Η Μάχη του Βαφέως διεξήχθη στις 27 Ιουλίου 1302 μεταξύ του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό τη διοίκηση του Οσμάν Α' και του στρατού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπό τη διοίκηση του Γεωργίου Μουζάλωνα. Η μάχη έληξε με νίκη των Οθωμανών, με αποτέλεσμα οι Οθωμανοί να εγκαθιδρύσουν το κράτος τους και να καταλάβουν τελικά τη Βιθυνία από τους Βυζαντινούς. Για να αντιμετωπίσει την απειλή για τη Νικομήδεια, ο Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος (βασ. 1282-1328), έστειλε μια βυζαντινή δύναμη από 2.000 άνδρες (οι μισοί απ' αυτούς ήταν Αλανοί μισθοφόροι, από τον Καύκασο), υπό τις διαταγές του Μέγα Εταιρειάρχη Γεώργιου Μουζάλωνα, με σκοπό να διασχίσει τον Βόσπορο και να βοηθήσει την πόλη. Στο πεδίο του Βαφέως στις 27 Ιουλίου 1302, οι Βυζαντινοί συνάντησαν 5.000 ιππείς του ελαφρού ιππικού υπό τη διοίκηση του φυλαρχου Οσμάν Α', καθώς επίσης και συμμαχικές δυνάμεις από τις τουρκικές φυλές της Παφλαγονίας (Ποντος) και του ποταμού Μαίανδρου (Ιωνία). Το τουρκικό ιππικό επιτέθηκε στους Βυζαντινούς, με το απόσπασμα των Αλανών να μη συμμετέχει στη μάχη. Οι Τούρκοι έσπασαν τη γραμμή των Βυζαντινών, αναγκάζοντας τον Μουζάλωνα να υποχωρήσει στη Νικομήδεια υπό την κάλυψη της δύναμης των Αλανών.
Επειτα από μία βαριά ήττα που υπέστη από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1302, ο Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος στράφηκε για βοήθεια στους Αλμογάβαρους πολεμιστές της Καταλανικής Εταιρείας, τον ισχυρότερο μισθοφορικό στρατό της εποχής. Παρά το υπέρογκο ποσό που ζήτησε ο αρχηγός τους, ιππότης Ρογήρος ντε Φλορ, ο βυζαντινός αυτοκράτορας τους προσέλαβε, διαπράττοντας αυτό που ο ιστορικός Donald Nicol αποκαλεί «το ακριβότερο από όλα τα λάθη» του Ανδρόνικου. Οταν, το 1305, ο Ρογήρος δολοφονήθηκε από ελληνικό χέρι στην Αδριανούπολη, οι Καταλανοί, ανεξέλεγκτοι, καλώντας και τους Τούρκους να περάσουν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος, ξεχύθηκαν στις θρακικές πεδιάδες, ρημάζοντας επί δύο χρόνια τα πάντα και αφήνοντας πίσω τους αυτό που οι βυζαντινοί χρονογράφοι αποκάλεσαν «σκυθική έρημο». Στο κάστρο Άπρος ο ετερογενής στρατός του Μιχαήλ Θ΄ (6.000 στρατός), που ήταν ενισχυμένος με Αλανούς και Τούρκους, δέχτηκε αποφασιστική ήττα (Ιούλιος 1305) από τους μισούς περίπου σε αριθμό Καταλανους. Οι Αλανοι νικήθηκαν και έφυγαν από την μάχη και οι Τουρκοπουλοι αυτομολησαν στους Καταλανους. Ο Βυζαντινός διάδοχος του θρόνου, που αγωνίστηκε γενναία στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και γλίτωσε με τη φυγή του στο Διδυμότειχο. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να οργανώσει την άμυνα των πιο σπουδαίων πόλεων της Θράκης ενώ η πεδινή χώρα εγκαταλείφτηκε στη μανία του εχθρού. Δύο ολόκληρα χρόνια τα εδάφη της Θράκης λεηλατήθηκαν και ερημώθηκαν από τους Καταλανούς, ενώ ο μειωμένος στρατός τους αυξήθηκε με ενισχύσεις από την πατρίδα τους και με την προσέλευση τουρκικών σωμάτων στρατού. Στη συνέχεια κινήθηκαν δυτικά, λεηλατώντας την ανατολική Μακεδονία, τη Χαλκιδική και το Αγιον Ορος, και, αφού πολιόρκησαν ανεπιτυχώς τη Θεσσαλονίκη, στράφηκαν νότια, καταλύοντας το γαλλικό δουκάτο των Αθηνών και Θηβών και εγκαθιδρύοντας μία καταλανική κυβέρνηση που κράτησε 77 ολόκληρα χρόνια (1311-1388). Η επίθεσή τους εναντίον της οχυρωμένης Θεσσαλονίκης την άνοιξη του 1308 αποκρούστηκε αποτελεσματικά.
Η δράση της Καταλανικής Εταιρείας στο Άγιο Όρος δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Εκτενώς με το θέμα ασχολήθηκε ο ιστορικός και πολιτικός Σπυρίδων Λάμπρος. Ο Θωμάς Μάγιστρος(τέλη 14ου αιώνα), γράφει για «φόνους μοναχών δίκην προβάτων και πυρπολήσεις των περισσοτέρων μονών». Ο Αγιορείτης Κοσμάς Βλάχος (1903), γράφει : «…Οι μοναχοί εσφάζοντο δίκην προβάτων και τα μοναστήρια έρημα κατελείφθησαν όσα δεν κατηδαφίσθησαν, τοσαύτη ήτο η καταστροφή ώστε εκ των 180 μονών του 11ου αιώνος και εκ των 300 ας αριθμεί ο πάπας Ινοκέντιος Γ’ (παντώς ναών και κελίων) κατά τας αρχάς του 13ου αιώνος, ελάχιστα διεσώθησαν μετά ταύτα, ώστε κατά το τέλος του 16ου αιώνος, μόνον 25 εξ αυτών ευρίσκομεν…». Παράλληλα, οι Καταλανοί, σχεδίαζαν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη. Είχαν μάλιστα φτιάξει σφραγίδα με την εικόνα του Αγίου Δημητρίου και χρυσό στέμμα. Ο Beranger de Roquefort υποσχόταν στους άνδρες του ότι θα λεηλατούσαν τη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα πλούσια πόλη και με πολλές χιλιάδες κατοίκους. Κατά βάθος, όμως, τα σχέδιά του έφταναν ως την κατάληψη του δουκάτου της Αθήνας, το οποίο εξουσίαζε η γαλλική οικογένεια de la Roche. Ο Δούκας των Αθηνών και Αυθέντης Άργους και Ναυπλίας Γκι Β' ντε λα Ρος πέθανε το 1308, σε ηλικία μόλις 28 ετών. Τον διαδέχθηκε ο Βάλτερ, κόμης της Μπριέν και του Λέτσε μετά από σύσκεψη των Φράγκων ηγεμόνων στη Μεγάλη Κούρτη (αυλή) της Αχαΐας. Ωστόσο, ο de Roquefort είχε γίνει μισητός στους άνδρες του για την όλη συμπεριφορά του. Έτσι, ο Θεοβάλδος Σεπόι (Cepoy), απεσταλμένος του πρίγκιπα Καρόλου του Βαλουά, οργάνωσε μια συνωμοσία που είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του de Roquefort και του αδελφού του και την κατάληξή τους στις φυλακές της Αμβέρσας όπου πέθαναν από λιμό. Οι Καταλανοί είχαν αρχίσει να πιέζονται και από τους Βυζαντινούς, που με επικεφαλής τον ικανότατο στρατηγό Χανδρηνό, τους κυνηγούσαν ασταμάτητα. Για να κόψουν τον δρόμο των Καταλανών προς τη Θράκη, οι Βυζαντινοί έκλεισαν το πέρασμα της Χριστούπολης (της Καβάλας), προς τη θάλασσα. Έτσι, οι Καταλανοί κατευθύνθηκαν στη Θεσσαλία. Εκεί έφτασαν την άνοιξη του 1309. Πολλοί από τους Τούρκους συμμάχους τους, τους εγκατέλειψαν. Ο Σεπόι, βλέποντας ότι έχει να κάνει με άναρχους τυχοδιώκτες που λεηλατούσαν ασταμάτητα τη Θεσσαλία, τους εγκατέλειψε κρυφά (1309). Όταν το αντιλήφθηκαν οι Καταλανοί, με μια πρωτόγνωρη ενέργεια σκότωσαν 14 από τους "αξιωματούχους" τους που είχαν συμμαχήσει με τον Σεπόι. Έτσι έμειναν ουσιαστικά "ακέφαλοι". Αποτελούσαν μια ανεξάρτητη, πλανόδια, στρατιωτική δημοκρατία. Ο στρατός τους περιλάμβανε Ισπανούς, Σικελούς και Τούρκους. Στη σφραγίδα και στο έμβλημά τους είχαν την εικόνα του προστάτη τους Αγίου Γεωργίου. Επί ένα χρόνο, όπως αναφέρει ο Νικηφόρος Γρηγοράς, το στίφος αυτό έμεινε στη Θεσσαλία, όπου έβρισκε τροφή, χρήματα και λεία για πλιάτσικο. Τελικά, πείστηκαν να φύγουν από τη Θεσσαλία και να κατέβουν προς το νότο. Ο Δούκας της Αθήνας εποφθαλμιούσε τμήματα της Θεσσαλίας και της Φθιώτιδας. Ήρθε έτσι σε συμφωνία με την Καταλανική Εταιρεία, να του προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για 6 μήνες. Ο μισθός τους; 2.900.000 φράγκα τον μήνα. Με τη βοήθεια των Καταλανών, ο Βάλτερ κατέλαβε περισσότερα από 30 οχυρά σημεία της Φθιώτιδας. Και πώς να μην γίνει αυτό, όταν οι φοβεροί Αλμογοβάροι (ορεσίβιοι) ,είχαν πάρει μέρος σε περισσότερες από εκατό (!) μάχες; Κάπου όμως, η συμφωνία χάλασε. Ή ο Δούκας δεν έδωσε 4 μηνιάτικα στους Καταλανούς ή εκείνοι του ζήτησαν, ως τιμάρια, κάποια από τα μέρη που είχαν καταλάβει για να εγκατασταθούν καθώς ήταν περιπλανώμενοι και πολλοί συνοδεύονταν από τις συζύγους ή τις ερωμένες τους. Μοιραία, ήρθε η ρήξη. Η καθοριστική μάχη έγινε στον Κηφισό ποταμό της Βοιωτίας, κοντά στην Κωπαΐδα, τον Μάρτιο του 1311. Το πεδίο της μάχης ήταν επιλεγμένο άριστα από τους Καταλανούς. Οι βαριά οπλισμένοι ιππότες επιτέθηκαν με ορμή εναντίον τους, όμως τα άλογά τους βούλιαζαν στις τελματώδεις εκτάσεις. Τα βέλη που εκτόξευαν εναντίον τους οι Καταλανοί και οι Τούρκοι που ανέλαβαν δράση στη συνέχεια, αποτελείωσαν τον στρατό του Βάλτερ. Σώθηκαν ελάχιστοι ιππότες, κάποιοι χάρη στις γνωριμίες τους με τους Καταλανούς. Ο ρήτορας Θεόδουλος, αναφέρει ότι "δεν έζησε ούτε πυρφόρος (ιερέας που φέρνει το ιερόν πυρ) για να αναγγείλει το γεγονός. Έτσι, οι Καταλανοί μπόρεσαν να μοιραστούν μεταξύ τους τις πόλεις και τα κάστρα του δουκάτου, εκτός από εκείνα της Αργολίδας. Οι χήρες των ιπποτών, έγιναν σύζυγοί τους. Κάθε στρατιώτης πήρε γυναίκα σύμφωνα με τις υπηρεσίες του. Έτσι, κάποιοι βρέθηκαν σύμφωνα με τον Καταλανό χρονικογράφο Ραμόν Μουντάνερ, σύζυγοι ευγενικών κυράδων "που δεν ήταν άξιοι να τους δώσουν ούτε νερό για να πλύνουν τα χέρια τους". Εύκολα οι Καταλανοί κυριάρχησαν στην Αθήνα και όρισαν αρχηγό τους ένα από τους αιχμαλώτους τους, τον Ρογήρο Ντελόρ. Έτσι έπεσε το δουκάτο των Αθηνών, μετά από 100 και πλέον χρόνια φραγκικής κυριαρχίας.
Αν στη νότια Ελλάδα η ανάμνηση εκείνης της βαρβαρότητας ξεθώριασε και ένα μέρος του καταλανικού ανθρώπινου δυναμικού απορροφήθηκε από τους ντόπιους πληθυσμούς, στο Αγιον Ορος, όπου η διατήρηση των παραδόσεων έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα, φαίνεται πως ποτέ δεν συγχώρησαν την καταλανική επιδρομή. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με κάποιες αγιορειτικές παραδόσεις, υπήρξαν και Καταλανοί που προσηλυτίστηκαν στην Ορθοδοξία και έγιναν μοναχοί (Richard Dawkins). Αλλωστε, ένας από τους κορυφαίους αγιογράφους του 16ου αιώνα, ο Φράγκος ο Κατελάνος από τη Θήβα (παρεκκλήσι Αγίου Νικολάου Μεγίστης Λαύρας, καθολικό Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων), είχε ενδεχομένως, καθώς δηλώνει και το προσωνύμιό του, καταλανική καταγωγή. Πάντως, ενώ το καταλανικό δουκάτο Αθηνών και Θηβών στην ελληνική ιστορία περνάει ως μία απλή παρένθεση, για τους Καταλανούς αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της δικής τους ιστορίας και καταγράφεται ως μία περίοδος ώσμωσης των δύο πολιτισμών, ελληνικού και καταλανικού.
Το Άγιον Όρος, από την άφιξη των πρώτων αναχωρητών, ιδιαίτερα από την εποχή της ίδρυσης των μεγάλων μονών τις τελευταίες δεκαετίες του 10ου αιώνα, ήταν συνεχώς εκτεθειμένο σε ληστρικές επιδρομές διαφόρων πειρατών και ληστών, στις οποίες από τα τέλη του 13ου αιώνα πρωτοστατούσαν οι Τούρκοι, απειλώντας τις μονές των ανατολικών ακτών του Όρους. Όμως, σε σύγκριση με όλους αυτούς, οι επιθέσεις των Καταλανών, οι οποίοι εισέβαλαν από την χερσαία πλευρά του Αγίου Όρους, ως προς την σφοδρότητα και την διάρκειά τους, από το καλοκαίρι του 1307 έως την άνοιξη του 1309, ξεπέρασαν όλες τις μέχρι τότε επιδρομές. Οι πολυάριθμες βυζαντινές πηγές που αναφέρονται στην άφιξη των Καταλανών στο Βυζάντιο, στην αποστασία τους από την αυτοκρατορία και στους πολέμους που διεξήγαγαν στην Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και Αττική, μας δίνουν ελάχιστες ειδήσεις για τα δεινά και τις φρικαλεότητες που υπέστησαν οι Αγιορείτες από τις επιθέσεις τους. Για τον λόγο αυτό Ο βίος του αρχιεπισκόπου Δανιήλ του Β΄, ο οποίος ήταν ηγούμενος της Mονής Χιλανδαρίου καθ’ όλη την διάρκεια των επιθέσεων των Καταλανών, αποτελεί μοναδική πηγή για τα γεγονότα αυτά, ιδιαίτερα με την λεπτομερή περιγραφή των επιθέσεων των Καταλανών κατά του Χιλανδαρίου και των πολιορκιών της σερβικής μονής. Ο άγιος Δανιήλ ο Β΄ Αρχιεπίσκοπος Σερβίας υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της μεσαιωνικής Σερβίας. Ήδη από την τοποθέτησή του στην ηγουμενία της μονής Χιλανδαρίου το 1306 έχαιρε της εκτίμησης του κράλη Μιλούτιν λόγω των ικανοτήτων του. Μετά την ηγουμενική του θητεία στο Άγιον όρος ανέπτυξε εξαιρετική ποιμαντική, κτητορική και συγγραφική δραστηριότητα η οποία συνεχίστηκε και μετά την ανάδειξή του σε Αρχιεπίσκοπο της Σερβικής Εκκλησίας (1324).
Ο συγγραφέας του Βίου συνδέει τις αφηγήσεις για τις επιθέσεις των Καταλανών με την αφήγηση για την τοποθέτηση του Δανιήλ ως ηγουμένου του Χιλανδαρίου και την άφιξή του στη Μονή. Έχει σημασία να αναφέρουμε ότι ο Δανιήλ εξελέγη ηγούμενος στη Σερβία σε σύναξη στην οποία παρίστατο ο κράλης Μιλούτιν (Milutin) και ο αρχιεπίσκοπος Ευστάθιος. Υποθέτουμε ότι ο κράλης Μιλούτιν και η σερβική σύναξη ήταν ενημερωμένοι για τον κίνδυνο που απειλούσε το Άγιον Όρος από τις επιθέσεις των Καταλανών και, θέλοντας να βοηθήσουν στην υπεράσπιση της μονής, μερίμνησαν να εκλεγεί ηγούμενος άτομο, οι ικανότητες του οποίου ήταν ήδη δοκιμασμένες και πολύ γνωστές. Πιστεύουμε ότι η ζωή και η δράση του Δανιήλ στην Σερβία συνέβαλαν στην εκλογή του ως ηγουμένου. Θεωρούμε ότι οι Καταλανοί, σύμφωνα με τον Βίο, άρχισαν τις επιθέσεις κατά του Αγίου Όρους «λίγο διάστημα» μετά την άφιξη του Δανιήλ στο Χιλανδάρι, γεγονός που θα μπορούσε να είχε συμβεί στο δεύτερο μισό του 1306, ή στις αρχές του 1307. Προσειλκυσμένοι από τις αφηγήσεις για τον μεγάλο πλούτο των αγιορείτικων μονών, οι Καταλανοί έστρεψαν τις επιθέσεις τους ακριβώς ενάντια σ’ αυτές: «Διότι οι άπιστοι αυτοί λαοί… αφού ήρθαν στο Άγιον Όρος, πολλούς ιερούς ναούς πυρπόλησαν και άρπαξαν όλα τους τα πλούτη και πήραν αιχμαλώτους στην σκλαβιά, και όσοι έμειναν λιμοκτονούν» (Βίος, 259).
Κατά την διάρκεια των επιθέσεων εναντίον των οχυρωμένων μονών οι Καταλανοί εφάρμοζαν την ίδια τεχνική όπως όταν κατακτούσαν τις οχυρωμένες θρακικές πόλεις: πρώτα προσπαθούσαν να τις κατακτήσουν με τα όπλα και στην συνέχεια, σε περίπτωση που δεν το κατάφερναν, προσπαθούσαν με όπλο την πείνα να αναγκάσουν τους κατοίκους τους να παραδοθούν. Σε τέτοιες ιδιαίτερα δύσκολες συγκυρίες ο Δανιήλ ήταν ηγούμενος του Χιλανδαρίου, που σημαίνει όχι μόνο πνευματικός πατέρας της αδελφότητας, αλλά ταυτόχρονα και ηγέτης της άμυνας της Μονής. Το Χιλανδάρι και οι άλλες αγιορείτικες μονές, ακόμη στην αρχή της επίθεσης, άνοιξαν τις πύλες τους σε πολλούς κατοίκους των κοντινών περιοχών της Χαλκιδικής, οι οποίες, περισσότερο από τις μονές, ήταν εκτεθειμένες στις λεηλασίες και στην απειθάρχητη συμπεριφορά των ανδρών της Καταλανικής Εταιρείας. Δεδομένου ότι οι αγιορείτικες μονές προμηθεύονταν τα περισσότερα αναγκαία τρόφιμα από τα απομακρυσμένα μετόχια τους, είχαν μεγάλα αποθέματα. Ο βιογράφος του Δανιήλ περιγράφει πολύ γλαφυρά την επίθεση των Καταλανών στο Χιλανδάρι, στο οποίο έφθασαν, όπως όλα δείχνουν, χωρίς να συναντήσουν κάποια σοβαρή αντίσταση. Και τότε: «Πλήθος από αυτούς άρχισαν, άλλοι μεν να κόβουν την κεντρική πύλη της ένδοξης μονής του Χιλανδαρίου και άλλοι από την πίσω πλευρά να γκρεμίζουν τα τείχη της οχύρωσης, θέλοντας να εισχωρήσουν. Γιατί τα βέλη τα έριχναν βροχή τα χέρια των απίστων και οι πολεμικές σάλπιγγες ηχούσαν, και οι ίδιοι έκραζαν με μια φωνή επιτιθέμενοι. Γιατί ήταν φοβερή η θέα της πολεμικής τους στρατιάς» (Βίος, 259).
Τα τείχη της Μονής άντεξαν στην επίθεση αυτή. Οι επιδρομείς δεν αποσύρθηκαν και συνέχισαν την πολιορκία. Στην διάρκεια της πολιορκίας: «…τα περισσότερα τρόφιμα στην ένδοξη μονή, στο Χιλανδάρι, καταναλώθηκαν, έτσι και ο ευλογημένος Δανιήλ και όσοι ήταν μαζί του δεν είχαν τι να γευματίσουν. Μόνο μέσα από το χώμα ξεδιάλεγαν φλούδες φακής και αυτές έτρωγαν, και πολλοί από αυτούς παρακαλούσαν τον Θεό να πεθάνουν, και οι υπόλοιποι από αυτούς φεύγοντας έξω πέθαιναν» (Βίος, 260).
Για την μοίρα αυτών των τελευταίων, ο βιογράφος του Δανιήλ αναφέρεται σε ένα ακόμη σημείο: «Πολλοί από τους μοναχούς που ήταν στην μονή αυτή, μη μπορώντας να αντέξουν τόση λύπη, εγκατέλειψαν τον κύρη τους, τον κυρ Δανιήλ μου, μόνο του και οι ίδιοι έφυγαν […] Γιατί αυτούς τους έπιασαν οι άπιστοι, άλλους σκότωσαν και άλλους οδήγησαν στην σκλαβιά» (Βίος, 258).
Για τον Δανιήλ, ο οποίος διοικούσε την ζωή στη Μονή, χωρίς καμία αμφιβολία άρχιζε μια πολύ δύσκολη στιγμή όταν η Μονή έμεινε χωρίς τρόφιμα. Το στοιχείο αυτό για την έλλειψη τροφίμων δεν είναι αρκετό για να συμπεράνουμε την διάρκεια της πολιορκίας του Χιλανδαρίου, διότι στη Μονή, όπως έχουμε ήδη πει, κατέφυγαν πολλοί άνθρωποι, με αποτέλεσμα τα τρόφιμα να καταναλωθούν γρηγορότερα. Οι πολιορκίες των Καταλανών μπορούσαν να διαρκέσουν και πολλούς μήνες (για παράδειγμα, το οχυρό της Μαδύτου το πολιορκούσαν επί οκτώ μήνες). Στο τέλος, όταν δεν μπόρεσαν να αναγκάσουν τους κατοίκους του Χιλανδαρίου να παραδοθούν ούτε με τα όπλα ούτε με την πείνα, οι επιδρομείς αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν, όμως με την πρόθεση να επιστρέψουν, γεγονός για το οποίο διαβάζουμε στον Βίο: «Και όταν αυτοί οι πανούργοι είδαν ότι δεν μπορούν να εισχωρήσουν στην μονή, καβάλησαν τα άλογά τους και έφυγαν, γεμάτοι οργή και λύσσα, απειλώντας τον ευλογημένο ότι όταν θα ξαναγυρίσουν θα το καταστρέψουν» (Βίος, 260).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το χρονικό της σημερινής καταλανικής πρωτοβουλίας, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο τροβαδούρος Τζουζέπ Τέρο και ο ποιητής Κάρλες Ντουάρτε, δύο σημαντικοί καλλιτέχνες και λόγιοι, από τους πρωτεργάτες της μεταφρανκικής καταλανικής αφύπνισης. Η υπόθεση ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια, όταν ο Τέρο δεν έγινε δεκτός από τον αρχοντάρη κάποιας αγιορείτικης μονής επειδή ήταν Καταλανός. Σοκαρισμένος ανακάλυψε ότι για τους ελληνικούς προσκυνηματικούς οδηγούς οι Καταλανοί ήταν συνώνυμο περίπου του απόλυτου κακού, πράγμα που δεν έπαψε να τον βασανίζει τα επόμενα χρόνια. Οταν ο φίλος του Κάρλες Ντουάρτε ανέλαβε την πολιτική θέση του γενικού γραμματέα της Τζενεραλιντάντ, ο Τέρο του διηγήθηκε την τραυματική του εμπειρία, ρίχνοντας και μια ιδέα που είχε ωριμάσει στο κεφάλι του: για να επανορθώσει η Καταλωνία, θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει την αναστήλωση ενός αγιορείτικου μνημείου! Αναγνωρίζοντας τη βαθύτερη πολιτική και πολιτισμική σημασία που μια τέτοια χειρονομία θα είχε στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, ο Ντουάρτε υιοθέτησε και προώθησε την ιδέα στον τότε πρόεδρο Πουγιόλ και στη συνέχεια επεξεργάστηκε το σχέδιο νόμου, το οποίο και υπερψηφίστηκε από το καταλανικό κοινοβούλιο. Ήμουν παρών κατά την επίσκεψη του Κάρλες Ντουάρτε στη Μονή Βατοπαιδίου, στις 2 Νοεμβρίου 2003, όταν ρυθμίστηκαν οι τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου, το οποίο προέβλεπε τη χρηματοδότηση της αποκατάστασης ενός ιστορικού κτιρίου του 16ου αιώνα, το οποίο θα στεγάσει στο ισόγειο το δοχείο λαδιού και στον όροφο το περίφημο σκευοφυλάκιο της Μονής. Στη θερμή συνάντηση με τον ηγούμενο αρχιμανδρίτη Εφραίμ, ο Κάρλες Ντουάρτε, αναφερόμενος στις καταλανικές επιδρομές του 14ου αιώνα, τόνισε με μεγάλη ομολογουμένως γενναιότητα ότι «σήμερα η Καταλωνία θέλει να σβήσει αυτό το στίγμα από την ιστορία της» και ότι «οι Καταλανοί είναι ένας λαός που μαθαίνει από τα λάθη του». Και εξήγησε ότι «η απόφαση της Τζενεραλιντάντ, ένας θερμός εναγκαλισμός μεταξύ Ελλάδας και Καταλωνίας, αποτελεί μία χειρονομία φιλίας και αναγνώρισης της εκπληκτικής κληρονομιάς, σε ό,τι αφορά το πνεύμα, την ηθική και την καλλιτεχνική δημιουργία, που η Ελλάδα χάρισε στις χώρες της Μεσογείου και στον κόσμο ολόκληρο». Η μόνιμη έκθεση που θα εγκατασταθεί στο περίφημο βατοπαιδινό σκευοφυλάκιο θα περιλαμβάνει τα πολυτιμότερα δώρα ηγεμόνων και πατριαρχών προς τη Μονή, αντικείμενα υψηλής βυζαντινής τέχνης που χρονολογούνται από τον 10ο ως τον 15ο αιώνα. Το έργο, κόστους 240.000 ευρώ, τελειώνει σύντομα και ήδη προγραμματίζεται ο επίσημος εγκαινιασμός του το ερχόμενο φθινόπωρο (2005), παρουσία της νέας καταλανικής ηγεσίας υπό τον πρόεδρο Πασκουάλ Μαραγκάγ, οπότε θα τοποθετηθεί στο εξωτερικό του κτιρίου εγχάρακτη αναμνηστική πλάκα που θα πιστοποιεί τη χορηγία της Καταλωνίας.
Πηγή : https://www.pemptousia.gr/2018/03/i-epidromes-ton-katalanon-sto-agion-oros-xeperasan-kathe-allo-proigoumeno/
http://www.kathimerini.gr/226141/article/politismos/arxeio-politismoy/katalanikh-apozhmiwsh-meta-700-eth
https://www.protothema.gr/stories/article/645316/katalaniki-etaireia-oi-foveroi-misthoforoi-pou-prokalesan-terasties-katastrofes-stin-ellada-tou-14ou-aiona/
http://eranistis.net/wordpress/2017/10/16/η-μεγάλη-εταιρία-των-καταλανών-ἤτο/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μάχη_του_Βαφέως
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Apros
Επειτα από μία βαριά ήττα που υπέστη από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1302, ο Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος στράφηκε για βοήθεια στους Αλμογάβαρους πολεμιστές της Καταλανικής Εταιρείας, τον ισχυρότερο μισθοφορικό στρατό της εποχής. Παρά το υπέρογκο ποσό που ζήτησε ο αρχηγός τους, ιππότης Ρογήρος ντε Φλορ, ο βυζαντινός αυτοκράτορας τους προσέλαβε, διαπράττοντας αυτό που ο ιστορικός Donald Nicol αποκαλεί «το ακριβότερο από όλα τα λάθη» του Ανδρόνικου. Οταν, το 1305, ο Ρογήρος δολοφονήθηκε από ελληνικό χέρι στην Αδριανούπολη, οι Καταλανοί, ανεξέλεγκτοι, καλώντας και τους Τούρκους να περάσουν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος, ξεχύθηκαν στις θρακικές πεδιάδες, ρημάζοντας επί δύο χρόνια τα πάντα και αφήνοντας πίσω τους αυτό που οι βυζαντινοί χρονογράφοι αποκάλεσαν «σκυθική έρημο». Στο κάστρο Άπρος ο ετερογενής στρατός του Μιχαήλ Θ΄ (6.000 στρατός), που ήταν ενισχυμένος με Αλανούς και Τούρκους, δέχτηκε αποφασιστική ήττα (Ιούλιος 1305) από τους μισούς περίπου σε αριθμό Καταλανους. Οι Αλανοι νικήθηκαν και έφυγαν από την μάχη και οι Τουρκοπουλοι αυτομολησαν στους Καταλανους. Ο Βυζαντινός διάδοχος του θρόνου, που αγωνίστηκε γενναία στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και γλίτωσε με τη φυγή του στο Διδυμότειχο. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να οργανώσει την άμυνα των πιο σπουδαίων πόλεων της Θράκης ενώ η πεδινή χώρα εγκαταλείφτηκε στη μανία του εχθρού. Δύο ολόκληρα χρόνια τα εδάφη της Θράκης λεηλατήθηκαν και ερημώθηκαν από τους Καταλανούς, ενώ ο μειωμένος στρατός τους αυξήθηκε με ενισχύσεις από την πατρίδα τους και με την προσέλευση τουρκικών σωμάτων στρατού. Στη συνέχεια κινήθηκαν δυτικά, λεηλατώντας την ανατολική Μακεδονία, τη Χαλκιδική και το Αγιον Ορος, και, αφού πολιόρκησαν ανεπιτυχώς τη Θεσσαλονίκη, στράφηκαν νότια, καταλύοντας το γαλλικό δουκάτο των Αθηνών και Θηβών και εγκαθιδρύοντας μία καταλανική κυβέρνηση που κράτησε 77 ολόκληρα χρόνια (1311-1388). Η επίθεσή τους εναντίον της οχυρωμένης Θεσσαλονίκης την άνοιξη του 1308 αποκρούστηκε αποτελεσματικά.
Η δράση της Καταλανικής Εταιρείας στο Άγιο Όρος δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Εκτενώς με το θέμα ασχολήθηκε ο ιστορικός και πολιτικός Σπυρίδων Λάμπρος. Ο Θωμάς Μάγιστρος(τέλη 14ου αιώνα), γράφει για «φόνους μοναχών δίκην προβάτων και πυρπολήσεις των περισσοτέρων μονών». Ο Αγιορείτης Κοσμάς Βλάχος (1903), γράφει : «…Οι μοναχοί εσφάζοντο δίκην προβάτων και τα μοναστήρια έρημα κατελείφθησαν όσα δεν κατηδαφίσθησαν, τοσαύτη ήτο η καταστροφή ώστε εκ των 180 μονών του 11ου αιώνος και εκ των 300 ας αριθμεί ο πάπας Ινοκέντιος Γ’ (παντώς ναών και κελίων) κατά τας αρχάς του 13ου αιώνος, ελάχιστα διεσώθησαν μετά ταύτα, ώστε κατά το τέλος του 16ου αιώνος, μόνον 25 εξ αυτών ευρίσκομεν…». Παράλληλα, οι Καταλανοί, σχεδίαζαν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη. Είχαν μάλιστα φτιάξει σφραγίδα με την εικόνα του Αγίου Δημητρίου και χρυσό στέμμα. Ο Beranger de Roquefort υποσχόταν στους άνδρες του ότι θα λεηλατούσαν τη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα πλούσια πόλη και με πολλές χιλιάδες κατοίκους. Κατά βάθος, όμως, τα σχέδιά του έφταναν ως την κατάληψη του δουκάτου της Αθήνας, το οποίο εξουσίαζε η γαλλική οικογένεια de la Roche. Ο Δούκας των Αθηνών και Αυθέντης Άργους και Ναυπλίας Γκι Β' ντε λα Ρος πέθανε το 1308, σε ηλικία μόλις 28 ετών. Τον διαδέχθηκε ο Βάλτερ, κόμης της Μπριέν και του Λέτσε μετά από σύσκεψη των Φράγκων ηγεμόνων στη Μεγάλη Κούρτη (αυλή) της Αχαΐας. Ωστόσο, ο de Roquefort είχε γίνει μισητός στους άνδρες του για την όλη συμπεριφορά του. Έτσι, ο Θεοβάλδος Σεπόι (Cepoy), απεσταλμένος του πρίγκιπα Καρόλου του Βαλουά, οργάνωσε μια συνωμοσία που είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του de Roquefort και του αδελφού του και την κατάληξή τους στις φυλακές της Αμβέρσας όπου πέθαναν από λιμό. Οι Καταλανοί είχαν αρχίσει να πιέζονται και από τους Βυζαντινούς, που με επικεφαλής τον ικανότατο στρατηγό Χανδρηνό, τους κυνηγούσαν ασταμάτητα. Για να κόψουν τον δρόμο των Καταλανών προς τη Θράκη, οι Βυζαντινοί έκλεισαν το πέρασμα της Χριστούπολης (της Καβάλας), προς τη θάλασσα. Έτσι, οι Καταλανοί κατευθύνθηκαν στη Θεσσαλία. Εκεί έφτασαν την άνοιξη του 1309. Πολλοί από τους Τούρκους συμμάχους τους, τους εγκατέλειψαν. Ο Σεπόι, βλέποντας ότι έχει να κάνει με άναρχους τυχοδιώκτες που λεηλατούσαν ασταμάτητα τη Θεσσαλία, τους εγκατέλειψε κρυφά (1309). Όταν το αντιλήφθηκαν οι Καταλανοί, με μια πρωτόγνωρη ενέργεια σκότωσαν 14 από τους "αξιωματούχους" τους που είχαν συμμαχήσει με τον Σεπόι. Έτσι έμειναν ουσιαστικά "ακέφαλοι". Αποτελούσαν μια ανεξάρτητη, πλανόδια, στρατιωτική δημοκρατία. Ο στρατός τους περιλάμβανε Ισπανούς, Σικελούς και Τούρκους. Στη σφραγίδα και στο έμβλημά τους είχαν την εικόνα του προστάτη τους Αγίου Γεωργίου. Επί ένα χρόνο, όπως αναφέρει ο Νικηφόρος Γρηγοράς, το στίφος αυτό έμεινε στη Θεσσαλία, όπου έβρισκε τροφή, χρήματα και λεία για πλιάτσικο. Τελικά, πείστηκαν να φύγουν από τη Θεσσαλία και να κατέβουν προς το νότο. Ο Δούκας της Αθήνας εποφθαλμιούσε τμήματα της Θεσσαλίας και της Φθιώτιδας. Ήρθε έτσι σε συμφωνία με την Καταλανική Εταιρεία, να του προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για 6 μήνες. Ο μισθός τους; 2.900.000 φράγκα τον μήνα. Με τη βοήθεια των Καταλανών, ο Βάλτερ κατέλαβε περισσότερα από 30 οχυρά σημεία της Φθιώτιδας. Και πώς να μην γίνει αυτό, όταν οι φοβεροί Αλμογοβάροι (ορεσίβιοι) ,είχαν πάρει μέρος σε περισσότερες από εκατό (!) μάχες; Κάπου όμως, η συμφωνία χάλασε. Ή ο Δούκας δεν έδωσε 4 μηνιάτικα στους Καταλανούς ή εκείνοι του ζήτησαν, ως τιμάρια, κάποια από τα μέρη που είχαν καταλάβει για να εγκατασταθούν καθώς ήταν περιπλανώμενοι και πολλοί συνοδεύονταν από τις συζύγους ή τις ερωμένες τους. Μοιραία, ήρθε η ρήξη. Η καθοριστική μάχη έγινε στον Κηφισό ποταμό της Βοιωτίας, κοντά στην Κωπαΐδα, τον Μάρτιο του 1311. Το πεδίο της μάχης ήταν επιλεγμένο άριστα από τους Καταλανούς. Οι βαριά οπλισμένοι ιππότες επιτέθηκαν με ορμή εναντίον τους, όμως τα άλογά τους βούλιαζαν στις τελματώδεις εκτάσεις. Τα βέλη που εκτόξευαν εναντίον τους οι Καταλανοί και οι Τούρκοι που ανέλαβαν δράση στη συνέχεια, αποτελείωσαν τον στρατό του Βάλτερ. Σώθηκαν ελάχιστοι ιππότες, κάποιοι χάρη στις γνωριμίες τους με τους Καταλανούς. Ο ρήτορας Θεόδουλος, αναφέρει ότι "δεν έζησε ούτε πυρφόρος (ιερέας που φέρνει το ιερόν πυρ) για να αναγγείλει το γεγονός. Έτσι, οι Καταλανοί μπόρεσαν να μοιραστούν μεταξύ τους τις πόλεις και τα κάστρα του δουκάτου, εκτός από εκείνα της Αργολίδας. Οι χήρες των ιπποτών, έγιναν σύζυγοί τους. Κάθε στρατιώτης πήρε γυναίκα σύμφωνα με τις υπηρεσίες του. Έτσι, κάποιοι βρέθηκαν σύμφωνα με τον Καταλανό χρονικογράφο Ραμόν Μουντάνερ, σύζυγοι ευγενικών κυράδων "που δεν ήταν άξιοι να τους δώσουν ούτε νερό για να πλύνουν τα χέρια τους". Εύκολα οι Καταλανοί κυριάρχησαν στην Αθήνα και όρισαν αρχηγό τους ένα από τους αιχμαλώτους τους, τον Ρογήρο Ντελόρ. Έτσι έπεσε το δουκάτο των Αθηνών, μετά από 100 και πλέον χρόνια φραγκικής κυριαρχίας.
Αν στη νότια Ελλάδα η ανάμνηση εκείνης της βαρβαρότητας ξεθώριασε και ένα μέρος του καταλανικού ανθρώπινου δυναμικού απορροφήθηκε από τους ντόπιους πληθυσμούς, στο Αγιον Ορος, όπου η διατήρηση των παραδόσεων έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα, φαίνεται πως ποτέ δεν συγχώρησαν την καταλανική επιδρομή. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με κάποιες αγιορειτικές παραδόσεις, υπήρξαν και Καταλανοί που προσηλυτίστηκαν στην Ορθοδοξία και έγιναν μοναχοί (Richard Dawkins). Αλλωστε, ένας από τους κορυφαίους αγιογράφους του 16ου αιώνα, ο Φράγκος ο Κατελάνος από τη Θήβα (παρεκκλήσι Αγίου Νικολάου Μεγίστης Λαύρας, καθολικό Μονής Βαρλαάμ Μετεώρων), είχε ενδεχομένως, καθώς δηλώνει και το προσωνύμιό του, καταλανική καταγωγή. Πάντως, ενώ το καταλανικό δουκάτο Αθηνών και Θηβών στην ελληνική ιστορία περνάει ως μία απλή παρένθεση, για τους Καταλανούς αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της δικής τους ιστορίας και καταγράφεται ως μία περίοδος ώσμωσης των δύο πολιτισμών, ελληνικού και καταλανικού.
Το Άγιον Όρος, από την άφιξη των πρώτων αναχωρητών, ιδιαίτερα από την εποχή της ίδρυσης των μεγάλων μονών τις τελευταίες δεκαετίες του 10ου αιώνα, ήταν συνεχώς εκτεθειμένο σε ληστρικές επιδρομές διαφόρων πειρατών και ληστών, στις οποίες από τα τέλη του 13ου αιώνα πρωτοστατούσαν οι Τούρκοι, απειλώντας τις μονές των ανατολικών ακτών του Όρους. Όμως, σε σύγκριση με όλους αυτούς, οι επιθέσεις των Καταλανών, οι οποίοι εισέβαλαν από την χερσαία πλευρά του Αγίου Όρους, ως προς την σφοδρότητα και την διάρκειά τους, από το καλοκαίρι του 1307 έως την άνοιξη του 1309, ξεπέρασαν όλες τις μέχρι τότε επιδρομές. Οι πολυάριθμες βυζαντινές πηγές που αναφέρονται στην άφιξη των Καταλανών στο Βυζάντιο, στην αποστασία τους από την αυτοκρατορία και στους πολέμους που διεξήγαγαν στην Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και Αττική, μας δίνουν ελάχιστες ειδήσεις για τα δεινά και τις φρικαλεότητες που υπέστησαν οι Αγιορείτες από τις επιθέσεις τους. Για τον λόγο αυτό Ο βίος του αρχιεπισκόπου Δανιήλ του Β΄, ο οποίος ήταν ηγούμενος της Mονής Χιλανδαρίου καθ’ όλη την διάρκεια των επιθέσεων των Καταλανών, αποτελεί μοναδική πηγή για τα γεγονότα αυτά, ιδιαίτερα με την λεπτομερή περιγραφή των επιθέσεων των Καταλανών κατά του Χιλανδαρίου και των πολιορκιών της σερβικής μονής. Ο άγιος Δανιήλ ο Β΄ Αρχιεπίσκοπος Σερβίας υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της μεσαιωνικής Σερβίας. Ήδη από την τοποθέτησή του στην ηγουμενία της μονής Χιλανδαρίου το 1306 έχαιρε της εκτίμησης του κράλη Μιλούτιν λόγω των ικανοτήτων του. Μετά την ηγουμενική του θητεία στο Άγιον όρος ανέπτυξε εξαιρετική ποιμαντική, κτητορική και συγγραφική δραστηριότητα η οποία συνεχίστηκε και μετά την ανάδειξή του σε Αρχιεπίσκοπο της Σερβικής Εκκλησίας (1324).
Ο συγγραφέας του Βίου συνδέει τις αφηγήσεις για τις επιθέσεις των Καταλανών με την αφήγηση για την τοποθέτηση του Δανιήλ ως ηγουμένου του Χιλανδαρίου και την άφιξή του στη Μονή. Έχει σημασία να αναφέρουμε ότι ο Δανιήλ εξελέγη ηγούμενος στη Σερβία σε σύναξη στην οποία παρίστατο ο κράλης Μιλούτιν (Milutin) και ο αρχιεπίσκοπος Ευστάθιος. Υποθέτουμε ότι ο κράλης Μιλούτιν και η σερβική σύναξη ήταν ενημερωμένοι για τον κίνδυνο που απειλούσε το Άγιον Όρος από τις επιθέσεις των Καταλανών και, θέλοντας να βοηθήσουν στην υπεράσπιση της μονής, μερίμνησαν να εκλεγεί ηγούμενος άτομο, οι ικανότητες του οποίου ήταν ήδη δοκιμασμένες και πολύ γνωστές. Πιστεύουμε ότι η ζωή και η δράση του Δανιήλ στην Σερβία συνέβαλαν στην εκλογή του ως ηγουμένου. Θεωρούμε ότι οι Καταλανοί, σύμφωνα με τον Βίο, άρχισαν τις επιθέσεις κατά του Αγίου Όρους «λίγο διάστημα» μετά την άφιξη του Δανιήλ στο Χιλανδάρι, γεγονός που θα μπορούσε να είχε συμβεί στο δεύτερο μισό του 1306, ή στις αρχές του 1307. Προσειλκυσμένοι από τις αφηγήσεις για τον μεγάλο πλούτο των αγιορείτικων μονών, οι Καταλανοί έστρεψαν τις επιθέσεις τους ακριβώς ενάντια σ’ αυτές: «Διότι οι άπιστοι αυτοί λαοί… αφού ήρθαν στο Άγιον Όρος, πολλούς ιερούς ναούς πυρπόλησαν και άρπαξαν όλα τους τα πλούτη και πήραν αιχμαλώτους στην σκλαβιά, και όσοι έμειναν λιμοκτονούν» (Βίος, 259).
Κατά την διάρκεια των επιθέσεων εναντίον των οχυρωμένων μονών οι Καταλανοί εφάρμοζαν την ίδια τεχνική όπως όταν κατακτούσαν τις οχυρωμένες θρακικές πόλεις: πρώτα προσπαθούσαν να τις κατακτήσουν με τα όπλα και στην συνέχεια, σε περίπτωση που δεν το κατάφερναν, προσπαθούσαν με όπλο την πείνα να αναγκάσουν τους κατοίκους τους να παραδοθούν. Σε τέτοιες ιδιαίτερα δύσκολες συγκυρίες ο Δανιήλ ήταν ηγούμενος του Χιλανδαρίου, που σημαίνει όχι μόνο πνευματικός πατέρας της αδελφότητας, αλλά ταυτόχρονα και ηγέτης της άμυνας της Μονής. Το Χιλανδάρι και οι άλλες αγιορείτικες μονές, ακόμη στην αρχή της επίθεσης, άνοιξαν τις πύλες τους σε πολλούς κατοίκους των κοντινών περιοχών της Χαλκιδικής, οι οποίες, περισσότερο από τις μονές, ήταν εκτεθειμένες στις λεηλασίες και στην απειθάρχητη συμπεριφορά των ανδρών της Καταλανικής Εταιρείας. Δεδομένου ότι οι αγιορείτικες μονές προμηθεύονταν τα περισσότερα αναγκαία τρόφιμα από τα απομακρυσμένα μετόχια τους, είχαν μεγάλα αποθέματα. Ο βιογράφος του Δανιήλ περιγράφει πολύ γλαφυρά την επίθεση των Καταλανών στο Χιλανδάρι, στο οποίο έφθασαν, όπως όλα δείχνουν, χωρίς να συναντήσουν κάποια σοβαρή αντίσταση. Και τότε: «Πλήθος από αυτούς άρχισαν, άλλοι μεν να κόβουν την κεντρική πύλη της ένδοξης μονής του Χιλανδαρίου και άλλοι από την πίσω πλευρά να γκρεμίζουν τα τείχη της οχύρωσης, θέλοντας να εισχωρήσουν. Γιατί τα βέλη τα έριχναν βροχή τα χέρια των απίστων και οι πολεμικές σάλπιγγες ηχούσαν, και οι ίδιοι έκραζαν με μια φωνή επιτιθέμενοι. Γιατί ήταν φοβερή η θέα της πολεμικής τους στρατιάς» (Βίος, 259).
Τα τείχη της Μονής άντεξαν στην επίθεση αυτή. Οι επιδρομείς δεν αποσύρθηκαν και συνέχισαν την πολιορκία. Στην διάρκεια της πολιορκίας: «…τα περισσότερα τρόφιμα στην ένδοξη μονή, στο Χιλανδάρι, καταναλώθηκαν, έτσι και ο ευλογημένος Δανιήλ και όσοι ήταν μαζί του δεν είχαν τι να γευματίσουν. Μόνο μέσα από το χώμα ξεδιάλεγαν φλούδες φακής και αυτές έτρωγαν, και πολλοί από αυτούς παρακαλούσαν τον Θεό να πεθάνουν, και οι υπόλοιποι από αυτούς φεύγοντας έξω πέθαιναν» (Βίος, 260).
Για την μοίρα αυτών των τελευταίων, ο βιογράφος του Δανιήλ αναφέρεται σε ένα ακόμη σημείο: «Πολλοί από τους μοναχούς που ήταν στην μονή αυτή, μη μπορώντας να αντέξουν τόση λύπη, εγκατέλειψαν τον κύρη τους, τον κυρ Δανιήλ μου, μόνο του και οι ίδιοι έφυγαν […] Γιατί αυτούς τους έπιασαν οι άπιστοι, άλλους σκότωσαν και άλλους οδήγησαν στην σκλαβιά» (Βίος, 258).
Για τον Δανιήλ, ο οποίος διοικούσε την ζωή στη Μονή, χωρίς καμία αμφιβολία άρχιζε μια πολύ δύσκολη στιγμή όταν η Μονή έμεινε χωρίς τρόφιμα. Το στοιχείο αυτό για την έλλειψη τροφίμων δεν είναι αρκετό για να συμπεράνουμε την διάρκεια της πολιορκίας του Χιλανδαρίου, διότι στη Μονή, όπως έχουμε ήδη πει, κατέφυγαν πολλοί άνθρωποι, με αποτέλεσμα τα τρόφιμα να καταναλωθούν γρηγορότερα. Οι πολιορκίες των Καταλανών μπορούσαν να διαρκέσουν και πολλούς μήνες (για παράδειγμα, το οχυρό της Μαδύτου το πολιορκούσαν επί οκτώ μήνες). Στο τέλος, όταν δεν μπόρεσαν να αναγκάσουν τους κατοίκους του Χιλανδαρίου να παραδοθούν ούτε με τα όπλα ούτε με την πείνα, οι επιδρομείς αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν, όμως με την πρόθεση να επιστρέψουν, γεγονός για το οποίο διαβάζουμε στον Βίο: «Και όταν αυτοί οι πανούργοι είδαν ότι δεν μπορούν να εισχωρήσουν στην μονή, καβάλησαν τα άλογά τους και έφυγαν, γεμάτοι οργή και λύσσα, απειλώντας τον ευλογημένο ότι όταν θα ξαναγυρίσουν θα το καταστρέψουν» (Βίος, 260).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το χρονικό της σημερινής καταλανικής πρωτοβουλίας, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο τροβαδούρος Τζουζέπ Τέρο και ο ποιητής Κάρλες Ντουάρτε, δύο σημαντικοί καλλιτέχνες και λόγιοι, από τους πρωτεργάτες της μεταφρανκικής καταλανικής αφύπνισης. Η υπόθεση ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια, όταν ο Τέρο δεν έγινε δεκτός από τον αρχοντάρη κάποιας αγιορείτικης μονής επειδή ήταν Καταλανός. Σοκαρισμένος ανακάλυψε ότι για τους ελληνικούς προσκυνηματικούς οδηγούς οι Καταλανοί ήταν συνώνυμο περίπου του απόλυτου κακού, πράγμα που δεν έπαψε να τον βασανίζει τα επόμενα χρόνια. Οταν ο φίλος του Κάρλες Ντουάρτε ανέλαβε την πολιτική θέση του γενικού γραμματέα της Τζενεραλιντάντ, ο Τέρο του διηγήθηκε την τραυματική του εμπειρία, ρίχνοντας και μια ιδέα που είχε ωριμάσει στο κεφάλι του: για να επανορθώσει η Καταλωνία, θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει την αναστήλωση ενός αγιορείτικου μνημείου! Αναγνωρίζοντας τη βαθύτερη πολιτική και πολιτισμική σημασία που μια τέτοια χειρονομία θα είχε στο πλαίσιο της ενωμένης Ευρώπης, ο Ντουάρτε υιοθέτησε και προώθησε την ιδέα στον τότε πρόεδρο Πουγιόλ και στη συνέχεια επεξεργάστηκε το σχέδιο νόμου, το οποίο και υπερψηφίστηκε από το καταλανικό κοινοβούλιο. Ήμουν παρών κατά την επίσκεψη του Κάρλες Ντουάρτε στη Μονή Βατοπαιδίου, στις 2 Νοεμβρίου 2003, όταν ρυθμίστηκαν οι τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου, το οποίο προέβλεπε τη χρηματοδότηση της αποκατάστασης ενός ιστορικού κτιρίου του 16ου αιώνα, το οποίο θα στεγάσει στο ισόγειο το δοχείο λαδιού και στον όροφο το περίφημο σκευοφυλάκιο της Μονής. Στη θερμή συνάντηση με τον ηγούμενο αρχιμανδρίτη Εφραίμ, ο Κάρλες Ντουάρτε, αναφερόμενος στις καταλανικές επιδρομές του 14ου αιώνα, τόνισε με μεγάλη ομολογουμένως γενναιότητα ότι «σήμερα η Καταλωνία θέλει να σβήσει αυτό το στίγμα από την ιστορία της» και ότι «οι Καταλανοί είναι ένας λαός που μαθαίνει από τα λάθη του». Και εξήγησε ότι «η απόφαση της Τζενεραλιντάντ, ένας θερμός εναγκαλισμός μεταξύ Ελλάδας και Καταλωνίας, αποτελεί μία χειρονομία φιλίας και αναγνώρισης της εκπληκτικής κληρονομιάς, σε ό,τι αφορά το πνεύμα, την ηθική και την καλλιτεχνική δημιουργία, που η Ελλάδα χάρισε στις χώρες της Μεσογείου και στον κόσμο ολόκληρο». Η μόνιμη έκθεση που θα εγκατασταθεί στο περίφημο βατοπαιδινό σκευοφυλάκιο θα περιλαμβάνει τα πολυτιμότερα δώρα ηγεμόνων και πατριαρχών προς τη Μονή, αντικείμενα υψηλής βυζαντινής τέχνης που χρονολογούνται από τον 10ο ως τον 15ο αιώνα. Το έργο, κόστους 240.000 ευρώ, τελειώνει σύντομα και ήδη προγραμματίζεται ο επίσημος εγκαινιασμός του το ερχόμενο φθινόπωρο (2005), παρουσία της νέας καταλανικής ηγεσίας υπό τον πρόεδρο Πασκουάλ Μαραγκάγ, οπότε θα τοποθετηθεί στο εξωτερικό του κτιρίου εγχάρακτη αναμνηστική πλάκα που θα πιστοποιεί τη χορηγία της Καταλωνίας.
Πηγή : https://www.pemptousia.gr/2018/03/i-epidromes-ton-katalanon-sto-agion-oros-xeperasan-kathe-allo-proigoumeno/
http://www.kathimerini.gr/226141/article/politismos/arxeio-politismoy/katalanikh-apozhmiwsh-meta-700-eth
https://www.protothema.gr/stories/article/645316/katalaniki-etaireia-oi-foveroi-misthoforoi-pou-prokalesan-terasties-katastrofes-stin-ellada-tou-14ou-aiona/
http://eranistis.net/wordpress/2017/10/16/η-μεγάλη-εταιρία-των-καταλανών-ἤτο/
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μάχη_του_Βαφέως
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Apros
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου