Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

La antica storia greca di Attica e di Atene alla Grecia

L'Attica è una regione storica dell' antica Grecia che comprende l'omonima penisola che si protende nel Mar Egeo. Secondo la mitologia greca essa deve il suo nome ad Attide, figlia del mitico re Cranao. Secondo un'altra teoria il nome deriverebbe dalla parola actè, ακτή - costa - e quindi il suo aggettivo acteké, actiké, ακτική ossia "terra delle coste". L'omonima regione amministrativa greca, di cui Atene è il capoluogo, comprende un'area più vasta della regione storica Attica. L'Attica è una penisola del Mar Egeo prevalentemente montuosa. Il bacino dove è situata la capitale è delimitato dal monte Imetto ad est, dal monte Pendeli a nord e dai monti Aigaleo ad ovest. Il monte Parnitha separa l'Attica dalla Beozia, il toponimo Mesogea (letteralmente: "terra di mezzo") indica la pianura ad est del monte Imetto, dove è stato costruito l'aeroporto internazionale di Atene. Il clima è tipicamente mediterraneo con estati asciutte e inverni miti: le precipitazioni nevose non sono infrequenti. Le precipitazioni piovose variano dai 270 mm a più di 1.000 mm l'anno. La temperatura massima registrata è stata di 48° ad Elefsina e Tatoi. La polis di Atene fu nell' antichità uno dei maggiori centri dell' antica Grecia e dell' area mediterranea, lasciando una traccia profonda nella storia politica e culturale dell' Europa. Atene fu una città-stato, la prima nella storia dell'umanità ad adottare un sistema politico democratico. È considerata inoltre la culla del teatro, della filosofia, della storiografia, della pedagogia e della politica, intesa come partecipazione attiva dei cittadini. Nacque nell' Attica, un territorio ricco di risorse agricole e minerarie, già all'epoca dei micenei in quel luogo sorgeva una cittadella fortificata; ma Atene vera e propria nacque nell'VIII secolo a.C. con il re egizio Cecrope e tra i suoi sovrani poteva annoverare Egeo e Teseo. Inoltre in origine Atene era una società tribale: infatti la popolazione era divisa in quattro parti e ogni parte era divisa in più famiglie. L'organizzazione sociale prevede, anche ad Atene, in età "mitica" che il comando fosse in mano al re. Strabone, citando Filocoro, afferma che Cecropia era una delle dodici città fondate in Attica dal mitico re di Atene Cecrope, e che in seguito Teseo aveva unito nella città di Atene; Cecropia fu proprio il nucleo iniziale di Atene. Si contano quattro re prima dell'eroe Teseo e altri sette fino alla calata dei Dori; poi altri sovrani. Tra il 1038 a.C. e il 753 a.C. il governo fu affidato a 9 arconti, che furono prima dei magistrati eletti a vita per poi trasformarsi in una carica decennale fino al 682 a.C. quando essa divenne annuale. Al re rimasero da svolgere le funzioni religiose e di presiedere all'areopago, perché il comando militare supremo passò in mano ad un arconte, mentre gli incarichi civili e giudiziari furono presieduti dall'arconte affiancato dai tesmoteti. Le nove cariche andavano a formare il collegio dei 9 arconti, il cui incarico era annuale e tutti di estrazione nobiliare. I tre arconti più in vista, oltre ai sei tesmoteti, erano: l' arconte eponimo, l' arconte re (capo religioso) e l' arconte polemarco (capo militare). Gli altri arconti tramandavano le leggi a voce cercando di conquistare sempre più potere. Durante il VII secolo a.C. le liti e le divisioni interne agli arconti, spinsero l'arconte Dracone ad assumere i pieni poteri, così poté varare una serie di leggi durissime, tanto che tuttora si usa l'aggettivo "draconiano" per indicare provvedimenti molto severi (infatti in caso di omicidio volontario si poteva anche essere puniti con la morte, invece in caso di omicidio involontario con l'esilio). Tuttavia, ben presto esse si rivelarono insufficienti per garantire l'ordine sociale ad Atene. La città conobbe una grande espansione economica e il popolo iniziò a pretendere di partecipare alla vita politica ateniese. Si rivolsero allora a Solone, incaricandolo di dare una nuova sistemazione all'ordinamento cittadino. Solone, introdusse diversi provvedimenti a favore delle classi popolari, togliendo dalla schiavitù quei cittadini diventati servi a causa dei debiti verso i latifondisti, ridistribuendo il terreno fra i contadini, e dividendo la popolazione in classi sociali che seguivano il censo: i pentacosiomedimni, i grandi proprietari terrieri, con un reddito annuo di 500 medimni (unità di misura usata per i cereali e altri prodotti secchi) di cereali; i cavalieri, anch'essi proprietari terrieri, con un reddito annuo tra i 300 e 500 medimni; gli zeugiti, i piccoli proprietari terrieri, con un reddito annuo tra i 200 e 300 medimni; i teti, i più poveri, che non possedevano terra o che avevano un reddito annuo inferiore ai 200 medimni. Inoltre introdusse un'unica moneta e un'unica unità di misura del peso e della lunghezza (evitando così truffe e imbrogli). Le nuove leggi di Solone non portano tuttavia la stabilità politica: la classe media, gli artigiani e i mercanti insistono per ottenere il diritto al voto e appoggiano il colpo di Stato tenuto dal tirannoPisistrato, il quale promuove un periodo di espansione economica ad Atene soprattutto sviluppando i commerci via mare e iniziando la costruzione del porto del Pireo. Gli aristocratici riuscirono ad esiliarlo, ma l'anno successivo il 546 a.C., sbarcò a Maratona con un esercito di mercenari e riprese il potere dopo la vittoria di Pallene. Divenne un moderato sostenitore della riforma di Solone a cui affiancò una riforma territoriale a scopi fiscali e militari e una forte politica estera, riformando l'esercito con la creazione di un corpo di ufficiali superiori, detti strateghi, affiancando agli opliti i mercenari sciti e potenziando la flotta. Alla morte di Pisistrato il potere passa ai figli Ippia e Ipparco. Nel 510 a.C. Ipparco viene ucciso e Ippia è costretto da una rivolta popolare a fuggire in Persia, mentre il governo passa alla famiglia degli Alcmeonidi, rappresentanti dei ceti commerciali, i quali prendono il potere con l'aiuto dato dagli spartani del re Cleomene al loro rappresentante Clistene. Clistene riformò il sistema di Solone introducendo una riforma radicale delle istituzioni cittadine: viene creato il Consiglio dei Cinquecento (boulé), eletto dal popolo mentre l'Attica viene suddivisa in dieci tribù che eleggono ognuna cinquanta delegati al Consiglio. Clistene introduce anche uno strumento per la difesa della libertà: l' ostracismo. Negli anni successivi, Atene viene attaccata come tutta la Grecia dall' Impero persiano. Nel 490 la flotta persiana sbarca in Eubea e tenta di assediare Atene. La città chiede aiuto a Sparta ma rimane sola. Gli ateniesi, non si scoraggiano e a Maratona in una epica battaglia riescono a sconfiggere e a ricacciare in patria i persiani. Qualche anno dopo, il re Serse sbaraglia i greci alle Termopili e assedia Atene. Gli abitanti riescono a rifugiarsi a Salamina ma la città è distrutta dai persiani. Sotto la guida di Temistocle, gli ateniesi riescono comunque a sconfiggere i persiani e a ricostruire la loro città. L'età d'oro di Atene viene solitamente legata all'ascesa al governo di Pericle esponente dei partitipopolari e progressisti. Pericle fece costruire i monumenti dell'Acropoli, distrutta dai persiani, tra cui il Partenone, il "tempio della vergine", dedicato ad Atena con un imponente statua d'oro eavorio, alta 12,75 metri, costruita da Fidia. Sotto il governo di Pericle, Atene raggiunse il massimo sviluppo democratico, con l'istituzione dell' assemblea cittadina come capo della Lega Delio-Attica, un'alleanza anti-persiana nell' Egeo che si trasformerà in un impero.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Atene_(città_antica)
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Attica

Крит : Легендарная история великая острова Греции

Крит самый большой греческий остров, пятый по величине остров в Средиземном море. Расположен в 110 км от Европы, в 175 км отАзии и в 300 км от Африки. Географически относится к Европе. Крит омывается тремя морями — Критским на севере, Ливийскимна юге и Ионическим на западе. Административный центр — город Ираклион. Площадь острова составляет 8261 км² (вместе с островами Гавдос и Дия — 8336 км²), протяжённость береговой линии — 1046 км. Современный Крит составляет одну из тринадцати периферий (областей) Греческой республики и является одним из наибольших экономических и культурных центров страны. Туристическая инфраструктура Крита лучше, чем на других островах Крит считается одним из самых популярных европейских курортов. Туристические достопримечательности Крита включают: археологические раскопки в Кноссе, Малье,Фесте, Гортине и т. д.; венецианский замок Фортецца в Ретимни, Самарийское ущелье, плоскогорье Лассити и пещера Зевса, острова Грамвуса с бухтой Балос, а также уникальное в своем роде пресноводное озеро Курнас. В древности Крит был центром минойской цивилизации, процветавшей на острове приблизительно с 2600 по 1400 год до н. э. и считающейся древнейшей в Европе. История людей на Крите начинается в период неолита, около 7000 лет до н. э. Тогда были созданы первые поселения, такие как Кносс, Магаса, Трапеза, жители которых разводили крупный рогатый скот, овец, коз, свиней, а также выращивали злаки и бобовые культуры. Жили они в каменных домах, реже в пещерах. В пещерах Илифииас (греч. Ειλειθυίας),Стравомити (греч. Στραβομύτη), Эллиноспилио (греч.Ελληνοσπήλαιο) были найдены оружие, инструменты, гончарные изделия, ножи из камня и кости, а также религиозные предметы, посвящённые богине плодородия. К началу II тысячелетия до н. э. на острове Крит сложилось четыре местных царства с центрами в городах Кноссе, Фесте, Маллии и Закросе. Население острова составляли минойцы (ετεόκρητες), кидоны (κύδωνες), а также мигрировавшие с материкапеласги, карийцы и финикийцы. До извержения вулкана Санторин на Крите проживал 1 млн человек, из них 100 тыс. в Кноссе. В начале I тысячелетия до н. э. на Крите появились дорийцы, образовав около 20—100 полисов. Во главе каждого полиса стоял совет (була), состоявший из 30 членов и 10 космов во главе с протокосмом. Население состояло из полноправных граждан периеков, государственных крепостных мноитов (мнотов), частных крепостных — кларотов или амафиотов и покупных рабов хрисонетов. Полисы Крита состояли из старт, а старты из гетерий. В 75 году до нашей эры была создана провинция Крит и Киренаика. В 767 году была образована фема Крит. С 824 по 961 года был захвачен мусульманами и существовал как Критский эмират. В 1205 году захвачен католиками и существовал как Королевство Крит. C 1210 года в течение нескольких столетий был под контролем Венеции. В 1669 году вновь захвачен мусульманами и существовал как Вилайет Крит. После восстания 1896—1897 годов (Критское восстание 1897—1898 годов) в 1898 году было создано Критское государство. В 1913 году Критское государство воссоединилось с Грецией.
Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Крит

Hercules : The legendary story of the greatest greek hero

Heracles born Alcaeus or Alcides was a divine hero in Greek mythology, the son of Zeus and Alcmene, foster son of Amphitryon and great-grandson/half-brother of Perseus. He was the greatest of the Greek heroes, a paragon of masculinity, the ancestor of royal clans who claimed to be Heracleidae and a champion of the Olympian order against chthonic monsters. In Rome and the modern West, he is known as Hercules, with whom the later Roman Emperors, in particular Commodus and Maximian, often identified themselves. The Romans adopted the Greek version of his life and works essentially unchanged, but added anecdotal detail of their own, some of it linking the hero with the geography of the Central Mediterranean. Details of his cult were adapted to Rome as well. Extraordinary strength, courage, ingenuity, and sexual prowess with females were among the characteristics commonly attributed to him. Heracles used his wits on several occasions when his strength did not suffice, such as when laboring for the king Augeas of Elis, wrestling the giant Antaeus, or tricking Atlas into taking the sky back onto his shoulders. Together with Hermes he was the patron and protector of gymnasia and palaestrae. His iconographic attributes are the lion skin and the club. These qualities did not prevent him from being regarded as a playful figure who used games to relax from his labors and played a great deal with children. By conquering dangerous archaic forces he is said to have "made the world safe for mankind" and to be its benefactor. Heracles was an extremely passionate and emotional individual, capable of doing both great deeds for his friends (such as wrestling with Thanatos on behalf of Prince Admetus, who had regaled Heracles with his hospitality, or restoring his friend Tyndareus to the throne of Sparta after he was overthrown) and being a terrible enemy who would wreak horrible vengeance on those who crossed him, as Augeas, Neleus and Laomedon all found out to their cost. Driven mad by Hera, Heracles slew his own children. To expiate the crime, Heracles was required to carry out ten labors set by his archenemy, Eurystheus, who had become king in Heracles' place. If he succeeded, he would be purified of his sin and, as myth says, he would be granted immortality. Heracles accomplished these tasks, but Eurystheus did not accept the cleansing of the Augean stables because Heracles was going to accept pay for the labor. Neither did he accept the killing of the Lernaean Hydra as Heracles' nephew, Iolaus, had helped him burn the stumps of the heads. Eurystheus set two more tasks (fetching the Golden Apples of Hesperides and capturing Cerberus), which Heracles performed successfully, bringing the total number of tasks up to twelve. Not all writers gave the labours in the same order. The Bibliotheca (2.5.1–2.5.12) gives the following order: Slay the Nemean Lion. Slay the nine-headed Lernaean Hydra. Capture the Golden Hind of Artemis. Capture the Erymanthian Boar. Clean the Augean stables in a single day. Slay the Stymphalian Birds. Capture the Cretan Bull. Steal the Mares of Diomedes. Obtain the girdle of Hippolyta, Queen of the Amazons. Obtain the cattle of the monster Geryon. Steal the apples of the Hesperides (he had the help of Atlas to pick them after Hercules had slain Ladon). Capture and bring back Cerberus. After completing these tasks, Heracles joined the Argonauts in a search for the Golden Fleece. He also fell in love with Princess Iole of Oechalia. King Eurytus of Oechalia promised his daughter, Iole, to whoever could beat his sons in an archery contest. Heracles won but Eurytus abandoned his promise. Heracles' advances were spurned by the king and his sons, except for one: Iole's brother Iphitus. Heracles killed the king and his sons–excluding Iphitus–and abducted Iole. Iphitus became Heracles' best friend. However, once again, Hera drove Heracles mad and he threw Iphitus over the city wall to his death. Once again, Heracles purified himself through three years of servitude—this time to Queen Omphale of Lydia. Omphale was a queen or princess of Lydia. As penalty for a murder, imposed by Xenoclea, the Delphic Oracle, Heracles was to serve as her slave for a year. He was forced to do women's work and to wear women's clothes, while she wore the skin of the Nemean Lion and carried his olive-wood club. After some time, Omphale freed Heracles and married him. Some sources mention a son born to them who is variously named. It was at that time that the cercopes, mischievous wood spirits, stole Heracles' weapons. He punished them by tying them to a stick with their faces pointing downward. Hesiod's Theogony and Aeschylus' Prometheus Unbound both tell that Heracles shot and killed the eagle that tortured Prometheus (which was his punishment by Zeus for stealing fire from the gods and giving it to mortals). Heracles freed the Titan from his chains and his torments. Prometheus then made predictions regarding further deeds of Heracles. Heracles appears as the ancestral hero of Scythia in Herodotus' text. While Heracles is sleeping out in the wilderness, a half-woman, half-snake creature steals his horses. Heracles eventually finds the creature, but she refuses to return the horses until he has sex with her. After doing so, he takes back his horses, but before leaving, he hands over his belt and bow, and gives instructions as to which of their children should found a new nation in Scythia. All of Heracles' marriages and almost all of his affairs resulted in births of a number of sons and at least four daughters. One of the most prominent is Hyllus, the son of Heracles and Deianeira or Melite. The term Heracleidae, although it could refer to all of Heracles' children and further descendants, is most commonly used to indicate the descendants of Hyllus, in the context of their lasting struggle for return to Peloponnesus, out of where Hyllus and his brothers - the children of Heracles by Deianeira - were thought to have been expelled by Eurystheus. The children of Heracles by Megara are collectively well known because of their ill fate, but there is some disagreement among sources as to their number and individual names. Apollodorus lists three, Therimachus, Creontiades and Deicoon; to these Hyginusadds Ophitus and, probably by mistake, Archelaus, who is otherwise known to have belonged to the Heracleidae, but to have lived several generations later. A scholiast on Pindar' s odes provides a list of seven completely different names: Anicetus, Chersibius, Mecistophonus, Menebrontes, Patrocles, Polydorus, Toxocleitus. The divine sons of Heracles and Hebe are Alexiares and Anicetus. Other well-known children of Heracles include Telephus, king of Mysia (by Auge), andTlepolemus, one of the Greek commanders in the Trojan War (by Astyoche). There is also, in some versions, reference to an episode where Heracles met and impregnated a half-serpentine woman, known as Echidna; her children, known as the Dracontidae, were the ancestors of the House of Cadmus. According to Herodotus, a line of 22 Kings of Lydia descended from Hercules and Omphale. The line was called Tylonids after his Lydian name.
Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Heracles

Η ιστορία της Μεγάλης Ελλάδας απο την Αρχαιότητα εως και τον Μεσαίωνα

Η Μεγάλη Ελλάδα ή Μεγάλη Ελλάς, Magna Graecia στα λατινικά, Magna Grecia (ή, σπανιότερα, Grande Ellade) στα ιταλικά, ήταν η επικράτεια των διαφόρων αρχαίων Ελληνικών αποικιών στην Σικελία και νότια Ιταλία. Στις αποικίες υπήρχαν πολιτικές διαμάχες που βοήθησαν στη γέννηση της ρητορικής, η οποία, κατόπιν, από τους σοφιστές μεταφέρθηκε στην κυρίως Ελλάδα. Εκτός απ' αυτήν καλλιεργήθηκαν η φιλοσοφία, τα μαθηματικά και η πολιτική επιστήμη. Οι φιλοσοφικές σχολές του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη του Κολοφωνίου, είχαν πολλούς μαθητές. Ακόμη άνθισαν οι τέχνες, στις οποίες επικράτησε ο δωρικός ρυθμός με τον όγκο και την πολυτέλεια του κολοσσιαίου. Οι κυριότερες αποικίες της Κάτω Ιταλίας ήταν η Κύμη, η Σύβαρις, ο Κρότων και ο Τάρας. Η Κύμη ήταν η πρώτη αποικία και αντιμετώπισε το διαρκή κίνδυνο των βαρβάρων Τυρρηνών. Αργότερα ήλθε σε επαφή μαζί τους και με τους Λατίνους και τους δίδαξε πολλά. Ο Κρότων, άλλη αποικία, διατήρησε το χαρακτήρα των Αχαιών. Έγινε πολύ πλούσια πόλη, αλλά δεν παρασύρθηκε από τη χλιδή. Πολλοί Κροτωνιάτες διακρίθηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ονομαστός Ολυμπιονίκης ήταν ο Μίλων ο Κροτωνιάτης. Άλλη αποικία ήταν ο Τάρας. Η εργατικότητα των κατοίκων του τον έκανε πλούσιο και ισχυρό. Ονομαστά ήταν τα υφαντουργεία του. Αλλά η πλουσιότερη αποικία της Κάτω Ιταλίας ήταν η Σύβαρις. Το έδαφός της ήταν καταπληκτικά γόνιμο και απέκτησε πολύ γρήγορα πλούτο και δύναμη. Δυστυχώς όμως η χλιδή παρέσυρε τους κατοίκους της και πήραν κακό όνομα ανάμεσα στους άλλους Έλληνες. Αργότερα ήρθαν σε ρήξη με τους Κροτωνιάτες, υπέκυψαν, και η πόλη τους πυρπολήθηκε. Στη Σικελία οι σπουδαιότερες αποικίες ήταν οι Συρακούσες, η Σελινούς, η Γέλα και ο Ακράγας. Οι Συρακούσες έγιναν η πλουσιότερη πόλη του νησιού. Ανέπτυξαν τρομερά το εμπόριο, τη βιομηχανία, τη ναυτιλία και τις τέχνες. Οι ναυτικοί της διέσχιζαν όλη τη Μεσόγειο. Ήταν ονομαστή πόλη για τους ναούς της, τα θέατρά της και τα γυμναστήρια. Επίσης τα νομίσματά της είχαν θαυμάσιες παραστάσεις. Το πολίτευμά της ήταν τυραννία και ονομαστότεροι τύραννοι ήταν ο Γέλωνας και ο Ιέρωνας. Η Σελινούς είχε διπλό λιμάνι, διπλή ακρόπολη και ένα από τα πιο θαυμάσια αποχετευτικά συστήματα. Η πιο μεγάλη οικονομική της ακμή ήταν γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ. Άλλη πόλη-αποικία ήταν η Γέλα. Αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα με τη γεωργία της. Ο Ακράγας είχε μεγάλη καλλιέργεια αμπελιών και ελιάς. Ακόμη και η Καρχηδόνα έπαιρνε κρασί και λάδι από τον Ακράγαντα. Κατάληξε να γίνει η ισχυρότερη πόλη μετά τις Συρακούσες. Το 272 π.χ οι Ρωμαίοι κατακτούν τον Ταραντα της Κάτω Ιταλιας και το 212 π.χ. τις Συρακουσες της Σικελιας. Μετά από 6 αιώνες ρωμαϊκής κυριαρχίας η Ιταλια καταλαμβάνεται από βαρβαρικά φύλα, Βησιγοτθους, Ουννους, Ερουλους και Οστρογοτθους. Μετά τη Στάση του Νίκα το 532 μ.Χ., ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας καταπιάνεται με έναν από τους βασικούς του στόχους:των δυτικών επαρχιών. Ο Βελισάριος, επικεφαλής του ρωμαϊκού στρατού (magister militum), εκστρατεύει κατά του βασιλείου των Βανδάλων της Βόρειας Αφρικής, κατακτά την Καρχηδόνα το 533, και προετοιμάζεται για την απόβαση στην Ιταλική χερσόνησο. Με τον θάνατο του βασιλιά των Οστρογότθων Θεοδώριχου ο 526, τη διακυβέρνηση αναλαμβάνει η φιλόδοξη γυναίκα του Αμαλασούνθα, κηδεμόνας του διαδόχου Αθαλάριχου, την οποία όμως εκθρονίζει και θανατώνει ο Θεϋδάτος. Αυτή είναι και η αφορμή που ζητά η Ανατολική Αυτοκρατορία για να επιτεθεί. Άμεσα ο Βελισάριος καταλαμβάνει τη Νάπολη και τη Ρώμη. Ο αρχηγός των Γότθων Ουίτιγις υποχωρεί στη Ραβέννα, αλλά σύντομα επιστρέφει για να πολιορκήσει τη Ρώμη. Ο Βελισάριος, ενισχυμένος από την πρωτεύουσα καταλαμβάνει τη γύρω περιοχή και υποχρεώνει τους Γότθους σε τελική υποχώρηση το 538, σε μάχη κοντά στη γέφυρα της Μουλβίας, στην ίδια περίπου θέση όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο. Κατόπιν σειράς ασυνεννοησιών και αμφισβήτησης της πρωτοστρατηγίας του Βελισάριου από τους απεσταλμένους του αυτοκράτορα, Ναρσή και Ιωάννη, οι Γότθοι ανακαταλαμβάνουν το Μιλάνο, εξοντώνοντας τους 300.000 κατοίκους του. Χρονικά την ίδια στιγμή περίπου, η Αυτοκρατορία δέχεται και την επίθεση του Χοσρόη και των Περσών στα ανατολικά. Ενώ λοιπόν ο Ιουστινιανός είναι έτοιμος να ανακαλέσει το Βελισάριο για ενίσχυση στα ανατολικά, ο ιδιοφυής αυτός στρατηγός με δόλιο τέχνασμα καταλαμβάνει τη Ραβέννα, συλλαμβάνει τον Ουίτιγι και την οικογένειά του, δίνοντας τέλος στην εκστρατεία και ολοκληρώνοντας φαινομενικά για λογαριασμό του Ιουστινιανού την ανακατάληψη της Ιταλίας. Μετά την επιστροφή του στην πρωτεύουσα το 539, ο Βελισάριος φεύγει σύντομα για να συναντήσει το Χοσρόη. Μετά από δύο χρόνια μαχών (και υπό το ψυχολογικό βάρος των απιστιών της γυναίκας του Αντωνίνας), ο Βελισάριος με τέχνασμα και πάλι εξουδετερώνει τον Χοσρόη. Το 542 ξεσπά η επιδημία βουβωνικής πανώλης, η οποία πλήττει και τον Αυτοκράτορα. Ο Βελισάριος επιστρέφει στην Ιταλία, η οποία λόγω της ανικανότητας των ορισμένων από τον Ιουστινιανό διοικητών της έχει περιέλθει εκ νέου στους Γότθους. Δυστυχώς, υπό την πίεση της Θεοδώρας ο Ιουστινιανός πείθεται ότι ο Βελισσάριος έχει τάσεις σφετερισμού, και έτσι τον εξοπλίζει δυσανάλογα φτωχά σε σχέση με τη φιλόδοξη αποστολή που του αναθέτει. Στην αντιπαράθεσή τους με τον ικανό Γότθο βασιλιά Τωτίλα, οι Ρωμαίοι δεν μπορούν να κυριαρχήσουν. Ο Γότθος αρχηγός καταλαμβάνει τη Ρώμη το 546. Μετά από 5 χρόνια ατελέσφορων μαχών και διπλωματικών προσπαθειών, ο Βελισάριος ανακαλείται στην Πόλη το 549, χωρίς να έχει επιτύχει την επανάκτηση της Ιταλικής χερσονήσου, έχοντας όμως αναχαιτίσει του Γότθους σε βαθμό που δεν θα μπορέσουν ποτέ να εδραιώσουν την κυριαρχία τους. Έτσι, θα μπορέσει εύκολα ο Ναρσής, που τον αντικαθιστά το 551, με πολλαπλάσιο μάλιστα εξοπλισμό και μέσα, να ολοκληρώσει το έργο του Βελισάριου. Η επιστροφή του στρατηγού στην πρωτεύουσα το 549 συμπίπτει χρονικά με τον θάνατο της Θεοδώρας. Το γεγονός αυτό επιτρέπει τη συμφιλίωση των δύο ανδρών. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία, ο Ναρσής επικρατεί των βαρβάρων, καταφέρνοντας δύο συντριπτικές νίκες στην Μάχη των Βουσταγαλλώρων και στη Μάχη του Βεζουβίου, σκοτώνοντας τον Τωτίλα και τερματίζοντας την οστρογοτθική αντίσταση. Το Εξαρχάτο της Ραβέννας ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην Ιταλική χερσόνησο από το 568 έως και το 751 όταν ο τελευταίος έξαρχος δολοφονήθηκε από τους Λομβαρδούς. Το Εξαρχάτο οργανώθηκε από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο, ο οποίος συνένωσε τις προηγούμενες επαρχίες σε μια. Διοικητικά χωριζόταν σε υποδιαιρέσεις, τα δουκάτα (δηλαδή Δουκάτο της Ρώμης, Δουκάτο της Βενετίας, Δουκάτο της Καλαβρίας, Δουκάτο της Νάπολης, Δουκάτο της Περούτζια, Δουκάτο της Πενταπόλεως, Δουκάτο της Λευκανίας, Δουκάτο του Σορέντο κ.λπ.), αποτελούνταν δηλαδή κυρίως από τις παράκτιες περιοχές της ιταλικής χερσονήσου, δεδομένου ότι οι Λομβαρδοί είχαν κατακτήσει σχεδόν όλη την ενδοχώρα. Ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης αυτών των αυτοκρατορικών κτήσεων, ήταν ο Έξαρχος, ο εκπρόσωπος στην Ραβέννα του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Κατά τον 6ο και 7ο αιώνα, η αυξανόμενη απειλή από τους Λομβαρδούς και Φράγκους, και ο διαχωρισμός της χριστιανοσύνης σε ανατολική και δυτική που προκλήθηκε από την εικονομαχία και την οξεία αντιπαλότητα μεταξύ του πάπα και του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, έκανε τη θέση του εξάρχου όλο και περισσότερο αδύναμη. Η Ραβέννα παρέμεινε η έδρα του έξαρχου μέχρι την εξέγερση του 727 κατά της εικονομαχίας. Ο Ευτύχιος, ο τελευταίος έξαρχος Ραβέννας, σκοτώθηκε από τους Λομβαρδούς το 751. Το Εξαρχάτο αναδιοργανώθηκε ως Κατεπανάτο της Ιταλίας με έδρα το Μπάρι. Όταν το 756 οι Φράγκοι επιτέθηκαν στους Λομβαρδούς, ο Πάπας Στέφανος Β΄ διεκδίκησε το Εξαρχάτο. Ο σύμμαχός του Πιπίνος ο Βραχύς, ο βασιλιάς των Φράγκων, δώρισε τις κατακτημένες περιοχές του Εξαρχάτου στον πάπα το 756. Από την δωρεά αυτή, η οποία επιβεβαιώθηκε από το γιο του Καρλομάγνο το 774, άρχισε η κοσμική εξουσία των παπών επί της λεγομένης Κληρονομιάς του Αγίου Πέτρου Patrimonium Sancti Petri. Έτσι, το Εξαρχάτο εξαφανίστηκε, και τα μικρά υπολείμματα των αυτοκρατορικών κτήσεων στην ηπειρωτική χώρα, της Νάπολης και της Καλαβρίας, πέρασαν υπό την εξουσία του κατεπάνω της Ιταλίας. Όταν η Σικελία κατακτήθηκε από τους Άραβες τον 9ο αιώνα τα εναπομείναντα εδάφη αναδιαρθρώθηκαν ως θέματα της Καλαβρίας και Λογγοβαρδίας. Η Ίστρια προσαρτήθηκε στην Δαλματία. Κατεπανάτο Ιταλίας ονομάστηκε η ένωση των τριών Ιταλικών θεμάτων του Βυζαντίου (Λογγοβαρδίας, Καλαβρίας και Λουκανίας) από τον Ιωάννη Τζιμισκή, περίπου το έτος 975. Ο διοικητής του κατεπανάτου ονομάστηκε κατεπάνω. Παρόλο που δε βρισκόταν στα πλαίσια των τριών παλιών θεμάτων, στο κατεπανάτο υπάγονταν επίσης η Νάπολη και το Αμάλφι. Η σημερινή ιταλική επαρχία Καπιτανάτα, πήρε το όνομά της από παραφθορά της λέξης "κατεπανάτο". Το κατεπανάτο διοικούνταν από έναν κατεπάνω. Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο Κατεπάνω ήταν ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός άρχοντας. Η υπ'αυτόν διοικητική περιφέρεια (καθώς και το αξίωμα και η δικαιοδοσία του) ονομάζονταν κατεπανάτο ή κατεπανίκιον. Πριν τη διοικητική μεταρρύθμιση των Κομνηνών ο όρος «κατεπανίκιο» δήλωνε το «μέγα θέμα» και στην ιεραρχική κλίμακα ο «κατεπάνω» βρισκόταν αμέσως μετά τον «δούκα»(δουξ > κατεπάνω >στρατηγός), ενώ αργότερα ο «κατεπάνω» εκπίπτει στο ισοδύναμο ενός «κόμητος», όντας ενίοτε απλά τοποτηρητής στο όνομα του αυτοκράτορα και τίθεται πλέον στην ιεραρχία μετά τον «στρατηγό» αλλά και μετά τους κατώτερούς του. Ο όρος συναντάται σε περιοχές της αυτοκρατορίας, όπως στην Τραπεζούντα, έως και τον 14ο αιώνα. Ο πάπας Νικόλαος ο Β΄ θα θεωρήσει ότι η συμμαχία με τους Νορμανδούς είναι προς το συμφέρον του: τον Αύγουστο του 1059 θα συναντηθεί με τον Ροβέρτο στη Βενόζα και με κάθε επισημότητα θα τον αναγνωρίσει ως δούκα Απουλίας και Καλαβρίας, νόμιμο κύριο όλων των βυζαντινών εδαφών που κατέχει (νόμιμα και παράνομα), αλλά και αυτών που θα κατακτήσει σε βάρος των απίστων. Η κατάκτηση της Σικελίας είναι ο επόμενος στόχος. Η νορμανδική κατάκτηση της μεγαλονήσου ξεκινά υπό συνθήκες παρόμοιες αυτών της αραβικής κατάκτησης, δυόμισι αιώνες νωρίτερα. Το 827 οι Άραβες πάτησαν πόδι στη Σικελία ύστερα από «πρόσκληση» του Βυζαντινού στρατηγού Ευφήμιου, ο οποίος είχε στασιάσει κατά του αυτοκράτορα Μιχαήλ του Β΄. Το 1061, η μικρή νορμανδική δύναμη που αποβιβάζεται κοντά στη Μεσσήνη με επικεφαλής τον Ρογήρο, αδελφό του Ροβέρτου και δωδέκατο και νεότερο γιο του Τανκρέδου της Ωτβίλλ, φθάνει στη Σικελία με τυπικό σκοπό να ενισχύσει τον Ιμπν Αλ Τουμνά, εμίρη Κατάνης και Συρακουσών, ο οποίος βρίσκεται σε σύγκρουση με τον Ιμπν Αλ Χαουάς, εμίρη του Ακράγαντα και της Έννας. Η κατάκτηση θα αποδειχθεί ιδιαίτερα δύσκολη: μετά από την αραβική αντεπίθεση του χειμώνα του 1062-1063, ο Ρογήρος θα βρεθεί πολιορκημένος στην Τρόινα. Η στρατιωτική του ιδιοφυία θα τον βγάλει από τη δύσκολη θέση: όχι μόνο θα καταφέρει να σπάσει την πολιορκία, αλλά λίγους μήνες μετά θα πετύχει μια σαρωτική νίκη στο Τσέραμι, η οποία θα του ανοίξει τον δρόμο για την τελική επικράτηση. Ωστόσο, η ολοκλήρωση της σικελικής εκστρατείας θα πρέπει να περιμένει. Ο Ροβέρτος, η βοήθεια του οποίου είναι απαραίτητη, θα δώσει προτεραιότητα σε ένα άλλο σχέδιο. Επιδιώκοντας να εξαφανίσει τη βυζαντινή παρουσία στην Κάτω Ιταλία θα πολιορκήσει το Μπάρι, τελευταία σημαντική κτήση που έχει μείνει στα χέρια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η πολιορκία θα αρχίσει το 1068 και θα κρατήσει σχεδόν τρία χρόνια. Στις 16 Απριλίου 1071 το Μπάρι θα παραδοθεί στον Ροβέρτο (τρεις μήνες πριν την καταστροφή του Μαντζικέρτ). Η επιτυχία αυτή θα επιτρέψει στον Ροβέρτο να τρέξει σε βοήθεια του αδελφού του που πολιορκεί το Παλέρμο. Στις 10 Ιανουαρίου 1072, τα δύο αδέλφια κάνουν την επίσημη είσοδό τους στη σικελική πρωτεύουσα που συνθηκολόγησε. Βάσει της μεταξύ τους συμφωνίας, ο Ροβέρτος θα κρατήσει τη διοίκηση του Παλέρμου, της μισής Μεσσήνης και του βόρειου τμήματος του νησιού. Τα υπόλοιπα (όσα κατακτήθηκαν και όσα πρέπει να κατακτηθούν) ανήκουν στον Ρογήρο, ο οποίος θα λάβει τον τίτλο του κόμη της Σικελίας. Ο Ροβέρτος Γισκάρδος μπορούσε πλέον να αφοσιωθεί στον ύψιστο στόχο του, την αυτοκρατορία του Βυζαντίου.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μεγάλη_Ελλάδα
http://www.hellenica.de/Griechenland/Geo/GR/MegaliEllada.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιουστινιανός_Α´
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Εξαρχάτο_της_Ραβέννας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κατεπανάτο_της_Ιταλίας
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κατεπάνω
https://rogerios.wordpress.com/2009/10/25/οι-νορμανδοι-στην-κατω-ιταλια-–-μέρος/

Η σπουδαία ιστορία της ελληνικής μεγαλονήσου της Σικελιας

Η Σικελία είναι αυτόνομη περιοχή της Ιταλίας και το μεγαλύτερο νησί όλης της Μεσογείου, με έκταση 25.708 τ.χλμ.. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Παλέρμο. Οι πρώτοι κάτοικοι της Σικελίας, ήταν φυλές γνωστές στους Έλληνες ως Ελυμοί, Σικανοί καιΣικελοί. Απ΄αυτούς, οι Σικελοί ήταν αυτοί που έφτασαν τελευταίοι και σχετίζονταν με τους κατοίκους της νοτίου Ιταλίας , όπως τους Ιταλούς , τους Οινοτριείς κλπ. Για τους Σικανούς πιθανολογείται να έχουν Ιβηρική προέλευση, ενώ οι Ελυμοί μάλλον είχαν έρθει από την περιοχή του Αιγαίου. Η Σικελία αποικήθηκε από Έλληνες και Φοίνικες από τον 8ο π.Χ. αιώνα. Το 734 π.Χ., από Κορίνθιους ιδρύθηκαν οι Συρακούσες, η σπουδαιότερη αποικία στη Σικελία. Άλλες σημαντικές ελληνικές αποικίες ήταν η Γέλα, ο Ακράγας, ο Σελινούντας, η Ιμέρα και η Μεσσήνη. Αυτές οι ελληνικές πόλεις κράτη ήταν μεγάλης σημασίας για το σύνολο του ελληνικού πολιτισμού, μαζί με αυτές τις νοτίου Ιταλίας αποτελούσαν την Μεγάλη Ελλάδα. Ο Εμπεδοκλής και ο Αρχιμήδηςήταν και οι δυο Σικελιώτες. Η Σικελία ήταν από την αρχαιότητα μεγάλο κέντρο παραγωγής σιταριού (περιζήτητο για τις πόλεις της κυρίως Ελλάδας). Υπήρξε πολλές φορές παρέμβαση στα πολιτικά των σικελικών πόλεων από τις πόλεις της κυρίως Ελλάδας, είτε αυτή είχε ζητηθεί είτε όχι. Οι Φοίνικες είχαν λίγες αποικίες, όπως η Μοτύη, ο Σολούς, το Zis (Πάνορμος για τους Έλληνες, σημερινό Παλέρμο), το Λιλύβαιο κλπ. Ο ανταγωνισμός Ελλήνων και Φοινίκων για το έλεγχο της Μεσογείου τους έφερε αντιμέτωπους και η Σικελία ήταν το μέρος όπου οι δύο πολιτισμοί ήταν πιο κοντά. Η Καρχηδόνα ήταν πολύ κοντά στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και το 480 π.Χ., πιθανότατα σε συνεννόηση με τους Πέρσες, επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη Μάχη της Ιμέρας. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους Ρωμαίους (242 π.Χ.), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα. Από το 242 π.Χ. η Ρώμη κάνει τη Σικελία την πρώτη επαρχία εκτός ιταλικού εδάφους. Η αρχική επιτυχία των Καρχηδονίων στον Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο, προκάλεσε την εξέγερση πολλών Σικελικών πόλεων, η Ρώμη έστειλε στρατό για να καταστείλει την εξέγερση και ήταν κατά τη διάρκεια εκείνης της πολιορκίας των Συρακουσών που σκοτώθηκε ο Αρχιμήδης. Για τους επόμενους 6 αιώνες η Σικελία παραμένει ρωμαϊκή επαρχία, τροφοδότης της Ρώμης σε σιτηρά. Καθ' όλη αυτή την περίοδο διατηρείται αμείωτος ο ελληνικός χαρακτήρας του νησιού. Το 440 μ.χ. η Σικελία παραδίνεται στον Βάνδαλο βασιλιά Γιζέριχο. Μερικές δεκαετίες αργότερα περιήλθε στην κατοχή των Οστρογότθων, όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάληψή της, και προσάρτησή της στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από τον στρατηγό Βελισσάριο το 535. Το 550 άλλος Οστρογότθος, ο Τοτίλας, κατέλαβε τη Σικελία, για να ηττηθεί και να σκοτωθεί από τον βυζαντινό στρατηγό Ναρσή το 552. Μεταξύ 662 και 668 οι Συρακούσες έγιναν ατύπως η πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους, κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Κώνσταντα Β'. Η βυζαντινή περίοδος λήγει με την αραβική κατάκτηση (827 - 902). Αναφέρεται από πηγές της εποχής ότι οι Σικελοί μιλούσαν ελληνική ή ιταλοελληνική διάλεκτο, τουλάχιστον μέχρι τον 13ο αιώνα. Μετά τους Άραβες ήρθαν οι Νορμανδοί (1060 - 1090). Το 1130 δημιουργείται το νορμανδικό Βασίλειο της Σικελίας (που περιλάμβανε και τη Νότιο Ιταλία) το οποίο γίνεται ένα από τα πλουσιότερα της Ευρώπης. Το 1194 η νορμανδική δυναστεία των Ωτβίλ (Hauteville) παραχωρεί τη θέση της στη γερμανική (από τη Σουαβία), των Χοενστάουφεν (Hohenstaufen), με πρωτεύουσα πάντα το Παλέρμο. Λόγω των σταυροφοριών που γίνονταν εκείνη την εποχή υπήρξαν ταραχές και συγκρούσεις μουσουλμάνων (Αράβων) και χριστιανών με αποτέλεσμα ο Φρειδερίκος Β' να διώξει όλους τους Άραβες που είχαν απομείνει στο νησί, το 1224. Το 1266 οι Χοενστάουφεν ήρθαν σε σύγκρουση με τον Πάπα. Ο Πάπας, ψάχνοντας έναν καινούριο βασιλιά της Σικελίας που θα ήταν συνεννοήσιμος και φιλικά προσκείμενος στην Αγία Έδρα, τον βρήκε στο πρόσωπο του Καρόλου Α', δούκα του Ανζού και αδελφού του Αγίου Λουδοβίκου, βασιλιά της Γαλλίας. Ο Κάρολος νίκησε τους Χοενστάουφεν και κατέλαβε τη Σικελία με τις ευλογίες του Πάπα. Οι Σικελοί δυσανασχετούσαν με τη διακυβέρνησή του. Η αντίδραση στη Φράγκικη κατοχή κατέληξε στους Σικελικούς Εσπερινούς (1282) και σε έναν πόλεμο που ενέπλεξε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής. Η Σικελία στο τέλος του πολέμου έγινε ανεξάρτητο βασίλειο με ηγεμόνες από την Αραγωνία, ενώ οι Ανζού συνέχισαν να κυβερνούν στη Νότια Ιταλία με έδρα τη Νάπολη. Το 1479 περιήλθε στην κατοχή της Ισπανίας, το 1656 την έπληξε επιδημία πανούκλας και ακολούθησε ισχυρός σεισμός που έπληξε την ανατολική πλευρά του νησιού (1693). Το 1734 η Σικελία μαζί με την Νάπολη καταλήφθηκαν από το βασιλιά της Ισπανίας Κάρολο Γ' δημιουργώντας το διπλό «Βασίλειο των δύο Σικελιών» που ενώθηκε με το Βουρβωνικόβασίλειο της Νάπολης και το παρέδωσε ανεξάρτητο στον μικρότερο γιο του Φερδινάνδο. Ο εγγονός του Φερδινάνδου Α' Φερδινάνδος Β' των δύο Σικελιών πολύ σκληρός και αυταρχικός μετά το 1837 δημιούργησε έντονες αντιδράσεις με αποτέλεσμα το επαναστατικό κίνημα του 1848 και την προσωρινή του εκθρόνηση. Επανήλθε σύντομα με βία και σφαγές έγινε ακόμα αυταρχικότερος με αποτέλεσμα να χάσει την υποστήριξη των Άγγλων, η απώλεια της στήριξης των Άγγλων θα είναι τελικά αιτία αμέσως μετά τον θάνατο του (1859) το βασίλειο του να καταληφθεί και να προσαρτηθεί στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, με την δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους. Το 1860 η Σικελία, μετά την εκστρατεία τουΤζουζέπε Γκαριμπάλντι ενώθηκε με την υπόλοιπη Ιταλία, ο Γκαριμπάλντι περνώντας τα στενά της Μεσσήνης έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό. Ο Ροσαλίνο Πίλο και ο Φραντσέσκο Κρίσπι προετοιμάστηκαν να ανοίξουν τις πύλες να υποδεχτούν τον Γκαριμπάλντι, ο οποίος (Μάης 1860) έφτασε στην πόλη Μάρσαλα και κατάκτησε το νησί της Σικελίας με καταπληκτική ευκολία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1860, ο βασιλιάς Φραγκίσκος και η σύζυγος του προ της εισόδου του Γκαριμπάλντι δραπέτευσε από την πόλη. Την άλλη μέρα ο Γκαριμπάλντι εισήλθε στην πόλη και εγκατέστησε επαρχιακή κυβέρνηση. Ο Γαλλικός στόλος αποσύρθηκε και το 1861 ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιταλίας για λογαριασμό του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β', καθώς έπεσαν και τα τελευταία φρούρια της Γκαέτα και της Μεσσίνα. Το 1866 το Παλέρμο επαναστάτησε κατά της Ιταλίας, η πόλη όμως βομβαρδίστηκε από το ιταλικό ναυτικό και οι πρωτεργάτες της επανάστασης εκτελέστηκαν, με αποτέλεσμα η Σικελία να υποταχθεί ξανά στο Ιταλικό κράτος. Από το 1861 έως το 1871, έλαβε χώρα ένας εκτεταμένος ανταρτοπόλεμος κατά των «ενωτικών», σε όλη τη Σικελία και νότια Ιταλία. Οι ιταλικές κυβερνήσεις επέβαλαν στρατιωτικό νόμο και ο ιταλικός στρατός ρήμαξε την περιοχή, εκτέλεσε χιλιάδες κατοίκους, φυλάκισε δεκάδες χιλιάδων, κατέστρεψε χωριά και απέλασε κόσμο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας της περιοχής και τη μαζική μετανάστευση. Το 1894, εργατικές ταραχές έφεραν ξανά τον στρατιωτικό νόμο.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σικελία

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

L' origine greca della Sicilia e le colonie dei Greci a isola

I Siculi ("Sikeloi" dal nome del presunto re siculo "Sikelòs"), appartenenti a un popolo indoeuropeo di origine italica (protolatini), raggiunsero la Sicilia attorno al XV secolo a.C. Attorno al 1000 a.C., fecero ritirare le popolazioni dei Sicani nella parte sud-occidentale della Sicilia. Diodoro Siculo riporta che le aree lasciate libere dai Sicani a seguito dell'eruzione dell' Etna furono occupate dai Siculi provenienti dalla penisola italiana e che dopo una serie di conflitti con i Sicani si giunse alla stipulazione di trattati che definivano le frontiere dei reciproci territori.Dionigi di Alicarnasso nella sua storia delle antichità romane parla dei Siculi come della prima popolazione che abitò la zona di Albalonga, dove poi sorse Roma. Il nuovo confine territoriale fu il fiume Salso dove rimase fino all'arrivo dei Greci. Siculo (o Sikelòs o Siculos), è il presunto Re siculo che avrebbe dato il nome al popolo Siculo e alla Sicilia (Sikelia). La sua figura nella tradizione storiografica rimane costantemente legata alla storia del popolo Siculo che dalla penisola italiana passò in Sicilia, anche nei casi in cui si suppone che il popolo non fosse di Siculi, ma di Ausoni o di Liguri, sempre dello stesso popolo, e dello stesso re si parla. Antioco Senofaneo parla di un Siculo indistinto che sembra comparire dal nulla per dividere le genti, i Siculi dai Morgeti e dagli Itali-Enotri. Filisto di Siracusa, riportato da Dionigi di Alicarnasso dice che le genti le quali passarono dalla penisola italiana in Sicilia sarebbero state in realtà dei Liguri condotti da Sikelòs figlio di Italos. Servio dice che la città da lui chiamata "Laurolavinia" sorse dove già abitava "Siculos".
Le poleis della Sicilia si configurano come apoikìai (città di nuova fondazione che si distaccano dalla propria città di origine, con a capo un ecista), frutto della seconda colonizzazione greca. Le prime colonie sorsero nella Sicilia orientale: nell'VIII secolo a.C. i greci calcidesi fondaronoZancle, Naxos, Leontinoi e Katane; nella parte sud-orientale i corinzi e i megaresi fondarono, rispettivamente, Syrakousai e Megara Hyblaea, mentre nella costa meridionale, nel 688 a.C., cretesi e rodii fondarono Ghelas, con cui si concluse la prima fase della colonizzazione greca in Sicilia. Secondo lo storico greco Tucidide, le prime fondazioni coloniali furono opera di aristoi, aristocratici esclusi dalle città dopo le lotte intestine seguite al ritorno dalla guerra di Troia; era infatti difficile armare una nave anche piccola senza capitali. Tuttavia la scelta dei primi siti evidenzia soprattutto una strategia di tipo commerciale: Messina, Naxos, Reggio, Catania, Siracusa sono tutti porti che si trovano lungo una delle rotte commerciali più importanti del tempo ed assumono una funzione sia di base che di controllo.  Che un'antica rotta marina attraversasse lo Stretto di Messinanon è attestato solo dal fatto che le più antiche colonie greche in Sicilia si situino tutte lungo la costa orientale dell'isola, ma anche dal fatto che esse furono precedute in Magna Greciadalla prima colonia, la più antica, quella di Cuma (circa 750 a.C.), sulla costa tirrenica della Campania. Cuma era stata preceduta a sua volta, qualche decennio prima, dall’ emporiondi Pithecusae (Lacco Ameno, Ischia). A Ischia (Casamicciola-Castiglione) sono stati trovati frammenti ceramici miceneiriferibili al Miceneo III A (1425-1300 a.C.) che forniscono una testimonianza di insediamenti dell'epoca. E nella vicina isola di Procida, a Vivara, sono stati rinvenuti insediamenti dell' età del bronzo caratterizzati da ceramica d'impasto locale associata a frammenti di ceramica micenea risalente al Miceneo I (1580-1400 a.C. ca.) e scorie ferrose; queste sono risultate, alle analisi, provenienti dall' isola d'Elba. Tutto ciò testimonia che la rotta marina attraverso lo Stretto esisteva fin dall'epoca micenea ed era dovuta alla necessità che avevano le genti greche di approvvigionarsi di metalli - ferro in primo luogo - che esse andavano a procurarsi in Toscana. Le città greche da cui i coloni provenivano, le metropoleis in genere erano anche origine del nome delle città fondate, le poleis. Queste, una volta consolidate, creavano delle sottocolonie a scopo militare o commerciale. Akrai e Casmene furono infatti probabili avamposti militari di Siracusa. Il VI secolo a.C. fu per la Sicilia un periodo di prosperità e di incremento demografico, ma con essi anche di conflitti sociali nelle città e tra popolazioni locali e i Sicelioti. Alcuni individui approfittarono di ciò e presero il potere attuando politiche espansionistiche con metodi dispotici e anche brutali. Nel 570 a.C. Falaride divenne tiranno di Akragas; nel 505 a.C. Cleandro assunse la tirannia a Gela; a lui seguì il fratello Ippocrate. Questi, assicuratosi il potere, si imbarcò in una campagna di conquista della Sicilia orientale: assoggettò Zancle, Naxos e Leontini, ponendovi dei tiranni suoi fedeli. Il suo tentativo di conquista di Siracusa non riuscì. Ippocrate concentrò poi le sue truppe contro Ibla (sito non identificato), ma vi trovò la morte. Gli succedette Gelone nel 491 o nel 490 a.C.: dopo sei anni, questi trasferì la sua sede a Siracusa, conquistata senza opporre resistenza (485 o 484 a.C.); lì assunse la tirannia, lasciando il fratello Ierone a capo di Gela. L'ascesa al potere di Gelone a Siracusa determinò un rafforzamento della presenza grecofona in Sicilia. Egli infatti condusse una serie di battaglie atte ad allontanare le crescenti pressioni delle popolazioni dei Siculi e dei Sicani. Inoltre trasformò Siracusa in una città potente, con una marina e un esercito agguerriti, ripopolandola con il trasferimento della popolazione di Gela ed incorporando una parte dei megaresi sconfitti. In soli dieci anni Gelone divenne l'uomo più ricco e potente del mondo greco e con la sua alleanza con Terone ebbe il controllo della maggior parte della Sicilia Siceliota, eccetto Selinunte e Messina (che era sotto il controllo di Anassila di Reggio). Quando Terillo di Himera e Anassila chiesero l'aiuto diCartagine, questa non si fece pregare e intervenne. Ma egli radunò tutte le forze siceliote dell' isola: lo scontro decisivo si ebbe a Imera, in una famosa battaglia avvenuta nel 480 a.C.dove Gelone grazie all'alleanza con Terone di Agrigento riuscì a riportare una storica vittoria; Amilcare venne ucciso, le sue navi bruciate e i Cartaginesi catturati venduti come schiavi. Inoltre Cartagine dovette pagare un pesante indennizzo e scrive Erodoto  nel trattato stipulato, Gelone inserì che essi dovevano rinunciare ai sacrifici umani (soprattutto l'immolazione dei figli primogeniti; vedi Tofet). Nel 476 a.C. alla sua morte gli successe il fratello Ierone; nello stesso anno, vinte Catania e Naxos, ne deportò gli abitanti aLeontini e rifondò Catania con il nome di Aitna, affidandola al figlio Dinomene e ripopolandola con coloni del Peloponneso. Nel 474 a.C. in risposta ad un appello della città greca di Cuma, o forse per contrastare le mire espansionistiche degli Etruschi, egli armò una potente flotta e li sconfisse nella battaglia al largo della città campana.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_della_Sicilia_preellenica
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_della_Sicilia_greca

Пелопоннес Морея историческая Греческая полуострова

Пелопонне́с ( Πελοπόννησος, название Морея) южная часть Балканского полуострова, соединяющийся с ним Коринфским перешейком. Пелопоннесом называется также периферия (административный округ) Греции, занимающая, однако, лишь часть полуострова, хотя и бо́льшую. Площадь полуострова 22 200 кв. км., береговая линия 1100 км; наивысшая точка гора Айос-Илиас (2404 м) в горах Тайгет. В настоящее время полуостров разделён на 5 округов (номов). Население — 902 тыс. жителей. В древности полуостров включал области: Аркадию, Ахею, Элиду, Мессению, Лаконию,Арголиду, Коринф, Флиунт, Эпидаврию и Сикион. Древнейшее население Пелопоннеса, ахейцы в 1104 году до н. э. было вытеснено проживавшими до того несколько севернее дорийскими племенами, основавшими несколько государств, самым могущественным среди которых была Спарта, которая впоследствии контролировала его бо́льшую часть вплоть до поражения от фиванской армии в IV веке до н. э. В 146 году до н. э. Пелопоннес, подчинённый римлянами, образовал со средней Грецией провинцию Ахайю, впоследствии принадлежал Византии и Венеции. В Средние века полуостров был известен как Морея. В XV в. завоёван турками, под владычеством которых оставался до 1827 года. Арка́дия (Αρκαδία) ном в Греции, в периферии (административном округе) ГрецииПелопоннес. Административный центр Триполис. Аркадия самая центральная область в Пелопоннесе, вероятно, получила своё название, приписываемое преданием Аркаду, сыну Зевса и Каллисто, от медведей, которые в древности водились на её возвышенностях. Аркадия граничит на севере с Ахеей, на западе с Элидой, на юге с Мессенией и Лаконией, на востоке с Арголидой и окружена с трёх сторон мощными пограничными горными цепями, из которых самые значительные: Килене (теперь Зирия) на северо-востоке, Эримантос (теперь Олонос) на северо-западе, Ликеон (теперь Диафорти) на юго-западе и Артемизион (теперь Малево) на востоке. Внутренность страны тоже почти вся занята возвышенностями, которые ещё в настоящее время покрыты еловыми и дубовыми лесами. Только на востоке страны встречается значительная равнина, где некогда лежали города Тегея и Мантинея (называемая теперь равниной Триполицы, по главному городу всей области). Среди рек самыми значительными являются Алфей и Ладон (англ.), соединяющиеся между собой недалеко от границы Элиды. Аркадия единственная страна Пелопоннеса, которой не коснулось дорическое переселение; она сохранила своих древних пеласгических обитателей, которые, главным образом, жили скотоводством и земледелием, мало или вовсе не знали промышленности, искусств (за исключением музыки) и наук, пользовались у остальных греков славой гостеприимного и благочестивого народа, поэтому новейшие поэты, в особенности творцы идиллий, как итальянец Якопо Саннадзаро и его подражатели, изображали Аркадию страной райской невинности, патриархальной простоты нравов и мирного счастья, сделав её театром своих поэтических вымыслов. В политическом отношении Аркадия распадалась в древности на значительное число отдельных стран, которые, будучи независимы друг от друга, образовали очень слабый союз. Этот недостаток единства и был причиной того, что Аркадия, несмотря на многочисленность и воинскую доблесть своих жителей, которые часто служили наёмниками других государств, не играла никакой влиятельной роли в греческой истории, а ограничивалась защитой своей независимости от соседей. Единственная попытка основать единое государство на строго-централистической подкладке сделана была в371 году до н. э. Эпаминондом, построившим город Мегалополь (Большой город). Но эта попытка не увенчалась успехом, и новая столица вследствие враждебных столкновений, с одной стороны, с антицентралистической партией в Аркадии, а с другой со спартанцами, мало-помалу пришла в такой упадок, что получила в насмешку название «Большой пустыни». В городе Орхомен в III веке до н. э. известен тиран Аристомелид. В конце XIX века Аркадия составляла одну из 5 пелопоннесских номархий (округов)Греческого королевства площадью в 4346 км² и населением в 148 905 человек (1879). Она разделена на 4 епархии (области): Мантинею, Кинурию, Гортинию и Мегалополис. Кроме скотоводства и земледелия, жители занимались преимущественно разведением винограда и табака. Лако́ния (Λακωνία) — ном в Греции, в южной части Пелопоннеса. Омывается заливами Месиниакос и Лаконикос. В Лаконии расположены два крупных горных хребта:Тайгет, с самой высокой горой Пелопоннеса (2407 м), и Парнон. Между ними протекает главная река Лаконии Эврот, и расположена столица Спарта. На севере граничит с номом Аркадия, на западе с Мессенией. Ному принадлежит остров Элафонисси. Лаконика историческая область в Древней Греции. На севере граничила с Аркадией, на западе с Мессенией. В древности была заселена лелегами до середины II тысячелетия до н. э. Затем коренное население было вытеснено ахейцами и позже к I тысячелетию до н. э. дорийцами, которые основали в Лаконике город-государство Спарта. Жителям Лаконики (спартанцам) приписывается краткость изложения и немногословность речи лаконичность. В I веке до н. э. территория Лаконики вошла в состав римской провинции Ахайя. В современной Греции на территории Лаконики находится ном Лакония. Мессе́ния, точнее Месси́ния (Μεσσηνία) один из 54 номов Греции, расположенный на юго-западе административного округа Пелопоннес расположенном на полуострове Пелопоннес. Центром нома Мессения является город Каламата. Омывается водами Ионического моря, на юге находится залив Месиниакос. На востоке нома расположены горы Тайгет, которые отделяют Мессению от Лаконии. Другие крупные города нома: Филиатра, Месини, Гаргальяни, Кипарисия, Пилос, Корони, Метони. Примечание: цифры приведены по состоянию на 2001 год и включают численность населения всего муниципального округа (дима), а не только муниципалитета (города). В древнейшее время, по преданиям, была заселеналелегами. Согласно Гомеру, в Мессении находилось царство легендарного Нестора с центром в г. Пилос, сохранившем много памятников Эгейской культуры. В результате Мессенских войн Мессения попала под власть Спарты. Стала независимой в 369 году до н. э.после победы фиванцев во главе с Эпаминондом над Спартой. В этом же году была основана новая столица Мессении Мессена. В 336 году до н. э. в Мессении известны тираны: Неон и Фрасилох, сыновья Филиада, правившие как ставленники Македонии. В I веке до н. э.территория Мессении вошла в состав римской провинции Ахайя.
Эли́да ( Ήλεία, Ήλις, Ηλεία) древняя область на северо-западе Пелопоннеса (Греция), а также главный город области. На территории Элиды находилось общегреческое святилище в городе Олимпия, где проходили Олимпийские игры. В современной Греции Элида ном (центр город Пиргос). В македонский и римский периоды Элида обнимала северо-западную часть Пелопоннеса, граничившую на юге с Мессенией по р. Неде, на востоке с Аркадией по р. Эриманту, на севере с Ахайей по р. Ларису и Скиллидскому хребту, на западе с Ионийским морем. Область распадалась, в силу природных условий, на четыре части или долины: глубокуюЭлиду (по-эолич. Валида долина) — равнину по среднему течению Пенея, самую плодородную часть вообще плодородной области; Акрорею северо-восточную горную полосу при истоках Пенея и Ладона; Писатиду среднюю часть области, между Пенеем и Алфеем; Трифилию  низкую южную прибрежную часть, между Алфеем и Недой. В границах области пролегали горные хребты, служившие продолжением Аркадийской возвышенности. На севере тянулся Сколлидский хребет, отрог Аркадийского Эриманта; к юго-востоку от Сколлидского хребта, на границе с Аркадией Фолоя; в Трифилии Минфа; близ Олимпии возвышался Кроний, на границе с Аркадией Лапиф. Из рек были известны Ларис, Селлеент, Пеней с притоком Ладоном, Алфей с притоками Левканием, Кладеем, Гарпиннатом, Энипеем, Селинунтом и Диагоном, Анигр и Неда. Жители Элиды занимались земледелием, чему способствовало обилие плодородных долин; в горной Акрорее, изобиловавшей лугами и дубовыми лесами, процветало скотоводство; Писатида была покрыта роскошными виноградниками. Береговая полоса Элиды, из-за аллювиальных наносов, не имела хороших гаваней и была усеяна широкими лагунами, в которых водилось много рыбы; лихорадки здесь были обычным явлением. Ахе́я Ахайя ( Αχαΐα, Αχαΐα, Achaea) область на севере Пелопоннеса, южного полуострова Балканского полуострова. Ахея получила своё имя в честь ахейцев, поселившихся здесь в XII веке до н. э. после того, как те были вытеснены со своих земель в Арголиде дорийцами в ходе завоеваний последними микенских городов. Столица области Патры, получившая своё имя от вождя ахейцев Патреаса. Ок 331 г. до н.э. известен тиран Херон в Пеллене, небольшом городке Ахеи. Эта часть полуострова играла важную роль с 280 года до н. э., когда был образован Ахейский союз. После победы над Македонией римляне подразумевали под Ахеей всю Грецию (как часть македонской провинции; с 27 г до н. э. сенатская провинция с центром в Коринфе). В 67 г н. э., в период правления Нерона, греки получили освобождение от налогов. С 395 г. Ахея являлась частью Восточной Римской империи. Кори́нф, ( Κόρινθος,  Κόρινθος) древнегреческий полис и современный город на Коринфском перешейке, соединяющем Среднюю Грецию и Пелопоннес, с запада перешеек омывается водами Коринфского залива, с востока заливом Сароникос. Коринф находится в 78 километрах к юго-западу от Афин. Коринф является административным центром префектуры Коринфия. Современный Коринф восстановлен после землетрясения 1858 года в трёх километрах к северо-востоку от разрушенного города; к северо-востоку от современного города проложен Коринфский канал (построен 1881-93; длина 6,3 км, ширина 22 м, глубина 8 м), выходящий в залив Сароникос близ города Истмии. Поселение появилось в неолите, около 6000 года до н. э. Согласно мифам, город основал Коринф, потомок солнечного бога Гелиоса, или Эфирa, дочь титана Океана, так как в древности город носил и её имя. Существуют археологические свидетельства разграбления находившегося здесь поселения на грани III—II тысячелетий до н. э. Название города происходит из догреческого пеласгийского языка; вероятно, что в бронзовом веке здесь находился один из городов микенской цивилизации, подобный Микенам, Тиринфу или Пилосу. Мифическим основателем династии древних царей Коринфа (также иногда и города) считается Сизиф; здесь предводитель аргонавтов Ясон бросил Медею; коринфяне участвовали под предводительством Агамемнона в Троянской войне. На закате микенской эпохи дорийцы пытались завладеть Коринфом, и со второй попытки им это удалось, когда перейдя Коринфский залив у Антириона лидер дорян, Алет, вошёл в город с юга.
Πηγή:  https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Пелопоннес
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Аркадия
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Лакония
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Мессения
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Элида
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Ахея
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Коринф