Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Οι δέκα (10) σπουδαιότεροι ήρωες της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας και των Ομηρικών Επών

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ασυνήθιστες δυνάμεις. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν δυνατοί, καλοί, και βοηθούσαν τους φτωχούς και τους αδύνατους. Ήταν οι ήρωες. Μερικοί απ' αυτούς είχαν δυνάμεις που τους έδωσαν οι θεοί. Άλλοι ήταν ημίθεοι, γεννημένοι από διασταύρωση θεών και ανθρώπων. Θυμηθήτε, οι αρχαίοι έλληνες πίστευαν οτι οι θεοί είχαν ανθρώπινες αδυναμίες. Οι πιο διάσημοι ήρωες ήταν ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ιάσονας και ο Περσέας. Πολλές φορές οι θεοί ανάθεταν κατορθώματα στους ήρωες. Δεν είχαν όλοι οι ήρωες την υποστήριξη των θεών. Πολλές φορές συγκεκριμένοι θεοί προσπάθησαν να διαλύσουν τα σχέδια των ηρώων και άλλες φορές προσπάθησαν να τους βλάψουν. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστεψαν και στηρίχτηκαν σ'αυτούς τους ήρωες. Οι ιστορίες τους ειπώθηκαν και έμπνευσαν καθε γενιά. Η ουσία ΙΧΩΡ είναι η ουσία που κυκλοφορούσε στο αίμα των Ελλήνων θεών και ξεχώριζαν από τους κοινούς θνητούς. Κατά την άποψη των φιλοσόφων και αρκετών Ελλήνων σοφών και ανθρώπων του πνεύματος, πιστεύεται ότι ο ΙΧΩΡ είναι αθάνατη, άφθαρτη ουσία και δεν υπόκειται στούς νόμους σύνθεσης και αποσύνθεσης. Είναι η ουσία που έρεε στο αίμα των Ολύμπιων θεών και ρέει στο αίμα των Ελλήνων. Είναι η ουσία που ενεργοποιείται από την ακτινοβολία του Σείριου και αφυπνίζει όσους έχουν Ελληνικά γονίδια. Ιχώρ λοιπόν έρρεε στις φλέβες των Θεών και ήταν γαλαζόχρωμο. Το ενεργοποιημένο ιχώρ τρέπει το αίμα από κόκκινο σε γαλάζιο. Τα τέκνα που προέκυπταν από την ένωση Θεού και θνητού  θα είχαν είτε γαλάζιο αίμα είτε κόκκινο. Όσα είχαν κόκκινο διέθεταν ανενεργό ιχώρ όπως εξακολουθούν να διαθέτουν και σήμερα οι απόγονοι των Ολυμπιων θεών. Η ουσία αυτή θα ενεργοποιηθεί μόλις το μητρικό άστρο (Σείριος)  επανέλθει σε απόσταση «βολής». Τότε η ακτινοβολία του ή το μαγνητικό του πεδίο θα ενεργοποιήσει ξανά το ιχώρ. Η άποψη αυτή προϋποθέτει πως οι Ολυμπιοι θεοί είναι υπαρκτοί, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και τεκνοποίησαν ενώνοντας τα γονίδιά τους με των ανθρώπων.
1) ΗΡΑΚΛΗΣ: Ο Ηρακλής ήταν αρχαίος μυθικός ήρωας, θεωρούμενος ως ο μέγιστος των Ελλήνων ηρώων. Γεννήθηκε στη Θήβα και ήταν γιός του Δία και της Αλκμήνης, απόγονος του Περσέα. Ο Δίας πήρε τη μορφή του Αμφιτρύονα και κοιμήθηκε με την Αλκμήνη. Πριν γεννηθεί ακόμα ο Ηρακλής, ο Δίας ανήγγειλε στους Θεούς ότι θα γεννηθεί από την Αλκμήνη απόγονος του Περσέα, που θα βασιλεύσει στον Θρόνο των Περσίδων. Όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, η Ήρα, η γυναίκα του Δία, που τον ζήλευε για τις απιστίες του, έστειλε στην κούνια του δύο φίδια, αλλά το βρέφος τα στραγγάλισε. Ο Ηρακλής καθισμένος σ' ένα σταυροδρόμι, είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μια του έδειξε έναν εύκολο δρόμο, φαρδύ και ίσιο, που αν τον ακολουθούσε, θα χαιρόταν τη ζωή, αλλά θα έκανε ένα σωρό κακές πράξεις που θα τον καταδίκαζαν στην κρίση των ανθρώπων. Αυτή ήταν η Κακία. Η άλλη κόρη, η Αρετή, του έδειξε ένα δύσκολο δρόμο, γεμάτο κοφτερές πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο, που θα τον βάδιζε δύσκολα, αλλά θα κέρδιζε στο τέλος του την αναγνώριση από τους συνανθρώπους του. Έτσι ο Ηρακλής ακολούθησε την Αρετή, προτιμώντας να υποφέρει για να διαβεί το δύσβατο δρόμο της, αλλά να γνωρίσει τη δόξα και την τιμή με τις καλές του πράξεις και την αρετή του. Ως έφηβος προκάλεσε τον πόλεμο μεταξύ της Θήβας με το βασίλειο του Ορχομενού. Ως ανταμοιβή για τη νίκη του εναντίον του Ορχομενού, πήρε για γυναίκα του τη Μεγάρα, κόρη του βασιλιά της Θήβας, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Η Ήρα όμως τον τρέλανε, με αποτέλεσμα να σκοτώσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Πήγε στο Μαντείο των Δελφών για να πάρει χρησμό, ώστε να εξαγνισθεί. Σύμφωνα με τον χρησμό έπρεπε να υπηρετήσει για δώδεκα χρόνια τον Ευρυσθέα, βασιλιά της Τίρυνθας, και να πραγματοποιήσει τους άθλους που του πρόσταζε εκείνος. Στο πλαίσιο τών άθλων ο Ηρακλής : σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας, σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, έπιασε το γοργό ελάφι της Κερύνειας, σκότωσε τον Ερυμάνθιο Κάπρο, καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία, σκότωσε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, έπιασε τον άγριο ταύρο της Κρήτης, έκλεψε τα άγρια άλογα του Διομήδη, πήρε τη ζώνη της Ιππολύτης, έφερε τα βόδια του Γηρυόνη στον Ευρυσθέα, άρπαξε τα μήλα των Εσπερίδων, έφερε τον Κέρβερο από τον Άδη. Εκτός από τους άθλους ο Ηρακλής πραγματοποίησε και άλλα μυθικά κατορθώματα. Πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία. Στη Λιβύη νίκησε το γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα και της Γης. Οι Πυγμαίοι, ένας λαός νάνων, τον αλυσόδεσαν και τον κάρφωσαν στη γη. Όταν ξύπνησε ο Ηρακλής, τινάχτηκε επάνω και αρπάζοντάς τους στη χούφτα του, τους τύλιξε όλους στο τομάρι του λέοντα της Νεμέας που φορούσε. Ο Ηρακλής ελευθέρωσε ακόμα και τον Προμηθέα, που τον είχε δέσει ο Δίας στον Καύκασο. Αυτός έφερε την Άλκηστη από τον Άδη, αφού πάλεψε με τον Χάρο και την ελευθέρωσε. Ο Ηρακλής σκότωσε ακόμα, για να απαλλάξει τους ανθρώπους από την τυραννία, τον αιμοβόρο τύραννο  Φαραώ της Αιγύπτου Βούσιρι. Ελευθέρωσε τον Θησέα από τη φυλακή του βασιλιά των Μολοσσών στην Ήπειρο. Το τελευταίο κατόρθωμα του Ηρακλή ήταν ο φόνος του κενταύρου Νέσσου, που προσπάθησε να κλέψει τη γυναίκα του ήρωα, την όμορφη Δηιάνειρα. Μετά το θάνατό του ο Ηρακλής απο-θεώθηκε, έγινε δηλαδή θεός της δύναμης και της ρώμης. Ο Δίας τον πήρε στον Όλυμπο και τον πάντρεψε με τη θεά της νιότης, την Ήβη.
2) ΘΗΣΕΑΣ : Ο Θησέας είναι ο κατεξοχήν ήρωας της Αθήνας, κατέχοντας την αντίστοιχη θέση στους Ίωνες που έχει ο Ηρακλής στους Δωριείς, μολονότι μια γενιά νεότερος. Μητέρα του είναι η Αίθρα, κόρη του βασιλιά της Τροιζήνας και πατέρας του ο Αιγέας, βασιλιάς των Αθηνών. Καρπός της ένωσής τους ήταν ο Θησέας, που μεγάλωσε στην Τροιζήνα, μαζί με τη μητέρα του και τον παππού του. Μεγαλώνοντας, έγινε ένας όμορφος και δυνατός νέος.  Ένα από τα πρώτα του κατορθώματα ήταν να αρπάξει τον τρομερό ταύρο που είχε φέρει ο Ηρακλής από την Κρήτη: ο ταύρος, που βρισκόταν κοντά στο Μαραθώνα, προκαλούσε μεγάλη αναστάτωση στην περιοχή και έτσι ο Θησέας τον αιχμαλώτισε με αλυσίδες και τον προσέφερε θυσία στο Δελφίνιο Απόλλωνα. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Θησέας δεν δέχτηκε να του κόψουν όλα του τα μαλλιά, όπως συνηθιζόταν, αλλά μόνο τις μπούκλες γύρω από το μέτωπό του. Το κούρεμα αυτό έγινε αργότερα της μόδας, γνωστό ως «θησεία κόμη». Ο Θησέας επέλεξε να πάρει το δρόμο της στεριάς για να φτάσει στην Αθήνα, παρά τις προτροπές του Πιτθέα και της Αίθρας, καθώς η στεριά ήταν γεμάτη από τέρατα και ληστές. Και πράγματι, ο Θησέας αντιμετώπισε επιτυχώς τόσες πολλές προκλήσεις, που δίκαια θα λέγαμε ότι κατέχει αντίστοιχη θέση με τον Ηρακλή, που τόσο ζήλευε. Σε αυτό το μέρος του άρθρου, θα δούμε τους άθλους που επιτέλεσε ο Θησέας στη διαδρομή του από την Τροιζήνα προς την Αθήνα. Ο Μίνωας για να τιμωρήσει τους Αθηναίους κήρυξε πόλεμο στον οποίο νίκησε. Σαν ποινή των Αθηναίων όρισε κάθε Εννέα χρόνια εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες να στέλνονται στην Κρήτη και να κατασπαράζονται από το Μινώταυρο. Μην μπορώντας να ανεχτεί την θυσία αυτή, ο Θησέας, γιος του βασιλιά της Αθήνας Αιγέα, αποφάσισε να είναι και αυτός ένας από τους δεκατέσσερις νέους, με σκοπό να βρεθεί κοντά στο Μινώταυρο ώστε να τον σκοτώσει. Όταν έφτασε στη Κρήτη γνώρισε την κόρη του Μίνωα, Αριάδνη, η οποία τον ερωτεύτηκε. Θέλοντας να τον βοηθήσει του έδωσε ένα κουβάρι κλωστή, το Μίτο της Αριάδνης και τον συμβούλεψε να δέσει την άκρη του στην είσοδο του λαβύρινθου και να το ξετυλίγει, ώστε να μπορέσει έπειτα, αφού σκοτώσει το Μινώταυρο, να βρει την έξοδο. Ο Θησέας πράγματι σκότωσε το τέρας με το σπαθί του και χρησιμοποιώντας τον Μίτο της Αριάδνης, κατάφερε να βγει από το Λαβύρινθο και γύρισε στην Αθήνα. Ο πατέρας του Θησέα, ο Αιγέας του έδωσε παραγγελία όταν γυρίσει νικητής απ την Κρήτη να αλλάξει τα πανιά του πλοίου του, να κατεβάσει τα μαύρα πανιά που είχε φεύγοντας και να ανεβάσει λευκά πανιά. Κάθε μέρα ατένιζε τον ορίζοντα από το ακρωτήρι Σούνιο για να δει το γιο του να επιστρέφει. Από τη πολλή χαρά του ο Θησέας ξέχασε την παραγγελία του πατέρα του και επέστρεψε με τα μαύρα πανιά. Ο Αιγέας βλέποντας το πλοίο με τα μαύρα πανιά, έπεσε από το βράχο στη θάλασσα. Από τότε πήρε το όνομά του «Αιγαίον πέλαγος».
3) ΠΕΡΣΕΑΣ : Ο Ακρίσιος, ο Βασιλιάς του Άργους, είχε μία μοναχοκόρη, τη Δανάη, αλλά δεν είχε γιους ώστε να κληρονομήσουν το βασίλειο του. Για να καταφέρει να την πλησιάσει, ο πατέρας των θεών Δίας, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή που μπήκε μέσα στην υπόγεια φυλακή από μια σχισμή στη μεταλλική σκεπή της. Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό η Δανάη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Περσέα, και με τη βοήθεια της τροφού της τον κράτησε κρυφό από τον κόσμο. Ο Περσέας μεγάλωσε σε νησί και έγινε ένα δυνατό παλικάρι που φρόντιζε τη μητέρα του, η οποία στο μεταξύ είχε γοητεύσει το βασιλιά Πολυδέκτη. Ο Περσέας ανέλαβε να σκοτώσει την Μέδουσα. Η Μέδουσα ήταν μία από τις Γοργόνες, τις τρείς τρομακτικές αδελφές με μορφή τεράτων. Στα χέρια τους είχαν νύχια αρπακτικού, στο κεφάλι τους αντί για μαλλιά ζωντανά φίδια και στην πλάτη χρυσά φτερά που τους επέτρεπαν να πετούν. Τα μάτια τους, με βλέμμα ανατριχιαστικό, μεταμόρφωναν σε πέτρα όποιον θνητό τα κοιτούσε. Από τις τρείς αδελφές η μόνη θνητή ήταν η Μέδουσα. «Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τον Περσέα» τις παρακάλεσε η Αθηνά.  Αμέσως, οι Ναιάδες έσπευσαν να βοήθησουν το νέο. Η μία του έδωσε ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, η άλλη του φόρεσε στο κεφάλι το κράνος του Άδη που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε, ενώ η τρίτη του έδωσε ένα σακί μέσα στο οποίο θα έπρεπε να βάλει το κομμένο κεφάλι της Μεδούσας. Ξεκίνησε το ταξίδι του μέσα στη σπηλιά, με την προστασία της Αθηνάς, που τον ακολουθούσε σιωπηρά. Περπάτησε αρκετή ώρα μέσα στο λαβύρινθο με τις υπόγειες σήραγγες, ώσπου έφτασε στην κρυψώνα των Γοργόνων, που κοιμόνταν ανυποψίαστες.  Πλησίασε τη Μέδουσα και, κοιτάζοντας την αντανάκλαση της στην ασπίδα της Αθηνάς, ώστε να αποφύγει το θανατηφόρο βλέμμα της, σήκωσε το σπαθί του και με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το φοβερό κεφάλι. Από το άψυχο σώμα της τερατώδους Μέδουσας δεν έτρεξε μόνο αίμα. Από τον ακέφαλο λαιμό της πετάχτηκε ένα φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, και ένας γίγαντας, ο Χρυσάορας. Ο Περσέας, αφού έβαλε το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας στο σακί του, ανέβηκε στη ράχη του φτερωτού Πήγασου και πέταξε μακριά από τη σπηλιά. Στον δρόμο της επιστροφής του από την Σέριφο, ο Περσέας πέρασε από την Αιθιοπία. Εκεί, αντίκρισε μια πανέμορφη κοπέλα αλυσοδεμένη πάνω σε ένα βράχο, την Ανδρομέδα, κόρη του βασιλιά Κηφέα και της Κασσιόπειας. η κοπέλα δέθηκε πάνω στο βράχο για να την κατασπαράξει το θαλάσσιο τέρας του Ποσειδώνα, και εκεί την είδε για πρώτη φορά ο Περσέας. «Θα ελευθερώσω την κόρη σας, αν μου υποσχεθείτε ότι θα μου δώσετε το χέρι της» είπε ο Περσέας στους γονείς της κοπέλας. Έχοντας ακόμα μαζί του τα θεϊκά όπλα που του είχαν δώσει οι Νύμφες, δε δυσκολεύτηκε καθόλου να σκοτώσει το δράκο. Από τον ευτυχισμένο γάμο του με την Ανδρομέδα, ο Περσέας απέκτησε πολλά παιδιά, από τα οποία ήταν γραφτό να γεννηθούν πολλοί και σημαντικοί ήρωες, ανάμεσα τους και ο Ηρακλής.
4) ΒΕΛΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ : Βελλερεφόντης ήταν γιος του Ποσειδώνα, αλλά ανάμεσα στους ανθρώπους πατέρας του θεωρείται ο Γλαύκος ο γιος του Σίσυφου, από το βασιλικό οίκο της Κορίνθου. Μητέρα του ήταν η Ευρυνόμη κόρη του βασιλιά Νίσου των Μεγάρων. Ο ήρωας αυτός, ονομάστηκε έτσι μετά από το φόνο ενός τυράννου της Κορίνθου, του Βέλλερου, που έγινε από καθαρή σύμπτωση (Βελλερεφόντης = ο φονιάς του Βέλλερου). Ο βασιλιάς της Τίρυνθας Προίτος αποφάσισε να στείλει τον Βελλερεφόντη στη Λυκία. Εκείνο που σκέφτηκε ο Ιοβάτης όταν διάβασε την εντολή του Προίτου για να σκοτώσει τον Βελλερεφόντη, ήταν να του αναθέσει να εξοντώσει το φοβερό ζώο τη Χίμαιρα που είχε αναθρέψει ο βασιλιάς της Καρίας Αμισοδάρης. Η Χίμαιρα γεννήθηκε από τον Τυφώνα και την 'Εχιδνα κι έμοιαζε με κατσίκα και λιοντάρι, Λένε πως είχε πολλά κεφάλια κατσίκας κι ένα λιονταριού και ένα φίδι για ουρά. 'Ήταν φοβερή στην όψη κι έβγαζε φλόγες από τα στόματα και τα ρουθούνια της. Λεηλατούσε τις καλλιέργειες κι έκανε πολλές καταστροφές. Η Χίμαιρα ήταν όμως τόσο επικίνδυνη που ο Ιοβάτης πίστεψε πως έστελνε τον Βελλερεφόντη σε βέβαιο θάνατο, ζητώντας του να την εξολοθρέψει. Η μεγαλύτερη δυσκολία που είχε η επιχείρηση αυτή ήταν οι φλόγες που έβγαζε η Χίμαιρα και που τις εκσφενδόνιζε σε μεγάλη απόσταση. 'Όμως σε αυτό βοήθησε ο περίφημος Πήγασος που πέταξε ψηλά με τον αναβάτη του κι έτσι ο ήρωας έριχνε από το ύψος που ήθελε τα βέλη του στη Χίμαιρα.Το θαυμαστό αυτό φτερωτό άτι σύμφωνα με το μύθο ξεπήδησε από το λαιμό της Μέδουσας, όταν ο Περσέας της έκοψε το κεφάλι, μαζί με τον ήρωα Χρυσάορα που ήταν κι αυτός όπως κι ο Βελλερεφόντης γιος του Ποσειδώνα, με τη διαφορά ότι ο απόγονος του Σίσυφου ήταν θνητός. Ο Βελλερεφόντης ζήτησε από τον πατέρα του ένα φτερωτό άλογο κι εκείνος του το δώρισε. Δεν είχε όμως ακόμα βρεθεί το χαλινάρι για να πιαστεί αυτό το υπέροχο ζώο. Τότε η θεά Αθηνά του χάρισε ένα χρυσό χαλινάρι που μ'αυτό μπόρεσε να δαμάσει τον φτερωτό Πήγασο. Μετά από αυτό ο ήρωας θυσίασε στον Ποσειδώνα και στην Αθηνά για να τους τιμήσει. Μετά την εξόντωση της Χίμαιρας ο Ιοβάτης έστειλε τον Βελλερεφόντη εναντίον του λαού των Σολύμων που ήταν άγριοι και πολεμόχαροι. Όταν ο ήρωας νίκησε και τους Σόλυμους, πήρε εντολή να πολεμήσει τις Αμαζόνες. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο νικηφόρο. Τελικά, μην ξέροντας τι να κάνει για να τον εξοντώσει ο Ιοβάτης, συγκρότησε μια ομάδα επίλεκτων ανδρών οι οποίοι έστησαν μια ενέδρα για να τον σκοτώσουν. Ο Βελλερεφόντης τους νίκησε και αυτούς. Τότε ο βασιλιάς της Λυκίας πείστηκε ότι ο ήρωας αυτός είχε θεϊκή καταγωγή, του φανέρωσε την εντολή που είχε πάρει από τον Προίτο και από θαυμασμό και εκτίμηση τον κράτησε κοντά του τον έκανε γαμπρό του και του άφησε αργότερα το Βασίλειο του.
5) ΙΑΣΟΝΑΣ : Ο Ιάσονας (Ιάσων) ήταν ο ήρωας που ηγήθηκε της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Ήταν υιός του Αίσονα και της Πολυμήδης, της θείας του Οδυσσέα. Πάντως, ως μητέρα του αναφέρεται και η Αλκιμήδη ή σύμφωνα με τους θεσσαλικούς μύθους, η Ροιώ. Ο Ιάσονας ήταν απόγονος του Αιόλου πού ήταν υιός του Έλληνα και εγγονός του Δευκαλίωνα. Ο Αίσονας, νόμιμος βασιλιάς της Ιωλκού, εκδιώχθηκε από τον ετεροθαλή αδελφό του, τον Πελία. Ο μικρός Ιάσονας ανατράφηκε στο Πήλιο από τον Κένταυρο Χείρωνα, που του δίδαξε και την Ιατρική. Μόλις ο Πελίας συνήλθε από τον φόβο του, ρώτησε τον Ιάσονα ποια τιμωρία θα επέβαλλε σε ένα σφετεριστή του θρόνου, οπότε ο Ιάσονας του αποκρίθηκε ότι θα τον έστελνε να φέρει το « Χρυσόμαλλο δέρας », την προβιά, δηλαδή, του φτερωτού κριού που είχε φυγαδεύσει τον Φρίξο και την Έλλη. Τότε, ο Πελίας πρόσταξε τον Ιάσονα να εκτελέσει αυτή την αποστολή. Μόλις πάρθηκε η απόφαση, ο Ιάσονας βρήκε τον Άργο , τον υιό του Φρίξου, και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άργος τότε, μετά από συμβουλή της θεάς Αθηνάς, ναυπήγησε την «Αργώ» . Ακολούθως, ο Ιάσονας έβαλε κήρυκα να γυρίσει σε όλη την Ελλάδα και να αναγγείλει την επικείμενη εκστρατεία ώστε να έρθει να συμμετάσχει όποιος επιθυμούσε. Αυτή η εκστρατεία έγινε γνωστή, από το όνομα του πλοίου, ως «Αργοναυτική», και το πλήρωμά του, ως «Αργοναύτες». Οι Αργοναύτες έφθασαν στην Κολχίδα. Εκεί ο Ιάσονας παρουσιάσθηκε μπροστά στον βασιλέα Αιήτη, στον οποίο ο Φρίξος είχε δωρήσει το Χρυσόμαλλο Δέρας, και του εξήγησε τον σκοπό της αποστολής του. Ο Αιήτης, που είχε αφιερώσει το δέρας στον θεό Άρη, είπε ότι δεν είχε αντίρρηση, αρκεί ο Ιάσονας να έζευε δύο ταύρους με χάλκινα πόδια που έβγαζαν φλόγες από τα ρουθούνια τους (οι δύο αυτοί ταύροι, δώρο του Ηφαίστου στον Αιήτη, δεν είχαν ζευτεί ποτέ προηγουμένως), να οργώσει με αυτούς ένα χωράφι και να το σπείρει με τα δόντια ενός δράκου. Η Μήδεια ερωτεύθηκε τον Ιάσονα. Του ζήτησε όμως να της υποσχεθεί ότι θα την έπαιρνε μαζί του στην Ελλάδα και θα την παντρευόταν. Ο Ιάσων της το υποσχέθηκε και η Μήδεια του έδωσε ένα υγρό, με το οποίο άλειψε το σώμα του αλλά και την ασπίδα του. Από τη στιγμή εκείνη δεν μπορούσε να τον βλάψει ούτε όπλο, ούτε φλόγα. Μόνο που η ισχύς του μαγικού υγρού έπαυε μετά από 24 ώρες. Η Μήδεια αποκάλυψε, επίσης, στον Ιάσονα ότι, καθώς θα έσπερνε τα δόντια του δράκου, από εκείνα θα φύτρωναν αυθωρεί οπλισμένοι πολεμιστές, που θα επεδίωκαν να τον σκοτώσουν. Ο Ιάσονας μπόρεσε έτσι να ζέψει τους ταύρους χωρίς να καεί από τις φλόγες τους και έριξε μια πέτρα ανάμεσα στους πολεμιστές που «έσπειρε», όπως τον είχε, επίσης, συμβουλέψει η Μήδεια. Ετούτοι, νόμισαν ότι κάποιος από τους ίδιους την έριξε και αλληλοεξοντώθηκαν μεταξύ τους. Το δέρας το φύλαγε ένας δράκος που δεν κοιμόταν ποτέ. Και πάλι έδρασε η Μήδεια και με τα μάγια της αποκοίμισε το θηρίο, οπότε ο Ιάσονας πλησίασε, ξεκρέμασε το Χρυσόμαλλο Δέρας από το δένδρο όπου ήταν κρεμασμένο και το πήρε μαζί του. Ο Αιήτης ήταν τόσο σίγουρος για τον δράκοντα αυτό, ώστε δεν έδειξε την απαιτούμενη προσοχή. Οι Αργοναύτες, λοιπόν, κατάφεραν να αποπλεύσουν μαζί με το Χρυσόμαλλο Δέρας. Μετά από πρόσθετες περιπέτειες βρήκαν τον δρόμο τους για την Ιωλκό.
6) ΚΑΣΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ : Οι Διόσκουροι (> Διός+Κούροι), ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, ήταν παιδιά (δίδυμα) του Δία και της Λήδας και αδέρφια της ωραίας Ελένης. Ήταν θεοί του φωτός και προσωποποιούσαν για τους Έλληνες την εντιμότητα, τη γενναιοψυχία, την τόλμη, την ευγένεια και την αρετή. Ήταν προστάτες των καραβιών και των ναυτικών. Οι Έλληνες τους λάτρευαν και τους τιμούσαν σαν θεούς, ενώ συχνά ζητούσαν από αυτούς συμπαράσταση και βοήθεια στις δύσκολες ώρες. Ήταν οι προστάτες και σωτήρες των θνητών όπως τους είχαν χαρακτηρίσει την εποχή εκείνη. Η Λήδα, από την ένωσή της με τον Δία, γέννησε δυο αβγά. Από το πρώτο γεννήθηκε η Ελένη και η Κλυταιμνήστρα, ενώ από το δεύτερο δύο δίδυμα αγόρια, οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης. Οι Σπαρτιάτες τους είχαν σε περίοπτη θέση όσον αφορά τη λατρεία. Επίσης, όταν βαδίζανε να συναντήσουν τον εχθρό τραγουδούσαν έναν παιάνα προς τιμή των Διοσκούρων. Τα δύο αδέλφια έτρεφαν μεγάλη αγάπη ο ένας για τον άλλον. Ο Κάστωρ σε μία σύγκρουση έχασε τη ζωή του και τότε ο Δίας πρόσφερε στον Πολυδεύκη την αθανασία. Έτσι λοιπόν, όταν αυτός δέχθηκε, ζήτησε από το Δία να μοιραστεί αυτήν την αθανασία με τον αδελφό του. Δεχόμενος ο Δίας όρισε τότε τη μία ημέρα ο ένας να είναι στον Κάτω Κόσμο του Άδη και ο άλλος στον Όλυμπο και την άλλη αντίστροφα.
7) ΟΡΦΕΑΣ : Ο Ορφέας ήταν η κύρια εκπροσώπηση της τραγουδιστικής τέχνης και της λύρας και είχε ιδιαίτερη σημασία στη θρησκευτική ιστορία της Ελλάδας. Η μυθική φιγούρα του Ορφέα ήταν ελληνικής για την ακρίβεια Μακεδονικής προέλευσης από την Πιερία. Τα Ορφικά Μυστήρια, τελετουργικά, πήραν το όνομά τους από τον Ορφέα. Γεννήθηκε στην Πιερία σε μια πόλη ονόματι Πίμπλεια, κοντά στον Όλυμπο και ήταν βασιλιάς των Κικόνων, όπου στις Μαινάδες τους βρήκε το θάνατό του. Ο μυθιστοριογράφος Κόνων γράφει ότι ήταν και Βασιλιάς των Μακεδόνων επίσης. Ο τάφος του βρισκόταν και αυτός κοντά στον Όλυμπο στα Λείβηθρα τα οποία ήταν και γενέτειρά του. Από τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας, και ο εφευρέτης ή αυτός που τελειοποίησε τη λύρα και τα τύμπανα. Με τη δύναμη της μουσικής του και του τραγουδιού του μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δέντρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματήσει τη ροή των ποταμών. Ως ένας από τους πρωτεργάτες του πολιτισμού, θεωρείται πως δίδαξε στην ανθρωπότητα τις τέχνες της φαρμακευτικής, της γραφής και της γεωργίας. Στενά συνδεδεμένος με τη θρησκευτική ζωή, ο Ορφέας ήταν οιωνοσκόπος και μάντης. Εξασκούσε μαγικές τέχνες, ιδιαίτερα την αστρολογία, ίδρυσε ή κατέστησε προσβάσιμα πολλά σημαντικά μυστήρια, όπως αυτά του Απόλλωνα και του Θρακικού θεού Διονύσου. Καθιέρωσε τελετουργικά, δημόσια και ιδιωτικά και υπαγόρευσε αρχικές και εξαγνιστικές τελετουργίες. Ο Ορφέας, όπως και τα αδέλφια Ζήτης και Κάλαϊς με επίσης θρακική καταγωγή, συμμετείχαν στην Αργοναυτική εκστρατεία της οποίας ηγήθηκε ο Ιάσονας, ο οποίος είχε πληροφορηθεί από τον Χείρωνα πως μόνο με τη βοήθεια του Ορφέα θα μπορούσαν να περάσουν άθικτοι από τις Σειρήνες . Οι Σειρήνες κατοικούσαν σε τρία μικρά, βραχώδη νησιά και τραγουδούσαν όμορφα τραγούδια που δελέαζαν τους ναυτικούς προς αυτές. Έπειτα έτρωγαν τους ναυτικούς. Όταν ο Ορφέας άκουσε τις φωνές τους, πήρε τη λύρα του και έπαιξε μια ομορφότερη μουσική, πνίγοντας τη δικιά τους.
8) ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΗ : Ο Μελέαγρος ήταν υιός του βασιλιά της Καλυδώνας
Οινέως και της Αλθαίας, αδελφής της Λήδας. Ο Μελέαγρος είναι ο κεντρικός ήρωας των διηγήσεων για τον Καλυδώνιο Κάπρο. Ο μύθος αρχίζει όταν ο Οινέας θυσίασε, κάποτε, σε όλους τους άλλους θεούς, αλλά ξέχασε την Άρτεμη. Η θεά οργίσθηκε και έστειλε εναντίον των Καλυδωνίων ένα φοβερό αγριογούρουνο, τον Καλυδώνιο Κάπρο, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές. Ο Μελέαγρος καταδίωξε μαζί με τους πιο ονομαστούς Έλληνες ήρωες της εποχής το θηρίο και κατόρθωσε, τελικά, να το σκοτώσει. Σε αυτό είχε συμμετάσχει και η Αταλάντη, και ο Μελέαγρος σκότωσε στη διαμάχη τους θείους του (γιους του Θεστίου) προκειμένου να προσφέρει το τομάρι του θηρίου στην Αταλάντη, και δίκαια, καθώς εκείνη το είχε πληγώσει πρώτη. Ο Μελέαγρος σκότωσε και άλλους στο κυνήγι για χάρη της Αταλάντης: τους Κενταύρους Υλαίο και Ραίκο επειδή προσπάθησαν να τη βιάσουν, και τους Ιφικλή και Ευρύπυλο επειδή την είχαν προσβάλει. Αναφέρεται ότι ο Μελέαγρος πήρε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία, κατά την οποία σκότωσε τον Αιήτη στην Κολχίδα, ενώ συμμετέσχε και στους ταφικούς αγώνες που έγιναν στη μνήμη του Πελία, τα «άθλα επί Πελία». Η Αταλάντη είναι μυθολογικό πρόσωπο με ισχυρές παραδόσεις τόσο στη Θήβα όσο και στην Αρκαδία, που κι οι δυο διεκδικούν την καταγωγή της. Κόρη του Σχοινέα (γιου του Αθάμαντα) και της Κλυμένης (κόρης του Μινύου). Η Αταλάντη ήταν ωραιότατη αλλά και περίφημη δρομέας. Απέφευγε τη συναναστροφή με άλλες παρθένες και τρόμαζε στην ιδέα του γάμου. Ή Αταλάντη συμμετείχε σε κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου όπου και πέτυχε να λαβώσει πρώτη το ζώο και να λάβει σε αναγνώριση το δέρμα του ζώου από τον Μελέαγρο.
9) ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΑΙΑΣ Ο ΤΕΛΑΜΩΝΙΟΣ :  Ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και εγγονός του Αιακού ήταν ο μεγαλύτερος και ο κεντρικός αλλά και ο γενναιότερος ήρωας της Ιλιάδας του Ομήρου. Ο Αχιλλέας ήταν γιος του Πηλέως, βασιλιάς των Μυρμιδόνων στη Φθία. Ή Θέτις προσπάθησε να κάνει τον Αχιλλέα άτρωτο, βουτώντας τον στα νερά της Στύγας, όμως πιάνοντάς τον από τη φτέρνα, τον άφησε τρωτό σ' αυτό το σημείο. Ο Πηλέας τον έδωσε στον κένταυρο Χείρωνα, στο όρος Πήλιο, να τον μεγαλώσει. Τον Αχιλλέα με τη βοήθεια του θεού Απόλλωνα σκότωσε ο Πάρις στον Τρωικό πόλεμο χτυπώντας τον στην πτέρνα. Ο Αίας ο Τελαμώνιος υπήρξε μυθικός βασιλιάς της Σαλαμίνας και ένας από τους κυριότερους ήρωες του Τρωικού πολέμου. Γιος του Τελαμώνα και της Περίβοιας (ή Ερίβοιας), ετεροθαλής αδελφός του Τεύκρου και εγγονός του οικιστή της Σαλαμίνας. Ο Αίας, ή Αίαντας, ήταν ένας από τους μνηστήρες της Ωραίας Ελένης και ήταν δεσμευμένος με όρκο να υπερασπιστεί τη ζωή και την τιμή της. Έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο με 12 πλοία και μαζί με τον Αχιλλέα και τον Φοίνικα άσκησε την διοίκηση του ελληνικού στόλου. Στην Ιλιάδα παρουσιάζεται ως ο δεύτερος πιο ανδρείος Αχαιός μετά τον Αχιλλέα και δυνατότερος του Τρώα ήρωα Έκτορα. Ο Όμηρος μάλιστα αναφέρει ότι διέθετε υψηλό ανάστημα: «μέγας, πελώριος και έρκος Αχαιών». Επίσης δεν υστερούσε και σε ομορφιά και ως χαρακτήρας περιγράφεται ως καλόκαρδος, ικανός να εμψυχώνει τους συμπολεμιστές του και να δίνει συμβουλές. Ο ίδιος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην συμφιλίωση του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα. Στη Σαλαμίνα, γίνονταν εορτές προς τιμή του ήρωα (Αιάντεια). Οι ανδραγαθίες του Αίαντα και κυρίως το τραγικό τέλος της ζωής του ενέπνευσαν πολυάριθμα έργα τέχνης.
10) ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ο Οδυσσέας, μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης,είναι ο βασικός ήρωας στο επικό ποίημα του Ομήρου, Οδύσσεια, και επίσης διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο άλλο έπος του Ομήρου, την Ιλιάδα. Είναι ευρέως γνωστός για την πονηριά και εφευρετικότητά του, και διάσημος για τα δέκα χρόνια που του πήρε η επιστροφή στο σπίτι του, μετά τον Τρωικό Πόλεμο όπως αλληγορικά του απέδωσε ο Όμηρος. Ήταν γιος του Λαέρτη και της Αντίκλειας, σύζυγος της Πηνελόπης και πατέρας του Τηλέμαχου. Ο Οδυσσέας ήταν από τους βασικούς Αχαιούς ήρωες στον Τρωικό Πόλεμο. Οι άλλοι ήταν ο «θεϊκός» Αχιλλέας, ο «αρχοντικός» Αγαμέμνων, ο Μενέλαος, ο σοφός Νέστωρ, ο Αίας ο Τελαμώνιος και ο Διομήδης. Στην Ιλιάδα ο Οδυσσέας παρουσιάζεται από τον όμηρο ως ένας ανδρείος πολεμιστής, συνετός βασιλιάς και πολυμήχανος αρχηγός. Η άποψή του πάνω σε πολλά θέματα υιοθετείται από τους άλλους αρχηγούς καθώς όλοι τον σέβονταν. Η γενναιότητα και η πολεμική του ικανότητα εξυμνούνται πολλές φορές από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, πιο πολύ όμως στις νυχτερινές του εκστρατείες. Η πιο καταλυτική συνεισφορά του Οδυσσέα στο Τρωικό Πόλεμο όμως ήταν έμπνευση του Δούρειου Ίππου. Το ξύλινο αυτό κατασκεύασμα, δείγμα στρατηγικής ευφυίας, κατασκευάστηκε από τον Eπειό σύμφωνα με τις οδηγίες του Οδυσσέα. Όταν ολοκληρώθηκε, ο Οδυσσέας οδήγησε στο εσωτερικό του Ίππου δεκάδες Αχαιούς και περίμεναν καρτερικά τους «θριαμβευτές» Τρώες. Οι Τρώες, αφού πίστεψαν ότι οι Αχαιοί εγκατέλειψαν της ακτές της Τροίας και τους άφησαν ως δώρο τον Δούρειο Ίππο, τον οδήγησαν στο εσωτερικό της πόλης και άρχισαν ξέφρενα γλέντια. Με το πέσιμο της νύχτας όμως, οι κρυμμένοι στο εσωτερικό του Ίππου Αχαιοί, εξόρμησαν και κατάφεραν να καταλάβουν την απροστάτευτη πόλη σχετικά εύκολα. Αυτό σήμανε και το τέλος του Τρωικού Πολέμου. Μετά την λήξη του πολέμου, ο Οδυσσέας, όπως όλοι, πήρε το δρόμο της επιστροφής για την Ιθάκη. Για τις προσβολές κατά των Θεών όμως που διέπραξε στην Τροία (ύβρις) επήλθε η τιμωρία του (νέμεσις), δεκάχρονη περιπλάνηση πριν φτάσει στην Ιθάκη. Στην επιστροφή αναγκάζεται αρχικά να κρυφθεί (αφού ήταν μόνος του) πριν τελικά εξοντώσει με τη βοήθεια του Τηλέμαχου και του Εύμαιου τους 40 μνηστήρες, δηλαδή αριστοκρατικούς γόνους του βασιλείου του, που θεωρώντας πως είναι νεκρός πολιορκούσαν επί 10 χρόνια την πιστή βασίλισσα Πηνελόπη, με κύριο σκοπό να καταλάβει κάποιος από αυτούς τον άδειο (όπως πίστευαν) θρόνο του Οδυσσέα. Τελικά εξόντωσε και τις βασιλικές παλλακίδες που τον πρόδωσαν όλο αυτό το διάστημα.
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ : ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ Email: greek.history.and.prehistory99@gmail.com
http://viotikoskosmos.wikidot.com/hercules
http://www.pronews.gr/istoria/140688_thiseas-o-iroas-tis-athinas-kai-oi-athloi-toy
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μινώταυρος
http://mythagogia.blogspot.gr/2014/01/blog-post_13.html
http://enneaetifotos.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιάσονας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Διόσκουροι
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ορφέας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μελέαγρος_(μυθολογία)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αταλάντη_(μυθολογία)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αίας_ο_Τελαμώνιος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αχιλλέας
http://www.odysseusbc.gr/omicron-piomicronlambdaupsilonmuetachialphanuomicronsigma-omicrondeltaupsilonsigmasigmaepsilonalphasigma.html
http://e-mythologia.blogspot.gr/p/blog-page_2316.html
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/05/blog-post_2025.html

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Οι τελευταίοι Παλαιολόγοι : Η παρακμή και η πτώση της τελευταίας αυτοκρατορικής δυναστείας των μεσαιωνικών Ελλήνων (Μέρος Β')

Ακολουθεί  μοίρα και η ζωή των απογόνων της δυναστείας των Παλαιολόγων στην ΟθωμανικήΑνατολή, την Ρωμαιοκαθολικη Δυση και την Τσαρικη Ρωσία. Οι περισσότεροι ήταν απόγονοι των Δεσποτων του Μυστρά, Θωμά και Δημητριου Παλαιολόγου και διακρίθηκαν σε υψηλές και σπουδαίες θέσεις στα κράτη αυτά.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΑ : Η Ελένη Παλαιολογίνα Μπράνκοβιτς ήταν η σύζυγος του δεσπότη της Σερβίας Λαζάρ Μπράνκοβιτς. Μετά τον θάνατο του συζύγου της ήταν για λίγο διάστημα το 1458 στην τριμελή επιτροπή που κυβέρνησε το δεσποτάτο. Ήταν κόρη του Θωμά Παλαιολόγου και της Αικατερίνη Ζαχαρία, πριγκίπισσας της Αχαΐας. Ο πατέρας της ήταν υιός του αυτοκράτορα Μανουήλ Η' και της Ελένης Δραγάση, ενώ η μητέρα της ήταν κόρη του Κεντυρίωνος Β' Ζαχαρία πρίγκιπας της Αχαΐας. Αδελφός της ήταν ο Ανδρέας Παλαιολόγος τιτουλάριος αυτοκράτορας του Βυζαντίου και αδελφή της η Ζωή (Σοφία). Το 1456 ο σύζυγός της γίνεται δεσπότης της Σερβίας. Μετά το θάνατο του συζύγου της, δύο χρόνια αργότερα, το 1458, η Ελένη ήταν στην τριμελή επιτροπή που κυβέρνησε το δεσποτάτο έως ότου αναλάβει ο Βόσνιος πρίγκιπας Στέφαν Τομάσεβιτς, που είχε παντρευτεί η κόρη της. Πέθανε ως μοναχή με το όνομα "Υπομονή" στις 7 Νοέμβριου του 1473.
ΖΩΗ ΣΟΦΙΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΑ : Η Ζωή ή Σοφία Παλαιολογίνα (περ. 1455 -1503), Μεγάλη Δούκισσα της Μόσχας, ήταν ανηψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου ΙΑ' και δεύτερη σύζυγος του Ιβάν Γ' της Ρωσίας. Θυγατέρα του Δεσπότη του Μυστρά Θωμά Παλαιολόγου και της Αικατερίνης Ζακκαρία, βαφτίσθηκε στο Μυστρά και πήρε το όνομα Ζωή. Ο πρόωρος θάνατος των γονέων της, την άφησαν ορφανή με αποτέλεσμα να αναλάβει την κηδεμονία της ίδιας και των δύο αδελφών της, ο Έλληνας καρδινάλιος Βησσαρίων. Ο Βησσαρίων υπήρξε φίλος του πατέρα της και στενός συνεργάτης του Πάπα Πίου Β´ και των μετέπειτα Ποντίφικων. Φρόντισε ώστε τα παιδιά του Θωμά να ασπασθούν το ρωμαιοκαθολικό δόγμα, όπως το είχε ασπασθεί και ο πατέρας τους σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Ποντίφικα, ο οποίος είχε αναλάβει τη συντήρησή του χορηγώντας του 4.000 δουκάτα ετησίως. Ή Ζωή αναχώρησε για το μεγάλο ταξίδι προς τη Μόσχα, που διαρκούσε την εποχή εκείνη περί τους έξη μήνες, και με την άφιξή της στην πρώτη ρωσική πόλη, το Πσκοφ, διακήρυξε ότι επανέρχεται στην Ορθοδοξία και «μεταβαφτίσθηκε» σε Σοφία, που θύμιζε περισσότερο Βυζάντιο. Παντρεύτηκε τον Ιβάν Γ΄ στις 12 Νοεμβρίου 1472 στο Κρεμλίνο. Στο μακρινό αυτό ταξίδι της την ακολούθησε πλήθος Βυζαντινών αρχόντων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι οποίοι εκρωσίσθηκαν και κατέλαβαν υψηλά αξιώματα στη ρωσική διοίκηση. Απέκτησε ένδεκα παιδιά, τα επτά επέζησαν. Ο πρωτότοκος Βασίλι Γ΄ έμελλε να γίνει ο διάδοχος του Ιβάν. Η Σοφία εισήγαγε το βυζαντινό τυπικό στο ρωσικό θρόνο, φρόντισε να καλέσει Ιταλούς αρχιτέκτονες να κτίσουν ναούς και τα τείχη του Κρεμλίνου, και κυρίως να ανοικοδομήσουν το πολυεδρικό ανάκτορο, το οποίο και σήμερα υποδέχεται τους ξένους ηγέτες, που επισκέπτονται τη Μόσχα. Ως μία εκ των διαδόχων και των κληρονόμων του βυζαντινού στέματος έπεισε τον Ιβάν Γ΄ να χρισθεί καίσαρας, κι έτσι από την παραφθορά του λατινικού caesar, προήλθε και το μετέπειτα τσάρος. Επεισε τον διστακτικό σύζυγό της να αντιταχθεί και να αποτινάξει τον ταταρικό ζυγό από τη χώρα του, να απελευθερώσει την πατρίδα του και να συνενώσει τα διάφορα ανεξάρτητα δουκάτα και πριγκιπάτα, κάτω από την εξουσία του. Έτσι στο τσάρος προστέθηκε και το "πασών των Ρωσιών". Αναμφίβολα με την παρουσία της στη Μόσχα σφράγισε τη μεσαιωνική πολιτική και πολιτιστική ιστορία της Ρωσίας, γεγονός που αναγνώριζαν και αναγνωρίζουν και σήμερα οι Ρώσοι. Εγγονός της ήταν ο Ιβάν Δ' της Ρωσίας (ο Τρομερός). Ο σύζυγός της Ιβάν Γ΄ ήταν ο πρώτος στη ρωσική ιστορία που ονομάσθηκε Μέγας, λόγω του έργου που πραγματοποίησε συνεπικουρούμενος από τη Σοφία Παλαιολογίνα.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Ανδρέας Παλαιολόγος (1453 - 1502) ήταν τιτουλάριος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και δεσπότης του Μωρέως το διάστημα 1465-1502. Ήταν γιος του Θωμά Παλαιολόγου δεσπότη του Μωρέως και της Αικατερίνης Ζαχαρία. Ο Θωμάς με την οικογένειά του διέφυγε στην Κέρκυρα, όπου αφού την άφησε εκεί, μετέβη στη Ρώμη. Ο Θωμάς εθεωρείτο ως ο Αυτοκράτορας των Ρωμαίων και ως τέτοιον τον υποδέχθηκαν στη Ρώμη. Λίγες ημέρες πριν αποβιώσει ο πατέρας τους το 1462, ο Ανδρέας και ο αδελφός του Μανουήλ μετέβησαν στη Ρώμη και τον συνάντησαν. Ο Ανδρέας έζησε, με την συναίνεση του πάπα, στη Ρώμη και έφερε τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και ως τέτοιον τον θεωρούσαν οι σύγχρονοί του, μάλιστα ο πολύς Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος. Ο πάπας του χορήγησε ένα ποσό για διαβίωση και οι αξιωματούχοι του προσδοκούσαν μεγάλα από τον Ανδρέα, όμως ο ίδιος νυμφεύτηκε μία απλή γυναίκα. Ο Στ. Ράνσιμαν την αναφέρει ως μία από τους δρόμους της Ρώμης. Τα χρήματα έφταναν για ένα πενιχρό τρόπο ζωής, έτσι ο απελπισμένος Ανδρέας επώλησε τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων που κατείχε από τότε που απεβίωσε ο πατέρας του- στον Κάρολο Η΄ Βαλουά της Γαλλίας το 1494. Ο Κάρολος Η΄ απεβίωσε το 1498, όμως τον τίτλο έφεραν οι επόμενοι βασιλείς της Γαλλίας ως τον Κάρολο Θ΄ Βαλουά. Ο Ανδρέας απεβίωσε το 1502, ζητήθηκαν από τον πάπα 104 δουκάτα για τα έξοδα της κηδείας του. Ο Ανδρέας είχε επισκεφθεί την αδελφή του Ζωή (Σοφία) Παλαιολογίνα στη Μόσχα το 1480 και πάλι το 1491. Ήταν η δεύτερη σύζυγος του Ιβάν Γ΄ μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας.
ΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Μανουήλ Παλαιολόγος (1455 - 1512) ήταν ο μικρότερος γιος του Θωμά, δεσπότη του Μωρέως, και της Αικατερίνης Ζακκαρία. Αδέλφια του ήταν ο Ανδρέας τιτουλάριος Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, η Ζωή (Σοφία) Παλαιολογίνα σύζυγος του Ιβάν Γ΄ μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας και η Ελένη σύζυγος του Λαζάρ Μπράνκοβιτς δεσπότη της Σερβίας. Ο Μανουήλ με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ανδρέα μετέβησαν στη Ρώμη και συνάντησαν τον πατέρα τους λίγες ημέρες πριν αποβιώσει το 1465. Για τα επόμενα έτη τα δύο αδέλφια έμειναν υπό την επίβλεψη του Βησσαρίωνα του Τραπεζουντίου, που είχε γίνει καρδινάλιος. Ο πάπας Πίος Β΄ του παραχώρησε 50 δουκάτα το μήνα για τη διαβίωσή του. Το 1465 όμως απεβίωσε ο Πίος Β΄ και ο επόμενος πάπας Σίξτος ΣΤ΄ μείωσε το ποσό. Το 1502 απεβίωσε ο μεγαλύτερος αδελφός του Ανδρέας και είναι αμφίβολο αν είχε γιο· αν όχι, ο Μανουήλ θα έγινε τιτουλάριος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Έπειτα από αρκετά έτη διαμονής στη Ρώμη, ο Μανουήλ εξέπληξε όλους εκεί, όταν μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και έθεσε τον εαυτό του υπό τον Μωάμεθ Β΄. Ο σουλτάνος του παραχώρησε περιουσία και ένα άνετο εισόδημα τότε νυμφεύτηκε και απέκτησε δύο γιους. Απεβίωσε το 1512. Όταν μετέβη στην Κωνσταντινούπολη νυμφεύτηκε και απέκτησε δύο τέκνα: Ιωάννης Παλαιολόγος, απεβίωσε σε νεαρή ηλικία και Ανδρέας Παλαιολόγος, μεταστράφηκε στο Ισλάμ.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΑ : Η Ελένη Παλαιολογίνα (1442-1470) ήταν κόρη του Δημητρίου Παλαιολόγου, Δεσπότη του Μυστρά και της δεύτερης συζύγου του, Θεοδώρας Ασάνινας, κόρης του Παύλου Ασάνη. Εισήλθε στο χαρέμι του Σουλτάνου Μωάμεθ Β΄. Το 1460, ο Μωάμεθ εισέβαλε στο Δεσποτάτο του Μυστρά. Ο Δημήτριος συμφώνησε να αποχωρήσει από την πρωτεύουσά του, Μυστρά, και να την παραδώσει στους Τούρκους στις 30 Μαΐου. Ο Σουλτάνος κατέφθασε με τον κύριο όγκο του στρατού του την επόμενη ημέρα, ενώ ο Δημήτριος κλήθηκε να παρουσιαστεί ενώπιόν του. Ο Μωάμεθ δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας στον Δημήτριος πως ο ίδιος ήταν αιχμάλωτός του και πως η ελληνική περίοδος κυριαρχίας στον Μυστρά είχε λάβει τέλος, ενώ απαίτησε εκ νέου η Ελένη, η οποία βρισκόταν, τότε, στην Μονεμβασία με την μητέρα της, να παραδοθεί στον ίδιο. Σύμφωνα με τον Βυζαντινό ιστορικό Γεώργιο Φραντζή, οδηγήθηκε στο χαρέμι του Σουλτάνου Μωάμεθ Β΄ στις 30 Μαΐου 1460, ενώ αργότερα απελευθερώθηκε. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Οθωμανολόγο Φραντς Μπάμπινγκερ, η Ελένη είναι ουδέποτε να εισήλθε στο χαρέμι του Σουλτάνου, καθώς ο Μωάμεθ φοβόταν πως θα μπορούσε να τον δηλητηριάσει. Ο Δημήτριος απεβίωσε το 1470 σε μοναστήρι στην Ανδριανουπολη. Η μητέρα της Ελένης, Θεοδώρα Ασάνινα, επίσης απεβίωσε λίγο καιρό αργότερα. Η ίδια η Ελένη απεβίωσε από βουβωνική πανώλη, λίγο καιρό πριν τον πατέρα της.
ΜΕΧΜΕΤ ΜΕΖΙΧ ΠΑΣΑΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Μεζίχ πασάς ήταν Μέγας Βεζίρης στην αρχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν ελληνικής καταγωγής και επί Μωάμεθ Β΄ του Πορθητού κατείχε το αξίωμα του "Ρούμελη Μπεϊλέρμπεη", στρατάρχη της Ευρώπης. Το 1479 έλαβε το αξίωμα του Καπουδάν πασά (αρχηγού στόλου). Ως αρχηγός του οθωμανικού στόλου μετά την ατυχή εκστρατεία του κατά της Ρόδου, (1492), περιέπεσε σε δυσμένεια και παύτηκε με καθαίρεση. Η Πολιορκία της Ρόδου ήταν πολεμική επιχείρηση του Μωάμεθ Β΄ με σκοπό την κατάκτηση του νησιού. Η αποτυχημένη αυτή ενέργεια ήταν και η τελευταία μάχη του πρώτου Βενετοτουρκικού πολέμου. Τον Δεκέμβριο του 1479 ο σουλτάνος έστειλε μια ναυτική μοίρα υπό τις διαταγές του βεζίρη του, Μεσίχ Πασά Παλαιολόγο, να κατασκοπεύσει το νησί. Η μοίρα όμως, αφού διώχτηκε από τα νερά της Ρόδου και της Τήλου, άραξε στο κόλπο της Φενίκης να περιμένει και τον υπόλοιπο στόλο. Ο στόλος με 60 πλοία ενώθηκε με τη ναυτική μοίρα της Φενίκης και στις 23 Μαΐου 1480 φάνηκε μπροστά στη Ρόδο. Οι Τούρκοι επιτέθηκαν και νικήθηκαν. Οι Τούρκοι είχαν χάσει 9.000 άντρες και είχαν 15.000 αιχμαλώτους οπότε έλυσαν τη πολιορκία και στις 18 Αυγούστου απομακρύνθηκαν από το νησί. Ο Σουλτάνος απάλλαξε τον Μεζίχ Πασά Παλαιολόγο από τα καθήκοντα του, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την ήττα και τον υποβίβασε σε διοικητή της επαρχίας της Καλλίπολης. Αργότερα ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ Β΄ τον επανέφερε αποκαθιστώντας τον βαθμό του όπου και τον διόρισε Μεγάλο Βεζίρη (Πρωθυπουργό) το 1499. Σκοτώθηκε ένα χρόνο μετά, το 1500, σε δυστύχημα που συνέβη κατά την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης του Γαλατά, όπου το ωστικό κύμα τον έριξε από μεγάλο ύψος.
ΧΑΣ ΜΟΥΡΑΤ ΠΑΣΑΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Χας Μουράτ Πασάς ήταν οθωμανός διοικητής ελληνικής καταγωγής. Σύμφωνα με τον 16ο αιώνα Εκθεσις Χρονικά, ο Χας Μουράτ και ο αδελφός του, Μεσίχ πασάς, ήταν γιοι κάποιου Γίδου Παλαιολόγου, που προσδιορίζονται από τη σύγχρονη Ιστορία Turchesca ως αδελφός του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκρατορα. Όταν ο Μαχμούτ Πασάς Άγγελοβιτς απορρίφθηκε ως Μεγάλος Βεζύρης και beylerbey (γενικός κυβερνήτης) της Ευρώπης το 1468, ο Χας Μουράτ τον διαδέχθηκε στη δεύτερη θέση. Φαίνεται ότι την είχε κρατήσει μέχρι το 1473, όταν διεξήγαγε μια εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα Uzun Hassan των Λευκοπροβαταδων Τουρκομανων στην Ανατολία, στην οποία νικήθηκε και σκοτώθηκε. Ο Ουζούν Χασάν υποχώρησε ενώπιον των Οθωμανών πέρα ​​από τον Ευφράτη. Σύμφωνα με ορισμένους Οθωμαους ιστορικούς, ο Μαχμούτ πασά, ο οποίος υπηρέτησε υπό τις διαταγές του Μουράτ, προσπάθησε να τον προειδοποιήσει ότι οι Τουρκομανοι ήταν συνηθισμένοι να χρησιμοποιούν δήθεν υποχωρήσεις και ότι πρέπει να τους ακολουθήσει με προσοχή, αλλά Μουράτ, ο οποίος παρουσιάζεται ως νέος, ορμητικός, και πρόθυμος να διεκδικήσει δόξα για τον εαυτό του, δεν το σκέφθηκε. Αντ 'αυτού, προχώρησε με μέρος του στρατού του, διέσχισε τον Ευφράτη και έπεσε σε ενέδρα στις 4 Αυγούστου. Η επακόλουθη μάχη του Τερτσάν ήταν μια καταστροφή για τους Οθωμανούς: ο Μουράτ σκοτώθηκε αν και η επιστολή του Ουζούν Χασάν πρός την Βενετία ισχυρίζεται ότι συνελήφθη μαζί με ένα μεγάλο μέρος του οθωμανικού στρατού, ενώ αρκετοί διακεκριμένοι διοικητές, όπως οι Τουραχάνογλου Öμέρ Μπέι και Φενάριογλου Αχμέτ Πασά, κρατήθηκαν φυλακισμένοι.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελένη_Παλαιολογίνα_Μπράνκοβιτς
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ζωή_Σοφία_Παλαιολογίνα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ανδρέας_Παλαιολόγος_(γιος_Θωμά)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μανουήλ_Παλαιολόγος_(γιος_Θωμά)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελένη_Παλαιολογίνα_(κόρη_του_Δημητρίου_Παλαιολόγου)
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μεσίχ_πασάς
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Hass_Murad_Pasha
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πολιορκία_της_Ρόδου_(1480)

Οι τελευταίοι Παλαιολόγοι : Η παρακμή και η πτώση της τελευταίας αυτοκρατορικής δυναστείας των μεσαιωνικών Ελλήνων (Μέρος Α')

Η Δυναστεία των Παλαιολόγων ήταν η τελευταία αυτοκρατορική οικογένεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Γενάρχης της ήταν ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος ο οποίος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 1261, όταν ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και κατέλυσε την Λατινική Αυτοκρατορία η οποία είχε ιδρυθεί μετά την Δ' Σταυροφορία. Η Δυναστεία των Παλαιολόγων διήρκεσε μέχρι τις 29 Μαΐου 1453 και την άλωση της Κωνσταντινούπολης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα των Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Θεόδωρος Β΄ Παλαιολόγος (1396 -1448) ήταν δεσπότης του Μυστρά (1407-1443). Ήταν γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου (1391-1425) και ανιψιός του προκατόχου του Θεοδώρου Α΄ Παλαιολόγου δεσπότη του Μωρέως (1383-1407). Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη περί το 1396. Μετά το θάνατο του θείου του Θεοδώρου Α' τον διαδέχτηκε στην ηγεμονία της Πελοποννήσου, λόγω όμως του νεαρού της ηλικίας του επιτροπευόταν από τον πρωτοστράτορα Μανουήλ Φραγκόπουλο. Μετά το 1418 ο Ιωάννης Παλαιολόγος ανεχώρησε και τη θέση του στο δεσποτάτο, ως συνεργάτης του Θεοδώρου Β', ανέλαβε ο νεότερος αδελφός Θωμάς Παλαιολόγος. Το 1422 ο Θεόδωρος Β' απέτυχε να αντιμετωπίσει την εισβολή των Τούρκων στην Πελοπόννησο. Αργότερα ασχολήθηκε με την απόσπαση εδαφών από τους Φράγκους. Αργότερα, μετά την κατάκτηση ολόκληρης της Πελοποννήσου από τον Κωνσταντίνο, αποφασίστηκε να διαιρεθεί το δεσποτάτο σε τρία μέρη και ο Θεόδωρος περιορίστηκε στο ⅓ με έδρα το Μυστρά. Το 1443 παραιτήθηκε από τις κτήσεις του με αντάλλαγμα κάποιες θέσεις στη Θράκη, με έδρα τη Σηλυβρία. Στα χρόνια της ηγεμονίας του ο Μυστράς γνώρισε μεγάλη πολιτιστική λάμψη, αναδεικνυόμενος σε ένα από τα λαμπρότερα κέντρα του Ελληνικού κόσμου· επί των ημερών του μάλιστα έδρασε στην περιοχή ο Γεώργιος Γεμιστός. Συχνά παρουσιάζεται ως προστάτης των γραμμάτων, αλλά ταυτόχρονα και ως ένας θρησκόληπτος και κυκλοθυμικός. Εν τέλει παρέμεινε πάντοτε στη σκιά των αδελφών του Ιωάννη Η', Κωνσταντίνου ΙΑ' και Θωμά.
ΙΩΑΝΝΗΣ Η' ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος (1392 - 1448) ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας που βασίλεψε από το 1425 μέχρι το θάνατό του το 1448 αν και συμμετείχε ενεργά στη διακυβέρνηση από το 1422, μετά από την επιδείνωση της υγείας του πατέρα του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου. Ο Ιωάννης πραγματοποίησε από το 1424 διπλωματικές εκστρατείες στην Ουγγαρία και τη Βενετία, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το 1425 παρέδωσε οικειοθελώς τη Θεσσαλονίκη στους Βενετούς, ελπίζοντας ότι έτσι θα προστατεύσει την πόλη από τον επερχόμενο κίνδυνο. Την ύστατη ώρα οι Βενετοί την εγκατέλειψαν και ο Μουράτ Β΄ την κατέλαβε το 1430, με επακόλουθο σφαγές και λεηλασίες. Ο Ιωάννης δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για τη διοργάνωση νέας Σταυροφορίας, ενώ συνέχισε και τη σταθερή Παλαιολόγεια πολιτική ενίσχυσης του Μυστρά. Οι αποφάσεις του συμβουλίου της Φερράρας-Φλωρεντίας ήταν ουσιαστικά οι θέσεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, παρουσιασμένες σε ένα ενωτικό πλαίσιο υποταγής της Ανατολικής Εκκλησίας. Όπως θα ήταν αναμενόμενο, βάσει της προηγούμενης εμπειρίας από τέτοιες συμφωνίες σε υψηλό επίπεδο, ο λαός και ο ευρύτερος κλήρος δεν έκαναν ποτέ αποδεκτή τη συμφωνία, παρά την επίσημη υιοθέτησή της από τον Αυτοκράτορα. Συντετριμμένος ο Ιωάννης γρήγορα κατάλαβε ότι οι προσπάθειές του για ένωση ήταν μάταιες. Ο Ιωάννης βαθιά απογοητευμένος από την ύστατη ελπίδα του, πέθανε το 1448. Ο Ιωάννης δεν είχε ίσως την εμβέλεια ή την προσωπικότητα του πατέρα του, έκανε όμως κάθε ειλικρινή προσπάθεια. Υπό τις συνθήκες στις οποίες βρέθηκε, λίγα ήταν δυνατά. Το συμβούλιο της Φερράρας-Φλωρεντίας ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα του, όμως ο Ελληνικός λαός ήταν αποφασισμένος να μην υποκύψει στον πάπα, ακόμα και αν το τίμημα ήταν η διαφαινόμενη τουρκική κατοχή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Κωνσταντῖνος ΙΑ' Δραγάσης Παλαιολόγος (1405-1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Μετά το θάνατό του, έγινε θρυλική μορφή της ελληνικής λαϊκής παράδοσης ως ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς" που θα ξυπνήσει και θα ανακτήσει την αυτοκρατορία και την Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς. Είναι εθνομάρτυρας και αποκαλείται συχνά και ανεπίσημα ως «εθνικός ήρωας», αν και δεν έχει ανακηρυχθεί άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Από το 1423 σημειώθηκαν κάποιες πρώτες κινήσεις τοποθέτησης του Κωνσταντίνου ως Δεσπότη στον Μυστρά. Τελικά τον Οκτώβριο του 1443 ανέλαβε δεσπότης του Μυστρά. Ως φιλενωτικός είχε και την εκτίμηση της Ρώμης. Αφιερώθηκε με ζήλο στη διοικητική και στρατιωτική αναδιοργάνωση του δεσποτάτου, με απώτερο σκοπό την ενίσχυση της άμυνας της Πελοποννήσου έναντι της τουρκικής απειλής. Οικοδόμησε τα τείχη του Εξαμιλίου στον Ισθμό της Πελοποννήσου και επέκτεινε το δεσποτάτο του κατακτώντας τη Βοιωτία και την Φωκίδα μέχρι την Θεσσαλία. Όμως ο σουλτάνος Μουράτ Β΄ οργάνωσε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον του. Κατέστρεψε το τείχος  φρούριο στο Εξαμίλιο, την Κόρινθο και την Πάτρα. Ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη και να γίνει φόρου υποτελής στον Σουλτάνο. Η βασιλεία του διήρκεσε τέσσερα χρόνια, τέσσερις μήνες και εικοσιτέσερις ημέρες Μεταξύ των πρώτων ενεργειών του ήταν η δρομολόγηση ανακωχής με τους Τούρκους και ο προσεταιρισμός της ανθενωτικής παράταξης. Στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του ζήτησε να αυξηθούν οι φόροι στα εισαγόμενα από τους Βενετούς προϊόντα κι εκείνοι αναζήτησαν σύμμαχο στον Μωάμεθ Β'. Ο τρόπος που θυσιάστηκε ο τελευταίος Αυτοκράτορας, καθώς και ότι δεν διασώθηκαν πληροφορίες για τις τελευταίες στιγμές του στο πεδίο της μάχης, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για ποικίλους θρύλους με κυριότερο αυτόν του «μαρμαρωμένου βασιλιά» που περιμένει την στιγμή να ανακτήσει την Πόλη και την Αυτοκρατορία του. " Ετσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μές στη λύπη του... Μακριά του κόσμου, που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου... Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε... Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα, σωρός τα χτίσματα μικρά μεγάλα, θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μες στον αέρα! Πάντοτε με μια λέξη μες στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος Αυτός ο τελευταίος Έλληνας!" (Οδυσσέας Ελύτης, Θάνατος και ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα, 1971).
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Θεόφιλος Παλαιολόγος (πέθανε το 1453) ήταν ο ξάδελφος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου και διοικητής κατά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Γνωστός ως γραμματικός, ανθρωπιστής και μαθηματικός, πέθανε στην τελική μάχη μαζί με τον αυτοκράτορα. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βλέποντας τους Τούρκους να εφορμούν από πίσω του, έχοντας καταλάβει ένα τμήμα των τειχών, είπε στους συμπολεμιστές του «όποιος θέλει και μπορεί να σώσει τον εαυτό του, ας το κάνει και όποιος είναι έτοιμος να αντικρύσει τον θάνατο ας με ακολουθήσει». Και τότε ο Κωνσταντίνος τσίγκλισε το άλογό του και επιτέθηκε κατά των εχθρών και με το σπαθί στο δεξί του χέρι γκρέμισε πλειάδα Τούρκων από τα τείχη. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση του ο Κωνσταντίνος, ο Θεόφιλος με δάκρυα στα μάτια είπε «καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω» και όρμησε σαν λιοντάρι εναντίον των τούρκων. Τον Θεόφιλο ακολούθησαν και καμια διακοσαριά άνδρες οι οποίοι μπόρεσαν να αποκρούσουν τους τούρκους δυο και τρεις φορές. Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπως και όλο το μήκος των τειχών είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο σφαγείο. Ο Θεόφιλος πάνω στο άλογό του πέρασε στην αθανασία πρώτος από τους μαχητές. Έπεσε από το άλογο με κρότο, καθώς οι Τούρκοι όρμησαν πάνω του τρυπώντας κάθε σπιθαμή του κορμιού του. Σε λίγο θα τον ακολουθούσε και ο ξάδερφος του, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος δεχόμενος ένα χτύπημα στο πρόσωπο και αποκεφαλίστηκε από έναν Οθωμανό από πίσω. Ήταν Τρίτη 29 Μαίου του 1453 στις 14:30 το μεσημέρι όταν καταλήφθηκε από τα βάρβαρα στίφη της Ασίας η Κωνσταντινούπολη."Ο τελευταίος χρόνος είν’ αυτός. Ο τελευταίος των Γραικών αυτοκρατόρων είν’ αυτός. Κι αλλοίμονον τι θλιβερά που ομιλούν πλησίον του. Εν τη απογνώσει του, εν τη οδύνη ο Κυρ Θεόφιλος Παλαιολόγος λέγει «Θέλω θανείν μάλλον ή ζην». Α Κυρ Θεόφιλε Παλαιολόγο πόσον καϋμό του γένους μας, και πόση εξάντλησι (πόσην απηύδησιν από αδικίες και κατατρεγμό) οι τραγικές σου πέντε λέξεις περιείχαν." (Θεοφιλος Παλαιολόγος, Κωνσταντίνος Π. Καβαφης).
ΘΩΜΑΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ : Ο Θωμάς Παλαιολόγος (1409 -1465) ήταν Βυζαντινός ηγεμόνας του Βυζαντίου, δεσπότης του Μυστρά και πρίγκιπας της Αχαΐας. Κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης του Δεσποτάτου του Μωρέωςμε τους αδελφούς του, κατάφερε να εξασφαλίσει μέσω γάμου του με την Αικατερίνη, κόρη του Κεντυρίωνα Β΄ Ζαχαρία ότι το Πριγκιπάτου της Αχαΐας θα περνούσε στα χέρια του. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και μετά την επέλαση των Τούρκων στην Πελοπόννησο το 1458, κατέφυγε το 1460 στην Ιταλία, όπου και απεβίωσε το 1465. Ο Δημήτριος ήταν φιλότουρκος, ενώ ο Θωμάς ήταν φιλοδυτικός. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και τον θάνατο του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄, ο Δημήτριος και ο Θωμάς αναγνώρισαν την κυριαρχία του Σουλτάνου επί πληρωμή ετησίου φόρου δώδεκα χιλιάδων δουκάτων. Το 1458 ο Μωάμεθ Β' προφασιζόμενος την καθυστέρηση στην πληρωμή των φόρων από το Θωμά Παλαιολόγο, εισέβαλε στην Πελοπόννησο και πολιόρκησε την Κόρινθο. Ο ο σουλτάνος θέλησε να διασπάσει τις δυνάμεις των δεσποτών ζητώντας σε γάμο την κόρη του Δημητρίου, ο οποίος είχε αρχίσει πλέον να δείχνει την προτίμησή του σε μια συνεννόηση με τούς Τούρκους, ενώ ο Θωμάς παρέμενε σταθερά φίλος της Δύσης. Ο σουλτάνος οργισμένος από την εχθρική στάση του Θωμά, αποφάσισε την οριστική προσάρτηση της Πελοποννήσου στην Αυτοκρατορία του. Ξεκινώντας λοιπόν με πολύ στρατό, έφθασε στη Κόρινθο τον Μάϊο του 1460, πέρασε έξω από το Άργος και κατευθύνθηκε στον Μυστρά, τον οποίο και κατέλαβε στις 29 Μαΐου, ύστερα από την προδοτική στάση του Δημητρίου, ο οποίος δεν προέβαλλε καμία αντίσταση. Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Θωμάς Παλαιολόγος επιβιβάστηκε σε πλοίο από την Πύλο και αφού άφησε την οικογένειά του στην Κέρκυρα, ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου και ασπάσθηκε τον Καθολικισμό για να εξασφαλίσει πόρους ζωής και να ξεσηκώσει τούς δυνατούς της Ιταλίας εναντίον των Τούρκων. Ο Θωμάς Παλαιολόγος είχε πάρει μαζί του και την Τιμία Κάρα του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου πού φυλασσόταν ως τότε στην Πάτρα. Την κηδεμονία των παιδιών του, του Ανδρέα, το Μανουήλ και τής Ζωής, ανέλαβε ο καρδινάλιος Βησσαρίων, που φρόντισε να ανατραφούν σύμφωνα με το Καθολικό δόγμα.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ :  Ο Δημήτριος Παλαιολόγος (1407 - 1470) ήταν Δεσπότης του Μυστρά, Λήμνου, Μεσημβρίας και Θάσου. Στον Μυστρά βασίλευσε το διάστημα 1428-1460. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και τον θάνατο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ο Δημήτριος και ο Θωμάς λιποψύχησαν και σκέφτηκαν να ζητήσουν άσυλο στην Ιταλία. Αναθάρρησαν όμως και άλλαξαν σκοπό. Σύμφωνα με το νόμο, ο μεγαλύτερος έπρεπε να διαδεχτεί τον Κωνσταντίνο στον αυτοκρατορικό θρόνο, αλλά ο νεώτερος δεν συναίνεσε, και έτσι μοίρασαν την φανταστική πλέον εξουσία, εξακολουθώντας την δικαιοδοσία τους στην Πελοπόννησο. Ο Δημήτριος και ο Θωμάς ήταν ισχυροί ανταγωνιστές και έτρεφαν μεγάλο μίσος ο ένας για τον άλλο. Ο Δημήτριος έτρεφε φιλίες με τους Τούρκους κατακτητές και γι' αυτό προσκάλεσε τον Τούρκο στρατηγό Τουραχάν της Θεσσαλίας για να συμμαχήσει μαζί του κατά του Θωμά, που ήταν Ενετόφιλος. Ως άρχοντας ήταν σκληρός και ταλαιπώρησε τους υπηκόους του με βαριά φορολογία. Όταν οι κάτοικοι της Πελοποννήσου εξεγέρθηκαν με αρχηγό τον Μιχαήλ Καντακουζηνό, ο Δημήτριος ξανά ζήτησε την βοήθεια του Τουραχάν, ο οποίος κατέβηκε με στρατό στην Πελοπόννησο. Ο Τουραχάν κατέπνιξε την επανάσταση και ελευθέρωσε τον πολιορκημένο Δημήτριο, αλλά και τον επίσης πολιορκημένο Θωμά που είχε οχυρωθεί στην Πάτρα. Για τις συνεχείς υπηρεσίες του προς τους Τούρκους κατακτητές έλαβε την εξουσία της Λήμνου, Ίμβρου, Θάσου και Σαμοθράκης. Έγινε καλόγερος στην Αδριανούπολη και έλαβε το όνομα Δαβίδ.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Θεόδωρος_Β΄_Παλαιολόγος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιωάννης_Η΄_Παλαιολόγος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_ΙΑ΄_Παλαιολόγος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άλωση_της_Κωνσταντινούπολης_(1453)
http://www.romiosini.org.gr/49106fde.el.aspx
http://www.romiosini.org.gr/115e66b4.el.aspx
http://www.mathimataistorias.gr/index.php/15-dynasteia-palaiologon/87-konstantinos-ia-palaiologos-1449-1453
http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/theofilos-palaiologos-enas-apo-tous-teleutaious-uperaspistes-ths-kwnstantin
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Theophilos_Palaiologos
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Δημήτριος_Παλαιολόγος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Θωμάς_Παλαιολόγος

Ο ανορθόδοξος πόλεμος των Ελληνικών πληθυσμών εναντίον των Ξένων κατακτητών κατα την Νεότερη Εποχή

Όλοι στο σχολείο έχουμε μάθει για τους κλέφτες και τους αρματωλούς, ως ήρωες της Επανάστασης. Από τότε μας έκανε εντύπωση η λέξη «κλέφτες» για να περιγράψει ήρωες, ενώ στη κανονική ζωή η λέξη αυτή περιγράφει κάτι αρνητικό. Υπάρχουν τελικά δύο είδη κλεφτών; Οι κλέφτες στον ελλαδικό χώρο, οι χαϊντούκοι στο βορειότερο βαλκανικό, οι χαΐνηδες στην Κρήτη, ή ακόμα ίσως και οι ζεϊμπέκοι στη Δυτική Μικρά Ασία, είναι διάφορες τοπικές εκφράσεις ενός παρόμοιου πράγματος. Ο λαός γοητευόταν και γοητεύεται από τους παράνομους, ακόμα κι αν κάποτε έπεφτε θύμα της δράσης τους. Και όσο περισσότερο η κρατική εξουσία μοιάζει ξένη και εχθρική, τόσο πιο εύκολα αυτοί που την αψηφούν γίνονται ήρωες στα μάτια του κόσμου.
ΕΛΛΑΔΑ : Κλέφτες, ονομάζονταν τα μέλη ένοπλων παράνομων ομάδων του βουνού, την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι έδωσαν το όνομά τους στα φημισμένα κλέφτικα δημοτικά τραγούδια. Η κατάκτηση του ελλαδικού χώρου από τους Οθωμανούς ώθησε κάποιους από τους πληθυσμούς των πεδινών περιοχών στο να αποσυρθούν σε άγονες ορεινές περιοχές, προσπαθώντας να γλυτώσουν από τις συνέπειες της γειτνίασης με τουρκικά στρατιωτικά ή διοικητικά κέντρα. Στις καινούριες συνθήκες ζωής τους στο σκληρό αυτό περιβάλλον δημιουργήθηκε και η ψυχοσύνθεση του αντάρτη, του ανυπότακτου, οποίος καταφεύγει στην αρπαγή, για την ηθική ικανοποίησή του αλλά και για λόγους επιβίωσης. Επιπλέον παράγοντας που θα πρέπει να συνυπολογιστεί είναι ότι η ληστεία ήταν συνηθισμένη συμπληρωματική οικονομική δραστηριότητα των ορεινών νομαδικών ή ημινομαδικών ποιμενικών φύλων και, σε ορισμένες περιοχές, όπως στον Βάλτο της Αιτωλοακαρνανίας, ήταν ενδημικό φαινόμενο από την αρχαιότητα. Σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι κλέφτες ήταν μόνιμη πηγή αταξίας και ανησυχίας καθώς, οργανωμένοι σε ολιγο- ή πολυμελείς συμμορίες, προκαλούσαν τον τρόμο στους χωρικούς και τους διαβάτες. Στήνοντας ενέδρες στους εμπόρους και τους ταξιδιώτες στα διάφορα περάσματα, τους λήστευαν ή τους κρατούσαν ομήρους μέχρι να εισπράξουν λύτρα. Ο Νεοκλής Σαρρής παρατηρεί ότι μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων κλεφτών προτάσσεται η «εθνική» (εισαγωγικά του συγγραφέα) αντίθεση υπό τη μορφή της διαφοράς θρησκεύματος και δευτερευόντως γλώσσας. Οι εξεγέρσεις των κλεφτών πριν το 1821 είχαν εθνικά χαρακτηριστικά. Ο Ι. Φιλήμων επίσης αναφέρει ότι οι Τούρκοι ονόμαζαν "άπιστους κλέφτες" (χιρζίζ γκιαουρλάρ) τους Έλληνες επαναστάτες. Ληστρική δράση παρόμοια με αυτή των ελλήνων κλεφτών σημειώθηκε και σε άλλες χώρες της τουρκοκρατούμενης βαλκανικής χερσονήσου, πχ από τους Χαϊντούκους στον χώρο της σημερινής Σερβίας και Βουλγαρίας. Ασκούσαν όμως κάποια γοητεία στους φτωχούς και απόλεμους κατοίκους της υπαίθρου, με τη σκληρότητα, την ικανότητα στα όπλα και το θάρρος τους. Το οθωμανικό κράτος, αδυνατώντας να επιβάλει το ίδιο την τάξη, ιδιαίτερα στις ορεινές επαρχίες του, χρησιμοποίησε ένοπλες ομάδες πρώην κλεφτών ή άλλων οπλαρχηγών, προκειμένου να περιορίσει τη δράση των κλεφτών. Οι ένοπλες αυτές ομάδες ονομάζονταν αρματολοί.Από τον 18ο αιώνα οι κλέφτες άρχισαν να δείχνουν πως είναι ικανοί να δημιουργήσουν προβλήματα στην οθωμανική κυριαρχία, με αποτέλεσμα να γίνονται υπολογίσιμοι και από τις ξένες δυνάμεις που απέβλεπαν σε εξέγερση των χριστιανικών λαών των Βαλκανίων αλλά και από τους Έλληνες που απέβλεπαν στην αποτίναξη της τουρκικής κυριαρχίας. Οι τελευταίοι είδαν στους κλέφτες τους ηρωικούς εκδικητές του Ελληνισμού και έδωσαν ρομαντικό πνεύμα στη λέξη κλέφτης, με πρώτο παράδειγμα το συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας η οποία δημοσιεύτηκε το 1806 στην Ιταλία. Αυτός αποκαλεί τους κλέφτες ανθρώπους, οι οποίοι, μη υποφέροντας τη φοβερή τυραννία των Οθωμανών, φεύγουν στα δάση για να διαφυλάξουν την ελευθερία τους και δεν ενοχλούν καθόλου τους χωρικούς. Οι συνθήκες διαβίωσης των κλεφτών ήταν πολύ άσχημες. Αυτό συνέβαινε γιατί αναγκάζονταν να μετακινούνται συνεχώς και να βρίσκονται διαρκώς σε επιφυλακή. Η πολεμική τους τακτική ήταν άρτια, λόγω της πολλής και σκληρής τους εξάσκησης όποτε δεν βρίσκονταν στη μάχη. Σταδιακά και μέχρι την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1821, οι κλέφτες, μαζί με τους αρματολούς, αποτέλεσαν τη μόνη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας η οποία μπορούσε να πολεμήσει επιτυχώς τον κατακτητή, χάρη στην επιτυχημένη εφαρμογή του κλεφτοπολέμου. Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821, ήταν η ληστεία. Ήδη από την εποχή του Καποδίστρια, άρχισε η δράση ορισμένων ληστών, η οποία τα επόμενα χρόνια πήρε μεγάλες διαστάσεις, φτάνοντας μάλιστα και σε σημείο να δημιουργήσει στην Ελλάδα, προβλήματα στις σχέσεις της με άλλες χώρες. Από την εποχή του Καποδίστρια ήδη, παρουσιάστηκαν τα πρώτα κρούσματα ληστείας, όμως αντιμετωπίστηκαν με σχετική επιτυχία. Με τον ερχομό του Όθωνα και τη διακυβέρνηση της χώρας, ως την ενηλικίωσή του, από την Αντιβασιλεία, το πρόβλημα επανήλθε δριμύτερο. Τον Μάρτιο του 1833, διαλύθηκαν τα άτακτα στρατεύματα της Επανάστασης και μόνον δύο χιλιάδες από τους άνδρες τους μπορούσαν να ενταχθούν στο νεοσύστατο Τάγμα των ακροβολιστών (ελαφρύ πεζικό). Έτσι «σώματα πειναλέων αγωνιστών διατρεχόντων πάσαν την χώραν», κάνουν την εμφάνισή τους. Άλλοι μιλούν για 5.000, άλλοι ανεβάζουν τον αριθμό τους στους 13.000. Στο μεταξύ, από το 1840 περίπου και μετά, οι ληστές άρχισαν να αποκτούν και πολιτικά κίνητρα στη δράση τους. Συχνά υποκινούνταν από την αντιπολίτευση στον Όθωνα. Και μετά την έξωση του Όθωνα (1862) και την άνοδο στον θρόνο του Γεωργίου Α', η κατάσταση δεν άλλαξε. Αποκορύφωμα βέβαια της δράσης των ληστών στη χώρα μας, ήταν η περιβόητη «ληστεία του Δήλεσι» (Μάρτιος 1870), η οποία όχι μόνο καταρράκωσε διεθνώς το κύρος της χώρας μας, αλλά την υποχρέωσε να πληρώσει ως αποζημίωση, αρκετά εκατομμύρια δραχμές. Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών, ήταν να «τσαλακωθεί» στο εξωτερικό το κύρος της χώρας μας, η οποία στον ευρωπαϊκό τύπο χαρακτηριζόταν «φωλεά ληστών και πειρατών», «χώρα ημιβαρβάρων» και «εντροπή δια τον πολιτισμόν». Σε επίσημα έγγραφα, αναφέρεται ότι η Ελλάδα «τίθεται εκτός του κύκλου των εξευγενισμένων κρατών» και ότι «αι ληστείαι συμφωνούνται εν Αθήναις, ένθα και διανέμονται τα χρήματα». Μεγάλη αίσθηση, προκάλεσε και το μυθιστόρημα του Εντμόν Αμπού «Ο Βασιλεύς των Ορέων», που εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1875 και παρουσιάζει το πρόβλημα της ληστοκρατίας στη χώρα μας μετά την Επανάσταση του 1821.
ΒΑΛΚΑΝΙΑ : Ό,τι στην Ελλάδα ήταν οι κλεφταρματολοί, στις βορειότερες βαλκανικές περιοχές ήταν οι χαϊντούκοι. Η λέξη επικράτησε κυρίως στις σλαβόφωνες περιοχές, Σερβία και τη Βουλγαρία όπου οι χαϊντούκοι έχουν ρόλο στην εθνική μυθολογία. Ο επικεφαλής μιας ομάδας χαϊντούκων λεγόταν χαράμπασας. Οι παντούροι, που είχαν καθήκοντα τοπικής αστυνομίας, ήταν συχνά μετανοημένοι πρώην χαϊντούκοι μια ένδειξη ίσως ότι κι εδώ τα όρια ήταν δυσδιάκριτα. Οι λόγοι που ωθούσαν κάποιον να βγει στα βουνά και να γίνει χαϊντούκος ήταν παρόμοιοι με των κλεφτών: φυγοδικία, εκδίκηση (π.χ. εναντίον Μουσουλμάνου), αλλά και η αναζήτηση της ελευθερίας και της περιπέτειας. Σε όλα αυτά έπαιζε φυσικά ρόλο και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς ένα κράτος, το οποίο αντιμετώπιζε τους μη Μουσουλμάνους ως υποδεέστερους. Οι χαϊντούκοι στόχευαν κυρίως έμπορους και μεγαλογαιοκτήμονες. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλούς Χριστιανούς και τηρούσαν τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις δεν θεωρούσαν τη ληστρική τους δραστηριότητα ως κάτι αντιφατικό μ’ αυτό. Αν και υπήρχαν και ομάδες Μουσουλμάνων ληστών (οι λεγόμενοι κρντζάλιε), ο όρος «χαϊντούκοι» ήταν συνδεδεμένος με τους Χριστιανούς και οι σημαίες τους είχαν πάνω το σταυρό. Μια ιδιαιτερότητα στη Σερβία ήταν η θέση της στα όρια με την Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Χαϊντούκοι χρησιμοποιούνταν ανάλογα με τις περιστάσεις κι από τις δύο γειτονικές αυτοκρατορίες, κάτι που τους έδωσε την ευκαιρία να εκπαιδευτούν με βάση τα πρότυπα ενός τακτικού στρατού. Απέκτησαν έτσι γνώσεις και εμπειρίες που πήγαιναν πέρα από τον κλεφτοπόλεμο. Σ’ αυτούς ανήκε και ο μετέπειτα μεγάλος εθνικός ήρωας των Σέρβων, ο Καρατζόρτζε Πέτροβιτς. Ήταν αυτοί οι χαϊντούκοι που θα έπαιζαν κρίσιμο ρόλο στο ξέσπασμα της Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης (1804-1813), το πρώτο σε μια σειρά από βήματα που θα έφερναν αρχικά την αυτονομία και μετά την ανεξαρτησία της Σερβίας. Όσοι όμως απ’ αυτούς δεν εντάχθηκαν στις δομές του νεοσύστατου κράτους και συνέχισαν τη ληστρική τους δραστηριότητα, γρήγορα έγιναν από εθνικοί ήρωες ο νούμερο ένα εχθρός. Στη νοτιοδυτική Σερβία, σε ορεινές περιοχές με πυκνά δάση, χαϊντούκοι συνέχισαν να είναι δραστήριοι σε όλο τον 19ο αιώνα. Οι λόγοι που τους ωθούσαν να βγαίνουν στην παρανομία δεν ήταν πολύ διαφορετικοί από πριν: φυγοδικία, βεντέτες, αντίδραση στην κρατική καταπίεση. Το σέρβικο κράτος, που δημιουργήθηκε σε μεγάλο βαθμό χάρη σε χαϊντούκους, θα τους πολεμούσε τώρα με σκληρότητα που δεν είχε να ζηλέψει πολλά απ’ αυτήν των Οθωμανών. Για να καταφέρει να τους εξαφανίσει, θα έπρεπε να περιμένει μέχρι τον επόμενο αιώνα.
ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ : Οι (επίσης θρυλικοί) ζεϊμπέκοι στη Δυτική Μικρά Ασία έδωσαν το όνομά τους και στο γνωστό χορό. Ήταν ένοπλες ομάδες ατάκτων, κυρίως τουρκόφωνων Μουσουλμάνων, η κάθε μια υπό την ηγεσία ενός εφέ. Μπορεί το λήμμα Zeybek στα λεξικά να σημαίνει «όνομα τουρκικής φυλής, κατοικούσης εις τα περίχωρα της Σμύρνης και της Προύσης» και Zeybek Kiyafeti (ενδυμασία Ζεϊμπέκου) που φέρουν οι εύζωνοι στρατιώτες, για τους Ελληνες του Αϊδινίου και ιδιαίτερα της Λέσβου, η λέξη Ζεϊμπέκης σήμαινε λεβέντης, παλικάρι. Οι Ζεϊμπέκοι ήταν ένα κοινωνικό μόρφωμα που διαμορφώθηκε στην κεντροδυτική Μικρά Ασία με κέντρο τις αρχαίες Τράλλεις (Αϊδίνιο), με πλούσια πολιτιστική και κοινωνική δράση και σημαντικότερα χαρακτηριστικά την απαίτηση για αυτονομία, τη διατήρηση των προνομίων τους την έντονη αντιεξουσιαστική δράση εναντίον της οθωμανικής αυταρχικότητας. Για πολλούς αιώνες παρουσιάζονται στην ιστορία ως πολιτιστικοί φορείς του φαινομένου του ζεϊμπέκικου (χορού και τραγουδιού) εκπροσωπώντας πιθανόν μια παμπάλαια συνήθεια των κατοίκων της περιοχής του κεντροδυτικού Αιγαίου (Σμύρνη, Εφεσος, Αϊδίνιο) να αποτίουν φόρο τιμής στους χθόνιους θεούς και τη μάνα γη με εκδηλώσεις διονυσιακής λατρείας. Οι Ζεϊμπέκοι ήταν «πιθανός καρπός επιμειξίας Θρακών μεταναστών και κατοίκων της Φρυγίας. Ανέπτυξαν ληστρική -και συχνά επαναστατική- δράση κι έγιναν γνωστοί ως οι σημαντικότεροι εκφραστές της κοινωνικής ληστείας στην Ανατολία. Ορκισμένοι εχθροί της οθωμανικής εξουσίας, σκοπό τους είχαν την αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας. Επίσης απέκτησαν θρυλική φήμη που οφείλεται στην ντομπροσύνη και τη γοητεία τους. Στους τελευταίους οθωμανικούς αιώνες ο όρος «ζεϊμπέκ» ήταν συνδεδεμένος μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, που βασιζόταν στη ληστεία των πλουσίων και την απόρριψη της οθωμανικής εξουσίας. Φορούσαν ειδικά ρούχα, για να ξεχωρίζουν. Συχνά μας μεταφέρεται σήμερα η εικόνα «Ρομπέν των δασών», με τους ζεϊμπέκους να βοηθούν τους απλούς χωρικούς και να τους προστατεύουν από την κρατική αυθαιρεσία. Ενδιαφέρον είναι ότι τα υπολείμματά τους έπαιξαν ρόλο και στον «Πολέμο της Ανεξαρτησίας», συντασσόμενοι με τον κεμαλικό κίνημα και πολεμώντας τα ελληνικά στρατεύματα. Στα χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας, και αφού τέτοιες ομάδες είχαν πλέον εξαλειφθεί ή ενταχθεί στον κανονικό στρατό, η ζεϊμπέκικη κουλτούρα έγινε μάλλον ένα φολκλορικό στοιχείο. Αυτή είναι πιο αρνητική σημερινή στάση του τουρκικού πληθυσμού απέναντι στο στρατό στην περιοχή του Αιγαίου ακριβώς λόγω της ζεϊμπέκικης παράδοσης δυσπιστίας απέναντι στην κρατική εξουσία.
ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ: Σικελικός Εσπερινός ήταν η ονομασία της επανάστασης των
Σικελών το 1282 ενάντια στο καθεστώς του Καρόλου του Ανδεγαυού, Γάλλου βασιλέα ο οποίος είχε καταλάβει το Βασίλειο της Σικελίας το 1268 και εμφανιζόταν ως ο επίδοξος κατακτητής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος σε συνεργασία με τον Πέτρο Γ΄ της Αραγονίας αναμείχθηκαν στην λαϊκή εξέγερση και τελικά η Σικελία πέρασε στον έλεγχο της Αραγονίας, ενώ σημαντική ήταν και η προδιάθεση των Σικελών να εκδιώξουν τους κυβερνήτες τους. Η εξέγερση ονομάστηκε έτσι επειδή ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Εσπερινού της Δευτέρας του Πάσχα, στις 30 Μαρτίου 1282. Στον ήχο της καμπάνας αγγελιοφόροι διέτρεξαν την πόλη καλώντας τους άντρες του Παλέρμου να ξεσηκωθούν ενάντια στον καταπιεστή. Ευθύς οι δρόμοι γέμισαν με οργισμένους κατοίκους, που κραύγαζαν «Moranu li Francisi» (που στα σικελικά σημαίνει «Θάνατος στους Γάλλους»). Κάθε παρευρισκόμενος Γάλλος χτυπήθηκε. Ξεχύθηκαν στα πανδοχεία όπου σύχναζαν Γάλλοι και στα σπίτια όπου κατοικούσαν, χωρίς να ξεχωρίζουν άντρες, γυναίκες ή παιδιά. Σικελές κοπέλες που είχαν νυμφευθεί Γάλλους πέθαναν μαζί με τους συζύγους τους. Οι διαδηλωτές διέρρηξαν τα μοναστήρια των Δομινικανών και των Φραγκισκανών· και όλες οι ξένες μοναχές σύρθηκαν έξω και τις διέταξαν να προφέρουν τη λέξη «ciciri», φθόγγους που οι Γαλλόφωνοι αδυνατούν να προφέρουν. Όσες αποτύγχαναν σε αυτό το τεστ, σκοτώνονταν... Μέχρι το επόμενο πρωί σχεδόν δύο χιλιάδες Γάλλοι -άνδρες και γυναίκες- κείτονταν νεκροί·και οι στασιαστές είχαν τον απόλυτο έλεγχο της πόλης. Χρειάστηκαν έξι εβδομάδες ώστε να ελέγχεται πλήρως το νησί. η πρώτη ενέργεια των νησιωτών ήταν να κάψουν το στόλο του Καρόλου που βρισκόταν στο λιμάνι της Μεσσηνης. Με τη σικελική όμως επανάσταση το βασίλειο του Καρόλου αποδυναμώθηκε, μετά μάλιστα και το θάνατο του τελευταίου (1284). Το Βασίλειο των Δύο Σικελιών, κοινώς γνωστό ως οι Δύο Σικελίες ακόμη και πριν την δημιουργία του επίσημα, ήταν το μεγαλύτερο και πλουσιότερο από τα Ιταλικά κράτη πριν την Ιταλική ενοποίηση. Το βασίλειο είχε την πρωτεύουσά του στην Νάπολη και αναφερόταν επίσης και ως το « Βασίλειο της Νάπολης ». Το βασίλειο εκτεινόταν στο νότιο τμήμα της ηπειρωτικής Ιταλίας και του νησιού της Σικελίας. Το 1282 οι Ισπανοί κατέκτησαν την Σικελία και το 1442 την νότια χερσαία Ιταλια. Η περίοδος της απευθείας Ισπανικής διοίκησης υπό την ίδια γραμμή βασιλέων διήρκεσε έως το 1713, όταν η Ισπανία και οι Δύο Σικελίες πέρασαν στον Φίλιππο, δούκα του Ανζού, ο οποίος ίδρυσε τον Ισπανικό κλάδο του Οίκου των Βουρβόνων. Δεν αποκλείεται η 'αρχική' μαφία να σχηματίστηκε ως μυστική οργάνωση τον 15ο αιώνα για να προστατέψει τους Σικελούς από ισπανικές λεηλασίες. Μετά τις επαναστάσεις του 1848 και την επανάσταση του 1860, στη Σικελία δημιουργήθηκε χάος και αναταραχή. Οι πρώτοι μαφιόζοι, τότε μικρές, χωριστές ομάδες ατόμων εκτός νόμου, εξεγέρθηκαν. Η κυριαρχία της σικελικής μαφίας σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη τη δυτική Σικελία. Η μαφία ως οργάνωση να σχηματίστηκε αυτή την περίοδο, γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα. Από το 1870 ο Πάπας δήλωνε ότι ήταν πολιορκημένος από το ιταλικό κράτος και ενεθάρρυνε τους καθολικούς να αρνηθούν κάθε συνεργασία με το κράτος. Η Σικελία ήταν πολύ καθολική, και έβλεπε με καχυποψία τους ξένους. Η τριβή μεταξύ της Εκκλησίας και του ιταλικού κράτους έδωσε μεγάλο πλεονέκτημα σε βίαιες εγκληματικές συμμορίες στη Σικελία, οι οποίες περνούσαν στους κατοίκους των αγροτικών και των αστικών περιοχών τον ισχυρισμό ότι η συνεργασία με την αστυνομία ήταν αντι-καθολική πράξη. Κατά τη διάρκεια της φασιστικής περιόδου στην Ιταλία, ο Τσέζαρε Μόρι, νομάρχης του Παλέρμο, χρησιμοποίησε ειδικές εξουσίες που του δόθηκαν για να διώξει τη μαφία, αναγκάζοντας πολλούς μαφιόζους να καταφύγουν στο εξωτερικό από φόβο φυλάκισης. Η οργάνωση Κόζα Νόστρα αποτελείται από μαφιόζους που αποκαλούνται uomini d'onore (άνδρες τιμής) και η δομή της είναι κάθετη και έχει σχήμα πυραμίδας. Στη βάση της οργάνωσης βρίσκονται οι famiglie (οικογένειες), στις οποίοιες όλα τα μέλη γνωρίζονται μεταξύ τους, που διοικούνται από τον capo-famiglia (ο Δον, το αφεντικό της οικογένειας). Η Ντραγκέτα, παραπαίοντας ανάμεσα στην κουλτούρα βίας των ιταλικών αγροτικών περιοχών περασμένων αιώνων και στις εκσυγχρονιστικές επιταγές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, κατάφερε να γίνει η ισχυρότερη μαφία της Ευρώπης και από τις πιο δυναμικές στο παγκόσμιο οργανωμένο έγκλημα. «Με όνομα - δάνειο από το ελληνικό "ανδραγάθημα", αυτή η οργάνωση που αυτοχαρακτηρίζεται "ατρόμητη", είναι η πλέον ωμή και σκληρή μαφία που έχω ποτέ γνωρίσει» γράφει ο εισαγγελέας Νικολά Γκρατιέρι, συγγραφέας μαζί με το δημοσιογράφο Αντόνιο Νικάζο του «Fratelli di sangue» (Αδελφοποιητοί). Εκμεταλλεύεται την παράδοση του «πατέρα αφέντη», δεσμούς αίματος, όρκους τιμής και άλλες τελετουργίες πίστης, που μαζί με τα όπλα και το χρήμα της εγγυώνται τον έλεγχο των εδαφών της Καλαβρίας. Στην Νάπολη χτυπάει εδώ και αιώνες η καρδιά της Καμόρα. Η ιστορία χάνεται ανάμεσα στο θρύλο και στην πραγματικότητα. Ήταν όντως μια μυστική οργάνωση που επί αιώνες κυριαρχούσε καταδυναστεύοντας τη Νάπολη και τις γύρω από αυτήν επαρχίες. Πρόκειται για μια από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις στην Ιταλία, που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Σε αντίθεση με την πυραμιδική δομή της σικελικής μαφίας, η δομή της Καμόρα είναι οριζόντια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν υποομάδες που ενεργούν ανεξάρτητα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι επιρρεπείς σε διενέξεις μεταξύ τους. Επρόκειτο για μια αδελφότητα με σκληρές μεθόδους. Την ίδια ώρα όμως τα μέλη της ήταν γενναιόδωρα, επέβαλλαν το γάμο σε όποιον είχε διαφθείρει ορφανή κι επέστρεφαν τα κλοπιμαία αν το θύμα ήταν φτωχό.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κλέφτες
https://eastmediterranean.wordpress.com/2016/04/15/κλεφτες-χαιντουκοι-και-ζειμπεκοι/
http://www.kathimerini.gr/221375/article/politismos/arxeio-politismoy/oi-zeimpekhdes-kai-o-8rylikos-xoros-toys
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σικελική_μαφία
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=127038
http://m.huffpost.com/gr/entry/8909694?m=true
http://www.biblionet.gr/book/149660/Paliotti,_Vittorio/Η_ιστορία_της_Καμόρα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Βασίλειο_των_Δύο_Σικελιών
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σικελικός_Εσπερινός
http://www.protothema.gr/stories/article/670988/i-listeia-stin-ellada-kata-ton-19o-aiona-/

Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

Οι άγνωστοι Έλληνες και Σκυθες κάτοικοι της Κίνας και ο πολιτισμός των ευρωπαϊκών πληθυσμών εκεί (Μέρος Β')

Από τα ιστορικά στοιχεία προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ελληνική παρουσία στη Βακτριανή εξακολούθησε να είναι σημαντική, ιδίως σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, και να ασκεί επίδραση στους (Ιρανούς) νέους κυρίαρχους της περιοχής. Η αφομοίωση του ελληνικού στοιχείο από τους ιρανικούς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας πρέπει να ήταν εξαιρετικά αργή διαδικασία, η ολοκλήρωση της οποίας πρέπει να χρειάσθηκε μερικούς αιώνες. Όπως είναι λογικό, οι ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών αυτών πρέπει να αφομοιώθηκαν σταδιακά είτε από τους γηγενείς Ινδούς, της ανώτερης κάστας των πολεμιστών, είτε από τους ιρανόφωνους νομάδες που εγκαταστάθηκαν στην Ινδία. Τί απομένει από τη συναρπαστική περιπέτεια των Ελλήνων στην Κεντρική Ασία και στην Ινδία που μόνο σε αδρές γραμμές γνωρίζουμε; Σίγουρα η ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος κατακτήσεων, ανάπτυξης του εμπορίου, μεταφύτευσης της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και του ελληνικού πολιτισμού σε περιοχές τόσο απομακρυσμένες από τον χώρο της Μεσογείου. Μια απίστευτα ενδιαφέρουσα ιστορία πολιτιστικής διάδρασης μεταξύ ελληνικών, ιρανικών και ινδικών πληθυσμών για την οποία θα επιθυμούσαμε να μάθουμε πολύ περισσότερα από όσα μας επιτρέπουν οι πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας. Ο εκλεκτισμός των μορφών τέχνης που γεννήθηκαν χάρη στη συνάντηση αυτή. Ο θρησκευτικός και φιλοσοφικός συγκρητισμός που έφερε ίσως κοντά τη διδασκαλία του Βούδα με αυτήν του Δημόκριτου. Και φυσικά η ελπίδα ότι η αρχαιολογική έρευνα στις περιοχές αυτές, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ενδέχεται να προσφέρει κάποια στιγμή ευρήματα ικανά να φωτίσουν καλύτερα την κοινωνική οργάνωση και τον τρόπο σκέψης μιας μοναδικής ιστορικής περιόδου.
Η Αυτοκρατορία των Εφθαλιτών Λευκών Ούννων, ήταν μια συνομοσπονδία φυλών  της Κεντρικής Ασίας στα μέσα της 1ης χιλιετίας μ.Χ. Η αυτοκρατορία στο απόγειο της δύναμής της στο πρώτο μισό του 6ου αιώνα μ.Χ., κάλυπτε περιοχές του Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Πακιστάν, Ινδίας και Κίνας. Προπύργιο των Εφθαλιτών ήταν το Τοχαριστάν (αρχαία Βακτρία ) στις βόρειες πλαγιές του Ινδοκού.  Οι Εφθαλίτες νίκησαν επανειλημμένα την Αυτοκρατορία των Σασσανιδών Περσών, την πιο ισχυρή αυτοκρατορία της περιόδου στην Κεντρική Ασία, κάνοντάς την μάλιστα υποτελή τους για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Είναι πιθανόν ότι μιλούσαν μια ανατολική ιρανική γλώσσα. Σύμφωνα με τους περισσότερους ειδικούς, η γλώσσα που μιλούσαν οι Εφθαλίτες ήταν μια ανατολική ιρανική γλώσσα, αλλά διαφορετική από τη βακτριανή γλώσσα γραμμένη στο ελληνικό αλφάβητο που χρησιμοποιείτο ως επίσημη γλώσσα τους και χαρασσόταν σε νομίσματα, όπως γινόταν υπό την προηγηθείσα Αυτοκρατορία των Κουσάν. Ο Βυζαντινός ιστορικός του 6ου αιώνα μ.Χ., Προκόπιος ο Καισαρεύς, συσχέτιζε τους Εφθαλίτες με τους Ούννους της Ευρώπης, αναφέροντας σχετικά: Οι Εφθαλίτες Ούννοι, που καλούνται Λευκοί Ούννοι [...] Οι Εφθαλίτες προέρχονται στην πραγματικότητα από τη φυλή των Ούννων όπως η ονομασία τους, παρόλα αυτά δεν αναμειγνύονται με κανέναν από τους γνωστούς σε εμάς Ούννους, διότι κατέχουν μια επικράτεια που δεν γειτονεύει ούτε καν βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτούς· αλλά η επικράτειά τους βρίσκεται ακριβώς στα βόρεια της Περσίας [...] Δεν είναι νομάδες όπως οι υπόλοιποι ουννικοί λαοί, αλλά για μακρά περίοδο είναι εγκατεστημένοι σε μια αρκετά μεγάλη γη... Είναι οι μόνοι μεταξύ των Ούννων που έχουν λευκά σώματα και πρόσωπα που δεν είναι άσχημα. Είναι επίσης αλήθεια ότι ο τρόπος ζωής τους είναι διαφορετικός από εκείνον των συγγενών τους, ούτε ζουν μια άγρια ζωή όπως εκείνοι· αλλά κυβερνώνται από ένα βασιλιά, και καθώς κατέχουν ένα έννομο πολίτευμα, τηρούν το δίκαιο και τη νομιμότητα στις συναλλαγές τους τόσο μεταξύ τους όσο και με τους γείτονές τους, σε καθόλου μικρότερο βαθμό από εκείνον των Ρωμαίων και των Περσών. Τον 4ο αι. μ.Χ. οι Κινέζοι άρχισαν να κάνουν προσκυνήματα στην Ινδία, την πατρίδα του Βούδα. Οι ανταλλαγές αυτές σταμάτησαν με την έλευση του Ισλάμ στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας τον 7ο αι. μ.Χ. με τον εξισλαμισμό των Περσών από τους Άραβες, οπότε πλέον όλη η περσική αυτοκρατορία έγινε μουσουλμανική. Το Ισλάμ επεκτάθηκε στην περιοχή των τοχαρικών βασιλείων με τους Ουιγούρους Τούρκους να προσηλυτίζονται όπως και άλλες συγγενείς τουρκικές φυλές. Ο Βουδισμός στην περιοχή των τοχαρικών βασιλείων θα ψυχορραγούσε για 3 αιώνες περίπου ακόμη και θα έσβηνε οριστικά με την οριστική επικράτηση των Μουσουλμάνων Τούρκων. Ο δρόμος του μεταξιού περνούσε από τα τοχαρικά βασίλεια, ήταν αυτός που τους έδωσε πλούτο αλλά και ουσιαστικά αυτός που συντέλεσε στην εξαφάνισή των Τόχαρων. Λόγω του εμπορίου και του πλούτου που αυτό απέφερε στα τοχαρικά βασίλεια πολλοί λαοί ενδιαφέρθηκαν για την περιοχή. Με την τοχαρική αυτοκρατορία του Κουσάν, η βόρεια Ινδία ενώθηκε με τη Κεντρική Ασία και την κοιλάδα του Ταρίμ. Οι Τούρκοι εισβολείς, ενδεείς, όπως ήταν στην πατρίδα τους, στις όχθες του Ορχόν ποταμού της Μογγολίας, όπου ζούσαν νομαδική ζωή, και ιδιαιτέρως μετά την κατασκευή του Σινικού τείχους που τους απέτρεπε από το να λεηλατούν κινεζικές περιοχές στράφηκαν προς τη Δύση και άρχισαν να επεδράμουν στα τοχαρικά βασίλεια, με σκοπό το εύκολο κέρδος  από τα πλούτη που άκουγαν ότι υπήρχαν κατά μήκος του δρόμου του μεταξιού στα βασίλεια της Δύσης. Η θέση των γυναικών επιδεινώθηκε δραματικά με την είσοδο των ασιατικών φυλών στην περιοχή και την υποτέλεια ή υποδούλωση των Τοχαρων σε αυτούς. Οι Τόχαρες αλλά και οι Σογδιανές γυναίκες, επειδή ήταν Ευρωπαίες ήταν περιζήτητες από τους Τούρκους και τους Κινέζους. Το εμπόριο λευκής σαρκός με θύματα τις ευρωπαίες γυναίκες, ανθούσε στην περιοχή ιδίως μετά την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας των Τόχαρων. Υπήρχαν παζάρια όπου πωλούνταν Ευρωπαίες γυναίκες από την εποχή αυτή και έπειτα, τόσο στο Τζούσι και στο Κιούτσι όσο και στο Γιουτίαν. Έχει ανευρεθεί συμφωνητικό πώλησης ενός Σογδιανού κοριτσιού σε έναν Κινέζο το έτος 639 μ.Χ.. Τουλάχιστον 21 γάμοι έχουν βρεθεί καταγεγραμμένοι ανάμεσα σε Ευρωπαίες Σογδιανές, συνήθως μικρής ηλικίας, οι οποίες πωλούνταν για αυτό το σκοπό σε Κινέζους και Τούρκους άνδρες. Το 731μ.Χ. ένα Σογδιανό κορίτσι 11 χρονών πουλήθηκε για 40 τόπια μετάξι σε έναν Κινέζο. 5 άντρες δήλωσαν ως μάρτυρες στο συμβόλαιο  ότι δεν ήταν ελεύθερο πρόσωπο αλλά ήδη σκλάβα, καθώς απαγορευόταν η πώληση ελεύθερων προσώπων στα τοχαρικά βασίλεια. Στα τοχαρικά βασίλεια ο Χριστιανισμός σταμάτησε ολοσχερώς να υφίσταται με την έλευση του Ισλάμ, ενώ το 840 μ.Χ. υπέστη διωγμό στη Κίνα και σιγά σιγά έσβησε. Κατά τη διάρκεια του διωγμού του 840 μ.Χ. οι χριστιανοί μοναχοί και μοναχές υποχρεώθηκαν να ζήσουν κοσμική ζωή και η περιουσία των μοναστηριών δημεύθηκε. Οι ιεραπόστολοι που ήταν αλλοδαποί όπως Πέρσες ή Ασσύριοι απελάθηκαν ή διώχθηκαν. Τα ιερά κείμενα κάηκαν. Στα κινεζικά είχαν μεταφραστεί η Γένεση, οι Ψαλμοί, οι Πράξεις των Αποστόλων, οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, τα Ευαγγέλια. Το 986 μ.Χ. ένας μοναχός έγραφε στον Ασσύριο Πατριάρχη: «Δεν υπάρχει πια ούτε ένας χριστιανός στη Κίνα». Το τελευταίο μνημείο του χριστιανισμού στη Κίνα χρονολογείται γύρω στο 1365 μ.Χ. Με την επέκταση των Μουσουλμάνων Τούρκων στην Κεντρική Ασία τον 10 αι. μ.Χ., οι Τόχαροι εξαφανίστηκαν από το χάρτη, ενώ η ασφάλεια για τα καραβάνια στο δρόμο του μεταξιού έπαυσε να υφίσταται και ο βουδισμός των Τοχαρων εξαλείφθηκε από την περιοχή. Οι τόποι βουδιστικής και χριστιανικής λατρείας έχουν συληθεί, οι τοιχογραφίες των μοναστηριών στις οποίες απεικονίζονται ψηλόσωμοι άντρες με ξανθά και κόκκινα μαλλιά, Τόχαροι στη καταγωγή, έχουν καταστραφεί καθώς τα πρόσωπα είναι χαραγμένα από τους μουσουλμάνους Τούρκους εισβολείς της περιοχής, καθώς με βάση το Κοράνι και την ισλαμική παράδοση οποιαδήποτε απεικόνιση του θείου είναι βλάσφημη. Στο Ντιβανου Λουγκχάτ ατ Τουρκ, ο Τούρκος συγγραφέας του 11ου αι. μ.Χ. Μαχμουντ αλ Κασγκάρι, αναφέρει:  «Σαν ορμητικά ποτάμια, πλημμυρήσαμε τις πόλεις τους και πήραμε τα μοναστήρια τους και τους είπαμε να μην λατρεύουν τα αγάλματα του Βούδα». Σήμερα πλέον στο πρώην έδαφος των τοχαρικών βασιλείων κατοικούν οι Ουιγούροι Τούρκοι, μειγαδες απόγονοι αυτών που εισέβαλλαν στα τοχαρικά βασίλεια το 840 μ. Χ.. Ομιλούν την αλταϊκή μογγολική τουρκική γλώσσα και φέρουν τα μεικτά χαρακτηριστικά της μογγολικής και της λευκής ευρωπαϊκής φυλής. Η δε τοχαρική έχει εξαλειφθεί και οι Τόχαροι έχουν εξελιχθεί σε άλλες φυλές. Σύμφωνα με τον Μαίρ: «Από τις σχετικές αποδείξεις και τα ευρήματα της περιοχής, ανακαλύψαμε ότι κατά τη διάρκεια των πρώτων 1.000 χρόνων, μετά την εποχή της Ωραίας από το Λουλάν (1.800π.Χ.), οι μοναδικοί κάτοικοι της Κοιλάδας του Ταρίμ ήταν Ευρωπαίοι. Οι Ανατολικοί Ασιάτες (Μογγόλοι, Κινέζοι, Τούρκοι, Ούννοι) εμφανίστηκαν στις ανατολικές παρυφές της περιοχής, μόλις στις αρχές της πρώτης χιλιετίας μ. Χ.». Συγκρίνοντας το DNA των τοχαρικών μουμιών με αυτό των σύγχρονων Ουιγούρων Τούρκων, η ομάδα του Μαιρ δε βρήκε κανένα απευθείας γενετικό σύνδεσμο με τους Τόχαρους. Οι Äynu είναι μια εθνική ομάδα ιθαγενής στην περιοχή Xinjiang της δυτικής Κίνας. Ανήκουν στην λευκή ευρωπαϊκή φυλή και ομιλούν Ινδοευρωπαϊκη γλωσσα. Εκτιμάται ότι υπάρχουν περίπου 30.000 Aynu άτομα, που βρίσκονται κυρίως στα όρια της ερήμου Taklamakan. Η μητρική γλώσσα του λαού Äynu είναι ή Ainu, μια γλώσσα με έντονη επιρροή από την περσική. Τα Ινδοευρωπαϊκα Äynu συνήθως ομιλούνται μόνο στο σπίτι, ενώ τα τουρκικά Uyghur ομιλούνται δημόσια, από τους άντρες και τις γυναίκες Ainu. Οι άνθρωποι της λευκής φυλής των Äynu ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, αν και στο παρελθόν μερικοί ήταν έμποροι. Υπάρχει μια παράδοση διακρίσεων εις βάρος του Aynu από τους Τούρκους γείτονές τους, οι οποίοι προσδιορίζουν τους Äynu ως Abdal, ένα όνομα που φέρει μια αρνητική έννοια. Οι γάμοι με τους γείτονές τους, τους Τούρκους Ουιγούρους είναι ασυνήθιστοι. Ωστόσο, η κινεζική κυβέρνηση μετράει τους ανθρώπους Ainu ως Ουιγούρ. Η κυρίαρχη θρησκεία των ανθρώπων του Αϊνού είναι το Ισλάμ των Σιιτων, το οποίο είναι πολύ διαφορετικό από τους Ουιγούρους των οποίων η θρησκεία είναι το σουνίτικο Ισλάμ. Οι άνδρες των Ainu υφίστανται σκληρές διακρίσεις από τους γείτονές τους τους Τούρκους Uyghur. Η Δημοκρατία του Τατζικιστάν είναι κράτος στην Κεντρική Ασία. Συνορεύει με το Αφγανιστάν, την Κίνα, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Το Τατζικιστάν ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1917 έως το 1991. Το Τατζικιστάν είναι περιοχή κυρίως ορεινή κι οι κορυφές της είναι από τις ψηλότερες ολόκληρης της περιοχής. Οι κάτοικοι λέγονται Ταζίκ (Τατζίκοι), είναι ιρανική φυλή και έχουν θρήσκευμα το Ισλάμ και αποτελούν το 60% του πληθυσμού. Έχει πληθυσμό 8.742.000 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις του 2017. Το κλίμα είναι ηπειρωτικό, οι βροχές ελάχιστες και οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από +45 °C έως -63 °C. Το Τατζικιστάν είναι προεδρική δημοκρατία που αποτελείται από τέσσερις περιφέρειες. Οι κάτοικοι ομιλούν τη Τατζίκ γλώσσα, μια διάλεκτο των Περσικών. Πολλοί Τατζίκοι μιλάνε τα ρώσικα ως δεύτερη γλώσσα. Η χώρα είναι από τις ελάχιστες στην Κεντρική Ασία στην οποία επιτρέπεται και η ενεργός αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η Τατζίκ γλώσσα διατηρεί πολυάριθμα αρχαϊκά στοιχεία στο λεξιλόγιό της, την προφορά και τη γραμματική , που έχουν χαθεί στον περσόφωνο κόσμο, εν μέρει εξαιτίας της απομόνωσής της στα βουνά της κεντρικής Ασίας. Οι Τατζικοι ανήκουν φυλετικά και ανθρωπολογικά στην λευκή ευρωπαϊκή φυλή. Μοιάζει με παραμύθι, ένα από αυτά που διηγούνται οι ίδιοι οι Ισκανταρί Παμίρσκι, στα υψίπεδα του Τατζικιστάν. Αλλά αποτελεί πραγματικότητα. Εκεί στα βάθη της Ανατολής, στο ορεινό και δυσπρόσιτο Παμίρ, υπάρχουν ολόκληρα χωριά με απογόνους στρατιωτών του Μέγα Αλέξανδρου. Ανθρώπους περήφανους για την ελληνική καταγωγή τους και με άσβεστη τη μνήμη -ύστερα από 20 και πλέον αιώνες- της προσωπικότητας του Μακεδόνα στρατηλάτη. Την ανακάλυψη αυτών των παντελώς άγνωστων χωριών έκανε ο ιστορικός ερευνητής και σκηνοθέτης Δημήτρης Μανωλεσάκης, πριν από λίγους μόλις μήνες. Μαζί του θα «ταξιδέψουμε» στο άγριο Παμίρ για να «γνωρίσουμε» τους μακρινούς... συμπατριώτες μας. Τα οροπέδια του Παμίρ είναι πράγματι από τις πιο υψηλές «βεράντες» του κόσμου. Αλλά και τις πιο αποκομμένες από αυτόν. Τις πιο απόρθητες. Αυτά τα σιωπηλά κακοτράχαλα βουνά της κεντρικής Ασίας δεν έχουν γνωρίσει ποτέ εισβολέα. Μόνο ένας πέρασε από εκεί, πριν από 2.333 χρόνια, και μολονότι τους κατέκτησε, αυτοί τον λάτρεψαν, γιατί δεν τους πάτησε παρά μόνο τους παρέσυρε σε έναν αστείρευτο ενθουσιασμό για τη ζωή και τη μάθηση. Επειτα, άφησε σε αυτούς τα «φώτα» και κάποιους από τους στρατιώτες του (ζωντανή απόδειξη οι απόγονοί τους, που ζουν ακόμη εδώ) και συνέχισε τη μεγάλη πορεία του. Εκτοτε, εκείνοι θαρρείς και εισήλθαν σε μια ζώνη του απολύτου, όπου τίποτα δεν προκαλεί φθορά στις παραδόσεις, όπου η πίστη μένει δροσερή και αθώα, σαν μόλις να ανάβλυσε. Οπου οι ψυχές δεν γερνάνε, ελλείψει αμφιβολιών. Δεν είναι εύκολο ένας κατακτητής να λατρευτεί, πόσο μάλλον να θεοποιηθεί και ως θεός να παραμείνει «ζωντανός» για 20 αιώνες. Αυτό το κατάφερε ο Αλέξανδρος. O Ισκαντάρ, γι' αυτούς. Από εκείνον πήραν και το όνομά τους: Ισκανταρί Παμίρσκι. Αλεξανδρινοί του Παμίρ. Και όμως. Μόλις πριν από λίγους μήνες ουδείς, μα ουδείς γνώριζε την παρουσία τους. Την ανακάλυψή τους έκανε το περασμένο φθινόπωρο ο Ελληνας ιστορικός ερευνητής και σκηνοθέτης Δημήτρης Μανωλεσάκης ύστερα από επίμονη και επίπονη εξερεύνηση στις οροσειρές του Παμίρ (στο Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν και τα σύνορά του με Αφγανιστάν, Κίνα και Κιργισία), δηλαδή στην αρχαία Σογδιανή και Βακτριανή, όπου, κατά τον Μάρκο Πόλο ζούσαν απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κι όπως απεδείχθη, συνεχίζουν να ζουν. Πέντε τέτοια ελληνικά χωριά ανακάλυψε ο Δ. Μανωλεσάκης (υπάρχουν κι άλλα στην περιοχή, αλλά δεν ήταν δυνατή η πρόσβαση, χρειαζόταν πολυήμερη οδοιπορία). Πέντε χωριά σε υψόμετρο μεταξύ 3.000 και 4.000 μ. σε διαφορετικά οροπέδια των οροσειρών του Παμίρ. Τα πέντε χωριά που εντόπισε ο Δ. Μανωλεσάκης βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία του Παμίρ και αγνοούν την ύπαρξη των υπολοίπων χωριών. Ακούν σε τρεις ονομασίες, ανάλογα με τις περιοχές όπου ζουν. Ισκανταρί Παμίρσκι (Αλεξανδρινοί του Παμίρ), Ισκανταρί Κούλι (Αλεξανδρινοί της Λίμνης) και Καλάσι Παμίρσκι (Καλάς του Παμίρ). Αυτοί οι τελευταίοι, προέρχονται από τους Καλάς των Ιμαλαΐων του Πακιστάν. Προφανώς, κάποιοι από αυτούς εκδιώχθηκαν από το οροπέδιο του Τσιτράλ και κατέφυγαν στο Παμίρ. Οπως και οι Καλάς των Ιμαλαΐων, έτσι και οι Καλάς του Παμίρ διατηρούν αρχαιοελληνικά έθιμα τα οποία αναβιώνουν σε μυστικές τοποθεσίες. Οι απόγονοι Ελλήνων του Παμίρ μιλούν μια γλώσσα η οποία είναι μίξη περσικών, ουζμπεκικών, τατζικικών, ταρταρικών, αφγανικών και αρχαιοελληνικών λέξεων και ριζών.
http://www.kathimerini.gr/157572/article/epikairothta/ellada/oi-3exasmenoi-ellhnes-toy-pamir
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Τατζικιστάν
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Τατζίκ_γλώσσα
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Äynu_people
http://stopsachno1.blogspot.gr
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αυτοκρατορία_των_Εφθαλιτών
https://rogerios.wordpress.com/tag/κουσάν/



Οι άγνωστοι Έλληνες και Σκυθες κάτοικοι της Κίνας και ο πολιτισμός των ευρωπαϊκών πληθυσμών εκεί (Μέρος Α')

Τα «Διονυσιακά» ή « Διονυσιακών βιβλία μη΄ » (μη΄= 48) είναι ελληνικό επικό ποίημα του Νόννου του Πανοπολίτη . Αποτελείται από 21.419 στίχους σε 48 βιβλία. Περιγράφει την ζωή και τον θρίαμβο του θεού Διονύσου, και κυρίως την εκστρατεία του στην Εγγύς Ανατολή και στις Ινδίες. Οι σκηνές που περιγράφονται εκτυλίσσονται σε όλα τα τότε γνωστά μέρη της Γης. Ο Δίας διατάζει τον Διόνυσο να κάνει εκστρατεία κατά των Ινδών για να συμπεριληφθεί στον Όλυμπο. Η Ρέα στέλνει τον Κορύβαντα Πυρρίχιο να επιστρατεύσει πολεμιστές. Ακολουθεί αναλυτική αναφορά των λαών, με την πατρίδα τους και τον αρχηγό τους. Η Ρέα επιστρατεύει και θεούς για να πολεμήσουν στο πλευρό του Διονύσου. Η Ήρα όμως θα πάει με το μέρος των Ινδών. Ακολουθεί αναλυτική αναφορά των στρατευμάτων και των οπλισμών τους. Στην όχθη του ποταμού Αστακού γίνεται μάχη, κατά την οποία ο Διόνυσος μετατρέπει τα ύδατα του ποταμού σε κρασί, μεθώντας και εξουδετερώνοντας με αυτό τον τρόπο τους αντιπάλους του. Μαρτυρίες για την ύπαρξη των «Τόχαρων» υπήρχαν στην αρχαιότητα, εξ αιτίας όμως της μεγάλης αποστάσεώς τους από την Ευρώπη, δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία σε αυτές και θεωρήθηκαν μύθος ή φαντασία. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει μία περιγραφή για τους Σηρες, (τα έθνη της Βορειοδυτικής Κίνας από Έλληνες και Ρωμαίους) που έγινε στον Αυτοκράτορα Κλαύδιο από μία πρεσβεία από την Ταυροφάνη (Κεϋλάνη). Σύμφωνα με τα λεγόμενα των Κεϋλανών πρέσβεων, οι άνθρωποι στη Βορειοδυτική Κίνα ήταν πολύ ψηλοί, είχαν πυρόξανθα μαλλιά και γαλάζια μάτια. Αλλά και κινεζικές μαρτυρίες, που αναφέρονται στους κατοίκους της συγκεκριμένης περιοχής σε μία περίοδο ιστορικής καταγραφής 1.000 χρόνων, περιγράφουν ψηλούς σωματότυπους με μπλε ή πράσινα μάτια, μακριές μύτες, πολλά γένια και κόκκινα ή ξανθά μαλλιά. Οι Αρχαίοι Έλληνες ανέφεραν ως Τόχαρους, τους κατοίκους της Βακτριανής που κατέλυσαν τα ελληνιστικά βασίλεια της Ινδικής Χερσονήσου. Αυτοί ονομάζονταν από τους Έλληνες «Τόχαροι» και από τους Ινδο- Αρίους «Τουσάρα» και εισήλθαν, σύμφωνα με την αρχαία ιστοριογραφία, στη περιοχή της Βακτρίας από την κοιλάδα του Ταρίμ καταδιωκόμενοι από την επέλαση των Ούννων και κάποιων πρωτο-τουρκικών λαών στην περιοχή τους. Οι δε Τούρκοι της Μογγολίας αναφέρονταν στους κατοίκους της περιοχής του Ταρίμ, λέγοντας ότι αυτοί μιλάνε την «τόξρι» γλώσσα. Το εθνονύμιο «Τόχαροι», χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από τον Μύλερ, το 1907 και μετέπειτα από τους επιστήμονες που αποκρυπτογράφησαν τα «τοχαρικά» κείμενα. Σήμερα αμφισβητείται αν οι Τόχαροι χρησιμοποιούσαν το εθνονύμιο αυτό για τον εαυτό τους. Ορισμένοι θεωρούν ότι οι Τόχαροι που ανέφεραν οι Αρχαίοι Έλληνες είναι κάποιο περσικό φύλο και όχι οι κάτοικοι της κοιλάδας του Ταρίμ οι οποίοι ονομάζονταν αλλιώς. Σύμφωνα με τον Μάλλορυ τον 6ο και 8ο αι. μ.Χ. οι Τόχαροι της περιοχής του  Κιούτσι,  αυτοαποκαλούνταν Κούζινε και οι δε κάτοικοι του Αγνιντέσα, Αάρσι (αργυροί ή λευκοί στη γλώσσα τους). Σύμφωνα δε με τον Ντάγκλας Ανταμς, οι Τόχαροι αυτοαποκαλούνταν Άκνι,(ακρίτες στη γλώσσα τους). Οι ταφές των Τόχαρων παρουσιάζουν εξαιρετικές ανθρωπολογικές και τελετουργικές ομοιότητες με τις κέλτικες ταφές, σε σημείο που αρκετοί ερευνητές θεωρούν τους Τόχαρους ως κελτικής καταγωγής. Τα ρούχα των Τόχαρων είναι τα ίδια με τα ευρωπαϊκά νεολιθικά ρούχα και φαίνεται ότι παρασκευάστηκαν με τις ίδιες μεθόδους υφαντουργίας. Τα τοχαρικά ταρτάν, ως στυλ, ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου, της Μαύρης Θάλασσας και της Μικράς Ασίας. Ρούχα αντίστοιχης ύφανσης έχουν βρεθεί και στα σώματα των αλατωρύχων στην Αυστρία, γύρω στο 1.300 π.Χ.. Η δε διαγώνια ύφανση των υφασμάτων δείχνει ιδιαίτερα εξελιγμένο τρόπο ύφανσης, το μεν ύφασμα που βρέθηκε στις μούμιες είναι το πλέον ανατολικό  δείγμα αυτού του είδους της τεχνικής ύφανσης. Γενετικά, οι μούμιες, από την πλευρά της πατρικής γενεάς δηλ. του Υ χρωματοσώματος, ανήκουν στην υποομάδα R1a που συναντάται κυρίως σε σλαβικά και ιρανικά έθνη και κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Οι Ασιάτες, όπως οι Κινέζοι έφθασαν στην περιοχή 2.000 χρόνια μετά τους Ευρωπαίους, ενώ  οι Ουιγούροι Τούρκοι έφθασαν στη περιοχή άλλα 1.842 χρόνια μετά, δηλ. το 842 μ.Χ. μετά την κατάρρευση του μογγολικού βασιλείου στις όχθες του Ορχόν ποταμού. Ο Μαιρ υποστηρίζει ότι οι Τόχαροι έφθασαν στην περιοχή από τα βουνά του Παμίρ, γύρω στα 5.000 χρόνια πριν από την εποχή μας δηλ. γύρω στο 3000 π.Χ. Επιπλέον, οι Μάλλορυ και Μαιρ θεωρούν ότι, δύο καυκασοειδείς δηλ. δύο ευρωπαϊκοί τύποι ανθρώπων συνυπήρξαν στην περιοχή: οι (δυτικοευρωπαίοι από πλευράς γλώσσας) Τόχαροι και οι (ανατολικοευρωπαίοι από πλευρά γλώσσας) Σάκες. Ύστερα από εξέταση 302 τοχαρικών κρανίων, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, οι κοντινότεροι συγγενείς των Τοχάρων, από ανθρωπολογικής πλευράς, ήταν οι δημιουργοί του πολιτισμού του Αφανάσεβο, στα βόρεια του Ταρίμ και του πολιτισμού του Αντρόνοβο. Οι Μαλλορυ και Μαιρ προκρίνουν τον πολιτισμό του Αφανάσεβο (3.500-2.500 π.Χ.), ο οποίος είναι απευθείας ευρωπαϊκός, τόσο γενετικά όσο και πολιτισμικά, αλλά προηγείται χρονικά του ιρανικού Αντρόνοβο (2000π.Χ. -900 π.Χ.) και έτσι εξηγεί και την αποκοπή της τοχαρικής γλώσσας από τις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, λόγω της μετέπειτα επέκτασης των ιρανικών ανατολικοευρωπαϊκών γλωσσών στην περιοχή. Κάτι εξίσου αξιοπερίεργο συνέβη όταν οι ερευνητές ξεκίνησαν να μελετούν την γλώσσα των κειμένων. Ανακάλυψαν ότι η τοχαρική παρουσιάζει την εξής ιδιομορφία: ήταν μία κέντουμ γλώσσα δηλ. μία δυτικοευρωπαϊκή γλώσσα! Οι κέντουμ γλώσσες δηλ. όλες οι δυτικές ευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα ελληνικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά και τα κέλτικα διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα φωνολογικά ιδιώματα που τις ξεχωρίζουν από τις ανατολικοευρωπαϊκές. Έτσι θεωρείται ότι οι Τόχαροι κατοικούσαν αρχικά στη περιοχή της νότιας Ρωσίας και μετέπειτα δίπλα σε σλάβικους πληθυσμούς, καθώς παρατηρείται μία σλαβική επιρροή στο λεξιλόγιό τους. Το πολιτειακό σύστημα των Τοχάρων δεν διέφερε πολύ από το επικρατούν στην Ευρώπη την ίδια εποχή. Όπως και οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Τόχαροι ζούσαν σε πόλεις -κράτη. Σε αυτά ένας βασιλιάς και ένα συμβούλιο γερόντων, αποφάσιζαν για όλα τα θέματα της πόλης-κράτους. Οι Τόχαροι βασιλείς κάθονταν σε θρόνους με σκαλισμένα λιοντάρια, γεγονός που προκάλεσε εντύπωση στους Κινέζους απεσταλμένους που πρωτοαντίκρισαν θρόνο, πρώτη φορά στα τοχαρικά βασίλεια και περιέγραψαν ότι ο Τόχαρος βασιλιάς κάθεται σε ένα κρεβάτι με λιοντάρια, καθώς δεν ήταν γνωστή σε αυτούς και στην Ασία ευρύτερα η  έννοια της καρέκλας. Η θέση της γυναίκας στην τοχαρική κοινωνία ήταν η ίδια όπως και στην υπόλοιπη πατριαρχική ευρωπαϊκή κοινωνία, παρ’ όλα αυτά όμως η γυναίκα μπορούσε να είναι μάρτυρας σε δικαστήριο. Δεν υπάρχει μαρτυρία ότι οι Τόχαροι άντρες είχαν το δικαίωμα να πουλήσουν την γυναίκα τους, όπως έκαναν οι Κινέζοι. Οι Τόχαροι ήταν κυρίως βουδιστές, της αρχαιότερης σχολής του βουδισμού, της Σαρβαστιβάντα, την οποία είχαν δανειστεί από τους Ιρανούς της Ινδίας, τους Ινδο-Αρίους. Οι βουδιστές ιερείς  κατείχαν τη δεύτερη ανώτερη κοινωνικά θέση στην τοχαρική κοινωνία (όπως και σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες  π.χ. οι Δρυίδες στην κέλτικη κοινωνία, οι Βραχμάνοι στην Ινδία κ.λπ.). Ακόμη και  μέλη της βασιλικής οικογένειας, αλλά και πολλά μέλη της αριστοκρατίας (όπως και στην Ευρώπη π.χ. Βυζάντιο και Δυτική Ευρώπη) γίνονταν ιερείς. Μοναχοί αλλά και μοναχές, ήταν πολλές πριγκίπισσες και βασίλισσες, εκ των οποίων και πολλές κτητόρισες και δωρήτριες των μοναστηριών. Οι πιστοί νήστευαν και αφιέρωναν ακριβά στολίδια στα αγάλματα του βούδα. Οι Τόχαροι δεν ήταν μόνο βουδιστές αλλά και νεστοριανοί χριστιανοί. Οι τοιχογραφίες στις σπηλιές του σημερινού Μπεζεκλίκ, απεικονίζουν νεστοριανούς χριστιανούς. Οι πρώτοι Χριστιανοί έφθασαν στα τοχαρικά βασίλεια από την Περσία, που ήταν σαφώς ενάντια στο χριστιανισμό, καθώς τον θεωρούσε βυζαντινή θρησκεία και τους χριστιανούς υπηκόους του εκ προοιμίου φιλοβυζαντινούς και εν δυνάμει προδότες. Η χρονιά των Τόχαρων είχε 12 μήνες και ξεκινούσε μέσα στην άνοιξη, γεγονός που εορτάζονταν με μία γιορτή που σηματοδοτούσε την αρχή της νέας χρονιάς με το τέλος του χειμώνα και την αναγέννηση της φύσης και άρα την έναρξη της καλλιεργητικής γεωργικής περιόδου. Αντίστοιχες γιορτές είχαν και έχουν οι Πέρσες, οι Κούρδοι και οι Αλβανοί όπως τη γιορτή του Νεβρόζ, ή Νιου Ρόζ δηλ. της Νέας Χρονιάς. Κατά τη διάρκεια της Νέας Χρονιάς οι Τόχαροι διοργάνωναν ιππικούς αγώνες, έθιμο που συναντάται και στους Σκανδιναβικούς λαούς. Επίσης στη αρχή της άνοιξης υπήρχε γιορτή όμοια με το ευρωπαϊκό καρναβάλι και τα Λουπερκάλια των Ρωμαίων. Οι Τοχαροι ντυνόταν με μάσκες και δέρματα ζώων και παρίσταναν υπερφυσικά πλάσματα. Στις αρχές Ιανουαρίου οι Τόχαροι  έβαφαν τα πρόσωπά τους, ράντιζαν ο ένας τον άλλον για να διώξουν τα δαιμόνια. Στις γιορτές τους έπιναν κρασί από αμπέλια, τα οποία καλλιεργούσαν ενώ δεν έλειπαν τα συμπόσια. Έπαιζαν σκάκι, ενώ γνώριζαν και τα ζάρια. Ο Μέγας Αλέξανδρος ίδρυσε το 329 π.Χ. την πόλη Αλεξάνδρεια την Εσχάτη στην είσοδο της κοιλάδας της Φεργκάνας, στο σημερινό Τατζικιστάν. Ο Ευθύδημος ο βασιλιάς του Ελληνιστικού βασιλείου στη Βακτριανή επέκτεινε το βασίλειο του στη Σογδιανή και έκανε εκστρατείες ως το Σόλεκ. Ο Διόδοτος, κυβερνήτης των χιλίων πόλεων της Βακτριανής (246 π.χ.), αποστάτησε και κύρηξε τον ευατό του βασιλέα, και όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Ανατολής ακολούθησαν το παράδειγμα του και αποσχίστηκαν από τους Μακεδόνες. Το νέο αυτό βασίλειο, ήταν εξαιρετικά αστικοποιημένο και θεωρούνταν ως ένα από τα πλουσιότερα της Ανατολής και επρόκειτο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σε δύναμη και γεωγραφική επέκταση προς ανατολή και δύση: Οι Έλληνες που προκάλεσαν την εξέγερση της Βακτριανής, έγιναν τόσο ισχυροί λόγω της γονιμότητας της γης της οποίας έγιναν οι κυρίαρχοι, όχι μόνο της Αρίας, αλλά και της Ινδίας, όπως ο Απολλόδωρος της Αρτεμισίας λέει, και περισσότερες φυλές κατέκτησαν αυτοί παρά ο Αλέξανδρος...Οι πόλεις τους ήταν τα Βάκτρα και την Δαράψα, και αρκετές άλλες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ευκρατιδεία, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον κυβερνήτη της. Τα ελληνικά στοιχεία της πόλης Νίγια στην Κίνα ήρθαν στη δημοσιότητα έπειτα από σειρά αρχαιολογικών ανασκαφών οι οποίες είχαν οι όποιες εντάθηκαν τη δεκαετία του 1990. Συγκεκριμένα το 1993, ανακαλύφθηκε ότι στην αρχαία πόλη Νίγια της ερήμου Ταλκλαμακάν βρέθηκαν δείγματα αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Η είδηση ήρθε στο φως χάρη σε δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν άξονες σιδήρου και δρεπάνια, ξύλινα όπλα, πύλινους τεφροδόχους, οικιακά βάζα, χάλκινα νομίσματα κάτοπτρα, δαχτυλίδια τα οποία στο σύνολο τους είναι ελληνικής καταγωγής. Ακόμα την ίδια εποχή ανακαλύφθηκε και ένας αμφορέας στην πόλη Νίγια και συγκεκριμένα 640 χιλιόμετρα από την πόλη Kashgar. Αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν ανακαλυφθεί και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα στην Κίνα, όπως το μωσαϊκό Sampul, ένα μάλλινο κρεμαστό ύφασμα που απεικονίζει ένα στρατιώτη, πιθανότητα ελληνικής καταγωγής και ένας Κένταυρος. Επιπλέον, έχουν ανακαλυφθεί και αγάλματα Ελλήνων στρατιωτών του 3ου αιώνα π.Χ. Επίσης, αρκετά ειδώλια και αναπαραστάσεις των Ελλήνων στρατιωτών έχουν βρεθεί βόρεια του Tien Shan. Τα παραπάνω δύο εκτίθενται στο Μουσείο Xinjiang, στο Ουρούμκι της Κίνας. Τα ελληνιστικά βασίλεια της Βακτριανης και της Ινδίας διαλύθηκαν από τους Τοχαρους και αντικαταστάθηκαν από την Αυτοκρατορία τους, Κουσαν που είχε επίσημη γλώσσα του κράτους την ελληνική. Η Κίνα είχε εμπορικές συναλλαγές με τους Τόχαρους. Οι Κινέζοι έστελναν πρεσβείες για να πάρουν τα «θεϊκά» τοχαρικά,  όπως τα αποκαλούσαν, άλογα, που ήταν μεγαλύτερα από τα μογγολικά και κρατούσαν πάνω τους κατάφρακτους ιππείς της Σογδιανής, της Φεργκάνα και της Παρθίας. Με την τοχαρική αυτοκρατορία του Κουσάν, η βόρεια Ινδία ενώθηκε με τη Κεντρική Ασία και την κοιλάδα του Ταρίμ. Από αυτήν την κεντρική τοποθεσία, η αυτοκρατορία Κοσσάν κατέστη ένας πλούσιος εμπορικός κόμβος μεταξύ των λαών Χαν της Κίνας, Σασσανιδών της Περσίας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Ρωμαϊκός χρυσός και το Κινεζικό μετάξι διακινούνταν στην αυτοκρατορία, με πολύ μεγάλο κέρδος για τους μεσάζοντες. Λαμβάνοντας δε υπόψιν όλες τις επαφές τους με τις μεγάλες αυτοκρατορίες της εποχής, δεν είναι περίεργο ότι οι Κοσσανοί είχαν αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό δανειζόμενοι στοιχεία από άλλες χώρες. Κυρίως Ζωροάστρες στο θρήσκευμα, οι Κοσσανοί ενσωμάτωσαν Βουδιστικές και Ελληνιστικές θεότητες θρησκευτικά στοιχεία στις δικές τους θρησκευτικές πρακτικές. Τα νομίσματά τους απεικονίζουν θεότητες που περιλαμβάνουν τον Ήλιο, τον Ηρακλή τον Βούδα, τον Σακιαμούνι Βούδα μέχρι τους Αχούρα Μάζντα, Μίθρα και Άταρ. Χρησιμοποιούσαν το Ελληνικό αλφάβητο, με την προσθήκη του γράμματος Sho. Επί ηγεμονίας του 5 αυτοκράτορα, Κανίσκα (Kanishka) του Μέγα (περ. 127-140 π.Χ) η αυτοκρατορία είχε εξαπλωθεί σε όλη την βόρεια Ινδία και επεκτάθηκε ανατολικά κατά μήκος της λεκάνης Tarim (πατρίδα των Κοσσανών). Ο Κανίσκα διοικούσε από το σημερινό Πεσαβάρ στο Πακιστάν, αλλά η αυτοκρατορία του περιελάμβανε επίσης τις μεγάλες πόλεις στον δρόμο του μεταξιού, Kashgar, Yarkand και Khotan, σημερινό κινέζικο Xinjiang ή Ανατολικό Τουρκεστάν. Ο πρώτος βασιλέας των Κοσσανών Ηραίος (κυβέρνησε 1-30 μ.Χ.) απείχε ελάχιστα από το να καταστεί φύλαρχος των Yuezhi. Έτσι ο κλήρος έπεσε στο διάδοχό του Kujula Kadphises (Κογιόλα Καδφίσης) (κυβέρνησε 30-80 μ.Χ.) για να αναλάβει τον ρόλο πραγματικού μονάρχη και να ενώσει τις διαφορετικές και ερίζουσες φυλές των Yuezhi υπό την σκέπη των Κοσσανών κατά τη διάρκεια του 1 αιώνα μ.Χ. Από αυτές τις δύο πρωτεύουσες Ταξιλα και Μπαγκραμ, καθώς και άλλους οικισμούς και εμπορικούς σταθμούς βορειότερα, οι Κοσσανοί κατέστησαν κυρίαρχοι του εμπορίου, υιοθέτησαν το Ελληνικό αλφάβητο και έκοψαν δικά τους χρυσά νομίσματα που απεικόνιζαν Κοσσανούς βασιλείς, Ελληνικά ρητά και σύμβολα εμπνευσμένα από Ρωμαϊκά νομίσματα που χρησιμοποιούνταν ευρέως εκείνη την εποχή, προκειμένου να αγοράζουν αγαθά από καραβάνια κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένας ζωντανός πολιτισμός, από την συγχώνευση των Δυτικών Ελληνο Βακτριανών εθίμων, με εκείνων της ανατολικής Ινδίας, προσαρμοσμένος στον δυναμικό χαρακτήρα της Κεντρικής Ασίας. Θέματα που προέρχονταν από την Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία αναμίχθηκαν με Βουδιστικά σύμβολα και ευαισθησίες, με αποτέλεσμα τις πρώτες αναπαραστάσεις του Βούδα με ανθρώπινη μορφή κατά τη διάρκεια, καθώς και τις πρώτες απεικονίσεις των βασικών Βουδιστικών προσωπικοτήτων, όπως ο Μποντισάτβα. Ο Κανίσκα ενθάρρυνε τόσο την σχολή Γκαντάρα της Ελληνο-Βουδιστικής τέχνη, όσο και την σχολή των Ινδουιστών Ματούρα. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στην Βουδιστική αρχιτεκτονική ήταν η στούπα Κανίσκα στο Πεσαβάρ. Χρονολογούμενο στο πρώτο έτος της βασιλείας Κανίσκα το 127 μ.Χ, το φέρετρο ανακαλύφθηκε σε ένα θάλαμο φύλαξης στην στούπα Κανίσκα, κατά τη διάρκεια των αρχαιολογικών ανασκαφών το 1908 -1909 στο Σαχ-τζι-Ντερί στα περίχωρα της Πεσαβάρ. Το πρωτότυπο είναι σήμερα στο Μουσείο Πεσαβάρ και μια παλιά ρεπλίκα εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο. Λέγεται δε ότι μέσα στο φέρετρο συμπεριλαμβάνονται και τρία τμήματα οστών του Βούδα. Το φέρετρο υπογράφεται από τον κατασκευαστή, έναν Έλληνα καλλιτέχνη ονόματι Αγησίλαο , ο οποίος επέβλεψε την εργασία στην στούπα επιβεβαιώνοντας την άμεση συμμετοχή Ελλήνων στα Βουδιστικά έργα. Τα γλυπτά από τον Χάντα συνδυάζουν στοιχεία Βουδισμού και Ελληνισμού, σε ένα σχεδόν τέλειο και μοναδικά αναγνωρίσιμο Ελληνιστικό στυλ. Παρά το γεγονός ότι η εν λόγω τεχνοτροπία τοποθετείται από τους ειδικούς στην ύστερη Ελληνιστική περίοδο του 2ου ή 1ου αιώνα π.Χ., τα εν λόγω γλυπτά χρονολογούνται περί τον 1 αιώνα μ.Χ. ή αργότερα. Λαμβάνοντας υπόψη την εξαιρετική ποιότητα, την τεχνική φινέτσα, την ποικιλία και ποσότητα των γλυπτών, ο Χάντα πρέπει να ήταν μια «πόλη εργοστάσιο» στην οποία έζησαν και εργάστηκαν Έλληνες, ή εκπαιδευμένοι καλλιτέχνες εξοικειωμένοι με όλες τις πτυχές της Ελληνιστικής γλυπτικής, σε αυτό που ο ιστορικός μελετητής John Boardman περιγράφει ως « το λίκνο της νεότευκτης Βουδιστικής γλυπτικής στο Ινδο-Ελληνικό στυλ». Η «μεταφορά» των Ελλήνων ηρώων στον Βουδισμό (π.χ. ο Ηρακλής είναι η έμπνευση και το μοντέλο για την Βουδιστική Bodhissatva) αναδεικνύεται πλήρως στον Χάντα. Αυτές οι ανακαλύψεις με τις περίτεχνες εξειδικευμένες κατασκευές και το εξευγενισμένο καλλιεργημένο επίπεδο των πολιτών ενίσχυσαν την γοητεία της Κοσσανικής αυτοκρατορίας, τοποθετώντας την σε περίοπτη θέση μεταξύ των ήδη καταξιωμένων πολιτισμών της αρχαιότητας.
http://stopsachno1.blogspot.gr
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Διονυσιακά
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελληνικό_βασίλειο_της_Βακτριανή
http://www.onalert.gr/stories/Nigia-h-arxaia-polh-me-ta-ellhnikia-ixnh-sthn-kina/50731
https://chilonas.com/2015/11/17/httpwp-mep1op6y-2zp/