Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος (Σεπτέμβριος 1156 - 8 Φεβρουαρίου 1204) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας. Βασίλεψε από το 1185 μέχρι την εκθρόνισή του το 1195, επανήλθε σε συμβασιλεία με το γιό του Αλέξιο Δ΄ Άγγελο το 1203, μέχρι το θάνατό του το 1204.
Το 1187, ο Σαρακηνός Ελ-Σαλαντίν κατέλαβε τα Ιεροσόλυμα, καταλύοντας το ομώνυμο Σταυροφορικό βασίλειο. Σε πλήρη αντίθεση με το αντίστοιχο γεγονός της πτώσης των Ιεροσολύμων στους Φράγκους, ο Σαλαντίν δεν επιδόθηκε σε σφαγή, αλλά επέτρεψε σχεδόν σε όλους τους Χριστιανούς να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Η πτώση της Αγίας Πόλης αποτέλεσε το έναυσμα για την διοργάνωση το 1191 της Γ΄ Σταυροφορίας από το Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα. Έντρομος ο Ισαάκιος, αλλά και πολύ κατώτερος των απαιτήσεων των γεγονότων, δεν κατόρθωσε να επιδείξει την οξύνοια και διπλωματική ευελιξία των Κομνηνών στη διαχείριση των Σταυροφορικών στρατευμάτων. Ο Φρειδερίκος πέρασε στην Ανατολία και κατέλαβε το Ικόνιο. Στην πορεία όμως πέθανε από πνιγμό με αποτέλεσμα την άμεση και άδοξη λήξη της Σταυροφορίας, χωρίς καν να πλησιάσει στο στόχο της. Ο γιος του Ερρίκος ΣΤ΄, ανέλαβε την πρωτοβουλία για νέα Σταυροφορία το 1195. Αν και τα πρώτα στρατεύματα κινήθηκαν επιτυχώς, ο θάνατος του Ερρίκου το 1197 στη Μεσσήνη έδωσε άδοξο τέλος και στη νέα εκστρατεία.
Ο Ερρίκος ΣΤ΄ (Heinrich VI., Νοέμβριος 1165 - 28 Σεπτεμβρίου 1197) ήταν βασιλιάς της Γερμανίας (1190-1197), αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1191-1197) και βασιλιάς της Σικελίας (1194-1197). Σε ηλικία τεσσάρων ετών στέφθηκε από τον πατέρα του βασιλιάς των Ρωμαίων γιος και διάδοχος του Γερμανού αυτοκράτορα Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα και της Βεατρίκης της Βουργουνδίας. Παντρεύτηκε στις 27 Ιανουαρίου 1186 την Κωνσταντία της Σικελίας, διάδοχο του πατέρα της, Γουλιέλμου Β΄ της Σικελίας, προσθέτοντας τη Σικελία στην αυτοκρατορία του μετά τον θάνατο του πεθερού του (1189). Τον Απρίλιο του 1191 στην Ρώμη, ο Ερρίκος και η Κωνσταντία στέφθηκαν αυτοκράτορες από τον Πάπα Κελεστίνο Γ΄, αλλά στην Νότια Ιταλία οι βαρόνοι κατάφεραν να εκλέξουν ως βασιλιά τους τον Τανκρέδο, έναν εγγονό του Ρογήρου Β΄. Ο Ερρίκος ετοιμάστηκε να εκστρατεύσει να κατακτήσει τη Νάπολη, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει εσπευσμένα στη Γερμανία για να αντιμετωπίσει την ανταρσία του Ερρίκου του Λέοντος. Ο Ερρίκος είχε μεγάλη τύχη, όταν ο δούκας Λεοπόλδος Ε΄ της Αυστρίας του παρέδωσε τον σπουδαίο αιχμάλωτο του, τον βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο. Τον απελευθέρωσε με το αστρονομικό για την εποχή του ποσό των 150.000 μάρκων, κάτι που του επέτρεψε να συγκεντρώσει στρατό για να κατακτήσει τη Νότια Ιταλία. Τον Φεβρουάριο 1194 ο Τανκρέδος πέθανε αφήνοντας πίσω του ένα ανήλικο παιδί, κάτι που έδωσε στον Ερρίκο τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει τα σχέδια του. Χωρίς μεγάλη αντίσταση κυρίευσε το Παλέρμο στις 20 Νοεμβρίου και στέφθηκε βασιλιάς της Σικελίας στις 25 Δεκεμβρίου. Ο μικρός Γουλιέλμος τυφλώθηκε και ευνουχίστηκε, ενώ οι περισσότεροι ευγενείς που πρόβαλαν αντίσταση κάηκαν ζωντανοί. Ο Ερρίκος ήταν πλέον ο ισχυρότερος ηγεμόνας της εποχής του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ενώ ετοιμαζόταν για Σταυροφορία, πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1197 από ελονοσία. Ο γιος του Φρειδερίκος Β΄ τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Σικελίας και στο αυτοκρατορικό στέμμα.
Ανήμπορος να ακολουθήσει τις εξελίξεις, ο Ισαάκιος ήταν ένας αδύναμος ηγέτης, χωρίς πολλά από τα χαρίσματα των Κομνηνών. Εκθρονίστηκε από τον αδελφό του Αλέξιο Γ΄ Άγγελο και τιμωρήθηκε με τύφλωση το 1195. Το 1203, δηλαδή τις παραμονές της πολιορκίας της Πόλης από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας, ο γιος του μοιράζοντας αφειδώς υποσχέσεις για ανταλλάγματα, κατόρθωσε με τη βοήθεια των Δυτικών, και κυρίως των Βενετών, να επανακτήσει το θρόνο και να χρισθεί συμβασιλέας με τον πατέρα του. Λίγο πριν την πτώση (1204), πατέρας και γιος εκθρονίστηκαν και θανατώθηκαν από τον Αλέξιο Ε΄ Μούρτζουφλο.
Υπήρχε και ένα ειδικός «γερμανικός φόρος», το περιβόητο «αλαμανικόν», με παροχή 1600 λίτρων χρυσού κάθε χρόνο, θεσπίστηκε από τον Αλέξιο Γ’ Άγγελο για να δωροδοκηθεί και να κρατηθεί μακριά από το Βυζάντιο ο δυναμικός και απειλητικός Γερμανός ηγεμόνας Ερρίκος ο Στ’ των Hohenstaufen (1190-7), ο «ρηξ Αλαμανών Αμερίγος», όπως τον αποκαλεί ο Νικήτας Χωνιάτης, που με έκδηλη απορία απορία εξανίσταται και καυτηριάζει την επιβολή του επαίσχυντου φόρου, γράφοντας ότι ποτέ δεν είχε ξανακούσει να παρθεί ένα τόσο αντεθνικό μέτρο για την αντιμετώπιση κάποιας εξωτερικής απειλής. Το 1197 πάντως ο Ερρίκος πέθανε πρόωρα σε ηλικία 32 ετών και απαλλάχθηκε το Βυζάντιο από το «αλαμανικόν».
Της κατάκτησης του Βυζαντίου από τους Δυτικούς προηγήθηκε και εμπορική και οικονομική κατάκτηση. Ο Αλέξιος Γ’ Άγγελος τον Δεκέμβριο του 1198 εξέδωσε «χρυσόβουλλο λόγο» με τον οποίο παραχώρησε τεράστιες οικονομικές διευκολύνσεις στο μεγάλο εμπορικό αντίπαλό της τη Βενετία, τη στιγμή μάλιστα που αυτή κυβερνιόταν από το Δόγη Ερρίκο Δάνδολο (1193-1205), έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς των Βυζαντινών. Το έγγραφο αυτό ήταν το αποκορύφωμα της πολιτικής που είχε εγκαινιάσει το 1082/84 ο Αλέξιος ο Α’ παραχωρώντας και εκείνος χρυσόβουλο στην ιταλική εμπορική δύναμη. Στο χρυσόβουλο απαριθμούνται περιοχές του βυζαντινού κράτους στις οποίες οι Βενετοί θα μπορούσαν στο εξής να εμπορεύονται χωρίς οικονομικούς περιορισμούς υποκείμενοι σε υποτυπώδεις φορολογικούς δασμούς, τα commercia, ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να ιδρύσουν δικές τους εμπορικές εγκαταστάσεις, ναυτικά δικαστήρια κλπ. Οι καταδιώξεις των Λατίνων της αυτοκρατορίας το 1171 επί Μανουήλ Α’ και το 1182, με τις τρομερές σφαγές στις οποίες είχε πρωτοστατήσει ο Ανδρόνικος Α’, έπρεπε πάση θυσία να περάσουν στη λήθη. Η πολιτική των Αγγέλων δείχνει πως αυτός ήταν ο σκοπός τους, δεν μπορούσαν όμως να εξαλείψουν από την μνήμη των δυτικών τα όσα είχαν συμβεί, με την αποφασιστική απάντηση των τελευταίων να δίνεται το 1204 στην 4η Σταυροφορία. Παράλληλα με τη θλιβερή κατάσταση του βυζαντινού στρατού από τον 11ο αιώνα και εξής παρατηρείται και η σοβαρή μείωση του κύρους και του αξιόμαχου του βυζαντινού ναυτικού. Επί Κομνηνών και Αγγέλων το βυζαντινό ναυτικό πέρασε ένα μεταβατικό στάδιο επιδείνωσης, ενώ οι προσπάθειες των Λασκαριδών της Νίκαιας, παρά τα ορισμένα αξιοσημείωτα θετικά αποτελέσματα, δεν είχαν συνέχεια. Το 1284 μελανή χρονολογία στην ιστορία του βυζαντινού ναυτικού ο Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος (1282-1328) διέλυσε με επίσημο διάταγμα (χρυσόβουλο) το βυζαντινό στόλο, που έπαψε πλέον να διαδραματίζει οποιονδήποτε ρόλο στη μεσογειακή ιστορία του όψιμου μεσαίωνα.
Πηγη: http://saouarcadian.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%A4%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου