Το 2012 το αμερικανικό ερευνητικό κέντρο Pew δημοσίευσε μια έρευνα σχετικά με την εξάπλωση των θρησκειών παγκοσμίως, βασισμένη σε ένα σύνολο περίπου 2.500 στατιστικών ερευνών, δημοσκοπήσεων και επίσημων πληθυσμιακών μετρήσεων, σε μια ευρύτερη προσπάθεια για την καταγραφή του ρόλου της θρησκείας στην ανθρώπινη κοινωνία όπως και των σχετικών τάσεων αλλαγής. Με βάση αυτή την έρευνα, είναι πολύ ενδιαφέρον να εστιάσουμε σε μερικά ευρήματά της και να τα σχολιάσουμε, ξεκινώντας από την πληθυσμιακή κατανομή των θρησκειών. Εκεί βλέπουμε την πρωτοπορία των χριστιανικών δογμάτων, τα οποία αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού. Ακολουθούν οι μουσουλμάνοι με 23,2%, ενώ τρίτη ομάδα είναι όσοι δηλώνουν ότι δεν έχουν κάποια θρησκευτική ένταξη. Η συγκεκριμένη ομάδα ξεπερνά τους ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, όμως δεν μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει όλους ως άθεους, καθώς πολλοί δηλώνουν μεταφυσικές αγωνίες ή και πίστη σε μια ανώτερη δύναμη, αλλά επιλέγουν να μην ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο δόγμα. Ενδιαφέρον είναι ότι οι τρεις μεγαλύτερες θρησκείες (Χριστιανισμός, Ισλάμ, Ινδουισμός) συγκεντρώνουν περίπου το 70% των πιστών παγκοσμίως, κάτι που μπορεί να σχολιαστεί ως μια μείωση της θρησκευτικής ποικιλότητας (καθώς οι αποκαλούμενες «μικρές», από πλευράς πιστών, θρησκείες με παγκόσμια εξάπλωση έχουν ένα ελάχιστο ποσοστό που δεν ξεπερνά το 1%). Μικρό ποσοστό, τέλος, σχεδόν 6%, έχουν οι τοπικές, παραδοσιακές, ανιμιστικές και άλλες θρησκείες που ταυτίζονται συνήθως με μια συγκεκριμένη φυλή ή ομάδα και οι οποίες μάλλον φθίνουν στο πέρασμα του χρόνου. Το πόσο νεαρό είναι το σώμα πιστών κάθε θρησκείας είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα, καθώς μπορεί να μετρηθεί ως δείγμα ζωτικότητας αλλά και πληθυσμιακής μεγέθυνσής της. Έτσι, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος ηλικίας είναι τα 28 έτη, οι Μουσουλμάνοι και οι Ινδουιστές εμφανίζονται να έχουν μικρότερο μέσο ηλικιακό όρο, στα 23 και στα 26 χρόνια, αντίστοιχα. Ο λόγος είναι ότι στις περιοχές όπου ζουν οι περισσότεροι πιστοί αυτών των θρησκειών υπάρχει υψηλός ρυθμός γεννήσεων, οπότε κατεβαίνει ο μέσος όρος. Αντίθετα, οι Χριστιανοί, που καταγράφουν μέσο όρο τα 30 έτη, έχουν μεγάλη εσωτερική απόκλιση. Έτσι, οι Χριστιανοί στην Ευρώπη (μια ήπειρο που γερνά) έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 42 έτη, κάτι που ισοσκελίζεται από τους Χριστιανούς στην Υποσαχάρια Αφρική, με μέσο όρο τα 19 έτη. Αντίστοιχη εικόνα έχουν οι Μουσουλμάνοι, αλλά, επειδή το πλήθος τους βρίσκεται στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, περιοχές με διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό, ο μέσος όρος τους παραμένει χαμηλά. Προσφέροντας, έτσι, ένα σώμα πιστών ιδιαίτερα νεανικό, άρα -θα σχολιάσουμε- και με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, γεμάτο πάθος και ένταση, που, σε συνδυασμό με τις τοπικές πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, μπορεί να εξηγήσει και σε μεγάλο βαθμό τα φαινόμενα θρησκευτικού φανατισμού.
Χρειάζονται συστηματικές παρεμβάσεις υπέρ της οικογένειας στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε μία διπλή, εθνική και ευρωπαϊκή, κρίση, σε ό,τι αφορά το δημογραφικό. Μελέτες που έγιναν στην ΕΕ το 2007 δείχνουν ότι η δημογραφική δυναμική ήταν εξαιρετικά αρνητική και πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008-2009. Η ΕΕ δεν έχει κοινή πολιτική για το Δημογραφικό και την Οικογένεια, απλά δημιουργεί ένα θετικό περιβάλλον στο οποίο τα κράτη μέλη μπορούν να αξιοποιήσουν οικονομικές ευκαιρίες, να αναπτυχθούν και να ενισχύσουν τα κοινωνικά δικαιώματα που επηρεάζουν θετικά τη δημογραφική δυναμική. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να μας λύσουν οι Βρυξέλλες το πρόβλημα και πως θα πρέπει να κινηθούμε με τις δικές μας δυνάμεις, αξιοποιώντας, στο μέτρο του δυνατού, και το καλό παράδειγμα άλλων κρατών μελών -χαρακτηριστική η περίπτωση της Γαλλίας- όπου η κατάλληλη κοινωνική πολιτική συμβάλλει στην αντιμετώπιση του δημογραφικού. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης άλλαξαν οι προτεραιότητες στην ΕΕ και σταμάτησε ουσιαστικά και η αναζήτηση μιας κοινής δημογραφικής ή οικογενειακής πολιτικής. Τώρα που τα άλλα κράτη μέλη έχουν αφήσει πίσω τους, εδώ και πέντε χρόνια, την οικονομική κρίση, επανέρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση για την κοινωνική Ευρώπη και τα κοινωνικά δικαιώματα, αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός είναι πολύ περιορισμένος, 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της ΕΕ, και δεν μπορεί να στηρίξει εξαιρετικά δαπανηρές κοινωνικές πολιτικές. Μπορεί όμως να προκύψουν κοινοί στόχοι και κανόνες, που θα μας βοηθήσουν να κινηθούμε στη σωστή κατεύθυνση. Η οικονομική κρίση και οι διαστάσεις που πήρε στην Ελλάδα οδήγησαν σε μεγάλη επιδείνωση της συγκριτικής θέσης της πατρίδας μας στην ΕΕ, ακόμη και στο δημογραφικό. Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Βερολίνου για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη που αναλύει το δημογραφικό μέλλον της Ευρώπης, φθίνουσα θα είναι η πορεία που θα ακολουθήσει ο πληθυσμός της Ελλάδας έως τα μέσα του αιώνα εξαιτίας των αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων στη χώρα μας. Η μελέτη επισημαίνει ότι μεταξύ 2011-2016 η Ελλάδα έχασε σχεδόν το 3% του πληθυσμού της λόγω της γέννησης λιγότερων παιδιών, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Προβλέπει ότι από περίπου 10,8 εκατομμύρια το 2016, ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια έως το 2030 και στα 8,9 εκατομμύρια έως το 2050, με συνέπεια να υποστεί μια πρόσθετη μείωση κατά περίπου 18%. Με δείκτη ολικής γονιμότητας 1,33, ο προβλεπόμενος δηλαδή μέσος όρος αριθμός παιδιών ανά γυναίκα, η Ελλάδα έχει σήμερα τη χαμηλότερη επίδοση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα έχει πλέον έναν από τους πιο γερασμένους πληθυσμούς στην Ευρώπη καθώς πάνω από το ένα πέμπτο των κατοίκων της είναι άνω των 65 ετών. Αιτία, ο συνεχής μικρός αριθμός παιδιών που γεννιούνται στη χώρα μας, περίπου 90 χιλιάδες ετησίως. Από περίπου 10,8 εκατομμύρια το 2016, ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια έως το 2030 και στα 8,9 εκατομμύρια έως το 2050, με συνέπεια να υποστεί μια πρόσθετη μείωση κατά περίπου 18%. Πρέπει να κινηθούμε σε τρεις άξονες. Πρώτον, στη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης και στην παροχή οικονομικών και φορολογικών κινήτρων. Δεύτερον, στην ενεργοποίηση της κυβέρνησης και της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης. Τρίτον, στη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας και την ενίσχυση της συνοχής της.Θα χρειαστεί συστηματικός εθνικός διάλογος που μπορεί να πάρει 6, 12, ή 18 μήνες για να φτάσουμε στη σωστή στρατηγική και αυτή για να δώσει αποτελέσματα πρέπει να μας δεσμεύει για τα επόμενα 30-40 χρόνια, ανεξάρτητα από τον εκλογικό κύκλο και πολιτικές ανακατατάξεις. Ο όρος “Ανατολική Ευρώπη” είναι ξεπερασμένος καθώς αφορούσε τη διαίρεση της Ευρώπης επί Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα η Ευρώπη είναι ενωμένη και στη σύνοδο κορυφής της Σόφιας Ε.Ε.-Δυτικών Βαλκανίων επιβεβαιώνεται η επιθυμία να ενταχθεί και το τελευταίο κομμάτι που παρέμεινε εκτός, εξαιτίας των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του 1990. Όμως, η Ανατολική Ευρώπη δεν εξαφανίζεται μόνον ως γεω-στρατηγική έννοια αλλά και με έναν πολύ πιο απτό τρόπο, δηλαδή δημογραφικά. Για παράδειγμα, η Βουλγαρία, η προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. την τρέχουσα περίοδο, είχε 8,5 εκ. πληθυσμό το 1990, στην αρχή της μετάβασης από τον κομμουνισμό στη δημοκρατία. Σήμερα, έχει πληθυσμό 7,1 εκ. και το 2050 προβλέπεται να έχει μόλις 5,4 εκ. Αντίστοιχες μειώσεις, ίσως όχι τόσο μεγάλες, έχουν υποστεί και θα υποστούν όλες οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Καμία περιοχή του πλανήτη δεν υποφέρει περισσότερο από τη δημογραφική γήρανση και συρρίκνωση όσο η πρώην Ανατολική Ευρώπη. Στην Ανατολική Ευρώπη (όλες οι πρώην κομουνιστικές χώρες πλην της πρώην Σοβιετικής Ένωσης) από έναν συνολικό πληθυσμό 121 εκ. σήμερα θα απομείνουν 104 εκ. το 2050, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΟΗΕ. Αυτό οφείλεται στην πτώση της γονιμότητας, στη μαζική μετανάστευση νέων στο εξωτερικό και στην αντίθεση στη μετανάστευση ξένων από το εξωτερικό. Η συρρίκνωση του ενεργού πληθυσμού, ηλικίας 15-65 ετών, είναι ακόμα πιο δραματική, περιορίζοντας τις αναπτυξιακές προοπτικές της περιοχής και αλλάζοντας τους πολιτικούς και γεω-στρατηγικούς συσχετισμούς. Πολιτικά, η περιοχή θα γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική και τα αμυντικά και ξενοφοβικά αντανακλαστικά του πληθυσμού θα οξύνονται όσο ο πληθυσμός θα αποστεώνεται από τα νέα και δυναμικά του στοιχεία. Γεω-στρατηγικά, η περιοχή θα συμπιεστεί μεταξύ μιας σχετικά δυναμικής Δυτικής Ευρώπης και των παλιών αυτοκρατορικών δυνάμεων στα ανατολικά. Η Τουρκία μόνη της θα έχει το 2050 πληθυσμό και, ίσως, οικονομικό μέγεθος, ίσο με αυτό ολόκληρης της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.
Σύμφωνα με τους γραφειοκράτες, η μετανάστευση είναι η μοναδική λύση στο δημογραφικό πρόβλημα - ιδιαίτερα στο σημείο της γήρανσης του πληθυσμού που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και τα κράτη της Ένωσης πρέπει να λάβουν μέτρα για να ενθαρρύνουν την μετανάστευση. Ούτε καν που τους περνά από το μυαλό η προοπτική της αύξησης των γεννήσεων μέσω μέτρων πολύ πιο «φτηνών», όπως η υποστήριξη των πολυτέκνων. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ... ρατσιστικό. Γιατί να γεννάμε εμείς περισσότερα παιδιά, όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν τόσα εκατομμύρια μουσουλμανόπαιδα τα οποία είναι έτοιμα να έλθουν εδώ για να κληρονομήσουν την γηραιά ήπειρο. Είναι σαφές ότι υπάρχει μία σαφής αντίθεση ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα των Ευρωπαίων πολιτών και στην πολιτική που ζητούν οι Βρυξέλλες. Οπότε δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτά που ισχυρίζονται οι Έλληνες πολιτικοί περί μιας «ευρωπαϊκής απάντησης» στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Και καλό θα είναι να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν, καθώς ο κόσμος αργά ή γρήγορα μαθαίνει την αλήθεια. Ας το πάρουμε απόφαση. Οι Βρυξέλλες δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση των Ελλήνων. Αν δεν ενδιαφερθούν οι ίδιοι οι Έλληνες, δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί κανείς. Η κατάρρευση των συλλογικών μορφών οργάνωσης, η κυριαρχία του ατομικισμού και η αποτυχία να αρθρωθεί ένα νέο συλλογικό αφήγημα πέραν του νεοφιλελευθερισμού, οδήγησαν μεγάλα (και τα πιο ευάλωτα) τμήματα της κοινωνίας στην αναδίπλωση στην εθνική ταυτότητα ως το τελευταίο καταφύγιο στην αναζήτηση ενός συλλογικού εαυτού. Ολα τα παραπάνω μαζί με τη δημογραφική γήρανση του πληθυσμού και τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στην κοινωνία και τις πολιτικές ελίτ άνοιξαν τον δρόμο για τη συντηρητικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Πρώτα στις πρώην κομμουνιστικές χώρες και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη, η συντηρητικοποίηση εκφράστηκε με την άνοδο του εθνικισμού, την ξενοφοβία, τον αντιευρωπαϊσμό, την ανάκαμψη της θρησκευτικότητας και τη μαζική υποστήριξη προς ακροδεξιά κόμματα. Αντιμέτωπη με αυτές τις εξελίξεις, η Δεξιά στην Ευρώπη εγκαταλείπει τις φιλελεύθερες καταβολές της, αναδιπλώνεται σε συντηρητικές ιδέες και αξίες και αναλαμβάνει τον ρόλο του θεματοφύλακα της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, της παράδοσης, της τάξης, της κοινωνικής ιεραρχίας κ.λπ. Επιπλέον, η συντηρητική ατζέντα με αιχμή το μεταναστευτικό και τη σύνδεσή του με την εγκληματικότητα και την αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας, έχει μετατραπεί στο πεδίο ώσμωσης και συνεργασίας της Δεξιάς με την Ακροδεξιά η άνοδος της τελευταίας αποτελεί τον καταλύτη για τη μετάλλαξη της Δεξιάς. Τα παραδείγματα αυτής της ώσμωσης είναι πολλά: το ακροδεξιό Fidesz του Β. Ορμπαν στην Ουγγαρία ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία συνεργάζεται με την παραδοσιακή Δεξιά, η Πολωνία έχει μετατραπεί σε εργαστήριο δεξιού αυταρχισμού, ενώ ίσως η πιο ανησυχητική εξέλιξη είναι η κυβερνητική συνεργασία Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Αυστρία.
Πηγή : https://www.paron.gr/2018/05/08/g-amyras-perissoteri-ellines-pethenoun-para-genniounte/
https://www.newsit.gr/opinion/anatoliki-eyropi-apo-tin-geostratigiki-apokathilosi-stin-dimografiki-aimorragia/2522313/
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=457771
https://www.efsyn.gr/arthro/i-anodos-toy-syntiritismoy-stin-eyropi
https://www.e-grammes.gr/η-απάντηση-της-εε-στο-μεταναστευτικό
http://ikivotos.gr/post/531/o-pagkosmios-xarths-twn-thrhskeiwn
Χρειάζονται συστηματικές παρεμβάσεις υπέρ της οικογένειας στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε μία διπλή, εθνική και ευρωπαϊκή, κρίση, σε ό,τι αφορά το δημογραφικό. Μελέτες που έγιναν στην ΕΕ το 2007 δείχνουν ότι η δημογραφική δυναμική ήταν εξαιρετικά αρνητική και πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008-2009. Η ΕΕ δεν έχει κοινή πολιτική για το Δημογραφικό και την Οικογένεια, απλά δημιουργεί ένα θετικό περιβάλλον στο οποίο τα κράτη μέλη μπορούν να αξιοποιήσουν οικονομικές ευκαιρίες, να αναπτυχθούν και να ενισχύσουν τα κοινωνικά δικαιώματα που επηρεάζουν θετικά τη δημογραφική δυναμική. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να μας λύσουν οι Βρυξέλλες το πρόβλημα και πως θα πρέπει να κινηθούμε με τις δικές μας δυνάμεις, αξιοποιώντας, στο μέτρο του δυνατού, και το καλό παράδειγμα άλλων κρατών μελών -χαρακτηριστική η περίπτωση της Γαλλίας- όπου η κατάλληλη κοινωνική πολιτική συμβάλλει στην αντιμετώπιση του δημογραφικού. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης άλλαξαν οι προτεραιότητες στην ΕΕ και σταμάτησε ουσιαστικά και η αναζήτηση μιας κοινής δημογραφικής ή οικογενειακής πολιτικής. Τώρα που τα άλλα κράτη μέλη έχουν αφήσει πίσω τους, εδώ και πέντε χρόνια, την οικονομική κρίση, επανέρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση για την κοινωνική Ευρώπη και τα κοινωνικά δικαιώματα, αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός είναι πολύ περιορισμένος, 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της ΕΕ, και δεν μπορεί να στηρίξει εξαιρετικά δαπανηρές κοινωνικές πολιτικές. Μπορεί όμως να προκύψουν κοινοί στόχοι και κανόνες, που θα μας βοηθήσουν να κινηθούμε στη σωστή κατεύθυνση. Η οικονομική κρίση και οι διαστάσεις που πήρε στην Ελλάδα οδήγησαν σε μεγάλη επιδείνωση της συγκριτικής θέσης της πατρίδας μας στην ΕΕ, ακόμη και στο δημογραφικό. Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Βερολίνου για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη που αναλύει το δημογραφικό μέλλον της Ευρώπης, φθίνουσα θα είναι η πορεία που θα ακολουθήσει ο πληθυσμός της Ελλάδας έως τα μέσα του αιώνα εξαιτίας των αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων στη χώρα μας. Η μελέτη επισημαίνει ότι μεταξύ 2011-2016 η Ελλάδα έχασε σχεδόν το 3% του πληθυσμού της λόγω της γέννησης λιγότερων παιδιών, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Προβλέπει ότι από περίπου 10,8 εκατομμύρια το 2016, ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια έως το 2030 και στα 8,9 εκατομμύρια έως το 2050, με συνέπεια να υποστεί μια πρόσθετη μείωση κατά περίπου 18%. Με δείκτη ολικής γονιμότητας 1,33, ο προβλεπόμενος δηλαδή μέσος όρος αριθμός παιδιών ανά γυναίκα, η Ελλάδα έχει σήμερα τη χαμηλότερη επίδοση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα έχει πλέον έναν από τους πιο γερασμένους πληθυσμούς στην Ευρώπη καθώς πάνω από το ένα πέμπτο των κατοίκων της είναι άνω των 65 ετών. Αιτία, ο συνεχής μικρός αριθμός παιδιών που γεννιούνται στη χώρα μας, περίπου 90 χιλιάδες ετησίως. Από περίπου 10,8 εκατομμύρια το 2016, ο πληθυσμός της χώρας μας θα μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια έως το 2030 και στα 8,9 εκατομμύρια έως το 2050, με συνέπεια να υποστεί μια πρόσθετη μείωση κατά περίπου 18%. Πρέπει να κινηθούμε σε τρεις άξονες. Πρώτον, στη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης και στην παροχή οικονομικών και φορολογικών κινήτρων. Δεύτερον, στην ενεργοποίηση της κυβέρνησης και της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης. Τρίτον, στη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας και την ενίσχυση της συνοχής της.Θα χρειαστεί συστηματικός εθνικός διάλογος που μπορεί να πάρει 6, 12, ή 18 μήνες για να φτάσουμε στη σωστή στρατηγική και αυτή για να δώσει αποτελέσματα πρέπει να μας δεσμεύει για τα επόμενα 30-40 χρόνια, ανεξάρτητα από τον εκλογικό κύκλο και πολιτικές ανακατατάξεις. Ο όρος “Ανατολική Ευρώπη” είναι ξεπερασμένος καθώς αφορούσε τη διαίρεση της Ευρώπης επί Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα η Ευρώπη είναι ενωμένη και στη σύνοδο κορυφής της Σόφιας Ε.Ε.-Δυτικών Βαλκανίων επιβεβαιώνεται η επιθυμία να ενταχθεί και το τελευταίο κομμάτι που παρέμεινε εκτός, εξαιτίας των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του 1990. Όμως, η Ανατολική Ευρώπη δεν εξαφανίζεται μόνον ως γεω-στρατηγική έννοια αλλά και με έναν πολύ πιο απτό τρόπο, δηλαδή δημογραφικά. Για παράδειγμα, η Βουλγαρία, η προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. την τρέχουσα περίοδο, είχε 8,5 εκ. πληθυσμό το 1990, στην αρχή της μετάβασης από τον κομμουνισμό στη δημοκρατία. Σήμερα, έχει πληθυσμό 7,1 εκ. και το 2050 προβλέπεται να έχει μόλις 5,4 εκ. Αντίστοιχες μειώσεις, ίσως όχι τόσο μεγάλες, έχουν υποστεί και θα υποστούν όλες οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Καμία περιοχή του πλανήτη δεν υποφέρει περισσότερο από τη δημογραφική γήρανση και συρρίκνωση όσο η πρώην Ανατολική Ευρώπη. Στην Ανατολική Ευρώπη (όλες οι πρώην κομουνιστικές χώρες πλην της πρώην Σοβιετικής Ένωσης) από έναν συνολικό πληθυσμό 121 εκ. σήμερα θα απομείνουν 104 εκ. το 2050, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΟΗΕ. Αυτό οφείλεται στην πτώση της γονιμότητας, στη μαζική μετανάστευση νέων στο εξωτερικό και στην αντίθεση στη μετανάστευση ξένων από το εξωτερικό. Η συρρίκνωση του ενεργού πληθυσμού, ηλικίας 15-65 ετών, είναι ακόμα πιο δραματική, περιορίζοντας τις αναπτυξιακές προοπτικές της περιοχής και αλλάζοντας τους πολιτικούς και γεω-στρατηγικούς συσχετισμούς. Πολιτικά, η περιοχή θα γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική και τα αμυντικά και ξενοφοβικά αντανακλαστικά του πληθυσμού θα οξύνονται όσο ο πληθυσμός θα αποστεώνεται από τα νέα και δυναμικά του στοιχεία. Γεω-στρατηγικά, η περιοχή θα συμπιεστεί μεταξύ μιας σχετικά δυναμικής Δυτικής Ευρώπης και των παλιών αυτοκρατορικών δυνάμεων στα ανατολικά. Η Τουρκία μόνη της θα έχει το 2050 πληθυσμό και, ίσως, οικονομικό μέγεθος, ίσο με αυτό ολόκληρης της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.
Σύμφωνα με τους γραφειοκράτες, η μετανάστευση είναι η μοναδική λύση στο δημογραφικό πρόβλημα - ιδιαίτερα στο σημείο της γήρανσης του πληθυσμού που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και τα κράτη της Ένωσης πρέπει να λάβουν μέτρα για να ενθαρρύνουν την μετανάστευση. Ούτε καν που τους περνά από το μυαλό η προοπτική της αύξησης των γεννήσεων μέσω μέτρων πολύ πιο «φτηνών», όπως η υποστήριξη των πολυτέκνων. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ... ρατσιστικό. Γιατί να γεννάμε εμείς περισσότερα παιδιά, όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν τόσα εκατομμύρια μουσουλμανόπαιδα τα οποία είναι έτοιμα να έλθουν εδώ για να κληρονομήσουν την γηραιά ήπειρο. Είναι σαφές ότι υπάρχει μία σαφής αντίθεση ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα των Ευρωπαίων πολιτών και στην πολιτική που ζητούν οι Βρυξέλλες. Οπότε δεν υπάρχει κανένα νόημα σε αυτά που ισχυρίζονται οι Έλληνες πολιτικοί περί μιας «ευρωπαϊκής απάντησης» στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Και καλό θα είναι να σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν, καθώς ο κόσμος αργά ή γρήγορα μαθαίνει την αλήθεια. Ας το πάρουμε απόφαση. Οι Βρυξέλλες δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση των Ελλήνων. Αν δεν ενδιαφερθούν οι ίδιοι οι Έλληνες, δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί κανείς. Η κατάρρευση των συλλογικών μορφών οργάνωσης, η κυριαρχία του ατομικισμού και η αποτυχία να αρθρωθεί ένα νέο συλλογικό αφήγημα πέραν του νεοφιλελευθερισμού, οδήγησαν μεγάλα (και τα πιο ευάλωτα) τμήματα της κοινωνίας στην αναδίπλωση στην εθνική ταυτότητα ως το τελευταίο καταφύγιο στην αναζήτηση ενός συλλογικού εαυτού. Ολα τα παραπάνω μαζί με τη δημογραφική γήρανση του πληθυσμού και τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στην κοινωνία και τις πολιτικές ελίτ άνοιξαν τον δρόμο για τη συντηρητικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Πρώτα στις πρώην κομμουνιστικές χώρες και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη, η συντηρητικοποίηση εκφράστηκε με την άνοδο του εθνικισμού, την ξενοφοβία, τον αντιευρωπαϊσμό, την ανάκαμψη της θρησκευτικότητας και τη μαζική υποστήριξη προς ακροδεξιά κόμματα. Αντιμέτωπη με αυτές τις εξελίξεις, η Δεξιά στην Ευρώπη εγκαταλείπει τις φιλελεύθερες καταβολές της, αναδιπλώνεται σε συντηρητικές ιδέες και αξίες και αναλαμβάνει τον ρόλο του θεματοφύλακα της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, της παράδοσης, της τάξης, της κοινωνικής ιεραρχίας κ.λπ. Επιπλέον, η συντηρητική ατζέντα με αιχμή το μεταναστευτικό και τη σύνδεσή του με την εγκληματικότητα και την αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας, έχει μετατραπεί στο πεδίο ώσμωσης και συνεργασίας της Δεξιάς με την Ακροδεξιά η άνοδος της τελευταίας αποτελεί τον καταλύτη για τη μετάλλαξη της Δεξιάς. Τα παραδείγματα αυτής της ώσμωσης είναι πολλά: το ακροδεξιό Fidesz του Β. Ορμπαν στην Ουγγαρία ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία συνεργάζεται με την παραδοσιακή Δεξιά, η Πολωνία έχει μετατραπεί σε εργαστήριο δεξιού αυταρχισμού, ενώ ίσως η πιο ανησυχητική εξέλιξη είναι η κυβερνητική συνεργασία Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Αυστρία.
Πηγή : https://www.paron.gr/2018/05/08/g-amyras-perissoteri-ellines-pethenoun-para-genniounte/
https://www.newsit.gr/opinion/anatoliki-eyropi-apo-tin-geostratigiki-apokathilosi-stin-dimografiki-aimorragia/2522313/
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=457771
https://www.efsyn.gr/arthro/i-anodos-toy-syntiritismoy-stin-eyropi
https://www.e-grammes.gr/η-απάντηση-της-εε-στο-μεταναστευτικό
http://ikivotos.gr/post/531/o-pagkosmios-xarths-twn-thrhskeiwn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου