Αναμφίβολα μία από τις προσωπικότητες που άφησαν έντονο το στίγμα τους στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, ήταν ο πολιτικός, φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Ο Κανελλόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα, στις 13 Δεκεμβρίου 1902. Γονείς του ήταν ο φαρμακοποιός Κανέλλος Κανελλόπουλος και η Αμαλία Γούναρη, κόρη εύπορου σταφιδέμπορου και αδερφή του μετέπειτα βασιλόφρονα πρωθυπουργού Δημητρίου Γούναρη (1920-1922). Φοίτησε στο Α΄ Γυμνάσιο Πατρών και στη συνέχεια, το 1919, εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του το 1920 στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, όπου το 1923 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Δικαίου. Πραγματοποίησε ακόμη σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Οι πνευματικές του αναζητήσεις ξεπερνούσαν κατά πολύ το αντικείμενο των σπουδών του στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Αφορούσαν κυρίως την Κοινωνιολογία, τη μελέτη της επίδρασης της θρησκείας στη διαμόρφωση των πολιτισμών ακόμη και τη συμβολή του Καρλ Μαρξ στην ιστορία των οικονομικών και των κοινωνικών θεσμών.
Το 1926 ανέλαβε τα καθήκοντα του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας στην οικουμενική κυβέρνηση του Αλεξάνδρου Ζαΐμη, το 1929 εξελέγη υφηγητής της έκτακτης αυτοτελούς έδρας της Κοινωνιολογίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1933 τακτικός καθηγητής και το 1934 πρόεδρος του νεοσύστατου ΙΚΑ. Το 1935 πήρε σαφή θέση επί του μείζονος πολιτικού θέματος, το οποίο απασχολούσε την κοινή γνώμη, το πολιτειακό, δημοσιεύοντας σειρά άρθρων υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας στην εφημερίδα Ακρόπολις. Μετά την επιστροφή του Γεωργίου Β΄ στην Ελλάδα, ο Κανελλόπουλος απομακρύνθηκε από το πανεπιστήμιο, καθότι αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη στον βασιλιά. Στη συνέχεια, ίδρυσε το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα, το οποίο έλαβε μέρος στις εκλογές του 1936 συνεργαζόμενο με τον βενιζελικό στρατηγό Αλέξανδρο Μαζαράκη-Αινιάν. Ο Κανελλόπουλος και ο Μαζαράκης-Αινιάν ευαγγελίζονταν την υπερνίκηση του Εθνικού Διχασμού, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να αποκτήσουν ευρεία βάση στον ελληνικό λαό. Κανείς τους δεν εξελέγη βουλευτής το 1936.
Στη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ο Κανελλόπουλος συνελήφθη και εξορίστηκε. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου εναντίον της Ιταλίας του Μουσολίνι, όμως, ζήτησε να συμπεριληφθεί στους επίστρατους και να πολεμήσει. Συμμετείχε ως οπλίτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου, φθάνοντας έως την Κορυτσά και το Πόγραδετς. Στην περίοδο της Κατοχής, δεν παρέμεινε αδρανής, αλλά συμμετείχε από την πρώτη κιόλας στιγμή στις αντιστασιακές κινήσεις, όντας ηγετικό στέλεχος της Πανελληνίου Ενώσεως Αγωνιζομένων Νέων. Κινδυνεύοντας να συλληφθεί από τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής, ο Κανελλόπουλος και η σύζυγός του Θεανώ Πουλικάκου διέφυγαν από την Αθήνα και μέσω Τουρκίας μετέβησαν στο Κάιρο. Εκεί συμμετείχε στις εξόριστες ελληνικές κυβερνήσεις διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στις πολιτικές διεργασίες. Μεταπολεμικά ο Κανελλόπουλος υπήρξε μία από τις πιο επιφανείς προσωπικότητες στην ελληνική πολιτική. Προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου και τον Δεκέμβριο του 1954 ανέλαβε τη μία εκ των δύο θέσεων του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Ο ίδιος και ο έτερος αντιπρόεδρος Στέφανος Στεφανόπουλος εμφανίζονταν ως οι επικρατέστεροι υποψήφιοι διάδοχοι του ασθενή Παπάγου. Παρά ταύτα, τη θέση του πρωθυπουργού ανέλαβε ο μέχρι πρότινος υπουργός Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος ήταν σύζυγος της ανιψιάς του Κανελλόπουλου, Αμαλίας.
Κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών στελεχών του "Συναγερμού", υπέγραψε πρωτόκολλο με βάση το οποίο η αρχηγία του κόμματος δινόταν στον Σ. Στεφανόπουλο, προκαλώντας γενική κατάπληξη, ο βασιλιάς Παύλος όρκισε πρωθυπουργό τον, μέχρι τότε Υπουργό Δημοσίων Έργων, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αν και συνταγματικά επιλήψιμη, η απόφαση του βασιλιά Παύλου, επηρέασε τους βουλευτές του "Συναγερμού" που εξέλεξαν τον Κ. Καραμανλή αρχηγό του κόμματος. Υπήρχε πολύ μεγάλο παρασκήνιο για την πρωθυπουργοποίηση Καραμανλή. Ο Παναγιώτης Πιπινέλης, είχε έρθει σε επαφή, τον Σεπτέμβριο του 1955, με Αμερικανούς και Βρετανούς αξιωματούχους, για να υποστηριχθεί πολιτικός, ο οποίος όταν γινόταν πρωθυπουργός, θα εξουδετέρωνε τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης για συμβιβαστική λύση του Κυπριακού. Έχει μάλιστα γραφτεί, ότι ο Κ. Καραμανλής, παρείχε πριν την πρωθυπουργοποίησή του, έγγραφες δεσμεύσεις στους Αγγλοαμερικανούς για την πολιτική που θα ακολουθούσε στο Κυπριακό. Η ιστορία δείχνει, ότι οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που υπογράφτηκαν το 1959 από την κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν η απαρχή μεγάλων δεινών για την Κύπρο, οδήγησαν στην τουρκική εισβολή και κατοχή το 1974 και το αδιέξοδο που υπάρχει μέχρι σήμερα στη μαρτυρική Μεγαλόνησο.
Αρχικά, ο Κανελλόπουλος δεν εντάχθηκε στο νέο κόμμα, το οποίο ίδρυσε ο Καραμανλής, την ΕΡΕ, παρότι συνεργάστηκε πολιτικά μαζί του. Προσχώρησε επίσημα τον Ιανουάριο του 1959. Μετά την παραίτηση του Καραμανλή από την αρχηγία το 1963, ο Κανελλόπουλος ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου της ΕΡΕ. Μεταπολιτευτικά ο Κανελλόπουλος εξελέγη δύο φορές ανεξάρτητος βουλευτής (1977 και 1981) συνεργαζόμενος με το νέο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τη Νέα Δημοκρατία. Έφυγε από τη ζωή στις 11 Σεπτεμβρίου 1986.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε μια από τις ηγετικές, ευγενικές πολιτικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα, που κόσμησε το δημόσιο βίο. Ένας διαπρεπής ακαδημαϊκός, που θεμελίωσε την επιστήμη της Κοινωνιολογίας στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Με ένα κολοσσιαίο πνευματικό έργο, που αντανακλά τη βαθιά γνώση του αλλά και την αγάπη του για την αρχαία ελληνική γραμματεία. Ήταν ο πιο Ευρωπαίος Έλληνας της εποχής του, αφού με το δωδεκάτομο έργο του «Ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος» έστησε μια «πελώρια γέφυρα», μεταξύ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ανιδιοτελής υπερασπιστής της δημοκρατίας, διώχθηκε για τις πεποιθήσεις του. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε, αλλά πάντα στεκόταν αμετακίνητος στο ιδεώδες της Δημοκρατίας. Παράλληλα, χάριν στη χαρισματική του προσωπικότητα και την ευρύτατη παιδεία του, καλλιέργησε ισχυρές συμμαχίες με τους Ευρωπαίους ηγέτες. Υπηρέτησε για περισσότερα από εξήντα χρόνια τον δημόσιο βίο από τη θέση του βουλευτή, του υπουργού, του αρχηγού πολιτικού κόμματους, του αντιπροέδρου αλλά και του προέδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης, πάντα έθετε εαυτόν στην υπηρεσία της πατρίδας. Ποτέ δεν αγνόησε το κάλεσμα, θέτοντας το εθνικό συμφέρον υπεράνω του προσωπικού ή του κομματικού. Πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις τον εθνικό διχασμό και κάθε μορφής ολοκληρωτισμό. Αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή με αυταπάρνηση για την εθνική συμφιλίωση, την ενότητα του έθνους, τη Δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Πηγή : https://www.livanos.gr/panagiotis-kanellopoulos-enas-megalos-tis-istorias/
https://www.kathimerini.gr/istoria/562778464/san-simera-13-dekemvrioy-1902-gennietai-o-panagiotis-kanellopoylos/
https://www.google.com/amp/s/www.protothema.gr/stories/article/1006966/i-mustiriodis-astheneia-kai-o-thanatos-tou-alexandrou-papagou-to-kupriako-kai-o-konstadinos-karamanlis/AMP/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου