Η ίδρυση των περισσότερων αποικιών οφειλόταν σε οικονομικούς λόγους. Ο θρυλικός Ελληνικός εποικισμός της Σικελίας ξεκίνησε το 750 π.Χ. με πρώτη σημαντική αποικία τις Συρακούσες που ίδρυσαν οι Κορίνθιοι, ακολούθησε η ίδρυση μιας μεγάλης σειράς πόλεων όπως ο Ακράγαντας, ο Σελινούντας Σικελίας, η Γέλα, η Ιμέρα και η Μεσσήνη. Οι γηγενείς κάτοικοι Έλυμοι, Σικανοί και Σικελοί επηρεάστηκαν βαθύτατα από τον ελληνικό πολιτισμό και ο σταδιακός εξελληνισμός τους συνεχίστηκε με σταθερό ρυθμό για να ολοκληρωθεί κατά τα ρωμαϊκά χρόνια. Η σικελική γη ήταν πολύ εύφορη και οι Έλληνες είχαν απέραντες καλλιέργειες με ελιές και αμπέλια που τους έφεραν τεράστια εμπορικά κέρδη. Οι μεγάλοι Έλληνες επιστήμονες της αρχαιότητας Αρχιμήδης και Εμπεδοκλής ήταν Σικελοί. Οι κάτοικοι ασπάστηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την Ελληνική θρησκεία, οι Έλληνες οικοδόμησαν αμέτρητους ναούς σε ολόκληρο το νησί με σημαντικότερη τοποθεσία την «Κοιλάδα των Ναών» στον Ακράγαντα. Η Καρχηδόνα κατέλαβε το δυτικό τμήμα του νησιού ενώ οι Έλληνες παρέμειναν στο ανατολικό, οι Καρχηδόνιοι πιθανότατα συνεννοήθηκαν με τους Πέρσες που επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού αλλά ηττήθηκαν στη Μάχη της Ιμέρας. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους Ρωμαίους (242 π.Χ.), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα. Η Σικελία χωρίστηκε σε δύο επαρχίες τις Συρακούσες στα ανατολικά και τη Μαρσάλα στα δυτικά. Ο Οκταβιανός Αύγουστος προσπάθησε να καθιερώσει τα Λατινικά αλλά απέτυχε, η Σικελία παρέμεινε στη γλώσσα και στα έθιμα Ελληνική.
Ο στρατηγός Βελισάριος σαν απεσταλμένος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Μέγα κατέλαβε τη Σικελία και τη χρησιμοποίησε σαν βάση για να κατακτήσει ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ μεταβίβασε τη Σικελία στην Ιταλική επαρχία, η Ελληνική γλώσσα ήταν η κύρια γλώσσα εκείνη την εποχή σε όλους τους κατοίκους. Ο αυτοκράτορας Κώνστας Β΄ αποφάσισε να μετακινήσει την πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη στις Συρακούσες (660). Την επόμενη χρονιά με βάση τη Σικελία ξεκίνησε επιθέσεις στο Λομβαρδικό βασίλειο του Μπενεβέντο που κατείχε το μεγαλύτερο τμήμα στη νότια Ιταλία. Οι φήμες ότι ήθελε να μετακινήσει ο νεαρός αυτοκράτορας την πρωτεύουσα του στις Συρακούσες του κόστισαν τη ζωή, δολοφονήθηκε στο λουτρό του (668). Ο γιος του Κωνσταντίνος Δ΄ αντιμετώπισε αμέσως μία εξέγερση στη Σικελία, μετέβη αμέσως στο νησί, συνέτριψε τους επαναστάτες και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνική γλώσσα ήταν η βασική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους του νησιού. Ο αυτοκράτορας Λέων Γ´ από τη Δυναστεία των Ισαύρων μετέφερε την εκκλησία της Σικελίας από τη δικαιοδοσία της εκκλησίας της Ρώμης στη δικαιοδοσία του πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης (740). Η Ισλαμική κατάκτηση της Σικελίας από τους Άραβες ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση με σημαντική αντίσταση, χρειάστηκε τουλάχιστον ένας αιώνας για να ολοκληρωθεί. Ο Γεώργιος Μανιάκης σαν αρχηγός του Βυζαντινού στρατού προσπάθησε τον 11ο αιώνα με Νορμανδούς μισθοφόρους να ανακαταλάβει το νησί αλλά συνάντησε μεγάλες δυσκολίες. Την εποχή που κυβερνούσαν οι Άραβες ακολούθησαν στο νησί ασταμάτητες Βυζαντινές εξεγέρσεις και πολλά ανατολικά τμήματα ανεξαρτητοποιήθηκαν. Οι Άραβες χώρισαν το νησί σε τρία τμήματα, επέτρεψαν πλήρη θρησκευτική ελευθερία στους Ορθόδοξους κατοίκους, ήταν υποχρεωμένοι μόνο να πληρώσουν χαράτσι. Το Εμιράτο της Σικελίας άρχισε να διασπάται από εσωτερικές συγκρούσεις.
Εβδομήντα χρόνια μετά την οριστική απώλεια της Σικελίας οι Βυζαντινοί επιχείρησαν να ανακαταλάβουν τη Σικελία με τον στρατηγό Μανιάκη (1038), ο ίδιος όμως δολοφονήθηκε σε μια Βυζαντινή εμφύλια σύγκρουση και δεν μπόρεσε να συνεχίσει το έργο του. Οι Νορμανδοί ωστόσο μπόρεσαν στα τέλη του αιώνα να ολοκληρώσουν την κατάκτηση (1091). Πολλοί Νορμανδοί είχαν την ενδυμασία, την ομιλία και την κόμμωση των Βυζαντινών και των Αράβων ενώ οι βασιλιάδες είχαν στα ανάκτορα τους ευνούχους και χαρέμια. Οι κάτοικοι ήταν γλωσσικά πριν τη Νορμανδική κατάκτηση κατά το ένα τρίτο Ελληνόφωνοι και κατά τα δύο τρίτα Αραβόφωνοι, μετά τη Νορμανδική κατάκτηση έγιναν εξ'ολοκλήρου Λατινόφωνοι. Σικελικός Εσπερινός ήταν η ονομασία της επανάστασης των Σικελών το 1282 ενάντια στο καθεστώς του Καρόλου του Ανδεγαυού, Γάλλου ευγενούς βασιλέα, ο οποίος με παπική συναίνεση είχε καταλάβει το Βασίλειο της Σικελίας 1268 και εμφανιζόταν ως ο επίδοξος κατακτητής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος σε συνεργασία με τον βασιλιά Πέτρο Γ΄ της Αραγωνίας πιστεύεται, ότι αναμείχθηκαν στη λαϊκή εξέγερση και τελικά η Σικελία πέρασε στον έλεγχο της Αραγονίας, ενώ σημαντική ήταν και η προδιάθεση των Σικελών να εκδιώξουν τους κυβερνήτες τους.
Η επανάσταση αυτή ήταν αποφασιστικής σημασίας για το Βυζάντιο, που διένυε κρίσιμη περίοδο μετά την πρόσφατη ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης (1261). Ο θανάσιμος κίνδυνος από τη Δύση, από τους Ανδεγαυούς του Καρόλου Α΄, είχε πλέον εξανεμιστεί. Με τη Σικελική όμως επανάσταση το βασίλειο του Καρόλου Α΄ αποδυναμώθηκε, μετά μάλιστα και τον θάνατο του τελευταίου (1284).
ΣΑΡΔΗΝΊΑ : Η Σαρδηνία είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί στη Μεσόγειο Θάλασσα και φημίζεται για τα διάφανα νερά της και τις χρυσές της αμμουδιές. Η Σαρδηνία ήταν και είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς διακοπών στην Ιταλία. Με 2.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, αυτό το νησί έχει αυτό που ζητά το 90% του πληθυσμού για τις διακοπές του. Η Σαρδηνία είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί στη Μεσόγειο Θάλασσα. Εκτός από βαθυγάλανα νερά και τις αμμώδες ακτές, μπορείς να εξερευνήσεις πόλεις, μεσαιωνικά χωριά και αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής.
Στις δυτικές ακτές της Σαρδηνίας, στο ακρωτήρι του Σαν Μάρκο κοντά στον κόλπο του Οριστάνο, θα βρείτε την αρχαία πόλη Θάρρος. Οι Φοίνικες μετέτρεψαν αυτό το αρχικά έρημο μέρος σε εμπορικό σταυροδρόμι, λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Η πόλη του Θάρρους εγκαταλείφθηκε ολοσχερώς το 1070, σήμερα όμως μπορείτε να επισκεφθείτε τον αρχαιολογικό χώρο και τα ερείπια που έχουν διασωθεί. Αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μόνο μία λέξη για να χαρακτηρίσουμε το μαγικό νησί της Σαρδηνίας αυτή είναι η «ποικιλία» – στα τοπία, στην Ιστορία και, βέβαια, στη γλώσσα. Στο νησί θα βρείτε διάσπαρτα τα ίχνη της Ιστορίας: προϊστορικά πέτρινα κωνικά κτίσματα, που θεωρούνται από τις αρχαιότερες αρχιτεκτονικές κατασκευές, αλλά και φοινικικά, ελληνικά και ρωμαϊκά ευρήματα, ισπανικές εκκλησίες και κάστρα Γενουατών, στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Σαρδηνία δεχόταν συχνές «επισκέψεις» απ’ όλους τους μεσογειακούς λαούς λόγω της στρατηγικής γεωγραφικής της θέσης. Ωστόσο, χωρίς να υποταχτούν ποτέ στους κατακτητές, οι ντόπιοι αποσύρονταν στα ενδότερα του νησιού, διατηρώντας έτσι άθικτα τα ήθη και τα έθιμά τους.
