La storia della Sicilia greca : Sikelia antica e medievale(bizantina)

La storia della Sicilia greca (in greco antico Σικελία) si fa risalire convenzionalmente alla fondazione delle prime colonie, intorno alla metà dell' VIII secolo a.C. Il tentativo di unaSicilia dominata interamente da stirpi greche tramonterà definitivamente intorno al 276 a.C., con la cacciata dall'isola di Pirro, re dell'Epiro, che era riuscito a conquistare tutta l'isola tranne la cartaginese Lilibeo. Di lì a poco l'isola cadrà in mano dei Romani. I Greci di Sicilia erano detti Sicelioti.Secondo lo storico greco Tucidide, le prime fondazioni coloniali furono opera di aristoi, aristocratici esclusi dalle città dopo le lotte intestine seguite al ritorno dalla guerra di Troia; era infatti difficile armare una nave anche piccola senza capitali. Tuttavia la scelta dei primi siti evidenzia soprattutto una strategia di tipo commerciale: Messina, Naxos, Reggio, Catania, Siracusa sono tutti porti che si trovano lungo una delle rotte commerciali più importanti del tempo ed assumono una funzione sia di base che di controllo.Che un'antica rotta marina attraversasse lo Stretto di Messina non è attestato solo dal fatto che le più antiche colonie greche in Sicilia si situino tutte lungo la costa orientale dell'isola, ma anche dal fatto che esse furono precedute in Magna Grecia dalla prima colonia, la più antica, quella di Cuma (circa 750 a.C.), sulla costa tirrenica della Campania. Cuma era stata preceduta a sua volta, qualche decennio prima, dall’emporion di Pithecusae (Lacco Ameno, Ischia). A Ischia (Casamicciola - Castiglione) sono stati trovati frammenti ceramici micenei riferibili al Miceneo III A(1425-1300 a.C.) che forniscono una testimonianza di insediamenti dell'epoca. E nella vicina isola di Procida, a Vivara, sono stati rinvenuti insediamenti dell' età del bronzo caratterizzati da ceramica d'impasto locale associata a frammenti di ceramica micenea risalente al Miceneo I (1580-1400 a.C. ca.) e scorie ferrose; queste sono risultate, alle analisi, provenienti dall' isola d'Elba. Tutto ciò testimonia che la rotta marina attraverso lo Stretto esisteva fin dall'epoca micenea ed era dovuta alla necessità che avevano le genti greche di approvvigionarsi di metalli -ferro in primo luogo - che esse andavano a procurarsi in Toscana. Le città greche da cui i coloni provenivano, le metropoleis in genere erano anche origine del nome delle città fondate, le poleis. Queste, una volta consolidate, creavano delle sottocolonie a scopo militare o commerciale. Akrai e Casmene furono infatti probabili avamposti militari di Siracusa.Il ritiro di Timoleonte dalla scena politica condusse ben presto ad un altro periodo di instabilità. Erano soprattutto conflitti di classe interni tra l'oligarchia al potere e il popolo di Siracusa. Scoppiarono anche guerre tra le città e ciò spianò la strada nel 317 a.C. al lungo regno di Agatocle che in queste guerre ebbe una parte rilevante. Era finita, sia in Grecia che in Sicilia, la lunga stagione di autonomia ed autogoverno delle città ed erano nate le monarchie ellenistiche. La sua presa del potere a Siracusa avvenne con l'aiuto di veterani di Morgantina e di altre città dell'interno, durante due giorni di insurrezione popolare. Vennero uccise 4.000 persone di rango elevato ed esiliate altre 6.000 (secondo Diodoro); al termine, Agatocle venne eletto comandante unico e con pieni poteri. Come tutti i demagoghi promise la cancellazione dei debiti e la divisione delle terre. Nonostante le scarse notizie a disposizione, sembra che Agatocle abbia mantenuto le promesse. Le crudeltà a lui attribuite sembrano dirette infatti solo verso la classe degli oligarchi e mai verso il popolo e comunque sembrerebbero limitate ai primi tempi (secondo Polibio). La Sicilia prosperò di nuovo; tuttavia il suo primo decennio fu segnato da conflitti con le oligarchie di Akragas, Gela e Messina appoggiate da Cartagine che nel 311 a.C. invase nuovamente la Sicilia. Agatocle assediato a Siracusa, a metà agosto del 310 a.C., affidata la difesa della città al fratello Antandro, salpò con 14.000 uomini e 60 navi per invadere il Nord africa. Bruciate le navi all'arrivo, stabilì la sua base a Tunisi, minacciando direttamente Cartagine. Amilcare, costretto a rimandare una parte degli uomini indietro, subì una pesante sconfitta, venne catturato e torturato a morte, poi la sua testa fu inviata ad Agatocle in Africa. Per attaccare, tuttavia, Agatocle aveva bisogno di altre truppe; alleatosi con Ofella, vecchio ufficiale di Alessandro Magno che governava la Cirenaica, ebbe disponibili ulteriori 10.000 fanti e cavalieri, di cui prese il comando dopo aver fatto assassinare, per motivi non noti, lo stesso Ofella. Con queste forze espugnò Utica e Hippon Akra, catturando una grande forza navale con i suoi cantieri e le sue basi; ma non gli riuscì di espugnare Cartagine. Notizie di insurrezioni in Sicilia nel 307 a.C. lo costrinsero a ritornare per domarle; ritornato in Africa, a causa dell' esaurimento delle risorse e del deterioramento del morale delle truppe, nel 306 a.C. trattò la pace. Cartagine manteneva Eraclea Minoa, Termini, Solunto, Selinunte e Segesta, ma rinunciava ai programmi di espansione. Fu a questo punto che assunse per se il titolo di re di Sicilia adeguandosi al nuovo uso ellenistico; nulla mutava di fatto, ma cambiavava la sua immagine nei rapporti di "politica estera". Si dedicò a questo punto ad estendere il suo regno in Italia, conquistò Leucade e Corcira, dandola poi in dote alla figlia quando questa sposò Pirro, il re dell'Epiro. Prese poi per terza moglie una figlia di Tolomeo d' Egitto. Sotto il suo lungo regno la Sicilia prosperò e le tracce archeologiche lo confermano. A settantadue anni, nel 289 a.C. venne assassinato per rivalità familiari di successione, ma dopo la sua morte tutto si dissolse rapidamente a causa dell'anarchia e delle lotte che seguirono. Tra le tante lotte, è da ricordare quella tra i cittadini di Siracusa e un gruppo di mercenari italici chiamati Mamertini. Per convincerli ad andarsene, venne loro offerto il porto di Messina, di cui si impadronirono massacrandone la popolazione maschile e spartendosi donne e bambini. Si resero subito protagonisti di razzie anche nel territorio e divennero un pericolo costante. Attaccarono anche Camarina e Gela. Nel 282 a.C., approfittando di ciò, Finzia tiranno di Akragas distrusse definitivamente Gela e ne deportò la popolazione a Licata, che ricostruì in puro stile greco con mura, agorà e templi. Due anni dopo Siracusa attaccò e sconfisse Akragas, facendo scorrerie nel territorio ma questo provocò una nuova invasione cartaginese. È a questo punto che si inserisce nella storia di Sicilia Pirro il re deiMolossi dell'Epiro. Intervenuto nel 280 su richiesta di Taranto minacciata daiRomani, dopo averli sconfitti (con molte perdite però), rispose agli appelli che provenivano dalle città siciliane. Nel 278 a.C. sbarcò a Taormina, accolto dal tiranno Tindarione: armate 200 navi e un grosso esercito in due anni cacciò i Mamertini e ripulì l'isola dai Cartaginesi. Non riuscì nell'assedio di Lilibeo, la piazzaforte marittima dei punici, ma presto dovette ritornarsene in Italia.La Sicilia (provincia Sicilia in latino) fu una provincia romana. Essa comprese la Sicilia e le rimanenti isole dell' arcipelago siciliano (incluso pertanto l' arcipelago maltese), anche se inizialmente rimasero formalmente indipendenti la Siracusa di Gerone II e Messina.La dominazione romana in Sicilia prende le mosse dalla vittoria di Torquato Attico eCatulo sulle truppe cartaginesi di Annone nella battaglia delle isole Egadi (combattuta, secondo la tradizione riportata da Flavio Eutropio e da Giovanni Zonara, il 10 marzo 241 a.C.), che chiuse, in favore dei Romani, la prima guerra punica. L'isola fu il primo territorio conquistato dalla Repubblica romana fuori dalla penisola italica e per questo diede luogo ad una nuova forma di amministrazione, forse ricalcata in parte sul modello che i Cartaginesi usavano per l' isola. Anche se è certamente in Sicilia che risiedono le premesse del nuovo istituto della provincia, non è chiaro se la Sicilia sia stata creataprovincia per prima (in un qualche momento tra il 241 e il 227 a.C.) o se invece fu creata tale nel 227, in contemporanea alla provincia Sardinia et Corsica, quando ai già esistentipraetor urbanus (creato nel 366 a.C.) e praetor peregrinus (creato nel 242 a.C.) si aggiunsero due praetores provinciales, uno per la provincia Sicilia e uno per la provincia Sardinia et Corsica. L' isola sperimentò poi diverse ristrutturazioni amministrative, a partire dal 210 a.C., quando Marco Valerio Levino tolse l'autonomia alle poleis siceliote e conquistò anche la parte orientale dell'isola, di modo che la parte centro-occidentale prese il nome di vetus provincia, come testimonia Livio (XXIV, 44, 4).La Sicilia fu conquistata dai barbari di Odoacre dopo la caduta dell' Impero romano d'Occidente. Nel 468 sotto il re Genserico, i Vandali dell'Africa conquistano la Sicilia e laSardegna. I Vandali restituirono l'isola a Odoacre dietro compenso di un grosso tributo, ma più tardi re Teodorico re degli ostrogoti che nel 493 aveva ucciso Odoacre, prendendo il suo posto nel governo dell'Italia, non mantenne l'impegno, rifiutandosi anche di restituire l'isola ai vandali. Nel 535, durante la guerra gotica, l'isola fu occupata da Belisario e fu annessa all' Impero bizantino. In particolare la conquista di Palermo venne raggiunta grazie a un'astuzia: le scialuppe vennero alzate con funi e carrucole fino alla cima degli alberi delle navi, e furono riempite da arcieri, che da quella posizione dominavano le mura della città. Giunto a Siracusa, Belisario distribuì trionfante medaglie d'oro alla plebe, che essendo scontenta della dominazione gota, aveva accolto Belisario da liberatore. Belisario svernò a Siracusa, nel palazzo degli antichi re della città. Nell'aprile del 536, ritornò in Africa per sedare una