Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018

The military campaign of king Seleucus Nicator against India and the treaty that shield the friendship

Seleucus I Nicator (c. 358 BC - 281 BC; "Seleucus the Victor") was one of the Diadochi. Having previously served as an infantry general under Alexander the Great, he eventually assumed the title of basileus and established the Seleucid Empire over much of the territory in the Near East which Alexander had conquered. After the death of Alexander in June 323 BC, Seleucus initially supported Perdiccas, the regent of Alexander's empire, and was appointed Commander of the Companions and chiliarch at the Partition of Babylon in 323 BC. However, after the outbreak of the Wars of the Diadochi in 322, Perdiccas' military failures against Ptolemy in Egypt led to the mutiny of his troops in Pelusium. Perdiccas was betrayed and assassinated in a conspiracy by Seleucus, Peithon and Antigenes in Pelusium sometime in either 321 or 320 BC. At the Partition of Triparadisus in 321 BC, Seleucus was appointed Satrap of Babylon under the new regent Antipater. But almost immediately, the wars between the Diadochi resumed and Antigonus forced Seleucus to flee Babylon. Seleucus was only able to return to Babylon in 312 BC with the support of Ptolemy. From 312 BC, Seleucus ruthlessly expanded his dominions and eventually conquered the Persian and Median lands. Seleucus ruled not only Babylonia, but the entire enormous eastern part of Alexander's empire. Seleucus' wars took him as far as India, where, after two years of war (305–303 BC), he was defeated by the armies of the Maurya Empireand made peace by marrying his daughter to king Chandragupta, whereupon he was rewarded a considerable force of 500 war elephants, which would play a decisive role against Antigonus at the Battle of Ipsus in 301 BC and against Lysimachus at the Battle of Corupedium in 281 BC. Seleucus' victories against Antigonus and Lysimachus left the Seleucid dynasty virtually unopposed in Asia and in Anatolia. However, Seleucus also hoped to take control of Lysimachus' European territories, primarily Thrace and Macedon itself. But upon arriving in Thrace in 281 BC, Seleucus was assassinated by Ptolemy Ceraunus, who had taken refuge at the Seleucid court with his sister Lysandra. The assassination of Seleucus destroyed Seleucid prospects in Thrace and Macedon, and paved the way for Ptolemy Ceraunus to absorb much of Lysimachus' former power in Macedon. Seleucus was succeeded by his son Antiochus I as ruler of the Seleucid empire. Seleucus founded new cities during his reign, including Antioch (300 BC) and in particular Seleucia on the Tigris (c. 305 BC), the new capital of the Seleucid Empire, a foundation that eventually depopulated Babylon. The event connected to Seleucus was the founding of the city of Seleucia. The city was built on the shore of the Tigris probably in 307 or 305 BC. Seleucus made Seleucia his new capital, thus imitating Lysimachus, Cassander and Antigonus, all of whom had named cities after themselves. Seleucus also transferred the mint of Babylon to his new city. Babylon was soon left in the shadow of Seleucia, and the story goes that Antiochus, the son of Seleucus, moved the whole population of Babylon to his father's namesake capital in 275 BC. The city flourished until AD 165, when the Romans destroyed it.
Before his death, Seleucus tried to deal with the administration of Asia Minor. The region was ethnically diverse, consisting of Greek cities, a Persian aristocracy and indigenous peoples. Seleucus perhaps tried to defeat Cappadocia, but failed. Lysimachus' old officer Philetairos ruled Pergamon independently. On the other hand, based on their names, Seleucus apparently founded a number of new cities in Asia Minor. Few of the letters Seleucus sent to different cities and temples still exist. All cities in Asia Minor sent embassies to their new ruler. It is reported that Seleucus complained about the number of letters he received and was forced to read. He was apparently a popular ruler. The Seleucid Empire became a major center of Hellenistic culture it maintained the preeminence of Greek customs where a Greek political elite dominated, mostly in the urban areas. The Greek population of the cities who formed the dominant elite were reinforced by immigration from Greece.
Chandragupta Maurya (reign: 321–297 BCE) was the founder of the Maurya Empire, which was originally centered in the Magadha region, but eventually expanded to include a larger part of ancient India. Chandragupta, under the tutelage of Chanakya, conquered the Nanda Empire and the eastern provinces of the Seleucid Empire, thus establishing the largest empire that would exist in the Indian subcontinent. Chandragupta's life and accomplishments are described in ancient Hindu, Buddhist and Greek texts, but they vary significantly in details from the Jaina accounts. Megasthenes served as a Greek ambassador in his court for four years. In Greek and Latin accounts, Chandragupta is known as Sandrokottos and Androcottus. Chandragupta Maurya was a pivotal figure in the history of India. Prior to his consolidation of power, Alexander the Great had invaded the northwest Indian subcontinent, but would abandon further campaigning into India in 326 BCE due to a mutiny in his army. The Macedonian Empire left behind satrapies in the disputed northwestern Indian subcontinent. The region, previously being governed by the Achaemenid Empire since the conquests of Darius the Great, was once again contested over. The Indus Valley and adjoining regions would be conquered by Chandragupta during the Seleucid–Mauryan war. The Mauryan Empire would eventually extend from Bangladesh to Afghanistan, and incorporate most of the Indian subcontinent. After unifying much of India, Chandragupta and Chanakya passed a series of major economic and political reforms. He established a strong central administration from Pataliputra (Patna), patterned after Chanakya's text on governance and politics, the Arthashastra.Chandragupta's India was characterised by an efficient and highly organised structure. The empire built infrastructure such as irrigation, temples, mines and roads, leading to a strong economy. With internal and external trade thriving and agriculture flourishing, the empire built a large and trained permanent army to help expand and protect its boundaries. Chandragupta's reign, as well the dynasty that followed him, was an era when many religions thrived in India, with Buddhism, Jainism and Ajivika gaining prominence.
The Seleucid–Mauryan War was fought between 305 and 303 BCE. It started due to the occupation of the Indian satrapies of the Macedonian Empire by Emperor Chandragupta Maurya, of the Maurya Empire. Seleucus I Nicator, of the Seleucid Empire, sought to retake those territories. The war ended in a settlement resulting in the annexation the Indus Valley region and perhaps Afghanistan to the Mauryan Empire, with Chandragupta securing control over the areas that he had sought, and a marriage alliance between the two powers. After the war, the Mauryan Empire emerged as the dominant power of the Indian Subcontinent. The Persian provinces in what is now modern Afghanistan, together with the wealthy kingdom of Gandhara and the states of the Indus Valley, had all submitted to Alexander the Great and become part of his empire. Appian : " Seleucis was always lying in wait for the neighboring nations, strong in arms and persuasive in council, he acquired Mesopotamia, Armenia, 'Seleucid' Cappadocia, Persis, Parthia, Bactria, Arabia, Tapouria, Sogdia, Arachosia, Hyrcania, and other adjacent peoples that had been subdued by Alexander, as far as the river Indus, so that the boundaries of his empire were the most extensive in Asia after that of Alexander. The whole region from Phrygia to the Indus was subject to Seleucus." Alexander the Great had appointed satraps in control of his territories. Similarly satraps were appointed to govern the Indus Valley.
The Mauryans had annexed the areas of Indus valley governed by four such Greek satraps: Nicanor, Phillip, Eudamus and Peithon. This established Mauryan control to the banks of the Indus. Chandragupta's victories convinced Seleucus that he needed to secure his eastern flank. Seeking to hold the Macedonian territories there, Seleucus thus came into conflict with the emerging and expanding Mauryan Empire over the Indus Valley. So began the Seleucid-Mauryan War. Appian : "Seleucus crossed the Indus and waged war with Sandrocottus [Maurya], king of the Indians, who dwelt on the banks of that stream, until they came to an understanding with each other and contracted a marriage relationship. Some of these exploits were performed before the death of Antigonus and some afterward."
Chandragupta's army was large, well trained and paid directly by the state as suggested by his counsellor Chanakya. It was estimated at hundreds of thousands of soldiers in Greek accounts. For example, his army is mentioned to have 400,000 soldiers, according to Strabo: " Megasthenes was in the camp of Sandrocottus, which consisted of 400,000 men." Pliny the Elder, who also drew from Megasthenes' work, gives even larger numbers of 600,000 infantry, 30,000 cavalry, and 9,000 war elephants. Mudrarakshasa mentions that Chandragupta's army consisted of Sakas, Yavanas (Greeks), Kiratas, Kambojas, Parasikas and Bahlikas. Seleucus I Nicator's invasion of India (c.306-303 BC) was one of a series of obscure campaigns fought by Seleucus in an attempt to gain control of the eastern part of his recently regained kingdom. The events of the war between Seleucus and Chandragupta are obscure. Seleucus crossed the Indus, and may have advanced towards the Ganges. If there were any major battles Chandragupta must have won them, for when the war ended (possibly in 303 BC) the peace was greatly to his advantage. Seleucus abandoned any claims east of the Indus and also transferred the satrapies of the Parapanisadai (around Kabul), Aria (around Heart) and Arachosia (around Kandahar) and possible eastern Gedrosia to Chandragupta. In return he was given 500 war elephants. The treaty was to be ratified by a marriage alliance between the two men.
Seleucus obtained knowledge of most of northern India, as explained by Pliny the Elder through his numerous embassies to the Mauryan Empire. Seleucus apparently minted coins during his stay in India, as several coins in his name are in the Indian standard and have been excavated in India. These coins describe him as "Basileus" ("King"), which implies a date later than 306 BC. Some of them also mention Seleucus in association with his son Antiochus as king, which would also imply a date as late as 293 BC. No Seleucid coins were struck in India thereafter and confirm the reversal of territory west of the Indus to Chandragupta. Seleucus have founded a navy in the Persian Gulf and in the Indian Ocean. The two rulers seem to have been on very good terms, as classical sources have recorded that following their treaty, Chandragupta sent various presents such as aphrodisiacs to Seleucus.
Strabo : " The Indians occupy in part some of the countries situated along the Indus, which formerly belonged to the Persians: Alexander deprived the Ariani of them, and established there settlements of his own. But Seleucus Nicator gave them to Sandrocottus in consequence of a marriage contract (Epigamia), and received in return five hundred elephants." The details of the engagement treaty are not known, but since the extensive sources available on Seleucus never mention an Indian princess, it is thought that the marital alliance went the other way, with Chandragupta himself or his son Bindusara marrying a Seleucid princess, in accordance with contemporary Greek practices to form dynastic alliances. An Indian Puranic source, the Pratisarga Parva of the Bhavishya Purana, described the marriage of Chandragupta with a Greek ("Yavana") princess, daughter of Seleucus, before accurately detailing early Mauryan genealogy. Pratisarga Parva : "Chandragupta married with a daughter of Suluva, the Yavana king of Pausasa. Thus, he mixed the Buddhists and the Yavanas. He ruled for 60 years. From him, Vindusara was born and ruled for the same number of years as his father. His son was Ashoka." In a return gesture, Chandragupta sent 500 war elephants to Seleucus, which played a key role in the victory of Seleucus at the Battle of Ipsus. In addition to this treaty, Seleucus dispatched an ambassador, Megasthenes, to Chandragupta, and later king Antiochos sent Deimakos to his son Bindusara, at the Maurya court at Pataliputra (Patna).  After Chandragupta's renunciation, his son Bindusara succeeded as the Maurya Emperor. Chandragupta had a marriage alliance with the Seleucids, which has led to speculation that Bindusara's mother might have been Greek or Macedonian. Bindusara. maintained friendly relations with Greek governors in Asia and Egypt. Bindusara's son Ashoka became one of the most influential rulers in India's history due to his extension of the Empire to the entire Indian subcontinent as well as his role in the worldwide propagation of Buddhism.
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Seleucus_I_Nicator
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Chandragupta_Maurya
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Seleucid–Mauryan_war
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Seleucid_Empire
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Bindusara
http://www.historyofwar.org/articles/wars_seleucus_india.html

Ευάγγελος Κλωνης : Ο Έλληνας πιο διάσημος ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου διεθνώς

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν παγκόσμιος πόλεμος που διήρκεσε από το 1939 έως το 1945, αν και σχετικές συγκρούσεις ξεκίνησαν από νωρίτερα. Σε αυτόν ενεπλάκη η πλειονότητα των κρατών του τότε κόσμου -συμπεριλαμβανομένων και των μεγάλων δυνάμεων (Η.Π.Α , Ε.Σ.Σ.Δ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία)- δημιουργώντας τελικά δύο αντίπαλες στρατιωτικές συμμαχίες: τους Συμμάχους και τις δυνάμεις του Άξονα. Αποτέλεσε την πιο εκτεταμένη γεωγραφικά και δαπανηρή σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους ένοπλη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας, στην οποία έλαβαν μέρος περισσότεροι από 100 εκατομμύρια άνθρωποι από περισσότερες από 30 χώρες. Στο όνομα του απόλυτου πολέμου, οι κύριοι συμμετέχοντες διέθεσαν όλες τις οικονομικές, βιομηχανικές και επιστημονικές ικανότητες τους στην παγκόσμια προσπάθεια, εξαλείφοντας τη διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών πόρων. Σημαδεύτηκε από μαζικές εκτελέσεις και θανάτους πολιτών. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται το Ολοκαύτωμα(σκοτώθηκαν περισσότεροι από 11 εκατομμύρια άνθρωποι) και η στρατηγική βομβαρδισμού βιομηχανικών κέντρων και κατοικημένων περιοχών (περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν και η οποία συμπεριέλαβε την ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι από τις Η.Π.Α.). Ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι συγκλονιστικός για τα ανθρώπινα δεδομένα και υπολογίζεται σε 50 έως 85 εκατομμύρια απώλειες. Τα δεδομένα αυτά έκαναν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο την πιο θανατηφόρα σύγκρουση στην ανθρώπινη ιστορία. Χρονολογικά, άρχισε στις 7 Ιουλίου 1937 στην Ασία και την 1 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ευρώπη και τελείωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945. «Καινοτομία» αυτού του πολέμου: η ατομική βόμβα. Με το τέλος του πολέμου άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος, εξαιτίας του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης για την παγκόσμια κυριαρχία, ενώ η Μεγάλη Βρετανία αν και βρίσκονταν στο στρατόπεδο των νικητών, έχασε το μεγαλύτερο μέρος των αποικιών της.
Ο Γκρέγκορι Ναζ  (Gregory Nagy) ενσαρκώνει ένα σπάνιο είδος σύγχρονου φιλέλληνα. Λέει : "Στην ελληνική συνείδηση οι ήρωες και το παρελθόν είναι συνδεδεμένα με τις εορτές. Οι εορτές είναι μια κυκλική ανάγνωση του χρόνου. Οταν ήμουν παιδί φοβόμουν την έννοια της αιωνιότητας, το γεγονός ότι ο χρόνος απλώνεται μπροστά και πίσω χωρίς να σταματά. Οι επαναλαμβανόμενες ετήσιες εορτές των Ελλήνων κάνουν τον χρόνο αυτό να μην είναι συνεχής και τρομακτικός αλλά κυκλικός και ανθρώπινος."
Γράφει ο Χάνσον, ότι οι σημερινοί Ελληνες εξαρτώνται από την ξένη «βοήθεια», αλλά είναι και καχύποπτοι απέναντί της. «Εξηγούν οι λόγοι γιατί ένας τόσο δημιουργικός, λογικός και ικανός λαός γίνεται τόσο συχνά νευρικός και οργίζεται προς λάθος κατεύθυνση για τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του», προσθέτει ο αμερικανός ιστορικός. Και καταλήγει: «Αραγε, θα επιβιώσει η Ελλάδα ως σύγχρονο, επιτυχημένο ευρωπαϊκό κράτος; Κατά μία έννοια είναι δύσκολο να τα καταφέρει, δεδομένων του υπερβολικού χρέους, των δομικών ελαττωμάτων που είναι πλέον φανερά στο νομισματικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των βίαιων μάλλον, παρά ορθολογικών λαϊκών απαντήσεων στην κρίση. Εν τούτοις, δεδομένου του τραγικού παρελθόντος της, η χρηματοπιστωτική κατάρρευση του 2010 ωχριά σε σύγκριση με την οθωμανική κατοχή. Και είναι σίγουρα ήσσονος σημασίας αν τη βάλει κανείς δίπλα στη σφαγή ενός εκατομμυρίου Ελλήνων στη Μικρά Ασία, τον ενδημικό λιμό κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, την αγριότητα του εμφυλίου πολέμου και την ευάλωτη θέση που είχε η Ελλάδα ως χώρα του μετώπου κατά τη διάρκεια της αμερικανοσοβιετικής αντιπαράθεσης. Η Ελλάδα επιβίωσε από όλα αυτά, όπως θα επιβιώσει και από τη σημερινή κρίση επειδή σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι Ελληνες πολύ συχνά αποδεικνύονται ηρωικός λαός. Αυτό δύσκολα το θυμόμαστε στην απόγνωση που μας προκαλεί το αποκαρδιωτικό θέαμα που συνεχίζεται στην Αθήνα, είναι εν τούτοις ιστορική αλήθεια».
Το πορτρέτο ενός κουρασμένου στρατιώτη με το τσιγάρο στο στόμα, είναι μία από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η φωτογραφία, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «LIFE», έχει τραβηχτεί τη στιγμή που ένας Αμερικάνος στρατιώτης κάνει διάλειμμα απ’ τη μάχη, για να πιει νερό. Λίγο μετά ο πεζοναύτης γυρνά να κοιτάξει τον φωτογράφο, ενώ ένα αναμμένο τσιγάρο κρέμεται από τα χείλη του. Ο φωτορεπόρτερ Γιουτζίν Σμιθ έχει τραβήξει μια από τις πιο διάσημες στιγμές του πολέμου. Η εικόνα του πολεμιστή που πίνει νερό έγινε γραμματόσημο των Η.Π.Α. Ήταν μια τιμητική πράξη για τις θυσίες και τη γενναιότητα των Αμερικανών στρατιωτών. Πρόκειται για μια φωτογραφία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τραβηγμένη από έναν πασίγνωστο πολεμικό ανταποκριτή, φωτορεπόρτερ τον Γιουτζίν Σμιθ. Θέλησε να αναδείξει τη γενναιότητα και το θάρρος του ανώνυμου Αμερικάνου φαντάρου. Πέτυχε τη δημοσίευσή της στο γνωστότερο τότε περιοδικό του κόσμου, όχι επειδή ήταν απλά μια φωτογραφία ενός απλού φαντάρου, αλλά εκείνου που συνδύαζε τον μαχητή, τον πολεμιστή, αλλά με γήινη προσωπικότητα που την αναδείκνυε ένα τσιγάρο να κρέμεται μάγκικα στα χείλη…! Ο στρατιώτης αυτός έγινε το σύμβολο της Μεγαλύτερης Γενιάς των Αμερικάνων. Αυτός ο στρατιώτης, όμως, δεν είναι Αμερικανός.  Ο άντρας όμως της φωτογραφίας δεν ήταν Αμερικανός, αλλά Έλληνας, του οποίου η ταυτότητα αποκαλύφθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Το όνομά του δεν ήταν Τ.Ε. Άντεργουντ. Ονομαζόταν Ευάγγελος Κλωνής και καταγόταν από την Κεφαλονιά. «Άντεργουντ» ήταν το επίθετο ενός άλλου στρατιώτη, που το χρησιμοποιούσε ως κωδικό όνομα. Την ανακάλυψη έκανε ο γιος του στρατιώτη, Νίκος Κλωνής, το 2005, αφού επικοινώνησε με τη χήρα του πεζοναύτη Άντεργουντ και έμαθε ότι ο εικονιζόμενος δεν ήταν ο άντρας της. Η χήρα του Άντεργουντ διηγήθηκε μια ιστορία στον Κλωνή, για έναν «Τρελό Έλληνα» που έσωσε τη ζωή του άντρα της στη Σαϊπάν. Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά, στις 28 Οκτωβρίου του 1916. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και από μικρός ο Ευάγγελος εργαζόταν για να θρέψει τα 8 αδέρφια του. Παράτησε το σχολείο μετά την Γ’ δημοτικού και στα 14, μετακόμισε στην Αθήνα γιατί βρήκε δουλειά ως εισπράκτορας στο λεωφορείο του. Το αφεντικό του Κλωνή ονομαζόταν Γεράσιμος Αρσένης και ήταν ο παππούς του γνωστού πολιτικού...
Δύο χρόνια μετά, βρέθηκε με το λεωφορείο στον Πειραιά, όπου παρατήρησε τους ναύτες στα πλοία και τότε ήταν που πήρε μια απόφαση που του άλλαξε τη ζωή. Μπήκε κρυφά σε πλοίο με προορισμό την Αμερική, όπου έτυχε ο καπετάνιος να είναι Κεφαλονίτης και τον βοήθησε όταν έφτασαν στο Λος Άντζελες. Ο Κλωνής δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά και προσποιήθηκε τον κωφάλαλο για να περάσει τον τελωνειακό έλεγχο. Πέρασε μερικά χρόνια κάνοντας περιστασιακές δουλειές, κυρίως για άλλους Έλληνες. Ταξίδεψε σε διάφορα μέρη της Αμερικής, αλλά κατέληξε στη Σάντα Φε γιατί το κλίμα ήταν ζεστό σαν της Ελλάδας και είχε μεγάλη ελληνική κοινότητα. Εργατικός όπως ήταν, σύντομα έγινε στέλεχος ενός ελληνικού εστιατορίου και έχτισε τη ζωή του στη ξένη χώρα. Όμως ακόμα δεν είχε αμερικάνικη υπηκοότητα, και γι’ αυτό στρατολογήθηκε στον στρατό ξηράς για να την πάρει. Το 1941, όταν η Αμερική εισήλθε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανακοινώθηκε ότι όποιος παράνομος μετανάστης στρατολογούνταν θα έπαιρνε και την αμερικάνικη υπηκοότητα. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η εκπαίδευσή του, τον ενημέρωσαν ότι οι Γερμανοί σκότωσαν όλη του την οικογένεια στην Κεφαλονιά. Ο Κλωνής δεν μιλούσε ποτέ για τα χρόνια του στρατού και η οικογένειά του γνώριζε μόνο ότι απολύθηκε το 1945 με τιμές, και πολλά μετάλλια αφού πολέμησε στην Αφρική και στην Ευρώπη, Σικελία, Αγγλία, Αυστρία, Πολωνία, Γερμανία και Νορμανδία. Όμως με την ανακάλυψη της φωτογραφίας, άγνωστα στοιχεία για τη ζωή του άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Σύμφωνα με την οικογένειά του, ο Κλώνης έλαβε μέρος σε πολλές μυστικές αποστολές και γι’ αυτό ο ίδιος δεν μιλούσε καθόλου για τα μέτωπα στα οποία πολέμησε. Γεγονός είναι ότι η πολεμική του δραστηριότητα ήταν ασυνήθιστα πλούσια. Οι φωτογραφίες του Σμιθ και τα λεγόμενα της χήρας Άντεργουντ δείχνουν ότι ο Κεφαλονίτης πολέμησε στον Ειρηνικό ωκεανό, με αδιευκρίνιστο ρόλο. Συνολικά πήρε μέρος σε 13 αποστολές, για τις οποίες δεν υπάρχουν στοιχεία. Ο γιός του Κλωνή διηγήθηκε στον δημοσιογράφο Θεόδωρο Γεωργακόπουλο ότι το 1944, δύο ημέρες πριν από την απόβαση στη Νορμανδία, ο πατέρας του ήταν στο Σαουθάμπτον και βρέθηκε μπροστά στον Στρατηγό Άιζενχάουερ. Ο τολμηρός στρατιώτης έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του, λέγοντας : «Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος, έρχομαι από την Ελλάδα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια. Θα πάω στη μάχη, και δεν με νοιάζει αν πεθάνω». «Είσαι Αμερικάνος γιατί φοράς τη στολή μας», του απάντησε ο Άικ. «Θα πολεμήσεις για την καινούρια σου πατρίδα, αλλά μετά θα γυρίσεις, για να γευτείς τους καρπούς της νίκης»...
Ο Κλωνής επέστρεψε στην Ελλάδα, στην Κεφαλονιά. Το 1950, ο Βαγγέλης γύρισε στην Κεφαλονιά και είδε ξανά την οικογένειά του. Παντρεύτηκε την Κική από την Σκάλα και επέστρεψαν στην Αμερική, όπου άνοιξε δικό του εστιατόριο που ονόμασε «Evangelo’s». Απέκτησε τρία παιδιά. Πέθανε το 1989, χωρίς να δει ποτέ τη φωτογραφία που τράβηξε ο Σμιθ στην Σαϊπάν.... Κηδεύτηκε στα Κοριάνα, και όλοι όσοι τον ήξεραν κράτησαν μαζί τους ο καθένας τη δική του, προσωπική εικόνα γι’ αυτόν. Υπήρχε όμως μια άλλη εικόνα, πολύ διάσημη, που κυκλοφορούσε εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν την είχε συνδέσει με τον Βαγγέλη. Μέχρι το 1991. «Μια μέρα», θυμάται η Κική Κλωνή, «είχα πάει με το Νίκο και τα εγγόνια μου στο εμπορικό κέντρο. Ο Νίκος είχε πάει να πάρει περιοδικά, κι εγώ πήγα με τα εγγόνια για να τους πάρω παιχνίδια. Κάποια στιγμή βλέπω το Νίκο να έρχεται τρέχοντας. «Μάνα τρέχα!» φώναζε. «Ο πατέρας!» Και εκεί, στο εξώφυλλο του περιοδικού Life, ήταν ο άντρας μου, με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα, και κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω». Η φωτογραφία με το τσιγάρο, και η εικόνα με το παγούρι, πριν από λίγα χρόνια έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ.
Πηγή : https://www.epixirimatias.gr/2018/10/blog-post_259.html
https://www.el.gr/diethni/kosmos/i-agnosti-istoria-toy-ellina-stratioti-poy-egine-amerikaniko-grammatosimo/
http://www.enikos.gr/society/417112/o-ellinas-stratiotis-pou-egine-symvolo-stin-ameriki
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Β΄_Παγκόσμιος_Πόλεμος
http://history-of-macedonia.com/2010/05/13/Οι-Ελληνες-είναι-ηρωικός-λαός/
http://www.kathimerini.gr/903017/article/proswpa/proskhnio/shmera-den-3eroyme-ti-shmainei-hrwas



Τσάκωνες, Μανιάτες, Δεμεννιτες : Οι σημερινοί απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών στην Ελλάδα και την Ιταλία

Ονομάζεται "Τσακωνιά" η περιοχή της νοτιοανατολικής Κυνουρίας που εκτείνεται από τις ανατολικές υπώρειες του Πάρνωνα μέχρι τον Αργολικό κόλπο, σε μήκος 30-40 χλμ. και πλάτος 20-25 χλμ. (παλαιότερα η έκτασή της φαίνεται ότι ήταν μεγαλύτερη). Σήμερα η περιοχή αυτή μοιράζεται μεταξύ των Δήμων Βόρειας Κυνουρίας, Τυρού και Λεωνιδίου. Στην Τσακωνιά ανήκουν: το Λεωνίδιο, τα Μέλανα, ο Τυρός, ο Άγιος Ανδρέας, ο Πραστός, η Καστάνιτσα, η Σίταινα, τα Σαπουνακαίικα, ο Πραματευτής και μικροί συνοικισμοί όπως η Σαμπατική, η Βασκίνα, το Λιβάδι, η Φούσκα κ.ά. Οι Τσάκωνες αναφέρονται συχνά από τους Βυζαντινούς συγγραφείς. Κατά τον Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο (10ος αι. μ.Χ.), το Βυζάντιο χρησιμοποιούσε τους Τσάκωνες για τη φύλαξη των φρουρίων. Αυτή η δραστηριότητα κράτησε μέχρι την κατάλυση της Αυτοκρατορίας, οπότε σημειώθηκε μία ευρεία μετανάστευση Τσακώνων σε ευρωπαϊκές χώρες, όπου διακρίθηκαν ως έμποροι. Για την προέλευση της λέξης "Τσάκωνες" έχουν διατυπωθεί περί τις 20 εκδοχές. Τελευταία, ο καθηγητής Γλωσσολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Χ. Συμεωνίδης τη συσχετίζει προς το "Τράχωνες". Ο Κωνσταντίνος Άμαντος, πάλι, ανέπτυξε τη θεωρία της παραγωγής της από το Εξωλάκωνες- Ετσωλάκωνες- Ετσωάκωνες- Τσάκωνες. (Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι για να έχουμε "Εξωλάκωνες" πρέπει να υπάρχουν και "Εσωλάκωνες", αλλά τέτοια ονομασία δεν παραδίδεται). Βασικά χαρακτηριστικά των Τσακώνων, καθ' όλη την ιστορική τους διαδρομή, είναι η περηφάνεια και το αδούλωτο φρόνημα, πράγμα που το παραδέχονται-έστω και έμμεσα- ακόμα και αυτοί που είναι αρνητικά προκατειλημμένοι, όπως είναι ο Τούρκος περιηγητής Evliya Tchelebi. Ο περιηγητής, που περιηγήθηκε την Ελλάδα, ήρθε και στη Λακωνία, έφθασε δε και στη Μονεμβασία κατά το έτος 1668. Η περιγραφή της Τσακωνιάς του Τούρκου περιηγητή περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Γάλλου Η. Pernot "Εισαγωγή στη μελέτη Τσακωνικής Διαλέκτου". Την ιδιαίτερη οντότητά τους την οφείλουν οι Τσάκωνες στα διαφορετικά -σε σχέση με τους λοιπούς Έλληνες- πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά, όπως είναι η τσακώνικη διάλεκτος, ο τσακώνικος χορός και η τσακώνικη φορεσιά.
Τα τσακώνικα είναι επιβίωση της αρχαίας Λακωνικής και το μοναδικό γλωσσικό ιδίωμα, από αυτά που κρατούν από τις αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους, το οποίο έμεινε ζωντανό- δηλαδή ομιλούμενο- τουλάχιστον στον Ελλαδικό χώρο. Εκτός του Ελλαδικού χώρου παρόμοιους δεσμούς έχουν η Ποντιακή, η Καππαδοκική και τα Ελληνικά της Νότιας Ιταλίας. Η σπανιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι από τον 3ο αιώνα π.Χ. και εντεύθεν, όπως είναι γνωστό, επικράτησε στον Ελληνικό κόσμο η Αλεξανδρινή ή Ελληνιστική Κοινή, που προήλθε από την Αττική διάλεκτο και είχε υπερδιαλεκτικό χαρακτήρα. Διάδοχός της ήταν η Μεσαιωνική ελληνική (6ος –18ος αι.) που εξελίχθηκε στη σημερινή Νέα Ελληνική. Έτσι, τα τσακώνικα θεωρούνται σαν παραφθορά και εξέλιξη της αρχαίας Λακωνικής, αναμεμιγμένη με όλες τις επιρροές της ελληνικής γλώσσας κατά την εξέλιξή της μέχρι σήμερα. Η διάλεκτος ομιλείται στις περιοχές της Κυνουρίας όπου υπάρχει τσακώνικος πληθυσμός, δηλαδή στον Τυρό, τα Σαπουνακαίϊκα, τα Μέλανα, τον Αγιο Ανδρέα, την Πραματευτή, τη Βασκίνα, το Λιβάδι, τη Σαμπατική, τον Πραστό, τη Σίταινα και την Καστάνιτσα. Από τα υπάρχοντα στοιχεία φαίνεται ότι τα τσακώνικα μιλήθηκαν κατά το παρελθόν και εκτός των ορίων της σημερινής Τσακωνιάς, όπως, για παράδειγμα, στη γειτονική περιοχή της Λακωνίας, αλλά και στις τσακώνικες αποικίες. Η τελευταία εκτίμηση στηρίζεται στην πρόσφατη -σχετικά- αποκάλυψη ότι στα χωριά Βάτικα και Χαβουτσί, των ανατολικών παραλίων της θάλασσας του Μαρμαρά, όπου ήταν συγκεντρωμένοι Τσάκωνες, μέχρι του έτους 1924 τουλάχιστον ήταν σε χρήση τα τσακώνικα. Σήμερα, βέβαια, η χρήση αυτού του ιδιώματος έχει υποχωρήσει αισθητά. Υπολογίζεται ότι το μιλούν (από μέτρια έως καλά) έως και 2.000 κάτοικοι της Τσακωνιάς, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι υπερήλικες. Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι το 1997 τα τσακώνικα εδιδάσκοντο στο Γυμνάσιο του Τυρού από ντόπιους καθηγητές. διάλεκτος γράφεται σήμερα με στοιχεία της νέας ελληνικής εμπλουτισμένα με μερικά επιπλέον σύμβολα φθόγγων. Η τσακώνικη διάλεκτος θεωρείται από τις αρχαιότερες στον κόσμο. Η αρχαιότητα και η καταγωγή της αποδείχθηκε και από τον μεγάλο Γερμανό φιλόλογο Μιχαήλ Δέφνερ. Για τη διάλεκτο έχουν γίνει αρκετές έρευνες από Έλληνες και ξένους επιστήμονες και γλωσσολόγους. Ένας από τους πρώτους είναι ο Γάλλος Η. Pernot, ο οποίος δημοσίευσε τις μελέτες του στο βιβλίο του "Εισαγωγή στη μελέτη Τσακωνικής Διαλέκτου". Έχει επίσης εκπονηθεί γραμματική (Κωστάκης) και λεξικό της τσακώνικης γλώσσας, όπως και αναγνωστικό με στοιχεία λεξιλογίου και γραμματικής. Τα τσακώνικα ζωντανεύουν σήμερα και στη μουσική παράδοση, με αρκετά δημοτικά τραγούδια που συνοδεύουν κυρίως τον τσακώνικο χορό. Αλλά και στην λογοτεχνία υπάρχει αξιόλογη παρουσία του ιδιώματος, αφού τα τελευταία χρόνια έχουν εκδοθεί σε αυτήν ποιήματα και πεζογραφήματα.  Μια καλή αναφορά για την τσακώνικη διάλεκτο, μεταξύ άλλων, είναι τα "Χρονικά των Τσακώνων", έκδοση του συλλόγου του "Αρχείου των Τσακώνων" με έδρα το Λεωνίδιο, όπου δημοσιεύονται αρκετά άρθρα και αναφορές γύρω από την προέλευση και την εξέλιξη της γλώσσας.
Οι Τσάκωνες είναι πληθυσμιακή ομάδα που μιλά την Τσακωνική διάλεκτο και κατοικεί στην ανατολική Πελοπόννησο. Σύμφωνα με το Χρονικό της Μονεμβασίας, οι Τσάκωνες προέρχονται από πληθυσμούς της Λακωνίας που κατέφυγαν στα ορεινά του Πάρνωνα κατά τη διάρκεια των Αβαρο-σλαβικών επιδρομών στην Πελοπόννησο στα τέλη του 6ου αιώνα. Σύμφωνα με το ίδιο κείμενο στην προέλευσή τους οφείλεται και το όνομα Τσάκωνες το οποίο αποτελεί παραφθορά του Λάκωνες. Έδρα της ορεινής τους κοινότητας έγινε ο Πραστός, ενώ το πρώτο χωριό των Τσακώνων για το οποίο εμφανίζονται αναφορές στα τέλη του 13ου αιώνα είναι η Καστάνιτσα. Οι Τσάκωνες ήταν κυρίως κτηνοτρόφοι και χτίστες. Ως χτίστες μάλιστα απέκτησαν μεγάλη φήμη και έγιναν περιζήτητοι ακόμα και μακριά από τον τόπο τους. Έδωσαν το παρόν στην επανάσταση του 1821, ενώ η πρωτεύουσά τους κάηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ το 1826. Μετά την απελευθέρωση η τοπική διάλεκτος άρχισε να εγκαταλείπεται και ο αριθμός των ομιλητών της φθίνει διαρκώς. Οι Τσάκωνες πιθανολογούνται ως απόγονοι των Δωριέων Σπαρτιατών, ενώ η Τσακωνική διάλεκτος θεωρείται από κάποιους ως συνέχεια της Δωρικής διαλέκτου. Ενδιαφέρον έχει να εξετάσουμε τη φυλετική σύνθεση των Τσακώνων, αξιοποιώντας τις 323 φωτογραφίες Τσακώνων που έστειλε ο χρήστης The Greek. Μας είναι άγνωστο κατά πόσον αποτελούν αντιπροσωπευτικές. Η φυλετική σύνθεσή τους με βάση τις φωτογραφίες είναι περίπου η εξής:...
38%  Μεσογειακοί
36%  Αλπικοί
20%  Διναρικοί
05%   Κρομανοειδείς
01%   άλλοι 
Συνεπώς, μπορούμε να πούμε ότι ως ένα μεγάλο βαθμό, αποτελούν απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, λογικά Λακώνων, καθώς είναι κυρίως Μεσογειακοί και δευτερευόντως Αλπικοί. Η Διναρική επίδραση είναι ορατή και ίσως μεταγενέστερη, η Κρομανοειδής λίγη, ενώ η επίδραση ξένων φυλετικών τύπων είναι μηδαμινή.
Η Μάνη είναι ιστορική περιοχή της Πελοποννήσου και γενικότερα της Ελλάδας, ήταν δε κατοικημένη από την παλαιολιθική εποχή, τούτο βεβαιώνουν τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης στο Σπήλαιο Απήδημα και ο “Ταινάριος άνθρωπος”, επίκεντρο της παλαιολιθικής δραστηριότητας είναι το σπήλαιο Μπάλιαρη, που βρίσκεται βορειότερα του Απηδήματος, η Μελιτζιά στα ανατολικά της Τσίπας, το Καραβοστάσι και ο Φούρνος στη βόρεια πλευρά του όρμου του Οιτύλου, το Λαγκαδάκι στον ομώνυμο όρμο και η Έρημος βόρεια του Μέζαπου.  Ο Όμηρος αναφέρει της οικήσεις της Μάνης στη Β΄ Ραψωδία της Ιλιάδας όπως Το Οίτυλο, τη Μέσση και τη Λάας και στη Ι΄ Ραψωδία αναφέρει τις πόλεις Καρδαμύλη, Ενόπη, Ίρη, κ.α. Οι πρώτοι κάτοικοι της Μάνης, κατά τον περιηγητή Παυσανία, ήταν οι Λέλεγες, ακολούθησαν οι Αχαιοί και οι Δωριείς και από το έτος 1100-195 π. Χ. η ιστορία της, ταυτίζεται με την ιστορία της Σπάρτης. Στα ρωμαϊκά χρόνια ιδρύθηκε στη Λακωνία επί τυραννίας Νάβιδος (206-192 π.Χ), «το Κοινό των Λακεδαιμονίων» και μετονομάσθηκε σε «Κοινό των Ελευθερολακώνων» το έτος (146π.χ) επί αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, διαλύθηκε δε το (297μ.χ.) επί Διοκλητιανού. Για πέντε αιώνες αναπτύσσονται 24 πόλεις από τις οποίες απέμειναν 18 όπως μας τις παραδίδει ο Παυσανίας. Η έκταση που καλύπτουν γεωγραφικά περιλαμβάνει και τη Μάνη είναι δε όλα τα παράλια του Λακωνικού κόλπου, ή ανατολική πλευρά του Μεσσηνιακού, φθάνοντας μέχρι τον Ταΰγετο, αλλά και το Αιγαίο στην ανατολική πλευρά του ακρωτηρίου Μαλέας. Οι πόλεις του Κοινού διατηρούσαν την αυτονομία τους, αλλά ταυτόχρονα είχαν και συνεργασία μεταξύ τους. Ο τρόπος οργάνωσης τους είχε σαν πρότυπο το Σπαρτιατικό πολίτευμα. Αποτελούσαν ένα είδος ομοσπονδιακής συμπολιτείας, που ήταν οργανωμένη δημοκρατικά, με τους άρχοντες να εκλέγονται από τον λαό. Σε κάθε πόλη είχαν την διαχείριση της εξουσίας 3 έως 5 άτομα που ονομάζονταν έφοροι, με επικεφαλής τον πρέσβυ των εφόρων. Εκτός από την επί μέρους οργάνωση σε κάθε πόλη, υπήρχαν και συλλογικά όργανα. Αυτά ήταν το συνέδριο των Ελευθερολακώνων, ένας στρατηγός και ο ταμίας. Ο στρατηγός προΐστατο όλων των πόλεων, και ο ταμίας διαχειριζόταν τα οικονομικά. Επικεφαλής της δικαστικής λειτουργίας ήταν οι έφοροι. Στις παραλιακές πόλεις κατοικούσαν περίοικοι, το εμπόριο ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και όπως είναι φυσικό ήταν πλούσιοι. Το κοινό των Ελευθερολακώνων αποτέλεσε μια ουσιαστική ανάπτυξη στην περιοχή της Λακωνίας. 
Τα παράλια πολίσματα της Μάνης του Κοινού των Ελευθερολακώνων, όπως η Τευθρώνη και η Καινήπολη καταστράφηκαν τον 6ο αιώνα και υπέστησαν καθίζηση μετά από ισχυρό σεισμό. Στην περιοχή της Καινήπολης βρίσκονται ορισμένες εκκλησίες, που μερικές έχουν κτιστεί στη θέση αρχαιοελληνικών και με τα υλικά αυτών όπως ο Άγιος Ανδρέας με αρχαία κιονόκρανα και επιγραφή, την Αγία Παρασκευή και τον Άγιο Πέτρο (Βασιλική 5ου ή 6ου αι.). Οι Μανιάτες έγιναν χριστιανοί στα μέσα του 9ου αιώνα, όταν ήρθε ο Νίκων ο Μετανοείτε για να τους σταθεροποιήσει την πίστη στο χριστιανισμό. Η Μάνη κατά τη Βυζαντινή διοίκηση υπαγόταν χαλαρά στο θέμα της Αχαϊας. Στους αιώνες που ακολουθούν οι κάτοικοι της περιοχής αποσύρονται στα ορεινά του Ταϋγέτου, γιατί οι Άραβες πειρατές σπέρνουν τον τρόμο στα ελληνικά παράλια. Το έτος 1204 μ. Χ. οι Φράγκοι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη και καταλύουν το Βυζαντινό κράτος, που διασπάται σε Ελληνικά κράτη και σε φέουδα των Φράγκων Σταυροφόρων. Το 13ο αιώνα π.Χ. δημιουργείται από το Γουλιέλμο Σαμπλίτη το Πριγκιπάτο της Αχαΐας (1205-1210) στα εδάφη της Πελοποννήσου (Μοριάς). Οι Φράγκοι δυσκολεύτηκαν να υποτάξουν τη Μάνη, και τελικά την υπέταξαν χτίζοντας τρία φρούρια: του Πασσαβά, της Μεγάλης Μάϊνης και του Λεύκτρου, για να εξασφαλίσουν τη γενική επίβλεψη της περιοχής. Η τύχη όμως των  Φράγκων της Πελοποννήσου κρίθηκε το έτος 1259, στη μάχη της Πελαγονίας στη Μακεδονία, που οι Φράγκοι νικήθηκαν και παρέδωσαν στον αυτοκράτορα της Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο τα κάστρα Μυστρά, Μονεμβασίας και Μαϊνης με τις γύρω περιοχές, ούτω δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο του Μυστρά. Το έτος 1452μ. Χ. μετά την πτώση των Βιλλαρδουΐνων, η Πελοπόννησος επανέρχεται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μετέπειτα αυτοκράτορα του Βυζαντίου, για να περάσει μετά από λίγο στους Οθωμανούς Τούρκους. Αμέσως μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το έτος 1453 μ.Χ, η Μάνη έγινε το επίκεντρο σημαντικών γεγονότων. Το Μάιο του 1460 μ. Χ. ο Μωάμεθ ο Β’ μπήκε στην Πελοπόννησο, γνωρίζοντας τον ιδιότυπο χαρακτήρα των Μανιατών δεν εκστράτευσε εναντίον τους, αλλά προσπάθησε να προσεταιριστεί τον αρχηγό τους, Κροκόδειλο Κλαδά, για να έχει τη στήριξή του στην προδιαγραφόμενη σύρραξη μεταξύ Τούρκων και Βενετών. Οι Μανιάτες απόκρουσαν τις προσφορές του Τούρκου κατακτητή και συμμάχησαν με τους Βενετούς. Οι Μανιάτες πολέμησαν με κάθε τρόπο τους Τούρκους. Η Μάνη δεν υποτάχθηκε στους Οθωμανούς. Παράλληλα, το απρόσβλητο της περιοχής έκανε πολλούς κατοίκους από τουρκοκρατούμενες περιοχές να καταφεύγουν στη Μάνη. Στον απελευθερωτικό αγώνα η Μάνη πρόσφερε πάρα πολλά. Η Φιλική Εταιρεία θεωρούσε τη Μάνη ως την πιο ασφαλή αφετηρία για τον ξεσηκωμό και τα γεγονότα δεν τη διέψευσαν. Ιστορική είναι η μάχη της Βέργας τον Ιούνιο του 1826, όπου ο Ιμπραήμ-πασάς χάνει τα δύο τρίτα του στρατού του, ενώ τον κατατροπώνουν και οι γυναίκες του Δυρού, που αμυνόμενες με δρεπάνια και ξύλα ματαιώνουν την προσπάθειά του για απόβαση.
Το γεωγραφικό στίγμα της Μάνης εντοπίζεται στο νότιο τμήμα του βουνού εκείνου το οποίο ο Μυριβήλης αποκαλεί «αρσενικό όρος» και το οποίο «αποτύπωσε, ανεξίτηλη πάνω της, την άγονη, πέτρινη σφραγίδα του» . Η πέτρινη, άγονη, αλμυρή αυτή γη του Ταϋγέτου σφράγισε ανεξίτηλα του χαρακτήρα του Μανιάτη, ο οποίος στο διάβα των αιώνων σφράγισε και αυτός με το δικό του τρόπο την Ελληνική ιστορία. Η άγονη και βραχώδης χερσόνησος και η ιστορική σύνδεση με την Αρχαία Σπάρτη μεταγγίζουν στους κατοίκους ασυμβίβαστο χαρακτήρα, αυστηρά ήθη, σκληρά έθιμα, ελευθερία, θυσίες, καθώς και ειλικρίνεια, ψυχικό θάρρος, φιλότιμο και φιλοπατρία. Επιδεικνύουν μεγάλο σεβασμό προς τις παραδόσεις, την οικογενειακή τιμή και τους νεκρούς, και μια τοπικιστική αντίληψη, που πηγάζει από την υπερηφάνεια ότι ουδέποτε υποδουλώθηκαν σε ξένους και πάντοτε έζησαν ελεύθεροι. Μοναδικά ήθη και έθιμα που καταγράφονται στη Μάνη είναι ο γδικιωμός, η τρέβα (η προσωρινή ανακωχή εχθροπραξιών), τα μοιρολόγια. Οι άνδρες ήταν διαρκώς απασχολημένοι είτε με τους οικογενειακούς πολέμους είτε ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς. Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που ξεχώριζαν τα αρσενικά παιδιά, γιατί αποτελούσαν ασφάλεια για την οικογένεια και μέγιστη προσφορά στην πατρίδα σε καιρό πολέμου. Η ονομασία των γυναικών είναι ένα δείγμα της ανδροκεντρικότητας της Μανιάτικης Οικογένειας. Η Μανιάτισσα  παρουσιάζεται ως αφοσιωμένη στην οικογένεια αλλά και ως λεβέντισσα και συχνά ως σύμβολο θάρρους και και αυταπάρνησης, ειδικά μετά την Μάχη του Διρού, όπου οι γυναίκες με τα δρεπάνια του θερισμού απώθησαν την επίθεση του Ιμπραήμ στη Μάνη το 1826.
Οι Μανιάτες έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν αγωνιστές της Εθνικής ιδέας. Έθιμα και παραδόσεις της περιοχής έλκουν την καταγωγή τους από τους αρχαίους Σπαρτιάτες. Επομένως, έχει μεγάλο ενδιαφέρον μια ανθρωπολογική μελέτη τους. Ο Fritz Schiff μελέτησε ανθρωπολογικά την Μάνη, δημοσιεύοντας τα ευρήματά του στο περιοδικό Zeitschrift für Ethnologie, υπό τον τίτλο "Beiträge zur Anthropologie des südlichen Peloponnes (Die Mani)". Ο Schiff μιλάει αρχικά για την γεωγραφία, την δημογραφία και την ιστορία της περιοχής. Η περιοχή είναι δυσπρόσιτη, πυκνοκατοικημένη και με πλούσια ιστορία. Η ιστορική αναδρομή ξεκινάει από τους Δωριείς και τους...αρχαίους Σπαρτιάτες, περνά στα βυζαντινά χρόνια και την επιμονή τους στην εθνική θρησκεία, έπειτα στην απομόνωση της περιοχής, καθιστώντας αμφίβολο αν η είσοδος Σλάβων ή Αρβανιτών προκάλεσε την οποιοαδήποτε φυλετική μεταβολή και τέλος στην συμβολή στην εθνεγερσία και τους σύγχρονους εθνικούς αγώνες. Χρησιμοποιεί τις τεχνικές των von Luschan και Fischer για την ταξινόμηση του χρώματος ματιών και μαλλιών. Ακολουθούν πίνακες με τις ανθρωπολογικές μετρήσεις 132 κατοίκων της Μάνης, από περιοχές όπως το Οίτυλο, η Λάγια, το Γύθειο, η Καρδαμύλη, το Λεύκτρο, καθώς και από γύρω περιοχές στη Μεσσηνία. Οι μετρήσεις περιλαμβάνουν τον κεφαλικό δείκτη, τον ρινικό δείκτη και τον προσωπικό δείκτη, καθώς επίσης δίνονται παρατηρήσεις για το χρώμα ματιών και μαλλιών. Τα στοιχεία αντιπαραβάλλονται με αυτά του von Luschan από την Κρήτη. Συνεπώς, οι Μανιάτες είναι κυρίως δολιχοκέφαλοι, με σκούρο χρώμα μαλλιών, λεπτορρινία, στα όρια της λεπτοπροσωπίας. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν μια τάση προς τον Μεσογειακό τύπο, που έχει επακριβώς αυτά τα γνωρίσματα, ενώ δεν αποκλείονται και Κρομανοειδείς. Οι βραχυκέφαλοι αποτελούν σημαντική μειοψηφία και περιλαμβάνουν κυρίως Αλπικούς και δευτερευόντως Διναρικούς, καθώς η βραχυκεφαλία είναι ήπια. Εξετάζοντας όλες τις περιπτώσεις με καστανόξανθα ή ξανθά μαλλιά, λιγότεροι από τους μισούς θα μπορούσαν να είναι Νορδικοί, καθώς οι περισσότεροι είναι ευρυπρόσωποι ή βραχυκέφαλοι, ίσως Βαλτικοί ή Διναρικοί. Νορδικοί και Βαλτικοί εμφανίζουν μονοψήφιο ποσοστό. Το συμπέρασμα είναι ότι οι Μανιάτες είναι κυρίως Μεσογειακοί, με μια μειοψηφία Αλπικών και Διναρικών. Η φυλετική τους σύσταση πιθανότατα αποτελεί τον λόγο της μαχητικότητάς τους και των ιδιαίτερων εθίμων τους.
Το σύντομο χρονικό περί των συμβάντων της Πελοποννήσου κατά τον μεσαίωνα, το γνωστό με τον τίτλο «Περί κτίσεως Μονεμβασίας», ο οποίος έχει κακώς αποδοθεί σε αυτό, δημοσιεύθηκε πρώτα κατά το 1749 από τους Pasini, Rivautellaκαι Berta από Ελληνικό κώδικα της Βασιλικής Βιβλιοθήκης του Τουρίνου. Άλλες δύο παραλλαγές του ίδιου χρονικού, την μία από κώδικα της μονής των Ιβήρωνκαι την άλλη από κώδικα της μονής Κουτλουμουσίου, δημοσίευσε κατά το 1884 οΣπ. Λάμπρος μαζί με την παραλλαγή του Τουρίνου και ο ίδιος, νέα παραλλαγή αποτελούμενη από το τελευταίο μέρος των παραλλαγών Κουτλουμουσίου και Τουρίνου, από Ρωμαϊκό κώδικα. Αυτή η τελευταία (Ρωμαικη) και η μόνη που παρουσιάζει ενδιαφέρον σαν αρχαιότερη έχει γραφτεί όπως απέδειξε ο Κουγέας κατά τον 10ο ή 11ο αιώνα, πάντως δε όχι πριν την άνοδο στον θρόνο του Νικηφόρου Φωκά (963-969), εφόσον διακρίνει τον αυτοκράτορα Νικηφόρο τον Α´ με το επίθετο «του παλαιού» που του αποδίδει, ένδειξη ότι κατά την εποχή της συγγραφής είχε ανέβει στον θρόνο και άλλος αυτοκράτορας με το ίδιο όνομα. Ακολουθεί κειμενο απο τον Χρονικό της Μονεμβασίας : "Οι Πατρινοί μετοίκησαν στην Καλαβρία και στο Ρήγιο. Αργείοι κατέφυγαν στο νησί Ορόβη, ενώ οι Κορίνθιοι μετοίκησαν στη νήσο Αίγινα. Τότε ήταν που οι Λάκωνες εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και άλλοι ταξίδευσαν στη Σικελία - εκεί  μένουν μέχρι σήμερα, στα Δέμεννα, και καλούνται Δεμενίται αντί για Λακεδαίμονες - διασώζοντες τη Λακωνική Διάλεκτο. Άλλοι βρήκαν δύσβατο τόπο στην παραλία, οικοδόμησαν νέα πόλη και την ονόμασαν Μονεμβασία, διότι έχει μια μόνο πρόσβαση. Σ' αυτή την πόλη κατοίκησαν μαζί με τον Επίσκοπό τους. Οι ποιμένες και οι αγρότες κατοίκησαν στα παρακείμενα άγονα εδάφη - που τώρα τελευταία ονομάσθηκαν «Τζακωνίες».....Ένας από αυτούς τους στρατηγούς (των τελούντων υπό τις διαταγές του Βασιλέως), καταγόμενος από τη  «Μικρά Αρμενία», από την οικογένεια των «Σκληρών», άνοιξε πόλεμο με το  έθνος των Σλαύων, τους νίκησε και τους αφάνισε τελείως και παρέδωσε τη γη στους αρχικούς κατοίκους. Όταν το έμαθε ο Βασιλεύς Νικηφόρος γέμισε από χαρά. Φρόντισε ώστε και τις μεγάλες πόλεις να ανακαινίσει και τις εκκλησίες που οι βάρβαροι κατεδάφισαν να τις ξανακτίσει και τους βαρβάρους να εκχριστιανίσει. Γι αυτό ζήτησε και έμαθε πού κατικούν οι Πατρινοί που είχαν εκδιωχθεί από τους βαρβάρους και με δική του διαταγή τους έφερε ξανά στα εδάφη τους μαζί με τον Επίσκοπό τους - που ονομαζόταν Αθανάσιος....Και στην πόλη Λακεδαίμονα αφού την έκτισε εκ βάθρων εγκατέστησε ένα κράμα λαών (Καφείρους, Θρακησίους, Αρμενίους και λοιπούς από διαφόρυς τόπους και πόλεις)....Έτσι και οι βάρβαροι με τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού αφού τους έγινε κατήχηση, βαπτίστηκαν και έγιναν πιστοί Χριστιανοί." Οι Λακωνες της βυζαντινής Πελοποννήσου εφυγαν πρόσφυγες απο την Λακωνία και μεταναστευσαν στην Σικελία. Η Πελοπόννησος δεχόταν εισβολές των Σλάβων απ ρόλο που ανήκε στην Βυζαντινή αυτοκρατορία ενώ η Σικελία ήταν επίσης βυζαντινή αλλά ελεύθερη από τέτοιες επιδρομές, ελεύθερη, μεγαλύτερη και πλουσιότερη από αυτην. Το Θέμα Σικελίας ήταν θέμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που δημιουργήθηκε μεταξύ του 687 και του 695 Μ.Χ. Το 831, με την κατάληψη του Παλέρμο από τους Άραβες άρχισε η απώλεια των εδαφών του, το 842 το αραβικό εμιράτο κατέλαβε την Μεσσήνη, το 878 τις Συρακούσες και το 902 μ.χ. το Ταυρομένιο, καταλύοντας το Θέμα της Σικελίας. Μετά την πτώση του εξαρχάτου της Ραβέννας, ο στρατηγός της Σικελίας κληρονόμησε τις υποχρεώσεις του αναφορικά με την επίβλεψη της εφαρμογής της αυτοκρατορικής πολιτικής στην Ιταλία. Η σημασία αυτή της Σικελίας στις σχέσεις μεταξύ Βυζαντινών και Φράγκων τονίζεται από την σημασία των φραγκικών πηγών κατά την προσπάθεια εύρεσης και καταγραφής των διαφορετικών στρατηγών που διοίκησαν την Σικελία κατά την περίοδο της βυζαντινής κυριαρχίας στο νησί. Η Σικελία διέθετε, συνεπώς, στρατηγική σημασία πρώτης τάξεως για τους Βυζαντινούς, ωστόσο, αποτελούσε, ταυτόχρονα και πηγή κινδύνου για την αυτοκρατορική εξουσία, λόγω των συχνών εξεγέρσεών της (τρίτο θέμα συνολικά με τον μεγαλύτερο αριθμό εξεγέρσεων κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα). Ο στρατηγός της Σικελίας, ο ρόλος του ήταν κυρίως στο επίπεδο της διπλωματίας, σε αντίθεση με τα μεγάλα θέματα της Μικρά Ασία τα οποία είχαν να αντιμετωπίσουν τον μουσουλμανικό κίνδυνο, ο οποίος και μπορούσε να αποβεί πιο μοιραίος για την επιβίωση της ίδιας της αυτοκρατορίας. Εξάλλου, μετά το 827, η Σικελία κλήθηκε να αντιμετωπίσει την εισβολή των Αράβων οι οποίοι κατέλαβαν το Παλέρμο το 831. Εκεί, ίδρυσαν ένα αραβικό εμιράτο το οποίο σταδιακά άρχισε να αποσπά τμήματα των βυζαντινών κτήσεων στην Σικελία. Το πρώτο κυρίαρχο κράτος που ιδρύθηκε στο νησί, ήταν το 948 το Εμιράτο της Σικελίας, όπου οι Καλβίτες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους απέναντι στους Βέρβερους-Άραβες Φατιμίδες της Ιφρικίγια (Αφρικής). Οι Λακωνες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο βόρειο δυτικό κομμάτι της Σικελίας, στο πιο ορεινό τμήμα του νησιού, που λέγεται Νεύρωση Όρη. Ονόμασαν την αποικία πόλη τους Δεμεννα, προς τιμήν την μητρόπολης τους της Λακεδαιμονιας. Παρέμειναν στα εδάφη αυτά και μετά την αραβική εισβολή και κατάκτηση της περιοχής. Η αραβική εισβολή κράτησε πολλές δεκαετίες λόγω της ισχυρής αντίστασης του ελληνικού πληθυσμού. Αλλά ακόμη και μετά την κατάκτηση του νησιού και την Αραβοκρατια που ακολούθησε, οι Δεμεννιτες παρέμειναν στα εδάφη τους και αντιστάθηκαν. Γι αυτό και η περιοχή τους ονομάστηκε Val Demona, στα αραβικά σημαινει επαρχία της Δεμεννας, των Λακωνων. Μετά την Αραβοκρατια που κράτησε 2-3 αιώνες, η Σικελία απελευθερώθηκε από τους Άραβες λόγω των Νορμανδων της Ιταλίας που εισέβαλλαν από τα βόρεια.
Η Troina (Traina) είναι μια πόλη και κοινότητα (δήμος) στην επαρχία Enna, της Σικελία, στην νότια Ιταλία. Βρίσκεται στο πάρκο Nebrodi. Τα Nebrodi είναι μια οροσειρά που εκτείνεται κατά μήκος της βορειοανατολικής Σικελίας. Μαζί με την Madonie και την Peloritani, σχηματίζουν τα Σικελικα Απεννινα. Αρκετές από τις κορυφές είναι πάνω από 1500 μέτρα. Στις πόλεις που βρίσκονται στα βουνά περιλαμβάνονται η Τροινα, η Λευκωσία, η Μιστρέτα και πολλές άλλες πόλεις της επαρχίας Μεσσήνης. Πολλά από τα βουνά καλύπτονται από πυκνά δάση από φελλό δέντρα στις χαμηλότερες πλαγιές που δίνουν τη θέση τους στην δρυς και στη συνέχεια στην οξιά στα υψηλότερα υψόμετρα. Τα πουρνάρια εμφανίζονται στα δάση οξιάς. Σε πολλές περιοχές το ορεινό δάσος έχει καθαριστεί για να γίνουν ορεινά βοσκοτόπια. Μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η Troina ήταν βυζαντινό φρούριο και κατά τη διάρκεια της ισλαμικής περιόδου η θρησκευτική και πνευματική πρωτεύουσα του ελληνικού και χριστιανικού ορθόδοξου τμήματος της Σικελίας. Ο Νορμανδος Βασιλιάς Ρογηρος Α' της Σικελίας είχε στο κάστρο του (που κατέλαβε το 1061) σαν την βάση εκκίνησης για την κατάκτηση του νησιού από τους Άραβες.
Ο Ευγένιος ηταν Έλληνας αμιράλης ναύαρχος από την Τρόϊνα, προπύργιο της Ρωμιοσύνης στην ενδοχώρα της Val Demenna (Δεμέννα, που όπως μας βεβαιώνει το Χρονικόν της Μονεμβασίας, ονομάστηκε έτσι από τους πρόσφυγες που συνέρρευσαν εκεί από την Λακεδαιμόνα, τον 7ο και 8ο αι μ.Χ.). Ο Ιωάννης ηταν γιος του αμιράλιου Ευγενίου, αδελφός του (αμιραλίου) ναναυάρχου Νικολάου και του λογοθέτου Φιλίππου, ανηψιός του νοταρίου Βασιλείου, και πατέρας του «μαγίστρου των βαρώνων του Ντιβανίου» Εουτζένιο ντα Παλέρμο (αξιωματούχοι όλοι του Βασιλείου της Σικελίας) ελληνικής καταγωγής, από την Τρόινα αμιράλης (ναύαρχος). Ο "μάγιστρος βαρώνων του Ντιβανίου»"Ευγένιος Πανορμίτης (1130-1202) Γιος του αμιράλη Ιωάννου και εγγονός του αμιράλη Ευγενίου της Τρόϊνας. Υπηρέτησε τον βασιλιά Γουλιέλμο Β΄ τον Αγαθό ποιητής και μεταφραστής, και συγγραφέας του «Hvgo Falcandvs» όπου καταγράφει γεγονότα του Παλέρμου κατά το διάστημα 1154-69. Μετέφρασε από τα ελληνικά στα λατινικά τη «Σιβυλλίνη Ερυθραίων». Επικεφαλής αρμάδας 284 πλοίων σε εκστρατεία εναντίον της Αιγύπτου (1174), προς στήριξην της φραγκο-βυζαντινής στρατιάς που επιχειρεί στην περιοχή από το 1169, στον απόηχο της Β΄ σταυροφορίας. Όμως εξίσου υπεύθυνα πρωταγωνίστησε και στη βενετο-νορμαννική σύμπραξη εναντίον της Ρωμανίας (1175), της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Τα σικελοαραβικά ήταν διάλεκτος ή ομάδα διαλέκτων της αραβικής γλώσσας η οποία από τον 9ο έως τον 13ο αιώνα χρησιμοποιούνταν στο Εμιράτο της Σικελίας. Η γλώσσα συνυπήρχε στην Σικελία μαζί με τα ελληνικά -μεσαιωνικά και άλλες διάλεκτοι- και τα λατινικά, και στις δυτικές περιοχές του νησιού γινόταν κυρίως χρήση των αραβικών, ενώ στις ανατολικές των ελληνικών. Με τον ερχομό των Νορμανδών τον 13ο αιώνα και την ίδρυση του βασιλείου της Σικελίας, τα λατινικά, ελληνικά και αραβικά έγιναν επίσημες γλώσσες. Με την μετέπειτα άφιξη των Γερμανών βασιλέων το 1194 όμως τα αραβικά έχασαν την ιδιότητα ως επίσημη γλώσσα και οι μουσουλμάνοι απελάθηκαν, και όσοι παρέμειναν στο νησί και συνέχιζαν να χρησιμοποιούν την αραβική γλώσσα ήταν Άραβες Χριστιανοί. Η κατάσταση οριστικοποιήθηκε με το βασίλειο της Αραγωνίας, όπου τα λατινικά έμειναν η μόνη επίσημη γλώσσα, και τα αραβικά εξαφανίστηκαν τελείως μαζί και με τα ελληνικά. Οι Σικελοι διατηρούν ακόμα την ισχυρή ταυτότητα τους. Η γλωσσική διάλεκτος που έμεινε αναλλοίωτη μέχρι σήμερα, η οικογενειακή ζωή και οι δεσμοί που προστατεύονται πάση θυσία και θεωρείται ιερό σημείο αναφοράς της καθημερινότητας τους και η επιμονή τους στην άρνηση να δεχτούν εύκολα την αλλαγή. Από τη φημισμένη κουζίνα τους που διατηρεί την ταυτότητα της ιστορίας και κανένα ρεύμα νεοτερισμού δεν την αλλοίωσε, μέχρι τα χωριά που συνεχίζουν τη ζωή τους κάτω από την ενεργή Αίτνα που σε πείσμα δεν τα άφησαν να ερημώσουν και συνεχίζουν την καθημερινότητα τους κόντρα στις ολικές καταστροφές που έχουν υποστεί από τη λάβα και τους σεισμούς.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Τσάκωνες
http://fyletika.blogspot.com/2013/11/blog-post_22.html
http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/tsakonia/tsakonia.htm
http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/tsakonia/langage.html
http://manimou.gr/istoria-tis-manis/
http://www.mani.org.gr/istor/istor_an/istoriki_anadromi.htm
http://www.mani.org.gr/kippoula/istoria_manis/ist.htm
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μάνη
http://fyletika.blogspot.com/2015/02/blog-post_9.html
https://sites.google.com/site/romeandromania/Home/11-12th-c/Norman-Admirals
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Nebrodi
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Troina
http://parallaximag.gr/taxidi/sikelia-10-pragmata-pou-ematha-ekei