Cleto o Anacleto I : La origine di Atene romana e Il primo greco Papa di Roma Imperiale

Cleto o Anacleto (Atene, ... – Roma, 92 circa) è stato il 3° vescovo di Roma e papa della Chiesa cattolica, che lo venera come santo. Fu papa, orientativamente, dall' 80 al 92. Dopo una disputa durata per secoli, l'Annuario Pontificio del 1947 ha stabilito che la figura di papa Anacleto coincide con quella di Cletus, citata dal Liber Pontificalis come successore di Papa Lino. Già Eusebio di Cesarea, Ireneo di Lione, Agostino d'Ippona e Ottato di Milevi consideravano Cleto ed Anacleto la stessa persona, ma non concordavano per l'ordine di successione dei primi papi: Ireneo elencava, nell'ordine, Lino, Anacleto e Clemente, ma Agostino e Ottato elencavano Lino, Clemente e Anacleto. Tertulliano, addirittura, li ometteva entrambi. Ma la conferma maggiore è quella dello studio di Louis Duchesne. Il Catalogus Liberianus e il Carmen contra Marcionem sostengono invece che Anacleto e Cleto fossero persone differenti. Per il Catalogus Felicianus il primo sarebbe un greco, mentre il secondo un romano. Da ricordare infine il Martirologio Geronimiano che annota al 26 aprile Cleti martyris, mentre il Martirologio di Beda, alla stessa data, preciserebbe Sancti Cleti Papae et martyris dimostrando la corrispondenza tra le due persone. L'elenco più antico dei papi fu stilato da Egesippo durante il pontificato di papa Aniceto, l'11°, solo verso il 160.
Questo elenco sembra sia stato usato da Ireneo di Lione (Adversus Haereses, III, III), da Sesto Giulio Africano autore di una cronologia nel 222, dall'ignoto scrittore del III o IV secolo di un poema in latino contro Marcione, da Ippolito di Roma (questa cronologia fino al 234) e, probabilmente, dall'autore del Catalogo Liberiano del 354. Quest'ultimo fu preso a riferimento per la stesura del Liber Pontificalis. Eusebio di Cesarea, per la sua cronaca e per la sua storia, si basò sui dati dell'Africano; nella seconda opera, però, corresse leggermente le date. Di seguito le variazioni di ordine dei primi papi: Lino, Cleto, Clemente (Egesippo, Epifanio, Canone della Messa).Lino, Anacleto, Clemente (Ireneo di Lione, Africano, Eusebio, Girolamo).Lino, Cleto, Anacleto, Clemente (Poema contro Marcione).Lino, Clemente, Cleto, Anacleto (Ippolito di Roma (?), Catalogo Liberiano, Liber Pontificalis).Lino, Clemente, Anacleto (Ottato di Milevi, Agostino d'Ippona).
Ad oggi nessun critico dubita che Cleto, Anacleto e Anèncleto siano la stessa persona. Anacleto è infatti la forma latina di Anèncleto, mentre Cleto è un diminutivo (più cristiano) di Anèncleto. Da quanto racconta il Liber Pontificalis, Cleto nacque ad Atene in Grecia, figlio di Antioco. Visse sotto gli imperatori Tito Flavio Vespasiano, Tito e Domiziano; quest'ultimo scatenò una violenta che culminò nell'anno 95; essendo Cleto morto nel 92, probabilmente non subì il martirio con la maggior parte dei cristiani della città, come affermava una secolare tradizione orale. Fu papa sotto il regno di Tito quando, il 24 agosto del 79, l' eruzione del Vesuvio causò la distruzione delle città di Stabiae, Ercolano e Pompei, città dove era già presente una folta comunità di cristiani. Nella storia di Roma di quel periodo si ricorda che l'anno successivo all' eruzione fu inaugurato l' anfiteatro Flavio e, nell'85, fu inaugurato lo stadio Domiziano, che corrisponde all'attuale piazza Navona. Questi tre episodi provocarono diversi stati d'animo e reazioni nella comunità cristiana. Se il primo fu letto, insieme alla distruzione di Gerusalemme di nove anni prima, come un indizio della prossima fine del mondo e del conseguente avvento del profetizzato regno di Dio, gli altri due, a così breve distanza, rappresentarono un trionfo del paganesimo ed un netto ridimensionamento delle aspettative cristiane. Durante il suo pontificato ordinò 25 sacerdoti, ai quali avrebbe imposto la tonsura (pratica rimasta in vigore per diversi secoli), e curò l'edificazione di un sepolcro presso la Tomba di Pietro, dove venne sepolto.
Tito Flavio Domiziano (51 - 96) è stato un imperatore romano dal 14 settembre 81 alla sua morte, con il nome di Cesare Domiziano Augusto Germanico (Imperator Caesar Domitianus Augustus Germanicus), ultimo della dinastia flavia. Come tutti gli imperatori, rivestendo la carica di pontefice massimo, Domiziano dovette occuparsi del culto, della costruzione e del restauro dei templi. Nella tradizione di Augusto e del padre Vespasiano, egli si mostrò seguace dell'antica religione romana, da lui privilegiata rispetto ai culti orientali che, incentrati sulla dea Iside, conoscevano una crescente diffusione a Roma. Fece restaurare il Tempio di Giove Capitolino che, già danneggiato nel 70 al tempo della guerre contro Vitellio, bruciò ancora nell' 80: senza mutare la pianta di questo tempio esastilo, Domiziano lo fece decorare con particolare magnificenza, con porte e tetto di bronzo dorato: «neppure il patrimonio del maggiore contribuente romano sarebbe bastato a pagare il costo della sola doratura, che ascese a più di 12.000 talenti». Le colonne furono intagliate in marmo pentelico ma, nel giudizio di Plutarco, risultarono troppo sottili.
Le persecuzioni dei cristiani nell' Impero romano consistettero in fenomeni di aggressiva intolleranza popolare e nell'assimilazione della religione cristiana ad un crimine contro lo Stato, con la conseguente condanna dei fedeli della nuova religione. Molti proclamarono comunque la propria fede accettando la prigionia, le torture, le deportazioni ed anche la morte: i martiri furono diverse migliaia. Inizialmente tuttavia le autorità locali non ricercavano attivamente i cristiani; le loro comunità continuarono così a crescere, trovando anzi nel culto dei martiri nuovo vigore.
Gli imperatori Decio, Valeriano e Diocleziano, spinti anche da considerazioni politiche, ordinarono pertanto persecuzioni più attive e severe, che tuttavia non arrivarono a sradicare il cristianesimo. Nel 311 Galerio emanò l'Editto di Serdica che concedeva ai cristiani il perdono, poi confermata da Costantino I, che accordò al cristianesimo lo status di religio licita ("Editto di Milano") nel 313. Gli ultimi strascichi delle persecuzioni si sovrapposero alle prime lotte contro gli eretici; dopo pochi decenni sarebbero iniziate le persecuzioni dei pagani.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Papa_Cleto
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Persecuzione_dei_cristiani_nell%27Impero_romano#Persecuzione_di_Domiziano
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Domiziano

Феодор Кентерберийский : Византийского Архиепископ Кентербери Англии

Феодор Кентерберийский (Theodore of Tarsus Феодор Тарсийский; ок. 620, Тарсус— 19 сентября 690, Кентербери) архиепископ Кентерберийский, первый английский епископ, возведённый в достоинство примаса Англии. Святой Католической и Англиканской церквей, память совершается 19 сентября. Феодор родился в городе Тарсус, образование получил в Афинах, где изучал церковную и светскую литературу, а затем переехал в Рим, где долгое время жил в одном из монастырей. В 668 году король Нортумбрии Освиу и король Кента Эгберт обратились к папе Виталию с просьбой назначить архиепископа Кентерберийокого. Папой на эту кафедру был выбран Феодор. К этому моменту Феодор не имел церковного сана, его сначала рукоположили в субдиаконы, а затем «четыре месяца ждал, пока у него отрастут волосы, чтобы принять тонзуру в форме короны». Епископская хиротония Феодора состоялась 26 марта 668 года и он вместе с Адрианом (аббат Нериды, Италия) и Бенедиктом Бископом (впоследствии аббат Виамаута и Ярроу в Дареме) отправился в Англию. Некоторое время он прожил в Париже, чтобы познакомиться с языком и обычаями англосаксов. В 669 году он достиг Кентербери. Первыми действиями Феодора стало решение вопроса о епископских кафедрах: многие из них были вакантны, а другие же нуждались в разделении. В 672 году им был созван церковный собор в Хертфорде, ставший первый общим собором английской церкви. На данном соборе вопрос о епархиях решён не был, основным решением собора стало определение даты Пасхи по римской традиции — в первый воскресный день после 14 марта. Также епископам было запрещено вмешиваться в дела чужих епархий, был установлен приоритет церковного брака. Феодором были основаны первые в Англии монастырские школы: в Доруверне, Эбораке и монастырях Уирмут и Ярроу (в последней учился и преподавал Беда Достопочтенный). Пребывание Феодора на кентерберийской кафедре сопровождалось конфликтами в отношении его идей увеличения числа епископов. В 679 году епископ Вильфрид, изгнанный с Йоркской кафедры (она была разделена Феодором на три епархии), обратился с апелляцией к церковному собору в Риме.
Папа Агафон определил, чтобы в Англии было 12 епископских кафедр и из них одна архиепископская. Действия Феодора по умножению епископских кафедр были признаны неканоническими и рукоположённых им епископов решено было низложить. Однако когда Вильфрид вернулся в Англию, то он был арестован королём, поддерживавшим политику Феодора. Через некоторое время Вильфрид был освобождён, но был вынужден удалится в Сассекс и примерился с Феодором только перед его смертью. Феодор известен своей борьбой с евтихианами и монофизитами, мероприятиями по укреплению дисциплины духовенства, распространением светского и церковного образования. Сохранилось его сочинение «Liber Penitentialis» — собрание канонов для определения времени публичных покаяний, являющиеся один из самых ранних английских источников церковного права. В этом сичинении Феодор попытался адаптировать нормы греческой церкви и римской практики к особенностям страны. В нём он проявил себя как противник традиционных языческих верований, в частности его сборник содержит пункты, проклинающие тех, кто вызывает демонов и таким образом заставляет погоду меняться («si quis emissor tempestatis merit»). Проводившаяся Феодором политика централизации английской церкви при главенстве архиепископа Кентерберийского в тесном союзе со светской властью была высоко оценена потомками. Так Беда Достопочтенный отмечает, что «он так много сделал для англо-саксонской церкви, как никто до него, равно и преемники его не могли с ним сравняться».
Гепта́рхия (дословно семицарствие, власть, царство, англ. Heptarchy) период в древней истории Англии, начавшийся около 500 года с образования нескольких англосаксонских государств на юге Британских островов и закончившийся в 850 годуустановлением «датского права». Термин «Гептархия» впервые употребил английский историк XII века Генрих Хантингдонский. В результате нашествия англов, саксов и ютов на территории нынешней Англии в начале VI векасформировалось семь сравнительно крупных государств Уэссекс (королевство западных саксов), Суссекс (королевство южных саксов), Эссекс (королевство восточных саксов), Кент (королевство ютов), Восточная Англия (королевство восточных англов), Нортумбрия (королевство северных англов) и Мерсия (королевство западных англов). В IX веке эти королевства объединились под главенством Уэссекса в единое королевство Англия.
Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Феодор_Кентерберийский
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Гептархия

The Roman and Medieval History of Greece : From the dominance Byzantine Empire to the foreign occupation by Venetians, Franks and Ottomans

Militarily, Greece itself declined to the point that the Romans conquered the land (168 BC onwards), though Greek culture would in turn conquer Roman life. Although the period of Roman rule in Greece is conventionally dated as starting from the sacking of Corinth by the Roman Lucius Mummius in 146 BC, Macedonia had already come under Roman control with the defeat of its king, Perseus, by the Roman Aemilius Paullus at Pydna in 168 BC. The Romans divided the region into four smaller republics, and in 146 BC Macedonia officially became a province, with its capital at Thessalonica. The rest of the Greek city-states gradually and eventually paid homage to Rome ending their de jure autonomy as well. The Romans left local administration to the Greeks without making any attempt to abolish traditional political patterns. The agora in Athens continued to be the centre of civic and political life. Caracalla's decree in AD 212, the Constitutio Antoniniana, extended citizenship outside Italy to all free adult men in the entire Roman Empire, effectively raising provincial populations to equal status with the city of Rome itself. The importance of this decree is historical, not political. It set the basis for integration where the economic and judicial mechanisms of the state could be applied throughout the Mediterranean as was once done from Latium into all Italy. In practic integration did not take place uniformly. Societies already integrated with Rome, such as Greece, were favored by this decree, in comparison with those far away, too poor or just too alien such as Britain, Palestine or Egypt. Caracalla's decree did not set in motion the processes that led to the transfer of power from Italy and the West to Greece and the East, but rather accelerated them, setting the foundations for the millennium-long rise of Greece, in the form of the Eastern Roman Empire, as a major power in Europe and the Mediterranean in the Middle Ages.
The history of the Byzantine Empire is described by Byzantinist August Heisenberg as the history of "the Christianized Roman empire of the Greek nation". The division of the empire into East and West and the subsequent collapse of the Western Roman Empire were developments that constantly accentuated the position of the Greeks in the empire and eventually allowed them to become identified with it altogether.
The leading role of Constantinople began when Constantine the Great turned Byzantium into the new capital of the Roman Empire, from then on to be known as Constantinople, placing the city at the center of Hellenism a beacon for the Greeks that lasted to the modern era. The figures of Constantine the Great and Justinian dominated during 324–610. Assimilating the Roman tradition, the emperors sought to offer the basis for later developments and for the formation of the Byzantine Empire. Efforts to secure the borders of the Empire and to restore the Roman territories marked the early centuries. At the same time, the definitive formation and establishment of the Orthodox doctrine, but also a series of conflicts resulting from heresies that developed within the boundaries of the empire marked the early period of Byzantine history. In the first period of the middle Byzantine era (610–867) the empire was attacked both by old enemies (Persians) as well as by new ones, appearing for the first time in history (Arabs, Bulgars). The main characteristic of this period was that the enemy attacks were not localized to the border areas of the state but they were extended deep beyond, even threatening the capital itself. At the same time, these attacks lost their periodical and temporary character and became permanent settlements that transformed into new states, like Bulgaria and Serbia, hostile to Byzantium. Slavic settlements were referred by the Byzantines as Sclavinias. Changes were also observed in the internal structure of the empire which was dictated by both external and internal conditions.
The predominance of the small free farmers, the expansion of the military estates and the development of the system of themes, brought to completion developments that had started in the previous period. Changes were noted also in the sector of administration: the administration and society had become immiscibly Greek, while the restoration of Orthodoxy after the iconoclast movement, allowed the successful resumption of missionary action among neighboring peoples and their placement within the sphere of Byzantine cultural influence. During this period the state was geographically reduced and economically damaged, since it lost wealth-producing regions; however, it obtained greater lingual, dogmatic and cultural homogeneity. From the late 8th century, the Empire began to recover from the devastating impact of successive invasions, and the reconquest of countryside regions of Greece began. Greeks from Sicily and Asia Minor were brought in as settlers. The Slavs were either driven out or assimilated and the Sclavinias were eliminated. By the middle of the 9th century, Greece was in Greek Administration again, and the cities began to recover due to improved security and the restoration of effective central control.
The year 1204 marks the beginning of the late Byzantine period, when probably the most important event for the Empire occurred. Constantinople was lost for the Greek people for the first time, and the empire was conquered by Latin crusaders and would be replaced by a new Latin one, for 57 years. In addition, the period of Latin occupation decisively influenced the empire's internal development, as elements of feudality entered aspects of Byzantine life. The Frankish Principality of Achaea was founded in 1205 by William of Champlitte and Geoffrey I of Villehardouin, who undertook to conquer the Peloponnese on behalf of Boniface of Montferrat, King of Thessalonica. With a force of no more than 100 knights and 500 foot soldiers, they took Achaea and Elis, and after defeating the local Greeks in the Battle of the Olive Grove of Koundouros, became masters of the Morea. The victory was decisive, and after the battle all resistance from the locals was limited to a few forts, that continued to hold out. The fort of Araklovon in Elis, was defended by Doxapatres Boutsaras and withstood the attacks until 1213, when the garrison finally surrendered. The fort of Monemvasia, and the castles of Argos, Nauplia and Corinth under Leo Sgouros held out until his suicide in 1208. By 1212, these too had been conquered, and organized as the lordship of Argos and Nauplia, and only Monemvasia continued to hold out until 1248. The Stato o Domini da Mar was the name given to the Republic of Venice's maritime and overseas possessions, including Istria, Dalmatia, Albania, Negroponte, the Morea, the Aegean islands of the Duchy of the Archipelago, and the islands of Crete and Cyprus. It was one of the three subdivisions of the Republic of Venice's possessions, the other two being the Dogado, i.e. Venice proper, and the Domini di Terraferma in northern Italy. The creation of the Venice's overseas empire began around 1050 AD with the conquest of Dalmatia and reached its greatest nominal extent at the conclusion of the Fourth Crusade in 1204, with declaration of the acquisition of three octaves of the Byzantine Empire. However, most of this territory was never actually controlled by Venice, being held by the Greek Byzantine successor states and much of the rest was soon lost as the Byzantine Empire of Nicaea reconquered Constantinople(1260). However, for many centuries the "Stato da Mar" survived in the Balkans, mainly in the Adriatic sea that was even nicknamed "Mare di Venezia" on maps of the seventeenth and eighteenth centuries.
In 1261 the Greek empire was divided between the former Greek Byzantine Comnenos dynasty members (Despotate of Epirus) and Palaiologos dynasty (the last dynasty until the fall of Constantinople) ruling the Despotate of the Morea. After the gradual weakening of the structures of the Byzantine state and the reduction of its land from Turkish invasions, came the fall of the Byzantine Empire at the hands of the Ottomans. The Fall of Constantinople in 1453 is considered the end of the Byzantine period.
The Despotate of Epirus was one of the successor states of the Byzantine Empire established in the aftermath of the Fourth Crusade in 1204 by a branch of the Angelos imperial dynasty. It claimed to be the legitimate successor of the Byzantine Empire, along the Empire of Nicaea and the Empire of Trebizond. The Despotate was centred on the region of today Epirus, encompassing also most of Albania and the western portion of Greek Macedonia and also included Thessaly and western Greece as far south as Nafpaktos. Through a policy of aggressive expansion under Theodore Komnenos Doukas the Despotate of Epirus also briefly came to incorporate central Macedonia, with the establishment of the Empire of Thessalonica in 1224, and Thrace as far east as Didymoteicho and Adrianopolis, and was on the verge of recapturing Constantinople and restoring the Byzantine Empire before the Battle of Klokotnitsa in 1230. After that, the Epirote state contracted to its core in Epirus and Thessaly, and was forced into vassalage to other regional powers. It nevertheless managed to retain its autonomy until conquered by the restored Palaiologan Byzantine Empire in ca. 1337.
Its independence was restored in 1356, but with the onset of Arvanites migration south it fractured into competing principalities under Serbian, Arvanite, and Italian rulers. In the 1410s, the Count palatine of Cephalonia and Zakynthos Carlo I Tocco managed to reunite the core of the Epirote state, but his successors gradually lost it gain to the advancing Ottoman Empire, with the last stronghold, Vonitsa, falling to the Ottomans in 1479.
The Despotate of the Morea or Despotate of Mystras was a province of the Byzantine Empire which existed between the mid-14th and mid-15th centuries. Its territory varied in size during its 100 years of existence but eventually grew to include almost all the southern Greek peninsula known as the Peloponnesos. It was called Morea during the medieval period. The territory was usually ruled by a close relative of the current Byzantine emperor, who was given the title of despotes. Its capital was the fortified city of Mystras, near ancient Sparta, which became an important centre of Byzantine culture and power. As Latin power in the Peloponnese waned during the 15th century, the Despotate of the Morea expanded to incorporate the entire peninsula in 1430 with territory being acquired by dowry settlements, and the conquest of Patras by Constantine. However, in 1446 the Ottoman Sultan Murad II destroyed the Byzantine defences the Hexamilion wall at the Isthmus of Corinth. His attack opened the peninsula to invasion, though Murad died before he could exploit this. His successor Mehmed II "the Conqueror" captured the Byzantine capital Constantinople in 1453. The despots, Demetrios Palaiologos and Thomas Palaiologos, brothers of the last emperor, failed to send him any aid, as Morea was recovering from a recent Ottoman attack. Their own incompetence resulted in an revolt against them, during which they invited in Ottoman troops to help them put down the revolt. At this time, a number of influential Moreote Greeks and Albanians made private peace with Mehmed. After more years of incompetent rule by the despots, their failure to pay their annual tribute to the Sultan, and finally their own revolt against Ottoman rule, Mehmed came into the Morea in May 1460. Demetrios ended up a prisoner of the Ottomans and his younger brother Thomas fled. By the end of the summer the Ottomans had achieved the submission of virtually all cities possessed by the Greeks.
Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/History_of_Greece
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Despotate_of_the_Morea
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Despotate_of_Epirus
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Principality_of_Achaea
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Stato_da_Màr

Νεότερη Πελοποννησος : Απο την Τουρκοκρατία εως την σημερινή εποχή

Τα Βενετικά φρούρια καταλήφθηκαν απο τους Τούρκους με μια σειρά Βενετοτουρκικών πόλεμων, με τον πρώτο (1463-1479) με πολλές μάχες στην Πελοπόννησο και αποτέλεσμα την απώλεια του Αργους, ενώ η Μεθώνη και η Κορώνη έπεσαν το 1500, κατά το δεύτερο πόλεμο (1499-1503). Η Κορώνη και η Πάτρα καταλήφθηκαν σε μια εκστρατεία-σταυροφορία το 1532, υπό το Γενοβέζο ναύαρχο Αντρέα Ντόρια, που προκάλεσε ένα πόλεμο (1537-1540), κατά τον οποίο χάθηκαν οι τελευταίες Βενετικές κτήσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μετά την Οθωμανική κατάκτηση η χερσόνησος έγινε επαρχία (σαντζάκι) με 109 ΄΄ζιαμέτια΄΄ και 342 τιμάρια. Κατά την πρώτη περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας (1460-1687) η πρωτεύουσα ήταν πρώτα στην Κόρινθο (Γκερντές), αργότερα στο Λεοντάρι (Λονταρί), στο Μυστρά (Μισιστιρέ) και τελικά στο Ναύπλιο (Αναμπολί). Στα μέσα του 17ου αιώνα ο Μωριάς έγινε το κέντρο ενός ξεχωριστού βιλαετίου με πρωτεύουσα την Πάτρα (Μπαλιμπαντρά). Μέχρι το θάνατο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή το 1570, ο Χριστιανικός πληθυσμός ( που αριθμούσε περίπου 42.000 οικογένειες γύρω στα 1550) κατάφερε να διατηρήσει ορισμένα προνόμια και ο εξισλαμισμός ήταν αργός, κυρίως μεταξύ των Αρβανιτων ή των γαιοκτημόνων, που ήταν ενσωματωμένοι στο Οθωμανικό φεουδαρχικό σύστημα. Αν και κατάφεραν να ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος των γόνιμων γαιών, οι Μουσουλμάνοι παρέμεναν διακριτή μειονότητα. Οι Χριστιανικές κοινότητες διατήρησαν μεγάλο βαθμό αυτοδιοίκησης, αλλά ολόκληρη η Οθωμανική περίοδος χαρακτηριζόταν από τη φυγή του χριστιανικού πληθυσμού από τις πεδιάδες στα βουνά. Αυτό προκάλεσε τη δημιουργία των κλεφτών, ένοπλων ληστών και ανταρτών, στα βουνά και τον αντίστοιχο θεσμό των χρηματοδοτούμενων από την κυβέρνηση αρματολών, για να ελέγχουν τη δράση των κλεφτών. Με την έκρηξη του ΄΄Μεγάλου Τουρκικού Πολέμου΄΄ (1683-1699), οι Βενετοί υπό το Φραντσέσκο Μοροζίνι κατέλαβαν ολόκληρη τη χερσόνησο το 1687, γεγονός που αναγνωρίσθηκε από τους Οθωμανούς με τη Συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699). Οι Βενετοί ίδρυσαν την επαρχία τους ως ΄΄Βασίλειο του Μωρέα΄΄, αλλά η διοίκησή τους αποδείχθηκε αντιλαϊκή και όταν οι Οθωμανοί εισέβαλαν στη χερσόνησο το 1715, οι περισσότεροι ντόπιοι Έλληνες τους καλοσώρισαν. Η Οθωμανική ανακατάληψη ήταν εύκολη και σύντομη και αναγνωρίσθηκε από τη Βενετία με τη Συνθήκη του Πασάροβιτς το 1718. Η Πελοπόννησος τώρα έγινε ο πυρήνας του Βιλαετίου του Μορέα, με επικεφαλής τον Μορά βαλεσί, που μέχρι το 1780 ήταν Πασάς πρώτης τάξεως (με τρεις αλογοουρές) και είχε τον τίτλο του βεζίρη. Μετά το 1780 και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821 επικεφαλής της επαρχίας ήταν ένας μουχασίλ. Τον πασά του Μωρέα συνέδραμε αριθμός κατώτερων αξιωματούχων, μεταξύ αυτών ένας Χριστιανός διερμηνέας (δραγουμάνος), που ήταν ο ανώτερος Χριστιανός αξιωματούχος της επαρχίας. Ο Μωριάς ήταν διαιρεμένος σε 22 περιοχές ή μπεηλίκια. Η πρωτεύουσα ήταν αρχικά στο Ναύπλιο, αλλά μετά το 1786 στην Τριπολιτσά (Τραμπλιτσέ). Οι Χριστιανοί Μωραΐτες ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών με Ρωσική βοήθεια κατά τα λεγόμενα Ορλωφικά του 1770, αλλά άμεσα καταπνίγηκαν με βαναυσότητα. αποτέλεσμα ήταν ο συνολικός πληθυσμός να μειωθεί εκείνη την εποχή, ενώ το εντός αυτού Μουσουλμανικό στοιχείο αυξήθηκε. Παρόλα αυτά, τα προνόμια που παραχωρήθηκαν με τη Συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), ιδιαίτερα το δικαίωμα των Χριστιανών να εμπορεύονται υπό τη Ρωσική σημαία, οδήγησαν σε σημαντική οικονομική άνθηση των ντόπιων Ελλήνων, που, σε συνδυασμό με τις αυξημένες πολιτιστικές επαφές με τη Δύση (Νεοελληνικός διαφωτισμός) και τα ιδεώδη που ενέπνευσε η Γαλλική Επανάσταση έθεσαν τα θεμέλια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Οι κάτοικοι της Πελοποννήσου (Μοριάς) έπαιξαν μείζονα ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, που ουσιαστικά ξεκίνησε από την Πελοπόννησο, όταν οι επαναστάτες απέκτησαν τον έλεγχο της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου 1821. Ο Ελληνικός έλεγχος της χερσονήσου, με την εξαίρεση λίγων παραλιακών κάστρων, παγιώθηκε με την Άλωση της Τριπολιτσάς το Σεπτέμβριο του 1821. Η χερσόνησος έγινε θέατρο σφοδρών μαχών και εκτεταμένης ερήμωσης μετά την άφιξη Αιγυπτιακών στρατευμάτων υπό τον Ιμπραήμ Πασά το 1825.
Η άλωση της Τριπολιτσάς το 1821 ήταν μια σημαντική στρατιωτική επιτυχία των επαναστατημένων Ελλήνων που αποτέλεσε σπουδαίο σταθμό στον αγώνα επικράτησής τους στην Πελοπόννησο. Μελανό σημείο η μεγάλη σφαγή που ακολούθησε, ως αντίποινα σε αγριότητες Τούρκων όπως η καταστροφή του Αιγίου και η του Γαλαξειδίου, οι σφαγές αμάχων στην Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία, καθώς και η σφαγή 3.000 χριστιανών της Τρίπολης που είχε γίνει την Μ. Δευτέρα 29 Μαρτίου 1770 με ανασκολοπισμό του μητροπολίτη Άνθιμου και πέντε άλλων κληρικών. Η επιτυχία οφείλεται στην διορατικότητα και την επιμονή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος κατόρθωσε να πείσει οπλαρχηγούς και προεστούς για την αναγκαιότητα της κατάληψης της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου και την προετοίμασε με τις νίκες στο Βαλτέτσι, στα Δολιανά και στην μάχη της Γράνας. Την άλωση της πόλης ακολούθησε φοβερή σφαγή του οθωμανικού και εβραϊκού πληθυσμού, δεινή λεηλασία και ολοκληρωτική καταστροφή.
Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης (1821-1832) στον κόλπο Ναυαρίνο, στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος. Η συνδυασμένη οθωμανική και αιγυπτιακή αρμάδα καταστράφηκε από συμμαχική βρετανική, γαλλική και ρωσική ναυτική δύναμη. Είναι η τελευταία σημαντική ναυμαχία στην ιστορία που διεξήχθη εξ ολοκλήρου με ιστιοφόρα σκάφη. Ποτέ στην ιστορία του πολέμου των κανονιοφόρων ιστιοφόρων δεν βρέθηκαν τόσα πολλά πλοία, με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός, συγκεντρωμένα σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο. Οι συγκεντρωμένοι στόλοι των τριών μεγάλων δυνάμεων συνιστούσαν ισχυρή ναυτική δύναμη. Αν και υστερούσαν αριθμητικά του συνδυασμένου οθωμανοαιγυπτιακού στόλου, τόσο σε αριθμό πλοίων όσο και σε μεγάλα πλοία και σε αριθμό πυροβόλων, η τριμερής πλευρά υπερτερούσε σε πειθαρχία, εκπαίδευση και ιδίως σε πείρα στον θαλάσσιο πόλεμο- κυρίως από ναυμαχίες μεταξύ Άγγλων και Γάλλων. Τα πυροβόλα τους, αν και λιγότερα-1324 η τριμερής και 2240 οι Τουρκοαιγύπτιοι- ήταν μεγαλύτερα και επομένως ισχυρότερα σε δύναμη πυρός. Η καταβύθιση του οθωμανικού μεσογειακού στόλου έσωσε την Ελληνική Επανάσταση από την κατάρρευση προς την οποία έβαινε μετά από 6 και πλέον χρόνια άνισου αγώνα του ελληνικού λαού εναντίον δυνάμεων που επιστράτευε η Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα Βαλκάνια, την Μικρά Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, ακόμα και τη Δυτική Ευρώπη.
Εκστρατεία του Μοριά ονομάζεται η αποστολή Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος 13.000-15.000 ανδρών υπό την αρχηγία του Νικολάου - Ιωσήφ Μαιζώνος στην Πελοπόννησο μεταξύ των ετών 1828 και 1833, με σκοπό την υλοποίηση της εφαρμογής της Συνθήκη του Λονδίνου του 1827, συμφωνίας σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες θα μπορούσαν να έχουν κράτος. Μέρος της αποστολής ήταν 17 επιστήμονες, η «επιστημονική αποστολή του Μοριά» οι οποίοι χαρτογράφησαν την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου, μελέτησαν τα αρχαία μνημεία και περιέγραψαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους σε βιβλία που δίνουν σημαντικές πληροφορίες για την εποχή. Η αποστολή αποφασίστηκε από τον βασιλιά Κάρολο Ι΄ της Γαλλίας και είχε σαν σκοπό την απομάκρυνση των αιγυπτιακών στρατευμάτων του Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο. Τα πλοία αναχώρησαν από την μεσογειακή πόλη Τουλόν στις 17 Αυγούστου και στις 3 Σεπτεμβρίου 1828 με 10-15.000 άνδρες. Η χρήση βίας αποτελούσε το έσχατο μέσο για την απομάκρυνση των Αιγυπτιακών στρατευμάτων. Λίγες ημέρες πριν από την πλεύση της αποστολής είχε προηγηθεί η συμφωνία της 6ης Αυγούστου του Αγγλου Ναυάρχου Κοδριγκτώνος με τον πατέρα του Ιμπραήμ, Μωχάμετ Αλή της Αιγύπτου, για την αποχώρηση του αιγυπτιακού στρατού από την Πελοπόννησο.
Στις 18 Ιανουαρίου 1828, δέκα μήνες μετά την απόφαση της Γ' Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, έφτασε στο Ναύπλιο, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και τέσσερις μέρες αργότερα στην Αίγινα, πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Λίγο αργότερα αποφασίστηκε το Ναύπλιο να ξαναγίνει πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Μερίμνησε επίσης για τον επανασχεδιασμό και την ανοικοδόμηση των ελληνικών πόλεων, όπως το Ναύπλιο, το Άργος, το Μεσολόγγι και η Πάτρα, όπου έστειλε τον Κερκυραίο αρχιτέκτονα Σταμάτη Βούλγαρη. Σημαντική ήταν και η συμβολή του στο εμπόριο με την παραχώρηση δανείων στους νησιώτες για την αγορά πλοίων και την κατασκευή ναυπηγείων στον Πόρο και το Ναύπλιο. Τον Οκτώβριο του 1829 ίδρυσε το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Αίγινα. Όσον αφορά στην ελληνική οικονομία, ο Καποδίστριας επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γεωργία, βασική πηγή πλούτου της Ελλάδας. Ίδρυσε τη Γεωργική Σχολή της Τίρυνθας και ενθάρρυνε την καλλιέργεια της πατάτας. . Το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο (9 Οκτωβρίου 1831), έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναυπλιο πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη θεία λειτουργία. Ο τραγικός θάνατος του Καποδίστρια βύθισε σε θλίψη τον γεωργικό πληθυσμό.
Το σύνολο των Αρβανιτών της χώρας ανερχόταν το 1879 σε 176.120 άτομα και το 1907 σε 236.707. Οι αριθμοί αυτοί, ως ποσοστό επί τοις εκατό του συνόλου του πληθυσμού της Ελλάδας, ήταν 10,65 % και 9 % αντίστοιχα. Στον αριθμό των Αρβανιτών δεν υπολογίζονται όσοι ζούσαν σε αστικά κέντρα. Οι επίσημες πληροφορίες της Στατιστικής Υπηρεσίας για τον πληθυσμό των Αρβανιτών ήταν 58.916 ή 3,56 % για το 1879 [Απογραφή 1879] και 50.975 ή 1,94 % για το 1907 [Απογραφή 1907]. Τα 410 αρβανιτοχώρια ως προς την γεωγραφική κατανομή τους στην Πελοποννησο ήταν το 1907 κατανεμημένα: Στην επαρχία Κορινθίας 61 χωριά με πληθυσμό 31.759 άτομα. Στην επαρχία Αργολίδας 19 χωριά με πληθυσμό 8.674 άτομα. Στην επαρχία Ερμιονίδος 8 χωριά με πληθυσμό 15.560 άτομα. Στην επαρχία Ναυπλίας 16 χωριά με πληθυσμό 5.933 άτομα. Στην επαρχία Τροιζηνίας 19 χωριά με πληθυσμό 15285 άτομα. Στην επαρχία Τριφυλίας 17 χωριά με πληθυσμό 10.512 άτομα. Στην επαρχία Πατρών 31 χωριά με πληθυσμό 7.988 άτομα. Στην επαρχία Καλαβρύτων ένα χωριό με πληθυσμό 981 άτομα. Στην επαρχία Μαντινείας ένα χωριό με πληθυσμό 1.207 άτομα. Στην επαρχία Ηλείας 17 χωριά με πληθυσμό 6.303 άτομα. Στην επαρχία Λακεδαίμονος 17 χωριά με πληθυσμό 10.773 άτομα.
Η πόλη του Ναυπλίου, στην ανατολική ακτή της χερσονήσου, έγινε η πρώτη πρωτεύουσα του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Κατά το 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα, η περιοχή έγινε σχετικά φτωχή και οικονομικά απομονωμένη. Σημαντικό μέρος του πληθυσμού της μετανάστευσε στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, ιδιαίτερα την Αθήνα και άλλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Επλήγη βαρύτατα από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο 1946-1949, γνωρίζοντας μερικές από τις χειρότερες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων. Το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε θεαματικά σε όλη την Ελλάδα μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981. Η αγροτική Πελοπόννησος φημίζεται ως μία από τις πιο παραδοσιακές και συντηρητικές περιοχές της Ελλάδας.Τα χωριά εξακολουθούν ακόμη να εμφανίζουν μείωση πληθυσμού, λόγω έλλειψης οικονομικών ευκαιριών, εκβιομηχάνισης της γεωργίας και γήρανσης του πληθυσμού. Ομως, παρά τη σχετική φτώχεια της ίδιας της περιοχής, οι κάτοικοι της Πελοποννήσου ανέκαθεν κυριαρχούσαν σχεδόν ολοκληρωτικά στην πολιτική και στην κυβέρνηση στην Ελλάδα. Από την Ελληνική ανεξαρτησία τη δεκαετία του 1820 η συντριπτική πλειοψηφία των πρωθυπουργών ήταν Πελοποννησιακής καταγωγής ,αρκετοί επίσης επιχειρηματίες στο μεγαλύτερο μέρος κατάγονται από την Πελοπόννησο, ενώ οι Μανιατες κυριαρχούν παραδοσιακά στις Ένοπλες Δυνάμεις. Εχουν προσδώσει στους ανθρώπους της Πελοποννήσου τη φήμη επιτηδειότητας και πολιτικών διασυνδέσεων στην Ελληνική πολιτική κουλτούρα. 
Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πελοπόννησος
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ναυμαχία_του_Ναυαρίνου
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Εκστρατεία_του_Μοριά
http://www.lithoksou.net/p/plithysmos-kai-xoria-ton-arbaniton-1879-–-1907-2005
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άλωση_της_Τριπολιτσάς