1) Η ηλιόλουστη πόλη του Κάλιαρι, με τα εκπληκτικά παλάτια και τα μεσαιωνικά κάστρα.
2) Το αρχαίο χωριό Μπόσα, με τα πολύχρωμα σπίτια και το γραφικό λιμάνι.
3) Το Αρχαιολογικό Μουσείο του Sant’Antioco, με μια συλλογή από σπάνια ευρήματα.
4) Το Nuraghe Arrubiu, ένα από τα μεγαλύτερα μεγαλιθικά οικοδομήματα στη Σαρδηνία, γνωστό για το κόκκινο χρώμα του.
5) Η αρχαιολογική περιοχή Nora, ένας από τους σημαντικότερους χώρους της Σαρδηνίας.
6) Η πόλη του Θάρρους και ο αρχαιολογικός του χώρος, που βρίσκεται στις δυτικές ακτές της Σαρδηνίας κοντά στο ακρωτήρι του Σαν Μάρκο.
7) Το σύμπλεγμα Su Nuraxi di Barumini, ένα από τα πιο εντυπωσιακά και καλά διατηρημένα παράδειγματα αμυντικών συμπλεγμάτων.
Το όνομα "Σαρδηνία" προέρχεται από την πανάρχαια ρίζα "-σάρδ" που προφέρεται στη Λατινική προφορά σαν "Σάρδα", εμφανίζεται στον "Λίθο της Νώρας" με το επίγραμμα "Σρδν", αυτό δείχνει ότι το όνομα υπήρχε πριν έρθουν οι Φοίνικες. Όπως δείχνουν οι Διάλογοι του Τιμαίου στον Πλάτων η Σαρδηνία αναφέρεται στην Αρχαία ελληνική λογοτεχνία με το όνομα "Σαρδώ" μια θρυλική γυναίκα που ήρθε στο νησί από τις Σάρδεις την πρωτεύουσα της Λυδίας. Πολλοί συγγραφείς ταυτίζουν τους αρχαίους Σαρδηνούς του πολιτισμού των Νουράγκι με τους "Σερντέν" ένας από τους Λαούς της Θάλασσας. Το όνομα έχει και λατρευτική σημασία παραπέμποντας στον επώνυμο μυθικό ήρωα του νησιού τον Σάρδο που τον προσφωνούσαν "Πατέρα των Σαρδηνίων", ίσως να προέρχεται και από το ουσιαστικό "Σαρδόνιος". Η Σαρδηνία ήταν γνωστή στην Κλασική αρχαιότητα και με άλλα ονόματα όπως "Ιχνούσα", "Σανδαλιώτις" και "Αργυρόφλεψ". Επώνυμος μυθικός ήρωας της Σαρδηνίας ήταν ο Σάρδος που αποβιβάστηκε στο νησί από την Τυνησία, ήταν γιος του "Μακήριδος" που ταυτίζεται με τον Έλληνα μυθικό ήρωα Ηρακλή, ήταν γνωστός με το όνομα αυτό στη Βόρεια Αφρική σύμφωνα με τις Βερβερικές γλώσσες. Ο Σάρδος έδωσε το όνομα του στη Σαρδηνία που ήταν γνωστή μέχρι την εποχή που ήρθε με έναν μεγάλο αριθμό ανδρών σαν "Ιχνούσα". Οι πληροφορίες για τον Σάρδο παρέχονται από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Σαλλούστιος και ο Παυσανίας. Ένας από τους πρώτους οικιστές σύμφωνα με τον Παυσανία αναφέρεται ο Νώραξ, εγγονός του μυθικού Γηρυόνη σαν γιος της της κόρης του Ερύθειας και του Ερμή, έφτασε στη νότια Σαρδηνία ίδρυσε την πόλη Νώρα και έγινε ο ήρωας της μυθολογίας των Νουράγκι.