Ο αιγυπτιακός στρατός του Ιμπραημ στην Αρκαδια, σε μία μάχη το 1825, εναντίον των επαναστατημένων Ελλήνων, δέν κατάφερε νά περικυκλώσει τούς Έλληνες ενόπλους, αλλά στήν πορεία του γιά τή Βυτίνα, συνέλαβε πλήθος από γυναικόπαιδα πού είχαν κρυφτεί στό ελατόδασος έξω από τό χωριό. Οι Οθωμανοί αξιωματικοί καί οι μπέηδες επέλεξαν τίς ωραιότερες γυναίκες καί τίς μοιράστηκαν μεταξύ τους, ενώ τίς υπόλοιπες γυναίκες καί τά παιδιά τούς έστειλαν στή Μεθώνη γιά νά τούς μεταφέρουν στή συνέχεια στά σκλαβοπάζαρα τής Αφρικής. Οι γέροι πού δέν έπιαναν καλές τιμές σφάζονταν επί τόπου. Ο Ιμπραήμ άρπαξε γιά σκλάβες τίς τρείς κόρες τού Θεόδωρου Ταμπακόπουλου, τήν κόρη τού Αθανασίου Σουφλέρη από τήν Αλωνίσταινα, τίς δύο κόρες τού παπά Γιάννη από τή Βυτίνα καί πλήθος από άλλες κοπέλες από ονομαστές οικογένειες. Αφού έφερε τόν γιατρό του καί μία γυναίκα ηλικιωμένη νά τίς εξετάσει γιά νά διαπιστώσει ότι ήταν παρθένες καί δέν είχαν κάποια αρρώστια, τίς πάντρεψε μέ τούς αγάδες του, ενώ αυτός νυμφεύθηκε τήν ωραιότερη, τήν κόρη τού Τριαντάφυλλου. Μία κοπέλλα πού δέν τόν ήθελε, ο σαδιστής πασάς τήν πούλησε σέ δεκαοκτώ αραπάδες γιά νά τήν μεταχειριστούν όπως αυτοί ήθελαν. Ο μουσουλμάνος πασάς Ιμπραημ, μετά την ήττα των Ελλήνων στα Τρικορφα της Αρκαδιας, παρέμεινε στή Βυτίνα γιά νά χαρεί τίς νεοφερμένες σκλάβες τού χαρεμιού του καί από εκεί συνέχισε νά στέλνει στρατιωτικά αποσπάσματα εναντίον τών υποχωρούντων Ελλήνων. Η κατάσταση ήταν δραματική, καθώς οι στρατιώτες τού Κολοκοτρώνη έπρεπε νά φροντίσουν καί τόν άμαχο πληθυσμό πού περιφέρονταν πανικόβλητος καί δέν ήξερε "πού τήν κεφαλήν κλίναι". Οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν καί έκαψαν τά Μαγούλιανα, γενέτειρα τού Φωτάκου. Ο μόνος πάλι πού τούς αψήφησε καί τούς πολέμησε ήταν ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, πού λίγο έλλειψε νά συλληφθεί από τόν εχθρό. Η καταδίωξη τών Ελλήνων ενόπλων καί τών αμάχων συνεχίστηκε αδιάκοπα. Ο Ιμπραήμ προσπάθησε νά εξοντώσει τούς οπλαρχηγούς καί νά σβήσει μιά γιά πάντα τήν εξέγερση τών απίστων στόν Μοριά. Αφού έκαψε τή Βυτίνααναχώρησε πρός τά δυτικά σκορπώντας στό πέρασμά του φωτιά καί σίδερο. Κατέσκαψε τά Λαγκάδια αναζητώντας τούς Δεληγιανναίους μέ τίς οικογένειές τους, αλλά δέν κατάφερε νά τούς εντοπίσει καθώς είχαν κρυφτεί σέ μία μεγάλη σπηλιά στό Σπαθάρι. Η σπηλιά χωρούσε τριακόσια άτομα καί οι Δεληγιανναίοι είχαν συγκεντρώσει σέ αυτή πολλές προμήθειες. Οι ανιχνευτές τών Αιγυπτίων παρ' ολίγο νά τούς ανακαλύψουν, αλλά τούς έσωσε μία ραγδαία βροχή πού σκέπασε τά ίχνη τους. Ο βάρβαρος πασάς, όταν έμαθε ότι δέν μπόρεσαν οι άνδρες του νά αιχμαλωτίσουν τούς Δεληγιανναίους, έβαλε φωτιά στά αρχοντικά τους, στίς εκκλησίες τού χωριού καί σέ τριακόσια ακόμα σπίτια. Τότε, χάθηκαν πολύτιμα βιβλία καί έγγραφα πού αφορούσαν τήν ιστορία τής Πελοποννήσου, ενώ εξαφανίστηκε όλη η αλληλογραφία τής οικογένειας μέ σημειώσεις, ημερολόγια, περιγραφές από τήν ειρηνική ζωή καί απολογισμούς από τίς μάχες κλπ. Ο Ιμβραήμ, αφού διέμεινεν επ' ολίγον εις τά Λαγκάδια, επέστρεψεν εις τήν Τριπολιτσάν άγων πλήθη αιχμαλώτων καί κοπάδια αιγοπροβάτων καί πολλήν άλλην λείαν. (Υπολογίζεται ότι άρπαξε 3000 γυναικόπαιδα καί ότι κατέστρεψε τά τρία τέταρτα τής επαρχίας Καρύταινας). Η επαρχία τής Καρυταίνης καί όλοι οι τόποι από τούς οποίους επερνούσαν τά αιγυπτιακά τάγματα κατελεηλατήθησαν καί κατεκάησαν. Οι Αιγύπτιοι μετά πάσαν επιδρομήν των επέστρεφαν εις τήν Τριπολιτσάν φέροντες ολοένα καί νέους αιχμαλώτους, ενώ τά υψηλότερα βουνά καί αι φυσικαί κρύπται των εγέμιζαν από τά πλήθη εκείνων πού επρόφθαιναν νά διαφύγουν καί ήσαν ικανοί διά τά δραματικάς πορείας πρός τά κρημνώδη καί υψηλότερα μέρη. Πολλοί από τούς αγομένους εις τήν Τριπολιτσάν αιχμαλώτους καί αι επιλεγόμεναι νέαι καί ωραίαι γυναίκες καί πλήθος εφήβων εστάλησαν τότε εις τό Ναυαρίνον διά νά εξαποσταλούν εκείθεν εις τήν Αλεξάνδρειαν διά τών πλοίων διά νά χρησιμοποιηθούν ως δούλοι. Στις αρχές του 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας έφτασε στην Ελλάδα ως ο πρώτος Κυβερνήτης των απελευθερωμένων ελληνικών εδαφών. Πολύ σύντομα ο Αυστριακός Αντον Πρόκες φον Οστεν (1795-1876), που υπήρξε αργότερα πρεσβευτής της Αυστρίας στην Αθήνα από το 1834, ανέλαβε να φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή. Επειδή η Αυστρία διατηρούσε καλές σχέσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Οστεν ανέλαβε να παίξει το μεσάζοντα για την ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων. Το ελληνικό Σύνταγμα της Επιδαύρου είχε καταργήσει τη δουλεία ανθρώπων κάθε εθνικότητας και θρησκείας. Αλλά αυτό δεν ίσχυε για τους Τούρκους και Αιγυπτίους. Σ' ένα από τα γράμματά του προς τη Βιέννη, που έχει αναφέρει ο ομότιμος καθηγητής Πολυχρόνης Ενεπικίδης (Briefe nach Wien 1824-1843), ο Αυστριακός απεσταλμένος περιγράφει το ιστορικό της αποστολής του που μοιάζει μ' ένα χριστουγεννιάτικο ή πρωτοχρονιάτικο παραμύθι, αν και είναι αληθινή. Στις 30 Μαρτίου 1828 ο Αντον Πρόκες φον Οστεν έφτασε στη Μεθώνη, στη νότια Πελοπόννησο, με το πλοίο «Αφροδίτη» και έδωσε εντολή να υψώσουν την αυστριακή σημαία δίπλα στην ελληνική στο ιστίο του πλοίου και στη συνέχεια να ρίξουν άγκυρα ανάμεσα στα τουρκικά σκάφη. «Ο νεοτερισμός της παρουσίας αυτής γέμισε τα καταστρώματα των πλοίων με κόσμο και τράβηξε τη μισή αιγυπτιακή στρατιά στην ακτή. Κανείς όμως δεν τόλμησε να δείξει μια κάποια απρέπεια». Ο φον Οστεν δεν άργησε να συναντηθεί με τον Ιμπραήμ, που του έκανε καλή εντύπωση, και στη διάρκεια της παραμονής του στο αιγυπτιακό στρατόπεδο έκανε συζητήσεις με τον Αιγύπτιο ηγέτη που ξεπέρασαν το θέμα της ανταλλαγής των αιχμαλώτων και άπτονταν της ναυμαχίας του Ναβαρίνου κ.ά. «Ο Ιμπραήμ -έγραψε ο φον Οστεν- έχει εύρωστο παράστημα, η έκφραση της φυσιογνωμίας του δείχνει καλοσύνη, η στάση και η γλώσσα του αξιοπρέπεια. Τη φυσική του ευθυμία έδειχνε να την παραλύει το σοβαρό ύφος, ίσως μία έγνοια». Κάποια στιγμή ο Οστεν παρουσίασε τους αιχμαλώτους που κρατούσαν οι Ελληνες για ν' ανταλλαγούν με συμπατριώτες τους. «Οταν του παρουσίασα τους 113 Αιγυπτίους, πράγμα που το έκανα κατά έναν τρόπο που να τον συγκινήσει, μου ανταπέδωσε τον αυτό αριθμό Γαστουνιωτών. Αρνήθηκα αυτή του την πρόταση και τον παρεκάλεσα να μου δώσει γυναίκες και παιδιά, όπως είχα την εντολή και σύμφωνα με τον ονομαστικό κατάλογο». Ο Ιμπράημ απάντησε: «Εχω στην ιδιοκτησία μου μόνο 17 άτομα και αυτά θέλω να σας τα δώσω. Ο,τι είναι παραπάνω ανήκουν σε άλλους και δεν έχω κανένα δικαίωμα να πειράξω την ξένη αυτή ιδιοκτησία». Ο Αιγύπτιος ηγέτης υποσχέθηκε να εξαγοράσει Ελληνες σκλάβους από τους άλλους Αιγύπτιους «ιδιοκτήτες» και «κράτησε το λόγο του». Ο Οστεν μεταξύ άλλων παρακάλεσε για την επιστροφή «της όμορφης Λέλλης από το Μεσολόγγι», αλλά ο Ιμπραήμ είπε ότι την είχαν πάει ήδη στην Αίγυπτο, αλλά επίσης για το λόγο ότι την είχε αρνηθεί και στο Γάλλο ναύαρχο Δεριγνί, «που την απαιτούσε βίαια και με την απειλή πως με τα κανόνια του θα κάνει στάχτη τη Μεθώνη». Στις 2 Απριλίου ο Ιμπραήμ «κάνει δώρο» στον Οστεν «έναν παπά και 11 Ελληνες και εξαγόρασε από τη σκλαβιά πολλές γυναίκες και παιδιά». Αλλά εκείνη τη μέρα την ακολούθησε μια άλλη λιγότερο ευνοϊκή για το ανθρώπινο παζάρι, καθώς «η επιλογή των σκλάβων μεταβλήθηκε με το πλήθος των μεσαζόντων εμπόρων και των διαπραγματευτών, που σέρνονταν κρυφά ή συνωστίζονταν σε μια βασανιστική υπόθεση. Ο αριθμός των σκλάβων ήταν δυστυχώς πολύ μεγάλος και οι απαιτήσεις των ιδιοκτητών τους τις περισσότερες φορές τόσο αδιάντροπες, που μου ήταν δύσκολο να απαιτήσω από τον Ιμπραήμ πασά ν' ακούσει τις επιθυμίες μου. Εν τούτοις τις παρουσίασα! Σε μια εμπορική δουλειά, όπου το εμπόρευμα είναι άνθρωποι, μπορεί βέβαια κανείς να επιδείξει φιλαργυρία, ακόμη και να προβεί σε χαμηλού επιπέδου ενέργειες, τις οποίες δεν θα έκανε ακόμη και αν επρόκειτο για έναν σωρό χρυσάφι. Ο Ιμπραήμ επέπληξε το άδικο των επιθυμιών μου. Επέμεινα στις απαιτήσεις μου προσπαθώντας να τον πείσω. Αρνιόταν, πράγμα που θα έκανα και εγώ στη θέση του, να πληρώσει υπερβολικές τιμές. Εδειχνα επίτηδες ότι με είχε η υπόθεση προσβάλει, απέρριψα μάλιστα και την πρόσκλησή του για το βράδυ. Αλλά ένα συγκινητικό γεγονός ματαίωσε την άλλη μέρα την απόφασή μου αυτή. Μία νεαρή Μεσολογγίτισα είχε δραπετεύσει από τον αφέντη της. Είχε φτάσει ώς το κατώφλι της κατοικίας μου και ρίχτηκε στα πόδια μου ικετεύοντάς με να τη σώσω. Προηγουμένως είχα απελευθερώσει την αδελφή της. Η κοπελίτσα με συγκινούσε αφάνταστα, αλλά δεν τολμούσα να ελπίζω πως θα ήταν δυνατό να πετύχω την απελευθέρωσή της». Μετά την απόδραση της Ελληνίδας το σπίτι όπου έμενε ο Οστεν περικυκλώθηκε από εκατοντάδες Τούρκους. Ο Αυστριακός πρέσβης έδωσε εντολή «στον θαυμάσιο ναυτικό δόκιμο Bourguignon» να την οδηγήσει μέσα από το πλήθος στον Ιμπραήμ. Με τα κιάλια ο Οστεν παρακολουθούσε την πορεία των δύο νέων. Κάποια στιγμή ο Bourguignon ανέσυρε το ξίφος του, ενώ το πλήθος τούς περιέσφιγγε. Τελικά έφτασαν «στο περίπτερο του πασά». Το αποτέλεσμα δεν ήταν ευνοϊκό. Ο αξιωματικός επέστρεψε χωρίς το κορίτσι. Ο Οστεν αποφάσισε να πάει ο ίδιος στον Ιμπραήμ. «Τον παρεκάλεσα να πει να φέρουν το κορίτσι, το οποίο και έκανε. Ικέτευε εκείνον κι εμένα κι έμεινε ήσυχο με τα χείλη κολλημένα στην άκρη της φορεσιάς του. Τότε σηκώθηκα και είπα: "Για το γιο του Μεχμέτ Αλί (δηλ. του Ιμπραήμ), το γιο του πιο πλούσιου ανθρώπου στην Ανατολή, είσαι πολύ ακριβή, αλλά εγώ σε αγοράζω, εγώ. Γιατί δεν θέλω να βαραίνει το αίμα σου στη συνείδησή μου"». Με τα λόγια αυτά ο Οστεν έφερε τον Ιμπραήμ στο φιλότιμο και «τότε σηκώθηκε ο ευγενικός αυτός άνθρωπος, που όσον αφορά την ψυχοσύνθεσή του δεν είχα κάνει λάθος (...) και βάζοντας το ένα του χέρι στο ώμο μου και με το άλλο ρίχνοντας το κορίτσι στην αγκαλιά μου, φώναξε: "Εγώ την αγοράζω, εγώ". Ετσι πέρασε αυτό το κορίτσι στη δική μου ιδιοκτησία.(...) Εν τω μεταξύ είχαν καταφύγει στην "Αφροδίτη" από την πόλη και μερικοί άλλοι που τους είχαν απολύσει. Ενα αγοράκι επτά χρόνων, που είχε σωθεί καταφεύγοντας στο δωμάτιό μου και του οποίου ο αφέντης προσπαθούσε να το πάρει πίσω. Το πήγα εγώ ο ίδιος λαθραία στην "Αφροδίτη" μέσα σ' ένα φορτίο με παξιμάδια». Η αποστολή Οστεν είχε αποδώσει καρπούς και η «Αφροδίτη» αγκυροβόλησε παραφορτωμένη με ανθρώπους στις ελληνοκρατούμενες περιοχές και όπως τόνισε ο Αυστριακός πρέσβης: «Ο Καποδίστριας έδεινε πολύ ευχαριστημένος με την επιτυχία της αποστολής μου». Μέσα στο βιβλίο του Ι.Μ. Χατζηφώτη «Η καθημερινή ζωή των Ελλήνων στην Τουρκοκρατία» ότι ακόμη κι ο Φαρούκ, ο τελευταίος βασιλιάς της Αιγύπτου, είχε δεσμούς αίματος με την Ελλάδα! Ας διαβάσουμε το σχετικό απόσπασμα. «… Ο Ιμπραήμ έστειλε χιλιάδες Έλληνες αιχμαλώτους από την Πελοπόννησο στην Αίγυπτο, όπου τους αγόρασαν από τα σκλαβοπάζαρα πλούσιοι Αιγύπτιοι μουσουλμάνοι. Εκτός από τις προσπάθειες που κατέβαλε ο πρόξενος της Ελλάδας και πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας (1843) εθνικός ευεργέτης Μιχαήλ Τοσίτσας, αποκορύφωση των οποίων ήταν να περιληφθεί στη συνθήκη της 27/9 Αυγούστου 1828, που υπογράφτηκε στην Αλεξάνδρεια μεταξύ Κόδριγκτον και Μωχάμετ Άλυ, άρθρο με το οποίο απελευθερώνονταν όλοι οι Έλληνες σκλάβοι που είχαν μεταφερθεί από το Μοριά, τόσο ο πατριάρχης Ιερόθεος στο Καϊρο όσο και ο ηγούμενος της μονής του Αγίου Σάββα στην Αλεξάνδρεια πρωτοσύγκελλος Γεράσιμος ενεργούν για την απελευθέρωσή τους. Το μοναστήρι αυτό υπήρξε κατά την περίοδο εκείνη καταφύγιο για τους Έλληνες αιχμαλώτους και δούλους που προσέτρεξαν εκεί (Βλ. Θ. Δ. Μοσχονά: Πληροφορίαι περί των εν Αιγύπτω Ελλήνων δούλων της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αλεξάνδρεια 1947, σσ. 11-13 Ι. Μ. Χατζηφώτη: Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1992, σσ. 78-79). Όπως ήταν φυσικό, ένας αριθμός Ελλήνων σκλάβων αφομοιώθηκε, ιδίως ωραίες γυναίκες που χάθηκαν στα χαρέμια της Ανατολής. Μία από αυτές ήταν η σύζυγος ενός τσαγκάρη της Μεθώνης, που έφυγε με τον Αιγύπτιο στρατηγό Σολιμάν. Ο Μ. Γιαλουράκης αφηγείται την ιστορία της με τα παρακάτω λόγια: «Η Μαρία, όπως την έλεγαν, γέννησε μια κόρη με τον στρατηγό, που την παντρεύτηκε ο Σερίφ πασάς. Το παιδί τους, παντρεύτηκε το Σαμπρί πασά. Έκανε μαζί του τρία παιδιά. Το ένα έγινε βασίλισσα της Αιγύπτου. Η Νάζλι, μητέρα του τελευταίου βασιλιά, του Φαρούκ. Η Μαρία διατηρούσε στο παλάτι της δύο εικονίσματα. Της Παναγίας και του Αγίου Γεωργίου κι είχε αφήσει παραγγελία να μη σβήσουνε το καντήλι τους μετά το θάνατό της, στην πιστή της υπηρέτρια, Ελληνίδα επίσης. Ένα από τα εικονίσματα αυτά, ο άγιος Γεώργιος βρίσκεται σήμερα [1967] στην κατοχή της Καϊρινής Αναστασίας Καφούτη απ’ την Ικαρία που το κληρονόμησε απ' τον θείο της Νικ. Αγορόπουλο, στον οποίο το είχε εμπιστευθεί η υπηρέτριά της Μαρία» (Η Αίγυπτος των Ελλήνων, Αθήνα 11967, σσ. 105-106).
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=409260
http://www.sakketosaggelos.gr/Article/5458/
http://www.agiasofia.com/epanastasis/epanastasis28.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου