Το παιδομάζωμα γινόταν στην αρχή, φαίνεται, κάθε πέντε χρόνια και στρατολογούσαν το 1/5 των παιδιών - ίσως το πράγμα είχε κάποια σχέση με το δικαίωμα του σουλτάνου επάνω στο 1/5 των λαφύρων και την φορολογία pencik ή ispence - κατόπιν όμως κάθε 4, 3, 2 η και κάθε χρόνο, ανάλογα με τις πολεμικές ανάγκες. Από τον φόρο αυτόν του «αίματος» απαλλάσσονταν ορισμένοι τόποι, γιατί ρητοί όροι συνθηκών η ειδικά προνόμια τους εξαιρούσαν, όπως π.χ. τα Ιωάννινα (1430), ο Γαλατάς (1 Ιουνίου 1453), η Ρόδος (1522), η τόποι που βρίσκονταν κοντά σε πολυσύχναστους δρόμους και ήταν εκτεθειμένοι στις αυθαιρεσίες των στρατευμάτων και των υπαλλήλων. Από τις μαρτυρίες των σύγχρονων βυζαντινών συγγραφέων Δούκα, Χαλκοκονδύλη, Σφραντζή, καθώς και από τις σχετικές με την ηλικία διατάξεις φιρμανιών του 16ου και 17ου αι., που δημοσιεύθηκαν τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύεται ότι τα παιδιά αυτά έπρεπε να είναι14 - 18ή 15 - 20 ετών. Μολαταύτα είναι αλήθεια ότι γινόταν και στρατολογία παιδιών μικρότερης ηλικίας• αυτά όμως δεν προορίζονταν για το γενιτσαρικό σώμα, αλλά για την εσωτερική υπηρεσία της σουλτανικής αυλής και για τα ανώτατα αξιώματα. Ήταν τα λεγόμεναic oglan, για τα οποία θα μιλήσουμε αργότερα. Με την διενέργεια του παιδομαζώματος ήταν εντεταλμένος ο yeniceri agasi και ο acemi ocagi agasi (Instanbul agasi). Ο τρόπος στρατολογίας παραλλάσσει κάπως από εποχή σε εποχή.Μετά τον 15° αι. γινόταν συνήθως ως εξής:Στην περιοχή η στην διοικητική περιφέρεια, όπου θα γινόταν το παιδομάζωμα, έστελναν έναν αξιωματικό των γενιτσάρων, τον devsirme agasi που είχε το σχετικό φιρμάνι στρατολογίας, ένα γραφέα και μερικούς συνοδούς γενιτσάρους. Μαζί του είχε επίσης επιστολή (γραμμένη από τον yeniceri agasi), που είχε το ίδιο σχεδόν περιεχόμενο με του φιρμανιού και που απευθυνόταν στους καδήδες της περιοχής, όπου θα γινόταν το παιδομάζωμα. Ο αξιωματικός αυτός είχε απόλυτη εξουσία και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να επεμβαίνη στα καθήκοντά του, είτε ήταν μουτεσελίμης των μπεηλερμπέηδων η άλλος στρατιωτικός. Ο devsirme agasi πήγαινε στους καζάδες και η άφιξή του κοινοποιούνταν με ντελάληδες στα χωριά. Στον κάθε τόπο συνεννοούνταν πρώτα με τον καδή και τον πρωτόγερο (προεστό) ή τον παπά και κατόπιν ήλεγχε μαζί τους προσεκτικά τα βιβλία των γεννήσεων της εκκλησίας και επιθεωρούσε ο ίδιος τους υποψηφίους γενιτσάρους.Διάλεγε τους πιο ρωμαλέους, όμορφους και ευφυείς νέους που φαίνονταν κατάλληλοι για την στρατιωτική υπηρεσία. Σύμφωνα με τον νόμο του παιδομαζώματος, έπρεπε οι νέοι αυτοί να είναι παιδιά ιερέων και εγγενών οικογενειών.Από τους ραγιάδες που είχαν δυό ή και περισσότερα παιδιά έπαιρναν μόνο το ένα. Τα μοναχοπαίδια εξαιρούνταν από το παιδομάζωμα, για να βοηθούν και να υπηρετούν τους γονείς τους. Επίσης εξαιρούνταν και μερικές άλλες κατηγορίες παιδιών, όπως π.χ. οι ορφανοί, οι σπανοί, οι κοντοί, οι ψηλοί κ.α., καθώς επίσης και οι παντρεμένοι.
Πρώτο: αν λάβουμε υπ' όψη τις σφαγές, τους εξανδραποδισμούς, τις ακούσιες ή εκούσιες εξωμοσίες, καθώς και τους θανάτους, που ακολούθησαν τις ηθικές και υλικές δυσκολίες προσαρμογής των κατοίκων προς τις νέες σκληρές συνθήκες ζωής, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ερήμωση και η μείωση των πληθυσμών των βαλκανικών χωρών, ιδίως των ελληνικών και αλβανικών, έφτασε στο κατακόρυφο κατά τον15ο αι, οπότε, σύγχρονα με την στρατολογία των παιδιών χριστιανών υπηκόων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ασύντακτα στίφη τουρκικών φύλων επιδίδονταν σε ληστρικές πολεμικές επιχειρήσεις και σκλάβωναν πλήθη ανδρών, γυναικών και παιδιών: «τούτο, δηλαδή το οθωμανικό γένος, όπως γράφει ο σύγχρονος Δούκας, τους Αλβανούς, γένος υπέρ αριθμόν όντα, ευαριθμήτους εποίησεν• Βλάχους (Ρουμάνους) ομοίως, Σέρβους και Ρωμαίους εις τέλος ηφάνισεν». Δεύτερο: ο εκμουσουλμανισμός και ο εκτουρκισμός των ελληνικών χωρών, ιδίως της Μ. Ασίας, προχώρησε με γοργό ρυθμό, προ πάντων στα πεδινά μέρη. Την αλήθεια αυτή την διαπιστώνουμε παρατηρώντας ότι κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας τα περισσότερα ελληνικά τοπωνύμια της Μ. Ασίας, ιδίως βουνών, ποταμών και χωριών στα πεδινά μέρη, εκτοπίζονται από τουρκικά, ενώ το ίδιο δεν συμβαίνει στα ορεινά και ιδίως στις πόλεις, όπου κατοικούσαν ακόμη συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί και διατηρούνταν οι πυρήνες ενός πανάρχαιου πολιτισμού. Οι πόλεις αυτές, κέντρα άλλοτε της βυζαντινής διοίκησης, συνεχίζουν την βυζαντινή παράδοση. Τρίτο: οι Τούρκοι, ύστερ' από τις αλλεπάλληλες κατακτήσεις και τις επιμειξίες τους με Ελληνίδες και ύστερ' από την προσέλευση ολόκληρων πληθυσμών της Μ. Ασίας και της Βαλκανικής, ιδίως των ελληνικών χωρών, στον ισλαμισμό,έχασαν τον καθαρό ανθρωπολογικά μογγολικό τύπο της φυλής τους. Πραγματικά, αν εξαιρέση κανείς τους Τουρκομάνους και τους Γιουρούκους, οι άλλοι παρουσιάζουν ανθρωπολογικούς χαρακτήρες μάλλον των κατοίκων της ΝΑ Ευρώπης παρά του Τουρκεστάν. Απόγονοι Ελλήνων είναι προ πάντων οι Τούρκοι των μικρασιατικών παραλίων (ιδίως του νότου), τα οποία είχαν πάντοτε κατάστικτο ελληνικό πληθυσμό . Ανθρωπολογικά λοιπόν εξεταζόμενοι οι δυό λαοί, όπως έχουν διαμορφωθή σήμερα, έχουν φυλετική συγγένεια. Τέταρτο: οι εξισλαμισμένοι χριστιανοί, και ιδίως οι Έλληνες κατά τον 14° αιώνα, είναι εκείνοι που έγιναν τα σπουδαιότερα στελέχη και ερείσματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας είτε ως ανώτατοι αξιωματούχοι του κράτους, στρατιωτικοί και πολιτικοί, είτε ως πειθαρχημένοι, φανατικοί και εμπειροπόλεμοι στρατιώτες, αφού αναβαπτίστηκαν μέσα στην συναισθηματική κολυμβήθρα ενός νέου κόσμου ιδεών, του μουσουλμανικού• είναι ακόμη εκείνοι που έδωσαν τα αποφασιστικά και τελειωτικά χτυπήματα εναντίον της βυζαντινής αυτοκρατορίας και έγιναν οι αμείλικτοι διώκτες των ομοεθνών και ομοθρήσκων τους, εκείνοι που συνετέλεσαν κυρίως στην εξάπλωση, οργάνωση και στερέωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Πηγη: http://www.egolpion.com/exislamismoi_tourkwn.el.aspx#ixzz3ffMgCEzv
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου