La Geografia dell Tolemeo di Alexandria: Una importante opera greca della geografia e della cartografia

La Geografia è un trattato di Tolomeo , la cui riscoperta in Europa nel XV secolo dette un importante impulso al recupero dei metodi della geografia matematica e della cartografia . L'opera è divisa in otto libri, il primo dei quali espone le basi teoriche dell'argomento. I sei successivi sono dedicati alle diverse parti del mondo conosciuto e contengono soprattutto le coordinate di 6345 località. L'ottavo e ultimo libro, dopo una breve introduzione, usava le informazioni contenute nei libri precedenti per realizzare lo scopo dell'opera: disegnare carte di tutto il mondo abitato. Esso conteneva 27 mappe: una generale e ventisei di particolari regioni. Carte geografiche basate su principi scientifici e in particolare sull'uso di un reticolo di meridiani e paralleli (ossia sull'uso di coordinate sferiche ) erano state realizzate fin dai tempi di Eratostene, nel III secolo a.C. Nel secolo successivo la geografia matematica aveva compiuto grandi progressi grazie ad Ipparco . In epoca imperiale gli studi su questo argomento, prima che da Tolomeo, erano stati ripresi da Marino di Tiro, che Tolomeo cita ampiamente. Essendosi perdute tutte le opere precedenti non è facile giudicare in che misura i procedimenti esposti da Tolomeo siano originali, ma si ritiene in genere che le principali proiezioni cartografiche descritte nella Geografia siano opera di Tolomeo. Per i dati relativi alle particolari regioni esaminate, oltre a Ipparco e Marino, Tolomeo usò certamente gli itinerari e peripli disponibili ai suoi tempi. Tolomeo non intende rappresentare l'intero globo, ma solo quello che ritiene il mondo abitato ( ecumene). Esso era compreso tra le latitudini di 63° N (che per Tolomeo era il parallelo di Thule ) e quello a 16° 25' S (parallelo di Anti-Meroe). Tolomeo riteneva che l' ecumene si estendesse in longitudine per 180°; la località più occidentale (nella quale aveva fissato il meridiano di riferimento) era costituita dalle Isole Fortunate, identificate con le odierne isole Canarie ; i luoghi più orientali presi in considerazione appartengono alla penisola indocinese. Il primo libro della Geografia contiene una discussione dei problemi affrontati e dei metodi impiegati. Volendo disegnare carte geografiche il primo problema da risolvere è quello di determinare le coordinate , ossia latitudine e longitudine , dei luoghi che si vogliono rappresentare. La latitudine, almeno in linea di principio, non poneva grossi problemi. Vi erano diversi sistemi per calcolarla. Quello al quale Tolomeo fa continuo riferimento consiste nel ricavarla dalla massima durata delle ore di luce. La longitudine era molto più difficile da misurare. Il solo sistema abbastanza preciso disponibile nell'antichità era quello di dedurre la differenza di longitudine dalla differenza tra i tempi locali in cui era osservata una stessa eclisse di Luna. Si tratta del metodo che era stato raccomandato da Ipparco e che era ben noto a Tolomeo. Egli si lamenta però di avere a sua disposizione ben pochi dati ottenuti in questo modo. Il più delle volte Tolomeo è costretto a ricavare le differenze di longitudine da stime sulle distanze lineari ricavate da itinerari e dalla lunghezza del relativo parallelo (calcolabile teoricamente). Va tuttavia osservato che la differenza di longitudine tra due luoghi non posti sullo stesso parallelo può anche essere stimata conoscendone la differenza di latitudine e l'angolo che la congiungente forma con il meridiano. Se si conoscono le coordinate dei luoghi, il secondo problema è quello, che caratterizza la cartografia , di rappresentare una porzione di superficie sferica su una carta piana. È ovvio che non si può farlo senza distorsioni e bisogna scegliere quali sono le caratteristiche che si vuole che la trasformazione conservi. Tolomeo descrive due proiezioni che possono essere usate per realizzare una carta generale dell'ecumene. La prima, più semplice, è essenzialmente una Proiezione conica equidistante , nella quale i paralleli sono rappresentati con circonferenze concentriche e i meridiani con rette convergenti in un unico punto. Questo sistema avrebbe però portato a rappresentare i paralleli con archi la cui lunghezza cresceva sempre procedendo verso sud, anche quando, al di là dell'equatore , la lunghezza reale diminuisce. Considerando inaccettabile questo contrasto tra carta e realtà, Tolomeo modifica la proiezione nella fascia posta a sud dell'equatore nel modo seguente: assegna all'arco che rappresenta il parallelo più meridionale (parallelo di Anti-Meroe, alla latitudine 16° 25' S) la stessa lunghezza del suo simmetrico rispetto all'equatore (alla latitudine 16° 25' N); rappresenta poi i tratti dei meridiani a sud dell'equatore con segmenti che uniscono i punti dell'equatore con quelli del parallelo di Anti-Meroe posti alla stessa longitudine. La seconda proiezione, che Tolomeo preferisce, è più complessa e rappresenta i meridiani non con spezzate, ma con archi di circonferenza. Descriviamone brevemente la costruzione. Il meridiano centrale (90° a Est delle Isole Fortunate), o meglio la sua parte contenuta nell'ecumene, è rappresentato da un segmento verticale sul quale le distanze sono riportate proporzionalmente a quelle reali. Sul prolungamento di questo segmento e al di sopra di esso Tolomeo sceglie un punto C come centro dei paralleli. Considera poi le circonferenze di centro C che passano per gli estremi del segmento e per il suo punto medio. Di queste tre circonferenze traccia archi, simmetrici rispetto al meridiano centrale, che rappresentano tre paralleli: i due estremi che limitano l'ecumene (il parallelo di Thule a Nord e quello di anti-Meroe a Sud) e quello a metà strada tra i due. La lunghezza degli archi è scelta in modo da riprodurre i paralleli reali nella stessa scala usata per il meridiano centrale e ciascuno dei tre paralleli è diviso in archi eguali per individuare le longitudini a intervalli di 5°. I meridiani (tracciati ogni 5°) sono poi rappresentati con archi di circonferenza che passano per i tre punti di eguale longitudine sui tre particolari paralleli scelti. Gli altri paralleli sono tracciati con archi concentrici ai tre già tracciati, ma su di essi le distanze non sono proporzionali a quelle reali. Per le carte regionali Tolomeo, come spiega all'inizio dell'ottavo libro, usa una terza proiezione: la semplice proiezione cilindrica già usata da Marino di Tiro, nella quale meridiani e paralleli sono rappresentati da una griglia di linee rette che si intersecano ortogonalmente. Le distorsioni introdotte da questa proiezione, a parere di Tolomeo, la rendevano improponibile per una carta generale ma erano sufficientemente contenute nel caso delle carte regionali. Le carte originali sono perdute. Non è stato tuttavia difficile ricostruirle in massima parte, grazie alle dettagliate istruzioni di Tolomeo sulle proiezioni usate e alla massa di coordinate trasmesse dai manoscritti. Nella tarda antichità l'opera di Tolomeo era ben nota sia nel mondo greco che in quello latino: essa è alla base della descrizione del mondo abitato compilata da Pappo di Alessandria intorno al 300 ed è citata da Ammiano Marcellino e ancora alla metà del VI secolo da Cassiodoro . Successivamente se ne perdono le tracce nell'Europa occidentale, mentre continua ad essere nota nel mondo bizantino fino al XII secolo, quando Giovanni Tzetzes include nelle sue Chiliadi una trasposizione in versi di alcuni passi dell'opera. Dopo di allora per circa un secolo la Geografia sembra dimenticata anche a Costantinopoli. Nel frattempo il mondo islamico l'aveva conosciuta, forse solo indirettamente, fin dal IX secolo. Intorno al 1300 l'opera viene ritrovata dallo studioso bizantino Massimo Planude , che ne ricostruisce le mappe perdute sulla base del testo scritto. La riscoperta dell'opera nell'Europa rinascimentale avviene attraverso la tradizione bizantina e per le mappe dipende dalla ricostruzione di Planude. Dopo la prima traduzione in latino, eseguita nel 1406 da Jacopo d'Angelo da Scarperia, furono preparate varie carte sulla base dei dati di Tolomeo (un esempio è riportato a sinistra), provocando una rinascita della cartografia che dette un importante contributo all'estendersi dei viaggi di esplorazione. La traduzione di Jacopo Angelo fu stampata nel 1475 e ripetutamente in seguito. Il testo greco fu stampato per la prima volta nel 1533 , in un'edizione curata da Erasmo da Rotterdam. L'edizione più recente è quella di Nobbe (del 1843 -1845 ) citata in bibliografia. Non è facile leggere l'opera in una traduzione attendibile. La traduzione inglese di Stevenson è densa di errori e quella di Berggren e Jones è parziale. Buone traduzioni parziali sono disponibili anche in francese e tedesco.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Geografia_(Tolomeo)

Анастасия Мономахиня и Владимир Мономах - Византииская принцесса и Великий Князь Киевский

Анастасия Мономахиня (ок. 1030/35—1067 ) неизвестная по личному имени представительница византийской императорской династии Мономахов, в 1046 году выданная замуж за киевского князя Всеволода Ярославича (1030—1093), мать Владимира Мономаха. Варианты личного имени: Анастасия, Мария, Ирина, Феодора или Анна . Синодики Выдубицкого монастыря в Киеве называют супругу Всеволода Анастасией. Версия о «Марии» опирается на сохранившиеся печати. Возможно, одно из имён является предсмертным монашеским. Летопись называет жену Всеволода «греческая царица», «мономахиня», «грекиня», но не называет её имени и происхождения. О ней и её браке не упоминается в византийских источниках. Бесспорно, к роду Мономахов она принадлежала, так как это прозвание унаследовал её сын, а также поскольку именно представитель этого рода правил империей в год её брака. Точно неизвестно, кто был её родителями. Указывается, что император Константин IX Мономах был её родственником, возможно, отцом, т.к. его семья была вообще крайне малочисленна. Константин являлся единственным представителем рода Мономахов на византийском престоле, и получил трон благодаря своему третьему браку в 1042 году с немолодой уже императрицей Зоей , брак с которой оставался бездетным. До этого он был женат дважды имя первой его супруги неизвестно (также бездетна), второй же была Елена Склирена, внучка генерала Варды Склира , племянница императора Романа III Аргира (предыдущего мужа принцессы Зои). После смерти Елены Склирены император Константин взял в любовницы её кузину Марию Склирену (ум. 1044) и поселил её в императорском дворце параллельно со своим супружеством с Зоей. Также известна его любовница «аланская» принцесса возможно, Ирина, дочь багратидского князя Дмитрия (ум. 1042, сын Георгия I ). Предполагают, что русская невеста была либо законной дочерью от жены Елены Склирены, либо внебрачной от Марии Склирены; однако никаких упоминаний о рождении у Константина детей нет. Происхождение Феофано , её современницы и супруги императора Священной римской империи тоже загадочно прежде считалось, что она дочь императора, теперь же предполагают, что она также принадлежала к роду Склиров. В 1043 году имел место последний поход Киевской Руси (единственный после крещения) на Константинополь Русско-византийская война 1043 года . Им командовал сын Ярослава Мудрого Владимир Ярославич . О причинах похода ведутся споры. Армия Руси потерпела полное поражение, Константин IX получил контрибуцию. Вероятно, в знак заключения мира с Русью Константин выдал «царевну» замуж за другого сына Ярослава, Всеволода, сына принцессы Ингегерды Шведской. Характерно, что отец Ярослава Мудрого Владимир Святой на полвека ранее (ок. 988) женился на Анне, сестре византийского императора, и упомянутая выше императрица Зоя приходилась ей племянницей. При этом, любая принцесса из императорского дома была в тот момент крайне важным лицом в линии престолонаследия Византии, потому что Константин IX Мономах, его жена императрица Зоя и её сестра императрица Феодора были бездетными, и на них Македонская династия, в итоге, и пресеклась, на престол взошёл Михаил VI Стратиотик . Наличие у Константина законной дочери позволило бы выдать её замуж за подходящего кандидата и продолжить династию, однако поскольку этого не произошло, это подтверждает предположения либо о незаконнорожденности Мономахини, либо о весьма её дальнем родстве с Константином. Собственно об этом браке историкам известно лишь по краткой записи под 6567/1053 годом в « Повести временных лет », что «оу Всеволода родися сын Володимиръ от цесарице гречькое» ( Ип. , 149). О юном возрасте Мономахини на момент брака говорит тот факт, что первенец у них со Всеволодом родился только спустя 7 лет после бракосочетания. По облику её предполагаемого отца Константина можно сделать вывод о её красоте: она, как и он, могла быть белокожей, с густыми рыжими волосами, яркими голубыми глазами, изящным телосложением. Влади́мир Все́володович Монома́х ( др.-рус. Володимиръ (-мѣръ) Мономахъ; в крещении Василий ; 1053—19 мая 1125 ) — князь смоленский ( 1073 —1078), черниговский (1078 —1094), переяславский (1094 -1113), великий князь киевский (1113 —1125), государственный деятель, военачальник, писатель, мыслитель. Сын князя Всеволода Ярославича . Прозван Мономахом по прозванию рода матери, которая предположительно была дочерью византийского императора Константина IX Мономаха. В Русской Православной Церкви почитается как благоверный князь в соборе Всех святых в земле Российской просиявших (второе воскресенье после Пятидесятницы) и в соборе Киевских святых (15 июля ( 28 июля)). После смерти ( 1113) киевского князя Святополка Изяславича в Киеве вспыхнуло народное восстание ; киевское боярство [8] призвали на княжение Владимира Мономаха (4 мая 1113 года [9] ). Восстание утихло, но в то же время князь вынужден был законодательным путём несколько смягчить положение низов. Так возник «Устав Владимира Мономаха» или « Устав о резах », который вошёл в состав пространной редакции « Русской Правды». Этот устав ограничил прибыли ростовщиков , определял условия закабаления и, не покушаясь на основы феодальных отношений, облегчал положение холопов и закупов . Княжение Владимира Мономаха было периодом последнего усиления Киевской Руси. Владимир Мономах через своих сыновей управлял 3/4 её территории. Туров Мономах получил по смерти Святополка как киевскую волость . В 1117 году Мономах отозвал своего старшего сына Мстислава из Новгорода в Белгород , что стало вероятной причиной выступления сына Святополка Изяславича Ярослава, правившего на Волыни и опасавшегося за свои наследственные права на Киев. В 1118 году Мономах вызвал новгородских бояр в Киев и привёл их к присяге. В 1118 году Ярослав был изгнан с Волыни, после чего пытался вернуть княжество с помощью венгров, поляков и разорвавших союз с Мономахом Ростиславичей, но безуспешно. В 1119 году Мономах силой оружия завладел также Минским княжеством . При Владимире Мономахе начали заключаться династические браки между Рюриковичами . Ярослав Святополчич (убит в 1123 году при попытке вернуть Владимир-Волынский ) и Всеволод Ольгович ( черниговский князь с 1127 года ) были женаты на дочерях Мстислава Владимировича (внучках Мономаха), на дочери Мономаха Агафье был женат Всеволодко городенский , Роман Владимирович был женат на дочери Володаря Ростиславича Перемышльского . Стабильность в государстве держалась на авторитете Мономаха, который он заслужил в борьбе с половцами, а также концентрации большей части земель Древнерусского государства в руках киевского князя. После второго похода русских дружин в верховья Северского Донца с разгромом находящихся под властью половцев городов ( 1116 ) половцы откочевали от русских границ (частично ушли на службу в Грузию), и посланное в конце правления Мономаха за Дон войско не нашло там половцев. В 1116 году по поручению Владимира Мономаха Сильвестром, игуменом Выдубицкого монастыря, была создана 2-я редакция «Повести временных лет» , затем в 1118 для переведённого отцом на юг Мстислава Владимировича 3-я. Согласно предположению ряда ученых ( Алешковский М.Х. и др.), в 1119 году пресвитер Василий, близкий к Владимиру Мономаху, в четвертый раз отредактировал текст «Повести временных лет». Именно эта редакция летописи дошла до нас в составе Лаврентьевской летописи 1377 года. Около 1114 года на Руси появился византийский самозванец Лжедиоген II , выдававший себя за давно убитого сына императора Романа IV Льва Диогена. Владимир II Мономах из политических соображений «признал» претендента и даже выдал за него свою дочь Марию. Великому князю удалось собрать значительные силы, и в 1116 году под предлогом возвращения престола «законному царевичу» он пошёл войной против Византии последней в истории двух государств. При поддержке Мономаха и половцев Лжедиогену удалось овладеть многими дунайскими городами, но в одном из них, Доростоле , самозванца настигли двое наёмных убийц, посланных византийским императором Алексеем I. Это, однако, не остановило Мономаха. Он продолжал действовать теперь уже в «интересах» сына Лжедиогена II Василия и организовал новый поход, пытаясь удержать города на Дунае. Во главе войска встал воевода Иван Войтишич , которому удалось «посадить посадников по Дунаю». Византия, по всей видимости, смогла вернуть себе придунайские земли, так как вскоре Мономах послал на Дунай ещё одно войско во главе со своим сыном Вячеславом и воеводой Фомой Ратиборовичем , которое безуспешно осаждало Доростол и вернулось обратно. Только в 1123 году русско-византийские переговоры увенчались заключением династического брака: внучка Мономаха стала женой сына византийского императора Иоанна II - Алексея.
Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Мономахиня

https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Владимир_Мономах

The megalithic monuments of Greece and the alignments af Archaeoastronomy

A megalith is a large stone that has been used to construct a structure or monument, either alone or together with other stones. The word " megalithic " describes structures made of such large stones without the use of mortar or concrete, representing periods of prehistory characterised by such constructions. For later periods, the term monolith, with an overlapping meaning, is more likely to be used. The word "megalith" comes from the Ancient Greek "μέγας" ( transl. megas meaning "great") and "λίθος" (transl. lithos meaning "stone"). Megalith also denotes an item consisting of rock(s) hewn in definite shapes for special purposes. It has been used to describe buildings built by people from many parts of the world living in many different periods. A variety of large stones are seen as megaliths, with the most widely known megaliths not being sepulchral. The construction of these structures took place mainly in the Neolithic (though earlier Mesolithic examples are known) and continued into the Chalcolithic and Bronze Age. Megaliths were used for a variety of purposes ranging from serving as boundary markers of territory, to a reminder of past events, and to being part of the society's religion. Common motifs including crooks and axes seem to be symbols of political power, much like the crook was a symbol of Egyptian pharaohs. Amongst the indigenous peoples of India, Malaysia , Polynesia , North Africa, North America, and South America, the worship of these stones, or the use of these stones to symbolize a spirit or deity, is a possibility. In the early 20th century, some scholars believed that all megaliths belonged to one global "Megalithic culture" (hyperdiffusionism, e. g. 'the Manchester school', by Grafton Elliot Smith and William James Perry), but this has long been disproved by modern dating methods. Nor is it believed any longer that there was a European megalithic culture, although regional cultures existed, even within such a small areas as the British Isles. The archaeologist Euan Mackie wrote "Likewise it cannot be doubted that important regional cultures existed in the Neolithic period and can be defined by different kinds of stone circles and local pottery styles. No-one has ever been rash enough to claim a nationwide unity of all aspects of Neolithic archaeology!" Let’s dive into a wonderful part of the ancient history of Greece! Mega… what? Surprisingly the word Megalithic means “Big Stones” and the word itself is actually Greek like many used in science. They are also known as Cyclopic (origins from the word Cyclop, who refers to a race of Greek giants). You may have read about Cyclop Polyfimos from the Odyssey. While with the word Megalithic people tend to believe it is about building type of constructions, it is also used for other types of construction works like tunnels and more. So, there are those of “Stonehenge type” but not only. Unesco defines as Megalithic all the constructions build with megaliths (big stones). In Greece the Megalithic monuments are usually combinations and formations of a variety of shapes and geometry. While some resemble the front of a ship, other were used in aqueducts and tunnels. Others look like Stonehenge. For example they are build at a location of an amazing scenery, they are oriented with some star constellation, rocks are connected without some intermediate material (like mud, clay), they carry petroglyphs and they seem perfectly carved to fit… Too perfect indeed. Here is a list of such monuments which are a well shared knowledge among archaeologists. The Citadel and Lion Gate at Mycenae, Location: Mycenae, Peloponnese. Eupalinos Tunnel (Aqueduct), Location: Island of Samos . Fort of Tirinth Location: Tirinth, Peloponnese. “Dragonhouse” of Ochi, Location: Karistos, Evia. Pyramid of Argos, Location: Argos, Peloponnese. The Arcadian Gate, Messini Location: Messini, Peloponnese. So, here is an intriguing question. How did they lift all these huge rocks? How they were placed and set with such accuracy? Some of them fit so perfectly that not even a paper leaf can pass through. This is indeed a mystery that spreads all over the world, as many megalithic monuments exist everywhere, and Greece has it’s part.Greek pyramids , also known as the Pyramids of Argolis, refers to several structures located in the plain of Argolid , Greece . The best known of these is known as the Pyramid of Hellinikon . In the time of the geographer Pausanias it was considered to be a tomb . Twentieth century researchers have suggested other possible uses.Writing in the 2nd century AD, Pausanias mentions two buildings resemblingp yramids, one, twelve miles southwest of the still standing structure at Hellenikon (Ελληνικό in Greek), a common tomb for soldiers who died in a legendary struggle for the throne of Argos and another which he was told was the tomb of Argives killed in a battle around 669/8 BC. Neither of these still survive and there is no evidence that they resembled Egyptian pyramids. There are also at least two surviving pyramid-like structures still available to study, one at Hellenikon and the other at Ligourio/Ligurio, a village near the ancient theatre Epidaurus. Although these structures are of great interest, written references are rather scarce and they are not mentioned in ancient sources. Pausanias (2nd century AD) mentions two buildings resembling pyramids, one, twelve miles southwest of the still standing structure at Hellinikon,  a common tomb for soldiers who died in a legendary struggle for the throne of Argos and another which he was told was the tomb of Argives killed in a battle around 669/8 BC. Neither of these still survive.At the Southeastern edge of the plain of Argolid, near the springs of the Erasinos river (nowadays Kephalari ) and on the main arterial road which in antiquity led from Argos to Tegea and the rest of Arcadia and Kynouria , there is a small structure extant known as the Pyramid of Hellenikon. "On the way from Argos to Epidauria there is on the right a building made very like a pyramid, and on it in relief are wrought shields of the Argive shape. Here took place a fight for the throne between Proetus and Acrisius; the contest, they say, ended in a draw, and a reconciliation resulted afterwards, as neither could gain a decisive victory. The story is that they and their hosts were armed with shields, which were first used in this battle. For those that fell on either side was built here a common tomb, as they were fellow citizens and kinsmen.". The pyramidal in Hellenikon was excavated first by Wiegand, who essentially removed all the fill from the floor. Later on in 1937, more excavation was made by the American School of Archaeology at Athens under the direction of L. Lord who concluded that both the structure at Ligurio and the one at Cephalaria were "guard houses capable of accommodating a small garrison who could control the countryside and be safe behind their walls from surprise attacks by a few persons." Amongst the findings are a large pithos, the floor of the long corridor and the room, re-carved from repairs, entrance door, and parts of the wall, infill from earlier excavations. Some ceramics of Protohelladic II period (2800–2500 BC) were attributed by S. Wienberg, a member of the team. Their location and distribution however is not described clearly,. There are also room foundations and mortars from later uses of the building, as well as mixture disturbed sediments with ceramics of classical period (lamps, house ware), and some few coarse sherds of doubtful age, and some Roman lamps. The infill at the floor varies between 20–60 cm. There is considerable controversy about the dates of these structures, with conflict between dating based on archeological excavations and dating through what was at the time the new technique of thermoluminescence dating , Ioannis Liritzis and his team argue for an early date through five sub-projects: 1) geophysical prospection inside and around the two pyramidals at Hellenikon and Ligourio, where buried monuments were discovered, 2) these results directed the archaeological excavations carried out by archaeologist A.Sampson and archaeologists of the Archaeological Museum of Nauplion. Amongst the new finds were foundations of rooms, ceramics of Classical, Hellenistic, Roman and Protochristian periods, and protohelladic II in the exterior foundations of Hellenikon above the bedrock. A comparative study of masonries was also made, 3) astronomical orientation of the long entrance corridor was found related to the rise of Orion’s belt occurring in c. 2000-2400 BC,  4) the dating of some parts of the overlying large megalithic blocks in the wall, with the novel thermoluminescence dating method of rock surfaces. Sampling was chosen for their firmness and lack of sun exposure of internal contact surfaces, by removing a few milligrams of powder from pieces in firm contact. Seven pieces gave an age range of c. 2000–2500 BC, while two ceramic sherds of non-diagnostic typology one from Hellenikon and one from Ligourio dated by TL and OSL gave concordant ages of 3000±250 BC and 660±200 BC respectively. This time frame would place construction of these structures at a time overlapping the construction of the pyramids in Egypt. Mary Lefkowitz has criticised this research. She suggests that some of the research was done not to determine the reliability of the dating method, as was suggested, but to back up an assumption of age and to make certain points about pyramids and Greek civilization. She notes that not only are the results not very precise, but that other structures mentioned in the research are not in fact pyramids, e.g. a tomb alleged to be the tomb of Amphion and Zethus near Thebes, a structure at Stylidha (Thessaly) which is just a long wall, etc. She also notes the possibility that the stones that were dated might have been recycled from earlier constructions. She also notes that earlier research from the 1930s, confirmed in the 1980s by Fracchia, was ignored. She argues that they undertook their research using a novel, previously untested methodology in order to confirm a predetermined theory about the age of these structures. Liritzis responded in a journal article published in 2011, stating that Lefkowitz failed to understand and misinterpreted the methodology. A. Sampson wrote that it was "already proved that the monument stood on Protohelladic constructions, therefore it was built in a later time. Besides, the masonry of the pyramid, similar to that of Ligourio, leads us to the Classic or Late Classic years. A new method for dating the stone, recently applied to the pyramids, indicated a too early dating in the 4th and 3rd millennium BC, which of course cannot be accepted."The dimensions of the rectangular building surrounding the pyramid of Hellinikon are 7.03 meters by 9.07 metres. The external walls rise at a 60 degree angle up to 3.5 metres. The walls then become vertical in order to support the floor of the building. The entire monument is built from grey limestone from the district in the form of large blocks used in a trapezoidal/partially polygonal system.A rchaeoastronomy (also spelled archeoastronomy ) is the study of how people in the past "have understood the phenomena in the sky, how they used these phenomena and what role the sky played in their cultures." Clive Ruggles argues it is misleading to consider archaeoastronomy to be the study of ancient astronomy , as modern astronomy is a scientific discipline, while archaeoastronomy considers symbolically rich cultural interpretations of phenomena in the sky by other cultures. It is often twinned with ethnoastronomy , the anthropological study of skywatching in contemporary societies. Archaeoastronomy is also closely associated with historical astronomy , the use of historical records of heavenly events to answer astronomical problems and the history of astronomy , which uses written records to evaluate past astronomical practice. Archaeoastronomy uses a variety of methods to uncover evidence of past practices including archaeology, anthropology, astronomy, statistics and probability, and history. Because these methods are diverse and use data from such different sources, integrating them into a coherent argument has been a long-term difficulty for archaeoastronomers. Archaeoastronomy fills complementary niches in landscape archaeology and cognitive archaeology. Material evidence and its connection to the sky can reveal how a wider landscape can be integrated into beliefs about the cycles of nature , such as Mayan astronomy and its relationship with agriculture. Other examples which have brought together ideas of cognition and landscape include studies of the cosmic order embedded in the roads of settlements. Archaeoastronomy can be applied to all cultures and all time periods. The meanings of the sky vary from culture to culture; nevertheless there are scientific methods which can be applied across cultures when examining ancient beliefs. It is perhaps the need to balance the social and scientific aspects of archaeoastronomy which led Clive Ruggles to describe it as: "...[A] field with academic work of high quality at one end but uncontrolled speculation bordering on lunacy at the other." A common source of data for archaeoastronomy is the study of alignments. This is based on the assumption that the axis of alignment of an archaeological site is meaningfully oriented towards an astronomical target. Brown archaeoastronomers may justify this assumption through reading historical or ethnographic sources, while Green archaeoastronomers tend to prove that alignments are unlikely to be selected by chance, usually by demonstrating common patterns of alignment at multiple sites. An alignment is calculated by measuring the azimuth, the angle from north, of the structure and the altitude of the horizon it faces The azimuth is usually measured using a theodolite or a compass . A compass is easier to use, though the deviation of the Earth's magnetic field from true north, known as its magnetic declination must be taken into account. Compasses are also unreliable in areas prone to magnetic interference, such as sites being supported by scaffolding. Additionally a compass can only measure the azimuth to a precision of a half a degree. A theodolite can be considerably more accurate if used correctly, but it is also considerably more difficult to use correctly. There is no inherent way to align a theodolite with North and so the scale has to be calibrated using astronomical observation, usually the position of the Sun. Because the position of celestial bodies changes with the time of day due to the Earth's rotation, the time of these calibration observations must be accurately known, or else there will be a systematic error in the measurements. Horizon altitudes can be measured with a theodolite or a clinometer.

Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Megalith

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Archaeoastronomy

http://agreekadventure.com/6-megalithic-monuments-of-greece-you-didnt-know/

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Greek_pyramids

Η ιστορία την νησιών του Αργοσαρωνικου - Από την Τουρκοκρατία εως την Απελευθέρωση και την Νεότερη Ελλάδα

Λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ Β΄ (1453), οι Τούρκοι κυρίευσαν τη Σαλαμίνα ( 1462 ). Επί Τουρκοκρατίας, η κοινωνική και οικονομική ζωή ατόνησε στη Σαλαμίνα, που αποκαλείται έκτοτε Κούλουρη. Τα ιστορικά στοιχεία για τα πρώτα διακόσια χρόνια αυτής της περιόδου (1450 -1650) είναι ελάχιστα. Στα μέσα του 17ου αιώνα επισκέφθηκαν τη Σαλαμίνα δύο σημαντικές προσωπικότητες. Το 1640 ο Μεγαρίτης θεοσεβής Λάμπρος Κανέλλος (μετέπειτα Όσιος Λαυρέντιος), ο οποίος το 1682 επανίδρυσε, ή κατ΄ άλλους ανακαίνισε, το καθολικό της Μονής Φανερωμένης και το 1674 ο Άγγλος πρόξενος Τζίν Σιρόντ (Jean Siraud). Ο τελευταίος, σε σχετική έκθεσή του, έγραφε: «Επάνω στο νησί υπάρχουν τρία χωριά: το ένα ονομαζόμενο Κούλουρη (πόλη Σαλαμίνας), το άλλο Μητρόπολη (του Αιαντείου) και το Αμπελάκι. Σ΄ όλο το νησί δεν υπάρχουν παρά εξακόσιες ψυχές, εν μέρει Έλληνες εν μέρει Αρβανίτες». Λίγα χρόνια αργότερα, το 1688 , ο ελληνικός πληθυσμός της νήσου ενισχύθηκε με την αναγκαστική μετακίνηση αθηναϊκών οικογενειών από την Αθήνα προς τη Σαλαμίνα, λόγω της παρουσίας σ΄ ολόκληρη την Αττική των Ενετών με επικεφαλής το Φραγκίσκο Μοροζίνη. Η μετακίνηση αυτή έδωσε πνοή ανάπτυξης και προόδου στο νησί, δημιουργώντας κατ΄ αυτό τον τρόπο τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή της Σαλαμίνας στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα εκείνης της εποχής. Μιας εποχής, όπου οι δραστηριότητες του νεοελληνικού διαφωτισμού οδήγησαν στην πνευματική αφύπνιση του ελληνικού γένους, που είχε ως αποτέλεσμα την Επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον οθωμανικό ζυγό. Απόρροια αυτής της ανάπτυξης ήταν η Σαλαμίνα, κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, να διαθέτει αρκετά μικρά πλοιάρια. Πολλά απ΄ αυτά έλαβαν μέρος στην Ελληνική επανάσταση του 1769 - 1770, που εκδηλώθηκε μετά από υποκίνηση των Ρώσων και έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Ορλωφικά. Παρ΄ όλη την ατυχή έκβαση των Ορλωφικών, ο ατρόμητος αγωνιστής εκείνης της περιόδου Μητρομάρας συνέχισε μόνος του τον αγώνα της ανεξαρτησίας και το Φεβρουάριο του 1771 ύψωσε στη Σαλαμίνα τη ρωσική σημαία της επανάστασης. Στην πρώιμη και ατελέσφορη αυτή προσπάθεια αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού, το μοναδικό επίτευγμα ήταν η καταστροφή του τουρκικού στόλου στο Τσεσμέ (1770) από το ρωσικό ναυτικό, γεγονός που ανάγκασε τους Οθωμανούς να υπογράψουν το 1774 τη συνθήκη του Κιουτσούκ - Καϊναρτζή . Ή Σαλαμίνα συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και έστειλε στρατό να πολιορκήσουν τους Τούρκους στην Ακρόπολη των Αθηνών. Απελευθερώθηκε οριστικά το 1830 μαζί με την υπόλοιπη ελεύθερη Ελλάδα. Η Ιερά Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας είναι ένα ιστορικό μοναστήρι που βρίσκεται στα βορειοδυτικά παράλια της νήσου Σαλαμίνας στην οποία υπήρχε ένας πολύ παλιός και ημιερειπωμένος χριστιανικός ναός στον οποίο και βρέθηκε εικόνα της Θεοτόκου από τον Λάμπρο Καννέλο, που έκτισε και μόνασε στο μοναστήρι για να αγιοποιηθεί από την ορθόδοξη εκκλησία με το όνομα Όσιος Λαυρέντιος . Ανήκει εκκλησιαστικά στην Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος .
Ιδρυτής της Μονής είναι ο Λάμπρος Καννέλος, ένας ευσεβής χριστιανός και κάτοικος των Μεγάρων . Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση είδε στον ύπνο του τρεις φορές την Παναγία που τον πρόσταξε να πάει στη Σαλαμίνα, στα ερείπια του ναού, ρίχνοντας το πανωφόρι του στη θάλασσα για να περάσει απέναντι. Εκείνος το έπραξε, Στις 17 Μαΐου του 1640 πήγε στο σημείο και με την βοήθεια των κατοίκων έσκαψε και βρήκε την εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης. Κατά το έτος 1682 αναστήλωσε τον ναό και ίδρυσε στο σημείο μοναστήρι. Ο ίδιος έγινε μοναχός μαζί και η γυναίκα του, μετονομάστηκε σε Λαυρέντιος και αποσύρθηκε στο ασκητήριο του προφήτη Ηλία, νοτιοανατολικά της μονής, εκκλησάκι που σωζόταν ακέραιο ως το 1944 όπου καταστράφηκε από τους Γερμανούς. Ο Λαυρέντιος κοιμήθηκε την 6η Μαρτίου του 1707 και ετάφη στο μοναστήρι. Η Εκκλησία της Ελλάδος τον ανακήρυξε Όσιο , γιορτάζοντας την μνήμη του στις 7 Μαρτίου. Στον Όσιο Λαυρέντιο αποδίδεται μεγάλος αριθμός θαυμάτων από τους πιστούς. Το καθολικό της Μονής Φανερωμένης στη συνέχεια διακοσμήθηκε με αγιογραφίες μεταβυζαντινής τέχνης που σώζονται και χρονολογούνται το έτος 1735 με αγιογράφο, εξ Άργους, Γεώργιο Μάρκου και των μαθητών του. Η αγιογραφία της Ιεράς Μονής Φανερωμένης περιλαμβάνει περίπου 3.530 μορφές και παραστάσεις. Στην μονή διασώζεται σημαντικός αριθμός παλαιών εγγράφων και ιστορικών κειμηλίων. Στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 , η Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας αποτελούσε καταφύγιο του άμαχου πληθυσμού της Αθήνας , των Μεγάρων και των γύρω περιοχών, καθώς των Αγωνιστών αφού υπήρξε εκείνη την περίοδο νοσοκομείο. Ο ηγούμενός της, Γρηγόριος υπήρξε μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Στο μοναστήρι φιλοξενήθηκαν και συνεδρίαζαν αγωνιστές που έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις της Αττικής, της Αθήνας και του Φαλήρου όπως οι
Μακρυγιάννης, Τζαβέλας, Κριεζώτης , Δ. Υψηλάντης , Μαυροβουνιώτης, Καραϊσκάκης και άλλοι. Ο Κιουταχής προσπάθησε επανειλημμένως να καταλάβει τη Μονή χωρίς να το επιτύχει. Στον αύλιο χώρο της Μονής υπάρχει ο τάφος του οπλαρχηγού Γιάννη Γκούρα. Επίσης φιλοξενήθηκε η βιβλιοθήκη και το τυπογραφείο των Αθηνών. Μπροστά και επί της παραλίας στην είσοδο της Μονής βρίσκεται παλαιό οίκημα όπου έμεινε ο Άγγελος Σικελιανός από το 1933 έως 1950 , με τον οποίο συναντιόταν ο Βασιλιάς Παύλος κάθε φορά που επισκεπτόταν τον ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Η Ιερά Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας είναι αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου και εορτάζει στις 23 Αυγούστου.
Η σημαντικότερη καταστροφή της Αίγινας πραγματοποιήθηκε από τον Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσα, ο οποίος λεηλάτησε την πρωτεύουσα και αιχμαλώτισε περί τους 4.000 με 7.000 χιλιάδες Αιγινήτες. Στο τέλος του 18ου αιώνα οι Αιγηνίτες εγκατέλειψαν την Παλιά Χώρα και εγκαταστάθηκαν στην θέση της αρχαίας πόλης της Αίγινας.
Την περίοδο της επανάστασης στην Αίγινα κατέφυγαν χιλιάδες κάτοικοι της Στερεάς Ελλάδας, της Πελοποννήσου και του Ανατολικού Αιγαίου και ιδαίτερα των περιοχών του Γαλαξειδίου , των Ψαρών και της Αθήνας. Υπολογίζεται ότι στην επανάσταση συμμετείχαν περίπου 400 Αιγινήτες. Την περίοδο 1826 - 1827 η ελληνική κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στο νησί ενώ τον επόμενο χρόνο η Αίγινα ορίστηκε ως πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, η έδρα του οποίου παρέμεινε μέχρι και το 1829 . Σύμφωνα με τον Qkinet την εποχή του Καποδίστρια ο πληθυσμός ανερχόταν στους δέκα χιλιάδες κατοίκους μαζί με τους πρόσφυγες ενώ σύμφωνα με κυβερνητικές εκτιμήσεις ο πληθυσμός ανερχόταν σε σαράντα χιλιάδες. Τότε κατασκευάστηκαν τα κτίρια του Ορφανοτροφείου, στο οποίο στεγάστηκαν το αλληλοδιδακτικό σχολείο και το εθνικό τυπογραφείο, του αρχαιολογικού μουσείου, του κυβερνείου, στο οποίο στεγάστηκε η πρώτη βιβλιοθήκη της χώρας. Μετά την μεταφορά της πρωτεύουσας, η Αίγινα άρχισε να παρακμάζει ενώ ο πληθυσμός της μειώθηκε κατά το ήμισυ. Επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά είχε προβλεφθεί η κατασκευή ναυτικών οχυρών στην Πέρδικα και στον Τούρλο, τα οποία μαζί με το ναυτικό οχυρό των Φλεβών και τα πυροβολεία της Πούντας και του Κεράμου αποτέλεσαν το τμήμα της ελληνικής παράκτιας άμυνας που έγινε γνωστό ως "Ναυτικά Οχυρά Σαρωνικού". Το 1940 το Πολεμικό Ναυτικό προχώρησε στην πόντιση ναρκών στις θαλάσσιες περιοχές Τούρλου - Φλεβών και Μονής Αιγίνης - Αγίου Γεωργίου Μεθάνων δημιουργώντας έτσι ένα προστατευμένο μέτωπο. Τον Απρίλιο του 1941 γερμανικά αεροπλάνα τύπου στούκας βομβάρδισαν τρείς φορές το νησί της Αίγινας καταστρέφοντας τους δύο λιμενοβραχίονες στο λιμάνι. Τον Μάϊο του ίδιου έτους γερμανικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν τα οχυρά του Τούρλου και της Πέρδικας. Τον Ιανουάριο του 1942 το γερμανικό υποβρύχιο U 133 βυθίστηκε από νάρκη στα ανοιχτά του Τούρλου.
Στην Βυζαντινή περίοδο στον Πόρο και τα υπόλοιπα νησιά έκαναν επιδρομές πειρατές, ενώ κατά την Τουρκική κατοχή το νησί παρέμεινε ανεξάρτητο. Συνείσφερε σημαντικά στον αγώνα για την ανεξαρτησία, κατά την Επανάσταση του 1821, με έμψυχο υλικό, καράβια και χρήματα. Η πόλη του Πόρου, με τα νεοκλασικά της οικοδομήματα, είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές ενός λόφου. Ο Αλέξανδρος Γ. Κορυζής ή Κοριζής (Πόρος , 1885 – Αθήνα, 18 Απριλίου 1941) ήταν Έλληνας νομικός, οικονομολόγος και πρωθυπουργός της χώρας για μόνο 80 ημέρες, από τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά μέχρι και την 12η ημέρα από της γερμανικής εισβολής. Χαρακτηρίστηκε πρωθυπουργός του 2ου ΟΧΙ της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. . Στις 6 Απριλίου του 1941 , ο Κορυζής, πιστός στην παρακαταθήκη του προκατόχου του, απέρριψε το αίτημα των Γερμανών για απομάκρυνση των βρετανικών δυνάμεων από την Ελλάδα απορρίπτοντας το τελεσίγραφο που του επέδωσε ο Γερμανός πρεσβευτής Έρμπαχ-Σένμπεροχ, μισή ώρα μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής κατά σαφή παράβαση της σχετικής Σύμβασης της Χάγης, όπου υπ' αυτές τις συνθήκες ο πόλεμος χαρακτηρίζεται "αιφνίδιος".
Κατά των 15ο αιώνα αρχίζει η σημαντική ανάπτυξη της Ύδρας με την εγκατάσταση Αρβανιτών φυγάδων, καταδιωγμένων από τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή, που είχε κυριεύσει την Πελοπόννησο. Τότε είναι που ξεκινά να χτίζεται και η σημερινή πόλη της Ύδρας και συγκεκριμένα γύρω από τον λόφο του Κιάφα για λόγους ασφαλείας από πειρατικές επιδρομές. Ένα δεύτερο μεγάλο εποικιστικό κύμα έφτασε στην Ύδρα στα τέλη του 16ου αιώνα όταν μεγάλες οικογένειες έρχονται στο νησί. Μεταξύ αυτών οι οικογένειες Λαζάρου και Ζέρβα μετέπειτα Κοκκίνη και Κουντουριώτη από την Ήπειρο, οι οικογένειες Μπαρού από την Κύθνο, Νέγκα, Γκιώνη, Γκούμα, Γιακουμάκη μετέπειτα Τομπάζη από τα Βουρλά της Σμύρνης, Κιοσσέ μετέπειτα και Σαχίνη από τη Γένοβα, Μπουντούρη από την Εύβοια, Βώκου μετέπειτα και Μιαούλη από τα Φύλλα Ευβοίας. Τον 17ο αιώνα ήταν κτήση των Ενετών και τον 18ο αιώνα περιέρχεται στους Τούρκους έως την επανάσταση του 1821 κατά την οποία αριθμούσε περί τους 27,000 κατοίκους. Η Επανάσταση βρίσκει την Ύδρα κάτοχο αμύθητου πλούτου απο χρυσά νομίσματα της εποχής, αποτέλεσμα κυρίως της επιτυχημένης εμπλοκής της στο εμπόριο σίτου κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους. Το εμπόριο μετά το 1810 είχε κάμψη αλλά ο στόλος της αριθμούσε 186 μικρά και μεγάλα πλοία συνολικής χωρητικότητας 27.736 τόνων δηλαδή ήταν διπλάσιος απο αυτόν των Σπετσών που διέθεταν ως δύναμη 64 πλοία συνολικά 15.907 τόνων. Τα Ψαρά διέθεταν 35 - 40 πλοία και η Κάσος 15. Τα πληρώματα είχαν αποκτήσει και πολεμική εμπειρία λόγω των συγκρούσεων με πειρατές της Αλγερίας. Τουλάχιστον από το 1820 οι προεστοί είχαν μυηθεί από τη Φιλική Εταιρεία στο μυστικό της Επανάστασης. Όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση στην Πελοπόννησο, οι Υδραίοι ενημερώθηκαν με αλληλογραφία από τους πελοποννήσιους οπλαρχηγούς. Με επιστολή της 24 Μαρτίου 1821 οι προύχοντες της Πελοποννήσου ενημερώνουν τους Υδραίους και Σπετσιώτες ότι η Επανάσταση άρχισε νωρίτερα γιατί το μυστικό είχε προδοθεί από "τουρκολάτρες", και ζητούν τη βοηθειά τους για ναυτικό αποκλεισμό του εχθρού. Οι Σπετσιώτες ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης την 26 Μαρτίου, αλλά οι Υδραίοι φάνηκαν διστακτικοί στο να εξεγερθούν αμέσως, θυμούμενοι τις καταστροφές που είχαν πάθει κατά την προηγούμενη αποτυχημένη εξέγερση του 1770 και λαμβάνοντας υπόψη την στρατιωτική υπεροχή του εχθρού. Τελικώς κήρυξαν την επανάσταση στις 14 Απριλίου με εκκλησιαστική πομπή και ταυτόχρονα εξέδοσαν γραπτή επαναστατική διακήρυξη που έφερε τον τίτλο "Διαβατήριον των Ελληνικών Μαχομένων Πλοίων". Στην Εθνεγερσία του 1821 έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το τότε Ναυτικό των Ελλήνων που συγκροτήθηκε κυρίως από εμπορικά πλοία της εποχής δίνοντας πλεονέκτημα στους επαναστατημένους Έλληνες. Τα Πυρπολικά ήταν τα κατ΄ εξοχήν ιστιοφόρα καταδρομικά σε όλες σχεδόν τις ναυτικές επιχειρήσεις των Ελλήνων στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Τον 17ο αιώνα ο πληθυσμός των Σπετσων ήταν κυρίως Αρβανίτες Χριστιανοί που είχαν εγκατασταθεί από τον 15ο αιώνα που αυξήθηκε στη συνέχεια με αποίκους από Λακωνία-Τσακωνιά (Τυρό-Λεωνίδιο), Αργολίδα και Ερμιονίδα που ακολούθησαν νεότερες εποικίσεις τον 18ο αιώνα. Ο αρχικός μεσαιωνικός οικισμός ήταν βορειοδυτικά της σημερινής πόλης, σημερινή θέση "Καστέλι" όπου υπήρχε ακρόπολη επί λόφου (σημερινή θέση ο ναός του Αγίου Βασιλείου). Οι κάτοικοι των Σπετσών έλαβαν μέρος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο ( 1770 ) και υπέστησαν μεγάλη καταστροφή από τους Τούρκους. Μετά όμως 5 έτη ( 1774 -1775 ) αμνηστεύθηκαν από τους Τούρκους. Τότε οι κάτοικοι κατέβηκαν στην παραλία και έκτισαν την σημερινή πόλη. Την φιλοπατρία τους όμως οι Σπετσιώτες την έδειξαν και το 1790 όταν έσπευσαν να βοηθήσουν τον Λάμπρο Κατσώνη που για την πράξη του αυτή υπέστησαν πάλι νέα καταστροφή από τους Τούρκους. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τα Σπετσιώτικα πληρώματα αποκαλούνταν "Τζαμουτζαλήδες" έναντι των Υδραίικων που αποκαλούνταν "Σουλουτζαλήδες" που όμως ήταν λίαν περιζήτητα ακόμη και από τους Οθωμανούς στόλαρχους όπως και από τον Καρά-Αλή. Την περίοδο 1821-1832, η Σπέτσες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. Οι Σπέτσες, μαζί με την Ύδρα και τα Ψαρά , ήταν από τα πρώτα νησιά που επαναστάτησαν, με ενεργό συμμετοχή στον αγώνα έναντι των Τούρκων Ο Σπετσιωτικός στόλος, αποτελούμενος από εμπορικά πλοία σπετσιωτών, πήρε μέρος σε μεγάλο αριθμό ναυμαχιών, όπως της Αρμάτας, καθώς και σε ξακουστούς αποκλεισμούς οχυρών, συγκεκριμένα του Ναυπλίου και της Μονεμβασιάς. Την περίοδο αυτή κάνουν την εμφάνισή τους ηρωικά ονόματα όπως Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα , Ανδρέας Μιαούλης , Χατζηγιάννης Μέξης και Κοσμάς Μπαρμπάτσης , ονόματα τα οποία σήμερα κατέχουν υψηλή θέση στην Ελληνική Ιστορία. Το 1822 ο Τουρκικός στόλος κατευθύνεται προς τον Αργολικό κόλπο, με τελικό προορισμό το Ναύπλιο, σε μια ύστατη προσπάθεια ανεφοδιασμού του οχυρού. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο στόλος εμφανίζεται ανατολικά των Σπετσών, μεταξύ Σπετσοπούλας και Τρικερίου και ο τρινήσιος στόλος των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών, υπό τον ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη, κινείται προς αντιμετώπιση των Τούρκων. Σύμφωνα με τον ιστορικό Χατζηανάργυρο, στην ναυμαχία που ακολούθησε μεταξύ των δυο στόλων, πήραν μέρος «140 και πλέον» πλοία. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται ο Σπετσιώτης πυρπολητής Κοσμάς Μπαρμπάτσης, ο οποίος καταφέρνει να εισέλθει στο κέντρο του τουρκικού σχηματισμού και να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα. Η ηρωική αυτή πράξη του Σπετσιώτη ναυτικού είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση του τουρκικού στόλου από τον Αργολικό κόλπο. Σε ανάμνηση αυτού του ιστορικού γεγονότος οι Σπετσιώτες έκτισαν την εκκλησία της Παναγίας της Αρμάτας στην περιοχή του φάρου των Σπετσών. Σήμερα το νησί των Σπετσών, στις αρχές του Σεπτεμβρίου, γιορτάζει το ιστορικό αυτό γεγονός με το φεστιβάλ της Αρμάτας. Το μεγάλο αυτό φεστιβάλ, διάρκειας μιας εβδομάδας, συμπεριλαμβάνει θεατρικές παραστάσεις, πολιτιστικές εκθέσεις καθώς και μουσικές παραστάσεις και κλιμακώνεται με την αναπαράσταση της ναυμαχίας των Σπετσών, μπροστά στο λιμάνι του νησιού. Μετά το τέλος της Επανάστασης, οι Σπέτσες άρχισαν να παρακμάζουν και να μειώνεται ο πληθυσμός της. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει πνευματική εξέλιξη στο νησί. Το 1927 γίνεται η έναρξη της λειτουργίας της Αναργυρείου και Κοργιαλένειου Σχολή Σπετσών, η οποία ήταν η προσφορά του εθνικού ευεργέτη Σωτήριου Ανάργυρου και πραγματικά ανέβασε το πολιτιστικό επίπεδο του νησιού. Η Σχολή υπήρξε ένα από τα καλύτερα πρότυπα κολέγια των Βαλκανίων και υπήρξε έμπνευση του Ελ. Βενιζέλου, προσωπικού του φίλου και δημιούργημα του Ανάργυρου. Λειτούργησε μέχρι το 1983 με Έλληνες και αλλοδαπούς μαθητές.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σαλαμίνα_(νησί)

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μονή_Φανερωμένης_Σαλαμίνας

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αίγινα

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πόρος_(νησί)

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ύδρα

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Το_Ναυτικό_του_21

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σπέτσες

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αλέξανδρος_Κορυζής

Η ιστορία των νησιών του Αργοσαρωνικου : Απο την Ρωμαϊκή κατάκτηση εως την Βυζαντινή περίοδο και την Οθωμανική κατάκτηση

Σύμφωνα με τον περιηγητή της αρχαιότητας, Παυσανία , στην εποχή του (τέλη του 2ου μ.Χ. αι.) η αρχαία πόλη της Σαλαμίνας (σημερινά Αμπελάκια) είχε εγκαταλειφθεί καθόσον ο ίδιος διαπίστωσε ερείπια στην Αγορά της. Οι κάτοικοι που την εγκατέλειψαν, εγκαταστάθηκαν σ΄ άλλα σημεία του νησιού. Από τα υπάρχοντα αρχαιολογικά στοιχεία της Σαλαμίνας, τεκμαίρεται η ύπαρξη δύο οικισμών κατά τη διάρκεια αυτής της χιλιετίας: ενός στη νότια πλευρά εκεί, όπου σήμερα ευρίσκεται το χωριό Αιάντειο και ενός άλλου στη βόρεια πλευρά στη θέση, όπου είναι η σημερινή πόλη της Σαλαμίνας. Αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός ότι, επί εποχής Ιουστινιανού (527-565), η Σαλαμίνα κατατασσόταν μεταξύ των πόλεων της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Χαρακτηριστικό στοιχείο της Βυζαντινής περιόδου (9ος-12ος αιώνας)  αποτελεί, όχι μόνο για τη Σαλαμίνα αλλά και γι΄ όλο τον ελλαδικό χώρο, η ύπαρξη «τοπικών δυναμικών αρχόντων - γαιοκτημόνων, που εκμεταλλεύονταν τη γη, δημιουργώντας τοπικούς χώρους εξουσίας, η οποία είτε τους αποδόθηκε με αυτοκρατορική παραχώρηση (πρόνοιες), είτε οι ίδιοι την οικειοποιήθηκαν με άλλο τρόπο». Μετά το τέλος της Δ΄ Σταυροφορίας (1202-1204) και την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους , η Σαλαμίνα περιήλθε στην κυριαρχία των Βενετών και το έτος 1294 παραδόθηκε από το Γκυ Β' ντε λα Ρος στον άρχοντα της Ευβοίας , τον Βονιφάτιο από τη Βερόνα. Στην περίοδο εκείνη ανάγεται το κτίσιμο του αρχικού ναού της Παναγίας Φανερωμένης . Στη συνέχεια, και κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, η Σαλαμίνα περιήλθε διαδοχικά στην κυριαρχία των Καταλανών (1311), της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1319), των Καταλανών εκ νέου (1350) και του Φλωρεντινού οίκου των Ατσαγιόλι (1388). Στα τέλη του 14ου αιώνα αποικίστηκε από Αρβανίτες. Η κάθοδος των αρβανίτικων φύλων στον ελλαδικό χώρο ξεκινά στα τέλη του 13ου αιώνα και σταματάει περίπου το 1600, έχοντας ως αρχική κοιτίδα την περιοχή Άρβανον στο Δεσποτάτο της Ηπείρου , στην κεντρική περιοχή της σημερινής Αλβανίας και ως τόπο αρχικής εγκατάστασης την Θεσσαλία γύρω στο 1325. Έχοντας εγκατασταθεί στην κοιλάδα του Σπερχειού από το 1380-81, οι Αρβανίτες παίρνουν άδεια από τον Πέτρο Δ΄ της Αραγωνίας να εγκατασταθούν στο Δουκάτο των Αθηνών το 1382, για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας του δουκάτου απέναντι στις ξένες επιδρομές. Οι βυζαντινές πηγές αναφέρουν την εμφάνιση 10.000 Αρβανιτών στον Ισθμό της Κορίνθου το 1404-05, των οποίων την εγκατάσταση στο Δεσποτάτο του Μυστρά επέτρεψε ο δεσπότης Θεόδωρος Παλαιολόγος. Οι αρβανίτικες φατρίες ήταν και έμειναν πιστές στην Ελληνική Ορθοδοξία, ένα μέρος τους όμως ασπάστηκαν το Ισλάμ. Οι Αρβανίτες υπηρετούσαν στο Βυζαντινό στρατό και η Δυναστεία των Παλαιολόγων τους χρησιμοποίησε συχνά σε πολλές στρατιωτικές εκστρατείες. Σε μια περίπτωση, 6.000 Αρβανίτες από την Γλαρέντζα εστάλησαν στο πεδίο μάχης. Στα μέσα του 1454, ένας ηγέτης που ονομαζόταν Πέτρος Μπούας είχε περίπου 30.000 Αρβανίτες υπό την εντολή του. Από το σύνολο των μεταναστών, όσοι έφτασαν στην Πελοπόννησο και είχαν εγκατασταθεί σε δυσπρόσιτες ορεινές ζώνες, σχημάτιζαν συμπαγείς ομάδες. Μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες αποτέλεσαν βασική εστία αντίστασης στους Οθωμανούς.
Σύμφωνα με τον Παυσανία , που πέρασε από το νησί της Αίγινας, το 150 μ.Χ., στην Αίγινα δεν υπήρχε τίποτα αξιόλογο ενώ το ιστορικό λιμάνι του είχε παραχωθεί εντελώς. Λόγω των επιδρομών των Γότθων και των Ερούλων στην Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο, μεγάλοι πληθυσμοί μετακινήθηκαν στην Αίγινα, η οποία γνώρισε μια δέυτερη ακμή. Κατά τον 10ο αιώνα οι επιδρομές των πειρατών ανάγκασαν έναν μέρος των κατοίκων να μεταναστεύσει ενώ τότε πραγματοποιήθηκε και η μεταφορά της πρωτεύουσας στην ενδοχώρα και συγκεκριμένα στην Παλαιά Χώρα. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του δωδεκάτου (12ου) αιώνος, όταν η πειρατεία γενικεύεται σε μεγάλο βαθμό, λόγω της αποφάσεως του Ιωάννου Β' Κομνηνού (κατόπιν εισηγήσεως προς αυτόν του "Ιωάννου του εκ Προύτζης") να διακόψει τα κονδύλια προς το ναυτικό, η Αίγινα γίνεται βασικό ορμητήριο των πειρατών, ιδίως για τις επιθέσεις τους προς την Αττική, τους κατοίκους της οποίας τρομοκρατούν αρπάζοντας υλικά αγαθά, ζώα, ανθρώπους για σκλάβους ή για λύτρα, και βεβαίως σκοτώνουν πολλούς κατοίκους συχνά με βασανιστικό τρόπο ή απλώς τους ακρωτηριάζουν. Ο δε Μητροπολίτης των Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτης, ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο χαρακτηρίζει την Αίγινα ως "φωλιά των πειρατών". Εν συνεχεία η Αίγινα υποτάχθηκε από τους Φράγκους (1204 - 1317), τους Καταλανούς (1451 - 1540), τους Ενετούς (1451 - 1540 & 1687 - 1715) και τους Οθωμανούς (1540 - 1687 & 1715 - 1821). Η σημαντικότερη όμως καταστροφή πραγματοποιήθηκε από τον Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσα, ο οποίος λεηλάτησε την πρωτεύουσα και αιχμαλώτισε περί τους 4.000 με 7.000 χιλιάδες Αιγινήτες. Στο τέλος του 18ου αιώνα οι Αιγηνίτες εγκατέλειψαν την Παλιά Χώρα και εγκαταστάθηκαν στην θέση της αρχαίας πόλης της Αίγινας.
Στην Βυζαντινή περίοδο στον Πόρο και τα υπόλοιπα νησιά έκαναν επιδρομές πειρατές, ενώ κατά την Τουρκική κατοχή το νησί παρέμεινε ανεξάρτητο.
Την Ρωμαϊκή και κατόπιν την Βυζαντινή περίοδο το νησί κατοικείται ανελλιπώς. Κατά των 15ο αιώνα αρχίζει η σημαντική ανάπτυξη της Ύδρας με την εγκατάσταση Αρβανιτών φυγάδων, καταδιωγμένων από τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή, που είχε κυριεύσει την Πελοπόννησο. Τότε είναι που ξεκινά να χτίζεται και η σημερινή πόλη της Ύδρας και συγκεκριμένα γύρω από τον λόφο του Κιάφα για λόγους ασφαλείας από πειρατικές επιδρομές. Ένα δεύτερο μεγάλο εποικιστικό κύμα έφτασε στην Ύδρα στα τέλη του 16ου αιώνα όταν μεγάλες οικογένειες έρχονται στο νησί. Μεταξύ αυτών οι οικογένειες Λαζάρου και Ζέρβα μετέπειτα Κοκκίνη και Κουντουριώτη από την Ήπειρο, οι οικογένειες Μπαρού από την Κύθνο, Νέγκα, Γκιώνη, Γκούμα, Γιακουμάκη μετέπειτα Τομπάζη από τα Βουρλά της Σμύρνης, Κιοσσέ μετέπειτα και Σαχίνη από τη Γένοβα, Μπουντούρη από την Εύβοια, Βώκου μετέπειτα και Μιαούλη από τα Φύλλα Ευβοίας.
Το σημερινό όνομά των Σπετσων πήρε από τους ναυτικούς του Μεσαίωνα Καταλανούς, Γενουάτες και Βενετούς . Οι Φράγκοι την αποκαλούσαν "Ιζόλα ντι Σπέσια " ή " Ιζόλα ντι Σπέσια " (=αρωματοφόρος νήσος). Κατ΄ άλλη εκδοχή το όνομα προήλθε από το "Πέτσα" (Πετσιώτες) που φέρεται ως αρβανίτικος γλωσσικός αναγραμματισμός του αρχαίου ονόματος Πιτυούσα. Στην εποχή της Φραγκοκρατίας οι Σπέτσες περιήλθαν στους Ενετούς ( 1220 -1460 ) και εξ αυτών στους Τούρκους . Τον 17ο αιώνα ο πληθυσμός της ήταν κυρίως Αρβανίτες Χριστιανοί που είχαν εγκατασταθεί από τον 15ο αιώνα που αυξήθηκε στη συνέχεια με αποίκους από Λακωνία-Τσακωνιά (Τυρό-Λεωνίδιο), Αργολίδα και Ερμιονίδα που ακολούθησαν νεότερες εποικίσεις τον 18ο αιώνα. Ο αρχικός μεσαιωνικός οικισμός ήταν βορειοδυτικά της σημερινής πόλης, σημερινή θέση "Καστέλι" όπου υπήρχε ακρόπολη επί λόφου (σημερινή θέση ο ναός του Αγίου Βασιλείου).
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σαλαμίνα_(νησί)

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Αίγινα

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πόρος_(νησί)

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ύδρα

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σπέτσες

Η ιστορία των νησιών του Αργοσαρωνικου : Από την Αρχαιότητα εως την Ρωμαϊκή κατάκτηση

Σύμφωνα με τη μυθολογία, το νησί της Σαλαμινας πήρε την ονομασία του από τη νεράιδα Σαλαμίνα που είχε πατέρα τον θεό Ασωπό , μητέρα την Μετώπη, αδελφή τη νεράιδα Αίγινα και σύζυγό το θεό της θάλασσας Ποσειδώνα . Το όνομα Σαλαμίς μαρτυρείται ήδη στο ομηρικό έπος της Ιλιαδας. Κατά την αρχαιότητα και σύμφωνα με το ιστορικό γεωγράφο Στράβωνα η Σαλαμίνα ήταν γνωστή με τις ονομασίες Σκιράς ( από τον ήρωα Σκίρο ), Πιτυούσα (πίτυς = πεύκο) από τα πολλά πεύκα που υπήρχαν και Κυχρεία από τον Κυχρέα, ο οποίος ήταν γιος της νεράιδας Σαλαμίνας . Ο Κυχρέας έγινε ο πρώτος μυθικός βασιλιάς της Σαλαμίνας, όταν την απάλλαξε από έναν φοβερό δράκοντα , που την καταδυνάστευε και λεηλατούσε. Άλλες παραδόσεις συνδέουν το Κυχρέα με ένα ιερό φίδι , όπου βοήθησε τον ελληνικό στόλο κατά τη διάρκεια της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, προκαλώντας σύγχυση στα περσικά πλοία. Το νησί είναι επίσης γνωστό ήδη από την αρχαιότητα και με την ονομασία Κούλουρη, που προέρχεται από το ακρωτήριο "Κόλουρις άκρα" (σήμερα Πούντα), στο οποίο ήταν χτισμένη η αρχαία πόλη και το λιμάνι του 4ου αιώνα π.Χ. Στους αρχαιότατους χρόνους το νησί υπήρξε αυτόνομο Μυκηναϊκό βασίλειο με βασιλείς από τον οίκο των Αιακιδών (ο Αιακός ήταν μυθικός βασιλιάς της Αίγινας γιος του Δία και της νεράιδας Αίγινας) . Γνωστός βασιλιάς αυτού του οίκου ήταν ο Τελαμώνας, γιος του Αιακού. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Τελαμώνας έφυγε από την Αίγινα, διότι είχε δολοφονήσει τον ετεροθαλή αδερφό του Φώκο και πήγε στη Σαλαμίνα, όπου νυμφεύτηκε την κόρη του Κυχρέα, Γλαύκη και έγινε βασιλιάς της Σαλαμίνας. Από το γάμο τους δεν απέκτησαν παιδιά . Μετά τον θάνατο της Γλαύκης, ο Τελαμώνας νυμφεύτηκε δύο γυναίκες, την Ερίβοια και την Ησιόνη. Με την πρώτη απέκτησε τον Αίαντα όπου σημαίνει αετός, ενώ με τη δεύτερη τον Τεύκρο . Στον τρωικό πόλεμο ο Αίαντας έλαβε μέρος με 12 καράβια μαζί με τον Τεύκρο. Μετά το θάνατο του Αίαντα στην Τροία, ο Τεύκρος γύρισε στη Σαλαμίνα, αλλά οργισμένος και θυμωμένος ο πατέρας του Τελαμώνας τον έδιωξε από το νησί, γιατί δεν εκδικήθηκε το χαμό του αδερφού του και δεν έφερε τα λείψανά του στην πατρίδα του. Ο Τεύκρος με τους συντρόφους του έφτασε με πλοία στις ανατολικές ακτές της Κύπρου , όπου και ίδρυσε πόλη, την οποία και ονόμασε Σαλαμίνα εις μνήμη της γενέτειράς του. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Κωνσταντία και βρίσκεται περίπου στον χώρο της σημερινής Αμμοχώστου. Η αυτονομία της νήσου Σαλαμίνας καταργήθηκε, όταν ο Φιλαίος (ή και Φίλαιος), εγγονός του Αίαντα και γιος του Ευρυσάκη, παρέδωσε το νησί στην κυριαρχία των Αθηναίων. Για την πράξη του αυτή, οι Αθηναίοι τον αναγνώρισαν ως Αθηναίο πολίτη. Η Σαλαμίνα ανήκε στους Μεγαρείς , από το 640 π. Χ. έως το 570 π.Χ. Την περίοδο εκείνη ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλωνας έγραψε την πολεμική ελεγεία με τίτλο Σαλαμίς , με απώτερο στόχο να διεγείρει τον πατριωτισμό των συμπολιτών του, ώστε να ανακαταλάβουν το νησί. Τελικά και μετά από εικοσαετή πόλεμο, μεταξύ Αθηναίων και Μεγαρέων, η Σαλαμίνα περιήλθε εκ νέου στην κυριαρχία των Αθηναίων μέχρι το έτος 318 π.Χ. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας διεξήχθη στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, μεταξύ των αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας . Αποτέλεσε σημαντική σύγκρουση της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, η οποία άρχισε το 480 π.Χ. Στη μάχη των Θερμοπυλών , η οπισθοφυλακή των Ελλήνων διαλύθηκε, ενώ στη ναυμαχία του Αρτεμισίου οι Έλληνες υπέστησαν βαριές απώλειες και υποχώρησαν μετά την ήττα στις Θερμοπύλες. Αυτό επέτρεψε στους Πέρσες να καταλάβουν τη Βοιωτία και την Αττική . Οι Σύμμαχοι ετοιμάστηκαν να υπερασπιστούν τον Ισθμό της Κορίνθου καθώς ο στόλος αποσύρθηκε στο κοντινό νησί της Σαλαμίνας. Παρά την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου, ο Θεμιστοκλής έπεισε τους Έλληνες συμμάχους να ξαναντιμετωπίσουν σε μάχη τον περσικό στόλο, με την ελπίδα ότι η νίκη θα απέτρεπε περαιτέρω θαλάσσιες επιχειρήσεις κατά της Πελοποννήσου . Ο Πέρσες βασιλιάς Ξέρξης Α' ήταν επίσης αποφασισμένος για την τελική σύγκρουση. Ως αποτέλεσμα του τεχνάσματος του Θεμιστοκλή, ο περσικός στόλος έπλευσε για τα Στενά της Σαλαμίνας και προσπάθησε να κλείσει και τις 2 εισόδους. Στον περιορισμένο χώρο των Στενών της Σαλαμίνας οι μεγάλοι αριθμοί των περσικών πλοίων ήταν πρόβλημα, καθώς τα πληρώματά τους δεν μπορούσαν να πολεμήσουν με ελιγμούς. Αξιοποιώντας την ευκαιρία, ο ελληνικός στόλος διαμορφώθηκε σε μια γραμμή και πέτυχε σημαντική νίκη, καταστρέφοντας 300 περσικά πλοία. Ως αποτέλεσμα ο Ξέρξης υποχώρησε στην Ασία με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του και, τον επόμενο χρόνο, τα απομεινάρια του περσικού στρατού ηττήθηκαν αποφασιστικά στη μάχη των Πλαταιών. Οι μάχες στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές σηματοδότησαν την αρχή της νέας φάσης των Ελληνο-Περσικών Πολέμων - οι ελληνικές πόλεις άρχισαν την αντεπίθεση. Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι σε περίπτωση περσικής νίκης θα σταματούσε η ανάπτυξη της Αρχαίας Ελλάδας, καθώς και του δυτικού πολιτισμού, και οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι η Σαλαμίνα ήταν μια από τις πιο σημαντικές μάχες στην ανθρώπινη ιστορία. Το 318 π.Χ., η Σαλαμίνα καταλήφθηκε από τους Μακεδόνες και συγκεκριμένα από τον Κάσσανδρο , έναν από τους επιγόνους του Μ. Αλεξάνδρου . Αρκετά χρόνια αργότερα, το 229 π.Χ., ο αρχηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας , Άρατος , την παρέδωσε εκ νέου στους Αθηναίους . Από τότε η Σαλαμίνα ακολούθησε, κατά κανόνα, την τύχη της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας σ΄ όλες της φάσεις της πολυκύμαντης ιστορίας της.
Σύμφωνα με την μυθολογία η Αίγινα οφείλει την ονομασία της στην κόρη του Θεού Ασωπού Αίγινα, την οποία ερωτεύτηκε ο Δίας και την απήγαγε στο νησί Οινώνη που μετονομάστηκε σε Αίγινα. Η στρατηγική της θέση κατά την αρχαιότητα φαίνεται ότι ήταν ο λόγος που κατοικήθηκε πρίν από το 3.500 π.Χ. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο η Αίγινα υπήρξε αποικία της Επιδαύρου. Σε ανασκαφές που έχουν γίνει, έχουν βρεθεί Μινωικά κεραμικά του 2000 π.Χ. περίπου, όπως και κοσμήματα από χρυσό που ανήκουν στη ύστερη περίοδο της Μυκηναϊκής τέχνης , τα οποία συνηγορούν στην εκδοχή της διατήρησης του μυκηναϊκού πολιτισμού για μερικές γενιές μετά την κάθοδο των Δωριέων, οι οποίο φαίνεται να κατέκτησαν το νησί στα 950 π.Χ. Τον 7ο αιώνα π.Χ. η Αίγινα συμμετείχε στην πολιτική ομοσπονδία υπό την ονομασία Αμφικτιονία της Καλαυρίας μαζί με την Αθήνα, τον Βοιωτικό Ορχομενό, την Τροιζήνα , την Ερμιόνη, την Ναυπλία και την Πρασίη, με σκοπό την πάταξη της ακμάζουσας πειρατείας στο Αιγαίο , λόγω της παρακμής των Μυκηναίων. Κατά την αρχαϊκή εποχή (734 - 459 π.Χ.) η Αίγινα γνώρισε μεγάλη ακμή εξελισσόμενη σε σημαντική ναυτική και εμπορική δύναμη της εποχής αναπτύσσοντας εξαγωγικό εμπόριο πήλινων αγγείων και αρωμάτων εγχώριας παραγωγής. Οι Αιγινήτες υπήρξαν οι πρώτοι που έκοψαν ασημένια νομίσματα στον ελλαδικό χώρο, λίγες δεκαετίες μετά την επινόηση του νομίσματος από τους Λυδούς. Να σημειωθεί ότι Οι Αιγινήτες είχαν σημαντικά συμφέροντα στον Ελλήσποντο ενώ ήταν μέτοχοι στον εμπορικό σταθμό της αιγυπτιακής πόλης Ναυκράτιδος. Η ναυτική πρωτοκαθεδρία της Αίγινας και η εδραίωση της ολιγαρχικής παράταξης στην εξουσία αποτελούσε εμπόδιο στις επιδιώξεις της Αθήνας με αποτέλεσμα ήδη από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. να παρατηρείται ένταση στις σχέσεις μεταξύ τους. Αν και κατά τους Μηδικούς Πολέμους είχαν υποστηρίξει τον Δαρείο, στους Περσικούς Πολέμους συνασπίστηκαν με τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις λαμβάνοντας μαζί με τους Αθηναίους τα πρωτεία. Μετά το τέλος του πολέμου η Αίγινα συνασπίστηκε με την Σπάρτη και την Κόρινθο με αποτέλεσμα να επέλθει οριστική σύγκρουση με την Αθήνα, η οποία και επιτέθηκε στα 458 π.Χ. εναντίον της Αίγινα. Στη ναυμαχία που ακολούθησε οι Αιγινήτες ηττήθηκαν και η πρωτεύουσά τους καταλήφθηκε. Απότοκος της ήττας ήταν το γκρέμισμα των τειχών της πόλης, η παράδοση των πλοίων και η επιβολή φόρου υποτέλειας. Κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431 - 404 π.Χ) οι Αιγινήτες εκδιώχθηκαν στην Πελοπόννησο για να επιστρέψουν μόνο μετά το τέλος του πολέμου. Στα χρόνια που ακολούθησαν η Αίγινα απώλεσε κάθε αίγλη της καταλήγοντας διαδοχικά στους Αιτωλούς, τους Περγαμηνούς και τους Ρωμαίους.
Ο Πόρος στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο νησιά, την Σφαιρία και την Καλαυρία, τα οποία χωρίζει ένα πολύ μικρό κανάλι θάλασσας αμέσως μετά τον Ναύσταθμο (Προγυμναστήριο). Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο Πόρος κατοικείται από την Εποχή του Ορείχαλκου. Οι τάφοι στο νησί χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή Περίοδο και τα ανθρώπινα κτίσματα υπάρχουν σε αυτό τουλάχιστον από το 1000 π.Χ. Η Καλαυρία είναι το αρχαιότερο νησί που ανεδύθη μετά τον κατακλυσμό, είναι ιζηματογενής και κυριαρχείται από ασβεστολιθικά και σχιστολιθικά πετρώματα. Η Σφαιρία είναι ηφαιστειογενούς προελεύσεως και ανεδύθη από έκρηξη του ηφαιστείου των Μεθάνων, η δε πόλη του Πόρου είναι κτισμένη ακριβώς επάνω σε έναν μικρό θολωτό κρατήρα. Στην αρχαία πόλη της Καλαυρίας, στην κορυφή του λόφου, υπάρχει αφιερωμένος ναός στον θεό Ποσειδώνα, τα ερείπια του οποίου είναι ακόμα προσβάσιμα. Εδώ, το 322 π.Χ., o μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης, δηλητηριάστηκε με κώνειο, αφού διέφυγε την σύλληψη από τον κυβερνήτη της Μακεδονίας Αντίπατρο. Επίσης, στην βόρεια παραλία της Καλαυρίας (Βαγιονιά), βρέθηκε καταποντισμένο μέσα στην θάλασσα το αρχαίο λιμάνι. Αρχαίοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο Πόρος ήταν μέρος μίας Αμφικτυονίας στην Αρχαϊκή Περίοδο, δηλαδή μιας συμμαχίας με την πόλη της Αθήνας, του Πόρου, της Αίγινας, της Επιδαύρου, της Ερμιόνης, της Τροιζήνας , του Ναυπλίου , του Ορχομενού και των Πρασιών. Ωστόσο, αποδείξεις δεν υπάρχουν, γι' αυτό σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η Αμφικτυονία είναι μία ελληνική εφεύρεση. Μία τεράστια γιορτή, απεικονισμένη επάνω σε μια πλάκα, που δείχνει τον εορτασμό της αναβίωσης της Συμμαχίας της Καλαυρίας, η οποία χρονολογείται στην Ελληνιστική Περίοδο, βρέθηκε στα ερείπια του ασύλου στην Καλαυρία.
Η Ύδρα σύμφωνα με νεότερες αρχαιολογικές έρευνες, έχει κατοικηθεί από τη Νεολιθική εποχή. Δρύοπες, Μυκηναίοι, Κάρες, Σάμιοι, Αθηναίοι πρόσφυγες της εποχής των περσικών πολέμων, εποίκησαν και κατοίκησαν την Ύδρα. Η ακμή του νησιού συνέπεσε με την Πρωτοελλαδική και την Μυκηναϊκή εποχή. Το νησί ήταν εμπορικό-ναυτικό κέντρο, ανάμεσα στην Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου. Η περιοχή της Επισκοπής, του Αγίου Γεωργίου-Αγίου Νικολάου Μπίστη, το Μπαλί, η ακρόπολη του Βλυχού και η περιοχή της Ζωοδόχου Πηγής της Ζούρβας, ήταν σημαντικοί οικισμοί εκείνης της εποχής, ενώ την Κλασσική εποχή η Ύδρα ήταν στη δικαιοδοσία της Ερμιόνης. Από αυτούς, την αγόρασαν Σάμιοι πολιτικοί εξόριστοι που οχύρωσαν την ακρόπολη του Βλυχού. Οι Σάμιοι, αφού ήρθαν σε σύγκρουση και μετά από ήττα με τους Αιγινήτες, πούλησαν την Ύδρα στους Τροιζήνιους. Την Κλασσική εποχή η Ύδρα παρουσιάζει έναν συγγραφέα κωμωδιών, τον Ευάγη τον Υδρεάτη. Την Ρωμαίικη και κατόπιν την Βυζαντινή περίοδο το νησί κατοικείται ανελλιπώς.
Οι Σπέτσες (καθαρεύουσα Σπέτσαι), είναι ιστορική νήσος κοντά στην Αργολική χερσόνησο, δεξιά της εισόδου του Αργολικού κόλπου, σε απόσταση 1,5 μιλίου από την Ερμιονίδα και 50 μιλίων από τον Πειραιά . Τις Σπέτσες απαρτίζουν τρεις ακόμη νησίδες: η Σπετσοπούλα , ο Άγιος Ιωάννης και το Μικρό Μπούρμπουλο . Οι Σπέτσες έχουν σχήμα ωοειδές , περίμετρο ακτογραμμής 11 μιλίων, έκταση 22,5 τ.χλμ. με μέγιστο μήκος 4 μίλια και μέγιστο πλάτος 2,5 μίλια. Διασχίζεται από βουνοσειρές με υψηλότερη κορυφή τον Προφήτη Ηλία (245μ.). Το έδαφος των Σπετσών είναι κυρίως πευκόφυτο, ενώ μεγάλο μέρος του είναι καλλιεργήσιμο. Κύρια προϊόντα που παράγονται είναι ελιές , λάδι , δημητριακά, σταφύλια , αμύγδαλα , σύκα και λίγα κτηνοτροφικά προϊόντα. Το κλίμα είναι δροσερό και υγιεινό και προσφέρεται ως τόπος παραθερισμού.