Ο αμφορέας αυτός βρέθηκε στην πόλη Νίγια(Niya) κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar το 1993. Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω. Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.). Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα; Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του; Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο. Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά. Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar. Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια έπιπλα ελληνικού στυλ. Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη.
Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας.Υπάρχουν και ζωγραφιές Ελλήνων στρατιωτών (3ου-2ου αι. π.Χ.) στην περιοχή. Έχουν βρεθεί σε μάλλινα υφάσματα. Εκτίθενται στο Μουσείο Sampul, στην Urumqi Xinjiang της Κίνας. Υπάρχουν και αγάλματα Ελλήνων στρατιωτών του 3ου αι. π.Χ. Αρκετά ειδώλια και αναπαραστάσεις Ελλήνων στρατιωτών ευρέθησαν Β. του Tien Shan. Εκτίθενται στο μουσείο στο Xinjiang Urumqi . Υπάρχει ολόκληρος κατάλογος με ευρήματα μαιάνδρων στην Κίνα. Πρώτος σημείωσε πως άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλεως, κάτω από κάτι «μεγάλους αμμόλοφους», ο Ουγγρο-Βρετανός εξερευνητής sir Marc Aurel Stein (1862-1943). Ο Stein επηρεασμένος από το έργο του Sven Hedin (1898) πραγματοποίησε 4 μεγάλες αποστολές προς την Κ. Ασία: 1900, 1906-08, 1913-16 και 1930. Στην πόλη Niya βρήκε περισσότερες από 100 ξύλινες πινακίδες γραμμένες το 105 μ.Χ. Αυτά τα δισκία έφεραν πήλινες σφραγίδες, επίσημες διαταγές και επιστολές, σε πρώιμη ινδική. Δεν υπήρχαν παλαιότερα ινδικά κείμενα έως τότε. Ο Stein βρήκε επίσης πολλά νομίσματα, της Δυναστείας Χαν, μια αρχαία ποντικοπαγίδα, ένα μπαστούνι, τμήμα κιθάρας, ένα τόξο που λειτουργούσε ακόμη, ένα σκαλισμένο σκαμνί, ένα περίτεχνα σχεδιασμένο χαλί, σκαλιστά αρχιτεκτονικά μέλη, αφυδατωμένες μούμιες σε απλά ξύλινα φέρετρα, κουβέρτες, κ.ά. κλωστοϋφαντουργικά, ξύλινα έπιπλα, περίτεχνα έργα γλυπτικής, κεραμικής, κινεζική καλαθοπλεκτική, είδη υγιεινής, καθώς και πολλά άλλα αντικείμενα οικιακής χρήσεως! Γι' αυτό ο A. Stein επισκέφθηκε την Niya 4 φορές μεταξύ 1901-31. Οι ανακαλύψεις αυτές έκαμαν τον Στάιν διάσημο. Το 1959 Κινέζοι αρχαιολόγοι συνέχισαν να σκάβουν στην Niya. Η μεγαλύτερη ανακάλυψή του Στάιν όμως ήταν στις σπηλιές Mogao (γνωστές ως «Σπηλιές με τους χιλιάδες Βούδες»), στο Dunhuang, το 1907. Ήταν τότε που ανακάλυψε το Diamond Sutra, το δεύτερο παλαιότερο τυπωμένο κείμενο στον κόσμο - μετά τον δίσκο της Φαιστού - του 868 μ.Χ. Επίσης βρήκε και 40.000 άλλους παπύρους. Φυγάδευσε χιλιάδες κινεζικά, σανσκριτικά, σογδιανά, θιβετιανά, ρουνικά, τούρκικα και ουιγουρικά χειρόγραφα! Και 4 ζωγραφικά έργα! Η λεία του αποτελεί σημαντική συλλογή του Βρετανικού Μουσείου. Η λεία της αρχαιοκαπηλίας άνοιξε την όρεξη σε Γάλλους, Ρώσους, Γερμανούς, Ιάπωνες και Κινέζους «κυνηγούς θησαυρών», που προσέτραξαν στην αχανή και αφύλακτη περιοχή και την αποψίλωσαν αρχαιολογικά. Οι εξερευνήσεις τους ήσαν επίσημες και υποστηρίχθηκαν τόσο από την βρετανική και την ρωσική αυτοκρατορία και είχαν πάντα επιστημονική επίφαση. Τα αντικείμενα τέχνης που έκλεψαν δεσπόζουν σήμερα σε 30 μουσεία, μεταξύ των οποίων, το Βρετανικό, η Βρετανική Βιβλιοθήκη - και κάποια έμειναν το Μουσείο Σριναγκάρ, και το Εθνικό Μουσείο της Ινδίας, στο Ν. Δελχί. Η ανακάλυψη της αρχαίας πόλης Νιγιας(Niya) είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία. Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, οι Κινέζοι ονομάζονται ΣΙΝΕΣ (Λεξικό Σταματάκου). Η ελληνοβουδιστική τέχνη είναι η καλλιτεχνική έκφραση του Ελληνοβουδισμου, που είναι ουσιαστικά πολιτισμικός συγκρητισμός ανάμεσα στην κλασική ελληνική κουλτούρα και τον βουδισμό, ο οποίος αναπτύχθηκε σε μια περίοδο μεγαλύτερη της χιλιετίας στην Κεντρική Ασία, ανάμεσα στις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου στον 4ο αιώνα ΠΚΕ, και στις ισλαμικές κατακτήσεις του 7ου αιώνα. Η ελληνοβουδιστική τέχνη χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό ιδεαλιστικό ρεαλισμό της ελληνιστικής τέχνης και τις πρώτες αναπαραστάσεις του Βούδα με ανθρώπινη μορφή, πράγμα που βοήθησε στον ορισμό του καλλιτεχνικού (και ειδικότερα του γλυπτικού) κανόνα για τη βουδιστική τέχνη διαμέσου της ασιατικής ηπείρου έως σήμερα. Αποτελεί επίσης ένα ισχυρό παράδειγμα πολιτισμικού συγκρητισμού ανάμεσα στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Η καταγωγή της ελληνοβουδιστικής τέχνης θα πρέπει να αναζητηθεί στο Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής (250 π.χ. – 130 π.χ.), που βρίσκονταν στο σημερινό Αφγανιστάν, από το οποίο δημιουργήθηκε το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο (180 π.χ.-10 μ.χ.). Γύρω στα 250 π.χ. ο Διόδοτος, κυβερνήτης των χιλίων πόλεων της Βακτριανής (Λατινικά: Theodotus, mille urbium Bactrianarum praefectus), αποστάτησε από τους Σελευκίδες βασιλείς της Συρίας και κύρηξε τον ευατό του βασιλέα, και όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Ανατολής ακολούθησαν το παράδειγμα του και αποσχίστηκαν από τους Μακεδόνες (Ιουστίνος, XLI,4). Το ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής, ήταν εξαιρετικά αστικοποιημένο και θεωρούνταν ως ένα από τα πλουσιότερα της Ανατολής (opulentissimum illud mille urbium Bactrianum imperium "Η εξαιρετικά ευδαιμωνούσα αυτοκρατορία των Βακτρίων των χιλίων πόλεων" Ιουστίνος, XLI,1), και επρόκειτο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σε δύναμη και γεωγραφική επέκταση προς ανατολή και δύση: Οι Έλληνες που προκάλεσαν την εξέγερση της Βακτριανής, έγιναν τόσο ισχυροί λόγω της γονιμότητας της γης της οποίας έγιναν οι κυρίαρχοι, όχι μόνο της Αρίας, αλλά και της Ινδίας, όπως ο Απολλόδωρος της Αρτεμισίας λέει, και περισσότερες φυλές κατέκτησαν αυτοί παρά ο Αλέξανδρος...Οι πόλεις τους ήταν τα Βάκτρα [επίσης και Ζαριάσπα, από το όνομα του ποταμού με το ίδιο όνομα που κυλάει από την περιοχή και ενώνεται με τον Ώξο], και την Δαράψα, και αρκετές άλλες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ευκρατιδεία, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον κυβερνήτη της. (Στράβων, XI.XI.I ). Υπό την κυριαρχία των ινδοελληνικών βασιλέων και μετέπειτα της αυτοκρατορίας των Κουσάν(Τοχαρων), η αλληλεπίδραση της ελληνικής και βουδιστικής κουλτούρας άνθισε στην περιοχή της Γανδάρα, στο σημερινό βόρειο Πακιστάν, πριν εξαπλωθεί περαιτέρω μέσα στην Ινδία, επηρεάζοντας την τέχνη της περιοχής Μαθούρα του Ουτάρ Πραντές, και στη συνέχεια την Χίντου τέχνη της αυτοκρατορίας Γκούπτα, η οποία επρόκειτο να επεκταθεί στην υπόλοιπη νοτιοανατολική Ασία. Η επίδραση της ελληνοβουδιστικής τέχνης απλώθηκε επίσης βόρεια προς την Κεντρική Ασία, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την τέχνη του Ταρίμ(Κίνα), και ουσιαστικά τις τέχνες στην Κίνα, την Κορέα και την Ιαπωνία.
Πηγή: http://www.pronews.gr/portal/item/νίγια-μια-χαμένη-ελληνική-πόλη-στην-κίνα
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελληνοβουδιστική_τέχνη
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελληνικό_βασίλειο_της_Βακτριανής
http://www.hellas-now.com/2014/01/blog-post_832.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου