La fondazione antica del Palermo, la storia e la toponomastica greca della capitale di Sicilia

Palermo, è un comune italiano di 671 696 abitanti, capoluogo della Regione Siciliana. È il quinto comune italiano per popolazione e venticinquesimo a livello europeo, nonché il principale centro urbano della Sicilia e dell' Italia insulare. La città metropolitana di Palermo conta una popolazione di circa 1.300.000 abitanti. La città vanta una storia millenaria e ha avuto un ruolo importante per le vicende del Mediterraneo e dell' Europa. Fondata come "città-porto" dai Fenici tra il VII e il VI secolo a.C., fin dal principio ha rappresentato un importante snodo commerciale e culturale fra Occidente e Oriente. Dopo Cartaginesi, Greci, Romani, Vandali, Ostrogoti e Bizantini, la città fu conquistata dai Saraceni. Sotto la dominazione della dinastia Kalbita divenne roccaforte dell' Emirato di Sicilia.
Dopo la conquista normanna realizzata dai fratelli Roberto il Guiscardo e Ruggero I, la città conobbe i fasti della Contea di Sicilia, esistita dal 1071 al 1130: in quest' anno Ruggero II fu incoronato re, dando inizio alla vicenda storica del Regno di Sicilia, di cui Palermo fu capitale. Proprio a questa circostanza si devono i titoli attribuiti alla città: «Prima Sedes, Corona Regis et Regni Caput». La morte di Guglielmo II il Buono determinò la crisi della dinastia normanna; nel 1194, dopo la morte del re Tancredi, il regno passò agli Hohenstaufen e con l'imperatore Enrico VI la Sicilia entrò a far parte del Sacro Romano Impero con la cosiddetta "Unio Regnum ad Imperium", quindi conobbe il suo apogeo con Federico II Imperatore del Sacro Romano Impero quando Palermo divenne capitale del Sacro Romano Impero. A seguito della lotta tra Carlo I d'Angiò e gli Hohenstaufen, la Sicilia passò agli Angioini, che trasferirono la capitale del regno a Napoli. Nel 1282 si verificò a Palermo una celebre rivolta antiangioina, nota come Vespri siciliani. La città si consegnò a Pietro III di Aragona, marito di Costanza II di Sicilia, discendente di Federico II. Durante il periodo aragonese la città fu a lungo roccaforte della famiglia Chiaramonte, a capo della Fazione Latina ostile ai nuovi sovrani Aragonesi. Per tale ragione i re soggiornarono principalmente a Catania e talvolta a Messina, ma ciononostante le incoronazioni regie continuarono ad avvenire nella cattedrale di Palermo. In seguito, durante il periodo vicereale spagnolo, Palermo fu sede dei Viceré di Sicilia. Nel 1713 la città ospitò la cerimonia d'incoronazione di Vittorio Amedeo II di Savoia e nel 1735 quella di Carlo di Borbone, continuando ad essere capitale dell'isola. Dal 1816 al 1817 fu capitale del neonato Regno delle Due Sicilie e successivamente divenne la seconda città per importanza dello stesso regno duo-siciliano (mantenendo tuttavia il titolo di capitale della parte isolana del regno) fino al 1861. La lunga storia della città e il succedersi di numerose civiltà e popoli le hanno regalato un notevole e unico patrimonio artistico e architettonico che spazia dai resti delle mura puniche per giungere a ville in stile liberty, passando dalle residenze e dai luoghi di culto in stile bizantino e arabo-normanno, alle architetture gotiche e basiliche barocche, ai teatri neoclassici e ai palazzi razionalisti. Il sito seriale Palermo arabo-normanna e le cattedrali di Cefalù e Monreale, di cui fanno parte più beni monumentali situati in città, nel 2015 è stato dichiarato Patrimonio dell' umanità dall' Unesco. Molti edifici tra chiese e palazzi della città sono da anni riconosciuti monumenti nazionali italiani. Il centro storico e i quartieri periferici adiacenti conservano un vasto patrimonio artistico e architettonico in stile liberty che fanno di Palermo una delle capitali dell' Art Nouveau e capitale dello stile liberty in Italia. Per ragioni culturali, artistiche ed economiche è stata in passato ed è ancora una delle principali città della regione euro-mediterranea ed è fra le principali destinazioni turistiche del Mezzogiorno d'Italia e d' Europa, nonché tra le mete del mare nostrumpiù trafficate dalle navi da crociera. È sede dell' Assemblea regionale siciliana, il più antico parlamento al mondo in attività, dell' Università degli Studi e della principale arcidiocesi regionale.
Nel novembre 2015 Palermo è entrata a far parte del programma Safer Cities lanciato nel 1996 dall'Agenzia UN-Habitat delle Nazioni Unite, assumendone la co-presidenza mondiale, con il sindaco Leoluca Orlando responsabile per l'Europa e l'Africa. La Carta di Palermo è il documento sottoscritto nel marzo 2015 da giuristi, attivisti dei diritti umani, amministratori pubblici ed organizzazioni non governative per sollecitare la comunità mondiale ad una revisione della legislazione sul permesso di soggiorno e delle politiche legate ai fenomeni migratori, sostenendo la mobilità umana internazionale come diritto inalienabile della persona.
L'area della piana di Palermo e i monti circostanti conservano resti di presenza umana sin dalla Preistoria. Ne è un esempio l'interno delle grotte dell'Addaura, su un versante di Monte Pellegrino, in cui si aprono alcune cavità abitate durante il paleolitico e il mesolitico. All'interno, in cui sono state ritrovate ossa e strumenti utilizzati per la caccia, si trova un vasto e ricco complesso di incisioni, databili tra l' epigravettiano finale e il mesolitico, raffiguranti figure antropomorfe e zoomorfe. Nella sua lunga storia, circa 3.000 anni, la città di Palermo ha cambiato diversi poleonimi in base alle varie dominazioni che si sono succedute al comando della città. Palermo fu fondata dai Fenici con il nome Zyz. Fino a quel momento l'area era stata un emporio commerciale e base d'appoggio per la Sicilia nord-occidentale. Zyz il nome non è ancora accertato, ma molte monete provenienti da Palermo di periodo punico portavano la dicitura Zyz e visto che Palermo era una delle tre città puniche della Sicilia (Tucidide, VI, 1-5) molto probabilmente aveva una propria zecca. Il nome sembrerebbe derivare dalla conformazione della città che tagliata da due fiumi ricordava il profilo di un fiore. Acquisita una certa importanza commerciale grazie alla sua posizione ma soprattutto ai due fiumi (il Kemonia ed il Papireto), divenne meta ambita per i Greciche popolavano la parte orientale della Sicilia, che, tuttavia, non riuscirono mai a conquistare. Panormos (dal Greco παν-όρμος, tutto-porto) così i Greci chiamavano Palermo così perché i due fiumi che la circondavano (il Kemonia e il Papireto) creavano un enorme approdo naturale. Questo nome andò diffondendosi grazie al rafforzamento dell' influenza greca sull' isola. La città venne fondata dai Fenici probabilmente con il nome di Zyz, che in lingua fenicia significa fiore. La storia di Palermo fenicia inizia tra il VII e il VI secolo a.C.. Fino a quel momento l'area era stata un emporio commerciale e base d'appoggio per la Sicilia nord-occidentale. Acquisita una certa importanza commerciale grazie alla sua posizione ma soprattutto ai due fiumi (il Kemonia e il Papireto), divenne meta ambita per i Greci che popolavano la parte orientale della Sicilia, che, tuttavia, non riuscirono mai a conquistare. La prima conquista avvenne da parte dei Romani, che, dopo un lungo assedio, riuscirono a sottrarla ai Cartaginesi di Amilcare Barca, costretti a rifugiarsi alle falde del monte Pellegrino (all'epoca chiamato Ercta): i tentativi di riconquista dei Cartaginesi risultarono vani e la città divenne una conquista romana col nome di Panormus. Sotto il governo di Roma, Palermo continuò a ricoprire il ruolo di porto strategico nel Mediterraneo, vivendo un periodo di assoluta tranquillità e conseguente agiatezza, tanto che la città crebbe e si dotò di splendidi edifici per spettacoli noti da epigrafi e testi antichi ed ora forse riconosciuti sul terreno. Palermo fu città romana fino a quando le invasioni barbariche causarono il saccheggio e la devastazione della città. Dopo la caduta dell'Impero romano d'Occidente, nel 535 la Sicilia fu in gran parte distrutta essendo arrivati i Vandali nell'occidente dell'isola. La ricostruzione di Palermo avvenne grazie ai Bizantini, che tennero Palermo per tre secoli. Con la conquista della città, comandata da Belisario, iniziò un'opera di restaurazione di quell'unità imperiale perduta con le invasioni barbariche, dominando in poco tempo l'intera isola che divenne una provincia periferica dell'Impero d'Oriente. Nel IX secolo gli arabi dal Nordafrica invasero la Sicilia: la conquista, fu iniziata nell'827, Palermo fu presa nell'831. Furono i governatori musulmani a spostare la capitale della Sicilia a Palermo (fino a quel momento il centro più importante dell'isola era Siracusa): la città si dotò di tutte le strutture burocratiche e destinate ai vari servizi che spettavano a una capitale. Il monaco Teodosio affermò che a Palermo, durante la dominazione araba, erano presenti più di trecento moschee in precedenza chiese. Gli arabi introdussero anche i primi agrumeti, formando la Conca d'oro e aprendo così una nuova possibilità di sviluppo economico. La potenza musulmana, tuttavia, fu corrosa dalle lotte interne (cristiani-musulmani) per l'indipendenza, che aprirono la via ai normanni, finché, nel 1071, dopo quattro anni d'assedio, Ruggero d'Altavilla, primo conte normanno, espugnò Palermo allontanando i musulmani. L'arrivo dei Normanni a Palermo, e la mescolanza con gli stili islamici, è testimoniata da un numero considerevole di edifici religiosi e civili, oltre che da un ponte a dodici arcate sito nelle vicinanze della stazione centrale di Palermo: il Ponte dell'Ammiraglio, completato nel 1113. Nel 1098 i Normanni, sotto investitura papale, ottennero la licenza di rendere nuovamente cattolica la Sicilia e, in poco tempo, entrarono in possesso della città e del resto dell'isola: la capitale, prima della Gran Contea di Sicilia, poi del Regno di Sicilia, restò a Palermo. La città raggiunse il massimo splendore sotto il governo di Ruggero II: in questo periodo furono costruite la chiesa di Santa Maria dell' Ammiraglio e la Cappella Palatina. Alla morte di Federico II (1250), Palermo e la Sicilia persero l'egemonia nel Mediterraneo, e il potere si spostò a Napoli, con Carlo d'Angiò. Il popolo palermitano, tuttavia, nel 1282dette avvio alla guerra del Vespro contro i francesi, che terminò con l'adottare la Bandiera siciliana. Dopo il regno di Sicilia normanno, si alternarono sul trono palermitano altre case reali: gli Svevi (dal 1194 al 1266), che fecero di Palermo una sede imperiale; gli Angioini (dal 1266 al 1282), che spostarono la capitale da Palermo a Napoli; dopo la rivolta del Vespro, Palermo divenne capitale del regno fondato tramite il ramo cadetto degli aragonesi: perderà l' indipendenza nel XV secolo per diventare vicereame iberico.
Successivamente il nome cambiò in Panormos o anche Pànhormos che deriva dall'unione di due parole greche, Pan(tutto) ed Hòrmos (porto), questo particolare nome deriva dalla conformazione stessa della città, che si trovava alla convergenza di due fiumi i quali, circondandola creavano un enorme (per l'epoca) approdo naturale. Oltre a questo la città, come tutte le città fenicie, basava la sua economia sul commercio marittimo. La prima fonte a dare questo nome alla città è Tucidide che descrivendo la Sicilia all'arrivo dei Greci parla di Palermo, Mozia e Solunto come le più importanti colonie Puniche presenti sull'isola. Il nome Panormos è comunque molto utilizzato dai greci per indicare città rinomate per il proprio porto e lo troviamo in altri punti del Mediterraneo. Questo nome andò diffondedosi più di quello fenicio, grazie alla maggiore influenza e presenza greca sull'isola, ma, nonostante ciò, i Greci non riusciranno a controllare mai la città che resterà una città Punica ed autonoma fino al periodo romano. Durante la dominazione romana si mantenne il nome greco anche se avvenne una piccola modifica di pronuncia, infatti il nome assimila una forma più simile al latinocambiando la declinazione in Panormus, in questa prima fase però il nome mantiene lo stretto legame con il nome greco. Ulteriore passaggio prima della forma moderna avviene con la dominazione araba, quando il nome originale diviene Balarm come ci viene riportato dagli storici arabiIbn Hawq e Edrisi e viene pronunciato Bal(e)rm, anche se alcuni storici arabi contemporanei alla dominazione chiamavano la città semplicemente Madìnah che in arabo identifica la città per antonomasia, questo sottolinea l'importanza che aveva raggiunto la stessa città sotto la dominazione araba. Ulteriore passaggio avviene con la dominazione normanna in questo periodo il legame con l'arabo è molto forte, infatti la lingua parlata rimane la stessa e di conseguenza la forma araba diviene dapprima Balermus, echeggiando la precedente pronuncia latina su una base araba, e successivamente Balarmuh sempre con la pronuncia Bal(e)rmuh.
Πηγή: https://it.m.wikipedia.org/wiki/Palermo
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Storia_di_Palermo
https://it.m.wikipedia.org/wiki/Toponomastica_di_Palermo

Гесиод Теогония : поэтическоесочинение Гесиода одна из первых древнегреческих мифологических поэм, ставших известными в европейской литературе.

Гесио́д ( VIII—VIIвека до н. э.) первый исторически достоверный древнегреческий поэт, рапсод, представитель направления дидактического и генеалогического эпоса. Гесиод родился в Киме в Эолиде, но его отец, обедневший торговец, переселился в Беотию, где крестьянствовал в деревне Аскра, — «тягостной летом, зимою плохой, никогда не приятной», близ горы Геликон. Что заставило мальчика из бедной крестьянской семьи стать поэтом, неизвестно. Сам Гесиод рассказывает, что в юности, когда он пас скот, к нему явились геликонские нимфы, вдохнули в него дар божественных песен и вручили жезл из пышного лавра знак отличия рапсода. Гесиод стал профессиональным рапсодом исполнителем эпических песен. В своих произведениях он использовал язык и стилистическую технику малоазийского героического эпоса для новых задач религиозного и нравственного учительства. Гесиод выступает как пророк, «призванный» музами вещать истину, и, в отличие от безымянных певцов гомеридов, первым в греческой поэзии определяет себя как личность и называет своё имя. Предание («Состязание Гомера и Гесиода») повествует о том, что когда царь Халкиды Амфидамант погиб в Лелантской войне, Гесиод участвовал в играх, устроенных в его память, состязался при этом с Гомером и был назван победителем. Царь Панед, председатель состязания, отдал предпочтение Гесиоду лишь потому, что тот повествовал о «земледелии и мире», а не «войнах и побоищах». Позже Панед вошел в греческую пословицу как воплощение слабоумия. Состязание датируется рубежом VIII—VII вв. до н. э., что даёт хронологическую опору для времени жизни самого Гесиода. Наиболее значительное произведение Гесиода поэма «Труды и дни», написанная в форме увещаний, обращённых к брату поэта Персу, который ведёт с Гесиодом тяжбу о наследстве и которого Гесиод убеждает не надеяться на неправедный суд подкупленных «царей» и своё пошатнувшееся состояние поправить упорным трудом. Ухудшение положения крестьянства формирует у Гесиода пессимистическое отношение к современности (изложение мифа о непрерывном ухудшении условий человеческой жизни от золотого века до железного). В поэму введён разнообразный материал нравственных правил и хозяйственных наставлений, она обильно оснащена фольклором: пословицами, поговорками, притчами, баснями, мифами. Изречения: «Кто верит женщине, тот верит вору», «Всякий дающему даст, не дающему всякий откажет» и др. Во второй части поэмы систематически описываются работы земледельца и мореплавателя, а также приметы, связанные с различными днями месяца. Другая поэма Гесиода, «Теогоня, является попыткой привести в систему разноречивые эпические сказания о богах и связать богов в единое генеалогическое древо, начиная от предвечных Хаоса, Геи и Эрота и кончая Зевсом, устроителем нынешнего миропорядка, и его потомками. Остальные сочинения, в древности приписывавшиеся Гесиоду, считаются в современной науке написанными позднее, в VII—VI веках до н.э. Продолжением «Теогонии» была сохранившаяся лишь в немногих отрывках поэма «Каталог женщин» или «Эойя» список красавиц, от брака которых с богами произошли герои, родоначальники знатных родов; здесь в генеалогической форме изъяснялось происхождение греческих племён. «Щит Геракла» поэма в 480 стихах. В ней не рассказывается о всех подвигах Геракла, а изображается его поединок с чудовищем Кикном, сыном Ареса. Дошел до нас и ряд названий других произведений Гесиода («Меламподия», «Свадьба Фетиды и Пелея» и др). Издание Меркельбаха-Уэста (Oxford, 1967, рус. пер. 2001) включает 363 (кроме подложных) сохранившихся в рукописях и найденных на папирусах фрагмента сочинений Гесиода. Павсаний в «Описании Эллады» сообщает, что ещё во II веке в Феспияхбыла некая община, владевшая землями, связанными с именем Гесиода, члены которой хранили все местные предания о нём и показывали посетителям такие реликвии, как официальный список «Трудов и дней». В честь Гесиода назван кратер на Меркурии (Hesiod) и кратер на Луне. Теого́ния (Θεογονία, «происхождение богов»)Nпоэтическоесочинение Гесиода (VIII — VII века до н. э.), одна из первых древнегреческих мифологических поэм, ставших известными в европейской литературе. В нарицательном значении теогония совокупность верований и воззрений о происхождении и родословии богов. У Гесиода поэма начинается с обращения к музам, затем идёт повествование о зарождении мира, титанах, богах-олимпийцах и о героях. Сначала был Хаос, потом появилась Гея, Тартар и Эрос. Потом от Хаоса рождается Ночь-Нюкта и Мрак-Эреб. Ночь рождает Эфира и День от Эреба. Гея же рождает Урана и нимф. От брака Геи с Ураном рождаются первые боги титаны. Также от этого союза Гея родила циклопов и гекатонхейров. Уран спрятал своих детей в недрах Земли, Гея же, страдая от этого, просит Крона отсечь детородный орган отца, что он и делает. Из крови Урана родились эринии, гиганты, нимфы. Пока член Урана плавал по морю, вокруг него образовалась пена (и пристала к берегу Кипра), из которой потом появилась Афродита, или Киприда (дочь Кипра). Далее рождаются различные боги, из которых стоит упомянуть мойр (богини судьбы, которые родились до Олимпийцев, а, значит, последние были им подвластны), и т. д. Также появляются различные божества-реки. Далее повествуется о рождении новых богов Реей от Крона: Зевса, Геры, Аида, Посейдона, Деметры, Гестии. Крон, зная, что в соответствии с пророчеством он будет свергнут одним из своих детей, глотает их одного за другим, но самого младшего Зевса Гея прячет на острове Крит, а вместо Зевса подкладывает Крону камень. Затем повествуется о рождении новых богов (Афина, Фебос, Арес и т. д.), о титаномахии и героях, которые должны будут спасти богов от гигантов. Также в «Теогонии» упоминается легенда о ящике Пандоры.

Πηγή: https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Гесиод
https://ru.m.wikipedia.org/wiki/Теогония

поэтическоесочинение Гесиода одна из первых древнегреческих мифологических поэм, ставших известными в европейской литературе.

Seuthopolis : The ancient capital of Thrace and hellenistic center of Thracian religion

Seuthes III (Σεύθης) was a ruler of the Odrysian kingdom of Thrace from c. 331 BC to c. 300 BC. After the campaigns of Philip II in 347–342 significant part of Thrace had been dependent to Macedon. After Philip's death in 336 BC, many of the Thracian tribes revolted against Philip's son Alexander III the Great, who waged a campaign against and defeated the Getae and King Syrmus of the Triballi. All other Thracians sent troops to join Alexander's army. Seuthes revolted against the Macedon about 325 BC, after Alexander's governor Zopyrion was killed in battle against the Getae. After Alexander died in 323 BC he again took up arms in opposition to the new macedonian governor Lysimachus. They fought each other to a draw and each withdrew from battle. Ultimately Seuthes was compelled to acknowledge the authority of general Lysimachus , by then one of Alexander's successor kings.
In 320 BC, Seuthes III moved the Odrysian kingdom to central Thrace and built his capital city at Seuthopolis (Kazanlak), present day Bulgaria. In 313 BC he supported the Macedonian general Antigonus I in the latter's civil war against macedonian general Lysimachus, occupying the passes of Mount Haemus against his overlord but was again defeated and forced to submit. The Tomb of the Thracian King Seuthes III is situated in Bulgaria in the Golyamata Kosmatka mound, at a distance of 1 km south from the town of Shipka north from the town of Kazanlak (Bulgaria). It was discovered in 2004 by the Bulgarian archeologist Georgi Kitov. The Tomb was built in the second half of fifth century BC. Items found inside included the golden crown of the ruler, a golden kylix (shallow wine cup), knee pads and a helmet, and applications for horse tackle, all exhibited in the historical museum of the town of Kazanlak. Remarkable is the bronze head of the statue of Sevt III buried ritually in front of the façade, which is quite detailed. It is an important evidence of the Thracian Orphic rituals. The tomb temple consists of a corridor, an anteroom, a round chamber with high tholos cover, and a rectangular chamber, constructed as a sarcophagus from two monolith blocks, one weighing more than 60 tons. The three halls are built of rectangular stone blocks and are covered with slabs. A two-winged marble door closes the entrance to the round chamber. The upper plains of the wings are decorated with images of the god Dionysus, who in the east part embodies the sun and in the west the earth and night. The ritual couch and the ritual chamber are placed in the rectangular chamber. They were covered with fabric made of a golden thread, after that a splendid funeral of the ruler was performed. Above the phial, the jug, and the helmet was inscribed the name of Seuthes, which proves that in the beginning of third century BC here was buried Sevt III, the famous Thracian ruler of the Odrysian kingdom. The capital of his kingdom, called Seuthopolis, is situated at about ten kilometers southwest from the tomb, on the bottom of Koprinka dam. The head of the statue of Seuthes is buried in the tomb, and it was placed on a pedestal in the capital Seuthopolis. The personal belongings and the gifts, needed for the afterlife of the ruler are carefully placed in the chamber. After the burial the entrance of the round chamber and the anteroom were blocked, the horse of the ruler was sacrificed, and the corridor was ritually set on fire. The tomb is a part of the Valley of the Thracian Kings, which also includes the Kazanlak tomb (recognised as part of the UNESCO world heritage), as well as the tombs and the temples found in the mounds Goliama Arsenalka, Shushmanets, Helvetsia, Grifoni, Svetitsa, and Ostrusha. Seuthopolis (Σευθόπολις) was an ancient hellenistic type city founded by the Thracian king Seuthes III, and the capital of the Odrysian kingdom. The city was founded sometime from 325 BC to 315 BC. It was a city, built on the site of an earlier settlement, and its ruins are now located at the bottom of the Koprinka Reservoir near Kazanlak, Stara Zagora Province, in central Bulgaria. Seuthopolis was not a true polis, but rather the seat of Seuthes and his court. His palace had a dual role, functioning also as a sanctuary of the Cabeiri, the gods of Samothra. The Cabeiri, Cabiri or Kabiri (Κάβειροι) were a group of enigmatic chthonic deities. They were worshiped in a mystery cult closely associated with that of Hephaestus, centered in the north Aegean islands of Lemnos and Samothrace at the Samothrace temple complex and at Thebes. In their distant origins the Cabeiri and the Samothracian gods may include prehistoric Pelasgian elements, or other non southern greek elements, such as Hittite, Thracian, proto-Etruscan or Phrygian. The Lemnian cult was always local to Lemnos, but the Samothracian mystery cult spread rapidly throughout the Greek world during the Hellenistic period, eventually initiating Romans. The Cabeiri were also worshipped at other sites in the vicinity, including Seuthopolis in Thrace and various sites in Asia Minor. According to Strabo, Cabeiri are most honored in Imbros and Lemnos but also in other cities too. They were most commonly depicted as two people: an old man, Axiocersus, and his son, Cadmilus. Due to the cult's secrecy, however, their exact nature and relationship with other ancient Greek and Thracian religious figures remained mysterious. As a result, the membership and roles of the Cabeiri changed significantly over time, with common variants including a female pair (Axierus and Axiocersa) and twin youths (frequently confused with Castor and Pollux) who were also worshiped as protectors of sailors. In myth, the Cabeiri bear many similarities to other fabulous races, such as the Telchines of Rhodes, the Cyclopes, the Dactyls, the Korybantes, and the Kuretes. These different groups were often confused or identified with one another since many of them, like the Cyclopes and Telchines, were also associated with metallurgy. Diodorus Siculus said of the Cabeiri that they were Idaioi dactyloi ("Idaian Dactyls"). The Idaian Dactyls were a race of divine beings associated with the Mother Goddess and with Mount Ida, a mountain in Phrygia sacred to the goddess. Hesychius of Alexandria wrote that the Cabeiri were karkinoi ("Καβούρια"). The Cabeiri as Karkinoi were apparently thought of as amphibious beings (again recalling the Telchines). They had pincers instead of hands, which they used as tongs (karkina) in metalworking. It has been suggested by Comyns Beaumont that the Orphic mysteries may have had their origins with the Cabeiri. Most of the space within the city of Seuthopolis was occupied not by homes but by official structures, the majority of the people living outside the city. It had local Thracian and southern Greek populace. In 281 BC it was sacked by Celts. The dual role of Seuthes' palace (royal court and sanctuary) indicates that Seuthes was a priest king: the high priest of the Cabeiri among the Odrysian Thracians. According to Seuthopolis’ sign, sanctuary of Dionysius/Sabazios was situated on the square.
Sabazios (Σαβάζιος) is the nomadic horseman and sky father god of the Phrygians and Thracians. In Indo-European languages, such as Phrygian, the -zios element in his name derives from dyeus, the common precursor of Latin deus ('god') and Greek Zeus. Though the Greeks interpreted Phrygian Sabazios as both Zeus and Dionysus, representations of him, even into Roman times, show him always on horseback, as a nomadic horseman god, wielding his characteristic staff of power. It seems likely that the migrating Phrygians brought Sabazios with them when they settled in Anatolia in the early first millennium BCE, and that the god's origins are to be looked for in Macedonia and Thrace. The recently discovered ancient sanctuary of Perperikon in modern-day Bulgaria is believed to be that of Sabazios. The Macedonians were also noted horsemen, horse-breeders and horse-worshippers up to the time of Philip II, whose name signifies "lover of horses". Possible early conflict between Sabazios and his followers and the indigenous mother goddess of Phrygia (Cybele) may be reflected in Homer's brief reference to the youthful feats of Priam, who aided the Phrygians in their battles with Amazons.
An aspect of the compromise religious settlement, similar to the other such mythic adjustments throughout Aegean culture, can be read in the Phrygian King Gordias' adoption "with Cybele" of Midas.  One of the native religion's creatures was the Lunar Bull. Sabazios' relations with the goddess may be surmised in the way that his horse places a hoof on the head of the bull, in a Roman marble relief at the Boston Museum of Fine Arts. Though Roman in date, the iconic image appears to be much earlier. More "rider god" steles are at the Burdur Museum, in Turkey. Under the Roman Emperor Gordian III the god on horseback appears on coins minted at Tlos, in neighboring Lycia, and at Istrus, in the province of Lower Moesia, between Thrace and the Danube. It is generally thought that the young emperor's grandfather came from an Anatolian family, because of his unusual cognomen, Gordianus.
The iconic image of the god or hero on horseback battling the chthonic serpent, on which his horse tramples, appears on Celtic votive columns, and with the coming of Christianity it was easily transformed into the image of Saint George and the Dragon, whose earliest known depictions are from tenth- and eleventh-century Cappadocia and eleventh-century Georgia and Armenia. Among Roman inscriptions from Nicopolis ad Istrum, Sabazios is generally equated with Jove and mentioned alongside Mercury. Similarly in Hellenistic monuments, Sabazios is either explicitly (via inscriptions) or implicitly (via iconography) associated with Zeus. On a marble slab from Philippopolis, Sabazios is depicted as a curly-haired and bearded central deity among several gods and goddesses. Under his left foot is a ram's head, and he holds in his left hand a sceptre tipped with a hand in the benedictio latina gesture. Sabazios is accompanied by busts on his right depicting Luna, Pan, and Mercury, and on his left by Sol, Fortuna, and Daphne. According to Macrobius, Liber and Helios were worshipped among the Thracians as Sabazios; this description fits other Classical accounts that identify Sabazios with Dionysos. Sabazios is also associated with a number of archeological finds depicting a bronze, right hand in the benedictio latina gesture. The hand appears to have had ritual significance and may have been affixed to a sceptre (as the one carried by Sabazios on the Philippopolis slab). Although there are many variations, the hand of Sabazios is typically depicted with a pinecone on the thumb and with a serpent or pair of serpents encircling the wrist and surmounting the bent ring and pinky fingers. Additional symbols occasionally included on the hands of Sabazios include a lightning bolt over the index and middle fingers, a turtle and lizard on the back of the hand, an eagle, a ram, a leafless branch, the thyrsos, and the Mounted Heros.
The cemetery of Seuthopolis included a number of brick tholos tombs, some covered by tumuli, in which the upper-class were interred, sometimes along with their horses. The less affluent were cremated, with modest grave goods laid alongside. The Princeton Encyclopedia of Classical Sites say that was Thracian city near the village of Koprinka. It was founded at the end of the 4th c. B.C. by Seuthes III. The large quantity of material discovered during the excavation has shown that Seuthopolis was not only a center of production, but also of commerce. The city rises on a terrace circumscribed on three sides by the Tundza and by one of its tributaries. It was a fortified city of ca. 5 ha with a pentagonal circuit wall 2 m thick and 890 m in perimeter, with a quadrangular tower at each angle. At the N, between two towers, is the principal gate; and at the south are two gates between bastions. The wall is constructed of clay bricks and wood on stone foundations. The city's orthogonal plan is regular, with two large arteries that lead from the gates to the center. The agora is in the NW sector. In the NE zone is a walled and towered trapezoidal area within which is enclosed the palace of the prince and the Sanctuary of the Great Gods of Samothrace. In the houses, which are built with rooms around a court, has been found a type of plaster. Elements of porticos have been found and upper galleries of wood. The houses were furnished with wells and drainage systems with a channel in the center of the street. The influence of Hippodamos is evident, though the democratic distribution of living quarters is lacking. Seuthes III built his city on the site of an earlier settlement, and he also followed the Hellenistic fashion of the Diadochi in giving it his own name. Greek influence is prevalent in the urban elements cited and in decoration such as antefixes, stucco, and incrustation, and in the use of the Doric capital. The ruins of the city were discovered and excavated in 1948 by Bulgarian archeologists during the construction of the Georgi Dimitrov (later renamed Koprinka) Reservoir. However, it was decided to continue with the construction and flood the dam, leaving Seuthopolis at its bottom. In 2005, Bulgarian architect Zheko Tilev proposed a project to uncover, preserve and reconstruct the city of Seuthopolis (the best preserved Thracian city in Bulgaria) by means of a dam wall surrounding the ruins in the middle of the dam, enabling the site's inscription as a UNESCO World Heritage Site and making it a tourist destination of world importance. Tourists would be transported to the site by boats. The round wall, 420 metres in diameter, would enable visitors to see the city from 20 metres above and would also feature "hanging gardens", glass lifts, a quay, restaurants, cafés, shops, ateliers, etc. It would be illuminated at night. The project was donated by the architect to Kazanlak municipality and funds are being raised to begin construction. According to Tilev, it would cost minimum €50 million. Sevtopolis Peak on Greenwich Island in the South Shetland. Islands, Antarctica is named for Seuthopolis.
Πηγή: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Seuthes_III
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Seuthopolis
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Sabazios
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Cabeiri

Ή ιστορία της Κύπρου από την Τουρκοκρατία και την Αγγλοκρατια στην ανεξαρτησία και την Τουρκική εισβολή

Στα 81 χρόνια της κατοχής της Κύπρου από τη Βενετία, τα μόνα έργα που έγιναν ήταν στρατιωτικής φύσης. Το καθεστώς ήταν ιδιαίτερα τυραννικό. Η Δυτική Εκκλησία διατήρησε τα προνόμιά της στην Κύπρο, σε βάρος της Ορθόδοξης, ο δε ντόπιος πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα εξαιτίας της άγριας εκμετάλλευσης των κόπων του. Μόνο ενδιαφέρον των Βενετών, πέρα από την εκμετάλλευση όλων των πλουτοπαραγωγικών πόρων του νησιού, ήταν τα στρατιωτικά ζητήματα, σε μια προσπάθεια να το υπερασπίζονται καλύτερα και αποτελεσματικότερα προκειμένου να το εκμεταλλεύονται για όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο. Ήδη, η αύξηση της δύναμης των Τούρκων αποτελούσε ορατή απειλή κατά της Κύπρου. Εξάλλου τέτοια ήταν η εξαθλίωση του ντόπιου πληθυσμού εξαιτίας των σκληροτέρων συνθηκών που είχαν επιβληθεί και της αβάσταχτης φορολογίας, ώστε επανειλημμένα κυπριακές αντιπροσωπείες απευθύνθηκαν με μυστικές αποστολές στο σουλτάνο του Οθωμανικού κράτους, ζητώντας από αυτόν να καταλάβει την Κύπρο. Για το λόγο αυτό οι Βενετοί δεν εμπιστεύονταν το ντόπιο πληθυσμό, φοβούμενοι δε ότι δε θα μπορούσαν να επανδρώσουν ικανοποιητικά, σε περίπτωση εξωτερικού κινδύνου, όλα τα κάστρα, αποφάσισαν την κατεδάφιση των περισσοτέρων. Έτσι καταστράφηκαν τα τρία φρούρια της οροσειράς του Πενταδακτύλου, το κάστρο της Λεμεσού και άλλα. Εκείνο της Κερύνειας σώθηκε, ενώ οι Βενετοί περιόρισαν την προετοιμαζόμενη άμυνά τους κυρίως στη Λευκωσία και στην Αμμόχωστο. Οι περίφημες οχυρώσεις της Αμμοχώστου ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο. Αντίθετα, οι οχυρώσεις της Λευκωσίας, κατασκευασμένες από τους Λουζινιανούς, κρίθηκαν τώρα ανεπαρκείς. Έτσι κατεδαφίστηκαν και έγιναν νέες οχυρώσεις, καλύπτοντας μικρότερη έκταση. Πολλά σημαντικά οικοδομήματα, όπως εκκλησίες και μοναστήρια, που παρέμειναν έξω από τις νέες οχυρώσεις της πρωτεύουσας, κατεδαφίστηκαν επίσης. Η τουρκική επίθεση αναμενόταν. Ήδη η επέκταση των Τούρκων συνεχιζόταν, και η Ρόδος είχε χαθεί από το 1522. Την απόφαση για κατάληψη της Κύπρου πήρε τελικά ο σουλτάνος Σελίμ Β', που ζήτησε επίσημα από τη Βενετία το 1570 να του παραχωρηθεί το νησί χωρίς αιματοχυσία. Την άρνηση της Βενετίας να δεχτεί την αξίωση αυτή, ακολούθησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, υπό το Λαλά Μουσταφά. Στη στρατιά του περιλαμβάνονταν, εκτός από τους Τούρκους, και πολλοί άλλοι που έτρεξαν να συμμετάσχουν στην εκστρατεία με την προοπτική του κέρδους από τις αναμενόμενες λεηλασίες. Η αντίσταση των Βενετών, που ήταν ενισχυμένοι και με άλλους Ιταλούς στρατιωτικούς, λίγους Αρβανίτες και λίγους Κυπρίους (οι Κύπριοι δε γίνονταν δεκτοί στο στρατό) περιορίστηκε στην πρωτεύουσα Λευκωσία, της οποίας οι νέες οχυρώσεις δεν είχαν συμπληρωθεί εντελώς, και στην Αμμόχωστο. Οι λοιπές πόλεις, περιλαμβανομένης και της Κερύνειας που είχε καλύτερες οχυρώσεις από τη Λάρνακα, τη Λεμεσό και την Πάφο, παραδόθηκαν αμαχητί στους Τούρκους. Η ανεπαρκής άμυνα των Βενετών στην Κύπρο κατέστη περισσότερο τρωτή εξαιτίας διχογνωμιών μεταξύ των ανωτάτων αξιωματούχων του νησιού. Εξάλλου η αναμενόμενη βοήθεια από την Ευρώπη δεν ήταν τελικά παρά μόνο ελάχιστη. Η κύρια εκστρατευτική δύναμη των Βενετών, ενισχυμένων και από άλλες δυνάμεις, ετοιμάστηκε αργά, αναχώρησε ακόμη πιο αργά, και τελικά περιπλανήθηκε στις θάλασσες φτάνοντας μέχρι την Κρήτη, όπου και διαλύθηκε. Η πρωτεύουσα Λευκωσία άντεξε σε πολιορκία 44 μόνο ημερών και έπεσε στις 9 Σεπτέμβρη του 1570. Οι ισχυρότερες οχυρώσεις της Αμμοχώστου, και η απαράμιλλη γενναιότητα των υπερασπιστών της ανάγκασαν τις πολυάριθμες δυνάμεις του Λαλά Μουσταφά σε μια σκληρότατη όσο και πολύμηνη πολιορκία. Μετά από 11 περίπου μήνες, η πόλη δεν έπεσε στα χέρια των Τούρκων αλλά αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί ύστερα από παντελή έλλειψη εφοδίων και εφόσον εξανεμίστηκε κάθε ελπίδα για βοήθεια από τη Δύση. Με την κατάληψη και της Αμμοχώστου, τον Αύγουστο του 1571, ολοκληρώθηκε η τουρκική κατάκτηση της Κύπρου που, φυσικά, είχε ακολουθηθεί από πρωτοφανείς βιαιότητες και εκτεταμένες λεηλασίες. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το νησί ο πληθυσμός του ανερχόταν σε 200.000 ενώ ο Τουρκικός δεν ξεπερνούσε τις 2.500. Ο ελληνικός πληθυσμός αραίωσε και η Πύλη εξέδωσε φιρμάνι (1572) για μετοίκηση μικρασιατικού πληθυσμού στο νησί, κάτι που δεν είχε απήχηση. Στα 1738 έφτανε τους 100.000 κι από αυτούς οι 3.000 Τούρκοι. Η Κύπρος απομακρυσμένη από τις εστίες των πολεμικών επιχειρήσεων ήταν δύσκολο να αναλάβει ένοπλο αγώνα κατά την Επάνασταση του 1821, μπορούσε όμως να ενισχύσει οικονομικά τον Αγώνα δια της Φιλικής Εταιρείας. Για την αποτροπή πιθανής εξέγερσης οι Τουρκικές αρχές του νησιού προέβησαν σε προληπτικό αφοπλισμό των κατοίκων, σε ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων του νησιού και στη σφαγή κληρικών και προκρίτων, προκαλώντας τη φυγή πολλών Κυπρίων στην επαναστατημένη Ελλάδα και τη συμμετοχή τους σε πολλά μέτωπα εκεί: δυτική Στερεά, β' πολιορκία Μεσολογγίου, Πελοπόννησος). Ο Καποδίστριας το 1827 διατυπώνει την άποψη πως τα σύνορα του μελλοντικού κράτους θα μπορούσε να περιλαμβάνουν και την Κύπρο. Η Κυπρος θα αποτελέσει αντικείμενο διεθνούς ενδιαφέροντος στα πλαίσια του Ανατολικού Ζητήματος : οι Αιγύπτιοι του Μεχμέτ Αλή, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Άγγλοι εκδηλώνουν ενδιαφέρον στα μέσα του 19ου αι, για το νησί, ενώ ανάλογες τάσεις διαμορφώνονται και στα πλαίσια του νεοελληνικού εθνικισμού. Το 1833 λόγω του δυσβάστακτου φορολογικού συστήματος εκδηλώνονται εξεγέρσεις κοινωνικού χαρακτήρα στην Λάρνακα και τη Λευκωσία, στην Χρυσοχού Πάφου και στην Καρπασία. Στα χρόνια της Επανάστασης το 1/3 του πληθυσμού του νησιού εγκαταλλείπει την Κύπρο, αλλά μετά τα μέσα του 19ου αι. σημειωνεται ανάκαμψη με το Ελληνικό στοιχείο να πλειοψηφεί έναντι των μουσουλμάνων. Το μεγαλύτερο μέρος του ήταν αγροτικό και οι πιο πολλοί μωαμεθανοί ζούσαν σε αστικά κέντρα. Διοικητικά το 1849 βγήκε από την αρμοδιότητα του καπουδάν πασά και εντάχθηκε ως σαντζάκι του πασαλικίου Ρόδου στην επαρχία Νήσων του Αρχιπελάγους. Το 1861 αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο μουτεσαριφλίκι και από το 1868 αποτέλεσε λιβά του βιλαετίου του Αρχιπελάγους. Εσωτερικά διαιρείτο σε 15 καζάδες. Δεν έλλειψαν απόπειρες διοικητικής εκπρόσωπησης των χριστιανών υπηκόων στα 1830 και 1838 που δεν υπερέβαιναν το επίπεδο διαχείρισης πρακτικών διοικητικών θεμάτων. Οι δομές της αγροτικής οικονομίας της περιόδου παραμένουν παραδοσιακές από την εποχή της Φραγκοκρατίας. Η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κύπρου διοικούσε (νομιμοφροσύνη έναντι Οθωμανών, είσπραξη φόρων) τους χριστιανούς βάσει οθωμανικών βερατίων. Οι εκλογές των ιεραρχών γίνονταν με τη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου αλλά δεν έλειψαν και οι οθωμανικές παρεμβάσεις. Οι εκπαιδευτικές προσπάθειες της Κυπριακής Εκκλησίας συνίστανται στην ίδρυση Ελληνικών Σχολών και αλληλοδιδακτικών σχολείων στοιχειώδους εκπαίδευσης. H Αγγλία επιδιώκοντας να ενισχύσει τη στρατηγική της παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο ενσωμάτωσε την Κύπρο: με μυστική Σύμβαση ανάμεσα σε Αγγλία και Υψηλή Πύλη τον Ιούνιο του 1878 η Κύπρος δινόταν ως εκμίσθωση για τη βοήθεια των Άγγλων στους Οθωμανούς σε περίπτωση ρωσικής καθόδου. De jure ανήκε στον Σουλτάνο το νησί μέχρι το 1914 οπότε και προσαρτήθηκε στην Βρετανική Αυτοκρατορία. Ανώτατος διοικητής του νησιού ήταν ο Ύπατος Αρμοστής υπαγόμενος στο Υπουργείο Αποικιών. Οι κάτοικοι, Οθωμανοί υπήκοοι, είχαν μια πρώτη εμπειρία αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης δια του Νομοθετικού Συμβουλίου στο οποίο συμμετείχαν και αιρετοί αντιπρόσωποι του λαού. Η αγγλοκρατία έθεσε τέρμα στις αυθαιρεσίες της Οθωμανικής δικαιοσύνης. Η Κύπρος αν και υπό αγγλική διοίκηση πλήρωνε φόρο υποτέλειας στην Πύλη κάτι που απομυζούσε το πενιχρό ήδη κυπριακό δημόσιο εισόδημα και εκκόλαπτε κάθε πολιτική διεκδίκησή των ντόπιων έναντι των κυριάρχων τους. Ο πληθυσμός του νησιού αυξάνει κατά 47,66 % και το ελληνικό στοιχείο αποτελεί τα 4/5 του συνολικού πληθυσμού ενώ αυξάνει σταδιακά και ο αστικός πληθυσμός. Στην περίοδο της αγγλοκρατίας τίθενται οι βάσεις των κοινωνικοοικονομικών μετασχηματισμών της Κυπριακής κοινωνίας: περνώντας αρχικά από μια οικονομική δυσπραγία λόγω και της φορολογίας, δημιουργούσε σταδιακά τις συνθήκες για την τόνωσή της από τη βελτίωση του φυσικού πλαισίου της οικονομίας και την αξιοποίηση φυσικών πόρων. Επικουρικά έρχεται και η αύξηση της εμπορικής δραστηριότητας που δημιούργησε την ανάγκη για νέα πιστωτικά ιδρύματα (Τράπεζα Κύπρου-1912). Μια μικρή τάξη μεγαλοαστικών οικογενειών η οποία επιδίδεται στο εμπόριο μονοπωλεί την πολιτική δραστηριότητα και καλλιεργεί ένα modus vivendi με τους Άγγλους. Το σύστημα διοικήσεως που οι Άγγλοι είχαν επιβάλει δεν ενθάρρυνε την προώθηση των συλλογικών αναγκών και αιτημάτων, τα οποία βρήκαν έκφραση μέσα από υπομνήματα από την Εθναρχούσα Εκκλησία (1879, 1881, 1887-88, 1895,1903,1911). Ο αλυτρωτικός εθνικισμός των Κυπρίων-πολιτική έκφραση του οποίου ήταν το αίτημα της Ένωσης με την Ελλάδα εκκολάφθηκε από την αδιαφορία των Άγγλων να επιλύσουν τα προβλήματά τους, από την ανεκτικότητά τους και από τις ιδεολογικές επιδράσεις από το ελεύθερο ελληνικό κράτος: Κύπριοι εθελοντές συμμετείχαν στις αλυτρωτικές διεκδικήσεις του Ελλαδικού κράτους κατά το β' μισό του 19ου αι. και στις αρχές του 20ου, ενώ ενωτικά διαβήματα διατυπώθηκαν στα 1904, 1907, 1911-1912. Η αγγλοκρατία ενθάρρυνε τους διαχωρισμούς μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για να υπονομεύσει κάθε Ενωτική προσπάθεια. Με την αντικατάσταση της οθωμανικής διοικήσεως από την αγγλική έλλειψε το ιδεολογικό και οργανωτικό πλαίσιο που προσδιόριζε τις εθναρχικές αρμοδιότητες της Εκκλησίας, όμως παρέμεινε δραστήρια στη πολιτική ζωή συμμετέχοντας στην προώθηση του αιτήματος της Ένωσης (διάβημα Σωφρόνιου σε Λονδίνο 1889). Το Αρχιεπισκοπικό ζήτημα κατέδειξε την διαπλοκή του προβλήματος της απουσίας θεσπισμένου τρόπου διαδοχής και του Ενωτικού Ζητήματος. Η επίσημη προσάρτηση της Κύπρου στις Βρετανικές κτήσεις ήταν αποτέλεσμα της καταγγελίας των διπλωματικών συμβάσεων ανάμεσα σε Μεγάλη Βρετανία και Οθωμανική Αυτοκρατορία συνεπεία της μεταξύ τους κήρυξης του πολέμου. Η αναγνώριση του νέου καθεστώτος έγινε με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) και επίσημα τον Μάιο του 1925. Η συμμετοχή των Κυπρίων στα μέτωπα του Α Παγκοσμίου πολέμου συνδεόταν με τις Ενωτικές προσδοκίες που τις ενθάρρυνε έστω και στιγμιαία η Αγγλία όταν πρότεινε ως δέλεαρ αντάλλαγμα προς την Ελλάδα για να εγκαταλείψει την ουδετερότητά της, την παραχώρηση της Κύπρου, αν και η Ελλάδα την απέρριψε. Ο Κυπριακός λαός δεν έπαψε να εκδηλώνει την επιθυμία του για ένωση με την Ελλάδα: το 1915 από τους ενωτικούς βουλευτές του Νομοθετικού Συμβουλίου ή την εκλογή Ενωτικών στα 1917, ή αξιοποιώντας την επίσκεψη Βενιζέλου στο Λονδίνο. Η Κυπριακή αποστολή (1918-1920) στην Σύνοδο της Ειρήνης του Παρισιού και στο Λονδίνο για την προώθηση του αιτήματος δεν υπήρξε καρποφόρα. Άοκνη ήταν η Ενωτική προσπάθεια και στη διάρκεια του μεσοπολέμου (αποστολή το 1929 στο Λονδίνο), και έλαβε κι άλλες μορφές: ίδρυση Εθνικής Οργάνωσης Κύπρου (1930), καταψήφιση αύξησης τελωνειακών δασμών που εξυπηρετούσαν την αποπληρωμή τόκων οθωμανικού δανείου. Η απόρριψη του ενωτικού αιτήματος και η άδικη δημοσιονομική πολιτική που ασκούσε το αποικιοκρατικό καθεστώς πυροδότησαν εξελίξεις στα 1931: σύμπηξη Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης Κύπρου,διαδηλώσεις, που γενικεύθηκαν σε πόλεις του νησιού κι έλαβαν βίαιο περιεχόμενο (Οκτωβριανά). Συνέπεια ήταν το αποικιακό καθεστώς να γίνει πιο δικτατορικό, αλλά και η Ελλαδική κυβέρνηση του Βενιζέλου να αποστασιοποιηθεί. Στις παραμονές του Β' Παγκοσμίου πολέμου προβάλλεται το αίτημα της αυτονομίας από τους Κύπριους οι οποίοι με την έναρξη του πολέμου έσπευσαν να συμμετάσχουν. Η Κύπρος αποτέλεσε μέρος των μεταπολεμικών διεκδικήσεων της Ελλάδος κατά τον πόλεμο, αλλά απορρίφθηκαν. Ως προς την εθνολογική σύστασή της, η Κύπρος (1931) : 347.959 συνολικά κάτοικοι εκ των οποίων το 79,5% Ελληνικό στοιχείο, 18,5% Τούρκοι, Αρμένιοι 1%. Για την πλειοψηφία του πληθυσμού του νησιού η απασχόληση είναι η γεωργία με αριθμητική κυριαρχία των μικροιδιοκτητών και ακτημόνων. Τότε πρωτοεμφανίζεται η βιομηχανία. Στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα οι Κύπριοι συμμετέχουν μαζικά (6.000) όπως μαζικά συμμετέχουν και σε όλες τις συμμαχικές δυνάμεις (37.000). Μέσα στις νέες συνθήκες συστήνεται το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού(1941)και το Κυπριακό Εθνικό Κόμμα οργανωμένες εκφράσεις των πολιτικών προσανατολισμών του λαού προϊόντα χαλάρωσης της βρετανικής αποικιακής διοίκησης η οποία δεν επέτρεψε τη διενέργεια Αρχιεπισκοπικών εκλογών. Κατά τον πόλεμο το αίτημα της Ένωσης ετέθη αρκετές φορές από την Ελλαδική πλευρά (Αλέξανδρος Κορυζής, Εμμανουήλ Τσουδερός, αντιβασιλέας Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Κ.Κ.Ε.) χωρίς αποτέλεσμα. Μετά τον πόλεμο κατατίθενται προτάσεις (σχέδιο Κρητς -Τζόουνς 1946, 1947, 1948) από την Αγγλική πλευρά προς τη δημιουργία μιας ελληνοκυπριακής αυτοκυβέρνησης, με τη συμμετοχή των εκπροσώπων του πληθυσμού σε τμήματα της διοίκησης. Το 1948 πρωτοεκδηλώνεται το τουρκοκυπριακό ενδιαφέρον για το μελλοντικό καθεστώς του νησιού. Το ΑΚΕΛ αρχίζει να αποτελεί υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στην Κύπρο (τοπικοαυτοδιοικητικές εκλογές & συνδικαλισμός). Τον Ιανουάριο του 1950 με Δημοψήφισμα ο Κυπριακός λαός στην μεγάλη του πλειοψηφία επιλέγει την Ένωση, ενώ ανατέλλει το πολιτικό άστρο του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακάριου. Ο Μακάριος επιχείρησε να περιορίσει την επιρροή του ΑΚΕΛ στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας προσπαθώντας να διεθνοποιήσει το ζήτημα της Ένωσης ζητώντας να προσφύγει στον ΟΗΕ η Ελλάδα. Προσέκρουσε στο δισταγμό της Ελλάδας, και την άρνηση της Αγγλίας και των Η.Π.Α. Τελικά τον Δεκέμβριο του 1954 η Ελληνική κυβέρνηση μετά τη συνεχιζόμενη αγνόηση των ελληνοκυπριακών αιτημάτων, προσέφυγε στον ΟΗΕ με αρνητικό αποτέλεσμα. Τον Απρίλιο του 1955 συστήνεται η Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών και αρχίζει να δρα με σειρά βομβιστικών επιθέσεων, και άλλες ενέργειες. Οι Αγγλικές αρχές την αντιμετωπίζουν ως τρομοκρατική οργάνωση εμπλέκοντας και τους Τουρκοκύπριους στην αντιμετώπισή της. Από το 1955 και μετά εκδηλώνεται έντονη διπλωματική δραστηριότητα: τον Αύγουστο του 1955 πραγματοποιήται η τριμερής Διάσκεψη του Λονδίνου (με τη συμμετοχή δηλαδή Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας) πραγματικός στόχος της οποίας ήταν η επιβολή λύσης τριπλής κυριαρχίας στην Κύπρο, με τη Βρετανία να διατηρεί την επικυριαρχία, ενώ Ελλάδα και Τουρκία θα διαδραμάτιζαν ένα ρόλο στη διοίκηση του νησιού. Παρά τις λιγοστές πιθανότητες επιτυχίας, το γεγονός που επισκίασε τη Διάσκεψη και οδήγησε στην αποτυχία της ήταν τα γεγονότα του σχεδιασμένου πογκρόμ εναντίον των ελληνικών πληθυσμών στην Κωνσταντινούπολη. Το 1955-56 σημειώνονται συνομιλίες μεταξύ Μακάριου-Χάρντινγκ, το σχέδιο του τελευταίου προέβλεπε αυτοκυβέρνηση τώρα αυτοδιάθεση κάποτε στο μέλλον. Η Αγγλία αναγνώριζε ως μόνο εκπρόσωπο του συνόλου του κυπριακού λαού τον Μακάριο, και απέκλειε την Τουρκία και τους Τουρκοκυπρίους και εγκατέλειψε το περίφημο «ποτέ στην αυτοδιάθεση». Επεκράτησαν, όμως, οι αδιάλλακτοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Οι συνομιλίες διακόπηκαν και οι Αγγλοι εξόρισαν τον Μακάριο στις Σεϋχέλλες. Μετά την εκτόπιση του Μακαρίου εντάθηκε η στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ ΕΟΚΑ και βρετανικών δυνάμεων και τα κατασταλτικά μέτρα της αποικιακής κυβέρνησης (απαγχονισμός Καραολή και Δημητρίου-1956). Το καλοκαίρι του 1956 η Αθήνα παρουσίασε σχέδιο για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με την ταυτόχρονη εξασφάλιση των δικαιωμάτων της τουρκοκυπριακής μειονότητας αλλά αγνοήθηκε από την αγγλική πλευρά. Επίσης με ελλαδική πρωτοβουλία ο Γρίβας κήρυξε εκεχειρία αλλά χωρίς ανταπόκριση από την αγγλική πλευρά,η οποία προωθούσε την χωριστή τουρκοκυπριακή αυτοδιάθεση. Τη διχοτόμηση του νησιού επιθυμούσε η Τουρκία, αλλά στις αρχές του 1957 νέα προσφυγή στον ΟΗΕ έγινε από την Ελλάδα με την έκδοση τελικά ψηφίσματος για συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Την ίδια περίοδο απελευθερώνεται από την εξορία ο Μακάριος και συζητείται εκ νέου το Κυπριακό στον ΟΗΕ μετά από σχετική προσφυγή της Ελλάδας και ψήφισμα που κατέθεσε υπέρ της Κυπριακής ανεξαρτησίας, εξασφαλίζοντας τουλάχιστον την πλειοψηφία. Το 1958 συνεχίστηκαν οι διπλωματικές επαφές μεταξύ των τριών πλευρών: η Αγγλική πλευρά με το σχέδιο Χάρολντ Μακμίλαν (θέρος του 1958) προωθούσε τη διχοτόμηση της Κύπρου, εν μέσω έντονων ταραχών και άσκησης τουρκοκυπριακής βίας υποκινούμενης από την Τουρκική πλευρά. Τελικά το σχέδιο απορρίφθηκε από την Ελληνική πλευρά. Ο Μακάριος προτείνει τη λύση της εγγυημένης ανεξαρτησίας. Οι Τούρκοι ήθελαν μια ελληνοτουρκική συγκυριαρχία, είδος ομοσπονδίας, η άρνηση όμως της Ελλάδος έφερε τις δύο πλευρές στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου(Φεβρουάριος 1959) και στη δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους επιστρέφει ο Μακάριος. Τον Δεκέμβριο του 1959 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μακάριος με αντιπρόεδρο τον Φαζίλ Κιουτσούκ. Τον Σεπτέμβριο του 1960 η Κύπρος έγινε μέλος του ΟΗΕ, τον Μάρτιο του 1961 μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και τον Μάιο του ίδιου έτους μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης . Τότε (1960) η Κύπρος είχε 573.566 κατοίκους, εκ των οποίων 441.656 Έλληνοκύπριοι (77%) και 104.942 (18,3%) Τουρκοκύπριοι και 26.968 (4,7%) λοιποί (Μαρωνίτες, Αρμένιοι). Τον Νοέμβριο του 1963 ο Μακάριος καταθέτει τα 13 σημεία του για την τροποποίηση του Συντάγματος με σκοπό την άμβλυνση του δικοινοτισμού. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δρούσαν εξτρεμιστές και από τις δύο πλευρές: η Οργάνωσις του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και η τουρκοκυπριακή Τ.Μ.Τ. Έτσι τα πράγματα δεν άργησαν να εκτραχυνθούν στα τέλη του 1963 με αιματηρές συγκρούσεις. Το 1964 αποστέλλεται ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, ενώ είχε προηγηθεί τον Δεκέμβριο του 1963 η χάραξη της πράσινης γραμμής στη Λευκωσία. Ο Γεώργιος Παπανδρέου διατύπωσε τη θεωρία του Εθνικού Κέντρου δηλαδή του πρωτείου που θα είχε η Αθήνα στη λήψη αποφάσεων περί το Κυπριακό αλλά ο Μακάριος ήθελε την πλήρη ανεξαρτησία: τον Φεβρουάριο του 1964 συστήνεται η Εθνική Φρουρά στην Κύπρο, τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς αποστέλλεται μυστικά στρατός στο νησί και το καλοκαίρι κατεβαίνει ο Γρίβας. Την ίδια περίοδο κατατίθεται το σχέδιο Άτσεσον (ένωση Κύπρου και Ελλάδος με ταυτόχρονη μικρή Τουρκική στρατιωτική παρουσία στο νησί) και στο τέλος του καλοκαιριού σημειώνεται ελληνοκυπριακή επίθεση κατά της Τουρκοκυπριακής θέσης των Κοκκίνων. Στις αρχές του φθινοπώρου ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Γκάλο Πλάζα κατέθεσε τις παρατηρήσεις του για το ζήτημα. Το 1965 το Κυπριακό εμπλέκεται πιο πολύ με αποτέλεσμα ο διπολισμός ανάμεσα σε Αθήνα και Λευκωσία να ενταθεί: ο Γρίβας ασκεί πολεμική κατά του Μακαρίου, η Αθήνα προκρίνει Ατλαντική λύση για το ζήτημα, ενώ η Κύπρος θέλει μα αδέσμευτη ανεξαρτησία. Επί αποστατών η Αθήνα υπάγει στο έλεγχό της την Εθνική Φρουρά. Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών επιθυμώντας την ένωση κινείτο προς την κατεύθυνση της υπονόμευσης του Μακαριακού καθεστώτος. Τον Νοέμβριο του 1967 ο Γρίβας επιχειρεί κατά του τουρκοκυπριακού χωριού Κοφίνου που προκάλεσε πιέσεις προς την Αθήνα και στην τελική απόσυρση των απεσταλμένων εκεί ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων. Την άνοιξη του 1968 ξεκινούν σειρά διακοινοτικών συνομιλιών με θέμα την εσωτερική δομή της Κυπριακής Δημοκρατίας που πλησίασαν τη συμφωνία.Την ίδια χρονιά επανεκλέγεται στο προεδρικό αξίωμα ο Μακάριος. Το 1970 σημειώνεται απόπειρα δολοφονίας κατά του Μακαρίου, του οποίου η πολιτική επιβραβεύεται στις βουλευτικές εκλογές του ίδιου έτους. Από το προηγούμενο έτος είχε αρχίσει να δρα στο νησί το Εθνικό Μέτωπο . Το 1970 επίσης δολοφονείται ο Πολύκαρπος Γεωρκάτζης ο οποίος συνδέθηκε με την απόπειρα κατά του Μακαρίου.  Ο Γρίβας επιστρέφει στην Κύπρο στις αρχές του φθινοπώρου 1971 και δημιουργεί την ΕΟΚΑ Β΄και ο υπό την πίεση της χούντας των Αθηνών ο Σπύρος Κυπριανού, υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου παραιτείται. Τρεις Κύπριοι μητροπολίτες απαιτώντας από τον Μακάριο να παραιτηθεί από το κοσμικό του αξίωμα τον καθαίρεσαν από αρχιεπίσκοπο (1972), αλλά τελικά υπερίσχυσε ο Μακάριος καθώς μείζων Σύνοδος τους καθαίρεσε (1973).Τον Οκτώβριο του 1973 γίνεται νέα δολοφονική απόπειρα κατά του Μακαρίου. Μετά το θάνατο του Γρίβα η ΕΟΚΑ Β΄ τελούσα υπό άμεση εξάρτηση από την Ιωαννιδική χούντα των Αθηνών ασκεί δριμεία πολεμική σε βάρος του Μακαρίου. Τον Ιούλιο του 1974 ο Μακάριος ζητάει την απόσυρση των Ελλήνων αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς. Στις 15 Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία το πραξικόπημα της χούντας της Αθήνας με σκοπό την ανατροπή του Μακαρίου. Τρεις ημέρες αργότερα ο ανατραπείς πρόεδρος καταδίκαζε από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. την πολιτική της Χούντας των Αθηνών. Ο τουρκοφάγος Νίκος Σαμψών ήταν ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις 20 Ιουλίου εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η στρατιωτική επιχείρηση της Άγκυρας πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις : 20-22 Ιουλίου 1974 δημιουργία τουρκικού προγεφυρώματος στα βόρεια του νησιού το οποίο διευρύνθηκε παρά την ανακωχή της 22ας Ιουλίου 1974 και 14-16 Αυγούστου 1974 οπότε ολοκλήρωσε την κατοχή του 37% του Κυπριακού εδάφους και προκάλεσε 200.000 πρόσφυγες και 1619 αγνοούμενους.
Πηγή: http://www.hellenica.de/Griechenland/Zypern/Ges/GR/KyprosFrankokratia.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιστορία_της_Κύπρου

Η ιστορία της Κύπρου κατα την Ρωμαϊκή Εποχή και την Βυζαντινή περίοδο

Το 58 π.Χ το νησί της Κύπρου περιέρχεται στην κατοχή των Ρωμαίων μετά από μια ασήμαντη αφορμή: ο υπασπιστής του Καίσαρα αιχμαλωτίζεται από πειρατές αλλά ο Πτολεμαίος αρνείται να καταβάλει λύτρα. Η πραγματική αιτία όμως είναι η κατάληψη του νησιού και η αξιοποίηση του εύφορου εδάφους και πλούσιου υπεδάφους του νησιού. Προσαρτημένη αρχικά στην επαρχία της Κιλικίας λόγω των εμφυλίων πολέμων θα επανέλθει στο πτολεμαϊκό κράτος (47 π.Χ). Το 43 π.Χ πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων και το 36 και 34 παραχωρήθηκε σε Πτολεμαίους για να περάσει οριστικά στη Ρώμη το 30 π.Χ. To 27 π.Χ η Κύπρος αποσυνδέθηκε από την Κιλικία και αποτέλεσε ανεξάρτητη αυτοκρατορική επαρχία, αλλά το 22 π.Χ. αποτέλεσε δημόσια (συγκλητική) επαρχία. Επί Διοκλητιανού έγινε επαρχία της διοικήσεως της Ανατολής. Φορολογικές καταχρήσεις σε βάρος του πληθυσμού συνέβησαν από τους Ρωμαίους διοικητές ενώ οι κάτοικοί της εξαναγκάσθηκαν σε υποχρεωτικό δανεισμό (53-51 π.Χ). Στους αυτοκρατορικούς χρόνους δεν παρατηρούνται σημαντικές κρίσεις, όμως στα 116/117 μ.Χ. ξεσηκώνονται οι Ιουδαίοι της Κύπρου και εξοντώνουν τον ελληνορωμαϊκό πληθυσμό της Σαλαμίνας. Το 269 μ. Χ. επιτίθενται οι Γότθοι στο νησί. Φυσικές καταστροφές και σεισμοί που σημειώθηκαν στο νησί στα 18, 17, 15, π.Χ και στα 76/77 μ.Χ. αλλά και ανομβρία και λιμός στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. Υπήρχαν τέσσερις δικαστικές διοικήσεις στο νησί. Η μόνη ιδιοκτησία των Ρωμαίων ήταν τα μεταλλεία του νησιού. Σημαντικός σταθμός της περιόδου είναι και η διάδοση του Χριστιανισμού: ο Απόστολος Παύλος με τον Σαλαμίνιο Βαρνάβα, τον ιδρυτή της αυτοκέφαλης εκκλησίας της Κύπρου, περιέρχονται τις Κυπριακές πόλεις και κηρύττουν τη νέα θρησκεία. Στην Πάφο ασπάζεται τη νέα πίστη ο ανθύπατος Σέργιος Παύλος, παρά την αντίδραση του εβραίου μάγου Ελίμα. Ο πληθυσμός του νησιού στη Ρωμαϊκή περίοδο ήταν αρκετά μεγαλύτερος από οποιαδήποτε προηγούμενη ή και μεταγενέστερη περίοδο. Το Φοινικικό στοιχείο υποχώρησε και λόγω του εξελληνισμού του. Το Ιουδαϊκό στοιχείο ενισχύει την παρουσία του μετά την καταστροφή των Ιεροσολύμων και οι σχέσεις του με τους γηγενείς Έλληνες δεν ήταν πάντα αρμονικές. Οι Ρωμαίοι είναι ολιγαριθμώτεροι όλων. Η Κύπρος ήταν και τότε διαμετακομιστικός σταθμός για την άσκηση του εμπορίου. Το κοινό των Κυπρίων θεσμός που πρωτοσυστάθηκε στα χρόνια των Πτολεμαίων εξακολουθεί να υφίσταται με έδρα του την Πάφο με περιορισμένη όμως την πολιτική δραστηριότητά του. Η Κύπρος υπό την Ρωμαϊκή κατοχή διατήρησε τους πολιτειακούς θεσμούς της με μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας σε σχέση με την προηγούμενη Πτολεμαϊκή περίοδο την πιο συγκεντρωτική. Στις αρχές του 4ου αι. η Κύπρος ευημερεί αλλά οι σεισμοί του 332 μ.Χ. και του 342 μ.Χ. ισοπεδώνουν μεγάλα αστικά κέντρα (Σαλαμίνα,Πάφος) και κατ'εξοχήν νήσος γεωργική λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας επλήγη από λιμό. Ο Κωνστάντιος ανοικοδομεί την Σαλαμίνα όχι όμως και την Πάφο μέχρι τότε πρωτεύουσα του νησιού επειδή η δεύτερη ήταν πόλη ειδωλολατρική. Στο β' μισό του 4ου αι. η Κύπρος ξαναβρίσκει την ευημερία της όπως φαίνεται από την ανέγερση μεγαλόπρεπων βασιλικών (Πάφος, Κούριο, Σαλαμίνα, Σόλους), αλλά και από τα πλήρη δραστηριότητας ναυπηγεία του νησιού. Το πέρασμα της Αγίας Ελένης από το νησί τόνωσε τον Χριστιανισμό στο νησί αλλά και τον πληθυσμό του: Η Σαλαμίς-Κωνσταντία έγινε η νέα πρωτεύουσα του νησιού και έδρα του αρχιεπισκόπου. Η μετάβαση από την ειδωλολατρεία στον Χριστιανισμό είναι ομαλή και παρουσιάζεται οργανωμένος τον 4ο αι.: αντιπροσωπεύεται η τοπική Εκκλησία στην Πρώτη Σύνοδος της Νίκαιας, και στη Σύνοδο της Σερδικής. Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος έστειλε κυβερνήτη του νησιού τον Καλόκαιρο για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση του νησιού μετά τον σεισμό του 332, εκείνος στασίασε και αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητος κυβερνήτης της Κύπρου αλλά η εξέγερσή του κατεστάλη. Κατά την αναδιοργάνωση των επαρχιών από τον Ιουστιανό το 535 η Κύπρος αποσπάται από τη δικαιοδοσία του κόμητος της Ανατολής και περιήλθε με άλλες επαρχίες στη διοικητική αρμοδιότητα του quaestoris iustiniani exercitus, που είχε έδρα την Οδησσό. Η Κύπρος απέκτησε εκκλησιαστική αυτοκεφαλία, όταν η Γ Οικουμενική Σύνοδος απέρριψε την αξίωση του Πατριαρχείου Αντιοχείας να υποτάξει την Εκκλησία της Κύπρου και δικαστικά υπήχθη απευθείας στην Βυζαντινή πρωτεύουσα. Πλήρωνε στρατιωτικούς φόρους ίσους με άλλες μεγάλες περιοχές της αυτοκρατορίας κάτι που μαρτυρεί την οικονομική ακμή του νησιού. Τον 7ο αι.σημειώνονται Αραβικές επιδρομές, με πρώτη εκείνη του 649 μ.Χ., οπότε λεηλατήθηκε η πρωτεύουσα του νησιού αλλά οι Άραβες αποσύρθηκαν μετά την άφιξη των Βυζαντινών. Ακολούθησε εκείνη του 654 με εγκατάσταση 12.000 ανδρών στο νησί. Η πολύ περιορισμένη εγκατάσταση Αράβων εποίκων δεν μετέβαλε τον εθνολογικό χαρακτήρα του νησιού. Το 659 αποσύρονται για να επανέλθουν το 670-680. Το 688 συνθήκη ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Άραβες μεταβάλει το νησί σε αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη και οι δύο πλευρές μοιράζονται τα έσοδα του νησιού. Τρία χρόνια μετά ο Ιουστινιανός Β' αιχμαλώτισε τους Άραβες του νησιού. Έτσι το νησί δεχόταν περιοδικά επιδρομές από τους Άραβες κάθε φορά που υπήρχε η υποψία της παραβίασης της ουδετερότητας των Κυπρίων απέναντι σε Βυζαντινούς και Άραβες, όπως το 743 μ.Χ. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ ο Μακεδονας έκανε την Κύπρο Θέμα. Η προθυμία των Κυπρίων να δεχθούν τη βυζαντινή κυριαρχία εξαρτιόταν στην περίοδο 726 -843 περισσότερο από τη στάση των εκάστοτε αυτοκρατόρων απέναντι στις εικόνες αν κρίνουμε τη αδιάπτωτη εικονολατρία τους. Το 911 πραγματοποιείται νέα Αραβική επιδρομή. Οι εκάστοτε βυζαντινοί αυτοκράτορες της περιόδου αυτής επιχειρούν να μειώσουν την εξουσία του αρχιεπισκόπου Κύπρου διά της Προχειρήσεως, όμως στις φάσεις της ουδετεροποίησης που διέρχεται το νησί ασκούν κοσμική εξουσία δυνάμει και των προνομίων του αυτοκράτορα Ζήνωνα (488 μ.Χ). Η γεωργία και η κτηνοτροφία συνιστούν βασικό κορμό της τοπικής οικονομίας, μαζί με ναυτιλία και εμπόριο αλλά και ορυχεία χαλκού και αργύρου. Το 1092 ο διοικητής της Κύπρου Ραψομάτης συνεννοούμενος με το διοικητή της Κρήτης Καρύκη, επαναστατεί ταυτόχρονα και ανακηρύσσεται ανεξάρτητος δεσπότης του νησιού. Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός έστειλε τον Ιωάννη Δούκα και κατέπνιξε την εξέγερση. Η βυζαντινή περίοδος της Ιστορίας της Κύπρου τερματίζεται με μια ακόμη αποσχιστική ενέργεια, το 1185, και την κατάληψη του νησιού από το Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο το βασιλιά της Αγγλίας, το 1191. Το 1185 έφτασε στην Κύπρο ο Ισαάκιος Κομνηνός, γόνος της ίδιας οικογένειας των Κομνηνών αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Με πλαστά, όπως αναφέρεται, έγγραφα, κατέλαβε την εξουσία ως κυβερνήτης του νησιού και αμέσως μετά ανακήρυξε τον εαυτό του ως ανεξάρτητο μονάρχη και ηγεμόνα της Κύπρου. Ο Ισαάκιος ήταν ανεψιός του αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνού (1143-1180). Είχε διοριστεί το 1185 στρατιωτικός διοικητής της Ταρσού της Κιλικίας (Μικρά Ασία, απέναντι από την Κύπρο), όπου απέτυχε σε στρατιωτική επιχείρηση κατά των Αρμενίων και πιάστηκε αιχμάλωτος. Με λύτρα που καταβλήθηκαν από τους Κυπρίους, με τη συγκατάθεση του αυτοκράτορα Ανδρονίκου Α' (1183-1185), αφέθηκε ελεύθερος. Αντί τότε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, όπως είχε διαταχτεί, ήρθε στην Κύπρο με μικρή δύναμη μισθοφόρων που είχε στρατολογήσει και κατέλαβε την εξουσία στο νησί. Το Βυζάντιο, αντιδρώντας στη στατιστική ενέργεια του Ισαακίου, έστειλε εναντίον του στρατιωτική δύναμη από 70 πλοία το 1186. Με βοήθεια από τη Σικελία, ο Ισαάκιος απέκρουσε το βυζαντινό στράτευμα και σταθεροποίησε τη θέση του ως ανεξάρτητος ηγεμόνας της Κύπρου. Όχι όμως για πολύ. Κυβέρνησε το νησί τυραννικά για λίγα μόνο χρόνια, μέχρι το 1191. Ο άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, που βρισκόταν στη ζωή αυτή ακριβώς την περίοδο, σε ένα κείμενό του (επιστολή) με τίτλο "Περί των κατά την χώραν Κύπρου σκαιών" , αφηγείται με δραματικό τρόπο τα γεγονότα. Αναφερόμενος στη διακυβέρνηση του νησιού από τον Ισαάκιο, που αυτοαποκαλούνταν "βασιλεύς" της Κύπρου, ο άγιος Νεόφυτος αναφέρει ότι αυτός "εκάκωσε την χώραν" , "διήρπασε τους βίους των πλουσίων", τυράννησε δε τους άρχοντες, ακόμη και τους φίλους του, "ώστε πάντας εν αμηχανία διάγειν". Το 1191, στο πλαίσιο της τρίτης σταυροφορίας προς τους Αγίους Τόπους, πέρασε από την Κύπρο ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος (το χαρακτηρισμό "Λεοντόκαρδος" τον κέρδισε λίγο αργότερα στους Αγίους Τόπους όπου απέτυχε). Αφού δεν κατόρθωσε να συνεννοηθεί με τον Ισαάκιο, ο Ριχάρδος τον πολέμησε, τον νίκησε, τον κυνήγησε και τελικά τον συνέλαβε και αιχμάλωτο. Έτσι η Κύπρος περιήλθε στην κατοχή του Άγγλου βασιλιά. Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατακτά την Κύπρο το 1191 αλλά μεταβίβασε τον πολιτικό της έλεγχο στους Ναΐτες οι οποίοι φορολόγησαν δυσβάστακτα τους κατοίκους της και προκάλεσαν το 1192 την εξέγερση των Κυπρίων εναντίον τους η οποία καταπνίγηκε. Οι Ναΐτες αποχωρούν και το νησί παραχωρείται στον Γκυ των Λουζινιάν ο οποίος ενδυνάμωσε το λατινογενές-καθολικό στοιχείο και θεμελίωσε τους νέους οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς του νέου καθεστώτος (παραχώρηση γης και αστικών και στρατιωτικών προνομίων). Ο διάδοχός του Αμάλριχος κατοχύρωσε τη νομική υπόσταση του βασιλείου της Κύπρου στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων της εποχής του. Δεν έλειψαν και οι αντιδράσεις κατά των κατακτητών στην περίοδο της βασιλείας του (ανταρσία Κανάκη). Στα χρόνια του Ερρίκου Α΄ της Κύπρου εσωτερικά θέματα του βασιλείου έδωσαν την ευκαιρία στον Φρειδερίκο Β΄ να καταλάβει την Κύπρο για σύντομο διάστημα. Η θέση του βασιλείου της Κύπρου τα επόμενα χρόνια κατέστη επισφαλέστερη λόγω της απώλειας κτήσεων των Σταυροφόρων: ήταν το μοναδικό προγεφύρωμα του δυτικού κόσμου στην Ανατολή. Επί Ούγου Δ΄ και Πέτρου Α΄ το βασίλειο διανύει την πιο ένδειξη φάση του από άποψη πολιτική και οικονομική: και οι δύο ηγεμόνες παρέμειναν πιστοί στην Σταυροφορική ιδεολογία των προκατόχων τους. Ακολουθεί περίοδος εσωτερικών δυναστικών ερίδων που οξύνεται από την διαμάχη μεταξύ Γενουατών και Βενετών. Πράγματι οι Γενουάτες κατέλαβαν σημαντικά κέντρα του νησιού με σκοπό τη μονοπώληση του κυπριακού εμπορίου και προχώρησαν σε συμμαχία με το σουλτάνο της Αιγύπτου (1426) που την κατέλαβε. Η επόμενη περίοδος σημαδεύεται από τη σύγκρουση ανάμεσα στον Ιάκωβο Β' της Κύπρου και την Καρλόττα. Τελικά ο πρώτος κατίσχυσε και αποδείχθηκε ο πιο δυναμικός βασιλιάς από την εποχή του Πέτρου Α΄ της Κύπρου. Η Ελένη Παλαιολογίνα (1428 - 11 Απριλίου 1458) ήταν σύζυγος του βασιλιά του φραγκικού Βασιλείου της Κύπρου Ιωάννη Β' . Το Φεβρουάριο του 1441 ο βασιλιάς παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Ελένη, κόρη του Θεοδώρου Β' , δεσπότη του Μορέα από τον οίκο των Παλαιολόγων , στο ναό της Αγίας Σοφίας στη Λευκωσία. Η Βασίλισσα ενίσχυσε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου, που κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας αντιμετώπιζε πολλούς περιορισμούς. Η Ελένη με την επιρροή της κατόρθωσε να περιορίσει τις αρνητικές πρόνοιες της "Βούλλας" του Πάπα που εκδόθηκε το 1260. Θεωρείται ως η ιδρύτρια ναού αφιερωμένου στην Παναγία γνωστού σήμερα ως εκκλησία Παναγίας Χρυσαλινιώτισσας. Μετά τον θάνατο του Ιάκωβου Β' της Κύπρου η Βενετή σύζυγός του Αικατερίνη Κορνάρο της Κύπρου υπό την πίεση της βενετικής εξουσίας παραχώρησε το Βασίλειο στη Βενετία στις 26 Φεβρουαρίου 1489. Η συνύπαρξη των δύο εκκλησιαστικών θεσμών, του λατινικού και του τοπικού ορθοδόξου αποτελούσε μόνιμο και ακανθώδες πρόβλημα σε όλη την περίοδο της Φραγκοκρατίας: ο λατινικός κλήρος επεδίωξε την πλήρη εκκλησιαστική αφομοίωση του ορθόδοξου πληθυσμού και επακόλουθα την επέμβαση της εθνολογικής ταυτότητάς του. Η λατινική Εκκλησία της Κύπρου συστήθηκε σαν αντάλλαγμα στην παπική αναγνώριση του Αμάλριχου. Η τοπική ορθόδοξη Εκκλησία βρέθηκε σε μειονεκτική θέση μετά την μετάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Νίκαια: μείωση αριθμού επισκόπων, μεταθέσεις εκκλ. εδρών,επιβολή λατινικών εθίμων, φυλακίσεις, βασανιστήρια). Σε όλα αυτά το ορθόδοξο ποίμνιο δεν έμεινε αργό αλλά αντιδρούσε δυναμικά κατά κάθε μορφής επιβολή. Ως προς την κοινωνικοοικονομική κατάσταση του πληθυσμού, το φράγκικο καθεστώς εκμεταλλευόταν υλικά τον πληθυσμό: η άρχουσα τάξη των γηγενών εξέλιπε και την υποκατέστησε η Υψηλή Αυλή-ασκεί εκτελεστική εξουσία (συνέλευση ευγενών φεουδαρχών με βασιλιά, η εξουσία του οποίου αυξομειωνόταν αναλόγως την συγκυρία). Η Κάτω Αυλή είχε ρόλο εκδικαστικό και δικονομικό. Η όλη δομή της διοίκησης ήταν στρατιωτική καθώς η η φεουδαρχική σχέση συγκροτούσε τη στρατιωτική δύναμη. Ο ελληνικός πληθυσμός διακρινόταν σε δουλοπάροικους, σε απελεύθερους ή Περπυριάριους και τη μικροαστική τάξη. Και επί Βενετοκρατίας το νησί διατήρησε τους προηγούμενους φεουδαρχικούς του θεσμούς. Η Κύπρος υπήχθη στην πολιτική και νομοθετική εξουσία της Συγκλήτου και του Μεγάλου Συμβούλιο. Μια τριανδρία αποτελούμενη από τον τοποτηρητή και δύο συμβούλους με έδρα τη Λευκωσία, ήταν αυτή που αποτελούσε την ανώτατη αρχή, η οποία ασκούσε και δικαστικά καθήκοντα. Ο καπιτάνος της Αμμοχώστου ήταν ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του νησιού, αλλά και με διοικητικά και δικαστικά καθήκοντα για την ίδια πόλη. Επίσης υπήρχε και το Μεγάλο Συμβούλιο αποτελούμενο από ευγενείς. Ο γενικός προβλέπτης είχε έκτακτα στρατιωτικά καθήκοντα. Ο στρατός δεν πρέπει να ξεπερνούσε τους 350-400 κι έφτασε τους 800 άνδρες και με 2000 μισθοφόρους. Στο τέλος της περιόδου είχαν στρατολογηθεί και 5000 ντόπιοι. Όσον αφορά τον πληθυσμό του νησιού στο τέλος της Βενετοκρατίας διπλασιάστηκε σε σχέση με την αρχή της: από 106.000 ανήλθε σε 200.000. Την οικονομία του νησιού ενίσχυαν το μονοπώλιο των αλυκών, και τα αγροτικά προϊόντα: γενικά δεν είχε την ακμή που είχε σε προηγούμενη περίοδο επειδή η Κύπρος δεν συνιστούσε οικονομικό αυτοσκοπό για τους Βενετούς. Η Βενετική εξουσία επιθυμούσε από την αρχή την αντικατάσταση της γαλλικής φεουδαρχικής τάξεως προκειμένου να αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα. Στην πλειοψηφία του τη δημογραφική βάση του ελληνικού πληθυσμού αποτελούσε το αγροτικό στοιχείο (πάροικοι και ελεύθεροι γεωργοί) που ενταγμένο στο φεουδαρχικό σύστημα οδηγούνταν στην οικονομική του εξαθλίωση. Οι συνθήκες κατοχής εκκόλαψαν το εθνικό και κοινωνικοπολιτικό κίνημα του Διασσωρίνου, στα 1560, οποίος μετά την μυστική επικοινωνία του με τους Οθωμανούς συνελήφθη και θανατώθηκε. Οι σχέσεις της Βενετοκρατούμενης Κύπρου με τους Αιγύπτιους Μαμελούκους από τους οποίους ήθελαν να χειραφετηθούν γνωρίζουν διακυμάνσεις χωρίς όμως να κατακτηθούν από τους δεύτερους. Η άνοδος της Οθωμανικής δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο αποτέλεσε τον νέο υπολογίσιμο παράγοντα για την Κύπρο η οποία εκτός των διπλωματικών μεθόδων μετήλθε και στρατιωτικών όταν διαπίστωσε πως οι Οθωμανοί γίνονταν ιδιαιτέρως απειλητικοί (επιδρομή Λεμεσού 1539). Η αρχική ανισότητα μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων εξελίχθηκε σε ειρηνική συνύπαρξη για τις δυο κοινότητες.
Πηγή: http://www.hellenica.de/Griechenland/Zypern/Ges/GR/KyprosFrankokratia.html

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ελένη_Παλαιολογίνα_(1428-1458)

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιστορία_της_Κύπρου

Η ιστορία της Κύπρου απο την Προϊστορία και τη μυθολογία μέχρι την Αρχαιότητα

Στη Μικρά Ασία, κατά τον 9ο-8ο αι. π.Χ., ο Όμηρος γνώριζε την Αφροδίτη ως θεά της Κύπρου, καθώς και το ιερό της που πράγματι υπήρχε στην Πάφο. Η Αφροδίτη ήταν ακόμα άγνωστη στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου η λατρεία της δεν τεκμηριώνεται πριν από τον 7ο αι. π.Χ.. Ο Ησίοδος, ο Βοιωτός ποιητής (8ος-7ος αι. π.Χ.), διηγείται την περίεργη γέννηση της Αφροδίτης: η Αφροδίτη γεννήθηκε λίγο μετά τη δημιουργία του κόσμου, την εποχή που οι πρώτοι θεοί, η Γαία και ο Ουρανός προέβαιναν σε μια ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή. Η Γαία επαναστάτησε εναντίον του Ουρανού διότι δυσανασχέτησε με όλα τα πλάσματα που ο Ουρανός της επέβαλλε να γεννήσει. Ένας από τους γιους τους, ο Κρόνος, δέχτηκε να ακρωτηριάσει τον Ουρανό. Τα γεννητικά όργανα του Ουρανού έπεσαν στη θάλασσα η οποία άφρισε και από τους αφρούς γεννήθηκε μια νεαρή γυναίκα την οποία τα κύματα μετέφεραν πρώτα στα Κύθηρα και μετά στη θαλασσοφίλητη Κύπρο. Από εκεί οδηγήθηκε στη συνέλευση των Θεών, συνοδευόμενη από τον Έρωτα και τον Ίμερο. Ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.) αναφέρει ότι ο ναός της Αφροδίτης στην Κύπρο ιδρύθηκε από το ναό της Ουρανίας Αφροδίτης στην Ασκελών της Συροπαλαιστίνης, τον αρχαιότερο όλων των ναών που ήσαν αφιερωμένοι στη θεά. Η πλούσια μυθολογία γύρω από την Αφροδίτη είναι ίσως κυπριακής προέλευσης και διασώζει πιθανώς στοιχεία της λατρείας της από την εποχή που οι Έλληνες την υιοθέτησαν. Ήταν μια τρομερή σεξουαλική θεότητα, κυρία του χαλκού, προστάτιδα της γονιμότητας και της φύσης. Ως τέτοια συνδέθηκε με πολλούς εραστές, τον Ήφαιστο, θεό της μεταλλουργίας, τον Άδωνη, θεό της βλάστησης. Παρατίθενται ορισμένα μυθολογικά επεισόδια σχετικά με την Αφροδίτη: Ο σύζυγος της Αφροδίτης, Ήφαιστος, τη συλλαμβάνει με τον εραστή της, Άρη. Η Αφροδίτη καταφέυγει στο ιερό της στην Πάφο. Η Αφροδίτη προετοιμάζεται στο ναό της στην Πάφο για να συναντήσει τον Τρώα ποιμένα Αγχίση, τον οποίο ερωτεύεται. Ο βασιλιάς της Πάφου Πυγμαλίων ερωτεύεται το άγαλμα μιας όμορφης γυναίκας που είχε λαξεύσει σε ελεφαντόδοντο και η Αφροδίτη το ζωντανεύει. Η Αφροδίτη προκάλεσε τον αιμομικτικό έρωτα της Μύρρας προς τον πατέρα της Κινύρα, καρπός του οποίου υπήρξε ο Άδωνης. Η Αφροδίτη μεταμορφώνει σε λίθινα αγάλματα τις Προποιτίδες της Αμαθούντας, διότι αρνήθηκαν τη θεϊκή της υπόσταση. Από τα πιο πάνω καθίσταται σαφές ότι μια τοπική θεά της γονιμότητας διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη θρησκευτική ζωή των Κυπρίων από τους πολύ πρώιμους χρόνους. Κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. η θεότητα αυτή επηρέαστηκε βαθιά από τις θρησκείες της Εγγύς Ανατολής. Στον 12ο αι. π.Χ. συναντήθηκε με τους Αχαιούς Έλληνες και απέκτησε ελληνικά χαρακτηριστικά, αναμειγμένα με φοινικικά στοιχεία που πρέρχονταν από τη συριακή θεά Αστάρτη. Εξελληνίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά τον 4ο αι. π.Χ.. Υιοθετήθηκε από τους Έλληνες σε πρώιμη περίοδο και τελικά οδηγήθηκε στον Όλυμπο ως θεά του έρωτα και της ομορφιάς.Γεωγραφικά η Κύπρος ανήκει στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Γεωλογικά το νησί βγήκε από την θάλασσα. Η Κύπρος λόγω της γεωγραφικής της θέσης θα γίνει τόπος συγκερασμού ανατολικών και δυτικών στοιχείων από την όψιμη Προϊστορία. Στην περίοδο του Ολοκαίνου η στάθμη της θάλασσας στην περιοχή είναι χαμηλή κατά 35 μέτρα και μια ζώνη στεριάς εκτείνεται κατά μήκος της νότιας ακτογραμμής. Λόγω του ρήγματος των Αδάνων η απόσταση ανάμεσα στην Κύπρο και τις απέναντι ακτές παραμένει μεγάλη στην εποχή του Πλειστόκαινου. Κατά το πρώιμο Ολόκαινο το νησί καλύπτεται από αειθαλή δάση κωνοφόρων ενώ η πανίδα του νησιού αποτελείται από ενδημικά είδη πυγμαίων ιπποποτάμων και νάνων ελεφάντων. Αμφίβολα πρέπει να θεωρηθούν τα ίχνη παλαιότερης-μεσοπαλαιολιθικής- κατοίκησης στις θέσεις ποταμού Μορόνου και ποταμού Χρυσοχού, αλλά και-ανώτερης παλαιολιθικής- Αγία Άννα-Περιβόλια (κοιλάδα Τρεμίθου-Λάρνακα). Τα πρώτα ασφαλή δεδομένα για την πρωϊμότατη κατοίκηση της Κύπρου τα έδωσε η έρευνα στη θέση Ακρωτήρι-Αετόκρεμνος, τα ευρήματα της οποίας χρονολογήθηκαν στην αρχή ή στα μέσα της 11ης χιλιετίας π.Χ (10.000-9.500 π.Χ). Πρόκειται για βραχοσκεπή που χρησιμοποιούσε ομάδα η οποία ασκούσε τη θηρευτική οικονομία. Οι Κύπριοι εμφανίζονται στον ιστορικό στίβο κατά τη Νεολιθική εποχή. Είναι οργανωμένοι σε αγροτικές κοινότητες.  Ο αρχαιότερος νεολιθικός πολιτισμός, ονομαζόμενος Πολιτισμός της Χοιροκοιτιάς (6.020-5.850 ή 5800 π.Χ.) ήταν ένας οικισμός 5.000 κατοίκων της ακεραμικής περιόδου με τα λίθινα αγγεία να παραμένουν το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του και κατ' επέκταση γνώρισμα και του παλιότερου νεολιθικού πολιτισμού της Κύπρου. Το τέλος της ακεραμεικής και η η κυρίως αρχή της είναι άγνωστα ως προς την προέλευση και τις ρίζες τους: στο συνοικισμό Τρουλλί στη Β.Κύπρο, έχουμε την χρήση πηλού με κόκκινα αγγεία. Χίλια έτη μετά από τον Πολιτισμό της Χοιροκοιτιάς ανήκει ο κεραμεικός πολιτισμός της Σωτήρας με ερυθρά στιλβωμένα αγγεία και οικήματα από πηλό. Η Κύπρος την περίοδο αυτή αρχίζει να δικτυώνεται με τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα σχετίζεται και με τον Αιγαιακό χώρο. Η επαφή κυρίως με τους Κρήτες συμβάλει στην διαμόρφωση της Κυπρο-Μινωικής γραφής. Στα τέλη της 4ης χιλιετίας εμφανίζεται ο Πολιτισμός της Ερήμης (συνοικισμός της Επικοπής δίπλα στη Σωτήρα): εδώ έχουμε επικράτηση της μονόχρωμης κεραμεικής και πρώτη φορά του χαλκού. Στην περίοδο αυτή η οικονομία στηρίζεται στους ίδιους πόρους με τη Νεολιθική ΙΙ. Η εκτροφή αιγοπροβάτων και χοίρων συνεχίζεται όπως και το κυνήγι ελαφιών. Στην αρχιτεκτονική επανέρχεται η κυκλική κατοικία με λιθόκτιστο θεμέλιο και πασσάλους που στηρίζουν την οροφή. Χαρακτηριστικοί οικισμοί της περιόδου ήταν της Ερήμης στη νότιο Κύπρο και στα δυτικά στα Κισόνεργα, όπου πληθυσμός έφτανε τους 1000 κατοίκους. Οι ταφές γίνονται μέσα ή ενδιάμεσα από τα σπίτια, οι τάφοι είναι κυψελοειδείς λάκκοι με έναν ή περισσότερους νεκρούς σε συνεσταλμένη θέση. Η κεραμική είναι χτενιστή και γραπτή με ερυθρό πάνω σε λευκό, παράλληλα νέα σχήματα εμφανίζονται ενώ στη φυσιοκρατική ειδωλοπλαστική κυριαρχεί η γυναικεία μορφή. Η εμφάνιση νέων οικισμών στην περίοδο αυτή μαρτυρεί την αύξηση του πληθυσμού του νησιού εξ' αιτίας και της οικονομικής ευημερίας που διέρχεται λόγω της εκμετάλλευσης των μεγάλων κοιτασμάτων χαλκού. Η εξαγωγή του σε Μ.Ασία, Συρία , Παλαιστίνη φέρνει σε επαφή την Κύπρο με άλλους παραμεσόγειους Πολιτισμούς, όπως και στην Κρήτη, η οποία υπερέχει ως προς τις εισαγωγές από την Κύπρο. Οι οικίες της περιόδου είναι ορθογώνιες με λίθινες κρηπίδες και ανωδομίες από πλίνθους, (Αλάμπρα, Αμπελικού). Τα νεκροταφεία είναι λαξευμένα σε πλαγιές και σπηλιές (Αγ.Παρασκευή, Βουνούς). Η αγγειοπλαστική της περιόδου είναι πιο σύνθετη με χαρακτά διακοσμητικά μοτίβα, ζωγραφιστά κύπελλα με ζωικές και ανθρώπινες μορφές. Οι θρησκευτικές αντιλήψεις εξελίσσονται κι αυτές:ομοιώματα ιερών (Κοτσιάτης, Καλοψίδα), λατρεία ταύρου. Η περίοδος έχει χαρακτήρα μεταβατικό:αντικείμενα από την Κρήτη εντοπίζονται λόγω του ό,τι είναι ενδιάμεσος σταθμός τους για τη Συρία . Ορθογώνιες οικίες εξακολουθούν να κτίζονται (Καλοψίδα) ενώ οχυρώσεις πρωτοεμφανίζονται λόγω εξωτερικών απειλών: (Κρηνί, Νικολήδες, Νιτοβίκλα).Η ταφική αρχιτεκτονική της περιόδου γίνεται πιο σύνθετη (θάλαμοι γύρω από διάδρομο) και δέχεται επιδράσεις από την Αίγυπτο των Υκσώς (η πρώτη επιτύμβια στήλη του νησιού ανήκει σε αυτήν την περίοδο (Παλαιοσκούτελλα). Οι επαφή και η επίδραση με την Κιλικία και την συροπαλαιστινιακή περιοχή είναι αμφίδρομη. Μετά την εκδίωξη των Υκσώς από την Αίγυπτο στα τέλη της περιόδου, οι βόρειες περιοχές του νησιού και οι οικισμοί που κτίστηκαν εκεί για να προστατεύονται από την οροσειρά χάνουν τη σημασία τους και νέα κέντρα στις ανατολικές και νότιες ακτές δημιουργούνται (Έγκωμη, Κίτιο, Παλαίπαφος). Την περίοδο αυτή εγκαθίστανται ειρηνικά οι Έλληνες σε τρεις διαδοχικές φάσεις στο νησί: τους ΙΔ' και ΙΓ΄ ως έμποροι και τεχνίτες, στα τέλη του ΙΓ ως άποικοι και στα μέσα του ΙΒ΄. Οι επιδράσεις εντοπίζονται σε θρησκευτικό και γλωσσικό επίπεδο, αλλά και από τα ταφικά έθιμα και τον κεραμεικό ρυθμό που έφεραν οι Αχαιοί. Αρκάδες από την Τριφυλία και την Πισάτιδα εγκαθίσταται στο Μαρόνι και στην Εγκώμη κομίζοντας το τοπωνύμιο Αλασία που έγινε δηλωτικό όλου του νησιού. Οι σχέσεις μεταξύ των γηγενών Ετεοκυπρίων και Ελλήνων μεταναστών είναι ομαλές. Ύστερα από το 1230 π.Χ. στα τέλη του ΙΓ' αι. ακολουθεί μια περίοδος αναταραχής και καταστροφών (Έγκωμη και Κίτιο) λόγω των εισβολών των Λαών της Θάλασσας. Γύρω στα 1500 π.Χ εμφανίζεται ένα σύστημα γραφής, η συλλαβική κυπριακή γραφή. Τον 9ο αι. Φοίνικες εγκαθίστανται στην νότια Κύπρο (Κίτιο) και το νησί καθίσταται χωνευτήρι ανάμεσα στον Ελληνικό και Ανατολικό πολιτισμό. Στο Κίτιο έκτισαν τον επιβλητικώτερο ναό του φοινικικού κόσμου αφιερωμένο στη θεά Αστάρτη. Στις αρχές του 7ου αι. και έως το 650 π.Χ κατακτούν το νησί οι Ασσύριοι. Οι Κύπριοι αφού εξασφαλίζουν ανεξαρτησία από το 650 π.Χ και μετά περιορίζονται στην καταβολή φόρου υποτέλειας στους Ασσυρίους. Την περίοδο αυτή το νησί διέρχεται περίοδο ακμής: σημαντικό κέντρο, ήδη από παλαιότερες περιόδους, αποτελεί η Σαλαμίνα που είναι κέντρο επικοινωνίας ανάμεσα στον Αιγαιακό χώρο και την ηπειρωτική Ελλάδα από την μια και την Κύπρο και δια μέσου αυτής με την Ανατολή. Στα 560 οι Αιγύπτιοι καταλαμβάνουν το νησί και αν και το εξουσιάζουν συντομώτερο χρονικό διάστημα (560-545) είναι πιο πιεστικοί από τους προκατόχους τους Ασσύριους. Η Αμαθούς και η Ναυκρατίδα είναι σημαντικά λιμάνια του νησιού. Το 545 ακολουθεί η Περσία και πλέον οι Κύπριοι εκτός του φόρου υποτέλειας υποχρεώνονται να παρέχουν και στρατιωτικές υπηρεσίες σε αυτήν. Οι βασιλείς του νησιού ήταν διχασμένοι ως προς τη στάση τους απέναντι στον κατακτητή: άλλοι τηρούν στάση φιλοπερσική και άλλοι,όπως ο Ευέλθων της Σαλαμίνος έχουν μια σχετική αυτονομία: ο Ευέλθων κόβει δικό του νόμισμα και χαράσσει δική του εξωτερική πολιτική. Ο Σαλαμίνιος βασιλίας Ονήσιλος ηγείται αντιπερσικής επανάστασης (499/8 π.Χ.) και συμμαχεί με τους Ίωνες . Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στην πεδιάδα της Σαλαμίνας αλλά κρίθηκε από τη προδοτική στάση μερίδας Κυπρίων και του βασιλιά του Κουρίου Στησήνωρα . Οι Πέρσες κατίσχυσαν των αντιπάλων τους, αντικατέστησαν με φιλοπερσικά στοιχεία όλους τους βασιλείς και σαν επιστέγασμα υποχρέωσαν να βοηθήσουν τον Ξέρξη στην κατά της Ελλάδος εκστρατεία του το 480 με 150 πλοία. Οι Αθηναίοι μετά τα Μηδικά συνέχισαν με τους συμμάχους τους τον αγώνα κατά των Περσών και το 458 π.Χ. διέλυσαν τις Περσικές και Φοινικικές βάσεις στο νησί. Τέσσερα χρόνια μετά (454 π.Χ) το νησί επανήλθε στην Περσική κατοχή μετά την ήττα των Αθηναίων στην εκστρατεία τους στην Αίγυπτο. Καθώς όμως ήταν για τους Αθηναίους ζωτικής σημασίας ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου επιχειρήθηκε νέα εκστρατεία με αρχηγό τον Κίμωνα και πρώτο στόχο την απελευθέρωση της Κύπρου. Μετά από αποτυχημένη πολιορκία του Κίτιον, νίκησαν στη Σαλαμίνα (450 π.Χ). Με τη συνθήκη του Καλλία (448 π.Χ.) η Κύπρος έμεινε εκτός της σφαίρας της Αθηναϊκής κυριαρχίας. Το 411 π.Χ. ο Ευαγόρας Α΄ τερματίζει την ανθελληνική πολιτική των Φοινίκων σφετεριστών και ανέρχεται στο θρόνο της Σαλαμίνος. Συμμάχησε με τους Αθηναίους και τους ευεργέτησε (ναυμαχία Κνίδου κατά Σπαρτιατών-394 π.Χ) ενώ επιχείρησε να ενώσει τις Κυπριακές πόλεις σε ένα κοινό πόλεμο, για την πραγματοποίηση του πολιτικού του οράματος που ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου κυπριακού κράτους, ανεξάρτητου από την Περσική κηδεμονία. Τελικά απέτυχε. Ο διάδοχός του Νικοκλής ο Σαλαμίνιος αποδείχθηκε κατώτερος του προκατόχου ως προς την εκπλήρωση του αντιπερσικού αγώνα ενώ ο Ευαγόρας Β΄ θέλησε να προσεταιρισθεί από υπολογισμό τον Μέγα Βασιλέα. Οι εξέγερση των Κυπρίων βασιλέων κατά των Περσών που ακολούθησε ήταν επίτευγμα του Πνυταγόρα. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ζωής της Κύπρου εκείνης της περιόδου ήταν ο πολυκεντρισμός : ή 7 ή 9 ή 10 πόλεις αναφέρονται στις πηγές με γνώρισμα την αυτονομία λόγω του συντηρητισμού τους. Κυβερνιούνται από βασιλιά αλλά μετά τα Μηδικά διεισδύουν δημοκρατικές αντιλήψεις εξ Αθηνών που παύουν μετά την Ειρήνη του Καλλία. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος συγκρούεται με την Περσική Αυτοκρατορία τα πληρώματα του Περσικού στόλου αποτελούν και Κύπριοι.Το νησί είναι μήλον της έριδος για Αντιγονίδες και Πτολεμαίους: τελικά υπερίσχυσε ο Πτολεμαίος όταν τοποθέτησε δικό του βασιλιά τον Νικοκρέοντα στην Σαλαμίνα,ο οποίος μετά το 311 αποστάτησε κατά του Πτολεμαίου, αλλά τελικά το 311-310 περιήλθε στην κυριαρχία του Πτολεμαίου. Μετά από ναυμαχία που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του στόλου του Αντίγονου και του στόλου του Πτολεμαίου του Αντίγονου στη Σαλαμίνα και τελική κατίσχυση του δεύτερου, το νησί περιήλθε στους Πτολεμαίους. Το 58 π.Χ το νησί περιέρχεται στην κατοχή των Ρωμαίων μετά από μια ασήμαντη αφορμή: ο υπασπιστής του Καίσαρα αιχμαλωτίζεται από πειρατές αλλά ο Πτολεμαίος αρνείται να καταβάλει λίτρα. Η πραγματική αιτία όμως είναι η κατάληψη του νησιού και η αξιοποίηση του εύφορου εδάφους και πλούσιου υπεδάφους του νησιού. Προσαρτημένη αρχικά στην επαρχία της Κιλικίας λόγω των εμφυλίων πολέμων θα επανέλθει στο πτολεμαϊκό κράτος (47 π.Χ). Το 43 π.Χ πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων και το 36 και 34 παραχωρήθηκε σε Πτολεμαίους για να περάσει οριστικά στη Ρώμη το 30 π.Χ. To 27 π.Χ η Κύπρος αποσυνδέθηκε από την Κιλικία και αποτέλεσε ανεξάρτητη αυτοκρατορική επαρχία, αλλά το 22 π.Χ. αποτέλεσε δημόσια (συγκλητική) επαρχία.

Πηγή: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Ιστορία_της_Κύπρου

http://kyprioscharacter.eie.gr/el/episthmonikes-symboles/details/threskeia-kai-latreutikes-praktikes/aphrodite-e-thea-tes-kuprou