rivolta delle legioni africane; prima di riuscire a sconfiggere definitivamente i ribelli, fu costretto tuttavia a ritornare in Sicilia per sedare un ulteriore ribellione scoppiata in Sicilia; posta fine anche a questa ribellione, il generale bizantino salpò da Messina per iniziare la conquista anche della penisola italiana. La nuova provincia romano-orientale di Sicilia era governata da un pretore; le tasse venivano invece riscosse da un conte del patrimonio dell'Italia. Belisario in pochi anni conquistò quasi tutta l'Italia, e fece prigioniero il re dei Goti Vitige.Nel 554 con la fine della guerra, l'Italia intera venne annessa all' Impero romano d' Oriente. La Sicilia non entrò a far parte della Prefettura del pretorio d'Italia, che nel 584 ca. con la riforma degli esarcati di Maurizio divenne un Esarcato; essa costituì una provincia indipendente dall'esarca di Ravenna. La provincia romano-orientale di Sicilia, così come stabilito dalla Novella 75 del 537, era governata da un governatore civile che dipendeva direttamente dal Quaestor Sacri Palatii, mentre l'esercito era comandato da un duxdipendente dal magister militum per Orientem; successivamente (fine VII secolo) i poteri civili e militari vennero accentrati nelle mani dello strategos, il comandante civile e militare delle province bizantine da Eraclio in poi. La conquista islamica della Sicilia avvenne dall'827 con lo sbarco a Mazara del Vallo, al 902, anche se l'ultima città bizantina a cadere fu Rometta il 5 maggio 965, che aveva continuato a resistere da sola, ultima città rimasta del thema di Sikelia.Il 14 giugno 827, le flotte alleate salparono dalla baia di Sousse, e dopo tre giorni raggiunsero Mazara nella Sicilia sudoccidentale, dove avvenne lo sbarco il 16 giugno 827, al comando di Asad ibn al-Furāt. Essi si unirono con soldati fedeli a Eufemio, ma l'alleanza presto cominciò a deteriorarsi: un distaccamento musulmano scambiò alcuni dei partigiani di Eufemio con truppe lealiste, e ne seguì uno scontro con esse. Anche se alle truppe di Eufemio fu ordinato di collocare un segno distintivo sui propri elmetti, Asad annunciò la sua intenzione di condurre la campagna senza di essi. Subito dopo, Balaṭa, che sembra aver assunto le funzioni, se non il titolo, dello strategos imperiale sull'isola, condusse la propria armata a scontrarsi con gli invasori. Le due armate si scontrarono in una pianura a sudest di Mazara, dove le truppe di Asad, dopo esortazioni dal loro comandante, conseguirono una vittoria. Balaṭa fu così costretto al ritiro dapprima a Enna e poi in Calabria, forse con la speranza di reclutare nuove truppe. Tuttavia, perì qui poco dopo il suo arrivo. Nel frattempo Asad lasciò Mazara sotto Abū Zakī al-Kinānī, e si rivolse verso Siracusa: l'esercito musulmano avanzò lungo le coste meridionali in direzione della capitale dell'isola, ma a Qalʿat al-Qurra (forse l'antica Acrae), ricevette un'ambasceria proveniente dalla città che offrì un tributo in cambio dell'arrestamento dell'avanzata musulmana. La proposta fu congegnata probabilmente per guadagnare il tempo necessario alla città per prepararsi meglio a un eventuale assedio, ma Asad, o persuaso dalle assicurazione degli emissari o necessitando di far riposare le proprie truppe, arrestò la sua avanzata per alcuni giorni. Al contempo, Eufemio cominciò a pentirsi della sua alleanza con gli Aghlabidi, e aprì segretamente contatti con gli imperiali, esortandoli a resistere agli Arabi. Il dominio islamico sulla Sicilia (Ṣiqilliyya) iniziò a partire dallo sbarco a Mazara del Vallo nell' 827 e terminò con la caduta di Noto nel 1091.
Cessò di esistere nel 1072 con la presa di Palermo da parte dei normanni.
Precedentemente, intorno al 700, era stata occupata l' isola di Pantelleria da ʿAbd al-Malik b. Qaḥṭān. Nello scenario di discordie e di instabilità creatosi, con l'emiro zirida Abd Allāh che nel 1036 aveva preso possesso l'isola contro i kalbiti, i Bizantini tentarono nel 1038 una riconquista con Stefano, fratello dell'imperatore Michele IV il Paflagone, alcune truppe normanne ed esuli lombardi, guidate dal generale Giorgio Maniace. La spedizione fu un insuccesso da un punto di vista strategico ma i risultati tattici conseguiti furono di grande importanza. Maniace infatti fu richiamato in patria nel 1043 a causa delle invidie che le sue imprese avevano suscitato e non poté più riprendere in Sicilia le sue azioni militari.
L 'imperatore bizantino Michele IV il Paflagone, volle iniziare una campagna di riconquista della Sicilia dagli arabi, che venne affidata al generale Giorgio Maniace. Alla fine dell'estate del1038, sbarcò nell'isola, dove in brevissimo tempo occupò Messina. Successivamente la spedizione si diresse verso l'antica capitale dell'isola, Siracusa, che resistette fino al 1040. Quello stesso anno Maniace tra Randazzo e Troina sconfisse le truppe musulmane di un non meglio identificato ʿAbd Allāh ma poco dopo una rivolta interna lo costrinse ad abbandonare la Sicilia e a ritirarsi in Puglia.
Πηγή:https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_della_Sicilia_greca
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Sicilia_(provincia_romana)
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_della_Sicilia_bizantina
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Conquista_islamica_della_Sicilia
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_della_Sicilia_islamica

Константино́поль названиестолицы Византийской империи

Константино́поль (греч. Κωνσταντινούπολις, Константину́полис, или ἡ Πόλις «Город»), лат. Constantinopolis) название Стамбула с 1453 до 1930 года, неофициальное название (офиц. Новый Рим) столицы Римской империи (330—395),Византийской, или Восточно-Римской империи (395—1204 и 1261—1453),Латинской империи (1204—1261) и Османской империи (1453—1922). Византийский Константинополь, находящийся на стратегическом мысе между Золотым Рогом и Мраморным морем, на границе Европы и Азии, был столицей христианской империи — наследницы Древнего Рима и Древней Греции. На протяжении Средних веков Константинополь был самым большим и самым богатым городом Европы. Среди имён города — Византий (греч. Βυζάντιον, лат. Byzantium), Новый Рим (греч.Νέα Ῥώμη, лат. Nova Roma) (входит в состав титула патриарха), Константинополь, Царьград (у славян; перевод греческого названия «Царственный град» —Βασιλεύουσα Πόλις — Василевуса Полис, город василевса) и Стамбул. Название «Константинополь»
(Κωνσταντινούπολη) сохраняется в современном греческом языке, «Царьград» — в южнославянских. Город был официально переименован в Стамбул в 1930 году в ходе реформ Ататюрка.В 324 году, после побед в междоусобных войнах, император Римской империи Константин Великий разворачивает в существовавшем с VII века до н. э. как греческая колония городе Виза́нтии крупнейшее строительство — перестроен ипподром, построены новые дворцы, возведена огромная церковь Апостолов, строятся крепостные стены, со всех концов империи в город свозятся произведения искусства. В результате масштабного строительства город увеличивается в несколько раз, существенно увеличивается прирост населения за счёт миграции из европейских и азиатских провинций. 11 мая 330 года Константин официально переносит столицу Римской империи в город на Босфоре и нарекает его Новым Римом, Константинополем. В последующем город так стремительно рос и развивался, что уже через полвека, при правлении императора Феодосия, возводятся новые городские стены. Новые стены города, сохранившиеся до наших дней, заключили в себя уже семь холмов — столько же, сколько в Риме.После смерти Феодосия в 395 году Римская империя окончательно делится на Западную Римскую империю и Восточную Римскую империю. После гибели Западной Римской империи (476) Восточная империя традиционно называется западным термином Византийская империя или просто Византия, хотя самоназванием это никогда не было, и до конца существования Византии империя называлась Ромейской (то есть Римской), а её жители — ромеями (римлянами).Во времена правления императора Юстиниана в 527—565 годах для Константинополя наступает «золотой век». Через пять лет его правления в532 году в городе вспыхнуло крупнейшее восстание «Ника» — город был существенно разрушен, собор Святой Софии сгорел. После жестокого подавления бунта Юстиниан заново отстраивает столицу, привлекая лучших архитекторов своего времени. Строятся новые здания, храмы и дворцы, центральные улицы нового города украшаются колоннадами. Особое место занимает строительство собора Святой Софии, который стал самым большим храмом в христианском мире и оставался таковым на протяжении более тысячи лет — вплоть до постройки Собора Святого Петра в Риме. «Золотой век» не был безоблачным: в 544 году Юстинианова чума унесла жизни 40 % населения города. Город быстро растёт и становится сначала деловым центром тогдашнего мира, а вскоре и самым большим городом мира. Его даже стали называть просто Город. Первые упоминания турецкого топонима İstanbul  — иста́нбул, местное произношение ɯsˈtambul — ыста́мбул) появляются в арабских, а затем и тюркских источниках X века и происходят от (греч. εἰς τὴν Πόλιν), «ис тин пόлин» — «в город» или «к городу» — является косвенным греческим наименованием Константинополя.В период с 666 года по 950 год город подвергается неоднократным осадам со стороны арабов и русов. Во времена правления императора Льва Исавра в 717—741 годах начинается период иконоборчества, который продлится до середины IX века, уничтожаются многие фрески и мозаики на религиозные темы.Второй величайший расцвет Византии, а с ней и Константинополя, начинается в IX веке с приходом к власти Македонской династии (856—1071). Тогда, одновременно с крупными военными победами над основными врагами 
болгарами (Василий II даже носил прозвище Болгаробойца) и арабами, расцветает грекоязычная культура: наука (реформируется Константинопольская высшая школа — своего рода первый европейский университет, основанный ещё Феодосием II в 425 году), живопись (в основном фрески и иконы), литература (в основном агиография и летописание). Усиливается миссионерская деятельность, преимущественно среди славян, примером чему служит деятельность Кирилла и Мефодия. В результате разногласий между папой римским и патриархом Константинополя в 1054 г. произошло разделение христианской церкви, а Константинополь стал православным центром.Так как империя была уже далеко не такой большой, как во времена Юстиниана или Ираклия, в ней не было других городов, сопоставимых с Константинополем. В это время Константинополь играл основополагающую роль во всех областях жизни Византии. С 1071 года, когда началось нашествие турок-сельджуков, империя, а с ней и Город вновь погружаются во мрак.
Во времена правления династии Комнинов (1081—1185) Константинополь переживает последний расцвет — правда, уже не такой, как при Юстиниане и Македонской династии. Центр города смещается на запад к городским стенам, в нынешние районы Фатих и Зейрек. Строятся новые церкви и новый императорский дворец (Влахернский дворец). В XI и XII столетиях генуэзцы и венецианцы берут в руки торговую гегемонию и располагаются на Галате.
13 апреля 1204 года Константинополь захватывается рыцарями Четвёртого крестового похода, которые его сжигают и практически полностью разоряют. Город становится столицей Латинской империи крестоносцев, в котором экономическое господство перешло к венецианцам. В июле 1261византийцы, поддержанные генуэзцами, отвоёвывают город, и власть вновь переходит к византийской династии Палеологов. До середины XIV века Константинополь оставался крупным торговым центром, затем постепенно пришёл в запустение, ключевые позиции в городе захватили венецианцы и генуэзцы. С конца XIV века Константинополем не раз пытались овладеть османские турки. После строительства султаномМехмедом Завоевателем в 1452 году Румельской крепости судьба города была решена, и 29 мая 1453 года после длительной осады город пал. Константинополь стал столицей нового сильного государства Османской империи.
Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BD%D1%82%D0%B8%D0%BD%D0%BE%D0%BF%D0%BE%D0%BB%D1%8C

Theodore of Tarsus : The greek archbishop of medieval Anglosaxon Britain

Theodore of Tarsus (602 – 19 September 690) was Archbishop of Canterbury from 668 to 690, best known for his reform of the English Church and establishment of a school in Canterbury. Theodore's life can be divided into the time before his arrival in Britain as Archbishop of Canterbury, and his archiepiscopate. Until recently, scholarship on Theodore had focused on only the latter period since it is attested in Bede's Ecclesiastical History of the English, and also in Stephen of Ripon's Vita Sancti Wilfrithi, whereas no source directly mentions Theodore's earlier activities. However, Michael Lapidge and Bernard Bischoff have reconstructed his earlier life based on a study of texts produced by his Canterbury School.Theodore was of Byzantine Greek descent, born in Tarsus in Cilicia, a Greek-speaking diocese of the Byzantine Empire. Theodore's childhood saw devastating wars between Byzantium and the Persian Sassanid Empire, which resulted in the capture of Antioch, Damascus, and Jerusalem in 613-614. Persian forces captured Tarsus when Theodore was 11 or 12 years old, and evidence exists that Theodore had experience of Persian culture. It is most likely that he studied at Antioch, the historic home of a distinctive school of exegesis, of which he was a proponent. Theodore also knew Syrian culture, language and literature, and may even have travelled to Edessa. Though a Greek could live under Persian rule, the Muslim conquests, which reached Tarsus in 637, certainly drove Theodore from Tarsus; if he did not flee earlier, Theodore would have been 35 years old when he left his birthplace. Having returned to the Eastern Roman Empire, he studied in the Byzantine capital of Constantinople, including the subjects of astronomy, ecclesiastical computus, astrology, medicine, Roman civil law, Greek rhetoric and philosophy, and the use of the horoscope. At some time before the 660s, Theodore had travelled west to Rome, where he lived with a community of Eastern monks, probably at the monastery of St. Anastasius. At this time, in addition to his already profound Greek intellectual inheritance, he became learned in Latin literature, both sacred and secular. The Synod of Whitby (664) having confirmed the decision in the Anglo-Saxon Church to follow Rome, in 667, when Theodore was 66, the see of Canterbury happened to fall vacant. Wighard, the man chosen to fill the post, unexpectedly died. Wighard had been sent to Pope Vitalian by Ecgberht, king of Kent, and Oswy, king of Northumbria, for consecration as archbishop. Following Wighard's death, Theodore was chosen by Vitalian upon the recommendation of Hadrian (later abbot of St. Peter's, Canterbury). Theodore was consecrated archbishop of Canterbury in Rome on 26 March 668, and sent to England with Hadrian, arriving on 27 May 669.Theodore conducted a survey of the English church, appointed various bishops to sees that had lain vacant for some time, and then called the Synod of Hertford (673) to institute reforms concerning the proper celebration of Easter, episcopal authority, itinerant monks, the regular convening of subsequent synods, marriage and prohibitions of consanguinity, and other matters. He also proposed dividing the large diocese of Northumbria into smaller sections, a policy which brought him into conflict with Bishop Wilfrid, who had become Bishop of York in 664. Theodore deposed and expelled Wilfrid in 678, dividing his dioceses in the aftermath. The conflict with Wilfrid continued until its settlement in 686–687. In 679 Aelfwine, the brother of King Ecgfrith of Northumbria, died in battle against the Mercians. Theodore's intervention prevented the escalation of the war and resulted in peace between the two kingdoms , with King Æthelred of Mercia paying weregild compensation for Aelfwine's death.Theodore and Hadrian established a school in Canterbury, providing instruction in both Greek and Latin, resulting in a "golden age" of Anglo-Saxon scholarship: They attracted a large number of students, into whose minds they poured the waters of wholesome knowledge day by day. In addition to instructing them in the Holy Scriptures, they also taught their pupils poetry, astronomy, and the calculation of the church calendar ... Never had there been such happy times as these since the English settled Britain. Theodore also taught sacred music, introduced various texts, knowledge of Eastern saints, and may even have been responsible for the introduction of the Litany of the Saints, a major liturgical innovation, into the West. Some of his thoughts are accessible in the Biblical Commentaries, notes compiled by his students at the Canterbury School. Of immense interest is the text, recently attributed to him, called Laterculus Malalianus. Overlooked for many years, it was rediscovered in the 1990s, and has since been shown to contain numerous interesting elements reflecting Theodore's trans-Mediterranean formation. A record of the teaching of Theodore and Adrian is preserved in the Leiden Glossary. Pupils from the school at Canterbury were sent out as Benedictine abbots in southern England, disseminating the curriculum of Theodore. Theodore called other synods, in September 680 at Hatfield, Hertfordshire, confirming English orthodoxy in the Monothelite controversy, and circa 684 at Twyford, near Alnwick in Northumbria. Lastly, a penitential composed under his direction is still extant.Theodore died in 690 at the remarkable age of 88, having held the archbishopric for twenty-two years, and was buried in Canterbury at Saint Peter's church. Theodore is venerated as a saint on September 19 in the Catholic Church , Church of England, Episcopal Church (USA), and Eastern Orthodox churches. He is also recorded on this day in the Roman Martyrology. Canterbury also recognises a feast of his ordination on 26 March. Πηγή:https://en.m.wikipedia.org/wiki/Theodore_of_Tarsus

Οι ουράνιοι φωστήρες της Γής και η αρχαία ελληνική αστρονομία

Η Αστρονομία είναι μια από τις αρχαιότερες επιστήμες. Γενικά, η Αστρονομία γεννήθηκε με την εμφάνιση του «διανοούμενου ανθρώπου» στον ημέτερο πλανήτη. Οι προϊστορικοί πολιτισμοί και οι πρώτοι ιστορικοί πολιτισμοί άφησαν αστρονομικά τεχνουργήματα, όπως αυτά που άφησαν οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι Νούβιοι, οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Αρχαίοι Κινέζοι, οι Αρχαίοι Ινδοί, οι Αρχαίοι Ιρανοίκαι οι Μάγιας, που δείχνουν ότι ασχολούνταν με μεθοδικές παρατηρήσεις του νυκτερινού ουρανού. Ειδικότερα, όμως, για τους Αρχαίους Έλληνες, η «Αστρονομία» γεννήθηκε ακριβώς την ίδια εκείνη στιγμή που γεννήθηκε και η ελληνική μυθολογία και μάλιστα σε μια αμφίδρομη σχέση, γιατί η θεία Μούσα Ουρανία ήταν προστάτιδά της. Ωστόσο, πρακτικά απαιτούνταν η εφεύρεση και η εξέλιξη του τηλεσκοπίου, ώστε η Αστρονομία να μπορέσει να εξελιχθεί σε σύγχρονη επιστήμη. Ιστορικά, η Αστρονομία συμπεριλάμβανε ενασχολήσεις όπως η Αστρομετρία, η Αστρονομική Ναυτιλία, η Παρατηρησιακή Αστρονομία, ο σχεδιασμός ημερολογίων και η Αστρολογία, ενώ στις μέρες μας η επαγγελματική Αστρονομία συχνά θεωρείται συνώνυμη με την Αστροφυσική. Η αστρονομία θεωρείται κατ' εξοχήν ελληνική επιστήμη αφού θεμελιώθηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και οι οποίοι έκαναν σημαντικά βήματα στην επιστήμη της Αστρονομίας, όπως το σύστημα του φαινόμενου μεγέθους των αστέρων (που εφαρμόζεται ακόμα), την σφαιρικότητα της γης (Πυθαγόρας, 6ος αιώνας π.Χ.) την πρόταση ηλιοκεντρικού συστήματος (Αρίσταρχος ο Σάμιος 310 - 230 π.Χ.), την μέτρηση της ακτίνας της Γης (Ερατοσθένης, 276 - 192 π.Χ.), την κατάρτιση καταλόγου ουρανίων σωμάτων (Ίππαρχος, 2ος π.Χ. αιώνας), κ.α. Αργότερα η Αλεξανδρινή σχολή δεν αρκείται σε απλές θεωρητικές έρευνες αλλά επιδιώκει και την εκτέλεση των παρατηρήσεων με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Τις θεωρίες και τις παρατηρήσεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων συγκέντρωσε κατά τον 16ο αιώνα ο Κοπέρνικος και τις εμφάνισε σαν δικό του σύστημα. Άλλοι αρχαίοι λαοί όπως οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι ασχολήθηκαν με την Αστρονομία. Γνωρίζουμε επίσης την κατάρτιση ημερολογίων από τους αρχαίους Αιγύπτιους με πρακτικούς σκοπούς, όπως την συστηματο- ποίηση των καλλιεργειών περί τον Νείλο. Επίσης ο Κλήμης της Αλεξανδρείας μας αφηγείται ότι οι πρώτοι που εξάσκησαν την αστρονομία ήταν η Αιγύπτιοι και οι Χαλδαίοι. Ο Μεσαίωνας υπήρξε περίοδος οπισθοδρόμησης των επιστημών. Ο φόβος της ιεράς εξέτασης, ο σκοταδισμός, απέτρεπε κάθε πρόοδο. Η εγκατάλειψη του ηλιοκεντρικού συστήματος και η καθιέρωση ενός γεωκεντρικού ήταν επιβεβλημένη από τη «Χριστιανική Ηθική». Ωστόσο κατά την περίοδο του Μεσαίωνα πρόοδος στην Αστρονομία υπήρξε από Άραβες αστρονόμους (όπως ο al-Farghani, 9ος αιώνας μ.Χ.), κείμενά τους μεταφράστηκαν στα λατινικά περί τον 12ο Αιώνα. Ο Ήλιος είναι ο αστέρας του ηλιακού μας συστήματος και το λαμπρότερο σώμα του ουρανού. Είναι σχεδόν μια τέλεια σφαίρα με διάμετρο 1,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα (109 φορές περισσότερο από τη Γη), και η μάζα του (2×10 στην 30η κιλά) αποτελεί το 99.86% της μάζας του ηλιακού συστήματος. Η φωτεινότητά του είναι τέτοια, ώστε κατά την διάρκεια της ημέρας να μην επιτρέπει, λόγω της έντονης διάχυσης του φωτός, σε άλλα ουράνια σώματα να εμφανίζονται (με εξαίρεση τη Σελήνη και σπανιότερα την Αφροδίτη). Ο Ήλιος είναι το κοντινότερο στη Γη άστρο, σε απόσταση 149,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (1 ΑΜ). Ο Ήλιος είναι ένας κίτρινος αστέρας νάνος που βρίσκεται στην κύρια ακολουθία, με φασματικό τύπο G2V. Ο φασματικός τύπος G2 υποδεικνύει ότι η επιφανειακή του θερμοκρασία είναι περίπου 5.800 βαθμοί Κέλβιν. Ο Ήλιος ακολουθεί μία τροχιά μέσα στον Γαλαξία σε μία απόσταση 25.000 με 28.000 έτη φωτός από το κέντρο του, ολοκληρώνοντας μία περιφορά σε περίπου 226 εκατομμύρια έτη (Κοσμικό έτος). Η σημασία του Ήλιου στην εξέλιξη και την διατήρηση της ζωής στη Γη είναι καίρια, καθώς με τη θεμελιώδη διαδικασία της φωτοσύνθεσης προσφέρει την απαραίτητη ενέργεια για την ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών, και διατηρεί την επιφανειακή θερμοκρασία της Γης σε ανεκτά για τη ζωή επίπεδα, καθώ επίσης και προκαλεί τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Η σημασία του ήταν γνωστή από τα προϊστορικά χρόνια, με αποτέλεσμα ο Ήλιος να λατρεύεται ως θεότητα. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ατά τον Όμηρο και τον Ησίοδο, ήταν γιος του Τιτάνα Υπερίωνα. Φοίβος, φωτοβόλος δηλαδή, ήταν η προσωνυμία του Ηλίου, η ίδια με του θεού Απόλλωνα. Κατά την εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, οι ηλιακές ιδιότητες αποδόθηκαν στον θεό Απόλλωνα.Στην Ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν προσωποποιημένος ως θεότητα, τον οποίο οΌμηρος αντιστοιχεί στον ηλιακό Τιτάνα Υπερίωνα. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο Ήλιος είναι γιος του Υπερίωνα από την αδελφή του Θεία. Ο Ήλιος οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό. Έχει δύο αδελφές, την θεά του φεγγαριού Σελήνη και της θεά της αυγής Ηώ. Πολλοί πιστεύουν πως ο Απόλλων έγινε ο Ολύμπιος “ηλιακός θεός”, αλλά η θεωρία αυτή βασίζεται κυρίως σε υποθέσεις. Ο αντίστοιχος του Ηλίου στην Ρωμαϊκή μυθολογία είναι ο Σολ.Η γνωστότερη ιστορία στην οποία συμμετέχει ο Ήλιος είναι αυτή του γιου του Φαέθοντα, ο οποίος σκοτώθηκε οδηγώντας το ηλιακό άρμα.
Ο Ήλιος αναφερόταν μερικές φορές και με το επίθετο Ήλιος Πανόπτης (αυτός που βλέπει τα πάντα). Ο Ήλιος λατρευόταν σ´ολόκληρη την Πελοπόννησο, ενώ ιδιαίτερα στη Ρόδο κάθε χρόνο διοργανώνονταν γυμναστικά πρωταθλήματα προς τιμήν του. Το νησί πιστευόταν πως το ανέσυρε από τη θάλασσα ο Ήλιος. Σ’αυτόν ήταν αφιερωμένος και ο Κολοσσός της Ρόδου. Ο Ήλιος απεικονιζόταν συχνά ως φωτο- στεφανωμένος νεαρός σε άρμα, φορώντας έναν μανδύα και με μία υδρόγειο και ένα καμουτσίκι. Οι κόκορες και οι αετοί συνδέονταν με τον Ήλιο. Στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας και το επιζών πλήρωμά του καταφτάνουν σε ένα νησί, αφιερωμένο στον θεό Ήλιο, το οποίο η Κίρκη ονομάζει Υπερίωνα αντί για Ήλιο. Εκεί φυλάσσονταν τα ιερά κόκκινα Βόδια του Ηλίου. Παρόλες τις προειδοποιήσεις του Οδυσσέα, οι άντρες του ασεβώς σκότωσαν και έφαγαν μερικά από αυτά. Οι φύλακες του νησιού, κόρες του Ηλίου, το είπαν στον πατέρα τους και αυτός κατέστρεψε το πλοίο τους και όλους τους άντρες εκτός από τον Οδυσσέα. Ο Σωκράτης απολογούμενος αναφέρει τον θεό Ήλιο στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι είναι θεοσεβούμενος. Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και το δεύτερο κατά σειρά λαμπρότητας σώμα που αντικρύζουμε στο Ουράνιο Στερέωμα. Γνωστή και με το όνομα "Φεγγάρι" αποτελεί ένα από τα πλέον προσφιλή αντικείμενα παρατήρησης, θαυμασμού και διαλογισμού. Σημειωτέον ότι με τη λέξη "φεγγάρι" χαρακτηρίζουμε επίσης και τους φυσικούς δορυφόρους των υπολοίπων πλανητών του ηλιακού συστήματος.
H σελήνη είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος δορυφόρος στο ηλιακό σύστημα. Έχει διάμετρο 3476 km, περίπου το ένα τέταρτο της γήινης διαμέτρου και το 1/81 της μάζας της Γης. Η ένταση της βαρύτητας στην επιφάνεια της σελήνης είναι το 1/6 της βαρύτητας της Γης. Δηλαδή αν στη γη ζυγίζετε 70kg στη σελήνη θα ζυγίζατε 12,5 ! Η ακτίνα της πρωτο- ϋπολογίστηκε από τον Αρίσταρχο με σφάλμα 32% και αργότερα από τον Πτολεμαίο με σφάλμα μόνο 5%. Η σελήνη έχει θερμοκρασίες που ποικίλλουν από 123°C στην ημέρα έως -170°C τη νύχτα στον ισημερινό, και κάτω από -233°C στους μόνιμα σκιασμένους πολικούς κρατήρες.
Η απόσταση της σελήνης από τη Γη κυμαίνεται από 356.400 km έως 406.700 km. Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά του σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη γη βλέπουμε πάντα την ίδια όψη της, κάτι που οφείλεται στην βαρυτική έλξη από τη Γη. Όμως η πλευρά που βλέπουμε αλλάζει ελαφρώς στα όρια της, ως αποτέλεσμα αρκετών φαινομένων πχ της λίκνισης ή μετάπτωσης και κατά συνέπεια ορατό στη γη είναι το 59% της επιφάνειάς της. Ο κύκλος των σεληνιακών φάσεων οφείλεται στη συνεχώς μεταβαλλόμενη ευθυγράμμιση του ήλιου, της γης και της σελήνης κατά τη διάρκεια της τροχιακής περιόδου του φεγγαριού. Mε την παρέλευση των ημερών και την αλλαγή της σχετικής θέσης των τριών ουρανίων σωμάτων, το ορατό από τη γη τμήμα της σεληνιακής επιφάνειας που φωτίζεται από τον Ήλιο, μεταβάλλεται.Παρότι παλαιόθεν αποτελεί αντικείμενο συστηματικής μελέτης, η προέλευση της Σελήνης δεν έχει διευκρινισθεί πλήρως. Οι θεωρίες που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί είναι οι παρακάτω: 1)Η Σελήνη ήταν ένας ανεξάρτητος πλανήτης, ο οποίος στη συνέχεια συνελήφθη από το βαρυτικό πεδίο της Γης. Αν και η θεωρία αυτή έχει ακόμη υποστηρικτές, κάτι τέτοιο ειναι απίθανο να συνέβη λόγω της σχετικά μεγάλης μάζας της Σελήνης. 2) Η Γη και η Σελήνη δημιουργήθηκαν ανεξάρτητα μεν, ταυτόχρονα δε, στην περιοχή τους, από το ίδιο πρωταρχικό νεφέλωμα από το οποίο σχηματίστηκε και το υπόλοιπο ηλιακό σύστημα. Η διαφορετική σύσταση όμως των δυο σωμάτων δρα ανασταλτικά στην επικράτηση της θεωρίας αυτής. Ενδείξεις από αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα μας λένε ότι κάποτε η Σελήνη δεν υπήρχε στον ουρανό. Και μάλιστα για να δηλώσουν την πανάρχαια εποχή που ιδρύθηκε η Λυκόσουρα, στην ορεινή Αρκαδία της Ελλάδας, η πρώτη πόλη που είδε το φως του ήλιου στη Γη, λένε ότι «ιδρύθηκε τότε που δεν υπήρχε Σελήνη στον Ουρανό». Γενικά τους αρχαίους Αρκάδες τους αποκαλούσαν «προσέληνους», επειδή υπήρξαν στην περιοχή αυτή πριν εμφανιστεί η Σελήνη στον ουρανό. -«Προσέληνοι οι Αρκάδες και προσεληνίς το θηλυκόν», γράφει ο Στέφανος Βυζάντιος.
-«Αι νύμφαι της Αρκαδίας απεκαλούντο και αυτές προσελήνιδες», αναφέρει το λεξικό του Ησυχίου Αλεξανδρέως. -«Προσέληνοι Ηρόδοτος τους Αρκάδας ούτω λέγει, τουτέστιν αρχαίους προ της σελήνης», γράφει το λεξικό του Σουίδα. -Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου: «Αρκάδες οι και πρόσθε σεληναίης υδέονται ζώειν, φηγόν έδοντες εν ούρεσιν...». Ο Απολλώνιος αναφέρεται σε μία εποχή στην οποία «δεν υπήρχαν όλες οι ουράνιες τροχιές», πριν από τη γενιά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, δηλαδή πριν τον κατακλυσμό. Τότε που δεν υπήρχε Σελήνη, οι μόνοι άνθρωποι που υπήρχαν ήταν οι Πελασγοί οι οποίοι ζούσαν στα βουνά της Αρκαδίας. -Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας δίδασκαν ότι υπήρξε εποχή όπου η Γη δεν είχε τη Σελήνη!
-Ευστάθιος, εκκλησιαστικός συγγραφέας και φιλόσοφος: «Δοκεί δε φασί, παλαιότατα έθνη Ελλήνων είναι τα Αρκαδικά, διό και προσέληνοι ελέγοντο οι Αρκάδες, όπερ, φασίν, Ίππυς ο Ρηγίνος πρώτον αυτούς εκάλεσε». -Οβίδιος «... οι Αρκάδες κατείχαν τη χώρα τους πριν από τη γέννηση του Διός» και «το γένος τους είναι παλαιότερο από την Σελήνη». -Ο Πλούταρχος που αφήνει υπόνοιες για πανάρχαια κατοίκηση της Σελήνης: «Διά τι τας εν τοις υποδήμασι σεληνίδας, οι διαφέρειν δοκούντες ευγένεια φορούσιν; πότερον, ως Κάστωρ φησί, σύμβολον έστι τούτο της λεγόμενης οικήσεως επί της σελήνης και ότι μετά την τελευτήν αύθις αι ψυχαί την σελήνην υπό πόδας έξουσιν, ή τοις παλαιοτάτοις τουθ' υπήρχε, εξαίρετον, ούτοι δ’ήσαν Αρκάδες των απ’ Ευάνδρου Προσελήνων λεγομένων». Ακόμη υπάρχει η άποψη βασισμένη στην Βίβλο και σε απόκρυφα κείμενα του χριστιανισμού, όπως το Βιβλίο του Ενώχ, ότι πρίν την εμφάνιση της Σελήνης στον ουρανό της Γής, κατά την παλαιολιθική εποχή, υπήρχε φωστήρας ουράνιος που φώτιζε την νύχτα την Γή. Το όνομα της είναι Λίλιθ και συνδέεται με την Γέννεση, τους πρωτόπλαστους και την εμφάνιση της ανθρώπινης ζωής στην Γη. Λέγεται ότι υπάρχει ακόμη αλλά κρύβεται από την Σελήνη.
Πηγή:https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_(%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1)
http://www.astronomia.gr/wiki/index.php?title=%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/02/blog-post_6188.html