Από την πρώτη εμφάνιση της ελληνικής θρησκείας στο προσκήνιο της ιστορίας, ο οξυδερκής μελετητής διαβλέπει να υπάρχουν δύο κατευθύνσεις: Μια μονοθεϊστική και μια πολυθεϊστική. Είναι λάθος λοιπόν να προσπαθούν ορισμένοι να αποδείξουν μόνο πολυθεϊστική την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και να μισούν τον μονοθεϊσμό, διότι έτσι μισούν και την αρχαία Ελλάδα. Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα καλλιέργησαν μονοθεϊστικές αντιλήψεις. Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να αναλύσουμε συνοπτικά την μονοθεϊστική αυτή συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων σοφών, που προετοίμασαν, έστω και σκιωδώς, την είσοδο του Χριστιανισμού στην ιστορία ως μοναδικής αλήθειας του σύμπαντος κόσμου. Ο σπουδαίος θρησκειολόγος, αείμνηστος Λεωνίδας Φιλιππίδης, στο μεγαλειώδες έργο του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ αναφέρει χαρακτηριστικά αποσπάσματα της Ορφικής Θεολογίας, δια της οποίας εξαίρεται η μοναδικότητα ενός Θεού και έμεσσα και το Τριαδικόν αυτού, πολύ πριν ο Όμηρος παρουσιάσει στα έξοχα επικά του ποιήματα την πολυθεΐα της αρχαίας Ελλάδος. Δηλαδή (σε ελεύθερη απόδοση): «Ένας υπάρχει Θεός, αυτός μόνος βασιλιάς του κόσμου, μέγας βασιλιάς, ένας και αυτογενής και κανείς άλλος εκτός απ’ αυτόν, που έχει τον ουρανόν θρόνο και τη γη χαλί για τα πόδια του. Ο ουρανός είναι ποίημα μεγάλου Θεού και σοφού, που δημιούργησε τα πάντα δια του Λόγου του». Ο ένας αυτός Θεός ονομάζεται και Φάνης, γατί ακτινοβολεί το φως, και καλείται επίσης «Πρωτόγονος» γιατί δεν υπήρχε κάτι πριν απ’ αυτόν, αλλά απ’ αυτόν έγιναν τα πάντα, και πρώτος αυτός εκ του απείρου υπήρξε και εφάνη προαιωνίως. Χαρακτηρίζεται: αληθής, υπέρχρονος, αθάνατος, αυτόζωος, αυτοπάτωρ, «δια της μιας αυτού τριωνύμου δυνάμεως (βουλή, φως και ζωοδοτήρ) τα πάντα δημιουργήσας, ορατά και αόρατα, αρχή μέσον και τέλος, μόνος του κόσμου άναξ, δαίμονες ον φρίσσουσι, τα πάντα βλέπων αυτός, αλλ’ αόρατος εις τους θνητούς, τω νω μόνον ορατός, ο νους ο νοητός και το αποστίλβον φως το νοητόν….Ζεύς-Δεύς είναι ήδη από την προομηρική πρωτοελληνική εποχή κάτι πολύ περισσότερο και ασυγκρίτως υπέρτερο: Είναι η ανώνυμη έκφραση της ουσίας του Υπέρτατου Όντος, ενός και μόνου Θεού, είναι δηλαδή στοιχείο μονοθεϊζουσας πίστης. Δεύς είναι ο ύψιστος Θεός της παναρχαιότατης περί τον Δωδωναίον χώρον πρωτοελληνικής περιόδου, ο πολιτισμός της οποίας ακτινοβολεί σε όλο το μεσογειακό χώρο… Η λέξη Ζεύς ή Δεύς (Deus) είναι ο προομηρικός (πρωτοελληνικός) τύπος της λέξεως Θεός, κοινή σε όλους τους Αρίους (=ευγενείς) λαούς της Ινδοαρίας ή Ινδοευρωπαϊκής ιαπετικής οικογένειας, η αρχικά ύψιστη θεότητα των αδιαιρέτων (ακόμη) Αρίων, από τη ρίζα div – diF (πρβλ. λέξεις: dies, δίος, ευ-δία), που σημαίνει φως. Σε γνωστή μελέτη του ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας αναφέρει και τα εξής: Παραθέτει τον χρησμό του μαντείου του Κλαρίου Απόλλωνος ότι ο Θεός είναι αυτοδημιούργητος, αγέννητος, αδίδακτος, άφθαρτος, ανώνυμος, κατοικεί στο πυρ [ας θυμηθούμε την φλεγόμενη βάτο στην Π.