Η Ευρωπη στην γραμμη του Πυρηνικου Πολεμου 2015-2018

Αποδομείται το θεσμικό πλαίσιο των σχέσεων Ρωσίας - Δύσης, όπως διαμορφώθηκε στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Τώρα δε, ενδεχόμενη κατάργηση της Συνθήκης για την εξάλειψη των Πυρηνικών Όπλων Μέσου Βεληνεκούς (INF), απειλεί και πάλι να μετατρέψει την Ευρώπη σε αρένα πυρηνικής αντιπαράθεσης. Μικρού Βεληνεκούς (INF Treaty) από τον αμερικανό πρόεδρο Ρ. Ρήγκαν και το σοβιετικό ηγέτη Μ. Γκορμπατσόφ το 1987, ήταν ένα από τα βήματα - «κλειδιά» για τη μείωση της απειλής ενός πυρηνικού πολέμου μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Σύμφωνα με τη Συνθήκη, καταστράφηκε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατηγορία πυραύλων που με την ικανότητά τους να προσεγγίζουν το στόχο μετά από πτήση ελάχιστων λεπτών, αύξαναν δραματικά την πιθανότητα μετατροπής ενός ασήμαντου περιστατικού, σε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας», λέει στην RBTH ο διευθυντής προγραμμάτων του Ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, Ιβάν Τιμοφέγιεφ. Επιπροσθέτως, μετά τη σύναψη της Συνθήκης, οι Αμερικανοί απέσυραν τους πυραύλους τους από την Ευρώπη, που έπαψε να αποτελεί στόχο ενός σοβιετικού επιθετικού χτυπήματος. Τώρα, οι ΗΠΑ δηλώνουν ότι θα καταγγείλουν τη Συνθήκη INF. Και στην Ουάσιγκτον υποστηρίζουν ότι η Μόσχα εδώ και δύο χρόνια δεν συμμορφώνεται με τους όρους της Συνθήκης του 1987. Από την άλλη πλευρά, στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών υπογραμμίζουν ότι ποτέ δεν έχουν πάρει συγκεκριμένες εξηγήσεις από τους αμερικανούς συναδέλφους τους για τα σημεία της Συνθήκης τα οποία – υποτίθεται - ότι η Ρωσία δεν τηρεί. Αντίθετα, οι Αμερικανοί, αντί να διευκρινίσουν την κατάσταση, μιλούν για πιθανά αντίμετρα, ανάμεσά τους και η ανάπτυξη στην Ευρώπη πυραύλων μικρού και μέσου βεληνεκούς.
Σύμφωνα με τον Ιβάν Τιμοφέγιεφ, η πιθανότητα καταγγελίας της INF στα επόμενα 3 χρόνια είναι πολύ υψηλή. «Οι πλέον ενδιαφερόμενοι για τη διάρρηξη της συμφωνίας είναι τα πολιτικά «γεράκια». Επιπλέον, εναντίον της Συνθήκης εκφράζονται οι λομπίστες του Στρατιωτικο-Βιομηχανικού Συμπλέγματος και από τις δύο πλευρές. Βλέπεται, αν εγκαταλειφθεί η Συνθήκη IMF, θα έχουμε επανεκκίνηση της κούρσας των εξοπλισμών».
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή Καθηγητή της Ανώτατης Σχολής Οικονομικών Επιστημών Ντμίτρι Οφιτσέροφ-Μπέλσκι, στις συζητήσεις ανάμεσα στους ρώσους εκπροσώπους της αμυντικής βιομηχανίας τα τελευταία τρία χρόνια, ακούγονται όλο και περισσότερα αρνητικά σχόλια για την αναγκαιότητα της INF. «Δεν αποκλείουμε  το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν σχέδια να μετατρέψουν μια σειρά από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης σε quasi-πυρηνικές («quasinuclear»), στην φανταστική περίπτωση ρωσικής επιθετικότητας», εξηγεί.
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες απόψεις. Ο αναπληρωτής Διευθυντής του Κέντρου σύνθετων ευρωπαϊκών και διεθνών μελετών της Ανώτατης Σχολής Οικονομικών Επιστημών, Ντμίτρι Σούσλοφ, δεν πιστεύει ότι οι Αμερικανοί μιλούν στα σοβαρά για τη καταγγελία της Συνθήκης. «Μάλλον είναι μια μορφή εκβιασμού προς τη Ρωσία. Η Ουάσιγκτον δίνει στη Μόσχα να καταλάβει ότι είναι έτοιμη να τραβήξει το σκοινί στα όρια. Να επιστρέψει στην κατάσταση των μέσων της δεκαετίας του 1980. Πέραν των άλλων, τώρα, ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να αποδείξει τόσο στους αμερικανούς πολίτες, όσο και στους πολίτες των συμμάχων των ΗΠΑ, ότι είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους το ίδιο αποφασιστικά, όσο και η Μόσχα», εξηγεί ο καθηγητής στη RBTH. Εάν, παρ’ όλα αυτά, οι ΗΠΑ καταγγείλουν τη Συνθήκη, οι συνέπειες μπορεί να είναι εξαιρετικά σοβαρές. Ειδικά στο φόντο των γεγονότων στην Ουκρανία, όπου η Ρωσία και η Δύση δεν έχουν ακόμη επεξεργαστεί πλήρως τους κανόνες του παιχνιδιού. «Η κατάσταση με την ασφάλεια στην Ευρώπη θα επιδεινωθεί απότομα. Θα αυξηθεί ο κίνδυνος της σύγκρουσης, θα ξεκινήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών και, κατά συνέπεια, θα αυξηθεί ο κίνδυνος μιας ακούσιας κλιμάκωσης της έντασης», δήλωσε ο Ιβάν Τιμοφέγιεφ.
«Είναι επίσης πιθανό να συμβεί μια διάσπαση εντός του ΝΑΤΟ», συνεχίζει ο Ντμίτρι Σούσλοφ. «Η Γαλλία και η Γερμανία αντιτίθενται σε μια τέτοια προοπτική (σ.σ. εγκατάσταση πυραύλων μέσου βεληνεκούς στο έδαφός τους), επειδή δεν θέλουν να γίνουν και πάλι ο στόχος για τα ρωσικά πυραυλικά συστήματα». Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να προσπαθήσουν με αυτό το πρόσχημα να πείσουν την Ευρώπη να στηρίξει το πρότζεκτ της αντιπυραυλικής ομπρέλας (άμυνας) που προωθούν, ωστόσο, κατά τον Σούσλοφ, αυτό το στοίχημα δεν έχει μεγάλες πιθανότητες. «Η αντιπυραυλική άμυνα έχει ασύγκριτα μικρότερη απόδοση από τα επιθετικά όπλα», πιστεύει. Η ρωσική κυβέρνηση έχει απειλήσει με την τοποθέτηση πυραύλων «Ισκαντέρ» στην περιοχή του Καλινινγκράντ, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες καταγγείλουν τη Συνθήκη INF. Αλλά οι εμπειρογνώμονες προτείνουν να μην βιαστούμε να πιστέψουμε αυτές τις εξαγγελίες. «Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες καταγγείλουν τη Συνθήκη, η Μόσχα θα πρέπει να απαντήσει πολύ προσεκτικά και να προσπαθήσει να συζητήσει το θέμα σε πολιτικό επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό, είναι απαραίτητος ο διάλογος με τους Ευρωπαίους. Θα πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι ο μεγάλος χαμένος σε αυτή την περίπτωση θα είναι η Ευρώπη. Οι αμερικανικοί πύραυλοι θα τοποθετηθούν εκεί, και οι ρωσικοί, αντίστοιχα, θα στοχεύουν σ’ αυτήν», λέει ο Ιβάν Τιμοφέγιεφ. «Οι Αμερικανοί πρώτοι ανακοίνωσαν για μια πιθανή καταγγελία της INF», όχι η Ρωσία, υπενθυμίζει ο Σούσλοφ. «Είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει απαραίτητα να το χρησιμοποιήσουμε για να ξεκινήσει μια εντατική συζήτηση με τους Ευρωπαίους. Είναι απίθανο να διασπάσουμε το ΝΑΤΟ, ή να ξεκινήσουμε ένα διάλογο σχετικά με την αλλαγή των θεμελιωδών αρχών της ευρωπαϊκής ασφάλειας, αλλά τουλάχιστον έτσι θα ξεκινήσει ένα διάλογος για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, ο οποίος μέχρι τώρα δεν υπάρχει. Θα πρόκειται για ένα διάλογο χωρίς τη συμμετοχή των ΗΠΑ». Και δεν αποκλείεται, ότι μέσα από αυτόν, να προχωρήσει και η διαδικασία εξομάλυνσης των ρωσο-ευρωπαϊκών σχέσεων.
Πηγη: http://gr.rbth.com/international/2015/06/16/i_giraia_ipeiro_ksana_stin_pyriniki_grammi_toy_pyro_37659.html

Οι Ελληνες μουσουλμανοι της Τουρκιας - Ιστορικη Αναλυση

Λίγο πριν από την κατάκτηση, το μεσαιωνικό ελληνικό πολιτισμικό στοιχείο στη Μικρά Ασία ήταν ποσοτικά και ποιοτικά σημαντικό. Η ήττα των Βυζαντινών από τους Τούρκους στο Μαντζικέρτ το 1071 και η διείσδυση των τουρκικών φύλων ήταν κατά μεγάλο μέρος αποτέλεσμα της εσωτερικής πολιτικής της Αυτοκρατορίας και των βίαιων αναταραχών του προηγούμενου αιώνα. Η κατάκτηση, η εγκατάσταση και η πολιτική ενοποίηση της Ανατολής που πέτυχαν οι Τούρκοι ήταν αποτέλεσμα μακράς διαδικασίας, η οποία ολοκληρώθηκε τελειωτικά μόνο 400 χρόνια μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ, έχοντας, ωστόσο, επιφέρει στους βυζαντινούς θεσμούς πολλά και σοβαρά πλήγματα, τα οποία εξάρθρωσαν τελειωτικά τη βυζαντινή κοινωνία στην Μικρά Ασία. Ταυτόχρονα με τη βυζαντινή κοινωνία, και η Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά την αντίσταση που προέβαλε μέσω των επισκόπων και των άλλων ιεραρχών της, συρρικνώθηκε και περιέπεσε σε απελπιστική ένδεια με την κατάσχεση του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας, των εσόδων και των κτιρίων της που πέρασαν στην κατοχή των νικητών Τούρκων. Το Ισλάμ ενισχύθηκε με τους πόρους που ανήκαν προηγουμένως στις χριστιανικές κοινότητες και επέδειξε μεγάλη δραστηριότητα στον τομέα της διαδόσεως της θρησκείας και της τονώσεως του θρησκευτικού αισθήματος των Μουσουλμάνων. Η χριστιανική βυζαντινή κοινωνία αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στη διακυβέρνηση και τον πολιτισμό του κατακτητή, ενώ τα ίχνη της εξαφανίστηκαν από τη γλώσσα και την επίσημη θρησκευτική έκφραση.
Εντούτοις, αποτέλεσε ένα βασικό συστατικό στοιχείο στη διαμόρφωση του λαϊκού πολιτισμού της τουρκικής Ανατολής και των όψεων της τουρκικής κοινωνίας που δεν βρίσκονταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του Ισλάμ. Αν είναι αλήθεια όσα γράφει ο Σπύρος Βρυώνης για την εποχή αυτή, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η τουρκική εισβολή στη Μικρά Ασία συνάντησε, σε μεγάλο ποσοστό, την ειρηνική προσχώρηση και τον εθελοντικό εξισλαμισμό μεγάλων ελληνικών πληθυσμών. Απ’όσο ξέρω ούτε ένα μάρτυρα δεν έχει να αναφέρει η Εκκλησία για την πρώιμη Τουρκοκρατία. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί οι μικρασιατικοί ελληνικοί πληθυσμοί έφτασαν στο σημείο να ξεπουλήσουν την ταυτότητα τους; Πώς ερμηνεύεται η εθνική τους μετάλλαξη; Οι διάφορες αντιρρήσεις που έχω ακούσει, ότι δεν επρόκειτο τάχα για «αυθεντικούς» ελληνικούς πληθυσμούς ή ότι κακώς θέτουμε τέτοιο ζήτημα, γιατί «εξωραίζουμε την τουρκική βαρβαρότητα», απλώς παρακάμπτουν το πρόβλημα.
Πίνουν κρασί, πιστεύουν στην «Αγία Τριάδα» και στο «αγαπάτε αλλήλους» αλλά δεν είναι χριστιανοί. Η θρησκευτική τους λειτουργία περιλαμβάνει τραγούδι, μουσική και μικρόφωνο, δεν είναι όμως ευαγγελιστές. Πιστεύουν στον Αλλάχ αλλά ερμηνεύουν το Κοράνι αλληγορικά και όχι κατά γράμμα. Δεν πείθονται ότι μετά θάνατον τους περιμένουν τα ουρί του Παραδείσου αλλά ούτε και η Κόλαση.Θρησκευτικά είναι πιο κοντά στους 
σιίτες, πολιτικά ψηφίζουν Αριστερά, κοινωνικά ήταν αγρότες της Ανατολίας που μετοίκησαν στις φτωχογειτονιές των τουρκικών πόλεων και σήμερα έχουν σχηματίσει μια νέα μεσαία τάξη. Είναι δίπλα μας, ζουν και στην Ελλάδα (στη Θράκη) αλλά μόλις που τους γνωρίζουμε. Οι αλεβίτες-μπεκτασήδες πρόσφατα απέκτησαν το θάρρος να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους ως η μεγαλύτερηθρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας. 
«Μια αλεβίτισσα που εργαζόταν ως μαγείρισσα σε νοσοκομείο απολύθηκε διότι ορισμένοι σουνίτες πιστεύουν ότι δεν πρέπει να φάνε φαγητό μαγειρεμένο από αλεβίτη. Η υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια» λέει μιλώντας στο «Βήμα» ο Αλί Γιαμάν,καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας σε τουρκικό πανεπιστήμιο. Οι αλεβίτες αποτελούν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας, όπως και την πιο αόρατη. Δεν αναγνωρίζονται καν ως μειονότητααπό το τουρκικό κράτος.  Ο αλεβιτισμός αποτελεί μια ανθρωπιστική προσέγγιση του Ισλάμ. «Δεν είμαστε σιίτες,όπως οι Ιρανοί, δεν τηρούμε το ναμάζ, την προσευχή που οι Ιρανοί πραγματοποιούν τρεις φορές την ημέρα (σ.σ.: και οι σουνίτες πέντε), αλλά η πίστη μας έχει σιιτικά στοιχεία, όπως και τουρκικά και σαμανικά» συνεχίζει ο δρ Γιαμάν. Ο αλεβιτισμός έχει έντονες επιρροές από τον σουφισμό, τον μυστικισμό αλλά και από τον χριστιανισμό, ιδίως την Ορθοδοξία. Χαρακτηριστικά του είναι η ανεκτικότητα προς άλλες θρησκείες και η λατρεία των Αλλάχ-Μωάμεθ-Αλί (του γαμπρού του Μωάμεθ, στον οποίο η πίστη αποτελεί τη βασική διαφορά μεταξύ σιιτών και σουνιτών). Ανάμεσα στις διαφορές τους από άλλους μουσουλμάνους είναι η μονογαμία, το ότι δεν προσκυνούν στη Μέκκα και δεν γιορτάζουν το Ραμαζάνι.  Επί αιώνες καταδιωγμένοι, κρατούσαν κρυφή τη θρησκεία τους, γι΄ αυτό οι διαφορές ακόμη και ανάμεσα σε αλεβίτες κοντινών περιοχών είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Δεν υπάρχει ένα ενιαίο τελετουργικό αλλά πολλά ελαφρώς διαφοροποιημένα. 
Η αιρεση των Μπεκτασήδων (Bektaşi) δερβίσηδων, βαθιά ριζωμένη στο μεγαλύτερο κομμάτι του μουσουλμανικού κόσμου, διακηρύσσει έναν τρόπο ζωής πολύ κοντά σε εκείνον που κήρυξε ο Ιησούς της Γαλιλαίας, πλησιέστερο απ' ό,τι μπορεί να επιτύχει η επίσημη εκκλησία του Ισλάμ ή του χριστιανισμού. Όπως ο Ιησούς και οι οπαδοί του, έτσι και οι Μπεκτασήδες είναι μια αντιιεραρχική, αντιδογματική αδελφότητα που δεν αποκλείει τις γυναίκες από τους κόλπους της και στέκει ενάντια σε εκείνες τις υποτιθέμενες παραδοσιακές «αξίες» που υπήρξαν πληγή και κατάρα του αρχαίου κόσμου αλλά και του σύγχρονου. Η ιστορία των Μπεκτασήδων είναι περίεργη. Όπως ο χριστιανισμός συνδέθηκε με το  ρωμαϊκό  ιμπεριαλισμό και έγινε ένα αδιάλλακτο όργανό του, οι Μπεκτασήδες συνδέθηκαν γρήγορα με τον Οθωμανικό  ιμπεριαλισμό.
https://amoustakis.wordpress.com/2012/11/15/bryonis_parakmi/
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=379767
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Μπεκτασήδες_δερβίσηδες

Ο Φιλελληνας Φιλοσοφος του Ισλαμ - Τζελαλεντίν Ρουμί

Ο Τζελαλεντίν Ρουμί (30 Σεπτεμβρίου 1207 - 17 Δεκεμβρίου1273) ήταν Πέρσης ποιητής και δάσκαλος θεολογίας και δικαίου στο Ικόνιο (Κόνια, Τουρκία) με μεγάλη επιρροή στον ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο του Ισλάμ και ιδιαίτερα στον μουσουλμανικό μυστικισμό. Τα σπουδαιότερα έργα του είναι το "Ντιβάν", συλλογή λυρικών ποιημάτων και το "Μεσνεβί" (δίστιχα) που περιέχει 40.000 δίστιχα σε ηθικά και ασκητικά θέματα, μέσα από μυστικισμό και αλληγορίες. Ίδρυσε το Σουφικό τάγμα των Μεβλεβήδων.
Το όνομά του Jalal-Al-Din Rumi προέρχεται από το πλήρες όνομα Jalal al-Din Mohammad Ibn Mohammad Ibn Mohammad Ibn Husain al-Rumi, (Περσικά: مولانا جلال الدين محمد رومي‎ ​ ,τουρκικά: Mevlânâ Celâleddin Mehmed Rumi). Από τους συγχρόνους του, του δόθηκε το όνομα «Μεβλανά» που σημαίνει «ο δάσκαλός μας». Έτσι λοιπόν τον αποκαλούσαν και Μεβλανά Τζελαλεντίν (όπως φαίνεται και στην τουρκική έκδοση του ονόματός του) ή και Muhammad Balkhī (Περσικά: محمد بلخى‎ ​ ) ("ο Μωάμεθ από το Μπαλκ"), στα περσικά. Αναφέρεται επίσης και απλά ως Ρουμί. Το τελευταίο αυτό κομμάτι του ονόματός του, Ρουμί, σημαίνει Ρωμαίος, Ρωμιός, προερχόμενος από τη χώρα των Ρουμ(Ρωμαιων), όπως ήταν γνωστή στους Σελτζούκους η βυζαντινή Μικρά Ασία (Ανατολία). Γεννήθηκε το 604 έτος Εγίρας (1207 μ.Χ.) στο Μπαλκ (τότε μέρος του Μεγάλου Χορασάν, στο σημερινό Αφγανιστάν) και πέθανε στο Ικόνιο (σημερινή Κόνια της Τουρκίας) το 1273. Έγραψε τα ποιήματά του στα περσικά και τα έργα του διαβάζονται στο Ιράν και το Αφγανιστάν, όπου μιλιέται η γλώσσα. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αυτοκρατορία των Σελτζούκων και ιδιαίτερα στο Σουλτανάτο του Ρουμ, δηλαδή το Σουλτανάτο των Σελτζούκων του Ικονίου. Ο πατέρας του, Μπαχά αλ-Ντιν (Baha al-Din) ήταν φημισμένος λόγιος. Υπό την κηδεμονία του ο Ρουμί έλαβε την πρώτη του μόρφωση από τον Σιέντ Μπουρχάν-αλ-Ντιν (Syed Burhan-al-Din). Όταν έγινε 18 ετών, η οικογένεια ξεφεύγοντας από τις επιδρομές των Μογγόλων, μετά από αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις εγκαταστάθηκε στο Ικόνιο, και στην ηλικία των 25 ο Ρουμί πήγε στη Δαμασκό για να συμπληρώσει την εκπαίδευσή του.
Στο έργο του Ρουμί υπάρχουν πολλά νεοπλατωνικά και γνωστικά στοιχεία. Αυτό οφείλεται –πέρα από τις ελληνικές επιδράσεις που υπήρχαν ήδη στην ισλαμική φιλοσοφία και θεολογία– στο ότι ο Ρουμί είχε ο ίδιος επαφή με Έλληνες διανοούμενους της περιοχής, κυρίως κληρικούς. Ο Αφλακί, βιογράφος του Ρουμί, περιγράφει τις φιλοσοφικές συζητήσεις του Ρουμί με τον ηγούμενο της Μονής του Αγίου Χαρίτωνος (κατά τους τούρκους Ακ Μαναστίρ), κοντά στην ελληνική κωμόπολη Σίλλη του Ικονίου, την οποία μάλιστα αναφέρει ως «μονή του Πλάτωνος» (Ντέιρε Αφλατούν). Από τα λίγα ποιήματα του Ρουμί σε τοπικό ελληνικό ιδίωμα δεν είναι εμφανές σε ποιον βαθμό γνώριζε την ελληνική. Φαίνεται όμως ότι ο γιος του, ο Σουλτάν Βαλέντ, γνώριζε πολύ καλά τα ελληνικά, διότι έγραψε αρκετά ποιήματα σ’ αυτή τη γλώσσα. Οι τελετουργίες που αυτοσχεδίασε ο Ρουμί (μουσική, χορός, απαγγελίες) φαίνεται ότι είχαν ως στόχο περισσότερο να προσελκύσουν στον ισλαμισμό τους Έλληνες της περιοχής παρά απευθύνονταν στους μουσουλμάνους. Κατά τον Αφλακί ο Ρουμί έλεγε: «Ο Ύψιστος επεφύλαξε μεγάλες χαρές στους κατοίκους της Μικράς Ασίας. … Η περιοχή της έχει το καλύτερο κλίμα, αλλά οι κάτοικοί της αγνοούσαν τον μυστικόν έρωτα προς τον αληθινόν Κύριο των δυνάμεων» … «Με πήρες (ω Θεέ) από το Χορασάν και μ’ έφερες στην χώρα των Ελλήνων για να συναναστραφώ μ’ αυτούς και να τους οδηγήσω στο ορθό δόγμα. Όταν είδαμε ότι δεν στρέφονταν κατά κανένα τρόπο προς τον δρόμο του Θεού, και στερούνταν τα θεία μυστήρια, τους υποβάλαμε τις ιδέες αυτές με τρόπο πιο ευχάριστο, με μουσικές συναυλίες και με τον ρυθμό της ποίησης, πράγματα που αναταποκρίνονται στις ορέξεις των ανθρώπων. Διότι οι κάτοικοι της Μικρασίας είναι χαροκόποι και υπόκεινται στην επιρροή του πλανήτη της Αφροδίτης». Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι εκστατικοί χοροί των δερβισών είναι επιβιώσεις αρχαίων διονυσιακών λατρειών που ήταν διαδεδομένες στη Μ. Ασία. Υπάρχουν μαρτυρίες για την επιβίωση διονυσιακών τελετουργιών κατά τους Μέσους Χρόνους, ίσως και μέχρι την εποχή του Ρουμί. Ο ΞΒ’ κανών της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως, το 691, ορίζει στους τρυγητές όπως «μη το του βδελυκτού Διονύσου όνομα επιβοάν» και «έτι και τας ονόματι των παρ’ Έλλησι ψευδώς ονομασθέντων θεών ή εξ ανδρών ή γυναικών γινομένας ορχήσεις, και τελετάς … αποπεμπόμεθα». Ένα σχόλιο του Ιωάννου Ζωναρά (12ος αιών) στον ανωτέρω κανόνα επιβεβαιώνει ότι και στην εποχή του (έναν αιώνα πριν τον Ρουμί) επιβίωναν οι ίδιες διονυσιακές τελετές μεταξύ των αγροτών.
Η μελέτη των ελληνικών στίχων του Ρουμί από Δυτικούς ερευνητές είναι αρκετά δύσκολη, διότι είναι γραμμένοι στην αραβική γραφή. Λόγω της άγνοιας της ελληνικής γλώσσας από τους Τούρκους και Πέρσες αντιγραφείς χειρογράφων, αλλά και λόγω της ελλειπτικότητας του αραβικού αλφαβήτου, λείπουν τα πολύ σημαντικά για την ελληνική γλώσσα φωνήεντα, ενώ υπάρχουν και λάθη στον αριθμό των στιγμών που διαφοροποιούν μερικά αραβικά γράμματα μεταξύ τους. Υπάρχουν ελάχιστες μεταγραφές των ελληνικών στίχων του Ρουμί σε ελληνικό αλφάβητο. Η σημασία του Ρουμί ξεπερνά τα εθνικά και κρατικά σύνορα. Όσοι μιλούν την περσική γλώσσα στο Ιράν, Αφγανιστάν και το Τατζικιστάν, τον θεωρούν σαν ένα από τους πιο σημαντικούς κλασικούς ποιητές, που έχει επηρεάσει πολλούς ποιητές στην ιστορία. Είχε επίσης σημαντικότατη επίδραση στην τουρκική λογοτεχνία. Η ποίησή του είναι η βάση της κλασικής ιρανικής και αφγανικής μουσικής.
Απφθεγματα του: Ελλάδα...Όλα εδώ ξεκίνησαν κι εδώ θα καταλήξουν!
Ο πραγματικά σοφός άνθρωπος μένει απαρατήρητος. Θα γνωρίσει το μυστικό του Αόρατου μόνο εκείνος που είναι ικανός να κλείσει τα χείλη του και να μείνει σιωπηλός. Η μυρωδιά της έπαρσης, της απληστίας και της ακολασίας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις. Είναι αλήθεια πως στον καθρέπτη όλα είναι ανάποδα, αλλά χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας. Αυτό που ο κοινός άνθρωπος βλέπει σαν πέτρα, για τον άνθρωπο που ξέρει είναι μαργαριτάρι. Η σοφία και η γνώση υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον καλό δρόμο από τον κακό.
Εσύ μπορεί να κάθεσαι, αλλά κινείσαι χωρίς να το βλέπεις και να το καταλαβαίνεις.
Ύψωσε τα λόγια σου, όχι τη φωνή σου. Είναι η βροχούλα που κάνει τα λουλούδια να μεγαλώσουν, όχι η καταιγίδα. Η επιγραφή που βρίσκεται πάνω στον τάφο του Ρουμί στο Ικόνιο και γράφει: «Έλα και πάλι σε μένα, ό,τι κι αν είσαι, έλα πάλι σε μένα. Κι αν ακόμα είσαι Χριστιανός ή Ζωροάστρης ή ειδωλολάτρης, πάλι έλα σε εμένα. Η στέγη μου (ο τεκκές μου) δεν είναι στέγη απελπισίας. Έλα σε μένα ακόμα κι αν δεν τηρήσεις το λόγο σου εκατοντάδες φορές» αποτελεί ένδειξη του φιλελεύθερου πνεύματος του μεγάλου Πέρση ποιητή, ο οποίος λάτρεψε τον άνθρωπο, το τελειότερο δημιούργημα του Θεού, αδιακρίτως φυλής, εθνότητας, γλώσσας και θρησκείας. Gel, gel, ne olursan ol yine gel, İster kafir, ister mecusi,İster puta tapan ol yine gel, Bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir, Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel...Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeyiz, Şu tertemiz tarlaya sevgiden başka bir tohum ekmeyiz biz...Beri gel, beri ! Daha da beri ! Niceye şu yol vuruculuk ? Mademki sen bensin, ben de senim, niceye şu senlik benlik... Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız! Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir.
Πηγη: http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1401
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Τζελαλεντίν_Ρουμί
http://www.politeianet.gr/books/9789600802146-rumi-jalal-al-din-sideris-i-mesnebi-protos-tomos-151051
https://tr.m.wikipedia.org/wiki/Gel_Gel_Ne_Olursan_Ol_Yine_Gel

Η εχθροτητα της Δυσης απεναντι στους Ελληνες του Μεσαιωνα - επισκοπος Λιουτπρανδος και Νικηφορος Φωκας

Στο πλαίσιο των διπλωματικών επαφών μεταξύ των δύο πλευρών ο Γερμανός αυτοκράτορας Όθων Α΄ (962-973), ιδρυτής της μετέπειτα Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη τον λομβαρδικής καταγωγής Λιουτπράνδο, επίσκοπο Κρεμώνας, ώστε να διαπραγματευτεί  με τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά το συνοικέσιο του γιου του, Όθωνα Β΄, με την αρχοντοπούλα Θεοφανώ. Η κακή ωστόσο συμπεριφορά που φαίνεται ότι επέδειξαν οι βυζαντινές αρχές απέναντι στον Λιουτπράνδο, λόγω του ότι πήγε εκεί ως εκπρόσωπος του Γερμανού ηγεμόνα, ενός σφετεριστή της ρωμαϊκής νομιμότητας, τον εξόργισε και έγραψε μια άκρως εμπαθή και σφόδρα επικριτική αναφορά για το ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη με τον λατινικό τίτλο: “De Legatione Constantinopolitana”. Το κείμενο αυτό, το οποίο απηχούσε πιθανότατα όχι μόνο τις προσωπικές του απόψεις αλλά και τις επικρατούσες στον δυτικό κόσμο αντιλήψεις, θεωρείται χρήσιμο για την ανίχνευση των ριζών του δυτικού ανθελληνισμού. Σε αυτό οι Έλληνες παρουσιάζονται ως: «επιπόλαιοι», «ανόητοι», «κόλακες», «φιλάργυροι», «δόλιοι», «απατεώνες», «αναξιόπιστοι», «ψεύτες», «προδότες» κ.ά., κάτι που ερμηνεύεται υπό το πρίσμα κάποιων «συμπλεγμάτων κατωτερότητας» από τα οποία διακατέχονταν οι τότε Δυτικοί απέναντι στην ακμάζουσα ανατολική αυτοκρατορία. Πιο συγκεκριμένα, κατά τον Λιουτπράνδο:
Ο Νικηφόρος είναι ένα πλάσμα πραγματικά τερατώδες, πυγμαίος με τεράστιο κεφάλι, με μάτια σαν του τυφλοπόντικα, με γενειάδα κοντή, πλατιά, πυκνή, ασπριδερή. Το μέτωπό του είναι ένα δάκτυλο πλατύ, η κόμη ατίθαση και άγρια στολίζει το άγριο πρόσωπο σαν να ήταν Ίοπας. Το δέρμα του είναι μαυριδερό σαν να ήταν Αιθίοπας. Είναι κοιλαράς με αδύνατους γλουτούς. Τα μπούτια είναι μεγάλα, δυσανάλογα με το κοντό του ανάστημα, τα πόδια του πλατιά. Φορούσε έναν παλιό χωριάτικο μανδύα, ξεφτισμένο και βρωμερό, και υποδήματα Σικυώνια. Ο λόγος του είναι θρασύς, αλλά ο νους του σαν της αλεπούς και σαv τον Οδυσσέα είναι επίορκος και ψευταράς. Επίσης, ο βυζαντινός αυτοκράτορας είναι: χωριάτης, κατσικοπόδαρος, κερατάς, γυναικωτός, μαλλιαρός, άξεστος, βάρβαρος, βάναυσος, «περπατά σαν γριά και έχει κατσικίσια μούρη». Συνεχίζοντας, ο Λιουτπράνδος αποφαίνεται: Ο βασιλιάς των Ελλήνων είναι μαλλιαρός, φοράει χλαμύδα με μακριά μανίκια και γυναικείο μανδύα, είναι ψεύτης, απατεώνας, αδυσώπητος, πονηρή αλεπού, υπερόπτης, ψευδοταπεινόφρων, τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα και πίνει βάλνιον. Απεναντίας, ο βασιλιάς των Φράγκων είναι καλοκουρεμένος, δεν φοράει γυναικεία ρούχα, σκεπάζει το κεφάλι του, είναι ειλικρινής, δεν εξαπατά κανέναν, είναι πολυεύσπλαχνος όταν πρέπει, αυστηρός όταν χρειάζεται, πάντα πραγματικά ταπεινόφρων, ποτέ του φιλάργυρος, δεν τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα για να κάνει οικονομία στα ζώα. Επίσης:
– Ο αυτοκράτορας «εξαπατά […] και δεν λέει σε κανέναν την αλήθεια. Έπραξε όμως όπως πράττουν πάντα οι Έλληνες!».
– «Των Αργείων η πίστη αβέβαιη: Λατίνε πρόσεξε καλά. Μην τους πιστέψεις και μην ακούς τα λόγια τους. Για να κερδίσει το Άργος πόσο ψευδορκεί!».
– «Η ψεύδορκος Ελλάδα".
– «Των Δαναών τους δόλους και τούτους πάντες να κρίνετε από ένα και μόνο έγκλημα».
– «Πόσο είναι έτοιμοι οι Έλληνες να ορκιστούν στο κεφάλι κάποιου άλλου».
– «Ο τσιγκούνικος δείπνος τους αρχίζει και τελειώνει με μαρούλια, που κάποτε έκλειναν τους δείπνους των προγόνων τους».
Διαπιστώνεται λοιπόν στα τελευταία αυτά αποσπάσματα ότι γίνεται χρήση αρνητικών στερεοτύπων για τους Έλληνες, προερχομένων από τη ρωμαϊκή αρχαιότητα, τα οποία, όπως αποδεικνύεται, ήταν εν χρήσει και κατά τον Μεσαίωνα. Η τελευταία μάλιστα φράση, αν και καθόλου κολακευτική για τους Έλληνες, αποδεικνύει ότι οι Δυτικοί θεωρούσαν τους βυζαντινούς απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, δεδομένου ότι τους αντιμετώπιζαν ως μια ενιαία οντότητα. Οι δε αρνητικοί χαρακτηρισμοί εναντίον των Ελλήνων και ιδίως κατά του βυζαντινού αυτοκράτορα είναι εμφανώς υπερβολικοί και αποπνέουν εμπάθεια.
Έναν σχεδόν αιώνα λοιπόν προ του σχίσματος του 1054 διαπιστώνεται η ύπαρξη αρνητικών στερεοτύπων από την πλευρά των Δυτικών και δη των Γερμανών αναφορικά κυρίως με την αξιοπιστία των Ελλήνων και την εχθρότητά τους έναντι της Δύσεως. Από το 1054 και ύστερα θα προστεθεί στα παραπάνω και η μομφή του «σχισματικού» ή σπανιότερα του «αιρετικού», δεδομένου ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν θεωρούσε τους Ορθοδόξους αιρετικούς, παρά μόνο σχισματικούς. Από τα τέλη δε του 11ου αιώνα, με τη διεξαγωγή της Α΄ Σταυροφορίας και ιδίως μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τα στρατεύματα της Δ΄ Σταυροφορίας, οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών θα επιδεινωθούν δραματικά. Οι ηττημένοι μάλιστα Έλληνες θα αντιμετωπίσουν, πέρα από την καταπίεση, και τη χλεύη των Δυτικών κατακτητών, που τους θεωρούσαν μεταξύ άλλων «λαό γραφιάδων».
Πηγη: http://ardin-rixi.gr/archives/10056