Guerre Greco-Puniche (397-212 AC) : Gli conflitti ultime degli Greci contra gli Cartaginesi e Romani

Cartagine inviò nuovamente in Sicilia Imilcone al comando di un grande esercito di Libi e Iberi. Il generale punico fu abile a evitare la flotta di Leptine (che riuscì a intercettarne solo una parte, affondando 50 navi da trasporto con 5.000 soldati) e a sbarcare a Palermo . Riprese Erice e Mozia, marciò verso Messina, per impedire che arrivassero aiuti a Dionisio dall'Italia o dalla Grecia, e la espugnò, quindi avanzò verso Siracusa. A questo punto Dionisio tentò di isolare la fanteria di Imilcone dalla flotta che l'accompagnava: Leptine con 180 navi siracusane attaccò la flotta cartaginese (circa 200 navi) al largo di Catania, ma le navi puniche, più leggere ma anche più numerose e meglio manovrate, vinsero la battaglia navale e Dionisio dovette ritirarsi a Siracusa. Imilcone arrivò così a porre sotto assedio la città, ma per la seconda volta Siracusa fu salvata da un'epidemia che colpì l'esercito cartaginese nell'estate del 396 a.C. Dionisio colse l'attimo di debolezza del nemico per attaccarlo e metterlo in fuga: Imilcone scappò in Africa imbarcando una parte dell'esercito sulle 40 triremi superstiti, il resto dell'armata punica si arrese o fu catturata. Per l'onta Imilcone si lasciò morire di fame a Cartagine. Dionisio allora fece ripopolare Messina, le cui campagne furono oggetto di una nuova incursione cartaginese proveniente dai possedimenti punici guidata da Magone: una nuova vittoria siracusana liberò la zona dello Stretto e costrinse i Cartaginesi alla pace. Cartagine manteneva le città fenicie, elime e sicane nella Sicilia occidentale, rinunciando a qualsiasi pretesa alle città greche e sicule della Sicilia orientale. Dionisio I poté così dedicare le proprie mire espansionistiche ai danni delle città italiote.
I Cartaginesi, riorganizzatisi nel periodo in cui Dionisio I combatteva in Italia e prendeva Reggio, nel 382 a.C. tornarono in Sicilia, trovando appoggio fra gli italioti, pronti a sostenere Cartagine per timore dei Siracusani. Dopo alcuni anni di schermaglie inconcludenti, nel 375 a.C. le truppe cartaginesi furono sconfitte a Cabala, nella parte occidentale dell'isola. Approfittando di una breve tregua, Cartagine riorganizzò l'esercito e nei pressi del monte Cronion o Kronion (San Calogero: Sciacca, l'antica Terme Selinuntine) stavolta furono i Punici guidati dal figlio di Magone a sconfiggere le truppe di Dionisio: i Siracusani persero circa 14.000 uomini, tra cui anche il fratello di Dionisio I, Leptine. Le due parti quindi ritennero vantaggioso stipulare un trattato di pace che sanciva che i Cartaginesi avrebbero tenuto tutte le città assoggettate (Selinunte, Eraclea Minoa e Terme Selinuntine) ed il territorio di Akragas a ovest del fiume Halykos o Alico (l'odierno Platani), mentre Dioniso si impegnava a pagare le spese di guerra, pari a 1.000 talenti. La linea di demarcazione tra Cartagine e Siracusa lungo il corso dell'Alico sarebbe rimasta immutata per circa un secolo.
Meno di dieci anni più tardi, nel 368 a.C. Dionisio I ritentò l'eliminazione totale dei Punici dall'isola: con un esercito di 33.000 uomini prese Selinunte, Erice, Entella ed assediò Lilibeo, la città divenuta la nuova roccaforte cartaginese dopo la fine di Mozia. Ma una flotta di 200 navi cartaginesi giunte in soccorso riuscì a sorprendere e sconfiggere una flotta di 130 triremi siracusane presso il porto di Erice, Drepana, ponendo termine all'assedio. Dopo alcuni mesi morì Dionisio I e gli succedette Dionisio II , il quale, pur disponendo di un enorme esercito, essendo meno bellicoso del padre si occupò soprattutto di mantenere il potere messo in pericolo dalla fazione democratica, guidata da Dione, e da Iceta di Leontini, che si era alleato segretamente coi Cartaginesi per prendere il potere a Siracusa.
Nel 345 a.C. gli aristocratici siracusani chiesero alla madrepatria Corinto di liberarli dalla tirannide di Dionisio II. Corinto inviò il generale Timoleonte, a capo di una flottiglia di nove navi e di un contingente di 1.000 mercenari. Timoleonte riuscì ad eludere la flotta cartaginese che gli impediva di arrivare in Sicilia e a sbarcare a Taormina, che designò come propria base militare. L'obiettivo di Timoleonte, alleatosi al tiranno Mamerco di Catania, era Siracusa, che era in gran parte controllata da Iceta supportato dai Cartaginesi, mentre Dionisio II resisteva disperatamente nell'isola-fortezza di Ortigia. Timoleonte sconfisse l'esercito di Iceta , tre volte superiore al suo, ad Adranon e dopo la sconfitta Dionisio II si consegnò a Timoleonte e fu da lui esiliato a Corinto. Conquistata Siracusa, Timoleonte distrusse le fortificazioni di Ortigia e decretò la democrazia.
Alleatosi con molte città sicule e sicane, Timoleonte prese Entella e decise di tenere il fulcro delle sue operazioni militari in territorio ostile per non disturbare i territori degli alleati. Nell'estate del 339 a.C. al comando di un contingente inferiore numericamente all'avversario cartaginese, risultò vittorioso in quella che viene ricordata come la battaglia del Crimiso, dal nome del fiume presso cui avvenne. Secondo la versione corrente a questo punto i tiranni sicelioti, opponendosi alla egemonia siracusana, spinsero Timoleonte ad accettare un trattato di pace che, pur rendendo libere tutte le città greche dal giogo cartaginese e vietando a Cartagine di supportare i tiranni avversi a Siracusa, riportava il confine tra territori punici e greci al fiume Platani, vanificando di fatto la vittoria greca. Nel 315 a.C. Agatocle, divenuto tiranno di Siracusa anche grazie all'aiuto cartaginese dopo un periodo di circa venti anni di tranquillità politica e sociale con Timoleonte, fece rientrare nella sua area di influenza la città di Messina ed altre città siceliote come Milazzo, Centuripe e Taormina. Nel 311 a.C. rompendo gli accordi di pace con i cartaginesi (che prevedevano che Cartagine controllasse la Sicilia occidentale fino ai territori di Selinunte a sud ed Imera a nord) conquistò diverse piazzeforti puniche e devastò le campagne di Agrigento, città che ospitava molti esuli di diverse città che gli erano fieramente contrari.
Nel 310 a.C. Amilcare, nipote di Annone il Navigatore, attraversò il Canale di Sicilia alla guida di un esercito di 14.000 soldati al quale si unirono molti uomini delle città alleate siciliane: 45 000 soldati si disposero quindi sulla collina di Ecnomo, in prossimità dell'odierna Licata. Agatocle, dopo aver conquistato Gela, attaccò battaglia nei pressi del fiume Imera Meridionale Salso), ma venne sbaragliato. In breve molte città greche si allearono ai Cartaginesi, stanche dello strapotere di Agatocle, e Siracusa si ritrovò sotto l'assedio delle truppe di Amilcare. Ma Agatocle, considerando insuperabile dal nemico il possente apparato difensivo della città, raccolse gli uomini per una spedizione apparentemente folle: decise, infatti, di attaccare direttamente Cartagine, che sapeva senza esercito, così salpò nottetempo dall'assediata Siracusa alla volta dell'Africa con la sua flotta di 60 navi da guerra e 14.000 uomini alla volta.
Dopo sei giorni e sei notti di navigazione, sbarcato nei pressi di Cartagine, Agatocle bruciò le navi ed assediò la città. Si verificò così, per la prima volta nella storia, una situazione paradossale, in cui anche gli assedianti sono assediati. I Cartaginesi, presi in contropiede da tale mossa ed incapaci di liberarsi da soli dei Siracusani a cui si era unito un contingente di 10.000 Greci di Cirene , nel 307 a.C. decisero di richiamare gran parte dei loro uomini impiegati in Sicilia. Tanto più che due anni prima, nel 309 a.C., Amilcare II era stato sconfitto fuori dalle mura di Siracusa: catturato dai Siracusani, era stato torturato fino alla morte. Dato, quindi, che i Cartaginesi si stavano ritirando dalla Sicilia, allentando l'assedio a Siracusa per soccorrere Cartagine, Agatocle, forte dei successi in Africa tra i quali la presa di Utica, fece ritorno in Sicilia con 2 000 uomini per fronteggiare una coalizione di città siceliote ribelli capeggiate da Akragas e liberare definitivamente Siracusa. Però in Africa in sua assenza la situazione dei Greci andò rapidamente peggiorando e nemmeno il ritorno del tiranno fra le sue truppe (composte da circa 6.000 Greci, 6.000 mercenari celti, sanniti ed etruschi e 10.000 Libi) le salvò da una serie di sconfitte: l'esercito greco si ammutinò allora ad Agatocle, che fu costretto a fuggire nottetempo in Sicilia. Sconfitto in Africa, ma padrone di buona parte della Sicilia ad eccezione di Agrigento e dei possedimenti punici (il confine era ancora il fiume Alico), Agatocle mise a ferro e fuoco Segesta, rea di non averne soddisfatto le richieste di denaro: molti Segestani furono uccisi crudelmente e molti venduti come schiavi, la città cambiò il nome in "Diceopoli"(città giusta). Il tiranno riuscì quindi a strappare gran parte della Sicilia alla sfera di influenza punica, trasformando però l'isola con la sua crudeltà in un luogo di scorrerie e di povertà. Il controverso tiranno morì nel 288 a.C. mentre era intento a costruire una flotta che fosse in grado di riappropriarsi dei traffici marittimi e scacciare i Cartaginesi dalla Sicilia. Succeduto ad Agatocle, il tiranno Iceta ottenne una vittoria presso la Sicilia sud-orientale, contro gli Agrigentini supportati dai Cartaginesi, ma fu da questi sconfitto nel 279 a.C. presso il fiume Terias. Deposto ed esiliato, fu sostituito da Tinione , il quale però dovette difendersi dalle mire di Sosistrato, tiranno di Agrigento, appoggiato da una parte dei cittadini di Siracusa. Anche il passaggio di Pirro in Sicilia può essere annoverato nello scontro tra Greci e Punici. Pirro, impegnato contro Roma, riteneva che il possesso della Sicilia gli avrebbe permesso di accrescere grandemente la propria potenza, consentendogli di imprimere una svolta decisiva anche alla guerra contro Roma. Inoltre era genero di Agatocle, di cui aveva sposato la figlia Lanassa nel 295 a.C. Infine, se avesse rifiutato di accorrere in aiuto delle città siceliote, tutta la sua costruzione propagandistica, fondata sulla difesa della grecità d'Occidente contro i barbari romani o cartaginesi, sarebbe crollata. Nel 278 a.C. il re dell'Epiro, decise, quindi, di assecondare le città greche di Sicilia che gli proponevano di scacciare dall'isola i Cartaginesi, che stavano assediando Siracusa (sempre divisa in fazioni rivali) con 100 navi e un potente esercito. L'epirota fu nominato re di Sicilia e vi sbarcò con un esercito composto da una ventina di elefanti, una gran varietà di macchine d'assedio e 10.000 soldati, arrivati fino a 37.000 grazie ai rinforzi dei Sicelioti. Pur non attaccando Messina, rimasta fedele a Cartagine dopo la conquista da parte dei mercenari campani di Agatocle (i Mamertini), distrusse le piazzeforti dei Mamertini e ne uccise gli esattori e nel 277 a.C. catturò Erice, la più munita fortezza filo-cartaginese sull'isola. A ruota seguirono le conquiste di Palermo , Eraclea Minoa ed Azone e la resa di altre città filo-puniche come Segesta, Iato e Selinunte nel 276 a.C. Nello stesso anno Pirro aggredì la fortezza di Lilibeo, ma la città, resa inespugnabile dal soccorso cartaginese, resistette all'assedio. La mancata vittoria finale ed il suo dispotismo nei confronti delle città alleate (uccise Tinione e provocò la fuga di Sosistrato), sottrasse a Pirro il sostegno dei sicelioti. Nel 276 a.C. fu quindi costretto ad abbandonare la Sicilia e venne attaccato nella traversata dello Stretto di Messina dalla flotta cartaginese, che affondò o catturò 70 delle sue 110 navi. Fu questo l'ultimo tentativo di un esercito greco di scacciare i Cartaginesi dalla Sicilia: ormai l'isola stava per diventare il campo di battaglia di Roma e Cartagine. I Mamertini, nutrita compagnia di mercenari campani al soldo di Agatocle, alla morte del tiranno si trovarono improvvisamente senza lavoro. Espulsi dalla popolazione siracusana con l'accordo di lasciare l'isola, anziché lasciare la Sicilia, dopo essere stati accolti a Messina, ne presero stabilmente il controllo con la violenza. I "Mamertini " (figli di Marte) controllavano Messina spargendo terrore nei territori circostanti. Per difendersi dall'attacco del nuovo tiranno di Siracusa, Gerone, nel 265 a.C. chiesero aiuto sia a Roma che a Cartagine. Roma , invocata dai Mamertini minacciati dai Siracusani, vide nella occupazione di Messina un mezzo per impadronirsi dei commerci nello stretto e anticipò i Cartaginesi nell'entrata in città. La dichiarazione di guerra a Cartagine e la conquista della città da parte di Roma segnò la fine delle guerre greco-puniche e l'inizio delle guerre puniche. Le due potenze (Cartagine e Siracusa), che fino a quel momento si erano contese il controllo della Sicilia e del Mediterraneo, ebbero a quel punto in Roma il nuovo fatale nemico, un nemico che le avrebbe superate in organizzazione ed astuzia. La prima guerra punica (264 - 241 a.C.) fu la prima di tre guerre combattute tra l' Antica Cartagine e la Repubblica romana. Per più di 20 anni, le due potenze si scontrarono per acquisire la supremazia nel Mar Mediterraneo occidentale, principalmente combattendo in Sicilia e nelle acque circostanti, ma anche in maniera minore nella penisola italiana e in Nordafrica. Cartagine era situata in quella che è l'odierna Tunisia ed era la potenza dominante del Mediterraneo occidentale all'inizio del conflitto. La Repubblica romana risultò vincitrice al termine della guerra e impose a Cartagine pesanti sanzioni economiche. L' assedio di Siracusa si riferisce alle operazioni belliche messe in atto dalle truppe romane di Marcello sotto le mura della polis di Syrakousai (odierna Siracusa) nel 212 a.C. Gli attacchi si svolsero per vie terrestri e per vie marittime ma in entrambi i casi l'esercito di Roma incontrò la insuperabile difesa pensata ed elaborata dallo scienziato e matematico Archimede. Durante l'assedio Ippocrate cercò rinforzi cartaginesi presso Eraclea Minoa ottenendo alcune vittorie contro i romani, Epicide invece rimase a Siracusa mantenendo sino all'ultimo una strenua difesa.

Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Assedio_di_Siracusa_(212_a.C.)

https://it.m.wikipedia.org/wiki/Guerre_greco-puniche

https://it.m.wikipedia.org/wiki/Prima_guerra_punica

Пелопонне́сская война : военный конфликт в Древней Греции

Пелопонне́сская война́ ( 431 - 404 до н. э.) военный конфликт в Древней Греции, в котором участвовали Делосский союз во главе с Афинами с одной стороны, и Пелопоннесский союз под предводительством Спарты с другой. Между Афинами и Спартой давно существовали противоречия. В немалой степени они были обусловлены различным политическим устройством государств. Афины представляли собой демократию, тогда как в Спарте власть находилась в руках олигархии. В полисах, входивших с ними в союз, обе стороны старались утвердить аналогичный собственному государственный строй. Кроме того, политические противоречия усугублялись принадлежностью к различным народностям: так, афиняне (как и бо́льшая часть их союзников) были ионийцами, тогда как спартанцы и, в свою очередь, их союзники в основном дорийцами. Традиционно Пелопоннесская война делится историками на два периода. В первый период («Архидамова война») спартанцы предпринимали регулярные вторжения в Аттику , в то время как Афины использовали своё преимущество на море для рейдов на побережье Пелопоннеса и подавления любых признаков недовольства в своей державе. Этот период закончился в 421 году до н. э. с подписанием Никиева мира. Договор, однако, был вскоре нарушен возобновившимися стычками в Пелопоннесе. В 415 г. до н. э. Афины отправили экспедиционные силы в Сицилию для атаки Сиракуз. Атака закончилась сокрушительным поражением афинян; экспедиционные силы были полностью уничтожены. Это привело к заключительной фазе войны, которую обычно называют Декелейской или Ионийской войной. В её ходе Спарта, получив внушительную поддержку от Персии, построила значительный флот. Это позволило ей оказать помощь зависимым от Афин государствам в Эгейском море и в Ионии, подрывая мощь Афинской державы и окончательно лишая Афины превосходства на море. Уничтожение афинского флота при Эгоспотамах (405 г. до н. э.) не оставило афинянам шансов на продолжение войны, и в следующем году Афины сдались.
Пелопоннесская война первый военный конфликт, от которого сохранилось значительное количество свидетельств современников. Самое известное из них « История» Фукидида , охватывающая период от начала войны до 411 года до н. э. Его работа, оказавшая большое влияние на развитие исторической науки, в значительной степени определила современное видение Пелопоннесской войны и мира, в котором она произошла. В начале войны Фукидид был афинским военачальником и государственным деятелем, политическим союзником Перикла . Однако в 424 году до н. э. он был изгнан за утрату стратегически важного города Амфиполя, и его история писалась, по крайней мере частично, за те двадцать лет, которые он провёл вне своего родного города. Многие историки писали работы, продолжавшие рассказ о событиях с того места, где «История» Фукидида обрывается. До нас дошла лишь «Греческая история» Ксенофонта , охватывающая период с 411 по 362 г. до н. э. Эта работа, несмотря на ценность в качестве единственного современного этому периоду источника, подвергается обоснованной критике сегодняшними исследователями. Работа Ксенофонта не «история» в традициях Фукидида, а скорее мемуары, рассчитанные на уже знакомых с событиями читателей. Кроме того, Ксенофонт весьма пристрастен и часто просто опускает информацию, которую находит неприятной; в частности, практически не упоминает имен Пелопида и Эпаминонда , сыгравших огромную роль в истории Эллады; историки используют его работу с осторожностью. Остальные античные работы о войне были написаны позже и дошли до нас во фрагментах. Диодор Сицилийский в своей «Исторической библиотеке», написанной в I веке до н. э. , охватывает всю войну. Его работа по-разному оценивается историками, но её главная ценность заключается в том, что она единственная даёт отличное от Ксенофонта видение событий. Некоторые из «Жизнеописаний» Плутарха тесно связаны с войной; хотя Плутарх был в первую очередь биографом и моралистом, современные историки берут из его работ полезную информацию. Важно отметить, что эти авторы пользовались как непосредственными источниками, так и обширной, хотя и не дошедшей до нас литературой. Кроме того, современные историки используют в качестве источников речи, художественные произведения и философские работы этого периода, многие из которых затрагивают события войны с одной или нескольких точек зрения, а также многочисленные данные эпиграфики и нумизматики.
Главная причина разгрома Афин заключалась в том, что они жили за счёт эксплуатации населения многих других полисов, а союзников рассматривали как своих подданных. Любую военную неудачу афинян союзники стремились использовать для восстановления своей независимости. Наглядный пример этого отпадение ряда афинских союзников после сицилийской катастрофы, в которой погиб цвет армии и флота Афин. Нельзя не отметить и крупные просчеты афинского руководства, которому успехи 40-30-х годов V века до н. э. вскружили голову, что привело к выработке авантюрной агрессивной политики, не обеспеченной достаточными материальными, политическими и военными средствами. Это, в конечном итоге, привело к противостоянию Афинам почти всей Греции. Следует упомянуть и то, что сама афинская демократия имела слишком узкую социальную базу, а афинское гражданство, на которое выпали основные тяготы походов и сражений, было немногочисленным. Афинское народное собрание часто принимало решения, продиктованные эмоциями, а не здравым смыслом. Определенную роль сыграло и то, что против Афин выступили города не только Пелопоннесского союза, но и греческих полисов Сицилии и Южной Италии, не имевших ни малейшего желания подчиняться афинянам. К тому же, противники Афин заручились финансовой поддержкой Персидской державы, располагавшей огромными ресурсами и заинтересованной в ослаблении греческого мира в целом.
На короткий период в Афинах установилась открыто олигархическая власть «Тридцати тиранов», открыто поддерживаемых Спартой. Наиболее известным из них был Критий . «Тридцать тиранов» развернули в городе настоящий террор, как против своих политических противников, так и просто против богатых людей, чьими средствами желали завладет. Однако через некоторое время (в 403 году до н. э.) олигархия была свергнута, и в Афинах восстановилась демократия. Экономические последствия войны ощущались по всей Греции; бедность стала нормальным явлением в Пелопоннесе, а Афины были полностью разорены и никогда больше не восстановили своего довоенного процветания. Война привела к глубоким переменам в греческом обществе; конфликт между демократическими Афинами и олигархической Спартой, поддерживавшими дружественные силы в других городах, сделал гражданские войны частым событием в греческом мире. Рост социальной напряжённости неоднократно выливался в вооружённые противостояния. Конфликт, поначалу носивший ограниченный характер, и в котором обе стороны первоначально соблюдали определённые «правила», довольно быстро вырос во всеобъемлющую войну, невиданную прежде в Греции по жестокости и масштабам. Нарушение религиозных и культурных запретов, разорение целых областей и уничтожение городов получили в ходе боевых действий широкое распространение. В самих воюющих государствах война привела к заметным переменам во внутренней политике. Рост популярности демагогов в Афинах (Клеона, Гипербола, Андрокла, Клеофонта) во время войны сменился с заключением мира олигархической тиранией. Спарта, хотя и не изменила государственного строя, тем не менее также испытала на себе влияние военных действий. Происходит обеднение значительного количества полноправных граждан, и наоборот обогащение некоторых представителей верхушки полиса. В 399 году до н. э. был раскрыт заговор Кинадона, в котором приняли участие обедневшие граждане, потерявшие свои гражданские права. Глубокие изменения произошли в международных отношениях. Афины, сильнейший полис Греции в начале войны, в её итоге превратился в зависимое государство, Афинская держава исчезла, а лидирующей силой в Греции стала Спарта, которая стала осуществлять свою гегемонию на территории всей Греции. Впрочем, бесцеремонность спартанцев во внешней политике, желание опираться исключительно на силу и отсутствие гибкости вскоре привели к трениям с союзниками и общему росту антиспартанских настроений. Их итогом стала битва при Левктрах ( 371 год до н. э. ), выдвинувшая в качестве гегемона Греции Фивы. Значительно выросла во внутригреческих международных отношениях роль Персидской державы. Её вмешательство (в основном в виде финансовой помощи) неоднократно меняло ход боевых действий. Целью персов было поддержание равновесия между воюющими сторонами, и в конечном итоге, их обоюдное ослабление. В целом можно сказать, что с концом Пелопоннесской войны начался новый этап развития греческого общества.

Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Пелопоннесская_война

The byzantine marriages of Palaiologos imperial family and the greek women which ruled the world

The Palaiologos dynasty (pl. Palaiologoi;), also romanized as Palaeologus or Palaeologue, was the name of a Byzantine Greek family, which rose to nobility and ultimately produced the last ruling dynasty of the Byzantine Empire. Founded by the 11th-century general Nikephoros Palaiologos and his son George, the family rose to the highest aristocratic circles through its marriage into the Doukas and Komnenos dynasties. After the Fourth Crusade, members of the family fled to the neighboring Empire of Nicaea, where Michael VIII Palaiologos became co-emperor in 1259, recaptured Constantinople and was crowned sole emperor of the Byzantine Empire in 1261. His descendants ruled the empire until the Fall of Constantinople at the hands of the Ottoman Turks on May 29, 1453, becoming the longest-lived dynasty in Byzantine history; some continued to be prominent in Ottoman society long afterwards. A branch of the Palaiologos became the feudal lords of Montferrat , Italy. This inheritance was eventually incorporated by marriage to the Gonzaga family, rulers of the Duchy of Mantua, who are descendants of the Palaiologoi of Montferrat.
A younger son of Andronikos II became lord of Montferrat as heir of his mother. His feudal dynasty ruled in Montferrat, longer than the imperial branch did in Constantinople. This inheritance was eventually incorporated by marriage to the
Gonzaga family, rulers of the Duchy of Mantua , who descend from the Palaiologoi of Montferrat. Later, that succession passed to the Dukes of Lorraine , whose later head became the progenitor of the Habsburg-Lorraine emperors of Austria. The Paleologo-Oriundi, an extant line, descends from Flaminio, an illegitimate son of the last Palaiologos marquess John George.
The reconstituted realm was very weak compared with the pre-1204 Empire. The Palaiologoi emperors were not granted the earlier luxury of isolation. Imperial marriages became increasingly mercenary and royal princesses regarded as little more than merchandise. The future Michael VIII married Theodora Doukaina Vatatzina, a kinswoman of the Batatzes Lascaris family, in order to solidify his position in the Nicean Empire. Michael VIII's sister, Andronikos and Theodora's daughter Irene Palaiologina, was the mother of Maria Kantakuzenos, who married Constantine Tikh and Ivailo of Bulgaria in turn. Michael VIII was the father of Constantine, who in turn fathered John, who became the father-in-law of Stefan Dečanski of Serbia. Michael's daughter Irene married Ivan Asen III of Bulgaria , and another daughter, Eudokia Palaiologina, married John II Komnenos of Trebizond , and another daughter, Theodora, married David VI of Georgia. Andronikos II Palaiologos married Anna of Hungary, daughter of Stephen V of Hungary and Elizabeth the Cuman. They were parents of Michael IX Palaiologos, who predeceased his father but was a co-regent, as such sometimes numbered the ninth. This Michael married Rita of Armenia , a princess of Cilician Armenia as daughter of Leo III of Armenia and Queen Keran of Armenia. His son, the grandson of Andronikos II, was Andronikos III Palaiologos. Michael's daughter Theodora Palaiologina married Theodore Svetoslav and Michael Shishman , rulers of Bulgaria, in turn. A daughter Anna Palaiologina married first Thomas I Komnenos Doukas, Ruler of Epirus and then his successor Nicholas Orsini, already count of Kefalonia. By his second wife, Irene of Montferrat , Andronikos II had Simonis, later the wife of Stefan Milutin of Serbia. His son, Theodore I, Marquess of Montferrat, became lord of Montferrat as heir of his mother. Theodore' inheritance was eventually incorporated by marriage to the Gonzaga family, rulers of the Duchy of Mantua. Andronikos III married firstly Irene of Brunswick, who died without surviving issue, and secondly Anna of Savoy who was descended from Baldwin I of Constantinople. They were the parents of John V Palaiologos. John V was compelled to marry Helena Kantakouzene, a daughter of John VI Kantakouzenos. In order to obtain support to remove John VI, John V gave his sister Maria to Francesco I Gattilusio, who received the Duchy of Lesbos, an island which remained under the control of the Genoese until 1462. They founded the noble family who continued into Italian Genoese aristocracy, being ancestors of the princes of Monaco. Andronikos IV Palaiologos married Keratsa of Bulgaria. She was a daughter of Ivan Alexander of Bulgaria. Manuel II Palaiologos married Helena Dragaš, daughter of Constantine Dragaš who was a regional lord of the dissolved Serbian realm. Demetrios Palaiologos's daughter Helen was a member of the harem of Mehmed II for a period of time. Thomas Palaiologos' daughter Zoe married Ivan III of Russia. In 1446, Zoe's elder sister Helena Palaiologina was married to Lazar Branković, a Serbian prince. Their descendants continued for some time in the Balkans. Thomas's male-line descendants shortly became extinct.
The family had connections throughout Europe. They married into the Bulgarian,
Georgian and Serbian royal families, as well as the noble families of Trebizond,
Epirus, the Republic of Genoa , Montferrat , and Muscovy. Some of the dynasty remainedand prospered in Constantinople long after the Ottoman conquest; 15th- and 16th-century Ottoman documents identify tax-farmers and merchants called Comnenus bin Palaeologus, Yorgi bin Palaeologus, and Manuel Palaeologus.
Zoe Palaiologina who later changed her name to Sophia Palaiologina (1440/49 - 1503), was a Byzantine princess member of the Imperial Palaiologos family, by marriage Grand Princess of Moscow as the second wife of Grand Prince Ivan III. Through her eldest son Vasili III, she was also the grandmother of Ivan the Terrible, the first Tsar of All Russia. The formal wedding between Ivan III and Sophia took place at the Dormition Cathedral in Moscow on 12 November 1472. The ceremony was performed by Metropolitan Philip, although other sources state that was done by Hosea, Abbot of Kolomna. In the Kremlin Museum are stored several items related to her. Among them a few precious icons, who previously where placed in the Annunciation Cathedral, whose frame is created, probably in Moscow. According to the inscriptions showed there, can be assumed that they are in her power she came from Rome. For her in Moscow were built special mansions and gardens, but in 1493 they were burned, and during the fire was lost much of the treasure of the Grand Princess. In 1472, she was affected by the formal tributary gesture by which her spouse greeted the Mongolian representatives, and is believed to have convinced him to abandon the tributary relationship to the Mongols, which was completed in 1480. Sophia was apparently not obliged to follow the custom of traditional isolation which was expected of other Russian noble and royal women at the time; it is noted that she was not confined to the women's quarters, but greeted foreign representatives from Europe similarly as the queens of Western Europe. Before the invasion of Akhmad in 1480, Sophia, her children, household and treasury where sent firstly to Dmitrov and then on Belozersk; in the case, that Akhmad will finally take Moscow, she was advised to flee to further north to the sea. This precautions caused that Vissarion, Bishop of Rostov, warned the Grand Duke that the excessive attachment to his wife and children would be his destruction. The family returned to Moscow only in the winter. The Venetian ambassador Ambrogio Contarini says that in 1476 he had an audience with the Grand Duchess, who received him politely and kindly and respectfully asked about the Doge. There is a legend associated with the birth of Sophia's eldest son, the future Vasily III: that during one of her pious trips to Trinity Lavra of St. Sergius, the Grand Princess had a vision of the Venerable Sergius of Radonezh , who " presented her the long-waited son between his arms ". Over time, the second marriage of the Grand Prince was one of the main sources of tension in the court, thanks to the "shrewd" character of the new Grand Princess, and for the increased rumours that her husband let himself be directed by her suggestions. It's thought that Sophia introduced grand Byzantine ceremonies and meticulous court etiquette in the Kremlin, the idea of Moscow as a Third Rome evidently pleasing her. In subsequent years, princely family increased significantly: between 1474 and 1490 the Grand Princess gave birth eleven children, five sons and six daughters. On 4 February 1498 at Dormition Cathedral in the atmosphere of great splendor, Prince Dmitry was crowned Grand Prince and co-ruler of his grandfather. Sophia and her son Vasili were not invited; only in mid-1499 they were restored in favor and returned to court. However, on 11 April 1502 the dynastic struggle came to an end. According to chronicles, Ivan III suddenly changed his mind and imprisoned both Grand Prince Dmitry and his mother Elena, and placed them under house arrest surrounded by guards. Three days later, on 14 April Vasili was crowned new Grand Prince and co-ruler; soon Dmitry and his mother were transferred from house arrest to prison. Thus, the winner of the dynastic conflict was Vasili. The downfall of Dmitry and Elena also determined the fate of the Moscow-Novgorod Reformation movement in the Orthodox Church: a council in 1503 finally defeated it, and many prominent and progressive leaders of this movement were executed. Elena of Moldavia died in prison (1505) a few years later her son Dmitry also died (1509) either by hunger and cold, or, according to others, suffocated by orders of his uncle. The triumph of her son was the last important event in Sophia's life. She died on 7 April 1503, two years before her husband (who died on 27 October 1505). She was buried in a massive white stone sarcophagus in the crypt of the Ascension Convent in the Kremlin next to the grave of Maria of Tver, the first wife of Ivan III. On the lid of the sarcophagus with a sharp instrument was scratched the word "Sophia". The Ascension Convent was destroyed in 1929, and the remains of Sophia, as well as other royal women, were transferred to the underground chamber in the southern extension of the Cathedral of the Archangel.
Helena Palaiologina (1428 - 1458) was a Byzantine princess of the Palaiologos family, who became the Queen consort of Cyprus and Armenia, titular Queen consort of Jerusalem, and Princess of Antioch through her marriage to King John II of Cyprus and Armenia. She was the mother of Queen Charlotte of Cyprus. She poisoned her son-in-law John of Portugal, and ordered the nose of her husband's mistress to be cut off. She did, however, welcome and assist many Byzantine refugees in Cyprus after the Fall of Constantinople in 1453. Helena was largely responsible for the revival of Greek influence in Cyprus due to the numerous members of the Byzantine court who arrived in her wake and were given positions at the Lusignan court. This led to a renewal of ties with the Byzantine Empire. After the Fall of Constantinople to the Ottoman Turks in 1453, she welcomed and gave assistance to many Byzantine refugees who had fled to Cyprus. She was described as having been "stronger in character than her husband". She took charge of the kingdom, and her policies in favour of the Orthodox faith and Greek culture enraged the Franks who looked upon her as a dangerous enemy; however she had become far too powerful for them to attack. Pope Pius II also condemned her for supporting the Orthodox Church, and her endowment of 15,000 ducats per annum to the monastery of Saint George of Mangana also drew much criticism as it was considered to have been "extravagant generosity in impoverished times". The Greek Cypriots, on the other hand, had always revered Helena as a great heroine due to her bold, decisive character in looking after their interests. In 1457, she poisoned her son-in-law, Infante John of Portugal, who had given his support to the Catholic party, thus incurring her wrath and enmity; also she wished for her daughter to marry Louis of Savoy. This second marriage Helena did arrange for her daughter, Charlotte; however, the marriage between Charlotte and Louis took place in 1459, when Helena and King John were both dead, and Charlotte by that time had succeeded her father as Queen Regnant of Cyprus. Helena died on 11 April 1458 in the fortress of Nicosia where she and King John had barricaded themselves during the insurrection of his illegitimate son, James. She was buried in the Royal Monastery of Saint Dominic's. John died the same year, and was succeeded by his only surviving legitimate child, Charlotte. As Charlotte's only child died in infancy, Helena has no surviving descendants.
Maria Asanina Palaiologina (1476/1477), better known as Maria of Mangup or Maria of Doros , was the second wife of Prince Stephen the Great (r. 1457–1504) and a Princess consort of the Principality of Moldavia (1472–1477). A descendant of imperial Bulgarian and Byzantine dynasties, Maria belonged to the ruling class of the small Crimean Principality of Theodoro. Stephen likely married her for political reasons, hoping to conquer the principality, though he lost interest in her when that proved impossible. Her elaborate burial shroud featuring her portrait is preserved in the Romanian Putna Monastery where she was buried.
Maria Palaiologina was an illegitimate daughter of the Byzantine Emperor Michael VIII Palaiologos (ruled 1258-1282), the wife of the Mongol ruler Abaqa Khan, and an influential Christian leader among the Mongols. After Abaqa's death she became the leader of a Monastery in Constantinople which was popularly named after her as Saint Mary of the Mongols. Michael VIII, the Byzantine Emperor based in Constantinople, attempted to stay on friendly relations with both khanates. Hulagu had been negotiating for a lady of the imperial family of Constantinople to be added to his number of wives, and Michael selected his illegitimate daughter Maria. He also betrothed another of his daughters, Maria's sister Euphrosyne Palaiologina, to Nogai Khan, head of the Golden Horde. Both khanates maintained an attitude of tolerance towards the Christians. On her journey to marry Hulagu, Maria left Constantinople in 1265, escorted by the abbot of Pantokrator monastery, Theodosius de Villehardouin. Historian Steven Runciman relates how she was accompanied by the Patriarch Euthymius of Antioch. However, in Caesarea they learned that Hulagu had died, so Maria was instead married to his son, Abaqa Khan. She led a pious life and was quite influential on the politics and the religious outlooks of the Mongols, many of whom were already Nestorian Christians. They had previously looked to Doquz Khatun, Hulagu's wife, as a religious leader. When Doquz also died in 1265, this sentiment turned to Maria, who was called "Despina Khatun" by the Mongols (Greek for "Lady"). Maria resided in Persia at court of Abaqa for a period of 15 years, until her husband - follower of Tengri - died and was succeeded by his Muslim brother Ahmad. According to Orlean's manuscript, Baidu Khan was close to Maria during her time in Persia and frequently visited her ordo (nomadic palace) to hear interesting stories about Christianity. She eventually returned to Constantinople, but in 1307, during the reign of Andronicus II , she was offered again as bride to a Mongolian prince, Charbanda, the Mongol ruler of the Middle East in order to obtain an alliance against the rising power of the Ottomans, who at that time were threatening the Byzantine city of Nicaea. Maria went there, both to encourage its defense and to hasten the negotiations with the Mongols about her wedding. She met with the Ottoman Sultan, Othman, but her menacing behaviour aroused the spirit of the Ottomans. Before the 30,000 troops sent to her aid by the Mongols could reach the city, the Ottomans stormed the fortress of Tricocca, which was the key to Nicaea, and conquered it. Maria was then forced to go back to Constantinople once again, where she became the Ktetorissa of the Panagiotissa Monastery, and remained there for the rest of her life. The church of the monastery was officially dedicated to the Virgin Mary, but due to Maria's association with it, it became popularly known as the "Church of Saint Mary of the Mongols". Maria herself was never canonized. The Church is called by the Turks “the Church of Blood” (Kanli Kilise), as the building saw violent combat during the capture of Constantinople by the Turks. The Church is the only one in Constantinople to have never been converted to a mosque, following an order by Mehmet the Conqueror. It is located in Tevkii Cafer Mektebi Sok, in the quarter of Fener. There is a surviving mosaic portrait of Maria, from the narthex at the Chora Monastery (she appears as a nun, with an inscription with her monastic name of Melania),  in the lower right hand corner of the Deesis scene.
Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Maria_Palaiologina

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Maria_of_Mangup

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Helena_Palaiologina

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sophia_Paleologue

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sophia_Paleologue

Οι ελληνο-ρωσικες σχέσεις κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας και της Ελληνικής Επανάστασης του 1821

Διαπιστώνεται σήμερα ότι οι καλές Ελληνο-Ρωσικές σχέσεις στηρίζονται σ' ένα θετικό υπόβαθρο ιστορικών δεσμών, πολιτισμικών σχέσεων και παραδοσιακής φιλίας, το οποίο προσφέρει μεγάλες δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης των σχέσεων αυτών στον πολιτικό, τον οικονομικό, τον κοινωνικό και στον επιστημονικό τομέα. Ειδικότερα το θρησκευτικό συναίσθημα, στη διάσταση του Χριστιανικού ομόδοξου, αποτελούσε πάντοτε σταθερό κρίκο στις σχέσεις των χωρών Ελλάδας-Ρωσίας. Μάλιστα, η θρησκευτική διάσταση δημιουργούσε κάποτε την αίσθηση μιας "ορθόδοξης κοινοπολιτείας". Η εκτίμησή μας είναι ότι στις καλές σχέσεις που έχουν σήμερα οι δύο χώρες, αλλά και στις καλύτερες προοπτικές τους, σημαντικό ρόλο έπαιξε η ιστορία, η μάλλον οι στιγμές της κοινής των ιστορίας. Ο Ακαδημαϊκός, βυζαντινολόγος καθηγητής Ιγκόρ Μεντβέντεβ αναφέρει εύστοχα σε σημείωμά του σε πρόσφατη έκδοση στην Ελλάδα "...Οι Έλληνες που παρέμεναν φλογεροί πατριώτες...ήλπιζαν ότι ο ηγεμόνας της Μόσχας θα προσπαθούσε, μετά το γάμο του με την κληρονόμο των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να αποκαταστήσει το βυζαντινό θρόνο...", και εννοεί εδώ ο καθηγητής Μεντβέντεβ το γάμο της Σοφίας Παλαιολογίνας (1472) με τον Ιβάν τον Γ' (1440-1505). Η κοινή ιστορία λοιπόν των Ελλήνων και των Ρώσων ίσως αρχίζει συγκεκριμένα βήματα, από τότε που οι Ρώσοι ηγεμόνες προσπαθούσαν "...να ενώσουν τη Ρωσία υπό την κυριαρχία της Μόσχας..." , τον 15ο δηλαδή αιώνα! Αλλά και στη συνέχεια, τον 16ο αιώνα, φαίνεται ότι η ελπίδα να απελευθερωθούν οι χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων είναι διάχυτη στην περιοχή, γεγονός που μαρτυρά αναφορά (1579 ) του πρέσβη της Βενετίας στην Κωνσταντινούπολη, Ιάκωβου Σοράντζο, όπου ο διπλωμάτης γράφει ότι "...Ο Μέγας Δούξ των Μοσχοβιτών είναι σφόδρα επίφοβος εις τον Σουλτάνο, επειδή είναι ορθόδοξος, όπως οι κατοικούντες την Βουλγαρίαν, την Βοσνίαν, την Σερβίαν, την Ελλάδα και την Πελοπόννησον. Οι πληθυσμοί αυτών των μερών του είναι πολύ αφοσιωμένοι, επειδή ανήκουν εις την ιδίαν με αυτόν θρησκείαν. Οι λαοί αυτοί θα ήσαν πρόθυμοι εις κάθε ευκαιρίαν να λάβουν τα όπλα, διά να απαλλαγούν από την Τουρκικήν δεσποτείαν..." Το χριστιανικό ομόδοξο, το οποίο διδάχθηκαν οι Ρώσοι από τους Έλληνες, αλλά και η γενικότερη συμπάθεια των Ρώσων προς τους Έλληνες δημιούργησαν στα ρωσικά λαϊκά στρώματα την παροιμία "...Ο Έλληνας είναι το δεξί χέρι του Θεού..." Το 1714 ο Μεγάλος Πέτρος σε ομιλία του στη Ρίγα επισημαίνει ότι "...η επιστήμη διαδόθηκε παντού από την Ελλάδα..." κι ότι πρέπει να καταληφθεί η Κωνσταντινούπολη και όλη η Ρωμυλία, για να απελευθερωθεί ο Ελληνικός Λαός. Με εντολή του ίδιου έχει εκδοθεί το 1709 στη Μόσχα το βιβλίο Ιστορία της Ελλάδας, όπου περιγράφεται η καταστροφή της Τροίας. Το 1710 φιλοτεχνήθηκε στο Άμστερνταμ χαλκογραφία του μεγάλου Πέτρου με τίτλο "Πέτρος Αυτοκράτωρ Ρωσογραικών". Η αποκατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το λεγόμενο "Ελληνικό Σχέδιο", υπήρξε το όνειρο των Ρώσων ηγεμόνων, του Πέτρου του Μεγάλου (1672-1725) και της Μεγάλης Αικατερίνης (1729-1796). Η Αικατερίνη ΙΙ, η Μεγάλη, επεδίωξε να το θέσει σε εφαρμογή, σε συνεργασία με τους Ορλώφ αρχικά - Α' Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1770-1774) - και τον πρίγκιπα Ποτέμκιν τον Ταυρικό - Β' Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1787-1792) - αργότερα, χωρίς όμως τελικά να κατορθώσει να το πραγματοποιήσει. Μια άλλη διαπίστωση είναι ότι στην ιστορικό-πολιτική παράδοση η Ρωσία είναι η χώρα εκείνη, που σε περιόδους ασφυκτικής πίεσης από τη Δύση διαδραματίζει το ρόλο του "από μηχανής θεού" και ενεργεί ακόμα και σήμερα ως αποσυμπιεστής για τα συμφέροντα της Ελλάδας. Είναι επίσης διαπιστωμένο ότι οι πιέσεις αυτές τις περισσότερες φορές έχουν σχέση με την Τουρκία, άλλοτε ως Οθωμανική Αυτοκρατορία και άλλοτε ως σύγχρονη Τουρκική κρατική υπόσταση.
Ή Ελληνική Επανάσταση εξερράγη υπό τους δυσμενέστερους οιωνούς: εφτά χρόνια μετά το Βατερλό, από την Ιβηρική Χερσόνησο ως την Ιταλία η Ευρώπη σείεται με εξεγέρσεις που απειλούν τα μοναρχικά καθεστώτα της. Μάλιστα ακριβώς την ίδια περίοδο (Ιανουάριος - Μάρτιος 1821) η είδηση της Ελληνικής Επανάστασης βρήκε τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων να συνεδριάζουν στο Λάιμπαχ για το πώς η Ιερά Συμμαχία θα καταστείλει τα απελευθερωτικά κινήματα στη Νεάπολη και στο Πεδεμόντιο. Και ενώ η καταστολή αυτών των κινημάτων δεν έμοιαζε δύσκολη υπόθεση για τις πανίσχυρες ευρωπαϊκές απολυταρχίες, η ελληνική περίπτωση τις γέμιζε ανησυχίες γιατί απειλούσε την πολυπόθητη ισορροπία για την ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα και απαιτούσε νέα στρατηγική και διπλωματία για τη διατήρηση της τάξης. Ο λόγος που η Ελλάδα αποτελούσε ξεχωριστή περίπτωση ανάμεσα στα επαναστατικά κινήματα της εποχής ήταν όχι ένας, αλλά δύο: πρώτον, η Ελλάδα αποτελούσε γέφυρα ανάμεσα στις δύο ηπείρους και, δεύτερον, η ανατροπή του status quo με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δημιουργούσε νέες και απρόβλεπτες δυναμικές στην περιοχή. H τύχη του μεγάλου ασθενούς, όπως είχε καθιερωθεί να αποκαλείται η εξουσία που εκπροσωπούσε η Υψηλή Πύλη, βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της προσοχής των Μεγάλων Δυνάμεων. Το Ανατολικό Ζήτημα έγινε ξανά διεθνές. 
Ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, εθνικά συμφέροντα και περίπλοκοι διπλωματικοί υπολογισμοί, που κάθε ανακτοβούλιο και κυβέρνηση της Ευρώπης διατηρούσε για τον εαυτό της, συσπείρωσαν τις Μεγάλες Δυνάμεις ενάντια στην ελληνική υπόθεση. Επειτα υπήρχαν λόγοι στρατηγικού ενδιαφέροντος και αυτοί ήταν πάλι δύο: η προστασία των μεγάλων δρόμων που οδηγούσαν στην Ασία και, επιπλέον, η παρεμπόδιση της καθόδου των Ρώσων στη Μεσόγειο. Το τελευταίο ενδεχόμενο ανησυχούσε ιδιαιτέρως την Αγγλία και τη Γαλλία που έβλεπαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τη μόνη ικανή δύναμη περιορισμού της ρωσικής επιρροής και, φυσικά, κάθε ανάλογης απόπειρας εξόδου της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες της Μεσογείου. H υπόνοια μάλιστα ότι την Ελληνική Επανάσταση είχαν υποκινήσει οι Ρώσοι - υπουργός Εξωτερικών του τσάρου την ίδια εποχή ήταν ο Καποδίστριας - προκαλούσε ακόμη ισχυρότερα ανακλαστικά, ιδιαίτερα της Αγγλίας που έβλεπε ότι μια ανεξάρτητη και ελεύθερη Ελλάδα θα ήταν ανταγωνιστική ναυτική δύναμη για τα αγγλικά συμφέροντα. Ετσι ακριβώς εξηγείται ο αγγλικός φιλοτουρκισμός στις αρχές του Αγώνα. Ξένοι με τη θάλασσα οι Τούρκοι, χρησιμοποιούσαν άγγλους αξιωματικούς στα πληρώματα - αναφέρεται μάλιστα ότι πάνω από ογδόντα βρήκαν τον θάνατο τη στιγμή της πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο από τον Κανάρη. Γνωστή είναι άλλωστε και η βοήθεια που προσέφεραν στον ανεφοδιασμό των Τούρκων σε διάφορες πολιορκίες οι άγγλοι πρόξενοι που μετατρέπονταν άλλοτε σε κατασκόπους και άλλοτε σε αντιπροσώπους εμπορικών εταιρειών εφοδιάζοντας με αγαθά και πολεμικό υλικό την Υψηλή Πύλη. Κατά τον ιστορικό C.W. Crawley οι Αγγλοι υπήρξαν επί τρεις γενεές φιλότουρκοι απλώς και μόνο επειδή μισούσαν τους Ρώσους. Την ίδια στιγμή φοβόντουσαν μήπως αναβιώσει ο γαλλικός κίνδυνος και επιδίδονταν σε περίπλοκους διπλωματικούς ελιγμούς προκειμένου να εξασφαλίσουν ρυθμιστικό ρόλο στη μεταβατική περίοδο που θα ακολουθούσε μια ενδεχόμενη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ή περίπτωση της Ρωσίας που, ως ομόθρησκη χώρα, φαινόταν ο φυσικός προστάτης των Ελλήνων. Φαινόταν, αλλά δεν ήταν, ανεξάρτητα από τον ρόλο που της απέδωσαν και τη στάση τελικά που υιοθέτησε η ρωσική εξωτερική πολιτική κατά του σταθερού εχθρού της, των Τούρκων. Οι τσάροι στην πραγματικότητα είχαν από τη μια να αντιμετωπίσουν μια εχθρική Τουρκία και από την άλλη έναν συνασπισμό αγγλογαλλικών συμφερόντων που απειλούσε να εισέλθει στη Βαλκανική μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βέβαια, η εξέλιξη των πραγμάτων στη συνέχεια προσέλαβε νέα δυναμική και παρά το ότι η Ρωσία, επηρεασμένη από τον Μέτερνιχ, αποκήρυξε το κίνημα του Υψηλάντη, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη και οι σφαγές στην Πόλη μετέβαλαν τη ρωσική πολιτική, αν και όχι δραστικά στην αρχή. Εκείνο πάντως το οποίο ως γεγονός αποτέλεσε σταθερό παράγοντα ενθάρρυνσης των βαλκανικών λαών ήταν η μόνιμη ρωσοτουρκική αντιδικία που, με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, παρέσυρε τη Ρωσία σε πόλεμο κατά της Τουρκίας ενώπιον μιας Ευρώπης έκπληκτης μπροστά στις απροσδόκητες, γι' αυτήν, εξελίξεις.
Ή Ναυμαχία που έκρινε τη τύχη του Ελληνικού κράτους μετά από την επανάσταση του 1821 , έγινε σαν σήμερα το 1827. Η ναυμαχία του Ναυαρίνο έκρινε τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες και ανέστησε ένα έθνος που είχε επαναστήσει μεν αλλά την ίδια ώρα “αλληλοσπαράσονταν” από μίση,έριδες και πάθη. Στις 24 Μαίου 1827 η πτώση της Ακρόπολης ,επιβεβαιώνει ότι η Επανάσταση του 1821 κρεμόταν από μια κλωστή. “Σφυγμός” υπήρχε μόνο στην Πελοπόννησο ,αλλά κι εκεί υπήρχε η απειλή του Ιμπραήμ που ετοιμαζόταν για εκστρατεία σε Ναύπλιο και Ύδρα. Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας ,μόλις έχει αναλάβει ο Γεώργιος Κάνινγκ. Η παρουσία του επηρεάζει συνολικά την ευρωπαϊκή διπλωματία. Στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Η συνθήκη προέβλεπε τη δημιουργία ελληνικού κράτους υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο.  Προέβλεπε όμως και κάτι ακόμη: Την επέμβαση των τριών μεγάλων δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της σύμβασης. Αυτή η πρόβλεψη έφερε τον αγγλικό στόλο υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, το γαλλικό υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και το ρωσικό υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν, στην Πελοπόννησο.  Οι Έλληνες δέχτηκαν τη πρόταση όχι όμως και ο Σουλτάνος. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, υπό τους Ταχίρ Πασά, Μουχαρέμ Μπέη και Μουσταφά Μπέη, αναπτύχθηκε στη λιμνοθάλασσα του Ναυαρίνου. Οι τρεις ναύαρχοι είχαν ως αντικειμενικό σκοπό να παρεμποδίσουν τη μεταφορά αιγυπτιακών στρατευμάτων σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου.  Στις 7 Σεπτεμβρίου 1827 ο Κόδριγκτον, διαμήνυσε στον Ιμπραήμ ότι ο στόλος του βρισκόταν εκεί για να επιβάλει ανακωχή την οποία αν αρνείτο θα την επέβαλε. Ο Ιμπραήμ, που συνέχιζε με αμείωτη ένταση τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο, αγνόησε τη προειδοποίηση και δύο μοίρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου απέπλευσαν από το Ναυαρίνο με κατεύθυνση την Ύδρα και την Πάτρα. Εμποδίστηκαν, όμως, από τον συμμαχικό στόλο και επέστραψαν πάλι στο Ναυαρίνο. 12 βρετανικά πλοία με επικεφαλής τη ναυαρχίδα Ασία, 7 γαλλικά με ναυαρχίδα τη φρεγάτα Σειρήνα και 8 ρωσικά με ναυαρχίδα το πλοίο Αζόφ, “έκλεισαν” το στόλο του Ιμπραήμ. Το μεσημέρι της 8ης Οκτωβρίου τα πλοία του συμμαχικού στόλου άρχισαν να εισπλέουν στον κόλπο του Ναυαρίνου, με επικεφαλής την αγγλική ναυαρχίδα Ασία. Ο Κόδριγκτον προσδοκούσε ότι έστω και την τελευταία στιγμή ο Ιμπραήμ θα δεχόταν την προτεινόμενη ανακωχή. Γι΄ αυτό κι έστειλε μια βάρκα για την τελική συνεννόηση. Η βάρκα δέχτηκε πυρά και σκοτώθηκε ο Έλληνας ναύτης Πέτρος Μικέλης. Αμέσως μετά άρχισαν κανονιοβολισμοί εναντίον των πλοίων των τριών μεγάλων δυνάμεων. Η απάντηση ήταν άμεση και λίγες ώρες μετά η λιμνοθάλασσα είχε γεμίσει από τα κατεστραμμένα πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. 12 φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα πλοία είχαν βυθισθεί, ενώ 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν. Οι Σύμμαχοι έχασαν 172 άνδρες, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε περίπου 500. Δύο πλοία καταστράφηκαν ολοσχερώς και αρκετά υπέστησαν εκτεταμένες ζημίες. Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας, παρά τη συνεχιζόμενη σφοδρή άρνηση του Σουλτάνου. Οι τρεις δυνάμεις επέβαλαν τελικά τη θέλησή τους και μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1829 που δόθηκε η τελευταία μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας, το ελληνικό κράτος είχε σχηματισθεί με βόρεια σύνορα τη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού. 
Ο σημαντικότερος, πάντως, για την Ελλάδα Ρωσοτουρκικός πόλεμος διεξήχθη την περίοδο 1828-29, μεσούσης της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, και αποτελούσε ουσιαστικά συνέχιση της ρωσικής πολιτικής, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827). Η αφορμή δόθηκε από τις πολεμικές προπαρασκευές των Τούρκων για ενδεχόμενη πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία και την κυκλοφορία τουρκικής προκήρυξης, στην οποία η Ρωσία χαρακτηριζόταν «προαιώνιος εχθρός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Ισλάμ». Τα τσαρικά στρατεύματα στην Ασία προέλασαν στη Γεωργία και στην Αρμενία, καταλαμβάνοντας το Καρς και το Ερζερούμ, ενώ στην Ευρώπη έφτασαν έως την Αδριανούπολη, υποχρεώνοντας τον σουλτάνο Μαχμούτ Β’ (1808-39) να υπογράψει εκεί συνθήκη ειρήνης, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά την προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους.
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 θα προκαλέσει τον ρωσο-οθωμανικό πόλεμο του 1828-29, ο οποίος θα λάβει τέλος με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης. Η Ρωσία απέκτησε ένα προτεκτορατο στη Μολδοβλαχία, ενσωμάτωσε τις εκβολές του Δούναβη, καθώς και τις ποντιακές ακτές του Καυκάσου, τμήματα του οποίου παρέμεναν υπό οθωμανικό έλεγχο. Με τη Συνθήκη αυτή αποδίδεται αυτονομία στην Ελλάδα, όπως και στη Σερβία, παρότι σε μικρότερο βαθμό.
Πηγή: http://www.onalert.gr/stories/navarino-naumaxia-epanastasi/19167
http://www.huffingtonpost.gr/vlasis-agtzidis/-_2816_b_8697158.html
http://www.ygeiaonline.gr/component/k2/item/43662-rvsotoyrkikoi_polemoi
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=172175
http://www.ellada-russia.gr/news/2-ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΑ/article/5830-Οι-Ρώσοι-και-η-Ελληνική-Επανάσταση-του-1821