Έχετε αναρωτηθεί ποτέ το κατά πόσο “γήινοι” είμαστε; Μήπως η λέξη γήινος υποδεικνύει αυτόν που ζει μέσα στη Γη; Μήπως λοιπόν είμαστε έξω-γήινοι; Κι αν θεωρήσουμε πως είμαστε εξωγήινοι, υπάρχουν οι γήινοι; Κι αν δεν έχουμε αποδείξεις για το αν υπάρχουν ή υπήρξαν, τουλάχιστον είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε για το αν είναι δυνατή η εξέλιξη της ζωής εκεί κάτω; Τέτοια απλά και λογικά ερωτήματα φίλοι μου με οδήγησαν στο να ασχοληθώ με το παρόν θέμα, που η αλήθεια είναι πως δεν του είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Στην αρχαία Ελλάδα ο Άδης ή Kάτω Kόσμος ήταν μια τοποθεσία κάτω από τη Γη, όπου κατέληγαν οι χαμένες ψυχές. Σύμφωνα με την Ιλιάδα ο Άδης βρίσκεται “κάτω από τη Γη”, ενώ η Οδύσσεια τον τοποθετεί “στα πέρατά της”. Στα συγκεκριμένα έργα (και όχι μόνο ο Στράβων), αναφέρονται επίσης επισκέψεις κοινών θνητών στο εσωτερικό της Γης (π.χ Οδυσσέας). Παρατηρούμε ότι η πρόσβαση στον κάτω κόσμο δεν είναι εύκολη και πάντα φυλάγεται καλά (Κέρβερος). Επίσης μπορούμε να αναφέρουμε και την τιμωρία που επέβαλλε ο βασιλίας των θεών Δίας στους τιτάνες, φυλακίζοντας τους στο εσωτερικό της Γης. Η σουμεριακή λέξη για τον κάτω κόσμο ήταν “κουρ” κάτι που σήμαινε βουνό και Ξένη Χώρα. Πολλές αναφορές υπάρχουν και στο γνωστό μας έπος του Γκιλγκαμές. Τέλος αναφορές που μαρτυρούν πως κάτι συνέβαινε με το εσωτερικό της Γης και στα αρχαία χρόνια, υπάρχουν στην Ισπανία, την Βόρειο Αφρική, την Ανατολική Ασία, στις Σκανδιναβικές χώρες, την Ιταλία, τους Εσκιμώους, όπως επίσης και στους Λαούς της Νότιου Αμερικής.
Αναφέρουμε μέρος του χωρίο της προφητείας Γ' του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού «Περί του τέλους του κόσμου» 6ος αιώνας: Εν Εκείνω γαρ τω καιρώ αποφράξει Κύριος ο Θεός τας πύλας* τας εν Ιδαλαία {εν. αλ. Ινδίαι} άς έκλεισεν Αλέξανδρος ο των Μακεδόνων Βασιλεύς, και εξελεύσονται οι εβδομήκοντα δύο βασιλείς* μετά του λαού αυτών τα λεγόμενα ρυπαρά έθνη, τα βδελυρότατα πάσης συγχασίας και διωδίας και διασκορπισθήσονται εν ταίς χώραις ταις υπ' ουρανόν, σάρκας ζώντων ανθρώπων αισθίονταις και το αίμα πίοντες, κύνας και μυίας και βατράχους νεμόμενοι και πάσαν ρυπαρίαν. Ουαί τη οικουμένη πάση εν η πορεύσονται από προσώπου αυτών, τας μεν ούν ημέρας εκείνας, μη έστω Χριστιανός Κύριε εί δυνατόν ήν αλλ' οίδα ότι έσονται. Ημέραι εκείναι σκοτισθήσονται δίκην θρυνούσαι εν τω αέρι δια το μίσος, όπερ τα βδελυρά εργάζονται έθνη ο ήλιος σκοτισθήσεται, και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, βλέποντας τα βδελύγματα επί της γης αμιλλώμενα φάγονται γαρ και τον χουν της Γής και τα θυσιαστήρια κύθρους {χύτρας} οίκων εργάσονται, τα τίμια σκεύη εν μιάσματι χρήσονται. Οι κατοικούντες την Ασίαν φευγέτωσαν εις τας κοιλάδας των νήσων-πενθήσει γαρ Ασία τας νήσουν ου γαρ πορεύσονται εν αυτή οι λαοί, άλλ' έσονται πενθούντες ημέρας ρν' εκοτόν πεντήκοντα εν άλ. εξακοσΐας εξήκοντα. Τότε εγερθήσεται ο Σατανάς ο αντίχριστος φημί, εκ της φυλής του Δάν, ού μέντοι ιδία θελήσει γενόμενος άνθρωπος αλλ' ευρεθήσεται ένεκεν αυτού σκεύος αισχρόν και ρυπαρόν, όπως πληρωθεί εν αυτώ τα των προφητών. Είδαμε στην αρχή της προφητείας αναφέρεται η λέξη «πύλας».
Γνωρίζουμε επίσης απο κείμενο του 15ου αιώνα οποιου ο συγγραφέας παραμένει άγνωστος και που αναφέρεται στον Μέγα Αλέξανδρο και Περί των Πυλών. Περί των Πυλών τούτων τα εξής αναφέρονται εν χειρογράγω ιε αιώνος, «Μετά το νικήσαι Δαρείον τον Μήδον ο Αλέξανδρος κατήλθε έως θαλάσσης της καλούμενης Ηλίου χώρας, ένθα εώρακεν ακάθαρτα έθνη και δυσειδή ά ήσαν εκ των υιών Ιάφεθ, ων την ακαθαρσίαν θεασάμενος, ήσθιον γαρ πάν ακάθαρτον έδεσμα, και ετέρων ζωυφίων μυσαρών κώνωπας, μυίας κάττας, όφεις νεκρών σάρκας, αμβλώματα, εκρώματα, έμβρυα ούπω τελείως απαρτισθέντα, πάν είδος θηρίων ακαθάρτων- τους νεκρούς ούκ έθαπτον αλλά τους πλείονας ήσθιον… θεορήσας δε τα αναγώς γενόμενα και δεδοικώς μήπος πλατυνθώσινεν τη γή και μιάνωσιν αυτήν εκ των μιαρών αυτών επιτηδευμάτων, εδεήθει του Κυρίου εκτενώς, και συνήγαγεν απαντάς, άνδρας τε και γυναίκας και τα τέκνα, και απλώς ειπείν πάσας τας παρεμβολάς αυτών και εξήγαγεν αυτούς έως τας εώας γης και κατεδίωξεν αυτούς έως ού εισήλθον εν τοις πέραση του βορρά και ούκ εστί είσοδος από ανατολών έως δυσμών, και επήκουσεν ο Θεός τας δεήσεις, και προσέταξε Κύριος ο Θεός δύο όρεσι εν οίς έστι προσηγορία μαζοί του βορρά και επλησίασαν αλλήλους άχρι πηχών ιβ' και κατασκεύασε πύλας χαλκάς και επέχρισεν αυτάς ασύγκριτον ύαλον και εί δύνανται ανοίξει σιδήρω, μη δύνανται δυαλεισαι αυτάς...Ταίτα τοίνυν τα εναγή και μυσαρά και κίβδηλα έθνη πάσαις ταίς μαγικαίς κακοτεχνίες κέχρηνται και τη μισοθέω γοητεία, αλλά κατήργησε αυτάς ή του ασύγκριτου φύσις. Ουκ ηδυνήθησαν δε ούτε δια πυρός ούτε δια σιδήρου, είτε δι'οιασδήποτε επινοίας ανοίξαι τας πύλας και αποδράσαι» * Αντί εβδομήκοντα δύο βασιλείς, εύρομεν είς 5 χειρόγραφα κβ', οίτινες συνταυτίζονται προς τον Γώγ και Μαγώγ της Αποκαλύψεως {κε 3'} « Εν τοις εσχάτοις καροίς και εν τη εσχάτη ημέρα της συντέλειας του αιώνος εξελεύσεται Γωγ και Μαγώγ εις την γήν του Ισμαήλ, οί εισίν έθνη και βασιλείς, και εξελεύσοναται αι εποκεκλεισμέναι γλώσαι κβ: Ανοίγ, Ανίγ, Αχενάζ, Διφάρ, Φωτιναίοι, Λεσβίοι {άλ Αλβιανοί}, Εύνιοι, Φαριζαίοι, Δεκλισμοί, Ζαρμάται, Φλιβαίοι, Ζαρματιανοί {αλ Ζαγανιανοί}, Χανώνιοι, Ασαρμάσται, Γαρμιάδαι, Κουνοκέφαλοι, Θάρβιοι, Αλάνες, Φισολονίκιοι, Αρήναοι, Ασαρτάνιοι, και Μαγώθ- ούτοι κβ' βασιλείς καθεστήκασιν ένδον των Κασπίων πυλών, ας κατασκεύασεν Αλέξανδρος ο βασιλεύς. Και ότε εξελεύσονται ήγγικεν η συτέλεια και ούκ έσται μήκος.
Και ο Πλατων, Φαιδων, Περί κοίλης γης: "Υπάρχουν δε εντός της γης εις όλην την περιφέρειάν της και κατά τα κοίλα μέρη αυτής τόποι πολλοί· και άλλοι μεν είναι βαθύτεροι και περισσότερον αναπεπταμένοι εν συγκρίσει προς εκείνον, όπου ημείς κατοικούμεν, άλλοι δε βαθύτεροι μεν, αλλά ολιγώτερον αναπεπταμένοι από τον ιδικόν μας τόπον· υπάρχουν τέλος άλλοι οι οποίοι έχουν μικρότερον βάθος από τον εδώ και είναι πλατύτεροι. Όλοι αυτοί συγκοινωνούν αναμεταξύ των υπό την γην εις πολλά μέρη με οπάς άλλοτε στενωτέρας και άλλοτε ευρυτέρας και έχουν διεξόδους. Εκεί και πολύ ύδωρ ρέει από τους μεν εις τους δε, όπως εις μεγάλα δοχεία, ούτω δε σχηματίζονται από την γην μέγιστοι και αστείρευτοι ποταμοί με θερμά και ψυχρά ύδατα· και πολύ πυρ και έτσι σχηματίζονται και μεγάλοι ποταμοί πυρός."
Ο Όμηρος αναφέρει επίσης περί κοίλης γης: "Aυτό δε εις άλλο μέρος και εκείνος και άλλοι πολλοί ποιηταί ωνόμασαν Τάρταρον. Εις τούτο λοιπόν το χάσμα συρρέουν όλοι οι ποταμοί και εξ αυτού πάλιν εκρέουν, λαμβάνει δε έκαστος των ποταμών τούτων τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του εκ της συστάσεως του εδάφους, το οποίον διασχίζει κατά την ροήν του. Η δε αιτία, διά την οποίαν και εκρέουν απ' εδώ και εισρέουν όλα τα ρεύματα είναι ότι το υγρόν τούτο ούτε πυθμένα έχει ούτε βάσιν· αιωρείται λοιπόν και φέρεται κυματιστά πότε προς τα άνω και πότε προς τα κάτω. Και ο αήρ και η περί τον αέρα πνοή το αυτό πράττουν∙ διότι παρακολουθούν το ύδωρ και όταν τούτο ορμά προς το απ' εκεί μέρος της γης και όταν ορμά προς το απ' εδώ· και καθώς συμβαίνει εις την αναπνοήν, κατά την οποίαν η πνοή ρέει πάντοτε πότε προς τα έξω και πότε προς τα μέσα, έτσι και εκεί καθώς η πνοή συναιωρείται μετά του υγρού, προκαλεί με την είσοδον και την έξοδόν της ανέμους ισχυρούς και βίαιους."
Επίσης και ο Ησίοδος στην Θεογονία του αναφέρεται στην κοίλη γη: "Στην αρχή γεννήθηκε το Χάος, κι έπειτα η πλατύστηθη Γαία, παντοτινός και ασφαλής τόπος των αθανάτων που εξουσιάζουν τις χιονισμένες κορφές του Ολύμπου και τα σκοτεινά Τάρταρα στα βάθη της γης με τους πλατείς δρόμους...Κι όλοι, θεές και θεοί, σήκωσαν τη μέρα εκείνη μάχη που δεν θα τη ζήλευες, οι Τιτάνες οι θεοί κι όσοι γεννήθηκαν απ΄τον Κρόνο, τους οποίους ο Ζευς έφερε στο φως απ΄το υποχθόνιο Έρεβος, φοβεροί και δυνατοί, έχοντας ακατανίκητη ισχύ. Απ΄τους ώμους τους τινάζονταν εκατό χέρια κι απ΄τον ώμο του καθενός πενήντα κεφάλια ξεφύτρωναν στα στιβαρά μέλη τους... Απ’ την ορμή των αθανάτων, ο ψηλός Όλυμπος σειόταν απ’ τις ρίζες, και βαρύς σεισμός έφτανε μέχρι τον ομιχλώδη Τάρταρο. Κι έγειρε η μάχη ενώ μέχρι αυτήν την ώρα, μένοντας στην ίδια θέση, χτυπιόταν σε φοβερές συγκρούσεις. Ανάμεσα στους πρώτους, ξεσήκωσαν άγρια μάχη ο Κόττος, ο Βριάρεως και ο Γύης, αχόρταγος για πόλεμο, οι οποίοι έρριξαν τρακόσιους βράχους, τον ένα πισ’ απ’ τον άλλον, με τα στιβαρά χέρια τους. Και με τις βολές τους σκέπασαν τους Τιτάνες και τους ξαπόστειλαν κάτω απ’ τη πλατειά γη και τους έδεσαν τα χέρια με πικρά δεσμά, όταν τους νίκησαν, κι ας είχαν γενναία ψυχή. Τόσο βαθειά μέσα στη γη όσο απέχει ο ουρανός απ΄τη γη (γιατί τόσο είναι απ’ τη γη μέχρι τον σκοτεινιασμένο Τάρταρο). Εννιά νύχτες κι εννιά μέρες χάλκινο αμόνι πέφτοντας απ’ τον ουρανό, φτάνει στη γη τη δεκάτη. Κι εννιά πάλι νύχτες κι εννιά μέρες χάλκινο αμόνι πέφτοντας απ΄τη γη τη δεκάτη θα φθάσει στο Τάρταρο. Τριγύρω τον περιζώνει χάλκινος φραγμός και γύρω απ΄τον λαιμό του χύνεται η νύχτα με τρεις σειρές από σκοτάδι. Κι από πάνω φυτρώνουν οι ρίζες της γης και της ακένωτης θάλασσας. Εκεί ‘ναι καταχωνιασμένοι οι Τιτάνες οι θεοί, κάτω απ΄τον ομιχλώδη ζόφο, απ΄τη θέληση του Δία που μαζεύει τα νέφη, (σε τόπο μουχλιασμένο, στα έσχατα της πελώριας γης). Να βγουν είναι αδύνατο, γιατί ο Ποσειδώνας τοποθέτησε χάλκινες πύλες και τείχος το περιτριγυρίζει από παντού. Εκεί η Νύχτα και η Ημέρα συναντιούνται και αλληλοχαιρετιούνται, περνώντας το χάλκινο σκαλοπάτι. Η μια μπαίνει μέσα κι η άλλη βγαίνει έξω, γιατί ποτέ και τις δυο μαζί δεν τις σηκώνει το σπίτι. Αλλά ενώ η μια είναι έξω και περιφέρεται στη γη, η άλλη μένει μέσα και περιμένει την ώρα της για να βγει. Η μια κρατώντας το Φως που το βλέπουν όλοι, κι η άλλη η ολοσκότεινη Νύχτα, τυλιγμένη σε μαύρο σύννεφο, έχοντας στα χέρια της τον Ύπνο τον αδελφό του Θανάτου. Εκεί είναι η κατοικία των παιδιών της μαύρης Νύχτας, του Ύπνου και του Θανάτου, θεοί φοβεροί που ποτέ σ’ αυτούς ο λαμπερός Ήλιος δεν ρίχνει τις ακτίνες του, ούτε όταν ανεβαίνει στον ουρανό, ούτε όταν κατεβαίνει απ’ αυτόν. Ο ένας απ’ αυτούς, ήρεμος και γλυκός τριγυρίζει τη γη, και την απέραντη θάλασσα ενώ ο άλλος έχει καρδιά από σίδερο και ψυχή χάλκινη κι ανελέητη μέσα στα στήθεια του, κι όποιον αρπάξει απ’ τους ανθρώπους δεν τον αφήνει κι είναι εχθρός ακόμα και στους αθάνατους θεούς."
Αναφορά στην θεωρία της κοίλης γής γίνεται και από τον απόστολο Ιωάννη, τον αγαπημένο μαθητή του Χριστού που έγραψε στα ελληνικά την Αποκάλυψη στο ελληνικό νησί της Πατμου: "Και ο τέταρτος άγγελος εσάλπισε και εκτυπήθη και εχάθη το εν τρίτο απο τον ήλιον, ώστε να μειωθή το φώς και η θερμότης του και το εν τρίτον της σελήνης και το εν τρίτον των ατέρων, ώστε να σκοτισθή και να χαθή το εν τρίτον απο το φως των ουρανίων αυτών σωμάτων. Και η ημέρα έχασε το έν τρίτον απο το φώς της και η νύκτα επίσης έχασε το έν τρίτον από την αστροφεγγιά της και απο το σεληνόφως. Και είδα και ήκουσα τότε έναν αετόν (΄άγγελον του Θεού) να πετά εις τα μεσουράνιακαι να φωνάζη με φωνήν μεγάλην' <<αλοίμονον, αλοίμονον, αλοίμονον εις τους απίστους και ασεβείς, που κατοικούν εις την γήν, δια τας άλλας συμφοράς που θα επακολουθήσουν εις τασ φωνάς της σάλπιγγος των τριών αγγέλλων, οι οποίοι πρόκειται με την σειρά των να σαλπίσουν>>. Και ο πέμπτος άγγελος εσάλπισε ' και είδα ένα αστέρι να έχη πέσει απο τον ουρανόν εις την γήν, τον σατανάν τον επαναστάτην εναντίον του Θεού, και εδόθη εις αυτόν το κλειδί και του παρεχωρήθη η άδεια να ανοίξη το πηγάδι της κατασκότεινης αβύσου. Καί ήνοιξε πράγματι το πηγάδι της φρικτής αβύσου και ανρίθμητον πλήθος πονηρών πνευμάτων, που ήσαν εκεί φυλακισμένα, ξεπετάχθηκαν και ανέβηκαν σαν πυκνός καπνός καιομένης καμίνου και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αέρας απο τον καπνόν του πηγαδιού. Και απο τον καπνόν αυτών, των δαιμονικών πνευμάτων, εξεχώρησαν και εβγήκαν προς τα διάφορα μέρη της γής ακρίδες, κακοποιά δηλαδη πνεύματα, και παρεχωρήθη εις αυτά τυραννική και κακοποιός εξουσία, σαν αυτή που εχουν οι σκορπιοί εις την γήν, να βασανίζουν τους ανθρώπους με τα δηλητηριώδη κεντριά των. Και ελέχθη εις αυτά να μη βάψουν το χορτάρι της γης , ούτε κάθε πράσινον φυτόν ούτε κανένα δένδρον, παρά μόνο τους ανθρώπους, που δεν έχουν εις τα μέτωπάτων την σφραγίδα του Θεού. Και εδόθη εις αυτά η διαταγή να μη φονεύσουν τους ανθρώπους, αλλα να τους βασανίσουν επι ωρισμένον χρονικόν διάστημα, που συμβολίζεται με τον αριθμόν των πέντε μηνών....Και αι μορφαί αυταί των δαιμονικών ακρίδων είναι και τρομακτικαί και δελεαστικαί. Ομοιάζουν με άλογα ετοιμασμένα φια τον πόλεμον. Και επάνω εις τα κεφάλια των έχουν στεφάνους σαν απο χρυσάφι, και τα πρόσωπά των είναι σαν πρόσωπα ανθρώπων. Και είχαν τρίχας, σαν τρίχας γυναικών και τα δόντια των ήσαν σάν δόντια λεόντων (δια να συμβολίζουν την θηριωδίαν των και το καταστρεπτικόν των έργον). Και έχουν ουρές, σαν τις ουρές των σκορπιών, και κεντριά εις τις ουρές των. Και τους παρεχωρήθη άδεια να βασανίζουν με τις δηλητηρίώδεις ουρές των τους ανθρώπους επί πέντε μήνες, εις περιωρισμένον δηλαδή χρονικόν διάστημα, Έχουν δε βασιλέαν και αρχηγόν της πονηράς παρατάξεως των τον άγγελον της αβύσου. Το όνομα αυτού εις τη Εβραϊκήν είναι Αβαδδών, εις δε την Ελληνικήν ονομάζετα Απολλύων, δηλαδή εξολοθρευτής. Και αφού τα δαιμονικά αυτά πνεύματα εβασάνιζαν φρικτά τους ανθρώπους κατά τους πέντε αυτούς μήνας, η πρώτη ουαί, δηλάδή η πρώτη πληγή, επέρασε. Ιδού έρχονται δύο ακόμη ουαί. δύο πληγαί ύστερα απο αυτά."
Τέλος και στο απόκρυφο βιβλίο του Ενωχ γίνεται αναφορά στην θεωρία της κοίλης γης: Ας δούμε ποια είναι αυτή: « Και εγένετο όταν επληνθύνθησαν οι υιοί των ανθρώπων εν εκείναις ταις ημέραις εγεννήθησαν αυτοίς θυγατέραι ωραίαι και καλαί. Και εθεάσαντο αυτάς οι άγγελοι, υιοί ουρανού και είπον προς αλλήλους. Δεύτε εκλεξώμεθα εαυτοίς γυναίκας από των ανθρώπων και γεννήσωμεν εαυτοίς τέκνα. Και είπεν ο Σεμειαζάς προς αυτούς, ος ην άρχων αυτών. Φοβούμαι μη ου θελήσετε ποιήσαι το πράγμα τούτον και έσομαι εγώ μόνος οφειλέτης αμαρτίας μεγάλης. Απεκρίθησαν ουν αυτώ πάντες. Ομόσωμεν όρκω πάντες και αναθεματίσωμεν πάντες αλλήλους μη αποστρέψαι την γώμην ταύτην, μέχρις ουν αν τελέσωμεν αυτήν και ποιήσωμεν το πράγμα τούτον. Τότε ώμοσαν πάντες ομού και ανεθεμάτισαν αλλήλους εν αυτώ…» « Και έλαβον εαυτοίς γυναίκας, έκαστος αυτών εξελέξαντο εαυτοίς γυναίκας και ήρξαντο εισπορεύεσθαι προς αυτάς και μιάνεσθαι εν αυταίς και εδίδαξαν αυτάς φαρμακείας και παοιδάς και ριζοτομίας και τας βοτάνας εδήλωσαν αυτάς. Αι δε εν γαστρί λαβούσιν ετέκοσαν γίγαντας μεγάλους εκ πηχών τρισχιλίων οίτινες κατήσθοσαν τους κόπους των ανθρώπων. Ως δε ουκ εδυνήθησαν αυτοίς οι άνθρωποι επιχορηγείν, οι γίγαντες ετόλμησαν επ’ αυτούς και κατησθίοσαν τους ανθρώπους και ήρξαντο αμαρτάνειν εν τοις πετεινοίς και τοις θηρίοις και ερπετείς και τοις ιχθύσιν και αλλήλων τας σάρκας κατεσθίειν και το αίμα έπινον. Τότε η γη ενέτυχεν κατά των ανόμων…» Η διήγηση συνεχίζει αναφέροντας αναλυτικά τις τέχνες που δίδαξαν οι άγγελοι στις γυναίκες και το κακό που έσπειραν οι γίγαντες στη γη, μέχρις ότου οι τέσσερις ισχυρότεροι άγγελοι, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, ο Σουριήλ και ο Ουριήλ έριξαν το βλέμμα τους στη γη και διαπίστωσαν τι είχε συμβεί, οπότε και ενημέρωσαν το Θεό. Ο Θεός αποφάσισε να ριφθούν οι εκπεσόντες στα βάθη της αβύσσου για πάντα, οι γίγαντες να αφανιστούν από τα ίδια τους τα χέρια και το αμαρτωλό γένος των ανθρώπων να εκλείψει από τον Κατακλυσμό. Οι εκπεσόντες παρακάλεσαν τον Ενώχ να μεσολαβήσει για αυτούς στο Θεό αλλά Εκείνος τους απάντησε ότι οι άγγελοι μεσολαβούν για τους ανθρώπους και όχι το αντίστροφο. Συνεχίζοντας το κείμενο αναφέρει το εξαιρετικά ενδιαφέρον, ότι οι γίγαντες θα γεννήσουν πονηρά πνεύματα που θα καλούνται πνεύματα του κακού, δεν θα τρώνε, δεν θα πίνουν, θα είναι αόρατα και υπεύθυνα για κάθε συμφορά των ανθρώπων.
Mε λίγα λόγια η θεωρία της κούφιας Γης συνοψίζεται στα εξής: Οι αστρονόμοι και οι φυσικοί πιστεύουν ότι κατά τη δημιουργία της Γης τα αέρια βαθμιαία συμπυκνώθηκαν σε μια σπειροειδή δίνη, μέχρις ότου η δύναμη της βαρύτητας τα οδήγησε σε μια στερεή μορφή. Υπάρχουν όμως και άλλες δυνατότητες. Ο απλός συνυπολογισμός της φυγόκεντρου δύναμης θα μπορούσε να δημιουργήσει μια εντελως διαφορετική Γη. Η φυγόκεντρος δύναμη είναι που έκανε τη Γη να συμπιεστεί-επιπεδωθεί στους πόλους και να εξωγκοθεί στον ισημερινό. Τα ρούχα στο πλυντήριο στον κύκλο της ταχείας περιστροφής μαζί με τα υγρά σταγονίδια πάνω τους, πετιούνται προς τα έξω, προς την περιφέρεια του τύμπανου, αφήνοντας άδεια την κεντρική περιοχή. Όσο το πλυντήριο συνεχίζει να περιστρέφεται τα ρούχα θα περιστρέφονται κι αυτά ατέλειωτα γύρω από το κούφιο κέντρο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Γη. Επίσης είναι πολύ γνωστό ότι ο Βόρειος και ο Νότιος μαγνητικός πόλος δεν συμπίπτουν με τους γεωγραφικούς πόλους, όπως θα όφειλαν εάν η Γη ήταν μια συμπαγής σφαίρα με δυο πόλους στα άκρα του άξονά της. Εφόσον αυτή είναι ένας μαγνήτης, οι μαγνητικοί πόλοι της θα έπρεπε να συμπίπτουν με τους γεωγραφικούς. Το γεγονός ότι δεν συμπίπτουν αποτελεί σίγουρα ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Αν όμως δεχθούμε την ύπαρξη πολικών ανοιγμάτων με τους μαγνητικούς πόλους κατά μήκος των χειλών αυτών των ανοιγμάτων και όχι σαν ένα σταθερό σημείο, τότε τα πράγματα απλουστεύονται. Οι αριθμοί για να τελειώνουμε με τις “επιστημονικές εξηγήσεις” που μας δίνουν οι οπαδοί της κούφιας Γης, ας αναφέρουμε εδώ και τα αριθμητικά στοιχεία που μας δίνουν για το εσωτερικό της. Ο πλανήτης μας λοιπόν είναι ένα κέλυφος με πάχος 1280 χιλιόμετρα. Υπάρχουν δυο ανοίγματα-κύριοι είσοδοι στο Βόρειο και στο Νότιο πόλο μήκους 2240 χιλιομέτρων. Στο κέντρο της Γης δεν υπάρχει ο κεντρικός πυρήνας που μας πληροφορούν εδώ και χρόνια οι επιστήμονες (άλλωστε κι αυτοί υποθέσεις κάνουν), άλλα ένας εσωτερικός ήλιος πλάτους 960 χιλιομέτρων που απέχει 4640 χιλιόμετρα από τις εξωτερικές επιφάνειες. Η διάμετρος του χείλους στο άνοιγμα των πόλων είναι 1920 χιλιόμετρα και έτσι ένα άτομο δεν μπορεί να δει την άλλη πλευρά του ανοίγματος. Είναι δυνατή η ύπαρξη και διαβίωση ζωής εκεί κάτω; Ναι, είναι η απάντηση των οπαδών της κούφιας Γης μέσω διαφόρων υδροπονικών και αεροπονικών μεθόδων. Και έχουν δίκιο. Μάλιστα οι μέθοδοι αυτοί είναι επιστημονικά αποδεκτοί ακόμα και από τη ΝΑΣΑ, η οποία λέγεται ότι κάνει τέτοιου είδους πειραματισμούς.(π.χ. ανάπτυξη φυτών χωρίς χώμα κτλ.). Είναι πολλά τα περίεργα φαινόμενα που συμβαίνουν στις περιοχές των πόλων, καθώς και τα διάφορα ευρήματα που βάζουν σε σκέψεις την επιστημονική κοινότητα. Ας δούμε μερικά από αυτά. Η πυξίδα τρελαίνεται. Μετά τον 80ο παράλληλο είναι κοινό μυστικό πως οι πυξίδες τα χάνουν. Όπως αναφέρει ο Ρώσος ερευνητής Σνέγκιρεφ: “Το βέλος θα δείχνει βόρεια μετά ξαφνικά θα δείξει προς τα δυτικά και μέτα ξανά σχεδόν απρόθυμα θα γυρίσει πίσω στη θέση του”. Το συμπέρασμα των οπαδών της κούφιας γης είναι πως όταν βρίσκονται στη πλευρά του πολικού ανοίγματος όπου βρίσκεται ο μαγνητικός πόλος, η πυξίδα βυθίζεται προς τα κάτω. Όταν βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά η πυξίδα δείχνει προς τα πάνω. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε και τις παράξενα υψηλές θερμοκρασίες που παρατηρούνται όσο βορειότερα κατευθύνονται οι εξερευνητές σε εκείνα τα μέρη! Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και τους διάφορους σπόρους ή κόκκους γύρης που εντοπίζονται στις συγκεκριμένες περιοχές και δημιουργούν ερωτηματικά,όπως επίσης και τις τουλάχιστον περίεργες μεταναστεύσεις ζώων προς άγνωστους τόπους. Τέλος,είναι αλήθεια ότι συχνά μένουμε έκπληκτοι όταν πληροφορούμαστε πως στις πολικές αυτές περιοχές ανακαλύπτονται προϊστορικά μαμούθ μέσα σε πάγους, υπολλείματα από μαλιαρούς ρινόκερους, γιγαντιαία ελάφια, αλεπούδες. Οι υποστηρικτές της θεωρίας της κούφιας γης πιστεύουν πως όλα αυτά δεν είναι παρά νεκρά ζώα της εσωτερικής Γης που πέφτουν μέσα σε ρήγματα πάγου των ποταμών της, οι οποίοι χύνονται μέσα στο άνοιγμα του Βόρειου Πόλου, όπου παγώνουν και μεταφέρονται αργότερα μέσω των παγόβουνων στην ανοικτή Βόρεια θάλασσα. Ο Όμηρος αναφέρεται περί κοίλης γης: «Ένα ξεχωριστό από όλα τα χάσματα της Γής, υπάρχει και είναι μέγιστο, αφού διαπερνά ολόκληρη την γή από το ένα άκρο αυτής ως το άλλο ( διαμπερές ). Περί αυτού ακριβώς ομιλεί και ο Όμηρος λέγοντας, πολύ μακριά, εκεί κάτω από την Γη, υπάρχει ένα βαθύτατο βάραθρο.»
Πηγή: https://sites.google.com/site/profitis2009/apokalypse-ioanne
http://www.metafysiko.gr/?p=996
http://www.metafysiko.gr/?p=397
http://atheatignosi.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου