Οι Παστούν, (Pashtun), ανάλογα με τη διάλεκτό τους, αποτελούν μια εθνότητα-φυλή Αφγανών που αριθμείται περίπου σε 42 εκατομμύρια ευρασιάτες εκ των οποίων 28 εκατομμύρια βρίσκονται στο Πακιστάν, 13 εκατομμύρια στο Αφγανιστάν και οι υπόλοιποι σε άλλες χώρες. Είναι εγκατεστημένοι κυρίως στο νοτιοανατολικό Αφγανιστάν και το βορειοδυτικό Πακιστάν. Πριν ν΄ αρχίσει να χρησιμοποιείται ο όρος Αφγανός για τον κάθε κάτοικο του Αφγανιστάν, οι Παστούν λέγονταν Αφγανοί, σήμερα όμως ξεχωρίζουν από άλλους στο Αφγανιστάν αυτοχαρακτηριζόμενοι ως Παστούν. Παρά ταύτα οι Παστούν αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού στο Αφγανιστάν και τη μεγαλύτερη εθνική μειονότητα στο Πακιστάν. Συγκροτούνται από 50 και ίσως περισσότερες φυλές που διακρίνονται σε υπο-φυλές, κατά περιοχή μόνιμης εγκατάστασης, κάθε υπο-φυλή σε οικογένειες-φατρίες και οι τελευταίες σε επιμέρους σόγια. Οι ηγέτες των φυλών Παστούν είναι γνωστότεροι με τον τίτλο που φέρουν ως Χάνοι, και οι διοικητικές τους περιφέρειες επιμέρους Χανάτα που όμως η ισχύς τους σήμερα είναι πολύ περιορισμένη. Σημαντικά ζητήματά τους συνηθέστερα επιλύονται μέσα από κάθε φυλή από το συμβούλιο των αρχηγών των φατριών, ή αν είναι πολύ σημαντικό από το συμβούλιο των αρχηγών των φυλών.
Κατά τον 9ο αιώνα μ.χ. φέρονται να εξισλαμίστηκαν όπου και αρχίζει η ιστορική τους παρουσία. Η συντριπτική πλειοψηφία των Παστούν είναι Σουνίτες. Από τον 13ο και μέχρι τον 16ο αιώνα, πολλές φυλές Παστούν είχαν μεταναστεύσει από το Αφγανιστάν στο Πακιστάν, όπου ίδρυσαν πολλά βασίλεια. Στο Πακιστάν ο θάνατος του βασιλιά συχνά οδηγούσε σε συγκρούσεις μεταξύ των υποστηρικτών των διαφόρων δυναστικών κληρονόμων που όλοι μεταξύ τους ήταν συγγενείς. Οι Παστούν ομιλούν δική τους γλώσσα που λέγεται επίσης παστούν ή πάστο, η οποία ανήκει στο ιρανικό κλάδο των Ινδοϊρανικών γλωσσών. Περιέχει δύο κύριες επιμέρους διαλέκτους, την Κανταχάρι Πάστο και την Πεσβάρι Πάστο, προσδιορίζονται έτσι από τις πόλεις της επαρχίας Κανταχάρ και Πεσαβάρ, αντίστοιχα. Η γλώσσα Πάστο γράφεται με αραβική γραφή, τροποποιημένη για να συμπεριλάβει ορισμένους ήχους που δεν υφίστανται στην αραβική ομιλία.
Οι Παστούν είναι ένας υπερήφανος λαός που πάντα αντιστεκόταν στις προσπάθειες οποιασδήποτε ξένης επιβολής ελέγχου της κοινωνίας τους. Παραδοσιακά, διατηρούν ένα δικό τους κοινωνικο-θρησκευτικό εθιμικό κώδικα γνωστό ως «Παστούνβαλι» ή «Παστουνβάλι» που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανδρών της κοινωνίας τους, και που βεβαίως αποκλείονται στοιχεία ισότητας των γυναικών. Οι βασικές αρχές του Παστούνβαλι και που προβάλλονται ιδιαίτερα είναι η τιμή, το θάρρος, και η φιλοξενία. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κώδικας αυτός προστατεύει τυχόν εκδήλωση βεντέτας, ως νόμιμο έθιμο, με συνέπεια τέτοιο γεγονός να μην είναι καθόλου σπάνιο μεταξύ των φατριών τους. Εάν σε τέτοια περίπτωση δεν λυθεί η διαφορά από συγκέντρωση των Αρχηγών, έστω με υποχρεωτική επιβολή εκτοπισμών, τότε η βεντέτα κληροδοτείται στους απογόνους εκείνων που την ξεκίνησαν και που δεν αργεί να φθάσει σε «εμφύλια» σύρραξη. Γενικά οι Παστούν είναι γεωργικός και λιγότερο κτηνοτροφικός λαός, ασχολούνται κυρίως με τη καλλιέργεια δημητριακών, και παραγωγή κάποιων κτηνοτροφικών προϊόντων. Οι γυναίκες των Παστούν φέρουν μόνιμα το κάλυμμα του προσώπου τη λεγόμενο «Μπούργκα», περιοριζόμενες σε αυστηρά οικιακές εργασίες.
Σύμφωνα με τη δημογραφική έρευνα του Αφγανιστάν, το έτος 2005, οι Παστούν αντιπροσώπευαν το 42% του συνολικού πληθυσμού της Χώρας που έφθανε τα 29.928.987. Συνεπώς το 42% του συνόλου του πληθυσμού είναι 12.570.000 Παστούν. Επίσης με την αντίστοιχη δημογραφική έρευνα του Πακιστάν για το ίδιο έτος οι Παστούν αντιπροσώπευαν το 15,42% του συνολικού πληθυσμού της Χώρας που έφθανε τους 162.400.000 κατοίκους. Το ποσοστό 15,42% του συνολικού πληθυσμού είναι 25.042.080 Παστούν. Έτσι ο συνολικός πληθυσμός των Παστούν που διέμενε μόνιμα στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, το 2005, υπολογίζεται γενικά σε 37.612.000 (12.570.000 + 25.042.000). Εξ αυτών υπολογίζεται πως 800.000 περίπου Παστούν του Αφγανιστάν, έχουν ήδη εγκατασταθεί σε άλλες χώρες της Ασίας, Αμερικής, και Ευρώπης.
Η κατάκτηση της περιοχής θα αποδειχθεί για τον Μέγα Αλέξανδρο ιδιαίτερα δυσχερής, χρονοβόρα (θα κρατήσει δύο χρόνια) και με πολλές απώλειες. Οι κατακτητές θα αντιμετωπίσουν έναν πραγματικό ανταρτοπόλεμο, στις μεθόδους του οποίου δεν είναι συνηθισμένοι, σε μια δύσβατη περιοχή με διάσπαρτα οχυρά που πρέπει να πολιορκήσουν και να καταλάβουν ένα προς ένα. Τελικά η αντίσταση θα καμφθεί, ο Σπιταμένης θα προδοθεί και θα δολοφονηθεί από τους Σκύθες μισθοφόρους του. Ο πληθυσμός θα υποταχθεί, τρομοκρατημένος στους Μακεδόνες. Η αλλαγή καθεστώτος θα σφραγιστεί από ένα συμβολικό γεγονός, τον γάμο του Αλέξανδρου με τη Ρωξάνη, κόρη του Πέρση ευγενούς Οξυάρτη (327 π.Χ.). Επρόκειτο ασφαλώς για πράξη πολιτικού χαρακτήρα με σκοπό να σηματοδοτήσει τη συμφιλίωση και τη συνεργασία μεταξύ νέας και παλαιάς άρχουσας τάξης. Η προσπάθεια για μια νέα διοικητική οργάνωση των κατακτημένων περιοχών θα έχει ως συνέπεια την ίδρυση μιας σειράς πόλεων, οργανωμένων σύμφωνα με τα Ελληνικά πρότυπα. Αλεξάνδρεια της Αραχωσίας (Κανταχάρ), Αλεξάνδρεια της Αρίας (Χεράτ), Αλεξάνδρεια του Καυκάσου -στους Παροπαμισάδες-, Αλεξάνδρεια η Εσχάτη -στον ποταμό Ιαξάρτη, τον Συρ Νταρυά). Από τις πόλεις αυτές αρκετές είναι απλώς στρατόπεδα για την υπεράσπιση των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Άλλες, πάλι, είναι πραγματικές πόλεις που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των περιοχών τους. Η ίδρυση συνοδεύεται από τη σύναψη συνθηκών επιγαμίας, προκειμένου να θεωρούνται έγκυροι οι μικτοί γάμοι μεταξύ Μακεδόνων και ιθαγενών. Μετά από αυτά, ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να προχωρήσει στην πραγματοποίηση του επόμενου σχεδίου του, δηλαδή στην κατάκτηση της κοιλάδας του Ινδού.
Το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής ιδρύθηκε το 250 π.Χ. από τον Έλληνα σατράπη της Βακτριανής Διόδοτο Α' το Σωτήρα, ο οποίος αποσχίστηκε από τους Σελευκιδείς. Αποτέλεσε -μαζί με το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο- το ανατολικότερο άκρο του ελληνιστικού κόσμου, καλύπτοντας μία περιοχή μεταξύ της Βακτριανής και της Σογδιανής της κεντρικής Ασίας -βόρειο Αφγανιστάν- από το 250 π.Χ. έως το 125 π.Χ. Η επέκταση του Ελληνοβακτριανού βασιλείου στη βόρεια Ινδία από το 180 π.Χ. εγκαθίδρυσε το Ινδοελληνικό βασίλειο που άντεξε μέχρι το 10 μ.Χ., και ήταν το κέντρο του Ελληνοβουδισμού. Το νέο αυτό βασίλειο ήταν εξαιρετικά αστικοποιημένο και εθεωρείτο ως ένα από τα πλουσιότερα της Ανατολής ("Η εξαιρετικά ευδαιμονούσα αυτοκρατορία των Βακτρίων των χιλίων πόλεων" Ιουστίνος), και επρόκειτο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σε δύναμη και γεωγραφική επέκταση προς ανατολή και δύση: "Οι Έλληνες που προκάλεσαν την εξέγερση της Βακτριανής, έγιναν τόσο ισχυροί λόγω της γονιμότητας της γης της οποίας έγιναν οι κυρίαρχοι, όχι μόνο της Αρίας, αλλά και της Ινδίας, όπως ο Απολλόδωρος της Αρτεμισίας λέει, και περισσότερες φυλές κατέκτησαν αυτοί παρά ο Αλέξανδρος...Οι πόλεις τους ήταν τα Βάκτρα [επίσης και Ζαρίασπα, από το όνομα του ποταμού με το ίδιο όνομα που διατρέχει την περιοχή και ενώνεται με τον Ώξο], και τη Δαράψα, και αρκετές άλλες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ευκρατιδεία, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον κυβερνήτη της." (Στράβων). Ο σατράπης της Παρθίας κήρυξε την ανεξαρτησία του από τους Σελευκίδες, κάνοντας τον εαυτό του βασιλιά. Μια δεκαετία αργότερα, ηττήθηκε και φονεύτηκε από τον Αρσάκη της Παρθίας, έναν άλλο διεκδικητή του νέου θρόνου, ο οποίος ως ο νέος ηγεμόνας εξέλιξε το βασίλειο αυτό στην Παρθική Αυτοκρατορία των Αρσακιδών. Αυτό απέκοψε τη Βακτριανή από την επαφή με τον υπόλοιπο ελληνιστικό κόσμο. Οι επίγειες εμπορικές διαδρομές συνέχισαν με μειωμένο ρυθμό, ενώ το θαλάσσιο εμπόριο μεταξύ της Ελληνιστικής Αιγύπτου των Πτολεμαίων και της Βακτριανής αναπτύχθηκε. Μετά τους Έλληνες ακολούθησαν εισβολές και κατακτήσεις από νομαδικούς λαούς όπως οι Παρθοι, οι Σακες, οι Σκυθες και οι Τοχαροι. Αυτοί οι βάρβαροι λαοί υιοθέτησαν τον ελληνικό πολιτισμό. Στις αρχές του μεσαίωνα εισέβαλαν οι Λευκοί Ουννοι, η τελευταία λευκή ευρωπαϊκή φυλή νομάδων πριν την Τουρκική και Μογγολικη εξάπλωση στις στέπες και της ερήμους της Ασίας. Λίγους αιώνες αργότερα η γειτονική Περσική αυτοκρατορία καταρρευσε κάτω από τις εισβολές του μουσουλμανικού Χαλιφατου των Αράβων οι οποίοι νίκησαν Κινέζους και Ινδούς και κατέκτησαν την κεντρική Ασία εξαπλωνοντας την θρησκεία του προφήτη Μωάμεθ. Αιώνες αργότερα εισέβαλαν οι Σελτζουκοι Τούρκοι, και μετά οι Μογγολοι του Τζεγκις Χαν και του Ταμερλανου κατακτώντας την Κεντρική Ασία. Αργότερα η περιοχή διεκδικηθηκε από την Περσία, την Ρωσία και την Αγγλία μέχρι που ανακηρύχθηκε τον Σπουδών αιώνα ανεξάρτητο κράτος.
Η επιμoνή των Παστούν να δηλώνουν την ελληνική καταγωγή τους, ήρθε στο προσκήνιο, όταν κατά τον πόλεμο που διεξάγεται στην περιοχή του Αφγανιστάν από το ΝΑΤΟ, δήλωσαν κατ΄επανάληψη σε Έλληνες και ξένους ότι τα χωριά τους είναι ελληνικά χωριά και οι ίδιοι, οι Ταλιμπάν δηλαδή, είναι Έλληνες. Είναι γεγονός ότι πολύ λίγες έρευνες έχουν διεξαχθεί σχετικά με την προέλευση της φυλής των Παστούν. Διάφοροι μελετητές, όμως, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η φυλή αυτή προέρχεται απ' την ανάμιξη των Βακτριανών και των Ελλήνων και είναι βέβαια αυτονόητο και αποδεκτό από όλους ότι χρονολογείται απ' την προχριστιανική εποχή. Οι μελέτες εν τω μεταξύ, των μη Ελλήνων ερευνητών, για να μην παρεξηγούμαστε, έδειξαν ότι οι κάτοικοι της Βακτρίας στην Κεντρική Ασία και στο Ιράν χρησιμοποιούσαν το αλφάβητο, που είχαν διδαχθεί απ' τους Έλληνες, ενώ η επίσημη γλώσσα τους στους τομείς του εμπορίου και της νομοθεσίας ήταν η ελληνική.
Οι Maha-Buddharaksita κατά τον τρίτο αιώνα προ Χριστού πήγαν στην Ινδία, η οποία κατοικούνταν από Έλληνες. Για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τον πληθυσμό της περιοχής και να διαδώσουν τη βουδιστική διδασκαλία τους ήταν απαραίτητο να μιλήσουν στην ίδια γλώσσα και να μάθουν τα πολιτιστικά τους στοιχεία. Αναγκάστηκαν, λοιπόν, να μάθουν την ελληνική γλώσσα. Οι λαοί της περιοχής σήμερα, έχουν έντονο το αίσθημα της ελληνικής τους καταγωγής και ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και του Διονύσσου. Ωστόσο, το αίσθημα αυτό, σύμφωνα με τους ντόπιους αλλά και τους ξένους, πάντα μη Έλληνες, μελετητές δεν μπορεί από μόνο του ν' αποτελέσει ιστορική μαρτυρία, αλλά θα πρέπει να στηριχθεί σε ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία. Πολλοί μελετητές προβάλλουν ως επιχειρήματα διάφορα στοιχεία της ελληνικής επιρροής στην περιοχή, τα οποία σχετίζονται είτε με αρχαιολογικά ευρήματα είτε με την ενδυμασία, τα ήθη, τα έθιμα και τα χρηστικά αντικείμενα. Τα πιο ισχυρά πάντως επιχειρήματα σχετικά με την ελληνική επιρροή στην περιοχή σχετίζονται με τα γλωσσικά και ετυμολογικά στοιχεία της φυλής των Παστούν, τα οποία παραπέμπουν έντονα στο ελληνικό στοιχείο. Εξίσου ισχυρά είναι και τα επιχειρήματα, που προβάλλουν σχετικά με τα κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στη νομοθεσία της φυλής των Παστούν και στη νομοθεσία των αρχαίων ελληνικών φυλών, που είχαν αναπτύξει δυνατούς δεσμούς με τους Μακεδόνες, καθώς βρίσκονταν κάτω απ' την εξουσία τους.
Η γλώσσα των Παστούν έχει πάρει πολλά στοιχεία απ' την ελληνική όσον αφορά το λεξιλόγιο, τη δομή των προτάσεων και τους ήχους. Αντίθετα, οι ιρανικές διάλεκτοι και γλώσσες των υπόλοιπων εθνοτήτων της περιοχής (επί παραδείγματι η γλώσσα των Περσών Farsi) παρουσιάζουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με την ελληνική. Οι έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι Παστούν είναι οι απόγονοι των κατοίκων της Βακτριανής, δηλαδή των Βακτριανών ή των Βακτριανών-Ελλήνων. Πολλές ομοιότητες παρουσιάζονται και στις θεότητες των αρχαίων Παστούν και των αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί βέβαια η αρχαία ελληνική γλώσσα να μην είναι ίδια με αυτή των σημερινών Παστούν, όπως εξάλλου δεν είναι ίδια και με την νέα ελληνική, αλλά χωρίς αυτήν και χωρίς τις ελληνικές λέξεις και φράσεις θα ήταν δύσκολο ή ακόμα κι αδύνατον να υπάρχει σήμερα η γλώσσα των Παστούν, που αν απογυμνωθεί από τις ελληνικές λέξεις θα είναι σαν να καταργείται. Η θεά Αθηνά πάντως ήταν η πιο δημοφιλής θεά των Παστούν και θεωρούνταν η προστάτιδα του πολέμου και του νερού. Η μορφή της θεάς μάλιστα απεικονιζόταν σε πολλά νομίσματα της Βακτριανής. Η ιδιαίτερη αγάπη που έτρεφαν προς τη θεά Αθηνά διατηρήθηκε ανά τους αιώνες και υπάρχει ακόμα και σήμερα, παρόλο που γενικά οι Παστούν είναι Μουσουλμάνοι. Ο πατριωτισμός των Παστούν αναδεικνύεται μέσα απ' τον πολεμικό αυτό χορό, που είναι αφιερωμένος στη θεά και μάλιστα φέρει το όνομά της και λέγεται Αθέν. Ο χορός χορεύεται απ' τους άνδρες σε όλες τις γιορτές και αποτελεί τον εθνικό χορό του Αφγανιστάν.
Πολλοί Αφγανοί και εθνικές ομάδες Παστούν του Πακιστάν οφείλουν πάρα πολλά στον Μέγα Αλέξανδρο ο οποίος τους πρόσφερε έναν ανεπανάληπτο πολιτισμό,που τους διαμόρφωσε για περίπου χίλια χρόνια μέσα από διαφορετικές ιστορικές φάσεις. Αν και έχουν περάσει, ήδη, 23 αιώνες από την ελληνική κατάκτηση της Βακτρίας (Αφγανιστάν), τα χνάρια των αρχαίων Ελλήνων μπορεί να τα δει στους εθνικούς Αφγανούς ή τους Παστούν. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι προφορικές παραδόσεις των φυλών Παστούν που ανάγουν την καταγωγή τους στους αρχαίους Yonas ή Yavana (Έλληνες).
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Παστούν
http://www.liakonews.gr/ellinismos/item/301-pastoyn-pano-apo-40-ekatommyria-ellines
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/08/blog-post_5440.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελληνικό_βασίλειο_της_Βακτριανής
http://greekworldhistory.blogspot.com/2016/07/blog-post_5.html
Κατά τον 9ο αιώνα μ.χ. φέρονται να εξισλαμίστηκαν όπου και αρχίζει η ιστορική τους παρουσία. Η συντριπτική πλειοψηφία των Παστούν είναι Σουνίτες. Από τον 13ο και μέχρι τον 16ο αιώνα, πολλές φυλές Παστούν είχαν μεταναστεύσει από το Αφγανιστάν στο Πακιστάν, όπου ίδρυσαν πολλά βασίλεια. Στο Πακιστάν ο θάνατος του βασιλιά συχνά οδηγούσε σε συγκρούσεις μεταξύ των υποστηρικτών των διαφόρων δυναστικών κληρονόμων που όλοι μεταξύ τους ήταν συγγενείς. Οι Παστούν ομιλούν δική τους γλώσσα που λέγεται επίσης παστούν ή πάστο, η οποία ανήκει στο ιρανικό κλάδο των Ινδοϊρανικών γλωσσών. Περιέχει δύο κύριες επιμέρους διαλέκτους, την Κανταχάρι Πάστο και την Πεσβάρι Πάστο, προσδιορίζονται έτσι από τις πόλεις της επαρχίας Κανταχάρ και Πεσαβάρ, αντίστοιχα. Η γλώσσα Πάστο γράφεται με αραβική γραφή, τροποποιημένη για να συμπεριλάβει ορισμένους ήχους που δεν υφίστανται στην αραβική ομιλία.
Οι Παστούν είναι ένας υπερήφανος λαός που πάντα αντιστεκόταν στις προσπάθειες οποιασδήποτε ξένης επιβολής ελέγχου της κοινωνίας τους. Παραδοσιακά, διατηρούν ένα δικό τους κοινωνικο-θρησκευτικό εθιμικό κώδικα γνωστό ως «Παστούνβαλι» ή «Παστουνβάλι» που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανδρών της κοινωνίας τους, και που βεβαίως αποκλείονται στοιχεία ισότητας των γυναικών. Οι βασικές αρχές του Παστούνβαλι και που προβάλλονται ιδιαίτερα είναι η τιμή, το θάρρος, και η φιλοξενία. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κώδικας αυτός προστατεύει τυχόν εκδήλωση βεντέτας, ως νόμιμο έθιμο, με συνέπεια τέτοιο γεγονός να μην είναι καθόλου σπάνιο μεταξύ των φατριών τους. Εάν σε τέτοια περίπτωση δεν λυθεί η διαφορά από συγκέντρωση των Αρχηγών, έστω με υποχρεωτική επιβολή εκτοπισμών, τότε η βεντέτα κληροδοτείται στους απογόνους εκείνων που την ξεκίνησαν και που δεν αργεί να φθάσει σε «εμφύλια» σύρραξη. Γενικά οι Παστούν είναι γεωργικός και λιγότερο κτηνοτροφικός λαός, ασχολούνται κυρίως με τη καλλιέργεια δημητριακών, και παραγωγή κάποιων κτηνοτροφικών προϊόντων. Οι γυναίκες των Παστούν φέρουν μόνιμα το κάλυμμα του προσώπου τη λεγόμενο «Μπούργκα», περιοριζόμενες σε αυστηρά οικιακές εργασίες.
Σύμφωνα με τη δημογραφική έρευνα του Αφγανιστάν, το έτος 2005, οι Παστούν αντιπροσώπευαν το 42% του συνολικού πληθυσμού της Χώρας που έφθανε τα 29.928.987. Συνεπώς το 42% του συνόλου του πληθυσμού είναι 12.570.000 Παστούν. Επίσης με την αντίστοιχη δημογραφική έρευνα του Πακιστάν για το ίδιο έτος οι Παστούν αντιπροσώπευαν το 15,42% του συνολικού πληθυσμού της Χώρας που έφθανε τους 162.400.000 κατοίκους. Το ποσοστό 15,42% του συνολικού πληθυσμού είναι 25.042.080 Παστούν. Έτσι ο συνολικός πληθυσμός των Παστούν που διέμενε μόνιμα στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, το 2005, υπολογίζεται γενικά σε 37.612.000 (12.570.000 + 25.042.000). Εξ αυτών υπολογίζεται πως 800.000 περίπου Παστούν του Αφγανιστάν, έχουν ήδη εγκατασταθεί σε άλλες χώρες της Ασίας, Αμερικής, και Ευρώπης.
Η κατάκτηση της περιοχής θα αποδειχθεί για τον Μέγα Αλέξανδρο ιδιαίτερα δυσχερής, χρονοβόρα (θα κρατήσει δύο χρόνια) και με πολλές απώλειες. Οι κατακτητές θα αντιμετωπίσουν έναν πραγματικό ανταρτοπόλεμο, στις μεθόδους του οποίου δεν είναι συνηθισμένοι, σε μια δύσβατη περιοχή με διάσπαρτα οχυρά που πρέπει να πολιορκήσουν και να καταλάβουν ένα προς ένα. Τελικά η αντίσταση θα καμφθεί, ο Σπιταμένης θα προδοθεί και θα δολοφονηθεί από τους Σκύθες μισθοφόρους του. Ο πληθυσμός θα υποταχθεί, τρομοκρατημένος στους Μακεδόνες. Η αλλαγή καθεστώτος θα σφραγιστεί από ένα συμβολικό γεγονός, τον γάμο του Αλέξανδρου με τη Ρωξάνη, κόρη του Πέρση ευγενούς Οξυάρτη (327 π.Χ.). Επρόκειτο ασφαλώς για πράξη πολιτικού χαρακτήρα με σκοπό να σηματοδοτήσει τη συμφιλίωση και τη συνεργασία μεταξύ νέας και παλαιάς άρχουσας τάξης. Η προσπάθεια για μια νέα διοικητική οργάνωση των κατακτημένων περιοχών θα έχει ως συνέπεια την ίδρυση μιας σειράς πόλεων, οργανωμένων σύμφωνα με τα Ελληνικά πρότυπα. Αλεξάνδρεια της Αραχωσίας (Κανταχάρ), Αλεξάνδρεια της Αρίας (Χεράτ), Αλεξάνδρεια του Καυκάσου -στους Παροπαμισάδες-, Αλεξάνδρεια η Εσχάτη -στον ποταμό Ιαξάρτη, τον Συρ Νταρυά). Από τις πόλεις αυτές αρκετές είναι απλώς στρατόπεδα για την υπεράσπιση των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Άλλες, πάλι, είναι πραγματικές πόλεις που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των περιοχών τους. Η ίδρυση συνοδεύεται από τη σύναψη συνθηκών επιγαμίας, προκειμένου να θεωρούνται έγκυροι οι μικτοί γάμοι μεταξύ Μακεδόνων και ιθαγενών. Μετά από αυτά, ο Μέγας Αλέξανδρος μπορεί να προχωρήσει στην πραγματοποίηση του επόμενου σχεδίου του, δηλαδή στην κατάκτηση της κοιλάδας του Ινδού.
Το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής ιδρύθηκε το 250 π.Χ. από τον Έλληνα σατράπη της Βακτριανής Διόδοτο Α' το Σωτήρα, ο οποίος αποσχίστηκε από τους Σελευκιδείς. Αποτέλεσε -μαζί με το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο- το ανατολικότερο άκρο του ελληνιστικού κόσμου, καλύπτοντας μία περιοχή μεταξύ της Βακτριανής και της Σογδιανής της κεντρικής Ασίας -βόρειο Αφγανιστάν- από το 250 π.Χ. έως το 125 π.Χ. Η επέκταση του Ελληνοβακτριανού βασιλείου στη βόρεια Ινδία από το 180 π.Χ. εγκαθίδρυσε το Ινδοελληνικό βασίλειο που άντεξε μέχρι το 10 μ.Χ., και ήταν το κέντρο του Ελληνοβουδισμού. Το νέο αυτό βασίλειο ήταν εξαιρετικά αστικοποιημένο και εθεωρείτο ως ένα από τα πλουσιότερα της Ανατολής ("Η εξαιρετικά ευδαιμονούσα αυτοκρατορία των Βακτρίων των χιλίων πόλεων" Ιουστίνος), και επρόκειτο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σε δύναμη και γεωγραφική επέκταση προς ανατολή και δύση: "Οι Έλληνες που προκάλεσαν την εξέγερση της Βακτριανής, έγιναν τόσο ισχυροί λόγω της γονιμότητας της γης της οποίας έγιναν οι κυρίαρχοι, όχι μόνο της Αρίας, αλλά και της Ινδίας, όπως ο Απολλόδωρος της Αρτεμισίας λέει, και περισσότερες φυλές κατέκτησαν αυτοί παρά ο Αλέξανδρος...Οι πόλεις τους ήταν τα Βάκτρα [επίσης και Ζαρίασπα, από το όνομα του ποταμού με το ίδιο όνομα που διατρέχει την περιοχή και ενώνεται με τον Ώξο], και τη Δαράψα, και αρκετές άλλες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ευκρατιδεία, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον κυβερνήτη της." (Στράβων). Ο σατράπης της Παρθίας κήρυξε την ανεξαρτησία του από τους Σελευκίδες, κάνοντας τον εαυτό του βασιλιά. Μια δεκαετία αργότερα, ηττήθηκε και φονεύτηκε από τον Αρσάκη της Παρθίας, έναν άλλο διεκδικητή του νέου θρόνου, ο οποίος ως ο νέος ηγεμόνας εξέλιξε το βασίλειο αυτό στην Παρθική Αυτοκρατορία των Αρσακιδών. Αυτό απέκοψε τη Βακτριανή από την επαφή με τον υπόλοιπο ελληνιστικό κόσμο. Οι επίγειες εμπορικές διαδρομές συνέχισαν με μειωμένο ρυθμό, ενώ το θαλάσσιο εμπόριο μεταξύ της Ελληνιστικής Αιγύπτου των Πτολεμαίων και της Βακτριανής αναπτύχθηκε. Μετά τους Έλληνες ακολούθησαν εισβολές και κατακτήσεις από νομαδικούς λαούς όπως οι Παρθοι, οι Σακες, οι Σκυθες και οι Τοχαροι. Αυτοί οι βάρβαροι λαοί υιοθέτησαν τον ελληνικό πολιτισμό. Στις αρχές του μεσαίωνα εισέβαλαν οι Λευκοί Ουννοι, η τελευταία λευκή ευρωπαϊκή φυλή νομάδων πριν την Τουρκική και Μογγολικη εξάπλωση στις στέπες και της ερήμους της Ασίας. Λίγους αιώνες αργότερα η γειτονική Περσική αυτοκρατορία καταρρευσε κάτω από τις εισβολές του μουσουλμανικού Χαλιφατου των Αράβων οι οποίοι νίκησαν Κινέζους και Ινδούς και κατέκτησαν την κεντρική Ασία εξαπλωνοντας την θρησκεία του προφήτη Μωάμεθ. Αιώνες αργότερα εισέβαλαν οι Σελτζουκοι Τούρκοι, και μετά οι Μογγολοι του Τζεγκις Χαν και του Ταμερλανου κατακτώντας την Κεντρική Ασία. Αργότερα η περιοχή διεκδικηθηκε από την Περσία, την Ρωσία και την Αγγλία μέχρι που ανακηρύχθηκε τον Σπουδών αιώνα ανεξάρτητο κράτος.
Η επιμoνή των Παστούν να δηλώνουν την ελληνική καταγωγή τους, ήρθε στο προσκήνιο, όταν κατά τον πόλεμο που διεξάγεται στην περιοχή του Αφγανιστάν από το ΝΑΤΟ, δήλωσαν κατ΄επανάληψη σε Έλληνες και ξένους ότι τα χωριά τους είναι ελληνικά χωριά και οι ίδιοι, οι Ταλιμπάν δηλαδή, είναι Έλληνες. Είναι γεγονός ότι πολύ λίγες έρευνες έχουν διεξαχθεί σχετικά με την προέλευση της φυλής των Παστούν. Διάφοροι μελετητές, όμως, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η φυλή αυτή προέρχεται απ' την ανάμιξη των Βακτριανών και των Ελλήνων και είναι βέβαια αυτονόητο και αποδεκτό από όλους ότι χρονολογείται απ' την προχριστιανική εποχή. Οι μελέτες εν τω μεταξύ, των μη Ελλήνων ερευνητών, για να μην παρεξηγούμαστε, έδειξαν ότι οι κάτοικοι της Βακτρίας στην Κεντρική Ασία και στο Ιράν χρησιμοποιούσαν το αλφάβητο, που είχαν διδαχθεί απ' τους Έλληνες, ενώ η επίσημη γλώσσα τους στους τομείς του εμπορίου και της νομοθεσίας ήταν η ελληνική.
Οι Maha-Buddharaksita κατά τον τρίτο αιώνα προ Χριστού πήγαν στην Ινδία, η οποία κατοικούνταν από Έλληνες. Για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τον πληθυσμό της περιοχής και να διαδώσουν τη βουδιστική διδασκαλία τους ήταν απαραίτητο να μιλήσουν στην ίδια γλώσσα και να μάθουν τα πολιτιστικά τους στοιχεία. Αναγκάστηκαν, λοιπόν, να μάθουν την ελληνική γλώσσα. Οι λαοί της περιοχής σήμερα, έχουν έντονο το αίσθημα της ελληνικής τους καταγωγής και ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και του Διονύσσου. Ωστόσο, το αίσθημα αυτό, σύμφωνα με τους ντόπιους αλλά και τους ξένους, πάντα μη Έλληνες, μελετητές δεν μπορεί από μόνο του ν' αποτελέσει ιστορική μαρτυρία, αλλά θα πρέπει να στηριχθεί σε ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία. Πολλοί μελετητές προβάλλουν ως επιχειρήματα διάφορα στοιχεία της ελληνικής επιρροής στην περιοχή, τα οποία σχετίζονται είτε με αρχαιολογικά ευρήματα είτε με την ενδυμασία, τα ήθη, τα έθιμα και τα χρηστικά αντικείμενα. Τα πιο ισχυρά πάντως επιχειρήματα σχετικά με την ελληνική επιρροή στην περιοχή σχετίζονται με τα γλωσσικά και ετυμολογικά στοιχεία της φυλής των Παστούν, τα οποία παραπέμπουν έντονα στο ελληνικό στοιχείο. Εξίσου ισχυρά είναι και τα επιχειρήματα, που προβάλλουν σχετικά με τα κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στη νομοθεσία της φυλής των Παστούν και στη νομοθεσία των αρχαίων ελληνικών φυλών, που είχαν αναπτύξει δυνατούς δεσμούς με τους Μακεδόνες, καθώς βρίσκονταν κάτω απ' την εξουσία τους.
Η γλώσσα των Παστούν έχει πάρει πολλά στοιχεία απ' την ελληνική όσον αφορά το λεξιλόγιο, τη δομή των προτάσεων και τους ήχους. Αντίθετα, οι ιρανικές διάλεκτοι και γλώσσες των υπόλοιπων εθνοτήτων της περιοχής (επί παραδείγματι η γλώσσα των Περσών Farsi) παρουσιάζουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με την ελληνική. Οι έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι Παστούν είναι οι απόγονοι των κατοίκων της Βακτριανής, δηλαδή των Βακτριανών ή των Βακτριανών-Ελλήνων. Πολλές ομοιότητες παρουσιάζονται και στις θεότητες των αρχαίων Παστούν και των αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί βέβαια η αρχαία ελληνική γλώσσα να μην είναι ίδια με αυτή των σημερινών Παστούν, όπως εξάλλου δεν είναι ίδια και με την νέα ελληνική, αλλά χωρίς αυτήν και χωρίς τις ελληνικές λέξεις και φράσεις θα ήταν δύσκολο ή ακόμα κι αδύνατον να υπάρχει σήμερα η γλώσσα των Παστούν, που αν απογυμνωθεί από τις ελληνικές λέξεις θα είναι σαν να καταργείται. Η θεά Αθηνά πάντως ήταν η πιο δημοφιλής θεά των Παστούν και θεωρούνταν η προστάτιδα του πολέμου και του νερού. Η μορφή της θεάς μάλιστα απεικονιζόταν σε πολλά νομίσματα της Βακτριανής. Η ιδιαίτερη αγάπη που έτρεφαν προς τη θεά Αθηνά διατηρήθηκε ανά τους αιώνες και υπάρχει ακόμα και σήμερα, παρόλο που γενικά οι Παστούν είναι Μουσουλμάνοι. Ο πατριωτισμός των Παστούν αναδεικνύεται μέσα απ' τον πολεμικό αυτό χορό, που είναι αφιερωμένος στη θεά και μάλιστα φέρει το όνομά της και λέγεται Αθέν. Ο χορός χορεύεται απ' τους άνδρες σε όλες τις γιορτές και αποτελεί τον εθνικό χορό του Αφγανιστάν.
Πολλοί Αφγανοί και εθνικές ομάδες Παστούν του Πακιστάν οφείλουν πάρα πολλά στον Μέγα Αλέξανδρο ο οποίος τους πρόσφερε έναν ανεπανάληπτο πολιτισμό,που τους διαμόρφωσε για περίπου χίλια χρόνια μέσα από διαφορετικές ιστορικές φάσεις. Αν και έχουν περάσει, ήδη, 23 αιώνες από την ελληνική κατάκτηση της Βακτρίας (Αφγανιστάν), τα χνάρια των αρχαίων Ελλήνων μπορεί να τα δει στους εθνικούς Αφγανούς ή τους Παστούν. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι προφορικές παραδόσεις των φυλών Παστούν που ανάγουν την καταγωγή τους στους αρχαίους Yonas ή Yavana (Έλληνες).
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Παστούν
http://www.liakonews.gr/ellinismos/item/301-pastoyn-pano-apo-40-ekatommyria-ellines
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/08/blog-post_5440.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελληνικό_βασίλειο_της_Βακτριανής
http://greekworldhistory.blogspot.com/2016/07/blog-post_5.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου