο μονοθεϊζουσας πίστης. Δεύς είναι ο ύψιστος Θεός της παναρχαιότατης περί τον Δωδωναίον χώρον πρωτοελληνικής περιόδου, ο πολιτισμός της οποίας ακτινοβολεί σε όλο το μεσογειακό χώρο… Η λέξη Ζεύς ή Δεύς (Deus) είναι ο προομηρικός (πρωτοελληνικός) τύπος της λέξεως Θεός, κοινή σε όλους τους Αρίους (=ευγενείς) λαούς της Ινδοαρίας ή Ινδοευρωπαϊκής ιαπετικής οικογένειας, η αρχικά ύψιστη θεότητα των αδιαιρέτων (ακόμη) Αρίων, από τη ρίζα div – diF (πρβλ. λέξεις: dies, δίος, ευ-δία), που σημαίνει φως. Σε γνωστή μελέτη του ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας αναφέρει και τα εξής: Παραθέτει τον χρησμό του μαντείου του Κλαρίου Απόλλωνος ότι ο Θεός είναι αυτοδημιούργητος, αγέννητος, αδίδακτος, άφθαρτος, ανώνυμος, κατοικεί στο πυρ [ας θυμηθούμε την φλεγόμενη βάτο στην Π.Δ., την πύρινη στήλη προστασίας των Εβραίων, το καθαρό άκτιστο λευκό φως της Μεταμορφώσεως του Ιησού και τις πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής] και πως οι ελληνικοί θεοί ακόμη και ο Απόλλων (θεός του φωτός) είναι τμήματα του Θεού και απεσταλμένοι του στη γη. Ο Ερμητισμός σε ορισμένους από τους «λόγους» του είναι μονοθεϊκός. Ο Θεός εμφανίζεται αμετάβλητος, αγέννητος, Πατέρας, Αγαθός. Ζούμε χάρη στην ενέργεια και δύναμή του. Ο Λόγος είναι  γιος του πρώτου Νοός ή Θεού. Ο Πρώτος Νους δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του τον Πρώτο άνθρωπο. Οι δαίμονες, όντα διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο, κάνουν τους ανθρώπους να είναι ασεβείς και εγκληματικοί. Η αληθινή γνώση πραγματοποιείται με την άμεση θέα του Θεού, κατόπιν εκστάσεως. Ο άνθρωπος γίνεται τότε ίδιος θεός, αλλά θνητός. Η ψυχή ενώνεται με το Θεό, όπως και στον Πλωτίνο. Ο Πλούταρχος ορίζει το Θεό ως αγέννητο, άναρχο, αιώνιο, εκτός χρόνου υπάρχοντα. Πηγή του αγαθού, ως εν και ως ωραίο. Είναι ο Νους που όλα τα ρυθμίζει και διευθύνει. Μετά το θάνατο πίστευε ότι οι ψυχές περιπλανώνται στο διάστημα ανάμεσα στη γη και τη σελήνη, όπου υφίστανται τιμωρίες. Είχε ακόμη την ιδέα πως δαίμονες χρησίμευαν στα διάφορα μαντεία ως μεσάζοντες και ότι όσα μαντεία παρήκμασαν ήταν από την εγκατάλειψη των δαιμόνων τους. Τέλος η πίστη του  Σωκράτη και του Πλάτωνα  σε εκλεπτυσμένη Νοερά Αρχή, που διακοσμεί και κυβερνά τα πάντα και που καθοδηγεί τους ανθρώπους δια του «δαιμονίου» που εμβάλλει εντός τους, ενώ προνοεί για όλους και όλα και παραμένει ύψιστο Ον, είναι περισσότερον γνωστά και δεν θα εμμείνουμε περισσότερο.  Χαρακτηρίζεται πάντως ο Θεός «Αυτοζωή» και «Πηγή πάσης ζωής» και η λατρεία του πρέπει να είναι «ανείδωλος», διότι είναι «άμορφος» και «ανώνυμος». Επιγραμματικά αναφέρουμε εδώ και τον Αριστοτέλη για τον οποίον ο Θεός, όπως φαίνεται στα Μεταφυσικά του,  είναι αιώνιος, άϋλος, πνεύμα καθαρό και κυβερνά τα πάντα. Παρόμοιες θρησκευτικές απόψεις είχε και ο Αντισθένης, ο οποίος έλεγε πως «το κατά νόμον είναι πολλούς θεούς, κατά δε φύσιν ένα», για να μείνουμε μόνο σ’ αυτούς. Η κλασσική μέθοδος των νεοταξιτών είναι το «διαίρει και βασίλευε». Γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είμαστε το ισχυρότερο των εθνών και προσπαθούν παντοιοτρόπως να μας διασπάσουν. Τα στοιχεία που δείχνουν την σύνδεση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό είναι πάμπολλα. Θεός: (πρώτη ετυμολογία) από το ρήμα «θέω» που σημαίνει «τρέχω γρήγορα σαν τον άνεμο». Το ουσιαστικό, χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες για το «δωδεκάθεο». Θεός: (δεύτερη ετυμολογία) από το ρήμα «θεώ» που σημαίνει «επιβλέπω, εξετάζω επισταμένα». Το ουσιαστικό χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες προκειμένου να καταδείξει τον Έναν Θεό, Δημιουργό των πάντων (Πλάτων, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ερμής Τρισμέγιστος, Ασκληπιός, Πυθαγόρας, Διογένης, Ηράκλειτος κ.α.). Συνεχίζεται και στις ημέρες μας με την ίδια έννοια.
Ο ισοσκελής σταυρός ήταν ανέκαθεν ιερό σύμβολο των θαλασσοπόρων Ελλήνων, μιας και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.Οι θαλασσοκράτορες Κρήτες αλλά και γενικότερα οι θαλασσινοί Έλληνες με τα αναρίθμητα νησιά και τα ποντοπόρα ταξίδια τους, όφειλαν να γνωρίζουν στοιχεία προσανατολισμού με κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Ο Σταυρωτός χορός τών Σαρακατσαναίων μάς παραπέμπει στό στίχο τού Ορφικού Ύμνου πρός τιμήν τού Ηλίου: “τετραβάμοσι ποσί χορεύουν”. Μέ σταυρό στήν αρχαιότητα συμβολίζουν τόν Θεό Ήλιο Δία καί πιθανότατα ο χορός αυτός νά ήταν πρός τιμήν τού Θεού Ήλιου Δία. Η ταύτιση τού σταυρού καί τού Ήλιου μπορεί εύκολα νά διαπιστωθεί εάν επισκεφθεί κάποιος τά μουσεία στή Κρήτη όπου θά βρεί πλήθος απεικονήσεων σταυρών καί ήλιων σέ λατρευτικά αντικείμενα. Η σχέση του σταυρού με τον Θεό Διόνυσο ίσως είναι ότι η λέξη κάρος από την οποία προέρχεται η λέξη Cross, σημαίνει την μέθη και τον βαθύ ύπνο όμοιο θανάτου. Και η επαναφορά από τον μεθυστικό ύπνο είναι η συμβολική ανάσταση. Ταυρόσχημα ειδώλια έχουν βρεθεί και στην Χαλκολιθική εποχή πριν ο σταυρός γίνει ηλικακό σύμβολο και αποκτήσει όλη την προαναφερθείσα μυθολογία του “Κάρου”, της θανατηφόρας μοίρας και της αναγέννησης της ζωής.
Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε μεταξύ άλλων και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη “σκέψη”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους: Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της. Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας.
Οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας. Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς δηλώνει απερίφραστα: ««δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας». Οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.
Στην αρχαιότητα πίστευαν, όπως μας πληροφορεί ο Χριστιανός Λατίνος συγγραφέας Λακτάντιος (4ος αι. μ.Χ.), ότι η λέξη Σιβυλλα ήταν σύνθετη, από τον δωρικό τύπο του ουσιαστικού «θεός» (σιός) και τον αιολικό τύπο του ουσιαστικού «βουλή» = θέληση (βόλλα). Σίβυλλα, σήμαινε εκείνη που αποκαλύπτει τη θέληση του Θεού. Από την Κυμαία Σίβυλλα (Κύμη της Ιταλίας) είχε αγοράσει ο βασιλιάς των Ρωμαίων Ταρκύνιος τα βιβλία των «σιβυλλικών χρησμών», τα οποία φυλάγονταν στη Ρώμη, και συγκεκριμένα στον ναό του Δία στο Καπιτώλιο. Αυτά τα βιβλία, εκ των οποίων μόνο κάποια αποσπάσματα έχουν διασωθεί, δεν πρέπει να συγχέονται με τους «Σιβυλλικούς Χρησμούς», 12 βιβλία με προφητείες που εικάζεται ότι έχουν συγγραφεί σε ιουδαιοχριστιανικό περιβάλλον. Διαβάστε πώς η Σίβυλλα ερμηνεύει το όνομα του Αδάμ με τα ελληνικά αρχικά γράμματα, αλλά και τις αλάνθαστες προβλέψεις της για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, που γράφουμε και μέσα στο βιβλίο μας για τις Προφητείες του Ελληνισμού! Όποιος διαβάσει το έργο μας «Οι Προφητείες του Ελληνισμού» (1. Λάλον Ύδωρ, 2. Το Ποθούμενον, 3. Ιδού έρχομαι ταχύ), θα βρει πάρα πολλές προφητείες των αρχαίων Ελλήνων, που προφήτεψαν ακόμη και την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στη γη. Κι όχι μόνον! Είχαν προφητέψει ότι η Μητέρα του Ιησού θα λέγεται Μαρία, κάτι που δεν κατάφεραν να προφητέψουν ούτε οι ίδιοι οι Βιβλικοί Προφήτες! Διαβάστε, λοιπόν, πώς η Σίβυλλα δίνει τη δική της ερμηνεία για το όνομα του Αδάμ με τα ελληνικά αρχικά Α (Ανατολή), Δ (Δύση), Α (Άρκτος= Βοράς), Μ (Μεσημβρία= Νότος), αλλά και τι ακριβώς προφητεύει για τον Ιησού Χριστό! Οι Σιβυλλικοί (ή Σιβυλλιακοί) χρησμοί εκ του πρώτου λόγου ομιλούν για την Γένεση του κόσμου, ευθυγραμμιζόμενοι προς αυτήν της Γενέσεως της Βίβλου, την Εύα και τον Αδάμ, για τον οποίον η Σίβυλλα μας πληροφορεί ότι τα τέσσερα ελληνικά γράμματα τού ονόματος Αδάμ σημαίνουν την Ανατολή, την Δύση, τον Βορά (άρκτο) και τον Νότο (μεσημβρίαν)!. Η Σίβυλλα μιλάει για τις περιπέτειες των Πρωτοπλάστων στον Παράδεισο και την εξαπάτησιν του όφεως, καθώς και την εκδίωξιν των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, όπως ακριβώς τα διαβάζουμε στην Βίβλο (!), ενώ συνεχίζει ν’ αποκαλύπτει τα γένη των ανθρώπων, όπως οι Γίγαντες, τον Νώε, τον Κατακλυσμό, την Κιβωτό στο Αραράτ, το γένος των Τιτάνων προλέγοντας όχι απλώς την Έλευσιν του Θεανθρώπου με το όνομα Χριστός, αλλά ότι θα έχει και τα ακόλουθα χαρακτηριστικά, που αφήνουν εμβρόντητο τον αναγνώστη με τις συγκλονιστικές προφητείες της Σίβυλλας της Κυμαίας για τον Ιησού Χριστό. Συνειδητοποιώ τον συγκλονισμό των αναγνωστών καθώς πληροφορούνται τις προφητείες της Σίβυλλας της Κυμαίας, που όχι μόνον προεφήτευσε την Έλευσιν του Ιησού Χριστού στη γη, του οποίου το όνομα (ΙΗΣΟΥΣ) θα φέρει τέσσερα φωνήντα και δύο σύμφωνα, αλλά και πώς θα Του πάνε τα δώρα (χρυσό, σμύρνα και λίβανο), πώς θα διδάξει στον κόσμο «εκ γης Αιγύπτοιο», πώς θα κάνει θαύματα και πώς θα χορτάσει χιλιάδες ανθρώπους με πέντε άρτους και λίγους ιχθείς, την ώρα που θα περισσεύουν κιόλας απ’ τα φαγητά δώδεκα ολόκληρα κοφίνια! Μόνον που η Σίβυλλα δεν σταματάει εκεί. Προχωράει ακόμη περισσότερο για τα Πάθη του Ιησού Χριστού. Στην συνέχεια η Σίβυλλα προφητεύει τις συμφορές του κόσμου και την εμφάνιση της δεκάτης γενεάς των ανθρώπων, που θα τινάξει τον ζυγόν της επταλόφου Ρώμης, μέχρι την ώρα που όλοι θα πιστεύσουν στον ένα και αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό που θα τους επιβραβεύσει, ενώ για μια ακόμη φορά η Σίβυλλα συγκλονίζει με τις προφητείες της γι’ αυτά που θα διδάξει ο Χριστός. Είναι λογικόν, η Σίβυλλα η Κυμαία να χρησμοδοτεί για πολλά πράγματα, που έχουν σχέση με τον Χριστό και τις πάμπολλες Διδασκαλίες του Κυρίου, που προείπε. Μιλάει ακόμη και για τον Θεσβίτην, με το άρμα του στον ουρανό, υπονοώντας, ασφαλώς, τον προφήτην Ηλίαν και για το επερχόμενον τέλος του κόσμου. Μιλάει για άγνωστους Αγγέλους, όπως οι Βαρακιήλ, Ραμιήλ, Ουριήλ, Σαμιήλ και Αζαήλ, ενώ ομιλεί και για τον πόλεμο Τιτάνων και Γιγάντων, όπου στο τέλος θα επικρατήσει ο Μοναδικός και Αθάνατος Υιός του Ανθρώπου, ο Ιησούς Χριστός. Οι τοιχογραφίες του Παρεκκλησιού της Καπέλα Σιξτίνα φιλοτεχνήθηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα από τον Μιχαήλ Άγγελο και αποτελούν ίσως τις πιο διάσημες τοιχογραφίες του κόσμου. Η επιλογή των θεμάτων έγινε από τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Είχα κάνει μερικά σχέδια που όμως μου φάνηκαν κάπως φτωχά. Τότε ο Πάπας μου πρότεινε κάτι άλλο. Να ζωγραφίσω στον θόλο ό,τι ήθελα». Και ο Μιχαήλ Άγγελος αποφάσισε να φιλοτεχνήσει στην οροφή του ναού, σε υπερφυσικές διαστάσεις, τις μορφές επτά Προφητών και πέντε Σιβυλλών (Δελφίς, Ερυθραία, Περσίς, Λίβυσσα και Κυμαία). Κατά την περίοδο της Αναγέννησης, οι Σίβυλλες αναγνωρίστηκαν από ένα μεγάλο μέρος του χριστιανικού κόσμου ως προφήτισσες του Χριστού και κατέλαβαν μία θέση ανάλογη με αυτή των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.
Υπάρχει επομένως ισχυρότατη μονοθεϊστική παράδοση εξ αρχαιοτάτων χρόνων στον Ελληνισμό, στον οποίον «σπερματικώς», στοιχειωδώς και σκιωδώς αποκαλύφθηκε αρχικά η παντοδυναμία, η πανσοφία, η αιωνιότητα και οι προσωπικές ιδιότητες του ενός Θεού. Aρκετοί αρχαίοι Έλληνες σοφοί θεωρούνται ως προ Χριστού χριστιανοί και προφήτες του εθνικού κόσμου, διότι με την «σπερματική τους αυτή αλήθεια» προετοίμασαν έμμεσα, μαζί με τους λαμπρούς φάρους της αληθείας, τις προφητικές φωνές της Παλαιάς Διαθήκης, την είσοδο του Χριστιανισμού στην ιστορία. Το ευαγγέλιο του Ιωάννου, αποκαλύπτει πως η ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ήταν δεμένη με τον Ελληνισμό. Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ : "Ησαν δε τινες Ελληνες εκ των αναβαινοντων, ινα προσκυνησωσιν εν τη εορτη. Ουτοι ουν προσηλθον Φιλιππω τω απο Βηθσαϊδα της Γαλιλαιας, καὶ ηρωτων αυτον, λεγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ιησουν ιδειν. Ερχεται Φιλιππος, καὶ λέγει τω Ανδρέα, καὶ πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος λέγουσι τω Ιησου. Ο δὲ Ιησους απεκρινατο αυτους λεγων· εληλυθεν η ωρα, ινα δοξασθει ο Υιος του ανθρώπου." Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα. Ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες. Στο Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης μιλά με επαινετικά λόγια για τους Έλληνες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έζησε όχι μόνο στην έρημη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη αλλά και στην ελληνικότατη Έφεσο την πατρίδα του Ηράκλειτου και εκεί ήρθε σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα. Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «πουῦ ουτος μέλλει πορεύεσθαι οτι ημεις ουχ ευρίσκομεν αυτόν ; μή εις τήν διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ελληνας ;» Ο πρώτος απόστολος στον Ελληνικό χώρο είναι ο Παύλος ο οποίος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, πόλη Ελληνικότατη της εποχής γι‘ αυτό και ο Παύλος γνώριζε τα Ελληνικά σαν μητρική του γλώσσα. Η πόλη της Χριστιανικής εξόρμησης γι’ αυτόν είναι η Αντιόχεια από όπου μετά θα περάσει στην Κύπρο. Κατά την παράδοση κι άλλοι απόστολοι θα διδάξουν τον Χριστιανισμό στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας θανατώθηκε μαρτυρικά το 66 μ.Χ. στην Πάτρα αφού δίδαξε πανταχόθεν και στο Βυζάντιο. Ο μαθητής του Τίτος θα διδάξει στην Κρήτη, ο Φίλιππος στην Αθήνα, όπου και θα του χτισθεί ναός ΒΔ του Θησείου, ενώ ο Λουκάς στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τον ίδιο καιρό ο Ιωάννης θα εξοριστεί στην Πάτμο όπου και θα γράψει την Αποκάλυψη.
Πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pantheismos1.htm
http://www.logiosermis.net/2012/07/blog-post_4352.html#.WcH7z2jl62c
http://www.apologitis.com/gr/ancient/diadosi.htm
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/575740/h-synantisi-toy-iisoy-me-toys-ellines
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/blog-post_6008.html
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/689378/oi-arxaioi-ellines-gnorizan-gia-tin-eleysi-toy-xristoy-idoy-oi-apodeixeis
https://karavaki.wordpress.com/2014/01/12/sibylle/

Σείριος : Το μυστηριώδες φωτεινότερο τριπλό άστρο του ουρανού μέσα από την σύγχρονη αστρονομία και την αρχαία μυθολογία

Ο Σείριος α και β είναι τα άστρα που ενέπνευσαν το πνεύμα των Ελλήνων. Ο Σείριος είναι το αστέρι που αναφέρεται σε όλες τις θρησκείες του κόσμου με τα ονόματα: Σείριος, Σούρια, Σουρ, Σήειρ, Οσιρις κ.α. Από το Περού και το Μεξικό μέχρι την Αυστραλία και Ιαπωνία και από την Ισλανδία μέχρι την Νότια Αφρική, είναι μια παράδοση που ζει χιλιάδες χρόνια, παρά τις προσπάθειες εξαλείψεως της, για να θυμίζει στον άνθρωπο την σχέση του με το μακρινό αυτό αστέρι και πως οι θεοί-βασιλιάδες εποικιστές τότε, έφεραν το σπέρμα της ζωής στον πλανήτη του γαλαξία μας…που λέγεται ΓΗ. Η ετυμολογική ανάλυση της λέξεως ΣΕΙΡΙΟΣ είναι: Η λέξη «Σείριος, -α, -ον» που σημαίνει ο καίων, ο κατά καίων, ο καυστικός, ο θερμός και είναι το επίθετο των ουρανίων σωμάτων τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. Οι αντίστοιχες ομόριζες λέξεις είναι: Ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον ηλιακό καύσωνα ή από το Σείριο. «Σείριος» ονομάστηκε αρκετές φορές και ο Ήλιος μας.  Ο Σείριος (α CMa / α Μεγάλου Κυνός / α Canis Majoris) είναι το λαμπρότερο αστέρι στον νυχτερινό ουρανό με φαινόμενο μέγεθος −1,46. Βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Το όνομά του προέρχεται από το ελληνικό «ΣΕΙΡΙΟΣ» που σημαίνει «φωτεινός». Βρίσκεται 8,57 έτη φωτός από την Γη και είναι ένα από τα κοντινότερα αστέρια. Ο Σείριος είναι ορατός από σχεδόν όλη την Γη τους χειμερινούς μήνες (για το Βόρειο ημισφαίριο, εκτός αν ο παρατηρητής βρίσκεται βορειότερα από τις 73 μοίρες). Μαζί με τον Πρόκυνα και τον Μπετελγκέζ σχηματίζουν ένα φωτεινό τρίγωνο που έχει την ανεπίσημη ονομασία «Χειμερινό τρίγωνο». Ο (Σείριος Α΄) είναι ένα αστέρι τεραστίων διαστάσεων, ήλιος-γίγαντας δηλαδή σε σχέση με τον ΗΛΙΟ του ηλιακού μας συστήματος. Είναι ένα πολύ λαμπερό άστρο. Έχει ακτίνα 1,5 φορά μεγαλύτερη από τον ήλιο, η μάζα του είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη από την μάζα του ήλιου και 35,5 φορές φωτεινότερος από αυτόν. Έχει θερμοκρασία επιφανείας 11.200C τόση όση είναι σε χιλιόμετρα η απόσταση μεταξύ Πυραμίδων Χέοπος και Γιουκατάν Μεξικού, αλλά τόση είναι σε μέτρα ανά δευτερόλεπτο και η ταχύτητα διαφυγής των σωμάτων από την έλξη της γης. Τυχαίο; Ο Σείριος είναι ένας διπλός αστέρας και με το συνοδό του, το Σείριο Β”, που περιστρέφονται γύρω από ένα ίδιο κοινό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξης των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. Ο Σείριος έχει μάζα 2,5 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, αλλά έχει μικρότερη πυκνότητα.  Μοιάζει με νεφέλωμα. Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του συνοδεύεται κάθε 25 χρόνια από ισχυρά παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Ο (Σείριος Β”) είναι ένα βαρύ αστέρι, άσπρος νάνος και έχει χρώμα άσπρο και είναι αόρατος με γυμνό οφθαλμό. Ανακαλύφθηκε το 1862 με ισχυρό τηλεσκόπιο. Επί 50 χρόνια καλύπτεται από τον Σείριο «Α» και η ορατή περίοδος του είναι άλλα πενήντα (50) χρόνια. Είναι 65.000 φορές πυκνότερος από τον δικό μας ήλιο και έχει το 95% της μάζας αυτού ενώ είναι 10.000 φορές πιο σκοτεινός από τον Σείριο «Α». Ο (Σείριος Γ”)…το άγνωστο αυτό άστρο. Ο αστρονόμος Φόξ ισχυρίζεται ότι είδε τον Σείριο Γ» κατά το έτος1920. Είναι τέσσερις φορές ελαφρύτερος από τον Σείριο «Α» και κινείται όπως ο Σείριος «Β». Έχει έναν δορυφόρο «Ε» που είναι ο πλανήτης του συστήματος που κατοικείται και από αυτόν ξεκίνησε ο θεϊκός εποικισμός της γης. Ο πλανήτης αυτός επηρεάζεται καθ” ολοκληρία από τον Συνοδό. Τα πενήντα χρόνια της περιόδου του Συνοδού είναι διάχυτα στην Ελληνική παράδοση. Ο Σείριος βρίσκεται ακριβώς στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας. [Η «σειρήνα», τώρα…αυτό το μυθικό πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλοτε με γυναίκα-ψάρι και άλλοτε με γυναίκα-πουλί, σήμαινε αρχικά «η φανερωμένη δύναμη καύσωνα του Ήλιου…κατά τη μεσημβρία». Η «Σειρήνα» ήταν και η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τριγυρνούσε στις θάλασσες και κατάστρεφε τα πλοία όσων τολμούσαν να της πουν πως ο βασιλιάς πέ­θανε…(Ζει ο βασιλιάς….Αλέξανδρος;)] Το άστρο του Σείριου, μαζί με το πλανήτη της Αφροδίτης και τον Δία, αποτελούν τα πιο φωτεινά σώματα στο νυκτερινό θόλο. Ο Σείριος αποτέλεσε το πιστό σκυλί του κυνηγού Ωρίωνα. Ο μύθος φέρει τον θεό του ήλιου Απόλλωνα να ζηλεύει τον Ωρίωνα, εξ αιτίας της αγάπης του για τη θεά Άρτεμη. Για να εξουδετερώσει τον φημισμένο κυνηγό, ο Απόλλωνας μηχανεύτηκε αγώνες τοξοβολίας στους οποίους η θεά συμμετείχε και σκότωσε άθελά της τον Ωρίωνα. Από τότε τον τοποθέτησε σε τέτοιο σημείο στον νυχτερινό ουρανό, ώστε να διακρίνεται και από τα δύο ημισφαίρια. Αποφάσισε να μην τον αφήσει μόνο. Τοποθέτησε σχεδόν δίπλα του τον πιστό του σκύλο Σείριο. Το άστρο του Σείριου κατείχε ιδιαίτερο ρόλο στο πολιτισμό των Αιγυπτίων. Θεωρούταν ως το σημαντικότερο άστρο στο νυκτερινό ουρανό και αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε μια σημαντική πτυχή στο θρησκευτικό τους σύστημα. Αποκαλούταν ως Sothis και σχετιζόταν με την Θεότητα Ισιδα. Η Ισιδα αντιπροσωπεύει τη θηλυκή πλευρά στη θεϊκή τριαδικότητα, την οποία συμπληρώνουν ο Οσιρις και ο γιος τους Ωρος. Κάθε θεότητά τους, είχε σύνδεση με το άστρο. Οι Αιγύπτιοι συγχρόνισαν το ημερολόγιό τους με την άνοδο του Σείριου στο νυκτερινό ουρανό, η οποία πραγματοποιούταν ακριβώς πριν το ετήσιο πλημμύρισμα του Νείλου τις καλοκαιρινές ημέρες. Η περίοδος των ημερών του σκύλου (το προσωνύμιο που δόθηκε στον αστερισμό του Σείριου) ξεκινούσε στις 23 Ιουνίου και τελείωνε στις 23 Αυγούστου. Επρόκειτο για τις πιο ζεστές ημέρες του χρόνου. Το άστρο του Σείριου ή Σώθις  εξαφανιζόταν από τον νυκτερινό ουρανό για 70 ημέρες. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν πως βρισκόταν στο Ντουάτ, τον κάτω κόσμο. Η επάνοδός του στον ουρανό, λίγο πριν την «ηλιακή ανατολή», αποτελούσε γεγονός υψίστης σημασίας για τους Αιγυπτίους, σε σημείο που κατασκεύαζαν τους ναούς τους με τους κύριους χώρους τους προσανατολισμένους σε εκείνο το σημείο του ορίζοντα που θα ανέτελλε ο αστέρας το συγκεκριμένο πρωινό. Ενας τέτοιος ναός, αφιερωμένος στο Σείριο ήταν ο ναός της Ισιδας στα Ντάνταρα. Μια επιγραφή σε ιερογλυφικά αναφέρει: «Λάμπει στον ναό της την Πρώτη Ημέρα του Νέου Χρόνου και ενώνει το φως της με εκείνο του πατέρα της Ρα, στον ορίζοντα». Αυτές οι 70 μέρες που παρέμενε η Σωθις στο κάτω κόσμο αποτελούσαν ιερή παράδοση και συντέλεσαν πρότυπο στη διαδικασία ταρίχευσης των νεκρών οι οποία διαρκούσε ακριβώς 70 ημέρες. Οι ερευνητές αποκάλυψαν ότι τα φρεάτια που βρίσκονταν στο εσωτερικό της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπα, έβλεπαν σε δύο πολύ σημαντικά αστέρια. Το φρεάτιο από τον θάλαμο του βασιλιά έδειχνε τον Alnitak, αστέρι της ζώνης του Ωρίωνα και του θαλάμου της βασίλισσας τον Σείριο. Ο αστερισμός του Ωρίωνα αντιπροσώπευε για τους αρχαίους Αιγύπτιους τον θεό Όσιρι  και ο Σείριος την θεά Ίσιδα, το πρώτο βασιλικό ζεύγος στην αιγυπτιακή μυθολογία. Ο μηχανικός Robert Bauval μετά από μελέτες που αφορούσαν την χωροταξική διάταξη των πυραμίδων, διαπίστωσε πως η θέση τους είναι ίδια με εκείνη των άστρων της ζώνης του Ωρίωνα και μάλιστα κατ’ αναλογία με τη σχετική φωτεινότητά τους. Η πιο μικρή πυραμίδα αντιστοιχεί στο πιο θαμπό άστρο του αστερισμού και βρίσκεται σε μικρή απόκλιση από την νοητή ευθεία που ορίζουν οι δύο μεγαλύτερες, με την ίδια αξιοθαύμαστη ακρίβεια που έχει το σχετικό άστρο με τα δύο μεγαλύτερα! Το σχήμα του Νείλου στην περιοχή των πυραμίδων μοιάζει εκπληκτικά με το σχήμα του γαλαξία μας (Milky Way) στην περιοχή της ζώνης του Ωρίωνα, ενώ ο προσανατολισμός των τριών άστρων της ζώνης προς τον γαλαξία, είναι παρόμοιος με τον προσανατολισμό των πυραμίδων προς τον Νείλο. Ο Σείριος. Το Υπέρλαμπρο Άστρο, το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ' άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό. Ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», είναι Δωριείς και κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο, στην Πίνδο. Οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο Αλέξανδρος, ο οποίος απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κά­ποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτη­ριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα. Το όνομα «Μα­κεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, νιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκα­λίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του 'Αννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού. Ένα από τα ιερότερα σύμβολα των προγονών μας είναι ο περίφημος ήλιος ή άστρο της Βεργίνας. Ο Ήλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο που απεικονίζεται σε χρυσή λάρνακα που βρέθηκε το 1977 σε Βασιλικό τάφο που αποδίδεται στην Μακεδονική Βασιλική Δυναστεία του Φιλίππου Β' και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Διάφορες εκδοχές των αρχαιολόγων λένε ότι ήταν ηλιακό σύμβολο, σύμβολο της Μακεδονίας, έμβλημα της Αργεαδικής δυναστείας του Φιλίππου Β΄ και του υιού του Μ. Αλέξανδρου. Το σύμβολο της Βεργίνας αποτελείται από δυο μέρη: Α) το σφαιρικό κέντρο, Β) τις δεκαέξι (16) κάθετες κωνοειδείς ακμές.  Το κέντρο του συμβόλου δεν είναι απλά μια σφαίρα, αλλά ένας ρόδακας, ένα λουλούδι δηλαδή με ιδιαίτερη έννοια για τους αρχαίους έλληνες. Ο ρόδακας συμβολίζει την ομορφιά, την αγνότητα, την ευγονία, την λατρεία, την γονιμοποίηση, την γαία και την ισχύ - δύναμη. Ήταν σύμβολο των περισσότερων βασιλικών οίκων της αρχαίας εποχής και σημάδι θεϊκής γονιμοποίησης και ουράνιας καταγωγής. Ο αριθμός δεκαέξι (16) είναι συμβολίζει το άστρο Σείριο και την καταγωγή των ελλήνων εξ άνωθεν. Όλα τα παραπάνω αφορούν ασφαλώς τον Μ. Αλέξανδρο. Το σύμβολο της Βεργίνας φωτογραφίζει την καταγωγή του και την αποστολή του. Αναφέρεται επίσης ως ημερομηνία γέννησης του Αλέξανδρου την 6η ημέρα του μήνα Αώου, που αντιστοιχεί με τις αρχές του Ιουλίου, δηλαδή την περίοδο εκείνη που άρχιζαν οι πλημμύρες του Νείλου και οι αρχαίοι ονόμαζαν «ημέρες του Σκύλου» (Κύνας Σείριος).  Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και από τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην όαση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου. Εδώ επιβεβαιώνεται η καταγωγή του Αλέξανδρου από τον ουρανό και δη από το άστρο του Σειρίου. Ο μέγιστος των Ελλήνων είχε αδελφή την Σειρήνα (εκ του Σείριου). Από τα μεγαλύτερα πειράματα όλων των εποχών, με την κωδική ονομασία «Τα παιδιά του ’83», που ταλανίζει εδώ και 34 χρόνια την Ελλάδα. Τι ακριβώς συμβαίνει με τα ερευνητικά προγράμματα που διεξάγονται στη χώρα μας για τα παιδιά του γεννήθηκαν τον Απρίλιο του 1983, για τα ερωτηματολόγια που καλούνται να συμπληρώσουν, αλλά και για τις εξετάσεις στις οποίες υποβάλλονται σε ιδιωτικά ιατρεία! Τότε μπήκε σε εφαρμογή το μεγαλύτερο πείραμα στην ιστορία της χώρα μας και όχι μόνο. Περίπου 11.000 παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1983 παρακολουθούνται για ιατρικούς σκοπούς από την ενδομήτρια ζωή τους. Τα παιδιά αυτά διαθέτουν ξεχωριστές ικανότητες. Μιλάμε για παιδιά που ο δείκτης νοημοσύνης τους ξεπερνά κατά πολύ αυτόν που έχουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Από αυτά τα χιλιάδες παιδιά, βρήκα τα 100 «καλύτερα» και τα μελέτησα. Οι ιδιαίτερες ικανότητες που έχουν οφείλονται στο γεγονός ότι όλα συνελήφθησαν από τις μητέρες τους τον Αύγουστο του 1982, στην περίοδο των κυνικών ταυμάτων. Εκείνη την εποχή παρατηρήθηκε ένα αστρολογικό φαινόμενο που λαμβάνει χώρα κάθε 343 χρόνια, με αποκλειστικό επίκεντρο των επιρροών κι επιδράσεών του τον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου. «Οταν μιλάμε για κυνικά ταύματα εννοούμε ότι ο αστερισμός του Σειρίου πλησιάζει πάρα πολύ τη Γη και η επιρροή του εστιάζεται στον Αιγιακό χώρο, στο ευρύτερο Αιγαίο κι έχει αυξημένη ακτινοβολία και θερμότητα. Τότε συνέβησαν και άλλα γεγονότα, αστρικά σώματα ή αστρικό σώμα, μη εντοπισμένο μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, πλησίασε πάρα πολύ τον πλανήτη μας και ειδικότερα το Αιγαίο. Το σώμα αυτό το οποίο ήταν είτε μετεωρίτης είτε κομήτης προκάλεσε την εκπομπή φωτοχυσιών που επηρέασαν το γενετικό σπέρμα! Οσα ζευγάρια συνευρέθηκαν ερωτικά εκείνη τη στιγμή στην ύπαιθρο, γέννησαν αυτά τα παιδιά». Τα «προικισμένα» αυτά παιδιά έχουν την ικανότητα να βλέπουν πράγματα και γεγονότα προτού ακόμη συμβούν. «Μπορούν να προβλέψουν τα πάντα, είναι άριστοι μαθητές, αθλητές και γενικότερα τα καταφέρνουν με ό,τι καταπιάνονται. Παράλληλα, έχουν ισχυρές ηθικές αρχές. Αυτά τα παιδιά, όταν θα έρθει η στιγμή, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις της χώρας μας. Είναι αρκετοί εκείνοι που προσπαθούν να τα εντοπίσουν. Είτε για να τα ελέγξουν είτε για να τα εξοντώσουν». Τα ερωτηματολόγια αυτά που φέρεται ότι έχουν σταλεί από την Ακαδημία Αθηνών και φέρουν τις υπογραφές ακαδημαϊκών. Με τη «θεωρία Φου­ράκη», 98 ελληνόπουλα, που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του 1983, είναι «θυγατέρες και υιοί αρχαίων Ελλήνων ημίθεων και ηρώ­ων». Είναι πολύ πιθανόν ο Σείριος να είναι αιτια της δημιουργίας του σεναρίου για τις ταινίες του Superman. Κάπου πολύ μακριά από τη Γη θα μπορούσε να υπάρχει ένας πολιτισμός πιο προηγμένος από τον δικό μας. Ένας πλανήτης στον οποίο θα κατοικούσαν άνθρωποι βιολογικά πιο εξελιγμένοι από εμάς. Ο πλανήτης αυτός, ο Κρύπτον, είχε πολύ μεγαλύτερη μάζα από αυτήν της Γης, πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Ο Σούπερμαν ήρθε στη Γη όπου τα αντίστοιχα μεγέθη ήταν κατά πολύ μικρότερα, μπορούσε να καταφέρνει τα ακατόρθωτα. Αν εκεί κατοικούσαν άνθρωποι που έμοιαζαν με εμάς τους Γήινους αυτοί θα έπρεπε να είχαν μυες και οστά 1.000 φορές ισχυρότερα από αυτά των ανθρώπων. Ο Σούπερμαν είναι έως και 1.000 φορές δυνατότερος από έναν συνηθισμένο Γήινο, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να σηκώσει ένα αντικείμενο που ζυγίζει 100.000 κιλά. Η ταχύτητα που θα χρειαζόταν ένα σκάφος για να ξεπεράσει την έλξη της βαρύτητας του Κρύπτον θα έπρεπε να είναι τεράστια. Σχεδόν 11.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δηλαδή περίπου το 1/30 της ταχύτητας του φωτός το οποίο ταξιδεύει στο Σύμπαν με ταχύτητα 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Ο Superman (Σούπερμαν) σταματάει τρένα, τρέχει γρηγορότερα από μία σφαίρα, μπορεί να σηκώσει φορτηγά με το ένα χέρι ή να πηδήξει μ' ένα σάλτο πάνω από έναν ουρανοξύστη. Ο υπερήρωας εμφανίζεται να πηδάει μ' ένα σάλτο πάνω από έναν τεράστιο ουρανοξύστη, με περισσότερους από 40 ορόφους, δηλαδή περίπου 200 μέτρα ύψος. Συν του ότι το σύμβολο του υπερήρωα είναι το ελληνικό S (από το Sirius - Σειριος ή το αγγλικό Superman). Και ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ο πλανήτης Krypton υπάρχει; Ότι μπορεί κάποια στιγμή να συναντήσουμε τον Superman; "Κανείς δεν ξέρει. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι η επιστημονική φαντασία φαίνεται πολύ μικρή μπροστά στις σύγχρονες ανακαλύψεις της Επιστήμης".
Πηγή: http://m.apocalypsejohn.com/astra-siriou-ellines/#
http://www.metafysiko.gr/?p=8359
http://www.echoes.gr/el/article/4173/Ποια-η-σχέση-της-Ζώνης-του-Ωρίωνα-με-τις-πυραμίδες-της-Αιγύπτου
http://diogeneis.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html
https://e-rodios.blogspot.gr/2012/03/blog-post_6048.html
http://www.espressonews.gr/περιεχόμενο/7517/ποιοι-απειλούν-τα-παιδιά-του-83
https://www.impantokratoros.gr/9EC50840.el.aspx
http://www.tanea.gr/news/greece/article/4381148/?iid=2
http://www.skai.gr/mobile/article?aid=156725

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

The Prehistory of Africa (50.000-9.000 BC) and the spread of White Mediterranean race across Africa

The Prehistory of North Africa spans the period of earliest human presence in the region to the beginning of the Early Dynastic Period of Egypt in c. 3.100 BC. Human habitation in North Africa has been greatly influenced by the climate of the Sahara, which has undergone enormous variations between wet and dry over the last few hundred thousand years. This is due to a 41.000-year cycle in which the tilt of the earth changes between 22° and 24.5°. At present (2.000 AD), we are in a dry period, but it is expected that the Sahara will become green again in 15.000 years (17.000 AD). During the last glacial period, the Sahara was much larger than it is today, extending south beyond its current boundaries. The end of the glacial period brought more rain to the Sahara, from about 8.000 BC to 6.000 BC, perhaps because of low pressure areas over the collapsing ice sheets to the north. Once the ice sheets were gone, the northern Sahara dried out. In the southern Sahara, the drying trend was initially counteracted by the monsoon, which brought rain further north than it does today. By around 4.200 BC, however, the monsoon retreated south to approximately where it is today, leading to the gradual desertification of the Sahara. The Sahara is now as dry as it was about 13,000 years ago. During periods of a wet or "Green Sahara", the Sahara becomes a savanna grassland and various flora and fauna become more common. Following inter-pluvial arid periods, the Sahara area then reverts to desert conditions and the flora and fauna are forced to retreat northwards to the Atlas Mountains, southwards into West Africa , or eastwards into the Nile Valley. The earliest inhabitants of central North Africa have left behind significant remains: early remnants of hominid occupation in North Africa, for example, were found in Ain el Hanech, near Saïda (c. 200,000 BCE); in fact, more recent investigations have found signs of Oldowan technology there, and indicate a date of up to 1.8 million BC. Some studies have placed the earliest settlement of homo sapiens in North Africa to around 160,000 years ago. North Africa was the site of the highest state of development of Middle Paleolithic flake-tool techniques. Tools of this era, starting about 130,000 BCE, are called Aterian (after the site Bir el Ater, south of Annaba) and are marked by a high standard of workmanship, great variety, and specialization. By the Iron Age, the historic record demonstrated the existence of the Berbers in North Africa from at least 10,000 B.C. While Egypt and Sudan had entered historicity since the Bronze Age, the Maghreb remained in the prehistoric period longer. Some Phoenician and Greek colonies were established along the Mediterranean coast during the 7th century BC. As a result of these geographic influences, the genetic profile of North African populations is a complex mosaic of Mediterranean (European and West Asian) and Sub-Saharan African influences to variable degrees. Anatomically modern humans are known to have been present in North Africa during the Upper Paleolithic, 45,000 years ago, as attested by the Aterian culture. With no apparent continuity, 22,000 years ago, the Aterian was succeeded by the Iberomaurusian industry, whose lithic assemblages bore relations with the Cro-Magnon cultures. The Iberomaurusian was succeeded by the Capsian, a pre-Neolithic culture. Around 9,000 years ago, the Sahara desert entered a wet phase, the Neolithic Subpluvial, which attracted Neolithic peoples from elsewhere in Africa and the Near East. Individuals receive mtDNA only from their mothers. According to Macaulay et al. 1999, "one-third of Mozabite Berber mtDNAs have a Near Eastern ancestry, probably having arrived in North Africa less than 50,000 years ago, and one-eighth have an origin in sub-Saharan Africa. The most probable origin of the proto-U6 lineage was the Near East. Around 30,000 years ago it spread to North Africa where it represents a signature of regional continuity. With regard to Mozabite Berbers, one-third of Mozabite Berber mtDNAs have a Near Eastern ancestry, probably having arrived in North Africa ∼50,000 years ago, and one-eighth have an origin in sub-Saharan Africa. Europe appears to be the source of many of the remaining sequences, with the rest having arisen either in Europe or in the Near East." Expansion of this group of lineages took place around 10,500 years ago in North Africa, and spread to neighbouring population", and apparently that a specific Northwestern African haplotype, U6, probably originated in the Near East 30,000 years ago accounts for 28 percent in Mozabites, 18 percent in Kabyles , but has not been preserved in the southern Moroccan Berbers and accounts for 6-8 percent. Around 16,000 BC, from the Red Sea hills to the northern Ethiopian Highlands, nuts, grasses and tubers were being collected for food. By 13,000 to 11,000 BC, people began collecting wild grains. This spread to Western Asia, which domesticated its wild grains, wheat and barley. Between 10,000 and 8000 BC, Northeast Africa was cultivating wheat and barley and raising sheep and cattle from Southwest Asia. A wet climatic phase in Africa turned the Ethiopian Highlands into a mountain forest. Omotic speakers domesticated enset around 6500–5500 BC. Around 7000 BC, the settlers of the Ethiopian highlands domesticated donkeys , and by 4000 BC domesticated donkeys had spread to Southwest Asia. Cushitic speakers, partially turning away from cattle herding, domesticated teff and finger millet between 5500 and 3500 BC. In the steppes and savannahs of the Sahara and Sahel in Northern West Africa, the Nilo-Saharan speakers and Mandé peoples started to collect and domesticate wild millet, African rice and sorghum between 8000 and 6000 BC. Later, gourds, watermelons, castor beans, and cotton were also collected and domesticated. The people started capturing wild cattle and holding them in circular thorn hedges, resulting in domestication. In Greek mythology, Andromeda was the daughter of Cepheus and Cassiopeia, Greek king and queen of the prehistoric African kingdom of Aethiopia. Cepheus is the name of two Greek rulers of Aethiopia, grandfather and grandson. Cepheus, son of Agenor is the more well-known Cepheus and the grandson of the other Cepheus. Otherwise, Cepheus' father was identified as Belus or Phoenix. If Belus was his father, he had Anchinoe, daughter of Nilus as mother, and Danaus, Aegyptus and Phineus as brothers. He was called Iasid Cepheus, pertaining to his Argive ancestry through King Iasus of Argus, father of Io. Andromeda's mother Cassiopeia boasted that her daughter was more beautiful than the Nereids, the nymph -daughters of the sea god Nereus and often seen accompanying Poseidon. To punish the queen for her arrogance, Poseidon, brother to Zeus and god of the sea, sent a sea monster named Cetus to ravage the coast of Aethiopia including the kingdom of the vain queen. The desperate king consulted the Oracle of Apollo, who announced that no respite would be found until the king sacrificed his daughter, Andromeda, to the monster. Stripped naked, she was chained to a rock on the coast. Perseus was returning from having slain the Gorgon, Medusa. After he happened upon the chained Andromeda, he approached Cetus while invisible, and killed the sea monster. He set Andromeda free, and married her in spite of her having been previously promised to her uncle Phineus. At the wedding a quarrel took place between the rivals and Phineus was turned to stone by the sight of the Gorgon's head. Andromeda followed her husband to Greece. White Aethiopians (Λευκαιθίοπες, Leucaethiopes) is a term found in ancient Roman literature, which referred to various non-Negroid populations inhabiting the Aethiopia region of antiquity. The term is used by Pliny the Elder, and is also mentioned by Pomponius Mela, Ptolemy and Orosius. Do not, however, agree on the geographical location of the White Aethiopians. The 10th-century traveller Ibn Hawqal describes a similar situation among the Berber, which Richard Smith suggests reflect "a real event, the absorption of tribes" from Ethiopia. Pliny the Elder wrote in section 5.8 of his Natural History that: "If we pass through the interior of Africa in a southerly direction, beyond the Gætuli, after having traversed the intervening deserts, we shall find, first of all the Liby-Egyptians, and then the country where the Leucæthiopians dwell." Oric Bates notes that Ptolemy wrote of the White Aethiopians and the Melanogaetulians, and compares this to the mention by Orosius of the "Libyoaethopians". "These descriptives are good evidence of the ancient opposition of whites and blacks in the Sahara, and of their fusion. Pomponius Mela wrote, in Frank E. Romer's translation, that "On those shores washed by the Libyan Sea, however, are found the Libyan Aegyptians, the White Aethiopians, and, a populous and numerous nation, the Gaetuli. Then a region, uninhabitable in its entire length, covers a broad and vacant expanse." The Leukaethiopes, "literally, 'white Ethiopians'" could also, Smith suggests, be described as "white black men", since in ancient times "the term 'Ethiopian' referred to skin color ". Both Herodotus and Strabo "speak of two Ethiopias, one eastern, the other western". Strabo also said that the ancient Greeks "designated as Ethiopia the whole of the southern countries towards the ocean", not just a region near Egypt. Ephorus asserted that the White Ethiopians came from the Far East. Philostratus claimed that "The Indians are the wisest of mankind. The Ethiopians are a colony of them". Edmund Dene Morel , writing in 1902, confirms that both Ptolemy and Pliny speak of the "Leucæthiopes", but believes that Ptolemy places them "in the neighbourhood of the Gambia", whereas Pliny places them "a couple of degrees farther north". Morel then speculates on who those "light-complexioned 'Africans'" could have been; he believes they could not have been Arabs , while (Morel argues) the Berber were well-known to Pliny's source people, the Carthaginians, so they would have recognized Berbers if they had met them; so Morel concludes that the "Leucæthiopes" were Fulani, African tribe. Richard Smith reports that "historians often assume" that both Leukaethiopes and Melanogaetulians "were of mixed race", or perhaps of some combination of race and culture: the Leukaethiopes on this suggestion, he writes, "were whites who lived in an Ethiopian-style culture". Haegap Jeoung, writing of the attitude of Homer and the ancient Greeks, suggests that "the Ethiopians take their place as the other of the [ancient] Greeks, regardless of their skin color. Remarkably, there are white Ethiopians. The Fula people or Fulani numbering between 20 and 25 million people in total, are one of the largest ethnic groups in the Sahel and West Africa, widely dispersed across the region. The Fula people are traditionally believed to have roots in Mediterranean peoples from North Africa and the Middle East, who later intermingled with local West African ethnic groups. As an ethnic group, they are bound together by the Fula language and their Islamic religious affiliation, their history and their culture. A significant proportion of the Fula a third, or an estimated 7 to 8 million are pastoralists, making them the ethnic group with the largest nomadic pastoral community in the world. The majority of the Fula ethnic group consisted of semi-sedentary people as well as sedentary settled farmers, artisans, merchants and nobility. Inhabiting many countries, they live mainly in West Africa and northern parts of Central Africa, but also in Chad, Sudan and regions near the Red Sea. Known as one of the three "white"-rooted ethnic groups in West Africa, they typically have a lighter complexion than most Africans. The ethnogenesis of the Fulani people may have begun as a result of interactions between an ancient West African population and North African populations such as Berbers or Egyptians. They likely reflect a genetic intermix of people with West African, North African and Arabian origins, and have been a part of many ruling dynasties particularly in the Sahel and West Africa. The earliest evidence that shed some light on the pre-historic Fulani culture can be found in the Tassili n'Ajjer rock art, which seem to depict the early life of the people dating back to 6000 BCE). Examination of these rock paintings suggests the presence of proto-Fulani cultural traits in the region by at least the 4th millennium BCE. Tassili-N'Ajjer in Algeria is one of the most famous North African sites of rock painting. Paul Riesman, an American ethnographer who resided among the Jelgooji Fulɓbe of Burkina Faso in the 1980s, states that the Fulɓe are tall, slim, and light-skinned; they have thin straight noses, and their hair tends to be long and curly. Fula society features the caste divisions typical of the West African region. The Fulani people have held on to "a strict caste system". The Fulani castes are endogamous in nature, meaning individuals marry only within their caste. The Fulani follow a code of behavior known as pulaaku , which consists of the qualities of patience, self-control, discipline, prudence, modesty, respect for others (including foes), wisdom, forethought, personal responsibility, hospitality, courage, and hard work. The four major castes, states Martin Kich, in their order of status are "nobility, traders, tradesmen (such as blacksmith) and descendants of slaves".
https://en.m.wikipedia.org/wiki/White_Aethiopians
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Fula_people
https://en.m.wikipedia.org/wiki/History_of_Africa
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Prehistoric_North_Africa
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Genetic_history_of_North_Africa
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Andromeda_(mythology)
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Cepheus,_King_of_Aethiopia

Προϊστορική Αφρική (Λιβύη) : Η ελληνική μυθολογία της Λιβύης και οι αρχαίες μεσογειακές φυλές της Αφρικής

Η Λιβύη ήταν κόρη του Έπαφου, γιου του Δία και της Ιούς, και της Μέμφιδας, κόρης του Νείλου. Ο Έπαφος αργότερα έδωσε το όνομα της κόρης του στην περιοχή που γειτνίαζε δυτικά με την χώρα της Αιγύπτου. Με τον Ποσειδώνα απέκτησε δυο δίδυμους γιους, το Βήλο και τον Αγήνορα. Ως παιδιά της Λιβύης αναφέρονται και η μυθική Λάμια και ο Λέλεγας. Σήμερα Λιβύη καλείται το Βορειοαφρικανικο μεσογειακο κρατος ενώ στην Αρχαιοτητα όλη σχεδόν η Αφρική. Ή Λιβύη συνδέεται με την Ελληνική Προιστορία ή μυθολογία. Ο Φόρκυς ήταν θαλάσσιος θεός των αρχαίων Ελλήνων. Θεωρείτο υιος του Πόντου και της Γαίας ή του Ωκεανού και της Τηθύος. Πατέρας των Γραιών και των Γοργόνων. Οι αρχαίοι Έλληνες τον απεικόνιζαν ως γέροντα και κατοικούσε στη Τριτωνίτιδα, λίμνη της Λιβύης. H Φοίβη και η Ατλάντεια ήταν Αμαδρυάδες που κατοικούσαν στη Λιβύη. Ήταν σύζυγοι του βασιλιά Δαναού και μητέρες των δέκα από τις πενήντα κόρες του. Ο Σετ Ή Σηθ είναι άλλη μία πρώιμη θεότητα της αιγυπτιακής μυθολογίας, από τη Λιβύη. O Σετ παρουσιάζεται ως ο κακός αδελφός του Όσιρι, και είχε καταλήξει να συμβολίζει το πνεύμα του κακού, που αντιτίθετο παντού και πάντοτε στο πνεύμα του καλού.. Βγήκε σύμφωνα με την αφήγηση του μύθου με τόση ορμή από την κοιλιά της μητέρας του, που της έσκισε τα τοιχώματα. Βίαιος και άγριος είχε λευκό δέρμα και κοκκινωπά μαλλιά. Ο Σετ, στον περί Οσίριδος και Ίσιδος μύθο εκπροσωπεί τον αιώνιο αντίπαλο, συμβολίζοντας την έρημο, την ξηρασία και το σκότος, σε αντίθεση με την εύφορη γη, το γονιμοποιό ύδωρ και το φως. Ο Σετ ήταν κυρίαρχος της Άνω Αιγύπτου και ότι του αφαιρέθηκε η εξουσία από εκείνους που λάτρευαν τον θεό γεράκι. Οι μυθικοί αγώνες μεταξύ των δύο αδελφών Όσιρι και Σηθ να αντιστοιχούν σε πανάρχαια πρωτοϊστορικά γεγονότα. Ο πρώην κυρίαρχος της Άνω Αιγύπτου μετουσιώθηκε σε ένα είδος ενάντιου, απέναντι σε όλους του θεούς. Οι όνοι, οι αντιλόπες και άλλα ζώα της ερήμου θεωρούνταν τυφωνικά. Ο Σετ απεικονίζονταν επίσης και ως άνθρωπος, αλλά με την κεφαλή τετραπόδου ζώου. Με το όνομα Κεφαλίωνας (Κεφαλίων) αναφέρεται ένας βοσκός στη Λιβύη, γιος του Αμφιθέμιδα και της Τριτωνίδας, μιας Νύμφης της ομώνυμης λίμνης της Λιβύης. Ο Κεφαλίωνας, γνωστός και ως Κάφαυρος, ήταν εγγονός του θεού Απόλλωνα και της Ακακαλίδας. Ομοθαλής αδελφός του ήταν ο Νασαμώνας. Ο Κεφαλίων σκότωσε δύο Αργοναύτες, τον Εριβότη και τον Κάνθο, όταν αυτοί αποπειράθηκαν να κλέψουν τα κοπάδια του. Οι Γοργόνες ήταν μυθικό άλκιμο έθνος γυναικών, που κατοικούσε στη Λιβύη πλησίον της λίμνης Τριπωνίδας και πολεμούσαν συνεχώς με τις γειτονικές φυλές των Αμαζόνων. Την περίοδο που βασίλευε η Μέδουσα, πολεμήθηκαν από τον Περσέα. Αργότερα ο Ηρακλής καταδιώκοντας τις Αμαζόνες εξαφάνισε και αυτές τις Γοργόνες. Ο Ανταίος ήταν μυθικός γίγαντας, γιος του θεού Ποσειδώνα και της Γης και βασιλιάς της Λιβύης. Ο Ανταίος προκαλούσε όποιον περνούσε από τη χώρα του να παλέψουν και πάντα νικούσε, όντας αήττητος από την επαφή του με τη Γη. Τη δύναμη αυτή του Ανταίου αντιμετώπισε ο Ηρακλής και τον νίκησε σηκώνοντάς τον από το έδαφος. Ο Ηρακλής βρέθηκε στην περιοχή στο δρόμο του για τον 11ο άθλο του, την εύρεση του Κήπου των Εσπερίδων. Όταν ο Ρωμαίος διοικητής Κουίντος Σερτώριος πέρασε από την Ισπανία στη Βόρεια Αφρική, κάτοικοι της περιοχής Τίγγη (Ταγγέρη Μαροκου), δυτικά της Λιβύης, του μετέφεραν ότι είχαν βρεθεί σε έναν τύμβο τα γιγάντια λείψανα του Ανταίου. Σκάβοντάς τον, οι άνδρες του ανακάλυψαν έναν γιγαντιαίο σκελετό. Ο Δαναός ήταν γιος του βασιλιά της Αιγύπτου («χώρας των Μελαμπόδων») Βήλου , απογόνου της Ιούς, και της Αγχινόης ή Αγχιρρόης, κόρης του Νείλου, και δίδυμος αδελφός του Αιγύπτου. Ο Βήλος πριν πεθάνει όρισε τον Δαναό ως βασιλιά της Λιβύης, όπου και ίδρυσε το ιερό του Άμμωνος, και τον Αίγυπτο βασιλιά της Αραβίας, την οποία και ονόμασε «Αίγυπτο». Ο Αίγυπτος απέκτησε 50 γιους και ο Δαναός 50 κόρες, τις Δαναΐδες, από τις γυναίκες που παντρεύτηκε: (Ευρώπη, Αντινόη, Τεγέα και Κασσιέπεια). Όμως ο Δαναός φοβούμενος τους 50 γιους του Αίγυπτου καθοδηγούμενος από την Θεά Αθηνά ναυπήγησε πλοίο με 50 κουπιά, και με αυτό έφυγε στην Ελλάδα μαζί με τις κόρες του. Γηγενείς κάτοικοι της σημερινής Λιβύης θεωρούνται οι Βέρβεροι, με τους οποίους αργότερα, κυρίως στη διάρκεια του 11ου αιώνα μ.χ., αναμείχθηκαν οι Άραβες. Από την 8η χιλιετία π.Χ. οι παράλιες περιοχές της Λιβύης κατοικούνταν από Νεολιθικές μεσογειακές λευκές φυλές. Το 10ο αιώνα π.Χ. κατοικήθηκε από νομάδες κτηνοτρόφους. Αργότερα δημιουργούνται αποικίες Ελλήνων και Καρχηδονιων. Οι Νασαμώνες ήταν αρχαίος λαός που κατοικούσε περί τη σημερινή Λιβύη και που ασκούσε κατά τον Ηρόδοτο την πολυγαμία και κοινογαμία. Ήταν λαός σκληρός και τραχύς κατά τα έθιμά τους και κατοικούσαν κυρίως στη ΝΑ. παραλία της μεγάλης Σύρτεως. Έκαναν επίσης χρήση μαντικών τεχνών, ορκίζονταν και έθαβαν τους νεκρούς τους καθήμενους. Τον λαό αυτό εξεδίωξαν οι Έλληνες στο εσωτερικό της Χώρας τους, γεγονός που επανέλαβαν αργότερα και οι Ρωμαίοι, περιορίζοντάς τους στο εσωτερικό της "Μαρμαρικής". Ο Ηροδοτος αναφέρει τα εξής στις Ιστορίες του : Έτσι λοιπόν οι Λίβυες, από την Αίγυπτο ώς τη λίμνη Τριτωνίδα, είναι νομάδες, κρεοφάγοι και γαλατοπότες, αλλά δε βάζουν στο στόμα τους κρέας αγελάδας, όπως οι Αιγύπτιοι και για τον ίδιο λόγο, και δεν τρέφουν χοίρους. Κρέας αγελάδας ούτε οι γυναίκες των Κυρηναίων στέργουν να φάνε, για χάρη της Ίσιδας της Αιγύπτου, αλλά και νηστείες και γιορτές κάνουν γι᾽ αυτήν· κι οι γυναίκες των Βαρκαίων όχι μόνο κρέας αγελάδας, αλλά ούτε και χοιρινό βάζουν στο στόμα τους. Λοιπόν έτσι τα ᾽χουν αυτά, όμως στα δυτικά απ᾽ την Τριτωνίδα λίμνη μέρη δεν υπάρχουν πια νομάδες Λίβυες, κι ούτε κρατούν τα ίδια συνήθεια ούτε με τα μικρά παιδιά τους κάνουν κάτι σαν κι αυτό που συνηθίζουν να κάνουν οι νομάδες. Γιατί οι νομάδες Λίβυες, νά τί κάνουν: των μικρών παιδιών τους, όταν γίνουν τεσσάρων χρονών, καυτηριάζουν με ακάθαρτο μαλλί προβάτου τις φλέβες της κορυφής του κεφαλιού τους, μερικοί μάλιστα απ᾽ αυτούς και τις φλέβες των μηλιγγιών τους, κι ο λόγος είναι να μην υποφέρουν σ᾽ όλη τους τη ζωή από το φλέγμα που κατεβαίνει από το κεφάλι τους. Και γι᾽ αυτό το ᾽χουν να το λένε πως είναι οι πιο γεροί απ᾽ όλους. Και πραγματικά οι Λίβυες, απ᾽ όλους όσους γνωρίζουμε, είναι οι πιο γεροί. Τώρα, αν το χρωστάνε σ᾽ αυτό, δεν μπορώ να το βεβαιώσω, όπως και να ᾽χει όμως είναι οι πιο γεροί απ᾽ όλους. Κι αν την ώρα που καυτηριάζουν τα μικρά παιδιά τα πιάσουν σπασμοί, βρήκαν τη γιατρειά· τα ραντίζουν δηλαδή με κάτουρο τράγου και τα σώζουν. Ό,τι λέω είναι τα λόγια των ίδιων των Λιβύων. Κι από θυσίες, νά τί έχουμε στους νομάδες· κόβουν μια άκρη από τ᾽ αφτί του ζώου, τη ρίχνουν ψηλά, πάνω από το ναό, κι ύστερα του στρίβουν προς τα πίσω το λαιμό και το σφάζουν. Θυσίες κάνουν μονάχα στον ήλιο και τη σελήνη· σ᾽ αυτούς κάνουν θυσίες όλοι οι Λίβυες, όσοι όμως ζουν γύρω από τη λίμνη Τριτωνίδα, πρώτ᾽ απ᾽ όλους στην Αθηνά, κατόπι στον Τρίτωνα και τον Ποσειδώνα....Και τους νεκρούς τους τούς θάβουν οι νομάδες όπως ακριβώς κι οι Έλληνες, με εξαίρεση τους Νασαμώνες· αυτοί λοιπόν τους θάβουν καθιστούς, κι έχουν το νου τους, την ώρα που κάποιος ψυχομαχά, να τον βάλουν να καθίσει, για να μη πεθάνει τ᾽ ανάσκελα. Τα σπίτια τους τα χτίζουν πλέκοντας καλάμια απ᾽ ασφοδείλια με βούρλα, κι είναι κινητά· αυτές λοιπόν είναι οι συνήθειες που κρατούν. Τώρα, αμέσως ύστερ᾽ από τους Αυσείς, προς τα δυτικά του ποταμού Τρίτωνα, βρίσκονται πια Λίβυες γεωργοί και που συνηθίζουν να κατοικούν σε σπίτια· αυτοί ονομάζονται Μάξυες, που αφήνουν μακριά μαλλιά στη δεξιά μεριά του κεφαλιού τους, κουρεύουν όμως την αριστερή, κι αλείφουν το σώμα τους με κοκκινάδι· ισχυρίζονται πως κατάγονται από άντρες που ήρθαν από την Τροία. Λοιπόν αυτά τα μέρη, όπως και η υπόλοιπη Λιβύη που πέφτει δυτικότερα, έχουν άγρια θηρία και δάση πολύ περισσότερα απ᾽ ό,τι η χώρα των νομάδων. Γιατί η γη της ανατολικής Λιβύης, όπου ζουν οι νομάδες, ώς τον ποταμό Τρίτωνα, είναι χαμηλή κι όλο άμμο, τα μέρη όμως των γεωργών, από τον ποταμό αυτό και δυτικότερα, είναι πολύ ορεινά και με πυκνά δάση και γεμάτα άγρια θηρία. Γιατί κι εκείνα τα φίδια τα τεράστια και τα λιοντάρια σ᾽ αυτά τα μέρη βρίσκονται, κι οι ελέφαντες κι οι αρκούδες και τα φίδια ασπίδες και γαϊδούρια που έχουν κέρατα και οι σκυλοκέφαλοι και οι ακέφαλοι, που έχουν τα μάτια στο στήθος, καταπώς λένε οι Λίβυες, και οι άντρες οι άγριοι και οι γυναίκες οι άγριες κι ένα πλήθος άλλα θηρία που μπορείς να τα δεις με τα μάτια σου. Από τα ζώα αυτά κανένα δε ζει στα μέρη των νομάδων, αλλά άλλες ράτσες, τέτοιας λογής: αντιλόπες και ζαρκάδια κι αγριοκάτσικα και γαϊδούρια, όχι αυτά που έχουν κέρατα, αλλά άλλη ράτσα, που δεν πίνουν νερό, και όρυες (το ζώο αυτό είναι μεγάλο όσο ένα βόδι) και αλεπουδίτσες και ύαινες και σκαντζόχοιροι και άγρια κριάρια και δίκτυες και τσακάλια και πάνθηρες και βόρυες και κροκόδειλοι, της στεριάς, με τρεις πήχες περίπου μάκρος, ολόιδιοι με τις σαύρες, και στρουθοκάμηλοι και μικρά φίδια, που καθένα τους έχει κι από ένα κέρατο. Αυτά τα ζώα λοιπόν ζουν σ᾽ αυτή την περιοχή, όπως κι εκείνα που ζουν σ᾽ άλλα μέρη, εκτός από το ελάφι και το αγριογούρουνο· ελάφια κι αγριογούρουνα δε βρίσκεις πουθενά στη Λιβύη. Από ποντίκια σ᾽ αυτά τα μέρη έχουμε τρεις ράτσες· τη μια τη λένε δίποδες, τη δεύτερη ζεγέριες (λόφοι) και την τρίτη σκαντζοχοιροπόντικα. Υπάρχουν και γατιά, που ζουν μες στο σίλφιο, ολόιδια με της Ταρτησσού. Λοιπόν τόσες ράτσες άγριων ζώων έχει η γη των νομάδων Λιβύων, όσες μπορέσαμε να καταγράψουμε ύστερα από αναζήτηση που κράτησε πολλά χρόνια. Αμέσως ύστερ᾽ από τους Λιβύους Μάξυες έρχονται οι Ζαύηκες, που οι γυναίκες τους οδηγούν τ᾽ άρματά τους στον πόλεμο. Αμέσως ύστερ᾽ απ᾽ αυτούς έρχονται οι Γύζαντες, που στη χώρα τους πολύ μέλι δίνουν οι μέλισσες, πολύ περισσότερο όμως λένε ότι κάνουν οι άνθρωποι που ξέρουν να το δουλεύουν. Κι όλοι τους αλείφουν το σώμα τους με κοκκινάδι κι έχουν για τροφή τους τούς πιθήκους, που τους βρίσκουν άφθονους στα βουνά. Οι Καρχηδόνιοι λένε πως στην περιοχή αυτή βρίσκεται ένα νησί, που τ᾽ ονομάζουν Κύρανη, με μάκρος διακόσιους σταδίους, στο πλάτος όμως στενό, που μπορεί κανείς να περάσει σ᾽ αυτό απ᾽ τη στεριά με τα πόδια, γεμάτο λιόδεντρα κι αμπέλια. Και πως στο νησί αυτό βρίσκεται μια λίμνη, που από το βούρκο του βυθού της οι παρθένες του τόπου βγάζουν απάνω, με φτερά πουλιών αλειμμένα με πίσσα, ψήγματα χρυσού. Τώρα, κατά πόσο αυτό είναι αληθινό, δεν το ξέρω γράφω ό,τι μου είπαν.... Κι αυτό που ακόμη έχω να προσθέσω για τη χώρα αυτή, είναι ότι τέσσερα, όχι περισσότερα, έθνη, απ᾽ όσο ξέρουμε, την κατοικούν· κι από τα έθνη αυτά τα δυο είναι εντόπια, τ᾽ άλλα δυο όχι, δηλαδή εντόπιοι είναι οι Λίβυες κι οι Αιθίοπες, που οι πρώτοι κατοικούν τις βορινές, οι δεύτεροι τις νότιες περιοχές της Λιβύης, ενώ οι Φοίνικες κι οι Έλληνες είναι ξενοφερμένοι." Την Αφρικη την κατοικούσαν λευκές φυλές οποως αποδεικνύουν οι επιστήμονες. Οι Λευκαιθιοπες είναι ένας όρος που βρίσκεται στην αρχαία ρωμαϊκή λογοτεχνία, που αναφέρεται σε λευκούς πληθυσμούς που δεν είναι Νεγροειδείς και κατοικούν στην περιοχή της Αιθιοπίας την αρχαιότητα. Ο όρος χρησιμοποιείται από τον Πλίνιο τον Γέροντα και αναφέρεται από τους Πομπόνιου Μελα, τον Πτολεμαίο και τον Ορόσιο. Δεν συμφωνούν για τη γεωγραφική θέση των Λευκών Αιθιοπων. Ο ταξιδιώτης Ibn Hawqal του 10ου αιώνα περιγράφει μια παρόμοια κατάσταση μεταξύ του Βερβέρων, την οποία προτείνει ο Richard Smith να αντικατοπτρίζει "ένα πραγματικό γεγονός, την απορρόφηση των λευκών φυλών" από την Αιθιοπία. Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Σμιθ, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος τοποθετεί τους Λευκαιθιοπες νότια της έρημου (Σαχάρα) μεταξύ των λευκών Γετουλων και των μαύρων Νιγριτων, με τους πλησιέστερους γείτονες τους Λιβυαιγυπτιους ", κυριολεκτικά οι« Αιγυπτιακοί Λίβυοι ». Ο Ρίτσαρντ Σμιθ αναφέρει ότι« οι ιστορικοί συχνά υποθέτουν "ότι τόσο οι Λευκαιθιοπες όσο και οι Μελανογετουλοι" ήταν μικτής φυλής "ή ίσως κάποιου συνδυασμού φυλής και πολιτισμού: οι Λευκαθιόπες σε αυτή την πρόταση, γράφει," ήταν λευκοί που ζούσαν σε κουλτούρα Αιθιοπίας ".  Ο Haegap Jeoung, γράφοντας για τους αρχαίους Έλληνες, υποδηλώνει ότι «οι Αιθίοπες παίρνουν τη θέση τους ως ξένοι από τους αρχαίους Έλληνες, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρχαν οι λευκοί Αιθίοπες. Το πιο πιθανό σενάριο, υποδηλώνει ο Σμιθ, είναι το απλούστερο: οι Αιθιοπικές φυλές απορροφήθηκαν από τους Βερβερους και έτσι έγινε "ένα πραγματικό γεγονός, η απορρόφηση των φυλών".
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Λιβύη_(μυθολογία)
http://users.sch.gr/aiasgr/Eguklopaideia/Xwres_kai_laoi/Libuh.htm
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φόρκυς
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φοίβη_(μυθολογία)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σετ
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Νασαμώνες
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κεφαλίωνας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Γοργόνες_(μυθικό_έθνος)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ανταίος
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=30&page=120
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=30&page=121
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=30&page=122
https://en.m.wikipedia.org/wiki/White_Aethiopians
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Δαναός

Αρχαία Αίγυπτος : Η προϊστορική βασιλεία των θεών και ηρώων, τα μυστικά της Σφίγγας και οι πρώτοι Έλληνες Φαραώ

Μία απάντηση για τους αρχαίους θεούς μας δίνει ο Διογένης Λαέρτιος: «Αιγύπτιοι μεν γαρ Νείλον γενέσθαι παίδα Ήφαιστον, ον άρξαι φιλοσοφίας, της τους προεστώτας ιερέας είναι και προφήτας από δε τούτου εις Αλέξανδρον τον Μακεδόνα ετών είναι μυριάδας τέσσαρας και οκτακισχίλια οκτακόσια εξήκοντα τρία, εν οις ηλίου μεν εκλείψεις γενέσθαι τριακοσίας εβδομήκοντα τρεις, σελήνης δε οκτακοσίας τριάκοντα δύο». Δηλαδή, ο γιος του Νείλου ο Ήφαιστος εισήγαγε τη φιλοσοφία στην Αίγυπτο, και από την εποχή που έζησε μέχρι το πέρασμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου πέρασαν τέσσερις δεκάδες χιλιάδων και οκτακόσιες χιλιάδες και οκτακόσια εξήντα τρία έτη. Δηλαδή 48.863 χρόνια πριν το Μ. Αλέξανδρο και 51.200 χρόνια περίπου πριν από σήμερα. Όποιος έχει αστρονομικές γνώσεις μπορεί να επιβεβαιώσει τον Λαέρτιο, μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή και κατάλληλου αστρονομικού προγράμματος, ώστε να εξακριβωθεί ο χρόνος που απαιτείται για να γίνουν 373 εκλείψεις (ολικές) Ηλίου και 832 Σελήνης στην Αίγυπτο. Ο Ήφαιστος, γιος της Ήρας και του Δία, είναι ένας από τους 12 θεούς των αρχαίων Ελλήνων. Παρόλο που πρόκειται για συνωνυμία με το γιο του Νείλου, αυτό αποτελεί ένδειξη για το πότε έδρασαν οι θεοί στη Γη. Και αυτή είναι της τάξης των 50.000 ετών πριν από σήμερα. Ως επιβεβαίωση όλων αυτών έρχεται και ο αρχαίος ιστορικός Μανέθωνας που στα «Αιγυπτιακά» του αναφέρει τον Ήφαιστο ως πρώτο βασιλιά πριν από τον κατακλυσμό της πρώτης δυναστείας των Αιγυπτίων, ο οποίος βασίλευσε 727 και ¾ έτη! Ο Ηρόδοτος,στο Β' βιβλίο του «Ιστορίας Απόδειξις»,μας πληροφορεί ότι, οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου, κατά την εκεί επίσκεψή του, του έδειξαν 341 ξύλινα αγάλματα που αναπαράσταιναν διαδοχικά, από πατέρα σε γιό, τους προηγούμενους αρχιερείς μέχρι και πρίν από 11.000 χρόνια, πράγμα που αποδείχνει τη μακρά παράδοση του ιερατείου. Επίσης του ανέφεραν ότι, πρίν από τις 341 αυτές γενιές των ιερέων, οι θεοί ζούσαν μαζί με τους ανθρώπους, αλλά μετά δεν τους επισκέφθηκε πλέον κανένας θεός με ανθρώπινη μορφή. Και «Μανέθωνος Αιγυπτιακά»:«…Θεόν ανθρωποειδέα ουδένα γένεσθαι». Η ιστορία μας πηγαίνει στην ελληνική Αίγυπτο. Την χώρα που βρίσκεται «υπτίως του Αιγαίου»! Τα Αιγυπτιακά του Μανέθωνα καλύπτουν την Ιστορία των Αιγυπτιακών Δυναστειών για 36.525 χρόνια εκ των οποίων 24.900 χρόνια προ του κατακλυσμού. Ο Μανέθων μας πληροφορεί ότι οι πρώτοι Βασιλείς της Αιγύπτου ήσαν οι Θεοί, ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ΗΛΙΟΣ, ΑΓΑΘΟΔΑΙΜΩΝ, ΚΡΟΝΟΣ, ΟΣΙΡΙΣ-ΙΣΙΣ, και ΤΥΦΩΝ. Ακολούθησαν οι Ημίθεοι ως Βασιλείς της Αιγύπτου, ΩΡΟΣ, ΑΡΗΣ, ΑΝΟΥΒΙΣ, ΤΙΘΟΗΣ, ΣΩΘΟΣ και ΖΕΥΣ. Ο Όσιρις εξομοιώθηκε με πολλές θεότητες του ελληνικού πάνθεου, κυρίως δε με τον Διόνυσο και τον Άδη. Όντας αρχικά θεός της φύσης, ενσάρκωση του πνεύματος της βλάστησης, που πεθαίνει κατά το θερισμό και αναγεννάται όταν φυτρώνει ο σπόρος, ο Όσιρις λατρεύθηκε σε ολόκληρη την αρχαία Αίγυπτο ως θεός των νεκρών. Με την ιδιότητα αυτή αναρριχήθηκε μέχρι την πρώτη σειρά του αιγυπτιακού πανθέου. Ωραιότερος και ψηλότερος από όλους ο μελαχρινός, όπως περιγράφεται, Όσιρις διαδέχθηκε τον πατέρα του Γκεμπ στον θρόνο της Αιγύπτου, όταν εκείνος αποσύρθηκε στον ουρανό, αναγορεύοντας ως βασίλισσα την αδελφή του Ίσιδα. Πρώτο μέτρο του νέου θεϊκού φαραώ ήταν η κατάργηση της ανθρωποφαγίας, η μεταβολή του νομαδικού βίου και η μόνιμη εγκατάσταση, όπως και η εκπαίδευση των υπηκόων του στην τέχνη της κατασκευής γεωργικών εργαλείων για την καλλιέργεια της γης και την παραγωγή σιταριού και σταφυλιών. Με αυτά θα παρασκεύαζαν τα απαραίτητα για τη διατροφή των ανθρώπων, δηλαδή τον άρτο, τον οίνο και τον ζύθο. Ο Όσιρις εισήγαγε τη λατρεία των θεών, ανήγειρε τους πρώτους ναούς, σμίλεψε τις πρώτες εικόνες των θεών, διατύπωσε την τελετουργική τάξη και επινόησε τα δύο είδη αυλών, που έμελλε να συνοδεύουν τα άσματα κατά τη διάρκεια των εορτασμών. Μετά από αυτό ίδρυσε πόλεις και νομοθέτησε για τον λαό του δίκαιους νόμους, προσλαμβάνοντας την επωνυμία Ούνοφρις (ο καλός), με την οποία και είναι γνωστός ως τέταρτος θεϊκός Φαραώ. Κατεξοχήν εκπολιτιστής ο Όσιρις επιθύμησε εκτός της Αιγύπτου να εκπολιτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Αφήνοντας πίσω του την Ίσιδα, έφυγε για να κατακτήσει την Ασία , συνοδευόμενος από τον Θωθ τον Άνουβι και τον Οφόι. Εχθρός της βίας, προσεταιριζόταν υπό το σκήπτρο του, τη μία χώρα μετά την άλλη, με μοναδικό όπλο την πραότητα και τη μουσική. Λέγεται πως αφόπλιζε τους κατοίκους με άσματα και μουσική από διάφορα μουσικά όργανα. Επέστρεψε στην Αίγυπτο, έχοντας διατρέξει ολόκληρη τη γη και διαδίδοντας παντού τον πολιτισμό. "Τον Διόνυσο προσκαλώ, τον θορυβώδη και ενθουσιώδη, τον πρωτογενή, πού έχει δύο φύσεις, και γεννήθηκε τρεις φορές, τον Βακχικό βασιλέα, τον ζώντα στους αγρούς, τον ανέκφραστον τον απόκρυφον, που έχει δύο κέρατα και δυο μορφές τον γεμάτο από κισσό, πού έχει πρόσωπο ταύρου, τον πολεμικό τον βακχικό, τον αγνό πού τρώει ωμά κρέατα, τον τριετή, πού τρέφει τα σταφύλια και έχει για πέπλο βλαστάρια. Ω Ευβουλέα, πολυμήχανε, πού γεννήθηκες στα απερίγραπτα κρεβάτια του Διός και της Περσεφόνης αθάνατε δαίμονα (θεέ) άκουσε, μακάριε, τη φωνή μου και σπεύσε με γλυκύτητα και με προσήνεια, έχων ευμενή διάθεση μαζί με τις συντρόφους σου (τις Μαινάδες και τις Βάκχες)" .(Ορφικός Ύμνος προς τον Διόνυσο). Λίγα μέτρα πιο πέρα από την Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας (Χέοπος) βρίσκεται η περίφημη Σφίγγα της Αιγύπτου που έχει κεφάλι γυναίκας, σώμα ταύρου, πόδια λονταριού και φτερά αετού. Σφίγγες γενικά είναι κατά την μυθολογία διάφορα τέρατα που τα μέλη του σώματός των αποτελούνται από διάφορα του ενός όντα. Ήσαν άγρια τέρατα, σιωπηλά και αινιγματικά. Τέτοιες σγίγγες κατά την αρχαιότητα υπήρχαν σε διάφορα μέρη του τότε γνωστού κόσμου. Ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Έχει μήκος 73,5 μέτρα, πλάτος 6 και ύψος 20.22 μέτρα, και αποτελεί αρχαιότερο το μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα στον κόσμο. Οι αστρονομικές ευθυγραμμίσεις που υποδεικνύουν πως η Σφίγγα είναι προσανατολισμένη έτσι ώστε να ευθυγραμμίζεται στον ορίζοντα στο σημείο που ανέτειλε ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία. Ολα τα κτίσματα στην περιοχή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αντιστοίχιση διαφόρων αστερισμών του ουράνιου θόλου στην Γη. Υπάρχει «αστρικής αντιστοιχίας» των Πυραμίδων της Γκίζας με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Σύμφωνα με τον Graham Hancock, οι τρεις μεγάλες πυραμίδες αντιστοιχούν στα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα όπως αυτός ήταν το 10.500 πΧ. Την περίοδο δηλαδή που μειώνουν οι Παγετώνες, ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας παγκοσμίως και γίνεται η βύθιση της Ατλαντιδας. Κάποιες παρόμοιες σχέσεις με τον αστερισμό του Λέοντα και το αντίστοιχο κοσμικό ή Πλατωνικό έτος. Η Σφίγγα βρίσκεται ακριβώς πάνω στον άξονα ανατολής - δύσης της νεκρόπολης της Γκίζα, με το βλέμμα στραμμένο ανατολικά. Με αυτό τον τρόπο αποτελεί το σηματοδότη της ανατολής του Ήλιου κατά την εαρινή ισημερία. Την εαρινή ισημερία του έτους 10.500 π.Χ. ο Ήλιος εκείνης της χρονιάς βρισκόταν 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, με το ζώδιο του Λέοντα να έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει, το βλέμμα της Σφίγγας ατένιζε το φαινόμενο και σημάδευε αυτή την ηλιακή ανατολή εκείνης της στιγμής. Η Σφίγγα λοιπόν ήταν το πανομοιότυπο της ουράνιας αστρολογικής εποχής του Λέοντα. Ο Λέων είναι το πέμπτο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου και έχει κυβερνήτη τον Ήλιο. Ο Ήλιος είναι ο πλανήτης που δίνει ζωή, χωρίς το φως του Ήλιου δε γονιμοποιείται τίποτα και τίποτα δε γεννιέται. Γιά την ανθρωπότητα ήταν η εποχή που λατρεύεται ο Θεός Ήλιος. Το βασιλικό ζώδιο του Λέοντα, το ζώδιο της δημιουργίας, είχε σημάνει την έναρξη αυτής της εποχής, ήταν η χρυσή εποχή των ΖΕΠ ΤΕΠΙ, της «Πρώτης Φοράς». Η Σφίγγα είναι ένα μνημείο με σώμα λιονταριού και όπως λένε, με λιονταρίσιο ή γυναικείο αρχικά κεφάλι. Το κεφάλι Φαραώ να ξανασκαλίστηκε πάνω στο προϊστορικό. Όταν η Σφίγγα επαναλαξεύτηκε, η λιονταρίσια κεφαλή αφαιρέθηκε και δόθηκε στο βράχο η μορφή του σημερινού στέρνου. Το κοσμικό ή Πλατωνικό έτος, το οποίο αφορά την αλλαγή του σημείου ισημερίας, η οποία πραγματοποιείται περίπου κάθε 2.150 χρόνια. (Μία από τις 14 ταυτόχρονες κινήσεις της γης είναι η ιδιαίτερη κυκλική κίνηση του πολικού άξονά της, η λεγόμενη μετάπτωση. Αυτή αναγκάζει τον πολικό άξονα να διαγράψει έναν κώνο σε διάστημα περίπου 25.800 χρόνων). Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι κάθε ζώδιο αφήνει την σφραγίδα του στην χρονική περίοδο που επιδρά. Την εποχή του Λέοντα αρχίζει η εποχή της πατριαρχίας και των μεγάλων Βασιλέων. Εποχή του Λέοντα 10.948 π.χ. Ο Ηρόδοτος έγραψε ότι στη Σάιδα βρισκόταν ο τάφος του Όσιρι, και ότι γινόταν αναπαράσταση των παθών του θεού σε κοντινή λίμνη, σε μυστηριακές τελετές. Η προστάτιδα θεά της πόλης ήταν η Νηίθ , η λατρεία μαρτυρείται από την πρώτη δυναστεία, περ. 3100-3050 π.Χ.. Οι Έλληνες όπως ο Ηρόδοτος, ο Πλάτωνας, και ο Διόδωρος την ταύτιζαν με την θέα Αθηνά, υποδηλώνοντας σύνδεση με την Αθήνα. Ο Διόδωρος αφηγείται ότι η Αθηνά έχτισε τη Σάις πριν τον Κατακλυσμό που ότι αφάνισε την Αθήνα και την Ατλαντίδα. Ενώ όλες οι ελληνικές πόλεις καταστράφηκαν κατά τον Κατακλυσμό, συνεχίζει, οι Αιγυπτιακές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Σάιδας, γλύτωσαν με Έλληνες πρόσφυγες που οδήγησε και προστάτευσε η θέα Αθηνά. Ο Πλάτωνας επίσης αναφέρει την πόλη ως γενέτειρα του Φαραώ Άμασι. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι το ιερό στη Σάις της Αθηνάς, την οποία ταυτίζει με την Ίσιδα, έφερε επιγραφή "Είμαι όλα όσα υπήρξαν, και είναι, και θα είναι. Και κανένας θνητός δεν έχει σηκώσει μέχρι τώρα το πέπλο μου". Ο Ναός της Σάιδας, όπως πολύ αρχαίοι αιγυπτιακοί ναοί, είχε ιατρική σχολή που συνδεόταν με αυτόν. Η Σχολή είχε πολλές γυναίκες σπουδάστριες, και απ’ ό, τι φαίνεται και ειδικό γι’ αυτές τμήμα γυναικολογίας και μαιευτικής. Ο Βούσιρις ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου. Ο Βούσιρις ήταν σκληρός και αφιλόξενος, αφού θανάτωνε κάθε ξένο που έφθανε στο βασίλειό του. Ο Κύπριος μάντης Φράσιος , που συμβούλεψε τον Βούσιρι να θυσιάζει κάθε χρόνο ένα ξένο στον Δία για να σταματήσει το κακό. Ο Αιγύπτιος βασιλιάς σκότωσε τότε πρώτο-πρώτο τον Φράσιο και έπειτα όλους τους ξένους που έρχονταν στην Αίγυπτο. Στη σκληρότητα του Βούσιρι έβαλε τέλος ο Ηρακλής όταν πέρασε από την Αίγυπτο στο ταξίδι του για τον άθλο των μήλων των Εσπερίδων ή των βοδιών του Γηρυόνη. Τον συνέλαβαν τότε και τον έδεσαν καλά με πέτσινα λουριά για να τον θυσιάσουν, αλλά ο Ηρακλής έσπασε τα δεσμά του, σκότωσε τον Βούσιρι, τον γιο του Αστυδάμαντα, και όλους τους ανθρώπους του βασιλιά. Ο Αιγύπτιος ιερέας και ιστορικός Μανέθωνας, γύρω στο 280 π.Χ..  συνέγραψε πρώτος "Τα Αιγυπτιακά", συσχετίζοντας τα ιστορικά γεγονότα και την πολιτισμική εξέλιξη με τις 30 βασιλικές οικογένειες (Δυναστείες). Κατά την Προδυναστική περιόδο (περ. 5.400-3.000 π.Χ.), διάφορα αυτόνομα βασίλεια, με ξεχωριστές θεότητες, διαφορετικά σύμβολα, αλλά κοινή τη χρήση βασικών ιερογλυφικών στοιχείων και την πίστη στη μεταθάνατο ζωή, αναπτύχθηκαν στο νότιο  και στο βόρειο τμήμα της Αιγύπτου. Τα κύρια χαρακτηριστικά δημιουργήματά τους, είναι λίθινα αγγεία, χρωματοτρίπτες (για τον καλλωπισμό), κεφαλοθραύστες τελετουργικά μαχαίρια, εμπεριέχουν τα βασικά στοιχεία του φαραωνικού πολιτισμού. Το 3000 π.Χ. επιτυγχάνεται η ενοποίηση της Αιγύπτου από τον Φαραώ Νάρμερ ή Άχα που, ταυτίζεται με τον βασιλιά Μήνη σύμφωνα με τον Μανέθωνα. Ακολουθεί η πρωτοδυναστική περίοδος (περ. 3000-2575 π.Χ.,.1η-3η Δυν.), η οποία σηματοδοτείται από την καθιέρωση της θεοκρατικής μοναρχίας, όπου ο Φαραώ, απόλυτος μονάρχης, ταυτίζεται με τον θεό Ώρο, και θεωρείται ενσάρκωσή του θεού στη γη.  Εδραιώνεται η τάξη των ευγενών και εξελίσσονται τα ιερογλυφικά. Τα αγάλματα και ειδώλια των φαραώ, των κοινών ανθρώπων και των ιερών ζώων χαρακτηρίζονται από μετωπικότητα, μνημειακότητα και φυσιοκρατία, ενώ τα ανάγλυφα από τη στενή σχέση λόγου (ιερογλυφικών) και εικόνας. Ο Μήνης ή Ναρμέρ, ήταν, κατά την παράδοση, ο πρώτος βασιλιάς της Αρχαίας Αιγύπτου. Ένωσε τα βασίλεια της Άνω Αγύπτου και Κάτω Αιγύπτου, έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου και ιδρυτής της 1ης Δυναστείας (γύρω στο τέλος της 4ης χιλιετίας π.Χ.). Ο Ηρόδοτος τον αναφέρει ως Μήνα και ιδρυτή της Μέμφιδας που βρισκόταν στα παλιά σύνορα των δύο βασιλείων και έγινε η νέα πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Του πιστώνεται η ίδρυση πολλών ναών και κατασκευές φραγμάτων. Λέγεται ότι βασίλευσε επί 28 ή 30 ή, κατά τον Ευσέβιο, 60 έτη. Ο Ευσέβιος, σε κείμενο που διασώζει από το έργο του Μανέθωνα , αναφέρει ότι έκανε εκστρατεία έξω από τα σύνορα της χώρας και δοξάστηκε για τα κατορθώματά του. Κατά το ίδιο έργο, ο θάνατός του προήλθε από επίθεση ιπποπόταμου και τον διαδέχτηκε ο γιος του Άθωθις. Σύμφωνα με τον Αιγύπτιο ιερέα και συγγραφέα Μανέθων ο Μίνωας βασίλεψε στην Αίγυπτο πριν τον κατακλυσμό. Ο Μίνωας μαζί με τους επτά επόμενους βασιλείς απογόνους του βασίλεψαν 253 έτη, η ηγεμονία τους ήταν μετά τη βασιλεία των θεών σε αυτή των ημίθεων. Ο Μίνωας στην ελληνική μυθολογία ήταν βασιλιάς της Κρήτης. Το βασίλειο του Μίνωα περιελάμβανε ολόκληρη την Κρήτη, που είχε εκατό πόλεις, και τις Κυκλάδες, που λέγονταν Μινωίδες. Πρωτεύουσα του μινωικού βασιλείου ήταν η Κνωσός. Από το Μίνωα πήρε την ονομασία του ο Μινωικός πολιτισμός, που αναπτύχθηκε στην Κρήτη από το 3000 έως το 1450 π.Χ.. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Μίνωας ήταν πολύ σοφός και με αξιόλογο νομοθετικό έργο. Επιπλέον ο Όμηρος του πλέκει το εγκώμιο, κάτι που -σύμφωνα πάντα με τον Πλάτωνα- δεν συνήθιζε. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο Μίνωας έπαιρνε τους νόμους από τον ίδιο τον Δία κάθε εννιά χρόνια σε σπηλιά της Δίκτης, στο περίφημο Δικταίον Άντρον. Η διοίκηση του Μίνωα θεωρήθηκε ανθρωπιστική και δίκαιη και γι' αυτό το λόγο, σύμφωνα με το μύθο, ορίστηκε ως ένας από τους κριτές του Άδη μαζί με τον αδερφό του Ραδάμανθυ και τον Αιακό. Ο Μίνωας όμως λάμβανε τις τελικές αποφάσεις. «Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής. Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε ένσαρκος, η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε, έλαβε την ονομασία Χριστιανική ». Άγιος Αυγουστίνος (300 μ.χ.). Σύμφωνα με τον Εκαταίο (συνεπώς προηγείται του Μανέθωνα -) η Αίγυπτος υπέφερε από πανώλη, και οι αρχές το απέδιδαν στην παρουσία αλλότριων ατόμων ξένων προς τις παγιωμένες θρησκευτικές τελετές, γεγονός που έκανε τους Θεούς να εξοργιστούν. Για να επανέλθουν οι Αιγύπτιοι Θεοί, διώχθηκαν οι ξένοι αναφέρει ο Εκαταίος, κάτι που είχε ως συνέπεια ο Δανός και ο Κάδμος να πάνε στην Ελλάδα, και ο Μωυσής στην Ιερουσαλήμ. Η αναφορά αυτή συμπίπτει με τα γεγονότα της εποχής Ακενατόν, γεγονός που ενισχύεται από την αναφορά πως ο Δαναός έφυγε ταυτόχρονα με τον Μωυσή. Ο Δαναός και ο Αίγυπτος ήσαν αδέλφια. Ο Αίγυπτος θεωρείται ιδρυτής της χώρας και εκπολιτιστής της, όπως και ο γιός του Νείλος! Ο θεός Όσιρις των Αιγυπτίων είναι ο Έλληνας Διόνυσος, αφού και οι δύο κόπτονται και ανασταίνονται! Οι Ολύμπιοι θεοί έδειξαν τον δρόμο της Γνώσης. Οι Έλληνες έκτισαν κυριολεκτικά την Αίγυπτο, αφού όλες οι πόλεις έχουν ελληνικά ονόματα. Η πόλη Σαίδ αν διαβαστεί ανάποδα σχηματίζει τη λέξη Δίας! Τα ιερογλυφικά των Αιγυπτίων είναι πρωτοελληνικά και οι τοιχογραφίες δείχνουν Μινωίτες ηγεμόνες που κυβερνούσαν που τους διαδέχτηκαν στη συνέχεια πολλοί λιγότεροι Αιγύπτιοι βασιλείς.
http://enneaetifotos.blogspot.gr/2010/08/blog-post_307.html
http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html
http://www.namuseum.gr/collections/egypt/e_culture-gr.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μήνης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μίνωας
http://www.hellinon.net/ANEOMENA/Herodot-Verossos-Manethon.htm
http://www.hellenicmythology.com/dionysus.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Όσιρις
http://thesecretrealtruth.blogspot.co.id/2012/10/t_163.html?m=1
http://www.pronews.gr/x-files/444474_ta-mystiria-tis-aigyptiakis-sfiggas-kai-ton-pyramidon-tis-gkizas-foto
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σάις
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βούσιρις

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Οι Σαρακηνοι και Φραγκοι πειρατές του Μεσαίωνα και της Τουρκοκρατίας

Κατά τη διάρκεια του 7ου και 8ου αιώνα μ.Χ., οι στρατοί του Ισλάμ σάρωσαν από την Αραβία και κατέκτησαν τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ισπανία. Οι Άραβες εμποδίστηκαν να μπουν στη Γαλλία από τους Φράγκους στη μάχη του Πουατιέ στα 733 μ.Χ., έτσι το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης παρέμεινε Χριστιανός και το Ισλάμ περιορίστηκε κυρίως στη νότια πλευρά της Μεσογείου. Οι ισλαμικές κατακτήσεις ήταν ένα σκληρό χτύπημα για τον χριστιανό κόσμο. Από τα 5 χριστιανικα Πατριαρχεία (τα 5 μεγάλα αστικά κέντρα του Χριστιανισμού στον 6ο-7ο αιώνα μ.Χ.), 3 από αυτά είχαν κατακτηθεί από τους ισλαμικούς στρατούς (Ιερουσαλήμ, Αλεξάνδρεια, και Αντιόχεια), μόνο η Ρώμη και η Κωνσταντινούπολη ήταν ακόμα υπό την κυριαρχία των χριστιανών. Κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα μ.Χ., οι Άραβες εκμεταλλεύτηκαν την αδύναμη κατάσταση του χριστιανικού κόσμου με την κατασκευή μεγάλων πολεμικων ναυτικων και λαμβάνοντας στρατούς τους στις θάλασσες. Η Μεσόγειος έγινε μια "μουσουλμανική λίμνη", όπου οι "Σαρακηνοί" επιδρομείς μπόρεσαν να χτυπήσουν οπουδήποτε ήθελαν, λεηλατώντας τη γη και συλλαμβάνοντας σκλάβους, χωρίς το φόβο χριστιανών αντιποίνων. Στην πραγματικότητα, τεράστιες περιοχές των ακτών της Μεσογείου εγκαταλείφθηκαν από τις χριστιανικές κοινότητες ως αποτέλεσμα αυτών των επιδρομών. (870 μ.Χ.) Το ύψος της μουσουλμανικής εξουσίας πάνω από τη Μεσόγειο ήταν στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ. Σε αυτήν την περίοδο οι μουσουλμανικές στρατιές διέσχισαν τη Μεσόγειο και κατέλαβαν τα νησιά της Μάλτας, Σικελίας, και Κρήτης, ακόμα και περιοχές της ηπειρωτικής Ιταλίας: Οι νότιες ιταλικές πόλεις του Τάραντα (840-880 μ.Χ.) και του Μπάρι (847 - 871 μ.Χ.) κατακτήθηκαν και κρατήθηκαν από τις μουσουλμανικές δυνάμεις. Μια ιδιαιτερότητα αυτής της περιόδου ήταν η μοίρα της Κύπρος, όπου η Βυζαντινή Αυτοκρατορία συμφώνησε να συγκυβερνήσει το νησί με ​​τους Άραβες και μοιράστηκαν τα φορολογικά έσοδα. Η συμφωνία διήρκεσε για περίπου 300 χρόνια, παρά το γεγονός ότι υπήρχε σχεδόν συνεχή πόλεμο μεταξύ τους στην ηπειρωτική χώρα. Προς το τέλος του 9ου αιώνα, ο Χριστιανός Κόσμος άρχισε να ανακάμπτει. Οι πρώτες επιτυχημένες αντεπιθέσεις ήταν εναντίον των Σαρακηνών στην ηπειρωτική Ιταλία. Το 915 μ.Χ., όλα της ηπειρωτικής Ιταλίας ήταν πίσω σε χριστιανικά χέρια και ιταλικές πόλεισ-κράτη, όπως η Πίζα και η Αμάλφι άρχισαν να χτίσουν στόλους ποιους θα μπορούσαν να νικήσουν τα πλοία Σαρακηνα πριν από την άφιξή τους στις χριστιανικές ακτές. Ενώ οι χριστιανικές δυνάμεις είχαν πάρει το πάνω χέρι στην Ιταλία, οι μουσουλμάνοι ακόμη μπόρεσαν να χειριστούν τους στόλους τους από την Ισπανία και συνέχισαν να λεηλατούν τις ακτές της νότιας Γαλλίας. Οι Σαρακηνοί ιδρύσουν ένα οχυρό κατά μήκος της ακτής της Προβηγκίας στη φραχηνετος και ήλεγχαν την γύρω περιοχή για σχεδόν 100 χρόνια πριν τελικά εκδιώχθηκαν το 973 μ.Χ.. Το 902 μ.Χ., οι μουσουλμάνοι από την Ισπανία κατέκτησαν τις Βαλεαρίδες Νήσους. Εν τω μεταξύ, στην Ανατολική Μεσόγειο, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, υπό την ηγεσία του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β, ανακτήθηκε, ανακαταλαμβάνοντας τα νησιά της Κρήτης (961 μ.Χ.) και της Κύπρου (964 μ.Χ.) ακόμη και ξαναπαίρνοντας την Αντιόχεια για ένα μικρό χρονικό διάστημα. (969-1084 μ.Χ.) (970 μ.Χ.) Με τους χριστιανικους στόλους ενισχυμένους, η σκηνή είχε στηθεί για την τελική αναμέτρηση για τον έλεγχο της Μεσογείου τον 11ο αιώνα μ.Χ. Τελικά οι Χριστιανοί αποδείχθηκαν ανώτεροι στη ναυτική τεχνογνωσία και έγιναν οι νέοι κύριοι της Μεσογείου. Οι μουσουλμάνοι στόλοι δεν ήταν πλέον αρκετά ισχυροι για να ενισχύσουν τα υπόλοιπα νησιά που κατείχαν, ή να σταματήσουν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις από την προσγείωση στις ακτές τους. Αυτό συνέβαλε στην επιτυχία των Νορμανδών κατακτήσεων της Σικελίας και της Μάλτας (1091 μ.Χ.) και της ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ στην Πρώτη Σταυροφορία (1099 μ.Χ.).  Οι Σαρακηνοί κουρσάροι έκαναν επιθέσεις από τη θάλασσα στην Ελλάδα, λήστευαν καράβια και επιτίθεντο σε πολλές παραλιακές περιοχές. Φαίνεται πως το όνομά τους έμεινε σε πολλές παραλίες που πέρασαν. Συζητώντας φάνηκε ότι ο καθένας μας φέτος πήγε σε μια παραλία που λεγόταν Σαρακήνικο, σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας. Το μαγευτικό είναι πως όλες οι παραλίες αυτές έχουν εξέχουσα ομορφιά και βρίσκονται μακριά από τα φώτα του τουρισμού. Τελικά οι πειρατές μάλλον ήξεραν να διαλέγουν τα καταφύγια τους. Σας δείχνουμε τα πέντε μέρη που ναυάγησαν, κρύφτηκαν ή χρησιμοποίησαν ως ορμητήριο και σας παροτρύνουμε να τα επισκεφθείτε, γιατί όλα σφύζουν από γαλήνη και αίγλη. Είναι οι εξής:  Σαρακήνικο Γαύδου, Σαρακήνικο Μήλου, Σαρακήνικο Εύβοιας, Σαρακήνικο Πάργας, Σαρακίνικο Ελαφονήσου.
Στον τεράστιο τω όντι πίνακα, τον οποίο συνθέτει η επί χίλια και τόσα χρόνια ζωή του Βυζαντινού Κράτους, το Ναυτικόν κατέχει ιδιαίτερα ξεχωριστή θέσι. Αποτελεί του αρμούς της Αυτοκρατορίας, υπηρετεί τη δόξα της και την ευημερία και αποτρέπει τον κίνδυνο. 'Οταν το Ναυτικόν παραμελήται,ο Βυζαντινός κόσμος πάσχει κι η χώρα οδηγείται στην ταπείνωσι. Το λυκόφως του Ναυτικού προδικάζει το λυκόφως του Βυζαντίου και όταν εκείνο εκλείπει, σαν πραγματική δύναμις, ακολουθεί η κατάρρευσις της Αυτοκρατορίας. Πάντα ταύτα εγίνοντο μέχρις ότου το Βυζάντιο έκρινε, για την κακή του τύχη, προσφορώτερο ν' ανάθεση σε άλλους (Πιζάνους, Γενοβέζους και Βενετούς) τη φροντίδα για τις κατά θάλασσαν επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν οδυνηρό: κατάληψι της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους, το 1204 και -μετά από μερικές αναλαμπές- οριστική συντριβή της Αυτοκρατορίας. Και τώρα ας έλθωμε στο λυκόφως του Βυζαντινού Ναυτικού. Η τύχη του Ναυτικού, ακολουθεί την παλίρροια της αυτοκρατορικής πολιτικής και οι αμυντικές ανάγκες της Αυτοκρατορίας, προσδιορίζουν, κατά ένα μέτρο, την εξέλιξί του. Και όταν έρθη η περίοδος του λυκόφωτος, το χρονικό της παρακμής του θά μας διδάξη περισσότερα από ό,τι ημπορεί να μας εδίδαξαν τα κλέη του. Όπως εσημείωσα παραπάνω, η ισχύς του Βυζαντινού Ναυτικού διετηρήθη μέχρις ότου το Βυζάντιο έκρινε προσφορώτερο ν' αναθέση σε άλλους τη φροντίδα για την άμυνα του. Και ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής ήταν η κατάληψις της Κων/λεως από του Λατίνους. Τον καιρό της Αυτοκρατορίας της Νικαίας και μετά την αποκατάστασι του Βυζαντίου (1261) συνεκροτήθησαν κατά καιρούς πολεμικοί στόλοι, αλλά το ναυτικό είχε περάσει σε δευτερεύουσα θέσι. Είναι δε ο Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος (1282-1328) ο Αυτοκράτωρ εκείνος, που έδωσε τη χαριστική βολή κατά εκείνου, το οποίον άλλοτε απετέλεσε τη δόξα της Ρωμανίας. Μόλον που δεν ήταν τελείως αδικαιολόγητος σ' αυτό ο Ανδρόνικος, επεκρίθη με αυστηρότητα από τους συγχρόνους του. Και δικαίως. Και είναι μελαγχολικές οι εκφράσεις των συγγραφέων της εποχής εκείνης για το γεγονός αυτό, το οποίον μαζί με άλλους παράγοντες, προεδίκασε το οριστικό τέλος του Βυζαντίου. Τα πλοία εγκατελείφθησαν στην τύχη των, γράφει ο Γεώργιος Παχυμέρης (1240 -1310) και ο χρόνος συνεπλήρωσε την καταστροφή των. Άλλος δε συγγραφεύς, ο Νικηφόρος Γρηγοράς (1295-1360), σημειώνει: Αφημέναι αι Τριήρεις κεναί εις τόν Κεράτιον Κόλπον, σκορπισμέναι εδώ και εκεί, συνετρίβησαν και εθραύσθησαν ή εξώκειλαν εις τον βυθόν της θαλάσσης. Εκτός από μερικάς, πολύ ολίγας, αι οποίαι εξηκολούθουν να συντηρούνται και παρέμειναν εν υπηρεσία με την ελπίδα, φυσικά, ενός καλυτέρου μέλλοντος. Και αλλού: Η εγκατάλειψις του στόλου υπήρξεν η απαρχή κάθε είδους δεινών. και οι Έλληνες έβλεπαν κάθε ημέραν να προσθέτη νέας εις τας συμφοράς της προτεραίας. Ώσπου ήλθε η πιο μεγάλη συμφορά, η άλωσις, κατά την οποία 13 μόνον καράβια, ευρίσκοντο πίσω από την αλυσίδα του Κερατίου Κόλπου, αντί για τα 300 και πλέον που διέθεταν εκεί τον καιρόν της ακμής.
Ο όρος ναυτικές δημοκρατίες χρησιμοποιείται για τον ορισμό ορισμένων ιταλικών παραθαλάσσιων πόλεων οι οποίες, μεταξύ του 10ου και του 13 ου αιώνα, γνώρισαν μεγάλη οικονομική ευμάρεια χάρη στις εμπορικές τους δραστηριότητες στα πλαίσια μιας ευρείας πολιτικής αυτονομίας. Οι πλέον γνωστές θαλάσσιες δημοκρατίες ήταν : το Αμάλφι, η Πίζα, η Γένοβα και η Βενετία. Υπήρχαν, επίσης, κι άλλες πόλεις οι οποίες διέθεταν αυτόνομες κυβερνήσεις ολιγαρχικής δημοκρατίας, έκοβαν δικό τους νόμισμα, συμμετείχαν σε Σταυροφορίες, διέθεταν σημαντικό στόλο, ενώ διέθεταν πρόξενους και εμπορικές αποικίες στα λιμάνια της Μεσογείου. Κατά την διάρκεια του 10ου και του 11ου αιώνα, πέρασαν, μάλιστα, στην αντεπίθεση εκμεταλλευόμενες τις αντιπαλότητες μεταξύ των ναυτικών υπερδυνάμεων του Βυζαντίου και των Αράβων. Η πρώτη θαλάσσια δημοκρατία που κατάφερε να αποκτήσει σημαντική οικονομική δύναμη ήταν το Αμάλφι. Για τον έλεγχο του εμπορίου με την Ασία και την Αφρική , οι θαλάσσιες δημοκρατίες μπήκαν σε ανταγωνισμό με τους Άραβες, τους Βυζαντινούς, και στη συνέχεια τους Οθωμανούς. Οι θαλάσσιες δημοκρατίες ένωσαν τις δυνάμεις τους και πέτυχαν να καταστήσουν υπό ιταλικό έλεγχο την Μεσόγειο στη διάρκεια των Σταυροφοριών, οι οποίες τους επέτρεπαν την υλοποίηση των επεκτατικών τους σχεδίων. Η Βενετία και το Αμάλφι εμπλέκονταν ήδη στο εμπόριο με την Ανατολή. Με τις Σταυροφορίες χιλιάδες ήταν οι Ιταλοί που μετανάστευσαν προς την Ανατολή, ιδρύουντας βάσεις, ναυστάθμους και εμπορικά ταμιευτήρια για λογαριασμό των Θαλάσσιων Δημοκρατιών. Κατά το 1200, η Βενετία έφτασε στο απόγειο της ισχύος της, κυριαρχόντας στις εμπορικές οδούς της Μεσογείου και της Ανατολής. Στη διάρκεια της Δ' Σταυροφορίας (1202 -1204), η Βενετία προσάρτησε τα πλέον σημαντικά, από εμπορικής άποψης, νησιά και λιμάνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η κατάκτηση των λιμανιών της Κέρκυρας (1207) και της Κρήτης (1209) της εξασφάλισαν την δυνατότητα εμπορίου με την Ανατολή, κι αυτό, μέχρι την Συρία και την Αίγυπτο, τερματικούς σταθμούς της ροής εμπορικών αγαθών της εποχής εκείνης. Στα τέλη του 14ου αιώνα, η Βενετία ήταν η κυρίαρχη εμπορική δύναμη της Μεσογείου και προσπαθούσε, ταυτόχρονα, να παραμείνει το πλουσιότερο κράτος της Ευρώπης. Η πόλη της Γένοβας άρχισε να αποκτά ιδιαίτερη σημασία στις αρχές του 10 ου αιώνα. Η δύναμη του στόλου της της απέφερε την αναγνώριση, από τον Αυτοκράτορα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, των αιτημάτων της για ανεξαρτησία στους τομείς της νομοθεσίας και της οικονομίας. Η Δημοκρατία της Γένοβας έφτασε στο απόγειο της δύναμής της κατά τον 13ο αιώνα χάρη στη Συνθήκη του Νυμφαίου, η οποία υπεγράφη το 1261 με τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο, και απαγόρευε στους Βενετούς την διέλευση από τα στενά του Βοσπόρου που οδηγούσαν στην Μαύρη Θάλασσα. Επιπλέον, η Μάχη της Μελόρια (1284), στα ανοιχτά του Λιβούρνο, τελείωσε με την οριστική ήττα της Πίζας και τον απόλυτο έλεγχο του Τυρρηνικού Πελάγους από την Γένοβα. Τέλος, το 1298, οι Γενουάτες συνέτριψαν τον Βενετικό στόλο κοντά στην δαλματική νήσο της Κόρτσουλα. Έτσι, η κυριαρχία των θαλασσών παρέμεινε στην Γένοβα για διάστημα σχεδόν 70 ετών, κι αυτό μέχρι τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο με την Βενετία, ο οποίος τερματίστηκε με την μάχη της Κιότζα-Τένεντο το 1372.
Ο 11ος αι. είναι για την Αυτοκρατορία περίοδος κρίσης. Η αγροτική κοινότητα καταστρέφεται, οι δυνατοί ενισχύονται υπέρμετρα, οι διαμάχες ανάμεσα στις μερίδες της αριστοκρατίας εντείνονται, ενώ οι Δυτικοί, οργανώνοντας τις Σταυροφορίες, λυμαίνονται τα εδάφη του Βυζαντίου. Η Βενετία θα ακολουθήσουν αργότερα και άλλες ιταλικές πόλεις αποκτά οικονομικά προνόμια στη βυζαντινή επικράτεια. Οι εξωτερικοί εχθροί πολλαπλασιάζονται και οι Σελτζούκοι Τούρκοι εγκαθίστανται οριστικά στη Μ. Ασία. Τον 12ο αι. το Αιγαίο δεν παρέχει καμία ασφάλεια στους ταξιδιώτες. Η οικονομική διείσδυση των ιταλικών πόλεων στην Ανατολή και τελικά ο έλεγχος του εμπορίου από τη Δύση καθόρισε και την πορεία της αυτοκρατορίας ως ναυτικής δύναμης. Οι μεταρρυθμίσεις εξάλλου των Κομνηνών που αφορούσαν την χρηματοδότηση του στρατού και του στόλου επιτάχυναν την εξασθένιση των θεμάτων και συνεπώς τη θαλάσσια άμυνα του κράτους. Ουσιαστικά η αυτοκρατορία αδυνατεί να διασφαλίσει τους θαλάσσιους δρόμους, εφόσον δε διαθέτει ισχυρό ναυτικό, πράγμα που επιτρέπει στους πειρατές να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι. Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204), ο διαμελισμός των εδαφών της Αυτοκρατορίας και η δημιουργία λατινικών κρατών στην Ανατολή είναι γεγονότα που ευνοούν ακόμη περισσότερο την πειρατική δράση, που συνεχίζεται στην ίδια περίπου έκταση και ένταση ως την Άλωση. Από τον 15ο αι. και μετά οι ελληνικές θάλασσες συχνά μεταβάλλονται σε πεδίο πολεμικών αναμετρήσεων Χριστιανών και Οθωμανών. Η επεκτατική πολιτική των Τούρκων προκάλεσε μόνο με τους Βενετούς επτά πολέμους σε διάστημα τριών αιώνων, που όλοι τους βέβαια είχαν ως στόχο τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Η κατά τόπους έκρυθμη κατάσταση που δημιουργούνταν διαιώνιζε και την πειρατική δραστηριότητα.
Το 1420 αναφέρονται πειρατικά καταφύγια σε Σίφνο, Σέριφο, Σύρο, Ίο, Μύκονο και Πάρο. Το 1473 σε Φούρνους και Οινούσσες. Το 1517 σε Σκύρο και Σκιάθο. Το 1777 στην Κίμωλο. Το 1787 στην Ίο. Το 1808 στην Αντίπαρο. Το 1810 σε Τζιά και Σάμο. Η κωπήλατη γαλέρα χρησιμοποιήθηκε από το τέλος του 13ου έως το τέλος του 18ου αι. από Βενετούς, Γενοβέζους, Ιωαννίτες, Κρητικούς και σε παραλλαγές της από όλους. Τους πρώτους δύο αιώνες είχε 40 μ. μήκος και 5 μ. πλάτος, από 26 έως 30 πάγκους κωπηλατών, ένα άλμπουρο και ένα βοηθητικό πανί. Τα κωπήλατα του 15ου και 16ου αιώνα ταξίδευαν με περίπου 4 ναυτικά μίλια την ώρα, τα ιστιοφόρα μέχρι και τον 18ο αι. με 4 έως και 6 ναυτικά μίλια. Τα υδραίικα μπρίκια του 1750 έφταναν στην Αλεξάνδρεια σε 11 ημέρες και στη Βενετία σε 26 ημέρες. Και οι Μαλτέζοι: «Για να αντιμετωπιστούν τα οργανωμένα κράτη των Μπαρμπερίνων πειρατών ή κουρσάρων, τα χριστιανικά κράτη δημιούργησαν δύο εστίες από όπου διενεργούνταν ο κούρσος ως μόνιμη απασχόληση, οργανωμένη με έναν προηγμένα επιχειρηματικό τρόπο, το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη των Ιπποτών της Μάλτας και το Τάγμα του Αγίου Στεφάνου, με έδρα το Λιβόρνο. Με έδρα τη Μάλτα, από το 1530 έως τη διάλυσή του από τον Ναπολέοντα το 1798, το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών εκτελούσε κούρσο αντλώντας τη νομιμότητά του από τη θεϊκή του “αποστολή”, ενός χριστιανικού τζιχάντ, και εδραίωση από την καπιταλιστική του “αποστολή”, το κέρδος. (…) Οι Μαλτέζοι δρούσαν υπό τις ευλογίες και την οικονομική υποστήριξη της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας, του Παπικού κράτους και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, εναντίον των μουσουλμάνων, αλλά και των Ενετών και Οθωμανών Ελλήνων». Δεν ξέρουμε πώς ήταν μαθημένος ή τι άνθρωπος ήταν ο δυτικός περιηγητής Charles Thomson, όμως περίπου το 1730 που επισκέφθηκε τη Μήλο είχε να το λέει για τις γυναίκες που «έχουν ελευθέρια ήθη και αφροδίσια νοσήματα που οφείλονται στη μακροχρόνια συναλλαγή τους με τους Φράγκους πειρατές» (τον επικαλείται ο Κ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα»). Εκατό χρόνια νωρίτερα κι ενώ νησιά όπως η Κύθνος, η Αίγινα, η Μύκονος, η Σάμος, η Ικαρία και η Φολέγανδρος είχαν ερημωθεί πλήρως από τις συνεχείς επιδρομές και λεηλασίες, η Μήλος αποτελούσε ήδη φημισμένο πειρατικό αγκυροβόλι και πειρατικό παζάρι. Εδώ ξεχειμώνιαζαν πειρατές και κουρσάροι και πουλούσαν τα λάφυρά τους, σε ένα σκηνικό ακμής και παρακμής μαζί. Στη Μήλο συνέβη και το πρωτόγνωρο, να στεφθεί ηγεμόνας και διοικητής ένας αρχιπειρατής και, μάλιστα, από τον Λατίνο επίσκοπο. Συνέβη το 1678. Ο πειρατής ήταν ο Ιωάννης Καψής, ο οποίος, όπως λέγεται, ζούσε στο καλύτερο σπίτι του νησιού και κάθε φορά που πήγαινε στη Χώρα είχε μαζί του ένοπλη φρουρά 50 ανδρών. Τρία χρόνια μετά τον συνέλαβαν οι Τούρκοι και τον κρέμασαν στην Κωνσταντινούπολη. «Παρά την έξαρση της πειρατείας, τη δεκαετία του 1820, η δημιουργία του ελληνικού κράτους και η πάταξη της πειρατείας στις ελληνικές -θάλασσες από τη μία και η κατάκτηση του Αλγερίου από τη Γαλλία το 1830, καθώς και η διάλυση των κρατών της Μπαρμπαριάς από την άλλη, έθεσαν τέρμα στις ληστροπειρατικές δραστηριότητες αιώνων. Το κυριότερο, όμως, που συνέβη ήταν ο τερματισμός των πολιτικών συρράξεων μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων με την πολιτική και οικονομική επιβολή των Βρετανών και της μεγάλης τους αυτοκρατορίας. Από τον τερματισμό των Ναπολεόντειων πολέμων μέχρι το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στη διάρκεια της Pax Brittanica, η Ανατολική Μεσόγειος μπαίνει σε περίοδο ειρηνικής και μεγάλης οικονομικής άνθησης, χωρίς πειρατές, κουρσάρους και καταδρομείς».
Πηγή: http://vizantinaistorika.blogspot.co.id/2014/07/blog-post_8271.html?m=1

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ναυτικές_δημοκρατίες

http://3pointmagazine.gr/σαρακήνικο-πειρατές/

http://explorethemed.com/SaracensEl.asp

http://www.athensvoice.gr/life/oi-peirates-toy-aigaioy

http://greekworldhistory.blogspot.gr/2013/06/1821_28.html