Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018

Byzantine Carthage : The great Greco-roman city of Western Mediterranean and the destruction of the christian city by the Arabs

Carthage was the center or capital city of the ancient Carthaginian civilization, on the eastern side of the Lake of Tunis in what is now the Tunis Governorate in Tunisia. The city developed from a Phoenician colony into the capital of an empire dominating the Mediterranean during the first millennium BC. The ancient city was destroyed by the Roman Republic in the Third Punic War in 146 BC then re-developed as Roman Carthage, which became the major city of the Roman Empire in the province of Africa. The Roman city was again occupied by the Muslim conquest of the Maghreb in 698. The site remained uninhabited, the regional power shifting to the Medina of Tunis in the medieval period, until the early 20th century, when it began to develop into a coastal suburb of Tunis, incorporated as Carthage municipality in 1919. A new city of Carthage was built on the same land by Julius Caesar in the period from 49 to 44 BC, and by the first century, it had grown to be the second-largest city in the western half of the Roman Empire, with a peak population of 500,000. It was the center of the province of Africa, which was a major breadbasket of the Empire. Among its major monuments was an amphitheater. Carthage also became a center of early Christianity. In the first of a string of rather poorly reported councils at Carthage a few years later, no fewer than 70 bishops attended. Tertullian later broke with the mainstream that was increasingly represented in the West by the primacy of the Bishop of Rome, but a more serious rift among Christians was the Donatist controversy, which Augustine of Hippo spent much time and parchment arguing against. At the Council of Carthage (397), the biblical canon for the western Church was confirmed. The political fallout from the deep disaffection of African Christians is supposedly a crucial factor in the ease with which Carthage and the other centers were captured in the fifth century by Genseric, king of the Vandals, who defeated the Roman general Bonifacius and made the city the capital of the Vandal Kingdom. Genseric was considered a heretic, too, an Arian, and though Arians commonly despised Catholic Christians, a mere promise of toleration might have caused the city's population to accept him. After a failed attempt to recapture the city in the fifth century, the Eastern Roman Empire finally subdued the Vandals in the Vandalic War in 533–534. Thereafter, the city became the seat of the praetorian prefecture of Africa, which was made into an exarchate during the emperor Maurice's reign, as was Ravenna on the Italian Peninsula. These two exarchates were the western bulwarks of the Byzantine Empire, all that remained of its power in the West.
The Exarchate of Africa was a division of the Byzantine Empire centered at Carthage, Tunisia, which encompassed its possessions on the Western Mediterranean. Ruled by an exarch(viceroy) it was established by the Emperor Maurice in the late 580s and survived until the Muslim conquest of the Maghreb in the late 7th century. It was one of two exarchates established following the western reconquests under Emperor Justinian to more effectively administrate the territories, along with the Exarchate of Ravenna. The Maghreb along with Corsica and Sardinia and the Balearic Islands were reconquered by the Byzantine Empire under Belisarius in the Vandalic War of 533 and reorganized as the Praetorian prefecture of Africa by Justinian I. It included the provinces of Africa Proconsularis, Byzacena, Tripolitania, Numidia, Mauretania Caesariensis and Mauretania Sitifensis, and was centered at Carthage. After the death of Justinian, the Empire came into increasing attacks on all fronts, and the remoter provinces were often left to themselves to cope as best as they could for extended periods, although military officers, such as Heraclius the Elder, continued to rotate between the eastern provinces and Africa. Capitalizing upon this precedent and taking it one step further, the emperor Maurice sometime between 585 and 590 created the office of exarch, which combined the supreme civil authority of a praetorian prefect and the military authority of a magister militum, and enjoyed considerable autonomy from Constantinople. Two exarchates were established, one in Italy, with seat at Ravenna, and one in Africa, based at Carthage and including all imperial possessions in the Western Mediterranean. The first African exarch was the patricius Gennadius. Among the provincial changes, Tripolitania was detached from Africa and placed under the province of Egypt, Mauretania Caesariensis and Mauretania Sitifensis were merged to form the new province of "Mauretania Prima", while Mauretania Tingitana, effectively reduced to the city of Septum (Ceuta), was combined with the citadels of the Spanish coast (Spania) and the Balearic Islands to form "Mauretania Secunda". The Byzantines retained the fort of Septum (Ceuta), across the Strait of Gibraltar (Pillars of Hercules).
In the early seventh century Heraclius the Elder, the exarch of Carthage, overthrew the Byzantine emperor Phocas, whereupon his son Heraclius succeeded to the imperial throne. Due to religious and political ambitions, the Exarch Gregory the Patrician (who was related by blood to the imperial family, through the emperor's cousin Nicetas) declared himself independent of Constantinople in 647. In 647, Umar's successor Uthman ordered Abdallah ibn Sa'ad to invade the Exarchate with 20,000 men. The Muslims invaded western Tripolitania and advanced up to the northern boundary of the Byzantine province of Byzacena. Gregory confronted the Arabs on their return at Sufetula, but was defeated and killed. After Gregory's death, the Arabs sacked Sufetula and raided across the Exarchate, while the Byzantines withdrew to their fortresses. Unable to storm the Byzantine fortifications, and satisfied with the huge amounts of plunder they had made, the Arabs agreed to depart in exchange for the payment of a heavy tribute in gold. The Byzantine Exarchate of Africa was not able to withstand the seventh-century Muslim conquest of the Maghreb. The Umayyad Caliphate under Abd al-Malik ibn Marwan in 686 sent a force led by Zuhayr ibn Qais, who won a battle over the Byzantines and Berbers led by King Kusaila of the Kingdom of Altava on the plain of Kairouan, but he could not follow that up. In 695, Hasan ibn al-Nu'man captured Carthage and advanced into the Atlas Mountains.
Having lost Carthage to the Muslims in 695, Emperor Leontios sent the navy under the command of John the Patrician and the droungarios Tiberius Apsimarus. They entered the harbor and successfully recaptured it in a stunning surprise attack in 697, which resulted in the city's Arab forces fleeing to Kairouan. Emir Hasan ibn al-Nu'man was in the middle of a campaign in the Greater Maghreb region, but withdrew from campaigning in the field to confront the renewed Byzantine challenge to the emerging caliphate and he drew plans at Kairouan to retake Carthage the following spring. It is estimated that he headed a force of 40,000 men. The Byzantines sent out a call for help to their allies, the native Berbers, and to enemies the Visigoths and the Franks. Despite the king of the Visigoths, Wittiza, sending a force of 500 warriors in order to help defend Carthage, the Byzantines were in disarray due to in-fighting and were sapped of much of their strength. Hasan ibn al-Nu'man, enraged at having to retake a city that had not resisted the Byzantine take over, offered no terms except to surrender or die. The Emperor Leontios had also given his forces instructions of victory or death. The Byzantines left Carthage and attacked the Emir's army directly, but were defeated, and the Byzantine commander decided to wait out the siege behind the walls of Carthage to let the Arabs exhaust themselves, since he could continue to be resupplied from the sea. The defenders were faced with Hasan's overwhelming force deployed in ferocious attacks as his men made repeated attempts to scale the walls with ladders. They combined this land assault with an attack from the sea that caused the Roman commanders to withdraw from the city and subsequently resulted in the second and final great destruction of Carthage. The Byzantines retreated to the islands of Corsica, Sicily and Crete to further resist Muslim expansion. John the Patrician was later murdered after a conspiracy at the hands of his co-commander, Tiberius Apsimarus. Tiberius Apsimarus then, instead of taking the step of returning to Africa to fight the Muslims, sailed instead to Constantinople. After a successful rebellion he rose to the throne as Tiberius III, and was later deposed by former emperor Justinian II, now known as the Rhinotmetus. The conquest of North Africa by the forces of Islam was now nearly complete. Hasan's forces met with trouble from the Zenata tribe of Berbers under al-Kahina and they inflicted a serious defeat on him and drove him back to Barqa (Cyrenaica). However, in 702 Caliph Abd al-Malik strongly reinforced him. Now with a large army and the support of the settled population of North Africa, Hasan pushed forward. He decisively defeated al-Kahina in the Battle of Tabarka, 136 km west of Carthage. He then developed the village of Tunis, ten miles from the destroyed Carthage.
Byzantine Carthage was destroyed its walls torn down, its water supply cut off, and its harbors made unusable. The destruction of the Exarchate of Africa marked a permanent end to the Byzantine Empire's influence in the region. The Medina of Tunis, originally a Berber settlement, was established as the new regional center under the Umayyad Caliphate in the early 8th century. Under the Aghlabids, the people of Tunis revolted numerous times, but the city profited from economic improvements and quickly became the second most important in the kingdom. It was briefly the national capital, from the end of the reign of Ibrahim II in 902, until 909, when the Shi'ite Berbers took over Ifriqiya and founded the Fatimid Caliphate.
Πηγή : https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Carthage_(698)
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Carthage
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Sufetula

Καρχηδόνα : Η άγνωστη ρωμαϊκή και βυζαντινή ιστορία της μεγαλούπολης της αρχαιότητας στην Αφρική

Η Καρχηδόνα είναι πόλη της Τυνησίας και ήταν το κέντρο του αρχαίου πολιτισμού των Καρχηδονίων. Η πόλη αναπτύχθηκε από μία αποικία των Φοινίκων της πρώτης χιλιετίας π.Χ. σε πρωτεύουσα αρχαίας αυτοκρατορίας. Η πόλη της Καρχηδόνας βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Λίμνης Τύνιδας, η οποία βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της Τυνησίας. Σύμφωνα με Έλληνες ιστορικούς, η Καρχηδόνα ιδρύθηκε από, ομιλούντες από την Τύρο, υπό την ηγεσία της Ελίσσα, η οποία άλλαξε ονομασία (Βασίλισσα Διδώ) στην Αινειάδα του Βιργιλίου. Εξελίχθηκε σε μεγάλη και εύπορη πόλη και, ως συνέπεια, κυρίαρχη δύναμη στην Μεσόγειο. Η αντιπαλότητα, που ήρθε ως αποτέλεσμα αυτού, με τις Συρακούσες, την Νουμιδία, και την Ρώμη συνοδεύτηκε από αρκετούς μεταξύ τους πολέμους, στην διάρκεια των οποίων πραγματοποιήθηκαν εκατέρωθεν εισβολές στα εδάφη των άλλων. Μετά το τέλος του Τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου, η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. Ωστόσο, οι Ρωμαίοι επανίδρυσαν την Καρχηδόνα, η οποία κατέστη η τέταρτη σημαντικότερη πόλη της Αυτοκρατορίας και η δεύτερη σημαντικότερη πόλη στην Λατινική Δύση. Αργότερα, αποτέλεσε την πρωτεύουσα του βραχύβιου βάρβαρου Βασιλείου των Βανδάλων. Παρέμεινε ως μία από τις σημαντικότερες ρωμαϊκές πόλεις μέχρι και την Μουσουλμανική επέλαση, όταν και καταστράφηκε από τους Άραβες για δεύτερη φορά το 698 μ.Χ. Ο Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης περιέγραψε αναλυτικά τους πολιτικούς θεσμούς της Καρχηδόνας, ενώ θεωρούσε πως η πόλη είχε μια από τις καλύτερες πολιτικές οργανώσεις στον κόσμο, μαζί με αυτές των ελληνικών πόλεων-κρατών της Αθήνας, της Σπάρτης, της Αρχαίας Μασσαλίας, και της Κρήτης. Οι κυριότερες ασχολίες των κατοίκων ήταν η γεωργία και το εμπόριο. Η πόλη έγινε εμπορικό κέντρο και διέθετε σπουδαία ναυτική δύναμη, ώστε να συναγωνίζεται τους Έλληνες και τους Ετρούσκους. Κυριότερος όμως ανταγωνιστής και αντίπαλος ήταν η Ρώμη.
Η Καρχηδόνα χτίστηκε σε ένα ακρωτήριο περιτριγυρισμένο από βορά και νότο από θάλασσα. Η τοποθεσία της πόλης την κατέστησε κυρίαρχο εμπορικό σταθμό στην Μεσόγειο. Όσα πλοία ταξίδευαν υποχρεούνταν να περάσουν μεταξύ της Σικελίας και των ακτών της Τυνησίας, όπου η Καρχηδόνα ήταν χτισμένη, αποκομίζοντάς της, έτσι, μεγάλη δύναμη και επιρροή στην ευρύτερη περιοχή. Δύο μεγάλα, τεχνητά λιμάνια κατασκευάστηκαν εντός της πόλης, το ένα για την φιλοξενία του πολυάριθμου ναυτικού στόλου των 220 πλοίων που διέθετε η πόλη και το άλλο για εμπορική χρήση. Ένας περιτειχισμένος πύργος επέβλεπε και τα δύο λιμάνια. Η πόλη διέθετε ισχυρά τείχη, μήκους 37 χιλιομέτρων, μεγαλύτερα των τειχών πόλεων ανάλογου μεγέθους. Το μεγαλύτερο τμήμα των τειχών βρισκόταν από την πλευρά της στεριάς, είναι απολύτως λογικό, καθώς η κυριαρχία της Καρχηδόνας στην θάλασσα καθιστούσε ιδιαιτέρως απίθανη οποιαδήποτε περίπτωση επίθεσης από εκείνη την κατεύθυνση. Τα 4 με 4,8 χιλιόμετρα μήκους του τείχους που εκτεινόταν κατά μήκος του ισθμού και προς τα δυτικά ήταν ιδιαιτέρως μεγάλα, κάτι που εξηγεί, ουσιαστικά, τον λόγο για τον οποίο παρέμειναν απαραβίαστα. Η πόλη είχε μια μεγάλη νεκρόπολη ή χώρο ταφής των νεκρών, περιοχή θρησκευτικών μνημείων και ναών, υπαίθριες αγορές, βουλευτήριο, πύργους, καθώς και έναν θέατρο, ενώ ήταν χωρισμένη σε τέσσερις ισοδύναμες περιοχές κατοικίας, παρόμοιας έκτασης. Στο κέντρο της πόλης έστεκε το υπερυψωμένο φρούριο, γνωστό και ως Μπιρσά. Η Καρχηδόνα ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους (μονάχα η Αλεξάνδρεια ήταν μεγαλύτερη), ενώ παρέμεινε τέτοια μέχρι και λίγο πριν την προ της βιομηχανικής επανάστασης περίοδο.
Η Καρχηδόνα βρέθηκε μπροστά σε ένα φαινομενικά οριστικό τέλος με την καταστροφή της από τους Ρωμαίους. Ωστόσο, μόλις έναν αιώνα αργότερα ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε να ιδρύσει εκεί μια αποικία. Προς τιμήν του ονομάστηκε Κολόνια Γιούλια Καρτάγκο. Ρωμαίοι μηχανικοί, μετακινώντας ίσως και 100.000 κυβικά μέτρα χώμα, ισοπέδωσαν την κορυφή της Βύρσας σχηματίζοντας μια τεράστια επίπεδη επιφάνεια​ και εξαλείφοντας όλα τα ίχνη του παρελθόντος. Πάνω εκεί χτίστηκαν ναοί και περίτεχνα δημόσια κτίρια. Καθώς περνούσε ο καιρός, η Καρχηδόνα έγινε “μια από τις πλουσιότερες πόλεις του ρωμαϊκού κόσμου”, η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Δύσης μετά τη Ρώμη. Για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των 300.000 κατοίκων της, χτίστηκε ένα θέατρο, ένα αμφιθέατρο, τεράστιες εγκαταστάσεις θερμών λουτρών, ένας υδραγωγός μήκους 132 χιλιομέτρων και ένα ιπποδρόμιο χωρητικότητας 60.000 θεατών. Η Χριστιανοσύνη εμφανίστηκε στην Καρχηδόνα γύρω στα μέσα του δεύτερου αιώνα μ.Χ. και γνώρισε ραγδαία αύξηση εκεί. Ο Τερτυλλιανός, φημισμένος εκκλησιαστικός θεολόγος και απολογητής, γεννήθηκε στην Καρχηδόνα περίπου το 155 Μ.χ. Λόγω των συγγραμμάτων του, η λατινική έγινε η επίσημη γλώσσα της Δυτικής Εκκλησίας. Ο Κυπριανός, επίσκοπος της Καρχηδόνας τον τρίτο αιώνα, ο οποίος επινόησε ένα εφταβάθμιο σύστημα ιεράρχησης κληρικών, μαρτύρησε στην πόλη το 258 Μ.χ. Ένας άλλος Βορειοαφρικανός, ο Αυγουστίνος (354-430 Μ.χ.), ο οποίος αποκλήθηκε ο μεγαλύτερος στοχαστής της Χριστιανικής αρχαιότητας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συγχώνευση των δογμάτων της εκκλησίας με την ελληνική φιλοσοφία. Ήταν τέτοια η επιρροή της εκκλησίας της Βόρειας Αφρικής ώστε ένας κληρικός διακήρυξε: «Εσύ, Αφρική, επιταχύνεις με το μεγαλύτερο ζήλο την υπόθεση της πίστης μας. Ό,τι αποφασίζεις εσύ το επιδοκιμάζει η Ρώμη και το ακολουθούν οι κύριοι της γης». Ωστόσο, οι μέρες της Καρχηδόνας ήταν μετρημένες. Για άλλη μια φορά, το μέλλον της ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό της Ρώμης. Καθώς παρήκμαζε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το ίδιο συνέβαινε και με την Καρχηδόνα. Το 439 Μ.χ., οι Βάνδαλοι κατέλαβαν και λαφυραγώγησαν την πόλη. Η κατάκτησή της από το Βυζάντιο έναν αιώνα αργότερα ανέβαλε για λίγο την καταστροφή της. Αλλά η Καρχηδόνα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις επιδρομές των Αράβων στη Βόρεια Αφρική. Το 698 Μ.χ., η πόλη κατακτήθηκε από τους Άραβες και έπειτα οι πέτρες της χρησιμοποιήθηκαν για την οικοδόμηση της Τύνιδας. Τους επόμενους αιώνες, τα μάρμαρα και οι γρανίτες που κάποτε κοσμούσαν την μεγάλη ρωμαϊκή πόλη λαφυραγωγήθηκαν και εξάχθηκαν, για να χρησιμοποιηθούν στην οικοδόμηση των καθεδρικών ναών της Γένοβας και της Πίζας στην Ιταλία, πιθανόν δε, ακόμη και του Καντέρμπουρι στην Αγγλία. Ενώ ήταν μια από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες πόλεις της αρχαιότητας, ενώ ήταν μια αυτοκρατορία που λίγο έλειψε να κυβερνήσει τον κόσμο, η Καρχηδόνα κατέληξε τελικά να είναι ένας δυσδιάκριτος σωρός από χαλάσματα.
Εξαρχάτο ονομαζόταν διοικητική περιφέρεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στην Ιταλία και τη βόρεια Αφρική από τον 6ο ως τον 8ο αιώνα. Το εξαρχάτο ήταν απομακρυσμένο από το κέντρο, και ο διοικητής (Έξαρχος) συγκέντρωνε την πολιτική και στρατιωτική εξουσία. Το εξαρχάτο της Ραβέννας ιδρύθηκε για πρώτη φορά από το διορατικό Βυζαντινό αυτοκράτορα Μαυρίκιο (582 - 602), με σκοπό να οργανώσει την άμυνα των δυτικών επαρχιών της αυτοκρατορίας που απειλούνταν από τις αλλεπάλληλες βαρβαρικές επιδρομές. Πρωτεύουσά του ήταν η ομώνυμη πόλη. Ο έξαρχος έμενε στο παλιό αυτοκρατορικό παλάτι και, όταν πήγαινε στη Ρώμη, διέμενε στο Παλατίνο των Καισάρων. Είχε την ανώτατη εξουσία στην οικονομία, στη δικαιοσύνη, στον στρατό και στην πολιτική διοίκηση σε αυτές τις επαρχίες. Περιστοιχιζόταν από στρατιωτική και πολιτική αυλή και ρύθμιζε τα παρουσιαζόμενα ζητήματα με μεγάλη ανεξαρτησία από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα. Οποιαδήποτε όμως απειθαρχία των εξάρχων προς τον αυτοκράτορα είχε ως συνέπεια την καθαίρεσή τους. Το 751 μ.Χ. η Ραβένα καταλήφθηκε από τους Λομβαρδούς και το εξαρχάτο της διαλύθηκε. Το εξαρχάτο της Βόρειας Αφρικής απέβλεπε στην οργάνωση της άμυνας εναντίον των Βερβερίνων επιδρομέων. Πρωτεύουσά του ήταν η Καρχηδόνα στην Τυνησία. Από εκεί ξεκίνησε ο Ηράκλειος, που στέφτηκε αυτοκράτορας του Βυζαντίου το 610 μ.Χ. Το 697 οι μουσουλμάνοι Άραβες κατόρθωσαν να γίνουν κύριοι της Καρχηδόνας.
Ο Φλάβιος Ηράκλειος (575 – 11 Φεβρουαρίου 641) ήταν αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το 610 έως το 641. Ο πατέρας του Ηράκλειος ο πρεσβύτερος ήταν έξαρχος της Καρχηδόνας και ένας από τους παλαιούς στρατηγούς του αυτοκράτορα Μαυρίκιου, με σημαντικό ιστορικό θριάμβων στο περσικό μέτωπο κατά τον πόλεμο της περιόδου 572-591. Τον καιρό της βάναυσης βασιλείας του σφετεριστή αυτοκράτορα Φωκά, ο οποίος είχε ανατρέψει τον Μαυρίκιο το 602, και της νέας περσικής επέλασης στην Εγγύς Ανατολή με αφορμή το πραξικόπημά του, όπου οι Πέρσες για πρώτη φορά δεν περιορίστηκαν σε μεθοριακές συγκρούσεις στην Αρμενία και τη Μεσοποταμία αλλά εισέβαλαν μαζικά στις ανατολικές ρωμαϊκές επαρχίες, ο Ηράκλειος διέκοψε αρχικά την επικοινωνία με την πρωτεύουσα και την τροφοδοσία της με αφρικανικά σιτηρά. Τελικά συγκέντρωσε ισχυρές ρωμαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να κινηθεί εναντίον του Φωκά. Υπό τη διοίκηση του γιου του Ηράκλειου, ο στόλος σαλπάρει από την Καρχηδόνα το 609 ενώ ταυτόχρονα ξεκινά ο στρατός από την ξηρά, υπό τη διοίκηση του ανιψιού του Νικήτα, και οι δυο με τελικό προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Συναντώντας παντού θερμή υποδοχή, και ενισχύοντας καθ’ οδόν το ήδη σημαντικό στράτευμά του, ο νεαρός Ηράκλειος φτάνει πρώτος στη Βασιλεύουσα το 610. Μεγαλόσωμος, με ξανθά μαλλιά και επιβλητικό παρουσιαστικό, εισέρχεται θριαμβευτής στην Πόλη με την υποστήριξη των Πρασίνων και χωρίς μάχη. Η ανακτορική φρουρά των Εξκουβιτόρων αυτομολεί στην πλευρά του και τελικώς ο Φωκάς συλλαμβάνεται και εκτελείται. Τον Οκτώβριο του 610 ο Ηράκλειος παντρεύεται την αγαπημένη του Ευδοκία, και αμέσως μετά στέφεται Ρωμαίος Αυτοκράτορας, σε ηλικία 36 ετών.
Προς τα τέλη της βασιλείας του Ηράκλειου Α΄ εμφανίστηκαν στο ιστορικό  προσκήνιο οι 'Aραβες, ως ένας νέος, καταλυτικός παράγοντας, που επρόκειτο να επηρεάσει τις τύχες όλων των λαών της Μεσογείου. Τα χρόνια που ο Ηράκλειος νικούσε τους Πέρσες, ο προφήτης Μωάμεθ έβαζε τα θεμέλια για τη θρησκευτική και πολιτική ένωση των Αράβων. Υπό την ηγεσία του οι σκορπισμένες φυλές της αραβικής χερσονήσου βρήκαν συνοχή και ξεχύθηκαν να υποτάξουν τους "απίστους". Πρώτος στόχος τους τα δύο μεγάλα γειτονικά κράτη, το περσικό και το βυζαντινό. Η Περσία κατακτήθηκε σχεδόν αμέσως, ενώ το Βυζάντιο έχασε μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια τις ανατολικές επαρχίες του, τη Συρία το 636, την Παλαιστίνη το 638 και το 640/2 την Αίγυπτο. Η εξάπλωση των Αράβων στη βόρεια Αφρική περιόρισε το βυζαντινό κράτος στη Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια και τις ιταλικές του κτήσεις. Οι 'Aραβες μετά την κατάκτηση της Αφρικής στράφηκαν εναντίον των ευρωπαϊκών εδαφών. Οι προϊσλαμικοί Άραβες δεν υπήρξαν ναυτικός λαός, εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, όταν οι μουσουλμάνοι βρήκαν εδαφική διέξοδο στη Μεσόγειο χρησιμοποίησαν τους στόλους των πρώην Βυζαντινών επαρχιών της Αιγύπτου, της Συρίας, της βόρειας Αφρικής, της Σικελίας κ.ά., οι οποίοι συγκροτούνταν από σκάφη σχεδόν ίδιου τύπου με τα βυζαντινά. Αρχικά, τα πληρώματα τους ήταν εντόπιοι ενώ οι μάχιμοι πεζοναύτες ήταν Άραβες. Τον 6ο αιώνα, οι Βυζαντινοί οργάνωσαν πλειάδα εκστρατειών στην Βόρεια Αφρική, εγκαθιδρύοντας μία σαθρή κυριαρχία επί της περιοχής. Οι διώξεις που εξαπέλυσαν όμως έναντι των αιρέσεων του Δονατισμού και του Αρειανισμού κατα τον επόμενο αιώνα, προκάλεσαν την ρήξη ανάμεσα στους Βέρβερους και στους Βυζαντινούς, επιτρέποντας στον Μουσουλμάνους Άραβες, να κερδίσουν με σχετική ευκολία την κατοχή των εδαφών στα μέσα του 7ου αιώνα. Οι Άραβες εδραίωσαν τις κατακτήσεις τους στην Βόρεια Αφρική ιδρύοντας νέες πόλεις, εξαπλώνοντας σταδιακά το Ισλάμ και συμμαχόντας με τις ντόπιες φυλές των Βερβέρων.
Η μάχη της Καρχηδόνας διεξήχθη το 698 μΧ. μεταξύ μιας βυζαντινής εκστρατευτικής δύναμης και των στρατών του Αραβικού χαλιφάτου των Ομμευαδων. Αφού έχασε την Καρχηδόνα στους μουσουλμάνους το 695, ο αυτοκράτορας Λεόντιος έστειλε το ναυτικό υπό τη διοίκηση του Ιωάννη του Πατρικίου και του δρουγκαρίου (ναυάρχου) Τιβέριου Αψιμάρου. Εισήλθαν στο λιμάνι και κατάφεραν να την επανακτήσουν με μια εκπληκτική επίθεση έκπληξης το 697, με αποτέλεσμα οι αραβικές δυνάμεις της πόλης να φεύγουν στο Kairouan στην ενδοχώρα. Οι Βυζαντινοί έφυγαν από την Καρχηδόνα και επιτέθηκαν απευθείας στον στρατό των Αράβων, αλλά νικήθηκαν και ο Βυζαντινός διοικητής αποφάσισε να περιμένει την πολιορκία πίσω από τα τείχη της Καρχηδονας, για να αφήσει τους Άραβες να εξαντληθούν, αφού θα μπορούσε να συνεχίσει με ανεφοδιασμό από τη θάλασσα. Οι Βυζαντινοί υπερασπιστές αντιμετώπισαν τη συντριπτική δύναμη των Αράβων σε άγριες επιθέσεις, καθώς οι άνδρες τους έκαναν επανειλημμένες προσπάθειες να καταλάβουν τα τείχη με σκάλες. Συνδύαζαν αυτή τη χερσαία επίθεση με μια επίθεση από τη θάλασσα που προκάλεσε τους Βυζαντινούς διοικητές να αποσυρθούν από την πόλη και στη συνέχεια κατέληξε στη δεύτερη και τελική μεγάλη καταστροφή της Καρχηδόνας. Οι Βυζαντινοί υποχώρησαν στα νησιά της Κορσικής, της Σικελίας και της Κρήτης για να αντισταθούν περαιτέρω στη μουσουλμανική επέκταση. Ο Ιωάννης ο Πατρίκιος δολοφονήθηκε αργότερα μετά από συνωμοσία από τον διοικητή του, Τιβέριου Αψιμάρου. Ο Τιβέριος Αψιμάρος, αντί να επιστρέψει στην Αφρική για να πολεμήσει τους μουσουλμάνους, έφυγε αντ 'αυτού στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από μια επιτυχημένη εξέγερση ανέβηκε στο θρόνο ως Τιβέριος Γ ', και αργότερα εκθρονίστηκε από τον πρώην αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β, γνωστό σήμερα ως Ρινότμητο. Το 702 μ.Χ. οι Άραβες νίκησαν τους χριστιανούς Βερβερους της Αφρικής στην μάχη της Ταμπαρκα, 136 χιλιόμετρα δυτικά της Καρχηδονας και οι Άραβες κατέκτησαν οριστικά την βυζαντινή βόρεια Αφρική και οι ντόπιοι υιοθέτησαν την γλώσσα και την θρησκεία των Αράβων.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Καρχηδόνα
https://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102001806
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Εξαρχάτο
https://www.timesnews.gr/iraklios-vyzantinos-aftokratoras/
https://kelliteacher.weebly.com/alpharhoalphabetaiotakappaeta-epsilonxialphapilambdaomegasigmaeta-kappaalphaiota-alpharhoalphabetaiotakappaomicronsigma-piomicronlambdaiotatauiotasigmamuomicronsigma.html
https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2015/03/11/οι-πρωτοι-μουσουλμανοι-αραβεσ-προέλε/
https://www.age4all.com/index.php?option=com_content&task=view&id=157&Itemid=200&lang=el
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Carthage_(698)

Ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος και ο βάρβαρος στασιαστης στρατηγός Βιταλιανός

Η Νέα Ηπειρος (Epirus Nova) ή Ελληνική Ιλλυρία (Illyria Graeca) ή κυρίως Ιλλυρία (Illyris proper) ήταν επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ιδρύθηκε από τον Διοκλητιανό κατά την αναδιάρθρωση των μεθοριακών επαρχιών. Μέχρι τότε η επαρχία ανήκε στην επαρχία της Μακεδονίας. Το Δυρράχιο (ή Επίδαμνος) καθιερώθηκε ως πρωτεύουσα της Νέας Ηπείρου. Η περιοχή της Νέας Ηπείρου αντιστοιχούσε σε ένα τμήμα της Ιλλυρίας που ήταν τότε «εν μέρει Ελληνικό και εν μέρει εξελληνισμένο». Ο Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος (431 – 9 Ιουλίου 518) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 491 έως το 518. Ο Φλάβιος Αναστάσιος γεννήθηκε περί το 431 στο Δυρράχιο της Νέας Ηπείρου (κεντρική Αλβανία), ελληνική αποικία, από γονείς ταπεινής καταγωγής και είχε ένα ιδιαίτερο φυσικό χαρακτηριστικό. Οι κόρες των ματιών του είχαν διαφορετικό χρώμα, έτσι το ένα μάτι φαινόταν μαύρο ενώ το άλλο γαλανό, για αυτό και τον ονόμαζαν Δίκορο. Πολύ νέος ήλθε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε δεκτός στην υπηρεσία των ανακτόρων. Με την πάροδο του χρόνου, προήχθη σε δευτερεύουσα θέση αυλικού, αυτή του σιλεντιάριου. Απέκτησε όμως φήμη για τις διοικητικές του ικανότητες και εξασφάλισε την εύνοια της κόρης του αυτοκράτορα Λέοντα Α’, Αριάδνης.
Οταν πέθανε ο Ζήνων το 491 μ.Χ. και εν όψει της εκλογής του νέου αυτοκράτορα ο λαός ζήτησε διά βοής από τη χήρα του Αριάδνη: «Ορθόδοξον βασιλέα τη οικουμένη, Ρωμαίον βασιλέα τη οικουμένη». Τα δύο πιο φλέγοντα προβλήματα της εποχής, το φυλετικό και το θρησκευτικό, που ήταν ακόμη άλυτα, κυριαρχούσαν στη σκέψη όλων. Στην Κωνσταντινούπολη ο λαός δεν ανεχόταν πια η κυβέρνησή του να αποτελείται από αλλογενείς σφετεριστές και αιρετικούς. Έτσι ο κλήρος έπεσε στον γέρο αυλικό Αναστάσιο (491-518), που αναδείχθηκε ικανός κυβερνήτης και κυρίως πέτυχε να αναδιοργανώσει τα οικονομικά του κράτους. Τελειοποίησε το νομισματικό σύστημα του Μεγάλου Κωνσταντίνου με τη σταθεροποίηση του χάλκινου follis, που η τιμή του παρουσίαζε μεγάλες διακυμάνσεις, καθορίζοντάς την σε σταθερή σχέση με την αξία του χρυσού νομίσματος. Κύριο επίτευγμά του ήταν όμως η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος. Μεταβίβασε την ευθύνη της συλλογής των φόρων στις πόλεις από τους χρεωκοπημένους και ανίσχυρους βουλευτές (curiales) στους βίνδικες (vindices), που υπάγονταν απ’ ευθείας στον έπαρχο των πραιτωρίων. Ακόμη, κατάργησε το γνωστό χρυσάργυρον, την παλαιά auri lustralis collatio, που επιβάρυνε τους εμπόρους και τους βιοτέχνες των πόλεων. Το μέτρο αυτό προκάλεσε βαθειά ικανοποίηση στον αστικό πληθυσμό, γιατί ευνόησε σημαντικά το εμπόριο και τη βιοτεχνία, έθιξε όμως τον αγροτικό πληθυσμό, γιατί το αντιστάθισμα από την κατάργηση του «χρυσάργυρου» ήταν η απαίτηση του κράτους να καταβάλλεται τώρα η annona σε νόμισμα και όχι πια σε είδος. Η ριζική μετατροπή του φόρου της γης η (χρυσοτέλεια) δείχνει καθαρά, ότι ακόμη και η αγροτική οικονομία σιγά-σιγά προσαρμόσθηκε στη νομισματική οικονομία. Οι ανάγκες του κράτους σε γεωργικά προϊόντα καλύφθηκαν με την εφαρμογή της coemptio (της συνωνής), δηλ. της αναγκαστικής πωλήσεως των τροφίμων σε χαμηλές τιμές, που καθόριζε η κυβέρνηση. Ενώ λοιπόν η εμπορική και βιοτεχνική τάξη ανακουφίσθηκε, αντίθετα τα βάρη έπεσαν αισθητά πάνω στον αγροτικό πληθυσμό, όπως φαίνεται και από τις συχνές αναταραχές και εξεγέρσεις του λαού στην εποχή του Αναστασίου Α’. Πάντως η αυστηρή οικονομική πολιτική του αυτοκράτορα είχε ως αποτέλεσμα να ενισχυθεί το κρατικό ταμείο. Έτσι, όταν πέθανε ο Αναστάσιος, διέθετε το τεράστιο απόθεμα των 320.000 λίτρων χρυσού.
Η άνοδος του Αναστασίου Α’ στον θρόνο έφερε το τέλος της επιρροής των Ισαύρων, αν και ο αυτοκράτορας αναγκάσθηκε και στα επόμενα χρόνια να τους πολεμήσει συστηματικά, ώσπου να κάμψει οριστικά την αντίστασή τους (498). Έτσι οι Ίσαυροι μεταφέρθηκαν μαζικά στη Θράκη, η δύναμή τους εξουδετερώθηκε και έτσι λύθηκε οριστικά το πρόβλημα των ξένων φύλων στο Βυζάντιο. Αντίθετα οξύνθηκε όμως περισσότερο η θρησκευτική κρίση. Αν και ο Αναστάσιος, όταν ανέλαβε την εξουσία, έκανε ύστερα από απαίτηση του πατριάρχη δήλωση ότι ασπάζεται την ορθόδοξη πίστη, ωστόσο ήταν θερμός οπαδός του Μονοφυσιτισμού. Στην αρχή δέχθηκε το Ενωτικό διάταγμα, σιγά-σιγά όμως ακολούθησε περισσότερο μονοφυσιτική γραμμή και στο τέλος υποστήριξε φανερά το Μονοφυσιτισμό, για μεγάλη ικανοποίηση των μονοφυσιτών Κοπτών και Σύριων και δυσαρέσκεια των ορθόδοξων Βυζαντινών. Η βασιλεία του Αναστασίου ήταν μια αλυσίδα από επαναστάσεις και εμφύλιους πολέμους, ενώ η καταπιεστική διοίκηση τροφοδοτούσε συνεχώς τη γενική δυσαρέσκεια. Ο πληθυσμός βρισκόταν σε διαρκή αναταραχή και οι διαμάχες των δήμων εκδηλώνονταν με ασυνήθιστη οξύτητα.
Τα βυζαντινά κόμματα των Βενέτων και των Πρασίνων δεν ήταν, όπως είναι γνωστό, μόνο αθλητικές αλλά και πολιτικές οργανώσεις. Βέβαια συνέπρατταν με τα παλαιά κόμματα του Ιπποδρόμου και χρησιμοποιούσαν τα χρώματα και τις ονομασίες τους. Ο Ιππόδρομος ήταν για την Κωνσταντινούπολη (όπως το forum για την Ρώμη και η Αγορά για την Αθήνα), ο χώρος όπου ο λαός εξέφραζε τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Τα κόμματα των Βενέτων και των Πρασίνων, με διορισμένους από την κυβέρνηση ηγέτες, ασκούσαν πολύτιμες δημόσιες λειτουργίες, ιδιαίτερα στη φρούρηση των πόλεων και στην ανοικοδόμηση των τειχών τους. Τον πυρήνα των δήμων πάντως αποτελούσε κυρίως το τμήμα εκείνο του πληθυσμού, που ήταν επιφορτισμένο με τη φρούρηση των πόλεων. Οι μεγάλες αστικές μάζες συγκεντρώνονταν γύρω από αυτόν τον πυρήνα στα δύο κόμματα, υποστήριζαν το ένα και πολεμούσαν το άλλο. Έτσι οι Βένετοι και οι Πράσινοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας ως φορείς και εκπρόσωποι των πολιτικών τάσεων του λαού. Είναι λάθος να θεωρούμε τους Βένετους ως το κόμμα της αριστοκρατίας και τους Πράσινους ως το κόμμα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Κατά κανόνα τα ευρύτερα στρώματα του λαού αποτελούσαν το κύριο σώμα και των δύο κομμάτω· ωστόσο φαίνεται ότι τα ηγετικά στελέχη των Βενέτων προέρχονταν από τις παλαιές αριστοκρατικές οικογένειες των ελληνο-ρωμαίων μεγαλοκτημόνων συγκλητικών, ενώ η ηγεσία των Πρασίνων ανήκε στην τάξη των εμπόρων και των βιοτεχνών, καθώς επίσης και στην τάξη των αυλικών και των λειτουργών της οικονομικής διοικήσεως, που προέρχονταν κυρίως από τις ανατολικές επαρχίες. Έτσι οι Βένετοι αντιπροσώπευαν την ελληνική ορθοδοξία, ενώ οι Πράσινοι υποστήριζαν τον Μονοφυσιτισμό ή τις άλλες ανατολικές αιρέσεις. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο κόμματα έπαιρνε συχνά τη μορφή σκληρών αγώνων. Από τα μέσα του πέμπτου αιώνα την πολιτική ζωή της αυτοκρατορίας χαρακτηρίζουν οι ατέλειωτοι αγώνες ανάμεσα στους Βενέτους και τους Πράσινους. Η κεντρική διοίκηση αναγκαστικά υπολόγιζε τους δήμους ως παράγοντες της πολιτικής ζωής και ευνοούσε άλλοτε τη μια και άλλοτε την άλλη παράταξη, έτσι που κατά κανόνα η μία από τις δύο υποστήριζε την κυβέρνηση, ενώ η άλλη περνούσε στην αντιπολίτευση. Μερικές φορές οι δύο δήμοι ενώνονταν σε κοινό αγώνα κατά της αυτοκρατορικής κυβερνήσεως για να υπερασπίσουν τις ελευθερίες τους εναντίον της αυθαιρεσίας και της απολυταρχίας της διοικήσεως. Άλλωστε στις οργανώσεις των δήμων επιβίωναν ως έναν βαθμό οι δημοκρατικές παραδόσεις των αρχαίων πόλεων.
Ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α’, που στον τομέα της οικονομίας προώθησε το εμπόριο και τη βιοτεχνία και στα θρησκευτικά θέματα υποστήριζε ανοικτά το Μονοφυσιτισμό, ήταν φίλος των Πρασίνων και έγινε έτσι ο στόχος επιθέσεως των Βενέτων. Συχνά εμπρησμοί κατέστρεφαν τα δημόσια κτίρια, οι προτομές του αυτοκράτορα καταρρίπτονταν και σέρνονταν στους δρόμους. Στον Ιππόδρομο γίνονταν εχθρικές διαδηλώσεις εναντίον του «ιερού» προσώπου του αυτοκράτορα. Ο όχλος περιύβριζε τον γέρο ηγεμόνα, μερικές μάλιστα φορές του επιτέθηκε με πέτρες. Όταν το 512 έγινε μια μονοφυσιτική προσθήκη στον Τρισάγιο ύμνο, ξέσπασε επανάσταση στην Κωνσταντινούπολη, που λίγο έλλειψε να στοιχίσει στον Αναστάσιο τον θρόνο. Η κρίση κορυφώθηκε με την επανάσταση του στρατηγού της Θράκης Βιταλιανού, που από το 513 έφθασε τρεις φορές με στρατό και στόλο ως τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως. Στις στιγμές της μεγάλης κρίσης ο αυτοκράτορας ήταν διατεθειμένος να κάνει παραχωρήσεις, μόλις όμως ηρεμούσαν τα πράγματα υπαναχωρούσε στην παλαιά του πολιτική, έτσι που το κράτος δεν έβγαινε ποτέ από τον πυρετό της κρίσης. Βέβαια η θρησκευτική αντίθεση δεν ήταν το μόνο ούτε το πρωταρχικό κίνητρο στην εξέγερση του Βιταλιανού. Κέρδισε όμως την ισχυρή υποστήριξη στον αγώνα του, επειδή ακριβώς εμφανίσθηκε ως υπέρμαχος της ορθοδοξίας εναντίον του μονοφυσίτη αυτοκράτορα. Η πολιτική του Αναστασίου έδειξε καθαρά, ότι η υποστήριξη του Μονοφυσιτισμού οδηγούσε σε αδιέξοδο. Ήταν αμφίβολο αν η ειρήνη που έφερνε στη μακρινή Αίγυπτο και τη Συρία η πολιτική αυτή θα είχε διάρκεια, ενώ στοίχιζε πολύ ακριβά γενικά, γιατί ήταν η αιτία της μόνιμης αναταραχής στις κεντρικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.
Ο Βιταλιανός (τέλη 5ου – αρχές 6ου αι.) ήταν Βυζαντινός στρατηγός από τη Μοισία της Θράκης. Γότθος στην καταγωγή, ήταν συγγενής του περίφημου θεολόγου Λεόντιου Βυζάντιου του Ιεροσολυμίτη. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αναστάσιου Α’, πήρε μέρος στην εκστρατεία εναντίον των Περσών στη Μεσοποταμία, μετά το τέλος της οποίας διορίστηκε αρχηγός των μισθοφορικών στρατευμάτων της Κωνσταντινούπολης. Το 514, με την πρόφαση ότι ήθελε να υπερασπίσει τη σύνοδο της Χαλκηδόνας, επαναστάτησε, επικεφαλής κυρίως Ούννων, εναντίον του Αναστάσιου Α’. Ο αυτοκράτορας έστειλε στρατό εναντίον του. Οι στασιαστές, αφού νίκησαν διαδοχικά τους Βυζαντινούς στρατηγούς Υπάτιο και Κύριλλο, κατέλαβαν τη Σωζόπολη και άλλες πόλεις κοντά στον Εύξεινο Πόντο και απειλούσαν με τον στόλο τους την Κωνσταντινούπολη. Το 515 ο στρατηγός του Αναστάσιου Μαρίνος πυρπόλησε τον στόλο του Β. και τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την πολιορκία και να φύγει. Μετά την καθαίρεση του Πατριάρχη Μακεδόνιου, οι φανατικοί Ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης υποκίνησαν σοβαρή στάση στην πρωτεύουσα, η οποία όμως κατεστάλη. Στη συνέχεια όμως εκδηλώθηκε κίνημα στη Θράκη υπό την ηγεσία του Βιταλιανού, που ήταν εγγονός του Άσπαρος. Ο Βιταλιανός - κόμης των φοιδεράτων, δηλαδή αρχηγός των Γότθων, Αλανών και άλλων βαρβάρων μισθοφόρων του Βυζαντινού στρατού κατευθύνθηκε προς τις βορειότερες επαρχίες του κράτους, όπου συγκέντρωσε στρατό από Βουλγάρους και Ούννους. Στη συνέχεια ναυπήγησε στόλο και εμφανίστηκε μπροστά στην πρωτεύουσα, απειλώντας να την κυριεύσει, ζητώντας την επαναφορά του Μακεδόνιου και το διορισμό του ίδιου ως γενικού διοικητή της Θράκης. Η επανάστασή του όμως απέτυχε. Σύμφωνα με τον ιστορικό Μαλάλα, ο στόλος του καταστράφηκε από εύφλεκτη ουσία κατασκευασμένη με βάση το θειάφι. Αυτό ήταν το περίφημο ελληνικόν πυρ (υγρό πυρ), που επινόησε ο Αθηναίος φιλόσοφος, φυσικός και χημικός Πρόκλος, το οποίο εκτοξευόταν πάνω στα ξύλινα καράβια και άναβε με μόνη τη θερμότητα του ήλιου, κατακαίγοντας το στόλο των πολιορκητών. Ο Πρόκλος ο Λύκιος, αποκαλούμενος και Πρόκλος ο Διάδοχος (412 - 485) ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ένας από τους τελευταίους, σημαντικότερους κλασικούς φιλοσόφους. Πρότεινε ένα από τα πιο ανεπτυγμένα συστήματα του νεοπλατωνισμού και επηρέασε σημαντικά την μετέπειτα δυτική φιλοσοφία καθώς και την ισλαμική σχολή σκέψης. Από το 450 μέχρι τον θάνατό του διηύθυνε την Ακαδημία Πλάτωνος. Ο πατέρας του Πρόκλου ήταν πατρίκιος. Στα χρόνια του Ιουστινιανού ο Βιταλιανός ξαναγύρισε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά επειδή θεωρήθηκε ύποπτος νέας συνωμοσίας, θανατώθηκε.
Ο Αναστάσιος πέθανε το 518 χωρίς να αφήσει απογόνους. Είχε βέβαια τρεις ανεψιούς, από τους οποίους όμως δεν εξέλεξε κανένα για διάδοχό του. Πολλοί σύγχρονοί του έγραψαν ατελείωτους επαίνους για τα έργα του και την προσφορά του στην αυτοκρατορία, ενώ άλλοι τον πολέμησαν με φανατισμό, επικρίνοντας τα θρησκευτικά του πιστεύω και τη στάση του απέναντι στην Εκκλησία. Όπως και να έχουν τα πράγματα, μπορεί μεν να μην έφερε το χρυσό αιώνα στο Βυζάντιο, πέτυχε όμως όσο λίγοι να αντιμετωπίσει πολλούς εξωτερικούς κινδύνους, να ανακουφίσει τις λαϊκές μάζες, να προάγει την τεχνολογία, την οικονομία και τη δικαιοσύνη. Ετάφη στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Νέος αυτοκράτορας αναγορεύτηκε ο αρχηγός των βασιλικών σωματοφυλάκων Ιουστίνος.
Πηγή : https://feltor.wordpress.com/2011/01/22/ο-αυτοκράτορας-αναστάσιος-α΄491-518-και-η-ο/
http://www.ygeiaonline.gr/component/k2/item/12958-bitalianos
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αναστάσιος_Α΄_ο_Δίκορος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πρόκλος
https://olympia.gr/2018/07/09/αναστάσιος-α-ο-δίκορος-από-τους-ελάχι/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μακεδονία_(ρωμαϊκή_επαρχία)#Νέα_Ηπειρος

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Herodotus original text about the battle of Mycale against Persian fleet army

Now on the selfsame day when the Persians were so stricken at Plataeae, it so fell out that they suffered a like fate at Mycale in Ionia. For the Greeks who had come in their ships with Leutychides the Lacedaemonian being then in quarters at Delos, there came to them certain messengers from Samos, to wit, Lampon son of Thrasycles, Athenagoras son of Archestratides, and Hegesistratus son of Aristagoras; these the Samians had sent, keeping their despatch secret from the Persians and the despot Theomestor son of Androdamas, whom the Persians had made despot of Samos. When they came before the generals, Hegesistratus spoke long and vehemently: "If the Ionians but see you," said he, "they will revolt from the Persians; and the foreigners will not stand; but if perchance they do stand, you will have such a prey as never again"; and he prayed them in the name of the gods of their common worship to deliver Greeks from slavery and drive the foreigner away. That, said he, would be an easy matter for them; "for the Persian ships are unseaworthy and no match for yours; and if you have any suspicion that we may be tempting you guilefully, we are ready to be carried on your ships as hostages." This Samian stranger being so earnest in entreaty, Leutychides asked him (whether it was that he desired to know for the sake of a presage, or that heaven happily prompted him thereto), "Sir Samian, what is your name?" "Hegesistratus," said he. Then Leutychides cut short whatever else Hegesistratus had begun to say, and cried: "I accept the omen of your name, Sir Samian; now do you see to it that ere you sail hence you and these that are with you pledge yourselves that the Samians will be our zealous allies." Thus he spoke, and then and there added the deed thereto; for straightway the Samians bound themselves by pledge and oath to alliance with the Greeks. This done, the rest sailed away, but Leutychides bade Hegesistratus take ship with the Greeks, for the good omen of his name....
...... Deïphonus, the son of this Evenius, had been brought by the Corinthians, and practised divination for the army. But I have heard it said ere now, that Deïphonus was no son of Evenius, but made a wrongful use of that name, and wrought for wages up and down Hellas. Having won favourable omens, the Greeks stood out to sea from Delos for Samos. When they were now near Calamisa in the Samian territory, they anchored there hard by the temple of Here that is in those parts, and prepared for a sea‑fight; the Persians, learning of their approach, stood likewise out to sea and made for the mainland, with all their ships save the Phoenicians, whom they sent sailing away. It was determined by them in council that they would not do battle by sea; for they deemed themselves overmatched; and the reason of their making for the mainland was, that they might lie under the shelter of their army at Mycale, which had been left by Xerxes' command behind the rest of his host to hold Ionia; there were sixty thousand men in it, and Tigranes, the goodliest and tallest man in Persia, was their general. It was the design of the Persian admirals to flee to the shelter of that army, and there to beach their ships and build a fence round them which should be a protection for the ships and a refuge for themselves. With this design they put to sea. So when they came past the temple of the Goddesses at Mycale to the Gaeson and Scolopoïs, where is a temple of Eleusinian Demeter (which was built by Philistus son of Pasicles, when he went with Nileus son of Codrus to the founding of Miletus), there they beached their ships and fenced them round with stones and trunks of orchard trees that they cut down; and they drove in stakes round the fence, and prepared for siege or victory, making ready of deliberate purpose for either event.
When the Greeks learnt that the foreigners were off and away to the mainland, they were ill‑pleased to think that their enemy had escaped them, and doubted whether to return back or make sail for the Hellespont. At the last they resolved that they would do neither, but sail to the mainland; and equipping themselves therefore with gangways and all else needful for a sea‑fight, they held their course for Mycale. When they came near to the camp and found none putting out to meet them, and saw the ships beached within the wall and a great host of men drawn up in array along the strand, Leutychides thereupon first coasted along in his ship, keeping as near to the shore as he could, and made this proclamation to the Ionians by the voice of a herald: "Men of Ionia, you that hear us, take heed of what I say! for in no case will the Persians understand aught of my charge to you: when we join battle, let a man remember first his freedom, and next the battle‑cry 'Hebe': and let him that hears me not be told of this by him that hears." The purpose of this act was the same as Themistocles' purpose at Artemisium; either the message would be unknown to the foreigners and would prevail with the Ionians, or if it were thereafter reported to the foreigners it would make them to mistrust their Greek allies. After this counsel of Leutychides', the Greeks next brought their ships to land and disembarked on the beach, where they put themselves in array. But the Persians, seeing the Greeks prepare for battle and exhort the Ionians, first of all took away the Samians' armour, suspecting that they favoured the Greeks; for indeed when the foreigners' ships brought certain Athenian captives, who had been left in Attica and taken by Xerxes' army, the Samians had set them all free and sent them away to Athens with provision for the way; for which cause in especial they were held suspect, as having set free five hundred souls of Xerxes' enemies. Furthermore, they appointed the Milesians to guard the passes leading to the heights of Mycale, alleging that they were best acquainted with the country; but their true reason for so doing was, that the Milesians should be away from the rest of their army. In such manner did the Persians safeguard themselves from those Ionians who (they supposed) might turn against them if opportunity were given; for themselves, they set their shields close to make a barricade.
The Greeks, having made all preparation, advanced their line against the foreigners. As they went, a rumour sped all about the army, and a herald's wand was seen lying by the water-line; and the rumour that ran was to the effect that the Greeks were victors over Mardonius' army at a battle in Boeotia. Now there are many clear proofs of the divine ordering of things; seeing that at this time, the Persians' disaster at Plataeae falling on the same day as that other which was to befall them at Mycale, the rumour came to the Greeks at that place, whereby their army was greatly heartened and the readier to face danger. Moreover there was this other coincidence, that there were precincts of Eleusinian Demeter on both battlefields; for at Plataeae the fight was hard by the temple of Demeter, as I have already said, and so it was to be at Mycale likewise. It so fell out that the rumour of victory won by the Greeks with Pausanias spoke truth; for the defeat of Plataeae happened while it was yet early in the day, and the defeat of Mycale in the afternoon. That the two fell on the same day of the same month was proved to the Greeks when they examined the matter not long afterwards. Now before this rumour came they had been faint-hearted, fearing less for themselves than for the Greeks with Pausanias, lest Mardonius should be the stumbling-block of Hellas; but when the report sped among them they grew stronger and swifter in their onset. So Greeks and foreigners alike were eager for battle, seeing that the islands and the Hellespont were the prizes of victory.
As for the Athenians and those whose place was nearest them, that is, for about half of the line, their way lay over the beach and level ground; for the Lacedaemonians and those that were next to them, through a ravine and among hills; and while the Lacedaemonians were making a circuit, those others on the other wing were already fighting. While the Persians' shields stood upright, they defended themselves and held their own in the battle; but when the Athenians and their neighbours in the line passed the word and went more zealously to work, that they and not the Lacedaemonians might win the victory, immediately the face of the fight was changed. Breaking down the shields they charged all together into the midst of the Persians, who received the onset and stood their ground for a long time, but at the last fled within their wall; and the Athenians and Corinthians and Sicyonians and Troezenians, who were next to each other in the line, followed hard after and rushed in together likewise. But when the walled place was won, the foreigners made no further defence, but took to flight, all save the Persians, who gathered themselves into bands of a few men and fought with whatever Greeks came rushing within the walls. Of the Persian leaders two escaped by flight and two were slain; Artaÿntes and Ithamitres, who were admirals of the fleet, escaped; Mardontes and Tigranes, the general of the land army, were slain fighting. While the Persians still fought, the Lacedaemonians and their comrades came up, and finished what was left of the business. The Greeks too lost many men there, notably the men of Sicyon and their general Perilaus. As for the Samians who served in the Median army, and had been disarmed, they, seeing from the first that victory hung in the balance, did what they could in their desire to aid the Greeks; and when the other Ionians saw the Samians set the example, they also thereupon deserted the Persians and attacked the foreigners. The Persians had for their own safety appointed the Milesians to watch the passes, so that if haply aught should befall the Persian army such as did befall it, they might have guides to bring them safe to the heights of Mycale. This was the task to which the Milesians were appointed, for the aforesaid reason, and that they might not be present with the army and so turn against it. But they did wholly contrariwise to the charge laid upon them; they misguided the fleeing Persians by ways that led them among their enemies, and at last themselves became their worst enemies and slew them. Thus did Ionia for the second time revolt from the Persians. In that battle those of the Greeks that fought best were the Athenians, and the Athenian that fought best was one who practised the Pancratium, Hermolycus son of Euthoenus. This Hermolycus on a later day met his death in battle at Cyrnus in Carystus during a war between the Athenians and Carystians, and lay dead on Geraestus. Those that fought next best after the Athenians were the men of Corinth and Troezen and Sicyon.
When the Greeks had made an end of most of the foreigners, either in battle or in flight, they brought out their booty on to the beach, and found certain stores of wealth; then they burnt the ships and the whole of the wall, which having burnt they sailed away. When they were arrived at Samos, they debated in council whether they should dispeople Ionia, and in what Greek lands under their dominion it were best to plant the Ionians, leaving the country itself to the foreigners; for it seemed to them impossible to stand on guard between the Ionians and their enemies for ever; yet if they should not so stand, they had no hope that the Persians would suffer the Ionians to go unpunished. In this matter the Peloponnesians that were in authority were for removing the people from the marts of those Greek nations that had sided with the Persians, and giving their land to the Ionians to dwell in; but the Athenians misliked the whole design of dispeopling Ionia, or suffering the Peloponnesians to determine the lot of Athenian colonies; and as they resisted hotly, the Peloponnesians yielded. Thus it came about that they admitted to their alliance the Samians, Chians, Lesbians, and all other islanders who had served with their armaments, and bound them by pledge and oaths to remain faithful and not desert their allies; who being thus sworn, the Greeks set sail to break the bridges, supposing that these still held fast. So they laid their course for the Hellespont.
Πηγή : http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Herodotus/9B*.html