Δ., την πύρινη στήλη προστασίας των Εβραίων, το καθαρό άκτιστο λευκό φως της Μεταμορφώσεως του Ιησού και τις πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής] και πως οι ελληνικοί θεοί ακόμη και ο Απόλλων (θεός του φωτός) είναι τμήματα του Θεού και απεσταλμένοι του στη γη. Ο Ερμητισμός σε ορισμένους από τους «λόγους» του είναι μονοθεϊκός. Ο Θεός εμφανίζεται αμετάβλητος, αγέννητος, Πατέρας, Αγαθός. Ζούμε χάρη στην ενέργεια και δύναμή του. Ο Λόγος είναι γιος του πρώτου Νοός ή Θεού. Ο Πρώτος Νους δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του τον Πρώτο άνθρωπο. Οι δαίμονες, όντα διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο, κάνουν τους ανθρώπους να είναι ασεβείς και εγκληματικοί. Η αληθινή γνώση πραγματοποιείται με την άμεση θέα του Θεού, κατόπιν εκστάσεως. Ο άνθρωπος γίνεται τότε ίδιος θεός, αλλά θνητός. Η ψυχή ενώνεται με το Θεό, όπως και στον Πλωτίνο. Ο Πλούταρχος ορίζει το Θεό ως αγέννητο, άναρχο, αιώνιο, εκτός χρόνου υπάρχοντα. Πηγή του αγαθού, ως εν και ως ωραίο. Είναι ο Νους που όλα τα ρυθμίζει και διευθύνει. Μετά το θάνατο πίστευε ότι οι ψυχές περιπλανώνται στο διάστημα ανάμεσα στη γη και τη σελήνη, όπου υφίστανται τιμωρίες. Είχε ακόμη την ιδέα πως δαίμονες χρησίμευαν στα διάφορα μαντεία ως μεσάζοντες και ότι όσα μαντεία παρήκμασαν ήταν από την εγκατάλειψη των δαιμόνων τους. Τέλος η πίστη του Σωκράτη και του Πλάτωνα σε εκλεπτυσμένη Νοερά Αρχή, που διακοσμεί και κυβερνά τα πάντα και που καθοδηγεί τους ανθρώπους δια του «δαιμονίου» που εμβάλλει εντός τους, ενώ προνοεί για όλους και όλα και παραμένει ύψιστο Ον, είναι περισσότερον γνωστά και δεν θα εμμείνουμε περισσότερο. Χαρακτηρίζεται πάντως ο Θεός «Αυτοζωή» και «Πηγή πάσης ζωής» και η λατρεία του πρέπει να είναι «ανείδωλος», διότι είναι «άμορφος» και «ανώνυμος». Επιγραμματικά αναφέρουμε εδώ και τον Αριστοτέλη για τον οποίον ο Θεός, όπως φαίνεται στα Μεταφυσικά του, είναι αιώνιος, άϋλος, πνεύμα καθαρό και κυβερνά τα πάντα. Παρόμοιες θρησκευτικές απόψεις είχε και ο Αντισθένης, ο οποίος έλεγε πως «το κατά νόμον είναι πολλούς θεούς, κατά δε φύσιν ένα», για να μείνουμε μόνο σ’ αυτούς. Η κλασσική μέθοδος των νεοταξιτών είναι το «διαίρει και βασίλευε». Γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είμαστε το ισχυρότερο των εθνών και προσπαθούν παντοιοτρόπως να μας διασπάσουν. Τα στοιχεία που δείχνουν την σύνδεση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό είναι πάμπολλα. Θεός: (πρώτη ετυμολογία) από το ρήμα «θέω» που σημαίνει «τρέχω γρήγορα σαν τον άνεμο». Το ουσιαστικό, χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες για το «δωδεκάθεο». Θεός: (δεύτερη ετυμολογία) από το ρήμα «θεώ» που σημαίνει «επιβλέπω, εξετάζω επισταμένα». Το ουσιαστικό χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες προκειμένου να καταδείξει τον Έναν Θεό, Δημιουργό των πάντων (Πλάτων, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ερμής Τρισμέγιστος, Ασκληπιός, Πυθαγόρας, Διογένης, Ηράκλειτος κ.α.). Συνεχίζεται και στις ημέρες μας με την ίδια έννοια.
Ο ισοσκελής σταυρός ήταν ανέκαθεν ιερό σύμβολο των θαλασσοπόρων Ελλήνων, μιας και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.Οι θαλασσοκράτορες Κρήτες αλλά και γενικότερα οι θαλασσινοί Έλληνες με τα αναρίθμητα νησιά και τα ποντοπόρα ταξίδια τους, όφειλαν να γνωρίζουν στοιχεία προσανατολισμού με κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Ο Σταυρωτός χορός τών Σαρακατσαναίων μάς παραπέμπει στό στίχο τού Ορφικού Ύμνου πρός τιμήν τού Ηλίου: “τετραβάμοσι ποσί χορεύουν”. Μέ σταυρό στήν αρχαιότητα συμβολίζουν τόν Θεό Ήλιο Δία καί πιθανότατα ο χορός αυτός νά ήταν πρός τιμήν τού Θεού Ήλιου Δία. Η ταύτιση τού σταυρού καί τού Ήλιου μπορεί εύκολα νά διαπιστωθεί εάν επισκεφθεί κάποιος τά μουσεία στή Κρήτη όπου θά βρεί πλήθος απεικονήσεων σταυρών καί ήλιων σέ λατρευτικά αντικείμενα. Η σχέση του σταυρού με τον Θεό Διόνυσο ίσως είναι ότι η λέξη κάρος από την οποία προέρχεται η λέξη Cross, σημαίνει την μέθη και τον βαθύ ύπνο όμοιο θανάτου. Και η επαναφορά από τον μεθυστικό ύπνο είναι η συμβολική ανάσταση. Ταυρόσχημα ειδώλια έχουν βρεθεί και στην Χαλκολιθική εποχή πριν ο σταυρός γίνει ηλικακό σύμβολο και αποκτήσει όλη την προαναφερθείσα μυθολογία του “Κάρου”, της θανατηφόρας μοίρας και της αναγέννησης της ζωής.
Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε μεταξύ άλλων και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη “σκέψη”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους: Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της. Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας.
Οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας. Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς δηλώνει απερίφραστα: ««δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας». Οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.
Στην αρχαιότητα πίστευαν, όπως μας πληροφορεί ο Χριστιανός Λατίνος συγγραφέας Λακτάντιος (4ος αι. μ.Χ.), ότι η λέξη Σιβυλλα ήταν σύνθετη, από τον δωρικό τύπο του ουσιαστικού «θεός» (σιός) και τον αιολικό τύπο του ουσιαστικού «βουλή» = θέληση (βόλλα). Σίβυλλα, σήμαινε εκείνη που αποκαλύπτει τη θέληση του Θεού. Από την Κυμαία Σίβυλλα (Κύμη της Ιταλίας) είχε αγοράσει ο βασιλιάς των Ρωμαίων Ταρκύνιος τα βιβλία των «σιβυλλικών χρησμών», τα οποία φυλάγονταν στη Ρώμη, και συγκεκριμένα στον ναό του Δία στο Καπιτώλιο. Αυτά τα βιβλία, εκ των οποίων μόνο κάποια αποσπάσματα έχουν διασωθεί, δεν πρέπει να συγχέονται με τους «Σιβυλλικούς Χρησμούς», 12 βιβλία με προφητείες που εικάζεται ότι έχουν συγγραφεί σε ιουδαιοχριστιανικό περιβάλλον. Διαβάστε πώς η Σίβυλλα ερμηνεύει το όνομα του Αδάμ με τα ελληνικά αρχικά γράμματα, αλλά και τις αλάνθαστες προβλέψεις της για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, που γράφουμε και μέσα στο βιβλίο μας για τις Προφητείες του Ελληνισμού! Όποιος διαβάσει το έργο μας «Οι Προφητείες του Ελληνισμού» (1. Λάλον Ύδωρ, 2. Το Ποθούμενον, 3. Ιδού έρχομαι ταχύ), θα βρει πάρα πολλές προφητείες των αρχαίων Ελλήνων, που προφήτεψαν ακόμη και την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στη γη. Κι όχι μόνον! Είχαν προφητέψει ότι η Μητέρα του Ιησού θα λέγεται Μαρία, κάτι που δεν κατάφεραν να προφητέψουν ούτε οι ίδιοι οι Βιβλικοί Προφήτες! Διαβάστε, λοιπόν, πώς η Σίβυλλα δίνει τη δική της ερμηνεία για το όνομα του Αδάμ με τα ελληνικά αρχικά Α (Ανατολή), Δ (Δύση), Α (Άρκτος= Βοράς), Μ (Μεσημβρία= Νότος), αλλά και τι ακριβώς προφητεύει για τον Ιησού Χριστό! Οι Σιβυλλικοί (ή Σιβυλλιακοί) χρησμοί εκ του πρώτου λόγου ομιλούν για την Γένεση του κόσμου, ευθυγραμμιζόμενοι προς αυτήν της Γενέσεως της Βίβλου, την Εύα και τον Αδάμ, για τον οποίον η Σίβυλλα μας πληροφορεί ότι τα τέσσερα ελληνικά γράμματα τού ονόματος Αδάμ σημαίνουν την Ανατολή, την Δύση, τον Βορά (άρκτο) και τον Νότο (μεσημβρίαν)!. Η Σίβυλλα μιλάει για τις περιπέτειες των Πρωτοπλάστων στον Παράδεισο και την εξαπάτησιν του όφεως, καθώς και την εκδίωξιν των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, όπως ακριβώς τα διαβάζουμε στην Βίβλο (!), ενώ συνεχίζει ν’ αποκαλύπτει τα γένη των ανθρώπων, όπως οι Γίγαντες, τον Νώε, τον Κατακλυσμό, την Κιβωτό στο Αραράτ, το γένος των Τιτάνων προλέγοντας όχι απλώς την Έλευσιν του Θεανθρώπου με το όνομα Χριστός, αλλά ότι θα έχει και τα ακόλουθα χαρακτηριστικά, που αφήνουν εμβρόντητο τον αναγνώστη με τις συγκλονιστικές προφητείες της Σίβυλλας της Κυμαίας για τον Ιησού Χριστό. Συνειδητοποιώ τον συγκλονισμό των αναγνωστών καθώς πληροφορούνται τις προφητείες της Σίβυλλας της Κυμαίας, που όχι μόνον προεφήτευσε την Έλευσιν του Ιησού Χριστού στη γη, του οποίου το όνομα (ΙΗΣΟΥΣ) θα φέρει τέσσερα φωνήντα και δύο σύμφωνα, αλλά και πώς θα Του πάνε τα δώρα (χρυσό, σμύρνα και λίβανο), πώς θα διδάξει στον κόσμο «εκ γης Αιγύπτοιο», πώς θα κάνει θαύματα και πώς θα χορτάσει χιλιάδες ανθρώπους με πέντε άρτους και λίγους ιχθείς, την ώρα που θα περισσεύουν κιόλας απ’ τα φαγητά δώδεκα ολόκληρα κοφίνια! Μόνον που η Σίβυλλα δεν σταματάει εκεί. Προχωράει ακόμη περισσότερο για τα Πάθη του Ιησού Χριστού. Στην συνέχεια η Σίβυλλα προφητεύει τις συμφορές του κόσμου και την εμφάνιση της δεκάτης γενεάς των ανθρώπων, που θα τινάξει τον ζυγόν της επταλόφου Ρώμης, μέχρι την ώρα που όλοι θα πιστεύσουν στον ένα και αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό που θα τους επιβραβεύσει, ενώ για μια ακόμη φορά η Σίβυλλα συγκλονίζει με τις προφητείες της γι’ αυτά που θα διδάξει ο Χριστός. Είναι λογικόν, η Σίβυλλα η Κυμαία να χρησμοδοτεί για πολλά πράγματα, που έχουν σχέση με τον Χριστό και τις πάμπολλες Διδασκαλίες του Κυρίου, που προείπε. Μιλάει ακόμη και για τον Θεσβίτην, με το άρμα του στον ουρανό, υπονοώντας, ασφαλώς, τον προφήτην Ηλίαν και για το επερχόμενον τέλος του κόσμου. Μιλάει για άγνωστους Αγγέλους, όπως οι Βαρακιήλ, Ραμιήλ, Ουριήλ, Σαμιήλ και Αζαήλ, ενώ ομιλεί και για τον πόλεμο Τιτάνων και Γιγάντων, όπου στο τέλος θα επικρατήσει ο Μοναδικός και Αθάνατος Υιός του Ανθρώπου, ο Ιησούς Χριστός. Οι τοιχογραφίες του Παρεκκλησιού της Καπέλα Σιξτίνα φιλοτεχνήθηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα από τον Μιχαήλ Άγγελο και αποτελούν ίσως τις πιο διάσημες τοιχογραφίες του κόσμου. Η επιλογή των θεμάτων έγινε από τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Είχα κάνει μερικά σχέδια που όμως μου φάνηκαν κάπως φτωχά. Τότε ο Πάπας μου πρότεινε κάτι άλλο. Να ζωγραφίσω στον θόλο ό,τι ήθελα». Και ο Μιχαήλ Άγγελος αποφάσισε να φιλοτεχνήσει στην οροφή του ναού, σε υπερφυσικές διαστάσεις, τις μορφές επτά Προφητών και πέντε Σιβυλλών (Δελφίς, Ερυθραία, Περσίς, Λίβυσσα και Κυμαία). Κατά την περίοδο της Αναγέννησης, οι Σίβυλλες αναγνωρίστηκαν από ένα μεγάλο μέρος του χριστιανικού κόσμου ως προφήτισσες του Χριστού και κατέλαβαν μία θέση ανάλογη με αυτή των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.
Υπάρχει επομένως ισχυρότατη μονοθεϊστική παράδοση εξ αρχαιοτάτων χρόνων στον Ελληνισμό, στον οποίον «σπερματικώς», στοιχειωδώς και σκιωδώς αποκαλύφθηκε αρχικά η παντοδυναμία, η πανσοφία, η αιωνιότητα και οι προσωπικές ιδιότητες του ενός Θεού. Aρκετοί αρχαίοι Έλληνες σοφοί θεωρούνται ως προ Χριστού χριστιανοί και προφήτες του εθνικού κόσμου, διότι με την «σπερματική τους αυτή αλήθεια» προετοίμασαν έμμεσα, μαζί με τους λαμπρούς φάρους της αληθείας, τις προφητικές φωνές της Παλαιάς Διαθήκης, την είσοδο του Χριστιανισμού στην ιστορία. Το ευαγγέλιο του Ιωάννου, αποκαλύπτει πως η ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ήταν δεμένη με τον Ελληνισμό. Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ : "Ησαν δε τινες Ελληνες εκ των αναβαινοντων, ινα προσκυνησωσιν εν τη εορτη. Ουτοι ουν προσηλθον Φιλιππω τω απο Βηθσαϊδα της Γαλιλαιας, καὶ ηρωτων αυτον, λεγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ιησουν ιδειν. Ερχεται Φιλιππος, καὶ λέγει τω Ανδρέα, καὶ πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος λέγουσι τω Ιησου. Ο δὲ Ιησους απεκρινατο αυτους λεγων· εληλυθεν η ωρα, ινα δοξασθει ο Υιος του ανθρώπου." Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα. Ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες. Στο Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης μιλά με επαινετικά λόγια για τους Έλληνες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έζησε όχι μόνο στην έρημη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη αλλά και στην ελληνικότατη Έφεσο την πατρίδα του Ηράκλειτου και εκεί ήρθε σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα. Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «πουῦ ουτος μέλλει πορεύεσθαι οτι ημεις ουχ ευρίσκομεν αυτόν ; μή εις τήν διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ελληνας ;» Ο πρώτος απόστολος στον Ελληνικό χώρο είναι ο Παύλος ο οποίος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, πόλη Ελληνικότατη της εποχής γι‘ αυτό και ο Παύλος γνώριζε τα Ελληνικά σαν μητρική του γλώσσα. Η πόλη της Χριστιανικής εξόρμησης γι’ αυτόν είναι η Αντιόχεια από όπου μετά θα περάσει στην Κύπρο. Κατά την παράδοση κι άλλοι απόστολοι θα διδάξουν τον Χριστιανισμό στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας θανατώθηκε μαρτυρικά το 66 μ.Χ. στην Πάτρα αφού δίδαξε πανταχόθεν και στο Βυζάντιο. Ο μαθητής του Τίτος θα διδάξει στην Κρήτη, ο Φίλιππος στην Αθήνα, όπου και θα του χτισθεί ναός ΒΔ του Θησείου, ενώ ο Λουκάς στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τον ίδιο καιρό ο Ιωάννης θα εξοριστεί στην Πάτμο όπου και θα γράψει την Αποκάλυψη.
Πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pantheismos1.htm
http://www.logiosermis.net/2012/07/blog-post_4352.html#.WcH7z2jl62c
http://www.apologitis.com/gr/ancient/diadosi.htm
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/575740/h-synantisi-toy-iisoy-me-toys-ellines
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/blog-post_6008.html
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/689378/oi-arxaioi-ellines-gnorizan-gia-tin-eleysi-toy-xristoy-idoy-oi-apodeixeis
https://karavaki.wordpress.com/2014/01/12/sibylle/
Ο ισοσκελής σταυρός ήταν ανέκαθεν ιερό σύμβολο των θαλασσοπόρων Ελλήνων, μιας και συμβόλιζε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.Οι θαλασσοκράτορες Κρήτες αλλά και γενικότερα οι θαλασσινοί Έλληνες με τα αναρίθμητα νησιά και τα ποντοπόρα ταξίδια τους, όφειλαν να γνωρίζουν στοιχεία προσανατολισμού με κάθε δυνατή λεπτομέρεια. Ο Σταυρωτός χορός τών Σαρακατσαναίων μάς παραπέμπει στό στίχο τού Ορφικού Ύμνου πρός τιμήν τού Ηλίου: “τετραβάμοσι ποσί χορεύουν”. Μέ σταυρό στήν αρχαιότητα συμβολίζουν τόν Θεό Ήλιο Δία καί πιθανότατα ο χορός αυτός νά ήταν πρός τιμήν τού Θεού Ήλιου Δία. Η ταύτιση τού σταυρού καί τού Ήλιου μπορεί εύκολα νά διαπιστωθεί εάν επισκεφθεί κάποιος τά μουσεία στή Κρήτη όπου θά βρεί πλήθος απεικονήσεων σταυρών καί ήλιων σέ λατρευτικά αντικείμενα. Η σχέση του σταυρού με τον Θεό Διόνυσο ίσως είναι ότι η λέξη κάρος από την οποία προέρχεται η λέξη Cross, σημαίνει την μέθη και τον βαθύ ύπνο όμοιο θανάτου. Και η επαναφορά από τον μεθυστικό ύπνο είναι η συμβολική ανάσταση. Ταυρόσχημα ειδώλια έχουν βρεθεί και στην Χαλκολιθική εποχή πριν ο σταυρός γίνει ηλικακό σύμβολο και αποκτήσει όλη την προαναφερθείσα μυθολογία του “Κάρου”, της θανατηφόρας μοίρας και της αναγέννησης της ζωής.
Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός ανέφερε μεταξύ άλλων και τις προφητείες της Σίβυλλας. Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη “σκέψη”, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους: Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας, διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της. Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες, αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει. Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας.
Οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας. Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς δηλώνει απερίφραστα: ««δεν είναι δυνατόν, νομίζω, να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας». Οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.
Στην αρχαιότητα πίστευαν, όπως μας πληροφορεί ο Χριστιανός Λατίνος συγγραφέας Λακτάντιος (4ος αι. μ.Χ.), ότι η λέξη Σιβυλλα ήταν σύνθετη, από τον δωρικό τύπο του ουσιαστικού «θεός» (σιός) και τον αιολικό τύπο του ουσιαστικού «βουλή» = θέληση (βόλλα). Σίβυλλα, σήμαινε εκείνη που αποκαλύπτει τη θέληση του Θεού. Από την Κυμαία Σίβυλλα (Κύμη της Ιταλίας) είχε αγοράσει ο βασιλιάς των Ρωμαίων Ταρκύνιος τα βιβλία των «σιβυλλικών χρησμών», τα οποία φυλάγονταν στη Ρώμη, και συγκεκριμένα στον ναό του Δία στο Καπιτώλιο. Αυτά τα βιβλία, εκ των οποίων μόνο κάποια αποσπάσματα έχουν διασωθεί, δεν πρέπει να συγχέονται με τους «Σιβυλλικούς Χρησμούς», 12 βιβλία με προφητείες που εικάζεται ότι έχουν συγγραφεί σε ιουδαιοχριστιανικό περιβάλλον. Διαβάστε πώς η Σίβυλλα ερμηνεύει το όνομα του Αδάμ με τα ελληνικά αρχικά γράμματα, αλλά και τις αλάνθαστες προβλέψεις της για τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, που γράφουμε και μέσα στο βιβλίο μας για τις Προφητείες του Ελληνισμού! Όποιος διαβάσει το έργο μας «Οι Προφητείες του Ελληνισμού» (1. Λάλον Ύδωρ, 2. Το Ποθούμενον, 3. Ιδού έρχομαι ταχύ), θα βρει πάρα πολλές προφητείες των αρχαίων Ελλήνων, που προφήτεψαν ακόμη και την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στη γη. Κι όχι μόνον! Είχαν προφητέψει ότι η Μητέρα του Ιησού θα λέγεται Μαρία, κάτι που δεν κατάφεραν να προφητέψουν ούτε οι ίδιοι οι Βιβλικοί Προφήτες! Διαβάστε, λοιπόν, πώς η Σίβυλλα δίνει τη δική της ερμηνεία για το όνομα του Αδάμ με τα ελληνικά αρχικά Α (Ανατολή), Δ (Δύση), Α (Άρκτος= Βοράς), Μ (Μεσημβρία= Νότος), αλλά και τι ακριβώς προφητεύει για τον Ιησού Χριστό! Οι Σιβυλλικοί (ή Σιβυλλιακοί) χρησμοί εκ του πρώτου λόγου ομιλούν για την Γένεση του κόσμου, ευθυγραμμιζόμενοι προς αυτήν της Γενέσεως της Βίβλου, την Εύα και τον Αδάμ, για τον οποίον η Σίβυλλα μας πληροφορεί ότι τα τέσσερα ελληνικά γράμματα τού ονόματος Αδάμ σημαίνουν την Ανατολή, την Δύση, τον Βορά (άρκτο) και τον Νότο (μεσημβρίαν)!. Η Σίβυλλα μιλάει για τις περιπέτειες των Πρωτοπλάστων στον Παράδεισο και την εξαπάτησιν του όφεως, καθώς και την εκδίωξιν των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, όπως ακριβώς τα διαβάζουμε στην Βίβλο (!), ενώ συνεχίζει ν’ αποκαλύπτει τα γένη των ανθρώπων, όπως οι Γίγαντες, τον Νώε, τον Κατακλυσμό, την Κιβωτό στο Αραράτ, το γένος των Τιτάνων προλέγοντας όχι απλώς την Έλευσιν του Θεανθρώπου με το όνομα Χριστός, αλλά ότι θα έχει και τα ακόλουθα χαρακτηριστικά, που αφήνουν εμβρόντητο τον αναγνώστη με τις συγκλονιστικές προφητείες της Σίβυλλας της Κυμαίας για τον Ιησού Χριστό. Συνειδητοποιώ τον συγκλονισμό των αναγνωστών καθώς πληροφορούνται τις προφητείες της Σίβυλλας της Κυμαίας, που όχι μόνον προεφήτευσε την Έλευσιν του Ιησού Χριστού στη γη, του οποίου το όνομα (ΙΗΣΟΥΣ) θα φέρει τέσσερα φωνήντα και δύο σύμφωνα, αλλά και πώς θα Του πάνε τα δώρα (χρυσό, σμύρνα και λίβανο), πώς θα διδάξει στον κόσμο «εκ γης Αιγύπτοιο», πώς θα κάνει θαύματα και πώς θα χορτάσει χιλιάδες ανθρώπους με πέντε άρτους και λίγους ιχθείς, την ώρα που θα περισσεύουν κιόλας απ’ τα φαγητά δώδεκα ολόκληρα κοφίνια! Μόνον που η Σίβυλλα δεν σταματάει εκεί. Προχωράει ακόμη περισσότερο για τα Πάθη του Ιησού Χριστού. Στην συνέχεια η Σίβυλλα προφητεύει τις συμφορές του κόσμου και την εμφάνιση της δεκάτης γενεάς των ανθρώπων, που θα τινάξει τον ζυγόν της επταλόφου Ρώμης, μέχρι την ώρα που όλοι θα πιστεύσουν στον ένα και αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό που θα τους επιβραβεύσει, ενώ για μια ακόμη φορά η Σίβυλλα συγκλονίζει με τις προφητείες της γι’ αυτά που θα διδάξει ο Χριστός. Είναι λογικόν, η Σίβυλλα η Κυμαία να χρησμοδοτεί για πολλά πράγματα, που έχουν σχέση με τον Χριστό και τις πάμπολλες Διδασκαλίες του Κυρίου, που προείπε. Μιλάει ακόμη και για τον Θεσβίτην, με το άρμα του στον ουρανό, υπονοώντας, ασφαλώς, τον προφήτην Ηλίαν και για το επερχόμενον τέλος του κόσμου. Μιλάει για άγνωστους Αγγέλους, όπως οι Βαρακιήλ, Ραμιήλ, Ουριήλ, Σαμιήλ και Αζαήλ, ενώ ομιλεί και για τον πόλεμο Τιτάνων και Γιγάντων, όπου στο τέλος θα επικρατήσει ο Μοναδικός και Αθάνατος Υιός του Ανθρώπου, ο Ιησούς Χριστός. Οι τοιχογραφίες του Παρεκκλησιού της Καπέλα Σιξτίνα φιλοτεχνήθηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα από τον Μιχαήλ Άγγελο και αποτελούν ίσως τις πιο διάσημες τοιχογραφίες του κόσμου. Η επιλογή των θεμάτων έγινε από τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Είχα κάνει μερικά σχέδια που όμως μου φάνηκαν κάπως φτωχά. Τότε ο Πάπας μου πρότεινε κάτι άλλο. Να ζωγραφίσω στον θόλο ό,τι ήθελα». Και ο Μιχαήλ Άγγελος αποφάσισε να φιλοτεχνήσει στην οροφή του ναού, σε υπερφυσικές διαστάσεις, τις μορφές επτά Προφητών και πέντε Σιβυλλών (Δελφίς, Ερυθραία, Περσίς, Λίβυσσα και Κυμαία). Κατά την περίοδο της Αναγέννησης, οι Σίβυλλες αναγνωρίστηκαν από ένα μεγάλο μέρος του χριστιανικού κόσμου ως προφήτισσες του Χριστού και κατέλαβαν μία θέση ανάλογη με αυτή των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.
Υπάρχει επομένως ισχυρότατη μονοθεϊστική παράδοση εξ αρχαιοτάτων χρόνων στον Ελληνισμό, στον οποίον «σπερματικώς», στοιχειωδώς και σκιωδώς αποκαλύφθηκε αρχικά η παντοδυναμία, η πανσοφία, η αιωνιότητα και οι προσωπικές ιδιότητες του ενός Θεού. Aρκετοί αρχαίοι Έλληνες σοφοί θεωρούνται ως προ Χριστού χριστιανοί και προφήτες του εθνικού κόσμου, διότι με την «σπερματική τους αυτή αλήθεια» προετοίμασαν έμμεσα, μαζί με τους λαμπρούς φάρους της αληθείας, τις προφητικές φωνές της Παλαιάς Διαθήκης, την είσοδο του Χριστιανισμού στην ιστορία. Το ευαγγέλιο του Ιωάννου, αποκαλύπτει πως η ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ήταν δεμένη με τον Ελληνισμό. Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ : "Ησαν δε τινες Ελληνες εκ των αναβαινοντων, ινα προσκυνησωσιν εν τη εορτη. Ουτοι ουν προσηλθον Φιλιππω τω απο Βηθσαϊδα της Γαλιλαιας, καὶ ηρωτων αυτον, λεγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ιησουν ιδειν. Ερχεται Φιλιππος, καὶ λέγει τω Ανδρέα, καὶ πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος λέγουσι τω Ιησου. Ο δὲ Ιησους απεκρινατο αυτους λεγων· εληλυθεν η ωρα, ινα δοξασθει ο Υιος του ανθρώπου." Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα. Ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες. Στο Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης μιλά με επαινετικά λόγια για τους Έλληνες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έζησε όχι μόνο στην έρημη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη αλλά και στην ελληνικότατη Έφεσο την πατρίδα του Ηράκλειτου και εκεί ήρθε σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα. Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «πουῦ ουτος μέλλει πορεύεσθαι οτι ημεις ουχ ευρίσκομεν αυτόν ; μή εις τήν διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ελληνας ;» Ο πρώτος απόστολος στον Ελληνικό χώρο είναι ο Παύλος ο οποίος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, πόλη Ελληνικότατη της εποχής γι‘ αυτό και ο Παύλος γνώριζε τα Ελληνικά σαν μητρική του γλώσσα. Η πόλη της Χριστιανικής εξόρμησης γι’ αυτόν είναι η Αντιόχεια από όπου μετά θα περάσει στην Κύπρο. Κατά την παράδοση κι άλλοι απόστολοι θα διδάξουν τον Χριστιανισμό στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας θανατώθηκε μαρτυρικά το 66 μ.Χ. στην Πάτρα αφού δίδαξε πανταχόθεν και στο Βυζάντιο. Ο μαθητής του Τίτος θα διδάξει στην Κρήτη, ο Φίλιππος στην Αθήνα, όπου και θα του χτισθεί ναός ΒΔ του Θησείου, ενώ ο Λουκάς στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τον ίδιο καιρό ο Ιωάννης θα εξοριστεί στην Πάτμο όπου και θα γράψει την Αποκάλυψη.
Πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pantheismos1.htm
http://www.logiosermis.net/2012/07/blog-post_4352.html#.WcH7z2jl62c
http://www.apologitis.com/gr/ancient/diadosi.htm
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/575740/h-synantisi-toy-iisoy-me-toys-ellines
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/blog-post_6008.html
http://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/689378/oi-arxaioi-ellines-gnorizan-gia-tin-eleysi-toy-xristoy-idoy-oi-apodeixeis
https://karavaki.wordpress.com/2014/01/12/sibylle/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου