Ο Παυσανίας, Σπαρτιάτης στρατηγός και ναύαρχος, έζησε τον 5ο π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Κλεόμβροτου κι ανιψιός του Λεωνίδα, του ήρωα των Θερμοπυλών. Απόκτησε μεγάλη φήμη και δόξα ζηλευτή ανάμεσα στους Έλληνες, καθώς το 479 π.Χ., κάτω απ' τις δικές του διαταγές, τα ελληνικά στρατεύματα νίκησαν στις Πλαταιές το στρατό του Μαρδόνιου.
Στα 479 π.Χ. έγινε στις Πλαταιές η μεγάλη, ένδοξη για τους Έλληνες μάχη, που στάθηκε η τελευταία των μηδικών πολέμων στην αρχαία Ελλάδα. Μετά απ' την ήττα του στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Ξέρξης, αφήνοντας το Μαρδόνιο στη Θεσσαλία, έφυγε για την Περσία. Ο Μαρδόνιος προσπάθησε να συνεννοηθεί με τους ΑΘηναίους, προτείνοντάς τους να συμμαχήσουν μαζί του με διάφορα ανταλλάγματα. Οι Αθηναίοι όμως αρνήθηκαν περήφανα κι έτσι ο Μαρδόνιος με τους 300.000 στρατιώτες του στρατοπέδεψε στην κοιλάδα του Ασωπού, κοντά στις Πλαταιές. Με αρχηγό το Σπαρτιάτη Παυσανία, οι ελληνικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στην Ελευσίνα (110.000 Έλληνες ή μόνο 37.000). Στην κρισιμότερη στιγμή της μάχης σκοτώθηκε ο Μαρδόνιος και οι Έλληνες, με ορμή, μπήκαν στο στρατόπεδο των Περσών και τους κατάσφαξαν. Απ' τη στρατιά του Μαρδονίου μόνο λίγες χιλιάδες πολεμιστών σώθηκαν. Κοσμοϊστορική ήταν η σημασία της μάχης των Πλαταιών, γιατί η Ελλάδα ελευθερώθηκε για πάντα απ' την ξένη εισβολή. Από τότε η πόλη των Πλαταιών κηρύχτηκε ιερή και απαραβίαστη και, αφού ξαναχτίστηκε με τη βοήθεια των Αθηναίων, έζησε μέχρι τα χρόνια του πελοποννησιακού πολέμου ειρηνικά και ήσυχα. Οι Πλαταιείς, για την αντρεία που έδειξαν, τιμήθηκαν με βραβείο αντρείας και πήραν και χρηματική αμοιβή 80 τάλαντα. Η νίκη των Πλαταιών μεγάλωσε τις φιλοδοξίες του και έπεισε τους Σπαρτιάτες να του αναθέσουν την αρχηγία του στόλου στην εκστρατεία που θα έκαναν για την ανάκτηση των νησιών του Αιγαίου, των στενών του Ελλήσποντου, της Σηστού και του Βυζαντίου, απ' τους Πέρσες. Καταλαμβάνοντας τις πόλεις της Θράκης, που είχαν πάρει στα χέρια τους οι Πέρσες, έμεινε κατάπληκτος μπροστά στα αμύθητα πλούτη των βαρβάρων αρχηγών και θαμπώθηκε απ' την πολυτελέστατη ζωή που έκαναν. Οι φήμες έλεγαν ότι λιτοδίαιτος Σπαρτιάτης, που είχε ανατραφεί στη σκληρή και γεμάτη στερήσεις ζωή του στρατοπέδου, έδωσε στον εαυτό του την άδεια να ντύνεται πλούσια και να ζει με πολυτέλεια. Αλλά η ανάθεση της αρχηγίας του ελληνικού στόλου στον Αριστείδη και τον Κίμωνα ανέτρεψε τα σχέδιά του και έγινε αφορμή για να τον κατηγορήσουν ότι πρόδωσε τις αρχές της Σπάρτης κι έκανε προσπάθεια να συνεννοηθεί με τους Πέρσες, για να παραδώσει την Ελλάδα και να τον αναγνωρίσουν σατράπη τους. Εξαναγκάστηκε να επιστρέψει στη Σπάρτη και οδηγήθηκε σε δίκη στην οποία αρχικά κατόρθωσε ν' αθωωθεί, υποστηρίζοντας πως οι συνεννοήσεις του με τον Ξέρξη ήταν πολεμικοί ελιγμοί. Όμως οι κατήγοροί του παρουσίασαν ενοχοποιητικό γράμμα, που είχε στείλει στον Πέρση σατράπη Αρτάβαζο. Καταδικασμένος τελικά σε θάνατο, ο άλλοτε νικητής των Πλαταιών, κατάφυγε ικέτης στο ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, όπου μη μπορώντας οι συμπολίτες του να τον συλλάβουν, αφού έχτισαν την έξοδο του ναού, άνοιξαν τη στέγη και τον άφησαν να πεθάνει το 468π.Χ. απ' το κρύο και την πείνα. Λέγεται ότι την πρώτη πέτρα για να χτίσουν την πόρτα την έβαλε η μητέρα του, η Θεανώ, που, μη θέλοντας να έχει γιο προδότη, πήρε μέρος στην τιμωρία.
Πηγή: http://www.livepedia.gr/index.php/Παυσανίας
http://www.hellinon.net/NeesSelides/Platees.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου