Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

The Byzantine Greek Exarchs of Carthage and Africa (Part A)

The Exarchate of Africa was a division of the Byzantine Empire centered at Carthage, Tunisia, which encompassed its possessions on the Western Mediterranean. Ruled by an exarch(viceroy) it was established by the Emperor Maurice in the late 580s and survived until the Muslim conquest of the Maghreb in the late 7th century. It was one of two exarchates established following the western reconquests under Emperor Justinian to more effectively administrate the territories, along with the Exarchate of Ravenna. The Maghreb along with Corsica and Sardinia and the Balearic Islands were reconquered by the Byzantine Empire under Belisarius in the Vandalic War of 533 and reorganized as the Praetorian prefecture of Africa by Justinian I. It included the provinces of Africa Proconsularis, Byzacena, Tripolitania, Numidia, Mauretania Caesariensis and Mauretania Sitifensis, and was centered at Carthage. In the 560s, a Roman expedition succeeded in regaining parts of southern Spain, which were administered as the new province of Spania. After the death of Justinian, the Empire came into increasing attacks on all fronts, and the remoter provinces were often left to themselves to cope as best as they could for extended periods, although military officers, such as Heraclius the Elder, continued to rotate between the eastern provinces and Africa. By the 640s and 650s Byantium had lost its province of Mesopotamia to the Muslims and as well as its Sassanian opponent, and was thereby cut off from an important source of experienced officers seasoned by constant border warfare with the Persians. The Heraclian dynasty did continue to appoint some competent eastern officers to African posts, such as the Armenian Narseh, who commanded Tripoli, and John, the dux of Tigisis. The officers who did continue to arrive from the east after the loss of Mesopotamia increasingly would have been more accustomed to defeats like the Battle of Yarmouk than the previously winning strategies used against the Sassanians, and new tactics and strategies developed slowly. The Late Roman administrative system, as established by Diocletian, provided for a clear distinction between civil and military offices, primarily to lessen the possibility of rebellion by over-powerful provincial governors. Under Justinian I, the process was partially reversed for provinces which were judged to be especially vulnerable or in internal disorder. Capitalizing upon this precedent and taking it one step further, the emperor Maurice sometime between 585 and 590 created the office of exarch, which combined the supreme civil authority of a praetorian prefect and the military authority of a magister militum, and enjoyed considerable autonomy from Constantinople. Two exarchates were established, one in Italy, with seat at Ravenna (Exarchate of Ravenna), and one in Africa, based at Carthage and including all imperial possessions in the Western Mediterranean. The first African exarch was the patricius Gennadius. Among the provincial changes, Tripolitania was detached from Africa and placed under the province of Egypt, Mauretania Caesariensis and Mauretania Sitifensis were merged to form the new province of "Mauretania Prima", while Mauretania Tingitana, effectively reduced to the city of Septum (Ceuta), was combined with the citadels of the Spanish coast (Spania) and the Balearic Islands to form "Mauretania Secunda". The Visigothic Kingdom was also a continuous threat. The conflict continued until the final conquest of the last Spanish strongholds in c. 624 by the Visigoths. The Byzantines retained only the fort of Septum (Ceuta), across the Strait of Gibraltar. During the successful revolt of the exarch of Carthage, Heraclius the Elder, and his namesake son Heraclius in 608, the Berbers comprised a portion of the fleet that transported Heraclius to Constantinople. Due to religious and political ambitions, the Exarch Gregory the Patrician (who was related by blood to the imperial family, through the emperor's cousin Nicetas) declared himself independent of Constantinople in 647. At this time the influence and power of the exarchate was exemplified in the forces gathered by Gregory in the battle of Sufetula also in that year where more than 100,000 men of Amazigh origin fought for Gregory.
The term exarch comes from the Ancient Greek word Εξαρχος, exarchos, and designates holders of various historical offices, some of them being political or military and others being ecclesiastical. In the late Roman Empire and early Byzantine Empire, an exarch was a governor of a particular territory. Since the end of 3rd century, every Roman diocese was governed by vicarius who was called "exarch" in eastern parts of the Empire, dominated by Greek language and the use of Greek terminology. The office of exarch as a governor with extended political and military authority was later created in Byzantine Empire, with jurisdiction over a particular territory, usually a frontier region at some distance from the capital Constantinople.
In the civil administration of the Byzantine Empire the exarch was, as stated above, the imperial governor of a large and important region of the Empire. The Exarchates were a response to weakening imperial authority in the provinces and were part of the overall process of unification of civil and military offices, initiated in early form by Justinian I, which would lead eventually to the creation of the Thematic system by either the Emperor Heraclius or Constans II. After the dissolution of the Western Empire in the late fifth century, the Eastern Roman Empire remained stable through the beginning of the Middle Ages and retained the ability for future expansion. Justinian I reconquered North Africa, Italy, Dalmatia and finally parts of Spain for the Eastern Roman Empire. However, this put an incredible strain on the Empire's limited resources. Subsequent emperors would not surrender the re-conquered land to remedy the situation. Thus the stage was set for Emperor Maurice to establish the Exarchates to deal with the constantly evolving situation of the provinces. In Italy the Lombards were the main opposition to Byzantine power. In North Africa the Amazigh or Berber princes were ascendant due to Roman weakness outside the coastal cities. The problems associated with many enemies on various fronts (the Visigoths in Spain, the Slavs and Avars in the Balkans, the Sassanid Persians in the Middle East, and the Amazigh in North Africa) forced the imperial government to decentralize and devolve power to the former provinces. The term Exarch most commonly refers to the Exarch of Italy, who governed the area of Italy and Dalmatia, still remaining under Byzantine control after the Lombard invasion of 568. The exarchate's seat was at Ravenna, whence it is known as the "Exarchate of Ravenna". Ravenna remained the seat of the Exarch until the revolt of 727 over Iconoclasm. Thereafter, the growing menace of the Lombards and the split between eastern and western Christendom that Iconoclasm caused made the position of the Exarch more and more untenable. The last Exarch was killed by the Lombards in 751. A second exarchate was created by Maurice to administer northern Africa, formerly a separate praetorian prefecture, the islands of the western Mediterranean and the Byzantine possessions in Spain. The capital of the Exarchate of Africa was Carthage. The exarchate proved both financially and militarily strong, and survived until the Arab Muslim conquest of Carthage in 698.
Gennadius (fl. 578–600) was an Byzantine general and the first exarch of Africa. Gennadius was appointed as magister militum Africae in c. 578, and quickly defeated the Romano-Moorish kingdom of Garmul in Mauretania. Garmul was a Berber king of the Mauro-Roman Kingdom. Garmul, who destroyed a Byzantinearmy in 571, launched raids into Byzantine territory, and three successive generals (the praetorian prefect Theodore and the magister militum Theoctistus in 570, and Theoctistus' successor Amabilis in 571) are recorded by John of Biclaro to have been killed in a battle by Garmul's forces. His activities, especially when regarded together with the simultaneous Visigoth attacks in Spania, presented a clear threat to the province's authorities. Thus the new emperor, Tiberius II Constantine, re-appointed Thomas as praetorian prefect, and the able general Gennadius was posted as magister militum with the clear aim of ending Garmul's campaigns. Preparations were lengthy and careful, but the campaign itself, launched in 577–78, was brief and effective, with Gennadius utilizing terror tactics against Garmul's subjects. Garmul was defeated and killed by 579, and the coastal corridor between Tingitana and Caesariensis secured. Gennadius held this post until named exarch by Emperor Maurice (r. 582–602) sometime between 585 and 592. Already a patricius by 582, he was awarded the title of honorary consul sometime before 585. As exarch, he had an extensive correspondence with Pope Gregory the Great on issues of the African Church, and especially the suppression of the Donatists. Gennadius (Dahbiah) suppressed a series of Moorish revolts in c. 585 and c. 596, and retired from his post sometime between September/October 598 and July 600. He was succeeded by Innocentius as a civilian praetorian prefect of Africa.
Heraclius the Elder (died 610) was an Byzantine general and the father of Byzantine emperor Heraclius (r. 610–641). Heraclius the Elder distinguished himself in the war against the Sassanid Persians in the 580s. As a subordinate general (or hypostrategos), Heraclius served under the command of Philippicus during the Battle of Solachon and possibly served under Comentiolus during the Battle of Sisarbanon. In circa 595, Heraclius the Elder is mentioned as a magister militum per Armeniam sent by Emperor Maurice (r. 582–602) to quell an Armenian rebellion led by Samuel Vahewuni and Atat Khorkhoruni. In circa 600, he was appointed as the Exarch of Africa and in 608, Heraclius the Elder rebelled with his son against the usurper Phocas (r. 602–610). Using North Africa as a base, the younger Heraclius managed to overthrow Phocas, beginning the Heraclian dynasty, which would rule Byzantium for a century. Heraclius the Elder died soon after receiving news of his son's accession to the Byzantine throne. Heraclius the Elder is next mentioned in 608 as Patrician and Exarch of Africa. According to Patriarch Nikephoros, Heraclius the Elder had been appointed to the position by Maurice prior to the latter's deposition and death in 602. He might have replaced Innocentius, a temporary exarch appointed between 598 and 600. The appointment suggests that Heraclius the Elder enjoyed the favor of Maurice and would have reason to remain loyal to him. Heraclius the Elder and his African court notably lamented the death and execution of Maurice and posthumously praised the fallen emperor. The exarchs of Africa were effectively Governor-Generals with both civilian and military powers. Their seat of power was Carthage. Historians of the late 19th and early 20th centuries ascribed much significance to this appointment, even suggesting it would require prominent ties of Heraclius the Elder to Africa or the wider Western Roman Empire. Later historians pointed, however, that this appointment was part of a wider pattern. In the 6th century, several prominent Byzantine military commanders had started their careers in the eastern regions of the Empire, often in the vicinity of Upper Mesopotamia. Then they were transferred to North Africa at some point in their respective careers. There is therefore no indication that this rotation from the eastern to the western provinces was unusual. Charles Diehl regarded early 7th-century Byzantine Africa to have undergone an economic and demographic decline, being under constant threat by hostile Berbers. Later historians, however, have had to revise this picture in light of archaeological evidence: the Exarchate was among the most affluent areas of the Byzantine Empire, though of lesser wealth and significance than Egypt. It seems to have seen much less warfare than the Balkans, Mesopotamia and the Caucasus did in that era, thus allowing its residents a safer way of life. There is evidence of ongoing trade between Byzantine Africa and Frankish Gaul during the 7th century. Agriculture was thriving, particularly in the vicinity of the Medjerda River. The production of grain, olive oil and wine kept the local population well-fed and probably supplied their maritime trade. Fishing seems to have been another thriving field. The local elite seems to have invested in the building of churches. The main testaments to their existence and activities are examples of funerary art, particularly mosaics. Heraclius the Elder seems to have established ties with this elite. His son, Heraclius the Younger, married his first wife Eudokia during the 7th century. Her father was Rogas, a landowner in the Exarchate.
In 608, the Exarchate of Africa under Heraclius the Elder revolted against Emperor Phocas. The subsequent campaign against Phocas was portrayed by Byzantine historians as avenging the death of Maurice, which might have been part of the motivation of this revolt. The other part, however, would be what Walter Emil Kaegi termed "cold political calculations": Carthage was at a safe distance from Constantinople and Phocas could not easily launch an attack against it. The relative wealth of the Exarchate of Africa could well enough finance a revolt. Phocas's regime arguably needed the grain and revenues from Africa, while the Exarchate sustained itself with relative ease. Meanwhile, the Persian shah Khosrau II had secured control of Dara and was mobilizing his troops for a large-scale invasion into Byzantine territories. News of this campaign could have well reached Heraclius the Elder. With Phocas facing two separate military fronts, the emperor would be unable to concentrate the majority of his troops on either one of them, encouraging Heraclius the Elder of his chances to succeed in this confrontation. After their revolt, Heraclius the Elder and Heraclius the Younger were proclaimed joint consuls. There is no indication in the sources on how this was achieved, i.e. whether Heraclius the Elder was self-appointed or officially proclaimed by the Senate of Carthage, "whose members had no legal right to designate a Roman consul". Nevertheless, the significance of the proclamation was evident. No private individuals had been proclaimed consuls since the reign of Justinian I (r. 527–565). Since then it was merely another title exclusively used by the Byzantine emperors. By this proclamation, Heraclius the Elder was arguably making a first step towards becoming emperor himself, while legitimizing his connection to the long history of Rome. The mints of Carthage and later Alexandria produced coins depicting Heraclius the Elder and his namesake son wearing consular robes. John of Antioch and the Patriarch Nikephoros both report that Heraclius the Elder maintained correspondence with Priscus, the Count of the Excubitors and former commander of the army. By that time, Priscus was the son-in-law of Phocas but reportedly held a grudge against the emperor. He allegedly promised Heraclius the Elder support in case of a rebellion and confirmed it once the rebellion had started. The story is somewhat suspect. While there was major dissension in Constantinople and Priscus did in time defect to Heraclius the Elder, there is nothing to suggest that Priscus helped incite the revolt. Patriarch Nikephoros reports that Heraclius the Elder held council with his brother Gregoras before proclaiming his revolt, possibly indicating that Gregoras was acting as his advisor. He also reports that Gregoras hoped to promote his own son Nicetas to the throne, although this is considered unlikely at best by modern historians. The situation in 609–610 was quickly becoming dire for Phocas and his loyalists. Their defense against the Sassanid Empire had failed. There were Persian forces in Mesopotamia, Armenia, Syria and the Anatolian provinces. Rebel Byzantine forces held Africa and Egypt. Slavs were occupying northern Illyricum. In Thessalonica and various towns of Anatolia and Syria, the Blues and Greens were settling their differences with open conflict. In areas of Syria, the Jews were revolting and lynching Christians. Even in Constantinople, the crowds taunted Phocas for his love of liquor, implying alcoholism. In 610, the Persian general, Shahrbaraz, was approaching Antioch, but the rebels of Africa posed a more immediate threat than the Persian front. Having secured control of Egypt, they proceeded to invade Syria and Cyprus while a large fleet under Heraclius the Younger set sail for Constantinople. Supporters from Sicily, Crete and Thessalonica were joining his campaign. The rebels reached Constantinople in October 610. The only forces available to Phocas to defend the city were the Excubitors of his bodyguard and the irregular forces of the Blues and Greens, the city's racing factions. Priscus, the commander of the Excubitors, chose the moment to reveal his allegiance to Heraclius the Younger. The Greens also changed sides in support of Heraclius the Younger and Constantinople fell to the Heraclii with relative ease. Heraclius the Younger ultimately became the new emperor and Phocas was executed, along with several of his kinsmen and loyalists. According to John of Nikiu, Heraclius the Elder rejoiced at the news of his son rising to the throne, but died soon afterwards.
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Exarch
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Exarchate_of_Africa
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Gennadius_(6th_century)
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Garmul
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Heraclius_the_Elder

Οι ιστορικές πόλεις της Θράκης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Το Βυζάντιο, ή Βυζαντίς, ήταν αρχαία ελληνική αποικία που ιδρύθηκε στο μυχό του Κεράτιου κόλπου και των στενών του Βοσπόρου, στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η Κωνσταντινούπολη. Η πόλη του Βυζαντίου ιδρύθηκε το 658/7 π.Χ. από Μεγαρείςαποίκους, με επικεφαλής τον Βύζαντα, από τον οποίο και πήρε το όνομά της. Το Βυζάντιο αναπτύχθηκε γρήγορα, περιτειχίστηκε και κατέλαβε εδάφη στα ασιατικά παράλια. Κατά τον Παυσανία, υπήρξε μία από τις καλύτερα οχυρωμένες πόλεις της αρχαιότητας. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας, το Βυζάντιο απολάμβανε αρχικά προνόμια ελεύθερης πόλης, καθώς διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στους αγώνες εναντίον των Θρακών. Η Κωνσταντινούπολη είναι κτισμένη στη θέση της αρχαίας ελληνικής πόλης Βυζάντιο. Ο Μέγας Κωνσταντίνος επέλεξε το Βυζάντιο, ως πρωτεύουσα, προφανώς αντιλαμβανόμενος τη στρατηγική θέση του. Τα εγκαίνια της πόλης τελέστηκαν με λαμπρότητα στις 11 Μαΐου του 330 μ.Χ και ονομάστηκαν γενέθλια. Στολισμένη με μεγαλοπρέπεια, η Κωνσταντινούπολη διέθετε όλα τα στοιχεία της αστικής ευημερίας, ευνοώντας σε πολιτισμικό επίπεδο τη συγχώνευση των εθίμων, της αρχιτεκτονικής και της τέχνης Δύσης και Ανατολής. Αποτέλεσε επίσης εκκλησιαστικό κέντρο, καθώς από το 381 αποτελούσε έδρα του πατριάρχη. Στη μακραίωνη ιστορία της υπήρξε πρωτεύουσα τεσσάρων αυτοκρατοριών: της Ρωμαϊκής, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (324 -1453), της βραχύβιας Λατινικής (1204-1261) και της Οθωμανικής (1453-1922) με συνέπεια την ανάδειξη πολιτισμών σε μια σύμμεικτη σήμερα παρουσία. Ως πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπήρξε κέντρο του ελληνικού στοιχείου για περισσότερο από χίλια χρόνια.
Η Αδριανούπολη είναι ιστορική πόλη της Τουρκίας, στην Ανατολική Θράκη, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Η Αδριανούπολη υπήρξε η τρίτη πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1363 ως το 1453, πριν η Κωνσταντινούπολη γίνει η οριστική πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Η πόλη (επαν)ιδρύθηκε παίρνοντας το όνομά του από το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό (117-138) το 125 στη θέση προγενέστερου Θρακικού οικισμού, που ονομαζόταν Ουσκουδάμα. Ηταν πρωτεύουσα των Βήσσων ή των Οδρυσών. Ο Αδριανός την έκανε πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Θράκης, την ανέπτυξε και την εξωράισε (υδραγωγεία, λουτρά, αγορά κλπ.) και η πόλη διατήρησε κατά την κατοπινή εποχή το όνομά του, παρόλο που κατά τα βυζαντινά χρόνια ξαναπήρε το όνομα Ορεστιάδα. Βρίσκεται σε καίριο κόμβο του δρόμου ο οποίος ενώνει την κεντρική Ευρώπη με την Κωνσταντινούπολη και στο σημείο όπου κατέληγαν οι δρόμοι από τα παράλια του Αιγαίου, της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου. Ήδη από τα χρόνια της ίδρυσής της εξελίχτηκε σε σπουδαίο συγκοινωνιακό, εμπορικό και στρατιωτικό κέντρο. 
Η Φιλιππούπολη γνωστή και ως Πλόβντιβ ή Πλόβντιφ, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας. Είναι σημαντικό οικονομικό, συγκοινωνιακό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό κέντρο. Η πόλη ονομάστηκε Φιλιππόπολις, το πιθανότερο προς τιμή του Φίλιππου Β΄ της Μακεδονίας, ίσως μετά το θάνατό του ή προς τιμή του Φίλιππου Ε΄, όπως το πρώτον μαρτυρείται από τον Πολύβιο σε συνδυασμό με την εκστρατεία του.  Το 46 μ.Χ. η πόλη ενσωματώθηκε τελικά στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο, κατέστη μητρόπολις (πρωτεύουσα) της επαρχίας της Θράκης και απέκτησε καθεστώς πόλης στα τέλη του 1ου αιώνα. H Ρωμαϊκή εποχή ήταν περίοδος ανάπτυξης και πολιτιστικής υπεροχής. Τα αρχαία μνημεία διηγούνται την ιστορία μιας σφύζουσας αναπτυσσόμενης πόλης, με πολυάριθμα δημόσια κτίρια, ιερά, λουτρά, θέατρα, στάδιο και το μόνο ανεπτυγμένο αρχαίο σύστημα υδροδότησης στη Βουλγαρία. Η πόλη είχε προηγμένα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης. Την υπεράσπιζαν διπλά τείχη, πολλά από τα οποία διατηρούνται ακόμη και είναι ορατά από τους τουρίστες. Σήμερα μόνο να μικρό μέρος της αρχαίας πόλης έχει ανασκαφεί. Με την ίδρυση της Βουλγαρίας το 681, η Φιλιππούπολη έγινε σημαντικό μεθοριακό φρούριο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Καταλήφθηκε από το φύλαρχο Κρούμο το 812, αλλά η περιοχή ενσωματώθηκε πλήρως στην Βουλγαρία το 834 μ.χ.
Το Μπουργκάς ή Πύργος είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη Βουλγαρική Ακτή της Μαύρης Θάλασσας και η τέταρτη μεγαλύτερη στη Βουλγαρία, μετά την Σόφια, την Φιλιππούπολη και την Βάρνα. Είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας και σημαντικό βιομηχανικό, συγκοινωνιακό, πολιτιστικό και τουριστικό κέντρο. Ελληνες από την Απολλωνία ίδρυσαν μια αγορά, με το όνομα Πύργος, για εμπόριο με τους Θράκες βασιλιάδες. Κατά την κυριαρχία των Αρχαίων Ρωμαίων ιδρύθηκε κοντά στο Μπουργκάς η Colonia Flavia Deultemsium σαν στρατιωτική αποικία για βετεράνους από το Βεσπασιανό. Οι Ρωμαίοι ίδρυσαν την Κολονία στον κύριο δρόμο Βία Πόντικα (αρχαίο Ρωμαϊκό δρόμο στη Θράκη κατά μήκος του Εύξεινου Πόντου, από το Βυζάντιο μέχρι την Ρουμανία). Υπό τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έγινε σημαντική πόλη στις ακτές του Εύξεινου Πόντου. Το Μεσαίωνα υπήρχαν στην περιοχοί μερικοί σημαντικοί οικισμοί : το φρούριο Σκαφίδα, ο Πόρος, το Ρουσόκαστρον, τα Λουτρά των Βυζαντινών, Βουλγάρων και Οθωμανών ηγετών και χτίστηκε ένα μικρό φρούριο ονόματι Πύργος, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το Μπουργκάς, που χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο. Το 1865 το λιμάνι του Μπουργκάς ήταν, μετά την Τραπεζούντα, το δεύτερο σημαντικότερο Οθωμανικό λιμάνι στη Μαύρη Θάλασσα.
Η Αγχίαλος είναι πόλη και παραθαλάσσιο θέρετρο της νοτιοανατολικής Βουλγαρίας. Είναι κτισμένη σε μια στενή και βραχώδη χερσόνησο στον Κόλπο του Μπουργκάς, στη νότια Βουλγαρική Ακτή του Εύξεινου Πόντου. Η πόλη έχει πλούσια ιστορία και σήμερα είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός. Η πόλη δρύθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες με την ονομασία Αγχίαλος. Το 1934 ανήκε στην Βουλγαρία και μετονομάστηκε Πομόριε, από τα βουλγαρικά. Ιδρύθηκε πιθανόν τον 5ο ή 4ο π.Χ. αιώνα ως αποικία της Απολλωνίας (Σωζόπολης). Με την κατάλυση του βασιλείου των Οδρυσών το 45 μ.Χ., η Αγχίαλος αποτέλεσε μέρος της Ρωμαϊκής επαρχίας της Θράκης και ανακηρύχθηκε επισήμως πόλη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού. Έλεγχε μια τεράστια περιοχή που συνόρευε με εκείνη της Τραϊανής Αυγούστας (Στάρα Ζαγόρα) και έφθανε μέχρι τον Τούντζα στα δυτικά, συνόρευε με εκείνη της Μεσημβρίας στα βόρεια και τη νότια όχθη της Λίμνης του Μπουργκάς προς τα νότια. Η Αγχίαλος απέκτησε την εμφάνιση ρωμαϊκής πόλης και άκμασε κατά το 2ο και 3ο αιώνα υπό τη Δυναστεία των Σεβήρων, λειτουργώντας ως ο σημαντικότερος εισαγωγικός και εξαγωγικός σταθμός της Θράκης. Η πόλη καταλήφθηκε για πρώτη φορά από την Βουλγαρία το 812 υπό το φύλαρχο Κρούμο, που εγκαστέστησε στην Αγχίαλο Σλάβους και Βουλγάρους. Οι Βυζαντινοί επανέκτησαν τον έλεγχό της πόλης και της περιοχής το 864. Ηττήθηκαν το 1917 εκεί από τους Βουλγάρους. Μετά την Οθωμανική εισβολή στα Βαλκάνια το 14ο αιώνα, η Αγχίαλος παρέμεινε βυζαντινό προπύργιο μέχρι την υποταγή της το 1453 μαζί με την πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη. Κατά το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1828-1829 η Αγχίαλος καταλήφθηκε από τις Ρωσικές δυνάμεις. Εκείνη την εποχή κατοικούνταν κυρίως από Έλληνες, με μειονότητες Βουλγάρων και Τούρκων και είχε πληθυσμό 5.000-6.000, έξι ορθόδοξες εκκλησίες και ένα τζαμί. 
Η Τραϊανούπολη είναι κωμόπολη της Θράκης, η οποία βρίσκεται κοντά στον ποταμό Έβρο, περίπου 12 χλμ ΒΑ της Αλεξανδρούπολης. Η Τραϊανούπολη ιδρύθηκε στις αρχές του 2ου μ. Χ. αιώνα από τον αυτοκράτορα Τραϊανό (98 -117 μ. Χ.), στο πλαίσιο της επαρχιακής και αστικής πολιτικής του που απέβλεπε στην αστικοποίηση της Θράκης. Η πόλη χτίστηκε στη θέση αρχαίου θρακικού πολίσματος, σύμφωνα με το πρότυπο της ελληνικής «πόλης-κράτους» και την ελληνιστική μέθοδο του «συνοικισμού». Σύντομα η Τραϊανούπολη αναδείχτηκε σε μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Θράκης, γνωρίζοντας μάλιστα ιδιαίτερη ακμή επί Διοκλητιανού ως πρωτεύουσα της επαρχίας Ροδόπης. Στην επιλογή της θέσης της, φαίνεται πως βασικό κριτήριο ήταν, εκτός από την ύπαρξη ιαματικών πηγών, η εξαιρετική συγκοινωνιακή της σημασία στο οδικό δίκτυο της Βαλκανικής και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, από το νοτιοανατολικό άκρο της πόλης διερχόταν η Εγνατία οδός και υπήρχε σε αυτή ρωμαϊκός σταθμός, που βρισκόταν, σύμφωνα με τα Οδοιπορικά, ανάμεσα στους σταθμούς Τέμπυρα και Δύμη. Η Τραϊανούπολη ως πόλη ελληνικού τύπου διέθετε δική της «χώρα» (αστική περιφέρεια). Η πόλη αποτέλεσε το διοικητικό και θρησκευτικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής για 12 περίπου αιώνες. το 1206, ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωαννίτζης άρχισε να λεηλατεί και να γκρεμίζει τις θρακικές πολιτείες, μεταξύ των οποίων και η Τραϊανούπολη. Το 1329 μια στρατιά Τούρκων αποβιβάζεται με εβδομήντα πλοία στην περιοχή του δέλτα του Έβρου και λεηλατεί την Τραϊανούπολη και τη γειτονική Βήρα. Ο Αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ', ο οποίος βρισκόταν στο οχυρωμένο Διδυμότειχο μαζί με τον Μεγάλο Δομέστικο Ιωάννη Καντακουζηνό, κατάφερε να τους διαλύσει, αλλά μάλλον όχι να αποτρέψει την οριστική εγκατάλειψη της πόλης. Ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της χήρας του Ανδρονίκου Άννας της Σαβοΐας και του Ιωάννη Καντακουζηνού και η Τραϊανούπολη βρέθηκε στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Μετά τη λήξη του πολέμου αυτού, η πόλη ερημώνεται οριστικά. 
Η Μαξιμιανούπολις - Μοσυνούπολις είναι ένας αρχαιολογικός χώρος ο οποίος βρίσκεται 7 χιλιόμετρα δυτικά της Κομοτηνής, νότια του χωριού Μίσχος, στην Ροδόπη, σε μικρή απόσταση από την Εγνατία Οδό. Στην περιοχή υπήρχε η αρχαία πόλη Παισούλα. Στην συνέχεια ιδρύθηκε η Μαξιμιανούπολις η οποία αργότερα πήρε το όνομα Μοσυνούπολις (Μοσυνόπολις). Κατά τους ύστερους Ρωμαϊκούς χρόνους ιδρύθηκε η πόλη Μαξιμιανούπολις, παίρνοντας το όνομά της από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Γαλέριο Μαξιμιανό. Από τον 8ο αιώνα αναφέρεται ως επισκοπική έδρα  με το όνομα «Μοσυνούπολις». Η Μοσυνούπολη αναπτύχθηκε και έγινε αξιόλογη. Είχε στρατηγική θέση και βρισκόταν πάνω στην Αρχαία Εγνατία οδό. Από το κάστρο αυτό ο Βασίλειος Β΄ ο Βουλγαροκτόνος ξεκίνησε τις τις εκστρατείες του κατά των Βουλγάρων και καταστράφηκε το 1206 από τον τσάρο των Βουλγάρων Ιβάν (Ιωάννης) Α΄ (Καλογιάν ο Ρωμαιοκτόνος). Η πόλη έφτασε σε πλήρη μαρασμό τον 13ο αιώνα όταν στρατοπέδευσε εκεί ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός ανάφερε ότι βρήκε μια πόλη κατεστραμμένη. Οι κάτοικοι μετακόμισαν στην περιοχή της Κομοτηνής.
Η Σευθόπολις ήταν αρχαία πόλη της Θράκης. Ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 325-315 π.Χ. από τον Θράκα ηγεμόνα Σεύθη Γ΄, με ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα, επί παλαιοτέρου θρακικού οικισμού. Επρόκειτο για την πρωτεύουσα του βασιλείου των Οδρυσών. Η Σευθόπολις δεν ήταν ακριβώς μια πόλις, αλλά χρησίμευε ως η έδρα του Σεύθη και της αυλής του. Το παλάτι του ήταν και ιερό των Καβείρων. Ο χώρος της πόλεως ήταν μεστός από επίσημες οικοδομές, ενώ οι κάτοικοι (Θράκες και άλλοι Έλληνες) κατοικούσαν έξω από αυτήν. Το 281 π.Χ. καταλήφθηκε από τους Κέλτες. Από τον διπλό ρόλο του παλατιού του Σεύθη (ανάκτορο και ιερό των Καβείρων), διαπιστώνεται ότι ο βασιλιάς των Οδρυσών ήταν παράλληλα και ιερέας των Καβείρων. Τα ερείπια της ελληνιστικής πόλεως ανασκάφηκαν από Βούλγαρους αρχαιολόγους το 1948 κατά την κατασκευή της δεξαμενής Κοπρίνκα της επαρχίας Στάρα Ζαγκόρα. Τελικά η κατασκευή της δεξαμενής συνεχίστηκε και η Σευθόπολις πλημμύρισε.
Η Λυσιμάχεια ήταν ελληνιστική πόλη στην Θράκη. Βρισκόταν στο βορειοδυτικό άκρο της θρακικής χερσονήσου (ή της Καλλιπόλεως) και κοντά στον Μέλανα κόλπο. Η πόλη κτίστηκε από τον βασιλιά Λυσίμαχο (στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου) κατά το 309 π.Χ. όταν προετοιμαζόταν για μάχη εναντίον των αντιπάλων του. Ήλεγχε την εμπορική οδό από την Σηστό προς την θρακική ενδοχώρα. Προκειμένου να επιτύχει την εγκατάσταση πληθυσμού στην νέα του πόλη, ο Λυσίμαχος κατέστρεψε την γειτονική πόλη Καρδία και άλλοι κάτοικοι των άλλων πόλεων της χερσονήσου εγκαταστάθηκαν εκεί. Η νέα πόλη οδηγήθηκε γρήγορα σε ακμή και έγινε πρωτεύουσα του βασιλείου του. Μετά τον θάνατο του βασιλιά Λυσιμάχου σε μάχη στο Κύρου πεδίον το 281 π.Χ., ο νικητής του βασιλιάς Σέλευκος Α' Νικάτωρ κατέλαβε την Λυσιμάχεια. Το 287 π.Χ. ένας φοβερός σεισμός κατέστρεψε την πόλη, κατά τον ιστορικό Ιουστίνο. Για τελευταία φορά η πόλη αναφέρεται με την ελληνιστική της ονομασία από τον Αμμιανό. Αργότερα ο Ιουστινιανός ανοικοδόμησε την Λυσιμάχεια με ισχυρές οχυρώσεις και έκτοτε καθιερώθηκε η νέα της ονομασία Εξαμίλιον. Στα ερείπια της πόλης του Λυσιμάχου βρίσκεται η σημερινή Eksemil (παραφθορά του Εξαμιλίου) της ανατολικής Θράκης, αν και πλήθος αρχαίων ευρημάτων συναντά κανείς στο γειτονικό χωριό Ortaköy.
Ο αρχαιολογικός χώρος Αναστασιούπολις - Περιθεώριον βρίσκεται νοτιοανατολικά του χωριού Αμαξάδες στο Νομό Ροδόπης στη Θράκη. Σήμερα εκεί σώζονται ερείπια οχυρώσεων της αρχαίας πόλης Αναστασιούπολης (5ος - 9ος αιώνας) και του Περιθεωρίου (9ος αιώνας και μετά) τα οποία χρονολογούνται από τα παλαιοχριστιανικά και μέχρι και τα βυζαντινά χρόνια. Αρχικά η πόλη ονομαζόταν Αναστασιούπολις και στη συνέχεια πήρε το όνομα Περιθεώριον, ενώ υπάρχει και η θεωρία ότι είναι δύο πόλεις ξεχωριστές. Το όνομα Αναστασιούπολις, κατά τον Καντακουζηνό, πήρε από τον αυτοκράτορα Αναστάσιο Α' (491-518) ο οποίος ξεκίνησε τα οχυρωματικά έργα εκεί. Στην συνέχεια ο Ιουστινιανός Α' έκτισε παράλιο τείχος στη λίμνη Βιστωνίδα αλλά και τείχος μέχρι τους πρόποδες της οροσειράς της Ροδόπης, με σκοπό τον έλεγχο της αρχαίας Εγνατίας οδού. Ο Ιουστινιανός έφτιαξε και υδραγωγείο το οποίο μετέφερε νερό από τη Ροδόπη στην πόλη.  Η πόλη αποτελούσε, μέσω της λίμνης Βιστωνίδας, σημαντικό λιμάνι στο Αιγαίο. Κατά τον 9ο αιώνα χρησιμοποιείται το όνομα Περιθεώριον και το οχύρωμα αποκτά στρατηγική σημασία τον έλεγχο της περιοχής. Το 1203 ο Τσάρος Ιωάννης της Βουλγαρίας διεξήγαγε επιδρομή στην περιοχή, καταστρέφοντας την πόλη αυτή όπως και την γειτονική Μαξιμιανούπολη, και μετεγκατέστησε τους κατοίκους της στις όχθες του ποταμού Δούναβη.  Στην συνέχεια η πόλη παρακμάζει. Το 1341 ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ' Παλαιολόγος επισκεύασε την οχύρωση και η πόλη μετά το θάνατό του το 1341 αναβαθμίστηκε σε μητρόπολη. 
Η Αλεξάνδρεια των Μαίδων ή Αλεξανδρόπολις Θράκης ιδρύθηκε το 340/339 π.Χ. στην περιοχή όπου κατοικούσαν οι Μαίδοι. Η Αλεξάνδρεια αυτή θεωρείται ότι είναι η πρώτη πόλη που ίδρυσε ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος. Την ύπαρξή της αναφέρει και ο Πλούταρχος κατά την περιγραφή της εκστρατείας του εφήβου Αλεξάνδρου εναντίον των αποστατούντων Μαίδων τους οποίους και νίκησε. Κατά τον Πλούταρχο, ο νεαρός αντιβασιλιάς τους κατετρόπωσε και κατέστρεψε την πρωτεύουσά τους Ιαμφορίνα, την οποία εποίκησε με σύμμικτο πληθυσμό (Μακεδόνων και Θρακών). Η Αλεξάνδρεια των Μαίδων ή Αλεξανδρόπολις ήταν περισσότερο στρατιωτική αποικία, παρά πόλη. Είναι γνωστό ότι το 211 π.Χ. ο Φίλιππος Ε΄ υπέταξε την πόλη. Τοποθετείται στη νοτιοδυτική Βουλγαρία. Οι επιστήμονες την τοποθετούν στην περιοχή μεταξύ των πόλεων Πετρίτσι, και Σαντάνσκι.
Ο Αίνος είναι μια από τις αρχαιότερες θρακικές πόλεις. Χτισμένη στις εκβολές του Έβρου ποταμού, που τότε ήταν πλωτός, μπόρεσε, χάρη στη θέση αυτή, να αναπτυχθεί ταχύτατα. Αναφέρεται στους περισσότερους αρχαίους Έλληνες γεωγράφους και Ιστορικούς, από τον Όμηρο μέχρι τον Στράβωνα. Στην Ιλιάδα ο Όμηρος αναφέρει ότι οι ηγέτες των συμμάχων των Τρώων Θρακών ήσαν οι Ακάμας και Πείρος, προερχόμενοι από την Αίνο. Προς τα τέλη του Μεσαίωνα η Αίνος έγινε η έδρα κάστρου των Γατελούζων, της γενοβέζικης οικογένειας που κυριάρχησε στο χώρο του βόρειου Αιγαίου κατά την εποχή εκείνη.
Τα Άβδηρα είναι κωμόπολη του Νομού Ξάνθης της Θράκης στον Νέστο ποταμό. Υπήρξε πατρίδα του φιλόσοφου Δημόκριτου, του σοφιστή Πρωταγόρα, καθώς και του Λεύκιππου, Εκαταίου, Βίωνα, και Αναξάρχου. Ο Στέφανος Βυζάντιος αναφέρει τα Άβδηρα ως Άβδηρον ενώ στη Βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου απαντάται και ως (θηλ.) η Άβδηρα. Μετά τους Περσικούς πολέμους, τα Άβδηρα γνώρισαν μια μακρά ειρηνική περίοδο μεγάλης οικονομικής και πολιτιστικής ακμής. Έγιναν μέλος της Α΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας πληρώνοντας πολύ υψηλό φόρο, ενώ στενές ήταν και οι σχέσεις τους με το ανεξάρτητο θρακικό βασίλειο των Οδρυσών. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος όμως αποδυνάμωσε την πόλη, καθώς επέφερε στάσεις, συγκρούσεις και ανακατατάξεις των συμμαχιών. Στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. οι συγκρούσεις μεταξύ των Μακεδόνων και των Ρωμαίων οδήγησαν στην επικράτηση των Ρωμαίων, οι οποίοι το 167 π.Χ. επέβαλαν την κυριαρχία τους στη Μακεδονία και τη Θράκη. Τα Άβδηρα διατήρησαν τότε το καθεστώς της "ελεύθερης πόλης", η εποχή της ακμής τους όμως είχε πλέον περάσει. Η κατασκευή της νέας βασικής οδικής αρτηρίας, της "Εγνατίας οδού", επιτάχυνε το μαρασμό. Οι πλημμύρες του Νέστου και τα έλη που δημιουργήθηκαν και δεν αποξηράνθηκαν προξένησαν στην πόλη ανυπέρβλητα προβλήματα. Έτσι μετατράπηκαν σταδιακά σε μια μικρή και ασήμαντη πολίχνη των Ρωμαϊκών Χρόνων. Στο τέλος των αρχαίων χρόνων η πόλη περιορίστηκε στο λόφο της αρχαίας ακρόπολης. Η μεγάλη ακμή των Αβδήρων στους αρχαίους χρόνους και ως τις αρχές του 2ου π.Χ. αιώνα οφειλόταν σε δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, στη μεγάλη έκταση της επικράτειάς της («χώρας»), δεύτερον, οφειλόταν στην εξαιρετικά στρατηγική της θέση. Εξάλλου, από τα λιμάνια της περνούσε ο θαλάσσιος δρόμος που από τα μικρασιατικά παράλια. Έτσι εξηγείται και η παρακμή της πόλης, που άρχισε με την κατασκευή της Εγνατίας οδού.
Η Μαρώνεια ήταν αρχαία πόλη της Θράκης, χτισμένη στην περιοχή του σημερινού νομού Ροδόπης, κοντά στις ακτές του Αιγαίου. Βρισκόταν κοντά στην θέση της Ομηρικής θρακικής πόλης Ίσμαρος. Η πόλη εξελίχθηκε σε ισχυρή τοπική δύναμη. Το τείχος της ξεπερνούσε σε περίμετρο τα 10 χιλιόμετρα γεγονός που φανερώνει πως ήταν πολυάνθρωπη. Τον 5ο αιώνα η πόλη εντάχθηκε στην Αθηναϊκή συμμαχία. Η Μαρώνεια άκμασε ιδιαίτερα κατά τον 4ο αιώνα κάτι που της έδωσε την δυνατότητα να κόψει χρυσό νόμισμα. Το 350 π.Χ. υποτάχθηκε στο Μακεδονικό Βασίλειο του Φιλίππου. Μετά το 190 π.Χ. Θράκες πρόσφυγες ίδρυσαν μιαν άλλη Μαρώνεια στην εύφορη Σελευκίδα. Η Μαρώνεια υπήρξε η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη απ' όλες τις αρχαίες ελληνικές αποικίες των παραλίων της Δυτικής Θράκης και ήταν μάλιστα η μόνη που παρουσιάζει συνεχή ακμή σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας. Η μεγάλη ακμή που γνώρισε η Μαρώνεια, κατά τη ρωμαϊκή εποχή, οφειλόταν κυρίως στο λιμάνι της. Η  πόλη είχε ευνοηθεί ιδιαίτερα από τους Ρωμαίους, οι οποίοι της παραχώρησαν διάφορα προνόμια, όπως ήταν η ανακήρυξή της σε «ελεύθερη πόλη». Επίσης, επαύξησαν την έκταση της επικράτειάς της («χώρας»). Η πόλη από τον 4ο αιώνα μ.Χ. έγινε έδρα επισκοπής. Κατά τον 6ο και 7ο αιώνα ο πληθυσμός της πόλης περιορίστηκε εξαιτίας συχνών πειρατικών επιδρομών. Η θέση της βυζαντινής Μαρώνειας βρίσκεται στο λιμάνι του Αγίου Χαραλάμπους, γνωστό και ως Παληόχωρα. Η Μαρώνεια τον 11ο αιώνα προβιβάστηκε σε αρχιεπισκοπή και συνέχισε να ακμάζει μέχρι τον 13ο αιώνα.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αγχίαλος_(Βουλγαρία)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Τραϊανούπολη
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μαξιμιανούπολις_-_Μοσυνούπολις
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σευθόπολις
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Λυσιμάχεια_(Θράκης)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αναστασιούπολις_-_Περιθεώριον
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αλεξανδρόπολις_Θράκης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αίνος_Θράκης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άβδηρα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αρχαία_Μαρώνεια
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κατηγορία:Πόλεις_της_αρχαίας_Θράκης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βυζάντιο
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντινούπολη
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αδριανούπολη
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Φιλιππούπολη
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μπουργκάς