Τα Ύδατα της Στυγός είναι οι πηγές του ποταμού Κράθη στον Χελμό της Αχαΐας σε υψόμετρο 2.100 μέτρα. Κατά την μυθολογία, η Στύγα ήταν Ωκεανίδα που είχε το παλάτι της στα Τάρταρα και την φυλάνε μέρα νύχτα δράκοι ακοίμητοι. Η Στύγα (Στυξ) ήταν αρχέγονη χθόνια θεότητα, απεχθής και φρικαλέα, προσωποποίηση του ομώνυμου ποταμού του Άδη. Η Στύγα ήταν κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος ή κόρη του Ερέβους και της Νυκτός.Από τον Δία απέκτησε την Περσεφόνη και από τον Πάλλαντα την Νίκη, τον Ζήλο, το Κράτος και την Βία. Στα παιδιά της από τον Πάλλαντα ο Υγίνος προσέθεσε και την Σκύλλα. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, σύζυγος της ήταν ο Πείρας με τον οποίο έκανε την Έχιδνα. Κατοικούσε μακριά από τους άλλους θεούς, στη βαθειά σκοτεινιά του Άδη, μέσα στο φωλιασμένο πάνω σε πανύψηλες ασημένιες κολώνες ξακουστό παλάτι της. Ανέβηκε στον Όλυμπο μόνο μια φορά: όταν έσπευσε μαζί με τα παιδιά της να βοηθήσει τον Δία στην άγρια και αμφίρροπη μάχη του εναντίον των Τιτάνων. Όταν αυτός τελικά επικράτησε, ανταμείβοντάς την, όρισε να δίνουν πλέον οι θεοί όρκο στο ιερό της όνομα και προσκάλεσε τα παιδιά της να έρθουν να ζήσουν για πάντα μαζί του στο Όλυμπο. Το Κράτος και η Βία θα γίνουν έκτοτε μόνιμοι παραστάτες του, σκληροί εκτελεστές των δυναστικών του αποφάσεων. Η Στύγα ήταν επίσης και ένα από τα μεγάλα ποτάμια του κάτω κόσμου, παρακλάδι η ίδια του αρχέγονου Ωκεανού. Από την κορυφή ενός απόκρημνου βράχου του Τάρταρου ανάβλυζε το νερό που σχημάτιζε αρχικά τον Στύγιο ποταμό και μετά τηνλίμνη Στύγα.Τα νερά τους είχαν την τρομερή δύναμη να διαλύουν και να αφανίζουν ότι έπεφτε μέσα τους. Αυτά τα νερά ανακατεμένα με θειάφι χρησιμοποιούσαν οι Τελχίνες για να καταστρέψουν φυτά και ζώα, και σ' αυτά επίσης η Θέτις (σύμφωνα μ' έναν μετα-ομηρικό μύθο που διέσωσε ο Ρωμαίος Στάτιος) βούτηξε τον νεογέννητο Αχιλλέα και έτσι τον κατέστησε άτρωτο - εκτός φυσικά από το σημείο που τον κράταγε, την περιβόητη αχίλλειο πτέρνα. Οι Τελχίνες σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία άλλοτε φέρονται ως θνητοί και άλλοτε ως μυθικοί δαίμονες ανάλογα των μύθων. Θεωρούνταν παιδιά της Θάλασσας, της Γης ή του Πόντου και περιγράφονται ως άποδες και άχειρες φέροντας όμως πτέρυγες. Κατά τη αρχαία παράδοση οι Τελχίνες, που ήταν εννέα στον αριθμό, προέρχονταν από την Κρήτη "κουροτροφήσαντες" τον Δία, εξ ου και καλούνταν Κουρήτες. Στη συνέχεια αυτοί πήγαν στην Κύπρο και αργότερα στη Ρόδο όπου και κλήθηκε η νήσος εξ αυτών Τελχινίς.Εκεί ίδρυσαν πολλές πόλεις μεταξύ των οποίων ήταν η Κάμειρος, η Ιαλυσός και η Λίνδος. Όπως γράφει ο Ησίοδος, όταν δυο θεοί φιλονικούσαν μεταξύ τους κι ο Δίας δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος λέει αλήθεια και ποιος όχι, έστελνε την Ίριδα να φέρει από τον Άδη λίγο από το νερό της Στύγας μέσα σε χρυσό κανάτι. Οι θεοί έπρεπε να ορκιστούν τότε μπροστά στο φοβερό νερό. Ο επίορκος έπεφτε αμέσως παράλυτος κάτω, χωρίς ανάσα και φωνή. Για έναν ολόκληρο χρόνο θα παράμεινε σ' αυτήν την κατάσταση. Αλλά και μετά, όταν θα συνερχόταν από το κώμα, για άλλα εννιά χρόνια θα βρίσκονταν αποκλεισμένος από τα συμβούλια και τα συμπόσια των θεών. Ψηλά στα Αροάνια όρη από έναν απόκρημνο σκοτεινό βράχο αναβλύζει και σήμερα ακόμη πηγή που οι αρχαίοι ονόμαζαν Ύδωρ Στυγός και οι σημερινοί Μαυρονέρι. Τα νερά της πηγής χάνονται προσωρινά σε καταβόθρες και επανεμφανίζονται πιο πέρα για να ενωθούν με τον Κράθι ποταμό. Το σκούρο χρώμα τους οφείλονταν, σύμφωνα με τον μύθο, στη θεά Δήμητρα: Όταν αυτή μεταμορφωμένη σε φοράδα (για να ξεφύγει από τον Ποσειδώνα που την είχε ερωτευθεί και την κυνήγαγε) ήρθε και καθρεφτίστηκε μέσα τους, η εικόνα που αντίκρισε δεν της άρεσε καθόλου· ταράχθηκε κι αμέσως το ποτάμι έγινε μαύρο. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι τα νερά της πηγής προέρχονταν από τον χθόνιο ποταμό της Στύγας και γι' αυτό ασφαλώς οι Αρκάδες συνήθιζαν να ορκίζονται μπροστά τους μιμούμενοι τον Όρκο των θεών. Πίστευαν ακόμη ότι είχαν παρόμοιες με τα χθόνια νερά μαγικές δυνάμεις: ό,τι δηλαδή ζωντανό έπεφτε μέσα τους δηλητηριαζόταν και πέθαινε, ενώ τα αγγεία από πηλό ράγιζαν και αυτά από μέταλλο (ακόμη και από χρυσό) σκούριαζαν και διαλύονταν. Κανένα δοχείο δεν μπορούσε να συγκρατήσει το ύδωρ της Στυγός εκτός κι' αν ήταν κατασκευασμένο από οπλή αλόγου. Σύμφωνα με φήμες που αναφέρουν αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι ιστορικοί, ο Αλέξανδρος πέθανε δηλητηριασμένος από νερό της Στύγας που έριξε κρυφά στο κρασί του ο οινοχόος του Ιόλλας. Εμπνευστής της συνωμοσίας φέρεται ο Αντίπατρος με εκτελεστές τους γιους του και προμηθευτή του δηλητηρίου τον Αριστοτέλη. Πιστευόταν ότι τα νερά της πηγής της Στυγός έβγαιναν από εκεί, από τα Τάρταρα και το παλάτι της Στύγας. Στην Τιτανομαχία ήταν με το μέρος του Δία, όταν αυτός πολέμησε τον πατέρα του τον Κρόνο. Παιδιά της ήταν το Κράτος, η Βία, ο Ζήλος και η Νίκη. Στα ύδατα της Στύγας ορκίζονταν όλοι οι θεοί, ακόμη και ο Ήλιος: ήταν ο μεγαλύτερος όρκος που μπορούσε να κάνει ένας θεός και εκεί εξέτιαν την ποινή τους οι θεοί όταν ήταν τιμωρημένοι. Έλεγαν πως όποιο ον ζωντανό έπινε από το νερό της πέθαινε, και οποιοδήποτε μέταλλο το βουτούσαν στο νερά της έλιωνε. Εκεί βούτηξε τονΑχιλλέα η μητέρα του Νηρηίδα Θέτιδα και έγινε άτρωτος, αλλά τον κρατούσε από την φτέρνα και έμεινε το μοναδικό τρωτό σημείο στο σώμα του.
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ύδατα_Στυγός
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Στύγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου